Η θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου.
Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 1 - 10.
Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 1 - 10.
1 Αφού δε ετελείωσε πάντας τους λόγους αυτού εις τας ακοάς του λαού, εισήλθεν εις Καπερναούμ.
2 Εκατοντάρχου δε τινός δούλος, όστις ήτο πολύτιμος εις αυτόν, κακώς έχων έμελλε να αποθάνη.
3 Και ακούσας περί του Ιησού, απέστειλε προς αυτόν πρεσβυτέρους των Ιουδαίων, παρακαλών αυτόν να έλθη να διασώση τον δούλον αυτού.
4 Οι δε ελθόντες προς τον Ιησούν, παρεκάλουν αυτόν επιμόνως, λέγοντες ότι είναι άξιος εκείνος, εις τον οποίον θέλεις κάμει τούτο
5 διότι αγαπά το έθνος υμών, και την συναγωγήν αυτός ωκοδόμησεν εις ημάς.
6 Ο δε Ιησούς επορεύετο μετ' αυτών. Ενώ δε απείχεν ήδη ου μακράν από της οικίας, έπεμψε προς αυτόν ο εκατόνταρχος φίλους, λέγων προς αυτόν· Κύριε, μη ενοχλείσαι· διότι δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου·
7 όθεν ουδέ εμαυτόν έκρινα άξιον να έλθω προς σέ· αλλά ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλός μου.
8 Διότι και εγώ είμαι άνθρωπος υποκείμενος εις εξουσίαν, έχων υπ' εμαυτόν στρατιώτας, και λέγω προς τούτον, Ύπαγε, και υπάγει; και προς άλλον, Έρχου, και έρχεται, και προς τον δούλον μου, Κάμε τούτο, και κάμνει.
9 Ακούσας δε ταύτα ο Ιησούς εθαύμασεν αυτόν, και στραφείς προς τον όχλον τον ακολουθούντα αυτόν, είπε· Σας λέγω, Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν.
10 Και υποστρέψαντες οι απεσταλμένοι εις τον οίκον, εύρον τον ασθενή δούλον υγιαίνοντα.
ΣΧΟΛΙΑ :
Το επεισόδιο αναφέρεται και από τον Ευαγγελιστή "Ματθαίο" (κεφ. Η/8, εδάφ. 5 – 13). Όταν ο Κύριος Ιησούς ήρθε στην Καπεραναούμ, τον πλησίασε ένας Ρωμαίος Εκατόνταρχος και Τον παρακαλούσε να θεραπεύσει το δούλο του, που υπέραγαπουσε και τον είχε σαν παιδί του και ο οποίος υπέφερε από μια σκληρή και επίπονη ασθένεια.
Ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" αναφέρει ότι ο Εκατόνταρχος απέστειλε κάποιους πρεσβυτέρους στον Ιησού, ενώ ο Ευαγγελιστής "Ματθαίος" αναφέρει ότι πήγε ο ίδιος στον Κύριο. Και τα δύο είναι σωστά. Πρώτα έστειλε τους πρεσβυτέρους και μετά πήγε και ο ίδιος στον Ιησού. Ήταν πολύ δύσκολο για τους Ιουδαίους να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια, να πάνε να συναντήσουν και να παρακαλέσουν τον Ιησού να επισκεφθεί το σπίτι του Εκατόνταρχου και αυτό για το λόγο ότι δεν πίστευαν στον Ιησού Χριστό και τις δυνάμεις τις οποίες Εκείνος είχε από το Θεό. Όμως ο συγκεκριμένος Εκατόνταρχος φαίνεται να ήταν ένα πρόσωπο πάρα πολύ αγαπητό στους Ιουδαίους, γιατί τους είχε χτίσει τη συναγωγή τους στην Καπερναούμ (Λουκάς Ζ/7: 5). Για το λόγο αυτό, προκειμένου να τον ευαρεστήσουν, είχαν έρθει και παρακαλούσαν τον Κύριο να σπλαχνιστεί και να θεραπεύσει το δούλο του.
