Το πλύσιμο των ποδιών.

  Ευαγγέλιον  «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΓ/13, εδ. 1 – 17.

1 Προ δε της εορτής του πάσχα εξεύρων ο Ιησούς ότι ήλθεν η ώρα αυτού διά να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα, αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς. 

2 Και αφού έγεινε δείπνος, ο δε διάβολος είχεν ήδη βάλει εις την καρδίαν του Ιούδα Σίμωνος του Ισκαριώτου να παραδώση αυτόν, 

3 εξεύρων ο Ιησούς ότι πάντα έδωκεν εις αυτόν ο Πατήρ εις τας χείρας, και ότι από του Θεού εξήλθε και προς τον Θεόν υπάγει, 

4 εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη 

5 έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος. 

6 Έρχεται λοιπόν προς τον Σίμωνα Πέτρον, και λέγει προς αυτόν εκείνος Κύριε, συ μου νίπτεις τους πόδας; 

7 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν Εκείνο, το οποίον εγώ κάμνω, συ δεν εξεύρεις τώρα, θέλεις όμως γνωρίσει μετά ταύτα. 

8 Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα. Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού. 

9 Λέγει προς αυτόν ο Σίμων Πέτρος Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν. 

10 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ' είναι όλος καθαρός και σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες. 

11 Διότι ήξευρεν εκείνον, όστις έμελλε να παραδώση αυτόν διά τούτο είπε Δεν είσθε πάντες καθαροί. 

12 Αφού λοιπόν ένιψε τους πόδας αυτών και έλαβε τα ιμάτια αυτού, καθήσας πάλιν είπε προς αυτούς Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; 

13 Σεις με φωνάζετε, Ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε, διότι είμαι. 

14 Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο Διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. 

15 Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, διά να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. 

16 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. 

17 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Όπως όλοι γνωρίζουμε μέσα από το Λόγο του Θεού, μια ημέρα πριν από το Πάσχα ο Κύριος έστειλε στην Ιερουσαλήμ τον Πέτρο και τον Ιωάννη, για να προετοιμάσουν το δείπνο του Πάσχα. Σε ένα συγκεκριμένο δημόσιο δρόμο, καθώς αυτοί θα περπατούσαν μέσα στην πόλη, θα συναντούσαν έναν άνθρωπο, που κρατούσε μια στάμνα με νερό. Θα τον ακολουθούσαν στο σπίτι, στο οποίο θα τους έδειχνε το δωμάτιο των καλεσμένων ήδη έτοιμο. Εκεί θα προετοιμάζονταν, για να γιορτάσουν το Πάσχα (Λουκάς ΚΒ/22: 8-13). Όλα έγιναν σύμφωνα με τις υποδείξεις του Κυρίου. Σε όλη την Ιερουσαλήμ όλες οι οικογένειες συγκεντρώνονταν, για να γιορτάσουν τη γιορτή του Πάσχα. Αυτό ήταν προς τιμή εκείνης της μεγάλης νύχτας στην ιστορία του Ισραήλ, όταν ο άγγελος του Κυρίου χτύπησε τα πρωτότοκα στην Αίγυπτο (Έξοδος ΙΒ/12: 29), ενώ προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών, οι οποίοι είχαν βάψει τους παραστάτες των σπιτιών τους με το αίμα ενός αρνίου (Έξοδος ΙΒ/12: 21-23). 

      Επρόκειτο για μια μεγάλη γιορτή, μια μοναδική ανάμνηση. Και ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι το θέμα της συζήτησης των μαθητών εκείνες τις ώρες, αυτοί επικεντρώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και αρχίζουν ατέρμονες συζητήσεις και διενέξεις μεταξύ τους για το ποιος θα είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών, ποιος θα ήταν πιο κοντινός βοηθός του Κυρίου, ποιος θα καθόταν δεξιά Του και ποιος αριστερά Του. Αυτό το γεγονός αποτελεί την πρώτη διάσπαση και διάσταση απόψεων μέσα στους κόλπους της εκκλησίας του Χριστού. Ο Κύριος τους είπε ξεκάθαρα: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε». (Ματθαίος Ι/10: 22). 

     «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος». (Λουκάς ΚΒ : 24). Διχασμός και φιλονικία παρουσιάζεται μέσα στην πρώτη εκκλησία, ένα μικρόβιο ιδιαίτερα μολυσματικό, τοξικό, διαλυτικό, που από τότε μέχρι σήμερα έχει εισχωρήσει σε χιλιάδες μικρές ή μεγάλες συνάξεις πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος θέλοντας να τους πείσει ότι δεν τους κάλεσε για να κυβερνήσουν, αλλά για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, προέβη σε μία συγκλονιστική πράξη που αποτελεί υπόδειγμα και μνημείο ταπείνωσης και υπηρεσίας προς το συνάνθρωπο: «εγείρεται εκ του δείπνου και εκδύεται τα ιμάτια αυτού, και λαβών προσόψιον διεζώσθη έπειτα βάλλει ύδωρ εις τον νιπτήρα, και ήρχισε να νίπτη τους πόδας των μαθητών και να σπογγίζη με το προσόψιον, με το οποίον ήτο διεζωσμένος» (Ιωάννης ΙΓ/13: 4-5). 

    Πολλές και ατέρμονες ήταν οι διαμάχες μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν ξέσπασε διχασμός για το ποιος θα προηγηθεί, για να υπηρετήσει τους άλλους. Οι συνήθεις διαμάχες ήταν κυρίως, για να υπηρετηθούν. Φανταστείτε να ξέσπαγε διαμάχη και φιλονικία μεταξύ των μαθητών για το ποιος θα προηγηθεί και ποιος θα ακολουθήσει στο πλύσιμο των ποδών των άλλων μαθητών. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν «φιλονικούσαν» τα παιδιά του Θεού για το ποιος θα προηγηθεί σε υπηρεσία και έργο για την εξυπηρέτηση, ανακούφιση κλπ ανθρώπων που έχουν ανάγκη! Δυστυχώς όμως την ώρα των καυγάδων για το ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος, κανένας μαθητής δεν έδειξε την παραμικρή προθυμία να πλύνει τα πόδια των άλλων. 

     Εκείνο τον καιρό το πλύσιμο των ποδιών ήταν μια αναγκαιότητα. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και ήταν πολύ σκονισμένοι, βρώμικοι και οι άνθρωποι φορούσαν σανδάλια. Η συνήθεια ήταν να αφήνουν τα σανδάλια τους στο xολ και ήταν υποχρέωσή του οικοδεσπότη να φροντίσει ο δούλος να πλύνει τα πόδια του καλεσμένου. Κάποιος είχε προμηθεύσει ένα δοχείο με νερό, μια λεκάνη και μια πετσέτα για το συνηθισμένο νίψιμο των ποδιών, αλλά κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει αυτό το καθήκον του υπηρέτη. Έτσι ο καθένας κάθισε στη θέση του στο τραπέζι και όλα πλέον ήταν έτοιμα. 

       Εκείνη λοιπόν την ώρα των προστριβών και των αντεγκλήσεων ο Κύριος, χωρίς να μιλήσει, άφησε δίπλα τα ενδύματά Του και ζώστηκε μια πετσέτα, πήρε μία στάμνα με νερό, έριξε σε μία λεκάνη και γονάτισε και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών Του αρχίζοντας από τον Πέτρο. Τι Θεία συγκατάβαση! Ο Δημιουργός του σύμπαντος γονατιστός να πλένει τα πόδια ενός δημιουργήματός του! Ο Πέτρος δεν μπορούσε να το ανεχτεί αυτό, καθώς ο Ιησούς γονάτισε μπροστά του. «Κύριε Συ μου νίπτεις τους πόδας μου; Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα». Η απάντηση του Κυρίου ήταν κατηγορηματική: «Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού». Ο Πέτρος δεν ήξερε ακριβώς τι εννοούσε ο Ιησούς, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο, ήθελε να είναι βέβαιος ότι θα έχει με το μέρος του τον Ιησού. «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας μου, και την κεφαλήν». Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν οι οικοδεσπότες, αλλά το ένιωσαν πολύ υποτιμητικό να πλένουν πόδια των άλλων, κάτι για το οποίο ο Ιησούς ήταν πρόθυμος. 

