Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΑ/21, εδάφ. 12, 13.
12 Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς,
13 και λέγει προς αυτούς Είναι γεγραμμένον, Ο οίκός μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών.
ΣΧΟΛΙΑ :
Το επεισόδιο που διαβάσαμε αναφέρεται επίσης στο «κατά Μάρκον» ευαγγέλιο (ΙΑ/11: 15-18) και στο «κατά Λουκάν» (ΙΘ/19: 45-47). Έγινε ημέρα Δευτέρα και έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδος του Κυρίου. Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο είχε συμβεί και πριν από τρία (3) χρόνια, καθώς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκαινίαζε τη δημόσια διακονία του (Ιωάννης Β/2: 13-16). Το παράπονο του Χριστού είναι: «ο οίκος μου, πρέπει να είναι οίκος προσευχής, (Ησαΐας ΝΣ/56: 7), διά πάντας τους λαούς, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών» (Ιερεμίας Ζ/7: 8-11).
Ακούγοντας "οίκος προσευχής", μην πάει το μυαλό μας σε κανένα «σπίτι». "Ο Κύριος δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς" (Πράξεις ΙΖ/17: 24). Στο βιβλίο του πρ. "Ησαΐα", (κεφ. ΞΣ/66: 1-2), ο ίδιος ο Κύριος λέει: «Ο ουρανός είναι ο θρόνος μου και η γη υποπόδιο των ποδών μου, τι είδους κατοικία μπορείτε εσείς να μου οικοδομήσετε, για να μείνω εκεί. Όλα αυτά Εγώ τα έκανα». "Οίκος Θεού" σημαίνει εκεί που δημόσια λατρεύεται ο Θεός. Και άγιος δεν είναι ο τόπος, αλλά ο Θεός, ο αγιάζων με την παρουσία Του τον τόπο. Χωρίς το Θεό ο «Ναός» είναι ένα οικοδόμημα σαν τα άλλα. Όταν ο Θεός φανερώθηκε στον Ιακώβ κοντά σε έναν ξεροπόταμο (Γένεση ΚΗ/28: 10-22), ο Ιακώβ ονόμασε τον τόπο εκείνο «Βαιθήλ», που σημαίνει «οίκος Θεού».
Οίκος Θεού είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Οι άνθρωποι φτιάχνουν χρυσοποίκιλτα κτίρια και τα ονομάζουν: «οίκος Θεού». Όμως Χριστός και χρυσός δε συγκατοικούν. Άλλωστε τι νόημα έχει να πας σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, ακόμα και να ατενίσεις εκείνους τους θαυμαστούς πίνακες του Μιχαήλ Άγγελου, του Νταβίντσι ή άλλων θαυμαστών καλλιτεχνών, όμως να μην ακούσεις το μήνυμα του Θεού, να μην υψωθεί το πνεύμα σου προς τα «άνω;». Εδώ ασφαλώς δε μιλάμε για «οίκο Θεού».
Στην Έφεσο «οίκος Θεού» δεν ήταν ο περίλαμπρος "ναός της Αρτέμιδος" (ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου, τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα), αλλά ήταν η απλή και ταπεινή αίθουσα ιδιοκτησίας κάποιου λεγόμενου Τυράννου, στην οποία διελέγετο ο Απόστολος Παύλος (Πράξεις ΙΘ/19: 9). Από εκείνο το χώρο «πάντες οι κατοικούντες την Ασίαν, άκουσαν το λόγο του Κυρίου, Ιουδαίοι και Ελληνες».