Στη συναγωγή που αναφέρουμε παραπάνω ο Ιησούς είχε κατ’ επανάληψιν διδάξει και μάλιστα είχε θεραπεύσει εκεί και ένα δαιμονιζόμενο (Μάρκος Α/1: 21-27). Μία Γερμανική αποστολή αποκάλυψε το 1905 τα ερείπια μιας συναγωγής που φαινόταν να είχε κτιστεί κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα και κάτω από τη συναγωγή αυτή το δάπεδο μιας άλλης ακόμα αρχαιότερης συναγωγής, για την οποία πιστεύεται ότι ίσως να είναι αυτή η συναγωγή στην οποία δίδαξε ο Ιησούς Χριστός (Μάκρος Α/1: 21 & Λουκάς Ζ/7: 5).
Διευκρινίζουμε ότι Εκατόνταρχος λεγόταν ο αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού που είχε κάτω από τις διαταγές του εκατό στρατιώτες. Την εποχή εκείνη η Παλαιστίνη βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο της Ρώμης για έναν αιώνα περίπου. Κατά γενικό σχεδόν κανόνα οι Ρωμαίοι αξιωματικοί ήταν όλοι τους άνθρωποι σκληροί και αλαζόνες, όμως ανάμεσά τους υπήρχαν και διαλλακτικοί άνθρωποι. Θα πρέπει επίσης να διευκρινίσουμε ότι ο εκατόνταρχος της ιστορίας δεν ήταν Ιουδαίος, ώστε να γνωρίζει το ζωντανό, τον αληθινό Θεό του Ισραήλ, αλλά ήταν εθνικός και κατά συνέπεια ήταν ένας ειδωλολάτρης πολυθεϊστής. Ο πρώτος εκατόνταρχος που έγινε δεκτός σαν μέλος της Εκκλησίας του Χριστού ήταν ο Κορνήλιος (Πράξεις, κεφ. Ι/10). Εδώ φαίνεται και η αντίθεση. Ο λαός του Θεού (Ισραήλ) να μην πιστεύει στο Χριστό και να έρχεται να επιδείξει πίστη ένας άνθρωπος μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη, ένας Ρωμαίος, σε μια άλλη περίπτωση ένας Σαμαρείτης….. Τούτοι οι άνθρωποι μέσα από αυτά που είδαν και άκουσαν για το Χριστό Τον είχαν γνωρίσει και είχαν πιστέψει στη δύναμή Του.
«λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Εγώ ελθών θέλω θεραπεύσει αυτόν». Ο εκατόνταρχος καθώς άκουσε ότι ο Χριστός θα έρθει στο σπίτι του εξεπλάγη. Οι Εβραίοι δεν έμπαιναν στα σπίτια των Εθνικών γιατί τα θεωρούσαν ακάθαρτα εξαιτίας της απιστίας τους στον αληθινό Θεό. Όμως ο Κύριος δεν περιορίζεται από τις ανθρώπινες συνήθειες και τους ανθρώπινους διαχωρισμούς. Μπορούσε να πάει παντού, όπου υπήρχε ανάγκη, για να ακουστεί το μήνυμα της Αγάπης και της Σωτηρίας του Θεού προς όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Τέτοια είναι η επιθυμία του Θεού για τη Σωτηρία του λαού Του που ρωτάει και με έκπληξη: «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33, εδ. 11).
«Κύριε, ο δούλος μου κείται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος». Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: «Κύριε ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός δεινώς βασανιζόμενος». Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη για το δούλο του, ώστε τον αποκαλεί «παιδί του» και παρακαλούσε τον Ιησού να κάνει ένα θαύμα για να τον θεραπεύσει. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη πράξη αγάπης, συμπόνιας, ευαισθησίας για ένα δούλο. Ο δούλος την εποχή για την οποία μιλάμε δεν είχε αξία ως άνθρωπος. Εθεωρείτο πράγμα, εργαλείο, μηχανή. Ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης μιλώντας για τη φιλία έλεγε πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ή δικαιοσύνη προς άψυχα πράγματα, ούτε ζώα, ούτε προς δούλο.
"Κύριε μόνον έναν λόγο πές και το παιδί μου θα γίνει καλά".
Πολλοί νομίζουν ότι ο Θεός ζητάει πολλά πράγματα από τον άνθρωπο, ενώ σύμφωνα με το Λόγο Του δε ζητάει τίποτα απολύτως. Αυτό οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το πιστέψουν. Στα ανθρώπινα πράγματα κάθε τι για να αποκτηθεί θα πρέπει να καταβληθεί η αξία του, όμως στα πράγματα του Θεού δε συμβαίνει το ίδιο. Ό,τι προσφέρει ο Θεός είναι "δωρεάν", "κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8). Τούτος ο εκατόνταρχος, βλέποντας τον Κύριο να θέλει να πάει στο σπίτι του, μέσα στην έκπληξή του από την ευγένεια και προθυμία Του, ταπεινώθηκε μπροστά Του και του είπε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις κάτω από τη στέγη μου, αλλά μια προσταγή δώσε μονάχα και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Γιατί είμαι κι εγώ κάτω από εξουσία κι έχω στρατιώτες στις διαταγές μου και λέω στον έναν: πήγαινε, και πηγαίνει, και στον άλλο: έλα, κι έρχεται, και στο δούλο μου: κάνε τούτο, και το κάνει». Μια προσταγή, ένα λόγο πές, Κύριε, και όλα μπορούν να συμβούν, ο δούλος μου μπορεί να γιατρευτεί. Αυτή είναι πίστη. Ο Εκατόνταρχος συνεχίζει και εξηγεί στον Ιησού ότι ο ίδιος ήξερε από εξουσία και ευθύνες, γιατί ήταν κι αυτός κάτω από την εξουσία της Ρωμαϊκής διοίκησης και είχε την ευθύνη να διεκπεραιώνει διαταγές που έπαιρνε, αλλά και να δίνει διαταγές στους υφιστάμενούς του κι αυτοί αμέσως και σύμφωνα με την εντολή του να εκτελούν.
«είναι άξιος» (εδ. 4). Σε τούτα τα λόγια υπάρχει μια φαινομενική αντίθεση. Για τον κόσμο που καθημερινά τον περιέβαλε ήταν ένας άξιος και θαυμάσιος άνθρωπος τούτος ο Εκατόνταρχος. Ακόμα και οι Ιουδαίοι, για τους οποίους ήταν κατακτητής τους και με τους οποίους είχε διαφορετικές θρησκευτικές αντιλήψεις, τον θεωρούσαν άξιο. Τους είχε φτιάξει τη συναγωγή και αγαπούσε το λαό τους. Τι άλλο να επιθυμούσε τούτος ο άνθρωπος; Ήταν κοινά αποδεκτός, ήταν παντού αγαπητός, ήταν ιδιαίτερα άξιος. Έτσι κρίνει ο κόσμος, αυτά είναι τα κριτήρια. Ας μην ξεχνάμε ποτέ εκείνη την ωραία και διαχρονικά αληθινή φράση που είπε ο Θεός στον προφήτη "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν» (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Ο άνθρωπος βλέπει τις υλικές πράξεις, την υλική συμβολή, βλέπει κάθε τι που φαίνεται.
«δεν είμαι άξιος». Ολόκληρο το μεγαλείο τούτης της ιστορίας βρίσκεται σε δύο φράσεις; «δεν είμαι άξιος» -- «μόνον ειπέ λόγον».Τούτος ο άνθρωπος στέκεται με ταπείνωση μπροστά στο Χριστό και του λέει: «δεν είμαι άξιος». Μα πώς όλοι οι άνθρωποι που σε περιβάλουν λένε ότι είσαι άξιος; Δε μετράνε οι ανθρώπινοι τίτλοι και τα παράσημα μπροστά στο Θεό. Τι κι αν έφτιαξες τη συναγωγή, τι αν προσέφερες εκ του περισσεύματος μάλιστα, για να καλυφθεί μια ανάγκη, τι κι αν ήσουν κοινωνικά αποδεκτός; Όλα αυτά μπροστά στο Θεό είναι "λαμπάδες που δεν ανάβουν", μένουν σβηστές, μένουν σκοτεινές, δε μετράνε. Ο Απ. Παύλος προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Γαλατίας: «μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται επειδή ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει» (Γαλάτας Σ/6: 7). Ούτε μπορείς να σταθείς μπροστά στο Θεό με ένα πνεύμα υποκριτικό, εγωιστικό. Μπροστά στο Θεό μία φράση δεν μπορείς ποτέ και με τίποτα να πεις: «εγώ». Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος του Φαρισαίου που στάθηκε μπροστά στο ιερό για να προσευχηθεί:
11 Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ' εαυτόν ταύτα Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης
12 νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω.
13 Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων. Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ.
14 Σας λέγω, κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθή.
Τούτος ο Εκατόνταρχος συνάντησε προσωπικά τον Κύριο και έθεσε σ' Αυτόν το πρόβλημά του. Είναι ανάγκη ο άνθρωπος να γνωρίσει προσωπικά το Θεό, να έρθει «ενώπιον ενωπίω», γιατί μόνο τότε θα γνωρίσει την Αγάπη Του, τη Σωτηρία Του. Δε χρειάζεται ο Θεός κάποιους για να μεσολαβήσουν σ' Αυτόν. Μεσίτης όλων των ανθρώπων μπροστά στο Θεό είναι μόνον ο Ιησούς Χριστός (Α' Τιμοθέου Β/2: 5). Όλοι θα θυμώμαστε τι είπε εκείνος ο νέος που βρέθηκε μέσα στην ασωτία και μέσα στα γουρούνια της αμαρτίας. «θα υπάγω στον Πατέρα μου….» (Λουκάς ΙΕ/15: 18).
Υπάρχει Πατέρας στον ουρανό που περιμένει κάθε ψυχή να μετανοήσει και να επιστρέψει σ’ Αυτόν δια Ιησού Χριστού, γιατί Αυτός είναι «η οδός» που οδηγεί κατ’ ευθείαν στον Πατέρα. Ο ίδιος ο Κύριος καλούσε τους ανθρώπους λέγοντας: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Γι’ αυτό ο Χριστός ήρθε στη γη, για να μας συναντήσει προσωπικά, για να πεθάνει, ν’ αναστηθεί και να δικαιώσει τον καθένα από μας. «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Δ/4: 25).
«Κύριε πες μόνον ένα λόγο».
Είναι εκπληκτικό ότι ο άνθρωπος αυτός, αφού συνάντησε το Χριστό, έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει τέλεια εμπιστοσύνη. Τόσο πολύ πιστεύει, που είναι πεπεισμένος ότι Αυτός που έχει απέναντί του έχει τόση δύναμη, ώστε να μπορεί να κάνει τα πάντα, μπορεί να θεραπεύσει το δούλο του ακόμα και χωρίς να είναι παρών. Αλήθεια, πόσο μεγάλο ηθικό δίδαγμα είναι αυτό για όλους μας, καθώς μας δείχνει την έκταση και το βάθος της αληθινής πίστης. Όταν λέω: "πιστεύω στο Θεό" θα πρέπει να τον εμπιστεύομαι απόλυτα ότι μπορεί να καταφέρει ο,τιδήποτε, αντίθετα σε όλα τα δεδομένα, πέρα από τις συνθήκες που υπάρχουν και πέρα απ' όσα μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη λογική.
Ο Κύριος, βλέποντας την όλη συμπεριφορά του εθνικού Εκατόνταρχου, θαύμασε την πίστη του, για την απόλυτη εμπιστοσύνη που έδειξε στη δύναμή Του, στην απόλυτη εξουσία Του. Αυτήν την ταπείνωση και αυτήν την πίστη ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί ότι δεν τη βρήκε μέσα στο λαό Του, τον Ισραήλ. Τι τραγικό κι αυτό! Να μη βρίσκει ο Κύριος μέσα στο λαό Του έναν άνθρωπο πίστεως και να παίρνει ως παράδειγμα έναν Εθνικό! Να μη βρίσκει έναν άνθρωπο Ελέους και να καταφεύγει σε έναν αλλογενή Σαμαρείτη! (Λουκάς Ι/10: 25-37).
Σε δύο περιπτώσεις αναφέρει ο Λόγος του Θεού ότι ο Κύριος έμεινε έκθαμβος από θαυμασμό. Μία φορά με την πίστη τούτου του Εκατόνταρχου και μια άλλη φορά με την απιστία του λαού Ισραήλ. Στο Ευαγγέλιο του "Μάρκου", (κεφ. Σ/6, εδ. 6) αναφέρεται:
4 Έλεγε δε προς αυτούς ο Ιησούς ότι δεν είναι προφήτης άνευ τιμής ειμή εν τη πατρίδι αυτού και μεταξύ των συγγενών και εν τη οικία αυτού.
