Στοχεύουντας στο άπειρο.

Βιβλίο "Β΄ Βασιλέων", κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14 – 20.        (Παλαιά Διαθήκη).

14 Και ο Ελισσαιέ αρρώστησε την αρρώστια του από την οποία και πέθανε. Και ο Ιωάς, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, κατέβηκε σ' αυτόν, και έκλαψε μπροστά του, και είπε: Πατέρα μου, πατέρα μου, άμαξα του Ισραήλ, και ιππικό του! 

15 Και ο Ελισσαιέ είπε σ' αυτόν: Πάρε ένα τόξο και βέλη. Και πήρε κοντά του ένα τόξο και βέλη. 

16 Και είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Βάλε το χέρι σου επάνω στο τόξο. Και έβαλε το χέρι του και ο Ελισσαιέ έβαλε τα χέρια του επάνω στα χέρια τού βασιλιά. 

17 Και είπε: Άνοιξε το παράθυρο προς ανατολάς. Και το άνοιξε. Και ο Ελισσαιέ είπε: Τόξευσε. Κι εκείνος τόξευσε. Και είπε: Το βέλος τής σωτηρίας τού Κυρίου, και το βέλος τής σωτηρίας από τους Συρίους! Και θα πατάξεις τους Συρίους στην Αφέκ, μέχρις ότου τους συντελέσεις. 

18 Και είπε: Πάρε βέλη. Και πήρε. Και είπε στον βασιλιά τού Ισραήλ: Ρίξε επάνω στη γη. Και έριξε τρεις φορές, και σταμάτησε. 

19 Και ο άνθρωπος του Θεού οργίστηκε γι' αυτόν, και είπε: Έπρεπε να ρίξεις πέντε ή έξι φορές τότε θα χτυπούσες τους Συρίους μέχρις ότου τους συντελέσεις τώρα, όμως, θα πατάξεις τους Συρίους μόνον τρεις φορές. 

20 Και ο Ελισσαιέ πέθανε, και τον έθαψαν. Και τον επόμενο χρόνο τάγματα των Μωαβιτών έκαναν εισβολή στη γη. 

……………… 

25 Και ο Ιωάς, ο γιος τού Ιωάχαζ, πήρε ξανά από το χέρι τού Βεν-αδάδ, του γιου τού Αζαήλ, τις πόλεις, που ο Αζαήλ είχε πάρει στον πόλεμο από το χέρι τού Ιωάχαζ, του πατέρα του. Τρεις φορές τον πάταξε ο Ιωάς, και ξαναπήρε τις πόλεις τού Ισραήλ. 

           ΣΧΟΛΙΑ: 

       Όταν ο προφήτης Ελισαιέ κόντευε να πεθάνει, τον επισκέφτηκε ο Ιωάς που ήταν βασιλιάς στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και έκλαιγε μπροστά του λέγοντας: «Πατέρα μου, πατέρα μου! Εσύ είσαι η άμαξα του Ισραήλ και το ιππικό του». Εννοούσε ότι άνθρωποι με το ηθικό και πνευματικό ανάστημα του Ελισαιέ αποτελούσαν την καλύτερη και πιο σίγουρη προστασία του Ισραήλ. Με τα ίδια λόγια και ο Ελισαιέ είχε θρηνήσει για την αναχώρηση του Ηλία (Β/2: 12). Καταλάβαινε ότι ο θάνατος του προφήτη θα ήταν μεγάλη απώλεια για το βασίλειο του Ισραήλ. Από το κρεβάτι της αρρώστιας του ο Ελισαιέ έδωσε οδηγίες στον Ιωάς να πάρει το τόξο του και βέλη, να τοξεύσει ανατολικά και έπειτα να χτυπήσει το έδαφος με τα βέλη. Το βέλος που σημάδευσε ανατολικά συμβόλιζε τη νίκη κατά των Συρίων που είχαν καταλάβει τη χώρα των Ισραηλιτών ανατολικά του Ιορδάνη. Επειδή ο Ιωάς χτύπησε το έδαφος μόνο τρεις φορές, θα νικούσε τη Συρία μόνο τρεις φορές. Αν είχε χτυπήσει πέντε ή έξι φορές, η απειλή της Συρίας θα μπορούσε να είχε περιοριστεί δραστικά. Του έλειπε όμως η επιμονή, η υπομονή και η διορατικότητα. Ο Ιωάς όφειλε να ξέρει τη σημασία των πράξεών του, διαφορετικά δε θα έπρεπε να είχε αναλάβει τέτοιες ευθύνες. Ο θάνατος του Ελισαιέ δεν προμήνυε καλό για το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ. 

       Ενώ ο Αζαήλ, ο βασιλιάς της Συρίας συνέχιζε να καταδυναστεύει το λαό Ισραήλ, ωστόσο ο Θεός για μια ακόμα φορά τους έδειξε την εύνοιά του για χάρη της διαθήκης που είχε κάνει με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ και δε θέλησε να τους καταστρέψει. Τελικά ο Αζαήλ, ο βασιλιάς της Συρίας, πέθανε και στη θέση του βασίλευσε ο γιος του ο Βεν-αδάδ. Σε εκπλήρωση της προφητείας του Ελισαιέ, ο Ιωάς ανέκτησε και πάλι τις πόλεις του Ισραήλ, που είχε κυριεύσει ο Βεν – Αδάδ, ο βασιλιάς της Συρίας κάτι που συνέβη μετά από τρεις διαδοχικές νίκες. 

      Σε λίγες ώρες ένας καινούργιος χρόνος αρχίζει. Η αλλαγή κάθε χρόνου είναι ένα ορόσημο, ένας σταθμός, ένα σημείο αναφοράς μέσα στη ζωή. Ο καινούργιος χρόνος είναι ένας καινούργιος επικίνδυνος δρόμος, αφού έχει 365 επικίνδυνες στροφές. Όλοι οι άνθρωποι τούτο το μεταίχμιο το θεωρούν ως ένα σημαντικό σταθμό στον οποίο σταματούν, για να κάνουν απολογισμό των προσπαθειών τους, να αναθεωρήσουν καταστάσεις, να καταστρώσουν νέα σχέδια, να προγραμματίσουν νέες δραστηριότητες, να βάλουν νέους στόχους για τους οποίους θα αγωνιστούν να πετύχουν μέσα στο νέο χρόνο. Προγραμματίζουν πως θα αξιοποιήσουν το χρόνο τους καλύτερα με κάθε τρόπο. 