“Οίκος Θεού” ή “Ναός του Θεού”, είναι εκεί που ορθοτομείται ο Λόγος της αληθείας, εκεί όπου άνθρωποι με απλότητα «εν πνεύματι και αληθεία» επικαλούνται το όνομα το Άγιο του Θεού. Κάνοντας μια αναδρομή, βλέπουμε ότι μέσα στον παράδεισο που ήταν οι πρωτόπλαστοι, υπάρχουν τα πάντα εκτός από ναό. Εκεί υπήρχε η ελεύθερη επικοινωνία με το Θεό. Ο Θεός «περιπατούσε στον Παράδεισο και συνομιλούσε με τον άνθρωπο» (Γένεσις Γ/3: 8) και ο άνθρωπος προσέφερε απευθείας τη λατρεία του σ’ Αυτόν. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δε θα υπάρχει και ναός στον ουρανό. Στο βιβλίο της "Aποκάλυψης" (κεφ. ΚΑ/21: 22) αναφέρεται: «ναόν δεν είδον εν αυτή, ο γαρ Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ ναός αυτής εστίν και το Αρνίον».
Μετά την πτώση του ανθρώπου και την απομάκρυνσή του από τον αληθινό Θεό, καθώς η απευθείας επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό λόγω της αμαρτίας είχε διακοπεί, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη επικοινωνίας με το Θεό και έτσι οικοδομούνται οι πρώτοι ναοί, που είναι τα θυσιαστήρια, του Αβελ και του Καϊν, του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ για τη λατρεία του Θεού. Αργότερα καθιερώνεται "η σκηνή του Μαρτυρίου" σαν τόπος συλλογικής λατρείας του λαού και μαζί μ’ αυτήν καθιερώνεται και το ιερατείο της Παλαιός Διαθήκης. Με την εγκατάσταση του λαού στη γη της επαγγελίας έχουμε το Ναό του Σολομώντα, ο οποίος λεηλατήθηκε το 587 π.Χ. από τους Βαβυλώνιους. Στη συνέχεια κτίζεται ο δεύτερος ναός του Ζοροβάβελ μετά από διάταγμα του Κύρου Β' (600-530 π.Χ), βασιλιά της Περσίας, ο οποίος μάλιστα υπήρξε κατώτερος του πρώτου ναού. Το έτος 19 π. Χ. έγιναν προσθήκες και σοβαρές επιδιορθώσεις από τον Ηρώδη Α΄ (37 π.Χ.- 4 μ.Χ.), ενώ το έτος 70 μ. Χ. ο ναός καταστράφηκε από τις ορδές του στρατηγού Τίτο, γιου του Αυτοκράτορα της Ρώμης Βεσπασιανού.
Συνεπώς στην Εδέμ (παράδεισο) Ναός ήταν ο Θεός. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει ο τυπικός ναός. Στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός «καταργεί το μεσότοιχο του φραγμού και δια του καταπετάσματος τουτέστιν της σαρκός αυτού» και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιάζεται μπροστά στο Θεό (Εφεσίους Β/2: 14 & Εβραίους Ι/10: 19-20). Απόδειξη αποτελεί το σχίσιμο του καταπετάσματος του Ναού που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, κατά τη σταύρωση του Χριστού (Ματθαίος ΚΖ/27: 51).
Τώρα ο πιστός άνθρωπος δια Ιησού Χριστού μπορεί να μπαίνει με παρρησία μέσα στα "Άγια των Αγίων" και να αποκαλεί το Θεό Πατέρα. Η πρώτη επικοινωνία που κατέστρεψε η αμαρτία αποκαταστάθηκε από την προσφορά του Χριστού (Εβραίους Θ/9: 12). "Μία θυσία, που έγινε μια φορά, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων" (Εβραίους Ι/10: 10). Είχε έρθει πλέον η ώρα της λατρείας του Θεού «εν πνεύματι & αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 21). Το Πνεύμα του Θεού πλέον κατοικεί μέσα στον πιστό άνθρωπο (Α΄ Κορινθίους Σ/6: 19) και πλέον ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται "Ναός του Θεού" (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 16).
Ολόκληρο το μήνυμα του Ευαγγελίου είναι τούτο: "Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί μέσα στην αμαρτία και είναι δούλος αυτής, όταν δεχτεί τον καθαρισμό από το αίμα του Ιησού Χριστού, γίνεται κατοικητήριο του Θεού δια του Αγίου Πνεύματος" (Εφεσίους Β/2: 22). Έτσι η υμνωδία, η προσευχή, η μελέτη του Λόγου του Θεού γίνονται πρώτα μέσα στο ναό της λυτρωμένης ψυχής και έπειτα στον Οίκο του Θεού. Στην ουσία η Εκκλησία είναι άθροισμα πνευματικών ναών, που είναι λυτρωμένες ψυχές.
Επανερχόμαστε στην εποχή του Κυρίου και επανερχόμαστε στη σημασία του ναού στην Παλαιά Διαθήκη, που είναι να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με το Θεό μέσω του Ιερέα και της προσφερόμενης θυσίας. Ήταν χώρος Άγιος, γιατί ήταν η παρουσία του Θεού. Μοναδικός σκοπός του Ναού ήταν να είναι αυτός αποκλειστικά ένας χώρος προσευχής. Όμως στην εποχή του Χριστού είχε κορυφωθεί ένας ηθικός και πνευματικός ξεπεσμός. Γινόταν στο όνομα του Θεού μια απαίσια εκμετάλλευση της θρησκευτικότητας του λαού. Μέσα στο ναό είχαν εισχωρήσει αργυραμοιβοί, μεσάζοντες, έμποροι και με τις δραστηριότητές τους είχαν μετατρέψει το ναό από οίκο προσευχής σε οίκο εμπορίου και σπήλαιο ληστών.
Αποτελεί βασικό θεσμό της ζωής η αγοραπωλησία. Με τη μεσολάβηση του χρήματος ανταλλάσσεις τα προϊόντα σου με τα προϊόντα κάποιου άλλου. Αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο στη ζωή. Όμως αυτό δεν μπορεί να έχει θέση μέσα στην εκκλησία του Χριστού και σε καμία περίπτωση στη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην Επιστολή "προς Εφεσίους", (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει : «Διότι κατά χάριν είστε σεσωσμένοι, δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρο, ουχί εξ’ έργων, δια να μη καυχηθεί τις».
Αυτό λοιπόν το δώρο του Θεού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνεται αντικείμενο αγοραπωλησίας από τους ανθρώπους. Πώς ο διάβολος μεταστρέφει τα πράγματα και τους δίνει όχι απλά άλλη σημασία, αλλά τους δίνει την εντελώς αντίθετη σημασία. “Κακό λέει ο Θεός”, “πολύ καλό λέει ο διάβολος”, για να πλανήσει τον άνθρωπο και να τον απομακρύνει από το Θεό.
Βεβαίως οι θυσίες, η μετατροπή των νομισμάτων, η αγορά ζώων κλπ για τις θυσίες έπρεπε να γίνονται, ήταν αναγκαίες, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να θυσιάσουν και να προσευχηθούν στο Θεό. Επειδή ο άνθρωπος ήταν αμαρτωλός και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23), ήταν αναγκαίο σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού να μπαίνει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό ένας δίκαιος (το αρνί), που θα έχυνε το αίμα του και θα πέθαινε στη θέση του ανθρώπου, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό γίνονταν οι θυσίες στην Παλαιά Διαθήκη. Όλα αυτά ήταν συμβολισμοί και προεικόνιση του Ιησού Χριστού, που μια μέρα θα ερχόταν από τον ουρανό, για να μπει ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και το δίκαιο Θεό και να πεθάνει Αυτός, για να μην πεθάνει ο άνθρωπος.