5 Και δεν ηδύνατο εκεί ουδέν θαύμα να κάμη, ειμή ότι επί ολίγους αρρώστους επιθέσας τας χείρας εθεράπευσεν αυτούς
6 και εθαύμαζε διά την απιστίαν αυτών.
Το γεγονός της τόσο μεγάλης σκληρότητας και απιστίας του λαού Του οδήγησε τον Κύριο να τονίσει ότι στην ερχόμενη βασιλεία των ουρανών θα συγκεντρωθούν Εθνικοί, αλλογενείς από διάφορα μέρη του κόσμου και θα απολαύσουν την κοινωνία με το Θεό και με όλους τους Πατριάρχες του Ισραήλ που επέδειξαν ακλόνητη πίστη στη ζωή τους, όπως ο πατέρας της πίστεως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Αντίθετα όμως οι κληρονόμοι της Βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι, όπου "θα κλαίνε και θα τρίζουν τα δόντια τους" (Ματθαίος Η/8: 12).
Κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών που θα πεταχτούν έξω είναι όλοι εκείνοι που είχαν γεννηθεί Ιουδαίοι, που ομολογούσαν με τα χείλη ότι γνώριζαν το Θεό και ότι ήταν παιδιά Του, αλλά ποτέ δεν είχαν πιστέψει με όλη τους την καρδιά σ’ Αυτόν. Πολλοί άνθρωποι θα χαθούν αιώνια, γιατί εναρμονισμένοι με το αθεϊστικό πνεύμα της εποχής μας απορρίπτουν το Σωτήρα Χριστό. Όμως κάποιοι άγριοι, πρώην ανθρωποφάγοι από τη ζούγκλα της Νέας Γουινέας, όπου είχε πάει ως ιεραπόστολος ο αείμνηστος Κώστας Μακρής και με κίνδυνο της ζωής του τους μίλησε για το Χριστό, θα απολαύσουν τη δόξα του ουρανού, γιατί πίστεψαν στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.
«Ύπαγε, και ως επίστευσας, ας γείνει εις σε».
Αφού λοιπόν ο Κύριος είχε θαυμάσει την πίστη και την ταπεινότητα του εθνικού Εκατόνταρχου, τον κοίταξε και του είπε: «πήγαινε, κι όπως πίστεψες έτσι ας γίνει για σένα». Τα αποτελέσματα των επεμβάσεων του Θεού μέσα στη ζωή μας θα είναι πάντοτε ανάλογα της πίστης μας. Αν πας σε μία πηγή με ένα μικρό δοχείο, λίγο νερό θα πάρεις. Αν πας με ένα μεγάλο δοχείο πολύ νερό, θα πάρεις.
Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 8) αναφέρεται: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας». Ο ίδιος ο Χριστός που ήταν «τω καιρώ εκείνω» είναι και σήμερα και όπου βρει την ειλικρινή πίστη και την ταπείνωση από τον άνθρωπο ενεργεί κατά τον ίδιο τρόπο και σήμερα. Είναι έτοιμος να σταθεί δυνατός ανάμεσά μας και να ενεργήσει «κατά την πίστη μας». Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος ανέφερε: «Διά τούτο σας λέγω, πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γίνει εις εσάς» (Μάρκος ΙΑ/11: 24).
«και ιατρεύθει ο δούλος αυτού εν τη ώρα εκείνη». Αυτή είναι η παντοδυναμία του Αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού. Καμία αρρώστια, όσο προχωρημένη κι αν είναι, δεν είναι δύσκολο να τη γιατρέψει. Καμία αμαρτία δεν υπάρχει, που να μη μπορεί να την πλύνει και να την καθαρίσει με το πολύτιμό Του αίμα (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). Κανένας εχθρός δε θα μπορέσει να Τον νικήσει, ακόμα και ο θάνατος. Είναι Παντοδύναμος, είναι "πανταχού παρών" και γι’ αυτό δε χρειάστηκε να μεταβεί στην οικία, όπου βρισκόταν ο παραλυτικός. Ένα λόγο είπε ο Κύριος: «ως επίστευσας ας γίνει εις σε».
