ISRAEL

                           Α/   ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

         Ισ -- ρα -- ήλ = «ο Θεός  αγωνίζεται». 

        «Και είπε προς αυτόν ο Θεός, Το όνομά σου είναι Ιακώβ δεν θέλεις ονομάζεσθαι πλέον Ιακώβ, αλλά Ισραήλ θέλει είσθαι το όνομα σου και εκάλεσε το όνομα αυτού Ισραήλ» (Γένεση ΛΕ/35: 10).

         βιβλίο «ΠΡΑΞΕΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ»,  κεφ.  Ζ/7. 

1 Ρώτησε τότε ο αρχιερέας: «Είναι λοιπόν, στ' αλήθεια έτσι τα πράγματα;». 

2 Κι εκείνος είπε: «Άντρες αδελφοί και πατέρες, ακούστε: Ο δοξασμένος Θεός φανερώθηκε στον πατέρα μας τον Αβραάμ, τότε που ήταν στη Μεσοποταμία, πριν ακόμα κατοικήσει στη Χαρράν, 

3 και του είπε: Βγες από τη χώρα σου και ανάμεσα από τους συγγενείς σου και πήγαινε σε μια χώρα που θα σου δείξω. 

4 Βγήκε τότε από τη χώρα των Χαλδαίων και κατοίκησε στη Χαρράν. Κι από εκεί, ύστερα από το θάνατο του πατέρα του, τον εγκατέστησε ο Θεός στη χώρα αυτή, που τώρα κατοικείτε εσείς. 

5 Δεν έδωσε όμως κληρονομιά στον ίδιο μέσα στη χώρα αυτή ούτε ένα βήμα γης, αλλά του υποσχέθηκε να τη δώσει σαν ιδιοκτησία σ' αυτόν και μετά απ' αυτόν στους απογόνους του, αν και δεν είχε παιδί! 

6 Και με τον τρόπο αυτό ο Θεός του είπε πως οι απόγονοί του θα ζουν σαν ξένοι σε χώρα διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι και θα τους υποδουλώσουν και θα τους κακομεταχειριστούν για τετρακόσια χρόνια. 

7 Και το έθνος που θα τους υποδουλώσει, εγώ θα το κρίνω, είπε ο Θεός, και ύστερα απ' όλα αυτά θα βγουν απ' αυτό και θα με λατρέψουν σ' αυτόν εδώ τον τόπο. 

8 Και του έδωσε διαθήκη με γνώρισμα την περιτομή. Έτσι, λοιπόν, ο Αβραάμ απέκτησε τον Ισαάκ, και του έκανε περιτομή την όγδοη μέρα. Το ίδιο και ο Ισαάκ στον Ιακώβ και ο Ιακώβ στους δώδεκα πατριάρχες. 

         ΣΧΟΛΙΑ:

        Ο  πρωτομάρτυρας   Στέφανος   προσέρχεται  ενώπιον  του   Ιουδαϊκού   Συνεδρίου  (Σανχεντρίν)  υπόδικος  με τη  βαρύτατη κατηγορία ότι είχε βλασφημήσει το Μωυσή και το Θεό  (Πράξεις  Σ/6: 11). Παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως μια τέτοια κατηγορία θα είχε ως ποινή το θάνατο, δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτόν του, αλλά εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να μιλήσει προς το λαό Ισραήλ για το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Αρχίζει λοιπόν την απολογία του, αλλά δε θα προλάβει να τελειώσει το λόγο του, γιατί σε λίγο οι πέτρες που έριχναν επάνω του οι δήθεν επαναστατημένοι για την αλήθεια Ιουδαίοι θα του αφαιρούσαν τη ζωή (Πράξεις Ζ/7: 58).

    Ξεκινάει λοιπόν την απολογία του από τη γέννηση του Εβραϊκού έθνους κάνοντας αρχικά αναφορά στον Πατριάρχη Αβραάμ και τονίζοντας πώς ο Θεός τον κάλεσε μέσα από την Μεσοποταμία (εδ. 2,3) και πώς ξεκίνησε το ταξίδι του «μη εξεύρων που υπάγει» (Εβραίους ΙΑ/11: 8), αλλά και πώς έφτασε στη γη Χαναάν, τη γη των υποσχέσεων του Θεού με ενδιάμεσο σταθμό στην Χαρράν (Γένεση ΙΑ/11: 31).  Ακολούθησε η υπόσχεση του Θεού ότι θα δώσει τη γη στον Αβραάμ. «Και εφάνη ο Κύριος εις τον Άβραμ και είπεν, Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γην ταύτην. Και ωκοδόμησεν εκεί θυσιαστήριον εις τον Κύριον, όστις εφάνη εις αυτόν». (Γένεση ΙΒ/12: 7). Ο Αβραάμ γεννήθηκε το έτος 2018 π.Χ. (352 χρόνια μετά τον κατακλυσμό) στη Χαλδαϊκή πόλη Ούρ, η οποία βρισκόταν 240 χιλ. Ν.Α. της Βαβυλώνας και αποτελούσε σημαντικό αστικό κέντρο.  Έζησε 175 έτη και πέθανε το έτος 1843 π.Χ. 

     Συνεχίζοντας ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αναφέρεται στην προφητεία του Θεού για τη δουλεία του Ισραήλ στην Αίγυπτο και για την απελευθέρωσή του (εδ. 6,7). Τα τετρακόσια χρόνια που αναφέρονται στο εδ. 6 και στο βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 13) αφορούν το διάστημα κατά το οποίο οι Εβραίοι ήταν υπόδουλοι στην Αίγυπτο και καλύπτουν ολόκληρη την περίοδο από την άφιξη στην Αίγυπτο του Ιακώβ και της οικογένειάς του, η οποία αποτελείτο από εβδομήντα άτομα, μέχρι την έξοδο του λαού από τη δουλεία της Αιγύπτου. Ο λαός που βγήκε μέσα από την Αίγυπτο αποτελείτο από 600.000 άνδρες, εκτός από τα γυναικόπαιδα. Στη συνέχεια ο Θεός, οδηγώντας τους μέσα στην έρημο, στους πρόποδες του όρους Σινά τους παρέδωσε το Νόμο, στον οποίο θα έπρεπε να υπακούουν. Τα πρώτα τριάντα χρόνια της παροικίας τους οι Ισραηλίτες δε διώκονταν στην Αίγυπτο, αλλά ζούσαν βασιλικά. Όλα άρχισαν, όταν σύμφωνα με το Λόγο του Θεού: «Εσηκώθη δε νέος βασιλεύς επί την Αίγυπτον, όστις δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ». (Έξοδος Α/1: 8). Ο Θεός έκανε διαθήκη με τον Αβραάμ, σημάδι της οποίας ήταν η περιτομή (Γένεση ΙΖ/17: 10). 

     Ο Θεός διαβεβαίωσε τον Αβραάμ ότι θα πληθύνει το σπέρμα του όπως τα άστρα του ουρανού. «Ανάβλεψον τώρα εις τον ουρανόν και αρίθμησον τα άστρα, εάν δύνασαι να εξαριθμήσης αυτά και είπε προς αυτόν, Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου» (Γένεση ΙΕ/15: 5). Ήδη ο Αβραάμ βρισκόταν κάπου δέκα χρόνια στη Χαναάν και η Σάρρα παρέμενε στείρα. Για το σκοπό αυτό, σύμφωνα με συνήθεια της εποχής, πρότεινε να την υποκαταστήσει η Αιγύπτια υπηρέτριά της η Άγαρ, ώστε να αποκτήσει παιδί μέσω αυτής. Ο Αβραάμ συμφώνησε σ’ αυτό και το έτος 1932 π.Χ, όταν ο Αβραάμ ήταν 86 ετών, γεννήθηκε ο Ισμαήλ (Γένεση ΙΣ/16: 3). Το έτος 1918 π.Χ, όταν ο Αβραάμ ήταν 100 ετών και η Σάρρα 90 ετών, γεννήθηκε από τη Σάρρα ο Ισαάκ, ο κληρονόμος που είχε υποσχεθεί ο Θεός (Γένεση ΚΑ/21: 5). 

      Πέντε χρόνια αργότερα ο ετεροθαλής αδελφός του Ισαάκ, ο Ισμαήλ  (ο πατέρας των Αραβικών φυλών) κατά τον εορτασμό του απογαλακτισμού του Ισαάκ τον περιγελούσε με αποτέλεσμα ο Αβραάμ να βρεθεί στη δύσκολη θέση να διώξει τον Ισμαήλ και τη μητέρα του Άγαρ. «Και είδεν η Σάρρα τον υιόν της Άγαρ της Αιγυπτίας, τον οποίον εγέννησεν εις τον Αβραάμ, περιγελώντα τον Ισαάκ. Και είπε προς τον Αβραάμ, Δίωξον την δούλην ταύτην και τον υιόν αυτής διότι δεν θέλει κληρονομήσει ο υιός της δούλης ταύτης μετά του υιού μου, του Ισαάκ» (Γένεση ΚΑ/21: 9,10).

    Μερικά χρόνια αργότερα ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ κάτι πού ανθρωπίνως φαίνεται παράδοξο, να θυσιάσει τον αγαπημένο του γιο Ισαάκ. Το ενδεχόμενο να χάσει το γιο του σίγουρα προκάλεσε στον Αβραάμ πολύ μεγάλο πόνο. Επειδή όμως είχε πίστη ότι ο Θεός θα μπορούσε και από τους νεκρούς να εγείρει τον Ισαάκ, προκειμένου να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του (Εβραίους ΙΑ/11: 19) ετοιμάστηκε να θυσιάσει το παιδί του, συμμορφούμενος απόλυτα με το θέλημα του Θεού. Την κρίσιμη στιγμή της θυσίας επενέβη ο Θεός και έσωσε τον Ισαάκ. Ο Θεός επαίνεσε τον Αβραάμ για την υπακοή του και επανέλαβε τις υποσχέσεις που του είχε δώσει παλαιότερα (Γένεση ΚΒ/22: 1-18). Στα 175 του χρόνια πέθανε ο Αβραάμ. 

     Ο Ισαάκ είχε γεννήθηκε το έτος 1938 π.Χ. και πέθανε το έτος 1718 π.Χ. σε ηλικία 180 ετών. Όταν ο  Ισαάκ ήταν 60 ετών με γυναίκα του τη Ρεβέκκα έκαναν δύο παιδιά, τον Ησαύ και τον Ιακώβ (έτος 1858 π.Χ.). Ο Ιακώβ ως δευτερότοκος γιος δεν είχε τα δικαιώματα που είχε ο πρωτότοκος αδελφός του. Τα προνόμια της πατρικής ευλογίας τα είχε ο Ησαύ, ο οποίος τα καταφρόνησε για ένα πιάτο φακής (Γένεση ΚΕ/25: 34). Αντίθετα ο Ιακώβ εκτίμησε την πατρική ευλογία περισσότερο από κάθε τι άλλο και αγωνίστηκε για να την αποκτήσει, έστω και με το δικό του ασύμβατο έως ανήθικο τρόπο (Γένεση ΚΕ/25: 29-34). Ο καρδιογνώστης Θεός  εκτίμησε τον Ιακώβ. Ο Ισαάκ που είχε γεννηθεί το έτος 1858 π.Χ. έζησε 147 χρόνια και πέθανε το έτος 1711 π.Χ, έχοντας ζήσει 17 χρόνια στην Αίγυπτο.

       Από τον Ιακώβ  γεννήθηκαν οι δώδεκα Πατριάρχες, ως εξής: 

      Η Λεία ήταν η πρώτη σύζυγος του Ιακώβ και μεγαλύτερη κόρη του θείου του Λάβαν, αδελφού της  μητέρας του Ρεβέκκας. Συνεπώς η Λεία ήταν πρώτη εξαδέλφη του Ιακώβ. Ο Ιακώβ δεν επιθυμούσε να λάβει γυναίκα του τη Λεία αλλά την αδελφή της τη Ραχήλ την οποία αγαπούσε πάρα πολύ, όμως τον εξαπάτησε ο θείος του Λάβαν και του έδωσε για γυναίκα του τη μεγαλύτερη κόρη του τη Λεία. Η Λεία ήταν καλυμμένη με πέπλο, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής και με τον τρόπο αυτό εξαπατήθηκε ο Ιακώβ. Όταν το κατάλαβε διαμαρτυρήθηκε για την απάτη που έγινε σε βάρος του. Το επιχείρημα του Λάβαν για την πράξη του αυτή ήταν ότι δε συνηθιζόταν στον τόπο τους να παντρεύουν τη μικρότερη κόρη πριν από την πρωτότοκη. Ο Ιακώβ είχε εργαστεί στο θείο του Λάβαν επτά χρόνια προκειμένου να λάβει γυναίκα του τη Ραχήλ. Επειδή όμως αγαπούσε πάρα πολύ τη Ραχήλ, δέχτηκε να εργαστεί άλλα επτά χρόνια στο θείο του για να  λάβει και αυτή γυναίκα του (Γένεση ΚΘ/29: 18-28).

      Η Λεία γέννησε τον Ρουβήν, τον Συμεών, τον Λευί, τον Ιούδα, τον Ισσάχαρ και τον Ζαβουλών και μία κόρη τη Δείνα. 

     Η Ραχήλ όμως, η αδελφή της Λείας που ήταν η γυναίκα που πραγματικά αγάπησε ο Ιακώβ ήταν στείρα. Έτσι λοιπόν όταν είδε ότι η ίδια δεν έκανε παιδιά, λυπήθηκε πολύ. Έτσι  έδωσε στον Ιακώβ την υπηρέτριά της, τη Βαλλά με την οποία απέκτησε δύο γιους με τα ονόματα Δαν και Νεφθαλί. Τότε η Λεία έδωσε και αυτή την υπηρέτριά της, τη Ζελφά, στον Ιακώβ και με αυτή γέννησε τον Γαδ και τον Ασήρ. 

     Επιτέλους μετά απ' όλα αυτά η Ραχήλ μπόρεσε να μείνει έγκυος και να αποκτήσει παιδί. Το ονόμασε Ιωσήφ και έγινε ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Αυτοί ήταν οι ένδεκα γιοι που απέκτησε ο Ιακώβ, όταν έμενε μαζί με το θείο του, το Λάβαν. Λίγο καιρό μετά την επιστροφή του Ιακώβ και της οικογένειάς του στη Χαναάν, η Ραχήλ γέννησε άλλον ένα γιο. Κατά την γέννα  υπέφερε πολύ και τελικά πέθανε. Το αγοράκι επέζησε και ο Ιακώβ το ονόμασε Βενιαμίν. 

9 Και οι πατριάρχες, επειδή ζήλεψαν τον Ιωσήφ, τον παρέδωσαν στην Αίγυπτο. Όμως ο Θεός ήταν μαζί του 

10 και τον ελευθέρωσε απ' όλες τις θλίψεις του και του έδωσε χάρη και σοφία μπροστά στο Φαραώ, το βασιλιά της Αιγύπτου, έτσι που τον διόρισε Διοικητή της Αιγύπτου και ολόκληρου του παλατιού του. 

11 Ύστερα έπεσε φοβερή πείνα και μεγάλη θλίψη σ' ολόκληρη την Αίγυπτο και την Χαναάν, και οι πατέρες μας δεν εύρισκαν τρόφιμα. 

12 Άκουσε όμως ο Ιακώβ πως υπάρχει σιτάρι στην Αίγυπτο κι έστειλε εκεί τους πατέρες μας για πρώτη φορά. 

13 Και τη δεύτερη φορά αποκαλύφθηκε ο Ιωσήφ στους αδελφούς του, κι έγινε έτσι γνωστό στο Φαραώ η καταγωγή του Ιωσήφ. 

14 Έστειλε τότε ο Ιωσήφ και κάλεσε κοντά του τον Ιακώβ, τον πατέρα του και όλους τους συγγενείς του, συνολικά εβδομήντα πέντε άτομα. 

15 Έτσι λοιπόν, κατέβηκε ο Ιακώβ στην Αίγυπτο, όπου και πέθανε τελικά αυτός και οι πατέρες μας. 

16 Και τα οστά τους τα μετέφεραν και τα έθαψαν στο μνήμα που είχε αγοράσει ο Αβραάμ από τους γιους του Εμώρ του Συχεμίτη, πληρώνοντάς τους με ασημένια νομίσματα. 

17 Και καθώς πλησίαζε πια ο καιρός να εκπληρωθεί η υπόσχεση, που με όρκο έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, είχε κιόλας αυξηθεί ο λαός και είχε πληθύνει στην Αίγυπτο. 

18 Ώσπου τελικά έγινε βασιλιάς ένας άλλος, που δεν είχε γνωρίσει τον Ιωσήφ. 

19 Αυτός, έχοντας συλλάβει ένα ύπουλο σχέδιο εναντίον του λαού μας, κακομεταχειρίστηκε τους πατέρες μας προσπαθώντας να τους αναγκάσει να αφήνουν έκθετα τα βρέφη τους, για να μη διατηρούνται στη ζωή. 

      Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος συνεχίζοντας την απολογία του αναφέρεται ιδιαίτερα στον Ιωσήφ, τον πρωτότοκο γιο του Ιακώβ με τη Ραχήλ, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να κάνει όλους εκείνους που τον άκουγαν να αισθανθούν έλεγχο για τη συμπεριφορά τους απέναντι στον Κύριο Ιησού Χριστό, καθώς ο Ιωσήφ ήταν τύπος και προεικόνιση του Ιησού Χριστού. Τον Ιωσήφ τον πούλησαν τα αδέλφια του στην Αίγυπτο για δούλο. Αυτός, τον οποίον απέρριψαν, απέκτησε δύναμη και δόξα στην Αίγυπτο (εδ. 10). Οι αδελφοί του Ιωσήφ οδηγήθηκαν από την πείνα στην Αίγυπτο. Εκεί βρέθηκαν μπροστά στον αδελφό τους, τον Ιωσήφ, ο οποίος ήταν διοικητής σε όλη τη γη της Αιγύπτου και δεν τον αναγνώρισαν (εδ. 11,12). Τη δεύτερη φορά, που ήρθαν πάλι στην Αίγυπτο για να αγοράσουν τροφές, ο Ιωσήφ φανερώθηκε στους αδελφούς του. «Και ο Ιωσήφ είπε στους αδελφούς του: Πλησιάστε σε μένα, παρακαλώ. Και πλησίασαν. Και είπε: Εγώ είμαι ο Ιωσήφ ο αδελφός σας, τον οποίο πουλήσατε στην Αίγυπτο» (Γένεση ΜΕ/45: 4). 

 

  Αναλυτικά "η ζωή του Ιωσήφ" αναφέρεται στο blog:  giorgoskomninos.blogspot.com  

 Η δημοσίευση έγινε στις 29-08-2018 και έχει τίτλο: "ΙΩΣΗΦ - ΣΑΜΨΩΝ".

 

      Η εικόνα της συνάντησης του Ιωσήφ με τ' αδέλφια του θα επαναληφθεί μία μέρα, όταν ο λαός Ισραήλ θα αναγνωρίσει το Ιησού Χριστό ως τον κεχρησμένο Μεσσία του Θεού και τον μοναδικό Λυτρωτή του κόσμου, όταν θα αποβλέψουν «εις εκείνον τον οποίον εξεκέντησαν» (Αποκάλυψη Α/1: 7). «Και καθώς πλησίαζε πια ο καιρός να εκπληρωθεί η υπόσχεση, που με όρκο έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, είχε κιόλας αυξηθεί ο λαός και είχε πληθύνει στην Αίγυπτο». (εδ. 17). Ο Θεός είχε δώσει υπόσχεση ότι θα απελευθερώσει το λαό του από τη δουλεία των Αιγυπτίων, όμως είχαν περάσει «μαύρα» χρόνια σκλαβιάς και πολλοί δεν είχαν πιστέψει, αλλά και από εκείνους που είχαν πιστέψει στην υπόσχεση του Θεού, πολλοί την είχαν ξεχάσει. Ο Κύριος μας έχει δώσει την υπόσχεση ότι θα έρθει να μας παραλάβει, "για να είμαστε και μεις εκεί που είναι Αυτός" (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Αλίμονο αν απιστήσουμε, αν αμελήσουμε ή αν ξεχάσουμε αυτή την υπόσχεσή Του. Είχαν ξεχάσει λοιπόν την υπόσχεση του Θεού και γι’ αυτό δεν αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Μωυσή εκείνον που ο Θεός είχε στείλει, για να τους απελευθερώσει. 

20 Τον καιρό εκείνο γεννήθηκε ο Μωυσής, ο οποίος ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για το Θεό και ο οποίος ανατράφηκε τρεις μήνες στο σπίτι του πατέρα του. 

21 Κι όταν, έπειτα, τον άφησαν έκθετο, τον περιμάζεψε η κόρη του Φαραώ και τον ανέθρεψε σαν δικό της γιο. 

22 Έτσι μορφώθηκε ο Μωυσής με όλη τη σοφία των Αιγυπτίων και ήταν δυνατός στα λόγια και στα έργα. 

23 Κι όταν πια συμπλήρωνε τα σαράντα χρόνια της ηλικίας του, του γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτεί τους αδελφούς του τους Ισραηλίτες. 

24 Και όταν είδε έναν απ' αυτούς να αδικείται, τον υπερασπίστηκε και πήρε εκδίκηση για λογαριασμό του σκοτώνοντας τον Αιγύπτιο. 

25 Νόμιζε λοιπόν πως θα καταλάβαιναν οι αδελφοί του ότι ο Θεός χρησιμοποιώντας αυτόν σαν όργανό του, τους δίνει τη λευτεριά τους. Μα εκείνοι δεν το κατάλαβαν 

26 Έτσι, την άλλη μέρα παρουσιάστηκε μπροστά τους, σε ώρα που μαλώνανε, και τους παρακινούσε να ειρηνέψουν μεταξύ τους λέγοντάς τους: Άντρες, εσείς είστε αδέλφια, γιατί αδικείτε ο ένας τον άλλο; 

 27 Τότε εκείνος που αδικούσε το γείτονά του, τον έσπρωξε λέγοντάς του: Ποιος σε διόρισε άρχοντα και δικαστή πάνω μας; 

28 Μήπως θέλεις εσύ να με σκοτώσεις, όπως σκότωσες χτες τον Αιγύπτιο; 

29 Ο Μωυσής λοιπόν, στο άκουσμα των λόγων αυτών, έφυγε και εγκαταστάθηκε σαν ξένος στη χώρα Μαδιάμ, όπου απέκτησε δύο γιους. 

30 Κι όταν συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια, του φανερώθηκε ένας άγγελος του Κυρίου στην έρημο του όρους Σινά, μέσα στη φλόγα μιας αναμμένης βάτου. 

31 Ο Μωυσής, τότε, σαν είδε το φαινόμενο, απόρησε. Κι ενώ πλησίαζε για να σχηματίσει σαφέστερη αντίληψη του φαινομένου, άκουσε τη φωνή του Κυρίου να του λέει: 

32 Εγώ είμαι ο Θεός των πατέρων σου, ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ. Κι ο Μωυσής, κυριευμένος από τρόμο, δεν τολμούσε πια να κοιτάξει. 

33 Του είπε τότε ο Κύριος: Βγάλε τα υποδήματα από τα πόδια σου, γιατί ο τόπος στον οποίο στέκεσαι είναι τόπος ιερός. 

34 Κοίταξα και είδα την κακομεταχείριση του λαού μου, που βρίσκεται στην Αίγυπτο και το στεναγμό τους τον άκουσα και κατέβηκα να τους ελευθερώσω. Τώρα, λοιπόν, έλα, θα σε στείλω στην Αίγυπτο».

35 Τον Μωυσή λοιπόν, αυτόν που αρνήθηκαν λέγοντάς του: Ποιος σε διόρισε άρχοντα και δικαστή, αυτόν έστειλε ο Θεός άρχοντα και λυτρωτή μέσω του αγγέλου που του φανερώθηκε μέσα από τη βάτο.

36 Αυτός τους έβγαλε από την Αίγυπτο, κάνοντας θαύματα εκπληκτικά στην Αίγυπτο και στην Ερυθρά θάλασσα και στην έρημο για σαράντα χρόνια. 

37 Είναι αυτός ο ίδιος ο Μωυσής που είπε στους Ισραηλίτες: Προφήτη θα σας αναδείξει ο Κύριος ο Θεός σας μέσα από τους ομοεθνείς σας, όπως ανέδειξε εμένα. Αυτόν θα ακούτε. 

38 Αυτός είναι που στη συνέλευση του λαού Ισραήλ στην έρημο έγινε ο μεσάζοντας ανάμεσα στον άγγελο που του μιλούσε στο όρος Σινά και στους πατέρες μας, και που παρέλαβε λόγια προφορικά απ' ευθείας από το στόμα του Κυρίου, για να τα μεταδώσει σε μας. 

39 Σ' αυτόν όμως οι πατέρες μας δε θέλησαν να πειθαρχήσουν, αλλά τον απέκρουσαν και άφησαν την καρδιά τους να επιθυμήσει ξανά την Αίγυπτο, 

40 όταν είπαν στον Ααρών: Κατασκεύασέ μας θεούς που θα προπορεύονται στο δρόμο μας, μια και δεν ξέρουμε τι απέγινε αυτός ο Μωυσής, που μας έβγαλε από την Αίγυπτο. 

41 Έτσι κατασκεύασαν ένα ομοίωμα μοσχαριού τον καιρό εκείνο, και πρόσφεραν θυσία στο είδωλο και πανηγύριζαν για τα έργα των χεριών τους. 

42 Άλλαξε τότε στάση ο Θεός και τους άφησε να λατρεύουν τα αστέρια τ' ουρανού, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο των προφητών: Μήπως μου προσφέρατε σφαχτά και θυσίες για σαράντα χρόνια στην έρημο, λαέ του Ισραήλ; 

43 Απεναντίας μάλιστα, περιφέρατε τη σκηνή του Μολόχ και το αστέρι του θεού σας του Ρεμφάν, τα ομοιώματα που κατασκευάσατε για να τα προσκυνάτε! Γι' αυτό και θα σας εξορίσω πέρα από τη Βαβυλώνα. 

    Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος κάνει μια αναδρομή στη ζωή του Μωυσή. Ενώ είχε κατηγορηθεί ότι μιλούσε με βλάσφημα λόγια για το Μωυσή, τους αποδεικνύει ότι ένοχος δεν είναι αυτός, αλλά ο λαός Ισραήλ που απέρριψε τον απεσταλμένο προφήτη του Θεού. Έτσι αναφέρεται στη γέννηση του Μωυσή καθώς και στη μεγάλη μόρφωση που απέκτησε μέσα στον οίκο του Φαραώ. Η φράση «ήταν δυνατός στα λόγια» (εδ. 22) μάλλον αναφέρεται στα γραπτά του, αφού ο ίδιος ο Μωυσής παραδεχόταν ότι ήταν βραδύγλωσσος (Έξοδος Δ/4: 10). Η πρώτη απόρριψη του Μωυσή από τα αδέλφια του έγινε όταν υπερασπίστηκε κάποιον Εβραίο τον οποίο κακοποιούσε ένας Αιγύπτιος (εδ. 23-28). Τούτη η απόρριψη έντονα μας θυμίζει την απόρριψη του Ιησού Χριστού από τους δικούς Του, τους ομοεθνείς Του. «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν» (Ιωάννης Α: 11). «δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ' ημάς» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). «Οι δε εκραύγασαν Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα» (Ιωάννης ΙΘ/19: 15). Τριάντα επτά χρόνια μετά από την κραυγή αυτή, το έτος 70 μ.Χ. θα ερχόταν ο Καίσαρας τον οποίον επικαλέστηκαν να ισοπεδώσει την πόλη και να οδηγήσει το λαό στο θάνατο, στο διασκορπισμό, στον εξευτελισμό και την εξορία. 

     Συνεχίζοντας ο Στέφανος κάνει λόγο για την αυτοεξορία του Μωυσή στη γη Μαδιάμ και την εμφάνιση του Θεού μέσα από την «καιόμενη βάτο» και πως ο Θεός τον έστειλε πίσω στην Αίγυπτο, για να ελευθερώσει το λαό Του. (εδ. 30-35). Ο Μωυσής προφήτευσε ότι ο Θεός θα έστελνε στο λαό Του έναν προφήτη, όπως ακριβώς είχε αναδείξει εκείνον και σ' Αυτόν θα πρέπει να είναι η υπακοή όλων. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο λαός για άλλη μία φορά δείχνει τη δυσπιστία του προς τον αληθινό Θεό. Ξεχνάει τις θαυμαστές επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, τη δύναμη του αληθινού Θεού και στην πρώτη δυσκολία υποχωρεί, λιγοψυχεί, στρέφεται προς τα είδωλα. Έτσι απορρίπτει για δεύτερη φορά το Μωυσή και φτάνει να λατρεύει αντί για τον αληθινό Θεό ένα χρυσό μοσχάρι (εδ. 39-41). «Και παίρνοντάς τα από τα χέρια τους, το διαμόρφωσε με χαρακτικό εργαλείο, και το έκανε ένα χωνευτό μοσχάρι κι εκείνοι είπαν: Αυτοί είναι οι θεοί σου, Ισραήλ, που σε ανέβασαν από τη γη τής Αιγύπτου». (Έξοδος ΛΒ/32: 4). 

      Στα εδ. 42 & 43 γίνεται αναφορά στην ειδωλολατρία του λαού Ισραήλ. Ενώ θα έπρεπε να προσφέρουν θυσία στον Κύριο, που «διά κραταιάς χειρός» τους είχε βγάλει μέσα από την Αίγυπτο, ο λαός περιέφερε τη σκηνή του Μολόχ, η λατρεία του οποίου ήταν από τις πιο αποτρόπαιες στον αρχαίο κόσμο και προσκυνούσαν τον Ρεμφάν, μια ψεύτικη αστρική θεότητα. Για την αμαρτία τους αυτή ο Κύριος τους προειδοποίησε ότι θα εξοριστούν και θα γίνουν αιχμάλωτοι πέρα από τη Βαβυλώνα «θέλω διασκορπίσει αυτούς εν τοις έθνεσι, τα οποία αυτοί και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν και θέλω αποστείλει την μάχαιραν οπίσω αυτών, εωσού αναλώσω αυτούς». (Ιερεμίας Θ/9: 16). 

      Ο Μωυσής ήταν ένας τύπος, ένα σύμβολο, μια προεικόνιση του Μεσσία Ιησού Χριστού. Ο Στέφανος αναφέρει την ιστορία του, για να δείξει σ’ αυτούς που τον κατηγορούσαν ότι σταυρώνοντας το Χριστό δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από εκείνο που είχαν κάνει και στον εθνικό τους ήρωα, το Μωυσή. Και τότε και τώρα δεν κατάλαβαν ότι είχε έρθει ο καιρός της επαγγελίας, της υπόσχεσης του Θεού. Για 430 χρόνια έζησε ο λαός Ισραήλ στη γη της Αιγύπτου. Ο Μωυσής απεσταλμένος από το Θεό οδήγησε το λαό σε έξοδο από την Αιγυπτιακή δουλεία. Μετά από σαράντα χρόνια περιπλάνησης μέσα στην έρημο ο λαός εγκαταστάθηκε τελικά κάτω από την ηγεσία του Ιησού του Ναυή μέσα στη γη της Επαγγελίας, στη γη που τους είχε υποσχεθεί ο Θεό και εκεί κάθε φυλή έλαβε τον κλήρο της.

        Μετά την περίοδο των Κριτών, η οποία κράτησε τριακόσια χρόνια από το έτος 1.400 π.Χ. έως το έτος 1.100 π.Χ. ακολούθησε η περίοδος των βασιλιάδων του Ισραήλ, αρχίζοντας από τους Σαούλ, Δαβίδ, Σολομώντα... Τετρακόσια ογδόντα χρόνια μετά από την έξοδο του λαού από την Αίγυπτο ο βασιλιάς Σολομώντας το έτος 955 π.Χ. ανοικοδόμησε τον πρώτο ναό και τον αφιέρωσε στον Κύριο (Α΄ Βασιλέων Σ/6: 1). 

    Όσο καιρό ο Σολομών λάτρευε το Θεό, υπήρχε ειρήνη στον Ισραήλ, όμως όταν έφτασε σε προχωρημένη ηλικία «αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού κατόπιν άλλων θεών και η καρδία αυτού δεν ήτο τελεία μετά του Κυρίου του Θεού αυτού, ως η καρδία Δαβίδ του πατρός αυτού» (Α΄ Βασιλέων ΙΑ/11: 4). Σιγά - σιγά ο Σολομών άλλαξε και άρχισε να λατρεύει και εκείνος είδωλα. Με τον τρόπο αυτό εισήλθε η ειδωλολατρία σε ολόκληρη τη χώρα. Ο Θεός είπε στον Σολομώντα: «Ο Ισραήλ θα αποσχιστεί από την οικογένειά σου και θα διαιρεθεί στα δύο. Θα δώσω το μεγάλο μέρος σε κάποιον υπηρέτη σου, και η οικογένειά σου θα κυβερνάει μόνο το μικρό μέρος» (Α΄ Βασιλέων ΙΑ/11: 30-36). 

      Το έτος 722 π.Χ. το βόρειο Βασίλειο με πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, που αποτελείτο από δέκα φυλές αιχμαλωτίστηκε από τους Ασσύριους με Βασιλιά τον Σαλμανασάρ. Αυτές οι φυλές δεν επέστρεψαν ποτέ πλέον εις την Χαναάν. Επί 130 χρόνια παρέμεινε το νότιο βασίλειο, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, που αποτελείτο από τις φυλές Ιούδα και Βενιαμίν. Το έτος 586 π.Χ. ο Ναβουχοδονόσωρ, βασιλιάς της Βαβυλώνας αιχμαλώτισε και το νότιο βασίλειο. Η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε και κατεδαφίσθηκε, ο Ναός καταστράφηκε, ο βασιλιάς Σεδεκίας και οι κάτοικοι της γης  φέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα (Β' Βασιλέων, κεφ. ΚΕ/25). Για τα επόμενα 600 χρόνια ο Ισραήλ ήταν υπό την ξενοκρατία των Βαβυλωνίων, των Μηδο-Περσών, των Ελλήνων και τελικά των Ρωμαίων. 

      Μετά απ’ όλα αυτά ήρθε ο Μεσσίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός επιτέλεσε με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου, όπως ακριβώς είχαν διακηρύξει οι Προφήτες του Θεού και αναφέρεται μέσα στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Όμως ο Ισραήλ δεν αναγνώρισε το Βασιλιά του και απέρριψε τη λύτρωση του σταυρού. Ο εσταυρωμένος Μεσσίας ήταν «εις τους Ιουδαίους σκάνδαλον» (Α΄ Κορινθίους Α: 23). Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα για 1878 χρόνια να απομακρυνθούν από τις εστίες τους και να διασπαρούν κάτω από όλους τους λαούς του κόσμου. 

    Τόσο οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης όσο και ο Κύριος Ιησούς είχαν προείπει για την ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού των Εβραίων (Ματθαίος ΚΔ/24: 2), καθώς και για το διασκορπισμό των Ιουδαίων σε όλα τα μέρη του κόσμου. «και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη, και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών» (Λουκάς ΚΑ/21: 24). 

     Αυτό το γεγονός έλαβε χώραν 40 χρόνια αργότερα, όταν ο Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό την αρχηγία του στρατηγού Τίτο (39 - 81 μ.Χ.) γιου του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού (9 - 79 μ.Χ.), κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την Ιερουσαλήμ και το Ναό το έτος 70 μ.Χ. μετά από μια σκληρή και αιματηρή πολιορκία. Κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ λέγεται ότι σφαγιάστηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο Ιουδαίοι. 

   Ακολουθεί η δεύτερη εξέγερση των Ιουδαίων το έτος 135 μ.Χ. επί Βαρ - Κόχμπα, η οποία καταπνίγεται στο αίμα όπως και η πρώτη. Ό,τι είχε απομείνει κατακαίγεται, η ιερή πόλη καταστρέφεται ξανά και σφραγίζεται ως ακατοίκητη. Απ’ αυτούς που επέζησαν άλλοι μεταφέρθηκαν ως δούλοι και άλλοι ρίχτηκαν στα θηρία στις Ρωμαϊκές αρένες. Πολλοί κατέφυγαν στη Βαβυλώνα, που ήταν έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενώ άλλοι κατέφυγαν στη Γαλατία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, στις Ινδίες και την Αραβία. Η ιστορία των Ιουδαίων από το έτος 70 μ.Χ. είναι μια ιστορία ταλαιπωριών και ατέλειωτων διωγμών. Αυτό ήταν το τίμημα των λόγων τους: «Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος Τι λοιπόν να κάμω τον Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν; Λέγουσι προς αυτόν πάντες "Σταυρωθήτω". Ο δε ηγεμών είπε Και τι κακόν έπραξεν; Οι δε περισσότερον έκραζον, λέγοντες "Σταυρωθήτω". Και ιδών ο Πιλάτος ότι ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, λαβών ύδωρ ένιψε τας χείρας αυτού έμπροσθεν του όχλου, λέγων Αθώος είμαι από του αίματος του δικαίου τούτου υμείς όψεσθε. Και αποκριθείς πας ο λαός είπε: το αίμα αυτού ας ήναι εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθαίος ΚΖ/27: 22-25). 

      Στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (κεφ. ΚΗ/28: 37) αναφέρεται: «Και θέλεις είσθαι εις έκπληξιν, εις παροιμίαν και εις διήγημα μεταξύ πάντων των εθνών, όπου σε φέρει ο Κύριος» και στο εδ. 64-67, αναφέρεται: «Και θέλει σε διασπείρει ο Κύριος εις πάντα τα έθνη, απ' άκρου της γης έως άκρου της γης και θέλετε λατρεύσει εκεί άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας, συ ουδέ οι πατέρες σου, ξύλα και λίθους. Αλλά και εν τω μέσω των εθνών τούτων δεν θέλεις ευρεί ανάπαυσιν, ουδέ θέλει έχει στάσιν το ίχνος του ποδός σου, αλλά θέλει σοι δώσει ο Κύριος εκεί καρδίαν τρέμουσαν και μαραινομένους οφθαλμούς και τηκομένην ψυχήν. Και η ζωή σου θέλει είσθαι κρεμαμένη ενώπιόν σου και θέλεις φοβείσθαι νύκτα και ημέραν, και δεν θέλεις πιστεύει εις την ζωήν σου. Το πρωΐ θέλεις ειπεί, Είθε να ήτο εσπέρα και την εσπέραν θέλεις ειπεί, Είθε να ήτο πρωΐ δια τον φόβον της καρδίας σου, τον οποίον θέλεις φοβείσθαι, και διά τα θεάματα των οφθαλμών σου, τα οποία θέλεις βλέπει». 

     Κατά τη διάρκεια των αιώνων εκατομμύρια Ιουδαίοι διώχτηκαν, βασανίστηκαν, αρπάχτηκαν οι περιουσίες τους, στερήθηκαν τα αγαθά τους, λεηλατήθηκαν, σφαγιάστηκαν, παντού ήταν καταφρονημένοι, καταπιεσμένοι, τυραννισμένοι. Μόνον κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο (1939 - 1945) έξι εκατομμύρια Ιουδαίων θανατώθηκαν. Ο Θεός επέτρεψε τους διωγμούς για να συνετίσει το λαό Του, αλλά και για να τους κρατήσει χωρισμένους από τα έθνη στα οποία ήταν διασκορπισμένοι. 

      Χίλια πεντακόσια χρόνια πριν από τον ερχομό του Χριστού ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει με τα λόγια: «Και θέλω καταστήσει τας πόλεις σας ερήμους και θέλω εξερημώσει τα αγιαστήριά σας και δεν θέλω οσφρανθή την οσμήν των ευωδιών σας και θέλω εξερημώσει εγώ την γην σας και θέλουσι θαυμάσει εις τούτο οι εχθροί σας, οι κατοικούντες εν αυτή. Και θέλω σας διασπείρει μεταξύ των εθνών και θέλω σύρει οπίσω σας μάχαιραν και η γη σας θέλει μένει έρημος και αι πόλεις σας θέλουσιν είσθαι έρημοι». (Λευιτικό ΚΣ/26: 31-33). 

    Σ΄ αυτήν τη δεινή κατάσταση περιήλθε ο λαός Ισραήλ εξαιτίας της απιστίας του και της άρνησής του να δεχτεί το Μεσσία Χριστό. Το Έθνος ολόκληρο έμοιαζε να είναι νεκρό. Ο Θεός όμως δεν είχε εγκαταλείψει το λαό Tου. Δια στόματος του προφήτη Ιερεμία είχε πει: «Συ δε μη φοβού, δούλε μου Ιακώβ, λέγει Κύριος μηδέ δειλιάσεις, Ισραήλ διότι, ιδού, θέλω σε σώσει από του μακρινού τόπου και το σπέρμα σου από της γης της αιχμαλωσίας αυτών και ο Ιακώβ θέλει επιστρέψει και θέλει ησυχάσει και αναπαυθή και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών. Διότι εγώ είμαι μετά σου, λέγει Κύριος, δια να σε σώσω και αν κάμω συντέλεια πάντων των εθνών όπου σε διεσκόρπισα, εις σε όμως δεν θέλω κάμει συντέλειαν, αλλά θέλω σε παιδεύσει εν κρίσει και δεν θέλω όλως σε αθωώσει» (Ιερεμίας Λ/30: 10,11). 

     Επίσης ο ίδιος προφήτης αναφέρει: «Ιδού εγώ θέλω φέρει αυτούς εκ της γης του βορρά, και θέλω συνάξει αυτούς από των εσχάτων της γης, και μετ' αυτών τον τυφλόν και τον χωλόν, την έγκυον και την γεννώσαν ομού συνάθροισμα μέγα θέλει επιστρέψει ενταύθα. Μετά κλαυθμού θέλουσιν ελθεί και μετά δεήσεων θέλω επαναφέρει αυτούς θέλω οδηγήσει αυτούς παρά ποταμούς υδάτων δι' ευθείας οδού, καθ' ην δεν θέλουσι προσκόψει διότι είμαι πατήρ εις τον Ισραήλ και ο Εφραΐμ είναι ο πρωτότοκός μου. Ακούσατε, έθνη, τον λόγον του Κυρίου, και αναγγείλατε εις τας νήσους τας μακράν και είπατε, Ο διασκορπίσας τον Ισραήλ θέλει συνάξει αυτόν και θέλει φυλάξει αυτόν ως ο βοσκός το ποίμνιον αυτού» (Ιερεμίας ΛΑ/31: 10). 

      Μετά από την πανωλεθρία των Εβραίων από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα το 70 μ.Χ. και το 135 μ.Χ. η γη ερημώθηκε παντελώς, όπως είχε προείπει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος» (Ματθαίος ΚΓ/23: 38). Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε καταπατημένη από τα διάφορα έθνη, μέχρι που θα τελειώσουν οι "καιροί των εθνών" (Λουκάς ΚΑ/21: 24). Έτσι λοιπόν στην περιοχή από το 63 π.Χ. κυριάρχησαν οι Ρωμαίοι το 326 μ.Χ. οι Βυζαντινοί, το 614 μ.Χ. οι Πέρσες, το 638 μ.Χ. οι Άραβες, το 1099 μ.Χ. οι σταυροφόροι, το 1291 μ.Χ. οι Αιγύπτιοι, το 1517 μ.Χ. οι Οθωμανοί, το 1917 μ.Χ. οι Άγγλοι. 

      ΙΕΖΕΚΙΗΛ ΛΖ/37: 1 – 14. 

1 Χείρ Κυρίου εστάθη επ' εμέ και με εξήγαγεν ο Κύριος διά πνεύματος και με έθεσεν εν μέσω πεδιάδος και αυτή ήτο πλήρης οστέων. 

2 Και με έκαμε να διέλθω πλησίον αυτών κύκλω και ιδού, ήσαν πολλά σφόδρα επί το πρόσωπον της πεδιάδος και ιδού, ήσαν κατάξηρα. 

3 Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσι; Και είπα, Κύριε Θεέ, συ εξεύρεις. 

4 Και είπε προς εμέ, Προφήτευσον επί τα οστά ταύτα και ειπέ προς αυτά, Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Κυρίου 

5 Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός προς τα οστά ταύτα Ιδού, εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει 

6 και θέλω βάλει εφ' υμάς νεύρα και αναγάγει σάρκα εφ' υμάς και περισκεπάσει υμάς με δέρμα, και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προεφήτευσα, ως προσετάχθην και καθώς προεφήτευσα, έγεινεν ήχος, και ιδού, σεισμός, και τα οστά συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού. 

8 Και είδον και ιδού, νεύρα και σάρκες ανεφύησαν επ' αυτά και δέρμα περιεσκέπασεν αυτά επάνω πνεύμα όμως δεν ήτο εν αυτοίς. 

9 Και είπε προς εμέ, προφήτευσον επί το πνεύμα, προφήτευσον, υιέ ανθρώπου, και ειπέ προς το πνεύμα, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ελθέ, πνεύμα, εκ των τεσσάρων ανέμων και εμφύσησον επί τους πεφονευμένους τούτους και ας αναζήσωσι. 

10 Και προεφήτευσα, ως προσετάχθην και το πνεύμα εισήλθεν εις αυτούς και ανέζησαν και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, στράτευμα μέγα σφόδρα. 

11 Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ ιδού, ούτοι λέγουσι, τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθη ημείς ηφανίσθημεν. 

12 Διά τούτο προφήτευσον και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. 

13 Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας. 

14 Και θέλω δώσει το πνεύμά μου εις εσάς και θέλετε αναζήσει και θέλω σας θέσει εν τη γη υμών, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ ο Κύριος ελάλησα και εξετέλεσα, λέγει Κύριος. 

      (Αυτό το κείμενο διάβασε ο επικεφαλής του παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου, Δαβίδ Μπέν Γκουριόν (1886 - 1973), παρουσία 250 ατόμων στο Μουσείο του Ισραήλ στις 14-5-48, όπου  κήρυξε την επανίδρυση του Κράτους του Ισραήλ).

     Στο κείμενο αναφέρεται ότι ο προφήτης "Ιεζεκιήλ"  κάτω από την ενέργεια του πνεύματος του Θεού βρέθηκε στο μέσον μιας πεδιάδας γεμάτης από ξηρά ανθρώπινα οστά και άκουσε μια φωνή «Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσινς». «Θεέ», απάντησε ο Ιεζεκιήλ, «συ εξεύρεις». Έλαβε λοιπόν εντολή να απευθυνθεί σ’ εκείνα τα οστά με τα εξής λόγια: «Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Θεού, ούτω λέγει ο Θεός προς τα οστά ταύτα. Ιδού εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς και περισκεπάσει υμάς με δέρμα και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 1-6). 

     «και έγινε ήχος… και σεισμός..». και τα οστά συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού. Τα ξερά οστά σκεπάστηκαν με νεύρα, σάρκα και δέρμα. Με τον τρόπο αυτόν ο Θεός έδειξε για άλλη μία φορά τη δύναμή Του. Ο Ιεζεκιήλ σύμφωνα με την οδηγία του Θεού κάλεσε τον άνεμο να φυσήξει πάνω στους συναρμολογημένους ανθρώπινους σκελετούς. Τότε το πνεύμα εισήλθε εις αυτούς και ανέζησαν και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών στράτευμα μέγα σφόδρα. (εδ. 9,10). 

      «Τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ, οι οποίοι λένε: Τα οστά ημών εξηράνθησαν και η ελπίς ημών εχάθει, ημείς ηφανίσθημεν». Οι εξόριστοι Ιουδαίοι που βρίσκονταν τότε σε απελπισία επρόκειτο ν’ αναζωογονηθούν με νέα ελπίδα βασισμένη στις υποσχέσεις του Θεού. Ο Θεός ήταν εκείνος που με το Πνεύμα του το Άγιο θα αναζωογονούσε τους νεκρούς πνευματικά Ιουδαίους που είχαν αποκοπεί από τον αληθινό Θεό και λάτρευαν τους ψεύτικους θεούς των εθνών. Ο Θεός θα αποκαθιστούσε στη γη τους όσους θα μετανοούσαν για την αποστασία τους. Αυτός θα άνοιγε με θαυματουργικό τρόπο το δρόμο, για να εγκαταλείψουν τα «νεκροταφεία» τους στη γη της Βαβυλώνας και να επιστρέψουν στη γη των πατέρων τους, στη γη των υποσχέσεων του Θεού. 

    Η εκπλήρωση της προφητικής αυτής όρασης άρχισε το έτος 537 π.Χ, όταν ο βασιλιάς της Μηδοπερσίας Κύρος ο Μέγας (600 π.Χ. - 530 π.Χ.) ο κατακτητής της Βαβυλώνας, εξέδωσε διάταγμα το έτος 538 π.Χ. με το οποίο επέτρεπε στους Ισραηλίτες που επιθυμούσα να φύγουν από τη Βαβυλώνα, όπου ήσαν εξόριστοι και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ, για να ανοικοδομήσουν το ναό του Θεού τους (Β΄ Χρονικών ΛΣ/36: 23). 

     «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν και φέρει αυτούς εις την γην αυτών» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). 

      Mετά από 1878 χρόνια διασκορπισμού μέσα στη έθνη τα ξερά κόκαλα, που δεν είχαν καμία ελπίδα να ξαναζήσουν και να γίνουν έθνος, άρχισαν με τη δύναμη του Θεού να αναζωογονούνται και να παίρνουν σάρκες και δύναμη. Κατά το 19ο αιώνα ο Αυτοκράτορας της Γαλλίας Ναπολέων έδωσε στους Ιουδαίους απόλυτη ισονομία με τους άλλους πολίτες και έτσι οι Ιουδαίοι μπορούσαν να δραστηριοποιούνται ελεύθερα και μάλιστα να λαμβάνουν και δημόσιες θέσεις. 

       Την εποχή εκείνη υπηρετούσε στο στρατό της Γαλλίας ένας αξιωματικός με βαθμό λοχαγού, ο οποίος ήταν Εβραϊκής καταγωγής που ονομαζόταν Άλφρεντ Ντρέιφους. Ο αξιωματικός αυτός καταδικάστηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1894 από τη Γαλλική δικαιοσύνη σε ισόβια φυλάκιση με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» και αμέσως καθαιρέθηκε από το αξίωμά του. Συγκεκριμένα κατηγορήθηκε ότι παρέδωσε απόρρητα στρατιωτικά μυστικά στους Γερμανούς. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος μεγάλη αναστάτωση επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη εναντίον των Ιουδαίων. Παντού το σύνθημα ήταν: «θάνατος στους Ιουδαίους». Δέκα τρία χρόνια αργότερα αποδείχτηκε ότι η κατηγορία ήταν μια πλεκτάνη. Μετά από αυτά ο Ντρέιφους αθωώθηκε και αποκαταστάθηκε στο στράτευμα. 

     Ένας Εβραίος δικηγόρος από την Αυστρία που ονομαζόταν Θεόδωρος Χέρζλ (1860 – 1904) ακούγοντας τις κραυγές για «θάνατο στους Ιουδαίους» αναστατώθηκε και έβαλε σαν στόχο του να ενεργήσει, ώστε να επιστρέψουν οι διασκορπισμένοι Ιουδαίοι στη γη τους. Για το σκοπό αυτό οργάνωσε από τις 29 – 31 Αυγούστου 1897 στην Ελβετική πόλη Βασιλεία το 1ο Σιωνιστικό συνέδριο που ως σκοπό είχε την επαναφορά των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, στη γη των Πατέρων τους, η οποία την εποχή εκείνη ήταν υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σιγά – σιγά άρχισαν οι πρώτοι επαναπατρισμοί οι οποίοι όλο και περισσότερο αυξάνονταν. 

       Το έτος 1917 ενώ ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος συνεχιζόταν και καθώς βασίλεια και Αυτοκρατορίες γκρεμιζόταν σε όλη την Ευρώπη, συνέβη το εξής γεγονός. Στην Αγγλία υπήρχε ένας Εβραίος, ο οποίος ονομαζόταν Χάιμ Βάιτσμαν και ήταν διδάκτωρ χημείας. Αυτός επινόησε την παραγωγή ασετόν από δημητριακά. Η ύλη αυτή ήταν κατάλληλη για την παραγωγή εκρηκτικών υλικών. Βάσει αυτής της ανακάλυψης οι Άγγλοι κατάφεραν σε σύντομο χρόνο να κερδίσουν τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918) στον οποίο αντίπαλοί τους ήταν οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί.

      Όταν οι Άγγλοι ζήτησαν από το Βάιτσμαν να τον τιμήσουν για τις πολύτιμες υπηρεσίες του, αυτός παρακάλεσε την κυβέρνηση να κάνει κάτι, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν οι πατριώτες του Ιουδαίοι στην Παλαιστίνη. Οι Άγγλοι συναίνεσαν, γιατί έτσι η Παλαιστίνη θα γινόταν γι’ αυτούς γέφυρα προς τις αποικίες τους στην Ασία και τις Ινδίες. Στις 2 Νοεμβρίου 1917 ο υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Άρθουρ Μπάλφουρ υπέγραψε μία διακήρυξη, η οποία έλαβε την ονομασία: «Διακήρυξη Μπάλφουρ». Βάσει αυτής δινόταν η υπόσχεση στους Ιουδαίους για ένα εθνικό χώρο μέσα στην περιοχή της αρχαίας πατρίδας τους. Εν τω μεταξύ στις 19 Δεκεμβρίου 1917 την περιοχή ελευθέρωσαν από τους Τούρκους οι Άγγλοι, όπου απέκτησαν την κυριαρχία της. 

     «Και θέλετε κατοικήσει εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τους πατέρας σας και θέλετε είσθαι λαός μου και εγώ θέλω είσθαι Θεός σας» (Ιεζεκιήλ ΛΣ/36: 28). 

     Λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο διαμορφώθηκαν πρωτοφανείς συνθήκες συμπάθειας της διεθνούς κοινής γνώμης προς τον Εβραϊκό λαό, εξαιτίας των φοβερών διωγμών για το "Ολοκαύτωμα" που υπέστη από το Ναζιστικό καθεστώς και κατέστη αναγκαία η ίδρυση ενός κράτους των Εβραίων στο χώρο της Παλαιστίνης. Στις 29-11-1947 εκδόθηκε το αρ. 181 ψήφισμα της Γεν. Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. με το οποίο αποφασίστηκε η διαίρεση της Παλαιστίνης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτος σε ποσοστό 55% και ενός Παλαιστινιακού Κράτους 43%. Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε μια διεθνής πόλη. Το ψήφισμα αποδέχτηκαν οι Εβραίοι ενώ το απέρριψαν οι Άραβες. Η εντολή προς τη Βρετανική διοίκηση για την υλοποίηση της παραπάνω απόφασης έληγε στις 15 Μαΐου 1948, ημέρα Σάββατο. Στις 14 Μαΐου 1948 στο δημοτικό μουσείο του Τελ Αβίβ ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, Εβραίος Πολωνικής καταγωγής, κήρυξε την ανεξαρτησία του Κράτους του Ισραήλ. Ύστερα από 1878 χρόνια (70 μ.Χ. – 1948) διασποράς του λαού σε όλα τα έθνη, υπήρχε και πάλι για τους Εβραίους το δικό τους Κράτος. 

 

      Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος.

     Τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Μαΐου 1948 οι στρατοί πέντε αραβικών κρατών, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου, εισέβαλαν στο Ισραήλ. Ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος είχε μόλις ξεκινήσει. Δέκα μήνες αργότερα και ύστερα από σκληρές μάχες οι 600.000 Ιουδαίοι παρά την υπεροπλία των Αραβικών στρατευμάτων, είχαν καταφέρει μια θριαμβευτική νίκη. Μετά από επέμβαση του Ο.Η.Ε. υπογράφτηκε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη νήσο Ρόδο. Για άλλη μία φορά «ο Θεός του Ισραήλ πολέμησε για το λαό Του όπως τα χρόνια της αρχαιότητας» (Ι.τ.Ναυή Ι/10: 12-14). Η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ δεν μπόρεσε να κρατηθεί από τους Εβραίους και περιήλθε στην Ιορδανία. Έτσι για 19 ολόκληρα χρόνια η Ιερουσαλήμ παρέμεινε μία διηρημένη πόλη. 

    Οι κυβερνήσεις των ανωτέρω επιτιθεμένων κρατών είχαν προηγουμένως συστήσει στους Άραβες της Παλαιστίνης να καταφύγουν στις γειτονικές χώρες, για να διευκολύνουν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν τα προσφυγικά στρατόπεδα, τα οποία υπάρχουν ακόμα και σήμερα και αριθμούν πάνω από 500.000 πρόσφυγες.

 

      Η Κρίση του Σουέζ. Η διώρυγα του Σουέζ είναι η μεγαλύτερη διώρυγα του κόσμου, συνολικού μήκους 190 χλμ. Έχει μέγιστο πλάτος σε ορισμένα σημεία 160-200 μ. και βάθος 12 μ. περίπου.  Αρχίζει από το Πορτ Σάιντ, λιμένα εισόδου στη Μεσόγειο και καταλήγει στον λιμένα Σουέζ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της η διώρυγα είναι πλεύσιμη κατά μία κατεύθυνση. Το 1956 ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, πρόεδρος της Αιγύπτου κρατικοποίησε τη διώρυγα θέτοντας τέρμα στη βρετανική κυριαρχία. Αμέσως μετά ένας συνασπισμός δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, Ισραήλ επιτέθηκαν στις 29 Οκτωβρίου 1956 κατά της Αιγύπτου. Η διαμάχη κράτησε δέκα μέρες και ο κίνδυνος γενίκευσης αποτράπηκε με την παρέμβαση του ΟΗΕ. Οι τρεις χώρες απέσυραν τις δυνάμεις τους μετά από απόφαση του Ο.Η.Ε. που πάρθηκε υπό την ισχυρή πίεση τόσο των ΗΠΑ (Ντουάιτ Αϊνζεχάουερ), όσο και της ΕΣΣΔ (Νικήτα Χρουστσόφ). Μετά από τα γεγονότα αυτά η διώρυγα του Σουέζ περιήλθε υπό την πλήρη κυριαρχία της Αιγύπτου. Η κρίση του Σουέζ είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη πολιτική ταπείνωση της Μεγάλης Βρετανίας στον 20ό αιώνα, οπότε και παραιτήθηκε ο τότε πρωθυπουργός Άντονυ Ήντεν, ενώ αντίθετα ο πρόεδρος Νάσερ, παρά το γεγονός ότι ηττήθηκε στρατιωτικά, κατέστη μεγάλο πολιτικό ίνδαλμα σε όλο τον Αραβικό κόσμο. 

 

      Ο Πόλεμος των έξι ημερών. Έντεκα χρόνια μετά από την κρίση του Σουέζ ήρθε ο «πόλεμος των έξι ημερών», ο οποίος διήρκεσε από τις 5 έως τις 10 Ιουνίου 1967. H Αίγυπτος  είχε συγκεντρώσει στρατεύματα στο Σινά και ζήτησε την ανάκληση των δυνάμεων του Ο.Η.Ε. που ευρίσκονταν εκεί ως ειρηνευτική δύναμη, μετά την κρίση του Σουέζ, με σκοπό να τοποθετηθούν στη θέση τους Αιγυπτιακές μονάδες. Παράλληλα ανακοίνωσε ότι από τις 23 Μαΐου θα έκλεινε τα στενά του Τιράν για κάθε πλοίο με Ισραηλινή σημαία. Τα στενά του Τιράν που ευρίσκονται στην είσοδο της Ερυθράς θάλασσας, αποτελούσαν τη μόνη οδό διέλευση του Ισραήλ στον κόλπο της Άκαμπα. Το Ισραήλ θεωρούσε ότι τυχόν κλείσιμο των στενών θα ήταν παράνομο και είχε δηλώσει από το 1957, όταν αποσύρθηκε από το Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας, ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός θα αποτελούσε "casus belli". Την περίοδο εκείνη η Αίγυπτος υπέγραψε ευρεία συμμαχική στρατιωτική συμφωνία με τη Συρία, την Ιορδανία και το Ιράκ. Ενώ έτσι είχε διαμορφωθεί η κατάσταση, το Ισραήλ ισχυρίστηκε ότι Αιγυπτιακές δυνάμεις άνοιξαν πυρ κατά κατοίκων χωριών που βρίσκονταν στα σύνορα  και επιτέθηκε την 5η Ιουνίου 1967.

    Οι δυνάμεις που ενεπλάκησαν ήταν: Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, υποστηριζόμενες από τη Σαουδική Αραβία και την Αλγερία. Μέσα σε εκείνες τις έξι ημέρες το Ισραήλ κατέκτησε τη χερσόνησο του Σινά (έκταση 60.000 τετρ. χιλ/τρα)  και τη Λωρίδα της Γάζας (360 τετρ. χιλ.) από την Αίγυπτο, τη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού, συμπεριλαμβανομένης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ (έκταση 5.655 τετραγωνικά χιλιόμετρα), από την Ιορδανία και τα υψώματα του Γκολάν (έκταση 1.800 τετρ. χλμ) από την Συρία. Η 7η Ιουνίου ήταν μια μεγάλη καμπή για την Ιερουσαλήμ. Σε 55 ώρες Ισραηλινοί αλεξιπτωτιστές υποστηριζόμενοι από στράτευμα τεθωρακισμένων κατέλαβαν τη βιβλική παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ. 

    Στις 5 Ιουνίου 1967 ο στρατηγός Μωσιέ Νταγιάν νικητής μπήκε στην πόλη της Ιερουσαλήμ κάνοντας τη δήλωση: "Από σήμερα η Ιερουσαλήμ παύει να πατείτε υπό των Εθνών" Ύστερα από 2.000 χρόνια ανήκε και πάλι στο λαό Ισραήλ ολόκληρη η πόλη της Ιερουσαλήμ με το όρος του Ναού και το τείχος των θρήνων. Η νίκη του Ισραήλ ήταν από τις εντυπωσιακές μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία. Το Ισραήλ είχε λιγότερους από 800 νεκρούς, ενώ και οι απώλειες σε υλικό ήταν σχετικά μικρές. Οι Αιγύπτιοι είχαν 10.000-15.000 νεκρούς, ενώ 5.000 αιχμαλωτίστηκαν. Οι απώλειες των Ιορδανών και των Σύρων ήταν σχετικά μικρές, ενώ αντίθετα, οι υλικές απώλειες (αεροσκάφη, τεθωρακισμένα, οχήματα, πυροβολικό κ.λπ.) των τριών αραβικών κρατών ήταν πολύ μεγάλες. 

 

     Ο πόλεμος Γιομ Κιπούρ. "Γιομ Κιπούρ" ή "ημέρα της εξιλέωσης" ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού. Η πολυσήμαντη αυτή πολεμική σύρραξη διεξήχθη από τις 6 έως τις 26 Οκτωβρίου 1973, από ένα συνασπισμό αραβικών κρατών υπό την ηγεσία της Αιγύπτου και της Συρίας, εναντίον του Ισραήλ. Ο πόλεμος, που είχε προετοιμαστεί με μεγάλη μυστικότητα,  ξεκίνησε από μια αιφνιδιαστική κοινή επίθεση της Συρίας και της Αιγύπτου τη μέρα εορτασμού του Γιομ Κιπούρ, που είναι η μεγαλύτερη εβραϊκή εορτή. Η Αίγυπτος και η Συρία αιφνιδιάζοντας τους Ισραηλινούς πέρασαν τις γραμμές κατάπαυσης του πυρός στο Σινά, με σκοπό την ανάκτιση των εδαφών που χάθηκαν στον πόλεμο των 'έξ ημερών' το 1967. 

     Οι Αιγύπτιοι και οι Σύριοι προήλασαν στις πρώτες 24–48 ώρες, μετά τις οποίες όμως η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ του Ισραήλ, μετά από τις 10 Οκτωβρίου καθώς οι Ισραηλινοί ολοκλήρωσαν την επιστρέτευσή τους επιτέθηκαν εναντίον των Σύρων αναγκόζοντάς τους να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στο έδαφός τους. Στις 14 Οκτωβρίου οι Ισραηλινοί βρίσκονταν σε βολή πυροβόλου όπλου από τη Δαμασκό, οι Σύριοι απωθήθηκαν από τα Υψώματα Γκολάν, ενώ αυτόχρονα στο νότο ανακόπτουν την πορεία των Αιγυπτίων και περνούν το κανάλι του Σουέζ. Οι Αιγύπτιοι βρίσκονται σε δεινή θέση καθώς η 3η στρατιά τους βρίσκεται περικυκλωμένη. Η σύγκρουση είχε όλα τα στοιχεία μιας σοβαρής διεθνούς κρίσης και ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση των δύο πυρηνικών υπερδυνά-μεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

       Κανένας άλλος πόλεμος στο Ισραήλ δεν είχε αφήσει τόσο βαθιά σημάδια στη συλλογική μνήμη. Πάνω από 2600 Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 7000 τραυματίστηκαν. Ενώ τα Ισραηλινά στρατεύματα βγήκαν στον πόλεμο με την αυτοπεποίθηση του νικητή, εξαιτίας των προηγούμενων επιτυχιών στο πόλεμο των "έξι ημερών" το έτος 1967, ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ έδειξε τα τρωτά σημεία της τότε ακόμη νέας χώρας, παρά τις επιτυχίες της. 

     Ο πόλεμος είχε τεράστιες συνέπειες σε όλο τον κόσμο. Οι Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ που ήρθαν λίγο αργότερα οδήγησαν σε ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ και ήταν η πρώτη φορά που ένα Αραβικό κράτος αναγνώρισε το Ισραηλινό κράτος. Η Αίγυπτος, που είχε ήδη αρχίσει να απομακρύνεται από τη Σοβιετική Ένωση, αποκόπηκε ολοκληρωτικά από την Σοβιετική σφαίρα επιρροής. Ο πόλεμος τελείωσε με στρατιωτική νίκη του Ισραήλ, που ακολουθήθηκε από μακροσκελείς διαπραγματεύσεις, καταλήγοντας στο Συνέδριο της Γενεύης. Η Συνθήκη Ειρήνης υπογράφηκε το Μάιο του 1974. 

 

     O Πόλεμος του Λιβάνου ήταν η ένοπλη σύρραξη που ξεκίνησε στις 6 Ιουνίου 1982 με την εισβολή του ισραηλινού στρατού στα εδάφη του νοτίου Λιβάνου. Η εισβολή είχε αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του ισραηλινού πρέσβη στις Η.Π.Α από την εξτρεμιστική παλαιστινιακή οργάνωση του Αμπού Νιντάλ, ενώ η πραγματική αιτία υπήρξε η εκκαθάριση των βάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, (P.LO), που βρίσκονταν στο έδαφος του Λιβάνου, ώστε να διασπαρούν οι δυνάμεις της, να εξασθενίσει η ηγεσία της και να ακολουθήσει την οδό της υποταγής. Στη σύρραξη ενεπλάκησαν και δυνάμεις της Συρίας, η οποία είχε αναλάβει την προστασία του Λιβάνου από το Ισραήλ και έπαιζε σπουδαίο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της μικρής αυτής χώρας. Μετά από σκληρότατες μάχες το Ισραήλ κατέλαβε το νότιο Λίβανο περικυκλώνοντας τις δυνάμεις της P.L.O. και τμήματα των συριακών δυνάμεων. Οι δυνάμεις της P.L.O. και οι σύμμαχοί τους περικυκλωμένοι στο δυτικό τομέα της πόλης της Βηρυτού και υποκείμενοι σε ανελέητους και συνεχείς βομβαρδισμούς,  σύρθηκαν σε διαπραγματεύσεις για την εκκένωση του Λιβάνου, υπό την επίβλεψη ειδικού απεσταλμένου του Ο.Η.Ε. και την προστασία διεθνών ειρηνευτικών δυνάμεων.  

       Και οι πέντε πόλεμοι τους οποίους διεξήγαγε ο Ισραήλ με τα Αραβικά έθνη μετά την ίδρυση του κράτους το έτος 1948, απέβησαν νικηφόροι. Οι Άραβες παρά την υπεροπλία τους και τις διεθνείς συμμαχίες δεν μπόρεσαν να νικήσουν το κράτος του Ισραήλ.Το Ισραήλ σήμερα αυξάνεται, πληθύνεται, ευημερεί όσο κανένα άλλο κράτος στον κόσμο. Η γη του μέσα σε λίγα χρόνια χάρη στην οργανωμένη καλλιέργεια έχει μετατραπεί σ' ένα από τα πιο εύπορα μέρη της γης. Ο πληθυσμός του αυξάνεται, καθώς καθημερινά Εβραίοι που ζούσαν μέσα στη έθνη έρχονται και εγκαθίστανται στην Εβραϊκή γη. 

       Ο προφήτης Δανιήλ αναφέρει ότι τα σημεία των έσχατων καιρών θα εκπληρωθούν, όταν θα λάβει τέλος ο διασκορπισμός του Ισραήλ και τονίζει ότι κανείς από τους ασεβείς δεν θα τα καταλάβει, παρά μόνο οι συνετοί και ευσεβείς άνθρωποι θα εννοήσουν τη σημασία αυτών των σημείων (Δανιήλ ΙΒ/12: 7-10). 

    Στα Ευαγγελικά κείμενα ο Χριστός αναφέρει την παραβολή της "ξηραμένης συκιάς". (Ματθαίος ΚΑ/21: 18-19). Η συκιά, που την καταράστηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως, συμβολίζει το γένος των Εβραίων. Ο Κύριος καταράστηκε το λαό Του, γιατί δε βρήκε καρπούς (έργα πίστης), ούτε έργα μετάνοιας, αλλά βρήκε μόνο φύλλα (τυπική τήρηση του γράμματος του Νόμου). Επισημαίνει όμως ότι η συκιά θα βλαστήσει ξανά, θα ξαναβγάλει φύλλα (το κράτος του Ισραήλ θα ανασυσταθεί και θα αναπτυχθεί) και μάλιστα μας ειδοποιεί ότι, όταν θα δούμε να γίνονται αυτά, πρέπει να ξέρουμε ότι το τέλος είναι κοντά, ότι ο ερχομός Του είναι πολύ κοντά (Ματθαίος ΚΔ/24: 32-33 & Λουκάς ΚΑ/21: 29-31). 

     Το Ισραήλ άρχισε να "βλασταίνει" το 1948 και έχει επεκτείνει τα εδάφη του μετά από τους πολέμους που διεξήγαγε, ενώ ανέπτυξε θεαματικά την οικονομία του με τη βοήθεια των ΗΠΑ και των ξένων κεφαλαίων. Σήμερα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τα "φύλλα της συκιάς" ήδη έχουν απλωθεί αρκετά, καθώς παρατηρούμε την εκπληκτική ανάπτυξη του Εβραϊκού κράτους σε όλους τους τομείς. Ο Κύριος Ιησούς μας λέγει ότι, μόλις δούμε αυτά και πολλά άλλα σημεία, τότε είναι πλησίον η ημέρα της  Δεύτερης Παρουσίας Του και πρόσθεσε μάλιστα ότι η γενιά των ανθρώπων που θα ζήσει αυτά τα γεγονότα δε θα παρέλθει μέχρι που τα πάντα θα συντελεσθούν (Ματθαίος ΚΔ/24: 34). Η ίδρυση και η αλματώδη ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ αποτελεί συγκλονιστικό σημείο με τεράστια σημασία, αφού ο Χριστός και οι προφήτες το συνδέουν άμεσα με το τέλος του κόσμου και την έλευση της αιώνιας Βασιλείας Του (Λουκάς ΚΑ/21: 31-33, Ματθαίος ΚΔ/24: 33-35, Μάρκος ΙΓ/13: 29-31). 

     Η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ είναι προϋπόθεση για την εμφάνιση του αντίχριστου και της παγκόσμιας κυριαρχίας του στη Γη, λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ιησού. Η δήθεν "ανάγκη για παγκόσμια διακυβέρνηση" και για έναν ηγέτη που θα λύσει όλα τα προβλήματα, είναι ιδέα που τον τελευταίο καιρό προβάλλεται συνεχώς με διάφορα προσχήματα (οικονομία, τρομοκρατία, οικολογία, υγεία κ.λπ.). Ας είμαστε λοιπόν ιδιαίτερα προσεκτικοί και ας λάβουμε αυστηρά υπόψη τα λόγια του Κυρίου: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου». (Λουκάς ΚΑ/21: 34-36). 

     Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως, ενώ άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως οι Χετταίοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, κλπ έπαψαν να υπάρχουν, εξαφανίστηκαν τελείως τα ίχνη τους, ο λαός Ισραήλ, παρ' όλο που υπέστη τους φοβερότερους διωγμούς απ' όλους τους άλλους λαούς, όχι μόνο διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες, αλλά και επέστρεψε στη γη της Παλαιστίνης, όπου οργανώθηκε σαν κυρίαρχο κράτος, μέλος του Ο.Η.Ε. με διεθνή νομική αναγνώριση. 

     Το γεγονός ότι ο λαός Ισραήλ επέστρεψε στην Παλαιστίνη και συγκροτήθηκε σε κυρίαρχο κράτος αποτέλεσε μια νέα ιστορική αφετηρία που σηματοδότησε την έναρξη συγκλονιστικών εξελίξεων. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όταν ρωτήθηκε από τους μαθητές Του για το χρόνο που θα γίνουν όλα τα γεγονότα που θα προετοιμάσουν και θα προαναγγείλουν τον ένδοξο ερχομό Του, τους υπενθύμισε τη "συκή".

(σχετική αναφορά γίνεται σε δημοσίευση του blog: giorgoskomninos.blogspot.com 

στις 07-09-2016, με τον τίτλο: "Η άκαρπη συκιά").

     Μετά απ' όλα αυτά τι απομένει πλέον να συμβεί σχετικά με το Ισραήλ; Ο λόγος του Θεού (Παλαιά & Καινή Διαθήκη) αναφέρεται σε δύο ακόμα πολέμους που θα συμβούν, όταν το Ισραήλ θα γίνει και πάλι κράτος και οι οποίοι δεν έχουν συμβεί μέχρι τις ημέρες μας. 

     Ο πρώτος πόλεμος αναφέρεται στο βιβλίο του προφήτη "Ιεζεκιήλ", στα κεφάλαιο 38/ΛΗ και 39/ΛΘ, τα οποία εγράφησαν 700 χρόνια προ Χριστού. Αναφέρεται ότι ένας μεγάλος πόλεμος θα συμβεί, όταν συνασπισμός στρατευμάτων από τα έσχατα του βορά  (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 6) θα εκδράμει εναντίον του Ισραήλ. Πρόκειται για μια μεγάλη εισβολή, η οποία θα συμβεί «στο τέλος των καιρών» (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38 : 8-16). Επικεφαλής των στρατευμάτων θα είναι ο Γωγ, ηγεμόνας της Ρως (Ρωσία). Τα επιτιθέμενα στρατεύματα θα ηττηθούν από φυσικά αίτια (Ιεζεκιήλ ΛΗ/38: 18-21), τα οποία πιθανόν θα προκύψουν από πυρηνική έκρηξη. 

 (σχετική αναφορά γίνεται σε δημοσίευση του blog: giorgoskomninos.blogspot.com 

στις 23-11-2015, με τον τίτλο: "Ο Γώγ του Μαγώγ").

     Αμέσως μετά από τα γεγονότα αυτά θα εμφανιστεί ο "άνομος", "ο υιός της απωλείας" (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3), ο παγκόσμιος δικτάτορας, ο αντίχριστος, ο οποίος θα συνάψει επταετή συνθήκη ειρήνης με πολλούς ηγέτες, μεταξύ των οποίων και με το Ισραήλ. "Και θέλει στερώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μια εβδομάδι" (Δανιήλ Θ/9: 27). Η συμφωνία που θα συναφθεί μεταξύ Ιουδαίων και αντίχριστου θα εγγυάται εκτός από την ασφάλεια του Ισραήλ και την επαναφορά της προσφοράς θυσιών της Παλαιάς Διαθήκης μέσα στο ναό της Ιερουσαλήμ, που θα έχει χτιστεί και πάλι. (τρίτος ναός).

     "και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά"  (Δανιήλ Θ/9: 27). Μετά από  3,5 χρόνια ο αντίχριστος θα αθετήσει τη συνθήκη και θα παύσει τις θυσίες και τις προσφορές στο ναό από τους Εβραίους ενώ θα καθίσει ο ίδιος μέσα στο ναό του Θεού παριστάνοντας τον εαυτόν του, ως Θεό. Οι Ιουδαίοι θα αρνηθούν να τον προσκυνήσουν και τότε θα ξεσπάσει ο μεγαλύτερος διωγμός των Ιουδαίων όλων των εποχών. Την περίοδο αυτή ο λόγος του Θεού την χαρακτηρίζει ως τη "μεγάλη θλίψη", η οποία δεν έγινε ποτέ απ' αρχής του κόσμου, ούτε θα γίνει ξανά. "Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγινεν απ' αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γίνει" (Ματθαίος ΚΔ/24: 21).

      Ο  δεύτερος  πόλεμος  στην  περιοχή  θα  συμβεί,  όταν  πλέον όλα  τα έθνη  της γης  θα  στραφούν εναντίον  του  Ισραήλ,  καθώς  η Ιερουσαλήμ  θα  έχει  κατασταθεί σε ένα  "ποτήριον ζάλης" (Ζαχαρίας ΙΒ/12: 2).  Πρόκειται  για  τη  μεγάλη  μάχη  που  θα γίνει "εις  τον  τόπον  τον  καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών"  (Αποκάλυψη   ΙΣ/16:  16).   Το   γεγονός   αυτό   αναφέρεται   τόσο   από  τον  προφήτη "Ζαχαρία" (κεφ. ΙΔ/14), όσο και στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 11-15). 

      Στο  σημείο  αυτό  τα  γεγονότα  του  τέλους  μπαίνουν  στην  τελική  τους ευθεία. Πρόκειται για τη δεύτερη  έλευση  του  Κυρίου  Υμών  Ιησού Χριστού κατά την οποία "επιάσθη το θηρίον (αντίχριστος) και  μετά  τούτου ο  ψευδοπροφήτης, όστις  έκαμε  τα σημεία  ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε  τους λαβόντας  το χάραγμα του  θηρίου  και  τους  προσκυνούντας  την  εικόνα  αυτού · ζώντες  ερρίφθησαν  οι δύο  εις  την λίμνην του πυρός,  την   καιομένην  με  το  θείον"  (Αποκάλυψη  ΙΘ/19: 20).  Ο  Κύριος  θα  πολεμήσει  για  το  λαό Ισραήλ και αυτοί θα Τον αναγνωρίσουν ως Θεό τους.  Έτσι θα  εκπληρωθούν οι λόγοι του Κυρίου προς τους  ηγέτες  του  Ισραήλ  "Διότι σας  λέγω, δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε,  Ευλογημένος  ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου" (Ματθαίος ΚΓ/23: 39).

     Ακολουθεί η "Χιλιετής Βασιλεία" του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. "Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ' αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη" (Αποκάλυψη Κ/20: 4). 

       Ο Ισραήλ κατά την "Χιλιετή Βασιλεία" θα βρίσκεται στην κορυφή των εθνών και θα είναι μία ευλογία για ολόκληρο τον κόσμο. "και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης" (Γένεση ΙΒ/12: 3). "και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής" (Γένεση ΚΗ/28: 14). ---

                                              Β/    Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΉΜ.

     Πρόκειται για την αρχαία πόλη Σαλήμ (η λέξη σημαίνει ειρήνη) της οποίας βασιλιάς υπήρξε ο Μελχισεδέκ (Γένεση ΙΔ/14: 18). Ο Μελχισεδέκ αναφέρεται στο βιβλίο της "Γένεσης" (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 18-20) ως "ιερέας του Θεού του Υψίστου". Οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ήταν οι Ιεβουσαίοι, περίπου το έτος 2000 π.Χ. και ονόμασαν την πόλη Ιεβούς. Αργότερη η πόλη έγινε αυτόνομο βασίλειο κάτω από την κυριαρχία της Αιγύπτου (1400 π.Χ.). Αφότου ο Δαβίδ την κατέλαβε αποκαλείτο πολλές φορές και ως "πόλη του Δαβίδ" (Β' Σαμουήλ Ε/5: 7). 

     Οι Ιεβουσαίοι ήταν απόγονοι του Χάμ, ο οποίος ήταν ένα από τα τρία παιδιά του Νώε (Α' Χρονικών Α/1: 13,14). Συγγενικοί τους λαοί ήταν οι Χετταίοι, οι Γεργεσαίοι, οι Αμορραίοι, οι Χαναναίοι, οι Φερεζέοι και οι Ευαίοι. 

      Ο Θεός είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ ότι θα έδινε τη γη των Ιεβουσαίων στον ίδιο και στο σπέρμα του (Γένεση ΙΕ/15: 18-21 & Νεεμίας Θ/9: 8). Εκπληρώνοντας αυτήν την υπόσχεσή Του έβγαλε το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο και καθώς αυτοί διέσχιζαν τον Ιορδάνη έστειλε τον άγγελό Του μπροστά, προστάζοντάς τους να φανούν δυνατοί και να εκδιώξουν όλους εκείνους που θα τους αντιστέκονταν (Έξοδος ΙΓ/13: 3-5  &  ΚΑ/23: 23  &  ΛΓ/33: 1,2). Η εντολή του Θεού προς τους Ισραηλίτες ήταν να μη συνάψουν διαθήκη, ούτε να συμπεθερέψουν με τους Ιεβουσαίους και τους άλλους Χαναναίους, αλλά να τους καταστρέψουν ολοκληρωτικά, μη αφήνοντας  ζωντανό τίποτα από όσα έχουν πνοή, "ώστε να μη σας διδάξουν να ενεργείτε σύμφωνα με όλα τα απεχθή τους πράγματα" (Έξοδος ΛΔ/34:11-16  &  Δευτερονόμιο Κ/20: 16-18).

        Παρατηρώντας τις επιτυχίες των Ισραηλιτών όσον αφορά την κατάκτηση της γης, την κατάληψη της Ιεριχώ και της Γαι καθώς και τη συνθηκολόγηση των Γαβαωνιτών, ο Ιεβουσαίους βασιλιάς Αδωνισεδέκ ηγήθηκε ενός συνασπισμού πέντε βασιλιάδων που ήταν αποφασισμένοι να σταματήσουν την εισβολή (Ι.τ. Ναυή Θ/9: 1,2  &  Ι/10: 1-5). Στη μάχη που ακολούθησε ο Θεός έκανε τον ήλιο και τη σελήνη να σταθούν, τα συνασπισμένα στρατεύματα νικήθηκαν, οι βασιλιάδες τους αιχμαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν (Ι.τ. Ναυή Ι/10: 6-27  &  ΙΒ/12: 7-10). Πιθανόν μετά απ' αυτή τη νίκη να έλαβε χώρα η πυρπόληση της Ιεβούς από τους Ισραηλίτες, οι οποίοι την έκαψαν ολοσχερώς (Κριτές Α/1: 8). 

       Όταν ο Ιησούς τ. Ναυή ολοκλήρωσε την εκστρατεία κατάκτησης στα νότια και κεντρικά τμήματα της υποσχόμενης γης, έστρεψε την προσοχή του στο βόρειο τμήμα Δυτικά του Ιορδάνη. Και πάλι οι Ιεβουσαίοι συσπειρώθηκαν, για να προβάλουν αντίσταση αυτή τη φορά από την αρχηγία του Ιαβίν, του βασιλιά της Ασώρ και πάλι ο Ισραήλ τους νίκησε με τη βοήθεια του Θεού (Ι.τ. Ναυή ΙΑ/11: 1-8). 

       Η πόλη της Ιεβούς δόθηκε στον Βενιαμίν, όταν μοιράστηκε η γη, βρισκόταν δε ακριβώς στο όριο ανάμεσα στις περιοχές των φυλών του Ιούδα και του Βενιαμίν (Ι.τ. Ναυή ΙΕ/15: 1-8  &  ΙΗ/18: 11,15,16, 25-28).

    Παρά τη ρητή εντολή του Θεού οι Ισραηλίτες δεν έδιωξαν τους Ιεβουσαίους, αλλά αντίθετα επέτρεψαν στους γιους και στις κόρες τους να έρθουν σε επιγαμία με αυτούς τους ανθρώπους και άρχισαν μάλιστα να λατρεύουν τους ψεύτικους θεούς των Ιεβουσαίων (Κριτές Α/1: 21  &  Γ/3: 5,6). Σ' αυτήν την περίοδο η Ιεβούς παρέμεινε "πόλη αλλοεθνών" στην οποία κάποιος Λευίτης αρνήθηκε κάποτε να διανυκτερεύσει σ' αυτήν (βιβλίο Κριτών ΙΘ/19: 10-12). 

       Τελικά το έτος 1070 π.Χ. Ο Δαβίδ κατέλαβε τη Σιών, το οχυρό των Ιεβουσαίων (Β' Σαμουήλ Ε/5: 6-9  &  Α'  Χρονικών ΙΑ/11: 4-8), ονόμασε την πόλη Ιερουσαλήμ και την έκανε πρωτεύουσα του Ισραηλιτικού έθνους. Αργότερα ο βασιλιάς Σολομώντας έχτισε εκεί τον περίφημο ναό του για τη λατρεία του Θεού των Εβραίων καθιστώντας την και θρησκευτικό κέντρο. 

       Όταν ο βασιλιάς Σολομώντας πέθανε και το κράτος του Ισραήλ χωρίστηκε στα δύο, η Ιερουσαλήμ ήταν πρωτεύουσα στου νοτίου βασιλείου του Ιούδα. Η πόλη πέρασε στα χέρια των Βαβυλωνίων το έτος 586 π.Χ., οπότε και καταστράφηκε μαζί με το ναό που είχε οικοδομήσει ο Σολομώντας.

    Στη συνέχεια η πόλη πέρασε στην κατοχή των Περσών, των Ελλήνων, των Σελευκιδών, των Πτολεμαίων και των Ρωμαίων, γνωρίζοντας και άλλες καταστροφές, αλλά πάντοτε αναστηλωνόταν. Στα χρόνια μάλιστα του Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς (175 - 164 π.Χ.), η πόλη έλαβε προσωρινά την ονομασία Αντιόχεια. Η πιο μεγάλη καταστροφή έγινε το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους με αφορμή κάποια επανάσταση των Εβραίων.

       Η πόλη ξαναχτίστηκε το 134 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Αδριανό, ως νέα πόλη με το όνομα "Αιλία Καπιτωλίνα". Στην καταστροφή του 70 μ.Χ. καταστράφηκε και ο δεύτερος ναός της Ιερουσαλήμ, ο οποίος είχε οικοδομηθεί πάνω στα ερείπια του πρώτου το έτος 516 π.Χ. Μετά τους Ρωμαίους, η πόλη περιήλθε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (330 - 640 μ.Χ.), όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος της απέδωσε το παλαιό της όνομα. Το έτος 637 μ.Χ. την κατέλαβαν οι Άραβες, οι οποίοι την έλεγαν "Κουντούς Σερίφ", που σημαίνει "ιερή πόλη". Οι Άραβες έχτισαν το έτος 691 μ.Χ. πάνω στα ερείπια του δεύτερου ναού της Ιερουσαλήμ ένα περίλαμπρο τζαμί, το Τέμενος του Ομάρ. Το έτος 1099 έως το έτος 1187 η πόλη περιήλθε στους Σταυροφόρους. Το 1187 την ανακατέλαβαν οι Άραβες, ενώ αργότερο την κατέλαβαν εκ νέου οι Σταυροφόροι. Το 1517 έως 1831 μ.Χ. την πόλη κατείχαν οι Οθωμανοί. Από το έτος 1831 έως 1841 ήταν στην κυριαρχία των Αιγυπτίων, ενώ από το 1841 έως το 1917 μ.Χ. την κατείχαν και πάλι Οθωμανοί/Τούρκοι. Το 1917 περιήλθε στην κυριαρχία των Βρετανών και από το έτος 1920 έως 1948 διετέλεσε Βρετανικό προτεκτοράτο. 

      Το έτος 1947 αποφασίστηκε από τον Ο.Η.Ε. η διαίρεση της Παλαιστίνης για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού Κράτους σε ποσοστό 55% και ενός Παλαιστινιακού κράτους σε ποσοστό 43%. Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε μια διεθνής πόλη. 

        Ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος που ξέσπασε το έτος 1948, αμέσως μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, διέψευσε τα σχέδια του Ο.Η.Ε. Μετά το πέρας των εχθροπραξιών η ζώνη εκεχειρίας, που συχνά αποκαλείται "πράσινη γραμμή" λόγω του ότι χαράχτηκε με πράσινη μπογιά, χώρισε την πόλη στα δύο με το Ισραήλ να παίρνει τον έλεγχο του δυτικού μισού της πόλης και την Ιορδανία του ανατολικού μισού, που περιλάμβανε και την περίφημη "Παλιά Πόλη" των Ιεροσολύμων. Το έτος 1967 κατά τη διάρκεια της μάχης των "έξι ημερών" και την κατάληψη του ανατολικού τμήματος, ολόκληρη η πόλη βρίσκεται υπό πλήρη Ισραηλινή κατοχή και έχει χαρακτηριστεί ως αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ. 

     Το γεγονός αυτό δεν έχει αναγνωριστεί μέχρι σήμερα από τους διεθνής Οργανισμούς, διότι οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να θεωρούν το καταληφθέν ανατολικό τμήμα ως πρωτεύουσα του μελλοντικού τους κράτους. Από το 1948 που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ καμία χώρα δεν είχε αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και όλες διατηρούσαν τις πρεσβείες τους στο Τελ Αβίδ. Το Δεκέμβριο τους 2017 ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Donald Trump μετέφερε την πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ εν μέσω μεγάλων αντιδράσεων του Αραβικού κόσμου διότι το γεγονός συνιστά αναγνώριση της διαφιλονικούμενης πόλης, ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ, γεγονός που τορπιλίζει τις διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση βιώσιμης συμφωνίας μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Το ζήτημα της Ιερουσαλήμ βρίσκεται στην καρδιά της διαμάχης Ισραηλινών και Παλαιστινίων για πολλές δεκαετίες με τους δεύτερους να έχουν την υποστήριξη της πλειοψηφίας των Αράβων και του ευρύτερου του Ισλαμικού κόσμου. ---