ΤΟ ΈΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΓΆΜΟΥ.

      Ευαγγέλιον  "κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ", κεφ. ΚΒ/22, εδ. 1 - 14.

1 ΚΑΙ απαντώντας ξανά ο Ιησούς, τους είπε, με παραβολές, λέγοντας: 

2 Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που έκανε γάμους στον γιο του 

3 και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους προσκαλεσμένους στους γάμους και εκείνοι δεν ήθελαν νάρθουν. 

4 Έστειλε ξανά άλλους δούλους, λέγοντας: Πείτε στους προσκαλεσμένους: Δέστε, ετοίμασα το γεύμα μου οι ταύροι μου και τα θρεφτάρια μου είναι σφαγμένα, και όλα είναι έτοιμα ελάτε στους γάμους. 

5 Εκείνοι, όμως, δείχνοντας αμέλεια, αναχώρησαν, ο ένας μεν στο χωράφι του, ο άλλος δε στο εμπόριό του 

6 και οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους φόνευσαν. 

7 Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες, και κατέκαψε την πόλη τους. 

8 Τότε, λέει στους δούλους του: Ο γάμος μεν είναι έτοιμος, αλλά οι προσκαλεσμένοι δεν ήσαν άξιοι

9 Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους. 

10 Και αφού εκείνοι οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, συγκέντρωσαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς και ο γάμος γέμισε από καθισμένους στο τραπέζι. 

11 Κι όταν ο βασιλιάς μπήκε μέσα για να θεωρήσει τους καθισμένους στο τραπέζι, είδε εκεί έναν άνθρωπο να μη είναι ντυμένος με ένδυμα γάμου 

12 και του λέει: Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε. 

13 Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

14 Επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί. 

         ΣΧΟΛΙΑ : 

       Η παραβολή του ενδύματος του γάμου φέρνει στη σκέψη μας το ερώτημα σχετικά με το ποια ήταν η ανάγκη που έκανε τον άνθρωπο να ντυθεί και να μην είναι γυμνός; Η επιστήμη μας λέει ότι ο άνθρωπος αναγκάστηκε να φορέσει ρούχα εξ αιτίας του ψύχους και γενικά των καιρικών συνθηκών. Όμως ο αψευδής, ο αιώνιος λόγος του Θεού μας πληροφορεί πως το ένδυμα στον άνθρωπο καθιερώθηκε αμέσως μετά την αμαρτία του μέσα στον κήπο της Εδέμ με σκοπό να καλύψει μια από τις συνέπειες της αμαρτίας, τη γύμνια του ανθρώπου (Γένεση Γ/3: 9). 

       Μέχρι τη στιγμή της παρακοής οι πρωτόπλαστοι δεν είχαν αισθανθεί την ανάγκη του ενδύματος, μέχρι ότου η αμαρτία αποκάλυψε τη γύμνια τους δημιουργώντας ταυτόχρονα το συναίσθημα της ντροπής (Γένεση Γ/3: 10). Το συναίσθημα αυτό οι πρωτόπλαστοι προσπάθησαν να εξουδετερώσουν καλύπτοντας τα διάφορα σημεία του σώματός τους με φύλλα συκιάς (Γένεση Γ/3: 7). Η προσπάθειά τους αυτή απέτυχε οικτρά και τότε ο Θεός ανέλαβε να τους φτιάξει δερμάτινους χιτώνες (Γένεση Γ/3: 21), για να τους ντύσει. 

    Έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη θυσία κάποιων αθώων ζώων, για να ντυθεί ο άνθρωπος, σύμβολο και προεικόνιση της μιας και μοναδικής θυσίας ενός "αθώου", που κάποτε θα πραγματοποιείτο πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Τίτος Β/2: 11). Όμως παρά τους δερμάτινους χιτώνες, που ο Θεός προσέφερε στον άνθρωπο, για να καλύψει εξωτερικά τη ντροπή του, ο άνθρωπος έμεινε εσωτερικά, ψυχικά γυμνός. Μια γυμνότητα που τον έκανε να ντρέπεται να εμφανιστεί μπροστά στο Θεό, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή συναντιόταν και συνομιλούσε μαζί Του. Κάθε προσπάθεια κάλυψης της αμαρτίας μας με δικά μας μέσα αποτελεί μια μεγάλη ασχημοσύνη και θυμίζει την αποτυχημένη εκείνη προσπάθεια των πρωτόπλαστων να ντυθούν με τα φύλλα της συκιάς, που περισσότερο υπογράμμιζαν τη γύμνια τους. Όπως τότε ο Θεός ήταν Εκείνος που κάλυψε αποτελεσματικά τη γύμνια του σώματος τους, έτσι και την ψυχική μας γύμνια μονάχα ένα «ένδυμα» φτιαγμένο από το χέρι του Θεού μπορεί να την καλύψει. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Κύριός μας θέλησε ιδιαιτέρα να μας υπογραμμίσει και γι’ αυτό μας έδωσε την παραβολή του ενδύματος του γάμου. 

      Λέει λοιπόν ο Κύριος ότι ένας άρχοντας, για να γιορτάσει το γάμο του γιου του, προετοίμασε ένα μεγάλο και πλούσιο τραπέζι στο οποίο κάλεσε πολλούς. Καθώς καθημερινά ακούγεται το μήνυμα του Ευαγγελίου, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ο Θεός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στέλνει προσκλήσεις σε κάθε άνθρωπο για την ουράνια Βασιλεία Του. Προσκαλεί τον άνθρωπο να παραβρεθεί σ’ έναν λαμπρό γάμο που γίνει στον ουρανό και στον οποίον θα γίνει η ένωση του Κυρίου Ιησού Χριστού με τη «νύμφη» Του, που είναι η Εκκλησία Του (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 7).

      Πρόκειται για μία Εκκλησία που θα αποτελείται από τους πιστούς όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Σ' αυτόν το γάμο είμαστε όλοι καλεσμένοι, γιατί "ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια" (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Κύριος στέλνει και σήμερα ανθρώπους, οι οποίοι ομολογούν την Αγάπη του Θεού και κηρύττουν τη μετάνοια και την δια της πίστεως σωτηρία (Εφεσίους Β/2: 8). Ο καθένας ακούει το Λόγο του Θεού και μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του έχει δώσει, κάνει την επιλογή του. 

    Κάποιοι από τους καλεσμένους αποδέχονται την πρόσκληση, δηλαδή μετανοούν για το αμαρτωλό παρελθόν τους και ο Χριστός τους οδηγεί μέσα στην Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του. 

    Κάποιοι άλλοι απορρίπτουν την πρόσκληση με διάφορες δικαιολογίες, κολλημένοι στην κυριολεξία στις βιοτικές μέριμνες, με την οικογένειά τους, τις δουλειές τους κλπ. Έτσι θεωρούν "κοινό το αίμα του Χριστού" (Εβραίους Ι/10: 29) και δε δίνουν την προτεραιότητα και την πρέπουσα σημασία. Κάποιοι όχι μόνον περιφρόνησαν την πρόσκληση, αλλά και έδιωξαν και φόνευσαν τους απεσταλμένους του Βασιλιά (Λουκάς Κ/20: 15). 

       Υπάρχει και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί αποδέχονται την πρόσκληση για την ουράνια βασιλεία, δηλώνουν ότι επιθυμούν να παραβρεθούν στο τραπέζι της χαράς, όμως επιθυμούν να συμμετέχουν με ένα δικό τους τρόπο, φορώντας ένα δικό τους "ένδυμα γάμου". Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Απλά ακολουθούν ένα ευαγγέλιο προσαρμοσμένο στα δικά τους μέτρα και σταθμά και δεν προσπαθούν να προσαρμοστούν ταπεινά στα μέτρα του Λόγου του Θεού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να προσαρμόσουν τον αιώνιο Λόγο του Θεού στα δικά τους ανθρώπινα μέτρα.

      Όμως όσες φορές και αν η ψυχή αρνηθεί δεν πρόκειται να ακυρώσει η να αναβάλει ο Θεός τα θαυμαστά σχέδιά Του. Μπροστά στην άρνηση των προσκεκλημένων ο άρχοντας έδωσε εντολή στους δούλους: «πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των οδών και όσους αν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους» Βγείτε στους δρόμους και γεμίσατε το σπιτικό μου με όποιον βρείτε μπροστά σας, χωλούς, ζητιάνους, για να ευφρανθούν από τα αγαθά μου και να γνωρίσουν την αγάπη Μου. 

     Ο Βασιλιά είναι Πατέρας Θεός, ο οποίος ετοίμασε ένα γαμήλιο συμπόσιο για τον υιόν Του, τον Ιησού Χριστό. Αρχικά ο Θεός απευθύνεται στον λαό Ισραήλ, τον οποίον είχε δημιουργήσει για να είναι ο εκλεκτός λαός Του. Σ’ αυτούς λοιπόν έστειλε και ξανά έστειλε τους δούλους Του, που είναι οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τους οποίους προειδοποιούσε για τα σχέδιά Του και για την μέλλουσα έλευση του Μεσσία Χριστού. Παρά την ανυπακοή τους, ο Θεός μεταχειρίστηκε κάθε μέσο και κινήθηκε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολύ αγάπη προς το λαό Του, προσπαθώντας να τους επαναφέρει στην ποίμνη Του, όμως εις μάτην. Στις προσκλήσεις του Θεού ποια ήταν η αντίδραση των καλεσμένων; «Έδειραν, λιθοβόλησαν, φυλάκισαν, εξόντωσαν» τους απεσταλμένους. Μπροστά σ’ αυτή την άκαμπτη στάση του λαού Ισραήλ ο Θεός είπε: «Τι να κάμω; ας πέμψω τον υιόν μου τον αγαπητόν ίσως ιδόντες τούτον θέλουσιν εντραπεί» (Λουκάς Κ/20: 13». «Όμως, όταν οι γεωργοί είδαν τον Υιό σκέφτηκαν μέσα τους, λέγοντας: Αυτός είναι ο κληρονόμος ελάτε να τον φονεύσουμε, για να γίνει δική μας η κληρονομιά. Και αφού τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα, τον εφόνευσαν. Τι θα τους κάνει, λοιπόν, ο κύριος του αμπελώνα; Θα έρθει και θα εξοντώσει αυτούς τούς γεωργούς, και θα δώσει τον αμπελώνα σε άλλους» (Λουκάς Κ/20: 14-16). Μέσα στην απιστία του ο λαός όχι μόνον δε ντράπηκε, αλλά καταδίκασε τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού σε σταυρικό θάνατο. Μπροστά στον Πιλάτο Τον αρνήθηκαν με τα λόγια: «Οι δε εκραύγασαν Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος. Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς. Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα». (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

     «Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες και κατέκαψε την πόλη τους» (εδ.7). Οργίστηκε ο Θεός με την ανυπότακτη συμπεριφορά του λαού Του και επέτρεψε να πέσουν επάνω τους πολλές συμφορές. Η μεγάλη συμφορά ξεκίνησε με την πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού από το στρατό των Ρωμαίων το έτος 70 μ.Χ. Ο Κύριος Ιησούς τους είχε προειδοποιήσει «Βλέπεις όλα αυτά τα μεγάλα οικοδομήματα; Δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα, που δεν θα καταγκρεμιστεί» (Μάρκος ΙΓ/13: 2). Συνεχίστηκε με τη διασπορά των Ιουδαίων σε όλα τα μέρη της γης. Αυτή η διασπορά διήρκεσε 19 αιώνες (1878 χρόνια) και τερματίστηκε με τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ το έτος 1948. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν για τους Εβραίους μια μαύρη περίοδος διακρίσεων, διώξεων, στερήσεων, ανελέητων εξοντώσεων. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει: «και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών» (Λουκάς ΚΑ/21: 24). 

     Όταν λοιπόν οι προσκεκλημένοι αρνήθηκαν να παραβρεθούν, όταν ο λαός Ισραήλ, που ήταν ο εκλεγμένος λαός του Θεού, επιφορτισμένος με το μεγάλο έργο να φανερώσει τις αρετές του Θεού στον κόσμο, δεν ανταποκρίθηκε στον προορισμό του, τότε οι Απόστολοι στράφηκαν προς τα έθνη όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Είναι η εκπλήρωση του: «Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους». Οι Απόστολοι υπάκουσαν στην εντολή του Θεού «υπάγετε μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Έκτοτε συγκροτείται ο «πνευματικός Ισραήλ», που αποτελείται «από κάθε φυλή και κάθε έθνος» (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Αποτελείται από μέλη, που αν και δεν ήταν "υιοί της βασιλείας", αλλά ήταν "αμαρτωλοί και σφόδρα διεφθαρμένοι", εν τούτοις έχουν την ξεχωριστή θέση κοντά στο Θεό, δια του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Εβραίους Ι/10: 19). "διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού" (Εφεσίους Α/1: 7).

   Μπροστά σε αυτήν την απαξιωτική συμπεριφορά των καλεσμένων ο Βασιλιάς στέλνει τους δούλους και προσκαλεί άλλους ανθρώπους, ξένους, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, καλούς, κακούς, φτωχούς, πλούσιους, οι οποίοι όμως αποδέχονται την πρόσκληση. Μετά απ’ αυτά «επλήσθη ο γάμος». Η διδασκαλία του Χριστού από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα έχει απλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Στο διάστημα αυτό των 2000 χρόνων άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές τάξεις άκουσαν και υπάκουσαν στα λόγια του Ιησού. «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). 

      Ενώ λοιπόν όλα είναι έτοιμα, για να αρχίσει το μεγάλο εκείνο τραπέζι της χαράς, λίγο πριν από την έναρξη της τελετής ο Βασιλιάς, καθώς επιθεωρεί τους καλεσμένους και τους παρατηρεί έναν προς έναν, ξαφνικά συνέβη κάτι τρομερό, συνέβη ένα μεγάλο δράμα με τραγικές συνέπειες. Παρατήρησε ο Βασιλιάς ότι ένας από τους παρευρισκόμενους, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, δε φορούσε το γιορταστικό ένδυμα του γάμου. Εδώ ακριβώς συνέβη η τραγωδία. Ο Βασιλιάς πλησίασε τον άνθρωπο αυτό και το είπε: «εταίρε, πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; Ο δε εφιμώθη» (εδ. 12). Φίλε, πως μπήκες εδώ χωρίς να έχεις ένδυμα γάμου; Φίλε, πάντα με αγάπη ο Κύριος, πάντα με στοργή, λυπάται δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού (Ιεζεκιήλ ΛΓ/33: 11). Ακόμα και την ώρα της προδοσίας από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, η καρδιά του Χριστού πονούσε γι’ αυτόν. Ο Κύριος την ώρα που Τον φιλούσε για να τον παραδώσει στους στρατιώτες του είπε: «φίλε, γιατί ήλθες;» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Στην ερώτηση του Βασιλιά ο άνθρωπος εκείνος, που είχε αποδεχθεί την πρόσκληση, που δεν είχε αδιαφορήσει όπως οι άλλοι, αποστομώθηκε. Δε βρήκε κάποια λόγια να πει, δεν μπόρεσε την ώρα εκείνη να αρθρώσει λέξη. 

     Μπορεί σήμερα πολλοί από τους αρνητές του Θεού να λένε πολλά και για διάφορα πράγματα σχετικά με το Θεό και με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κλπ. Όμως εκείνη την ημέρα μπροστά στην παρουσία Του όλοι οι αρνητές Του θα αποστομωθούν. Είναι χαρακτηριστικά και διαχρονικά τα λόγια του Ιούδα μπροστά στον Άρχοντα της Αιγύπτου, τον Ιωσήφ: "τι να πούμε στον Κύριό μου; τι να λαλήσουμε; πώς να δικαιωθούμε; Ο Θεός βρήκε την αδικία των δούλων σου" (Γένεση ΜΔ/44: 16). Τι να πει ο άνθρωπος μπροστά στην παρουσία του Θεού; Πώς να δικαιολογηθεί εκείνος που απέρριψε μια «τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους Β/2: 3). Για όλους αυτούς που δέχονται την πρόσκληση αλλά παραμένουν σε μία ρηχή «θρησκευτική» και όχι εσωτερική πνευματική ζωή. Για τις απανταχού της γης «μωρές παρθένες» ο λόγος του Θεού αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). 

     "Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι, εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών". Μα είναι τόσο αυστηρός ο Θεός της αγάπης; Μέχρι την ώρα της επιθεώρησης ενεργούσε η αγάπη του Θεού. Τώρα ενεργεί η δικαιοσύνη του Θεού, η οποία δεν μπορεί να παραβεί το λόγο Του. Δεν μπορεί ο Θεός να καταλύσει τη δικαιοσύνη και να γίνει άδικος. Μια μέρα στην παρουσία Του θα ενεργήσει σύμφωνα με τους νόμους της δικαιοσύνης Του. Δεν μπορεί ο δικαστής να πει : «Αθώος ο ένοχος», γιατί θα έχει καταλύσει τη δικαιοσύνη. 

     Σχετικά με το ένδυμα του γάμου θα μπορούσε να πει κάποιος: Μα φτωχοί, ζητιάνοι ήσαν, δεν είχαν τα στοιχειώδη, για να ζήσουν και ο άρχοντας απαιτούσε να φορούν ειδικό ένδυμα γάμου; Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, διότι σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής το ένδυμα του γάμου το προσέφερε δωρεάν στους προσκεκλημένους ο οικοδεσπότης (Β΄ Βασιλέων Ι/10: 22). Δεν απαιτείτο τίποτα άλλο από το να απλώσει ο καλεσμένος να λάβει το ένδυμα, να το φορέσει και με αυτό να καθίσει στο δείπνο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει σχετικά με το ένδυμα που θα πρέπει να φοράμε, για να έχουμε παρρησία ενώπιόν Του (Ησαϊας ΞΑ/61 : 10 & Εκκλησιαστής Θ/9: 8 & Αποκάλυψη Γ/3 : 4,5). 

      Ήταν δικαιολογημένη λοιπόν η απαίτηση και ο θυμός του άρχοντα για εκείνον που περιφρόνησε τα καθιερωμένα και με ένα δικό του τρόπο και ένα δικό του ένδυμα παραβρέθηκε στο γιορταστικό τραπέζι του άρχοντα. Ο άνθρωπος αυτός, που δεν ήταν ντυμένος με τη γαμήλια φορεσιά, εκπροσωπεί όλους εκείνους που ομολογούν πως είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία, αλλά ποτέ δεν έχουν ντυθεί με τη δικαιοσύνη του Θεού, δια του Κυρίου Ιησού Χριστού (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21). Χωρίς την κάλυψη του Χριστού κανείς δε θα μετάσχει στη Βασιλεία του Θεού (Ρωμαίους Γ/3: 19). 

     Το μεγάλο τραπέζι είναι το τραπέζι της βασιλείας του Θεού που θα πραγματοποιηθεί εκείνη την ημέρα στον ουρανό. Όμως ψυχικά ποιο είναι ένδυμα του γάμου, χωρίς το οποίο κανείς δεν μπορείς να καθίσει στο δείπνο του Θεού; Ποιο είναι αυτό το ένδυμα που ο Θεός ως οικοδεσπότης του ουρανού, σου προσφέρει δωρεάν και το οποίο τόσο πολύ κόστισε σε Αυτόν για να το ετοιμάσει; Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο και να ντυθούμε τη δικαιοσύνη του Θεού, να ντυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο, τον «χτισθέντα εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσίους Δ/4: 24) και ακόμη να ενδυθούμε τον Χριστό, εκτός του οποίου δεν υπάρχει αλλού σωτηρία (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Πραγματικά στο Άγιο και γεμάτο φως περιβάλλον του Θεού μόνον μια ζωή σαν τη ζωή του Χριστού μπορεί να σταθεί. Και όμως ο Θεός θέλει όλους τους σακάτηδες και χωλούς, όλους τους παραμορφωμένους από την μακρόχρονη δούλεψη της αμαρτίας, να τους δει στο μεγάλο τραπέζι της χαράς, στο τραπέζι της βασιλείας του. Ο Θεός θέλει «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 4). 

     Ένας μοναχά τρόπος υπάρχει, να ντυθούμε με τη δικαιοσύνη του σταυρού και να ζητήσουμε τη ζωή του Χριστού, που όμως δε θα είναι από εμάς αλλά από τον ίδιο τον άρχοντα της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Μοναχά ενδεδυμένοι με το ένδυμα του Ιησού Χριστού θα έχουμε ελεύθερη την είσοδο στον ουρανό. Θα μας δεχθεί ως νύμφη Του και θα καθίσουμε στο μεγάλο γάμο του αρνιού (Αποκάλυψη ΙΘ/19: 9). Καμιά επιδιόρθωση, κανένα καθάρισμα του δικού μας ενδύματος δεν μπορεί να μας επιτρέψει να καθίσουμε στο τραπέζι των γάμων του ουρανού. Αλίμονο στην ψυχή εκείνη που θα τολμήσει να στηριχτεί στην δική της δικαιοσύνη, στα δικά της πενιχρά έργα και με αυτήν να παρουσιαστεί στο Θεό (Ρωμαίους Ι/10: 4). Πολύ γρήγορα θα βρεθεί έξω, μακριά από Θεό, στο σκοτάδι. 

     Από τη στιγμή που θα φορέσουμε το δικό Του ένδυμα ανήκουμε πια στο δικό Του περιβάλλον, στο δικό Του λαό και κανείς δε θα μπορεί να μας ρωτήσει ποιοι είμαστε και τι γυρεύουμε. Το ένδυμα του Χριστού θα μιλάει από μονό του. Φορώντας το καινούργιο ένδυμα του γάμου, το ένδυμα της δικαιοσύνης του Χριστού, για να καλύψουμε τη γυμνότητα μας και την αδυναμία μας έχουμε μια άλλη εσωτερική όψη. Έχουμε μια εσωτερική μεγαλοπρέπεια, έχουμε «παρρησία προς τον Θεό» (Εφεσίους Γ/3: 12), έχουμε το χάρισμα να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, να μας αποκαλεί «παιδιά Του» και να τον αποκαλούμε «Πατερά μας» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 3). Αυτό έχει σαν συνέπεια να γεμίσει η ψυχή μας από χαρά, μια χαρά που έχει αρχή μα δεν έχει τέλος. Με το ένδυμα που ο Κύριος μας προσφέρει δωρεάν θα καθίσουμε στο δείπνο του ουρανού, θα γίνουμε η νύμφη του «εσφαγμένου αρνίου» (Αποκάλυψη Ε/5: 12), γεμάτοι με ευγνωμοσύνη για το μεγάλο Έργο της αγάπης του Θεού, για το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο της σωτηρίας μας, που έγινε δια Ιησού Χριστού και που τόσο πολύ στοίχισε στον Πατερά και στον Υιό. Θα γίνουμε σύμφωνα με τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους Η/8: 17). 

     Αναλογιζόμενοι τα μεγαλεία που έχει ετοιμάσει ο θεός για μας, ας παραμερίσουμε κάθε δισταγμό και προκατάληψη και ας απεκδυθούμε "τον παλαιό άνθρωπο μετά των πράξεων αυτού" και ας ντυθούμε με τον νέο τον «κατά Χριστόν» (Κολοσσαείς Γ/3: 9). ο «οίκος επλήσθη». Μην αμελήσουμε να το κάνουμε. Η περίοδος της χάριτος τελειώνει, οι καιροί των Εθνών συμπληρώνονται, ο Κύριος έρχεται. Ας κοιτάξει ο καθένας μέσα του, για να διαπιστώσει τι «ένδυμα» φοράει. Ο λόγος του Θεού μας υπενθυμίζει και σήμερα «τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). Στη δική Του πρόσκληση αγάπης, ολόψυχα ας ανταποκριθούμε. ---