    Πόσο σωστά σκέπτονται οι άνθρωποι, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, για να πετύχουν στις δραστηριότητές τους, ενώ γνωρίζουν ότι όλα τούτα είναι προσωρινά, είναι εφήμερα. Ο Κύριος προειδοποίησε τα δικά του παιδιά να προσέχουν ιδιαίτερα, διότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμότεροι εις την εαυτών γενεά, παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκάς ΙΣ/16: 8). Τι τραγικό αλήθεια! Πόσο μεγάλη σοφία, πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται, για να σταθούμε όπως πρέπει και να μην φανούμε «άσοφοι»! Να θυμόμαστε και εκείνον τον άδικο οικονόμο που τον επαίνεσε ο Κύριος για την προνοητικότητά του, για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Ο Κύριος με τον «έπαινό Του» στον άδικο διαχειριστή θέλει να πει σε κάθε δικό Του παιδί: «Μακάρι και συ να είχες την ίδια σπιρτάδα, την ίδια οξυδέρκεια, την ίδια εξυπνάδα στα πνευματικά, που έχουν εκείνοι που κυνηγούν τα υλικά πράγματα». Όπως ο διαχειριστής έλαβε μέτρα, για να σιγουρέψει ότι θα είχε φίλους, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, έτσι ακριβώς και ο χριστιανός θα πρέπει να χρησιμοποιεί τα αγαθά του Κυρίου με τέτοιον τρόπο που να σιγουρέψει ότι θα τον υποδεχτούν με ανοιχτές αγκαλιές, όταν θα πάει στον ουρανό. 

       Μεταίχμιο είναι και για το Χριστιανό η μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλο, ορόσημο, που θα πρέπει να το δει κάτω από μία διαφορετική σκοπιά από τους «υιούς του αιώνος τούτου». Θα πρέπει να είναι ώρες απολογισμού, αλλά και ώρες προγραμματισμού στον τομέα τον πνευματικό και στον τομέα της σχέσης του με το Θεό και δημιουργό του. Καλείται ο πιστός άνθρωπος να θέσει στόχους όχι προσωρινούς σαν των ανθρώπων, αλλά στόχους που θα επεκτείνονται μέσα στην αιωνιότητα. 

    Αρχίζοντας από τον απολογισμό, στην καρδιά του κάθε ανθρώπου έρχεται μια κραυγή ευχαριστίας για το Θεό και μία ομολογία. Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί και τούτο το χρόνο που πέρασε ήσουν μαζί μας. Το ότι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμα χρόνου δεν είναι αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών, είναι αποτέλεσμα της Αγάπης, της μακροθυμίας και του Ελέους του Θεού. Στο διάστημα που πέρασε ο Κύριος ήταν μαζί μας. Ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε. 

   Καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής του καινούργιου χρόνου και καλούμαστε να προγραμματίσουμε νέους στόχους, ας είμαστε προσεκτικοί, αντικειμενικοί έχοντας σε κάθε απόφασή μας λάβει τη γνώμη Εκείνου του «θαυμαστού συμβούλου» (Ησαΐας Η/8 : 6) που δεν είναι άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ας θυμηθούμε τα λόγια του προφήτη «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης». 

    Ας ταυτίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα Εκείνου και ας συναποφασίσουμε. Το Πνεύμα του Θεού μας καλεί να βάλουμε μεγάλους, υψηλούς στόχους που θα είναι αντάξιοι των προσδοκιών του ζωντανού Θεού. Μη διστάσουμε να κοιτάξουμε ψηλά, να στοχεύσουμε προς το άπειρο, γιατί ο Θεός που συνεργάζεται μαζί μας είναι Θεός άπειρων προοπτικών και δυνατοτήτων. Η ιστορία που αναφέρουμε από το κεφ. ΙΓ/13 του βιβλίου «Β’ Βασιλέων» της Παλαιάς Διαθήκης είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τον τρόπο με τον οποίον θα πρέπει να σκεπτόμαστε στα πνευματικά πράγματα και για τους στόχους που θα πρέπει να βάζουμε. Είναι δε βέβαιο ότι η νίκη στον πνευματικό τομέα και κάθε επιτυχία βασίζεται στο μέτρο της υπακοής στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του. Ας τοξεύσουμε μαζί με το Θεό όσο πιο μακριά μπορούμε. Ας βάλουμε ως στόχο το άπειρο, το μεγάλο, το ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου, γιατί ο Θεός που αγωνίζεται μαζί μας είναι Θεός άπειρων προοπτικών και δυνατοτήτων. Ας προσέξουμε να μη μετράμε πράγματα και καταστάσεις στηριζόμενοι στη δική μας μικρότητα και αδυναμία. Τα σχέδια και οι οραματισμοί μας, όσον αφορά τη σχέση μας με το Θεό, μέσα στον καινούργιο χρόνο να μην είναι περιορισμένα. Ας γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι δυνατά «συν Θεώ». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «Τα πάντα δύναμαι δια τους ενδυναμούντος με Χριστού». 

      Ας θυμηθούμε άλλη μια φορά, για να πάρουμε θάρρος, δύναμη, σιγουριά, τα λόγια τα οποία είπε ο Θεός στον Ιησού του Ναυή, όταν μαζί με το λαό διάβηκαν τον Ιορδάνη ποταμό και πλέον μπροστά τους είχαν τη γη των υποσχέσεων, τη γη της επαγγελίας, που έπρεπε να κατακτήσουν: 

3 Πάντα τον τόπον, επί του οποίου πατήσει το ίχνος των ποδιών σας, εις εσάς έδωκα αυτόν, καθώς είπα προς τον Μωυσή 

4 από της ερήμου και του Λιβάνου τούτου και έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού του Ευφράτου, πάσα η γη των Χετταίων, και έως της θαλάσσης της μεγάλης προς δυσμάς του ηλίου, θέλει είσθαι το όριόν σας. 

5 Δεν θέλει δυνηθή άνθρωπος να σταθή εναντίον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου καθώς ήμην μετά του Μωϋσέως, θέλω είσθαι μετά σού δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει. 

6 Ίσχυε και ανδρίζου διότι συ θέλεις κληροδοτήσει εις τον λαόν τούτον την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών να δώσω εις αυτούς. (Ιησούς τ. Ναυή Α : 3-6). 

      Τι παρήγορα λόγια είναι τούτα, καθώς μπαίνουμε μέσα σε ένα χρόνο αστάθειας, αβεβαιότητας, οικονομικής δυσπραγίας, κοινωνικών ανακατατάξεων, φόβου για τα επερχόμενα δεινά, με φήμες πολέμων κυριαρχούν παντού και ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής. Ας στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού, που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και ας βαδίσουμε με θάρρος, με αισιοδοξία, ας κοιτάξουμε μπροστά, ας στοχεύσουμε μακριά έχοντας πάντοτε υπόψη ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητες του Θεού. 

      Καθώς ο Ιησούς τ. Ναυή παρατηρούσε από μακριά τη γη των υποσχέσεων τα νέα έρχονταν το ένα μετά το άλλο και ήταν καταλυτικά, αποτρεπτικά, τρομακτικά. Υπήρχαν μεγάλες οχυρωμένες πόλεις, υπήρχαν άνδρες γιγαντόσωμοι, υιοί Ανάκ με μεγάλη εμπειρία στον πόλεμο, υπήρχαν μεγάλες φυσικές δυσκολίες. Ανθρωπίνως όλα τούτα είναι ακατόρθωτα, είναι αδύνατον να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, όμως μαζί με το Θεό είναι εύκολα, «ψωμάκι» είναι όλα τούτα. (Αριθμοί ΙΔ/14: 9). 