      Αυτή την ενέργεια πολύ δύσκολα μπορεί να την καταλάβει ο εγωιστής άνθρωπος. Ο Κύριος να πλύνει τα ροζιασμένα και βρώμικα πόδια των μαθητών Του που είχαν περπατήσει μαζί Του τόσα χιλιόμετρα και που ήταν τόσο βρώμικα! Ο πιστός άνθρωπος θα πρέπει να διακατέχεται από το «σύνδρομο του υπηρέτη» και όχι από το «σύνδρομο του υπηρετούμενου». Ο Κύριος κάλεσε και τους δώδεκα μαθητές και τους είπε: «Όστις θέλει να είναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης» (Μάρκος Θ/9: 35). Ο καθένας μας, όσα μεγάλα και σπουδαία πράγματα κι αν κάνει μέσα στην εκκλησία, μέσα στην κοινωνία, πάντοτε να θυμάται ότι είναι απλά ένας υπηρέτης. 

 Το ερώτημα είναι γιατί ο Κύριος προέβη σ’ αυτή την ενέργεια; Γιατί έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του; 

        Ταπείνωση. 

     Η τελετή του νιψίματος των ποδιών έγινε, για να θυμίζει σε όλους τους αιώνες την ταπεινοφροσύνη που θα πρέπει να διακρίνει το παιδί του Θεού. Η θέση του Κυρίου ήταν δίπλα στον Πατέρα, μέσα στην ουράνια δόξα. Από εκεί ξεκίνησε ο Κύριος, για να έρθει στη γη να ψάξει και να βρει το «απολωλός». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους (κεφ. Β/2, εδ. 7) αναφέρει: «εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους». 

    Το πρώτο που ήθελε να δείξει ο Κύριος στους μαθητές Του ήταν η ταπείνωση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσά τους και η υπηρεσία του ενός προς τον άλλον. Το Πνεύμα Του ήταν «δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους» (Γαλάτας Ε/5: 13). Ο νιπτήρας αναμφισβήτητα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα έσχατης ταπείνωσης. Θα λέγαμε ότι ολόκληρη η πορεία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού πάνω στη γη είναι: Ανιδιοτελής υπηρεσία, ταπείνωση και συγκατάβαση. Η ενανθρώπισή Του, η σάρκωσή Του είναι πράξεις ασύλληπτης ταπείνωσης. 

     Ο Προφήτης Ησαΐας σχετικά με την ταπείνωση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού αναφέρει: «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 7). Επίσης ο Απ. Παύλος αναφέρει: «και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8).

        Φάτνη και Σταυρός ήταν αρχή και τέλος μιας μεγάλης πορείας την οποία διέκρινε ένα στοιχείο, η ταπείνωση χωρίς όρους και όρια. Ο Κύριος γεννιέται μέσα σε μια φάτνη ζώων ως ο έσχατος των ανθρώπων. Για να χαρακτηρίσουμε τη ζωή Του, αρκεί να αναφέρουμε από το «κατά Ματθαίον» (κεφ. Η/8, εδ. 8): «αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν». Εμπαίζεται από τους δικούς και «ως ουδέν ελογίσθη» (Ησαϊας ΝΓ/53: 3). Ως πρόβατο άφωνο οδηγείται στο σταυρό και δέχεται να καρφωθεί πάνω σαν ένοχος και κακούργος και να φορτωθεί όλα τα αμαρτήματα των ανθρώπων. 

       Τούτη την τόσο σκοτεινή βραδιά παίρνει το νιπτήρα, την πετσέτα και σκύβει και πλένει τα πόδια των δώδεκα μαθητών Του. Αυτό θα πει: «αγάπη στην πράξη». Θυμόμαστε τι είπε ο Κύριος σ’ εκείνη την αμαρτωλή γυναίκα που έσπασε μπροστά Του το αλάβαστρο με το πολύτιμο μύρο και Του έπλεινε τα πόδια. «Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά» (Λουκάς Ζ/7: 47). Και ο Κύριος εδώ από πολλή αγάπη για τους μαθητές Του παίρνει την πρωτοβουλία να τους πλύνει τα πόδια. 

      Η κορύφωση της αγάπης του Κυρίου είναι τη στιγμή που σκύβει και πλένει και τα πόδια του Ιούδα. Πλένει εκείνα τα πόδια που σε πολύ λίγο θα τρέξουν στους εχθρούς του Κυρίου, για να τον προδώσουν. Λίγο αργότερα δίδει τον ευλογημένο «άρτον» και τον «οίνον» στα χέρια εκείνα που σε λίγο θα κρατούσαν τα τριάντα αργύρια της προδοσίας. Ο Ιούδας είχε ήδη συζητήσει και είχε συμφωνήσει με τους Φαρισαίους, τον Άννα και τον Καΐάφα τον αρχιερέα και τους άλλους, τον τρόπο που θα παρέδιδε τον Κύριο. Σίγουρα θα αισθάνθηκε μια ανακούφιση και θα σκέφτηκε: «Α! δεν έχει καταλάβει τίποτα ο Κύριος, δε γνωρίζει τίποτα για τις συμφωνίες που ήδη έχω κλείσει, για τα τριάντα αργύρια που πρόκειται να εισπράξω, τα οποία αντιστοιχούσαν στην τιμή ενός δούλου». Ο Ιούδας πλέον ήταν στο έλεος των εχθρών του Κυρίου, είχε προδώσει τον εαυτό του και μαζί και τον Ιησού. Ο Πέτρος διαμαρτυρήθηκε για την πράξη αυτή του Κυρίου να του πλύνει τα πόδια. Ο Ιούδας όχι μόνον δε διαμαρτυρήθηκε, αλλά αισθάνθηκε και ανακούφιση, καθώς θα σκέφτηκε ότι δεν έχει αντιληφθεί τίποτα ο Κύριος. Πόσο μεγάλο ήταν το λάθος του! Ο Κύριος «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψις Β/2: 23), «γνωρίζει τα κρύφια των καρδιών μας» (Ψαλμός ΜΔ/44: 21), μπορεί να διαβάσει και τις πιο κρυφές σκέψεις του ανθρώπου. 

      Καθώς πολλές φορές μέσα στη ζωή παρατηρούμε την αχαριστία και την εμπάθεια των ανθρώπων γύρω μας και την έλλειψη καλοσύνης, καλό είναι πριν πούμε ή κάνουμε κάτι, να φέρνουμε στο μυαλό μας την εικόνα του Κυρίου που πλένει τα πόδια του Ιούδα, ο οποίος σε λίγο με ένα σκληρό και άνανδρο τρόπο θα Tον προδώσει. Αυτός είναι ο θρίαμβος της ταπείνωσης! Αναμφισβήτητα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ένδειξη καλοσύνης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. 

       Παράδειγμα. 

       Ο Κύριος με το πλύσιμο των ποδών των μαθητών Του έδωσε ένα διαχρονικό παράδειγμα. 

 14 Αν, λοιπόν, εγώ, ο Κύριος και ο δάσκαλος, σας έπλυνα τα πόδια, κι εσείς χρωστάτε να πλένετε ο ένας τα πόδια τού άλλου. 

15 Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας. 

16 Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του ούτε απόστολος ανώτερος από εκείνον που τον απέστειλε. 

17 Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε (Ιωάννης ΙΓ/13: 14 – 17). 

       Αυτή ήταν η τελευταία εντολή του Κυρίου προς τους δικούς Του, λίγο πριν παραδοθεί στα χέρια ανόμων. Το ερώτημα είναι ποια απήχηση βρίσκει μέσα στη ζωή μας τούτη η εντολή. Είμαστε έτοιμοι, αν ο συνάνθρωπος μας αγγαρεύσει για "ένα μίλι", να βαδίσουμε μαζί του "δύο μίλια;" (Ματθαίος Ε/5: 41). Είμαστε έτοιμοι να σπεύσουμε στην ανάγκη του συνανθρώπου; Ο Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 15-16) αναφέρει: 

15 Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής, 

16 και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; 

      Ένα παράδειγμα για μίμηση σας έδωσα λέει ο Κύριος. «Εάν εγώ, ο Διδάσκαλος, έπλυνα τα πόδια τα δικά σας και σεις οφείλετε να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου». Όλοι θέλουμε να είμαστε προϊστάμενοι, αφεντικά και κανένας δε θέλει να είναι υπηρέτης και διάκονος. Ο Κύριος όμως έρχεται να αντιστρέψει τα πράγματα. «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης». (Μάρκος Θ/9: 35). 

     Ο Χριστός και σήμερα συγκαταβαίνει, «πλένει πόδας» και καθαρίζει τον άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν από το μόλυσμα της αμαρτίας. Το πλύσιμο που έκανε ο Χριστός στα πόδια των μαθητών του συμβολίζει τον καθαρισμό του ανθρώπου από την αμαρτία η οποία θα γινόταν με το μοναδικό λευκαντικό που είναι το αίμα του Κυρίου. Στην επιστολή «Α΄ Ιωάννου» (κεφ. Α΄, εδ. 7) αναφέρεται: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Ο Χριστός προσφέρει κάθαρση δωρεάν και δίνει άπειρες ευκαιρίες για καθαρισμό. Γι’ αυτό άλλωστε απαιτεί να είμαστε καθαροί και γι’ αυτό μια μέρα θα είμαστε αναπολόγητοι ενώπιόν Του. 

       Μακάρι επιλογή μας να είναι η «αγαθή μερίδα», μακάρι πρότυπό μας, υπόδειγμα μέσα στη ζωή μας να είναι ο Κύριος, η συμπεριφορά Του, η αγάπη Του. Ας τονίσουμε στο σημείο αυτό κάτι ιδιαίτερα σοβαρό. Γίνεται λόγος για υπηρεσία προς όλους και όχι αποκλειστικά στους δικούς μας, τους φίλους μας κλπ. Άλλωστε και οι Φαρισαίοι υπηρετούσαν τους δικούς τους ανθρώπους και όλοι οι άπιστοι όλων των εποχών πράττουν αναλόγως. (Λουκάς Σ/6: 32). Ας φροντίσουμε όμως εμείς να διαφέρουμε από αυτούς. 

Αγάπη. 

     Ο Κύριος τους έπλυνε τα πόδια, για να τους δώσει ένα παράδειγμα υπηρεσίας και για να τους αποδείξει πόσο πολύ τους αγαπά. Στο εδ.1 το λέει πολύ καθαρά: «... αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Αυτό είναι ένα παράδειγμα «προς μίμησιν» για τις δικούς Του. «Απ' αυτό θα μάθουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης ΙΓ/13: 35). 

      Ο Κύριός μας, ο Ιησούς, έχει ένα λαό σ' αυτόν τον κόσμο που είναι οι δικοί Του. Αυτός ο λαός δεν εντοπίζεται σε ένα έθνος, αντίθετα είναι «από κάθε φυλή και κάθε έθνος και γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5 : 9). Είναι δικοί Του, γιατί του δόθηκαν απ' τον Πατέρα (ΙΖ/17: 6). Ο ίδιος δε τους εξαγόρασε από τον εχθρό της ψυχής που ήσαν δουλωμένοι εξαιτίας της αμαρτίας με το ίδιο Του το αίμα, πλήρωσε πολύ ακριβά γι' αυτούς για να είναι δικοί Του (Ιωάννης Α/1: 11-12). Ο Ιησούς έχει πολύ μεγάλη αγάπη για τους δικούς Του που είναι στον κόσμο. Τους αγάπησε από καλή διάθεση και έδωσε τον εαυτό Του για την απολύτρωσή τους. Αν και βρίσκονται σ' αυτό τον κόσμο που είναι γεμάτος σκοτάδι, σήψη και αμαρτία, συνεχίζει αδιάκοπα να τους αγαπάει. 

       Σε λίγο θα πήγαινε στους δικούς Του στον ουρανό, αλλά φαίνεται να ενδιαφέρεται πιο πολύ για τους δικούς Του που είναι στη γη, γιατί αυτοί έχουν πιο πολύ ανάγκη. Αυτούς που ο Χριστός αγαπάει τους αγαπάει μέχρι τέλους, είναι σταθερός στην αγάπη Του. (Ιερεμίας ΛΑ/31: 3). Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει τον πιστό απ' την αγάπη του Χριστού. Τους αγαπάει μέχρι τέλους, μέχρι την τελειότητα. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 38-39) αναφέρει: 

38 Επειδή, είμαι πεπεισμένος ότι, ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποια άλλη κτίση, θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη τού Θεού, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας.

       Όταν ο Κύριος τελείωσε, πήρε τη θέση Του στο τραπέζι και τα πρώτα λόγια Του ήταν: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω» Ευλόγησε το φαγητό και έδωσε στον καθένα τη μερίδα του. (Λουκάς ΚΒ/22: 14-20). Καθώς έτρωγαν, ο Ιησούς είπε: «Ένας από σας θα με προδώσει». Αυτά τα λόγια έσπειραν φόβο και ανησυχία στους μαθητές. Ήταν η πρώτη φορά που τους έλεγε κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς φαινόταν να τους εμπιστεύεται όλους, δεν υπήρχε καμιά υποψία σε κανέναν όλα αυτά τα τρία χρόνια που ταξίδευαν μαζί, αλλά τώρα λέει ότι ένας από όλους είναι προδότης. Γνώριζαν μέσα από τις προφητείες των Γραφών ότι ο Μεσσίας θα προδιδόταν από έναν από τους φίλους του, αλλά όλα αυτά τα έβλεπαν κάπως συμβολικά και ουσιαστικά, δεν τα πολύ πίστευαν.

      Όταν οι μαθητές άκουσαν αυτά τα λόγια από τον Κύριο, άρχισαν να λυπούνται και να ανησυχούν και με μεγάλη απορία ρωτούσαν: «Κύριε μήπως εγώ είμαι;». Ακόμα και ο Ιωάννης, που αγαπούσε τον Κύριο τόσο πολύ, έγειρε το κεφάλι του και ρώτησε: «Κύριε, μήπως εγώ είμαι;». Ο Πέτρος παρακάλεσε τον Ιωάννη να ρωτήσει τον Ιησού ποιος ήταν, και ο Ιησούς απάντησε: «Εις εκ των δώδεκα, ο εμβάπτων μετ’ εμού εις το πινάκιον την χείρα». Τότε ο Κύριος πήρε ένα κομμάτι ψωμί, το βούτηξε στη σάλτσα του φαγητού και το έδωσε στον Ιούδα (Ιωάννης ΙΓ/13: 26), μια κίνηση ιδιαίτερης τρυφερότητας, αγάπης και φιλίας. «Αποκριθείς δε ο Ιούδας, όστις παρέδιδεν αυτόν, είπε: Μήπως εγώ είμαι, Ραββί; Λέγει προς αυτόν, Συ είπας». (Ματθαίος ΚΣ/26: 25). Στη συνέχεια ο Ιούδας έφυγε από το δωμάτιο και η πόρτα έκλεισε πίσω του. Ο Λόγος του Θεού μας επισημαίνει κάτι πολύ σοβαρό για κείνη την ώρα: «ήτο γαρ νύξ». 

     Ρίγος μας πιάνει, όταν εξετάζουμε τη συμπεριφορά του Ιούδα. Άφησε το φως του κόσμου και γύρισε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι. Ακόμα και τότε οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει τι είχε γίνει. Ο Ιούδας μπορεί να μην ήταν ο πιο αγαπητός ανάμεσά τους αλλά σίγουρα ποτέ δε φανταζόντουσαν να πουλήσει τη ζωή του Κυρίου. Σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς θα τον είχε στείλει για δουλειά. 

       Καθαρισμός. 

     Το πλύσιμο των ποδών αντιπροσωπεύει το συνεχή καθαρισμό της καρδιάς του ανθρώπου. Την κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς μας τη δίνει ο προφήτης "Ιερεμίας" (κεφ. ΙΖ/17: 17) «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα και σφόδρα διεφθαρμένη τις δύναται να γνωρίσει αυτήν;». Πώς θα συμμετείχαν στο Δείπνο του Κυρίου, αν δεν ήσαν καθαροί; Βεβαίως ο Κύριος μας έχει καθαρίσει, έχει εξαλείψει τις αμαρτίες μας, ολόκληρο το παρελθόν μας το έχει διαγράψει. Όμως ζώντας καθημερινά ανάμεσα σε μια γενεά «σκολειά και διεστραμμένη» (Φιλιππησίους Β/2: 15) τα πόδια μας σκονίζονται, η καρδιά μας λερώνεται και έχουμε ανάγκη κάθε στιγμή να ζητάμε από τον Κύριο «να μας πλύνει τους πόδας», να συγχωρήσει τις αμαρτίες της κάθε μας μέρας. Αυτό έχουμε ανάγκη, διότι «ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθεί».

        Όταν ο Ιούδας έφυγε, ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε παραπάνω σε αυτόν. Αντίθετα, πήρε το ψωμί και το έσπασε και έδωσε ένα μικρό κομμάτι σε κάθε έναν από τους έντεκα. Είπε: «Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου». Η εκκλησία του Χριστού πάντα θα προχωρά μπροστά, καμία δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της, το Έργο είναι του Κυρίου. Ο Κύριος κάθε στιγμή θα προσθέτει σ’ αυτήν καθημερινά τους σωζομένους (Πράξεις Β/2: 47). Το παράδειγμα του Ιούδα έρχεται να μας θυμίσει πόσο εύκολο είναι να αποκοπεί κάποιος από τον Κύριο, να χάσει το Χριστό μέσα στη ζωή του, να φύγει από το φως και να μείνει μέσα στο σκοτάδι με ένα βάναυσο αφέντη, που ο Λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει: «ανθρωποκτόνο» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       Αφού έφαγαν, ο Ιησούς έδωσε το ποτήρι με το κρασί στον καθένα τους και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον. Κάμετε αυτό πρός ανάμνησί Μου». Το κομμένο ψωμί είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού (Α' Κορινθίους Ι/10: 16), το οποίο πληγώθηκε, κόπηκε πάνω στο σταυρό για τη θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων μας. Το κρασί  είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού που δόθηκε «ως λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45) για την εξαγορά μας από το στρατόπεδο του εχθρού. Έλαβαν όλοι μέρος σε τούτο το δείπνο εκτός από τον Ιούδα που είχε φύγει. Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι μόνο να αποδείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός τους αγαπά, αλλά να δώσει και τη δύναμη στον κάθε άνθρωπο να γίνει Άγιος, καθώς Αυτός ήταν. «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι Άγιος» (Α΄ Πέτρου Α/1: 16). 

      Στο σώμα του Ιησού υπήρχε η ζωή του Θεού, αλλά στο σώμα των μαθητών Του υπήρχε μια διαφορετική ζωή - η ζωή της ανθρώπινης φυλής, η οποία ήταν αμαρτωλή από τότε που ο Αδάμ παράκουσε στο θέλημα του Θεού. Παρόλα αυτά ο Ιησούς ήθελε να μοιραστεί τη ζωή Του με αυτούς και να τους κάνει μετόχους του Πνεύματός Του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι Άγιος και να ζει ενάρετα χωρίς τη ζωή του Θεού μέσα του. Μοιράστηκε τη ζωή Του με αυτούς, όταν έλαβαν από το "σώμα Του" και το "αίμα Του". 

       Κλείνοντας, ας έχουμε πάντοτε στο νου μας τη μεγάλη, τη βασική παραίνεση του Κυρίου, μέσα στην οποία συγκεφαλαιώνεται ολόκληρη τη χριστιανική ζωή: «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ, χρεωστεί καθώς εκείνος περιεπάτησε, και αυτός ούτω να περιπατή» (επιστολή Α΄ Ιωάννη Β/2: 6). ---