βιβλίο προφήτη "ΔΑΝΙΗΛ", κεφ. Α/1. (Παλαιά Διαθήκη).
Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει :
1 Εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του Ιωακείμ, βασιλέως του Ιούδα, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εις Ιερουσαλήμ και επολιόρκησεν αυτήν.
2 Και παρέδωκε Κύριος εις την χείρα αυτού τον Ιωακείμ, βασιλέα του Ιούδα, και μέρος των σκευών του οίκου του Θεού και έφερεν αυτά εις γην Σενναάρ, εις τον οίκον του θεού αυτού και εισήγαγε τα σκεύη εις το θησαυροφυλάκιον του θεού αυτού.
3 Και είπεν ο βασιλεύς προς τον Ασφενάζ τον αρχιευνούχον αυτού, να φέρη εκ των υιών Ισραήλ και εκ του σπέρματος του βασιλικού και εκ των αρχόντων
4 νεανίσκους μη έχοντας μηδένα μώμον και ωραίους την όψιν και νοήμονας εν πάση σοφία και ειδήμονας πάσης γνώσεως και έχοντας φρόνησιν και δυναμένους να ίστανται εν τω παλατίω του βασιλέως και να διδάσκη αυτούς τα γράμματα και την γλώσσαν των Χαλδαίων.
5 Και διέταξεν εις αυτούς ο βασιλεύς καθημερινήν μερίδα από των βασιλικών εδεσμάτων και από του οίνου, τον οποίον αυτός έπινε και αφού ανατραφώσι τρία έτη, να ίστανται μετά ταύτα ενώπιον του βασιλέως.
6 Και μεταξύ τούτων ήσαν, εκ των υιών Ιούδα, Δανιήλ, Ανανίας, Μισαήλ και Αζαρίας
7 εις τους οποίους ο αρχιευνούχος επέθηκεν ονόματα και τον μεν Δανιήλ ωνόμασε Βαλτασάσαρ τον δε Ανανίαν Σεδράχ τον δε Μισαήλ Μισάχ και τον Αζαρίαν Αβδέ-νεγώ.
8 Αλλ' ο Δανιήλ έβαλεν εν τη καρδία αυτού να μη μιανθή από των εδεσμάτων του βασιλέως ουδέ από του οίνου τον οποίον εκείνος έπινε διά τούτο παρεκάλεσε τον αρχιευνούχον να μη μιανθή.
9 Και έκαμεν ο Θεός τον Δανιήλ να εύρη χάριν και έλεος ενώπιον του αρχιευνούχου.
10 Και είπεν ο αρχιευνούχος προς τον Δανιήλ, Εγώ φοβούμαι τον κύριόν μου τον βασιλέα, όστις διέταξε το φαγητόν σας και το ποτόν σας, μήποτε ίδη τα πρόσωπά σας σκυθρωπότερα παρά των νεανίσκων των συνομηλίκων σας, και ενοχοποιήσητε την κεφαλήν μου εις τον βασιλέα.
11 Και είπεν ο Δανιήλ προς τον Αμελσάρ, τον οποίον ο αρχιευνούχος κατέστησεν επί τον Δανιήλ, τον Ανανίαν, τον Μισαήλ και τον Αζαρίαν,
12 Δοκίμασον, παρακαλώ, τους δούλους σου δέκα ημέρας και ας δοθώσιν εις ημάς όσπρια να τρώγωμεν και ύδωρ να πίνωμεν
13 έπειτα ας θεωρηθώσι τα πρόσωπα ημών ενώπιόν σου και το πρόσωπον των νεανίσκων, οίτινες τρώγουσιν από των εδεσμάτων του βασιλέως και όπως ίδης, κάμε με τους δούλους σου.
14 Και εισήκουσεν αυτών εις τούτο το πράγμα και εδοκίμασεν αυτούς δέκα ημέρας.
15 Και μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα αυτών εφάνησαν ώραιότερα και παχύτερα εις την σάρκα παρά πάντων των νεανίσκων, οίτινες έτρωγον τα εδέσματα του βασιλέως.
16 Και αφήρει ο Αμελσάρ το φαγητόν αυτών και τον οίνον τον οποίον έπρεπε να πίνωσι και έδιδεν εις αυτούς όσπρια.
17 Και εις τους τέσσαρας τούτους νεανίσκους έδωκεν ο Θεός γνώσιν και σύνεσιν εις πάσαν μάθησιν και σοφίαν, και κατέστησε τον Δανιήλ νοήμονα εις πάσαν όρασιν και ενύπνιον.
18 Και εν τω τέλει των ημερών, ότε ο βασιλεύς είπε να εισάξωσιν αυτούς, ο αρχιευνούχος εισήξεν αυτούς ενώπιον του Ναβουχοδονόσορ.
19 Και ελάλησε μετ' αυτών ο βασιλεύς και δεν ευρέθη μεταξύ πάντων αυτών όμοιος του Δανιήλ, του Ανανία, του Μισαήλ και του Αζαρία, και ίσταντο ενώπιον του βασιλέως.
20 Και εν πάση υποθέσει σοφίας και νοήσεως, περί της οποίας ο βασιλεύς ηρώτησεν αυτούς, εύρηκεν αυτούς δεκαπλασίως καλητέρους παρά πάντας τους μάγους και επαοιδούς, όσοι ήσαν εν παντί τω βασιλείω αυτού.
21 Και διέμενεν ο Δανιήλ ούτως έως του πρώτου έτους Κύρου του βασιλέως.
ΣΧΟΛΙΑ :
Ο Δανιήλ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους προφήτες αλλά και ένας από τους τρεις πιο δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Οι άλλοι δύο ήταν ο Νώε και ο Ιωβ (Ιεζεκιήλ ΙΔ/14: 14). Η ζωή του υπήρξε μια ζωντανή μαρτυρία μέσα σε μια μολυσμένη πνευματικά ατμόσφαιρα στα βάθη της ανατολής. Έζησε στη Βαβυλώνα από το έτος 606 π.Χ. που ανέλαβε τη βασιλεία ο Ναβουχοδονόσωρ έως το 536 π.Χ. που υπήρξε το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου Β' του μεγάλου. (600 π.Χ. έως 530 π.Χ.). Έτσι έζησε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια μακριά από τον τόπο του, σε μια κοινωνία αμαρτίας και αποστασίας, σε μια κοινωνία που κανένας δε γνώριζε και κανένας δε μιλούσε για το ζωντανό, τον αληθινό Θεό. Σ’ αυτόν τον πνευματικό χώρο βρέθηκε αιχμάλωτος μαζί με τρεις ακόμα συμπατριώτες του ο Δανιήλ.
Συνηθίσαμε στη δύναμη του όγκου και των αριθμών. Πού πάνε οι πολλοί, πώς φέρονται, πώς ντύνονται, πώς μιλάνε, πως ενεργούν; Πώς θα αντισταθείς στη δύναμη των πολλών, τι μπορείς να κάνεις εσύ, ένας άνθρωπος; Οι πολλοί δεν έχουν τη δύναμη, τα μέσα και έτσι μία λύση φαίνεται εφικτή, να συμβιβαστείς. Όμως ο άνθρωπος που πλάστηκε «κατ’ εικόναν Θεού» (Γένεση Α/1: 27) δεν είναι ένα νούμερο μέσα στο κοπάδι. Ο Κύριος πολλές φορές άφησε τον όχλο που τον ακολουθούσε και στάθηκε μπροστά σ’ ένα Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 49), σ’ ένα Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10), σ’ ένα Νικόδημο (Ιωάννης Γ/3: 1), σε μια Σαμαρίτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30), σ’ ένα νεκρό Λάζαρο (Ιωάννης ΙΑ/11: 43), σ’ ένα ληστή (Μάρκος ΙΕ/15: 27).
Εάν είσαι με τους πολλούς και τους ακολουθείς τυφλά στις επιλογές τους, είσαι κοπάδι. Εάν έχεις το Χριστό, είσαι προσωπικότητα, είσαι επώνυμο άτομο, είσαι ξεχωριστός. Ο Χριστός γνωρίζει το κάθε δικό Του παιδί προσωπικά. Έχει αριθμήσει τις τρίχες της κεφαλής του (Ματθαίος Ι/10: 30), τον έχει ζωγραφίσει στις παλάμες Του (Ησαΐας ΜΘ/49: 16) και είναι Εκείνος που θα σεβαστεί και θα διαφυλάξει την προσωπικότητά του.
Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είπαν «ΟΧΙ» στο συμβιβασμό, "ΟΧΙ" στην κοπαδοποίηση. Ας δούμε τι μας λέει ο Λόγος του Θεού για το Μωυσή:
24 Διά πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ,
25 προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας,
26 κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν. (προς Εβραίους, ΙΑ : 24-26).
Ο Απ. Παύλος είπε «ΟΧΙ» στο θρησκευτικό συμβιβασμό (προς Γαλάτας, Β/2: 17-21) και δε δίστασε να παρατηρήσει τον Απόστολο Πέτρο για κάποιες τάσεις συμβιβασμού (Γαλάτας Β/2: 11-16).
Ο Δανιήλ είπε «ΟΧΙ» στην προσκύνηση της εικόνας του Βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ και συνέχισε να προσεύχεται «ως πρότερον» (Δανιήλ Σ/6: 10).
Όλοι οι μεγάλοι της πίστεως κέρδισαν χίλιες μάχες εξωτερικές, όμως πρώτα είχαν κερδίσει την εσωτερική μάχη. Αυτή η μάχη δίνεται πάντοτε σε κάποια «Γεθσημανή». Ο Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, τη μάχη του Σταυρού την κέρδισε στον κήπο της Γεθσημανή, όταν προσευχόμενος είπε «ΟΧΙ» στα σχέδια του εχθρού της ψυχής και προέβαλε το θέλημα του Πατέρα και όχι το δικό Του. (Μάρκος ΙΔ/14: 32). Οι μεγάλες μάχες κερδίζονται στη Γεθσημανή, στην προσευχή.
Οι νέοι που διαβάσαμε είπαν το δικό τους «ΟΧΙ» και έβαλαν στερεή απόφαση μέσα στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του αμαρτωλού περιβάλλοντός τους, κάνοντας αρχή από τα φαγητά που έτρωγαν στα ανάκτορα και τα οποία προέρχονταν συνήθως από τις θυσίες στα είδωλα. Ίσως πει κάποιος ήταν τόσο σοβαρό το θέμα της καθημερινής τροφής, ώστε να αντιδράσουν κατ’ αυτόν τον τρόπον; Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλα ξεκινάνε από τα μικρά πράγματα. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει να «μη περιφρονούμε την ημέρα των μικρών πραγμάτων» (Ζαχαρίας Δ/4: 10). Στο βιβλίο «Άσμα Ασμάτων» (κεφ. Β/2, εδ. 15) αναφέρεται: «μικρές αλεπούδες, που αφανίζουν τις αμπέλους». Η απόφασή τους αυτή ήταν το πρώτο βήμα που έκανε ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του σε μια ζωή υπηρεσίας και τέλειας υπακοής στο θέλημα του Θεού. Από τις μικρές αυτές πράξεις ξεκίνησαν τούτοι οι νέοι και έτσι βρήκαν τη δύναμη να σταθούν μπροστά στο καμίνι με τη φωτιά που είχε καεί επταπλασίως (Δανιήλ Γ/3: 19) και μπροστά στο λάκκο των λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Ας μην περιμένουμε τη δύσκολη, τη μεγάλη στιγμή μέσα στη ζωή μας, για να εμπιστευτούμε το Θεό. Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά πράγματα, δείχνοντας την αγάπη μας και την εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον.
Αλήθεια εμείς έχουμε βάλει τέτοιους στόχους στην καρδιά μας και στη ζωή μας; Το τι τρώνε, τι πίνουν, πώς διασκεδάζουν, πώς ντύνονται οι άνθρωποι του κόσμου, τι λέει η μόδα, τι διαβάζουν, τι βλέπουν αργά το βράδυ στην τηλεόραση δε μπορεί να είναι υπόδειγμα ζωής για έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται Χριστιανός, ιδιαίτερα σήμερα που έχει χαθεί κάθε μέτρο και κάθε έννοια ήθους. Ο Λόγος του Θεού προτρέπει τον πιστό άνθρωπο ως εξής : «Όστις αδικεί ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος ας μολυνθή έτι, και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος». (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11).
Η προτροπή και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος προς τον πιστό άνθρωπο είναι: «έτι άγιοι». Τούτο το μήνυμα έχει ιδιαίτερη σημασία στις ημέρες μας, καθώς κορυφώνεται πάνω στη γη η μεγαλύτερη μάχη που δόθηκε ποτέ. Είναι η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Ο Θεός μάχεται, για να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ο εχθρός (ο σατάν) μάχεται, για να τον καταστρέψει. Ο διάβολος είναι «ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44), μισεί τα έργα του Θεού και πάνω απ’ όλα μισεί την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, που είναι ο άνθρωπος. Προσπαθεί να πλανήσει και τους εκλεκτούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 24). Στις ημέρες μας αριθμεί τους δικούς του, τους μαρκάρει με τα «τσιπάκια» και τα άλλα μέσα της τεχνολογίας. (Αποκάλυψη ΙΔ/14: 9-10).
Στις δύσκολες στιγμές και καταστάσεις τις οποίες ζούμε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει :
- «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν». (Β΄ Πέτρου, Γ/3: 11).
- «Παιδία, εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 18).
- «Και μάλιστα, εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον αλλ' ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11-14).
Είναι καιρός να ακούσουμε τη φωνή του Θεού που κράζει και σήμερα: «Αδάμ που είσαι;» (Γένεση Γ/3: 9). Γιώργη, Κώστα, Μαρία…… που είσαι; Ας ελέγξουμε τους εαυτούς μας και ας βάλουμε στόχους πνευματικούς λαμβάνοντας τις αποφάσεις που πρέπει μέσα στη ζωή μας. Πότε πρέπει να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «ιδού, τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Με τη βοήθεια του Θεού να σταθούμε ξεχωριστοί και ας βάλουμε μέσα στην καρδιά μας σκοπό, ώστε να μη μολυνθούμε από το πνεύμα του κόσμου τούτου, τις καταχρήσεις, τις διασκεδάσεις, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, που φθείρουν την υγεία και υποδουλώνουν τον άνθρωπο στην αμαρτία. Ας βγούμε έξω από όλα αυτά και ας γεμίσουμε τις καρδιές μας με την επιθυμία να γνωρίσουμε πιο πολύ το Πρόσωπο του Χριστού, το Έργο του σταυρού, που είναι το μοναδικό Έργο που έκανε ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12).
Έχουμε πάρα πολλά πράγματα να βάλουμε ως στόχους και να γεμίσουμε με αυτά την καρδιά μας και τη ζωή μας. Να βάλουμε στόχο τη συστηματική μελέτη του Λόγου του Θεού που είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68), τη συμμόρφωση με το θέλημα του Θεού, για να μπορέσουμε να σταθούμε στο περιβάλλον μας «λαμπάδες αναμμένες» που θα φωτίζουν μέσα σ’ έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ σκοτεινιάζει εξαιτίας της αμαρτίας και της αποστασίας από τον αληθινό Θεό.
Είναι ανάγκη να «βγούμε έξω» πνευματικά από τον κόσμο και τις συνήθειές του. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 17). Θα έλεγε κανείς ότι η σωστή σχέση με το Θεό περνά μέσα από μία έξοδο. Άλλωστε και η ετυμολογία της λέξεως «εκκλησία» είναι «εκ» και «καλώ», δηλ. καλώ έξω.
Πολλές φορές δικαιολογούμε καταστάσεις με τα προσχήματα: "Δεν μπορώ τώρα….. δεν είναι το περιβάλλον κατάλληλο…, θα εκτεθώ στη δουλειά μου…." και πολλά άλλα. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Δανιήλ και οι τρεις φίλοι του δε ζούσαν κάτω από ιδανικές συνθήκες, αντίθετα ζούσαν μέσα σ’ ένα ξένο και εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να μπορούν να κάνουν ο,τιδήποτε για να το αλλάξουν. Λέει ο Κύριος προς τον Ιωάννη, καθώς στη νήσο Πάτμο του υπαγορεύει την «Αποκάλυψη». «Και προς τον άγγελον της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον Ταύτα: λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον, την οξείαν, Εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του Σατανά και κρατείς το όνομά μου, και δεν ηρνήθης την πίστιν μου και εν ταις ημέραις, εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο Σατανάς».(Αποκάλυψη Β/2: 13,14). Τα μέλη της εκκλησίας της Περγάμου στην οποία συμμετείχε και ο Αντίπας, ο πιστός δούλος του Θεού, κατοικούσαν εκεί που είχε την έδρα του ο σατανάς. Μπορεί να υπάρξει πιο σκοτεινό, πιο σκληρό, πιο απάνθρωπο περιβάλλον; Σ’ αυτό το περιβάλλον κράτησαν την πίστη τους. Πώς τα κατάφεραν; Ήταν δυνατοί; Ήταν αποφασιστικοί; Είναι βέβαιο ότι ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς με ημάς», (Ιακώβου Ε/5: 17), αλλά «τι είναι αδύνατον στον Κύριο;» (Γένεση ΙΗ/18: 14 & Λουκάς Α/1: 37).
Μέσα σε ένα όμοιο περιβάλλον ζούσε και ο Δανιήλ με τους φίλους του και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, έβαλαν μέσα στην καρδιά τους σκοπό να μη μολυνθούν. Εμείς κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες, ιδανικές θα λέγαμε, τι στόχους βάζουμε, πού αποβλέπουμε και κυρίως οι νέοι μας; Μπαίνει – βγαίνει ο νέος σωματικά από την εκκλησία, τα συνέδρια, τις χριστιανικές εκδηλώσεις και αν του μετρήσεις την "πνευματική πίεση", βλέπεις το πιεσόμετρο κολλημένο στο τέσσερα. Μα τέσσερα ίσα που προλαβαίνει και ζει. Αυτή πολλές φορές είναι η πνευματική κατάσταση μέσα στην εκκλησία, μια εκκλησία που, ενώ περίμενε το νυμφίο, κοιμήθηκε. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και επειδή ο νυμφίος καθυστερούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόνταν» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5).
Παρατηρώντας όλα αυτά λες «γιατί;». Μήπως το συνέδριο δεν είχε οργανωθεί καλά, μήπως ο κήρυκας δεν ήταν χαρισματικός, μήπως ….. κατηγορηματικά “όχι”. Δεν έχουμε βάλει στόχους μέσα στην καρδιά μας, στόχους υψηλούς, πνευματικούς ώστε να μη μιανθούμε, να μην «εγγίσουμε ακάθαρτον», να εξέλθουμε. Στη ζωή του Δανιήλ και των φίλων του βλέπουμε άλλα πράγματα. Τους βλέπουμε να είναι συσπειρωμένοι, ενωμένοι, μια ομάδα, μία γροθιά, ένα πνεύμα με σύνδεσμο την αγάπη. Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς στην πόλη των Κολοσσών: «ντυθείτε την αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της τελειότητας» (Κολοσσαείς Γ/3: 14). Κάτω από αυτές τις συνθήκες τους βλέπουμε να αποτελούν μια ανυπέρβλητη δύναμη αντίστασης στο διεφθαρμένο περιβάλλον που ζούσαν. Έτσι δίνονται οι μάχες και έτσι κερδίζονται. Θα πει κάποιος: Ήταν τόσο ενωμένοι; Εγωισμό δεν είχαν; Ο Δανιήλ, που φαίνεται να ξεχώριζε, δε ζητούσε πρωτοκαθεδρία; Όχι, ήταν όλοι τους "νεκροί" ως προς αυτά. Είχαν κοινή πορεία, κοινούς στόχους, κοινά οράματα και γι’ αυτό τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά.
Αλήθεια έχουμε μια τέτοια πνευματική ζωή; Μήπως μένουμε κολλημένοι με όλα τα αρνητικά που αναφέραμε παραπάνω και αρκούμαστε να περιφέρουμε ένα ερώτημα: "Γιατί δε βλέπουμε αναζωπύρωση; Γιατί δεν προοδεύουμε πνευματικά;" Όταν ο Δανιήλ κλήθηκε από το βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ, για να του εξηγήσει ένα όνειρο που είδε και που τον είχε αναστατώσει (Δανιήλ, κεφ. Β/2), τι έκανε ο Δανιήλ; Μας αναφέρει ο Λόγος του Θεού:
«και υπήγεν ο Δανιήλ εις τον οίκον αυτού και εγνωστοποίησε το πράγμα προς τον Ανανίαν, προς τον Μισαήλ και προς τον Αζαρίαν, τους συντρόφους αυτού,
διά να ζητήσωσιν έλεος παρά του Θεού του ουρανού περί του μυστηρίου τούτου, ώστε να μη απολεσθή ο Δανιήλ και οι σύντροφοι αυτού μετά των επιλοίπων σοφών της Βαβυλώνος.
Πήγε στ’ αδέλφια του και τους είπε το πρόβλημά του, για να σταθούν κοντά του και να το αντιμετωπίσουν από κοινού. Το ερώτημα για μένα είναι : Είμαι τόσο σοβαρός, τόσο σταθερός, ώστε, αν έρθει ένας αδελφός, να μου εμπιστευτεί το πρόβλημά του και αν μου το πει, θα κρατήσω τη σωστή στάση; Θα προσευχηθώ, θα νηστέψω ή μήπως το ξεχάσω μετά από λίγο και επαναλάβω τους στίχους ενός τραγουδιού που λέει: « … βρε δε βαριέσαι, αδελφέ…».
Επανέρχομαι στο θέμα της μεγάλης απόφασης που τούτοι οι νέοι έλαβαν μέσα στη ζωή τους να κρατήσουν τους εαυτούς τους καθαρούς και να μη μιανθούν από το διεφθαρμένο περιβάλλον τους. Τούτοι οι λαμπροί νέοι μας καλούν όλους να δώσουμε τη δική μας προσωπική μάχη, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους και να τους υποστηρίξουμε όχι με ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά με συνέπεια και με συνέχεια ζωής. Τι ωραία απάντησαν στον Κύριο εκείνοι οι δύο ταξιδιώτες που βάδιζαν προς την πόλη Εμμαούς! (Λουκάς ΚΔ/24: 13-35). «Οι δε είπον προς αυτόν τα περί Ιησού του Ναζωραίου, όστις εστάθη ανήρ προφήτης δυνατός εν έργω και λόγω ενώπιον του Θεού και παντός του λαού».
Καλούμαστε να σταθούμε διαφορετικοί, να βάλουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους στη ζωή μας και να τους υποστηρίξουμε πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας και να πούμε:
- «Όχι» σε μια χριστιανική ζωή χωρίς Χριστό, όπως ζει ο κόσμος γύρω μας.
- «Όχι» σε ό,τι σκεπάζει ή υποβαθμίζει το πρόσωπο του Χριστού που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11), που είναι «η οδός και η αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), που είναι το μοναδικό πρόσωπο που δόθηκε από τον ουρανό για τη σωτηρία των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12) και που μέσα σ’ Αυτόν και το θέλημά Του είμαστε πλήρεις (Κολοσσαείς Β/2: 10).
- «Όχι» στη νοοτροπία του κόσμου, τη μόδα, τα ντυσίματα, που είναι γδυσίματα και που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο στο ζωώδες επίπεδο.
- «Να μη μιανθούμε». Να φυλάξουμε την πνευματική μας ταυτότητα, να αρνηθούμε το συμβιβασμό και την κοπαδοποίηση.
2 Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου.
3 Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών.
4 Επειδή δεν είναι λύπαι εις τον θάνατον αυτών, αλλ' η δύναμις αυτών είναι στερεά.
5 Δεν είναι εν κόποις, ως οι άλλοι άνθρωποι ουδέ μαστιγόνονται μετά των λοιπών ανθρώπων.
6 διά τούτο περικυκλόνει αυτούς η υπερηφανία ως περιδέραιον η αδικία σκεπάζει αυτούς ως ιμάτιον.
7 Οι οφθαλμοί αυτών εξέχουσιν εκ του πάχους εξεπέρασαν τας επιθυμίας της καρδίας αυτών.
8 Εμπαίζουσι και λαλούσιν εν πονηρία καταδυναστείαν λαλούσιν υπερηφάνως.
9 Θέτουσιν εις τον ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διατρέχει την γην.
10 Διά τούτο θέλει στραφή ενταύθα ο λαός αυτού και ύδατα ποτηρίου πλήρους εκθλίβονται δι' αυτούς.
11 Και λέγουσι, Πως γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω;
12 Ιδού, ούτοι είναι ασεβείς και ευτυχούσι διαπαντός αυξάνουσι τα πλούτη αυτών.
13 Άρα, ματαίως εκαθάρισα την καρδίαν μου και ένιψα εν αθωότητι τας χείρας μου.
14 Διότι εμαστιγώθην όλην την ημέραν και ετιμωρήθην πάσαν αυγήν.
15 Αν είπω, Θέλω ομιλεί ούτως ιδού, εξυβρίζω εις την γενεάν των υιών σου.
16 Και εστοχάσθην να εννοήσω τούτο, πλην μ' εφάνη δύσκολον
17 εωσού εισελθών εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησα τα τέλη αυτών.
Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει :
- «Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου Α/1: 13).
- «Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης και ώμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων» (Α΄ Τιμοθέου Σ/6: 11,12).
Να μην αγνοήσουμε το κόστος μιας συνεπούς πνευματικής ζωής. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει το πνευματικό του τέκνο τον Τιμόθεο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή». (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12), ενώ προς τους Φιλιππησίους χριστιανούς αναφέρει: «επειδή, σε σας χαρίστηκε το υπέρ τού Χριστού όχι μονάχα να πιστεύετε σ' αυτόν, αλλά και να πάσχετε υπέρ αυτού» (Φιλιππήσίους Α/1: 29).
Η όποια μεγάλη απόφαση στα πνευματικά πράγματα περνά μέσα από δοκιμασία, μέσα από καμίνι που έχει επταπλασίως καεί (Δανιήλ Γ/3: 19), μέσα από έναν λάκκο λεόντων (Δανιήλ Σ/6: 16). Τα πυρά θα έρθουν, οι δυσκολίες θα υπάρξουν, όμως το παρήγορο μήνυμα μας έρχεται από τον Απόστολο Παύλο : «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 13). ---