     Ας ακούσουμε και πάλι τον Κύριο, καθώς διαβαίνουμε προς έναν καινούργιο χρόνο. 

1 Άκουε, Ισραήλ συ διαβαίνεις σήμερον τον Ιορδάνην, διά να εισέλθης να κληρονομήσης έθνη μεγαλήτερα και ισχυρότερά σου, πόλεις μεγάλας και τετειχισμένας έως του ουρανού, 

2 λαόν μέγαν και υψηλόν το ανάστημα, υιούς των Ανακείμ, τους οποίους γνωρίζεις και ήκουσας, Τις δύναται να σταθή έμπροσθεν των υιών του Ανάκ; 

3 Γνώρισον λοιπόν σήμερον, ότι Κύριος ο Θεός σου είναι ο προπορευόμενος έμπροσθέν σου είναι πυρ καταναλίσκον αυτός θέλει εξολοθρεύσει αυτούς και αυτός θέλει καταστρέψει αυτούς απ' έμπροσθέν σου και θέλεις εκδιώξει αυτούς και ταχέως εξολοθρεύσει αυτούς, καθώς σοι είπεν ο Κύριος. (Δευτερονόμιον Θ/9: 1-3). 

      Στο νέο χρόνο που μπαίνουμε ο Θεός θέλει να κάνει μεγαλεία ανάμεσά μας. (Λουκάς Α : 49). Όλη η δύναμη στην επίτευξη των στόχων μας θα είναι του Κυρίου. Εκείνο που ζητά από μας ο Θεός είναι το «θέλω», την ελεύθερη συμμετοχή μας στην τήρηση του θελήματός Του. Και συνεχίζει ο Κύριος προς τον Ιησού τ. Ναυή: 

7 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωϋσής ο θεράπων μου μη εκκλίνης απ' αυτού δεξιά ή αριστερά, διά να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης. 

8 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως. 

9 Δεν σε προστάζω εγώ; ίσχυε και ανδρίζου μη φοβηθής μηδέ δειλιάσης διότι είναι μετά σου Κύριος ο Θεός σου όπου αν υπάγης. (Ιησούς τ. Ναυή Α : 7-9). 

      Όλα τούτα αποτελούν αρχές αναλλοίωτες που αφορούν όλους τους καιρούς και όλους τους ανθρώπους. Αν μέσα στο χρόνο που έρχεται δώσουμε ολοκληρωτικά την καρδιά μας στο Θεό, αν σταθούμε δίπλα Του ως συνεργάτες με αληθινό πνεύμα, με ταπείνωση και συντριβή ενώπιόν Του, όλα τα θέματα που μας απασχολούν θα είναι και θέματα του Κυρίου. Γι’ αυτό μη δειλιάσουμε, ας θέσουμε υψηλούς πνευματικούς στόχους, ας κοιτάξουμε και ας στοχεύσουμε μακριά, ψηλά, δυνατά ενθυμούμενοι κάθε στιγμή τα λόγια του Κυρίου: «Εμβλέψας δε ο Ιησούς, είπε προς αυτούς Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά». (Ματθαίος ΙΘ/19 : 26).

       Ένας πονεμένος πατέρας φέρνει το παιδί του μπροστά στον Κύριο. «Διδάσκαλε, έφερα προς σε τον υιόν μου, έχοντα πνεύμα άλαλον και όπου πιάση αυτόν σπαράττει αυτόν, και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται και είπον προς τους μαθητάς σου να εκβάλωσιν αυτό, αλλά δεν ηδυνήθησαν». «Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν, το: Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει». (Μάρκος Θ/9: 23). Σ’ αυτόν που πιστεύει χωρίς όρους και όρια στη δύναμη του αληθινού Θεού όλα είναι δυνατά. Ο Προφήτης Σαμουήλ υπενθυμίζει στο λαό: «μόνον φοβείσθε τον Κύριον και λατρεύετε αυτόν εν αληθεία εξ όλης καρδίας σας διότι είδετε πόσα μεγαλεία έκαμεν υπέρ υμών» (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12 : 24). 

    «Έπρεπε να ρίξεις πέντε ή έξι φορές τότε θα χτυπούσες τους Συρίους μέχρις ότου τους συντελέσεις τώρα, όμως, θα πατάξεις τους Συρίους μόνον τρεις φορές». Μ’ αυτά τα λόγια εύχομαι σε όλους μέσα από την καρδιά μου να έχουμε μια χρονιά καλή και ευλογημένη μαζί με τον Κύριο των δυνάμεων, το Θεό του ουρανό, το ζωντανό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό. Στο νέο χρόνο που έρχεται ας κοιτάξουμε ψηλά, ας στοχεύσουμε μακριά πέρα από τα βλεπόμενα, έχοντας πάντοτε υπόψη μας ότι "οι μάχες είναι του Κυρίου" και ας μη ξεχάσουμε ποτέ: "ότι οι οφθαλμοί του Κυρίου περιτρέχουσι διά πάσης της γης, διά να δειχθή δυνατός υπέρ των εχόντων την καρδίαν αυτών τελείαν προς αυτόν". (Β΄ Χρονικών ΙΣ/16: 9). Ας μην εμποδίσουμε τον Κύριο με άστοχες πράξεις μας, με ανόητες επιλογές μας, με κοντόφθαλμους οραματισμούς μας, να ικανοποιήσει τη μεγάλη Του επιθυμία, που είναι να φανεί δυνατός "εν τω μέσω ημών".  ---

ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ.

         

        Ενώ ο άνθρωπος είχε αμαρτήσει, αποστατήσει, είχε προσβάλλει το Θεό και Δημιουργό Του, ενώ δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας και ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας του (Ρωμαίους Σ/6: 23), για την οποία ο Θεός τον είχε προειδοποιήσει: «εάν φάγεις εξάπαντος θέλεις αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17) πριν από 2.000 χρόνια περίπου, άνοιξαν οι ουρανοί και ο Άγιος Πατέρας και Δημιουργός έδωσε τη λύση για το χαμένο άνθρωπο. 

      Ένα ασήμαντο γεγονός της γέννησης ενός βρέφους σε μία φάτνη αλόγων σε μια μικρή πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπως ακριβώς είχε προφητεύσει δια πνεύματος Αγίου 400 περίπου χρόνια προ Χριστού ο προφήτης Μιχαίας, (κεφ. Ε/5, εδ. 2), έμελλε να αναστατώσει και κυριολεκτικώς να αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τον κόσμο ολόκληρο. 

      Ευαγγέλιον  "κατά ΛΟΥΚΑΝ",  κεφ.  Β/2,   εδ. 1 – 20. 

1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη. 

2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. 

3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη. 

4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ), 

5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος. 

6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει 

7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα. 

8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους. 

9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο. 

10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό 

11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 

12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 

14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας. 

15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε. 

16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη. 

17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί. 

18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν. 

19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της. 

20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς. 

Βιβλίο "Γένεσης", κεφ.  Γ/3, εδ. 15. 

«Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός, και ανάμεσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού». 

