Ψαλμός Γ.

                                                                      ΨΑΛΜΟΣ  Γ/3. 

                             «Ψαλμός του Δαβίδ ότε έφευγε έμπροσθεν του υιού αυτού Αβεσσαλώμ». 

1 Κύριε, πόσον επληθύνθησαν οι εχθροί μου πολλοί επανίστανται επ' εμέ·

2 πολλοί λέγουσι περί της ψυχής μου, δεν είναι δι' αυτόν σωτηρία εν τω Θεώ· Διάψαλμα.

3 Αλλά συ, Κύριε, είσαι η ασπίς μου, η δόξα μου και ο υψόνων την κεφαλήν μου.

4 Έκραξα με την φωνήν μου προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου εκ του όρους του αγίου αυτού. Διάψαλμα.

5 Εγώ επλαγίασα και εκοιμήθην· εξηγέρθην· διότι ο Κύριος με υποστηρίζει.

6 Δεν θέλω φοβηθή από μυριάδων λαού των αντιπαρατασσομένων κατ' εμού κύκλω.

7 Ανάστηθι, Κύριε· σώσον με, Θεέ μου· διότι συ επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος· συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών.

8 Του Κυρίου είναι η σωτηρία· επί τον λαόν σου είναι η ευλογία σου. Διάψαλμα.

       ΣΧΟΛΙΑ :        

      O Δαβίδ καθώς φεύγει από την Ιερουσαλήμ ύστερα από μια καλά οργανωμένη συνωμοσία εναντίον του (Β΄ Σαμουήλ ΙΕ/15 – ΙΣ/16) μέσα στον πόνο του για την ανταρσία του υιού του και την αγωνία του, εμπιστεύεται τον εαυτόν του στο Θεό. Ο Δαβίδ κατέχεται από μια βαριά κατάθλιψη, που προκλήθηκε από το συγκλονισμό που υπέστη συνέπεια της ανταρσίας του αγαπημένου γιου του και η οποία θα είχε επιτύχει, εάν ο Αβεσσαλώμ δεν είχε υποπέσει σ’ ένα μοιραίο λάθος, το οποίο ήταν να ακούσει την εσφαλμένη εισήγηση του συμβούλου του Χουσάϊ (Β΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 7)  και να αγνοήσει τη σωστή εισήγηση του Αχιτόφελ, αρχηγού του στρατού του (Β΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 1-14  &  ΙΕ/15: 31).  Η κατάσταση στην οποία ευρίσκεται ο Δαβίδ μας  περιγράφεται στο βιβλίο "Β΄ Σαμουήλ" (ΙΕ/15: 30): «ο δε Δαβίδ ανέβαινε δια της αναβάσεως των Ελαιών, αναβαίνων και κλαίων και έχων την κεφαλήν αυτού κεκαλυμμένην και περιπατών ανυπόδητος και πας ο λαός ο μετ’ αυτού είχεν έκαστος κεκαλυμμένην την κεφραλήν αυτού και ανέβαινον πορευόμενοι και κλέοντες». 

       Καθώς η ημέρα κλείνει, ο Δαβίδ με τους λίγους οπαδούς που του έχουν μείνει, έρχεται μπροστά στο Θεό και υποβάλλει ένα ερώτημα : «Κύριε, πόσον επληθύνθησαν οι εχθροί μου»! Έχει πραγματικά τρομοκρατηθεί από τη δύναμη και την υπεροχή των εχθρών του. Πώς μπορούν τόσο λίγοι άνθρωποι να τα βάλουν με το τόσο πολλούς και τόσο καλά οργανωμένους; 

      Ο Δαβίδ, ο οποίος υπήρξε μεγάλος ηγέτης, τώρα έχει παραμεριστεί. Ο γιος του, ο Αβεσσαλώμ, με ψέματα, με πλάνες, με μύριους τρόπους σφετερίζεται την εξουσία. Πλανώνται πολλοί και τον ακολουθούν, τον χειροκροτούν, τον επευφημούν. Σκοπός του είναι η φυσική εξόντωση του πατέρα του, για να πάρει την εξουσία και να γίνει αυτός Βασιλιάς.

