Η απελευθέρωση του Πέτρου

       Βιβλίο "Πράξεων των Αποστόλων", κεφ. ΙΒ / 12, εδάφ. 1 – 18.

1 Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας.

2 Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου.

3 Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον, ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων

4 τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, παραδώσας αυτόν εις τέσσαρας τετράδας στρατιωτών διά να φυλάττωσιν αυτόν, θέλων μετά το πάσχα να παραστήση αυτόν εις τον λαόν.

5 Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού.

6 Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον.

7 Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών.

8 Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι.

9 Και εξελθών ηκολούθει αυτόν, και δεν ήξευρεν ότι το γινόμενον διά του αγγέλου ήτο αληθινόν, αλλ' ενόμιζεν ότι βλέπει όραμα.

10 Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού.

11 Και ο Πέτρος συνελθών εις εαυτόν, είπε, Τώρα γνωρίζω αληθώς ότι Κύριος εξαπέστειλε τον άγγελον αυτού και με ηλευθέρωσεν εκ της χειρός του Ηρώδου και όλης της ελπίδος του λαού των Ιουδαίων.

12 Και αφού εσκέφθη, ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός του Ιωάννου του επονομαζομένου Μάρκου, όπου ήσαν ικανοί συνηθροισμένοι και προσευχόμενοι.

13 Ότε δε ο Πέτρος έκρουσε την θύραν του προαυλίου, προσήλθε θεράπαινα ονομαζομένη Ρόδη, διά να ακούση,

14 και γνωρίσασα την φωνήν του Πέτρου από της χαράς δεν ήνοιξε την πύλην, αλλ' έτρεξε και απήγγειλεν ότι ο Πέτρος ίσταται έμπροσθεν της πύλης.

15 Οι δε είπον προς αυτήν, παραφρονείς. Εκείνη όμως διϊσχυρίζετο ότι ούτως έχει. Οι δε έλεγον, ο άγγελος αυτού είναι.

16 Ο δε Πέτρος επέμενε κρούων. Και ανοίξαντες είδον αυτόν και εξεπλάγησαν.

17 Και σείσας εις αυτούς την χείρα διά να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς πως ο Κύριος εξήγαγεν αυτόν εκ της φυλακής, και είπεν, Απαγγείλατε ταύτα προς τον Ιάκωβον και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον.

18 Αφού δε εξημέρωσεν, ήτο ταραχή ουκ ολίγη μεταξύ των στρατιωτών τι άρα έγεινεν ο Πέτρος.

         ΣΧΟΛΙΑ :

      Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όχι απλά δύσκολες, αλλά κατα-στάσεις που αγγίζουν τα όρια του αδύνατου, του ανυπέρβλητου. Βουνά ορθώνονται τα προβλήματα του σύγχρονου «πολιτισμένου» ανθρώπου. Πολλά τα ερωτήματα: "Τι να κάνω, πώς να τα αντιμετωπίσω;"  Πολλές φορές κάνουμε το λάθος τέτοιου είδους προβλήματα να τα εξετάζουμε μόνον από την εξωτερική τους πλευρά, να τα βλέπουμε με τα μάτια τα σαρκικά και όχι με τα μάτια της πίστης και έτσι να προσπαθούμε με δικές μας δυνάμεις να δώσουμε λύσεις, οδηγώντας τα πράγματα σε πλήρη αποτυχία.

      Κάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι εκπρόσωποι των δέκα φυλών, τους οποίους ο Μωυσής είχε στείλει για να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας βιβλίο "Αριθμών" (κεφ. ΙΓ/13 & ΙΔ/14). Δεν πίστεψαν στις υποσχέσεις του Κυρίου ότι θα τους παραδώσει τη γη που επέβλεπαν, παρασύρθηκαν απ' όλα αυτά που είδαν με τα σαρκικά τους μάτια. Πίστεψαν στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού. Αν και πνευματικοί άνθρωποι, πολλές φορές φαίνεται να αγνοούμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (κεφ. Ι/10, εδάφ.3-4) στα οποία το Πνεύμα του Θεού, αναφέρει :

3 Διότι αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα

4 διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων.

     Παρατηρούμε τα πράγματα εξωτερικά, τα μελετάμε αποκλειστικά με την ανθρώπινη πεπερασμένη λογική μας, αγνοούμε τη δύναμη του Θεού (Μάρκος ΙΒ/12: 24), την παραγκωνίζουμε και τα αποτελέσματα; Τραγικά, οδυνηρά, ολέθρια. Τα εδάφια 3 & 4 της "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολής έρχονται να μας επιβεβαιώσουν, ότι οι αόρατες δυνάμεις του κακού που ενεργούν γύρω μας είναι βαθύτερες και ισχυρότερες από αυτές που είναι ορατές και για να τις αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει να διαθέτουμε τα πνευματικά όπλα, που ο λόγος του Θεού έχει ορίσει. (Εφεσίους Σ/6: 11-18). Θα πρέπει να αντλούμε σοφία πέρα από τις δικές μας δυνάμεις, τη λογική μας, τη δύναμή μας. Είναι φυσικό, όταν ατενίζουμε τη ζωή από την εξωτερική της πλευρά, να νιώθουμε πανικό και ανησυχία. Αντίθετα, όταν με πίστη και προσευχή εμπιστευόμαστε τα πρόβληματά μας στο Θεό, μικρά η μεγάλα, ο Θεός είναι ικανός να δώσει λύσεις θαυμαστές χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικού κανόνες ή την ανθρώπινη λογική. Άρα τα ανθρώπινα όπλα είναι δυνατά και αποτελεσματικά μόνον «συν Θεώ». Ας μην ξεχνάμε το Δαβίδ, καθώς βαδίζει εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ. Όλοι έχουν πανικοβληθεί από τον Βασιλιά μέχρι και τον τελευταίο στρατιώτη, καθώς αντικρίζουν το γίγαντα μπροστά τους, ο  Δαβίδ όμως δεν κάνει το  λάθος που κάνουν όλοι αυτοί  να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με το Γολιάθ, αλλά συγκρίνει το Γολιάθ με το Θεό. Σκέπτεται πόσο μικρός είναι τούτος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του Θεού.
     Πολλές φορές αισθανόμαστε δεσμευμένοι μέσα σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να βγούμε απ’ αυτές. Αισθανόμαστε φυλακισμένοι πίσω από βαριές σιδερένιες πόρτες. Βουνά τα προβλήματα, αδιέξοδα, χωρίς να βλέπουμε καν φως στο βάθος του τούνελ, όπως έλεγε και ένας παλιός πολιτικός. Είναι η μεγάλη ώρα, από την οποία δε θα λείψουν οι διάφορες εισηγήσεις του εχθρού. "Που είναι ο Θεός σου; Σε ξέχασε, δε σε ακούει". Η σκέψη με την οποία ο εχθρός γεμίζει το νου και την καρδιά μας είναι: «λησμόνησε να ελεεί ο Θεός; μήποτε εν τη οργή αυτού θέλει κλείσει τους οικτιρμούς αυτού;». Όμως ας έλθουμε «εις εαυτόν» και ας επαναλάβουμε τα ίδια λόγια με τον ψαλμωδό: «Τότε είπα, Αδυναμία μου είναι τούτο, αλλιούται η δεξιά του Υψίστου;» (ψαλμός ΟΖ/77, εδάφ. 9-10).

       Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο στα χέρια ου Θεού. Ο Απ. Παύλος ομολογεί: "τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με Χριστού" (Φιληππησίους Δ/4: 13). Αν ομολογουμένως τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε, τις αντιμετωπίσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού, στηριζόμενοι στην Πρόνοια και την Αγάπη Του, τότε Εκείνος, που είναι ο μόνος δυνάμενος,  είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει πράγματα και να δημιουργήσει καταστάσεις μιας θαυμαστής απελευθέρωσης πέρα από εκείνα τα οποία εμείς "ζητούμε ή νοούμε". (Εφεσίους Γ/3: 20), όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα.

       Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς, να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας». Οι σφοδρές επιθέσεις του σατανά στην Εκκλησία συνεχίζονται και δεν θα παύσουν μέχρι να έρθει ο Κύριος. Αυτή τη φορά ο διωγμός προέρχεται από το βασιλιά Ηρώδη. Ηρώδης δεν ήταν όνομα, αλλά ήταν τίτλος, όπως λέμε "Καίσαρας". Εδώ πρόκειται για τον Ηρώδη τον Αγρίππα τον Α΄, ο οποίος έζησε από το έτος 10 π.Χ, έως 44 μ.Χ.  Είχε γίνει βασιλιάς της Ιουδαίας κατά το χρονικό διάστημα 37 μ.Χ. έως 44 μ.Χ. Ο Ηρώδης ως βασιλιάς των Ιουδαίων, τηρούσε το νόμο του Μωυσή και έκανε μεγάλες προσπάθειες, για να ευχαριστήσει  τους Ιουδαίους. Παράλληλα όμως προσπαθούσε να είναι αρεστός και στους Ρωμαίους κυβερνήτες, οι οποίοι τον είχαν διορίσει. Καίσαρας την εποχή εκείνη ήταν ο Κλαύδιος. Έτσι λοιπόν από τη μία έχτιζε θέατρα, διοργάνωνε αγώνες, για να ικανοποιήσει τους Ρωμαίους και τους Έλληνες, από την άλλη εδίωκε τους Χριστιανούς, για να ικανοποιήσει τους Ιουδαίους. Σ’αυτά τα πλαίσια ξεκίνησε διωγμό εναντίον μερικών μελών της Εκκλησίας και αποκεφάλισε τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη. Όταν είδε μάλιστα ότι αυτό ήταν αρεστό στο λαό, θέλησε να συλλάβει και τον Πέτρο.

    Έτσι λοιπόν ο Πέτρος για τρίτη φορά μπαίνει στη φυλακή (οι δύο προηγούμενες φορές αναφέρονται στα κεφάλαια Δ/4 & Ε/5 του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων"). Εκείνες τις ημέρες ήταν η γιορτή των «αζύμων». Αυτές οι ημέρες ήταν πριν από το Πάσχα και οι Ιουδαίοι έτρωγαν άζυμα, επειδή για τους Ιουδαίους η ζύμη ήταν απεικόνιση της αμαρτίας. Τις ημέρες αυτές καθώς και το Πάσχα που διαρκούσε οκτώ ημέρες δε γινόταν δίκες, ούτε εκτελέσεις και αυτό έσωσε τη ζωή του Πέτρου.

      Μέσα στη φυλακή ο Πέτρος φυλάσσεται από τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Συνολικά 16 άτομα αποτελούσαν τη φρουρά του Πέτρου. Γιατί τόσο αυξημένα μέτρα ασφαλείας; Επειδή την προηγούμενη φορά (βλ. κεφ. Ε/5, εδ. 19, των Πράξεων Αποστόλων), είχε αποδράσει από τη φυλακή κατά τρόπο μυστήριο μετά από επέμβαση του Θεού. Ήταν δεμένος με δύο αλυσίδες και μπροστά από την πόρτα του δεσμωτηρίου υπήρχε άλλη πρόσθετη φρουρά. Με την ανθρώπινη λογική κάθε απόδρασή του ήταν αδιανόητη. Αφού θα περνούσε και η τελευταία ημέρα του Πάσχα, θα εκτελείτο. Όταν λοιπόν έμελλε ο Ηρώδης να παραστήσει αυτόν έμπροσθεν του λαού, την προηγούμενη νύχτα ο Πέτρος κοιμόταν μέσα στη φυλακή. Τούτος ο ύπνος χαρακτηρίστηκε ως "ο θρίαμβος της πίστης". Μόνον εκείνος που έχει την ελπίδα του στον Κύριο μπορεί να ησυχάζει και να κοιμάται κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες. Ο Πέτρος γνώριζε ότι είτε ζωντανός, είτε πεθαμένος θα ήταν πάντα κοντά στον Κύριο και αυτό του έδινε τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία, ώστε να μπορεί να κοιμάται, ενώ σε λίγες ώρες θα εκτελείτο. 

     Ενώ ο Πέτρος βρισκόταν στη φυλακή «εγένετο, υπό της Εκκλησίας, ακατάπαυστος προσευχή υπέρ αυτού» (εδ. 5). Να ποια θα πρέπει να είναι η θέση της Εκκλησίας μπροστά στο πρόβλημα του αδελφού. Δεν είναι αυτή μία τυπική πράξη, αλλά μία πράξη πολύ σημαντική, ικανή να κινήσει τον κραταιό βραχίονα του Θεού. Όταν μιλάμε για προσευχή εννοούμε αγώνα προσευχής "ακατάπαυστη προσευχή" (εδ. 5). Γιατί χρειάζεται μια τέτοια προσευχή; Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί:  «διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ, προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων» (Β΄ Κορινθίους Ι/10: 4).

      Μέσα από αυτό το πλήρες αδιέξοδο της φυλακής μόνον ο Θεός μπορούσε να δώσει λύση και αυτή την παρέμβαση του Θεού την προκάλεσε η Εκκλησία με «ακατάπαυστη προσευχή». Η προσευχή είναι η δύναμη εκείνη που μπορεί να κινήσει το χέρι του Θεού με θαυμαστά αποτελέσματα. Ας φανταστούμε την εικόνα. Η εκκλησία προσεύχεται, ο Πέτρος κοιμάται, ο Θεός αγρυπνά και εργάζεται. Εμείς μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά ο Θεός δεν κοιμάται, εργάζεται. "δεν θέλει νυστάξει ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ" (Ψαλμός ΡΚΑ/121: 4). Η θεία παρέμβαση δε θα αργήσει να έρθει. Διαβάζουμε στο κεφάλαιο των "Πράξεων των Αποστόλων" (ΙΒ/12, εδ. 7): «Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης ....."  

    Αυτός είναι ο τρόπος που ενεργεί ο Θεός. Ξαφνικά όμως συνέβη το αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική: «και φως έλαμψε εν τω οικίματι», κτυπήσας δε την πλευρά του Πέτρου ξύπνησε αυτόν λέγων: "σικώθητι ταχέως". «και έπεσαν οι αλύσεις αυτού εκ των χειρών». Και ο άγγελος του είπε: "περιζώσθιτι και υπόδεισον τα σανδάλια σου" «φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθημι». Στο εδ. 10 μας αναφέρει : «Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού».

     Ο Πέτρος, όταν συνήλθε, κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε, από τα χέρια του Ηρώδη. Τι θαυμαστές είναι οι ενέργειες του Θεού, οι οποίες δε δεσμεύονται από τις φυσικές διαστάσεις, τη λογική ή άλλο τι ανθρώπινο. Δεν υπάρχουν «αμπάρες» στη ζωή μας, που ο Θεός δεν μπορεί να τις αποτινάξει. Δεν υπάρχουν αλυσίδες, που ο Θεός να μην μπορεί να τις καταστρέψει, δεν υπάρχουν "πόρτες" που να μη μπορεί να τις ανοίξει. 

     Όταν ο Πέτρος κατάλαβε το θαύμα που είχε γίνει και ότι ήταν ελεύθερος, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει να συναντήσει τα αδέλφια του «τους αγωνιστές της προσευχής» και να τους αναφέρει τα γεγονότα. Στην οικία λοιπόν της Μαρίας, μητέρας του Ιωάννου, του επονομαζόμενου Μάρκου, ήσαν αρκετοί συναθροισμένοι και προσεύχονταν. Πρόκειται για το Μάρκο που έγραψε το ευαγγέλιο. Όταν ο Πέτρος έκρουσε την θύρα, πήγε να ανοίξει η θεράπαινα η Ρόδη, η οποία, όταν άκουσε τη φωνή του Πέτρου, από τη χαρά της δεν του άνοιξε την πόρτα, αλλά έτρεξε να το πει σ’ όλους αυτούς που προσεύχονταν τα καλά νέα. Εκείνοι νόμισαν ότι τρελάθηκε και της είπαν: παραφρόνησες. Εκείνη επέμενε ότι ο Πέτρος είναι που χτυπάει την πόρτα και αυτοί έλεγαν: "Είναι ο άγγελός του".

     Πολλές φορές προσευχόμαστε χωρίς να πιστεύουμε στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη της προσευχής και στα θαυμαστά αποτελέσματα που μπορεί αυτή να έχει. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ζητάμε μετά πίστεως, χωρίς να διστάζουμε παντελώς (Ιακώβου Α/1: 6). Η προσευχή θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστη. Να μην ξεχνάμε ότι είναι «πιστός ο υποσχεθείς» (Εβραίους Ι/10: 23). Και ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός δύναται να κάνει "υπερ εκπερισσού από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε" (Εφεσίους Γ/3: 20). "Ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους Γ/3: 4).

     Εδώ βλέπουμε τους μαθητές να προσεύχονται, χωρίς πίστη. Όλοι έχουμε την τάση να γινόμαστε άπιστοι, πιστοί, όμως βλέπουμε, πολλές φορές τον Κύριο, που "ερευνά νεφρούς και καρδίας" (Αποκάλυψη Β/2: 23), να απαντά, ακόμα και κει που δεν υπάρχει η αναγκαία πίστη, ακριβώς για να δείξει τη δύναμή Του και να ενισχύσει την πίστη μας. Όταν ανοίγουμε τα χείλη μας και ζητάμε από το Θεό, θα πρέπει να ανοίγουμε και την καρδιά μας και να περιμένουμε την απάντησή Του με εμπιστοσύνη. Αν είχαμε μεγαλύτερη πίστη, αν δείχναμε περισσότερη εμπιστοσύνη στο Θεό, πολλά θαυμάσια πράγματα θα βλέπαμε στη ζωή μας.   

     Όταν άνοιξαν την πόρτα και είδαν τον Πέτρο, εξεπλάγησαν. Ο Πέτρος, αφού τους διηγήθηκε, πως ο Κύριος τον έβγαλε από την φυλακή, τους ζήτησε να μεταφέρουν τα καλά νέα προς τον Ιάκωβο και τους αδελφούς αυτού και στη συνέχεια «εξελθών υπηγεν εις άλλον τόπον». Όταν ο Θεός επεμβαίνει μέσα στη ζωή μας και κάνει θαύματα, θα πρέπει να τα ομολογούμε ενώπιον και των άλλων αδελφών, για να δυναμωθεί η πίστη τους.

    Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το παραπάνω γεγονός, που ο Ευαγγελιστής "Λουκάς", ο Ιατρός μας εξιστορεί, είναι: Όταν αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες, να μην αρκούμεθα να τα παρατηρούμε εξωτερικά. Τα μάτια μας να μην κολλάνε στη μεγάλη σιδερένια, κλειστή και αμπαρωμένη πόρτα, ούτε στις τέσσερις τετράδες στρατιωτών. Η πόρτα αυτή ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις. Ας ησυχάσουμε στα πόδια του Θεού εμμένοντας στην προσευχή και τότε «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεό». «ο Θεός είναι ο μόνος δυνάμενος» (Εφεσίους Γ/3: 20). Ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις πιο δυνατές αμπάρες και τις πιο ασφαλής φυλακές. Ένας πολύ ωραίος στίχος λέει: "Άνοιξη μπήκε για καλά κι η θάλασσα χαμογελά κι ανθίζουν κήποι εντός μου. Πλάκες που στέκατε βαριές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε ο Χριστός μου". Όλα αυτά συνέβησαν "τω καιρώ εκείνω", όμως δεν ήταν μόνον για τότε αλλά ισχύουν και σήμερα. Ο Θεός είναι και σήμερα ζωντανός, έτοιμος να ενεργήσει και να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών".

    Μερικοί ίσως ακόμα να είναι αλυσοδεμένοι, καταπιεσμένοι, από φοβερούς και σκληρούς στρατιώτες, που λέγονται αμαρτία, απιστία και σ’ αυτήν την κατάσταση βρίσκονται για πολλά χρόνια. Ο Κύριος και σήμερα περνάει από το "κελί" σου και αν του το ζητήσεις με πολλή αγάπη, θα σου ψιθυρίσει: «ξύπνα και ντύσου...». Αν, ψυχή, ακούς τη φωνή Του σήμερα, σήκω, μην κάθεσαι. "Σήκω ψυχή μου βάλε ρεύμα...." που λέει και ένα τραγούδι. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς, όπως ο Βαρτίμαιος στην πόλη της Ιεριχώ. "Ιησού Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με". "Μη φωνάζεις, σταμάτα, ενοχλείς....." έλεγε ο κόσμος γύρω του. Το αποτέλεσμα  σε μία τέτοια ειλικρινή εκζήτηση ήταν: "Και σταθείς ο Ιησούς, είπε να κραχθή" (Μάρκος Ι/10: 49). Δε θα σε προσπεράσει, δε θα σε αγνοήσει ψυχή, σε ξέρει, σε περιμένει. Ο Δαβίδ κράζει: "Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 73).

      Καθώς  ο  Χριστός  περνάει  μπροστά  από  το  "κελί"  σου,  σήκω,   ψυχή,   και   κάνε   τώρα  το πρώτο  βήμα.  Όλα  άλλαξαν  στη   ζωή  του  λεγόμενου  "άσωτου  γιου",   όχι  όταν  κατάλαβε  την κατάστασή του, αλλά  όταν  σηκώθηκε  και  έκανε  το  πρώτο  βήμα  της  επιστροφής. "Θα υπάγω στον Πατέρα μου". Υπάρχει  Πατέρας, υπάρχει Θεός εν τω ουρανώ.  Μην  απελπίζεσαι,  ψυχή,  μην κάθεσαι  και  κλαις  τη μοίρα σου, σήκω  και κάνε το πρώτο βήμα.  Είναι  βέβαιο  ότι ο  Θεός θα τρέξει γρηγορότερα από σένα, για να σε συναντήσει. Είναι κοντά σου, είναι δίπλα σου, θέλει να σε βοηθήσει. Τι μεγάλη παρηγοριά, τι θαυμαστά αποτελέσματα!  Ο Απ. Παύλος  διακηρύττει προς τους Χριστιανούς της Ρώμης:  "εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;" (Ρωμαίους Β/2: 31).

     Η ιστορία που αν  αναφέραμε αφορά όλους μας, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάστασή μας. Όσες φορές κι αν την έχουμε επεξεργαστεί με το μυαλό μας και έχουμε πει: «αδύνατον αυτό δε γίνεται» κάνουμε λάθος. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα εξωτερικά και ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε  με πίστη το υπερόπλο της προσευχής, φέρνοντας κάθε φορά το πρόβλημά μας, όσο μεγάλο και αν μας φαίνεται ότι είναι, ενώπιον του Κυρίου, ησυχάζοντας, μέσα σε ένα κόσμο ταραχής που ζούμε, έχοντας βαθύτατη πίστη ότι την υπόθεσή μας την έχει αναλάβει ο Κύριος.

     Ο ψαλμωδός μας προτρέπει: "Ανάθεσε στον Κύριο την οδόν σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37, εδ. 5). Ας μάθουμε να μην παρατηρούμε μόνον εξωτερικά τις καταστάσεις που μας απασχολούν, να μην κολλάμε τα μάτια μας στις αλυσίδες, στην κλειστή και αμπαρωμένη εξώπορτα, που ποτέ δε θα ανοίξει με τις δικές μας δυνάμεις, να μην κάνουμε δικούς μας υπολογισμούς και λέμε ότι αυτό είναι αδύνατο, είναι απροσπέλαστο, αλλά ας ησυχάζουμε και ας κάνουμε χρήση του μεγάλου όπλου της προσευχής. Ας εμπιστευτούμε Εκείνον, τον μόνον δυνάμενο και ας ησυχάζουμε. Είναι βέβαιο ότι δε θα αργήσει η ώρα που θα ακούσουμε τη φωνή Του: "Ξύπνα, φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι".---