39 Και αφού τα τελείωσαν όλα, σύμφωνα με τον νόμο τού Κυρίου, επέστρεψαν στη Γαλιλαία, στην πόλη τους, τη Ναζαρέτ.
40 Το δε παιδί αύξανε, και δυναμωνόταν στο πνεύμα, γεμίζοντας με σοφία και χάρη Θεού ήταν επάνω του.
41 Και οι γονείς του πήγαιναν κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ, κατά τη γιορτή τού Πάσχα.
42 Και όταν έγινε δώδεκα χρόνων, αφού είχαν ανέβει στα Ιεροσόλυμα, σύμφωνα με τη συνήθεια της γιορτής,
43 και τελείωσαν τις ημέρες, ενώ αυτοί επέστρεφαν, το παιδί, ο Ιησούς, είχε μείνει πίσω στην Ιερουσαλήμ και δεν κατάλαβε ο Ιωσήφ και η μητέρα του.
44 Νομίζοντας, όμως, ότι ήταν στη συνοδεία, ήρθαν μιας ημέρας δρόμο και τον αναζητούσαν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνώριμους.
45 Και επειδή δεν τον βρήκαν, ξαναγύρισαν στην Ιερουσαλήμ αναζητώντας τον.
46 Και ύστερα από τρεις ημέρες τον βρήκαν μέσα στο ιερό, να κάθεται ανάμεσα στους δασκάλους, και να τους ακούει, και να τους ρωτάει.
47 Και όλοι όσοι τον άκουγαν, έμεναν εκστατικοί για τη σύνεση και τις απαντήσεις του.
48 Και όταν τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι και η μητέρα του είπε σ' αυτόν: Παιδί μου, γιατί μας έκανες αυτό το πράγμα; Δες, ο πατέρας σου και εγώ σε αναζητούσαμε με οδύνη.
49 Και τους είπε: Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να είμαι στα πράγματα του Πατέρα μου;
50 Κι αυτοί δεν κατάλαβαν τον λόγο, που τους μίλησε.
51 Και κατέβηκε μαζί τους, και ήρθε στη Ναζαρέτ και ήταν συνεχώς υποταγμένος σ' αυτούς. Η μητέρα του, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια μέσα στην καρδιά της.
ΣΧΟΛΙΑ :
Σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο ένα αγόρι ενηλικιωνόταν, όταν έφθανε στην ηλικία των 13 ετών, είχε όμως επικρατήσει η συνήθεια πλέον το αγόρι να θεωρείται ενήλικο από το Πάσχα, μετά τη συμπλήρωση του 12ου έτους. Από δω και μπρος πλέον ήταν άνδρας, ήταν «γιος του Νόμου», «γιος της Διαθήκης».
Σ΄ αυτήν την ηλικία οι γονείς του Ιησού Χριστού, ο Ιωσήφ και η Μαρία, τον πήραν μαζί τους και ανέβηκαν από τη Ναζαρέτ όπου κατοικούσαν, στα Ιεροσόλυμα. Για πρώτη φορά ο Κύριος επισκεπτόταν το Ναό στα Ιεροσόλυμα και μπορεί να φανταστεί καθένας ότι για τον Κύριο θα ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό.
Μεγάλες θεολογικές συζητήσεις γίνονταν μέσα στο Ναό, που τράβηξαν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου και Τον απορρόφησαν τόσο πολύ, ώστε τρεις ολόκληρες ημέρες μετά την αναχώρηση των γονέων Του δε φρόντισε να τους αναζητήσει.
Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής, ο Ιωσήφ και η Μαρία, χωρίς να αντιληφθούν την απουσία του μικρού Ιησού, μπήκαν και αυτοί σε ένα πολυάνθρωπο καραβάνι και πήραν το δρόμο, που θα τους οδηγούσε και πάλι στη Ναζαρέτ. Ήταν σίγουροι ότι το φρόνιμο και υπάκουο παιδί τους θα ακολουθούσε και αυτό το καραβάνι και θα ήταν μαζί τους. Σ' αυτήν την πορεία της επιστροφής κυριαρχούσαν συζητήσεις, απόψεις, εντυπώσεις για τις τόσο ωραίες εμπειρίες, που όλοι είχαν από τούτη την επίσκεψη στην πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ.
