ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ.

 Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον»,  κεφ. ΚΖ/27, εδάφ. 38-44. 

38 Τότε, σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές, ο ένας από δεξιά και ο άλλος από αριστερά. 

39 Και όσοι διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, 

40 και λέγοντας: Αυτός που γκρεμίζει τον ναό, και που σε τρεις ημέρες τον κτίζει, σώσε τον εαυτό σου• αν είσαι Υιός τού Θεού, κατέβα από τον σταυρό. 

41 Το ίδιο και οι αρχιερείς, μαζί με τους γραμματείς και τους πρεσβύτερους, εμπαίζοντας έλεγαν: 

42 Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει αν είναι βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, και θα πιστέψουμε σ' αυτόν 

43 εμπιστεύθηκε στον Θεό ας τον σώσει τώρα, αν τον θέλει επειδή, είπε: Είμαι Υιός τού Θεού. 

44 Το ίδιο μάλιστα και οι δύο ληστές που είχαν συσταυρωθεί μαζί του, τον ονείδιζαν. 

  Ευαγγέλιον «κατά Μάρκον»,  κεφ. ΙΕ/15, εδάφ. 27-32. 

27 Και μαζί του σταυρώνουν δύο ληστές, έναν από τα δεξιά και έναν από τα αριστερά του. 

28 Και εκπληρώθηκε η γραφή, που λέει: «Και λογαριάστηκε μαζί με τους ανόμους». 

29 Και εκείνοι που διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους, και λέγοντας: Μπα! Αυτός που χαλάει τον ναό, και μέσα σε τρεις ημέρες τον κτίζει, 

30 σώσε τον εαυτό σου, και κατέβα από τον σταυρό. 

31 Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει 

32 ο Χριστός, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε.

 Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν»,  κεφ. ΚΓ/23, εδάφ. 39-43. 

39 Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. 

40 Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγοντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; 

41 Κι εμείς μεν δίκαια επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. 

42 Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. 

43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο. 

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Για το Θεό δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν, oι σωσμένοι και οι χαμένοι. Σωσμένοι για το Θεό είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό, το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου (Πράξεις Δ/4: 12). Χαμένοι όλοι εκείνοι που στάθηκαν μακριά Του, δεν Τον αναγνώρισαν και δεν πίστεψαν ειλικρινά σ’ Αυτόν. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει πιο θα είναι το κριτήριο της Θεϊκής κρίσης: "αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως· για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήταν πονηρά" (Ιωάννης Γ/3: 19).

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού δύο δρόμοι υπάρχουν που μπορεί να ακολουθήσει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή. Ο ένας είναι "πλατύς" και ευρύχωρος, ο άλλος είναι "στενός" και τεθλιμμένος. Ο πρώτος οδηγεί στην αιώνια απώλεια, ο δεύτερος οδηγεί στην αιώνια ζωή. «Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή» (Ματθαίος Ζ/7: 13). 

     Απ’ όλα αυτά φαίνεται καθαρά ότι υπάρχουν δυο κόσμοι που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Ίσως ρωτήσει κάποιος: Πού έγκειται η διαφορά; Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Μήπως οι μεν είναι πολύ αμαρτωλοί και οι άλλοι λιγότερο; Όχι. Μήπως οι μεν είναι καλοί και οι άλλοι κακοί; Όχι. Μήπως η εκκλησία που πηγαίνουν; Όχι. Τι χωρίζει αυτούς τους δύο κόσμους; Η διαφορά έγκειται σε μια στάση και μόνο, απέναντι σε ένα Πρόσωπο και μόνον που λέγεται Ιησούς Χριστός. Όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό και πίστεψαν στο Έργο το οποίο έκανε πάνω στο σταυρό, για τη σωτηρία κάθε αμαρτωλού ανθρώπου είναι σωσμένοι. Από τώρα; Ναι, από τώρα! Όσοι Τον απέρριψαν και δε δέχτηκαν τη δωρεάν προσφορά Του για σωτηρία είναι χαμένοι. 

       Ο μεγάλος διαιρέτης είναι ο Ιησούς Χριστός. Με τον ερχομό του ο Χριστός διαίρεσε το χρόνο. Κάθε γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία υπολογίζεται σύμφωνα με τη γέννηση του Ιησού Χριστού (προ Χριστού ή μετά το Χριστό). Με τη γέννηση του διαίρεσε την ιστορία και με το θάνατό Του διαίρεσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

     Μαζί με τον Κύριο σταυρώθηκαν και δύο ληστές, ο ένας δεξιά Του και ο άλλος αριστερά Του. Τούτοι οι δύο άνθρωποι αντιπροσωπεύουν όλους τους ανθρώπους. Ένας από τους δύο είναι η φωτογραφία μου και η φωτογραφία σου. Ο Ιησούς Χριστός, μπαίνοντας ανάμεσά τους, τους διαίρεσε. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό: Ήταν ληστές, κακούργοι, αμαρτωλοί και οι δύο ένοχοι και οι δύο καταδικασμένοι και υψωμένοι πάνω στο σταυρό όπου και πέθαναν! Όμως ο ένας από αυτούς βρίσκεται σήμερα κοντά στο Θεό και ο άλλος πολύ μακριά απ’ Αυτόν, αιώνια χαμένος. Άραγε τι έγινε; Τι άλλαξε; Άλλαξε η στάση τους σχετικά με το Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, που βρισκόταν ανάμεσα τους. 

     Οι δύο ληστές ήταν εξίσου ένοχοι. Όμως λίγο πριν πεθάνουν, ο ένας πίστεψε στο Χριστό, ενώ ο άλλος Τον απέρριψε. Ας εξετάσει ο καθένας από μας τον εαυτόν του, για να διαπιστώσει αν είναι σωσμένος ή χαμένος, ανάλογα με την στάση που έχεις τηρήσει απέναντι στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού. 

      Βλέπουμε τους δύο ληστές, σύμφωνα με τις αναφορές των Ευαγγελίων, κρεμασμένους πάνω στο σταυρό. Τους βαραίνει ένα εγκληματικό παρελθόν, ένα ανόητο και κουτό σήμερα, αφού και οι δύο ονείδιζαν τον Ιησού Χριστό (Μάρκος ΙΕ/15: 32) καθώς και ένα «αύριο» βέβαιου χαμού, αιώνιας απώλειας. 

    Εκείνη την κρίσιμη ώρα «...που δεν υπάρχει ύστερα», που σταματάει ο χρόνος, που αρχίζει η αιωνιότητα, καθώς βρίσκονταν πάνω στο σταυρό, έγινε κάτι τρομερό, κάτι ασύλληπτο. Ο ένας ληστής έπαψε να ονειδίζει το Χριστό και άλλαξε στάση απέναντι Του. «Ήλθεν εις εαυτόν», όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού στη γνωστή παραβολή του λεγόμενου "άσωτου υιού" (Λουκάς ΙΕ/15: 17). Στην ουσία ο άνθρωπος αυτός έκανε δύο καταπληκτικά, απόλυτα καθοριστικά βήματα. 

--Βήμα πρώτο: Κοιτάζει μέσα του με όλη του την ειλικρίνεια και απευθυνόμενος στον άλλο ληστή, του λέει: «.... εμείς δίκαια βρισκόμαστε σε αυτή την θέση». Αναγνώρισε ποιος ήταν, αναγνώρισε ότι ήταν άξιος θανάτου εξαιτίας της αμαρτωλής ζωής του. 

--Βήμα δεύτερο: Μετανόησε για το αμαρτωλό παρελθόν του. 

     Πολύ καλά και αναγκαία αυτά τα βήματα, αλλά κανένα από αυτά, ούτε και τα δυο μαζί, δεν οδηγούν τον άνθρωπο στη σωτηρία. Δεν αρκεί να πεις: «ναι ήμουν αμαρτωλός, έφταιξα, αγνόησα τον Θεό στην ζωή μου». Δεν αρκεί να μετανοήσεις και να πεις: «από σήμερα αλλάζω ζωή» και να το πράξεις. Χρειάζεται να απευθυνθείς προσωπικά στον Ιησού Χριστό, για να λάβεις απ’ Αυτόν τη σωτηρία, διότι όπως μας εξηγεί και ο Απ. Πέτρος στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. Δ/4, εδ. 12) «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, διότι ούτε άλλο όνομα είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν». 

