Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΑ/21, εδ. 1 – 11.
1 Και ότε επλησίασαν εις Ιεροσόλυμα και ήλθον εις Βηθφαγή προς το όρος των ελαιών, τότε ο Ιησούς απέστειλε δύο μαθητάς,
2 λέγων προς αυτούς Υπάγετε εις την κώμην την απέναντι υμών, και ευθύς θέλετε ευρεί όνον δεδεμένην και πωλάριον μετ' αυτής λύσατε και φέρετέ μοι.
3 Και εάν τις σας είπη τι, θέλετε ειπεί ότι ο Κύριος έχει χρείαν αυτών και ευθύς θέλει αποστείλει αυτά.
4 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν διά του προφήτου, λέγοντος
5 Είπατε προς την θυγατέρα Σιών, Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς και καθήμενος επί όνου και πώλου υιού υποζυγίου.
6 Πορευθέντες δε οι μαθηταί και ποιήσαντες καθώς προσέταξεν αυτούς ο Ιησούς,
7 έφεραν την όνον και το πωλάριον, και έβαλον επάνω αυτών τα ιμάτια αυτών και επεκάθισαν αυτόν επάνω αυτών.
8 Ο δε περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών εις την οδόν, άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων και έστρωνον εις την οδόν.
9 Οι δε όχλοι οι προπορευόμενοι και οι ακολουθούντες έκραζον, λέγοντες Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου Ωσαννά εν τοις υψίστοις.
10 Και ότε εισήλθεν εις Ιεροσόλυμα, εσείσθη πάσα η πόλις, λέγουσα Τις είναι ούτος;
11 Οι δε όχλοι έλεγον Ούτος είναι Ιησούς ο προφήτης ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
ΣΧΟΛΙΑ :
Έκπληξη και θαυμασμός, ευχαριστία και δοξολογία καταλαμβάνει την καρδιά κάθε ανθρώπου, όταν αναλογίζεται το μέγεθος της ταπείνωσης του Ιησού Χριστού και τα παθήματά Του, καθώς μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του τον βλέπουμε να διανύει την τελευταία εβδομάδα της πορείας Του πάνω στη γη μας. Μοναδική είναι στην ιστορία και ανείπωτη η ταπείνωση του Κυρίου για τη δική μας σωτηρία.
Της τελευταίας εβδομάδος είχε προηγηθεί ένα μεγάλο γεγονός που είχε συνταράξει όλους τους ανθρώπους. Πρόκειται για την ανάσταση του Λαζάρου, η οποία έγινε στην πόλη Βηθανία, η οποία απείχε από την Ιερουσαλήμ 15 στάδια, περίπου τρία χιλιόμετρα. Τέσσερις ολόκληρες ημέρες ήταν νεκρός μέσα στον τάφο ο Λάζαρος, όταν ο Χριστός με τους μαθητές του έφθασε στη Βηθανία. Αυτό το γεγονός καθώς και τα λόγια της αδελφής του Μάρθας: «Κύριε όζει» δεν εμπόδισαν τον Αρχηγό της ζωής να σταθεί μπροστά στον τάφο και με μεγάλη φωνή να πει : «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και σηκώθηκε ο πεθαμένος, πήρε ζωή, μιλούσε και συμπεριφερόταν όπως πρώτα. Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Κάποιοι μελετητές λένε πως αν ο Κύριος δεν είχε αναφέρει το όνομα του Λαζάρου, όλοι οι νεκροί θα είχαν βγει από τους τάφους τους.
Ο Χριστός ανάστησε το Λάζαρο από τους νεκρούς. Πάντες κατέλαβε έκπληξη και θαυμασμός για το ανείπωτο τούτο γεγονός. Μόνον οι αρχιερείς, οι οποίοι έλεγαν ότι γνωρίζουν το Λόγο του Θεού, βυθισμένοι και πνιγμένοι μέσα στο θρησκευτικό φανατισμό τους και το μίσος τους για τον Αρχηγό της ζωής, τον Κύριο Ιησού Χριστό, είχαν λυπηθεί από το μοναδικό αυτό γεγονός και αποφάσισαν να θανατώσουν το Χριστό, αλλά και το Λάζαρο, για να εξαφανίσουν τη ζωντανή απόδειξη της θεότητας και παντοδυναμίας του Ιησού Χριστού.
Το γεγονός της Ανάστασης του Λαζάρου είχε συγκλονίσει τα πλήθη. Πολλοί Εβραίοι προσκυνητές είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα. Όταν διαδόθηκε το μεγάλο αυτό γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου από τους νεκρούς, αρκετοί ξεκίνησαν από τα Ιεροσόλυμα για να πάνε στη Βηθανία να δούνε το μεγάλο θαύμα.
Εν τω μεταξύ ο Κύριος φεύγει από τη Βηθανία για να πάει στα Ιεροσόλυμα, καθώς περνάει από την πόλη Βηθφαγή, όταν έφθασαν κοντά στο όρος των Ελαιών, έστειλε δύο μαθητές Του και έφεραν ένα θηλυκό γαϊδούρι μαζί με ένα πουλάρι πάνω στο οποίο έστρωσαν από τα ρούχα τους. Σ΄ αυτό ανέβηκε ο Χριστός με προορισμό την Ιερουσαλήμ. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία των προφητών: "Ησαΐα" και "Ζαχαρία": «Πέστε στην πόλη της Σιών έρχεται σε σένα ο Βασιλιάς σου, πράος καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου».
Καθώς πλησιάζει στην Ιερουσαλήμ, δύο μεγάλα πλήθη συναντιούνται. Το ένα συνοδεύει το Χριστό που έφυγε από τη Βηθανία και το άλλο βγαίνει από την Ιερουσαλήμ για να υποδεχθεί το Χριστό. Το πλήθος που βγήκε από την Ιερουσαλήμ κρατούσε στα χέρια του βάια (κλαδιά) φοινίκων. Όταν τα δύο τούτα πλήθη συναντήθηκαν, επικράτησε μεγάλη χαρά και μεγάλος ενθουσιασμός. Όλοι έψαλαν: «Ωσανά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». Η λέξη «Ωσανά» είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει: «σώσε μας τώρα» και είναι παρμένο από τον ΡΙΗ / 118 ψαλμό, που οι Εβραίοι τον διάβαζαν στη γιορτή της σκηνοπηγίας, η οποία γινόταν σε ανάμνηση της απελευθέρωσης του Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου και της κατοίκισής τους σε σκηνές μέσα στην έρημο. Συμβόλιζε την απελευθέρωση που ο Μεσσίας θα έφερνε στο λαό του.
Τρία διαφορετικά κίνητρα ωθούσαν τον κόσμο σε δοξολογία.
-- Κάποιοι κινούμενοι από πολιτικούς λόγους έβλεπαν το Χριστό σαν τον επερχόμενο βασιλιά που θα τους ελευθέρωνε από το Ρωμαϊκό ζυγό.
-- Κάποιοι άλλοι τον έβλεπαν σαν ένα μεγάλο μεταρρυθμιστή. Ήταν φιλάνθρωπος, θεράπευε, έδινε τροφή, θεράπευε αρρώστιες. Προσέφερε ασφάλεια. Αυτό ακριβώς ήθελαν.
-- Κάποιοι άλλοι, και αυτοί ασφαλώς ήταν οι λιγότεροι, κινούνταν από θρησκευτικά ελατήρια, πίστευαν ότι ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος Μεσσίας από το Θεό, που ερχόταν για να ιδρύσει μια βασιλεία, όχι επίγεια, αλλά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου εκείνου που θα τον δεχόταν Σωτήρα και Κύριο στη ζωή του.
Και καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιερουσαλήμ και "είδε την πόλη, έκλαψε γι’ αυτήν". Όλο το πλήθος έχαιρε, όλοι ήταν χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι, φώναζαν, επευφημούσαν, αλάλαζαν, όμως ο Κύριος, καθώς από μακριά βλέπει την πόλη, δε γελάει, αντίθετα κλαίει. Αυτή είναι η μοναδική φορά που αναφέρεται ότι ο Κύριος έκλαψε. Η πόλη χαίρεται, ο Κύριος πονάει, μονολογεί: «Ιερουσαλήμ, μακάρι να γνώριζες....». Μήπως αυτό συμβαίνει και στη δική μας ζωή; Είμαστε χαρούμενοι που θα γιορτάσουμε το Πάσχα; Μήπως ο Κύριος βλέποντας μέσα στην καρδιά μας κλαίει για μας; «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ…». Αν ο λαός της Τον είχε δεχθεί ως απεσταλμένο από τον Θεό Σωτήρα, θα ζούσε με ειρήνη. Τώρα όμως ήταν πολύ αργά πλέον. "Θα σε περικυκλώσουν…. θα σε πολιορκήσουν…. δε θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα…." (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Και όλα αυτά, γιατί δεν έδωσε σημασία την ημέρα που την επισκέφθηκε ο Κύριος.
Και όταν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ, σείστηκε ολόκληρη η πόλη και όλοι έλεγαν : «Τίς είναι ούτος». Μέσα στην πόλη υπήρχε μεγάλη σύγχυση ως προς το ποιος ήταν ο Ιησούς! Όσοι ρωτούσαν, έπαιρναν από τα πλήθη την απάντηση ότι Αυτός είναι ο προφήτης Ιησούς από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Από τη διήγηση του Ευαγγελίου του Απ. "Μάρκου" (ΙΑ/11: 10) φαίνεται ότι ο λαός πίστευε ότι πολύ σύντομα θα ιδρύονταν μία επίγεια βασιλεία με το Χριστό στο θρόνο του Δαβίδ. Το πλήθος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι Αυτός ήταν ο απεσταλμένος από το Θεό Μεσσίας και ότι δεν ήταν ένα επίγειος βασιλιάς. Γι’ αυτό μετά από λίγο τούτο το ευμετάβλητο πλήθος, καθώς θα έβλεπε τον Ιησού να συλλαμβάνεται από τους Ρωμαίους, κάτω από τις πλεκτάνες, τις συκοφαντίες και τα ψεύδη των Ιουδαίων, θα φώναζε: «δεν θέλομεν ούτος βασιλεύσει εφ’ ημών, άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Οι καρδιές είναι μοιρασμένες οι συνειδήσεις ρευστές. Τη μία επικαλούνται, την άλλη αρνούνται. Αλήθεια δεν είναι αυτός ο κόσμος σήμερα; Αυτή δεν είναι η καρδιά του ανθρώπου; Γι’ αυτό ο άνθρωπος δε θα πρέπει να στηρίζεται στην καρδιά του και τα συναισθήματά του, αλλά να στηρίζεται με πίστη στον Ιησού Χριστό, που ήρθε στη γη και έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας, για μας.
Οι άνθρωποι ρωτούν, «ποιος είναι αυτός». Ο ίδιος ο Κύριος, όταν είχε έλθει στα μέρη της Καισαρείας, ρώτησε τους μαθητές τι έλεγαν οι άνθρωποι για το ποιος ήταν. Οι απαντήσεις ήταν πολλές. Άλλοι έλεγαν ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας και άλλοι κάποιος προφήτης. Πάντα οι άνθρωποι θα είναι διασπασμένοι, πάντα θα υπάρχει σύγχυση και πολυμορφία στις απόψεις των ανθρώπων. Τότε ο Κύριος ρωτάει τους μαθητές, «εσείς ποιος λέγετε ότι είμαι;». Ήταν η ώρα που ο Απ. Πέτρος πήρε το λόγο και έδωσε μια ιστορική ομολογία. «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού».
Ψυχή, καθώς ετοιμάζεσαι να γιορτάσεις το Πάσχα, έχεις δεχθεί μέσα στην καρδιά σου το Χριστό ως «ερχόμενον Κυρίου» ή μήπως βρίσκεσαι μέσα στην ανθρώπινη άγνοια και σύγχυση; Τον έχεις γνωρίσει προσωπικά ή Τον έχεις αγνοήσει; Ο Βολτέρος, γνωστός άθεος, περνώντας κάποτε ο εσταυρωμένος από μπροστά του, έβγαλε από σεβασμό το καπέλο του. Στην απορία ενός φίλου του που ήταν μαζί του απάντησε: «Χαιρετιόμαστε κάθε τόσο, αλλά νταραβέρια δεν έχουμε». Μήπως είσαι σ’ αυτή θέση;
Ποιος είναι αυτός που, ενώ δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίναι» (Λουκάς Θ/9: 58), έχει τη δύναμη να γαληνεύει την τρικυμισμένη θάλασσα; (Μάρκος Δ/4: 39). Ποιος είναι αυτός που θα χωρίσει την ιστορία στη μέση. π. Χ. και μ. Χ; Ποιος είναι Αυτός, ο οποίος 2.000 χρόνια μετά το θάνατό του, παραμένει μοναδική μορφή στην ιστορία;
Στο ερώτημα: «ποιος είναι αυτός;», ποια θα πρέπει να είναι η δική μας απάντηση; Θεωρώ ότι για να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ρωτήσουμε τον ίδιο το Χριστό. Ο ίδιος ο Χριστός διακηρύττει :
«Εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάννης Θ/9: 5).
«Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6).
«Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή» (Ιωάννης ΙΑ/.11: 25).
"Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, το νερό της ζωής" (Ιωάννης Σ/6: 51),
"Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός" (Ιωάννης Ι/10: 11).
Ο Ιησούς Χριστός είναι το παν για μας και γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι: «εν Χριστώ είστε πλήρεις» (Κολοσσαείς Β/2: 10).
Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ένας κοινός θνητός. Μιλάει με εξουσία. Πλησιάζει ένα τελώνη και του λέει: «Ακολούθα με» (Μάρκος Β/2: 14). Ο Ίδιος διακηρύττει ότι όποιος θέλει μπορεί να Τον ακολουθήσει. (Μάρκος Η/8: 34). Τονίζει επίσης «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ιωάννης ΚΑ/21: 22). «Ακούσατε ότι ερρέθη παλιά….. Εγώ όμως σας λέγω....» (Ματθαίος Ε/5: 43). «Οστις αγαπά πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα περισσότερο από μένα δεν είναι άξιος εμού» (Ματθαίος Ι/10: 37). Όλα αυτά δείχνουν ότι ο άνθρωπος Αυτός έχει εξουσία και είναι απόλυτα Κύριος. Μπαίνει μέσα στο Ναό, παίρνει το φραγγέλιο και μαστιγώνει την υποκρισία και την ανθρώπινη εκμετάλλευση (Ιωάννης Β/2: 16).
Ο ταπεινός και πράος βασιλιάς που μπαίνει στην Ιερουσαλήμ δεν έρχεται από μόνος Του. Έρχεται απεσταλμένος από τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό το γεγονός το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Πατέρας : «Ούτος είναι ο υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην, αυτού να ακούετε» (Ματθαίος ΙΖ/17: 5 & ΙΒ/12: 18). Έρχεται από τον Πατέρα, για να υλοποιήσει ένα σχέδιο, που προ καταβολής κόσμου (Α΄ Πέτρου Α/1: 20) είχε ο Θεός συλλάβει, μέσα στην Πανσοφία Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Έρχεται, για να πεθάνει πάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Πάνω στο σταυρό παίρνει τη θέση του κάθε ανθρώπου, καθώς «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Αναμάρτητος ων. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει: «δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9), πληρώνει για τις δικές μας αμαρτίες και πεθαίνει Αυτός, για να μην πεθάνεις εσύ και εγώ (Ρωμαίους Ε/5: 8).
Στην επιστολή "προς Εβραίους" (κεφ. Ι/10, εδ.7) αναφέρεται: «τότε είπα: ναι Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου, όπως είναι γραμμένο για μένα στο νόμο». Αφήνει τη δόξα την οποία είχε ως μονογενής Υιός του Θεού και παίρνει "δούλου μορφή" (Φιλιππησίους Β/2: 7) ταπεινώνεται έως θανάτου, θανάτου δε σταυρού και έρχεται στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας, εξαιτίας της αμαρτίας, για να ψάξει και να βρει «το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10), δηλαδή τον χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας του άνθρωπο.
Ο προφήτης Ησαΐας στο κεφ. ΝΓ/53, το «μικρό ευαγγέλιο» όπως ονομάστηκε, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, διακηρύττει :
«Δεν πίστεψαν πολλοί στο κήρυγμα του Μεσσία, γι’ αυτό και η δύναμη του Κυρίου δεν φανερώθηκε σε πολλούς. Ο Κύριος Ιησούς αναπτύχθηκε κάτω από το βλέμμα του Θεού σαν τρυφερό φυτό, μέσα στον κόσμο της αμαρτίας. Ήταν σαν τη ρίζα που φυτρώνει στην ξεραμένη γη. Το έθνος τους Ισραήλ (οι δικοί του στους οποίους ήρθε), δεν μπόρεσαν να δουν οποιαδήποτε ομορφιά σ’ αυτόν. Περιφρονημένος, εγκαταλελειμμένος, άνθρωπος φορτωμένος με θλίψεις, άνθρωπος που ήξερε τι σημαίνει πόνος.
Για τους ανθρώπους ήταν αποκρουστικός. Όμως αυτός (και τούτη είναι η ομολογία όλων των πιστών, όλων των αιώνων). Φορτώθηκε τις δικές μας θλίψεις και υπέφερε τους δικούς μας πόνους. Εμείς, καθώς τον βλέπαμε πάνω στο σταυρό, νομίζαμε ότι όλα όσο έπαθε ήταν τιμωρία από το Θεό. Όμως όλα αυτά ήταν για τις δικές μας αμαρτίες, για χάρη της δικής μας σωτηρίας και να βρούμε εμείς τη γιατρειά από την ανίατη αρρώστια της αμαρτίας. Η αλήθεια είναι ότι εμείς είχαμε πλανηθεί και ο καθένας είχε πάρει το δικό του δρόμο. Όμως ο Θεός επέτρεψε να πέσει πάνω του όλη η αμαρτία όλων μας και έτσι να γίνει ο αντικαταστάτης μας, ενώπιον της Θείας Δικαιοσύνης.
Για τις δικές μας παραβάσεις τραυματίστηκε και φορτώθηκε στο σώμα του τις αμαρτίες μας πάνω στο ξύλο. Πήρε την ενοχή μας και μας έδωσε ειρήνη, πήρε τα βάρη μας για να μας αναπαύσει. Με τις πληγές του έφερε γιατρειά στην ψυχή μας. Τον έβαλαν μαζί με τους παράνομους και πιστέψαμε ότι τον ξέχασε ο Θεός. Όμως Εκείνος θυσιάστηκε για χάρη μας, για να βρει ικανοποίηση ο νόμος και όλη η αμαρτία μας φορτώθηκε πάνω στους άγιους ώμους του.
Σαν πρόβατο άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει υπέμεινε το σταυρό. Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηπάρχθει. Κακόπαθε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε μακριά. Έμοιαζε αδύνατο να έχει απογόνους, αφού τον εξαφάνισαν από το ζωντανό κόσμο, καθώς πέθανε για τις αμαρτίες του λαού. Δεν είχε πράξει ανομία, δεν είχε πει ποτέ κανένα ψέμα. Ο Κύριος όμως θέλησε να τον συντρίψει με τον πόνο. Και όταν θα προσφέρει τη ζωή του θυσία εξιλέωσης, τότε θα δει απογόνους, δηλαδή όλους εκείνους που θα πιστέψουν σ’ αυτόν κι ο Θεός θα του δώσει πολλά χρόνια να ζήσει με τη δύναμη της αιώνιας ζωής. Όλοι οι σκοποί του Θεού θα εκπληρωθούν μέσα σ’ αυτόν. Καθώς θα βλέπει τα πλήθη εκείνων που θα έχουν λυτρωθεί με το αίμα του, η ψυχή του θα χορτάσει φως. Ο δίκαιος ο δούλος μου, με τη γνώση του θελήματός μου, θα ελευθερώσει πολλούς από την ενοχή».
Αυτό σημαίνει πως ο Μεσσίας ήξερε το θέλημα του Πατέρα ν’ ανέβει στο σταυρό και πως με το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, θα θεωρούσε τον κάθε πιστό δικαιωμένο.
Μια στροφή από έναν ύμνο λέει :
"Τους απογόνους του να τους μετρήσει, ποιος μπορεί;
Ποιος θα διακηρύξει του σταυρού του, τους θριάμβους όλους;
Εκατομμύρια που πέθαναν, τώρα είναι πάλι ζωντανοί
Μυριάδες Τον ακολουθούν μεσ’ τους αιώνες".
Ο Κύριος είναι νικητής, είναι ο βασιλιάς που έρχεται.
Εξαιτίας του Έργου Του και της υπακοής Του ο Θεός θα του δώσει θέση ανάμεσα στους μεγάλους, ανάμεσα στους πιστούς. Και θα μοιράσει αυτός τα λάφυρα στους ισχυρούς. Ποιοι είναι οι ισχυροί. Είναι οι πρώην ανίσχυροι! «τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα» (Α' Κορινθίους Α/1: 28) που όμως συνδέθηκαν δια της πίστεως με Αυτόν και πλέον θα είναι ισχυροί, εις τους αιώνες των αιώνων.
Γιατί θα δοξαστεί ο δούλος και θα θριαμβεύσει, τόσο πολύ;
1/ Γιατί ο Ίδιος με τη δική Του θέληση, έδωσε τη ζωή του στο θάνατο, υπέρ των εχθρών αυτού.
2/ Δέχθηκε να λογιστεί με τους άνόμους.
3/ Αυτός βάσταξε τις αμαρτίες πολλών.
4/ Θα μεσιτεύει υπέρ των αμαρτωλών (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 5).
«ποιος είναι αυτός;».
Αυτός που μπαίνει πράος και ταπεινός στην Ιερουσαλήμ είναι: «Ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. Ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών και ο άρχων των βασιλέων της γης, εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς, εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού. Εις Αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Α/1: 5,6).
Στον πρώτο ερχομό Του ο Κύριος ήρθε πράος και ταπεινός. Ήρθε, για να δώσει τον εαυτόν του "ως λύτρον για την εξαγορά πολλών μέσα από το στρατόπεδο του εχθρού" (Ματθαίος Κ/20: 28 & Μάρκος Ι/10: 45). Όμως θα έρθει καιρός, που οι ουρανοί θα ανοίξουν και πάλι και Αυτός, που χτες ήρθε ταπεινός, καβάλα πάνω σ' ένα μικρό γαϊδουράκι, επευφημούμενος από τα ενθουσιασμένα, αλλά ευμετάβλητα πλήθη, θα φανεί να έρχεται πάνω σε ένδοξη νεφέλη, λαμπρός και φωτεινός, ένδοξος βασιλιάς, ακολουθούμενος από τις στρατιές του ουρανού, που θα τον συνοδεύουν (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 14). Τότε, σύμφωνα με την περιγραφή του 19ου κεφαλαίου του βιβλίου της "Αποκάλυψης": «Το κεφάλι Του θα το στολίζουν διαδήματα πολλά, τα μάτια Του θα είναι σαν φλόγα πύρινη, τα ρούχα Του θα είναι βαμμένα στο αίμα, που θα συμβολίζει το αίμα της θυσίας του για την κάθε ψυχή και θα έχει το όνομα: «ο Λόγος του Θεού» και στο μηρό του θα είναι γραμμένο: «Βασιλιάς Βασιλιάδων και Κύριος Κυρίων» (εδ. 16).
Θα κρίνει και θα πολεμάει τα έθνη των ασεβών, που θα έχουν συγκεντρωθεί στον Αρμαγεδώνα και από τα χείλη Του θα βγαίνει «ρομφαία κοφτερή, ο λόγος Του» (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 15). Θα χτυπά τα έθνη, ώστε σύμφωνα με τον αρχαίο ψαλμό: «θα τους ποιμάνει με σιδερένιο ραβδί» και Αυτός θα πατήσει το πατητήρι του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού. Δηλαδή, θα κάνει κρίση στα έθνη, σε όλους εκείνους που Τον αποδοκίμασαν, που δεν Τον δέχτηκαν, που δεν Τον αναγνώρισαν, σαν προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο.
Μπροστά σ’ αυτή την ένδοξη παρουσία, μπροστά στον ερχόμενο Κύριο, ας μη σαλεύει η καρδιά μας. Ας σταθούμε σταθεροί με πίστη σ’ Αυτόν, ψάλλοντας, μέσα από την καρδιά μας:
«Ωσαννά, στον Υιό του Δαβίδ. Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Πατέρα. Δόξα στον Κύριο. Δόξα στον ύψιστο Θεό». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου