«…… και επί γης ειρήνη……»

          Η Γέννηση του Χριστού.     
        Ο πολύπαθος Ιώβ βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Έχει χάσει τα παιδιά του, τα υπάρχοντά του, την υγεία του, στέκεται μακριά από τους ανθρώπους, πονάει και θλίβεται. Στην κατάσταση αυτή ζητάει κάπου να στηριχτεί, να παρηγορηθεί, αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει με το Θεό, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, γιατί κάθε επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό έχει διακοπεί. Ο άνθρωπος όσο βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ήταν σε συνεχή και αδιατάρακτη επικοινωνία με το Θεό. Όταν όμως μέσα στη ζωή του μπήκε η αμαρτία, τότε χάθηκαν όλα. Κάθε επικοινωνία μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του δίκαιου Θεού ήταν πλέον αδύνατη. Η αμαρτία είχε ορθώσει απροσπέλαστα τείχη. 
      Ο Ιώβ στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει αυτά που συμβαίνουν γύρω του, θέλει να επικοινωνήσει με το Θεό, να συμφιλιωθεί μαζί Του, να ζητήσει τη βοήθειά Του. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, γιατί όπως ο ίδιος αναφέρει, "ο Θεός δεν είναι άνθρωπος όπως εγώ για να αποκριθώ προς Αυτόν και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών δια να βάλει την χείρα αυτού επ' αμφοτέρους ημάς;"
   Εκζητεί το Θεό, θέλει να συμφιλιωθεί μαζί Του, όμως δεν υπάρχει μεσίτης ικανός να τους συμφιλιώσει. Δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να μπει στη μέση, να πιάσει το χέρι του Θεού και το χέρι του Ιώβ, να τους ενώσει και έτσι να τους φέρει σε επικοινωνία. Πλήρες αδιέξοδο και το τέλος της ζωής αιώνιος θάνατος. Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη ενός μεσίτη. Δεν μπορούσε να δώσει η γη τούτο  το πρόσωπο, γιατί η αμαρτία δι' ενός ανθρώπου είχε μπει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12), γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ/6: 23). 
    Ο Θεός μετά την παρακοή, απευθυνόμενος προς το φίδι, ανέφερε: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». Η υπόσχεση του Θεού είναι ότι ο Θεός θα στείλει κάποιον στη γη που θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού (του διαβόλου), ενώ ο διάβολος θα τον «κεντήσει» στην πτέρνα.  

      Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος βρέθηκε μακριά από το Θεό, εξαιτίας της αμαρτίας, πριν από 2.000 χρόνια άνοιξαν οι ουρανοί και ο Θεός και δημιουργός έδωσε την πολυπόθητη λύση για το χαμένο, για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ένα ασήμαντο γεγονός της γέννησης ενός βρέφους σε μία φάτνη  ζώων σε μια μικρή πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπως ακριβώς είχε προφητεύσει, δια πνεύματος Αγίου, ο προφήτης Μιχαίας τετρακόσια περίπου χρόνια προ Χριστού (Μιχαίας Ε/5 :2), έμελλε να αναστατώσει και κυριολεκτικώς να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο.
      Η μεγάλη εκείνη ευχή του προφήτη Ησαϊα "είθε να έσχιζες τους ουρανούς, να κατέβαινες, να διαλύοντο τα όρη εν τη παρουσία σου" (Ησαίας ΞΔ/64: 1) βρήκε την εκπλήρωσή της. Ο Θεός άνοιξε τους ουρανούς και έδωσε ένα μεσίτη, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό. Ο προφήτης "Αγγαίος", κεφ. Β, εδ. 7 τον χαρακτηρίζει ως "τον εκλεκτόν πάντων των λαών".  Με αφορμή το γεγονός αυτό ο Απ. Παύλος διακηρύττει: "διότι είναι είς Θεός και είς μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός.". (Α΄ Τιμοθέου Β: 5). Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" στο κεφ. Η/8, εδ. 5, αναφέρει: "τώρα, όμως, ο Χριστός έλαβε μία εξοχότερη υπηρεσία, καθόσον είναι και μεσίτης μιας ανώτερης διαθήκης, που νομοθετήθηκε με ανώτερες υποσχέσεις".
      Στο κεφ. ΙΒ/12, εδ. 24, αναφέρεται: "προσήλθατε σε μία καινούργια διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό το αίμα καθαρισμού του οποίου λαλεί καλύτερα από εκείνο του Άβελ". 

      Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 20. 

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη. 

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. 

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη. 

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ),

5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. 

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει 

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. 

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους. 

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο. 

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό 

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας. 

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε. 

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί. 

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν. 

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της. 

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς. 

    Ευαγγέλιον "κατά Ιωάννην", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή ίνα μη απολεσθεί πας το πιστεύων εις αυτόν.

    Επιστολή  "προς Γαλάτας", κεφ. Δ/4, εδ. 4,5. 

4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία.

     Επιστολή  "προς Εφεσίους" κεφ. Β/2, εδ. 3,4.

13 Τώρα όμως δια του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγίνετε πλησίον δια του αίματος του Χριστού.
14 διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, όστις έκανε τα δύο έν και έλυσε τον μεσότοιχο του φραγμού.

       Επιστολή "Α΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

16. Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα. 

     Επιστολή  "Α΄ Κορινθίους" κεφ. Γ/3, εδ. 11.

Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Γιατί ήρθε το "παιδίον" αυτό στον κόσμο μας; Γιατί ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ; Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος άφησε τη δόξα Του στον ουρανό και «έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας;» (Φιλιππησίους Β/2 : 7). Σύμφωνα με το λόγο του Θεού,
-- Ήρθε για να γίνει μεσίτης μιας καινούργιας διαθήκης μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου. "και διά τούτο είναι μεσίτης διαθήκης καινής, ίνα δια του θανάτου, όστις έγινεν προς απολύτρωσιν των επί της πρώτης διαθήκης παραβάσεων, λάβωσιν οι κεκλημμένοι την επαγγελίαν της αιωνίου κληρονομιάς".

-- Ήρθε, για «να ζητήσει και να σώσει το απολωλός". (Λουκάς ΙΘ/19 : 10). 

-- Ήρθε, για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό κόσμο, για να λύσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και από δούλο να τον κάνει ελεύθερο. (Ιωάννης Η/8 : 32). 

-- Τούτο το μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου ΈΡΓΟ το πραγματοποίησε ο Ιησούς Χριστός με τη ζωντανή θυσία Του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Ο αιώνιος και αψευδής λόγος του Θεού διακηρύττει: "Οποίος πιστέψει εις Αυτόν έχει ζωήν αιώνιον". (Ιωάννης Γ/3 : 36). 

-- Ήρθε για να φέρει την Ειρήνη πάνω στον κόσμο και να δώσει χαρά και μάλιστα «χαράν μεγάλην» εις τον άνθρωπο, όπως ακριβώς ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένες. «Μη φοβείσθε διότι ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν». (Λουκάς Β/2 : 10).
     Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί: "Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι πάνω μου επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς, με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους και άνοιγμα δεσμοτηρίου στους δεσμίους. Για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτον εις τον Κύριον, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας, για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν". (Ησαϊας ΞΑ/61: 1,2). 

     Μετά την πτώση του ανθρώπου, όπου ο φόβος και ο τρόμος βασίλευσε μέσα στην καρδιά του, για πρώτη φορά πάνω στην πολύπαθη γη ακούγεται η λέξη «μη φοβάσθε». Αλήθεια τι παρήγορη λέξη! Πόσες φορές ο Κύριος επαναλαμβάνει τούτη την παρήγορη λέξη στ’ αυτί του κάθε δικού του παιδιού! Μέσα στον κόσμο της σύγχυσης, της ταραχής και του φόβου για το σήμερα και για το αύριο έρχεται το Πνεύμα του Θεού να σου πει: "μη φοβάσαι ψυχή, ιδού Εγώ θα είμαι μαζί σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου". (Ματθαίος ΚΗ/28 : 20). "Και αν η μάνα αφήσει το τέκνο αυτής, εγώ δεν θα σε αφήσω, λέγει ο Κύριος". (Ησαϊας ΜΘ/49 : 15). 

    Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνει πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον θεόν και λεγόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεόν και επι γής Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδωκία». (Λουκάς Β/2 : 14).

     Πρόκειται για μια μεγάλη εξαγγελία του ουρανού για  ειρήνη, ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία έμελλε να μείνε ανεκπλήρωτη. Γιατί άραγε, τούτη η χαρμόσυνη αγγελία μιας νέας εποχής, μιας ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων δεν εκπληρώθηκε ποτέ; Μήπως ήταν λάθος η εξαγγελία των αγγέλων εκείνη τη μαγική νύκτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ; 

     Γιατί, ενώ ο Θεός μας υποσχέθηκε ειρήνη και ευδοκία, μέχρι σήμερα δε γνώρισε ο άνθρωπος ούτε Ειρήνη ούτε Ευτυχία μέσα στη ζωή του; 

    Η απάντηση είναι καταλυτική. Δε γνώρισε ο άνθρωπος Ειρήνη και Ευτυχία, γιατί δεν έδωσε πρώτα τη δόξα στο Θεό. Ο Άγγελος ήταν κατηγορηματικός: Πρώτα ο άνθρωπος θα δώσει τη δόξα στο Θεό και ύστερα θα έρθει η ειρήνη και η ευτυχία στους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει ειρήνη, αγνοώντας το Θεό, αγνοώντας τον «Άρχοντα της Ειρήνης» τον Ιησού Χριστό. (Ησαΐας Θ/9 : 6). Τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά, συντριπτικά, πόλεμος ταραχή, αγωνία, δυστυχία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς το Θεό. Η να το πούμε αλλιώς: "ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς". (Ησαΐας ΜΗ/48 : 22). 

    Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, θα δούμε παντού ερείπια, κρεματόρια, πόνοι, κακία, μοχθηρία, σφαγές ολόκληρων λαών και μάλιστα από λεγόμενους «Πολιτισμένους» ή και "Χριστιανικούς" λαούς. Δεν έδωσε τη δόξα ο άνθρωπος στον ύψιστο Θεό. Δόξασε τον εαυτόν του, το εγώ του και αγνόησε το Δημιουργό Του. Μόνον ο Θεός μπορεί να φέρει την Ειρήνη, γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την πέτρινη και σκληρή καρδιά του ανθρώπου. (Ιεζεκιήλ ΙΗ/17 : 31), (Ψαλμός ΝΑ/51: 10). Δε μπορεί η παιδεία, δε μπορούν τα αγαθά του υλικού Πολιτισμού να αλλάξουν το εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτά πολλές φορές, αφού δεν έχει αλλάξει εσωτερικά ο άνθρωπος, τον κάνουν να είναι πιο εγωιστής, πιο σκληρόκαρδος, πιο απάνθρωπος. 

     Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίον γεννήθηκε το "παιδίον" της Βηθλεέμ εκείνη την παγερή και μυστηριώδη νύκτα. Ήρθε για να αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) τον ξεπεσμένο εξαιτίας της αμαρτίας, άνθρωπο. Ήρθε για να του αλλάξει τη σκληρή και διεφθαρμένη καρδιά του και να τον συμφιλιώσει με τον Θεό, να του χαρίσει σωτηρία, ειρήνη στην καρδιά και αληθινή ευτυχία. 

      Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: "προς Εβραίους", κεφ. Β/2, εδ. 11-18. 

11 Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζει αυτούς αδελφούς, 

12 λέγων Θέλω απαγγείλει το όνομά σου προς τους αδελφούς μου, εν μέσω εκκλησίας θέλω σε υμνήσει 

13 και πάλιν Εγώ θέλω έχει την πεποίθησίν μου επ' αυτόν και πάλιν Ιδού, εγώ και τα παιδία, τα οποία μοι έδωκεν ο Θεός. 

14 Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, 

15 και ελευθερώσει εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν. 

16 Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. 

17 Όθεν έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, δια να γίνει ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, δια να κάμνει εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. 

18 Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήσει τους πειραζομένους. 

      Για να γίνει ο άνθρωπος παιδί του Θεού (Ιωάννης Α:12), έπρεπε πρώτα να γίνει η συμφιλίωση με το Θεό, η οποία είχε διαταραχθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Για να γίνει η συμφιλίωση, έπρεπε να γίνει εξιλασμός, να χυθεί αίμα, διότι "άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεση αμαρτιών" (Εβραίους Θ/9: 22). Για να γίνει εξιλασμός έπρεπε πρώτα να βρεθεί ο κατάλληλος "αντικαταστάτης", χωρίς αμαρτία, αλλά  να είναι και συγγενής με τον άνθρωπο. Έπρεπε να έχει σάρκα και αίμα και με την ιδιότηταά του αυτή να πάρει πάνω του την αμαρτία του κόσμου. Να γιατί άνοιξε ο ουρανός και έδωκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, για να μη χαθεί αιωνίως ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του.
    Για αυτό μίκρυνε ο Θεός και έγινε ένα μικρό βρέφος. Γι’ αυτό φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα εκείνη την παγερή νύκτα. Έλαβε σάρκα, για να τη θυσιάσει. Ήρθε για να πεθάνει, στη θέση τη δική μου και τη δική σου. Ήρθε, για να δώσει τη ζωή Του «Λύτρον αντί πολλών». Για αυτό φόρεσε τον ακάνθινο στεφάνι. Δεν είχε ο άνθρωπος τίποτα άλλο να προσφέρει στο Θεό της Αγάπης. Ο ερχομός του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσφορά της κακίας, του πάθους, της σκληροκαρδίας, της άρνησης του ανθρώπου για το Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Πάνω στο σταυρό τον έφεραν οι αμαρτίες μας. (Ρωμαίους Δ/4 : 25). 

    Πέθανε ως αντικαταστάτης μας στο θάνατο, πέθανε, για να μην πεθάνουμε εμείς, έχυσε το πολύτιμό του αίμα και μας εξαγόρασε από τον εχθρό και μας έπλυνε και μας καθάρισε από κάθε αμαρτία. (Α΄ Ιωάννου Α : 7). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Η/8, εδ. 1-4. μας εξηγεί τι θα πει Χριστούγεννα. Θα πει «Εμμανουήλ» που σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών». 

     Θέλεις, ψυχή, να γνωρίσεις πόσο ο Θεός σε αγαπάει; Κοίταξε στη φάτνη της Βηθλεέμ. Βάλε μέσα στην καρδιά σου την υπέρτατη προσφορά του ουρανού, προσφορά θαυμαστή, πιο πολύτιμη και από αυτή τη δημιουργία ακόμη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, αν πρώτα δεν εννοήσει το μεγάλο γεγονός της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού. Άλλωστε ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα Θεό. (Ιωάννης ΙΔ/14 : 6). Ο Ιησούς Χριστός περπάτησε πάνω στη γη μας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την άρνηση και την αντιλογία έχοντας ένα σκοπό, να σώσει τον καταδικασμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Δε σκεπτόταν κόπους, κινδύνους, προκειμένου να πλησιάσει μια αμαρτωλή Σαμαρείτισσα. (Ιωάννης Α : 1-30). Από αγάπη για τον άνθρωπο (Ιωάννης Γ/3 : 16) και από αποτροπιασμό για την αμαρτία δέχτηκε να έρθει στην παγερή και αφιλόξενη γη μας, να γεννηθεί μέσα σε φτωχική φάτνη, έτσι που και το πιο φτωχό παιδί του κόσμου να μην μπορεί να πει ότι ο Κύριός Του είχε καλύτερη κούνια απ’ αυτό. 

     Δεν υπήρχε τόπος, για να καταλύσουν. Το πανδοχείο, το μοναδικό ίσως της Βηθλεέμ, ήταν γεμάτο. Τα σπίτια των ανθρώπων ήταν όπως και οι καρδιές τους ερμητικά κλειστά, αμπαρωμένα. Αλήθεια, πόσο μελαγχολικό και ταυτόχρονα τραγικό είναι τούτο: «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθηκαν Αυτόν». (Ιωάννης Α : 11). Πόσες φορές τούτο επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας! Πόσοι άνθρωποι σήμερα στη Χριστιανική εποχή μας γιορτάζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό! Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν μέσα στη ζωή τους. Δεν έχω τόπο μέσα στη ζωή μου, Κύριε, απαντάει ο άνθρωπος. Έχω την οικογένειά μου, τη δουλειά μου, τη διασκέδασή μου και τόσα άλλα. "Λυπάμαι" είπε ο πανδοχέας, θέλω να σε φιλοξενήσω Κύριο, αλλά "δεν έχω τόπο". 

    Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, στην επιστήμη στην τεχνολογία, όμως ο φόβος δεν έλειψε, ο πόλεμος δεν εξαλείφθηκε, η θλίψη δε νικήθηκε. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Τα γεγονότα που έρχονται θα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, συντριπτικά και καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Στο κεφάλαιο ΚΑ/21 του "κατά Λουκάν" ευαγγελίου μας δίνεται μία εικόνα. Όμως ας μην απελπιζόμαστε. Εφόσον υπάρχει ο αναστημένος & δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός της φάτνης, της ταπείνωσης, της δόξας. Υπάρχει ο μεσίτης μας στον ουρανό, ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας σωτήρας. Αυτός είναι η χαρά, η ελπίδα, η ειρήνη μέσα στον ταραγμένο κόσμο μας. 

    Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι "η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού". (Β΄ Κορινθίους Θ : 15). Είναι η φανέρωση της ζωής. Είναι ο «Θεός εν σαρκί», είναι ο «εν αρχή λόγος που έγινε σάρξ», (Ιωάννης Α: 14). Είναι ο πλούσιος που πτώχευσε, για να πλουτίσουμε εμείς. (Β΄ Κορινθίους Η/8 : 9). Είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε υιός ανθρώπου. (Ιωάννης Ε/5 : 27). 

     Αλήθεια τι άλλο μπορούμε να πούμε μπροστά σε μια τέτοια πράξη υπέρτατης Αγάπης! (Ιωάννης Γ/3: 16). Θα επαναλάβω τα λόγια εκείνα των ποιμένων: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηβλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίο ο Κύριος εφανέρωσε εις ημάς». Με ευλάβεια, με ταπείνωση και πάνω απ’ όλα με αληθινή πίστη, ας έλθουμε ενώπιον του γεννηθέντος «παιδιού», ας κλείνουμε το γόνυ των καρδιών μας ενώπιόν Του και ας προσκυνήσουμε Αυτό. (Ματθαίος Β: 11). 

    Ας είναι τούτη μια πράξη ελάχιστης αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης για την πρόνοια του Θεού, για τη Θεία συγκατάβασή Του. Από αγάπη και μόνον για σένα και για μένα κατέβηκε τόσο χαμηλά, μίκρυνε τόσο πολύ, εκείνος τον οποίο οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε, μίκρυνε τόσο πολύ και χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Μπορεί ο άνθρωπος με τη ζωή του να απέρριψε το Χριστό (Ιωάννης ΙΘ/19 : 15), όμως Αυτός από αγάπη δεν έφυγε μακριά του. Δε μας εγκατέλειψε, συγκαταβαίνει και σήμερα, πράος και ταπεινός, στέκεται μπροστά στην πόρτα της κάθε ανθρώπινης καρδιάς, κρούει με υπομονή (Αποκάλυψη Γ/3: 20) και περιμένει να του ανοίξεις το σπήλαιο της βρόμικης καρδιά σου, για να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό και έτσι να κάνει τα πάντα νέα μέσα στη ζωή σου. 

    Τούτο το "παιδίον" της φάτνης της Βηθλεέμ, ο αναστημένος και δοξασμένος στον ουρανό Ιησούς Χριστός, θα ξανάρθει στην αφιλόξενη και πολύπαθη γη μας. (Ιωάννης ΙΔ/14: 2 & Πράξεις Α : 11). Σύμφωνα με το βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφ. ΙΑ/11, εδ. 17 «είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος». Θα ξανάρθει όχι ταπεινός και ενδεείς, αλλά θα έρθει με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή Αρχαγγέλου, όπως ακριβώς αναφέρει  ο λόγος του Θεού στην επιστολή "Α΄ Θεσσαλονικείς", κεφ. Δ/4, εδ.13 – 18), για να παραλάβει τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον δέχθηκαν και στους οποίους έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιωάννης Α : 12). Θα ξανάρθει για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν προς σωτηρίαν» (προς Εβραίους Θ/9 : 28).

    Πλημμυρισμένοι από το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων ας ψάλλουμε : 

""Η παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το σπήλαιον το απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός"". 

    Μέσα στην καρδιά μας ας μείνει βαθιά ριζωμένο τούτο : «δι’ ημάς γαρ», που σημαίνει αδελφέ μου, για σένα, για μένα, για τον κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά θα μετανοήσει και θα εκζητήσει το Χριστό μέσα στη ζωή του. 

    Ας ευχαριστούμε το Θεό  και ας αναλογιστούμε άλλη μια φορά, τα λόγια Του: "εάν ο λόγος ο λαληθείς δι' αγγέλων έγεινε βέβαιος και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε δικαίαν μισθαποδοσίαν, πως ημές θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;" (προς Εβραίους Β/2: 3). ---

Η ΓΥΝΑΙΚΆ ΤΟΥ ΛΩΤ.

Ευαγγέλιον «κατά Λουκάν», κεφ. ΙΖ/17, εδ. 32.

 «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ». 

      ΣΧΟΛΙΑ :

      Σύμφωνα με το βιβλίο της «Γένεσης» (κεφ. ΙΑ/11, εδ. 27) ο Θάρα γέννησε τρία παιδιά, τον Άβραμ (Αβραάμ), το Ναχώρ, και τον Αρράν. Ο Αρράν γέννησε το Λωτ. Συνεπώς ο Λώτ είναι εγγονός του Θάρα και παιδί του γιου του, Αρράν. Ο Αρράν πέθανε στην Ούρ των Χαλδαίων και ο Λωτ πήρε τον παππού του Θάρα, το θείο του Άβραμ με τη γυναίκα του Σάρα και πήγε στην πόλη Χαρράν. Η Σάρα ήταν και αυτή κόρη του Θάρα με άλλη γυναίκα και ήταν δέκα χρόνια μικρότερη από τον άντρα της. (Γένεση Κ/20: 12). Δηλαδή ήταν ετεροθαλής αδελφή του Αβραάμ. Ενώ ήταν στη Χαράν, πέθανε ο Θάρα και ο Λωτ συνέχισε το ταξίδι προς τη Χαναάν μαζί τον Άβραμ και τη γυναίκα του. Καθώς ο καιρός περνούσε, τα ζώα του Άβραμ και του Λωτ είχαν πολλαπλασιαστεί και δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τη βοσκή τους και πολλές φορές δημιουργείτο φιλονικία ανάμεσα στους βοσκούς τους. Έτσι λοιπόν ο Αβραάμ είπε στο Λώτ: "Δε μπορούμε πια να ζούμε μαζί στο ίδιο μέρος". 

8 Και ο Άβραμ είπε στον Λωτ: Ας μη είναι, παρακαλώ, φιλονικία ανάμεσα σε μένα και σε σένα, κι ανάμεσα στους βοσκούς μου και στους βοσκούς σου επειδή, εμείς είμαστε αδελφοί 

9 δεν είναι ολόκληρη η γη μπροστά σου; Διαχώρισε, λοιπόν, τον εαυτό σου από μένα αν εσύ πας στα αριστερά, εγώ πηγαίνω στα δεξιά και αν εσύ στα δεξιά, εγώ στα αριστερά. 

10 Και αφού ο Λωτ σήκωσε τα μάτια του ψηλά, είδε ολόκληρη την περίχωρο του Ιορδάνη, ότι ποτιζόταν ολόκληρη, πριν ο Κύριος να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα, ήταν σαν παράδεισος του Κυρίου, όπως η γη της Αιγύπτου, μέχρι να πάει κανείς στη Σηγώρ. 

11 Και ο Λωτ διάλεξε για τον εαυτό του ολόκληρη την περίχωρο του Ιορδάνη και ο Λωτ μετασκήνωσε προς τα ανατολικά, και διαχωρίστηκαν ο ένας από τον άλλον. 

12 Ο μεν Άβραμ κατοίκησε στη γη Χαναάν ο δε Λωτ κατοίκησε ανάμεσα στις πόλεις τής περιχώρου, και έστησε τις σκηνές του μέχρι τα Σόδομα. 

13 Και οι άνθρωποι των Σοδόμων ήσαν κακοί και υπερβολικά αμαρτωλοί μπροστά στον Κύριο (Γένεση ΙΓ/13: 8-13). 

     Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Είπε δε Κύριος, Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών έγινε βαρεία σφόδρα» (Γένεση ΙΗ/18: 20). Στο βιβλίο του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (κεφ. ΙΣ/16: 49) αναφέρεται: «Ιδού, αύτη ήτο η ανομία της αδελφής σου Σοδόμων, υπερηφανία, πλησμονή άρτου και αφθονία τρυφηλότητας, αυτής και των θυγατέρων αυτής, τον πτωχόν δε και τον ενδεή δεν εβοήθει». 

      Ο Απ. Πέτρος στην επιστολή «Β΄ Πέτρου» (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρει: «ο δίκαιος Λωτ κατοικώντας ανάμεσά τους, με το βλέμμα και με την ακοή βασάνιζε από ημέρα σε ημέρα τη δίκαιη ψυχή του, εξαιτίας των άνομων έργων τους». Οι άνθρωποι ήταν τόσο κακοί, που ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει τις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων. Ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά: «και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι» (Β΄ Πέτρου Β/2: 6). Όμως ο Θεός ήθελε να σώσει το Λωτ και την οικογένειά του και για το σκοπό αυτό έστειλε δύο αγγέλους να τους προειδοποιήσουν να φύγουν γρήγορα από τις πόλεις, γιατί ο Θεός επρόκειτο να τις καταστρέψει. 

     Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν οι άγγελοι ως απεσταλμένοι του Θεού επισκεφθήκαν τον Λωτ για να τον ενημερώσουν για το κακό που θα ερχόταν, προτιμούσαν να περάσουν τη νύχτα στο δρόμο παρά να μπουν μέσα στο σπίτι του Λώτ, που απ’ ότι φαίνεται ο άνθρωπος αυτός δεν είχε μια ειλικρινή και ξεκάθαρη σχέση με το Θεό (Γένεση ΙΘ/19: 29). Στην περιοχή εκείνη το κλίμα ήταν θερμό και δεν ήταν παράδοξο να κοιμηθεί κάποιος έξω, όμως ο Λώτ, γνωρίζοντας τους κινδύνους που υπήρχαν τους πίεσε να δεχτούν τη φιλοξενία του. Δεν ήταν η ζωή του Λώτ που συγκίνησε το Θεό και ήθελε να τον σώσει, αλλά αυτό έγινε εξαιτίας του θείου του, του Αβραάμ (Γένεση ΙΘ/19: 29). 

   Ενώ οι άγγελοι του Θεού βρισκόταν στο σπίτι του Λώτ, οι άντρες της πόλης περικύκλωσαν το σπίτι του απαιτώντας από το Λώτ να φέρει τους επισκέπτες έξω με ανήθικους σκοπούς. Ο Λώτ προσπάθησε να προστατεύσει τους ξένους φτάνοντας στο έσχατο σημείο να προσφέρει στον όχλο τις δύο αγνές κόρες του. Οι Σοδομίτες δεν ικανοποιούνταν μ’ αυτόν τον τρόπο και επέμεναν να πάρουν τους ξένους ανθρώπους. Τότε ο Λώτ τους παρακαλούσε και τους έλεγε: «μην τους κάνετε κανένα κακό, γιατί είναι φιλοξενούμενοι μου κι ήρθαν να προστατευτούν στο σπίτι μου». Εκείνοι όμως τον κατηγορούσαν και φώναζαν: «Ήρθες ένας ξένος και θέλει να μας κρίνει!» «Τώρα θα σου κάνουμε χειρότερα απ' ότι σ' εκείνους». Και σπρώχνοντας με βία το Λώτ προσπαθούσαν να του σπάσουν την πόρτα. Έτσι λοιπόν οι Άγγελοι έφεραν μέσα το Λώτ και πάταξαν τους πονηρούς Σοδομίτες με τύφλωση (Γένεση ΙΘ/19: 1-11). 

15 Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες Σηκώθητι, λάβε την γυναίκα σου και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, διά να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως. 

16 Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού και την χείρα της γυναικός αυτού και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος, εξήγαγον αυτόν και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως. 

17 Και ότε εξήγαγον αυτούς έξω, είπεν ο Κύριος, Διάσωσον την ζωήν σου μη περιβλέψης οπίσω σου, και μη σταθής καθ' όλην την περίχωρον διασώθητι εις το όρος, διά να μη απολεσθής (Γένεση ΙΘ/19: 15-17). Αυτή είναι οδηγία του Θεού σε κάθε ψυχή και σήμερα: «Σώσε τη ζωή σου και μην κοιτάξεις πίσω». 

     Οι άγγελοι του Θεού, καθώς γνώριζαν ότι από σε στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει η καταστροφή, σχεδόν τον εξανάγκασαν να βγει μέσα από τα Σόδομα. Έτσι τον πήραν από το χέρι μαζί με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του και τους έβγαλαν έξω. Είναι φανερό ότι ο Λώτ λυπάται για τον τόπο που υποχρεώνεται να εγκαταλείψει. Είχε ζήσει αρκετό καιρό εκεί, περίπου είκοσι χρόνια και είχε κάνει μεγάλη περιουσία, γνωριμίες κλπ. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να αφήσουν τα πράγματα του κόσμου, όμως εμείς σαν τους αγγέλους πρέπει να τους βιάζουμε, να τους εφιστούμε ιδιαίτερα την προσοχή και να προσπαθούμε να τους σώσουμε από τη μεγάλη καταστροφή που έρχεται πάνω στον κόσμο (Ματθαίος ΚΔ/24: 21). Να τους θυμίζουμε το λόγο του Θεού: «τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού, τώρα ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Από την καταστροφή αυτή θα σωθούν μόνον εκείνοι που θα υπακούσουν τέλεια σε όσα μας καλεί ο Λόγος του Θεού. "Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθεί" (Ματθαίος ΚΔ/24: 13). 

     Επισημαίνουμε το γεγονός ότι οι δύο άγγελοι δεν παραβίασαν την ελευθερία και τη βούληση του Λώτ και των ανθρώπων του, τους πίεζαν, γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμος χρόνος. Αν ο Λώτ δεν ήθελε να φύγει, οι άγγελοι θα τον άφηναν. Ο Θεός σέβεται απόλυτα τις επιλογές του ανθρώπου, που λαμβάνονται μέσα στην ελευθερία που Εκείνος μας έχει δώσει. Όμως εμείς θα πρέπει να προσέξουμε τις συνέπειες των επιλογών μας, διότι παντού και πάντοτε ισχύει ο διαχρονικός νόμος «διότι ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος τούτο και θα θερίσει» (Γαλάτας Σ/6: 7). 

    Και συνεχίζει ο λόγος του Θεού: Όταν ο Λώτ απομακρύνθηκε, τότε ο Κύριος επέτρεψε να βρέξει από τον ουρανό θειάφι και φωτιά στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Οι πόλεις εκείνες και οι κάτοικοί τους καθώς και όλη η γύρω περιοχή και η βλάστηση της καταστράφηκαν. Σε όλη την περιοχή ανέβαινε από τη γη καπνός, σαν να έβγαινε από καμίνι. 

24 Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εκ του ουρανού 

25 και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα και πάντας τους κατοίκους των πόλεων και τα φυτά της γης. και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι, 

       26 Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος (Γένεση ΙΘ/19: 24-26). 

     Η γυναίκα του Λώτ, καθώς έφευγε μέσα από τα Σόδομο και είχε απομακρυνθεί αρκετά  απ' αυτά, δε μπόρεσε ν' αντισταθεί στην αγάπη της για τα πράγματα που άφηνε πίσω της και στάθηκε για λίγο και κοίταξε πίσω. Τι θανατηφόρο βλέμμα! Έδειχνε όχι μόνο ανυπακοή στην εντολή του Θεού αλλά και προσκόλληση στα εφήμερα πράγματα του κόσμου τούτου, που μια μέρα θα χαθούν, θα διαλυθούν και θα κατακαούν (Β' Πέτρου Γ/3: 10 & 12). Έτσι λοιπόν παρακούοντας την εντολή του Θεού, που ήταν προϋπόθεση της σωτηρίας της κοίταξε πίσω και αυτό είχε σαν συνέπεια να γίνει στήλη άλατος. 

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός επιβεβαίωσε ως αληθινά όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα και χρησιμοποίησε αυτή τη γυναίκα για να προειδοποιήσει τους ακροατές Του, λέγοντας: «Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ» (Λουκάς, ΙΖ/17: 32). Ο Κύριος θεώρησε τόσο σπουδαίο αυτό το γεγονός που συνέβη σε τούτη τη γυναίκα ώστε έδωσε μια συμβουλή προς τους ακροατές Του, που αφορά και μας σήμερα: "να μην ξεχάσουν ποτέ στη ζωή τους αυτό που συνέβη στη ζωή  τούτης της γυναίκας". 

      Άραγε τι να θυμόμαστε από μία γυναίκα που, ούτε το όνομά της δε γνωρίζουμε και που έμεινε γνωστή στην ιστορία με το όνομα του άντρα της; 

      Να θυμόμαστε ότι αν μια ψυχή χάθηκε άδικα αυτή ήταν η γυναίκα του Λωτ. Οι άλλοι κάτοικοι των Σοδόμων δε γνώριζαν, δεν είχαν ειδοποιηθεί για την καταστροφή που θα ερχόταν και αμέριμνοι συνέχιζαν να ζουν μέσα στην αμαρτία και την κραιπάλη, χωρίς να γνωρίζουν τι θ' ακολουθούσε. Η γυναίκα όμως αυτή προειδοποιήθηκε για την επερχόμενη καταστροφή με επείγουσα πρόσκληση που είχε στείλει ο ίδιος ο Θεό. Ένιωσε το κραταιό χέρι το Θεού να την πιάνει και να την βγάζει έξω από την καταδικασμένη πόλη καθώς και να της δίνει οδηγίες πως ακριβώς να πορευθεί, παρ' όλα αυτά όμως η καρδιά της είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από το κοσμικό πνεύμα των κατοίκων των Σοδόμων, που τα αγνόησε όλα. Τι κρίμα να χάνεται κάποιος ενώ γνωρίζει την αλήθεια και είναι πλησίον της βασιλείας του Θεού.

    Θα θέλαμε περισσότερο να ερευνήσουμε για τη ζωή της γυναίκας του Λωτ, όμως ο Λόγος του Θεού δεν μας δίνει περισσότερες πληροφορίες πάνω στο θέμα αυτό. Έτσι δε μπορούμε να γνωρίζουμε κάτι σχετικά με την καταγωγή της καθώς και για το χρόνο της ένωσής της με τον Λωτ. Από την έλλειψη περεταίρω αναφοράς στο Λόγο του Θεού θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η γυναίκα αυτή ήταν Σοδομίτισσα και θα γνωρίστηκαν με τον Λωτ στον "επίγειο παράδεισο" τον οποίο προτίμησε να κατοικήσει, όταν κλήθηκε να κάνει εκλογή κατοικίας (Γένεση ΙΓ/13: 10,11). Θεωρούμε ότι ο Λωτ θα είχε μιλήσει στη γυναίκα του για τον αληθινό Θεό, κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης σχέσης τους, αφού  την εποχή της καταστροφής είχαν δύο κορίτσια αρραβωνιασμένα (Γένεση ΙΘ/19: 14). Παρ' όλα αυτά ό,τι κι αν άκουσε τούτη η γυναίκα δε φαίνεται να επηρεάστηκε και παρέμεινε πιστή στις πατροπαράδοτες πεποιθήσεις της, με τις οποίες είχε γαλουχηθεί και μεγαλώσει.  

       Να θυμόμαστε ότι  ο Θεός έδειξε αγαθή πρόνοια, αγάπη, ενδιαφέρον, για τούτη τη γυναίκα όσο έδειξε και για τον Λωτ και τις θυγατέρες του. Όταν ήρθαν οι άγγελοι και έφεραν το μήνυμα της καταστροφής είπαν στο Λωτ: "Και όταν έγινε αυγή, οι άγγελοι βίαζαν τον Λωτ, λέγοντας: Σήκω, πάρε τη γυναίκα σου, και τις δύο θυγατέρες σου, που βρίσκονται εδώ, για να μη καταστραφείς κι εσύ μαζί με την ανομία τής πόλης" (Γένεση ΙΘ/19: 15). Του είπαν να πάρει όλη την οικογένειά του και να φύγουν εσπευσμένα για να μην τους προλάβει η επερχόμενη καταστροφή. 

      "Και επειδή καθυστερούσε, πιάνοντας οι άνδρες το χέρι του, και το χέρι τής γυναίκας του, και τα χέρια των δύο θυγατέρων του (επειδή, ο Κύριος τον σπλαχνίστηκε), τον έβγαλαν και τον πήγαν έξω από την πόλη" (εδ. 16). Αντικείμενο χάριτος τούτη η γυναίκα, όμως αντί να εκμεταλλευτεί τη μεγάλη ευκαιρία που της δίνει ο Θεός, αυτή "περί άλλων τυρβάζει" με αποτέλεσμα να καθυστερεί την αναχώρησή της. Πώς να εγκαταλείψει όλα εκείνα που τόσο πολύ αγάπησε, που αποτελούσαν τον κόσμο της, τ' αγαθά της, το περιβάλλον, τη ζωή της;

  Ο Κύριος μας συμβουλεύει: "ενθυμείσθε τη γυναίκα του Λωτ". Δεν μας λέει "ενθυμηθείτε", αλλά μας ζητάει να έχουμε συνεχώς στη μνήμη μας τούτη τη γυναίκα και όχι να την φέρνουμε στο μυαλό μας κάπου - κάπου, από καιρού εις καιρόν. Να θυμόμαστε πάντοτε τη γυναίκα αυτή καθώς και τη μεγάλη  τραγωδία που συνέβη μέσα στη ζωή της. Οι κάτοικοι των Σοδόμων χάθηκαν μέσα στην πόλη της καταστροφής, της ειδωλολατρίας και της δεισιδαιμονίας, όμως αυτή η γυναίκα χάθηκε πάνω στο δρόμο της σωτηρίας. Ενώ είχε περάσει τη μεθοριακή γραμμή, ενώ είχε βγει έξω από την καταδικασμένη πόλη, ενώ βάδιζε πάνω στο δρόμο που θα την οδηγούσε στη σωτηρία, παρ' όλα αυτά δε σώθηκε, αλλά μοιράστηκε την ίδια τύχη με τους υπόλοιπους πατριώτες της. Μέσα σε μια στιγμή γύρισε και κοίταξε πίσω και αυτό το βλέμμα της την κατέστρεψε. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην εφησυχάζουμε, αλλά "με φόβο και τρόμο να εργαζόμαστε τη σωτηρία μας" (Φιλιππησίους Β/2: 12).

      "Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος". Άραγε ήταν τόσο μεγάλη η αμαρτίας της ώστε άξιζε να της στοιχίσει τη ζωή; Ασφαλώς ναι, γιατί έχει να κάνει με την υπακοή στο Λόγο του Θεού. Ο προφήτης Σαμουήλ είναι κατηγορηματικός απέναντι στον αποστάτη βασιλιά Σαούλ και του λέει: "Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλυτέρα παρά την θυσίαν η υπακοή, παρά το πάχος των κριών" (Α' Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). Στην υπακοή στηρίζεται η σχέση μας με το Θεό και αυτή πολεμάει περισσότερο από κάθε άλλο ο εχθρός. Καθώς κοίταξε πίσω, έμεινε πίσω και έγινε στήλη άλατος. Κανένας δε μπόρεσε να την δει ή να την βοηθήσει, ούτε ο Λωτ, ούτε οι θυγατέρες της  καθώς ήταν υποχρεωμένοι να κοιτάζουν μπροστά και να προχωρούν ώστε να σώσουν τους εαυτούς τους. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο ένας για τον άλλον εκείνη την ώρα ήταν να τον παρακινεί να προχωράει γρήγορα και να του θυμίζει την εντολή του Θεού να μην κοιτάξει προς τα πίσω. 

        Ο Λόγος του Θεού αναφέρει ότι «ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός» (Ματθαίος Σ/6: 2). Με τα μάτια εκτός του ότι βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αποκαλύπτουμε και τι υπάρχει μέσα στην καρδιά μας. Αυτή η ματιά, "προς τα πίσω", ήταν αποτέλεσμα απιστίας στα λόγια του Θεού, ήταν ένα βλέμμα συμπάθειας σε όλες εκείνες τις «αξίες» που αντιπροσωπεύουν τα Σόδομα. Το καταστροφικό αυτό βλέμμα έδειξε πόσο η καρδιά τούτης της γυναίκας ήταν προσκολλημένη στα Σόδομα. Παρ’ ότι την είχαν προειδοποιήσει οι άγγελοι ότι ο Θεός θα φέρει καταστροφή, αυτή κατά βάθος δεν το είχε πιστέψει. «Ε! τώρα μην είστε και φανατικοί» απαντούν κάποιοι. Άλλωστε αυτοί είπαν αυτά, κάποιοι άλλοι λένε: «Που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ' αρχής της κτίσεως» (Β΄ Πέτρου Γ/3: 9). Βαθιά μέσα στην καρδιά της γυναίκας του Λώτ υπήρχε «πονηρή καρδιά απιστίας» (Εβραίους Γ/3: 12), απέβλεπε στα «βλεπόμενα», στα εφήμερα, στα προσωρινά. Εκεί είχε την ελπίδα της. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να αποβλέπουμε «εις τα μη βλεπόμενα» (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 14). 

     Ήταν μια γυναίκα θα λέγαμε απόλυτα συγχρονισμένη με το πνεύμα και τη νοοτροπία των Σοδόμων έχοντας και κάποια σχετική οικονομική άνεση. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόταν και οι δύο κόρες της και αυτό γίνεται φανερό από την μετέπειτα διαγωγή τους, όταν μέθυσαν τον πατέρα τους τον Λωτ και κοιμήθηκαν μαζί του και έμειναν έγκυοι απ' αυτόν (Γένεση ΙΘ/19: 30-38). Από την αιμομιξία αυτή βγήκαν δύο λαοί, οι Μωαβίτες και οι Αμμωνίτες, που υπήρξαν διαχρονικά μεγάλα αγκάθια για το λαό του Θεού. 

      Οι δύο αυτές κοπέλες είχαν βρει νέους ανθρώπους και ήταν έτοιμες κάποια στιγμή να παντρευτούν και να αποκατασταθούν. Σίγουρα οι άντρες τους θα ήταν όμορφοι, μορφωμένοι, έξυπνοι, πλούσιοι, από πολύ καλές οικογένειες, όμως δε γνώριζαν το Θεό και ήταν και αυτοί πλήρως προσηλωμένοι στην νοοτροπία της αμαρτωλής ζωής των Σοδόμων. «Εξήλθε λοιπόν ο Λωτ και ελάλησε προς τους γαμβρούς αυτού, τους μέλλοντας να λάβωσι τας θυγατέρας αυτού, και είπε, Σηκώθητε, εξέλθετε εκ του τόπου τούτου διότι καταστρέφει ο Κύριος την πόλιν. Αλλ' εφάνη εις τους γαμβρούς αυτού ως αστεϊζόμενος» (Γένεση ΙΘ/19: 14). Όταν ο πεθερός τους ενημέρωσε για την επερχόμενη κρίση του Θεού, αυτοί πήραν τα λόγια του σαν αστείο. «Πλάκα έχεις, πεθερέ..., ανέκδοτα μας λες....». Πόσοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τούτα τα λόγια και στις ημέρες μας, όταν τους λες για τον ερχομό του Χριστού και για την αιώνια ζωή, που ο Θεός χαρίζει δια Ιησού Χριστού (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 11). 

     Ποια ήταν η επιρροή του Λώτ στο κοινωνικό του περιβάλλον, παρά το γεγονός ότι κατείχε και αξίωμα και ως εκ τούτου «εκάθητο παρά την πύλην των Σοδόμων» (Γένεση ΙΘ/19: 1). Ούτε δέκα συμπολίτες του δεν είχε προσελκύσει στη λατρεία του αληθινού Θεού, έτσι που να μην καταστρέψει ο Θεός την πόλη. «…. και είπεν ο Αβραάμ, Ας μη παροξυνθή ο Κύριός μου, εάν λαλήσω έτι άπαξ εάν ευρεθώσιν εκεί δέκα; και είπε, Δεν θέλω απολέσει αυτήν χάριν των δέκα» (Γένεση ΙΗ/18: 32). Καμία απολύτως ζωντανή μαρτυρία για το Θεό. 

     Όταν ξημέρωσε, οι άγγελοι είπαν στο Λώτ: «Σήκω, πάρε τη γυναίκα σου και τις δυο σου κόρες, για να μην καταστραφείς για τις αμαρτίες της πόλης. Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω σου και μη σταθείς πουθενά σε όλη την περιοχή». Πρέπει να τα παίρνουμε σοβαρά αυτά που λέει ο Θεός; Σαφέστατα ναι, διότι «ο Θεός είναι αληθής, και κάθε είναι άνθρωπος ψεύτης» (Ρωμαίους Γ/3: 4). Ο Θεός εννοεί πάντοτε αυτά που αναφέρει μέσα στο Λόγο Του και από αυτά μας έχει διαβεβαιώσει ότι "έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα" (Ματθαίος Ε/5: 18). Θα πρέπει να εκμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει ο Θεός για να σωθούμε από την επερχόμενη μεγάλη μεγάλη κρίση που θα γίνει εναντίον των ασεβών ανθρώπων. 

     Όταν ο Θεός, ψυχή, σε βγάζει μέσα από τα Σόδομα, μην κοιτάζεις πίσω. Ο Απ. Παύλος αναφέρει: «τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (Φιλιππησίους Γ/3: 13). Πίσω είναι ο εχθρός και οι θανατηφόροι μέθοδοί του. Η εντολή του Θεού είναι: «διασώθητι εις το όρος». Με τον τρόπο αυτό παροτρύνει τον άνθρωπο να εξέλθει μέσα από το δαιμονικό σύστημα, ν' ανέβει ψιλά, να φτάσει στην παρουσία του Θεού, για να σωθεί.  

      Ο Θεός που βλέπει την κατάστασή της, που «γνωρίζει τα έργα της»,  δίνει μια μεγάλη ευκαιρία σε τούτη τη γυναίκα για να σωθεί. Την έβγαλε μέσα από την πόλη της αμαρτίας και της έδωσε μια τελευταία προειδοποίηση: «μην περιβλέψεις οπίσω σου, δια να μην απολεσθείς» (Γένεση ΙΘ/19: 17). Ο Θεός δίνει ευκαιρίες στον άνθρωπο. Ο Ιώβ λέγει ότι «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Άραγε τι να ήταν εκείνο που την έκανε να παραβεί στο Λόγο του Θεού; Περιέργεια, δυσπιστία, αδυναμία να βγάλει από το μυαλό της όλα εκείνα που άφησε πίσω της; Ποιος μπορεί να πει; Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έγινε "στήλη άλατος". 

      Τραγικό! Μπορεί τούτη γυναίκα να βγήκε μέσα από τα Σόδομα, όμως τα Σόδομα δεν είχαν βγει μέσα από την καρδιά της και γι’ αυτό το λόγο γύρισε και κοίταξε πίσω της. Μπορεί σωματικά να είχε βγει από την πόλη της αμαρτίας, όμως η καρδιά της είχε μείνει εκεί, είχε μείνει κολλημένη «εις τα οπίσω». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο κρίθηκε άξια ίδιας τιμωρίας με τους αμαρτωλούς κατοίκους των Σοδόμων. Είναι φανερό ότι δεν είχε εκτίμηση στο Θεό, δεν είχε φόβο (σεβασμό) στο Θεό και δεν έπαιρνε στα σοβαρά τα λόγια Του. Μέσα της προφανώς θα επικρατούσε η άποψη: «ε! κακό είναι κι αυτό; Αυτό είναι μικρό πράγμα, δε θα σκοτώσω και κανέναν...», όπως λένε οι άνθρωποι και σήμερα. Λες στον άλλον ότι ο λόγος του Θεού αναφέρει: «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Συνεπώς είσαι αμαρτωλός και έχεις ανάγκη μετάνοιας και η στερεότυπη απάντηση είναι: «τι έχω κάνει, έχω σκοτώσει κανέναν.....;». 

       Το αποτέλεσμα για τούτη τη γυναίκα, αλλά και για όποιον διαχρονικά αγνοεί το Λόγο του Θεού είναι ιδιαίτερα τραγικό: «Αλλ' γυνή αυτού περιβλέψασα όπισθεν αυτού έγεινε στήλη άλατος» (Γένεση ΙΘ/19: 26). Την τιμώρησε ο Θεός τούτη τη γυναίκα; Ασφαλώς όχι, υπέστη τις συνέπειες των επιλογών της. Η γυναίκα του Λώτ είναι ένα αρνητικό διαχρονικό παράδειγμα που δείχνει έναν τυπικό χριστιανό, που ενώ γνωρίζει το Λόγο του Θεού, αδιαφορεί για την εφαρμογή του μέσα στη ζωή του. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Φαρισαίοι στην εποχή του Χριστού. Γι’ αυτό ο Κύριος τους επιτίμησε λέγοντας: «τα λόγια τους να τ' ακούτε και να τα πράττετε, από των πράξεων αυτών να απέχετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι» (Ματθαίος ΚΓ/23: 3). 

      Η γυναίκα του Λώτ γνώριζε για το Θεό, αλλά δεν είχε μέσα της βαθιά πίστη σ' Αυτόν. Πόσοι άνθρωποι κατακλύζουν τις εκκλησίες τις Κυριακές, τις γιορτές, εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα απ' όλα εκείνα που ακούνε! Παρατηρούμε ανθρώπους να συμμετέχουν στην τελετή της ανάστασης, χωρίς να πιστεύουν ότι υπάρχει "ανάσταση νεκρών" (Α' Κορινθίους ΙΕ/15: 23) και "αιώνια ζωή" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).  

      Σύμφωνα με το Λόγο του Θεού και σύμφωνα με τα «σημεία των καιρών» ο Κύριος πολύ σύντομα θα έρθει και πάλι, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του (Ιωάννης ΙΔ/14: 2,3). Αν Τον πιστεύεις, αν Τον περιμένεις, μην κοιτάξεις πίσω σου, μην σε νοιάζει τι αφήνεις πίσω σου, προχώρα μπροστά και ακολούθησέ Τον. Αν γυρίσεις πίσω, η προειδοποίηση του Κυρίου είναι: «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος διά την βασιλείαν του Θεού» (Λουκάς Θ/9: 62). Όλα όσα αναφέρονται στον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού για τη μέλλουσα κρίση δεν είναι σχήματα λόγου, δεν είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα, είναι μεγάλες αιώνιες αλήθειες που θα εκπληρωθούν "κατά γράμμα". Γι’ αυτό κανένας δε μπορεί να "παίζει" με το Θεό (Γαλάτας Σ/6: 7). Ο Θεός μιλάει πολύ σοβαρά, όταν αναφέρεται στην ανάγκη μετάνοιας, στην ανάγκη να τ' αφήσει όλα ο άνθρωπος για χάρη Του και να Τον εμπιστευθεί. Τα σχέδιά Του θα εκπληρωθούν με μεγάλη ακρίβεια και καμία ανθρώπινη αντίσταση ή ανυπακοή δεν θα τα ακυρώσει.

      Ο Λώτ και οι κόρες του υπάκουσαν στα λόγια του Θεού, δε γύρισαν να κοιτάξουν πίσω, βάδισαν στο δρόμο της σωτηρίας που τους υπέδειξε ο Θεός και σώθηκαν. Η γυναίκα του εξαιτίας της ανυπακοής της έγινε στήλη άλατος. Καθώς η αμαρτία γύρω μας πληθύνεται, ο Θεός θα επιτρέψει να καταστραφεί τούτος ο κόσμος μέσα στην άρνηση την ανταρσία του και την ανυπακοή του. Όμως πριν γίνει το μεγάλο κακό ο Θεός, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του, αλλά και την πάγια πρακτική Του, θα  βγάλει όλα τα δικά Του παιδιά μέσα απ’ αυτόν τον κόσμο. Ας είμαστε έτοιμοι, ας είμαστε ξάγρυπνοι. Ο Κύριος έρχεται, για «να παραλάβει τους προσμένοντας Αυτόν για σωτηρία» (Εβραίους Θ/9: 28). Να θυμόμαστε τη γυναίκα του Λώτ γιατί αποτελεί ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, που φέρει την επιγραφή: «Ενθυμίστε τη γυναίκα του Λώτ». Πρόκειται για ένα μνημείο που υπάρχει, για να θυμίζει σε όλους μας τα λόγια του Κυρίου: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον, όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάννης Γ/3: 36). 

     Αλήθεια τι είναι εκείνο, ψυχή, που δε θέλεις να το αφήσεις πίσω σου; Καθώς σήμερα ακούς τη φωνή του Θεού, τρέξε στο βουνό του Γολγοθά, αγκάλιασε τη θυσία του Υιού του Θεού, επικαλέσου το "αθώο αίμα" που χύθηκε για τη σωτηρία μας. Μόνον έτσι θα σωθείς. Τι είναι εκείνο που σε κάνει να κοιτάζεις πίσω; Τι είναι εκείνο που σε εμποδίζει να πας στο Χριστό σήμερα; «Σήμερα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος που είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6 : 2). Ίσως το κοινωνικό περιβάλλον, η οικογένεια, «ο φόβος των Ιουδαίων»; Αν θέλεις να ζήσεις κοντά στο Θεό, αν θέλεις να γλυτώσεις από το κακό που έρχεται, προχώρα μπροστά και μην κοιτάζεις πίσω, ενθυμούμενος παντού και πάντοτε τη γυναίκα του Λωτ. 

      Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τη γυναίκα αυτή. Η ανάμνησή της είναι αναγκαία για να μας κρατάει ταπεινούς και να μας βοηθάει να ερχόμαστε πιο κοντά στον ερχόμενο μετά δόξης Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει και σήμερα: "Διάσωσον την ζωήν σου". Η σωτηρία μας είναι δώρο από το Θεό (Εφεσίους Β/2: 8), όμως χρειάζεται και η δική μας συγκατάθεση και η δική μας πλήρη συμμόρφωση με το θέλημά Του. Η γυναίκα του Λωτ συμμορφώθηκε με ένα μικρό μέρος από εκείνα που της είχε πει ο Κύριος, γι' αυτό και απέτυχε. Ας τη θυμόμαστε........---

 

 

 

 

 

 

       

ο πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων

Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Σ/6, εδ. 1 - 14.

15 Ότε δε έγεινεν εσπέρα, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες Έρημος είναι ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν απόλυσον τους όχλους, διά να υπάγωσιν εις τας κώμας και αγοράσωσιν εις εαυτούς τροφάς. 

16 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς. Δεν έχουσι χρείαν να υπάγωσι δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν. 

17 Οι δε λέγουσι προς αυτόν. Δεν έχομεν εδώ ειμή πέντε άρτους και δύο οψάρια. 
18 Ο δε είπε Φέρετέ μοι αυτά εδώ. 

19 Και προστάξας τους όχλους να καθήσωσιν επί τα χόρτα, και λαβών τους πέντε άρτους και τα δύο οψάρια, αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε, και κόψας έδωκεν εις τους μαθητάς τους άρτους, οι δε μαθηταί εις τους όχλους. 

20 Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις. 
21 οι δε τρώγοντες ήσαν έως πεντακισχίλιοι άνδρες, εκτός γυναικών και παιδίων. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Στην ευαγγελική περικοπή που μελετούμε παρατηρούμε ένα ακόμα θαύμα που έκανε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Πρόκειται για το θαύμα του χορτασμού πέντε χιλιάδων ανθρώπων, εκτός των γυναικών και των παιδιών. Το θαύμα αυτό είναι το μόνο που το αναφέρουν και οι τέσσερις Ευαγγελιστές. (Ματθαίος ΙΔ/14: 13-22, Μάρκος Σ/6: 35-44, Λουκάς Θ/9: 11-17, Ιωάννης Σ/6: 1-15). Πρόκειται για ένα περιστατικό που έχει να δώσει σε όλους μας κάποια σπουδαία μαθήματα που έχουμε ανάγκη στην πνευματική μας ζωή και πορεία. 

     Μετά από τον μαρτυρικό θάνατο του Ιωάννη του Προδρόμου ο Κύριος έχει καταφύγει στην έρημο για περισυλλογή και προσευχή. Όμως πολλοί Τον αντιλήφθηκαν και τον ακολούθησαν για να ακούσουν τη διδασκαλία Του και για να λάβουν θεραπεία από διάφορες ασθένειες που τους μάστιζαν. Τόσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός του πλήθους που ακολουθούσε τον Κύριο ώστε αδιαφόρησαν ακόμα και για τις βασικές τους ανάγκες μεταξύ των οποίων ήταν και η διατροφή τους μέσα στην έρημο. 

   Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει και έκλεινε η ημέρα άρχισαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να εξαντλούνται από την κούραση και να έχουν ανάγκη από λίγο φαγητό για να στηριχτούν. Οι μαθητές ανήσυχοι έρχονται στον Κύριο και του λένε: Κύριε «απόλυσον» αυτούς τους ανθρώπους να πάνε στα γύρω χωριά για να βρούνε τρόφιμα. Όλο εκείνο το πλήθος που είχε κερδίσει τη συμπάθεια του Κυρίου φαίνεται να είναι ενοχλητικό για τους μαθητές του Κυρίου. Άραγε κάποιους ανθρώπους που μας περιβάλουν και έχουν την ανάγκη μας, για κάτι πνευματικό και δευτερευόντως για κάτι υλικό, πως τους αντιμετωπίζουμε; Τους αγκαλιάζουμε με αγάπη ή μήπως προσπαθούμε με κάθε τρόπο να απαλλαγούμε απ’ αυτούς; Μήπως όταν το πρόβλημα δεν είναι δικό μας ή δεν μας αφορά άμεσα επικρατεί στη ζωή μας η άποψη «απόλυσον», διώξε τους Κύριε.
     Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του βάζει έναν προβληματισμό. «Και αν ένας αδελφός ή αδελφή είναι γυμνοί, και στερούνται την καθημερινή τροφή και κάποιος από σας πει σ' αυτούς: Πηγαίνετε με ειρήνη, είθε να θερμαίνεστε και να χορταίνετε και δεν τους δώσετε τα αναγκαία τού σώματος, ποιο το όφελος;» (Ιακώβου Β: 15,16). Ο Κύριος μέσα από το λόγο του καλεί τους ανθρώπους να έρθουν κοντά Του, έτοιμος να τους προσφέρει, να τους υπηρετήσει. Η διαχρονική προτροπή Του προς όλους είναι: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει». (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ο Ιησούς Χριστός πάντοτε λέει: «έλθετε», ποτέ δε λέει «φύγετε». Πόσο επιπόλαιη και αντιβιβλική είναι η συμβουλή που δίνουν οι μαθητές στον Κύριό τους: «απόλυσον». Ας είμαστε προσεκτικοί για να διακρίνουμε κάθε φορά ποιο είναι το σωστό μέσα στη ζωή μας, ποιο είναι εκείνο που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού και να ενεργούμε ανάλογα. 

      Ο Κύριος αφού θεράπευσε τους αρρώστους που ήταν ανάμεσα τους και αφού έθρεψε πνευματικά τους παρευρισκόμενους με τη διδασκαλία Του και με τα λόγια της αγάπης Του, βλέποντας όλους αυτούς τους όχλους αισθάνεται συμπόνια και θέλει να τους ανταμείψει ικανοποιώντας ο ίδιος την ανάγκη τους για τροφή. Ο Κύριος ενδιαφέρεται και για τις πνευματικές αλλά και τις καθημερινές υλικές ανάγκες που υπάρχουν μέσα στη ζωή μας. Δεν υπάρχει πρόβλημα που να αφήνει το Θεό αδιάφορο μέσα στη ζωή μας. Γι’ αυτό όλα μας τα προβλήματα, μικρά ή μεγάλα θα πρέπει να τα φέρνουμε με προσευχή στην παρουσία Του, έχοντας τη βεβαιότητα ότι Αυτός θα ενεργήσει. Και μάλιστα θα ενεργήσει και θα κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

    Και σε αυτή την περίπτωση ο Κύριος θέλει να αποδείξει ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ εκείνους που στο όνομά Του θυσιάζουν τα πάντα και Τον ακολουθούν. Έτσι λοιπόν λέγει προς τους μαθητές: Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν οι άνθρωποι. Ποτέ ο Χριστός δεν έδιωξε κανέναν. Ακόμα και εκείνους που μέσα στην καρδιά τους έβλεπε ότι δεν είχαν καλή πρόθεση απέναντί Του. Ας θυμηθούμε μια ιστορία. «νομικός, ηρώτησε πειράζων αυτόν και λέγων» (Ματθαίος ΚΒ/22: 35). Ο Κύριος παρ’ ότι βλέπει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ερωτά από ενδιαφέρον, αλλά σκοπός του είναι να «πειράξει» τον Κύριο, δεν τον διώχνει, αντίθετα τον πλησιάζει, τον συζητάει, του εξηγεί. 

     Ο Κύριος παρατηρεί την κατάσταση και απευθυνόμενος προς τους μαθητές τους λέγει: «δώστε τους εσείς να φάνε». Στο άκουσμα των λόγω αυτών οι μαθητές πραγματικά τρόμαξαν, απόρησαν, κλονίστηκαν. «Να τους δώσουμε εμείς να φάνε; Μα εμείς δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Πολλές φορές οι αριθμοί και τα μεγέθη μας κάνουν να τρομάξουμε, να αισθανθούμε μικροί και αδύναμοι, ενώ καλούμαστε να κάνουμε το ακατόρθωτο. Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», κεφ. Σ/6, εδ. 7, βλέπουμε το μαθητή Φίλιππο στο άκουσμα της εντολής του Κυρίου «δώστε τους εσείς να φάνε» να αρχίζει να κάνει κάποιους λογαριασμούς και γρήγορα να φτάνει στο συμπέρασμα: «Διακοσίων δηναρίων άρτοι δεν αρκούσιν εις αυτούς, διά να λάβη ολίγον τι έκαστος αυτών». Αναφέρουμε ότι ένα δηνάριο την εποχή εκείνη ήταν το ημερομίσθιο ενός εργάτη. 

      Οι μαθητές εδώ ξέχασαν κάτι που και εμείς πολλές φορές ξεχνάμε στην καθημερινή πρακτική ζωή μας. Ξέχασαν ότι δίπλα τους είχαν τον παντοδύναμο Κύριο. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος και αντί να προσκολλούμε τα μάτια μας στο Χριστό, αποβλέπουμε στα αρνητικά στοιχεία που είναι δίπλα μας με συνέπεια να αποθαρρυνόμαστε και να πέφτουμε πνευματικά. Αποβλέπουμε γύρω μας στους «γίγαντες», τους «υιούς Ανάκ» (Αριθμοί ΙΓ/13: 33) και δειλιάζουμε και απιστούμε ως προς το λόγο του Θεού και τις ζωντανές υποσχέσεις Του. Αν εμείς δώσουμε εκεί που υπάρχει ανάγκη ό,τι διαθέτουμε, όσο μικρό και αν είναι αυτό, ο Κύριος θα το πολλαπλασιάσει και θα φέρει χορτασμό. Ο Κύριος με την προτροπή Του: «δώστε τους εσείς να φάνε» θέλει να τους δείξει ότι είναι καθήκον τους να ενδιαφέρονται για τις ανάγκες των άλλων καθώς επίσης και να τους διδάξει ότι δε θα πρέπει να φοβούνται να αντιμετωπίσουν και το πιο δύσκολο πρόβλημα όταν είναι μαζί τους ο Χριστός. Δεν θα μπορούσε ο Κύριος να βρέξει «μάννα» από τον ουρανό και να ταΐσει τα πλήθη; Όλα μπορεί να τα κάνει ο Χριστός αρκεί εμείς να ησυχάζουμε στα πόδια Του και να Τον εμπιστευόμαστε. Κάποτε εξέφρασε ένα παράπονο με τα λόγια: «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά σεις δεν είσθε πολύ ανώτεροι αυτών;» (Ματθαίος Σ/6: 26). 

   Είχε πολλούς τρόπους για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ο Χριστός, όμως προτίμησε τα ανθρώπινα μέσα να τα χρησιμοποιήσει κατά τρόπο θαυματουργικό. Ο Κύριος περιμένει τη δική μας συμμετοχή, τα δικά μας «ψωμάκια», ότι μικρό και ταπεινό διαθέτουμε για να θρέψει μια ή περισσότερες πεινασμένες ψυχές. Με μεγάλη υπομονή λέγει προς τους μαθητές: Φέρτε μου εδώ ό,τι έχετε. «Φέρετέ μοι αυτά εδώ» και αφού καθοδήγησε τους όχλους πώς να καθίσουν πάνω στο χορτάρι για το φαγητό, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια και αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές να τα μοιράσουν. Ποτέ ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του έλαβε κάποιο γεύμα χωρίς να προσευχηθεί στον Πατέρα Θεό. Το έκανε στο «μυστικό δείπνο» (Ματθαίος ΚΣ/26: 26). Το ίδιο έκανε και στο δείπνο που παρακάθισε με τους οδοιπόρους «προς Εμμαούς» (Λουκάς ΚΔ/24: 30). 

      Αν ο Κύριος προσευχήθηκε για το φαγητό πόσο μάλλον εμείς έχουμε ανάγκη να ευχαριστούμε το Θεό για το καθημερινό φαγητό που τόσο πλούσια μας παρέχει. Τα λίγα γίνονται πολλά όταν υπάρχει η παρουσία και η ευλογία του Θεού. Ας μην το ξεχνάμε αυτό ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίοδο της κρίσης που περνάμε. Χάρη στην ευλογία του Κυρίου η λίγη εκείνη τροφή έγινε άφθονη και έφαγαν όλοι. 

    Ο Κύριος που μας δίδαξε στην καθημερινή μας προσευχή να λέμε: «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον» (Ματθαίος Σ/6: 11), με τον τρόπο αυτό μας δίδαξε ότι μπροστά στο καθημερινό μας στρωμένο τραπέζι οφείλουμε να στέλνουμε στον ουρανό μια ολόψυχη ευχαριστία. Αποτελεί μια οφειλόμενη αναγνώριση προς το Θεό και είναι και μια ευκαιρία ομολογίας στο περιβάλλον. Άλλωστε ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων» (επιστολή Ιακώβου Α: 17). 

    Όταν χόρτασαν όλοι οι μαθητές μάζεψαν δώδεκα κοφίνια γεμάτα από περισσεύματα ψωμιού. «Και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν, και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις». Ποιο είναι άραγε το νόημα της περισυλλογής των περισσευμάτων; Κάποιος που μπορεί να ταΐσει 5.000 ανθρώπους και πλέον, έχει ανάγκη από τα περισσεύματα; Ας είμαστε προσεκτικοί, ο Κύριος δε θέλει να σπαταλάμε τις ευλογίες Του, τα πολύτιμα που καθημερινά μας προσφέρει αλλά θέλει να είμαστε «καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάριτος του Θεού» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 10). Έτσι λοιπόν ο Κύριος δίνει οδηγίες να μαζευτεί ό,τι έμεινε, και να μην πάει τίποτα χαμένο. 

     Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Κύριος δεν μοίρασε ο ίδιος την τροφή αλλά την έδωσε στους μαθητές να την μοιράσουν. Περιμένει από μας να δώσουμε τροφή στον φτωχό, τον πεινασμένο πνευματικά άνθρωπος, εκείνον που είναι μακριά Του, που έχει ανάγκη να ακούσει δύο λόγια παρηγοριάς, συμπάθειας μέσα από τον αιώνιο και αψευδή λόγο Του. Δυό λόγια που θα ειπωθούν με πίστη, μια μικρή βοήθεια που θα δοθεί στο όνομα Εκείνου, είναι ικανή όχι μόνον απλά να χορτάσουν τον άνθρωπος, αλλά να γίνουν μέσα στην καρδιά του «πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Δ/4: 14). 

     Το θαύμα αυτό αποτελεί ένα πνευματικό μάθημα για τους μαθητές όλων των εποχών. Οι πέντε χιλιάδες και πλέον ψυχές αντιπροσωπεύουν την χαμένη ανθρωπότητα που έχει ανάγκη το λόγο του Θεού για να ζήσει. Οι μαθητές συμβολίζουν τους αδύναμους χριστιανούς που πολλές φορές μέσα στις δυσκολίες και τα προβλήματα δε δείχνουν την αναγκαία προθυμία να δώσουν και στους άλλους γύρω τους αυτό το οποίο διαθέτουν, εκείνο που ο Θεός αποκάλυψε μέσα στη ζωή τους, το χορηγό της ζωής, τον Αναστημένο και δοξασμένο Κύριο Ιησού Χριστό. 

      Πάντοτε θα υπάρχει δίπλα μας και γύρω μας ένα πλήθος που πεινάει, που έχει ανάγκες και πάντα θα υπάρχει μια μικρή ομάδα μαθητών με φαινομενικά φτωχά εφόδια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι δίπλα μας θα υπάρχει ο σπλαχνικός Σωτήρας, ο Ιησούς Χριστός. Όταν οι μαθητές θελήσουν να παραδώσουν κάθε τι μικρό που διαθέτουν στον Κύριο, Αυτός έχει τη δύναμη να το πολλαπλασιάσει και να κάνει χιλιάδες ανθρώπων που θα επικαλεστούν το Όνομά Του να χορτάσουν. Η εντολή Του είναι: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Μέσα στον κόσμο, μέσα στην καθημερινή πάλη της ζωής θα συναντήσουμε τον πεινασμένο, τον πληγωμένο, τον ημιθανή (Λουκάς Ι/10: 30). Ο Κύριος θέλει να προσφέρει ό,τι έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος για να ζήσει σε τούτη τη ζωή, αλλά και στην αιωνιότητα «εξεύρει ο Πατήρ σας τίνων έχετε χρείαν, πριν σεις ζητήσητε παρ' αυτού» (Ματθαίος Σ/6: 8). Θα πρέπει εμείς να ζητούμε για να γνωρίζουμε από πού είναι όλα αυτά που καθημερινά και αστείρευτα που μας χορηγούνται. 

     Ο Κύριος «έλαβε», «ευλόγησε», «έκοψε», «έδωσε». Θα λέγαμε ότι όλα αυτά προεικονίζουν την επίγεια ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Έλαβε σώμα. Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). Ο λόγος του Θεού μας φανερώνει: «Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα και απέθανον όστις τρώγει τούτον τον άρτον θέλει ζήσει εις τον αιώνα». (Ιωάννης Σ/6: 58). Ο Χριστός είναι ο «άρτος» που θα «φάει» ο άνθρωπος και θα ζήσει στον αιώνα. Ο Απ. Παύλος καθώς νουθετεί τον Τιμόθεο στην πίστη του αποκαλύπτει: «Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη». (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). 

    Ο Κύριος «άδειασε». Αναφέρει ο Απ. Παύλος στους Φιλιππήσιους χριστιανούς. «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β: 6). Ο Κύριος πτώχευσε. «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». (Β΄ Κορινθίους Η/8: 9). Και στην επιστολή «προς Γαλάτας» αναφέρεται: «ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». (Γαλάτας Δ : 4,5). Ο Κύριος μπήκε στην ανθρώπινη οικογένεια για να μας σώσει. Ανάμεσά μας περιπάτησε «ταπεινός και πράος», «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Τα χέρια Του άγγιξαν τυφλούς, χωλούς, παραλυτικούς και τους θεράπευσαν. Τα μάτια του δάκρυσαν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, όταν βρέθηκε στον τάφο του φίλου Του, του Λαζάρου (Ιωάννης ΙΑ/11: 35). Συλλογιζόμενος την αμετανοησία των ανθρώπων έκλαψε όταν από μακριά αντίκρισε την Ιερουσαλήμ. «Και όταν πλησίασε, βλέποντας την πόλη, έκλαψε γι' αυτή» (Λουκάς ΙΘ/19: 41). Όσοι Τον άκουσαν να μιλάει στα ίδια λόγια κατέληγαν. «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος». (Ιωάννης Ζ/7: 46). 

    Το αποκορύφωμα της επίγειας διακονίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ήταν όταν ανέβηκε πάνω στο σταυρό και κόπηκε και πέθανε στη θέση του κάθε ανθρώπου. Με τη θυσία Του πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες και ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Θεού. Ο Προφήτης Ησαϊας, στο κεφ. ΝΓ/53, εδ. 3-5, αναφέρει: 

3 Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν. 

4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. 

5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. 

     Το θαύμα των πέντε άρτων μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός γνωρίζει όλες μας τις ανάγκες και μεριμνά γι’ αυτές. Ο Θεός μου αναφέρει ο Απ. Παύλος θέλει να εκπληρώσει κάθε ανάγκη σας «κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη διά Ιησού Χριστού». (Φιλιππησίους Δ/4: 9). Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να μην αποβλέπουμε στα εφήμερα, στα γίηνα, στα προσωρινά, αλλά: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (Ματθαίος Σ/6: 33).

       O Ιωάννης ο Ευαγγελιστής μας αναφέρει: «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Ο Θεός αγάπησε και έδωσε. Κίνητρο και για μας σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας, ας είναι η αγάπη. Θα πρέπει να το αντιληφθούμε ότι όσο πιο πολύ κομματιάζουμε τον «άρτο» μας και δίνουμε στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τόσο περισσότερο αυτός πολλαπλασιάζεται και ευλογείται από το Θεό. ---

Ο Γάμος της Κανά.

  Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Β, εδ. 1 – 11. 

1 Και την τρίτην ημέραν έγεινε γάμος εν Κανά της Γαλιλαίας, και ήτο η μήτηρ του Ιησού εκεί. 

2 Προσεκλήθη δε και ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις τον γάμον. 

3 Και επειδή έλειψεν ο οίνος, λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν Οίνον δεν έχουσι. 

4 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου. 

5 Λέγει η μήτηρ αυτού προς τους υπηρέτας ό,τι σας λέγει, κάμετε. 

6 Ήσαν δε εκεί υδρίαι λίθιναι εξ κείμεναι κατά το έθος του καθαρισμού των Ιουδαίων, χωρούσαι εκάστη δύο ή τρία μέτρα. 

7 Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς. Γεμίσατε τας υδρίας ύδατος. Και εγέμισαν αυτάς έως άνω. 

8 Και λέγει προς αυτούς. Αντλήσατε τώρα και φέρετε προς τον αρχιτρίκλινον. Και έφεραν. 

9 Καθώς δε ο αρχιτρίκλινος εγεύθη το ύδωρ εις οίνον μεταβεβλημένον και δεν ήξευρε πόθεν είναι, οι υπηρέται όμως ήξευρον οι αντλήσαντες το ύδωρ φωνάζει τον νυμφίον ο αρχιτρίκλινος 

10 και λέγει προς αυτόν Πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον βάλλει, και αφού πίωσι πολύ, τότε τον κατώτερον συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα. 

11 Ταύτην την αρχήν των θαυμάτων έκαμεν ο Ιησούς εν Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε την δόξαν αυτού, και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο γάμος για τους Ιουδαίους ήταν μια μεγάλη γιορτή που κρατούσε δύο, τρεις, μέχρι και επτά ημέρες αναλόγως με την οικονομική δυνατότητα του οικοδεσπότη. Ήταν μια λαμπρή τελετή, ένα μεγάλο γλέντι με πλούσια φαγητά και πολλά ποτά. Η τελετή συνήθως άρχιζε από το βράδυ. Ο γαμπρός στεφανωμένος με το στεφάνι του γάμου, που του είχε φορέσει η μητέρα του, πήγαινε στο πατρικό σπίτι της νύφης, για να την πάρει και να τη φέρει στο σπίτι του ή στο σπίτι του πατέρα του. Προχωρούσε αργά συνοδευόμενος από μια μεγάλη πομπή και περιτριγυρισμένος από φίλους του. Όλοι μαζί, καθώς πήγαιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν το χορό του γάμου, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι της νύφης. 

      Στο ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι του γαμπρού προπορεύονταν οι φίλοι του μαζί με τις φίλες της νύφης, με μουσικές, με αναμμένους δαυλούς και κρατώντας λυχνάρια της εποχής εκείνης. Στο σπίτι του γαμπρού γινόταν η τελετή του γάμου. Εκεί ήταν όλα εορτάσιμα, το τραπέζι στρωμένο για όλους τους καλεσμένους και παντού υπήρχαν στολισμοί, λουλούδια, τραγούδια και χαρές. 

      Σ’ έναν τέτοιο γάμο που γινόταν στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας, είχε κληθεί και ο Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τους πρώτους μαθητές Του, Ανδρέα, Πέτρο, Ιωάννης, Φίλιππος, Ναθαναήλ, ίσως και τον Ιάκωβο. Όλοι μαζί επιστρέφουν στην περιοχή της Γαλιλαίας, από την οποία κατάγονταν. Η Κανά της Γαλιλαίας, που βρισκόταν κοντά στην Καπερναούμ και σε μεγαλύτερο υψόμετρο απ’ αυτή, ήταν η πατρίδα του Ναθαναήλ. Η πόλη βρισκόταν κάπου έξι χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ναζαρέτ όπου είχε μεγαλώσει ο ίδιος ο Ιησούς. Ο Κύριος δεν αρνήθηκε την πρόσκληση αλλά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των νεόνυμφων και οδοιπόρησε τρεις ολόκληρες ημέρες, για να παραβρεθεί στη χαρά τους. Στο γάμο βρισκόταν και η μητέρα του Κυρίου, η οποία μάλιστα είχε προηγηθεί και ήταν από πολύ πιο πριν εκεί, πιθανότατα ως συγγενής ή φίλη των νεόνυμφων. 

     Έτσι λοιπόν Αυτός που νομοθέτησε το γάμο «απ' αρχής της κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός» (Μάρκος Ι/10: 6) ήρθε για να τιμήσει το γάμο δύο νέων ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, έτσι ακριβώς όπως ο Θεός έχει ορίσει. Πόσο έξυπνα σκέφτηκε τούτο το ζευγάρι! Αποφάσισαν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου και κάλεσαν το Χριστό στο σπίτι τους, για να τους αγιάσει με την παρουσία Του, για να ευλογήσει τη νέα ζωή τους και για να διακηρύξει προς όλους: «Αυτούς που ο Θεός ένωσε, άνθρωπος να μην τους χωρίζει». Πόσοι νέοι παντρεύονται, κάνουν ένα νέο ξεκίνημα μέσα στη ζωή τους και παραλείπουν να καλέσουν στη ζωή τους το Χριστό! Το αποτέλεσμα τραγικό, συντριπτικό, αποκαρδιωτικό! 

      Στις ημέρες μας πόσο ευτελίστηκε τούτος ο πρωταρχικός, ο κυρίαρχος δεσμός του γάμου! Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον». (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 1-3). Ας ντραπούν όλοι οι αποστάτες και αμαρτωλοί που εμποδίζουν το γάμο και που θεσμοθετούν και νομιμοποιούν στην κοινωνία την έσχατη πλάνη, την αδιανόητη αμαρτία «άρρεν προς άρρεν και θήλυ προς θήλυ». (Ρωμαίους Α: 24). 

     Ενώ λοιπόν το γλέντι είχε ανάψει, η μητέρα του Κυρίου διαπίστωσε ότι το κρασί είχε τελειώσει. Στα μέρη εκείνα το κρασί ήταν άφθονο και ο νοικοκύρης προσέφερε ό,τι καλύτερο είχε για τους καλεσμένους του. Η έλλειψη κρασιού στη μέση του γεύματος ήταν μεγάλη προσβολή για το σπίτι. Στο συμπόσιο κάθεται και ο Κύριος τρώει και πίνει κι Αυτός κρασί. Αργότερα ο Κύριος απευθυνόμενος στους αρνητές και αποστάτες Γραμματείς και Φαρισαίους θα πει: «Διότι ήλθεν Ιωάννης ο Βαπτιστής μήτε άρτον τρώγων μήτε οίνον πίνων, και λέγετε Δαιμόνιον έχει. Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων, και λέγετε Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». (Λουκάς Ζ/7: 33,34). 

      Τι ωραία εικόνα! Ο Κύριος, οι μαθητές Του, οι άνθρωποι γύρω τους, όλοι μαζί είναι καθισμένοι σε ένα τραπέζι χαράς και ευφροσύνης. Έτσι ακριβώς θα γίνει μια μέρα και στον ουρανό. Ο Κύριος θα καθίσει με όλους τους δικούς Του, με τη θριαμβεύουσα εκκλησία Του, για να ξαναπιεί μαζί τους από τον «νέον οίνον». Το βράδυ του «μυστικού δείπνου» ο Κύριος έδωσε μια υπόσχεση στους μαθητές Του. «Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πιει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ' υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου». (Ματθαίος ΚΣ/26: 29 & Μάρκος ΙΔ/14: 25). Μία υπόσχεση που αφορά όλους διαχρονικά τους μαθητές Του που μια μέρα θα μαζέψει γύρω Του. 

    Με την ευκαιρία ας αναφέρουμε ότι το κρασί συχνά χρησιμοποιείται στη Γραφή, για να περιγράψει τη χαρά. Ο λόγος του Θεού αναφέρει τα εξής: «Ο αναδίδων χόρτον διά τα κτήνη και βοτάνην προς χρήσιν του ανθρώπου, δια να εξάγη τροφήν εκ της γης και οίνον ευφραίνοντα την καρδίαν του ανθρώπου, έλαιον δια να λαμπρύνει το πρόσωπον αυτού και άρτον στηρίζοντα την καρδίαν του ανθρώπου» (ψαλμός ΡΔ/104: 14,15). Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Μη πίνεις πλέον νερό, αλλά να μεταχειρίζεσαι λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις συχνές σου ασθένειες» (Α΄ Τιμοθέου Ε/5: 23). Μέσα στο λόγο Του υπάρχουν και σοβαρές προειδοποιήσεις για την κακή χρήση του οίνου. «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος». (Παροιμίες Κ/20: 1». Επίσης «καλόν είναι το να μη φάγεις κρέας μηδέ να πίεις οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί». (Ρωμαίους ΙΔ/14: 21). 

     Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «εν Χριστώ» είμαστε πλήρεις. (Κολοσσαείς Β/2: 10). Πλήρεις δυνάμεως, γνώσης, σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού πολλές φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα άλλο στους ανθρώπους γύρω μας, ότι οι δυνάμεις πλέον έχουν εξαντληθεί. Θεωρούμε ότι μέσα στη ζωή μας «εξέλειπεν ο οίνος». Οι άνθρωποι γύρω μας, μας παρατηρούν και περιμένουν να λάβουν κάποια οδηγία, κάποια πνευματική ενίσχυση από μας και εμείς αισθανόμαστε αδύναμοι και απογοητευμένοι. Ο Χριστός δε μας θέλει έτσι και είναι έτοιμος να μας ενισχύσει να μας προσφέρει «νέο και γλυκύτερο οίνο», για να συνεχίσουμε την πνευματική μας πορεία. Σε κάθε στιγμή έλλειψης, αδυναμίας, αδιεξόδου, ας στρέφουμε το βλέμμα σ’ Εκείνον, που είναι έτοιμος να προσφέρει «κατά τον πλούτον Αυτού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19). 

      Η μητέρα του Κυρίου λοιπόν πλησίασε τον Ιησού και Του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Εκείνος με πολύ σεβασμό της απαντάει: «Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς. Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου». (εδ. 4). Σ΄ αυτή την απάντηση πολλοί κατά καιρούς έδωσαν πολλές εξηγήσεις και ανέπτυξαν διάφορες θεωρίες που πολλές φορές αγγίζουν τα άκρα και ευρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Σήμερα το να πει κάποιος στη μητέρα του «γυναίκa» θεωρείται προσβλητικό, υποτιμητικό και ασεβές. Αυτό δεν ισχύει για την εποχή στην οποία ειπώθηκε. Την εποχή εκείνη η έκφραση «γυναίκα» φανέρωνε κάποια τρυφερότητα και σεβασμό. Ήταν τίτλος σεβασμού παρόμοιος με το σημερινό «Κυρία». 

     Επίσης η έκφραση «τι σχέση έχω εγώ με σένα». Είναι μια χαρακτηριστική έκφραση της εποχής και αναφέρεται πολλές φορές μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, όταν ο Κύριος στη πόλη των Γαδαρηνών συνάντησε ένα δαιμονισμένο «και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε: Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης». (Μάρκος Ε/5: 7 & Λουκάς Η/8: 28). Επίσης στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Δαβίδ εμποδίζει τον Αβισαί να σκοτώσει τον Σιμεϊ που τον καταριόταν, του λέει: «Και ο βασιλιάς είπε: Τι είναι ανάμεσα σε μένα και σε σας γιοι τής Σερουϊας; Ας καταριέται, επειδή ο Κύριος του είπε: Να καταραστείς τον Δαβίδ. Ποιος, λοιπόν, θα πει: Γιατί έκανες έτσι; Και ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί, και σε όλους τους δούλους του: Δέστε, ο γιος μου, αυτός που βγήκε από τα σπλάχνα μου, ζητάει τη ζωή μου πόσο μάλλον τώρα αυτός ο Βενιαμίτης; Αφήστε τον, και ας καταριέται, επειδή ο Κύριος τον πρόσταξε» (Β΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 10,11). 

     Ας θυμηθούμε και τη χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 17,18). Όταν είδε νεκρό το παιδί της, είπε στον προφήτη Ηλία: «Τι έχεις μαζί μου, άνθρωπε του Θεού; Ήρθες σε μένα για να φέρεις σε ενθύμηση τις ανομίες μου, και να θανατώσεις τον γιο μου;» Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έκφραση του Κυρίου: «δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου», μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα την απάντηση του Κυρίου. Η μητέρα του Κυρίου ήθελε να δει το Χριστό να δοξάζεται Εκείνος όμως της υπενθυμίζει ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα Του. 

     Ο Κύριος Ιησούς στο γάμο της Κανά μόλις είχε ξεκινήσει τη διακονία Του ως Μεσσίας και δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα Του. Όταν ήρθε η ώρα, το ομολόγησε ο ίδιος ο Κύριος. Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής αναφέρει: «αυτά μίλησε ο Ιησούς, και ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, και είπε: Πατέρα, ήρθε η ώρα δόξασε τον Υιό σου, για να σε δοξάσει και ο Υιός σου» (Ιωάννης ΙΖ/17: 1). Και όταν ο όχλος ήρθε, για να Τον συλλάβει στη Γεθσημανή, ο Ιησούς ξύπνησε τους μαθητές Του και τους είπε: «Και έρχεται την τρίτη φορά και τους λέει: Κοιμάστε το λοιπόν, και αναπαύεστε αρκεί ήρθε η ώρα προσέξτε, ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των αμαρτωλών» (Μάρκος ΙΔ/14: 41). Έτσι λοιπόν σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Κύριος έδειξε απαξίωση ή ασέβεια. 

      Η μητέρα Του πάλι κατανοώντας τα λόγια του Κυρίου είπε προς τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέει να το κάνετε». Έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε πάντοτε στην πνευματική ζωή τούτα τα λόγια της μητέρας του Κυρίου. Δε θα κάνουμε ό,τι μας πουν οι άνθρωποι, όσο και κοντά μας αν είναι αυτοί ή όσο πιστοί και αν φαίνονται. Θα κάνουμε πάντοτε ό,τι μας πει μέσα από το λόγο Του ο Χριστός. Αυτόν πιστεύουμε, Αυτόν ακολουθούμε, στα ίχνη Αυτού θα βαδίζουμε. «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού» (Α΄ Πέτρου Β/2: 21). Ας το προσέξουμε, γιατί η απόλυτη υπακοή στα λόγια του Χριστού θα φέρει την πραγματική χαρά στην ψυχή του ανθρώπου και την ειρήνη σε κάθε ανθρώπινη συμβίωση.

      Στις δυσκολίες της ζωής και στην ανεπάρκειά μας, όταν αισθανόμαστε ατονισμένοι και αδύναμοι, ας θυμόμαστε την προτροπή του λόγου του Θεού: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αφού λοιπόν ψυχή τα αναθέσεις όλα στον Κύριο, ένα σου μένει: «ότι σου λέγει κάνε». Τι ωραία η προτροπή της μητέρας του Κυρίου! Έρχεται να θυμίσει ότι η πίστη και η υπακοή είναι δύο αναγκαία στοιχεία για μια νικηφόρο πνευματική ζωή. Στη θέση αυτή της πίστης και της υπακοής μέσα στην καθημερινή πορεία θα αισθανθεί η ψυχή τη γλυκύτητα του «νέου οίνου». Θα αισθανθεί τη δύναμη του Θεού που θα έρθει να του προσφέρει ενίσχυση την ώρα της ανάγκης. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ/4, εδ. 16, αναφέρει: «Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας». Έτσι θα δούμε και την αλλαγή μέσα στη ζωή μας. Καθώς θα θυμόμαστε τον «παλαιό οίνο», την παλιά μας ζωή και θα γευόμαστε τη γλυκύτητα του «νέου οίνου», θα επαναλαμβάνουμε προς το Θεό τα λόγια του αρχιτρίκλινου: «Συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα». Να θυμόμαστε πάντοτε ότι το μέρος το δικό μας είναι η υπακοή και η πίστη, η ενέργεια του θαύματος ανήκει στον Ιησού Χριστό. 

     Εκεί λοιπόν ήταν έξι μεγάλα πιθάρια πέτρινα τα οποία χωρούσαν το καθένα ογδόντα έως εκατόν είκοσι λίτρα νερό που χρησίμευε για να πίνουν, αλλά κυρίως για το πλύσιμο των χεριών πριν και μετά το γάμο σύμφωνα με τα έθιμα των Εβραίων. Ο Ιησούς είπε στους υπηρέτες: «γεμίσατε τα δοχεία με νερό» και οι υπηρέτες τα γέμισαν «έως άνω». Τότε τους λέγει ο Κύριος: «αντλήσατε τώρα και φέρτε το στον αρχιτρίλινο». Αρχιτρίκλινος ονομαζόταν ο επιστάτης που σύμφωνα με το έθιμο των Ρωμαίων επιστατούσε στα επίσημα γεύματα και φρόντιζε να υπάρχει επάρκεια και να έρχονται με τακτική σειρά τα φαγητά και τα ποτά. Πήγαν λοιπόν οι υπηρέτες το κρασί που έβγαλαν από τα πιθάρια και καθώς το γεύτηκε ο αρχιτρίκλινος συνειδητοποίησε ότι κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί. Φώναξε λοιπόν το γαμπρό και του είπε: «Όλος ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί και όταν μεθύσουν, τότε βγάζει το κατώτερο. Εσύ κράτησες το καλό κρασί ως τώρα». Βεβαίως ο αρχιτρίκλινος δεν γνώριζε που είχε βρεθεί το κρασί, όμως οι μαθητές που συνόδευαν τον Κύριο το γνώριζαν πολύ καλά τι είχε συμβεί καθώς είχαν γίνει μάρτυρες του πρώτου θαύματος του Κυρίου. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενισχυθεί η πίστη τους στη θεότητα του Ιησού Χριστού. (εδ. 11). 

     «ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί». Ήταν συνήθεια στα γλέντια να προσφέρουν πρώτα το καλό κρασί και στη συνέχεια μετά το φαγητό και το ποτό οι άνθρωποι επηρεασμένοι, μη μπορώντας να το εκτιμήσουν, προσέφεραν το «δεύτερο» κρασί. Πάντα ο κόσμος στην αρχή προσφέρει το καλύτερο που διαθέτει. Προσφέρει στους νέους ό,τι πιο ελκυστικό έχει και όταν πια σπαταλήσουν τη ζωή τους σε μάταιες σαρκικές απολαύσεις και σιγά – σιγά κουρασμένοι και γερασμένοι αρχίζουν να αποκάμνουν, τους εγκαταλείπει. Ας θυμηθούμε εκείνον το νέο της παραβολής του «ασώτου». Όλα ξεκίνησαν με χαρές, με γλέντια, με σαρκικές απολαύσεις, με δόξες, με τιμές. Αυτό είναι το «πρώτο κρασί» του κόσμου, ακολουθεί σε λίγο το «δεύτερο κρασί»: «Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων, τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδιδεν εις αυτόν». (Λουκάς ΙΕ/15: 16). Θα λέγαμε ότι η χριστιανική ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Χριστός προσφέρει το καλύτερο κρασί στο τέλος. Καθώς οι δυνάμεις εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, έρχεται ο Χριστός να τον ανανεώσει. «τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήρας σου, η νεότης σου ανανεούται ως του αετού». (Ψαλμός ΡΓ/103: 5). 

       Έτσι λοιπόν ο Κύριος έκανε το πρώτο θαύμα στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. «αύτη ήταν η αρχή των σημείων». Κάθε αναφορά που γίνεται σε απόκρυφα ευαγγέλια για θαύματα του Κυρίου κατά την παιδική του ηλικία πριν από το θαύμα της Κανά αποτελούν μυθεύματα και πλάνες. 

     Με το θαύμα στην Κανά της Γαλιλαίας αρχίζει ο Ιησούς Χριστός να αποκαλύπτει τη δόξα Του στο δημόσιο βίο του. Με το θαύμα αυτό έδωσε τον «καινούργιο οίνο». Το «παλιό κρασί» που έλειψε ήταν σύμβολο της πρόσκαιρης απόλαυσης, την οποία προσέφερε η «Παλαιά Οικονομία». Τώρα εγκαινιάζεται η «Νέα οικονομία» κατά την οποία ο Κύριος Ιησούς προσφέρει το καινούργιο κρασί της χάριτος, της αγάπης και του ελέους του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου, που θα τον επικαλεστεί μέσα στη ζωή του «εν πνεύματι και αληθεία» και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. ---

ΤΟ ΈΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΓΆΜΟΥ.

      Ευαγγέλιον  "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΒ/22, εδ. 1 - 14.

1 ΚΑΙ απαντώντας ξανά ο Ιησούς, τους είπε, με παραβολές, λέγοντας: 

2 Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που έκανε γάμους στον γιο του 

3 και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους προσκαλεσμένους στους γάμους και εκείνοι δεν ήθελαν νάρθουν. 

4 Έστειλε ξανά άλλους δούλους, λέγοντας: Πείτε στους προσκαλεσμένους: Δέστε, ετοίμασα το γεύμα μου οι ταύροι μου και τα θρεφτάρια μου είναι σφαγμένα, και όλα είναι έτοιμα ελάτε στους γάμους. 

5 Εκείνοι, όμως, δείχνοντας αμέλεια, αναχώρησαν, ο ένας μεν στο χωράφι του, ο άλλος δε στο εμπόριό του 

6 και οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους φόνευσαν. 

7 Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες, και κατέκαψε την πόλη τους. 

8 Τότε, λέει στους δούλους του: Ο γάμος μεν είναι έτοιμος, αλλά οι προσκαλεσμένοι δεν ήσαν άξιοι

9 Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους. 

10 Και αφού εκείνοι οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, συγκέντρωσαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς και ο γάμος γέμισε από καθισμένους στο τραπέζι. 

11 Κι όταν ο βασιλιάς μπήκε μέσα για να θεωρήσει τους καθισμένους στο τραπέζι, είδε εκεί έναν άνθρωπο να μη είναι ντυμένος με ένδυμα γάμου 

12 και του λέει: Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε. 

13 Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

14 Επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Η παραβολή του ενδύματος του γάμου φέρνει στη σκέψη μας το ερώτημα σχετικά με το ποια ήταν η ανάγκη που έκανε τον άνθρωπο να ντυθεί και να μην είναι γυμνός; Η επιστήμη μας λέει ότι ο άνθρωπος αναγκάστηκε να φορέσει ρούχα εξ αιτίας του ψύχους και γενικά των καιρικών συνθηκών. Όμως ο αψευδής, ο αιώνιος λόγος του Θεού μας πληροφορεί πως το ένδυμα στον άνθρωπο καθιερώθηκε αμέσως μετά την αμαρτία του μέσα στον κήπο της Εδέμ με σκοπό να καλύψει μια από τις συνέπειες της αμαρτίας, τη γύμνια του ανθρώπου (Γένεση Γ/3: 9). 

       Μέχρι τη στιγμή της παρακοής οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν αισθανθεί την ανάγκη του ενδύματος, μέχρι ότου η αμαρτία αποκάλυψε τη γύμνια τους δημιουργώντας ταυτόχρονα το συναίσθημα της ντροπής (Γένεση Γ/3: 10). Το συναίσθημα αυτό οι πρωτόπλαστοι προσπάθησαν να εξουδετερώσουν καλύπτοντας τα διάφορα σημεία του σώματός τους με φύλλα συκιάς (Γένεση Γ/3: 7). Η προσπάθειά τους αυτή απέτυχε οικτρά και τότε ο Θεός ανέλαβε να τους φτιάξει δερμάτινους χιτώνες (Γένεση Γ/3: 21), για να τους ντύσει. 

    Έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη θυσία κάποιων αθώων ζώων, για να ντυθεί ο άνθρωπος, σύμβολο και προεικόνιση της μιας και μοναδικής θυσίας ενός "αθώου", που κάποτε θα πραγματοποιείτο πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Τίτος Β/2: 11). Όμως παρά τους δερμάτινους χιτώνες, που ο Θεός προσέφερε στον άνθρωπο, για να καλύψει εξωτερικά τη ντροπή του, ο άνθρωπος έμεινε εσωτερικά, ψυχικά γυμνός. Μια γυμνότητα που τον έκανε να ντρέπεται να εμφανιστεί μπροστά στο Θεό, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή συναντιόταν και συνομιλούσε μαζί Του. Κάθε προσπάθεια κάλυψης της αμαρτίας μας με δικά μας μέσα αποτελεί μια μεγάλη ασχημοσύνη και θυμίζει την αποτυχημένη εκείνη προσπάθεια των πρωτόπλαστων να ντυθούν με τα φύλλα της συκιάς, που περισσότερο υπογράμμιζαν τη γύμνια τους. Όπως τότε ο Θεός ήταν Εκείνος που κάλυψε αποτελεσματικά τη γύμνια του σώματος τους, έτσι και την ψυχική μας γύμνια μονάχα ένα «ένδυμα» φτιαγμένο από το χέρι του Θεού μπορεί να την καλύψει. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Κύριός μας θέλησε ιδιαιτέρα να μας υπογραμμίσει και γι’ αυτό μας έδωσε την παραβολή του ενδύματος του γάμου. 

      Λέει λοιπόν ο Κύριος ότι ένας άρχοντας, για να γιορτάσει το γάμο του γιου του, προετοίμασε ένα μεγάλο και πλούσιο τραπέζι στο οποίο κάλεσε πολλούς. Καθώς καθημερινά ακούγεται το μήνυμα του Ευαγγελίου, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ο Θεός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στέλνει προσκλήσεις σε κάθε άνθρωπο για την ουράνια Βασιλεία Του. Προσκαλεί τον άνθρωπο να παραβρεθεί σ’ έναν λαμπρό γάμο που γίνει στον ουρανό και στον οποίον θα γίνει η ένωση του Κυρίου Ιησού Χριστού με τη «νύμφη» Του, που είναι η Εκκλησία Του (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 7).

      Πρόκειται για μία Εκκλησία που θα αποτελείται από τους πιστούς όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Σ' αυτόν το γάμο είμαστε όλοι καλεσμένοι, γιατί "ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Κύριος στέλνει και σήμερα ανθρώπους, οι οποίοι ομολογούν την Αγάπη του Θεού και κηρύττουν τη μετάνοια και την δια της πίστεως σωτηρία (Εφεσίους Β/2: 8). Ο καθένας ακούει το Λόγο του Θεού και μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του έχει δώσει, κάνει την επιλογή του. 

    Κάποιοι από τους καλεσμένους αποδέχονται την πρόσκληση, δηλαδή μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους και ο Χριστός τους οδηγεί μέσα στην Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του. 

    Κάποιοι άλλοι απορρίπτουν την πρόσκληση με διάφορες δικαιολογίες, κολλημένοι στην κυριολεξία στις βιοτικές μέριμνες, με την οικογένειά τους, τις δουλειές τους κλπ. Έτσι θεωρούν "κοινό το αίμα του Χριστού" (Εβραίους Ι/10: 29) και δε δίνουν την προτεραιότητα και την πρέπουσα σημασία. Κάποιοι όχι μόνον περιφρόνησαν την πρόσκληση, αλλά και έδιωξαν και φόνευσαν τους απεσταλμένους του Βασιλιά (Λουκάς Κ/20: 15). 

       Υπάρχει και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί αποδέχονται την πρόσκληση για την ουράνια βασιλεία, δηλώνουν ότι επιθυμούν να παραβρεθούν στο τραπέζι της χαράς, όμως επιθυμούν να συμμετέχουν με ένα δικό τους τρόπο, φορώντας ένα δικό τους "ένδυμα γάμου". Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Απλά ακολουθούν ένα ευαγγέλιο προσαρμοσμένο στα δικά τους μέτρα και σταθμά και δεν προσπαθούν να προσαρμοστούν ταπεινά στα μέτρα του Λόγου του Θεού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να προσαρμόσουν τον αιώνιο Λόγο του Θεού στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα.

      Όμως όσες φορές και αν η ψυχή αρνηθεί δεν πρόκειται να ακυρώσει η να αναβάλει ο Θεός τα θαυμαστά σχέδιά Του. Μπροστά στην άρνηση των προσκεκλημένων ο άρχοντας έδωσε εντολή στους δούλους: «πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των οδών και όσους αν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους» Βγείτε στους δρόμους και γεμίσατε το σπιτικό μου με όποιον βρείτε μπροστά σας, χωλούς, ζητιάνους, για να ευφρανθούν από τα αγαθά μου και να γνωρίσουν την αγάπη Μου. 

     Ο Βασιλιά είναι Πατέρας Θεός, ο οποίος ετοίμασε ένα γαμήλιο συμπόσιο για τον υιόν Του, τον Ιησού Χριστό. Αρχικά ο Θεός απευθύνεται στον λαό Ισραήλ, τον οποίον είχε δημιουργήσει για να είναι ο εκλεκτός λαός Του. Σ’ αυτούς λοιπόν έστειλε και ξανά έστειλε τους δούλους Του, που είναι οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τους οποίους προειδοποιούσε για τα σχέδιά Του και για την μέλλουσα έλευση του Μεσσία Χριστού. Παρά την ανυπακοή τους, ο Θεός μεταχειρίστηκε κάθε μέσο και κινήθηκε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολύ αγάπη προς το λαό Του, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην ποίμνη Του, όμως εις μάτην. Στις προσκλήσεις του Θεού ποια ήταν η αντίδραση των καλεσμένων; «Έδειραν, λιθοβόλησαν, φυλάκισαν, εξόντωσαν» τους απεσταλμένους. Μπροστά σ’ αυτή την άκαμπτη στάση του λαού Ισραήλ ο Θεός είπε: «Τι να κάμω; ας πέμψω τον υιόν μου τον αγαπητόν ίσως ιδόντες τούτον θέλουσιν εντραπεί» (Λουκάς Κ/20: 13». «Όμως, όταν οι γεωργοί είδαν τον Υιό σκέφτηκαν μέσα τους, λέγοντας: Αυτός είναι ο κληρονόμος ελάτε να τον φονεύσουμε, για να γίνει δική μας η κληρονομιά. Και αφού τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα, τον εφόνευσαν. Τι θα τους κάνει, λοιπόν, ο κύριος του αμπελώνα; Θα έρθει και θα εξοντώσει αυτούς τούς γεωργούς, και θα δώσει τον αμπελώνα σε άλλους» (Λουκάς Κ/20: 14-16). Μέσα στην απιστία του ο λαός όχι μόνον δε ντράπηκε, αλλά καταδίκασε τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού σε σταυρικό θάνατο. Μπροστά στον Πιλάτο Τον αρνήθηκαν με τα λόγια: «Οι δε εκραύγασαν Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος. Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς. Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα». (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

     «Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες και κατέκαψε την πόλη τους» (εδ.7). Οργίστηκε ο Θεός με την ανυπότακτη συμπεριφορά του λαού Του και επέτρεψε να πέσουν επάνω τους πολλές συμφορές. Η μεγάλη συμφορά ξεκίνησε με την πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού από το στρατό των Ρωμαίων το έτος 70 μ.Χ. Ο Κύριος Ιησούς τους είχε προειδοποιήσει «Βλέπεις όλα αυτά τα μεγάλα οικοδομήματα; Δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί» (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Συνεχίστηκε με τη διασπορά των Ιουδαίων σε όλα τα μέρη της γης. Αυτή η διασπορά διήρκεσε 19 αιώνες (1878 χρόνια) και τερματίστηκε με τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ το έτος 1948. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν για τους Εβραίους μια μαύρη περίοδος διακρίσεων, διώξεων, στερήσεων, ανελέητων εξοντώσεων. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει: «και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών» (Λουκάς ΚΑ/21: 24). 

     Όταν λοιπόν οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν να παραβρεθούν, όταν ο λαός Ισραήλ, που ήταν ο εκλεγμένος λαός του Θεού, επιφορτισμένος με το μεγάλο έργο να φανερώσει τις αρετές του Θεού στον κόσμο, δεν ανταποκρίθηκε στον προορισμό του, τότε οι Απόστολοι στράφηκαν προς τα έθνη όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Είναι η εκπλήρωση του: «Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους». Οι Απόστολοι υπάκουσαν στην εντολή του Θεού «υπάγετε μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Έκτοτε συγκροτείται ο «πνευματικός Ισραήλ», που αποτελείται «από κάθε φυλή και κάθε έθνος» (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Αποτελείται από μέλη, που αν και δεν ήταν "υιοί της βασιλείας", αλλά ήταν "αμαρτωλοί και σφόδρα διεφθαρμένοι", εν τούτοις έχουν την ξεχωριστή θέση κοντά στο Θεό, δια του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Εβραίους Ι/10: 19). "διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού" (Εφεσίους Α/1: 7).

   Μπροστά σε αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά των καλεσμένων ο Βασιλιάς στέλνει τους δούλους και προσκαλεί άλλους ανθρώπους, ξένους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, καλούς, κακούς, φτωχούς, πλούσιους, οι οποίοι όμως αποδέχονται την πρόσκληση. Μετά απ’ αυτά «επλήσθη ο γάμος». Η διδασκαλία του Χριστού από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα έχει απλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Στο διάστημα αυτό των 2000 χρόνων άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές τάξεις άκουσαν και υπάκουσαν στα λόγια του Ιησού. «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

      Ενώ λοιπόν όλα είναι έτοιμα, για να αρχίσει το μεγάλο εκείνο τραπέζι της χαράς, λίγο πριν από την έναρξη της τελετής ο Βασιλιάς, καθώς επιθεωρεί τους καλεσμένους και τους παρατηρεί έναν προς έναν, ξαφνικά συνέβη κάτι τρομερό, συνέβη ένα μεγάλο δράμα με τραγικές συνέπειες. Παρατήρησε ο Βασιλιάς ότι ένας από τους παρευρισκόμενους, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, δε φορούσε το γιορταστικό ένδυμα του γάμου. Εδώ ακριβώς συνέβη η τραγωδία. Ο Βασιλιάς πλησίασε τον άνθρωπο αυτό και το είπε: «εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε εφιμώθη» (εδ. 12). Φίλε, πως μπήκες εδώ χωρίς να έχεις ένδυμα γάμου; Φίλε, πάντα με αγάπη ο Κύριος, πάντα με στοργή, λυπάται δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Ακόμα και την ώρα της προδοσίας από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, η καρδιά του Χριστού πονούσε γι’ αυτόν. Ο Κύριος την ώρα που Τον φιλούσε για να τον παραδώσει στους στρατιώτες του είπε: «φίλε, γιατί ήλθες;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Στην ερώτηση του Βασιλιά ο άνθρωπος εκείνος, που είχε αποδεχθεί την πρόσκληση, που δεν είχε αδιαφορήσει όπως οι άλλοι, αποστομώθηκε. Δε βρήκε κάποια λόγια να πει, δεν μπόρεσε την ώρα εκείνη να αρθρώσει λέξη. 

     Μπορεί σήμερα πολλοί από τους αρνητές του Θεού να λένε πολλά και για διάφορα πράγματα σχετικά με το Θεό και με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κλπ. Όμως εκείνη την ημέρα μπροστά στην παρουσία Του όλοι οι αρνητές Του θα αποστομωθούν. Είναι χαρακτηριστικά και διαχρονικά τα λόγια του Ιούδα μπροστά στον Άρχοντα της Αιγύπτου, τον Ιωσήφ: "τι να πούμε στον Κύριό μου; τι να λαλήσουμε; πώς να δικαιωθούμε; Ο Θεός βρήκε την αδικία των δούλων σου" (Γένεση ΜΔ/44: 16). Τι να πει ο άνθρωπος μπροστά στην παρουσία του Θεού; Πώς να δικαιολογηθεί εκείνος που απέρριψε μια «τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους Β/2: 3). Για όλους αυτούς που δέχονται την πρόσκληση αλλά παραμένουν σε μία ρηχή «θρησκευτική» και όχι εσωτερική πνευματική ζωή. Για τις απανταχού της γης «μωρές παρθένες» ο λόγος του Θεού αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). 

     "Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών". Μα είναι τόσο αυστηρός ο Θεός της αγάπης; Μέχρι την ώρα της επιθεώρησης ενεργούσε η αγάπη του Θεού. Τώρα ενεργεί η δικαιοσύνη του Θεού, η οποία δεν μπορεί να παραβεί το λόγο Του. Δεν μπορεί ο Θεός να καταλύσει τη δικαιοσύνη και να γίνει άδικος. Μια μέρα στην παρουσία Του θα ενεργήσει σύμφωνα με τους νόμους της δικαιοσύνης Του. Δεν μπορεί ο δικαστής να πει : «Αθώος ο ένοχος», γιατί θα έχει καταλύσει τη δικαιοσύνη. 

     Σχετικά με το ένδυμα του γάμου θα μπορούσε να πει κάποιος: Μα φτωχοί, ζητιάνοι ήσαν, δεν είχαν τα στοιχειώδη, για να ζήσουν και ο άρχοντας απαιτούσε να φορούν ειδικό ένδυμα γάμου; Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, διότι σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής το ένδυμα του γάμου το προσέφερε δωρεάν στους προσκεκλημένους ο οικοδεσπότης (Β΄ Βασιλέων Ι/10: 22). Δεν απαιτείτο τίποτα άλλο από το να απλώσει ο καλεσμένος να λάβει το ένδυμα, να το φορέσει και με αυτό να καθίσει στο δείπνο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει σχετικά με το ένδυμα που θα πρέπει να φοράμε, για να έχουμε παρρησία ενώπιόν Του (Ησαϊας ΞΑ/61 : 10 & Εκκλησιαστής Θ/9: 8 & Αποκάλυψη Γ/3 : 4,5). 

      Ήταν δικαιολογημένη λοιπόν η απαίτηση και ο θυμός του άρχοντα για εκείνον που περιφρόνησε τα καθιερωμένα και με ένα δικό του τρόπο και ένα δικό του ένδυμα παραβρέθηκε στο γιορταστικό τραπέζι του άρχοντα. Ο άνθρωπος αυτός, που δεν ήταν ντυμένος με τη γαμήλια φορεσιά, εκπροσωπεί όλους εκείνους που ομολογούν πως είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία, αλλά ποτέ δεν έχουν ντυθεί με τη δικαιοσύνη του Θεού, δια του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21). Χωρίς την κάλυψη του Χριστού κανείς δε θα μετάσχει στη Βασιλεία του Θεού (Ρωμαίους Γ/3: 19). 

     Το μεγάλο τραπέζι είναι το τραπέζι της βασιλείας του Θεού που θα πραγματοποιηθεί εκείνη την ημέρα στον ουρανό. Όμως ψυχικά ποιο είναι ένδυμα του γάμου, χωρίς το οποίο κανείς δεν μπορείς να καθίσει στο δείπνο του Θεού; Ποιο είναι αυτό το ένδυμα που ο Θεός ως οικοδεσπότης του ουρανού, σου προσφέρει δωρεάν και το οποίο τόσο πολύ κόστισε σε Αυτόν για να το ετοιμάσει; Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τη δικαιοσύνη του Θεού, να ντυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο, τον «χτισθέντα εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσίους Δ/4: 24) και ακόμη να ενδυθούμε τον Χριστό, εκτός του οποίου δεν υπάρχει αλλού σωτηρία (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Πραγματικά στο Άγιο και γεμάτο φως περιβάλλον του Θεού μόνον μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού μπορεί να σταθεί. Και όμως ο Θεός θέλει όλους τους σακάτηδες και χωλούς, όλους τους παραμορφωμένους από την μακρόχρονη δούλεψη της αμαρτίας, να τους δει στο μεγάλο τραπέζι της χαράς, στο τραπέζι της βασιλείας του. Ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

     Ένας μοναχά τρόπος υπάρχει, να ντυθούμε με τη δικαιοσύνη του σταυρού και να ζητήσουμε τη ζωή του Χριστού, που όμως δε θα είναι από εμάς αλλά από τον ίδιο τον άρχοντα της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Μοναχά ενδεδυμένοι με το ένδυμα του Ιησού Χριστού θα έχουμε ελεύθερη την είσοδο στον ουρανό. Θα μας δεχθεί ως νύμφη Του και θα καθίσουμε στο μεγάλο γάμο του αρνιού (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). Καμιά επιδιόρθωση, κανένα καθάρισμα του δικού μας ενδύματος δεν μπορεί να μας επιτρέψει να καθίσουμε στο τραπέζι των γάμων του ουρανού. Αλίμονο στην ψυχή εκείνη που θα τολμήσει να στηριχτεί στην δική της δικαιοσύνη, στα δικά της πενιχρά έργα και με αυτήν να παρουσιαστεί στο Θεό (Ρωμαίους Ι/10: 4). Πολύ γρήγορα θα βρεθεί έξω, μακριά από Θεό, στο σκοτάδι. 

     Από τη στιγμή που θα φορέσουμε το δικό Του ένδυμα ανήκουμε πια στο δικό Του περιβάλλον, στο δικό Του λαό και κανείς δε θα μπορεί να μας ρωτήσει ποιοι είμαστε και τι γυρεύουμε. Το ένδυμα του Χριστού θα μιλάει από μονό του. Φορώντας το καινούργιο ένδυμα του γάμου, το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού, για να καλύψουμε τη γυμνότητα μας και την αδυναμία μας έχουμε μια άλλη εσωτερική όψη. Έχουμε μια εσωτερική μεγαλοπρέπεια, έχουμε «παρρησία προς τον Θεό» (Εφεσίους Γ/3: 12), έχουμε το χάρισμα να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, να μας αποκαλεί «παιδιά Του» και να τον αποκαλούμε «Πατερά μας» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 3). Αυτό έχει σαν συνέπεια να γεμίσει η ψυχή μας από χαρά, μια χαρά που έχει αρχή μα δεν έχει τέλος. Με το ένδυμα που ο Κύριος μας προσφέρει δωρεάν θα καθίσουμε στο δείπνο του ουρανού, θα γίνουμε η νύμφη του «εσφαγμένου αρνίου» (Αποκάλυψη Ε/5: 12), γεμάτοι με ευγνωμοσύνη για το μεγάλο Έργο της αγάπης του Θεού, για το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο της σωτηρίας μας, που έγινε δια Ιησού Χριστού και που τόσο πολύ στοίχισε στον Πατερά και στον Υιό. Θα γίνουμε σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους Η/8: 17). 

     Αναλογιζόμενοι τα μεγαλεία που έχει ετοιμάσει ο θεός για μας, ας παραμερίσουμε κάθε δισταγμό και προκατάληψη και ας απεκδυθούμε "τον παλαιό άνθρωπο μετά των πράξεων αυτού" και ας ντυθούμε με τον νέο τον «κατά Χριστόν» (Κολοσσαείς Γ/3: 9). ο «οίκος επλήσθη». Μην αμελήσουμε να το κάνουμε. Η περίοδος της χάριτος τελειώνει, οι καιροί των Εθνών συμπληρώνονται, ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξει ο καθένας μέσα του, για να διαπιστώσει τι «ένδυμα» φοράει. Ο λόγος του Θεού μας υπενθυμίζει και σήμερα «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Στη δική Του πρόσκληση αγάπης, ολόψυχα ας ανταποκριθούμε. ---