       Ναι στην αναγνώριση και στη μεταμέλεια, αλλά μη μένουμε εκεί, καθώς πρέπει να προχωρήσουμε, να γνωρίσουμε και να απευθυνθούμε προσωπικά στο Μόνο δυνάμενο να ανοίξει τους ουρανούς και να μας πάρει μαζί Του «εν τω παραδείσω», στον Κύριο Ιησού Χριστό. 

     Ναι, αλλά εγώ από τη θέση που ήμουν πάνω στο σταυρό (υποθετικά λέγω) έβλεπα καλύτερα τον αγαπητό μαθητή του Χριστού, τον Ιωάννη… Θα μπορούσα να απευθυνθώ σ’ αυτόν; Όχι. Όλοι οι πιστοί, όλοι οι άγιοι όλων των εποχών ήταν και είναι στην ρίζα του σταυρού, αλλά δεν είναι επάνω στον σταυρό. Επάνω στο σταυρό ανέβηκε, πέθανε και πλήρωσε για την αμαρτία τη δική μου και τη δική σου μόνον ο Ιησούς Χριστός. Έδωσε τη ζωή του ο Υιός του Θεού του ζώντος, ως «λύτρον αντί πολλών» (Ματθαίος Κ/20: 28), για να εξαγοράσει εσένα και εμένα από την αμαρτία. Εγώ έπρεπε να πεθάνω, γιατί εγώ είχα αμαρτήσει, αλλά ο Ιησούς Χριστός πέθανε στη θέση μου και πλήρωσε, Αυτός, ο Άγιος, ο Αναμάρτητος, ο Δίκαιος για τις δικές μου αμαρτίες. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου, οι οποίοι είχαν διαιρεθεί μεταξύ τους και άλλος υποστήριζε τον Παύλο, άλλος τον Απολλώ, άλλος του Κηφά (Πέτρο)  κλπ, αναφέρει : 

4 Επειδή, όταν κάποιος λέει: Εγώ μεν είμαι τού Παύλου και άλλος: Εγώ είμαι τού Απολλώ δεν είστε σαρκικοί; 

5 Ποιος είναι, λοιπόν, ο Παύλος, και ποιος είναι ο Απολλώς, παρά υπηρέτες διαμέσου των οποίων πιστέψατε, και όπως ο Κύριος έδωσε σε κάθε έναν; 

6 Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός αύξησε. 

7 Ώστε, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που αυξάνει. 

8 Αυτός, μάλιστα, που φυτεύει, κι αυτός που ποτίζει είναι το ίδιο και κάθε ένας θα πάρει τον δικό του μισθό, σύμφωνα με τον κόπο του. 

9 Επειδή, είμαστε συνεργοί τού Θεού, εσείς είστε χωράφι τού Θεού, οικοδομή τού Θεού (Α΄ Κορινθίος Γ/3: 4 – 9). 

    Ποια είναι η θέση όλων αυτών που βρίσκονται στη ρίζα του σταυρού; Αυτοί αποτελούν την Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι εκείνοι που με τη ζωή τους πρώτα και με τα λόγια τους έπειτα θα αποκαλύψουν και θα οδηγήσουν τους ανθρώπους στο μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να τους προσφέρει τη σωτηρία, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο ληστής λοιπόν, ο «σωσμένος», που, όπως φαίνεται καθαρά, είχε μέσα του φόβο Θεού, «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμός ΡΙΑ/111: 10) κάνει και το τελευταίο σωτήριο βήμα. Παραδέχεται την αναμαρτησία του Ιησού Χριστού και τον ομολογεί σαν Κύριο: «Μνήσθητι μου Κύριε…». 

     Τούτος ο ληστής αναγνωρίζει στον Ιησού Χριστό την ικανότητα να τον σώσει. Παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν χωρίς αμαρτία και για αυτό μπορεί να εξιλεώσει και να σώσει άλλους ανθρώπους. Πιστεύει στο Χριστό και ομολογεί την πίστη του σ’ Αυτόν και την Ανάστασή Του από τους νεκρούς (Ρωμαίους Ι/10: 9). Ενώ ο Χριστός πέθαινε, ο ληστής του λέει: «....όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Πίστεψε ότι ο Χριστός που σε λίγο θα πέθαινε θα ξαναερχόταν στη βασιλεία Του, αφού θα ανασταινόταν από τους νεκρούς, σύμφωνα με αυτά που είχε πει. Όταν ο ληστής ομολόγησε τον Χριστό, σαν Κύριο και πίστεψε μέσα από την καρδιά του, ότι θα ανασταινόταν από τους νεκρούς,  ο Κύριος τον έσωσε.

     Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. 10, εδ. 9) αναφέρει: «εάν ομολογήσεις με το στόμα σου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο θεός τον ανέστησε εκ νεκρών, τότε θα σωθείς». 

      Μετά   από μια τέτοια αναγνώριση,  μετά από μια τέτοια ομολογία, ο Ιησούς Χριστός δεν περιμένει τίποτα άλλο. Είναι η δική Του πλέον σειρά να μιλήσει και να σου πει: «αλήθεια σου λέω, από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». “Σήμερα Κύριε;” “Ναι σήμερα”. "Μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα, καμία καλή πράξη, κανένα καλό έργο". Η σωτηρία μας δεν έρχεται από τα δήθεν καλά μας έργα, έρχεται από την Αγάπη του Θεού και προσφέρεται σε κάθε αμαρτωλό που θα μετανοήσει, “κατά χάριν”, ως δώρο. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8 και 9) αναφέρεται: «κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και αυτό δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις». Η χάρις και το έλεος του Θεού μας έσωσε. Και τα έργα; τα καλά έργα θα ακολουθήσουν μετά στη ζωή μας και θα είναι αψευδής μάρτυρες της χάρης του Θεού, μιας «τόσο μεγάλης σωτηρίας» (Εβραίους, κεφ. Β/2, εδάφ. 3) που προσφέρει ο Θεός σε κάθε έναν που μετανοεί και ομολογεί τ' Όνομά Του.

      Ο άλλος ληστής τι έγινε; Χάθηκε αιώνια. Δε θα αναφερόμουν καθόλου σε αυτόν, εάν καθημερινά δεν αντίκριζα το φαινόμενο, άνθρωποι να πεθαίνουν, να χάνονται από ώρα σε ώρα και να μη στρέφουν ένα βλέμμα πίστεως προς Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο να τους σώσει, τον μόνο δυνάμενο να ανοίξει τις πύλες του παραδείσου και να τους πάρει μαζί Του. Αν Τον επικαλεστούν αληθινά θα τους χαρίσει από σήμερα αιώνια ζωή. Τι τραγικό! Οι άνθρωποι ακόμα και την τελευταία στιγμή τρέχουν στους ανθρώπους, για να λάβουν βοήθεια, για να δικαιωθούν, για να τους ευλογήσουν, να τους ξορκίσουν… και αγνοούν παντελώς το μοναδικό Πρόσωπο, που μόνον αυτό μπορεί να τους χαρίσει αιώνια σωτηρία, αιώνια ζωή κοντά Του (Α' Ιωάννου Ε/5: 13).

    Είδαμε δυο κόσμους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας κόσμος ζει με ελπίδα στο Πρόσωπο και τις υποσχέσεις του Χριστού, ο άλλος κόσμος είναι, "οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα" (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13). Οι δύο αυτοί κόσμοι ποτέ δε θα συναντηθούν, γιατί «χάσμα μέγα» θα τους χωρίζει για μια ολόκληρη αιωνιότητα. 

   Πόσο χαρακτηριστική είναι η εικόνα που δίνει ο Λόγος του Θεού!: «Και εκτός όλων τούτων, ανάμεσα σε μας και σε σας είναι ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν, ούτε και οι από εκεί να διαπεράσουν προς εμάς» (Λουκάς ΙΣ/16: 26).---