Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΒ/12, εδάφ. 1 – 9.
1 Και ήρχισε να λέγη προς αυτούς διά παραβολών Άνθρωπος τις εφύτευσεν αμπελώνα και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν και έσκαψεν υπολήνιον και ωκοδόμησε πύργον, και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς και απεδήμησε.
2 Και εν τω καιρώ των καρπών απέστειλε προς τους γεωργούς δούλον, διά να λάβη παρά των γεωργών από του καρπού του αμπελώνος.
3 Εκείνοι δε πιάσαντες αυτόν έδειραν και απέπεμψαν κενόν.
4 Και πάλιν απέστειλε προς αυτούς άλλον δούλον και εκείνον λιθοβολήσαντες, επλήγωσαν την κεφαλήν αυτού και απέπεμψαν ητιμωμένον.
5 Και πάλιν απέστειλεν άλλον και εκείνον εφόνευσαν, και πολλούς άλλους, τους μεν έδειραν, τους δε εφόνευσαν.
6 Έτι λοιπόν έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου.
7 Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία.
8 Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος.
9 Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους.
ΣΧΟΛΙΑ :
Ο Θεός με το Λόγο Του έφτιαξε τα πάντα γύρω μας, τον ουρανό, τη γη, τη θάλασσα και κάθε ζωντανό οργανισμό. Τελευταίο δημιούργημά Του είναι ο άνθρωπος, που αποτελεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού. Για να φτιάξει τον άνθρωπο δεν είπε ο Θεός και έγινε, αλλά πήρε λάσπη, τον έπλασε σύμφωνα με την εικόνα Του και εμφύσησε σ’ αυτόν πνοή ζωής. «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γένεση Β/2: 7).
Ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο άρχοντα, εξουσιαστή σε όλη την κτίση θέτοντας σ’ αυτόν ένα όρο: «προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού διότι καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17).
Απόλυτη τάξη και αρμονία υπήρχε μέσα στον κήπο της Εδέμ, που κατοικούσε ο άνθρωπος. Ο Κύριος κατέβαινε, περιπατούσε και συνομιλούσε με τον άνθρωπο (Γένεση Γ/3: 8). Όμως αυτή η ειδυλλιακή κατάσταση δεν κράτησε πολύ. Ο άνθρωπος παρασυρμένος από τον εχθρό της ψυχής, παράκουσε το θέλημα του Θεού. Εξαιτίας της παρακοής του αυτής η αμαρτία μπήκε στη ζωή του και δια της αμαρτίας ο θάνατος. «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ο άνθρωπος βρέθηκε μόνος, μακριά από το Θεό, έξω από τον κήπο της Εδέμ. Ο εχθρός τον είχε κερδίσει και πλέον τον είχε υπό την εξουσία του. Η κοινωνία με το Θεό είχε διακοπεί. Η ανθρώπινη ζωή είχε πλέον λάβει άλλη μορφή τα χαρακτηριστικά της οποίας ήταν πόνος, κόπος, θλίψη, φόβος και τα τέλη της ζωής, αιώνιος θάνατος.
Γι’ αυτόν τον αποστάτη και αμαρτωλό άνθρωπο, που είχε προσβάλει και είχε παρακούσει το θέλημά Του ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δεν έπαψε να ενδιαφέρεται. Καθώς ο άνθρωπος ατιμασμένος, προσβεβλημένος έφευγε μέσα από τον Παράδεισο του Θεού, ο Θεός του έδωσε μια υπόσχεση: «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του» (Γένεση Γ/3: 15). Με τούτα τα λόγια ο Θεός δίνει την πρώτη υπόσχεση για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται αναφορά για τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, ο οποίος με το Λυτρωτικό Του Έργο πάνω στο σταυρό του Γολγοθά θα κατέστρεφε τα έργα του διαβόλου, ενώ ο εχθρός «θα του κεντούσε τη φτέρναν» οδηγώντας Τον σε επονείδιστο θάνατο πάνω στο σταυρό. «Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάννου Γ/3: 8).
