Άνθρωπε, Αυτός (ο Κύριος) σου έδειξε τι είναι το καλό και τι ζητάει από σένα, παρά να πράττεις το δίκαιο, και να αγαπάς έλεος, και να περπατάς ταπεινά μαζί με τον Θεό σου (Μιχαίας Σ/6: 8).
Μετάφραση.
Ο Κύριος σας δίδαξε τι είναι καλό και τι ζητάει από σας: Πράξτε το δίκαιο, δείξτε αγάπη, ακολουθήστε το Θεό πρόθυμα.
ΣΧΟΛΙΑ:
Πολλοί κατά καιρούς θέλησαν να δώσουν έναν ορισμό για το τι είναι Χριστιανική ζωή. Πάνω σ’ αυτό το θέμα διχάστηκαν όχι μόνον άνθρωποι του κόσμου αλλά ακόμα και Εκκλησίες του Χριστού μεταξύ τους. Τι ορισμό θα μπορούσαμε να δώσουμε για το ποιος είναι ο Χριστιανός και πώς θα πρέπει αυτός να ζει; Πάνω σ’ αυτό το θέμα δόθηκαν κατά καιρούς πολλές και αντικρουόμενες απαντήσεις οι οποίες έχουν επιφέρει σύγχυση. Επιστρέφει η ψυχή από τα «γουρούνια» της αμαρτίας και στέκεται αμήχανη μπροστά στο πλέγμα των αλληλοσυγκρουόμενων ορισμών που της προσφέρουν οι διάφορες χριστιανικές εκκλησίες. Απέναντι σε όλους αυτούς τους μπερδεμένους ορισμούς των ανθρώπων ξεχωρίζει ο ορισμός που ο Θεός έδωσε δια του προφήτη "Μιχαία": «Τι ζητάει ο Κύριος από σένα, παρά να περιπατείς μαζί με το Θεό σου». Μια πορεία, ένας περίπατος με το Θεό είναι η χριστιανική ζωή και, καθώς θα περπατάς μαζί Του, πράττε το δίκαιο και κάνε έλεος στους συνανθρώπους σου. Αυτό ζητάει ο Θεός από το Χριστιανό, αυτή είναι η χριστιανική ζωή στην οποία ευαρεστείται ο Κύριος.
Ο άνθρωπος μετά την πτώση του προσπάθησε με θυσίες, με προσφορές, με διάφορα “θρησκευτικά έργα” να πλησιάσει το Θεό, να Τον φέρει κοντά του. Σε προηγούμενο εδάφιο ο προφήτης του Θεού υποβάλλει ένα ερώτημα: «Με τι θα έρθω μπροστά στον Κύριο, να προσκυνήσω μπροστά στον ύψιστο Θεό; Θα έρθω μπροστά του με ολοκαυτώματα, με χρονιάρικα μοσχάρια. Θα ευαρεστηθεί ο Κύριος σε χιλιάδες κριάρια ή σε μυριάδες από ποτάμια λαδιού; Θα δώσω τον πρωτότοκό μου για την παράβασή μου, τον καρπό της κοιλιάς μου για την αμαρτία της ψυχής μου;» (εδ. 6,7).
Ο Θεός είχε μιλήσει για κάποιες απ’ αυτές τις απαιτήσεις στην Παλαιά Οικονομία (Λευιτικό Α/1: 1-13) και όλα αυτά δεν ήταν παρά τύποι και προεικονίσεις γεγονότων που θα συνέβαιναν στο μέλλον στην τήρηση των οποίων πολλές φορές οι άνθρωποι υπερέβαλαν. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται λόγος και για «μυριάδες ποταμών λαδιού». Ο ίδιος ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους της εποχής Του, που ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με αυτήν την πρακτική. «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23).
Αυτοί ήταν οι τρόποι με τους οποίους ο θρησκευόμενος άνθρωπος αντιμετώπιζε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αντιμετωπίζει το τόσο σοβαρό θέμα της σχέσης του με το Θεό. Ο άνθρωπος, καθώς αποβλέπει στο φαινόμενο σε αντίθεση με το Θεό που επιβλέπει στο περιεχόμενο της καρδιάς του ανθρώπους (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7), προσπαθεί να ευαρεστήσει το Θεό με διάφορες θρησκευτικές τελετές, με μέσα υλικά, με έργα επιφανειακά, να Τον εξευμενίσει με τα δώρα του, για να αποκτήσει τη φιλία Του. Όλα αυτά είναι ανεπαρκή, για να συνδέσουν την καρδιά του Θεού με την καρδιά του ανθρώπου.
Έρχεται λοιπόν ο προφήτης να πει: «Μα και χιλιάδες κριάρια αν πρόσφερα στο Θεό και μυριάδες (δέκα χιλιάδες) ποτάμια από λάδι αν ήταν δυνατόν να ρεύσουν είναι δυνατόν ο Θεός να ευαρεστηθεί με αυτά τα υλικά αγαθά;» Δεν είναι αυτός ο τρόπος για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Θεό, άλλωστε ο Ίδιος ο Θεός δια στόματος του ψαλμωδού Ασάφ αναφέρει: «Μήπως εγώ θα φάω κρέας ταύρων ή θα πιω αίμα τράγων; Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου» (ψαλμός Ν/50: 13,14).
Μέσα από τον αιώνιο Λόγο Του γίνεται φανερό ότι ο Θεός δεν ευαρεστείται με προσφορές και τελετουργικές θυσίες. Στο θεμελιώδες ερώτημα: «τι ευχαριστεί το Θεό;», ο προφήτης απαντάει: «Άνθρωπε, αυτός σου έδειξε τι είναι το καλό και τι ζητάει ο Κύριος από σένα, παρά να πράττεις το δίκαιο, να αγαπάς έλεος και να περιπατείς ταπεινά μαζί με το Θεό σου». Ο Δαβίδ μας διαβεβαιώνει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (ψαλμός ΝΑ/51: 17).
Να πράττεις το δίκαιο.
Ο Απ. Ιωάννης αναφέρει: «Τεκνία, ας μη σας πλανά μηδείς όστις πράττει την δικαιοσύνην είναι δίκαιος, καθώς εκείνος είναι δίκαιος» (Α’ Ιωάννου Γ/3: 7). Κάποιος είπε ότι η δικαιοσύνη είναι κάτι που θα πρέπει να το ζεις και όχι απλώς να το συζητείς. Ο Θεός καλεί τον άνθρωπος να ζήσει σύμφωνα με τα πρότυπα της δικαιοσύνης, όπως αυτά αποτυπώνονται στον αψευδή και αιώνιο Λόγο Του. Έτσι λοιπόν είναι ανάγκη η συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας να είναι σωστή και δίκαιη. «Κρίνετε κρίσιν αληθείας και κάμνετε έλεος και οικτιρμόν, έκαστος προς τον αδελφόν αυτού και μη καταδυναστεύετε την χήραν και τον ορφανόν, τον ξένον και τον πένητα, και μηδείς από σας ας μη βουλεύηται κακόν κατά του αδελφού αυτού εν τη καρδία αυτού» (Ζαχαρίας Ζ/7: 9,10). «Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλετε κάμει λαλείτε έκαστος την αλήθειαν προς τον πλησίον αυτού αλήθειαν και κρίσιν ειρήνης κρίνετε εν ταις πύλαις σας. Και μη βουλεύεσθε κακόν εν ταις καρδίαις σας έκαστος κατά του πλησίον αυτού και όρκον ψευδή μη αγαπάτε διότι πάντα ταύτα είναι εκείνα, τα οποία μισώ, λέγει Κύριος» (Ζαχαρίας Ζ/7: 16,17).
Ο λαός Ισραήλ αρνήθηκε να πράξει το δίκαιο, απομακρύνθηκε από το Θεό, αγνόησε το Λόγο Του και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αιχμαλωσία.
11 Αλλ' ηρνήθησαν να προσέξωσι και έστρεψαν νώτα απειθή και εβάρυναν τα ώτα αυτών διά να μη ακούσωσι.
12 Ναι, αυτοί έκαμον τας καρδίας αυτών αδάμαντα, ώστε να μη ακούσωσι τον νόμον και τους λόγους, τους οποίους ο Κύριος των δυνάμεων εξαπέστειλεν εν τω πνεύματι αυτού διά των προτέρων προφητών διά τούτο ήλθεν οργή μεγάλη παρά του Κυρίου των δυνάμεων.
13 Όθεν καθώς αυτός έκραξε και αυτοί δεν εισήκουον, ούτως αυτοί έκραξαν και εγώ δεν εισήκουον, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων
14 αλλά διεσκόρπισα αυτούς ως δι' ανεμοστροβίλου εις πάντα τα έθνη, τα οποία δεν εγνώριζον. Και ο τόπος ηρημώθη κατόπιν αυτών, ώστε δεν υπήρχεν ο διαβαίνων ουδέ ο επιστρέφων και έθεσαν την γην την επιθυμητήν εις ερήμωσιν (Ζαχαρίας Ζ/7: 11-14).
Να αγαπάς έλεος.
Ο Θεός είναι η πηγή των οικτιρμών και του ελέους. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (Β/2: 4) αναφέρει: «ο Θεός είναι πλούσιος σε έλεος». Η σωτηρία μας δεν έγινε, γιατί το αξίζαμε ή γιατί είχαμε κάποιες ικανότητες «ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς» (Τίτος Γ/3: 5). Ο Δαβίδ ένα αίτημα προβάλει στον Κύριο: «το έλεός σου και η αλήθειά σου ας με περιφρουρώσι διαπαντός» (ψαλμός Μ/40: 11). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. Δ/4, εδ. 16), μας προτρέπει: «Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας». Η εντολή του Θεού είναι να είμαστε συγχωρητικοί προς τους συνανθρώπους μας.
O προφήτης διερωτάται: «Τις Θεός όμοιός σου, συγχωρών ανομίαν και παραβλέπων την παράβασιν του υπολοίπου της κληρονομίας αυτού; δεν φυλάττει την οργήν αυτού διαπαντός, διότι αυτός αρέσκεται εις το έλεος» (Μιχαίας Ζ/7: 18) και ο ψαλμωδός συμπληρώνει: «Διότι συ, Κύριε, είσαι αγαθός και εύσπλαγχνος και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε» (Ψαλμός ΠΣ/86: 5). Για να έχουμε ακριβή αντίληψη του τι θα πει έλεος και πόσο πλούσια θα πρέπει να το προσφέρουμε, όπου υπάρχει ανάγκη, ο Κύριος μας το παρουσιάζει στην παραβολή εκείνου του δούλου που είχε ένα πολύ μεγάλο χρέος και επειδή δε μπορούσε να το ξεπληρώσει, ο Κύριός του, του το χάρισε. Όταν ο ευεργετηθείς συνάντησε έναν άλλο δούλο που του όφειλε ένα μικρό ποσό, αυτός τον έσυρε στα δικαστήρια, για να του αποσπάσει τα οφειλόμενα (Ματθαίος ΙΗ/18: 23-35). Το ερώτημα του Κυρίου: «δεν έπρεπε και εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» (εδ. 33).
Η αγάπη και το έλεος θα πρέπει να διακρίνουν τη ζωή μας και δε θα πρέπει να περιορίζονται στους φίλους, τους γνωστούς, τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτό, είπε ο Κύριος, το έκαναν και οι Φαρισαίοι, αγαπούσαν και φρόντιζαν τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά θα πρέπει να επεκτείνεται η αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως, ακόμα και τους εχθρούς μας. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι» (Ματθαίος Ε/5: 44). Ας προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα του ελέους μέσα στη ζωή μας. Ο Απ. Ιάκωβος (Β/2: 13) μας προειδοποιεί: «η κρίση θα είναι ανελέητη για όποιον δεν έδειξε έλεος".
Να περπατάει ταπεινά μαζί με το Θεό του.
Η χριστιανική ζωή είναι ένας περίπατος με το Θεό. Πρέπει να είναι κάποιος συντονισμένος με την καρδιά του Θεού, να περπατάει μαζί Του «κατά το Πνεύμα» και μόνον έτσι δε θα εκπληρώνουμε τις επιθυμίες της σάρκας μας (Γαλάτας Ε/5: 16). Περπάτημα με το Θεό προϋποθέτει να υπάρχει μια στενή σχέση αγάπης μαζί Του, μία αδιάλειπτη κοινωνία με τον κεχρισμένο Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, καθοδηγούμενοι πάντοτε από το Άγιο Πνεύμα. Για να πλησιάσει ο αμαρτωλός άνθρωπος τον δίκαιο Θεό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μετάνοια του ανθρώπου για το αμαρτωλό παρελθόν του καθώς και η αναγνώριση του «αθώου αίματος» που χύθηκε πάνω στο σταυρό και το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάννου Α/1: 7).
Η συμπόρευση με το Θεό απαιτεί ταπεινότητα, η οποία θα φανεί μέσα από την άνευ όρους και όρια υπακοή. Περπατώντας πνευματικά με τον Κύριο μαθαίνουμε απ’ Αυτόν την ταπείνωση. «μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν» (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ο Απ. Πέτρος μας συμβουλεύει: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, διά να σας υψώση εν καιρώ και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρου Ε/5: 6,7). Ταπεινότητα είναι να αναγνωρίσει ο άνθρωπος ότι χωρίς το Θεό δεν είναι ικανός να κάνει τίποτα καλό. Ο ίδιος ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «άνευ εμού δεν δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Θέλοντας ο Κύριος να διδάξει τους μαθητές του την ταπεινότητα έβαλε ανάμεσά τους ένα μικρό παιδί και τους είπε: «Αληθώς σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 3).
Συμπόρευση με το Θεό σημαίνει διαρκής αναζήτηση του θελήματός Του. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει κάθε στιγμή το θέλημα του Θεού; Αναντίρρητα μέσα από τη μελέτη του Λόγου Του. Μία από τις πρώτες εντολές που έλαβε ο Ιησούς τ. Ναυή από το Θεό μετά το θάνατο του Μωυσή και την ανάληψη της αρχηγίας του λαού Ισραήλ ήταν: «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως» (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 8). Ο Λόγος του Θεού, είναι «η μάχαιρα του Πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17), είναι το μόνο επιθετικό όπλο του Χριστιανού. Συμπόρευση με το Θεό σημαίνει αδιάλειπτη προσευχή (Α’ Θεσσαλονικείς Ε/5: 17), συνεχής επικοινωνία – συνομιλία - μαζί Του.
Στο βιβλίο της «Γένεσης», κεφ. Ε/5, εδ. 24 αναφέρεται: «Και περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού». Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό της ζωής του Ενώχ, περπατούσε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού στη ζωή του. Πολλά χρόνια αργότερα έρχεται ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», (κεφ. ΙΑ/11, εδ.5) να αναφέρει: «Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, δια να μη ίδει θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν».
Ας μην λησμονούμε ποτέ ότι: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11).
Κλείνοντας, καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής ενός καινούργιου χρόνου, ας θέσουμε στόχους πνευματικούς για τη νέα χρονική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας και ας αναλογιστούμε τι είναι εκείνο που εμποδίζει στην καθημερινή μας ζωή την πορεία μας με το Θεό.
Στις αναγνώστριες και τους αναγνώστες του blog: giorgoskomninos.blogspot.com εύχομαι από καρδιάς να έχουν μία «ΚΑΛΉ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΧΡΟΝΙΆ», με ΥΓΕΙΑ, με ΔΥΝΑΜΗ, με ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΛΠΙΔΑ. ---