 Βιβλίο "Γένεσης", κεφ.  ΜΘ/49, εδ.  10, 11.

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθει ο ΣΗΛΩ και εις αυτόν θέλει είσθε η υπακοή των λαών». 

Επιστολή "Α΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

 «Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο. ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα». 

Επιστολή "προς Γαλάτας", κεφ.  Δ/4, εδ. 4,5. 

«όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία». 

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ. Γ/3, εδ. 16. 

«Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή ίνα μη απολεσθεί πας το πιστεύων εις αυτόν». 

 Επιστολή "Α΄ Κορινθίους", κεφ.  Γ/3, εδ. 11. 

«Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός». 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

       Γιατί ήρθε «το παιδίον» αυτό στον κόσμο μας; Γιατί ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ; Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος, άφησε την δόξα Του στον ουρανό και έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας; (Φιλιππησίους Β/2: 7). Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή "Λουκά"  «ήρθε, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό κόσμο, για να «ελευθερώσει τους δεσμίους» και να λύσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και από δούλο να τον κάνει ελεύθερο (Ιωάννης Η/8: 32). Τούτο το μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου Έργο το πραγματοποίησε με τη θυσία του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά ο Ιησούς Χριστός. «Οποίος πιστέψει εις Αυτόν έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 36). Ήρθε για να φέρει την Ειρήνη πάνω στον κόσμο και να δώσει χαρά και μάλιστα «χαράν μεγάλην» εις τον άνθρωπο, όπως ακριβώς ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένες. «Μη φοβείσθε διότι ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν» (Λουκάς Β/2: 10). 

       Μετά την πτώση του ανθρώπου, όπου ο φόβος και ο τρόμος βασίλευσε μέσα στην καρδιά του, για πρώτη φορά ακούγεται πάνω στην πολύπαθη γη μας η λέξη «μη φοβάστε». Τι παρήγορη λέξη! Πόσες φορές ο Κύριος επαναλαμβάνει τούτη την παρήγορη λέξη στ’ αυτί του κάθε δικού του παιδιού. Μέσα στον κόσμο της σύγχυσης, της ταραχής, της αβεβαιότητας και του φόβου για το σήμερα και για το αύριο έρχεται το πνεύμα του Θεού να σου πει: "μη φοβάσαι ψυχή", "ιδού Εγώ θα είμαι μαζι σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου" (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). "Και αν η μάνα αφήσει το θηλάζον τέκνο αυτής, Εγώ δεν θα σε αφήσω, λέγει ο Κύριος" (Ησαΐας ΜΘ/49: 15). 

    Και εξαίφνης μετά του Αγγέλου εφάνει πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων το Θεό και λεγόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεόν και επι γής Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδωκία» (Λουκάς Β/2: 14). Επρόκειτο για μια μεγάλη εξαγγελία για ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία έμεινε ανεκπλήρωτη. Γιατί άραγε; Τούτη η αγγελία μιας νέας ειρηνικής εποχής, μιας ειρηνικής συμβίωσης των ανθρώπων γιατί δεν εκπληρώθηκε; Μήπως ήταν λάθος η εξαγγελία των αγγέλων εκείνη τη μαγική νύκτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ; Γιατί, ενώ ο Θεός μας υποσχέθηκε, ειρήνη και ευδοκία μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δε γνώρισε Ειρήνη και Ευτυχία μέσα στη ζωή του; Η απάντηση είναι καταλυτική. Δε γνώρισε ο άνθρωπος Ειρήνη και Ευτυχία, γιατί δεν έδωσε πρώτα τη δόξα στο Θεό. Ο Άγγελος ήταν κατηγορηματικός: Πρώτα ο άνθρωπος θα δώσει τη δόξα στο Θεό και ύστερα θα έρθει η ειρήνη και η ευτυχία στους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει ειρήνη, αγνοώντας το Θεό, τον «Άρχοντα της Ειρήνης» τον Ιησού Χριστό. (Ησαΐας Θ/9: 6). Τα αποτελέσματα είναι τραγικά, συντριπτικά: Πόλεμος ταραχή, αγωνία, έσχατη δυστυχία, απόλυτη αδικία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς το Θεό! Η να το πούμε αλλιώς: «Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς» (Ησαΐας ΜΗ/48: 22). 

     Ας ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω και θα δούμε παντού ερείπια, κρεματόρια, πόνο, κακία, μοχθηρία, σφαγές ολόκληρων λαών και μάλιστα από λεγόμενους «πολιτισμένους» λαούς. Δεν έδωσε τη δόξα ο άνθρωπος στον ύψιστο Θεό. Δόξασε τον εαυτόν του, το εγώ του και αγνόησε το Δημιουργό του, μίσησε το συνάνθρωπό του. Μόνον ο Θεός μπορεί να φέρει την Ειρήνη, γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την πέτρινη και σκληρή καρδιά του ανθρώπου. (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 31), (Ψαλμός ΝΑ/51: 10). Δεν μπορεί η παιδεία, δεν μπορούν οι φυλακές, δεν μπορούν τα αγαθά του υλικού Πολιτισμού να αλλάξουν το εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτά πολλές φορές, αφού δεν έχει αλλάξει εσωτερικά ο άνθρωπος, τον κάνουν να είναι πιο εγωιστής, πιο σκληρόκαρδος, πιο απάνθρωπος. 

       Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίον γεννήθηκε «το παιδίον» εκείνο εκείνη την παγερή και μυστηριώδη νύκτα. Ήρθε, για να αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) τον ξεπεσμένο εξαιτίας της αμαρτίας, άνθρωπο. Ήρθε, για να του αλλάξει τη σκληρή και διεφθαρμένη καρδιά του και να τον συμφιλιώσει με το Θεό, να του χαρίσει σωτηρία, ειρήνη στην καρδιά και αληθινή ευτυχία. 

       Γιατί ήρθε μας το λέει Λόγος του Θεού: 

11 Καθότι κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται, όλοι από έναν Πατέρα προέρχονται. Γι' αυτό και δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς 

12 λέγοντας: «Θα διακηρύξω στ' αδέλφια μου τ' όνομά σου. Μέσα σε σύναξη ανθρώπων θα σε εξυμνήσω». 

13 Κι αλλού: «Εγώ θα εμπιστευθώ σ' αυτόν». Επίσης αλλού: «Ορίστε, εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός». 

14 Αφού, λοιπόν, «τα παιδιά» ήταν άνθρωποι με σάρκα και αίμα, έτσι κι αυτός, για να βρεθεί πλάι - πλάι μ' αυτούς, πήρε σάρκα και αίμα σαν κι αυτούς, ώστε με το θάνατό του να καταργήσει τον κυρίαρχο του θανάτου, δηλαδή το διάβολο, 

15 και να ελευθερώσει αυτούς που για όλη τη ζωή τους ήταν καταδικασμένοι να ζουν στη σκλαβιά εξαιτίας του φόβου του θανάτου. 

16 Και δεν υπάρχει αμφιβολία, βέβαια, πως δεν ασχολείται εδώ με αγγέλους, αλλά με τους απογόνους του Αβραάμ. 