Το αποτέλεσμα ήταν θαυμαστό. Όταν οι απεσταλμένοι επέστρεψαν στο σπίτι του εκατόνταρχου, βρήκαν τον άρρωστο δούλο θεραπευμένο εντελώς. Αυτός είναι ο Χριστός, αυτή είναι η δύναμή Του. Δε ζητάει μεγάλα και ανυπέρβλητα πράγματα από τον άνθρωπο. Ζητάει από τον άνθρωπο να τον εμπιστευτεί, να πιστέψει σ’ Αυτόν, για να απολαύσει μαζί Του στον ουρανό όλα εκείνα τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός για εκείνους που πραγματικά Τον αγαπάνε και ποθούν τη Βασιλεία Του. Πρόκειται για όλα «εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). Επίσης στην επιστολή του αδελφόθεου "Ιακώβου" (κεφ. Β/2, εδάφ. 5) αναφέρεται: «Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν;».
Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν. Όπως είπαμε ο άνθρωπος αυτός, που έδειξε τόσο μεγάλη πίστη, είναι εθνικός, ειδωλολάτρης. Είναι "ξένος των διαθηκών της επαγγελίας" (Εφεσίους Β/2: 12). Ο Κύριος στρέφεται στο πλήθος που Τον ακολουθεί, τον επαινεί δημόσια και τον προβάλει ως παράδειγμα πίστεως στους Ιουδαίους. Αναγνωρίζει δημόσια την πίστη αυτού του ανθρώπου, για να προβληματίσει τους Ιουδαίου και να παραδειγματίσει τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα ο Κύριος, όπως έχει κάνει και άλλες φορές, προειδοποιεί τους Ιουδαίους να μην επαναπαύονται στην καταγωγή τους και να μην εφησυχάζουν για τη σωτηρία τους λέγοντας ότι είναι "τέκνα του Αβραάμ" (Ιωάννης Η/8: 33). Αυτή η τόσο σοβαρή προειδοποίηση αφορά όλους μας. Αφού λάβαμε τη σωτηρία μας, να μην επαναπαυόμαστε σ' αυτήν. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "... μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν" (Φιλιππησίους Β/2: 12).
Συμπέρασμα:
Ένας εθνικός με ελάχιστη γνώση για το Θεό πίστεψε ότι ο Ιησούς είχε την απόλυτη εξουσία από το Θεό πάνω στις δυνάμεις του σύμπαντος, όπως ακριβώς αυτός είχε στους στρατιώτες του. Μ' αυτό το πνεύμα ταπεινώθηκε ενώπιόν Του και Του ζήτησε να θεραπεύσει το δούλο του. Εμείς σήμερα με πολύ περισσότερο φως, καθώς έχουμε το Λόγο Του, θα έπρεπε να έχουμε πολύ μεγαλύτερη πίστη και περισσότερο ταπεινό πνεύμα. Αυτό περιμένει ο Κύριος, για να μπει στο σπίτι μας, για να καταλάβει τα βάθη της καρδιάς μας, για να κάνει θαυμάσια μέσα στη ζωή μας. Αλήθεια πόσοι μπορούμε να Τον εμπιστευθούμε στις δυσκολίες μας. Πόσοι μπορούμε ν' αποδείξουμε την εμπιστοσύνη μας ελπίζοντας σ' Εκείνον; Γιατί λυγίζουμε μπροστά στις δυσκολίες και χάνουμε την ελπίδα μας, ενώ ο Κύριος είναι μαζί μας, είναι δίπλα μας, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ματθαίος ΚΗ/28: 20) και νοιάζεται για μας;
Σύμφωνα με τον συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 8) "ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας". Επομένως όχι μόνον τότε με τον συγκεκριμένο εκατόνταρχοί, αλλά και πάντοτε, όταν θα βρίσκει την πίστη στην καρδιά κάποιου ανθρώπου, θα θαυματουργεί, θα ενεργεί κατά τον ίδιο αποτελεσματικό τρόπο. ---
Προειδοπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου