ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

 Ευαγγέλιον «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. ΙΒ/12, εδάφ. 20 – 25. 

20 Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων διά να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. 

21 Ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησούν. 

22 Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέαν, και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι προς τον Ιησούν. 

23 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. 

24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει. 

25 Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλει απολέση αυτήν, και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ενώ η εχθρότητα του θρησκευτικού κατεστημένου έχει κορυφωθεί και ζητείται αιτία για να συλληφθεί ο Ιησούς Χριστός, συνέβη το εξής σημαντικό γεγονός. Κάποιοι Έλληνες που είχαν πάει στα Ιεροσόλυμα λόγω της εορτής του Πάσχα εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε και να γνωρίσουν τον Ιησού Χριστό. Αλήθεια τι ευλογημένο αίτημα! Ευχαριστούμε το Θεό, γιατί μια μέρα έβαλε τούτη την επιθυμία και στη δική μας καρδιά, να γνωρίσουμε το Χριστό. «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και ποιος δεν είναι σήμερα κουρασμένος και φορτωμένος; «Έλα να με γνωρίσεις» λέγει ο Κύριος σε κάθε ψυχή. «Έλα Θωμά, Γιώργη, Μαρία….. να με γνωρίσεις», «φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός» (Ιωάννης Κ/20: 27). 

     Σε τούτη την πρόσκληση έρχεται ο εχθρός της ψυχής να πει στον άνθρωπο: «Όχι, μη φάς απ’ αυτόν τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστός» γιατί άμα φας, θα γίνεις «αποσυνάγωγος», (Ιωάννης ΙΒ/12: 42), ζήσε τη ζωή σου. Με διάφορα ψέματα (ο πατέρας του ψεύδους «κατά Ιωάννην» Ζ/7: 44), πλανά τον άνθρωπο και μέσα από τα διάφορα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα τον οδηγεί στην άγνοια, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να μη γνωρίζει την Αλήθεια και να μην εκζητεί τον αληθινό Θεό. 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 11-13). 

       Τούτοι οι άνθρωποι πήγαν στο Φίλιππο το μαθητή και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Θελομεν να ίδωμεν τον Ιησού». Τα πάντα είναι θέμα προσωπικής συνάντησης με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να ικανοποιηθεί η ψυχή του ανθρώπου με θρησκευτικούς τύπους και ανούσιες τελετές. Δεν μπορεί να ντυθεί ο άνθρωπος με τα δικά του έργα, με τα «φύλα της συκιάς». «εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα» (Γένεση Γ/3: 7). «ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε» (Γένεση Γ/3: 12). Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άνθρωπος παραμένει γυμνός μέσα του, η ψυχή του παραμένει γυμνή και ανικανοποίητη.

      Όλοι οι θρησκευτικοί τύποι, όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες μοιάζουν με έναν διψασμένο στην ερημιά, που από μακριά βλέπει να πλησιάζει ένας οδοιπόρος φορτωμένος με μια στάμνα. Καθώς πλησιάζει, η χαρά του μεγαλώνει, γιατί θα πιει νερό και θα ξεδιψάσει. Όμως, όταν ο οδοιπόρος φθάνει κοντά, διαπιστώνει ότι η στάμνα είναι άδεια! 

       Όλοι τούτοι οι τύποι, οι ανθρώπινες παραδόσεις, τα λεγόμενα ήθη και έθιμα και κάθε τι που δεν είναι από τον Κύριο είναι μια άδεια στάμνα που δεν μπορεί να ξεδιψάσει το διψασμένο άνθρωπο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίσουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Τούτος θα πρέπει να είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μας προειδοποιεί: "Ελάτε σε μένα, ελάτε τώρα". «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, τώρα είναι ημέρα Σωτηρίας». (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). «Εάν σήμερα ακούσετε τη φωνή του υιού του Θεού μην σκληρήνετε την καρδιά σας». (Εβραίους Γ/3: 15). Αυτός είναι «το φως το αληθινό που φωτίζει πάντα άνθρωπο» (Ιωάννης Α/1: 9). 

       Στο πρόσωπο αυτών των πατριωτών μας, που ζήτησαν να γνωρίσουν τον Κύριο, ο Κύριος είδε τα έθνη που προσέρχονται για να λάβουν τη Σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει, διά Ιησού Χριστού, δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους «έως εσχάτου γης» (Ησαϊας ΜΘ/49: 6). Έτσι ερμηνεύεται ο λόγος τον οποίο είπε ο Κύριος: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου» (εδ.32). Βεβαίως δεν εννοεί ότι θα λάβει δόξα από τους ανθρώπους. Ο ίδιος είχε δηλώσει : «δόξα παρ’ ανθρώπων δεν λαμβάνω». (Ιωάννης Ε/5: 41). Άλλωστε τι είναι η ανθρώπινη δόξα που με τόσο πόθο και πάθος κυνηγάει ο άνθρωπος; Ο λόγος του Θεού λέει: «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου. Εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν» (Α΄ Πέτρου Α/1: 24). Είχε έρθει η ώρα να δοξαστεί ο Θεός μέσα από το εξιλαστήριο Έργο που θα πραγματοποιούσε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Η ώρα της μεγάλης θυσίας, της μοναδικής μέσα στην ιστορία, είχε φθάσει. «Αλλά, αυτός, αφού προσέφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού». (Εβραίους Ι/10: 12). «Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης». (ΕβραίουςΙ/10: 10). Έγινε μία Θυσία μία φορά για τη Σωτηρία όλων των ανθρώπων. 

       Για να κάνει κατανοητή την αναγκαιότητα τούτης της θυσίας, Του Λυτρωτικού Έργου πάνω στο σταυρό, ο Κύριος φέρνει ένα παράδειγμα από το φυσικό κόσμο. «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». (εδ. 24).

     Μιλάει ο Κύριος για ένα κόκκο σίτου, ένα μικρό σποράκι. Όμως τούτο το μικρό σποράκι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα ανθρώπινο επίτευγμα. Γιατί; Γιατί τούτο το μικρό σποράκι έχει μέσα του άλλα 60 ή 100 σποράκια. Κανένα ανθρώπινο έργο δεν έχει αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο που λέγεται ζωή. Τα έργα του ανθρώπου είναι σαν τον Ερμή τον Πραξιτέλη που υπάρχει στο Μουσείο των Δελφών. Έχει ανάστημα, είναι επιβλητικός, ωραίος, φαίνεται δυνατός, ρωμαλέος, έχει τα πάντα. Μόνο ζωή δεν έχει. Τούτο το σποράκι και κάθε σποράκι που ο Θεός έφτιαξε έχει μέσα του ζωή. 

      Προ καιρού οι άνθρωποι εκτόξευσαν ένα διαστημόπλοιο το οποίο μετά από μήνες θα φτάσει στον Άρη. Εκεί θα κάνει ό,τι έχει προγραμματιστεί να κάνει, για να καταλήξει στη συνέχεια πυρακτωμένο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι όντως μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά όλο τούτο που στοίχισε δισεκατομμύρια και εργάστηκαν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες επιστήμονες, δεν μπορεί να συγκριθεί με έναν κόκκο σίτου. Ο κόκκος του σίτου έχει ζωή μέσα του, έχει καρπό πολύ μέσα του. Μπορεί να   το ανθρώπινο μάτι να βλέπει έναν κόκκο σίτου μικρό και ταπεινό και η καρδιά του να το απορρίπτει και να προσκολλάται στο μεγάλο διαστημόπλοιο, γιατί «ο άνθρωπος αποβλέπει εις το φαινόμενον» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Όμως τούτες οι μεγάλες δυνάμεις της ζωής υπάρχουν μέσα στον κόκκο του σίτου έτοιμες να ενεργοποιηθούν, αφού όμως πρώτα (απαραίτητη προϋπόθεση) πεθάνει τούτος ο κόκκος. Εάν αυτό το σποράκι μείνει στο ράφι, μένει όπως είναι, δεν αλλάζει, δε μεταβάλλεται. Όμως εάν πέσει στη γη και πεθάνει, τότε πολύ καρπό φέρει. Είναι νόμος της φύσης. Μέσα από το θάνατο του σπόρου του σιταριού έρχεται στην ύπαρξη ένα καινούργιο φυτό, που δίνει άφθονο καρπό. 

       Πολλές φορές έχω βρεθεί το καλοκαίρι σε κτήματα που είναι σπαρμένα με σιτάρια. Μια φορά παρατήρησα ένα μεγάλο στάχυ που είχε πολύ καρπό και είχε γείρει προς τα κάτω. Πλησίασα σιγά - σιγά και το ξερίζωσα. Είχε ένα πλούσιο ριζικό σύστημα και στην άκρη ενός ριζίδιου υπήρχε σάπιο το σποράκι, από το οποίο είχε δημιουργηθεί αυτό το φυτό, με κορμό, με φύλλα και με πολύ καρπό. Αν αυτό το σποράκι είχε μείνει στο ράφι μιας αποθήκης του γεωργού, δε θα υπήρχε καμία μεταβολή σ’ αυτό, θα είχε μείνει μόνο. Όμως τώρα που πέθανε έφερε πολύ καρπό. 

        Ανάλογος νόμος ισχύει και στα πνευματικά πράγματα. Χάρη στο Λυτρωτικό θάνατο του Κυρίου Ιησού Χριστού όλοι οι πιστοί περνούν μέσα από τον “πνευματικό θάνατο” στην καινούργια ζωή. «Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας» (Γαλάτας Ε/5: 24). Όπως ο θάνατος του κόκκου του σιταριού κλείνει μέσα του δυνάμεις ζωής που κάνουν να βλαστήσει ένα καινούργιο φυτό, έτσι και ο θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού περικλείει δυνάμεις μιας καινούργιας πνευματικής ζωής που αποκτούν οι ψυχές που με πίστη θα «συσταυρωθούν» μαζί Του. 

     Είναι ο Ιησούς Χριστός ο κόκκος που, αφού έπεσε στη γη και πέθανε, δεν έμεινε σε κάποιο θεολογικό ράφι, ώστε να το ερευνήσει η ανθρώπινη φιλοσοφία ή επιστήμη. Όχι. Πέθανε, για να βγει μέσα από το θάνατό του η Λύτρωση, η Σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου, η αιώνια η άφθονη ζωή. «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία». (Ιωάννης Ι/10: 10). Πόσο θα πρέπει να πλημμυρίζει την καρδιά μας η ευγνωμοσύνη, όταν σκεφθεί κανείς ότι τούτος «ο κόκκος», ο Ιησούς Χριστός, εθελούσια για μένα και για σένα «έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Αλήθεια πόσο καρπό έφερε τούτος ο θάνατος; Ένα σποράκι αυτής της καρποφορίας είμαι και εγώ, είσαι και εσύ. Όμως σ’ αυτήν την κατάσταση θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη επιλογή. Θα μείνω ζωντανός και μόνος ή θα «πεθάνω» για να φέρω καρπό πολύ; Η ίδια πρόσκληση προσφέρεται σε κάθε άνθρωπο. Τώρα εγώ θα πρέπει να επιλέξω. Μόνος ή πεθαμένος μαζί με το Χριστό; Πού θα βαδίσω; Στο μεγάλο δρόμο, στη μεγάλη ασφαλτοστρωμένη λεωφόρο ή στο στενό και χωμάτινο δρόμο της πίστης και του θανάτου, «μπείτε μέσα από τη στενή πύλη επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή». (Ματθαίος Ζ/7:   13). Το πρώτο είναι εύκολο, αλλά οδηγεί όλο και πιο μακριά από Εκείνον. Το δεύτερο έχει κόστος, αλλά οδηγεί στη δόξα και την αιώνια ζωή. Στο τέλος του δύσκολου δρόμου περιμένει το νικητή ο ίδιος ο Κύριος έτοιμος να του απονείμει το στεφάνι της ζωής. «Μη φοβάσαι τίποτε από όσα πρόκειται να πάθεις πρόσεξε, ο διάβολος πρόκειται να βάλει μερικούς από σας σε φυλακή, για να δοκιμαστείτε και θα έχετε θλίψη δέκα ημερών. Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι τής ζωής». (Αποκάλυψις Β/2: 10). Ο Κύριος μας προειδοποιεί τους δικούς Του : Θα σας μισήσουν πάντες και πιο πολύ οι οικείοι σας. «και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού». (Ματθαίος Ι/10: 36). 

      To κόστος για να υπάρξει καρπός, καρποφορία είναι θάνατος. Θάνατος του Εγώ, θάνατος της σάρκας και όλων όσων πηγάζουν από αυτήν. «Είναι δε φανερά τα έργα τής σάρκας τα οποία είναι: Μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια» (Γαλάτας Ε/5: 19). Συμπερασματικά, όταν βλέπουμε έναν κόκκο σίτου, αμέσως θα πρέπει να σκεπτόμαστε ότι έχει μέσα του μια καρποφορία, αλλά και ένα θάνατο. Αν ένας άλλος κόκκος δεν είχε πεθάνει, δε θα υπήρχε. Και αν θέλει να φέρει καρπό, θα πρέπει κι αυτός να πεθάνει. 

     Ο κόκκος που μένει στο ράφι της αποθήκης κρύβει μέσα του ένα δράμα, λέγεται ακαρπία, ατολμία για την καταβολή του κόστους της καρποφορίας. Θυμίζει εκείνον που έλαβε μια μνα και την έκρυψε και την κράτησε και ενώ αναμφισβήτητα την πρόσεξε, δεν την πέταξε, όμως δεν την πολλαπλασίασε με αποτέλεσμα να λάβει την αποδοκιμασία του Θεού. (Λουκάς ΙΘ/19: 24). Το ερώτημα για τον καθένα είναι το εξής : Εγώ σε ποιον μοιάζω; Ο Χριστός για μένα και για σένα κατέβαλε τα λύτρα της αμαρτίας μας. Είμαστε «καρπός του πόνου της ψυχής του». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Ο Κύριος είδε «έκγονα», αφού πρώτα «έδωσε την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 10). 

       Και συνεχίζει ο Προφήτης Ησαΐας επτακόσια χρόνια π.Χ. «Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορταστεί, ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού». (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). Αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού είναι ο κάθε σωσμένος και λυτρωμένος άνθρωπος, όλοι εκείνοι που μια μέρα θα αποτελέσουν “τη νύμφη” του Ιησού Χριστού (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων «από κάθε έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν» (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 6) που μια μέρα θα σταθούν μπροστά Του, για να λάβουν τον έπαινο, το στεφάνι της ζωής. Αυτοί θα ακούσουν από τον ίδιο τον Κύριο τούτα τα λόγια: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων». (Λουκάς ΙΘ : 17). 

      Ο κόκκος του σίτου περιέχει τα ίδια “στοιχεία” με τον πιστό άνθρωπο. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει : 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 42 – 44). 

       Με την ευκαιρία αυτή ο Κύριος αποκαλύπτει μια ακόμη μεγάλη αλήθεια «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου» (εδ.31). Τώρα που με το θάνατό Του θα δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου και «ο άρχων του κόσμου τούτου» θα νικηθεί και θα εκβληθεί έξω (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ο Απόστολος των Εθνών βροντοφωνάζει: 

12 συνταφέντες μετ' αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. 

13 Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, 

14 εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού 

15 και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτού. (Κολοσαείς Β/2: 12 – 15). 

      Το αποτέλεσμα του θανάτου του Ιησού Χριστού πάνω στο Σταυρό και η συντριπτική ήττα του εχθρού από «το σπέρμα της γυναικός» (Γένεσις Γ/3: 15) είχε το εξής ευεργετικό αποτέλεσμα. Ο εχθρός τώρα δεν έχει ισχύ και εξουσία πάνω στις ψυχές που δέχονται με πίστη το Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους από την αμαρτία, τον Ιησού Χριστό και παραμένουν ενωμένοι «εν πνεύματι και αλληθεία», (Ιωάννης Δ/4: 24) μαζί Του. Έχασε ο εχθρός την εξουσία την οποία ο άνθρωπος δια της αμαρτίας του είχε παραχωρήσει. 

       «Και εγώ εάν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν». Θα εκλύσει όλους εκείνους που θα πιστέψουν στο Λυτρωτικό Έργο, που ο Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι η δόξα του Ιησού Χριστού, αυτή είναι η νίκη, ο θρίαμβος. Το μυστικό του θριάμβου; Τέλεια υπακοή στο θέλημα του Πατέρα. «Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 29). Νίκησε ο Ιησούς Χριστός «γενόμενος υπήκοος είς το θέλημα του Πατέρα, έως θανάτου, θανάτου Δε Σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 8). 

       Τούτη τη μεγάλη νίκη μπορεί ο κάθε πιστός να κερδίσει, αν στηρίζεται απόλυτα στη δύναμη του Λυτρωτικού Έργου του Ιησού Χριστού και ζει με υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Ο πιστός άνθρωπος με το νικητή ο Ιησού Χριστό θα μοιραστεί τη δόξα του και την εξουσία του. «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψη Γ/3: 21). 

    Τελειώνοντας θέλω να υπενθυμίσω τα εξής μέσα από το Λόγο του Θεού: Αν ο άνθρωπος «πεθάνει», ως προς τις απαιτήσεις της σάρκας και «συσταυρωθεί» με το Χριστό σε τούτη τη ζωή, ζήσει με άλλα λόγια τη ζωή του Χριστού, ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος θα τον αναστήσει και θα τον πάρει μαζί Του στην αιώνια δόξα. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: 

20 Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. 

21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. 

22 Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. 

23 Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν, ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού. (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20-23). 

     Όσον αφορά τις δοκιμασίες τούτης της ζωής ας προσέξουμε τα εξής: 

-- «Η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπεβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης». (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 17). 

-- «Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 18). ---