Όλα αυτά λοιπόν ήταν αναγκαία, όμως θα έπρεπε να γίνονται έξω και μακριά από το Ναό. Ο Ναός θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά χώρος της λατρείας και της προσευχής και σε καμία περίπτωση χώρος εμπορίου. Αυτοί λοιπόν με πρωτοβουλία των λεγόμενων «πνευματικών ηγετών» είχαν βάλει μέσα στο ναό όλα εκείνα τα οποία θα έπρεπε να είναι έξω και μακριά από το ναό. Είχαν μετατρέψει τον ιερό χώρο του ναού σε χώρο εμπορίου. Μάλιστα από το εμπόριο αυτό αποκόμιζαν κέρδη τόσο μεγάλα, που η λατρεία του Θεού είχε καταλήξει αντικείμενο εμπορίου και αιτία σκανδαλισμού του λαού. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης και ληστρικού εμπορίου. Ήταν ένα εμπόριο που μόνο σκοπό του είχε το κέρδος και τίποτα άλλο, που θυμίζει στις ημέρες μας την αφροσύνη αυτών που τάιζαν τις αγελάδες κρέας, για να παχύνουν γρήγορα να τις πουλήσουν και να κερδίσουν χρήματα. Κάπως έτσι σκέπτονταν και οι έμποροι του ναού, ασχολούνταν με το εμπόριο χωρίς φραγμούς και όρια. Όλα γίνονταν μέσα στον ιερό χώρο «χάριν αισχρού κέρδους» (Τίτος Α/1: 11) και όχι για τη δόξα του Θεού.
Οι άνθρωποι και σήμερα, οργανωμένοι εμπορικά, πουλάνε καθημερινά εκείνο το οποίο ο Θεός προσφέρει δωρεάν, κατά χάριν και επικολλούν τιμές πάνω στα δώρα του Θεού, αγνοώντας επιδεικτικά το «δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε» (Ματθαίος Ι/10: 8).
Οι έμποροι της πίστης είχαν παραπλανήσει τους ανθρώπους και είχαν εκτρέψει την αληθινή πίστη, που είναι «εν πνεύματι και αληθεία», υποβιβάζοντας αυτή σε τυπικές προσφορές και δοσοληψίες.
Το θρησκευτικό κατεστημένο είχε στήσει ένα ληστρικό εμπόριο μέσα στο "σπίτι" του Θεού και εμπορεύονταν όχι την πίστη ή τη θρησκευτικότητα που δεν υπήρχε, αλλά τη θρησκοληψία και την άγνοια των απλών και απληροφόρητων ανθρώπων, που οι ίδιοι τους καλλιέργησαν, για να μπορούν να τους εκμεταλλεύονται. Αλήθεια πόσο έντονα το βλέπουμε αυτό το φαινόμενο και στις ημέρες μας!
Καθώς λοιπόν παρακολουθούμε το οδοιπορικό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πριν ο Κύριος ανεβεί στο σταυρό, για να χύσει το πολύτιμό Του αίμα για τη σωτηρία όλων ανθρώπων, έρχεται στο Ναό, παρατηρεί όλη αυτή την άνομη δραστηριότητα και αφού μπήκε μέσα στο ιερό, άρχισε να εκβάλλει τους πωλούντας και τους αγοράζοντας. Δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτών που πουλάνε και αυτών που αγοράζουν. Η τηλεόραση μπορεί να πουλάει ένα αισχρό θέαμα, όμως και αυτός που το κοιτάζει είναι εξίσου αισχρός. Στη συνέχεια ο Κύριος ανέτρεψε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πούλαγαν τα περιστέρια και δεν άφηνε να περάσει κάποιο σκεύος δια του ιερού.
Ο Απ. Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του, καθώς αναφέρεται στο ίδιο περιστατικό που είχε συμβεί πριν από 3 χρόνια στην αρχή της διακονίας του Κυρίου μας, μετά το γάμο στην Κανά, αναφέρει: «και ποιήσας μάστιγα εκ σχοινίων, εδίωξε πάντας εκ του Ιερού και τα πρόβατα και τους βόας, και τα νομίσματα των αργυραμοιβών έχυσε, και τα τραπέζας ανέτρεψε και προς τους πωλούντας τας περιστεράς είπε, σηκώσατε ταύτα εντεύθεν μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου, οίκον εμπορίου» (Ιωάννης Β/2: 15, 16).
Το μαστίγιο του Κυρίου χτύπησε, σκόρπισε, αναποδογύρισε. Στο τέλος είπε ο Κύριος: "Φτάνει πια, ως εδώ, ντροπή γι’ αυτά που κάνετε". Ο Θεός δεν είναι έμπορος, αλλά Πατέρας, την αγάπη Tου δεν την εμπορεύεται, αλλά την προσφέρει δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους. Αυτή είναι η «ανεκδιήγητη προσφορά του Θεού». (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15). Αυτοί μπροστά στον Κύριο δεν αντιστάθηκαν, δε διαμαρτυρήθηκαν, αλλά συνωμότησαν εναντίον του Κυρίου, έτσι όπως συνηθίζουν να ενεργούν οι άνθρωποι του σκότους. Αυτοί ήταν «οι λέγοντες ότι βλέπουν» (Ιωάννης Θ/9: 41). Ήταν όμως, όπως ακριβώς τους αποκάλεσε ο Κύριος: «τυφλοί, οδηγοί τυφλών» (Ματθαίος ΙΕ/15: 14). Ήταν τάφοι εξωτερικά ασβεστωμένοι και τίποτα άλλο.
Πόσο επικριτικός ο Κύριος στη νοοτροπία αυτών των ανθρώπων! «Ουαί εις εσάς γραμματείες και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). Λίγο πριν ο Κύριος (Ματθαίος ΚΓ/23: 25) τους είχε πει: «καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ’ αρπαγής και ακρασίας (αδικίας)». Τι τραγωδία! Να νομίζεις ότι «ίστασαι», όμως στην πραγματικότητα να είσαι «τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος» (Ψαλμός ΞΒ/62: 3). Όλοι αυτοί αντί να μετανιώσουν, έσφιξαν τα δόντια και ορκίστηκαν εκδίκηση.
Έρχεται ο Κύριος λοιπόν και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Έρχεται να δώσει τέλος στην υποκριτική στάση των πνευματικών ηγετών, αλλά και του λαού, που με απάθεια, με αδιαφορία για τα πράγματα του Θεού (όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα), συμμετείχαν σ’ αυτά. Ο Κύριος διώχνει μέσα από το ναό ό,τι δεν έπρεπε να ευρίσκεται εκεί. Σημειωτέων ότι τα κάνει με τρόπο άμεσο και όχι σιγά – σιγά ή σταδιακά. Έτσι θα πρέπει να ενεργούμε στα πράγματα του Θεού και όχι με λογικές που πολλές φορές έχουμε χρησιμοποιήσει, όπως: "να του πούμε ότι με τη συμπεριφορά του προσβάλει το Θεό; να μην του το πούμε; μήπως τον προσβάλουμε; να το πούμε με άλλον τρόπο, μήπως σκανδαλιστεί αυτός ή η πεθερά του;" Aυτά είναι όλα αποτυχημένα και στην ουσία αποτελούν ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς και «προφάσεις εν αμαρτίες».
Με αποφασιστικό τρόπο ο Κύριος ελέγχει τους παραβάτες και καλεί το λαό σε μετάνοια, καθώς τους υπενθυμίζει: «ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών» και υποδεικνύει τον αληθινό τρόπο λατρείας, που είναι η αληθινή λατρεία και η πνευματική επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό, μέσω της προσευχής.
Πριν κλείσουμε, να κάνουμε και ένα σχόλιο για τα «περιστέρια». Θα πει κανείς: “καλά έκανε στους χρηματιστές, καλά έκανε σ’ αυτούς που πούλαγαν βόδια, καλά και σε εκείνους που πούλαγαν πρόβατα, (συμβολίζουν τις μεγάλες, τις χοντρές αμαρτίες), όμως η ίδια συμπεριφορά και σε αυτούς που πούλαγαν τα «αθώα» περιστέρια;;”. Ναι, γιατί από τα μικρά και τα αθώα αρχίζουν όλα. Αποτελούν την αιτία να γίνεται το πρώτο βήμα προς το κακό, γιατί πάντα λέμε: «Ε΄ τι είναι αυτό, είναι μικρό αυτό, είναι αθώο, δεν πειράζει».