      Πόσες φορές ο εχθρός της ψυχής δεν ήρθε με ψέματα, με απάτες και ξεγέλασε και σφετερίστηκε και παρέσυρε τους ανθρώπους; Βλέπω πολλές φορές κάποιους της show bizz, ίδιους δαίμονες, και από κάτω τον κόσμο να παραληρεί, να θαυμάζει, να ωρύεται. Καθημερινά διαπιστώνει κανείς ότι η ευπρέπεια, η σοβαρότητα, το ήθος γίνονται αντικείμενα χλεύης. Η χριστιανική πίστη περιφρονείται, ενώ η απιστία προβάλλεται, χειροκροτείται, δοξάζεται. Πιστοί φίλοι του Δαυίδ, ο Χουσάϊ, ο Αχιτόφελ έχουν φύγει και έχουν προσχωρήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. 

      Πόσες φορές δεν έγινε αυτό και μέσα σε εκκλησίες, καθώς υπερίσχυσε ο εγωισμός, η προβολή το "εγώ" του ανθρώπου. Πόσες τέτοιες καταστάσεις δεν έχει ζήσει η εκκλησία ανά τους αιώνες. Στην παλαιά οικονομία (Παλαιά Διαθήκη) άνθρωποι αχρείοι, χωρίς πίστη, χωρίς αρχές, χωρίς ιδέες βλέπουμε να έχουν παρασύρει το λαό του Θεού και να έχουν προξενήσει τεράστια ζημιά και να έχουν φέρει διάσπαση, με αποτέλεσμα να έχει γνωρίσει μεγάλες ήττες ο λαός του Θεού. 

  Αλλά και στην Καινή Διαθήκη οι θεωρίες του "γνωστικισμού", οι διάφορες αιρέσεις που παρουσιάστηκαν και διέσπασαν το λαό του Θεού, παρουσιάστηκαν με το προσωπείο του Θεού και της ορθής χριστιανικής πίστης, όμως ήταν «λύκοι άρπαγες, μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξεις Κ/20: 29). 

   Επανερχόμαστε στο Δαβίδ, που είναι προδομένος και απελπισμένος. Φτάνουν οι ειδήσεις η μία κοντά στην άλλη. Δε γίνεται τίποτα. Ο Αβεσσαλώμ έχει κερδίσει πλέον και όλοι είναι μαζί του. Η νίκη είναι δική του. «πολλοί λέγουσι περί της ψυχής μου, δεν είναι σωτηρία εν τω Θεό». Πολλοί του λένε: «Δαβίδ, έχεις χάσει τη μάχη, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα». Αυτή είναι η ανθρώπινη άποψη. Πόσες φορές κάτω από ίδιες ή παρόμοιες συνθήκες δεν είπαμε : Τέλειωσαν όλα, πλέον δεν γίνεται τίποτα. 

     Όμως ο πιστός άνθρωπος δεν απελπίζεται. Ο Δαβίδ, καθώς αναλογίζεται όλα τούτα τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του, στρέφεται στο Θεό και καθώς στρέφεται προς το Θεό, αλλάζει και η διάθεσή του. «Από πού θα έλθει η βοήθειά μου» και καταλήγει : «αλλά συ Κύριε είσαι η ασπίς μου, η δόξα μου και ο υψώνων την κεφαλήν μου». 

     Κύριε, βρίσκομαι σε μία τραγική, απελπιστική, κατάσταση, αλλά εγώ εμπιστεύομαι Εσένα. Από την απελπισία, στην οποία μονίμως θέλει να μας έχει ο εχθρός της ψυχής, περνάει τώρα ο Δαβίδ στην πλήρη εμπιστοσύνη και ηρεμία. Σ΄ αυτή την κατάσταση θέλει να βρισκόμαστε ο Θεός. 

     «είσαι η ασπίς μου». Ο Απ. Παύλος στην Καινή Διαθήκη μιλάει για την ασπίδα της πίστεως. «πάνω δε απ' όλα, πάρτε στα χέρια σας την ασπίδα τής πίστης, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε όλα τα πυρωμένα βέλη τού πονηρού» (Εφεσίους Σ/6: 16). Ο Θεός μιλάει στον Αβραάμ και του λέει: «Εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου». Ο Δαβίδ βλέπει ότι μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όμως «τι είναι αδύνατον στον Κύριον»; Μόνον ο Θεός μπορεί να τον προστατεύσει. 

      «σύ Κύριε είσαι η δόξα μου». Μπορεί να μην είναι δοξασμένος στη συγκεκριμένη στιγμή, όμως το τελικό αποτέλεσμα και την τελική δόξα ο Θεός θα τη δώσει και όχι οι πονηροί άνθρωποι. Στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε και μεις σήμερα. Έχουμε τις υποσχέσεις του Θεού μέσα στη ζωή μας, με αυτές βαδίζουμε στην έρημο τούτης της ζωής και θα έρθει η ώρα που ο Κύριος θα τις εκπληρώσει μία προς μία, γιατί ο Θεός είναι αληθινός, ο άνθρωπος είναι ψεύτης (Ρωμαίους Γ/3: 4). 

      «και ο υψώνων την κεφαλήν μου». Μπορεί προηγουμένως να διαβάσαμε ότι ο Δαβίδ ανέβαινε με σκυμμένο το κεφάλι κλαίγοντας, βαθιά λυπημένος, όμως το χέρι του Θεού δεν τον αφήνει, έρχεται να ενισχύσει την ψυχή του, να του δώσει δύναμη. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε κάτω από δύσκολες καταστάσεις τούτο το χέρι του Θεού! Πόσες φορές δεν επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας εκείνη η τόσο ωραία ιστορία που αναφέρεται στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων"  (Σ/6: 14–17) και η οποία έχει ως εξής: 

     Ο προφήτης του Θεού Ελισσαιέ είναι περικυκλωμένος από ένα πολύ μεγάλο εχθρικό στράτευμα. Ίπποι και άμαξες πολλές τον έχουν κυκλώσει. Καθώς βλέπει τούτο το στράτευμα ο υπηρέτης, τρομοκρατείται, απελπίζεται και λέει. «Κύριε, τι θα κάνουμε, χιλιάδες, μυριάδες έρχονται εναντίον μας". Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι τεράστιο, αξεπέραστο. Η απάντηση του ανθρώπου του Θεού είναι καταπληκτική, είναι διαχρονική, αφού αφορά και τους σημερινούς πιστούς που απελπίζονται με το παραμικρό και τα χάνουν. Δύο άτομα ήταν όλοι και όλοι, ο Ελισσαιέ και ο υπηρέτης του. Όμως ο Ελισσαιέ του απαντάει: «Μη φοβάσαι γιατί αυτοί που είναι μαζί μας είναι περισσότεροι από αυτούς (από τους εχθρούς μας). 

      Εδώ διαπιστώνουμε το θρίαμβο της πίστης. Αυτό θα πει πίστη, αυτό θα πει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο υπηρέτης δεν το πιστεύει, παραμένει απελπισμένος και προσευχήθηκε ο Ελισσαιέ: «Κύριε άνοιξε τα μάτια του να δει». Ο καθένας από μας είναι ένας τυφλός και έχει ανάγκη ο Θεός να του ανοίξει τα μάτια, για να δει. Όμως για να γίνει αυτό, θα πρέπει η ψυχή να το θελήσει. Θα πρέπει μέσα από την καρδιά της να φωνάξει: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με». Στη συνέχεια άνοιξε ο Θεός τα μάτια του υπηρέτη και είδε ότι ο βουνό ήταν «πλήρες ίππων και αμαξών πυρός περί τον Ελισσαιέ». 

     Ο Δαβίδ στον "Ψαλμό" (ΛΔ/34, εδ. 7) αναφέρει: «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερώνει αυτούς». Η υπόσχεση του Κυρίου σε κάθε δικό του παιδί είναι: «δεν θα σε αφήσω ουδέ θα σε εγκαταλείψω» (Δευτερονόμιο ΛΑ/31: 6,8). «Θα είμαι μαζί σας πάσας τα ημέρας της ζωής σας» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20).  Ποια ήταν η κατάληξη «και δεν ήλθαν πλέον τα τάγματα της Συρίας στη γη του Ισραήλ». Πόσες φορές ο λαός του Θεού στέκεται έντρομος μπροστά στην καταπληκτική ισχύ των δυνάμεων του σκότους, που από κάθε πλευρά μας περικυκλώνουν; Αλλά, όπως ομολογεί και ο Απόστολος Παύλος, «εαν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, τις ει καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Επίσης: «τι μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού» (Ρωμαίους Η/8: 39). «αλλ’ εν τούτοις υπερκικώμεν, δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Θα πει κάποιος: Ένας ήταν ο Δαβίδ. Όμως το μυστικό της δύναμης του Δαβίδ είναι η πίστη του, η απόλυτη εμπιστοσύνη του στο Θεό. Από την πίστη του πηγάζει η δύναμή του. Η  δύναμή μας (μικρή ή μεγάλη) εξαρτάται από την πίστη μας. Ο Κύριος έλεγε: «κατά την πίστη σου ας γίνει» (Ματθαίος Θ/9: 29).

    «Εγώ επλάγιασα και εκοιμήθην εξηγέρθην, διότι ο Κύριος με υποστηρίζει». Σίγουρος ο Δαβίδ για την προστασία του Θεού πλαγιάζει και κοιμάται Πόσες φορές το ξεχάσαμε μέσα στη ζωή μας; Ο Δαβίδ έπεσε κοιμήθηκε, σηκώθηκε ανανεωμένος και την επόμενη μέρα αισθάνεται τη δύναμη του Θεού μέσα του και διακηρύττει: «Ο Κύριος με υποστηρίζει». Πόσο πιο δυνατός είναι τώρα! Η καρδιά του έχει πάρει θάρρος και δύναμη. Τώρα ο Δαβίδ δε βλέπει το πρόβλημα (τον Αβεσσαλώμ και τη δύναμη που τον ακολουθεί), αλλά αποβλέπει στον Κύριο και με ενθουσιασμό κράζει: «Ο Κύριος με υποστηρίζει». 

     Η δύναμη του εχθρού δεν περιορίστηκε, τίποτα δεν άλλαξε κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι δυνάμεις που τον καταδιώκουν παραμένουν οι ίδιες και ίσως ακόμα πιο απειλητικές. Όμως ο Δαβίδ κάνει μια σπουδαία ομολογία: «δεν θέλω φοβηθεί από μυριάδων λαού». Πλέον το παιγνίδι κερδήθηκε. Η μάχη, πριν δοθεί, έχει κερδηθεί. Πού οφείλεται η νίκη που θα έρθει σε λίγο; Οφείλεται στο ότι ο Δαβίδ δε δείλιασε μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα, αλλά εμπιστεύθηκε ολοκληρωτικά το Θεό. «δεν θέλω φοβηθεί από μυριάδων λαού». Δε θα φοβηθώ, όσο μεγάλο και αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: "Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει" (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Ο Δαβίδ ανέθεσε το πρόβλημά του στον Κύριο, γνωρίζει σε ποιον πίστεψε και είναι βέβαιος ότι ο Κύριος όχι μόνον θα ικανοποιήσει το αίτημά του, αλλά θα κάνει σύμφωνα με την υπόσχεσή του «υπέρ εκ περισσού από όσα ζητούμε ή νοούμε». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

  Πόσες φορές σταθήκαμε αδύναμοι; Με παράπονα, μεμψιμοιρίες, απαισιοδοξία, απελπισία, αντιμετωπίζουμε συνήθως τα διάφορα προβλήματα της ζωής μας. «Γιατί σε μένα ο Θεός; γιατί εγώ;» και τόσα άλλα που κάνουν τον εχθρό «να τρίβει τα χέρια του» και να βγαίνει νικητής μέσα στη ζωή μας. Όλα αυτά έχουν σαν βάση μια μόνο λέξη: «απιστία», έλλειψη υπομονής, υποταγής στο θέλημα του Θεού, έλλειψη πίστης, εμπιστοσύνης στο Θεό, ο οποίος θέλει να βοηθήσει, αλλά δεν του αφήνουμε περιθώρια. Ο Απ. Παύλος με το ηρωικό του πνεύμα διακηρύττει. «τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ, προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων, επειδή καθαιρούμεν λογισμούς και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού και αιχαμαλωτίζουμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γίνει πλήρης η υπακοή σας» (Β΄ Κορινθίους  Ι/10: 4-6). Η έλλειψη της υπακοής, εμπιστοσύνης στο Θεό είναι το μυστικό των αποτυχιών μας.

    "Ανάστηθι Κύριε σώσον με, Θεέ μου, διότι συ επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος, συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών". (εδ. 7). Τι έγινε; Δεν υπάρχει πλέον ο κίνδυνος; Οι περιστάσεις άλλαξαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν άλλαξε. Το πρόβλημα παραμένει ως είχε, όμως άλλαξε ο Δαβίδ. Γνωρίζει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στον Κύριο. «Ανάστηθι Κύριε σώσον με, Θεέ μου». Αυτό το «μου» έρχεται να δώσει ένα ιδιαίτερο προσωπικό στοιχείο. Είναι ο Θεός της σωτηρίας του. Ο Θεός δεν είναι ένα απόμακρο πρόσωπο, μια αφηρημένη απόμακρη απρόσωπη δύναμη. Ο Θεός είναι ένα Πρόσωπο που επιδιώκει με κάθε τρόπο να συνάψει μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με το δημιούργημά του τον άνθρωπο. Καλεί τον κάθε άνθρωπο και σήμερα να έρθει κοντά του. Για να πετύχει ο Θεός τούτη τη σχέση αγάπης με τον άνθρωπο, ξέρετε τι έκανε; «ο Λόγος έγινε σάρκα και εσκήνωσε ανάμεσά μας» (Ιωάννης ΙΓ/13: 23). 

       Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει σταθερότητα και σιγουριά στο Δαβίδ, ο οποίος, πριν γίνει η μάχη, διακηρύττει; «επάταξας πάντας τους εχθρούς μου κατά της σιαγόνος, συνέτριψας τους οδόντας των ασεβών». Τσάκισες την ισχύ των εχθρών μου, συνέτριψες τη βεβαιότητα των ασεβών. Ο Απ. Παύλος διασαλπίζει : «αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρωμαίους Η/8: 37). Κάποιος συγγραφέας επιγράφει ένα βιβλίο του: «περισσότερον από Νικηταί». Όχι απλά νικώμεν, αλλά υπέρνικώμεν (Ρωμαίους Η/8: 37).

      Και κλείνει ο Ψαλμωδός με μια τελευταία διακήρυξη. «Του Κυρίου είναι η σωτηρία, επί τον λαόν σου είναι η ευλογία Σου». Είναι η διαβεβαίωση της Θείας κυριαρχίας στο θέμα της ανθρώπινης σωτηρίας. Δεν είναι η ανθρώπινη προσπάθεια, που σώζει τον άνθρωπο, αλλά είναι η "ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά είναι ο Θεός. Αυτού είναι η σωτηρία. Ο Παύλος διακηρύττει: «κατά χάριν είμαστε σεσωσμένοι, δια πίστεως, και τούτο δεν είναι από μας, Θεού το δώρον» (Εφεσίους Β/2 8). «επί τον λαόν σου είναι η σωτηρία Σου». Ο λαός του Θεού, σωσμένος από τον ίδιο τον Κύριο, ξεχωρισμένος και εξαγορασμένος από τον εχθρό, λαός τον οποίο απέκτησε ο Θεός, όχι με ανθρώπινα δώρα, αργύριο ή χρυσίο, αλλά με το ίδιο το αίμα του Υιού Του του αγαπητού (Α' Πέτρου Α/1: 18,19). Ο Θεός δε λυπήθηκε τον Υιόν Του, αλλά τον έδωσε και έγινε ζωντανή θυσία πάνω στο σταυρό. 

      «Περισσότερο από νικητές». Αυτός είναι ο στόχος του Θεού για τον κάθε άνθρωπο. Αυτός είναι ο στόχος του Θεού για το λαό Του. Ας σταθούμε με πίστη, όπως ο Θεός μας θέλει και είναι βέβαιο όχι μόνον θα ενεργήσει ο Θεός στη ζωή μας αλλά θα κάνει "υπερεκπερισσού  υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν" (Εφεσίους Γ/3: 20). Θα κάνει ο Θεός στη ζωή μας περισσότερα απ' αυτά που ζητάμε ή σκεφτόμαστε, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργεί μέσα μας. ---