17 Γι' αυτό και ήταν αναγκαίο να εξομοιωθεί σε όλα με τ' αδέλφια του, ώστε να γίνει σπλαχνικός και πιστός αρχιερέας προς το Θεό για την εξιλέωση των αμαρτιών του λαού. 

18 Επειδή λοιπόν ο ίδιος έχει υποφέρει, περνώντας από δοκιμασίες, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που περνούν από δοκιμασίες. (Επιστολή προς Εβραίους. Β/2: 11-18). 

      Για να γίνει ο άνθρωπος παιδί του Θεού, έπρεπε πρώτα να γίνει η συμφιλίωση με το Θεό, η οποία είχε διαταραχθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Για να γίνει η συμφιλίωση, έπρεπε να γίνει εξιλασμός, να χυθεί αίμα, διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεση αμαρτιών» (Εβραίους Θ/9: 22). Για να γίνει εξιλασμός, έπρεπε πρώτα να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης (χωρίς αμαρτία), ο οποίος θα έπρεπε να είναι συγγενής με τον άνθρωπο, να έχει σάρκα και αίμα και με την ιδιότητα αυτή να πάρει πάνω την αμαρτία του κόσμου. Να γιατί άνοιξε ο ουρανός και έδωκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, για να μη χαθεί αιωνίως ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Τέτοιο πρόσωπο δεν μπορούσε να δώσει η γη, διότι «πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία είχε μπει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και διά της αμαρτίας ο θάνατος», (Ρωμαίους Ε/5: 12), κανένας δεν μπορούσε να σώσει αδελφό. 

       Για αυτό μίκρυνε ο Θεός και έγινε ένα μικρό βρέφος. Γι’ αυτό φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα εκείνη την παγερή νύκτα. Έλαβε σάρκα, για να τη θυσιάσει. Ήρθε για να πεθάνει, στη θέση τη δική μου και τη δική σου. Ήρθε, για να δώσει τη ζωή του «Λύτρον αντί πολλών». Γι’ αυτό φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι. Δεν είχε ο άνθρωπος τίποτα άλλο να προσφέρει στο Θεό της Αγάπης. Ο ερχομός Του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσφορά της κακίας, του πάθους, της σκληροκαρδίας, της άρνησης του ανθρώπου για το Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Πάνω στο σταυρό Τον οδήγησαν οι αμαρτίες μας (Ρωμαίους Δ/4: 25). Πέθανε ως αντικαταστάτης μας στο θάνατο, πέθανε για να μην πεθάνουμε εμείς, έχυσε το πολύτιμό Του αίμα και μας εξαγόρασε από τον εχθρό και μας έπλυνε και μας καθάρισε από κάθε αμαρτία (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8 εδ. 1-4) μας εξηγεί τι θα πει Χριστούγεννα. Θα πει «Εμμανουήλ», που σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών». 

      Θέλεις, ψυχή, να γνωρίσεις πόσο ο Θεός σε αγαπάει; Κοίταξε στη φάτνη της Βηθλεέμ. Βάλε μέσα στην καρδιά σου την υπέρτατη προσφορά του ουρανού, προσφορά θαυμαστή, πιο πολύτιμη και από αυτή τη δημιουργία ακόμη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, αν πρώτα δεν εννοήσει το μεγάλο γεγονός της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού. Άλλωστε ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Ιησούς Χριστός περπάτησε πάνω στη γη μας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την άρνηση και την αντιλογία έχοντας ένα σκοπό, να σώσει τον καταδικασμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Δε σκεπτόταν κόπους και κινδύνους προκειμένου να πλησιάσει μια αμαρτωλή Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30). Από αγάπη για τον άνθρωπο και από μίσος για την αμαρτία δέχτηκε να έρθει στην παγερή και αφιλόξενη γη μας, να γεννηθεί μέσα σε φτωχική φάτνη, έτσι που και το πιο φτωχό παιδί του κόσμου να μην μπορεί να πει ότι ο Κύριός του είχε καλύτερη κούνια απ’ αυτό. 

     "ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι". Δεν υπήρχε τόπος για να καταλύσουν. Το πανδοχείο, το μοναδικό ίσως της Βηθλεέμ, ήταν γεμάτο. Τα σπίτια των ανθρώπων ήταν όπως και οι καρδιές τους, ερμητικά κλειστά, αμπαρωμένα. Αλήθεια, πόσο μελαγχολικό είναι τούτο! «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθηκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Πόσες φορές τούτο επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας! Πόσοι άνθρωποι σήμερα στη Χριστιανική εποχή μας γιορτάζουν Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό! Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν μέσα στη ζωή τους. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα επαναλαμβάνουν τα λόγια εκείνου του τραγικού πανδοχέα: «με συγχωρείτε πολύ, θέλω να σας φιλοξενήσω, αλλά δεν έχω τόπο». Πρόκειται για μία διαχρονική απάντηση. Πόσες φορές την επαναλάβαμε και εμείς! "Ναι, Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω μέσα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω τόπο μέσα στην καρδιά μου. Έχω τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την ψυχαγωγία μου, τα ενδιαφέροντά μου και δε μένει τόπος, Κύριε, μέσα στη ζωή μου για Σένα. Είμαι πλήρης". Ο Χριστός ήρθε κοντά του, χτύπησε την πόρτα του, όμως δε βρέθηκε τόπος, γιατί η καρδιά του, όπως το πανδοχείο του, ήταν πλήρης. 

     Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, στην επιστήμη στην τεχνολογία, όμως ο φόβος δεν έλειψε, ο πόλεμος δεν εξαλείφθηκε, η θλίψη δε νικήθηκε. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Τα γεγονότα που έρχονται το ένα μετά το άλλο είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, συντριπτικά και καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Στο κεφάλαιο ΚΑ/21 του Ευαγγελίου του "Λουκά" μας δίνεται μία εικόνα: "Πόλεμοι, φήμες πολέμων, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί ….". Όμως, ας μην απελπιζόμαστε. Το μήνυμα των αγγέλων προς τους βοσκούς είναι διαχρονικό και έρχεται να μας ενθαρρύνει και σήμερα: «Μη φοβείσθε διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος». Μη φοβάσαι, ψυχή, εφόσον υπάρχει Αυτός, ο αναστημένος & δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός της φάτνης, της ταπείνωσης, της δόξας. Υπάρχει ο αδελφός μας στον ουρανό. Εμένα και σένα δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί «αδελφούς Του» (Εβραίους Β/2: 11) Υπάρχει ο μεσίτης μας (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας Σωτήρας. Αυτός είναι η χαρά, η ελπίδα, η ειρήνη, μέσα στον κόσμο της ταραχής. 

    Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι «η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β' Κορινθίους  Θ/9: 15). Είναι η φανέρωση της ζωής. Είναι ο «Θεός εν σαρκί», είναι ο «εν αρχή λόγος που έγινε σάρξ» (Ιωάννης Α/1: 14). Είναι ο πλούσιος που πτώχευσε, «για να πλουτίσουμε εμείς με την πτωχεία Εκείνου» (Β' Κορινθίους  Η/8: 9). Είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε «υιός ανθρώπου» (Ιωάννης Ε/5: 27). 