Το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο μας το δίνει ο Λόγος του Θεού με τις φράσεις: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Αμέσως μετά την αποστασία του ανθρώπου ο Θεός θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο σωτηρίας, το οποίο προ καταβολής κόσμου είχε συλλάβει μέσα στην πανσοφία Του. «όστις ήτο μεν προωρισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς διά σας» (Α΄ Πέτρου Α/1: 20).
Πώς ξεκινάει να εφαρμόζεται τούτο το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου; Αναφερόμαστε στο έτος 2.150 π.Χ. περίπου. Ο Θεός από το σπέρμα ενός άνδρα που ήταν 100 ετών και από μία νεκρή μήτρα δημιούργησε έναν ολόκληρο λαό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Ο δε Αβραάμ και η Σάρρα ήσαν γέροντες, προβεβηκότες εις ηλικίαν, εις την Σάρραν είχον παύσει να γίνονται τα γυναικεία» (Γένεση ΙΗ/18: 11). Από τον Αβραάμ και τη Σάρρα γεννήθηκε ο Ισαάκ. Από τον Ισαάκ και τη Ρεβέκα γεννήθηκε ο Ιακωβ. Από τον Ιακώβ γεννήθηκαν οι δώδεκα πατριάρχες, που είναι οι γενάρχες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Έτσι ο Θεός δημιούργησε έναν ολόκληρο λαό, τον οποίο ονόμασε Ισραήλ. «Δεν θέλει καλεσθή πλέον το όνομά σου Ιακώβ, αλλά Ισραήλ διότι ενίσχυσας μετά Θεού, και μετά ανθρώπων θέλεις είσθαι δυνατός» (Γένεση ΛΒ/32: 28).
Η λέξη Ισραήλ σημαίνει: "ισχύς Θεού". "Ο Θεός αγωνίζεται". Θα πει κάποιος τι αγώνα κάνει ο Θεός, πως αγωνίζεται; Αγωνίζεται για να λυτρώσει μια χαμένη ανθρωπότητα από την αμαρτία, τον αιώνιο θάνατο, το διάβολο. «επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν» (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Αυτός είναι ο αγώνα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Ο Ιακώβ σε ηλικία 130 ετών μετοίκησε στην Αίγυπτο. Εκεί οι απόγονοι των γιων του Ιακώβ πολλαπλασιάστηκαν και έζησαν κάτω από την καταπίεση των Αιγυπτίων για 430 χρόνια. Στη συνέχεια ο Θεός με το Μωυσή οδήγησε το λαό σε έξοδο από την Αιγυπτιακή δουλεία. Μετά από σαράντα χρόνια περιπλάνησης στην έρημο εγκαταστάθηκαν υπό την ηγεσία του Ιησού, γιου του Ναυή, στην υποσχόμενη γη της επαγγελίας. «Όταν Κύριος ο Θεός σου σε φέρει εις την γην, εις την οποίαν υπάγεις δια να κληρονομήσεις αυτήν, και εκδιώξει έθνη πολλά απ' έμπροσθέν σου, τους Χετταίους και τους Γεργεσαίους και τους Αμορραίους και τους Χαναναίους και τους Φερεζαίους και τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλήτερα και δυνατώτερά σου» (Δευτερονόμιο Ζ/7: 1). «και αφού κατέστρεψεν επτά έθνη εν γη Χαναάν, διεμέρισεν εις αυτούς κατά κλήρον την γην αυτών» (Πράξεις ΙΓ/13: 19).
Η δημιουργία του λαού Ισραήλ έγινε για να γεννηθεί κατά σάρκα μέσα απ’ αυτόν ο Σωτήρας Χριστός, επειδή ο Χριστός δεν μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη, που δε γνώριζαν το Θεό. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Θ/9, εδάφ. 4,5) αναφέρεται: «οίτινες είναι Ισραηλίται, των οποίων είναι η υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι επαγγελίαι, των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας αμήν». Δεύτερος σκοπός της δημιουργίας του λαού Ισραήλ ήταν να λειτουργήσει ως πιστός λαός στο Θεό και με τη ζωή και την υπακοή του «να εξαγγείλει τις αρετές Αυτού». Να εξαγγείλει τη δύναμη, την αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του ανθρώπου έτσι, ώστε και άλλοι άνθρωποι να γνωρίσουν το Θεό.
