«έκαμεν δείπνον μέγα και εκάλεσεν πολλούς».

TO MEΓΑΛΟ ΔΕΊΠΝΟ. 

Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ»,  κεφ. ΙΔ/14,  εδ. 16 - 24.

16 Ο δε είπε προς αυτόν Άνθρωπος τις έκαμε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς 

17 και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου διά να είπη προς τους κεκλημένους Έρχεσθε, επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα. 

18 Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται. Ο πρώτος είπε προς αυτόν Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην να εξέλθω και να ίδω αυτόν παρακαλώ σε, έχε με παρητημένον. 

Και άλλος είπεν: Ηγόρασα πέντε ζεύγη βοών, και υπάγω να δοκιμάσω αυτά παρακαλώ σε, έχε με παρητημένον. 

20 και άλλος είπε: Γυναίκα ενυμφεύθην, και διά τούτο δεν δύναμαι να έλθω. 

21 Και ελθών ο δούλος εκείνος, απήγγειλε προς τον κύριον αυτού ταύτα. Τότε οργισθείς ο οικοδεσπότης, είπε προς τον δούλον αυτού Έξελθε ταχέως εις τας πλατείας και τας οδούς της πόλεως, και εισάγαγε εδώ τους πτωχούς και βεβλαμμένους και χωλούς και τυφλούς. 

22 Και είπεν ο δούλος Κύριε, έγεινεν ως προσέταξας, και είναι έτι τόπος. 

23 Και είπεν ο κύριος προς τον δούλον Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκός μου. 

24 Διότι σας λέγω ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων θέλει γευθή του δείπνου μου. 

        ΣΧΟΛΙΑ: 

       Πολλές φορές ο Κύριος Ιησούς, για να διδάξει τους ανθρώπους, μίλησε σ’ αυτούς με παραβολές, χρησιμοποιώντας εικόνες και παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, για να μπορέσουν να καταλάβουν καλύτερα τις ουράνιες αλήθειες που τους αποκάλυπτε. Στην παραβολή που διαβάσαμε αναφέρονται: 

     Δείπνο μέγα. Ένα μεγάλο τραπέζι έκανε ένας άρχοντας, που δεν είναι άλλος από το Θεό της αγάπης και του Ελέους. Θέλει να ευχαριστήσει τους δικούς Του, αλλά θέλει και να χαρεί και ο ίδιος σ’ αυτό το τραπέζι. Ας θυμηθούμε την παραβολή του «ασώτου». Η εντολή του πατέρα ήταν: «φέρτε το μόσχο το σιτευτό, σφάξατε αυτό και φαγόντες ας ευφρανθώμεν» (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). Ο Κύριος μιλάει για ένα δείπνο που θα κάνει στον ουρανό για να τιμήσει τη Nύμφη Του, την Εκκλησία Του, αλλά και για το δείπνο ανάμνησής Του που πραγματοποιείται, σύμφωνα με την εντολή Του, για να θυμόμαστε τα πάθη Του και να καταγγέλλουμε «ενώπιον πάντων» το θάνατό Του για τις δικές μας αμαρτίες, μέχρι που να έρθει να παραλάβει την Εκκλησία Του για να την οδηγήσει εκεί που είναι Αυτός σύμφωνα με την υπόσχεσή Του: «υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 3). Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Μακάριος όστις φάγει άρτον εν τη βασιλεία του Θεού». Γεμάτος ευγνωμοσύνη προς το Θεό ο Δαβίδ αναφέρει: «Ητοίμασας έμπροσθέν μου τράπεζαν απέναντι των εχθρών μου, ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου, το ποτήριόν μου υπερχειλίζει» (Ψαλμός ΚΓ/23: 5). 

    Eκκάλεσε πολλούς. Έστειλε πολλές προσκλήσεις ο Κύριος με μεγάλη υπομονή και καρτερικότητα και συνεχίζει να στέλνει και σήμερα σε κάθε άνθρωπο μέσα από τους Ιεραποστόλους Του, μέσα από κάθε πιστό που διακηρύττει το Λόγο Του, ανανεώνει την πρόσκλησή Του. Ο Ευαγγελιστής "Ιωάννης" μιλώντας για το μεγαλείο της Θεϊκής αγάπης αναφωνεί: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλοι οι άνθρωποι είναι προσκεκλημένοι από το Θεό. Ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου Β/2: 9). Αυτή είναι η καρδιά και το «θέλω» του Θεού. Ο Θεός δεν απορρίπτει κανέναν. Η υπόσχεση του Κυρίου είναι: «όποιος πιστέψει έχει ζωή αιώνια» (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Δεν είμαστε απόλυτα προορισμένοι από το Θεό, ώστε άλλοι να χαθούν και άλλοι να σωθούν. Αν ήταν έτσι, τι νόημα έχει να ζητάει ο Θεός μετάνοια από τους ανθρώπους; «Μετανοήσατε» φώναζε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, επειδή έφτασε η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος Γ/3: 2). 

   Έρχεσθε. Ελάτε λέγει ο Κύριος. Η πρόσκλησή Του και σήμερα είναι: «πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε και φάγετε ναι έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα άνευ αργυρίου και άνευ αντιτίμου» (Ησαΐας ΝΕ/55: 1). Ελάτε δίχως τιμή, δωρεάν, δε θα πληρώσετε. Το Ευαγγέλιο και σήμερα ακούγεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης δωρεάν. Ελάτε χωρίς όρους και όρια, χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς καμία προϋπόθεση. Η πρόσκληση δεν είναι μόνον για ορισμένους προορισμένους, αλλά για όλους. Η Χάρις του Θεού προσφέρεται δωρεάν και σήμερα σε κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8,9). Η πρόσκληση γράφει: «Έλθετε, γευματίσατε» (Ιωάννης ΚΑ/21: 12). 

     Επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα. Αυτή ακριβώς ήταν η τελευταία φράση που βγήκε από τα χείλη του Κυρίου πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, καθώς άφηνε το πνεύμα Του «Τετέλεσται». Το Έργο της λύτρωσης του ανθρώπου που έκανε ο Θεός δια Ιησού Χριστού τελείωσε. Είναι τέλειο, είναι ολοκληρωμένο, όλα είναι έτοιμα από τον Θεό. Κανείς δε χρειάζεται να προσθέσει ή να αφαιρέσει, κανείς δε χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω. Ό,τι ήταν αναγκαίο, για τη σωτηρία του ανθρώπου το έκανε, ο Θεός και το προσφέρει σε κάθε άνθρωπο που θα έρθει στην παρουσία Του, που ειλικρινά θα μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του και θα το αποδεχθεί και θα πιστέψει σ' Αυτόν. 

      Ενώ όλα ήταν έτοιμα και οι προσκλήσεις είχαν σταλεί εμπρόθεσμα, συνέβη κάτι τραγικό, αλλά και πολύ προσβλητικό για τον οικοδεσπότη. 

    «παρακαλώ έχε με παραιτημένο». Όλοι οι προσκεκλημένοι πολύ ευγενικά, με ευτελείς δικαιολογίες ζήτησαν την κατανόηση του οικοδεσπότη, καθώς δε θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στην πρόσκλησή Του και να παραβρεθούν στο δείπνο. Ο Κύριος καλεί όλους. Αναπολόγητος θα είναι εκείνη την ημέρα αυτός που θα αρνηθεί την πρόσκλησή Του. Αυτή η άρνηση είναι μια μεγάλη προσβολή για Εκείνον που έκανε μία τόσο μεγάλη προσπάθεια, για να τα ετοιμάσει όλα, για Εκείνον που έκανε ένα τόσο μεγάλο Έργο σωτηρίας. Διερωτάται ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Β΄, εδ. 2,3) «Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;»
    Ο Κύριος, καθώς πλησιάζει προς την Ιερουσαλήμ κλαίγοντας, σκέπτεται όλες εκείνες τις προσκλήσεις που έστειλε κατά καιρούς στους κατοίκους της λέγοντας: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε» (Λουκάς ΙΓ/13: 34). Έστειλε πολλές προσκλήσεις ο Κύριος, είδαν, άκουσαν, γνώρισαν αλλά δεν ηθέλησαν. Ο Θεός ήθελε να μαζέψει το λαό Ισραήλ, αλλά αυτοί δε θέλησαν να ανταποκριθούν. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τους ανθρώπους. 

      Ο Χριστός πέθανε πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις αμαρτίες μας για να μπορεί κάθε άνθρωπος να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό. Από τη στάση που θα κρατήσει ο άνθρωπος μπροστά σ’ αυτήν τη μοναδική Θυσία θα εξαρτηθεί το αιώνιο μέλλον του. Ο άνθρωπος, που είναι πλασμένος από το Θεό ελεύθερος, έχει τη δυνατότητα να θέλει ή να μη θέλει, όμως για τις επιλογές του μια μέρα θα δώσει λόγο. Ο Θεός δεν προορίζει άλλους για σωτηρία και άλλους για καταστροφή. Μόνος του ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία του επιλέγει και παίρνει θέση απέναντι στο Θεό. Έτσι λοιπόν είναι φανερό ότι κανένας δε θα πάει στην κόλαση αν δεν το θελήσει. Στο βιβλίο των "Πράξεων" (κεφ. Ζ/7, εδ. 39) αναφέρεται: «Εις τον οποίον (Μωυσή) οι πατέρες ημών δεν ηθέλησαν να υπακούσωσιν, αλλ' απέβαλον και εστράφησαν εν ταις καρδίαις αυτών εις Αίγυπτον». Δεν άκουσαν το Μωυσή, που σημαίνει δεν άκουσαν το Θεό και στράφηκαν στην Αίγυπτο και εξαιτίας αυτής της ανυπακοής τους έμειναν μέσα στην έρημο. 

       «Αγρόν ηγόρασα». Η σύντομη αυτή φράση έχει γίνει παροιμιώδης και χρησιμοποιείται ως έκφραση "έσχατης αδιαφορίας" για κάποιο ζήτημα. Ο άνθρωπος αυτός αντιπροσωπεύει όλους εκείνους που θέλουν να έχουν όσο μπορούν περισσότερα υλικά αγαθά και μοχθούν καθημερινά για να τα αποκτήσουν. Πόσοι άνθρωποι, ανάμεσα στους αιώνες, δε προσκόλλησαν την καρδιά τους στα περιουσιακά τους στοιχεία, στα εφήμερα υλικά αγαθά του κόσμου τούτου. Ας θυμηθούμε τον «άφρονα πλούσιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 16-17) τον νέον εκείνον που είχε πολλά κτήματα και λυπήθηκε πολύ και απομακρύνθηκε από τον Κύριο, όταν του είπε: «Πήγαινε να τα πουλήσεις και αφού σηκώσεις το σταυρό σου, ακολούθησέ με» (Ματθαίος ΙΘ/19: 17-23). Η πλεονεξία των ανθρώπων αυτών δεν τους αφήνει να φροντίσουν το χωράφι της ψυχής τους το οποίο αφήνουν ακαλλιέργητο και τελικά πνίγεται στα αγκάθια, τα χορτάρια και τα πολλά ζιζάνια. 

     «Δύο ζεύγη βοών». Ο άνθρωπος αυτός αντιπροσωπεύει όλους εκείνους που βάζουν στην πρώτη θέση της ζωής τους το επάγγελμά τους. Ναι, ν'    ακολουθήσω τον Κύριο, αλλά τι θα πουν στη δουλειά μου, στην κοινωνία; Μήπως μειωθεί η πελατεία μου, μήπως χάσω τη δουλειά μου; Μήπως δε θα μπορώ να έχω μία ραγδαία εξέλιξη κλπ. Όλα τούτα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ψέματα τα οποία έρχεται ο «πατήρ του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) ο διάβολος να ψιθυρίσει σε κάθε ψυχή που θα λάβει την πρόσκληση του Χριστού. 

     «Γυναίκα ενυμφεύθην». Εδώ ανήκουν όλοι οι άνθρωποι που είναι πνιγμένοι με τις οικογενειακές ανάγκες και φροντίδες. Κύριο μέλημά τους είναι να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά για τους ίδιους και για τα παιδιά τους και στην προσπάθειά τους αυτή αρνούνται τη συμμετοχή τους στο τραπέζι της Βασιλείας του Θεού. Γενικότερα το οικογενειακό και συγγενικό περιβάλλον ήταν πάντοτε ένα εμπόδιο, για να ακολουθήσει ο άνθρωπος το Θεό. Γι’ αυτό άλλωστε ο Χριστός είπε: «Θα χωρίσω μάνα από παιδί και νύφη από πεθερά» (Ματθαίος Ι/10: 35). Τούτος ο νέος θα μπορούσε να πάει στο δείπνο μαζί με τη γυναίκα του, δίδοντας την ευκαιρία της σωτηρίας και σ’ αυτήν, όμως δεν το έπραξε και έμειναν έξω από το τραπέζι της χαράς και οι δύο με τραγικές οι συνέπειες γι’ αυτούς.
     Ο Θεός δεν αποδοκιμάζει ούτε την απόκτηση αγρών ή άλλων αγαθών, ούτε τις επαγγελματικές μας ασχολίες, ούτε την οικογενειακή ζωή. Όλα αυτά, που είναι αναγκαία μέσα στη ζωή μας, ο Χριστός θα τα ευλογήσει και θα τα αυξήσει. Επέλεξε ο Κύριος αυτές τις δικαιολογίες ακριβώς, για να δείξει ότι ακόμα και καλά και αναγκαία πράγματα της καθημερινής μας ζωής μπορούν να μας σταθούν εμπόδιο στη σχέση μας με το Θεό, αν δεν προσέξουμε και δώσουμε σ’ αυτά την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μας και αναλώνουμε το χρόνο μας αποκλειστικά γι’ αυτά. 

   Η απόφαση του οικοδεσπότη, καθώς αντιμετωπίζει την προσβολή εξαιτίας της αδιαφορία των καλεσμένων Του είναι τρομερή. Ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι κανένας από αυτούς που αρνήθηκαν την πρόσκλησή Του δε θα λάβει μέρος στη Βασιλεία Του. Με τον τρόπο αυτό δεν αποδοκιμάζει την απόκτηση αγρών ή αγαθών, ούτε τις επαγγελματικές ασχολίες ή την οικογενειακή ζωή των ανθρώπων που αρνήθηκαν ν' ανταποκριθούν στην πρόσκλησή Του. Αντίθετα ζητάει από τον καθένα μας να ιεραρχούμε τα γεγονότα στη ζωή μας, θέλοντας να τονίσει ότι αναγκαία και επιθυμητά πράγματα είναι δυνατόν να σταθούν εμπόδιο στο ν' αποκτήσουμε τη σωτηρία του Χριστού, αν δεν προσέξουμε και δε δώσουμε στον Κύριο την πρώτη θέση μέσα στην καρδιά μας. Είναι βέβαιο ότι και την οικογένειά μας και τις επαγγελματικές μας επιδιώξεις και τα υλικά αγαθά που έχουμε ανάγκη ο Χριστός θα τα ευλογήσει, αν  του δώσουμε την πρώτη θέση, αν Τον αφήσουμε να είναι ο κυρίαρχος σε κάθε τομέα της ζωής μας.   

     «Γεμίσατε τον οίκον».  Στο μεγάλο δείπνο της χάριτός Του, ο Θεός προσκάλεσε πρώτα το Ιουδαϊκό έθνος και στη συνέχεια, μετά την άρνησή τους, όλους αυτούς που δε μπορούν να κρύψουν την φτωχή, ασθενή και άθλια κατάστασή τους. Αυτό είναι το είδος των ανθρώπων που θα γεμίσει τον ουρανό. Έτσι λοιπόν μετά από την τόσο προσβλητική στάση των καλεσμένων, ο οικοδεσπότης στέλνει το δούλο Του μέσα στα σοκάκια, για να καλέσουν άλλους στο δείπνο που ήταν φτωχοί, χωλοί, βεβλαμμένοι, γιατί εκείνοι που είχε καλέσει ΔΕ ΘΕΛΗΣΑΝ να έρθουν. Εδώ υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα που ανατρέπει στις διάφορες ανθρώπινες θεωρίες περί "απολύτου προορισμού" του ανθρώπου. Αν ο Θεός ήξερε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι προορισμένοι για καταστροφή, γιατί να τους καλέσει; Όμως η αλήθεια είναι ότι η αγάπη του Θεού είναι για όλους τους ανθρώπους (Β' Πέτρου Γ/3: 9). 

      Μην πιστέψεις ποτέ ψυχή ότι από τη δική σου συμπεριφορά θα εξαρτηθούν τα σχέδια του Θεού. Το δείπνο θα γίνει με σένα ή χωρίς εσένα. Ο οίκος θα γεμίσει, το δείπνο δεν θα αναβληθεί. Τη θέση τη δική σου, που «δεν ηθέλησες» θα λάβουν άνθρωποι που στα μάτια σου ήταν, μικροί, πτωχοί, αμαρτωλοί, που ήταν καταφρονημένοι από τους ανθρώπους, όμως δέχτηκαν την πρόσκληση και παραβρέθηκαν στο δείπνο. Στο μεγάλο δείπνο του ουρανού θα παραβρεθούν τελώνες και πόρνες εκείνη την ημέρα, ενώ Φαρισαίοι, που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν το Νόμο, νηστεύουν, αποδεκατίζουν κλπ (Λουκάς ΙΗ/18: 12), θα βρεθούν έξω από το τραπέζι της χαράς. 

     Τρεις είναι οι επιθυμίες που έντεχνα κάθε φορά μεταχειρίζεται ο εχθρός, για να κάνει τον άνθρωπο να αρνηθεί την πρόσκληση του Θεού: 1/ Επιθυμία της σαρκός, 2/ Επιθυμία των οφθαλμών, 3/ Αλαζονεία του βίου  (Α' Ιωάννου, κεφ. Β/2, εδ. 16).  Την ημέρα της κρίσεως η ψυχή θα προσπαθεί να δικαιολογηθεί μπροστά στο Θεό, όμως ο Κύριος θα βγάλει και θα της παρουσιάσει την πρόσκληση που είχε επιστρέψει ή αγνοήσει. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι εκείνη την ημέρα ο Θεός «Θα φράξει παν στόμα» (Ρωμαίους Γ/3: 19). 

     «ελθών ο δούλος». Μέσα σε τούτη την παραβολή υπάρχει ένα πρόσωπο την συμπεριφορά του οποίου θα πρέπει να εξετάσουμε με ιδιαίτερη προσοχή. Πρόκειται για το δούλο στον οποίο ο Βασιλιάς ανέθεσε κάποια σοβαρή αποστολή. Τούτος ο δούλος, πιστός κατά πάντα εις τον Κύριο του, είναι η εικόνα του πιστού ανθρώπου, του αναγεννημένου παιδιού του Θεού, εκείνου που έλαβε «χάρη και αποστολή» (Ρωμαίους Α/1: 5), εκείνου που υπάκουσε κατά πάντα στο θέλημα του βασιλιά, στην εντολή Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). 

     Όταν οι άνθρωποι προορίζουν κάποιον, για να αναλάβει μια αποστολή, προσπαθούν να βρουν έναν άνθρωπο που να είναι ικανός, να έχει γνώσεις, να είναι έξυπνος κλπ. Ο Θεός εργάζεται με τελείως διαφορετικό τρόπο. Όταν θέλει να χρησιμοποιήσει κάποιον στο δικό Του αγρό, διαλέγει «τα μη όντα, τα ασθενή, τα πτωχά, τα αγενή, τα εξουθενωμένα του κόσμου τούτου» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 28). Ο Θεός «αδειάζει» τον άνθρωπο, για να μείνει μέσα στην καρδιά του μόνο μία παράσταση «Ιησούς Χριστός και τούτος εσταυρωμένος» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 23). Άδειασε τον Μωυσή από όλη τη σοφία των Αιγυπτίων. Άδειασε τον Απ. Παύλο από όλα όσα κατείχε «Τα πάντα θεωρώ σκύβαλα μπροστά στο έξοχο της γνώσεως του Ιησού Χριστού» γράφει ο Απ. Παύλος (Φιλιππησίους Γ/3: 8). Ο άνθρωπος που θέλει να γίνει συνεργός του Θεού θα πρέπει να ζητάει από το Θεό να τον «αδειάσει». Να του δείχνει την αναξιότητά του, να του θυμίζει ότι η πλάση του είναι από χώμα (Ψαλμός ΡΓ/103: 14).

      Ο δούλος της παραβολής ένα σκοπό είχε να υπηρετεί τον Βασιλιά και το θέλημά Του. Δεν είχε κανένα λόγο για την προετοιμασία του δείπνου, δεν είχε κανένα λόγο να πει αν το δείπνο είχε προετοιμαστεί σωστά ή δεν είχε. Επίσης δεν είχε λόγο για το πρόσωπα που ο οικοδεσπότης θα καλούσε. Στάλθηκε σε μια αποστολή και θα έπρεπε να είναι έτοιμος, όχι για υποδοχές και χειροκροτήματα, αλλά για προσβολές, για διωγμούς, για περιφρόνηση, γιατί «πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 12). 

      Έτσι λοιπόν, αφού πήγε, είπε αυτά που ο άρχοντας του είχε πει, δεν πρόσθεσε ούτε αφαίρεσε κάτι απ’ αυτά, επέστρεψε μεταφέροντας τα δυσάρεστα νέα. Η αποστολή του είχε πλέον τελειώσει. Ήταν έτοιμος να λάβει νέες εντολές. Παίρνει την εντολή να βγει στους δρόμους (από τους δρόμους της αμαρτίας και της ασωτίας μας μάζεψε ο Κύριος) και αφού μιλήσει με κουτσούς, με βρώμικους, με ταλαίπωρους, να τους καλέσει να έρθουν στο δείπνο: «Ελάτε όπως είσαστε. Το αφεντικό μου σας αγαπάει και σας περιμένει», επιστρέφει στον Βασιλιά με ένα πλήθος ανθρώπων και είναι έτοιμος να λάβει καινούργια εντολή. Η νέα εντολή του οικοδεσπότη ήταν «ξανά πήγαινε. Ανάγκασε και άλλους. Πρέπει ο οίκος μου να γεμίσει». Βλέπουμε ένα δούλο, ακούραστο, πιστό, δεν προβάλλει τον εαυτόν του, δε λέει δικά του πράγματα. Χαρά του είναι το θέλημα του Κυρίου του. 

     Ίσως κάποιος πει: «Δύσκολα πράγματα τούτα». Όμως τίποτα δεν είναι δύσκολο, όπου είναι ο Κύριος και όπου γίνεται κάτι για τον Κύριο. Ο Κύριος είναι εκείνος που δίνει λύσεις, που ελευθερώνει τους δέσμιους, που υποτάσσει τους υπερήφανους. Φτάνει εμείς να σταθούμε, όπως ο Θεός μας θέλει, αποβλέποντες στη δόξα Του και όχι στη δόξα τη δική μας. Ο Θεός μπορεί όλους να τους χρησιμοποιήσει στον αγρό το δικό Του, φτάνει να εργαστούμε με τους δικούς Του όρους, απερίσπαστοι και έτοιμοι να εκτελέσουμε τις εντολές Του. Προϋπόθεση είναι να αδειάσει η καρδιά από κάθε τι γήινο και ανθρώπινο, για να τη γεμίσει ο Κύριος με το Πνεύμα το δικό Του, γι’ αυτό απαιτείται τέλεια και ολοκληρωτική παράδοση του ανθρώπου στα χέρια του Θεού. 

      Ψυχή, άδειασε, γέμισε, μείνε κοντά σε Εκείνον, περίμενε, επέμενε, πίστευε και ο Κύριος θα έρθει να σε βρει, για να σου αναθέσει ένα μικρό έργο. Θα είναι μικρό, όσο μεγάλο κι αν είναι σε σχέση με την προσφορά Του, που είναι αιώνια ζωή κοντά Του. Εκείνη την ημέρα ο Κύριος θα σε ξεχωρίσει, θα σε καλέσει να έρθεις μπροστά, για να σε αντικρίσουν όλοι εκείνοι που αρνήθηκαν την πρόσκλησή Του, για να σου απονείμει το στέφανο της δόξης, για να πει ενώπιον  πάντων: «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθεις πιστός, σε πολλά θέλω σε καταστήσει, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Ματθαίος ΚΕ/25: 21). Ο δούλος της παραβολής αποτελεί ένα τέλειο υπόδειγμα για τον κάθε άνθρωπο που θέλει ειλικρινά να εργαστεί για τη δόξα του Θεού και για την σωτηρία αθανάτων ψυχών, που είναι χαμένες μέσα στην αμαρτία, που αρνήθηκαν την πρόσκληση Εκείνου, που τους πλάνησε ο εχθρός με τα ψέματά του. 

       Μια ιστορία λέει: Ο Δήμαρχος μιας πόλης συνήθιζε να κάνει κάθε πρωτοχρονιά μια μεγάλη γιορτή. Προσκεκλημένοι ήταν όλοι οι φτωχοί και οι άστεγοι του Δήμου. Εκεί εύρισκαν ζεστασιά, στοργή, συντροφιά και άφθονο φαγητό. Περνούσαν όμορφα και το βράδυ έφευγαν φορτωμένοι με προμήθειες. Ένας ηλικιωμένος φτωχός και μόνος, ερχόταν από πολύ μακριά απαραίτητα κάθε χρόνο ακόμα και με κακοκαιρία, γιατί έλεγε: "Είμαι προσκαλεσμένος του Δημάρχου. Το τραπέζι το κάνει για ανθρώπους σαν και μένα.  Πρέπει να πάω, δε μπορών να λείψω από αυτή τη γιορτή!". Μ' έχει προσκαλέσει προσωπικά ο Δήμαρχος. Είμαι προσκεκλημένος του Δημάρχου. Ψυχή είσαι προσκεκλημένη του Θεού, ποτέ μην το ξεχάσεις, ποτέ μην το αγνοήσεις. 

         Αλήθεια πόσο μοιάζει αυτή η ιστορία με το μεγάλο δείπνο της χάριτος του Θεού στο οποίο είναι προσκαλεσμένοι όλοι οι αμαρτωλοί που έχουν  συναίσθηση της κατάστασής τους και εκτιμούν την αξία της πρόσκλησης του Χριστού (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Αυτή η πρόσκληση απευθύνεται και σε σένα, ψυχή. Είσαι προσκεκλημένος από τον Ουράνιο Πατέρα, ανταποκρίσου στην πρόσκληση με ευγνωμοσύνη, για να μη λείψεις από τη μεγάλη γιορτή του ουρανού.

     «είναι έτι τόπος». Πριν κλείσουμε τη μελέτη, ας θυμηθούμε τα παρήγορα λόγια του Κυρίου. "Υπάρχει ακόμα τόπος" που σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η θύρα της κιβωτού ακόμα δεν έκλεισε. Η Χάρις και το Έλεος του Θεού δε σταμάτησαν να ψάχνουν το «απολωλός» για να το σώσουν από τα χέρια του εχθρού. Παρά την πεισματική απόρριψη χθες και προχθές. Παρά τα επανειλημμένα μας "έχε με παρατημένο" ο Θεός ακόμα περιμένει, ακόμα ελπίζει, ακόμα προσκαλεί. Ναι υπάρχει ακόμα τόπος για τον άνθρωπο, που θα μεταμεληθεί για το αμαρτωλό παρελθόν του και θα θελήσει να καθίσει στο τραπέζι του ουρανού. Το Πνεύμα το Άγιο παραγγέλλει και σήμερα σε κάθε ψυχή:  «ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2).---