Το πλύσιμο των ποδιών.

  Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 1 – 17.

1 Προ δε της εορτής του πάσχα εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού διά να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα, αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς. 

2 Και αφού έγεινε δείπνος, ο δε διάβολος είχεν ήδη βάλει εις την καρδίαν του Ιούδα Σίμωνος του Ισκαριώτου να παραδώση αυτόν, 

3 εξεύρων ο Ιησούς ότι πάντα έδωκεν εις αυτόν ο Πατήρ εις τας χείρας, και ότι από του Θεού εξήλθε και προς τον Θεόν υπάγει, 

4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη 

5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος. 

6 Έρχεται λοιπόν προς τον Σίμωνα Πέτρον, και λέγει προς αυτόν εκείνος Κύριε, συ μου νίπτεις τους πόδας; 

7 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν Εκείνο, το οποίον εγώ κάμνω, συ δεν εξεύρεις τώρα, θέλεις όμως γνωρίσει μετά ταύτα. 

8 Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα. Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού. 

9 Λέγει προς αυτόν ο Σίμων Πέτρος Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν. 

10 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ' είναι όλος καθαρός και σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες. 

11 Διότι ήξευρεν εκείνον, όστις έμελλε να παραδώση αυτόν διά τούτο είπε Δεν είσθε πάντες καθαροί. 

12 Αφού λοιπόν ένιψε τους πόδας αυτών και έλαβε τα ιμάτια αυτού, καθήσας πάλιν είπε προς αυτούς Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; 

13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. 

14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. 

15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. 

16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. 

17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Όπως όλοι γνωρίζουμε μέσα από το Λόγο του Θεού, μια ημέρα πριν από το Πάσχα ο Κύριος έστειλε στην Ιερουσαλήμ τον Πέτρο και τον Ιωάννη, για να προετοιμάσουν το δείπνο του Πάσχα. Σε ένα συγκεκριμένο δημόσιο δρόμο, καθώς αυτοί θα περπατούσαν μέσα στην πόλη, θα συναντούσαν έναν άνθρωπο, που κρατούσε μια στάμνα με νερό. Θα τον ακολουθούσαν στο σπίτι, στο οποίο θα τους έδειχνε το δωμάτιο των καλεσμένων ήδη έτοιμο. Εκεί θα προετοιμάζονταν, για να γιορτάσουν το Πάσχα (Λουκάς ΚΒ/22: 8-13). Όλα έγιναν σύμφωνα με τις υποδείξεις του Κυρίου. Σε όλη την Ιερουσαλήμ όλες οι οικογένειες συγκεντρώνονταν, για να γιορτάσουν τη γιορτή του Πάσχα. Αυτό ήταν προς τιμή εκείνης της μεγάλης νύχτας στην ιστορία του Ισραήλ, όταν ο άγγελος του Κυρίου χτύπησε τα πρωτότοκα στην Αίγυπτο (Έξοδος ΙΒ/12: 29), ενώ προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν βάψει τους παραστάτες των σπιτιών τους με το αίμα ενός αρνίου (Έξοδος ΙΒ/12: 21-23). 

      Επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, μια μοναδική ανάμνηση. Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι το θέμα της συζήτησης των μαθητών εκείνες τις ώρες, αυτοί επικεντρώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και αρχίζουν ατέρμονες συζητήσεις και διενέξεις μεταξύ τους για το ποιος θα είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών, ποιος θα ήταν πιο κοντινός βοηθός του Κυρίου, ποιος θα καθόταν δεξιά Του και ποιος αριστερά Του. Αυτό το γεγονός αποτελεί την πρώτη διάσπαση και διάσταση απόψεων μέσα στους κόλπους της εκκλησίας του Χριστού. Ο Κύριος τους είπε ξεκάθαρα: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε». (Ματθαίος Ι/10: 22). 

     «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος». (Λουκάς ΚΒ : 24). Διχασμός και φιλονικία παρουσιάζεται μέσα στην πρώτη εκκλησία, ένα μικρόβιο ιδιαίτερα μολυσματικό, τοξικό, διαλυτικό, που από τότε μέχρι σήμερα έχει εισχωρήσει σε χιλιάδες μικρές ή μεγάλες συνάξεις πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος θέλοντας να τους πείσει ότι δεν τους κάλεσε για να κυβερνήσουν, αλλά για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, προέβη σε μία συγκλονιστική πράξη που αποτελεί υπόδειγμα και μνημείο ταπείνωσης και υπηρεσίας προς το συνάνθρωπο: «εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 4-5). 

    Πολλές και ατέρμονες ήταν οι διαμάχες μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν ξέσπασε διχασμός για το ποιος θα προηγηθεί, για να υπηρετήσει τους άλλους. Οι συνήθεις διαμάχες ήταν κυρίως, για να υπηρετηθούν. Φανταστείτε να ξέσπαγε διαμάχη και φιλονικία μεταξύ των μαθητών για το ποιος θα προηγηθεί και ποιος θα ακολουθήσει στο πλύσιμο των ποδών των άλλων μαθητών. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν «φιλονικούσαν» τα παιδιά του Θεού για το ποιος θα προηγηθεί σε υπηρεσία και έργο για την εξυπηρέτηση, ανακούφιση κλπ ανθρώπων που έχουν ανάγκη! Δυστυχώς όμως την ώρα των καυγάδων για το ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος, κανένας μαθητής δεν έδειξε την παραμικρή προθυμία να πλύνει τα πόδια των άλλων. 

     Εκείνο τον καιρό το πλύσιμο των ποδιών ήταν μια αναγκαιότητα. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και ήταν πολύ σκονισμένοι, βρώμικοι και οι άνθρωποι φορούσαν σανδάλια. Η συνήθεια ήταν να αφήνουν τα σανδάλια τους στο xολ και ήταν υποχρέωσή του οικοδεσπότη να φροντίσει ο δούλος να πλύνει τα πόδια του καλεσμένου. Κάποιος είχε προμηθεύσει ένα δοχείο με νερό, μια λεκάνη και μια πετσέτα για το συνηθισμένο νίψιμο των ποδιών, αλλά κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει αυτό το καθήκον του υπηρέτη. Έτσι ο καθένας κάθισε στη θέση του στο τραπέζι και όλα πλέον ήταν έτοιμα. 

       Εκείνη λοιπόν την ώρα των προστριβών και των αντεγκλήσεων ο Κύριος, χωρίς να μιλήσει, άφησε δίπλα τα ενδύματά Του και ζώστηκε μια πετσέτα, πήρε μία στάμνα με νερό, έριξε σε μία λεκάνη και γονάτισε και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών Του αρχίζοντας από τον Πέτρο. Τι Θεία συγκατάβαση! Ο Δημιουργός του σύμπαντος γονατιστός να πλένει τα πόδια ενός δημιουργήματός του! Ο Πέτρος δεν μπορούσε να το ανεχτεί αυτό, καθώς ο Ιησούς γονάτισε μπροστά του. «Κύριε Συ μου νίπτεις τους πόδας μου; Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα». Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική: «Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού». Ο Πέτρος δεν ήξερε ακριβώς τι εννοούσε ο Ιησούς, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο, ήθελε να είναι βέβαιος ότι θα έχει με το μέρος του τον Ιησού. «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας μου, και την κεφαλήν». Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν οι οικοδεσπότες, αλλά το ένιωσαν πολύ υποτιμητικό να πλένουν πόδια των άλλων, κάτι για το οποίο ο Ιησούς ήταν πρόθυμος. 

      Αυτή την ενέργεια πολύ δύσκολα μπορεί να την καταλάβει ο εγωιστής άνθρωπος. Ο Κύριος να πλύνει τα ροζιασμένα και βρώμικα πόδια των μαθητών Του που είχαν περπατήσει μαζί Του τόσα χιλιόμετρα και που ήταν τόσο βρώμικα! Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να διακατέχεται από το «σύνδρομο του υπηρέτη» και όχι από το «σύνδρομο του υπηρετούμενου». Ο Κύριος κάλεσε και τους δώδεκα μαθητές και τους είπε: «Όστις θέλει να είναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης» (Μάρκος Θ/9: 35). Ο καθένας μας, όσα μεγάλα και σπουδαία πράγματα κι αν κάνει μέσα στην εκκλησία, μέσα στην κοινωνία, πάντοτε να θυμάται ότι είναι απλά ένας υπηρέτης. 

 Το ερώτημα είναι γιατί ο Κύριος προέβη σ’ αυτή την ενέργεια; Γιατί έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του; 

        Ταπείνωση. 

     Η τελετή του νιψίματος των ποδιών έγινε, για να θυμίζει σε όλους τους αιώνες την ταπεινοφροσύνη που θα πρέπει να διακρίνει το παιδί του Θεού. Η θέση του Κυρίου ήταν δίπλα στον Πατέρα, μέσα στην ουράνια δόξα. Από εκεί ξεκίνησε ο Κύριος, για να έρθει στη γη να ψάξει και να βρει το «απολωλός». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους (κεφ. Β/2, εδ. 7) αναφέρει: «εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». 

    Το πρώτο που ήθελε να δείξει ο Κύριος στους μαθητές Του ήταν η ταπείνωση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσά τους και η υπηρεσία του ενός προς τον άλλον. Το Πνεύμα Του ήταν «δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους» (Γαλάτας Ε/5: 13). Ο νιπτήρας αναμφισβήτητα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα έσχατης ταπείνωσης. Θα λέγαμε ότι ολόκληρη η πορεία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού πάνω στη γη είναι: Ανιδιοτελής υπηρεσία, ταπείνωση και συγκατάβαση. Η ενανθρώπισή Του, η σάρκωσή Του είναι πράξεις ασύλληπτης ταπείνωσης. 

     Ο Προφήτης Ησαΐας σχετικά με την ταπείνωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού αναφέρει: «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 7). Επίσης ο Απ. Παύλος αναφέρει: «και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8).

        Φάτνη και Σταυρός ήταν αρχή και τέλος μιας μεγάλης πορείας την οποία διέκρινε ένα στοιχείο, η ταπείνωση χωρίς όρους και όρια. Ο Κύριος γεννιέται μέσα σε μια φάτνη ζώων ως ο έσχατος των ανθρώπων. Για να χαρακτηρίσουμε τη ζωή Του, αρκεί να αναφέρουμε από το «κατά Ματθαίον» (κεφ. Η/8, εδ. 8): «αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». Εμπαίζεται από τους δικούς και «ως ουδέν ελογίσθη» (Ησαϊας ΝΓ/53: 3). Ως πρόβατο άφωνο οδηγείται στο σταυρό και δέχεται να καρφωθεί πάνω σαν ένοχος και κακούργος και να φορτωθεί όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. 

       Τούτη την τόσο σκοτεινή βραδιά παίρνει το νιπτήρα, την πετσέτα και σκύβει και πλένει τα πόδια των δώδεκα μαθητών Του. Αυτό θα πει: «αγάπη στην πράξη». Θυμόμαστε τι είπε ο Κύριος σ’ εκείνη την αμαρτωλή γυναίκα που έσπασε μπροστά Του το αλάβαστρο με το πολύτιμο μύρο και Του έπλεινε τα πόδια. «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά» (Λουκάς Ζ/7: 47). Και ο Κύριος εδώ από πολλή αγάπη για τους μαθητές Του παίρνει την πρωτοβουλία να τους πλύνει τα πόδια. 

      Η κορύφωση της αγάπης του Κυρίου είναι τη στιγμή που σκύβει και πλένει και τα πόδια του Ιούδα. Πλένει εκείνα τα πόδια που σε πολύ λίγο θα τρέξουν στους εχθρούς του Κυρίου, για να τον προδώσουν. Λίγο αργότερα δίδει τον ευλογημένο «άρτον» και τον «οίνον» στα χέρια εκείνα που σε λίγο θα κρατούσαν τα τριάντα αργύρια της προδοσίας. Ο Ιούδας είχε ήδη συζητήσει και είχε συμφωνήσει με τους Φαρισαίους, τον Άννα και τον Καΐάφα τον αρχιερέα και τους άλλους, τον τρόπο που θα παρέδιδε τον Κύριο. Σίγουρα θα αισθάνθηκε μια ανακούφιση και θα σκέφτηκε: «Α! δεν έχει καταλάβει τίποτα ο Κύριος, δε γνωρίζει τίποτα για τις συμφωνίες που ήδη έχω κλείσει, για τα τριάντα αργύρια που πρόκειται να εισπράξω, τα οποία αντιστοιχούσαν στην τιμή ενός δούλου». Ο Ιούδας πλέον ήταν στο έλεος των εχθρών του Κυρίου, είχε προδώσει τον εαυτό του και μαζί και τον Ιησού. Ο Πέτρος διαμαρτυρήθηκε για την πράξη αυτή του Κυρίου να του πλύνει τα πόδια. Ο Ιούδας όχι μόνον δε διαμαρτυρήθηκε, αλλά αισθάνθηκε και ανακούφιση, καθώς θα σκέφτηκε ότι δεν έχει αντιληφθεί τίποτα ο Κύριος. Πόσο μεγάλο ήταν το λάθος του! Ο Κύριος «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «γνωρίζει τα κρύφια των καρδιών μας» (Ψαλμός ΜΔ/44: 21), μπορεί να διαβάσει και τις πιο κρυφές σκέψεις του ανθρώπου. 

      Καθώς πολλές φορές μέσα στη ζωή παρατηρούμε την αχαριστία και την εμπάθεια των ανθρώπων γύρω μας και την έλλειψη καλοσύνης, καλό είναι πριν πούμε ή κάνουμε κάτι, να φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα του Κυρίου που πλένει τα πόδια του Ιούδα, ο οποίος σε λίγο με ένα σκληρό και άνανδρο τρόπο θα Tον προδώσει. Αυτός είναι ο θρίαμβος της ταπείνωσης! Αναμφισβήτητα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ένδειξη καλοσύνης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. 

       Παράδειγμα. 

       Ο Κύριος με το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του έδωσε ένα διαχρονικό παράδειγμα. 

 14 Αν, λοιπόν, εγώ, ο Κύριος και ο δάσκαλος, σας έπλυνα τα πόδια, κι εσείς χρωστάτε να πλένετε ο ένας τα πόδια τού άλλου. 

15 Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας. 

16 Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του ούτε απόστολος ανώτερος από εκείνον που τον απέστειλε. 

17 Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε (Ιωάννης ΙΓ/13: 14 – 17). 

       Αυτή ήταν η τελευταία εντολή του Κυρίου προς τους δικούς Του, λίγο πριν παραδοθεί στα χέρια ανόμων. Το ερώτημα είναι ποια απήχηση βρίσκει μέσα στη ζωή μας τούτη η εντολή. Είμαστε έτοιμοι, αν ο συνάνθρωπος μας αγγαρεύσει για "ένα μίλι", να βαδίσουμε μαζί του "δύο μίλια;" (Ματθαίος Ε/5: 41). Είμαστε έτοιμοι να σπεύσουμε στην ανάγκη του συνανθρώπου; Ο Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 15-16) αναφέρει: 

15 Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, 

16 και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; 

      Ένα παράδειγμα για μίμηση σας έδωσα λέει ο Κύριος. «Εάν εγώ, ο Διδάσκαλος, έπλυνα τα πόδια τα δικά σας και σεις οφείλετε να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου». Όλοι θέλουμε να είμαστε προϊστάμενοι, αφεντικά και κανένας δε θέλει να είναι υπηρέτης και διάκονος. Ο Κύριος όμως έρχεται να αντιστρέψει τα πράγματα. «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης». (Μάρκος Θ/9: 35). 

     Ο Χριστός και σήμερα συγκαταβαίνει, «πλένει πόδας» και καθαρίζει τον άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν από το μόλυσμα της αμαρτίας. Το πλύσιμο που έκανε ο Χριστός στα πόδια των μαθητών του συμβολίζει τον καθαρισμό του ανθρώπου από την αμαρτία η οποία θα γινόταν με το μοναδικό λευκαντικό που είναι το αίμα του Κυρίου. Στην επιστολή «Α΄ Ιωάννου» (κεφ. Α΄, εδ. 7) αναφέρεται: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Ο Χριστός προσφέρει κάθαρση δωρεάν και δίνει άπειρες ευκαιρίες για καθαρισμό. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε καθαροί και γι’ αυτό μια μέρα θα είμαστε αναπολόγητοι ενώπιόν Του. 

       Μακάρι επιλογή μας να είναι η «αγαθή μερίδα», μακάρι πρότυπό μας, υπόδειγμα μέσα στη ζωή μας να είναι ο Κύριος, η συμπεριφορά Του, η αγάπη Του. Ας τονίσουμε στο σημείο αυτό κάτι ιδιαίτερα σοβαρό. Γίνεται λόγος για υπηρεσία προς όλους και όχι αποκλειστικά στους δικούς μας, τους φίλους μας κλπ. Άλλωστε και οι Φαρισαίοι υπηρετούσαν τους δικούς τους ανθρώπους και όλοι οι άπιστοι όλων των εποχών πράττουν αναλόγως. (Λουκάς Σ/6: 32). Ας φροντίσουμε όμως εμείς να διαφέρουμε από αυτούς. 

Αγάπη. 

     Ο Κύριος τους έπλυνε τα πόδια, για να τους δώσει ένα παράδειγμα υπηρεσίας και για να τους αποδείξει πόσο πολύ τους αγαπά. Στο εδ.1 το λέει πολύ καθαρά: «... αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Αυτό είναι ένα παράδειγμα «προς μίμησιν» για τις δικούς Του. «Απ' αυτό θα μάθουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης ΙΓ/13: 35). 

      Ο Κύριός μας, ο Ιησούς, έχει ένα λαό σ' αυτόν τον κόσμο που είναι οι δικοί Του. Αυτός ο λαός δεν εντοπίζεται σε ένα έθνος, αντίθετα είναι «από κάθε φυλή και κάθε έθνος και γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5 : 9). Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν απ' τον Πατέρα (ΙΖ/17: 6). Ο ίδιος δε τους εξαγόρασε από τον εχθρό της ψυχής που ήσαν δουλωμένοι εξαιτίας της αμαρτίας με το ίδιο Του το αίμα, πλήρωσε πολύ ακριβά γι' αυτούς για να είναι δικοί Του (Ιωάννης Α/1: 11-12). Ο Ιησούς έχει πολύ μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι στον κόσμο. Τους αγάπησε από καλή διάθεση και έδωσε τον εαυτό Του για την απολύτρωσή τους. Αν και βρίσκονται σ' αυτό τον κόσμο που είναι γεμάτος σκοτάδι, σήψη και αμαρτία, συνεχίζει αδιάκοπα να τους αγαπάει. 

       Σε λίγο θα πήγαινε στους δικούς Του στον ουρανό, αλλά φαίνεται να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τους δικούς Του που είναι στη γη, γιατί αυτοί έχουν πιο πολύ ανάγκη. Αυτούς που ο Χριστός αγαπάει τους αγαπάει μέχρι τέλους, είναι σταθερός στην αγάπη Του. (Ιερεμίας ΛΑ/31: 3). Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει τον πιστό απ' την αγάπη του Χριστού. Τους αγαπάει μέχρι τέλους, μέχρι την τελειότητα. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 38-39) αναφέρει: 

38 Επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι, ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποια άλλη κτίση, θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη τού Θεού, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας.

       Όταν ο Κύριος τελείωσε, πήρε τη θέση Του στο τραπέζι και τα πρώτα λόγια Του ήταν: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω» Ευλόγησε το φαγητό και έδωσε στον καθένα τη μερίδα του. (Λουκάς ΚΒ/22: 14-20). Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς είπε: «Ένας από σας θα με προδώσει». Αυτά τα λόγια έσπειραν φόβο και ανησυχία στους μαθητές. Ήταν η πρώτη φορά που τους έλεγε κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς φαινόταν να τους εμπιστεύεται όλους, δεν υπήρχε καμιά υποψία σε κανέναν όλα αυτά τα τρία χρόνια που ταξίδευαν μαζί, αλλά τώρα λέει ότι ένας από όλους είναι προδότης. Γνώριζαν μέσα από τις προφητείες των Γραφών ότι ο Μεσσίας θα προδιδόταν από έναν από τους φίλους του, αλλά όλα αυτά τα έβλεπαν κάπως συμβολικά και ουσιαστικά, δεν τα πολύ πίστευαν.

      Όταν οι μαθητές άκουσαν αυτά τα λόγια από τον Κύριο, άρχισαν να λυπούνται και να ανησυχούν και με μεγάλη απορία ρωτούσαν: «Κύριε μήπως εγώ είμαι;». Ακόμα και ο Ιωάννης, που αγαπούσε τον Κύριο τόσο πολύ, έγειρε το κεφάλι του και ρώτησε: «Κύριε, μήπως εγώ είμαι;». Ο Πέτρος παρακάλεσε τον Ιωάννη να ρωτήσει τον Ιησού ποιος ήταν, και ο Ιησούς απάντησε: «Εις εκ των δώδεκα, ο εμβάπτων μετ’ εμού εις το πινάκιον την χείρα». Τότε ο Κύριος πήρε ένα κομμάτι ψωμί, το βούτηξε στη σάλτσα του φαγητού και το έδωσε στον Ιούδα (Ιωάννης ΙΓ/13: 26), μια κίνηση ιδιαίτερης τρυφερότητας, αγάπης και φιλίας. «Αποκριθείς δε ο Ιούδας, όστις παρέδιδεν αυτόν, είπε: Μήπως εγώ είμαι, Ραββί; Λέγει προς αυτόν, Συ είπας». (Ματθαίος ΚΣ/26: 25). Στη συνέχεια ο Ιούδας έφυγε από το δωμάτιο και η πόρτα έκλεισε πίσω του. Ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει κάτι πολύ σοβαρό για κείνη την ώρα: «ήτο γαρ νύξ». 

     Ρίγος μας πιάνει, όταν εξετάζουμε τη συμπεριφορά του Ιούδα. Άφησε το φως του κόσμου και γύρισε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι. Ακόμα και τότε οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει τι είχε γίνει. Ο Ιούδας μπορεί να μην ήταν ο πιο αγαπητός ανάμεσά τους αλλά σίγουρα ποτέ δε φανταζόντουσαν να πουλήσει τη ζωή του Κυρίου. Σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς θα τον είχε στείλει για δουλειά. 

       Καθαρισμός. 

     Το πλύσιμο των ποδών αντιπροσωπεύει το συνεχή καθαρισμό της καρδιάς του ανθρώπου. Την κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς μας τη δίνει ο προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. ΙΖ/17: 17) «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;». Πώς θα συμμετείχαν στο Δείπνο του Κυρίου, αν δεν ήσαν καθαροί; Βεβαίως ο Κύριος μας έχει καθαρίσει, έχει εξαλείψει τις αμαρτίες μας, ολόκληρο το παρελθόν μας το έχει διαγράψει. Όμως ζώντας καθημερινά ανάμεσα σε μια γενεά «σκολειά και διεστραμμένη» (Φιλιππησίους Β/2: 15) τα πόδια μας σκονίζονται, η καρδιά μας λερώνεται και έχουμε ανάγκη κάθε στιγμή να ζητάμε από τον Κύριο «να μας πλύνει τους πόδας», να συγχωρήσει τις αμαρτίες της κάθε μας μέρας. Αυτό έχουμε ανάγκη, διότι «ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθεί».

        Όταν ο Ιούδας έφυγε, ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε παραπάνω σε αυτόν. Αντίθετα, πήρε το ψωμί και το έσπασε και έδωσε ένα μικρό κομμάτι σε κάθε έναν από τους έντεκα. Είπε: «Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου». Η εκκλησία του Χριστού πάντα θα προχωρά μπροστά, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της, το Έργο είναι του Κυρίου. Ο Κύριος κάθε στιγμή θα προσθέτει σ’ αυτήν καθημερινά τους σωζομένους (Πράξεις Β/2: 47). Το παράδειγμα του Ιούδα έρχεται να μας θυμίσει πόσο εύκολο είναι να αποκοπεί κάποιος από τον Κύριο, να χάσει το Χριστό μέσα στη ζωή του, να φύγει από το φως και να μείνει μέσα στο σκοτάδι με ένα βάναυσο αφέντη, που ο Λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει: «ανθρωποκτόνο» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       Αφού έφαγαν, ο Ιησούς έδωσε το ποτήρι με το κρασί στον καθένα τους και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον. Κάμετε αυτό πρός ανάμνησί Μου». Το κομμένο ψωμί είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού (Α' Κορινθίους Ι/10: 16), το οποίο πληγώθηκε, κόπηκε πάνω στο σταυρό για τη θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων μας. Το κρασί  είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού που δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45) για την εξαγορά μας από το στρατόπεδο του εχθρού. Έλαβαν όλοι μέρος σε τούτο το δείπνο εκτός από τον Ιούδα που είχε φύγει. Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι μόνο να αποδείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός τους αγαπά, αλλά να δώσει και τη δύναμη στον κάθε άνθρωπο να γίνει Άγιος, καθώς Αυτός ήταν. «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι Άγιος» (Α΄ Πέτρου Α/1: 16). 

      Στο σώμα του Ιησού υπήρχε η ζωή του Θεού, αλλά στο σώμα των μαθητών Του υπήρχε μια διαφορετική ζωή - η ζωή της ανθρώπινης φυλής, η οποία ήταν αμαρτωλή από τότε που ο Αδάμ παράκουσε στο θέλημα του Θεού. Παρόλα αυτά ο Ιησούς ήθελε να μοιραστεί τη ζωή Του με αυτούς και να τους κάνει μετόχους του Πνεύματός Του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι Άγιος και να ζει ενάρετα χωρίς τη ζωή του Θεού μέσα του. Μοιράστηκε τη ζωή Του με αυτούς, όταν έλαβαν από το "σώμα Του" και το "αίμα Του". 

       Κλείνοντας, ας έχουμε πάντοτε στο νου μας τη μεγάλη, τη βασική παραίνεση του Κυρίου, μέσα στην οποία συγκεφαλαιώνεται ολόκληρη τη χριστιανική ζωή: «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ, χρεωστεί καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή» (επιστολή Α΄ Ιωάννη Β/2: 6). ---

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ.

  Ευαγγέλιο "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΕ/25, εδάφ. 1 – 13. 

1 Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου.

2 Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί.

3 Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ' εαυτών έλαιον·

4 αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών.

5 Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο.

6 Εν τω μέσω δε της νυκτός έγεινε κραυγή· Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού.

7 Τότε εσηκώθησαν πάσαι αι παρθένοι εκείναι και ητοίμασαν τας λαμπάδας αυτών.

8 Και αι μωραί είπον προς τας φρονίμους· Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδες ημών σβύνονται.

9 Απεκρίθησαν δε αι φρόνιμοι, λέγουσαι· Μήποτε δεν αρκέση εις ημάς και εις εσάς· όθεν υπάγετε κάλλιον προς τους πωλούντας και αγοράσατε εις εαυτάς.

10 Ενώ δε απήρχοντο διά να αγοράσωσιν, ήλθεν ο νυμφίος και αι έτοιμοι εισήλθον μετ' αυτού εις τους γάμους, και εκλείσθη η θύρα.

11 Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι, λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς.

12 Ο δε αποκριθείς είπεν· Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω.

13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Πλούσια σε πνευματικά μηνύματα η σημερινή μας παραβολή. Την ονομάζουμε «η παραβολή των δέκα παρθένων». Θα μπορούσαμε όμως να την ονομάσουμε και «η παραβολή της κλειστής πόρτας». Ο σκοπός της ιδιαίτερα σοβαρός, αλλά και ιδιαίτερα επίκαιρος. Θέλει να τονίσει το Πνεύμα του Θεού, την εγρήγορση, την ετοιμότητα, την προετοιμασία και γενικότερα την κατάσταση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο χριστιανός στις έσχατες μέρες που διανύουμε, ημέρες που δείχνουν πόσο κοντά είναι η ημέρα του Κυρίου. Καθώς παρατηρούμε τα σημεία γύρω μας, μία σκέψη μέσα από το Λόγο του Θεού θα πρέπει να διακατέχει όλους μας: «Καταβήσεται εξ’ ουρανού, με κέλευσμα, με φωνή αρχαγγέλου, με σάλπισμα Θεού» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ?4: 16). 

     Η παραβολή μας μιλάει για δέκα παρθένες που είχαν σκοπό να προϋπαντήσουν τον Νυμφίο που θα ερχόταν μέσα στη νύκτα για να λάβει τη νύφη Του και να ζήσει μαζί της. Ήταν όλες λευκές, απαστράπτουσες, εκλεκτές, κρατούσαν ωραίες, στολισμένες λαμπάδες, όλα γιορταστικά. Μεγάλος ενθουσιασμός και χαρά κυριαρχούσε. Όμως καθώς η ώρα περνούσε διαπίστωναν όλο και πιο πολύ ότι ο Νυμφίος αργούσε να έρθει. Για να μην σπεύσουμε να βρούμε δικαιολογίες και να ρίξουμε αλλού τις ευθύνες, ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια πολύτιμη πληροφορία. (Β΄ Πέτρου Γ/3: 8,9). «Εν δε τούτο ας μη σας λανθάνει αγαπητοί, ότι παρά Κυρίω μια ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσιν τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν». 

      Δε βραδύνει, μακροθυμεί ο Κύριος…… Δεν ήρθε εδώ και 2000 χρόνια, τώρα θα έρθει;;… λένε οι αρνητές. Δεν καθυστερούσε ο Κύριος τον κατακλυσμό για 130 χρόνια, που κατασκευάζετο η κιβωτός, περίμενε ο Κύριος, δε βιαζόταν, περίμενε κάποιες, κάποια ψυχή να μπει μέσα στην κιβωτό. Έχει μια αρχή ο Κύριος, θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια». (Β΄ Πέτρου Γ/3:  9).

     Μια ωραία ομάδα που αποτελείτο από δέκα αγνές, παρθένες. Καμία διαφορά μεταξύ τους. Η μία καλύτερη από την άλλη και το κυριότερο ήσαν μέσα από την ίδια εκκλησία, είχαν τα ίδια πιστεύω, την ίδια θεολογία, έψελναν τους ίδιους ύμνους, λάτρευαν όλες μαζί τον Κύριο και περίμεναν και οι δέκα να έρθει ο Νυμφίος για να τον προϋπαντήσουν. Ήταν έτοιμες, με αναμμένες τις λαμπάδες περίμεναν μέσα σ’ ένα κλίμα γιορταστικό. Κάποια στιγμή η μία μετά την άλλη και οι δέκα νύσταξαν και αποκοιμήθηκαν. 

    Καμία απολύτως διαφορά δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν τα ανθρώπινα μάτια, γιατί οι άνθρωποι αποβλέπουν στο φαινόμενο, όμως η κρίση του Θεού ήταν άλλη. Ο Κύριος, που βλέπει στην καρδιά έρχεται να μας δώσει μια άλλη πληροφορία. Οι πέντε από αυτές ήταν φρόνιμες, οι άλλες πέντε ήταν μωρές (εδ. 2). Ξαφνικά μέσα στην νύκτα «καθ’ ήν ώραν δεν στοχάζεστε» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44) ακούστηκαν, πολύ κοντά, δυνατές φωνές: «Ιδού ο νυμφίος έρχεται». Τότε φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν μέσα από τον ύπνο και έτρεξαν να ετοιμασθούν για να συναντήσουν το νυμφίο. Εδώ ακριβώς συνέβη και η τραγωδία. Μόνον οι πέντε μπήκαν μέσα στους γάμους, οι άλλες πέντε έμειναν απ’ έξω. Τι έφταιξε; Τι είχε συμβεί; Καθώς και οι δέκα ξύπνησαν και βγήκαν έξω να προϋπαντήσουν το νυμφίο, οι πέντε απ’ αυτές δεν πήραν μαζί τους λάδι για τις λαμπάδες τους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τους. 

     Φαίνεται εδώ ο λάδι να συμβολίζει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι καθοριστικό για τη δικαίωση του ανθρώπου. Θα λέγαμε ότι είναι το πιο σημαντικό στη σχέση μας με το Θεό, το οποίο δεν είναι από μας, αλλά χρειάζεται να το λάβουμε απ’ αλλού και είναι αυτό που μας δίνει φως. Άραγε τι να συμβολίζει εδώ το λάδι; Μήπως την πίστη; Όχι. Και οι δέκα παρθένες πίστευαν ότι θα έρθει ο νυμφίος. Την αγάπη; Όχι. Είχαν αγάπη. Το λάδι συμβολίζει το Πνεύμα το Άγιο του Θεού. Μονάχα το πνεύμα του Θεού  είναι ικανό να δώσει μια ζωή γεμάτη με το φως του Χριστού και να διαλύσει το πνευματικό σκοτάδι, που όλο και πιο πολύ απλώνεται γύρω μας. 

     Υπάρχουν μέλη των εκκλησιών που αρκούνται σε μια γενική, ακαθόριστη πίστη. Αρκούνται σε μια πίστη που διακρίνεται από εξωτερικούς τύπους (λυχνάρι), χωρίς εσωτερικό περιεχόμενο (πίστη). Προσέχουν πάρα πολύ το λυχνάρι, αλλά εσωτερικά μέσα στη ζωή τους δεν υπάρχει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Κρατούν το λυχνάρι, αλλά δεν έχουν φροντίσει για το περιεχόμενο του λυχναριού που είναι το λάδι, το οποίο θα δώσει το φως στον άνθρωπο. Έτσι το ωραίο και καλλωπισμένο λυχνάρι μένει σβηστό. Πρόκειται για μία τυπολατρική πίστη, αληθινά νεκρή. Τούτες οι δέκα παρθένες, μπορεί να είχαν την ίδια θρησκεία, όμως δεν είχαν το ίδιο εσωτερικό, πνευματικό περιεχόμενο. 

    Οι πέντε απ’ αυτές ήταν θρησκευόμενες, αλλά δεν ήταν πνευματικές. Δεν είχαν εκείνη τη στενή σχέση ζωής και καθοδήγησης από το Θεό. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ θρησκευόμενου και πνευματικού ανθρώπου. Το πρώτο είναι φυσικό και το έχουν όλοι οι άνθρωποι. Το δεύτερο είναι αποτέλεσμα προσωπικής πείρας με το Θεό. Είναι μια ζωή συνέχειας και συνέπειας μέσα στο θέλημα Εκείνου, καθοδηγούμενη από το Πνεύμα το Άγιο. 

     Αυτή η θρησκευτικότητα έκανε τις πέντε μωρές να ζητήσουν τη συντροφιά με τις φρόνιμες. Όμως εκείνη την κρίσιμη ώρα αυτό δεν τις βοήθησε, ώστε να έρθουν κοντά στο νυμφίο. Ικανοποιούσαν τη σχέση τους με το Θεό, ώστε να μείνουν θρησκευόμενες. Δεν προχώρησαν σε μια εσωτερική αναγέννηση, σε μία ζωντανή επικοινωνία με τον Αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μέσα στις εκκλησίες! Χριστιανοί, χωρίς το Πνεύμα του Χριστού. Πρόκειται ασφαλώς για τραγωδία. 

    Είναι πολύ καλύτερα να είναι κανείς του"κόσμου", αρνητής του Χριστού, παρά να είναι Χριστιανός χωρίς το Πνεύμα του Χριστού. Οι πέντε μωρές παρθένες είχαν μια εξωτερική ευσέβεια, αλλά τους έλειπε η πνευματική αλλαγή που φέρνει το Πνεύμα το Άγιο. Αλλαγή σημαίνει ότι ο αμαρτωλός, καθώς ακούει το Λόγο του Θεού, μετανοεί και αλλάζει κατεύθυνση ως προς την αμαρτία. Ο μέθυσος δε μεθάει, ο κλέφτης δεν κλέβει πλέον. Όλα αυτά είναι καλά και απαραίτητα. Όμως δε θα πρέπει να στεκόμαστε εκεί. Όλα τούτα τα τηρούσε απαρέγκλιτα ένας μεγάλος νομοδιδάσκαλος που υπήρχε στον Ισραήλ την εποχή του Χριστού και που άκουγε στο όνομα, Νικόδημος. «Καλά όλα αυτά, αλλά Νικόδημε» του είπε ο Κύριος, "αν δεν γεννηθείς άνωθεν (αναγεννηθείς) δεν μπορείς να μπεις στη βασιλεία των ουρανών" (Ιωάννης Γ/3: 3). 

     Αργούσε ο Νυμφίος, σύμφωνα με τους ανθρώπινους υπολογισμούς. Η νύχτα απλώθηκε παντού. Αλήθεια πόσο σκοτάδι έχει απλωθεί γύρω μας! Σκοτάδι πνευματικό. Νομίζει ο άνθρωπος ότι έχει προοδεύσει, στηριζόμενος στην τεχνολογική του πρόοδο, όμως έχει βαθύ σκοτάδι για τα πράγματα του Θεού. Παντού σκοτάδι. Μέσα σε τούτο το σκοτάδι, καθώς βρέθηκαν οι δέκα παρθένες, άρχισε τη μία μετά την άλλη να τις παίρνει ο ύπνος. Κοιμήθηκαν τις τελευταίες στιγμές, την ώρα που θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα θερμές, ζωντανές και ξάγρυπνες. Το είχαν ανάγκη οι ίδιες, το είχαν ανάγκη οι γύρω τους να τις βλέπουν ξάγρυπνες να διαλαλούν εκείνο το "καταβήσεται εξ’ ουρανού και οι αποθανώντες εν χριστώ, αναστήσονται πρώτον. Οι ζώντες οι περιληπόμενοι αρπαγησόμενθα εν νεφέλαις, εις απάντησιν του Κυρίου, και μετά του Κυρίου εσώμεθα". (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16). 

     Είχαν το μεγάλο προνόμιο να γνωρίζουν για τον ερχομό του Κυρίου και δεν έμειναν ξάγρυπνες για να το διακηρύξουν, να το ακούσουν και άλλες ψυχές και να σωθούν, έστω και την τελευταία ώρα. Μέρες έσχατες, πονηρές, πόσο ο καθένας από μας κοιμάται πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Και τι συνέπειες έχει τούτος ο ύπνος για μας, για τους αδελφούς μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. Πότε ένας πιστός, μία εκκλησία έχει κοιμηθεί; Όταν δε μιλάει για το Κύριο. Μπορεί σε άλλους τομείς να υπάρχει πλούσια δραστηριότητα, ωραία κηρύγματα, φυλλάδια, εκδηλώσεις κλπ. Όμως όλα τούτα δεν αρκούν. 

     Υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ο πόθος και το πάθος για τον Ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού; Υπάρχει άσβεστη αγάπη για Εκείνον, που τόσο πολύ μας αγάπησε; (Ιωάννης Γ/3: 16). Τούτο το διακηρύττουμε ή ντρεπόμαστε να το πούμε για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές. Πράγματι στην εποχή μας είναι δύσκολο να συναντήσεις έναν "ξάγρυπνο" Χριστιανό. Να έχει την καρδιά του αφιερωμένη στον Κύριο και να κράζει : «Ναι έρχου Κύριε» (Αποκάλυψις ΚΒ/22: 20). Να μένει ξάγρυπνος για να ξυπνάει και τους άλλους γύρω του. Έτσι λοιπόν φρόνιμες και μωρές κοιμήθηκαν. 

    Ξαφνικά μέσα στο βαθύ ύπνο και μέσα στο πυκνό σκοτάδι ακούστηκαν τα όργανα, οι φωνές: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός….». Είχαν αρχίσει από πολύ μακριά να ακούγονται οι χαρούμενες κραυγές, αλλά λόγω του ύπνου δεν κατάλαβαν τίποτα. Τα σημεία των καιρών βοούν στις ημέρες μας ότι ο Κύριος έρχεται, όμως ο πνευματικός ύπνος δε μας αφήνει να το κατανοήσουμε. Την τελευταία στιγμή, φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν. Ξύπνησαν και έτρεξαν να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Όμως τι κρίμα που οι μισές απ’ αυτές άναψαν. Οι άλλες μισές έμειναν σβηστές γιατί δεν είχαν λάδι. 

     Τρέξανε εκείνη την ώρα να αγοράσουν, αλλά δεν πρόλαβαν. Και όταν ο Θεός έκλεισε την πόρτα της κιβωτού και άρχισε ο κατακλυσμός, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν αργά πλέον. Όταν ο Θεός άρχισε να βρέχει "πυρ και θείον" στα Σόδομα και τα Γόμορρα, οι άνθρωποι ξύπνησαν, όμως ήταν πολύ αργά πλέον. Τούτη η αρνησίθεη ανθρωπότητα που χλευάζει τον Θεό, που αρνείται τον Ιησού Χριστό ως κεχρησμένο από το Θεό Σωτήρα, που απορρίπτει τον αιώνιο Λόγο του Θεού, που διώκει εκείνους που έμειναν ξάγρυπνοι και κηρύττουν Εκείνον, θα έρθει η ώρα που θα ξυπνήσουν, όμως θα είναι πολύ αργά. Οι λαμπάδες τους έμειναν σβηστές, γιατί δεν είχαν λάδι. Πόσες ευκαιρίες τους είχε δώσει ο Κύριος να συλλογιστούν τα λόγια Του. Να αγοράσουν λάδι, να πληρωθούν με το Πνεύμα το Άγιο και τις αμέλησαν. Πόσες ευκαιρίες τους έδωσε για να γνωρίσουν πνευματικά τον Θεό και να συνδεθούν μαζί Του και να λατρεύσουν Αυτόν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24), και όχι τυπικά, τυπολατρικά. 

       Αλήθεια πόσες ευκαιρίες δίνει και σήμερα ο Θεός στον καθένα από μας για να αποκτήσουμε μια στενή πνευματική σύνδεση μαζί Του και πόσο εμείς αμελούμε. Τούτες οι μωρές παρθένες διακήρυτταν ότι θα έλθει ο Νυμφίος, όμως στο βάθος της καρδιάς τους δεν το πίστευαν, γι’ αυτό άλλωστε και κοιμήθηκαν χωρίς να είναι προετοιμασμένες. Οι φρόνιμες πίστευαν πραγματικά ότι θα έρθει ο Νυμφίος και είχαν προετοιμαστεί για το σκοπό αυτό, όμως καθώς και αυτές ατόνησαν και αυτές κοιμήθηκαν, έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία να ξυπνήσουν και τις μωρές, την τελευταία ώρα. Έπαψαν τις έσχατες ώρες να φέγγουν μέσα στο σκοτάδι. Να φέγγουν για να ξυπνήσουν και άλλες ψυχές που το είχαν ανάγκη. Ξαφνικά φρόνιμες και μωρές ξύπνησαν. Τι τραγωδία οι μισές λαμπάδες δεν άναβαν. 

       Εκείνη την ημέρα μπροστά στον Κύριο θα παρουσιαστούν ψυχές κρατώντας διάφορες "λαμπάδες", τις λαμπάδες των «καλών έργων» και της "αυτοσωτηρίας" τους, της προσπάθειάς τους να σωθούν με τα δικές τους έργα. Όμως τούτες οι λαμπάδες, εκείνη την κρίσιμη ώρα θα μένουν σβηστές, δε θα ανάβουν, δε θα έχουν λάδι, γιατί όλη τούτη η προσπάθεια δεν ήταν από το Πνεύμα το Άγιο. Δε θα ανάβουν τούτες οι λαμπάδες, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από μόνος του, όσα έργα, όσους τύπους και αν ακολουθήσει. Ο Παύλος διακηρύττει : «Εάν ο άνθρωπος σωζώταν με τα έργα του Νόμου, τότε ο Χριστός, εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Η Βίβλος διακηρύττει: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών και του Αρνίου» (Αποκάλυψις Ζ/7: 10). 

     "Η αυτοσωτηρία" (η προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί από μόνος του στηριζόμενος στα έργα του) εκείνη την ημέρα στην Παρουσία του Θεού είναι καταδικασμένη να σβήσει γιατί είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Πίστη, ύμνος, κήρυγμα, αγάπη, που δεν είναι από το Πνεύμα του Θεού, αλλά είναι χωρίς πίστη, φτιαχτά και ανθρώπινα, εκείνη την ημέρα μπροστά στο αιώνιο βήμα θα καταρρεύσουν. 

    Μια άλλη λαμπάδα που δε θα ανάβει στην Παρουσία Εκείνου είναι η «άδεια ομολογία». «Κύριε εμείς δεν μιλήσαμε στις πλατείες για το όνομά σου, δεν κάναμε θαύματα», (Λουκάς ΙΓ/13: 26). Αλήθεια σας λέω, δεν σας γνωρίζω. Ομολογία που θα είναι ένα ωραίο χρυσό, γυαλισμένο λυχνάρι, χωρίς λάδι.

       Μια άλλη λαμπάδα που θα μένει σβηστή είναι η «ψεύτικη ελπίδα». Νόμιζαν ότι ήταν εντάξει με τον Κύριο, ότι ήταν πιστές και αφιερωμένες σ’ Αυτόν, αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πόσες φορές τούτη η ψεύτικη ελπίδα εξαπατά τον άνθρωπο και τον εμποδίζει στο να διακρίνει την πραγματική του θέση απέναντι στο Θεό και να τακτοποιηθεί. Χρειάζεται ταπεινότητα, μελέτη του Λόγου του Θεού, προσευχή, ώστε ο Κύριος να αποκαλύψει στον καθένα από μας πού πραγματικά βρισκόμαστε στη σχέση μας με Εκείνον. 

    Υπάρχει και μια άλλη λαμπάδα που δε θα ανάβει. Λέγεται «θρησκευτική συναναστροφή». Φρόνιμες και μωρές ήταν μαζί, είχαν στενή θρησκευτική συναναστροφή. Μαζί στην πίστη, στις συναθροίσεις, στη διδασκαλία, στις διάφορες υπηρεσίες, όμως δεν είχαν όλες την ίδια επικοινωνία με τον Θεό, δια του Αγίου Πνεύματος. Ταύτα εγράφησαν για τη διδαχή μας. Οι πέντε μωρές παρθένες δεν είχαν συναντήσει οι ίδιες το Θεό. Μπορούσαν να λένε για το Θεό, αλλά δεν μπορούσαν να πουν εκείνο το θαυμαστό: «ο Θεός μου». Δεν είχαν δια Ιησού Χριστού, συμφιλιωθεί μαζί Του. Γνώριζαν εξ’ ακοής για το Θεό, αλλά η καρδιά τους δεν είχε αφεθεί σ’ Αυτόν. Στην καλύτερη περίπτωση κάπου σε μια γωνία της καρδιάς τους προσπαθούσαν να βάλουν και τον Κύριο.

      Όλες τούτες οι λαμπάδες δε θα ανάβουν εκείνη την ημέρα μπροστά στην Παρουσία του Κυρίου. Δε θα ανάβουν, γιατί είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Είναι υποκατάστατα τα οποία έφτιαξε ο άνθρωπος μέσα στην αμαρτία του και μέσα στην κενή πνευματική του ζωή. Οι μωρές παρθένες δεν είχαν ζωντανή επαφή με τον αληθινό Θεό, είχαν μάθει να στηρίζονται στην πίστη των άλλων και γι’ αυτό, όταν κατάλαβαν ότι δεν είχαν λάδι, φώναξαν στις άλλες, «Δότε εις ημάς εκ του ελαίου σας, διότι αι λαμπάδαι ημών σβήνονται». 

    Τη δύσκολη εκείνη ώρα αντί να ταπεινωθούν και να ζητήσουν συγνώμη, έτρεξαν στους ανθρώπους για να λάβουν βοήθεια. Πόσοι άνθρωποι καθημερινά ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο! Η απάντηση των φρονίμων. «Υπάγετε αγοράσατε εις εαυτάς». Πρέπει να συναντηθείς ο ίδιος με τον Θεό, να αναγνωρίσεις την αμαρτωλότητά σου, να δεχθείς το έλεος και την αγάπη Του, να ζητήσεις να σε πλύνει με το αίμα τού Ιησού Χριστό και να σωθείς. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για σωθεί ο άνθρωπος από την αμαρτία του. 

     Ο Νυμφίος μπήκε στο σπίτι και οι «έτοιμοι εισήλθον μετ’ αυτού εις τους γάμους». Ύστερον δε έρχονται και αι λοιπαί παρθένοι λέγουσαι. "Κύριε άνοιξον εις ημάς". Ο δε αποκριθείς είπε: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Τραγωδία, ναυάγιο, όλεθρος, καταστροφή, ίσως τούτες οι λέξεις να μην αρκούν για να χαρακτηρίσουν το μέγεθος του κακού. Να είσαι "άφρων" και να λες καθημερινά: «Δεν υπάρχει Θεός». Είναι κάτι που επέλεξες και θα δεχθείς τις συνέπειες της επιλογής σου. Όμως να είσαι μέσα στην εκκλησία, να περιμένεις μια ζωή τον Χριστό, να προετοιμάζεσαι για τον ερχομό Του και όταν Αυτός έλθει να μείνεις απ’ έξω, αυτό είναι τραγωδία. Να διακηρύττεις ότι είσαι μέλος της Εκκλησίας του Χριστού και να μοιραστείς τη μοίρα των αρνητών, να  είσαι η νύμφη του Χριστού και να μην παραβρεθείς στους γάμους, αυτό δεν μπορεί με ανθρώπινα λόγια να χαρακτηριστεί. 

    Είναι τώρα που οι μουσικές ακούγονται από μακριά. Τα βήματα του Ερχόμενου Νυμφίου πλησιάζουν. Ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξουμε τις λαμπάδες μας, ας εξετάσουμε την πνευματική μας ζωή μας. Είναι πληρωμένη με το Πνεύμα το Άγιο; Ας αναλογισθούμε την κλειστή πόρτα. Ας αναλογιστούμε την φωνή Εκείνου. «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω». Ας παραμείνουμε μέσα στο σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας «φώτα αναμμένα» για μας και για τους γύρω μας και ας περιμένουμε Εκείνον που θα έρθει για να παραλάβει τους δικούς Του. 

       Ας θυμόμαστε πάντοτε το παράπονο του Ιησού προς τους μαθητές του, μετά την προσευχή του στη Γεσθημανή. (Ματθαίος ΚΣ/26: 40 – 45) 

40 Και έρχεται προς τους μαθητάς και ευρίσκει αυτούς κοιμωμένους, και λέγει προς τον Πέτρον Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ' εμού; 

41 αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. 

42 Πάλιν εκ δευτέρου υπήγε και προσευχήθη, λέγων Πάτερ μου, εάν δεν ήναι δυνατόν τούτο το ποτήριον να παρέλθη απ' εμού χωρίς να πίω αυτό, γενηθήτω το θέλημά σου. 

43 Και ελθών ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι. 

44 Και αφήσας αυτούς υπήγε πάλιν και προσευχήθη εκ τρίτου, ειπών τον αυτόν λόγον. 

45 Τότε έρχεται προς τους μαθητάς αυτού και λέγει προς αυτούς Κοιμάσθε το λοιπόν και αναπαύεσθε ιδού, επλησίασεν η ώρα και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.

      Το παράπονο του Κυρίου: «Λίγο χρειάστηκε να μείνετε ξάγρυπνοι….. και δεν μπορέσατε;». Εύχομαι όλοι εκείνη την ημέρα να μπούμε πλούσια στη βασιλεία του Θεού. Να ακούσουμε από τον ίδιο το Θεό εκείνα τα ευλογημένα λόγια : «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθεις σωστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει». (Ματθαίος ΚΕ/25: 21). 

      Η προτροπή του Κυρίου είναι αγρυπνείτε. «Μακάριος ο Δούλος ων ευρίσκει γρηγορούντα». Ο Κύριος «έρχεται και μετ’ Αυτού φέρει τον μισθόν Αυτού». ---

Η ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ - ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ;

Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 1 – 11. 

1 Και ότε επλησίασαν εις Ιεροσόλυμα και ήλθον εις Βηθφαγή προς το όρος των ελαιών, τότε ο Ιησούς απέστειλε δύο μαθητάς, 

2 λέγων προς αυτούς Υπάγετε εις την κώμην την απέναντι υμών, και ευθύς θέλετε ευρεί όνον δεδεμένην και πωλάριον μετ' αυτής λύσατε και φέρετέ μοι. 

3 Και εάν τις σας είπη τι, θέλετε ειπεί ότι ο Κύριος έχει χρείαν αυτών και ευθύς θέλει αποστείλει αυτά. 

4 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν διά του προφήτου, λέγοντος 

5 Είπατε προς την θυγατέρα Σιών, Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς και καθήμενος επί όνου και πώλου υιού υποζυγίου. 

6 Πορευθέντες δε οι μαθηταί και ποιήσαντες καθώς προσέταξεν αυτούς ο Ιησούς, 

7 έφεραν την όνον και το πωλάριον, και έβαλον επάνω αυτών τα ιμάτια αυτών και επεκάθισαν αυτόν επάνω αυτών. 

8 Ο δε περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών εις την οδόν, άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων και έστρωνον εις την οδόν. 

9 Οι δε όχλοι οι προπορευόμενοι και οι ακολουθούντες έκραζον, λέγοντες Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου Ωσαννά εν τοις υψίστοις. 

10 Και ότε εισήλθεν εις Ιεροσόλυμα, εσείσθη πάσα η πόλις, λέγουσα Τις είναι ούτος; 

11 Οι δε όχλοι έλεγον Ούτος είναι Ιησούς ο προφήτης ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.

        ΣΧΟΛΙΑ : 

     Έκπληξη και θαυμασμός, ευχαριστία και δοξολογία καταλαμβάνει την καρδιά κάθε ανθρώπου, όταν αναλογίζεται το μέγεθος της ταπείνωσης του Ιησού Χριστού και τα παθήματά Του, καθώς μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του τον βλέπουμε να διανύει την τελευταία εβδομάδα της πορείας Του πάνω στη γη μας. Μοναδική είναι στην ιστορία και ανείπωτη η ταπείνωση του Κυρίου για τη δική μας σωτηρία.

     Της τελευταίας εβδομάδος είχε προηγηθεί ένα μεγάλο γεγονός που είχε συνταράξει όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για την ανάσταση του Λαζάρου, η οποία έγινε στην πόλη Βηθανία, η οποία απείχε από την Ιερουσαλήμ 15 στάδια, περίπου τρία χιλιόμετρα. Τέσσερις ολόκληρες ημέρες ήταν νεκρός μέσα στον τάφο ο Λάζαρος, όταν ο Χριστός με τους μαθητές του έφθασε στη Βηθανία. Αυτό το γεγονός καθώς και τα λόγια της αδελφής του Μάρθας: «Κύριε όζει» δεν εμπόδισαν τον Αρχηγό της ζωής να σταθεί μπροστά στον τάφο και με μεγάλη φωνή να πει : «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και σηκώθηκε ο πεθαμένος, πήρε ζωή, μιλούσε και συμπεριφερόταν όπως πρώτα. Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Κάποιοι μελετητές λένε πως αν ο Κύριος δεν είχε αναφέρει το όνομα του Λαζάρου, όλοι οι νεκροί θα είχαν βγει από τους τάφους τους. 

      Ο Χριστός ανάστησε το Λάζαρο από τους νεκρούς. Πάντες κατέλαβε έκπληξη και θαυμασμός για το ανείπωτο τούτο γεγονός. Μόνον οι αρχιερείς, οι οποίοι έλεγαν ότι γνωρίζουν το Λόγο του Θεού, βυθισμένοι και πνιγμένοι μέσα στο θρησκευτικό φανατισμό τους και το μίσος τους για τον Αρχηγό της ζωής, τον Κύριο Ιησού Χριστό, είχαν λυπηθεί από το μοναδικό αυτό γεγονός και αποφάσισαν να θανατώσουν το Χριστό, αλλά και το Λάζαρο, για να εξαφανίσουν τη ζωντανή απόδειξη της θεότητας και παντοδυναμίας του Ιησού Χριστού. 

    Το γεγονός της Ανάστασης του Λαζάρου είχε συγκλονίσει τα πλήθη. Πολλοί Εβραίοι προσκυνητές είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα. Όταν διαδόθηκε το μεγάλο αυτό γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου από τους νεκρούς, αρκετοί ξεκίνησαν από τα Ιεροσόλυμα για να πάνε στη Βηθανία να δούνε το μεγάλο θαύμα. 

     Εν τω μεταξύ ο Κύριος φεύγει από τη Βηθανία για να πάει στα Ιεροσόλυμα, καθώς περνάει από την πόλη Βηθφαγή, όταν έφθασαν κοντά στο όρος των Ελαιών, έστειλε δύο μαθητές Του και έφεραν ένα θηλυκό γαϊδούρι μαζί με ένα πουλάρι πάνω στο οποίο έστρωσαν από τα ρούχα τους. Σ΄ αυτό ανέβηκε ο Χριστός με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία των προφητών: "Ησαΐα" και "Ζαχαρία": «Πέστε στην πόλη της Σιών έρχεται σε σένα ο Βασιλιάς σου, πράος καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου». 

    Καθώς πλησιάζει στην Ιερουσαλήμ, δύο μεγάλα πλήθη συναντιούνται. Το ένα συνοδεύει το Χριστό που έφυγε από τη Βηθανία και το άλλο βγαίνει από την Ιερουσαλήμ για να υποδεχθεί το Χριστό. Το πλήθος που βγήκε από την Ιερουσαλήμ κρατούσε στα χέρια του βάια (κλαδιά) φοινίκων. Όταν τα δύο τούτα πλήθη συναντήθηκαν, επικράτησε μεγάλη χαρά και μεγάλος ενθουσιασμός. Όλοι έψαλαν: «Ωσανά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». Η λέξη «Ωσανά» είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει: «σώσε μας τώρα» και είναι παρμένο από τον ΡΙΗ / 118 ψαλμό, που οι Εβραίοι τον διάβαζαν στη γιορτή της σκηνοπηγίας, η οποία γινόταν σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου και της κατοίκισής τους σε σκηνές μέσα στην έρημο. Συμβόλιζε την απελευθέρωση που ο Μεσσίας θα έφερνε στο λαό του. 

        Τρία διαφορετικά κίνητρα ωθούσαν τον κόσμο σε δοξολογία. 

-- Κάποιοι κινούμενοι από πολιτικούς λόγους έβλεπαν το Χριστό σαν τον επερχόμενο βασιλιά που θα τους ελευθέρωνε από το Ρωμαϊκό ζυγό. 

-- Κάποιοι άλλοι τον έβλεπαν σαν ένα μεγάλο μεταρρυθμιστή. Ήταν φιλάνθρωπος, θεράπευε, έδινε τροφή, θεράπευε αρρώστιες. Προσέφερε ασφάλεια. Αυτό ακριβώς ήθελαν. 

-- Κάποιοι άλλοι, και αυτοί ασφαλώς ήταν οι λιγότεροι, κινούνταν από θρησκευτικά ελατήρια, πίστευαν ότι ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος Μεσσίας από το Θεό, που ερχόταν για να ιδρύσει μια βασιλεία, όχι επίγεια, αλλά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου εκείνου που θα τον δεχόταν Σωτήρα και Κύριο στη ζωή του. 

      Και καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ και "είδε την πόλη, έκλαψε γι’ αυτήν". Όλο το πλήθος έχαιρε, όλοι ήταν χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι, φώναζαν, επευφημούσαν, αλάλαζαν, όμως ο Κύριος, καθώς από μακριά βλέπει την πόλη, δε γελάει, αντίθετα κλαίει. Αυτή είναι η μοναδική φορά που αναφέρεται ότι ο Κύριος έκλαψε. Η πόλη χαίρεται, ο Κύριος πονάει, μονολογεί: «Ιερουσαλήμ, μακάρι να γνώριζες....». Μήπως αυτό συμβαίνει και στη δική μας ζωή; Είμαστε χαρούμενοι που θα γιορτάσουμε το Πάσχα; Μήπως ο Κύριος βλέποντας μέσα στην καρδιά μας κλαίει για μας; «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…». Αν ο λαός της Τον είχε δεχθεί ως απεσταλμένο από τον Θεό Σωτήρα, θα ζούσε με ειρήνη. Τώρα όμως ήταν πολύ αργά πλέον. "Θα σε περικυκλώσουν…. θα σε πολιορκήσουν…. δε θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα…." (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Και όλα αυτά, γιατί δεν έδωσε σημασία την ημέρα που την επισκέφθηκε ο Κύριος. 

      Και όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ, σείστηκε ολόκληρη η πόλη και όλοι έλεγαν : «Τίς είναι ούτος». Μέσα στην πόλη υπήρχε μεγάλη σύγχυση ως προς το ποιος ήταν ο Ιησούς! Όσοι ρωτούσαν, έπαιρναν από τα πλήθη την απάντηση ότι Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Από τη διήγηση του Ευαγγελίου του Απ. "Μάρκου" (ΙΑ/11: 10) φαίνεται ότι ο λαός πίστευε ότι πολύ σύντομα θα ιδρύονταν μία επίγεια βασιλεία με το Χριστό στο θρόνο του Δαβίδ. Το πλήθος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι Αυτός ήταν ο απεσταλμένος από το Θεό Μεσσίας και ότι δεν ήταν ένα επίγειος βασιλιάς. Γι’ αυτό μετά από λίγο τούτο το ευμετάβλητο πλήθος, καθώς θα έβλεπε τον Ιησού να συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, κάτω από τις πλεκτάνες, τις συκοφαντίες και τα ψεύδη των Ιουδαίων, θα φώναζε: «δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών, άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Οι καρδιές είναι μοιρασμένες οι συνειδήσεις ρευστές. Τη μία επικαλούνται, την άλλη αρνούνται. Αλήθεια δεν είναι αυτός ο κόσμος σήμερα; Αυτή δεν είναι η καρδιά του ανθρώπου; Γι’ αυτό ο άνθρωπος δε θα πρέπει να στηρίζεται στην καρδιά του και τα συναισθήματά του, αλλά να στηρίζεται με πίστη στον Ιησού Χριστό, που ήρθε στη γη και έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, για μας. 

     Οι άνθρωποι ρωτούν, «ποιος είναι αυτός». Ο ίδιος ο Κύριος, όταν είχε έλθει στα μέρη της Καισαρείας, ρώτησε τους μαθητές τι έλεγαν οι άνθρωποι για το ποιος ήταν. Οι απαντήσεις ήταν πολλές. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας και άλλοι κάποιος προφήτης. Πάντα οι άνθρωποι θα είναι διασπασμένοι, πάντα θα υπάρχει σύγχυση και πολυμορφία στις απόψεις των ανθρώπων. Τότε ο Κύριος ρωτάει τους μαθητές, «εσείς ποιος λέγετε ότι είμαι;». Ήταν η ώρα που ο Απ. Πέτρος πήρε το λόγο και έδωσε μια ιστορική ομολογία. «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». 

      Ψυχή, καθώς ετοιμάζεσαι να γιορτάσεις το Πάσχα, έχεις δεχθεί μέσα στην καρδιά σου το Χριστό ως «ερχόμενον Κυρίου» ή μήπως βρίσκεσαι μέσα στην ανθρώπινη άγνοια και σύγχυση; Τον έχεις γνωρίσει προσωπικά ή Τον έχεις αγνοήσει; Ο Βολτέρος, γνωστός άθεος, περνώντας κάποτε ο εσταυρωμένος από μπροστά του, έβγαλε από σεβασμό το καπέλο του. Στην απορία ενός φίλου του που ήταν μαζί του απάντησε: «Χαιρετιόμαστε κάθε τόσο, αλλά νταραβέρια δεν έχουμε». Μήπως είσαι σ’ αυτή θέση; 

      Ποιος είναι αυτός που, ενώ δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίναι» (Λουκάς Θ/9: 58), έχει τη δύναμη να γαληνεύει την τρικυμισμένη θάλασσα; (Μάρκος Δ/4: 39). Ποιος είναι αυτός που θα χωρίσει την ιστορία στη μέση. π. Χ. και μ. Χ; Ποιος είναι Αυτός, ο οποίος 2.000 χρόνια μετά το θάνατό του, παραμένει μοναδική μορφή στην ιστορία; 

      Στο ερώτημα: «ποιος είναι αυτός;», ποια θα πρέπει να είναι η δική μας απάντηση; Θεωρώ ότι για να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ρωτήσουμε τον ίδιο το Χριστό. Ο ίδιος ο Χριστός διακηρύττει : 

 

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάννης Θ/9: 5). 

«Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). 

«Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή» (Ιωάννης ΙΑ/.11: 25). 

"Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, το νερό της ζωής" (Ιωάννης Σ/6: 51), 

"Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός" (Ιωάννης Ι/10: 11).  

 

      Ο Ιησούς Χριστός είναι το παν για μας και γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «εν Χριστώ είστε πλήρεις» (Κολοσσαείς Β/2: 10). 

      Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ένας κοινός θνητός. Μιλάει με εξουσία. Πλησιάζει ένα τελώνη και του λέει: «Ακολούθα με» (Μάρκος Β/2: 14). Ο Ίδιος διακηρύττει ότι όποιος θέλει μπορεί να Τον ακολουθήσει. (Μάρκος Η/8: 34). Τονίζει επίσης «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ιωάννης ΚΑ/21: 22). «Ακούσατε ότι ερρέθη παλιά….. Εγώ όμως σας λέγω....» (Ματθαίος Ε/5: 43). «Οστις αγαπά πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα περισσότερο από μένα δεν είναι άξιος εμού» (Ματθαίος Ι/10: 37). Όλα αυτά δείχνουν ότι ο άνθρωπος Αυτός έχει εξουσία και είναι απόλυτα Κύριος. Μπαίνει μέσα στο Ναό, παίρνει το φραγγέλιο και μαστιγώνει την υποκρισία και την ανθρώπινη εκμετάλλευση (Ιωάννης Β/2: 16). 

      Ο ταπεινός και πράος βασιλιάς που μπαίνει στην Ιερουσαλήμ δεν έρχεται από μόνος Του. Έρχεται απεσταλμένος από τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό το γεγονός το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Πατέρας : «Ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην, αυτού να ακούετε» (Ματθαίος ΙΖ/17: 5 & ΙΒ/12: 18). Έρχεται από τον Πατέρα, για να υλοποιήσει ένα σχέδιο, που προ καταβολής κόσμου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20) είχε ο Θεός συλλάβει, μέσα στην Πανσοφία Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Έρχεται, για να πεθάνει πάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Πάνω στο σταυρό παίρνει τη θέση του κάθε ανθρώπου, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Αναμάρτητος ων. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9), πληρώνει για τις δικές μας αμαρτίες και πεθαίνει  Αυτός, για να μην πεθάνεις εσύ και εγώ (Ρωμαίους Ε/5: 8).

      Στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. Ι/10, εδ.7) αναφέρεται: «τότε είπα: ναι Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου, όπως είναι γραμμένο για μένα στο νόμο». Αφήνει τη δόξα την οποία είχε ως μονογενής Υιός του Θεού και παίρνει "δούλου μορφή" (Φιλιππησίους Β/2: 7) ταπεινώνεται έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού και έρχεται στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας, εξαιτίας της αμαρτίας, για να ψάξει και να βρει «το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10), δηλαδή τον χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας του άνθρωπο. 

     Ο προφήτης Ησαΐας στο κεφ. ΝΓ/53, το «μικρό ευαγγέλιο» όπως ονομάστηκε, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, διακηρύττει : 

     «Δεν πίστεψαν πολλοί στο κήρυγμα του Μεσσία, γι’ αυτό και η δύναμη του Κυρίου δεν φανερώθηκε σε πολλούς. Ο Κύριος Ιησούς αναπτύχθηκε κάτω από το βλέμμα του Θεού σαν τρυφερό φυτό, μέσα στον κόσμο της αμαρτίας. Ήταν σαν τη ρίζα που φυτρώνει στην ξεραμένη γη. Το έθνος τους Ισραήλ (οι δικοί του στους οποίους ήρθε), δεν μπόρεσαν να δουν οποιαδήποτε ομορφιά σ’ αυτόν. Περιφρονημένος, εγκαταλελειμμένος, άνθρωπος φορτωμένος με θλίψεις, άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει πόνος. 

      Για τους ανθρώπους ήταν αποκρουστικός. Όμως αυτός (και τούτη είναι η ομολογία όλων των πιστών, όλων των αιώνων). Φορτώθηκε τις δικές μας θλίψεις και υπέφερε τους δικούς μας πόνους. Εμείς, καθώς τον βλέπαμε πάνω στο σταυρό, νομίζαμε ότι όλα όσο έπαθε ήταν τιμωρία από το Θεό. Όμως όλα αυτά ήταν για τις δικές μας αμαρτίες, για χάρη της δικής μας σωτηρίας και να βρούμε εμείς τη γιατρειά από την ανίατη αρρώστια της αμαρτίας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς είχαμε πλανηθεί και ο καθένας είχε πάρει το δικό του δρόμο. Όμως ο Θεός επέτρεψε να πέσει πάνω του όλη η αμαρτία όλων μας και έτσι να γίνει ο αντικαταστάτης μας, ενώπιον της Θείας Δικαιοσύνης. 

       Για τις δικές μας παραβάσεις τραυματίστηκε και φορτώθηκε στο σώμα του τις αμαρτίες μας πάνω στο ξύλο. Πήρε την ενοχή μας και μας έδωσε ειρήνη, πήρε τα βάρη μας για να μας αναπαύσει. Με τις πληγές του έφερε γιατρειά στην ψυχή μας. Τον έβαλαν μαζί με τους παράνομους και πιστέψαμε ότι τον ξέχασε ο Θεός. Όμως Εκείνος θυσιάστηκε για χάρη μας, για να βρει ικανοποίηση ο νόμος και όλη η αμαρτία μας φορτώθηκε πάνω στους άγιους ώμους του. 

     Σαν πρόβατο άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει υπέμεινε το σταυρό. Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηπάρχθει. Κακόπαθε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε μακριά. Έμοιαζε αδύνατο να έχει απογόνους, αφού τον εξαφάνισαν από το ζωντανό κόσμο, καθώς πέθανε για τις αμαρτίες του λαού. Δεν είχε πράξει ανομία, δεν είχε πει ποτέ κανένα ψέμα. Ο Κύριος όμως θέλησε να τον συντρίψει με τον πόνο. Και όταν θα προσφέρει τη ζωή του θυσία εξιλέωσης, τότε θα δει απογόνους, δηλαδή όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ αυτόν κι ο Θεός θα του δώσει πολλά χρόνια να ζήσει με τη δύναμη της αιώνιας ζωής. Όλοι οι σκοποί του Θεού θα εκπληρωθούν μέσα σ’ αυτόν. Καθώς θα βλέπει τα πλήθη εκείνων που θα έχουν λυτρωθεί με το αίμα του, η ψυχή του θα χορτάσει φως. Ο δίκαιος ο δούλος μου, με τη γνώση του θελήματός μου, θα ελευθερώσει πολλούς από την ενοχή». 

      Αυτό σημαίνει πως ο Μεσσίας ήξερε το θέλημα του Πατέρα ν’ ανέβει στο σταυρό και πως με το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, θα θεωρούσε τον κάθε πιστό δικαιωμένο.    

      Μια στροφή από έναν ύμνο λέει : 

"Τους απογόνους του να τους μετρήσει, ποιος μπορεί; 

Ποιος θα διακηρύξει του σταυρού του, τους θριάμβους όλους; 

Εκατομμύρια που πέθαναν, τώρα είναι πάλι ζωντανοί 

Μυριάδες Τον ακολουθούν μεσ’ τους αιώνες". 

    Ο Κύριος είναι νικητής, είναι ο βασιλιάς που έρχεται. 

     Εξαιτίας του Έργου Του και της υπακοής Του ο Θεός θα του δώσει θέση ανάμεσα στους μεγάλους, ανάμεσα στους πιστούς. Και θα μοιράσει αυτός τα λάφυρα στους ισχυρούς. Ποιοι είναι οι ισχυροί. Είναι οι πρώην ανίσχυροι! «τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα» (Α' Κορινθίους Α/1: 28) που όμως συνδέθηκαν δια της πίστεως με Αυτόν και πλέον θα είναι ισχυροί, εις τους αιώνες των αιώνων. 

       Γιατί θα δοξαστεί ο δούλος και θα θριαμβεύσει, τόσο πολύ; 

1/ Γιατί ο Ίδιος με τη δική Του θέληση, έδωσε τη ζωή του στο θάνατο, υπέρ των εχθρών αυτού. 

2/ Δέχθηκε να λογιστεί με τους άνόμους. 

3/ Αυτός βάσταξε τις αμαρτίες πολλών. 

4/ Θα μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5). 

     «ποιος είναι αυτός;». 

    Αυτός που μπαίνει πράος και ταπεινός στην Ιερουσαλήμ είναι: «Ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. Ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών και ο άρχων των βασιλέων της γης, εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς, εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού. Εις Αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Α/1: 5,6). 

     Στον πρώτο ερχομό Του ο Κύριος ήρθε πράος και ταπεινός. Ήρθε, για να δώσει τον εαυτόν του "ως λύτρον για την εξαγορά πολλών μέσα από το στρατόπεδο του εχθρού" (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45). Όμως θα έρθει καιρός, που οι ουρανοί θα ανοίξουν και πάλι και Αυτός, που χτες ήρθε ταπεινός, καβάλα πάνω σ' ένα μικρό γαϊδουράκι, επευφημούμενος από τα ενθουσιασμένα, αλλά ευμετάβλητα πλήθη, θα φανεί να έρχεται πάνω σε ένδοξη νεφέλη, λαμπρός και φωτεινός, ένδοξος βασιλιάς, ακολουθούμενος από τις στρατιές του ουρανού, που θα τον συνοδεύουν (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 14). Τότε, σύμφωνα με την περιγραφή του 19ου κεφαλαίου του βιβλίου της "Αποκάλυψης": «Το κεφάλι Του θα το στολίζουν διαδήματα πολλά, τα μάτια Του θα είναι σαν φλόγα πύρινη, τα ρούχα Του θα είναι βαμμένα στο αίμα, που θα συμβολίζει το αίμα της θυσίας του για την κάθε ψυχή και θα έχει το όνομα: «ο Λόγος του Θεού» και στο μηρό του θα είναι γραμμένο: «Βασιλιάς Βασιλιάδων και Κύριος Κυρίων» (εδ. 16).

     Θα κρίνει και θα πολεμάει τα έθνη των ασεβών, που θα έχουν συγκεντρωθεί στον Αρμαγεδώνα και από τα χείλη Του θα βγαίνει «ρομφαία κοφτερή, ο λόγος Του» (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 15). Θα χτυπά τα έθνη, ώστε σύμφωνα με τον αρχαίο ψαλμό: «θα τους ποιμάνει με σιδερένιο ραβδί» και Αυτός θα πατήσει το πατητήρι του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού. Δηλαδή, θα κάνει κρίση στα έθνη, σε όλους εκείνους που Τον αποδοκίμασαν, που δεν Τον δέχτηκαν, που δεν Τον αναγνώρισαν, σαν προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο. 

     Μπροστά σ’ αυτή την ένδοξη παρουσία, μπροστά στον ερχόμενο Κύριο, ας μη σαλεύει η καρδιά μας. Ας σταθούμε σταθεροί με πίστη σ’ Αυτόν, ψάλλοντας, μέσα από την καρδιά μας: 

     «Ωσαννά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Πατέρα. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». ---

 

Η πτωχή χήρα.

Ευαγγέλιο «κατά Μάρκον»,   κεφ. ΙΒ/12,   εδάφ. 35 – 44.

35 Και αποκριθείς ο Ιησούς, έλεγε διδάσκων εν τω ιερώ. Πως λέγουσιν οι γραμματείς ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαβίδ;

36 Διότι αυτός ο Δαβίδ είπε διά του Πνεύματος του Αγίου. Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.

37 Αυτός λοιπόν ο Δαβίδ λέγει αυτόν Κύριον και πόθεν είναι υιός αυτού; Και ο πολύς όχλος ήκουεν αυτόν ευχαρίστως.

38 Και έλεγε προς αυτούς εν τη διδαχή αυτού. Προσέχετε από των γραμματέων, οίτινες θέλουσι να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσι τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς

39 και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις.

40 Οίτινες κατατρώγουσι τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνουσι μακράς προσευχάς, ούτοι θέλουσι λάβει μεγαλητέραν καταδίκην.

41 Και καθήσας ο Ιησούς απέναντι του γαζοφυλακίου, εθεώρει πως ο όχλος έβαλλε χαλκόν εις το γαζοφυλάκιον. Και πολλοί πλούσιοι έβαλλον πολλά.

42 και ελθούσα μία χήρα πτωχή έβαλε δύο λεπτά, τουτέστιν, ένα κοδράντην.

43 Και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς. Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον.

44 διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής.

      ΣΧΟΛΙΑ :

  Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι καθώς και οι περί αυτών, συνεχώς υπέβαλαν διάφορες ερωτήσεις στον Κύριο. Φαινομενικά ο σκοπός τους ήταν για να γνωρίσουν την αλήθεια, όμως ο πραγματικός σκοπός του ήταν να παγιδεύσουν τον Κύριο, ώστε να βρουν κατηγορία εναντίον Του και να τον οδηγήσουν στο Δικαστήριο και στην καταδίκη.

    Ο Κύριος κάθε φορά απαντούσε εμπνευσμένος από το πνεύμα του Θεού και κανένας απ’ όλους αυτούς τους υποκριτές, δεν μπορούσε όχι να Τον καταδικάσει, αλλά και να σταθεί μπροστά Του. Για να τους φανερώσει την άγνοια την οποία είχαν σχετικά με τον αναμενόμενο Μεσσία, τους ερωτά υπενθυμίζοντάς τους ένα απόσπασμα από το βιβλίο των Ψαλμών προσπαθώντας να ανατρέψει το επιχείρημά τους ότι ο Χριστός είναι υιός του Δαυίδ.

     Τους ερωτά λοιπόν: Γιατί ο Δαυίδ, διά πνεύματος Αγίου προφήτευσε και είπε: «Είπεν ο Κύριος εις τον Κύριό μου, κάθου εξ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». (Mάρκος ΙΒ/12: 36). Και το ερώτημα του Κυρίου είναι πως μπορεί κάποιος να ονομάζει τον ίδιο του τον γιό, Κύριο; Άρα ο Μεσσίας δεν είναι γιός του Δαυίδ τη στιγμή μάλιστα που ο Μεσσίας προϋπήρχε του Δαυίδ.

    Κανένας από τους μεγαλοσχήμονες διδασκάλους του Ισραήλ δεν μπορούσε να απαντήσει. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις του Κυρίου ήταν πάντοτε εύστοχες και αποδείκνυαν κάθε φορά, όχι την άγνοια γιατί γνώση είχαν, αλλά κυρίως την έλλειψη κατανόησης των γραφών. Μιλούσε ο Κύριος και όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, κεφ. ΚΒ/22, εδ. 46 «ουδείς υδύνατο να αποκριθεί προς αυτόν λόγον, ουδ’ ετόλμησε τις απ’ εκείνης της ημέρας να ερωτήσει πλέον αυτόν».

     Τίποτα δεν μίσησε περισσότερο ο Κύριος και τίποτα δεν στιγμάτισε περισσότερο, από την αμαρτία της υποκρισίας. Εκείνα τα ηχηρά «ουέ» δεν προορίζονταν, ούτε για κλέφτες, ούτε για ψεύτες, ούτε… αλλά για τους υποκριτές. "Ουέ ημίν Φαρισαίοι υποκριτές" (Λουκάς ΙΑ/11: 44). Γνωστές σε όλους οι συνήθειές τους. Δεν λείπουν και στις ημέρες μας. Θέλουν να περιπατούν στολισμένοι, αγαπούν τις τιμές και τους επαίνους των ανθρώπων, παρά του Θεού, είναι φιλάργυροι και με πρόφαση ότι ενδιαφέρονται για τις χήρες προβάλουν δημόσια τις πράξεις τους, ώστε να πείσουν τους ανθρώπους ότι είναι θεοσεβείς.
     Όλοι όσοι απέρριψαν το Θεό μέσα στη ζωή τους "θα λάβουν δικαίαν μισθαποδοσίαν". Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" αναφέρει: "Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν".(Εβραίους Β/2: 2). Όμως  οι υποκριτές θα λάβουν μεγαλύτερη τιμωρία τονίζει ο Κύριος. Τον άνθρωπο του Θεού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να διακρίνει υποκρισία. Πρέπει να είναι ευθύς, έντιμος, ανυπόκριτος, ειλικρινής. (Ιακώβου Γ/3: 17). Μία αυστηρή προειδοποίηση υπάρχει μέσα στο Λόγο του Θεού: Προσέξτε γιατί "ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ότι αν σπείρει ο άνθρωπος, τούτο θέλει και θερίσει". (Γαλάτες Σ/6: 7). Νόμος διαχρονικός, νόμος υπέρτατος. Στο βιβλίο του Ιώβ, κεφ. Κ/20, εδάφ. 5, αναφέρεται: «Η χαρά του υποκριτού είναι στιγμιαία».
      Θα έρθει η στιγμή που ο Κύριος, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψις Β/2: 23), που αποβλέπει πέρα από τα φαινόμενα, θα φέρει στο φως την αμαρτία της υποκρισίας και θα την καταδικάσει με ιδιαίτερη αυστηρότητα. Το φαινόμενο της υποκρισίας στις ημέρες μας έχει λάβει τεράστιες, ανυπολόγιστες διαστάσεις. Καλούμεθα να δείξουμε το Χριστό, με αγνότητα, πίστη ειλικρίνεια. Να γνωρίσει ο κόσμος ότι υπάρχουν και ""αληθινοί προσκυνητές"" και είναι αυτοί τους οποίους εκζητεί ο Κύριος. (Ιωάννης Δ/4: 23). Τα πάντα βλέπει το μάτι του Κυρίου. Βλέπει τα έξω του ανθρώπου, αλλά κυρίως βλέπει και τα μέσα, τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει.
     Αναζητά και σήμερα το Πνεύμα του Θεού, ψυχές που έχουν καλή πρόθεση και που είναι ειλικρινείς. Βλέπει έναν τελώνη στο τελώνιο και τρέχει κοντά του (Μάρκος Β/2: 14). Βλέπει δέκα λεπρούς και τους δίνει τη θεραπεία τους (Λουκάς ΙΖ/17: 12-19), βλέπει ένα νέο να έρχεται κοντά του με σκοπό να τον πειράξει, (Μάρκος Ι/10: 17), βλέπει το Ζακχαίο να έχει ανέβει πάνω σε μία συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Βλέπει τον καθένα ο Κύριος, που τολμάει να ξεχωρίσει από το πλήθος και ζητάει να Τον δει, να Τον γνωρίσει.

       Ιστάμενος κάποια φορά ο Κύριος μέσα στο Ναό, βλέπει πολλούς πλούσιους να προσέρχονται και να προσφέρουν πολλές δωρεές για την υπηρεσία του Ναού και το έργο του Κυρίου. Άρχοντες, με πλούσια, πολύτιμα, βασιλικά δώρα προσέρχονται και τα καταθέτουν στο γαζοφυλάκειο (θησαυροφυλάκιο). Αυτό αποτελείτο από 13 κιβώτια. Το καθένα απ' αυτά έφερε μία επιγραφή που έδειχνε το σκοπό συλλογής των χρημάτων που ήταν οι ανάγκες του Ναού, η βοήθεια πτωχών, για θυσίες, για θυμίαμα κλπ.  

       Ο Κύριος παραβρισκόταν στο Ναό και παρατηρούσε όλους εκείνους που πρόσφεραν. Τι μπορεί να  βλέπει άραγε ο Κύριος. Ο Κύριος βλέπει τα πάντα καθώς ενώπιόν Του είναι τα πάντα "γυμνά και τετραχιλισμένα" (Εβραίους Δ/4: 13). Βλέπει ποιοι θέλουν να επιδειχθούν μέσα από τις προσφορές τους, ποιοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το έργο του Κυρίου. Καθώς λοιπόν παρατηρεί τους προσερχομένους βλέπει μεταξύ των άλλων και μια φτωχή χήρα να πλησιάζει και αυτή μόνη, προφανώς ντροπιασμένη καθώς έβλεπε "πολλούς να βάζουν πολλά" χρήματα και να καταθέτει όλα όσα χρήματα είχε για την καθημερινή συντήρησή της.  Η κατάθεσή της ήταν δύο λεπτά (Λουκάς ΚΑ/21: 3), δηλ. έναν Ρωμαϊκό κοδράντη. Στα Ελληνικά το μικρότερο Ιουδαϊκό νόμισμα λεγόταν "λεπτό". Ήταν πολύ ελαφρύ και πολύ λεπτό, από εκεί είχε λάβει και την ονομασία του και ισοδυναμούσε με το 1/60 του δηναρίου (Ρωμαϊκό νόμισμα). Ένα δηνάριο ήταν ο μισθός ενός εργάτη για την εργασία μιας ημέρας (Ματθαίος Κ/20: 2). Τούτη η αξία των δύο λεπτών, με τον ανθρώπινο νου, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αργυρά και των χρυσά δώρα των πλουσίων, όμως ο Κύριος καθώς βλέπει τούτη τη χήρα και την προσφορά της, πραγματικά συγκινείται. Κάλεσε τους μαθητές Του και δείχνοντας τη χήρα τους αποκαλύπτει ότι: «Η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων». Ο Κύριος βλέπει τον δωρητή και όχι το δώρο. 
       Πτωχή στα ανθρώπινα μάτια, πτωχή με τα ανθρώπινα κριτήρια. Καθώς ο άνθρωπος μετράει τα δίλεπτα σε τούτη τη χήρα και τη βρίσκει πολύ φτωχή, όμως ο Κύριος μετράει τον πλούτο της καρδιάς της και την βρίσκει πολύ πλούσια. Αλήθεια πόσοι πλούσιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, που όμως έχουν φτωχή καρδιά! Και ποιος πραγματικά είναι ο πλούσιος και ποιος είναι ο φτωχός; Η χήρα της ιστορίας μας, το ομολόγησε ο Κύριος, ήταν πιο πλούσια από πολλούς πάμπλουτους, αφού αυτή έδωσε "όλα όσα είχε". Αυτό είναι το μέτρο με το οποίο μετράει ο Κύριος. Το μέγεθος της προσφοράς δεν μετριέται από εκείνα που δίνεις, αλλά από εκείνα που μένουν, μετά την προσφορά. Η φράση "όλα όσα είχε" αποδεικνύουν όχι μόνον την αγάπη της φτωχής αυτής χήρας για τον οίκο του Κυρίου, αλλά και την πλήρη εξάρτησή της από Εκείνον. Δέχεται την προσφορά της καρδιάς μας όσο φτωχή και αν είναι. Αυτή θα την κάνει να καρποφορήσει και εδώ στη γη, αλλά και στον ουρανό. 
      Αν μπορούσαμε πραγματικά να αντιληφθούμε τούτο το μέτρο, πόσο πιο ταπεινοί θα γινόμαστε! Ο Κύριος αποβλέπει στο πώς προσφέρουμε και όχι στο πόσο προσφέρουμε. Άλλωστε "τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός" (Β΄ Κορινθίους Θ/9: &). Ένα παιδάκι είχε 5 ψάρια και 2 ψωμιά και τα έδωσε όλα στον Κύριο. Ο Κύριος τα ευλόγησε και το αποτέλεσμα θαυμαστό! Έφαγε το παιδάκι, η οικογένειά του, άλλες 5.000 άνθρωποι και περίσσεψαν και αρκετά κοφίνια (Λουκάς Θ/9: 13-17). 

      Φέρε την προσφορά σου στον Κύριο, με θάρρος, με δύναμη, με αισιοδοξία, με πίστη, με αγάπη και ο Κύριος θα σε ευλογήσει και θα γίνεις ευλογία και για πολλούς άλλους ανθρώπους. Τούτη η φτωχιά χήρα κατέθεσε όλη της την περιουσία στα χέρια του Θεού. Δε σκέφτηκε να δώσω το ένα λεπτό για τον Κύριο και με το άλλο να πάρω λίγο ψωμί για να φάω. Και αυτό θα το εκτιμούσε ο Κύριος, όμως έδωσε τη πρώτη θέση μέσα στη ζωή της στο έργο του Κυρίου. "Κύριε πάρτα όλα, στα χέρια σου τα αποθέτω". Μια κατάθεση ψυχής που δεν πήγε χαμένη. Ο Κύριος την είδε, την εκτίμησε, χάρηκε και για να μοιραστεί τη χαρά του κάλεσε τους μαθητές και τους είπε: «Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής». Είναι η αναγνώριση του Κυρίου, είναι η αμοιβή του Κυρίου, η οποία ποτέ δεν αργεί να έρθει. Ο Κύριος δεν αποβλέπει εις το μέγεθος και την αξία της προσφοράς, αλλά αποβλέπει εις τα ελατήρια της καρδιάς εκείνου που προσφέρει. 

     Τούτη η φτωχή χήρα είχε μεγάλη αγάπη για το Θεό. Αγαπούσε χωρίς όρους και όρια και ήταν αυτό  που την έκανε να είναι τόσο πολύ γενναιόδωρη. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, στο ενδιαφέρον Του για κάθε δικό Του παιδί, γι' αυτό και δεν έκανε ανθρώπινους υπολογισμούς για το σήμερα ή το αύριο. Η προτροπή του Κυρίου είναι: "Παρατηρήσατε τους κόρακας, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν, οίτινες δεν έχουσι ταμείον ουδέ αποθήκην, και ο Θεός τρέφει αυτούς πόσω μάλλον σεις διαφέρετε των πτηνών" (Λουκάς ΙΒ/12: 24). 

      Υπάρχουν μεγάλες ανάγκες για το έργο του Θεού. Ιεραποστολές, φυλλάδια, διακονίες και όλα αυτά έχουν ανάγκη την προσφορά μας. Σπαταλούμε πολλά για τον ευατόν μας και δεν προσφέρουμε τίποτα για τον Κύριο και την υπόθεση του Ευαγγελίου Του, για τις ανάγκες του συνανθρώπου μας. Ο Κύριος που είναι μισθαποδότης (Εβραίους ΙΑ/11: 6), που αγαπά τον «ιλαρόν δότη» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7). μας παρατηρεί και θλίβεται με τη συμπεριφορά μας.  

   Καθώς έχει  ολοκληρωθεί η κατασκευή του Ναού στην Ιερουσαλήμ από τον Βασιλιά Σολομώντα και το χρυσάφι λάμπει απ' άκρου εις άκρον στο Ναό, έρχεται ο βασιλιάς την ώρα των εγκαινίων μπροστά στο Θεό με τα λόγια: Τι σου προσφέραμε Κύριε, ""τα σα εκ των σών"" (Α΄ Χρονικών ΚΘ/29: 14). Κύριε τα πάντα έρχονται από Σένα και μεις προσφέρουμε τα δικά Σου, από τα δικά Σου. Τα δικά Του ζητάει ο Θεός από τα δικά Του, τα οποία τόσο πλούσια καθημερινά μας προσφέρει.

    Κρατάμε για τον εαυτόν μας "τα δικά Του" . Ο Θεός δια του προφήτη  Μαλαχία  κράζει και σήμερα: "Με κλέβετε. Και λέτε σε τι σε κλέψαμε. Εις τα δέκατα και εις τα προσφοράς" (Μαλαχίας Γ/3: 8). "Φέρετε πάντα τα δέκατα στην αποθήκη, δια να είναι τροφή εις τον οίκον μου και δοκιμάσατέ με τώρα εις τούτο, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τους καταρράκτες του ουρανού και εκχέω την ευλογίας εις εσάς".

      Ο Θεός θέλει να μας ευλογήσει και να μας προσφέρει "κατά τον πλούτον αυτού" (Εφεσίους Γ/3: 6), όμως εμείς με τη διστακτικότητά  μας, με την απιστία μας, με την μικροψυχία μας και την φιλαργυρία μας κλείνουμε τους καταρράκτες του ουρανού, εμποδίζουμε τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος καθώς νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο αναφέρει: "ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς" (Α' Τιμοθέου Σ/6: 10). Θα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό αφυπνίσει τις καρδιές μας και να βάλει μέσα μας "αγαθό πνεύμα προσφοράς", ώστε ο καθένας μας να φέρει εις πέρας τούτη την υποχρέωση και τούτο το ιερό καθήκον το οποίο έχει. Να μας φυλάξει ο Κύριος από την τυπική και υποκριτική προσφορά. Το άγρυπνο μάτι Του τα βλέπει όλα μέσα στη ζωή μας. Ο Κύριος έρχεται και "μετ' Αυτού φέρει τον μισθόν Αυτού" για τον καθένα μας (Αποκάλυψις ΙΒ/12: 12).  ---

Ο καθαρισμός του Ναού.

 Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΑ/21,  εδάφ. 12, 13.

12 Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς, 

13 και λέγει προς αυτούς Είναι γεγραμμένον, Ο οίκός μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Το επεισόδιο που διαβάσαμε αναφέρεται επίσης στο «κατά Μάρκον» ευαγγέλιο (ΙΑ/11: 15-18) και στο «κατά Λουκάν» (ΙΘ/19: 45-47). Έγινε ημέρα Δευτέρα και έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδος του Κυρίου. Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο είχε συμβεί και πριν από τρία (3) χρόνια, καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκαινίαζε τη δημόσια διακονία του (Ιωάννης Β/2: 13-16). Το παράπονο του Χριστού είναι: «ο οίκος μου, πρέπει να είναι οίκος προσευχής, (Ησαΐας ΝΣ/56: 7), διά πάντας τους λαούς, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών» (Ιερεμίας Ζ/7: 8-11). 

     Ακούγοντας "οίκος προσευχής", μην πάει το μυαλό μας σε κανένα «σπίτι». "Ο Κύριος δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς" (Πράξεις ΙΖ/17: 24). Στο βιβλίο του Ησαΐα, κεφ. ΞΣ/66: 1-2, ο ίδιος ο Κύριος λέει: «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου και η γη υποπόδιο των ποδών μου, τι είδους κατοικία μπορείτε εσείς να μου οικοδομήσετε, για να μείνω εκεί. Όλα αυτά Εγώ τα έκανα». "Οίκος Θεού" σημαίνει εκεί που δημόσια λατρεύεται ο Θεός. Και άγιος δεν είναι ο τόπος, αλλά ο Θεός, ο αγιάζων με την παρουσία Του τον τόπο. Χωρίς το Θεό ο «Ναός» είναι ένα οικοδόμημα σαν τα άλλα. Όταν ο Θεός φανερώθηκε στον Ιακώβ κοντά σε έναν ξεροπόταμο (Γένεση ΚΗ/28: 10-22), ο Ιακώβ ονόμασε τον τόπο εκείνο «Βαιθήλ», που σημαίνει «οίκος Θεού». 

     Οίκος Θεού είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Οι άνθρωποι φτιάχνουν χρυσοποίκιλτα κτίρια και τα ονομάζουν: «οίκος Θεού». Όμως Χριστός και χρυσός δε συγκατοικούν. Άλλωστε τι νόημα έχει να πας σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, ακόμα και να ατενίσεις εκείνους τους θαυμαστούς πίνακες του Μιχαήλ Άγγελου, του Νταβίντσι ή άλλων θαυμαστών καλλιτεχνών, όμως να μην ακούσεις το μήνυμα του Θεού, να μην υψωθεί το πνεύμα σου προς τα «άνω;». Εδώ ασφαλώς δε μιλάμε για «οίκο Θεού». 

      Στην Έφεσο «οίκος Θεού» δεν ήταν ο περίλαμπρος "ναός της Αρτέμιδος" (ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα), αλλά ήταν η απλή και ταπεινή αίθουσα ιδιοκτησίας κάποιου λεγόμενου Τυράννου, στην οποία διελέγετο ο Απόστολος Παύλος (Πράξεις ΙΘ/19: 9). Από εκείνο το χώρο «πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν, άκουσαν το λόγο του Κυρίου, Ιουδαίοι και Ελληνες». 

      “Οίκος Θεού” ή “Ναός του Θεού”, είναι εκεί που ορθοτομείται ο Λόγος της αληθείας, εκεί όπου άνθρωποι με απλότητα «εν πνεύματι και αληθεία» επικαλούνται το όνομα το Άγιο του Θεού. Κάνοντας μια αναδρομή, βλέπουμε ότι μέσα στον παράδεισο που ήταν οι πρωτόπλαστοι, υπάρχουν τα πάντα εκτός από ναό. Εκεί υπήρχε η ελεύθερη επικοινωνία με το Θεό. Ο Θεός «περιπατούσε στον Παράδεισο και συνομιλούσε με τον άνθρωπο» (Γένεσις Γ/3: 8) και ο άνθρωπος προσέφερε απευθείας τη λατρεία του σ’ Αυτόν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δε θα υπάρχει και ναός στον ουρανό. Στο βιβλίο της "Aποκάλυψης" (κεφ. ΚΑ/21: 22) αναφέρεται: «ναόν δεν είδον εν αυτή, ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ ναός αυτής εστίν και το Αρνίον». 

     Μετά την πτώση του ανθρώπου και την απομάκρυνσή του από τον αληθινό Θεό, καθώς η απευθείας επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό λόγω της αμαρτίας είχε διακοπεί, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη επικοινωνίας με το Θεό και έτσι οικοδομούνται οι πρώτοι ναοί, που είναι τα θυσιαστήρια, του Αβελ και του Καϊν, του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ για τη λατρεία του Θεού. Αργότερα καθιερώνεται "η σκηνή του Μαρτυρίου" σαν τόπος συλλογικής λατρείας του λαού και μαζί μ’ αυτήν καθιερώνεται και το ιερατείο της Παλαιός Διαθήκης. Με την εγκατάσταση του λαού στη γη της επαγγελίας έχουμε το Ναό του Σολομώντα, ο οποίος λεηλατήθηκε το 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Στη συνέχεια κτίζεται ο δεύτερος ναός του Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου, βασιλιά της Περσίας, ο οποίος μάλιστα υπήρξε κατώτερος του πρώτου ναού. Το έτος 19 π. Χ. έγιναν προσθήκες και σοβαρές επιδιορθώσεις από τον Ηρώδη Α΄ (37 π.Χ.- 4 μ.Χ.), ενώ το έτος 70 μ. Χ. ο ναός καταστράφηκε από τις ορδές του Τίτο, γιου του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού.

      Συνεπώς στην Εδέμ (παράδεισο) Ναός ήταν ο Θεός. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ο τυπικός ναός. Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός «καταργεί το μεσότοιχο του φραγμού και δια του καταπετάσματος τουτέστιν της σαρκός αυτού» και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάζεται μπροστά στο Θεό (Εφεσίους Β/2: 14 & Εβραίους Ι/10: 19-20). Απόδειξη αποτελεί το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, κατά τη σταύρωση του Χριστού (Ματθαίος ΚΖ/27:  51). 

      Τώρα ο πιστός άνθρωπος δια Ιησού Χριστού μπορεί να μπαίνει με παρρησία μέσα στα "Άγια των Αγίων" και να αποκαλεί το Θεό Πατέρα. Η πρώτη επικοινωνία που κατέστρεψε η αμαρτία αποκαταστάθηκε από την προσφορά του Χριστού (Εβραίους Θ/9: 12). "Μία θυσία, που έγινε μια φορά, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Εβραίους Ι/10: 10). Είχε έρθει πλέον η ώρα της λατρείας του Θεού «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 21). Το Πνεύμα του Θεού πλέον κατοικεί μέσα στον πιστό άνθρωπο (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 19) και πλέον ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται "ναός του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 16). 

      Ολόκληρο το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι τούτο: "Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί μέσα στην αμαρτία και είναι δούλος αυτής, όταν δεχτεί τον καθαρισμό από το αίμα του Ιησού Χριστού, γίνεται κατοικητήριο του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος" (Εφεσίους Β/2: 22). Έτσι η υμνωδία, η προσευχή, η μελέτη του Λόγου του Θεού γίνονται πρώτα μέσα στο ναό της λυτρωμένης ψυχής και έπειτα στον Οίκο του Θεού. Στην ουσία η Εκκλησία είναι άθροισμα πνευματικών ναών, που είναι λυτρωμένες ψυχές. 

       Επανερχόμαστε στην εποχή του Κυρίου και επανερχόμαστε στη σημασία του ναού στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με το Θεό μέσω του Ιερέα και της προσφερόμενης θυσίας. Ήταν χώρος Άγιος, γιατί ήταν η παρουσία του Θεού. Μοναδικός σκοπός του Ναού ήταν να είναι αυτός αποκλειστικά ένας χώρος προσευχής. Όμως στην εποχή του Χριστού είχε κορυφωθεί ένας ηθικός και πνευματικός ξεπεσμός. Γινόταν στο όνομα του Θεού μια απαίσια εκμετάλλευση της θρησκευτικότητας του λαού. Μέσα στο ναό είχαν εισχωρήσει αργυραμοιβοί, μεσάζοντες, έμποροι και με τις δραστηριότητές τους είχαν μετατρέψει το ναό από οίκο προσευχής σε οίκο εμπορίου και σπήλαιο ληστών. 

   Αποτελεί βασικό θεσμό της ζωής η αγοραπωλησία. Με τη μεσολάβηση του χρήματος ανταλλάσσεις τα προϊόντα σου με τα προϊόντα κάποιου άλλου. Αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο στη ζωή. Όμως αυτό δεν μπορεί να έχει θέση μέσα στην εκκλησία του Χριστού και σε καμία περίπτωση στη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην Επιστολή «προς Εφεσίους, κεφ. Β/2, εδ. 8, αναφέρει : «Διότι κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρο, ουχί εξ’ έργων, δια να μη καυχηθεί τις». 

   Αυτό λοιπόν το δώρο του Θεού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται αντικείμενο αγοραπωλησίας από τους ανθρώπους. Πώς ο διάβολος μεταστρέφει τα πράγματα και τους δίνει όχι απλά άλλη σημασία, αλλά τους δίνει την αντίθετη σημασία. “Κακό λέει ο Θεός”, “πολύ καλό λέει ο διάβολος”, για να πλανήσει τον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από το Θεό. 

     Βεβαίως οι θυσίες, η μετατροπή των νομισμάτων, η αγορά ζώων κλπ για τις θυσίες έπρεπε να γίνονται, ήταν αναγκαίες, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να θυσιάσουν και να προσευχηθούν στο Θεό. Επειδή ο άνθρωπος ήταν αμαρτωλός και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23), ήταν αναγκαίο σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού να μπαίνει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό ένας δίκαιος (το αρνί), που θα έχυνε το αίμα του και θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό γίνονταν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Όλα αυτά ήταν συμβολισμοί και προεικόνιση του Ιησού Χριστού, που μια μέρα θα ερχόταν από τον ουρανό, για να μπει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό και να πεθάνει Αυτός, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. 

     Όλα αυτά λοιπόν ήταν αναγκαία, όμως θα έπρεπε να γίνονται έξω και μακριά από το Ναό. Ο Ναός θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά χώρος της λατρείας και της προσευχής και σε καμία περίπτωση χώρος εμπορίου. Αυτοί λοιπόν με πρωτοβουλία των λεγόμενων «πνευματικών ηγετών» είχαν βάλει μέσα στο ναό όλα εκείνα τα οποία θα έπρεπε να είναι έξω και μακριά από το ναό. Είχαν μετατρέψει τον ιερό χώρο του ναού σε χώρο εμπορίου. Μάλιστα από το εμπόριο αυτό αποκόμιζαν κέρδη τόσο μεγάλα, που η λατρεία του Θεού είχε καταλήξει αντικείμενο εμπορίου και αιτία σκανδαλισμού του λαού. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης και ληστρικού εμπορίου. Ήταν ένα εμπόριο που μόνο σκοπό του είχε το κέρδος και τίποτα άλλο, που θυμίζει στις ημέρες μας την αφροσύνη αυτών που τάιζαν τις αγελάδες κρέας, για να παχύνουν γρήγορα να τις πουλήσουν και να κερδίσουν χρήματα. Κάπως έτσι σκέπτονταν και οι έμποροι του ναού, ασχολούνταν με το εμπόριο χωρίς φραγμούς και όρια. Όλα γίνονταν μέσα στον ιερό χώρο «χάριν αισχρού κέρδους» (Τίτος Α/1: 11) και όχι για τη δόξα του Θεού. 

     Οι άνθρωποι και σήμερα, οργανωμένοι εμπορικά, πουλάνε καθημερινά εκείνο το οποίο ο Θεός προσφέρει δωρεάν, κατά χάριν και επικολλούν τιμές πάνω στα δώρα του Θεού, αγνοώντας επιδεικτικά το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» (Ματθαίος Ι/10: 8). 

     Οι έμποροι της πίστης είχαν παραπλανήσει τους ανθρώπους και είχαν εκτρέψει την αληθινή πίστη, που είναι «εν πνεύματι και αληθεία», υποβιβάζοντας αυτή σε τυπικές προσφορές και δοσοληψίες.

     Το θρησκευτικό κατεστημένο είχε στήσει ένα ληστρικό εμπόριο μέσα στο "σπίτι" του Θεού και εμπορεύονταν όχι την πίστη ή τη θρησκευτικότητα που δεν υπήρχε, αλλά τη θρησκοληψία και την άγνοια των απλών και απληροφόρητων ανθρώπων, που οι ίδιοι τους καλλιέργησαν, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται. Αλήθεια πόσο έντονα το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στις ημέρες μας! 

      Καθώς λοιπόν παρακολουθούμε το οδοιπορικό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πριν ο Κύριος ανεβεί στο σταυρό, για να χύσει το πολύτιμό Του αίμα για τη σωτηρία όλων ανθρώπων, έρχεται στο Ναό, παρατηρεί όλη αυτή την άνομη δραστηριότητα και αφού μπήκε μέσα στο ιερό, άρχισε να εκβάλλει τους πωλούντας και τους αγοράζοντας. Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτών που πουλάνε και αυτών που αγοράζουν. Η τηλεόραση μπορεί να πουλάει ένα αισχρό θέαμα, όμως και αυτός που το κοιτάζει είναι εξίσου αισχρός. Στη συνέχεια ο Κύριος ανέτρεψε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πούλαγαν τα περιστέρια και δεν άφηνε να περάσει κάποιο σκεύος δια του ιερού. 

      Ο Απ. Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, καθώς αναφέρεται στο ίδιο περιστατικό που είχε συμβεί πριν από 3 χρόνια στην αρχή της διακονίας του Κυρίου μας, μετά το γάμο στην Κανά, αναφέρει: «και ποιήσας μάστιγα εκ σχοινίων, εδίωξε πάντας εκ του Ιερού και τα πρόβατα και τους βόας, και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε, και τα τραπέζας ανέτρεψε και προς τους πωλούντας τας περιστεράς είπε, σηκώσατε ταύτα εντεύθεν μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου, οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 15, 16). 

      Το μαστίγιο του Κυρίου χτύπησε, σκόρπισε, αναποδογύρισε. Στο τέλος είπε ο Κύριος: "Φτάνει πια, ως εδώ, ντροπή γι’ αυτά που κάνετε". Ο Θεός δεν είναι έμπορος, αλλά Πατέρας, την αγάπη Tου δεν την εμπορεύεται, αλλά την προσφέρει δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους. Αυτή είναι η «ανεκδιήγητη προσφορά του Θεού». (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Αυτοί μπροστά στον Κύριο δεν αντιστάθηκαν, δε διαμαρτυρήθηκαν, αλλά συνωμότησαν εναντίον του Κυρίου, έτσι όπως συνηθίζουν να ενεργούν οι άνθρωποι του σκότους. Αυτοί ήταν «οι λέγοντες ότι βλέπουν» (Ιωάννης Θ/9: 41). Ήταν όμως, όπως ακριβώς τους αποκάλεσε ο Κύριος: «τυφλοί, οδηγοί τυφλών» (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). Ήταν τάφοι εξωτερικά ασβεστωμένοι και τίποτα άλλο. 

      Πόσο επικριτικός ο Κύριος στη νοοτροπία αυτών των ανθρώπων! «Ουαί εις εσάς γραμματείες και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). Λίγο πριν ο Κύριος (Ματθαίος ΚΓ/23: 25) τους είχε πει: «καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακρασίας (αδικίας)». Τι τραγωδία! Να νομίζεις ότι «ίστασαι», όμως στην πραγματικότητα να είσαι «τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3). Όλοι αυτοί αντί να μετανιώσουν, έσφιξαν τα δόντια και ορκίστηκαν εκδίκηση.

     Έρχεται ο Κύριος λοιπόν και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Έρχεται να δώσει τέλος στην υποκριτική στάση των πνευματικών ηγετών, αλλά και του λαού, που με απάθεια, με αδιαφορία για τα πράγματα του Θεού (όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα), συμμετείχαν σ’ αυτά. Ο Κύριος διώχνει μέσα από το ναό ό,τι δεν έπρεπε να ευρίσκεται εκεί. Σημειωτέων ότι τα κάνει με τρόπο άμεσο και όχι σιγά – σιγά ή σταδιακά. Έτσι θα πρέπει να ενεργούμε στα πράγματα του Θεού και όχι με λογικές που πολλές φορές έχουμε χρησιμοποιήσει, όπως: "να του πούμε ότι με τη συμπεριφορά του προσβάλει το Θεό; να μην του το πούμε; μήπως τον προσβάλουμε; να το πούμε με άλλον τρόπο,  μήπως σκανδαλιστεί αυτός ή η πεθερά του;" Aυτά είναι όλα αποτυχημένα και στην ουσία αποτελούν ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς και «προφάσεις εν αμαρτίες». 

     Με αποφασιστικό τρόπο ο Κύριος ελέγχει τους παραβάτες και καλεί το λαό σε μετάνοια, καθώς τους υπενθυμίζει: «ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών» και υποδεικνύει τον αληθινό τρόπο λατρείας, που είναι η αληθινή λατρεία και η πνευματική επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, μέσω της προσευχής. 

     Πριν κλείσουμε, να κάνουμε και ένα σχόλιο για τα «περιστέρια». Θα πει κανείς: “καλά έκανε στους χρηματιστές, καλά έκανε σ’ αυτούς που πούλαγαν βόδια, καλά και σε εκείνους που πούλαγαν πρόβατα, (συμβολίζουν τις μεγάλες, τις χοντρές αμαρτίες), όμως η ίδια συμπεριφορά και σε αυτούς που πούλαγαν τα «αθώα» περιστέρια;;”. Ναι, γιατί από τα μικρά και τα αθώα αρχίζουν όλα. Αποτελούν την αιτία να γίνεται το πρώτο βήμα προς το κακό, γιατί πάντα λέμε: «Ε΄ τι είναι αυτό, είναι μικρό αυτό, είναι αθώο, δεν πειράζει». 

    Όμως πολλές φορές «μικρές» και «λευκές» αμαρτίες έρχονται να «μαυρίσουν» την ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί τα «βόδια» να είναι απαράδεκτα, όμως τα «περιστέρια» είναι εξίσου επικίνδυνα. Ας μην προχωρήσουμε άλλο, ας μείνουμε εδώ, καθώς τα γεγονότα είναι τόσο γνωστά. Ας θυμηθούμε ότι ζούμε την περίοδο της Καινής Διαθήκης και ότι κάθε πιστός άνθρωπος είναι "ναός του Θεού" (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 16). Να μείνουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Άραγε τι θα βρούμε μέσα στην καρδιά μας, που σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η καρδιά του ανθρώπου θα πρέπει να είναι ένας ναός λατρείας του Θεού; Όμως είναι τέτοιος;; Λατρεύουμε μέσα στα βάθη της καρδιά μας το Θεό με τον τρόπο που Εκείνος ζητάει και που ταιριάζει σ’ Αυτόν; Μήπως ενεργούμε με τρόπο μη πνευματικό, μήπως προσπαθούμε με δικούς μας τρόπους και με δικές μας προσφορές ή αγοραπωλησίες να εξευμενίσουμε το Θεό, όπως ακριβώς έκανε ο Κάϊν (Γένεση Δ/4: 3-5) του οποίου την προσφορά (προσευχή) δεν την δέχτηκε ο Κύριος. "επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε" (Γένεση Δ/4: 5).

       Ο Κύριος με το παράδειγμά Του, καθώς μπήκε μέσα στο Ναό, μας έδειξε διαχρονικά τι πρέπει να γίνει μέσα στο δικό μας ναό, που είναι η καρδιά μας, ώστε η προσφορά και η λατρεία μας να είναι αποδεκτή απ' Αυτόν. 

1/ Έτσι λοιπόν πρώτα – πρώτα μέσα στην καρδιά μας θα πρέπει να γίνει ένα έργο ανατροπής, να έρθουν “τα πάνω κάτω”. Τότε ο Κύριος μπήκε μέσα στο ναό και ανέτρεψε τα πάντα, σήμερα θέλει να μπει μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και να κάνει το ίδιο. Θέλει ο Κύριος να ανατρέψει όλα τα «τραπέζια» μέσα στην καρδιά μας, εκεί που έχουμε τοποθετήσει τις δικές μας πραμάτειες. Η όλη αυτή εικόνα δείχνει τη συντριβή της ανθρώπινης καρδιάς, καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος έρχεται σε συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ξεσκεπάζει την αθλιότητα της ψυχής του. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να γκρεμιστούν μέσα μας και να ανατραπούν οι αγάπες για κάθε τι προηγούμενο που είναι αμαρτωλό στα μάτια του Θεού. Έργο πλήρους ανατροπής έρχεται να κάνει ο Κύριος στην παραχωρημένη σ’ Εκείνον καρδιά. 

2/ Αφού γίνει η ανατροπή των πάντων, ακολουθεί ένα έργο καθαρισμού. Ο Κύριος μέσα από το Ναό έδιωξε όλους εκείνους που ήταν η αιτία του κακού, όλους εκείνους από τους οποίους ξεκινούσε η παρεκτροπή και η αμαρτία. Το ίδιο κάνει και σήμερα ο Κύριος στην κάθε καρδιά που θα Τον δεχτεί. Καθαρίζει αυτήν από κάθε τι βρώμικο και αμαρτωλό, την πλένει την καθαρίζει σε βάθος, ώστε πλέον καθαρή και λυτρωμένη η καρδιά να έχει απευθείας επικοινωνία με το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «οι καθαροί την καρδίαν θα δουν το Θεό» (Ματθαίος Ε/5: 8). Την καθαρή καρδιά τη δίνει μόνον ο Χριστός, δεν μπορεί ο άνθρωπος να την καθαρίσει με τις δικές του ενέργειες, καθώς η καρδιά του ανθρώπου είναι «αμαρτωλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). 

3/ Αφού ανατραπούν τα πάντα, αφού γίνει ο καθαρισμός με το μοναδικό λευκαντικό που υπάρχει και που είναι το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7) τι ακολουθεί πλέον; Ακολουθεί μια ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, μια ζωή που ευαρεστεί και τον πιστό άνθρωπο, αλλά και τον ίδιο τον Κύριο. Μια ψυχή στην οποία ακουμπάει το Πνεύμα του Θεού, που ο Κύριος αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα αιώνια σχέδια, που έχει «δια τους αγαπώντας Αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9). 

        Αποκαλύπτεται λοιπόν στον άνθρωπο : 

1/ Πόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο και έστειλε τον Υιόν Αυτού το μονογενή «για να μην απωλεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

2/ O άνθρωπος που είναι λυτρωμένος του Χριστού, έχει πλήρη άφεση αμαρτιών και ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τις θυμηθεί πλέον. Τις έχει θέσει στα βάθη των ωκεανών. "Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας· και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας" (Μιχαίας Η/8: 19). 

 3/ Ο λυτρωμένος έχει δικαιωθεί, που σημαίνει ότι ο Θεός τον βλέπει σαν να μην έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτα. Τόσο τέλειο είναι το Έργο της αποκατάστασης, που ο Ιησούς Χριστός έκανε πάνω στο Σταυρό για κάθε αμαρτωλό που επιστρέφει σ' Αυτόν και ζητάει ειλικρινά το Έλεος και τη σωτηρία Του. 

4/ Ο λυτρωμένος έχει αποκτήσει «υιοθεσία» και έχει "ίσα δικαιώματα" με τον Ιησού Χριστό. Έχει γίνει "κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού" (Ρωμαίους Η/8: 17). Γι’ αυτό ακριβώς το Έργο της σωτηρίας του Χριστού αποκαλείται ""μυστήριο" (Εφεσίους Γ/3: 9). 

        Μεγάλα είναι τα προνόμια όχι για κάποιους εκλεκτούς, αλλά για όλους τους πρώην αμαρτωλούς, οι οποίοι άφησαν το Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά τους και να ανατρέψει "τα τραπέζια της αμαρτίας" και να κάνει τα πάντα νέα. Ο Κύριος περιμένει με πολλή αγάπη. Μη θέλοντας το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11), εφευρίσκει τρόπους για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Είναι πραγματικά φίλος "των αμαρτωλών και των τελωνών" (Λουκάς Ζ/7: 34), άρα είναι και δικός σου και δικός μου φίλος. 

       Πόσο θαυμαστό είναι το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου από την αμαρτία! Πόσο μεγάλη είναι η σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, όταν ο Κύριος μπει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Ανατρέπει τα πάντα και κάνει τη λατρεία πνευματική, ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Τότε η ψυχή γίνεται «ναός του Θεού», οίκος λατρείας και προσευχής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). ---