Η υπόσχεση του Θεού στο λαό του ήταν: «τώρα λοιπόν εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών, διότι ιδική μου είναι πάσα η γη και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» (Έξοδος ΙΘ/19, εδ. 5,6). Ο λαός έπρεπε να μείνει καθαρός και να μην αναμιχθεί με τους γύρω λαούς, που πίστευαν στα είδωλα και λάτρευαν το διάβολο. Για το σκοπό αυτό ο Θεός έδωσε στο λαό του ειδικές εντολές καθώς και το Μωσαϊκό Νόμο.
Μετά από όλα αυτά που έκανε ο Θεός και τις θαυμαστές επεμβάσεις Του μέσα στο λαό Του, ποια ήταν η στάση του λαού Ισραήλ; Αμαρτία, πτώση, αποστασία, παρακοή, καμία συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού, πλήρη αγνόηση των εντολών Του. Αντίθετα συμμόρφωση με τα ειδωλολατρικά έθνη και προσκύνηση αλλότριων θεών για τους οποίους ο Θεός δια του προφήτου "Ιερεμία" (κεφ. Ι/10, εδ. 3-5) αναφέρει :
3 Δεδομένου ότι, τα νόμιμα των λαών είναι μάταια επειδή, κόβουν ξύλο από το δάσος, εργασία χεριών ενός μαραγκού με τον πέλεκυ.
4 Το καλλωπίζουν με ασήμι και με χρυσάφι το στερεώνουν με καρφιά και με σφυριά, για να μη κινείται.
5 Είναι όρθια σαν τον φοίνικα, αλλά δεν μιλούν έχουν ανάγκη να βαστάζονται, επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν. Μη τα φοβάστε επειδή, δεν μπορούν να κακοποιούν ούτε είναι δυνατόν σ' αυτά να αγαθοποιήσουν.
Παρ’ όλα αυτά ο Θεός δεν έπαψε να ενδιαφέρεται για το λαό Του, ώστε να τον επαναφέρει στο θέλημά Του και δεν έπαψε να αγωνίζεται για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αρχικά έστειλε τους Προφήτες, ανθρώπους ευσεβείς, πίστεως και αφοσίωσης στον αληθινό Θεό, οι οποίοι κάτω από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος είχαν μια δυναμική παρουσία ανάμεσα στο λαό και προφήτευσαν τι πρόκειται να συμβεί μέχρι τις έσχατες ημέρες. Τούτους τους απεσταλμένους του Θεού ο λαός μέσα στην αμαρτία του και την αποστασία του και τις ειδωλολατρικές τους συνήθειες δεν τους αναγνώρισε, τους εκδίωξε με το χειρότερο τρόπο και τον έναν μετά τον άλλο τους οδήγησε σε μαρτυρικό, εξευτελιστικό θάνατο.
Ο άνθρωπος πλέον μέσα στην αμαρτία και την αποστασία του έχει γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός του Θεού. Ο Θεός όμως δε σταματάει να ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. «πάλιν έστειλε» και «πάλιν έπεμψε». Με μύριους τρόπους ο Θεός συνεχίζει να επεμβαίνει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία μ' ένα και μοναδικό σκοπό, να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του δόξα και να τον λυτρώσει από τον αιώνιο θάνατο, που τον οδηγούσε η αμαρτία.
Ο άρχοντας του αμπελώνα, μας αναφέρει η παραβολή, περιποιήθηκε όσο γινόταν καλύτερα τον αμπελώνα του. Φύτεψε, έσκαψε, πότισε, οικοδόμησε φραγμό, έστειλε απεσταλμένους Του… δε σταμάτησε ούτε στιγμή να ενδιαφέρεται. Όμως οι γεωργοί, αντί να ανταποκριθούν στην αγάπη και το ενδιαφέρον του, έπιασαν έναν - έναν τους απεσταλμένους του κυρίου τους και άλλους έδιωξαν, άλλους πλήγωσαν, φόνευσαν, ατίμασαν.....
Καθώς ο Κύριος αντικρίζει την Ιερουσαλήμ, όταν την επισκέπτεται για τελευταία φορά, πάνω σε ένα γαϊδουράκι, κλαίει. «και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτήν» (Λουκάς ΙΘ/19: 41), λέγοντας: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 37). Είναι μεγάλο το παράπονο του Κυρίου για το λαό Του, για τους δικούς Του, για τον κάθε άνθρωπο που αρνείται να τον δεχθεί και να τον αναγνωρίσει ως Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο. Το επόμενο εδάφιο αποτελεί τον επιτάφιο του λαού Του: «ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος». Τι μπορεί να σημαίνει τούτο το εδάφιο; Ρίξτε μια ματιά πάνω στον κόσμο και θα καταλάβετε. Και κάτι ακόμα, μήπως ο Κύριος βλέποντας τη ζωή μου, κλαίει, οδύρεται, στεναχωριέται, ανησυχεί για μένα;
Ασφαλέστατα τούτη η παραβολή αφορά το λαό Ισραήλ, ο οποίος δεν υπάκουσε στο νόμο του Θεού και μέσα στην παρακοή και την αποστασία του δεν αναγνώρισε τους απεσταλμένους του Θεού, δεν τους δέχτηκε, τους έδιωξε και τους ατίμασε. Όμως έχει και για μας σήμερα, που αποτελούμε τον πνευματικό Ισραήλ, πλούσια ηθικά διδάγματα και μεγάλα μηνύματα να δώσει. Αμέτρητες οι επεμβάσεις και οι ευεργεσίες του Θεού και στη δική μας ζωή. Πλούσιες οι ευλογίες του Θεού «επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45).
Καθημερινά ο Θεός με έναν "ήχο λεπτού αέρος" (Α' Βασιλέων ΙΘ/19: 11) μας προσφέρει υλικά και πνευματικά δώρα. Μας προσφέρει τον Άγιο και αιώνιο και αψευδή Λόγο Του (Παλαιά & Καινή Διαθήκη), για να γνωρίζουμε μέσα από αυτόν το θέλημά Του. Ο Δαβίδ αναφέρει σχετικά με το Λόγο του Θεού στον Ψαλμό ΡΙΘ/119, εδ. 105: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». Ο Λόγος τους Θεού είναι ένα λυχνάρι που μας δείχνει το σωστό δρόμο ώστε να μην πλανηθούμε μέσα στο σκοτάδι και την άγνοια του κόσμου. Είναι φως στους δρόμους μας και στις επιλογές μας.
Ο Θεός δε σταματά εκεί. Έβαλε μέσα στην καρδιά μας με την πίστη μας το Πνεύμα Του το Άγιο, για το οποίο ο Λόγος του Θεού στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 14 – 16) αναφέρει:
14 Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού.
15 Διότι δεν ελάβετε πνεύμα δουλείας, δια να φοβήσθε πάλιν, αλλ' ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου κράζομεν Αββά, ο Πατήρ.
16 Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού.
Ο άρχων του αμπελώνος μπροστά στη σκληροκαρδία των γεωργών συνεχίζει τις προσφορές της αγάπης Του. Τούτη τη φορά πραγματοποιεί την ύστατη προσπάθεια για τη σωτηρία του ανθρώπου. «έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου». Τούτο το εδάφιο μας αποκαλύπτει ότι η αποστολή του Ιησού Χριστού στο κόσμο μας είναι το τελευταίο μήνυμα του Θεού προς τον άνθρωπο. Ευτυχισμένοι εκείνοι που θα λάβουν τούτο το μήνυμα και θα αναγνωρίσουν το Χριστό ως τον Υιόν του Θεού και ως τον έσχατο απεσταλμένο από τον Πατέρα Θεό για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. «όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών» (Ρωμαίους Η/8: 32). Ο Χριστός είναι η τελευταία προσπάθεια του Θεού για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου.
Ήρθε στην αφιλόξενη γη μας, ταπεινός, περιφρονημένος. Γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο και αφού φορτώθηκε, «αναμάρτητος ών» με όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων, όλων των εποχών σηκώθηκε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά και πέθανε Αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς, εξαιτίας των αμαρτιών μας. Για κείνη την ψυχή που θα Τον αγνοήσει, που θα Τον ξεπεράσει, που θα θεωρήσει «κοινόν το αίμα» (εδ.29), του Χριστού, ο Θεός πλέον δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο για τη σωτηρία του. «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών» (Εβραίους Ι/10: 26). Μετά απ’ όλα αυτά ο ίδιος ο Θεός εκμυστηρευόμενος στον προφήτη Ησαΐα (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρει: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;».
Στην ύστατη αυτή προσπάθεια του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου ποια ήταν η στάση του λαού Ισραήλ; Ποια είναι η στάση η δική μου σήμερα; Ας τη δούμε μέσα από τη συμπεριφορά των γεωργών της παραβολής μας.
7 Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία.
8 Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος.
Την υπέρτατη προσφορά του Θεού ο λαός Του δεν τη δέχτηκε. Τον Σωτήρα του κόσμου τον αρνήθηκε μπροστά στον Πιλάτο και ζήτησαν το σταυρικό του θάνατο. Με μίσος, με πάθος, τον αρνήθηκαν, τον συκοφάντησαν, τον αποδοκίμασαν, λέγοντας: «ου θελομεν τουτον βασιλευσαι εφ ημας» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). Η αμετανόητη καρδιά τους οδήγησε το Σωτήρα να πεθάνει πάνω στο σταυρό, ανάμεσα σε δύο κακούργους.
Η έσχατη προσφορά του ουρανού, ο Υιός της αγάπης του Θεού, πεθαίνει πάνω στο σταυρό, ως κακούργος φορτωμένος με όλη την αμαρτία του κόσμου. Ετάφη και την τρίτη μέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς, «κατά τας γραφάς». Ανερχόμενος εις ουρανόν μας άφησε μία υπόσχεση:
2 Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον
3 και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3).
Ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθει. «Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους». Όταν ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα ξανάρθει, πώς θα ενεργήσει;
1/ Θα απωλέσει τους γεωργούς. Αυτή θα είναι η τύχη όλων εκείνων που δεν αποδέχτηκαν στη ζωή τους τη θυσία του Χριστού, το Έργο του Σταυρού, την έσχατη αλλά και υπέρτατη προσφορά του Πατέρα Θεού για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Που στάθηκαν ανάξιοι απέναντί Του και δεν αναγνώρισαν την Αγάπη και την προσφορά Του. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β/2, εδ. 1), αναφέρει:
1 Διά τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, διά να μη εκπέσωμεν ποτέ.
2 Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν,
3 πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;
2/ Θα δώσει τον αμπελώνα σε άλλους. Γι’ αυτούς του «άλλους», που είναι Εθνικοί, που δεν έχουν σχέση με το λαό Ισραήλ, όμως που δέχτηκαν την προσφορά του Θεού, ο Απ. Παύλος αναφέρει στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 12, 13): «ήσθε εν τω καιρώ εκείνω χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού. Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού».
Πριν κλείσουμε τη σημερινή μας μελέτη, ας ρίξουμε μια προσεκτική ματιά και στο εδάφ.2 «εν τω καιρώ των καρπών». Σε μια εποχή που όλα αμφισβητούνται, που οι ηθικές αξίες καταρρέουν, που ο «ορθός λόγος» αμφισβητείται, που η αρπαγή της Εκκλησίας του Χριστού πλησιάζει, που ο Κύριος "έρχεται για να παραλάβει όλους όσους Τον περιμένουν για σωτηρία" (Εβραίους Θ/9: 28), που η ενθρόνιση του «άνομου», του αντίχριστου είναι ορατή πλέον, πόσο έχουμε ανάγκη να ζούμε έναν «καιρό καρπών»! Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας δίνει το στοιχείο διάκρισης των δικών Του παιδιών. «από των καρπών αυτών θα γνωρίσετε αυτούς» (Ματθαίος Ζ/7: 16).
Ας αναλογιστούμε τους δρόμους μας και ας προετοιμάσουμε τις καρδιές μας για να γιορτάσουμε το Πάσχα που σε λίγο έρχεται, όχι όπως ο κόσμος γιορτάζει, αλλά όπως ο Κύριος μας έχει ορίσει: «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). «διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου