Το πρόβλημα του πόνου.

  Ευαγγέλιον «κατά ΜΑΡΚΟΝ», κεφ. Δ/4, εδ. 35-41. 

35 Και λέγει προς αυτούς εν εκείνη τη ημέρα, ότε έγεινεν εσπέρα. Ας διέλθωμεν εις το πέραν. 

36 Και αφήσαντες τον όχλον, παραλαμβάνουσιν αυτόν ως ήτο εν τω πλοίω και άλλα δε πλοιάρια ήσαν μετ' αυτού. 

37 Και γίνεται μέγας ανεμοστρόβιλος και τα κύματα εισέβαλλον εις το πλοίον, ώστε αυτό ήδη εγεμίζετο. 

38 Και Αυτός ήτο επί της πρύμνης κοιμώμενος επί το προσκεφάλαιον και εξυπνούσιν αυτόν και λέγουσι προς αυτόν: Διδάσκαλε, δεν σε μέλει ότι χανόμεθα; 

39 Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμον και είπε προς την θάλασσαν: Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη. 

40 Και είπε προς αυτούς Διά τι είσθε ούτω δειλοί; πως δεν έχετε πίστιν; 

41 Και εφοβήθησαν φόβον μέγαν και έλεγον προς αλλήλους Τις λοιπόν είναι ούτος, ότι και ο άνεμος και η θάλασσα υπακούουσιν εις αυτόν; 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. Σ/6, εδ. 16-19.

16 Καθώς δε έγεινεν εσπέρα, κατέβησαν οι μαθηταί αυτού εις την θάλασσαν, 

17 και εμβάντες εις το πλοίον, ήρχοντο πέραν της θαλάσσης εις Καπερναούμ. Και είχεν ήδη γίνει σκότος και ο Ιησούς δεν είχεν ελθεί προς αυτούς, 

18 και η θάλασσα υψώνετο, επειδή έπνεε δυνατός άνεμος. 

19 Αφού λοιπόν εκωπηλάτησαν ως εικοσιπέντε ή τριάκοντα στάδια βλέπουσι τον Ιησούν περιπατούντα επί της θαλάσσης και πλησιάζοντα εις το πλοίον, και εφοβήθησαν. 

20 Εκείνος δε λέγει προς αυτούς Εγώ είμαι μη φοβείσθε. 

             ΣΧΟΛΙΑ:

       Πρόκειται για δύο θαυμάσια περιστατικά μέσα από τον αιώνιο Λόγο του Θεού. Μοιάζουν να είναι ξεχωριστά, να είναι διαφορετικά. Στο πρώτο αναφέρεται σε μία μεγάλη τρικυμία, όμως είναι μέρα και το κυριότερο είναι κοντά ο Κύριος. Τον βλέπεις, Του μιλάς, αισθάνεσαι την παρουσία Του, την ασφάλειά Του. Στη δεύτερη βλέπουμε να ξεσπά μια, ακόμα μεγαλύτερη τρικυμία. Αλήθεια πόσες κρύβει η ζωή! Παντού να απλώνεται σκοτάδι και ο Ιησούς να είναι μακριά. Ζητάς τον Κύριο, πας να πιαστείς απ’ Αυτόν και διαπιστώνεις ότι ο Κύριος δεν είναι μαζί σου, δεν είναι μέσα στο καράβι της ζωής σου. Εύλογα φθάνει στα χείλη το ερώτημα των μαθητών: «Δεν σε μέλει Κύριε που χανόμαστε;» Δε σε νοιάζει, Κύριε, για μένα που χάνομαι; Είναι η ώρα του εχθρού, η ώρα του πονηρού, είναι η ώρα που θα έρθει να σου ψιθυρίσει : «Ελπισες στο Θεό. Ω πόσο λάθος έκανες, που είναι ο Θεός σου τώρα που τον έχεις ανάγκη, τώρα που η τρικυμία πάει να καταπιεί το καράβι σου». 

       Σ΄ ένα κινηματογραφικό έργο με θέμα την κατοχή (1940) μια ομάδα Εβραίων οδηγείται στα κρεματόρια. Είναι γυμνοί, σκυθρωποί, ένα βήμα από τον πιο εξευτελιστικό θάνατο και ένας απ’ αυτούς, καθώς σέρνει το κορμί του προς το θάνατο, σηκώνει τα μάτια προς τον ουρανό ψιθυρίζοντας τον ΚΓ/23 ψαλμό του Δαυίδ. (εδ. 4) «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθεί κακόν, διότι Εσύ Κύριε είσαι μετ’ εμού». Μπορεί με τα σάρκινα μάτια ο Δαβίδ να μην έβλεπε τον Κύριο, όμως με τα πνευματικά μάτια, με τα μάτια της πίστης τον είχε δίπλα του, τον είχε πάντα κοντά του. 

       Κοιτάζεις στον καταγάλανο ουρανό, βλέπεις τον ήλιο και θαυμάζεις αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού που δίνει τη ζωή στα πάντα γύρω μας. Κοιτάζεις την επόμενη μέρα που έχει συννεφιά, αντάρα, τρικυμία και μόνο μαυρίλα βλέπεις. Ο ήλιος δε φαίνεται πουθενά, όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι χάθηκε ο ήλιος, ότι δεν υπάρχει ήλιος; Ο ήλιος υπάρχει, συνεχίζει να στέλνει το πολύτιμό του φως, είναι την κάθε ώρα στο σημείο που πρέπει να βρίσκεται. Δε χάνεται ο ήλιος από τη ζωή μας, απλά έρχονται τα σύννεφα (οι δυσκολίες) πολλές φορές και τον κρύψουν, με αποτέλεσμα να μην τον βλέπουμε. Το ίδιο και με το Χριστό. Δε χάνεται, δεν εγκαταλείπει την ψυχή που θα Τον επικαλεστεί στη ζωή της. Αφήνει τα 99 πρόβατα, για να ψάξει στα βουνά και τα λαγκάδια, όπου επέλεξες για να ζήσεις τη ζωή σου ψυχή, για να βρει το ένα χαμένο πρόβατο (Ματθαίος ΙΗ/18: 11-14). Ο Θεός θέλει όλους να τους σώσει και να τους φέρει σε μετάνοια (Εβραίους Σ/6 : 6). 

      Μπορεί με τα χρόνια οι συνθήκες της ζωής να αλλάζουν, αλλά ο Χριστός παραμένει ο ίδιος. Δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται η δύναμή Του, δε μικραίνει το χέρι Του, δε βαρύνεται το αυτί Του (Ησαΐας ΝΘ/59 : 1). Πόσο ευτυχισμένη είναι εκείνη η ψυχή, που σε πείσμα της συννεφιάς, της τρικυμίας, σε πείσμα των δύσκολων εξωτερικών συνθηκών, ακουμπάει με απόλυτη εμπιστοσύνη επάνω Του, Τον βλέπει με τα μάτια της πίστης και Τον εμπιστεύεται. Έντονο το παράπονο του Κυρίου : «Θωμά με είδες και πίστεψες. Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες». (Ιωάννης Κ/20 : 29). 

      Οι περιστάσεις της ζωής, οι δυσκολίες, το σκοτάδι που απλώνεται γύρω μας, πνευματικό σκοτάδι πάνω απ’ όλα, έρχονται να κρύψουν πολλές φορά το Χριστό από τη ζωή μας. Αυτό μπορεί να συμβεί, ένα όμως πράγμα δε μπορεί να συμβεί, όποια κι αν είναι τα γεγονότα, να μας κρύψουν από τα μάτια του Χριστού. Το μυστικό της σωτηρίας του πιστού ανθρώπου δεν έγκειται στο γεγονός ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πάντοτε το Χριστό, αλλά ότι Εκείνος ποτέ δε μας χάνει από τα μάτια Του, ποτέ δε μας ξεχνά. Ένα καράβι, ένα καρυδότσουφλο καλύτερα μέσα στην τρικυμία, είναι η ζωή του ανθρώπου. Έτσι κατάντησε τη ζωή η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από το Θεό. Και είναι τυφλή τούτη η τρικυμία. Δεν ξεχωρίζει, δεν ξέρει να διαβάσει, δεν μπορεί να διακρίνει. Μόνο να χτυπήσει ξέρει, όσο μπορεί πιο σκληρά, για να εξουθενώσει τον άνθρωπο. 

   Ο άνθρωπος είχε πλαστεί από το Δημιουργό για να ζει αιώνια κοντά Του. Ρητή ήταν η προειδοποίηση του Θεού. «Πρόσεξε δεν θα φας απ’ αυτόν τον καρπό (δεν θα παρακούσεις, δεν θα αμαρτήσεις), γιατί αν το κάνεις, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17). Το ίδιο λέει σε κάθε ψυχή και σήμερα ο Θεός. Ο άνθρωπος αμάρτησε. Από εκείνη την ώρα δεν είχε μόνον ο Θεός δικαιώματα μέσα στη ζωή του, δικαιώματα είχε πλέον και ο εχθρός της ψυχής ο διάβολος. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αμαρτίας. Να πώς μπήκαν οι τρικυμίες μέσα στη ζωή του ανθρώπου, ο πόνος, η θλίψη, το κακό. Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο ζωή να σημαίνει θλίψη και πόνος. Απέκτησε δικαιώματα πάνω στον άνθρωπο ο διάβολος, ο οποίος είναι «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). Ένα στόχο έχει ο διάβολος για την κάθε ψυχή, που είναι δημιούργημα του Θεού, να την ταλαιπωρήσει και να την πάρει μαζί του αιωνίως. 

     Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστό, ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησαΐας ΝΓ/53: 3). Ο πολύπαθος Ιώβ έρχεται να μας πει κάτι χαρακτηριστικό για τον ανθρώπινο πόνο: «Ο άνθρωπος γεννάται για τη θλίψη και οι νεοσσοί των αετών για να πετούν ψηλά» (Ιώβ. Ε/5: 7). Πόσο παρήγορα αντηχούν τα λόγια του Κυρίου μέσα στον κόσμο των δακρύων! Αναφέρεται σχετικά στο βιβλίο της "Αποκάλυψης": «Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καυμα, διότι το Αρνίον (ο Ιησούς Χριστός) το ανάμεσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων, και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών» (Αποκάλυψη Ζ/7: 16,17). Αυτή είναι η υπόσχεση του Θεού στους δικούς Του (Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Αυτή τη ζωή υπόσχεται ο Θεός στους δικούς Του; Άραγε αυτή είναι η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο; Θα έλεγα όχι. Η πιο παρήγορη υπόσχεση του Θεού, θεωρώ ότι αναφέρεται στο «κατά Λουκάν» (ΙΣ/16 : 17)  & «κατά Ματθαίον» (Ε/5: 18)  και είναι : «Η γη και ουρανός θα παρέλθουν ένα (ι ) δεν θα υπάρξει που να μην εκπληρωθεί από το Λόγο του Θεού».

     Με μπουνάτσα, με καλό καιρό ξεκίνησαν οι μαθητές, για να περάσουν τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Ήταν όλα καλά, όλα ευχάριστα. Ξαφνικά, τελείως απρόσμενα, εκεί που κανένας δεν το περίμενε, ξέσπασε μεγάλος ανεμοστρόβιλος. Και τούτο είναι ένα μεγάλο χαρακτηριστικό της ζωής. Απρόσμενες οι μπόρες και ξαφνικές έρχονται, για να φέρουν τα “πάνω κάτω”. Εύλογα την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας ένα “γιατί” ανεβαίνει στα χείλη όλων μας, ένα πανανθρώπινο «γιατί;» Δεν υπάρχει καρδιά που να μην ανέβηκε, χείλη που να μην ψιθύρισαν τούτο το «γιατί». Γιατί Θεέ μου; Γιατί το επέτρεψες αυτό; Ακόμα και ο Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά το ψιθύρισε: “Θεέ μου γιατί με εγκατέλειπες” (Ματθαίος ΚΖ/27: 46 & Μάρκος ΙΕ/15: 34). 

    Κατά καιρούς πολλοί προσπάθησαν να δώσουν μια εξήγηση σε τούτο το τρομερό «γιατί» σκεπτόμενοι επιπόλαια και επιφανειακά. Ακόμα και οι μαθητές, όταν βρέθηκαν κάποτε μπροστά σ’ έναν εκ γενετής τυφλό, ρώτησαν τον Κύριο: «Γιατί Κύριε γεννήθηκε αυτός ο άνθρωπος τυφλός. Αυτός αμάρτησε ή οι γονείς του». Εύκολα οι άνθρωποι δίνουν εξηγήσεις για τον πόνο και τις τρικυμίες της ζωής, όμως ο Χριστός δεν τη δέχτηκε αυτή την εξήγηση των μαθητών, γιατί δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. (Ιωάννης Θ/9 : 1-3). 

   Καθώς ο Απ. Παύλος αναλύει στους Κορίνθιους τον «ύμνο της Αγάπης», έρχεται να τους ομολογήσει μια μεγάλη αλήθεια: Σ’ αυτή τη ζωή «εν κατόπτρω βλέπουμε τα πράγματα, αινιγματοδώς, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο, τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). Μέσα στην αιωνιότητα θα υπάρξει τούτη η ώρα που στην παρουσία του Θεού θα γνωρίσουμε τα πάντα. Σ’ αυτή τη ζωή κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες μην προσπαθούμε να λύσουμε το μυστήριο του πόνου. Ο Λόγος του Θεού για δύο πράγματα μας διαβεβαιώνει: 

1/ «Όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου» (Α΄ Κορινθίους ΙΑ/11 : 32). 

2/ «Τα πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν» (Ρωμαίους Η/8: 28). 

     Από κάθε τρικυμία ας βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα, ας αποκτήσουμε μεγαλύτερη πείρα, ωριμότερο χαρακτήρα, βαθύτερη πίστη και πάνω απ’ όλα στενότερο δεσμό με το Χριστό. Κι Αυτός πόνεσε πάνω στο σταυρό. Στη ολιγόχρονη πορεία του πάνω στη γη δεν υπήρξε τρικυμία που να μην Τον χτύπησε, αν και δεν είχε κάνει αμαρτία. Ο προφήτης Ησαΐας έρχεται να μας πει χαρακτηριστικά στο ΝΓ/53 κεφάλαιο του βιβλίου του (εδ. 5 & 6). «Αυτός ετραυματίσθη για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνη ημων, ήτο επ’ αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν». (γιατρευτήκαμε). 

    Ξαφνική, απρόσμενη η τρικυμία. Ο φόβος και ο τρόμος γέμισε τις καρδιές των μαθητών. Στο βιβλίο των «Παροιμιών», (κεφ. ΚΔ/24, εδ. 10), αναφέρεται: «Εάν μικροψυχήσης εν τη ημέρα της συμφοράς, μικρά είναι η δύναμή σου». Στο πρώτο περιστατικό ο Ιησούς Χριστός μέσα στη βάρκα, κοντά στους δικούς Του κοιμόταν. «Πνιγόμαστε, Κύριε, χανόμαστε, δεν σε νοιάζει που χανόμαστε». Απ’ εδώ και πέρα αρχίζουν οι ανθρώπινες δικαιολογίες: «Κύριε, εσύ που μας είπες ότι ήρθες από τον ουρανό, για να μας σώσεις και μας μίλησες για αγάπη και μας είπες ότι μας έχεις ετοιμάσει τόπο και ότι θα έλθεις, για να μας παραλάβεις (Ιωάννης ΙΔ/14 : 3) και μείς πιστέψαμε σε Σένα». Για Σένα Κύριε, είπε ο Πέτρος, εμείς αφήσαμε τα πάντα. (Λουκάς ΙΗ/18 : 28), χλευαστήκαμε, διωχτήκαμε…… Και τώρα, Κύριε, που έχουμε ανάγκη από τη βοήθειά Σου, τη συμπαράστασή Σου, Εσύ κοιμάσαι; Όλα τελειώνουν γύρω μας, τα κύματα μας πνίγουν κι Εσύ δεν νοιάζεσαι;» 

    Δύο διαφορετικοί κόσμοι ταξίδευαν μέσα σε τούτου το καράβι. 

   Ο ένας κόσμος ανήσυχος και ταραγμένος, δεν ξέρει που να πάει και τι να κάνει. Είναι ο ίδιος κόσμος που βλέπει τους υιούς Ανάκ και τρομάζει. «Δευτερόμιο» κεφ. Α, & «Αριθμοί» ΛΒ/32 : 6-15. Το κοινό χαρακτηριστικό της ζωής του: «ΑΠΙΣΤΙΑ». 

   Και υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που βλέπει τα ίδια ακριβώς πράγματα, που βλέπει τους υπερμεγέθεις εκείνους άνδρες Ανάκ και δεν κάνει πίσω, προχωράει, γαλήνιος, ήρεμος, ήσυχος, μακάριος. Τούτος ο κόσμος δε στηρίζεται στη δύναμη τη δική του, ούτε στα εξωτερικά γεγονότα, αλλά στηρίζεται αποκλειστικά στη δύναμη του Θεού. 

    Όλοι θα πεθάνουν στην έρημο, είπε ο Θεός, γιατί απίστησαν και δε Με εμπιστεύτηκαν. Φοβήθηκαν και νικήθηκαν, πριν δώσουν τη μάχη, γιατί στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις και αγνόησαν τη δύναμη του Θεού. Ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφωνή και ο Ιησούς, ο υιός του Ναυί, που πίστεψαν σε Μένα, που ακολούθησαν το λόγια Μου κατά γράμμα, αυτοί μόνον αυτοί θα μπουν μέσα στη γη των υποσχέσεων, γιατί μόνον αυτοί είναι άξιοι για το Θεό. «βιβλίο Αριθμών» κεφ. ΙΔ/14 & «προς Εβραίους» Γ/3: 7-11). 

   Αλήθεια γιατί να ζηλέψω στη ζωή, τον πετυχημένο πολιτικό, τον μεγαλοεπιχειρηματία, το μορφωμένο των πτυχίων και των μεταπτυχιακών σπουδών; Καλά είναι όλα αυτά, αλλά για να σκεφτούμε λίγο τον Ιησού που «κοιμότανε» μέσα στην αντάρα. Να σκεφτούμε εκείνον τον πιστό άνθρωπο, που παρότι τον χτύπησαν αλύπητα οι τρικυμίες της ζωής και αλλεπάλληλες οι συμφορές στέκεται όρθιος. Τον πλησιάζεις, του λες «τι κάνεις;» και με πίστη, με γαλήνιο ύφος απαντάει: «καλά, Δόξα σοι ο Θεός». Σ’ Αυτόν αποβλέπει, σ’ Αυτόν στηρίζεται, από Αυτόν παίρνει δυνάμεις. «Και σηκωθείς επετίμησε τον άνεμο και είπε στη θάλασσα, σιώπα, ησύχασον» (Μάρκος Δ/4: 39).

      Όταν ζει κανείς κοντά στο Χριστό, όταν πιστεύει στη δύναμή Του, ποτέ δεν πρέπει να αποκλείει το θαύμα. Με ένα Του πρόσταγμα γαλήνεψε τη θάλασσα. Είναι η ειδικότητά Του, θα λέγαμε, αυτή. Να γαληνεύει κάθε και όποια τρικυμία, όσο μεγάλη, όσο ξαφνική κι’ αν είναι. Ψυχή ποτέ μην πιστέψεις ότι η μπόρα που σε χτυπάει είναι τόσο μεγάλη που ούτε ο Κύριος δεν μπορεί να την τιθασεύσει. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. «Κύριε ένα λόγο πες μόνο και θα γιατρευτεί ο δούλος μου» (Λουκάς Ζ/7: 7). Μ’ ένα λόγο μόνο ο Κύριος των δυνάμεων γαλήνεψε η θάλασσα. Και ας μην ξεχνάμε ότι πάντοτε οι επεμβάσεις του Κυρίου φέρουν τη σφραγίδα της τελειότητας. 

     "Σιώπα, ησύχασον. Και έπαυσεν ο άνεμος, και έγεινε γαλήνη μεγάλη". 

    Με ένα μόνο λόγο που είπε ο Κύριος ακολούθησε γαλήνη στη θάλασσα, αλλά και στις καρδιές των μαθητών. Είναι ο Μόνος που μπορεί να φέρει τη γαλήνη. Είναι ο Μόνος που καλεί και σήμερα ψυχές για να τις γαληνέψει, για να τις ξεκουράσει, για να τις ξεφορτώσει από τα μεγάλα βάρη της ζωής (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και μέσα σ’ αυτόν τον πανικό, μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη θλίψη και ανησυχία έρχεται παραπονεμένος ο Κύριος να κοιτάξει την ψυχή στα μάτια και να της πει: «Δειλέ, ολιγόπιστε», γιατί φοβήθηκες, γιατί δείλιασες, γιατί απελπίστηκες. Πού είναι η πίστη σου, γιατί δε Μου δείχνεις εμπιστοσύνη; Αλήθεια τι τραγική στιγμή! Αυτό είναι το παράπονο του Κυρίου για κάθε ψυχή που θα λυγίσει, που θα δειλιάσει, που θα ολιγοπιστήσει, που δε θα Τον εμπιστευτεί την ώρα της μεγάλης τρικυμίας. Αυτός είναι πάντοτε ο στόχος του εχθρού της ψυχής. Πόσο εύκολα ξεχνάμε τη μεγάλη εκείνη υπόσχεση του Θεού: «πας ο πιστεύων επ’ αυτόν (Ιησου Χριστό) δεν θέλει καταισχυνθεί». Όποιος εμπιστευτεί Αυτόν δε θα ντραπεί, δε θα μετανιώσει. Αυτός είναι το μοναδικό πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ : 12). Τον έδωσε ο Θεός από αγάπη για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου (Ιωάννης Γ : 16). Έρχεται να μας θυμίσει ο Κύριος το εδαφ. 7 από το Α΄ κεφ. της Β΄ «προς Τιμόθεον» επιστολής «δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού». 

         «Ολιγόπιστε γιατί δείλιασες;» Τι τραγικό το παράπονο του Κυρίου! 

    Μέσα από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα τούτης της ζωής, μέσα από τις δυσκολίες που καθημερινά όλοι αντιμετωπίζουμε δίνει ο καθένας τις δικές του εξετάσεις πίστης. Είναι η ώρα που καλούμαστε να κοιτάξουμε όχι τα μεγάλα κύματα που απειλητικά ορθώνονται μπροστά μας, αλλά το Δοξασμένο κι Αναστημένο Ιησού Χριστό, το νικητή του Άδη και του Θανάτου (Αποκάλυψη Α: 18). Μόνο τότε θα έρθει γαλήνη μέσα στην ψυχή μας. 

      Ας εμπιστευόμαστε τον Κύριο. Είναι πιο μεγάλος και από την πιο μεγάλη τρικυμία. Δεν υπάρχει καρδιά πονεμένη που να έκραξε μάταια στον Κύριο. Η ειρήνη η δική Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 27) & (Φιλιππησίους Δ/4: 7) και η γαλήνη Του ας βασιλεύσει μέσα στην καρδιά μας. Τούτα τα λόγια ποτισμένα με δάκρυα αγάπης, εκτίμησης, κατανόησης, γράφτηκαν για μένα πρώτα απ’ όλα. Θεωρώ ότι τα έχω ανάγκη, καθώς «εις πολλά πταίωμεν άπαντες» (Ιάκωβος Γ/3: 2). Γράφτηκαν για τη μάνα, για τον πατέρα, για τον αδελφό και είναι μια προσφορά αγάπης. Εύχομαι το Πνεύμα το Άγιο να τα ερμηνεύσει μέσα στις καρδιές όλων μας. ---