Όμως πολλές φορές «μικρές» και «λευκές» αμαρτίες έρχονται να «μαυρίσουν» την ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί τα «βόδια» να είναι απαράδεκτα, όμως τα «περιστέρια» είναι εξίσου επικίνδυνα. Ας μην προχωρήσουμε άλλο, ας μείνουμε εδώ, καθώς τα γεγονότα είναι τόσο γνωστά. Ας θυμηθούμε ότι ζούμε την περίοδο της Καινής Διαθήκης και ότι κάθε πιστός άνθρωπος είναι "ναός του Θεού" (Α΄ Κορινθίους Γ/3: 16). Να μείνουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Άραγε τι θα βρούμε μέσα στην καρδιά μας, που σύμφωνα με το Λόγο του Θεού η καρδιά του ανθρώπου θα πρέπει να είναι ένας ναός λατρείας του Θεού; Όμως είναι τέτοιος;; Λατρεύουμε μέσα στα βάθη της καρδιά μας το Θεό με τον τρόπο που Εκείνος ζητάει και που ταιριάζει σ’ Αυτόν; Μήπως ενεργούμε με τρόπο μη πνευματικό, μήπως προσπαθούμε με δικούς μας τρόπους και με δικές μας προσφορές ή αγοραπωλησίες να εξευμενίσουμε το Θεό, όπως ακριβώς έκανε ο Κάϊν (Γένεση Δ/4: 3-5) του οποίου την προσφορά (προσευχή) δεν την δέχτηκε ο Κύριος. "επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε" (Γένεση Δ/4: 5).
Ο Κύριος με το παράδειγμά Του, καθώς μπήκε μέσα στο Ναό, μας έδειξε διαχρονικά τι πρέπει να γίνει μέσα στο δικό μας ναό, που είναι η καρδιά μας, ώστε η προσφορά και η λατρεία μας να είναι αποδεκτή απ' Αυτόν.
1/ Έτσι λοιπόν πρώτα – πρώτα μέσα στην καρδιά μας θα πρέπει να γίνει ένα έργο ανατροπής, να έρθουν “τα πάνω κάτω”. Τότε ο Κύριος μπήκε μέσα στο ναό και ανέτρεψε τα πάντα, σήμερα θέλει να μπει μέσα στην καρδιά του κάθε ανθρώπου και να κάνει το ίδιο. Θέλει ο Κύριος να ανατρέψει όλα τα «τραπέζια» μέσα στην καρδιά μας, εκεί που έχουμε τοποθετήσει τις δικές μας πραμάτειες. Η όλη αυτή εικόνα δείχνει τη συντριβή της ανθρώπινης καρδιάς, καθώς ο αμαρτωλός άνθρωπος έρχεται σε συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ξεσκεπάζει την αθλιότητα της ψυχής του. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να γκρεμιστούν μέσα μας και να ανατραπούν οι αγάπες για κάθε τι προηγούμενο που είναι αμαρτωλό στα μάτια του Θεού. Έργο πλήρους ανατροπής έρχεται να κάνει ο Κύριος στην παραχωρημένη σ’ Εκείνον καρδιά.
