Ο Γάμος της Κανά.

  Ευαγγέλιον «κατά Ιωάννην», κεφ. Β, εδ. 1 – 11. 

1 Και την τρίτην ημέραν έγεινε γάμος εν Κανά της Γαλιλαίας, και ήτο η μήτηρ του Ιησού εκεί. 

2 Προσεκλήθη δε και ο Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις τον γάμον. 

3 Και επειδή έλειψεν ο οίνος, λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν Οίνον δεν έχουσι. 

4 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου. 

5 Λέγει η μήτηρ αυτού προς τους υπηρέτας ό,τι σας λέγει, κάμετε. 

6 Ήσαν δε εκεί υδρίαι λίθιναι εξ κείμεναι κατά το έθος του καθαρισμού των Ιουδαίων, χωρούσαι εκάστη δύο ή τρία μέτρα. 

7 Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς. Γεμίσατε τας υδρίας ύδατος. Και εγέμισαν αυτάς έως άνω. 

8 Και λέγει προς αυτούς. Αντλήσατε τώρα και φέρετε προς τον αρχιτρίκλινον. Και έφεραν. 

9 Καθώς δε ο αρχιτρίκλινος εγεύθη το ύδωρ εις οίνον μεταβεβλημένον και δεν ήξευρε πόθεν είναι, οι υπηρέται όμως ήξευρον οι αντλήσαντες το ύδωρ φωνάζει τον νυμφίον ο αρχιτρίκλινος 

10 και λέγει προς αυτόν Πας άνθρωπος πρώτον τον καλόν οίνον βάλλει, και αφού πίωσι πολύ, τότε τον κατώτερον συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα. 

11 Ταύτην την αρχήν των θαυμάτων έκαμεν ο Ιησούς εν Κανά της Γαλιλαίας και εφανέρωσε την δόξαν αυτού, και επίστευσαν εις αυτόν οι μαθηταί αυτού. 

          ΣΧΟΛΙΑ : 

       Ο γάμος για τους Ιουδαίους ήταν μια μεγάλη γιορτή που κρατούσε δύο, τρεις, μέχρι και επτά ημέρες αναλόγως με την οικονομική δυνατότητα του οικοδεσπότη. Ήταν μια λαμπρή τελετή, ένα μεγάλο γλέντι με πλούσια φαγητά και πολλά ποτά. Η τελετή συνήθως άρχιζε από το βράδυ. Ο γαμπρός στεφανωμένος με το στεφάνι του γάμου, που του είχε φορέσει η μητέρα του, πήγαινε στο πατρικό σπίτι της νύφης, για να την πάρει και να τη φέρει στο σπίτι του ή στο σπίτι του πατέρα του. Προχωρούσε αργά συνοδευόμενος από μια μεγάλη πομπή και περιτριγυρισμένος από φίλους του. Όλοι μαζί, καθώς πήγαιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν το χορό του γάμου, μέχρι να φτάσουν στο σπίτι της νύφης. 

      Στο ταξίδι της επιστροφής προς το σπίτι του γαμπρού προπορεύονταν οι φίλοι του μαζί με τις φίλες της νύφης, με μουσικές, με αναμμένους δαυλούς και κρατώντας λυχνάρια της εποχής εκείνης. Στο σπίτι του γαμπρού γινόταν η τελετή του γάμου. Εκεί ήταν όλα εορτάσιμα, το τραπέζι στρωμένο για όλους τους καλεσμένους και παντού υπήρχαν στολισμοί, λουλούδια, τραγούδια και χαρές. 

      Σ’ έναν τέτοιο γάμο που γινόταν στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας, είχε κληθεί και ο Κύριος Ιησούς Χριστός μαζί με τους πρώτους μαθητές Του, Ανδρέα, Πέτρο, Ιωάννης, Φίλιππος, Ναθαναήλ, ίσως και τον Ιάκωβο. Όλοι μαζί επιστρέφουν στην περιοχή της Γαλιλαίας, από την οποία κατάγονταν. Η Κανά της Γαλιλαίας, που βρισκόταν κοντά στην Καπερναούμ και σε μεγαλύτερο υψόμετρο απ’ αυτή, ήταν η πατρίδα του Ναθαναήλ. Η πόλη βρισκόταν κάπου έξι χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Ναζαρέτ όπου είχε μεγαλώσει ο ίδιος ο Ιησούς. Ο Κύριος δεν αρνήθηκε την πρόσκληση αλλά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των νεόνυμφων και οδοιπόρησε τρεις ολόκληρες ημέρες, για να παραβρεθεί στη χαρά τους. Στο γάμο βρισκόταν και η μητέρα του Κυρίου, η οποία μάλιστα είχε προηγηθεί και ήταν από πολύ πιο πριν εκεί, πιθανότατα ως συγγενής ή φίλη των νεόνυμφων. 

     Έτσι λοιπόν Αυτός που νομοθέτησε το γάμο «απ' αρχής της κτίσεως άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς ο Θεός» (Μάρκος Ι/10: 6) ήρθε για να τιμήσει το γάμο δύο νέων ανθρώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, έτσι ακριβώς όπως ο Θεός έχει ορίσει. Πόσο έξυπνα σκέφτηκε τούτο το ζευγάρι! Αποφάσισαν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου και κάλεσαν το Χριστό στο σπίτι τους, για να τους αγιάσει με την παρουσία Του, για να ευλογήσει τη νέα ζωή τους και για να διακηρύξει προς όλους: «Αυτούς που ο Θεός ένωσε, άνθρωπος να μην τους χωρίζει». Πόσοι νέοι παντρεύονται, κάνουν ένα νέο ξεκίνημα μέσα στη ζωή τους και παραλείπουν να καλέσουν στη ζωή τους το Χριστό! Το αποτέλεσμα τραγικό, συντριπτικό, αποκαρδιωτικό! 

      Στις ημέρες μας πόσο ευτελίστηκε τούτος ο πρωταρχικός, ο κυρίαρχος δεσμός του γάμου! Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον». (Α΄ Τιμοθέου Δ/4: 1-3). Ας ντραπούν όλοι οι αποστάτες και αμαρτωλοί που εμποδίζουν το γάμο και που θεσμοθετούν και νομιμοποιούν στην κοινωνία την έσχατη πλάνη, την αδιανόητη αμαρτία «άρρεν προς άρρεν και θήλυ προς θήλυ». (Ρωμαίους Α: 24). 

     Ενώ λοιπόν το γλέντι είχε ανάψει, η μητέρα του Κυρίου διαπίστωσε ότι το κρασί είχε τελειώσει. Στα μέρη εκείνα το κρασί ήταν άφθονο και ο νοικοκύρης προσέφερε ό,τι καλύτερο είχε για τους καλεσμένους του. Η έλλειψη κρασιού στη μέση του γεύματος ήταν μεγάλη προσβολή για το σπίτι. Στο συμπόσιο κάθεται και ο Κύριος τρώει και πίνει κι Αυτός κρασί. Αργότερα ο Κύριος απευθυνόμενος στους αρνητές και αποστάτες Γραμματείς και Φαρισαίους θα πει: «Διότι ήλθεν Ιωάννης ο Βαπτιστής μήτε άρτον τρώγων μήτε οίνον πίνων, και λέγετε Δαιμόνιον έχει. Ήλθεν ο Υιός του ανθρώπου τρώγων και πίνων, και λέγετε Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών». (Λουκάς Ζ/7: 33,34). 

      Τι ωραία εικόνα! Ο Κύριος, οι μαθητές Του, οι άνθρωποι γύρω τους, όλοι μαζί είναι καθισμένοι σε ένα τραπέζι χαράς και ευφροσύνης. Έτσι ακριβώς θα γίνει μια μέρα και στον ουρανό. Ο Κύριος θα καθίσει με όλους τους δικούς Του, με τη θριαμβεύουσα εκκλησία Του, για να ξαναπιεί μαζί τους από τον «νέον οίνον». Το βράδυ του «μυστικού δείπνου» ο Κύριος έδωσε μια υπόσχεση στους μαθητές Του. «Σας λέγω δε ότι δεν θέλω πιει εις το εξής εκ τούτου του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης, όταν πίνω αυτό νέον μεθ' υμών εν τη βασιλεία του Πατρός μου». (Ματθαίος ΚΣ/26: 29 & Μάρκος ΙΔ/14: 25). Μία υπόσχεση που αφορά όλους διαχρονικά τους μαθητές Του που μια μέρα θα μαζέψει γύρω Του. 

    Με την ευκαιρία ας αναφέρουμε ότι το κρασί συχνά χρησιμοποιείται στη Γραφή, για να περιγράψει τη χαρά. Ο λόγος του Θεού αναφέρει τα εξής: «Ο αναδίδων χόρτον διά τα κτήνη και βοτάνην προς χρήσιν του ανθρώπου, δια να εξάγη τροφήν εκ της γης και οίνον ευφραίνοντα την καρδίαν του ανθρώπου, έλαιον δια να λαμπρύνει το πρόσωπον αυτού και άρτον στηρίζοντα την καρδίαν του ανθρώπου» (ψαλμός ΡΔ/104: 14,15). Ο Απ. Παύλος συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Μη πίνεις πλέον νερό, αλλά να μεταχειρίζεσαι λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις συχνές σου ασθένειες» (Α΄ Τιμοθέου Ε/5: 23). Μέσα στο λόγο Του υπάρχουν και σοβαρές προειδοποιήσεις για την κακή χρήση του οίνου. «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος». (Παροιμίες Κ/20: 1». Επίσης «καλόν είναι το να μη φάγεις κρέας μηδέ να πίεις οίνον μηδέ να πράξης τι, εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί». (Ρωμαίους ΙΔ/14: 21). 

     Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει ότι «εν Χριστώ» είμαστε πλήρεις. (Κολοσσαείς Β/2: 10). Πλήρεις δυνάμεως, γνώσης, σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού πολλές φορές αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα άλλο στους ανθρώπους γύρω μας, ότι οι δυνάμεις πλέον έχουν εξαντληθεί. Θεωρούμε ότι μέσα στη ζωή μας «εξέλειπεν ο οίνος». Οι άνθρωποι γύρω μας, μας παρατηρούν και περιμένουν να λάβουν κάποια οδηγία, κάποια πνευματική ενίσχυση από μας και εμείς αισθανόμαστε αδύναμοι και απογοητευμένοι. Ο Χριστός δε μας θέλει έτσι και είναι έτοιμος να μας ενισχύσει να μας προσφέρει «νέο και γλυκύτερο οίνο», για να συνεχίσουμε την πνευματική μας πορεία. Σε κάθε στιγμή έλλειψης, αδυναμίας, αδιεξόδου, ας στρέφουμε το βλέμμα σ’ Εκείνον, που είναι έτοιμος να προσφέρει «κατά τον πλούτον Αυτού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19). 

      Η μητέρα του Κυρίου λοιπόν πλησίασε τον Ιησού και Του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Εκείνος με πολύ σεβασμό της απαντάει: «Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς. Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου». (εδ. 4). Σ΄ αυτή την απάντηση πολλοί κατά καιρούς έδωσαν πολλές εξηγήσεις και ανέπτυξαν διάφορες θεωρίες που πολλές φορές αγγίζουν τα άκρα και ευρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Σήμερα το να πει κάποιος στη μητέρα του «γυναίκa» θεωρείται προσβλητικό, υποτιμητικό και ασεβές. Αυτό δεν ισχύει για την εποχή στην οποία ειπώθηκε. Την εποχή εκείνη η έκφραση «γυναίκα» φανέρωνε κάποια τρυφερότητα και σεβασμό. Ήταν τίτλος σεβασμού παρόμοιος με το σημερινό «Κυρία». 

     Επίσης η έκφραση «τι σχέση έχω εγώ με σένα». Είναι μια χαρακτηριστική έκφραση της εποχής και αναφέρεται πολλές φορές μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι, όταν ο Κύριος στη πόλη των Γαδαρηνών συνάντησε ένα δαιμονισμένο «και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε: Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης». (Μάρκος Ε/5: 7 & Λουκάς Η/8: 28). Επίσης στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Δαβίδ εμποδίζει τον Αβισαί να σκοτώσει τον Σιμεϊ που τον καταριόταν, του λέει: «Και ο βασιλιάς είπε: Τι είναι ανάμεσα σε μένα και σε σας γιοι τής Σερουϊας; Ας καταριέται, επειδή ο Κύριος του είπε: Να καταραστείς τον Δαβίδ. Ποιος, λοιπόν, θα πει: Γιατί έκανες έτσι; Και ο Δαβίδ είπε στον Αβισαί, και σε όλους τους δούλους του: Δέστε, ο γιος μου, αυτός που βγήκε από τα σπλάχνα μου, ζητάει τη ζωή μου πόσο μάλλον τώρα αυτός ο Βενιαμίτης; Αφήστε τον, και ας καταριέται, επειδή ο Κύριος τον πρόσταξε» (Β΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 10,11). 

     Ας θυμηθούμε και τη χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας (Α΄ Βασιλέων ΙΖ/17: 17,18). Όταν είδε νεκρό το παιδί της, είπε στον προφήτη Ηλία: «Τι έχεις μαζί μου, άνθρωπε του Θεού; Ήρθες σε μένα για να φέρεις σε ενθύμηση τις ανομίες μου, και να θανατώσεις τον γιο μου;» Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έκφραση του Κυρίου: «δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου», μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα την απάντηση του Κυρίου. Η μητέρα του Κυρίου ήθελε να δει το Χριστό να δοξάζεται Εκείνος όμως της υπενθυμίζει ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα Του. 

     Ο Κύριος Ιησούς στο γάμο της Κανά μόλις είχε ξεκινήσει τη διακονία Του ως Μεσσίας και δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα Του. Όταν ήρθε η ώρα, το ομολόγησε ο ίδιος ο Κύριος. Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής αναφέρει: «αυτά μίλησε ο Ιησούς, και ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, και είπε: Πατέρα, ήρθε η ώρα δόξασε τον Υιό σου, για να σε δοξάσει και ο Υιός σου» (Ιωάννης ΙΖ/17: 1). Και όταν ο όχλος ήρθε, για να Τον συλλάβει στη Γεθσημανή, ο Ιησούς ξύπνησε τους μαθητές Του και τους είπε: «Και έρχεται την τρίτη φορά και τους λέει: Κοιμάστε το λοιπόν, και αναπαύεστε αρκεί ήρθε η ώρα προσέξτε, ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται στα χέρια των αμαρτωλών» (Μάρκος ΙΔ/14: 41). Έτσι λοιπόν σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Κύριος έδειξε απαξίωση ή ασέβεια. 

      Η μητέρα Του πάλι κατανοώντας τα λόγια του Κυρίου είπε προς τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέει να το κάνετε». Έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε πάντοτε στην πνευματική ζωή τούτα τα λόγια της μητέρας του Κυρίου. Δε θα κάνουμε ό,τι μας πουν οι άνθρωποι, όσο και κοντά μας αν είναι αυτοί ή όσο πιστοί και αν φαίνονται. Θα κάνουμε πάντοτε ό,τι μας πει μέσα από το λόγο Του ο Χριστός. Αυτόν πιστεύουμε, Αυτόν ακολουθούμε, στα ίχνη Αυτού θα βαδίζουμε. «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς διά να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού» (Α΄ Πέτρου Β/2: 21). Ας το προσέξουμε, γιατί η απόλυτη υπακοή στα λόγια του Χριστού θα φέρει την πραγματική χαρά στην ψυχή του ανθρώπου και την ειρήνη σε κάθε ανθρώπινη συμβίωση.

      Στις δυσκολίες της ζωής και στην ανεπάρκειά μας, όταν αισθανόμαστε ατονισμένοι και αδύναμοι, ας θυμόμαστε την προτροπή του λόγου του Θεού: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αφού λοιπόν ψυχή τα αναθέσεις όλα στον Κύριο, ένα σου μένει: «ότι σου λέγει κάνε». Τι ωραία η προτροπή της μητέρας του Κυρίου! Έρχεται να θυμίσει ότι η πίστη και η υπακοή είναι δύο αναγκαία στοιχεία για μια νικηφόρο πνευματική ζωή. Στη θέση αυτή της πίστης και της υπακοής μέσα στην καθημερινή πορεία θα αισθανθεί η ψυχή τη γλυκύτητα του «νέου οίνου». Θα αισθανθεί τη δύναμη του Θεού που θα έρθει να του προσφέρει ενίσχυση την ώρα της ανάγκης. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Δ/4, εδ. 16, αναφέρει: «Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας». Έτσι θα δούμε και την αλλαγή μέσα στη ζωή μας. Καθώς θα θυμόμαστε τον «παλαιό οίνο», την παλιά μας ζωή και θα γευόμαστε τη γλυκύτητα του «νέου οίνου», θα επαναλαμβάνουμε προς το Θεό τα λόγια του αρχιτρίκλινου: «Συ εφύλαξας τον καλόν οίνον έως τώρα». Να θυμόμαστε πάντοτε ότι το μέρος το δικό μας είναι η υπακοή και η πίστη, η ενέργεια του θαύματος ανήκει στον Ιησού Χριστό. 

     Εκεί λοιπόν ήταν έξι μεγάλα πιθάρια πέτρινα τα οποία χωρούσαν το καθένα ογδόντα έως εκατόν είκοσι λίτρα νερό που χρησίμευε για να πίνουν, αλλά κυρίως για το πλύσιμο των χεριών πριν και μετά το γάμο σύμφωνα με τα έθιμα των Εβραίων. Ο Ιησούς είπε στους υπηρέτες: «γεμίσατε τα δοχεία με νερό» και οι υπηρέτες τα γέμισαν «έως άνω». Τότε τους λέγει ο Κύριος: «αντλήσατε τώρα και φέρτε το στον αρχιτρίλινο». Αρχιτρίκλινος ονομαζόταν ο επιστάτης που σύμφωνα με το έθιμο των Ρωμαίων επιστατούσε στα επίσημα γεύματα και φρόντιζε να υπάρχει επάρκεια και να έρχονται με τακτική σειρά τα φαγητά και τα ποτά. Πήγαν λοιπόν οι υπηρέτες το κρασί που έβγαλαν από τα πιθάρια και καθώς το γεύτηκε ο αρχιτρίκλινος συνειδητοποίησε ότι κάτι ασυνήθιστο είχε συμβεί. Φώναξε λοιπόν το γαμπρό και του είπε: «Όλος ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί και όταν μεθύσουν, τότε βγάζει το κατώτερο. Εσύ κράτησες το καλό κρασί ως τώρα». Βεβαίως ο αρχιτρίκλινος δεν γνώριζε που είχε βρεθεί το κρασί, όμως οι μαθητές που συνόδευαν τον Κύριο το γνώριζαν πολύ καλά τι είχε συμβεί καθώς είχαν γίνει μάρτυρες του πρώτου θαύματος του Κυρίου. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ενισχυθεί η πίστη τους στη θεότητα του Ιησού Χριστού. (εδ. 11). 

     «ο κόσμος δίνει πρώτα το καλό κρασί». Ήταν συνήθεια στα γλέντια να προσφέρουν πρώτα το καλό κρασί και στη συνέχεια μετά το φαγητό και το ποτό οι άνθρωποι επηρεασμένοι, μη μπορώντας να το εκτιμήσουν, προσέφεραν το «δεύτερο» κρασί. Πάντα ο κόσμος στην αρχή προσφέρει το καλύτερο που διαθέτει. Προσφέρει στους νέους ό,τι πιο ελκυστικό έχει και όταν πια σπαταλήσουν τη ζωή τους σε μάταιες σαρκικές απολαύσεις και σιγά – σιγά κουρασμένοι και γερασμένοι αρχίζουν να αποκάμνουν, τους εγκαταλείπει. Ας θυμηθούμε εκείνον το νέο της παραβολής του «ασώτου». Όλα ξεκίνησαν με χαρές, με γλέντια, με σαρκικές απολαύσεις, με δόξες, με τιμές. Αυτό είναι το «πρώτο κρασί» του κόσμου, ακολουθεί σε λίγο το «δεύτερο κρασί»: «Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων, τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδιδεν εις αυτόν». (Λουκάς ΙΕ/15: 16). Θα λέγαμε ότι η χριστιανική ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Χριστός προσφέρει το καλύτερο κρασί στο τέλος. Καθώς οι δυνάμεις εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, έρχεται ο Χριστός να τον ανανεώσει. «τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήρας σου, η νεότης σου ανανεούται ως του αετού». (Ψαλμός ΡΓ/103: 5). 

       Έτσι λοιπόν ο Κύριος έκανε το πρώτο θαύμα στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας. «αύτη ήταν η αρχή των σημείων». Κάθε αναφορά που γίνεται σε απόκρυφα ευαγγέλια για θαύματα του Κυρίου κατά την παιδική του ηλικία πριν από το θαύμα της Κανά αποτελούν μυθεύματα και πλάνες. 

     Με το θαύμα στην Κανά της Γαλιλαίας αρχίζει ο Ιησούς Χριστός να αποκαλύπτει τη δόξα Του στο δημόσιο βίο του. Με το θαύμα αυτό έδωσε τον «καινούργιο οίνο». Το «παλιό κρασί» που έλειψε ήταν σύμβολο της πρόσκαιρης απόλαυσης, την οποία προσέφερε η «Παλαιά Οικονομία». Τώρα εγκαινιάζεται η «Νέα οικονομία» κατά την οποία ο Κύριος Ιησούς προσφέρει το καινούργιο κρασί της χάριτος, της αγάπης και του ελέους του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου, που θα τον επικαλεστεί μέσα στη ζωή του «εν πνεύματι και αληθεία» και θα πιστέψει σ’ Αυτόν. ---