Το όνειρο του Ιακώβ.

        βιβλίο "Γένεσης",  κεφ. ΚΗ/28.    (Παλαιά Διαθήκη).

 11 Και έφθασεν εις τινά τόπον και διενυκτέρευσεν εκεί, διότι είχε δύσει ο ήλιος και έλαβεν εκ των λίθων του τόπου και έθεσε προσκεφάλαιον αυτού, και εκοιμήθη εν τω τόπω εκείνω. 

12 Και είδεν ενύπνιον, και ιδού, κλίμαξ εστηριγμένη εις την γην, της οποίας η κορυφή έφθανεν εις τον ουρανόν και ιδού, οι άγγελοι του Θεού ανέβαινον και κατέβαινον επ' αυτής. 

13 Και ιδού, ο Κύριος ίστατο επάνωθεν αυτής και είπεν, Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου. 

14 και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν και προς ανατολήν και προς βορράν και προς νότον και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής 

15 και ιδού, εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην διότι δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε.

16 Και εξεγερθείς ο Ιακώβ εκ του ύπνου αυτού, είπε, Βέβαια ο Κύριος είναι εν τω τόπω τούτω, και εγώ δεν ήξευρον. 

17 Και εφοβήθη και είπε, Πόσον φοβερός είναι ο τόπος ούτος δεν είναι τούτο, ειμή οίκος Θεού, και αύτη η πύλη του ουρανού. 

18 Και σηκωθείς ο Ιακώβ ενωρίς το πρωΐ, έλαβε τον λίθον τον οποίον είχε θέσει προσκεφάλαιον αυτού, και έστησεν αυτόν διά στήλην και έχυσεν έλαιον επί την κορυφήν αυτής. 

19 Και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου, Βαιθήλ το δε όνομα της πόλεως εκείνης ήτο πρότερον Λούζ. 

20 Και ευχήθη ο Ιακώβ ευχήν, λέγων, Αν ο Θεός ήναι μετ' εμού και με διαφυλάξη εν τη οδώ ταύτη εις την οποίαν υπάγω, και μοι δώση άρτον να φάγω και ένδυμα να ενδυθώ, 

21 και επιστρέψω εν ειρήνη εις τον οίκον του πατρός μου, τότε ο Κύριος θέλει είσθαι Θεός μου 

22 και ο λίθος ούτος, τον οποίον έστησα διά στήλην, θέλει είσθαι οίκος Θεού και εκ πάντων όσα μοι δώσης, το δέκατον θέλω προσφέρει εις σε. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Ιακώβ ήταν πατέρας δώδεκα αγοριών που αργότερα θ' αποτελέσουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 

--Με τη Λεία, τη μεγαλύτερη κόρη του θείου του Λάβαν (αδελφός της μητέρας του), απέκτησε τους υιούς: Ρουβίν, Συμεών, Λευί, Ιούδας, Ισάχαρ, Ζαβουλών. 

--Με την υπηρέτρια της Λείας, την Ζεφλά, απέκτησε τον Γαδ και τον Ασήρ. 

--Με την Βαλλά, υπηρέτρια της Ραχήλ, απέκτησε το Δαν και το Νεφθαλείμ. 

--Με τη Ραχήλ, τη μικρότερη αδελφή της Λειάς, απέκτησε τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν. 

     Από τις τέσσερις γυναίκες που αναφέρονται ο Ιακώβ αγάπησε αληθινά μόνο τη Ραχήλ. 

    Παρατηρώντας το ξεκίνημα της ζωής του Ιακώβ παρατηρούμε ότι πρόκειται για έναν πολυμήχανο και πολυπράγμονα άνθρωπο. Απάτησε το μεγαλύτερο αδελφό του Ησαύ και του πήρε τα πρωτοτόκια «έναντι πινακίου φακής» (Γένεση ΚΕ/25: 34). Για να κερδίσει τις πνευματικές ευλογίες, είπε ψέματα στον πατέρα του Ισαάκ και τον εξαπάτησε (Γένεση ΚΖ/27: 33). Όλα αυτά αναγκάζουν τον αδελφό του, τον Ησαύ, να γίνει εχθρός του και να τον κυνηγάει με σκοπό να τον σκοτώσει, επειδή τόσες φορές τον ξεγέλασε και τον υποσκέλισε.

    Βλέπουμε λοιπόν τον Ιακώβ να ξεκινάει τη ζωή του με ψέματα και με απάτες, στις οποίες προσπαθεί να τον περιπλέξει ο διάβολος, επειδή γνωρίζει πολύ καλά κάτι που μέχρι στιγμής αγνοεί ο νεαρός Ιακώβ, ότι είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για τον ερχομό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Έτσι ο εχθρός προσπαθεί να τον οδηγήσει σε αμαρτία, για να τον αποκόψει από το Θεό και να τον εξοντώσει, ακριβώς για ν' ακυρώσει τα σχέδια του Θεού, για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού. Για όλες αυτές τις πανουργίες του ο Ιακώβ θα «πληρώσει» στη ζωή του πολύ βαρύ τίμημα. 

     Κυνηγημένος από τον αδελφό του φεύγει μακριά από τη γη του, για να σώσει τη ζωή του. Παρατηρούμε ότι παίρνει αποφάσεις χωρίς να ζητάει τη συμβουλή του Θεού, για το πώς να ενεργήσει και ενεργεί σύμφωνα με δική του βούληση. Φεύγει και δεν παίρνει τίποτα μαζί του. Όλη την περιουσία την αφήνει στον αδελφό του. Ίσως να ξέχασε και τις ευλογίες του πατέρα του. Τίποτα δεν τον ωφελεί πλέον. Άδικα τους ξεγέλασε και τους δυο. Φυγάς κατέληξε κουρασμένος, κυνηγημένος, με ένοχη συνείδηση, μακριά από κάθε επικοινωνία με το Θεό, τον οποίο έχει γνωρίσει από τον παππούλη του τον Αβραάμ και τον πατέρα του τον Ισαάκ, αλλά ακόμη δεν έχει αποκτήσει επίγνωση του θελήματος του Θεού. Υποσκελιστής, απομονωμένος, κυνηγημένος, απογοητευμένος δε βλέπει από πουθενά φως και δεν μπορεί με κανένα να επικοινωνήσει. Η γη είναι ξένη γι’ αυτόν και ο ουρανός πολύ απομακρυσμένος. 

       Αλήθεια πόσο μοιάζει ο Ιακώβ με τον άνθρωπο που ζει μέσα στην αμαρτία μακριά από το Θεό, αλλά και με εκείνον τον άνθρωπο που έρχεται στην Εκκλησία, ακούει γνωρίζει, αποκτάει γνώσεις για το Θεό, αλλά δεν έχει ακόμη αποκτήσει επίγνωση, δεν έχει «αναγεννηθεί άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 7). Διακρίνουμε εδώ αυτό ακριβώς που συνέβη και με τις πέντε "μωρές παρθένες" (Ματθαίος ΚΕ/25: 2). Ο Ιακώβ βαδίζει μόνος το δρόμο προς την ξενιτιά και πλέον βρίσκεται πολύ μακριά από την κυριαρχία της μητέρας του, το μίσος του αδελφού και από την καλοσύνη του πατέρα του. Έπρεπε να μείνει μόνος, για να μάθει το μεγάλο μάθημα που όλοι έχουμε ανάγκη να μάθουμε στη ζωή, να εξαρτώμεθα από το Θεό και να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα. Όλοι γνωρίζουμε ότι με πάρα πολλούς τρόπους ο Θεός καλεί τον κάθε αμαρτωλό να επιστρέψει σε Αυτόν, για να κάνει Έργο Σωτηρίας μέσα στη ζωή του. 

      Στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (κεφ. ΙΔ/14) της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρεται κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ως προς τις προθέσεις του Θεού για τον άνθρωπο: «Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν». Στην κατάσταση αυτή, καθώς βαδίζει μέσα στην αφιλόξενη ερημιά, τελείως εξαντλημένος, φοβισμένος, πέφτει να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί. Για μαξιλάρι του χρησιμοποιεί μια πέτρα που βρίσκει μπροστά του. Φυσικό είναι να τον πήρε αμέσως ο ύπνος, ένας ύπνος που υπήρξε σταθμός, που έφερε μέσα του τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. 

     Ο Θεός πλησιάζει τον Ιακώβ και επειδή σαν θνητός δε μπορεί να δει το Θεό με τα φυσικά του μάτια, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του σε όνειρο. Ήταν ένα όνειρο με πλούσιες υποσχέσεις, ένα όνειρο προφητικό. Καθώς κοιμόταν λοιπόν ο Ιακώβ (αργότερα θα ονομαστεί Ισραήλ, Γένεση ΛΒ/32:  28), είδε στον ύπνο του μια σκάλα που ήταν στηριγμένη στη γη και που η κορυφή της έφτανε μέχρι τον ουρανό και πάνω σ' αυτή άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν. Πάνω στη σκάλα στεκόταν ο Κύριος, ο οποίος επιβεβαίωσε στον Ιακώβ τη διαθήκη που είχε κάνει με τους προπάτορές του, τον Αβραάμ και τον Ισαάκ, με τα εξής λόγια: 

 13 Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν και εις το σπέρμα σου.
14 και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν και προς ανατολήν και προς βορράν και προς νότον· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής·
15 και ιδού, εγώ είμαι μετά σου, και θέλω σε διαφυλάττει πανταχού, όπου αν υπάγης, και θέλω σε επαναφέρει εις την γην ταύτην· διότι δεν θέλω σε εγκαταλείψει, εωσού κάμω όσα ελάλησα προς σε. 

    Η σκάλα στο όνειρο του Ιακώβ συμβολίζει το μοναδικό μεσίτη (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ήρθε ανάμεσά μας με ανθρώπινη μορφή και έγινε η σκάλα για να επανασυνδέσουμε τη σχέση μας με το Θεό, η οποία είχε ολοκληρωτικά διακοπεί λόγω της αμαρτίας. Έτσι λοιπόν ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (Ε/5: 1,2) αναφέρει: "Αφού, λοιπόν, ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με την πίστη, έχουμε ειρήνη με το Θεό διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου του οποίου λάβαμε και την είσοδο με την πίστη σε τούτη τη χάρη, στην οποία στεκόμαστε και καυχόμαστε στην ελπίδα της δόξας του Θεού".  

    Η σκάλα που είδε ο Ιακώβ αποτελεί έναν συμβολισμό, μια ζωντανή εικόνα της προσωπικότητας και του Έργου του Χριστού. Το απέραντο χάσμα μεταξύ ουρανού και γης δείχνει τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τον αμαρτωλό άνθρωπο από το Θεό. Η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου είχε θέσει αμετακίνητο φραγμό στο δρόμο του ανθρώπου για συμφιλίωσή του με το Θεό. Έτσι κάθε επικοινωνία μεταξύ του δίκαιου Θεού και του αμαρτωλού ανθρώπου είχε χαθεί. Μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί, ο ουρανός πήρε την πρωτοβουλία και άνοιξε μια σκάλα που έφτανε μέχρι τη γη. Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, ο Ιησούς Χριστός είναι η "σκάλα" που ήρθε να ενώσει τον ουρανό με τη γη και μέσω του σχεδίου του Θεού να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, ώστε να επιτευχθεί η επανασύνδεση του ανθρώπου με το Θεό.

     Προσπάθησαν και οι άνθρωποι  να επανασυνδεθούν με το Θεό στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, στα διάφορα θρησκευτικά τους έργα, αγνοώντας το Θεό και τις εντολές Του. Για το σκοπό αυτό άρχισαν να κτίζουν έναν μεγάλο πύργο στην περιοχή Σενναάρ της Βαβυλώνας (Βαβέλ). Έλεγαν λοιπόν ο ένας στον άλλον: «Ελάτε να χτίσουμε μια πόλη, κι έναν πύργο που η κορφή του να φτάνει στους ουρανούς. Έτσι θα γίνουμε ονομαστοί και δε θα διασκορπιστούμε πάνω στη γη» (Γένεση ΙΑ/11: 4). Ο Θεός αντιστάθηκε στα έργα της ανθρώπινης αλαζονείας, της υπερβολικής φιλοδοξίας, της πρόκλησης, της ασέβειας, της ειδωλολατρίας και έφερε σύγχυση στις γλώσσες των ανθρώπων με αποτέλεσμα να μη μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να εγκαταλείψουν το έργο.   

     Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να φτιάξει το δικό του "πύργο" εγωισμού και αλαζονείας, για να φτάσει το Θεό. Γι’ αυτό τρέχει στο φεγγάρι, στον Άρη και σε όλο το πλανητικό σύστημα, για να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού, για να φτάσει το Θεό. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Στον "Ψαλμό Β", (εδ. 4) αναφέρεται: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει, ο Κύριος θέλει εκ μυκτηρίσει αυτούς». Γελάει ο Θεός με τα ανθρώπινα έργα.

   Ο Χριστός κατέβηκε από τον ουρανό και ήρθε στη γη και να κάνει ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας του αμαρτωλού ανθρώπου. Με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά έγινε Αυτός "η σκάλα" που ένωσε και αποκατέστησε την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό. Έγινε Αυτός η οδός, η αλήθεια, η ζωή (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Δεν ήταν μια σκάλα που η κορυφή της έφτανε στον ουρανό μόνο, γιατί ένας επουράνιος μόνο Χριστός θα ήταν ανέφικτος, απλησίαστος από τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ήταν μια σκάλα που ακούμπαγε και στον ουρανό και στη γη. Είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού, που έγινε και Υιός ανθρώπου. Είναι ο «θεός που φανερώθηκε εν σαρκί» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16), που άφησε τον ουρανό και ήρθε στη γη, για να αποκαταστήσει τη χαμένη επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό. 

      Έτσι λοιπόν μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου τη λύση την έδωσε ο ουρανός. Ο Θεός παρουσίασε μία σκάλα που στηριζόταν στη γη και έφτανε μέχρι τον ουρανό και η οποία θ' αποκαθιστούσε την πολυπόθητη επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Τη μεγαλοπρεπή σκάλα που ένωνε τον ουρανό με τη γη μόνον ο Θεός θα μπορούσε να την κτίσει. 

    Ο Ιακώβ είδε σε όνειρο εκείνο το γεγονός που πριν από 2.000 χρόνια  πραγματοποιήθηκε στη Βηθλεέμ. Οι ποιμένες παρακολούθησαν την ίδια σκάλα, όχι σε όνειρο αυτή τη φορά, αλλά καθώς φύλαγαν τα πρόβατά τους (Λουκάς Β/2: 8). Ο Χριστός, καθώς ήρθε ανάμεσά μας, γεφύρωσε το απροσπέλαστο μέγα χάσμα μεταξύ του ουρανού και γης. Όποιος πιστεύει σε Αυτόν ήδη ανεβαίνει ένα - ένα τα σκαλοπάτια για τον ουρανό. Μέσα από ένα όνειρο αποκαλύπτεται ο Θεός στον Ιακώβ. Είναι η ώρα να Τον γνωρίσει προσωπικά, να τακτοποιηθεί μαζί Του, να πιστέψει, να υπακούσει στη φωνή Του. Στο πρώτο μέρος του ονείρου (εδ. 14) οι υποσχέσεις του Θεού είναι γενικές, καλύπτουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και φτάνουν μέχρι το Απολυτρωτικό Έργο του Ιησού Χριστού. «εν σοι και εν τω σπέρματι σου θέλουσι ευλογηθεί πάσαι φυλές της γης». Ο Θεός του λέει ότι θα κληρονομήσει αυτή τη γη. Οι απόγονοί του θα πολλαπλασιαστούν σαν την άμμο της θάλασσας. Εξαιτίας του και μέσα απ' αυτόν θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης. Ο Θεός κάνει μία διαθήκη στην οποία συμπεριλαμβάνει όλον τον κόσμο. Αυτό ακριβώς θέλησε ο Κύριος να διευκρινίσει στο μεγάλο θεολόγο - νομοδιδάσκαλο, εκείνης της εποχής που ονομαζόταν Νικόδημος (Ιωάννης Γ/3: 4). 

     Το δεύτερο μέρος του ονείρου (εδ.15) αφορά τον Ιακώβ. Ο Θεός γνώριζε σε τι δύσκολη και ανέλπιστη κατάσταση βρισκόταν ο Ιακώβ και του προσέφερε παρηγοριά και προστασία. Του τόνισε ότι θα είναι μαζί του, θα τον διαφυλάξει όπου και αν πάει και θα τον επαναφέρει στη γη του. Δε θα τον αφήσει ούτε θα τον εγκαταλείψει (Εβραίους ΙΓ/13: 5), αλλά θα κάνει όλα όσα του υποσχέθηκε. 

       Μόλις τελείωσε ο Θεός να μιλάει, ο Ιακώβ ξύπνησε φοβισμένος. αναλογίστηκε αυτά που είδε και άκουσε και έβγαλε τα συμπεράσματά του. Σκέφτηκε ότι ο Κύριος είναι στον τόπο αυτό. Ο τόπος αυτός είναι φοβερός και εδώ είναι οίκος του Θεού, αυτή είναι η πύλη του ουρανού. Η πύλη του ουρανού είναι εκεί όπου ο αμαρτωλός άνθρωπος ακούει τη φωνή του Θεού, τη δέχεται, πιστεύει στο Θεό και έτσι γίνεται παιδί του Θεού (Ιωάννης Α/1: 12). Αυτή είναι η πρώτη εμπειρία του Ιακώβ με το Θεό και μπορεί πλέον ακουμπώντας πάνω σ’ Αυτόν να συνεχίσει τη διαδρομή του με πίστη και εμπιστοσύνη. Νωρίς το πρωί σηκώθηκε ο Ιακώβ και έκανε αυτό που ίσως ποτέ προηγουμένως δεν είχε κάνει. Έκτισε θυσιαστήριο  πάνω μια πέτρα. 

      Διαβάζουμε (εδ. 11) ότι υπήρχαν πολλές πέτρες εκεί γύρω. Εδώ όμως πρόκειται για την πέτρα που χρησιμοποίησε για προσκέφαλο. Πρόκειται για μια ενέργεια που συμβολίζει τον Ιησού Χριστό. Λίγο πριν ξεκινήσει, στάθηκε ευλαβικά μπροστά στο θυσιαστήριο και έκανε μια ευχή. Η συνάντηση του με το Θεό άλλαξε την πορεία στη ζωή του. Το όνειρο του θα τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Ο Ιακώβ σκέφτεται: «αφού ο Θεός είναι μαζί μου και θα ανταποκριθεί στις ανάγκες μου δεν μου μένει παρά να τον κάνω Θεό μου». Αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από έκφραση ευγνωμοσύνης και αγάπης προς το Θεό. Στις μεγάλες υποσχέσεις του Θεού ο Ιακώβ υποσχέθηκε υπακοή και αγάπη. 

     Ο Ιακώβ έριξε μια τελευταία ματιά στον κεχρησμένο λίθο με τη βαθιά επιθυμία να χτίσει εκεί μια μέρα έναν οίκο για το Θεό και έτσι ξεκίνησε για τη Χαράν και «επορεύετο την οδόν αυτού χαίρων». Εκεί στη Βαιθήλ στον οίκο του Θεού, στην πύλη του ουρανού τελείωσε ο δρόμος του φόβου, της ταλαιπωρίας, της αγωνίας, της πνευματικής αγνοίας και άρχισε ο δρόμος της χαράς, της εμπιστοσύνης και της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Φορτωμένος με τις ευλογίες, τις υποσχέσεις και τις επαγγελίες του Θεού συνέχισε το δρόμο του. 

      Η σκάλα που ήταν στηριγμένη στη γη, της οποίας η κορυφή έφτανε στον ουρανό, μιλάει για τη μοναδική προσωπικότητα του Ιησού Χριστού. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 5-11), αναφέρει : 

5 Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, 

6 όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, 

7 αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, 

8 και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. 

9 Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, 

10 διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, 

11 και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. 

      Με τη Θυσία Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς ο Χριστός έγινε η "πόρτα" (Ιωάννης Ι/10: 7) από την οποία περνάει ο άνθρωπος, για να μπει στον οίκο του Θεού έτσ, ώστε να μην είμαστε «ξένοι και πάροικοι», αλλά να γίνουμε, δια Ιησού Χριστού, «συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού» (Εφεσίους Β/2: 19). 

    «Βαιθήλ» είναι κάθε τόπος που δείχνει στον άνθρωπο το σταυρό του Χριστού, τη θυσία, το πολύτιμο αθώο αίμα που χύθηκε και μας καθάρισε από το αμαρτωλό παρελθόν μας (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7), που δόθηκε «ως λύτρον» για την εξαγορά μας από το στρατόπεδο του εχθρού (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 6). Μια σκάλα έδωσε ο Θεός, που στηρίχτηκε στη γη του Γολγοθά και που φτάνει μέχρι την παρουσία Του στον ουρανό. Αυτή τη σκάλα καλείται να βαδίσει κάθε άνθρωπος, για να οδηγηθεί αιώνια κοντά Του. 

     Ό,τι συνέβη στον Ιακώβ το ίδιο συμβαίνει και με κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Οι προσευχές, οι ύμνοι, ο εκκλησιασμός και η μελέτη της Αγίας Γραφής προσθέτουν γνώση, όμως η προσωπική επαφή με το Θεό, η πίστη στο μοναδικό Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό (Πράξεις Δ/4: 12) καθώς και η υποταγή στο Άγιο θέλημά Του προσφέρουν στον άνθρωπο "αιωνία ζωή" (Ιωάννης Γ/3: 36). Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας το Θεό για έναν τέτοιο Σωτήρα, για μια «τόσο μεγάλη Σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3). Με τη σταυρική Του θυσία η επικοινωνία μεταξύ ουρανού και γης αποκαταστάθηκε. Ο κάθε αμαρτωλός χρησιμοποιώντας τούτη τη σκάλα, τον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό, έχει πλέον «ελεύθερη τη είσοδο» στη Άγια παρουσία του Θεού (Εφεσίους Γ/3: 12). ---