Απορροφημένοι απ’ όλα αυτά οι γονείς του Κυρίου, προχώρησαν μια ολόκληρη ημέρα, χωρίς να αντιληφθούν ότι το παιδί δεν ήταν ανάμεσά τους. Μονάχα, όταν άρχισε να βραδιάζει, αντιλήφθηκαν ξαφνικά ότι το παιδί δεν ήταν μαζί τους. Έτρεξαν ανήσυχοι πάνω κάτω, μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, ρώτησαν δεξιά – αριστερά, πουθενά δεν μπόρεσαν να βρουν το παιδί. Ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι είχαν αφήσει τον παιδί πίσω στην Ιερουσαλήμ.
Τούτο το επεισόδιο φαίνεται παράξενο, απροσδόκητο, πλην όμως τυχαίνει να συμβαίνει πολλές φορές μέσα στη ζωή Χριστιανών ανθρώπων. Να προχωράει κανείς μέσα στους δρόμους τούτης της ζωής χωρίς το Χριστό, γιατί δεν Τον γνώρισε και αφού δεν τον γνώρισε δεν τον αναζητεί και έτσι βαδίζει πολλές φορές πορεία μια ζωής χωρίς Εκείνον, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό και κατά συνέπεια, χωρίς καμία ελπίδα. Τραγωδία τούτη η πορεία, τούτη η ζωή.
Όμως, υπάρχει και η έσχατη τραγωδία. Υπάρχει κάτι που είναι πολύ χειρότερο από αυτό, να έχει γνωρίσει ο άνθρωπος το Χριστό, να έχει γευθεί τις επεμβάσεις Του μέσα στη ζωή του, να είναι αναγεννημένος, δικός Του, να έχει μπει ο Χριστός στο δρόμο της ζωής του, να έχει προχωρήσει μαζί με το Χριστό στη ζωή του και ξαφνικά να τον χάσει τον Κύριο, τούτο είναι πραγματικά ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία!
Να βαδίζεις μέσα στη δύσκολη και κακοτράχαλη πορεία της ζωής, να χρειαστείς τον Κύριο, για τον οποίο νόμιζες ότι ήταν μαζί σου και ξαφνικά να διαπιστώσεις ότι δεν είναι κοντά σου. Τι ασύλληπτη τραγωδία! Βεβαίως μπορεί να έχεις πάρει μαζί σου το όνομα του Χριστού, μπορεί μαζί σου να έχεις πάρει και την ταυτότητά σου, η οποία με κεφαλαία γράμματα να γράφει: ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, να έχεις μαζί σου όλες εκείνες τις θαυμαστές εμπειρίες του παρελθόντος από την προγενέστερη πορεία σου με τον Ιησού Χριστό, αλλά τώρα να μην έχεις τον Χριστό κοντά σου.
Δυστυχώς υπάρχει αυτή η δυνατότητα και αυτή η πιθανότητα.
Θα ήθελα ιδιαίτερα να προσέξουμε κάποιες βασικές εκφράσεις αυτού του ατυχούς γεγονότος.
Νόμιζαν ότι ο Ιησούς ήταν μαζί τους. «Επειδή νόμιζαν ότι ήταν στη συντροφιά». Τι τραγικό να βαδίζεις στη ζωή και να νομίζεις ότι ο Χριστός είναι μαζί σου, αλλά αυτός να μην είναι! Πιστεύω ότι τούτη είναι η καλύτερη κατάσταση και το πιο επιθυμητό αποτέλεσμα για τον εχθρό της ψυχής, τον αιώνιο πλάνο.
Μέσα από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα, κλπ τούτο προσπάθησε να επιτύχει ο εχθρός. Να εξαπατήσει τον άνθρωπο να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει. Και έρχεται ο άλλος και λέει: "Εγώ, δεν είμαι εγώ Χριστιανός, δεν είμαι εγώ του Χριστού;" Πόσοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε ναυάγια, γιατί «νόμιζαν» ότι στην πορεία της ζωής τους ήταν μαζί τους ο Χριστός, αλλά δεν ήταν.
Τι είναι εκείνο που μπορεί να μας κάνει να χάσουμε το Χριστό στη ζωή μας, να διαρρήξει τις σχέσεις μας με το Θεό και να χάσουμε το πρόσωπό Του και την επικοινωνία μαζί Του; Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίούς», (κεφ. Η/8, εδάφ. 35), ερωτά: «Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στεναχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;" Τίποτα απολύτως από όλα αυτά δεν μπορούν να μας χωρίσουν από την πηγή της ζωής, από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Οι δικοί Του είναι απόλυτα ασφαλείς και κανένας και καμία περίσταση στη ζωή τούτη δεν μπορεί να μας χωρίσει από το Χριστό. Ο πιστός άνθρωπος χωρίζεται από το Θεό μόνον, όταν μπει στη ζωή του η αμαρτία. Η παρακοή του θελήματός Του που πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα μια άστατη ζωή που είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει μοιραία στην απομάκρυνσή μας από τον Θεό.
Στο βιβλίο των "ΚΡΙΤΩΝ", (κεφ. ΙΣ/16, εδάφ. 20), (Παλαιά Διαθήκη) αναφέρεται κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Σαμψών, το παιδί του Θεού, ο ορισμένος από το Θεό Κριτής στον Ισραήλ, ο άνθρωπος που είχε ζήσει φοβερές εμπειρίες και είχε κάνει μεγάλους άθλους, με τη δύναμη του Θεού, κάποια στιγμή μέσα στη ζωή του "νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του", αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Εξαιτίας των άστοχων επιλογών του ο Θεός είχε απομακρυνθεί από τη ζωή του και ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει. Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Κι αυτή (η Δαλιδά) είπε: Οι Φιλισταίοι επάνω σου, Σαμψών. Κι αυτός ξύπνησε από τον ύπνο του, και είπε: Θα βγω όπως και άλλοτε, και θα εκτιναχθώ. Αλλ' αυτός δεν γνώρισε ότι ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ' αυτόν». Νόμιζε ότι ο Θεός ήταν μαζί του, αλλά διαψεύστηκε. Είχε προδώσει το μυστικό του Θεού στον εχθρό, είχε διαρρήξει τη σχέση του με το Θεό εξαιτίας των άστοχων και επιπόλαιων επιλογών του. Είχε παραβιάσει τη σχέση του με το Θεό και κοιμόταν ήσυχος με την απατηλή ψευδαίσθηση ότι, όπως γινόταν και τις άλλες φορές, θα σηκωνόταν πάλι δυνατός και θα νικούσε τους εχθρούς του. Εξωτερικά δεν είχε αλλάξει τίποτα ήταν ο ίδιος ο Σαμψών, αλλά με μία θλιβερή διαφορά. Ο Κύριος είχε απομακρυνθεί απ’ αυτόν και η τραγωδία ήταν ότι ο Σαμψών δεν το είχε καταλάβει, δεν το είχε αντιληφθεί. Το αποτέλεσμα τραγικό.
Η Εκκλησία της Λαοδίκειας νόμιζε ότι ο Χριστός ήταν μέσα σ’ αυτήν και ότι Τον υπηρετούσε. Ήταν μια εκκλησία με μεγάλο όνομα, με πλούτο, με παρελθόν. Είχε τα πάντα αλλά δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Χριστός δεν ήταν μέσα στην εκκλησία. Δεν είχε αντιληφθεί ότι ο Κύριος στεκόταν έξω από την πόρτα και χτυπούσε. Ο Λόγος του Θεού, μέσα από το βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Γ, εδάφ. 20), μας αναφέρει : «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού».
Τι ακριβώς είχε συμβεί. Επειδή η εκκλησία μιλούσε, κήρυττε για το Χριστό, νόμιζε ότι ο Κύριος ήταν μαζί της.
Ο Κύριος ιδιαιτέρως επισημαίνει τούτο το τραγικό γεγονός. Πολλοί εκείνη την ημέρα θα πουν πολλά ενώπιον του Κυρίου. "Τότε, θα αρχίσετε να λέτε: "Φάγαμε μπροστά σου και ήπιαμε, και δίδαξες στις πλατείες μας" (Λουκάς ΙΓ/13: 26). Η απάντηση του Κυρίου θα είναι σκληρή και κατηγορηματική. Ποτέ δε σας γνώρισα. Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. Ζ/7, εδάφ. 21-23) αναφέρει την απάντηση του Κυρίου: «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε, αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο Όνομά σου, και στο Όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο Όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ' αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία». Νόμιζαν ότι ο Χριστός ήταν μαζί τους, αλλά τον είχαν αφήσει πίσω και είχαν κάνει πολλών ημερών οδοιπορία στο δρόμο της ζωής τους προχωρώντας χωρίς το Χριστό.
Όταν βαδίζεις στη ζωή σου χωρίς το Χριστό, να θυμάσαι εκείνον τον άνθρωπο που «κατέβαινε» από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ (παραβολή του Καλού Σαμαρείτη Λουκάς Ι/10: 30–37). Ο άνθρωπος αυτός της παραβολής άφηνε το χώρο της παρουσίας του Θεού που ήταν η Ιερουσαλήμ και πήγαινε προς την "καταραμένη" από το Θεό Ιεριχώ (Ιησούς τ. Ναυή, κεφ. Σ/6, εδ. 26) εκεί που δεν υπήρχε η παρουσία του Θεού. Το αποτέλεσμα της άστοχη αυτής επιλογής μας το αναφέρει ο Ευαγγελιστής "Λουκάς" (κεφ. Ι/10, εδάφ. 30): «αποκριθείς ο Ιησούς είπεν, άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς, οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή».
Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας ζωής, μιας πορείας χωρίς το Χριστό.
Ο Ιωσήφ και η Μαρία, μπλεγμένοι μέσα στο πλήθος έχασαν τον Χριστό. Αχ τούτο το πλήθος, ο κόσμος, τι μεγάλο εμπόδιο είναι για να βαδίσεις προς το Χριστό και με το Χριστό.
Έναν παραλυτικό ήθελαν να τον οδηγήσουν στο Χριστό, για να τον θεραπεύσει, αλλά το πλήθος τους εμπόδιζε και αναγκάστηκαν να τον κατεβάσουν από τα κεραμίδια (Λουκάς Ε/5: 19). «Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού».
Ένας τελώνης στην Ιεριχώ, που άκουγε στο όνομα Ζακχαίος, ήθελε να δει το Χριστό, αλλά το πλήθος τον εμπόδιζε και αναγκάστηκε να ανέβει πάνω σε μια συκομουριά. (Λουκάς ΙΘ/19: 1-10).
Για έναν τυφλό ζητιάνο στην Ιεριχώ, ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Και έρχονται εις Ιεριχώ. Και ενώ εξήρχετο από της Ιεριχώ αυτός και οι μαθηταί αυτού και όχλος ικανός, ο υιός του Τιμαίου Βαρτίμαιος ο τυφλός εκάθητο παρά την οδόν ζητών. Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζει και να λέγει Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με». (Μάρκος Ι/10: 46-48). Και εδώ βλέπουμε το πλήθος να είναι ένα εμπόδιο, για να συναντήσει το Χριστό. "Μη φωνάζεις" του έλεγαν, όμως αυτός τους αγνοούσε φώναζε όλο και πιο πολύ. Το αρχαίο κείμενο αναφέρει: "και επετίμων αυτώ πολλοί ίνα σιωπήσει ο δε πολλώ μάλλον έκραζεν: Υιε Δαβίδ ελεησόν με".
Αυτό είναι το πλήθος και αυτή είναι η δύναμη του πλήθους. Όμως παντού και πάντοτε, όσο δυνατό και αν φαίνεται το σύστημα, θα υπάρχει κάποιος τρόπος, για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Χριστό. Μέσα σ’ αυτό το πλήθος μας έχει βάλει ο Κύριος, για να ζήσουμε. Εκείνο το τελευταίο βράδυ της ζωής του ο Κύριος προσευχήθηκε θερμά προς τον Πατέρα και είπε : «Δεν παρακαλώ να τους σηκώσεις από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάννης ΙΖ/17: 15). Και είναι η δύναμη του Κυρίου που μας φυλάει καθημερινά. Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α, εδάφ. 4) αναφέρεται: «οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα, διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ».
Στην εποχή μας υπάρχει ένας ακόμα ύπουλος παράγοντας που μπορεί να με κάνει και να σε κάνει να χάσεις ή να ξεχάσεις το Χριστό στη ζωή σου. Ασχολίες, πολλές ασχολίες, μέριμνες βιοτικές απορροφούν καθημερινά όλο μας το χρόνο. Ο Κύριος ήταν ιδιαίτερα επικριτικός στο σημείο αυτό. Τα λόγια Του ήταν λιτά, σοβαρά και κατανοητά: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκάς ΚΑ/21: 34).
Μεγάλο όπλο του εχθρού οι μέριμνες. Δε μένει χρόνος για μελέτη και για προσευχή. Όσο πιο πολυάσχολη είναι η ζωή, τόσο πιο κενή είναι. Μόνον με το Χριστό μπορεί να γεμίσει η ζωή του ανθρώπου και με τίποτα άλλο. Ο κόσμος δίνει μια πρόσκαιρη χαρά τόσο σύντομη και τόσο προσωρινή, για να ακολουθήσει μια ατέλειωτη πίκρα.
Θυμηθείτε εκείνον το νέον που έχει απαιτήσει και έχει λάβει «το επιβάλλον μέρος της ουσίας». (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). "Χαρά στο δρόμο, χαρά στην αρχή της νέας ζωής, όμως πολύ σύντομα, λάσπη, γουρούνια, ξυλοκέρατα, τσακωμός με τους χοίρους, αγωνία πρόλαβαν τα γουρούνια και έφαγαν όλα τα ξυλοκέρατα, νηστικό το παιδί του Θεού". Πώς μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος μακριά από το Χριστό, αλλά και ένα ζωντανό παράδειγμα για το πόσο φτηνά η αμαρτία πληρώνει τον άνθρωπο.
Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί για το πού έχασαν το Χριστό η Μαρία και ο Ιωσήφ. Δεν τον έχασαν μέσα στους "δρόμους του κόσμου", μέσα στις γήινες και εφήμερες απολαύσεις τους. Τον έχασαν μέσα σ' ένα περιβάλλον θρησκευτικού χαρακτήρα. Επέστρεφαν από την Ιερουσαλήμ, από το Ναό, όπου είχαν πάει για να προσευχηθούν. Επέστρεφαν μαζί με άλλους πιστούς και λογικό είναι να φανταστεί κανείς ότι οι συζητήσεις τους ήταν γύρω από τις αναμνήσεις τους, από τις τελετές του Ναού.
Φαίνεται παράξενο αλλά δεν είναι ασυνήθιστο. Δεν αρκεί που πηγαίνω στην εκκλησία, να ψάλλω, να κηρύττω, να κάνω υπηρεσίες κλπ Ακόμα και σ' ένα περιβάλλον έντονα θρησκευτικό μπορεί να χάσεις την επαφή σου με τον Χριστό. Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί εκεί χάνεται ευκολότερα χωρίς ο άνθρωπος να το αντιληφθεί, όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει την πορεία κατά το "πνεύμα" και βαδίζει κατά "σάρκα", ξεκινώντας από μικρά, αλλά κρίσιμα λάθη. Όταν η χριστιανική ζωή, που αποβλέπει σε ένα Πρόσωπο και ένα σωτήριο Έργο, μετατραπεί σε φανατισμό, θρησκοληψία, σε τυπικές θρησκευτικές τελετές κλπ, τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Τα βλέπουμε γύρω μας. Όταν αρχίζει κανείς να επιλέγει εκκλησίες. Αυτή, όχι εκείνη.... Τότε παραμένει το θρησκευτικό περιβάλλον, αλλά δεν παραμένει ο Κύριος.
Όμως μέσα σε τούτη την τραγική ιστορία υπάρχει και ένα μεγάλο μήνυμα: «Έχασαν το Χριστό, αλλά τον ξανά βρήκαν». Όλοι οι δρόμοι μπορούν στη ζωή να κλείσουν. Ένας μόνο δεν μπορεί να κλείσει, ο δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα. Ο δρόμος της επικοινωνίας, δια της προσευχής, με το Θεό. Τούτο το δρόμο, που ήταν κλειστός και τον άνοιξε με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός, κανένας πλέον δε μπορεί να τον κλείσει. Ο δρόμος της επιστροφής, της μετάνοιας, είναι και θα είναι, πάντοτε ανοιχτός. Ο Θεός περιμένει πάντοτε το παιδί του να γυρίσει πίσω.
Παρατηρώντας τους δύο αυτούς ανθρώπους, τον Ιωσήφ και τη Μαρία, από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι ο Χριστός δεν ήταν μαζί τους, διαπιστώνουμε ότι :
1/ Επέστρεψαν πίσω, πήραν τον ίδιο δρόμο, που είχαν διανύσει. Γύρισαν πίσω και δεν σταμάτησαν, παρά μόνον όταν έφθασαν στο σημείο που είχαν χάσει τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, για να βρει ο αποστατημένος άνθρωπος και πάλι το Χριστό στη ζωή του. Γύρνα πίσω. Σκέψου, πού δε στάθηκες, όπως ο Κύριος σε ήθελε, τι ήταν εκείνο που στάθηκε εμπόδιο στην πορεία μαζί Του. Ποια ήταν η αιτία της πτώσης σου. Ήταν μια «μικρή» αμαρτία; Μια παραμέληση της σχέσης με το Θεό;
2/ Τούτοι οι άνθρωποι, για μια μέρα απροσεξίας πέρασαν τρεις μέρες θλίψης. Από πόσες περιπέτειες στη ζωή θα είχαμε γλυτώσει, αν είμαστε περισσότερο προσεκτικοί. Η επιστροφή έχει θλίψη, έχει μετάνοια, έχει συντριβή. «Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη δεν θα την καταφρονήσει ο Κύριος» (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ.. 17).
Επί τέλους, αφού γύρισαν πίσω, αφού τον αναζήτησαν, βρήκαν τον Κύριο στο Ναό.
Ενώ εκεί θα έπρεπε να πάνε κατευθείαν, έψαξαν όμως οπουδήποτε αλλού και ταλαιπωρήθηκαν για τρεις ολόκληρες ημέρες. Τούτο το γεγονός συμβαίνει πολλές φορές μέσα στην ζωή ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Δοκιμάζει ο άνθρωπος διάφορες λύσεις εκτός από τη σωστή, που είναι "ο ναός" και ο ναός δεν είναι κάποιο χρυσοποίκιλτο κτίριο, αλλά είναι εκεί που είναι η παρουσία του Θεού. Είναι το αυθόρμητο, το ταπεινό άνοιγμα της καρδιάς στην παρουσία του Θεού. Εκεί ο Θεός περιμένει την κάθε ψυχή που θα μετανοήσει., που θα Τον εκζητήσει, που θα νιώσει και θα αισθανθεί την απουσία Του μέσα στη ζωή της.
Αυτός είναι ο Κύριος.
Αυτός είναι ο δρόμος της επιστροφής, αυτός είναι ο Ναός, εκεί θα τον ξαναβρεί η ψυχή, για να συνεχίσει μαζί Του πλέον, τον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο τούτης της ζωής.
---