2/ Αφού γίνει η ανατροπή των πάντων, ακολουθεί ένα έργο καθαρισμού. Ο Κύριος μέσα από το Ναό έδιωξε όλους εκείνους που ήταν η αιτία του κακού, όλους εκείνους από τους οποίους ξεκινούσε η παρεκτροπή και η αμαρτία. Το ίδιο κάνει και σήμερα ο Κύριος στην κάθε καρδιά που θα Τον δεχτεί. Καθαρίζει αυτήν από κάθε τι βρώμικο και αμαρτωλό, την πλένει την καθαρίζει σε βάθος, ώστε πλέον καθαρή και λυτρωμένη η καρδιά να έχει απευθείας επικοινωνία με το Θεό. Ο ίδιος ο Κύριος λέει: «οι καθαροί την καρδίαν θα δουν το Θεό» (Ματθαίος Ε/5: 8). Την καθαρή καρδιά τη δίνει μόνον ο Χριστός, δεν μπορεί ο άνθρωπος να την καθαρίσει με τις δικές του ενέργειες, καθώς η καρδιά του ανθρώπου είναι «αμαρτωλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9).
3/ Αφού ανατραπούν τα πάντα, αφού γίνει ο καθαρισμός με το μοναδικό λευκαντικό που υπάρχει και που είναι το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7) τι ακολουθεί πλέον; Ακολουθεί μια ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, μια ζωή που ευαρεστεί και τον πιστό άνθρωπο, αλλά και τον ίδιο τον Κύριο. Μια ψυχή στην οποία ακουμπάει το Πνεύμα του Θεού, που ο Κύριος αποκαλύπτει όλα τα μυστικά του ουρανού και όλα τα αιώνια σχέδια, που έχει «δια τους αγαπώντας Αυτόν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
Αποκαλύπτεται λοιπόν στον άνθρωπο :
1/ Πόσο ο Θεός αγάπησε τον κόσμο και έστειλε τον Υιόν Αυτού το μονογενή «για να μην απωλεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν» (Ιωάννης Γ/3: 16).
2/ O άνθρωπος που είναι λυτρωμένος του Χριστού, έχει πλήρη άφεση αμαρτιών και ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τις θυμηθεί πλέον. Τις έχει θέσει στα βάθη των ωκεανών. "Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας· και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας" (Μιχαίας Η/8: 19).
3/ Ο λυτρωμένος έχει δικαιωθεί, που σημαίνει ότι ο Θεός τον βλέπει σαν να μην έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτα. Τόσο τέλειο είναι το Έργο της αποκατάστασης, που ο Ιησούς Χριστός έκανε πάνω στο Σταυρό για κάθε αμαρτωλό που επιστρέφει σ' Αυτόν και ζητάει ειλικρινά το Έλεος και τη σωτηρία Του.
4/ Ο λυτρωμένος έχει αποκτήσει «υιοθεσία» και έχει "ίσα δικαιώματα" με τον Ιησού Χριστό. Έχει γίνει "κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού" (Ρωμαίους Η/8: 17). Γι’ αυτό ακριβώς το Έργο της σωτηρίας του Χριστού αποκαλείται ""μυστήριο" (Εφεσίους Γ/3: 9).
Μεγάλα είναι τα προνόμια όχι για κάποιους εκλεκτούς, αλλά για όλους τους πρώην αμαρτωλούς, οι οποίοι άφησαν το Χριστό να μπει μέσα στην καρδιά τους και να ανατρέψει "τα τραπέζια της αμαρτίας" και να κάνει τα πάντα νέα. Ο Κύριος περιμένει με πολλή αγάπη. Μη θέλοντας το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/34: 11), εφευρίσκει τρόπους για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Είναι πραγματικά φίλος "των αμαρτωλών και των τελωνών" (Λουκάς Ζ/7: 34), άρα είναι και δικός σου και δικός μου φίλος.
Πόσο θαυμαστό είναι το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου από την αμαρτία! Πόσο μεγάλη είναι η σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δια του Ιησού Χριστού, όταν ο Κύριος μπει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Ανατρέπει τα πάντα και κάνει τη λατρεία πνευματική, ευπρόσδεκτη στον Κύριο. Τότε η ψυχή γίνεται «ναός του Θεού», οίκος λατρείας και προσευχής. «Όθεν εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου