ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΑΥΡΟΙ.

  

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον», κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 22 – 39. 

22 Και φέρουσιν αυτόν εις τον τόπον Γολγοθά, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κρανίου τόπος. 

23 Και έδιδον εις αυτόν να πίη οίνον μεμιγμένον με σμύρναν αλλ' εκείνος δεν έλαβε. 

24 Και αφού εσταύρωσαν αυτόν, διεμερίζοντο τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον επ' αυτά τι έκαστος να λάβη. 

25 Ήτο δε ώρα τρίτη και εσταύρωσαν αυτόν. 

26 Και η επιγραφή της κατηγορίας αυτού ήτο επιγεγραμμένη, Ο βασιλεύς των Ιουδαίων. 

27 Και μετ' αυτού σταυρόνουσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ αριστερών αυτού. 

28 Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα Και μετά ανόμων ελογίσθη. 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

33 Ότε δε ήλθεν η έκτη ώρα, σκότος έγεινεν εφ' όλην την γην έως ώρας εννάτης 

34 και την ώραν την εννάτην εβόησεν ο Ιησούς μετά φωνής μεγάλης, λέγων Ελωΐ, Ελωΐ, λαμά σαβαχθανί; το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; 

35 Και τινές των παρεστώτων ακούσαντες, έλεγον Ιδού, τον Ηλίαν φωνάζει. 

36 Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν, λέγων Αφήσατε, ας ίδωμεν αν έρχηται ο Ηλίας να καταβιβάση αυτόν. 

37 Ο δε Ιησούς, εκβαλών φωνήν μεγάλην, εξέπνευσε. 

38 Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω. 

39 Ιδών δε ο εκατόνταρχος ο παριστάμενος απέναντι αυτού ότι ούτω κράξας εξέπνευσεν, είπεν Αληθώς ο άνθρωπος ούτος ήτο Υιός Θεού. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Η διαδικασία της σταύρωσης είχε ολοκληρωθεί. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες απομάκρυναν βίαια τον όχλο από τα ικριώματα. Μια μικρή συντροφιά γυναικών που συνόδευε τον Ιησού στεκόταν πιο κοντά απ' όλους τους άλλους κάτω από το σταυρό του Χριστού. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς, πρωτεργάτες στο ανοσιούργημα, πρωτοστατούσαν τώρα και στη χλεύη λέγοντας: «Ουαί ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών» (Μάρκος ΙΕ/15: 29). 

    Ο Κύριός μας κατά τη γέννησή Του είχε τη συντροφιά κάποιων άκακων ζώων. Στη σύντομη πορεία του πάνω στη γη αντιμετώπισε μόνο κακία, μόνον εμπαιγμό, μόνον συκοφαντία. Μολονότι πολέμησε στη ζωή του όλα τούτα τα αρνητικά συναισθήματα, αγάπησε τους κακούς, τους εμπαίκτες, τους συκοφάντες….. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και θέλει να έρθει σε μετάνοια, για να σωθεί αιωνίως. 

    Τώρα στο θάνατό του ο Κύριος, «ο φίλος των τελωνών και των αμαρτωλών» (Λουκάς, Ζ/7, εδ.34), βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους, για τους οποίους ποτέ δε μάθαμε ούτε καν τα ονόματά τους. Αυτός, που, όταν γεννήθηκε, τον δοξολογούσαν τα ουράνια, θανατώνεται ως πιο επικίνδυνος ληστής, ακόμα πιο επικίνδυνος και από τον επώνυμο ληστή Βαραββά, ο οποίος κατηγορείτο για στάση και φόνο (Λουκάς ΚΓ/23: 25). 

   Για τον Ιουδαίο της εποχής το φαινόμενο της σταύρωσης ήταν κάτι συνηθισμένο. Κάθε μέρα κρεμούσαν κακούργους και συνωμότες στον «τόπο του Κρανίου». Ο ανυποψίαστος άνθρωπος εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή, καθώς έβλεπε τους τρεις υψωμένους σταυρούς, καμία διαφορά δεν μπορούσε να διακρίνει ανάμεσά τους. 

     Ο Άγιος, ο Κύριος, ο Υιός του Θεού του ζώντος, βρισκόταν κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές. Γιατί άραγε; Ήταν μέρος του σατανικού σχεδίου των Φαρισαίων, για να προσθέσουν μια ακόμα προσβολή στον Ναζωραίο; Ήταν για να προσθέσουν στον τρόμο και την ντροπή; Ή μήπως ήταν απλή σύμπτωση; Σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού ήταν η εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, κεφ. ΝΓ/53: 12) «….. και μετά ανόμων ελογίσθη» (700 χρόνια π.Χ.),

      Τρεις κρεμασμένοι, τρεις σταυροί, που καθένας τους εκπέμπει ένα δικό του μήνυμα :

         1ος Ο σταυρός της απόρριψης. 

       Τούτοι οι δύο ληστές είχαν μια κοινή πορεία. Όλη τους τη ζωή την έζησαν μέσα στην αμαρτία, μέσα στην απόρριψη του Θεού, σκληροί, κακοί, αδίστακτοι, κακούργοι. Ίσως και να ήταν γνώριμοι μεταξύ τους, ίσως κάποιες από τις βδελυρές πράξεις τους να τις είχαν μαζί σχεδιάσει και εκτελέσει. Είναι βέβαιο, καθώς είχε «βουίξει ο κόσμος» από την παρουσία και τα θαύματα του Ιησού Χριστού, ότι και αυτοί κάποια πράγματα θα είχαν ακούσει για τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος "διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού" (Πράξεις Ι/10: 38).

      Κάποτε ο Κύριος, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία του Ιωάννη του Βαπτιστή, είπε στους μαθητές του: "πηγαίνετε και πέστε στον Ιωάννη τυφλοί ξαναβλέπουν, χωλοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται, και φτωχοί ευαγγελίζονται" (Ματθαίος ΙΑ/11: 5). Μία επανάσταση ήταν η πορεία πάνω στη γη του ταπεινού Ναζωραίου. Η ζωή των δύο αυτών ληστών ήταν τόσο παραβατική, που η κοινωνία τους συνέλαβε με τα όργανά της και τους οδήγησε στο σταυρό, για να τους εξοντώσει και ν' απαλλαγεί απ’ αυτούς. Τώρα και οι δύο βρίσκονται κρεμασμένοι πάνω σ' έναν σταυρό, ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και ενώ βρίσκονταν σε τόσο δεινή κατάσταση, ενώ σε λίγο όλα τελειώνουν και οι δύο, μαζί με τους Αρχιερείς και τους Γραμματείς, "ονείδιζαν τον Χριστό". Στο ευαγγέλιο «κατά Μάρκον», (κεφ. ΙΕ/15: 29-32), αναφέρεται: 

29 Και οι διαβαίνοντες εβλασφήμουν αυτόν, κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες Ουά, ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, 

30 σώσον σεαυτόν και κατάβα από του σταυρού. 

31 Ομοίως δε και οι αρχιερείς, εμπαίζοντες προς αλλήλους μετά των γραμματέων, έλεγον Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση. 

32 Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν.  Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν. 

       Και ενώ βρίσκονται ο ένας πλάι στον άλλον λίγο πριν από το θάνατο, πιεσμένοι από την ενοχή, την αμαρτία, την άστοχη ζωή τους, αρχίζουν να γίνονται κάποιες διεργασίες μέσα στην καρδιά και το νου τους, που τους κάνουν να βλέπουν τα πράγματα για πρώτη φορά με διαφορετικό τρόπο. Παρατηρούμε εκείνη την ύστατη ώρα να συμβαίνουν αλλαγές στο χαρακτήρα τους, που διαμορφώνουν δύο κόσμους τελείως αντίθετους, τελείως διαφορετικούς, που ποτέ δε θα συναντηθούν στην αιωνιότητα, που θα ζήσουν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. 

      Ο ένας οδηγείται στην πώρωση, σκληραίνει το περίβλημα της ψυχής του και δεν  αφήνει να περάσουν τα βέλη της Θείας χάριτος, της Θείας αγάπης του Χριστού, που αγωνιά για να τον σώσει. Μέσα στη σκληρότητά του και αμετανοησία του γυρίζει προς το Χριστό και του λέει: «Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και σώσε και μας». Δεν πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, απλά ήθελε να γλιτώσει το θάνατο. Έτσι ακριβώς σκέφτεται και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του Θεού, αλλά στην πρώτη δυσκολία τον παρακαλούν να τους σώσει. Να είσαι τόσο κοντά στην Αλήθεια, να είσαι τόσο κοντά στη σωτηρία και να την αρνηθείς, γιατί δεν την πίστεψες! Τούτος ο ληστής ακόμα και στην πιο δύσκολη και τραγική ώρα της ζωής του μένει σκληρός, απόμακρος, προκαλεί, απορρίπτει το Χριστό. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό γι’ αυτόν. Πέθανε αιώνια μέσα στην αμαρτία του. Άραγε κάτι χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο;

       2ος ο σταυρός της μετάνοιας. 

      Και ενώ ο πρώτος ληστής συνέχιζε να περιφρονεί το Χριστό, ο δεύτερος ληστής, λίγο πριν πεθάνει, αφήνει την καρδιά του να μαλακώσει. Θυμάται όλο το παρελθόν του, συναισθάνεται ότι όλη η ζωή του υπήρξε μάταιη, τιποτένια, χαμένη, ένα ολόκληρο μηδενικό. Νοιώθει ότι πνίγεται μέσα στη θάλασσα των ανομημάτων του και ζητεί απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας. Είχε πολλές ευκαιρίες στη ζωή του, για να μετανιώσει, όμως αμέλησε και δεν το έπραξε. Τώρα σε μια τελευταία αναλαμπή του μυαλού του συλλαμβάνει το μήνυμα, σπάει το κέλυφος, που ο άλλος κρατάει κλειστό, πεισματικά ζηλότυπα, εγωιστικά σκληρά και επικαλείται το Έλεος του Θεού. Ο Λόγος τους Θεού μας αποκαλύπτει: «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους Ι/10: 13). 

       Τούτος ο άνθρωπος μετανοεί, πιστεύει στη δύναμη του Θεού και ο Κύριος, που «βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος Ε/5: 45), που μισεί την αμαρτία αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό, δεν τον αγνοεί, δεν τον περιφρονεί, δεν τον εγκαταλείπει μέσα στην αμαρτία του και στον αιώνιο θάνατο, γιατί ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Εις τους αιώνας των αιώνων δεν υπάρχει ψυχή που να έκραξε αληθινά προς Αυτόν και να μην πήρε απάντηση από Εκείνον.

      Καθώς μια "επανάσταση" δημιουργήθηκε μέσα του, ο άνθρωπος αυτός σταμάτησε να λοιδορεί το Χριστό, στράφηκε προς τον πρώτο ληστή και του είπε επιτιμητικά: «καλά δεν ντρέπεσαι; Ούτε το Θεό δε φοβάσαι; Εμάς καλά μας κάνουν, τέτοιοι που είμαστε, Αυτός όμως κανένα κακό δεν έκανε». Τα λόγια του δείχνουν βαθιά και ειλικρινή μετάνοια.
      Το πρώτο πράγμα, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό, είναι να αναγνωρίσει την ενοχή του, την αμαρτωλότητά του και να μετανοήσει γι' αυτήν (Πράξεις Γ/3: 19). Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αμαρτωλότητα τους και μάλιστα βάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. "Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Όμως ο άνθρωπος γεννιέται με την αμαρτία. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12) και «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Επίσης ο προφήτης Ησαΐας (700 χρόνια π.Χ), στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 6-7, αναφέρει : 

 6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού. 

       Άφωνος ο Κύριος - έμφωνος ο άνθρωπος. Συνήθως λένε οι άνθρωποι: "δεν φταίω εγώ, ο άλλος φταίει….. και ξέρεις υπάρχουν και άλλοι που είναι πολύ χειρότεροι από εμένα, κλπ…" Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να ταπεινωθεί και να αναγνωρίσει την ενοχή του απέναντί Του. Μετά απ’ αυτά τα λόγια της συντριβής και της ταπείνωσης στράφηκε τούτος ο ληστής προς τον Ιησού και του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Θυμήσου με Κύριε, όταν θα γίνεις βασιλιάς. Ποιος να ξέρει τι είχε ακούσει, πόσα ήξερε, τι ακριβώς πίστευε για τον Χριστό, σίγουρα κάποτε κάποιος σπόρος θα είχε πέσει μέσα στην καρδιά του και τώρα να ήρθε η ώρα της καρποφορίας.
      Ο άνθρωπος από τον κήπο της Εδέμ μέχρι σήμερα, παρασυρμένος από τον εχθρό της ψυχής το διάβολο, αδικεί τον Θεό. "Ο Θεός φταίει που μου έδωσε τη γυναίκα και με παρέσυρε, είπε ο Αδάμ" (Γένεση Γ/3: 12), "ο Θεός φταίει για τη φτώχεια και το κακό που συμβαίνει γύρω μας, ο Θεός φταίει για την αδικία, τον πόλεμο". Αν υπάρχει ο Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι να σταματήσει το κακό; Αν είσαι ο Μεσσίας, έλεγαν στον Κύριο, γιατί δεν σώζεις τον εαυτόν σου και εμάς; (Λουκάς ΚΓ/23: 39).
     Ο δεύτερος ληστής αναγνώρισε ότι ο Ιησούς άδικα βρισκόταν ανάμεσά τους. Μετανόησε ειλικρινά, πίστεψε, Τον αναγνώρισε ως Κύριο και εμπιστεύτηκε σ’ Αυτόν την ψυχή του, το αιώνιο μέλλον του. «Πάρε με μαζί σου του είπε στη βασιλεία σου». Δυο λόγια απλά, ειλικρινή περιμένει ο Κύριος, για να επέμβει στη ζωή μας. Τούτος ο άνθρωπος, αφού αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, πίστεψε και εμπιστεύτηκε τη ζωή του στα χέρια του Χριστού. 
    Δεν αρκεί να ομολογήσει ο άνθρωπος τα δίκια του Θεού, θα πρέπει και να Τον εμπιστευτεί. Η εμπιστοσύνη που έδειξε τούτος ο ληστής στο Χριστό ήταν η σωτήρια κίνηση γι’ αυτόν. Τούτη την κίνηση εμπιστοσύνης διστάζουν να τη δείξουν ακόμα και άνθρωποι που έχουν πολλά χρόνια στην πίστη. Να γιατί στον πειρασμό της αμαρτίας βγαίνουμε νικημένοι, στη θλίψη βγαίνουμε συντετριμμένοι, απογοητευμένοι, ντροπιασμένοι. Χάνουμε τις πνευματικές μας μάχες, «νικάνε οι Φιλισταίοι....» στις μάχες της ζωής μας, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον παντοδύναμο Χριστό, το νικητή του Άδη και του θανάτου. Ένας ληστής, ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή του σώθηκε χάρη στη δωρεάν «κατά χάριν» Σωτηρία του Ιησού Χριστού. 
Τι έκανε για τη σωτηρία του; 
-- Αναγνώρισε την αμαρτία του.
-- Ομολόγησε την αμαρτωλότητά του.
-- Μετανόησε για τη ζωή του. 
-- Αναγνώρισε τη δύναμη του Ιησού Χριστού.  
-- Πίστεψε ότι Αυτός είναι ο κεχρισμένος από το Θεό Σωτήρας. 
-- Ομολόγησε δημόσια την πίστη του επιπλήττοντας τον άλλο ληστή. 
    Με δυο λόγια ο άνθρωπος αυτός πίστεψε «στη Χάρη και το Έλεος του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8) και μάλιστα κάτω από τις πλέον δύσκολες και δυσμενείς συνθήκες.

         3ος ο σταυρός της σωτηρίας. Πάνω στο μεσαίο σταυρό ήταν κρεμασμένος ο Υιός του Θεού. Ο Κύριος ανταποκρίθηκε αμέσως στην παράκληση του ληστή και του έδωσε μια μεγάλη υπόσχεση. «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». «σήμερα;;». Mα Κύριε, μήπως δεν κατάλαβες; Είναι ληστής, είναι κακούργος. «Από σήμερα λέει ο Κύριος». Τόσο γρήγορα απαντάει ο Κύριος; Ναι. Οι άνθρωποι δίνουν υποσχέσεις αόριστες: «…θα δούμε..., όταν υπάρχουν οι συνθήκες, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.... κλπ». ο Κύριος είναι σαφής και συγκεκριμένος: «από σήμερα». "Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ιωάννης Ε/5: 24).

      Αυτή είναι η αλήθεια της Βίβλου. Από την ώρα που ο άνθρωπος θα πιστέψει στο Χριστό και στη «δωρεάν σωτηρία» που Εκείνος προσφέρει «κατά χάριν», όχι από δικά μας έργα (Εφεσίους Β/2: 8), ο άνθρωπος ζει πλέον στον Παράδεισο του Θεού. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Α/1, εδ. 21) διακηρύττει: «Διότι εις εμέ το ζην είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». 

    «Σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Όλα αυτά έγιναν τόσο γρήγορα και δεν χρειάστηκε κανένας άλλος παράγοντας για να ενωθεί εκείνος ο άνθρωπος με το Θεό. Τι ακριβώς είναι ο παράδεισος κανένας δε γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο, το αναφέρει παντού η Βίβλος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο, ότι στον παράδεισο Βασιλιάς θα είναι ο Θεός. Στην επιστολή «προς Εβραίους» (κεφ. 11, εδάφ. 9,10) αναφέρεται: «Διά πίστεως παρώκησεν (ο Αβραάμ) εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας, διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός». Υπάρχει μία πόλη που περιμένει τον μετανοημένο, πιστό άνθρωπο για να κατοικήσει σ' αυτήν. Τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο ίδιος ο Θεός!

 

        ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

    Δύο άνθρωποι που είχαν ζήσει μέσα στην αμαρτία βρέθηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, πλάι στο Χριστό, κατέληξαν σε διαφορετικούς δρόμους, με αποκλειστική δική τους ευθύνη. Το Έλος του Θεού ξεχύθηκε από το σταυρό για όλους τους ανθρώπους, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Οι δύο ληστές, σταυρωμένοι δεξιά & αριστερά του Χριστού, πήραν μέσα στην ελευθερία εκλογής που ο Θεός έχει δώσει σε κάθε άνθρωπο, αντίθετες κατευθύνσεις. Ακολούθησαν τελείως διαφορετικούς δρόμους. Και οι δύο θα ζήσουν αιώνια, ο πρώτος μακριά από το Θεό και αυτό λέγεται "κόλαση", ο άλλος κοντά στο Θεό και αυτό λέγεται "παράδεισος". 
       Στην κόλαση δε θα πάνε οι αμαρτωλοί, αλλά οι αρνητές του Χριστού, εκείνοι που ποτέ δεν Τον αναγνώρισαν και ποτέ δεν επικαλέστηκαν ειλικρινά το Έλεός Του. Το κριτήριο για την τελική έκβαση της Κρίσης του Θεού, για τον κάθε άνθρωπο δε θα είναι ποιες και πόσες αμαρτίες έκανε στη ζωή του, αλλά αν δέχτηκε ή απέρριψε τον Χριστό, το Μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Ο Λόγος του Θεού στο Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», (κεφ. Γ/3, εδ. 19), μας διαβεβαιώνει: «και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως, διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών». 

Η ψυχή που απέρριψε το Χριστό, μοιραία θα ήταν και κλέφτης και φονιάς και κακούργος και ληστής...... ---