      Αλήθεια τι άλλο μπορούμε να πούμε μπροστά σε μια τέτοια πράξη υπέρτατης Αγάπης. (Ιωάννης Γ/3: 16). Ας επαναλάβουμε τα λόγια εκείνα των ποιμένων: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηβλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίο ο Κύριος εφανέρωσε εις ημάς». Με ευλάβεια, με ταπείνωση ας έλθουμε ενώπιον του γεννηθέντος παιδιού και ας κλείνουμε το γόνυ των καρδιών μας ενώπιόν Του και ας προσκυνήσουμε "Αυτό" (Ματθαίος Β/2: 11). 

     Ας είναι τούτη μια πράξη ελάχιστης αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης για την πρόνοια του Θεού, για τη Θεία συγκατάβασή Του. Από αγάπη και μόνον για σένα και για μένα κατέβηκε τόσο χαμηλά, μίκρυνε τόσο πολύ, Εκείνος, τον οποίο «οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε», μίκρυνε τόσο πολύ και χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Μπορεί ο άνθρωπος να τον απέρριψε, (Ιωάννης ΙΘ/19: 15), όμως Αυτός από αγάπη δεν έφυγε μακριά του. Δε μας εγκατέλειψε, συγκαταβαίνει και σήμερα. Πράος και ταπεινός στέκεται μπροστά στην πόρτα της κάθε ανθρώπινης καρδιάς, κρούει με υπομονή και περιμένει να του ανοίξεις το σπήλαιο της βρώμικης καρδιά σου, για να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό, για να κάνει τα πάντα νέα μέσα στη ζωή σου. 

    Τούτο το «παιδίον» της φάτνης της Βηθλεέμ, αναστημένο και δοξασμένο στον ουρανό, Θεός Κύριος ισχυρός, θα ξανάρθει στην αφιλόξενη γη μας. Θα ξανάρθει τούτη τη φορά όχι ταπεινός και ενδεής, θα έρθει «με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή Αρχαγγέλου», όπως ακριβώς αναφέρεται στην «Α΄ προς Θεσσαλονικείς» επιστολή» (κεφ. Δ/4: 13 – 18), για να παραλάβει τους «δικούς Του», εκείνους που Τον δέχθηκαν και στους οποίου έδωκε εξουσία να γίνουν «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α : 12). Θα έρθει για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν». (Εβραίους Θ/9: 28).  

     Πλημμυρισμένοι από το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων, ας ψάλλουμε μέσα από την καρδιά μας εκείνον τον πολύ ωραίο χριστιανικό ύμνο : “Η παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον το απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός”. Μέσα στην καρδιά μας ας μείνει βαθιά ριζωμένο τούτο το : «δι’ ημάς γαρ», που σημαίνει για σένα, για μένα, για τον άσπρο, για το μαύρο, για τον κίτρινο, για κάθε άνθρωπο όπου γης, που ειλικρινά θα Τον εκζητήσει. 

      Ας ευχαριστήσουμε το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9 : 15), «για την «τόσο μεγάλη σωτηρία Του». (Εβραίους Β/2: 3). ---

Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ (εισαγωγή)

 
Επιστολή  «προς Εφεσίους»,  κεφ. Σ/6,  εδ.  10 – 20.

10 Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

14 Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης 

15 και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης 

16 επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα 

17 και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού, 

18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, 

19 και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, 

20 υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

     Πλούσια τα μηνύματα της επιστολής του Απ. Παύλου προς τους Εφέσιους Χριστιανούς με κορυφαίο απ’ όλα ότι οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί που πιστεύουν στο Χριστό πλέον είναι «ένα». Είναι όλοι μέλη της μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που αποτελεί τη νύμφη του Χριστού. Μια μέρα όλοι αυτοί οι πιστοί θα βασιλεύσουν μαζί Του στον ουρανό. 

  Παρατηρώντας κανείς τα ερείπια της Εφέσου ακόμα και σήμερα μιλάνε για τη μεγαλοπρέπειά της. Ήταν ένα από τα μεγάλα κέντρα του αρχαίου κόσμου, ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρο που αποτελούσε σημείο επαφής δύο κόσμων, του κόσμου της βαρβαρότητας της Ανατολής και του κόσμου της Ελληνικής Δύσης. Μέσα στα πολλά μηνύματα που έχει να δώσει η επιστολή «προς Εφεσίους» είναι ότι η αληθινή χριστιανική ζωή δεν είναι ένας αμέριμνος και εύκολος περίπατος, αντίθετα είναι ένας συνεχής πόλεμος. O δρόμος της ζωής του πιστού ανθρώπου σ’ αυτόν κόσμο περνά μέσα από εχθρικό έδαφος και συνεπώς είναι αναπόφευκτο να δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τους εχθρούς του. Η ζωή του πιστού ανθρώπου είναι μία μάχη, είναι ένας επαναλαμβανόμενος αγώνας, που κάθε φορά παρουσιάζεται όλο και με μεγαλύτερη ένταση. 

     Ο πόλεμος αυτός έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και αυτό μας το επισημαίνει ο Λόγος του Θεού. Δεν είναι ενάντια σε «σάρκα και αίμα», δηλ. σε ανθρώπινες δυνάμεις, άθεους φιλόσοφους, πανούργους ιερείς, αιρετικούς, αρνητές του Χριστού ή άπιστους άρχοντες, αλλά είναι ενάντια σε δαιμονικές δυνάμεις, ενάντια σε τάγματα ξεπεσμένων αγγέλων, ενάντια στα πονηρά πνεύματα που έχουν τρομερή δύναμη. 

      Ο πόλεμος είναι ενάντια σε: 

     «αρχές & εξουσίες». Όπως στις επουράνιες δυνάμεις υπάρχουν οι άγγελοι, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες κλπ έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις δαιμονικές δυνάμεις. Υπάρχει και στο δαιμονικό χώρο ολόκληρη ιεραρχία. Έχουμε στρατιώτες, επιτελείς, αρχηγούς κλπ. οργανωμένες δαιμονικές δυνάμεις. 

     «προς τους κοσμοκράτορες». Η φράση δεν έχει την έννοια ότι είναι κύριοι του κόσμου αυτού αλλά ότι κυριαρχούν πάνω στους πονηρούς ανθρώπους, που είναι μακριά από το Θεό. 

    «του σκότους». Εννοεί το πνευματικό σκοτάδι της πονηρίας που επικρατεί σ’ αυτή τη ζωή και που κάνει τον άνθρωπο να μην έχει συναίσθηση του αληθινού Θεού. Φθάνει τον άνθρωπο στο σημείο να χαρακτηρίζει καλό το κακό και αντιθέτως. 

    «του αιώνος τούτου». Το κακό μόνον σ’ αυτήν την περίοδο έχει θέση, εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Όταν έρθει ο Χριστός όλα θα αποκατασταθούν. 

     «προς τα πνεύματα της πονηρίας». Πνευματικά πονηρά στοιχεία. Η φράση αυτή αντιτίθεται προς τη φράση «σάρκα και αίμα». 

    Για να βγούμε νικητές από το σκληρό τούτον αγώνα, για να μπορέσουμε να εξουδετερώσουμε τα πυρακτωμένα βέλη του εχθρού, για να μπορέσουμε να νικήσουμε, έχουμε ανάγκη από πολύ ισχυρά πνευματικά όπλα. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» ο Απ. Παύλος μας κατονομάζει ποια είναι αυτά τα όπλα. Είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη, η σωτηρία, ο Λόγος του Θεού και το υπέρ όπλο που ονομάζεται προσευχή. 

      Στην καθημερινή μας ζωή διαπιστώνουμε ότι στις πνευματικές μάχες που καλούμαστε να δώσουμε έχουμε νίκες, αλλά έχουμε και θλιβερές ήττες. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Χριστός πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε από τη δύναμή τους τις αρχές και τις εξουσίες, και το έδειξε αυτό φανερά, νικώντας τους θριαμβευτικά πάνω στο σταυρό» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο νικητής του Άδη και του θανάτου είναι ο Ιησούς Χριστός και αν και εμείς είμαστε «εν Χριστώ» θα είμαστε με τη δύναμη τη δική Του πάντοτε νικητές. Το ερώτημα είναι γιατί τόσες ήττες μέσα στη ζωή μας, γιατί νικάνε οι "Φιλισταίοι" στη ζωή μας, γιατί ο λαός του Θεού γνωρίζει τόσες ήττες; 

    Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Εφέσου και μέσω αυτών διαχρονικά σε ολόκληρη την Εκκλησία του Θεού, κάνει μια συγκλονιστική έκκληση: «Γι’ αυτό πάρτε στα χέρια σας την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθείτε μέσα στην πονηρή εποχή που ζείτε» (Εφεσίους Σ/6: 13). Κάθε εποχή για το χριστιανό ήταν πονηρή, όμως οι ημέρες που ζούμε είναι ιδιαίτερα πονηρές, είναι "καιροί κακοί" (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1) και γι’ αυτό απαιτείται πολύ μεγαλύτερη αφοσίωση και εξάρτηση από το Θεό. Και ο Απ. Παύλος συνεχίζει «κι αφού φέρετε αισίως εις πέρας όλο τον αγώνα σας, να παραμείνετε όρθιοι». 

     Ποιοι είναι οι εχθροί τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει ο Χριστιανός; Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού, είναι ο «κόσμος», ο «διάβολος» και το διεφθαρμένο «εγώ» του ανθρώπου. 

     1/ Πρώτος εχθρός «ο κόσμος». Τι είναι ο «κόσμος», τι είναι το «κοσμικό φρόνημα», τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «κόσμος»; Είναι το σύστημα αυτό της ζωής που κυλά γύρω μας και το οποίο είναι κορεσμένο και ακραία διαβρωμένο από το κακό, την αμαρτία, την άρνηση του αληθινού Θεού. Είναι γεγονός ότι έχει νόμους «ο κόσμος» τους οποίους δεν μπορείς ακίνδυνα και χωρίς συνέπειες να τους αγνοήσεις στη ζωή. Οι Χριστιανοί καλούνται να ζήσουν μέσα σ’ ένα κόσμο του οποίου βασιλιάς (άρχοντας) είναι ο διάβολος (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ας θυμηθούμε την πρόταση την οποία έκανε ο διάβολος στον Κύριό μας, όταν θέλησε να τον πειράξει: «Και ο διάβολος, ανεβάζοντάς τον σε ένα ψηλό βουνό, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή χρόνου και είπε σ' αυτόν: Σε σένα θα δώσω ολόκληρη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους επειδή, σε μένα είναι παραδομένη, και τη δίνω σε όποιον θέλω εσύ, λοιπόν, αν προσκυνήσεις μπροστά μου, όλα θα είναι δικά σου» (Λουκάς Δ/4: 6,7). Ζούμε καθημερινά μέσα σ’ ένα περιβάλλον ανήθικο, αμαρτωλό, άδικο, διαβρωμένο από το κακό και την αμαρτία. Ο κόσμος αυτός δεν ανέχεται κάποια αντίθετη συμπεριφορά, δεν μπορεί να ανεχθεί καμία αντίρρηση στο θέλημά του. Με τις θρησκείες που έφτιαξε, τα έθιμά του, με τις παραδόσεις του, τα συμφέροντά του, ωθεί τον άνθρωπο όλο και πιο πολύ προς την αμαρτία και την άρνηση του αληθινού Θεού. 

       Εκείνο το τελευταίο δραματικό βράδυ που ο Κύριος συνέφαγε με τους μαθητές του, λίγο πριν τον συλλάβουν οι στρατιώτες και τον οδηγήσουν στο σταυρό. Καθώς ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από το πασχαλινό αποχαιρετιστήριο τραπέζι απευθύνθηκε προς τους μαθητές δίνοντας τις τελευταίες νουθεσίες Του και τους είπε: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 19) αναφέρεται: «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του πονηρού και στο κεφ. Β/2 εδ. 15 αναφέρεται: 

15 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ 

16 διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 

17 Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα. 

      Στην ίδια επιστολή (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται «παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον». Και στο (κεφ. Δ/4, εδ. 4) «Σεις εκ του Θεού είσθε, τεκνία, και ενικήσατε αυτούς, διότι μεγαλήτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν παρά όστις είναι εν τω κόσμω». 

      Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Δ/4, εδ. 4) αναφέρει: «δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται».

      Αυτός είναι ο κόσμος. Με τα θέλγητρά του, με τα σιδερένια πλοκάμια του προσπαθεί να αγκαλιάσει σφιχτά το χριστιανό, για να πνίξει μέσα στην καρδιά την πνευματική του ζωή, να τον αποξενώσει από τον αληθινό Θεό. Αυτός ο εχθρός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα. Το «κοσμικό πνεύμα» είναι μεγαλύτερος εχθρός ακόμη και από το διάβολο, γιατί μας παρασύρει γλυκά, σιγά και μαλακά μακριά από το Θεό, ενώ αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στο Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. 

     Κάποιος έλεγε ότι το κοσμικό φρόνημα μπαίνει μέσα στη ζωή μας, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε μέσα στη φωλιά του λαγού. Σύμφωνα με τη Μυθολογία στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε το λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στη φωλιά του, για να μη βρέχεται. Έπειτα έβαλε το ένα πόδι, ακολούθησε το άλλο και τελικά μπήκε ολόκληρος μέσα στη φωλιά και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω το λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει μέσα από μικρές παραχωρήσεις και σιγά – σιγά μας κυριεύει. 

       2/ Δεύτερος εχθρός είναι ο διάβολος. Ο «κοσμοκράτωρ του σκότους του αιώνος τούτου» (εδ. 12). Ένα αόρατο αλλά ζωντανό πρόσωπο, που σκοπό έχει να κάνει το Χριστιανό να αμαρτήσει, με σκοπό να τον απομακρύνει από το Θεό. Η Έφεσος ήταν γεμάτη από μεγαλοπρεπή μαρμάρινα κτίρια, ένα όμως κτίριο ξεχώριζε μέσα απ’ όλα και αυτό ήταν ο ναός της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα. Εκεί ήταν το κέντρο της ειδωλολατρικής λατρείας και της σατανικής δράσης. Εκεί ο διάβολος είχε στήσει την έδρα του. Μπορεί η φαντασία του Μεσαίωνα να κόσμησε το διάβολο με ουρά και με κέρατα, όμως η προσφιλής του μέθοδος είναι να μετασχηματίζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14) και να προσπαθεί «να αποπλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς» (Ρωμαίους Η/8: 8). Είναι πραγματικός και ζωντανός ο διάβολος και έχει ένα στόχο να παροπλίσει, να βγάλει εκτός μάχης τον κάθε στρατιώτη του Χριστού. Όσο πιο αποτελεσματικός είναι ένας πιστός για τον Κύριο, τόσο περισσότερο θ’ αντιμετωπίσει τις άγριες επιθέσεις του εχθρού. Με τη δική μας δύναμη είναι αδύνατον να τον αντιμετωπίσουμε. Ο στρατιώτης του Χριστού θα πρέπει να έχει συνείδηση της αδυναμίας του και να στηρίζεται αποκλειστικά σε Εκείνον, που είναι «ο Κύριος των δυνάμεων». Για τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο σατανάς ο λόγος του Θεού αναφέρει: 

       Κάποτε ο Κύριος είπε στον Πέτρο: 

31 Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σας εζήτησε διά να σας κοσκινίση ως τον σίτον 

32 πλην εγώ εδεήθην περί σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου (Λουκάς ΚΒ/22: 31,32). 

    Ο σατανάς είχε ζητήσει να δοκιμάσει τους μαθητές σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Ο Χριστός μίλησε στον Πέτρο σαν εκπρόσωπο όλων. Ο Κύριος όμως είχε προσευχηθεί για τον Πέτρο να μην τον εγκαταλείψει η πίστη του. «Εγώ» του λέει ο Κύριος, «προσευχήθηκα για σένα». Όταν ο ίδιος θα ξανά έβρισκε την πίστη του, θα έπρεπε να στηρίξει τους αδελφούς του. 

    Ο Κύριος, καθώς εξηγούσε στους μαθητές την "παραβολή του σπορέως", ανέφερε: «Από τον καθένα που ακούει το κήρυγμα της βασιλείας και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει εκείνο που έχει σπαρθεί στην καρδιά του» (Ματθαίος ΙΓ/13: 19). 

  Ο Απ. Ιάκωβος παραγγέλλει προς τους πιστούς: «υποταχτείτε, λοιπόν, στο Θεό, αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). 

     Πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 19) και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ο χριστιανός θα πρέπει να αγωνίζεται ασυμβίβαστα εναντίον του κακού. Ο διάβολος είναι ένας ζωντανός, πραγματικός εχθρός, που συνεχώς εκζητεί μέσα και τρόπους για να μπορέσει να ωθήσει τον πιστό άνθρωπο στην αμαρτία και έτσι να τον απομακρύνει από το Θεό. Είναι «ο πατήρ του ψεύδους»  και «είναι απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       3/ Τρίτος εχθρός είναι το «εγώ». Στους δύο πρώτους μεγάλους εχθρούς έρχεται να προστεθεί και ένας τρίτος, πολύ ύπουλος και πολύ επικίνδυνος. Πρόκειται για την παλιά εκείνη φύση η οποία διαρκώς παρακινεί το Χριστιανό στην αμαρτία. Κάποιος, συλογιζόμενος τα παραπάνω θα μπορούσε να πει ότι θα πάει να μείνει σε ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό, για να είναι μακριά από τον κόσμο και τις προκλήσεις του, μακριά από το "Ναό της Αρτέμιδος", μακριά από την επίδραση των παραπάνω δύο εχθρών. Όμως καθώς θα κλείσει την πόρτα μακριά απ’ όλα αυτά, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι μόνος του. Όπου κι αν πας, λέει ο ποιητής, «η πόλη θα σ’ ακολουθεί....». Ένας άλλος εχθρός έχει μπει μέσα στο σπιτάκι, έχει καταλάβει την καρδιά του και ο εχθρός αυτός λέγεται «Εγώ», λέγεται «σάρκα». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 24) αναφέρει. «όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας». Τούτος ο εχθρός αναφέρεται μέσα στο Λόγο του Θεού και ως «παλαιός άνθρωπος» (Ρωμαίους Σ/6: 6). Πρόκειται για την παλιά ανθρώπινη φύση που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και η οποία μας ωθεί πάντοτε προς την αμαρτία. Το «εγώ» είναι ο εσωτερικός μας αντίπαλος, για τον οποίον μας έχει προειδοποιήσει ο λόγος του Θεού. Κάποιος φιλόσοφος είχε πει: «αν θέλουμε να αναπτύξουμε πιο πολύ την αγάπη μέσα μας θα πρέπει να ξεκλειδώσουμε τις φυλακές του «εγώ» μας. Αυτό όμως εμπεριέχει πόνο και απαιτεί συνεχή προσπάθεια». Οι μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην πνευματική μας ζωή, στη σχέση μας δηλαδή με το Θεό, προέρχονται κυρίως από το «εγώ» μας. 

      Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε της αμαρτίας και της αποστασίας έρχεται ο αιώνιος λόγος του Θεού να μας ενισχύσει και να μας εμψυχώσει με μηνύματα νίκης. Ο Γολγοθάς είναι ένας μόνιμος πομπός που εκπέμπει μηνύματα νίκης και αισιοδοξίας. Το μεγαλύτερο μήνυμα που εστάλη ποτέ σε κάθε πονεμένη θλιμμένη και καταβεβλημένη ψυχή είναι το «τετέλεσται» που είπε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το μήνυμα έλεγε ότι το Έργο της λύτρωσης ολοκληρώθηκε. Πάνω στο σταυρό ο Κύριος νίκησε τον εχθρό, νίκησε την αμαρτία, νίκησε τις δυνάμεις του σκότους και πλέον ο εχθρός είναι νικημένος. Η νίκη ανήκει στο Χριστό και τη μοιράζεται με όλους όσους είναι δικοί Του. 

      Αυτοί είναι οι μεγάλοι εχθροί που αντιμετωπίζει ο πιστός άνθρωπος. Είναι πράγματι τρομεροί και ύπουλοι τούτοι οι εχθροί, αλλά ο Κύριος μπορεί να δίνει συνεχώς στο χριστιανό τη νίκη, φτάνει να κάνει συνεχώς χρήση των μέσων, που ο Θεός θέτει στη διάθεσή του. Για να μπορέσουν να «σταθούν» και να «νικήσουν» τα αδύναμα «τα αγενή του κόσμου τα εξουθενημένα τα οποία εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 28), ο Θεός έδωσε την πανοπλία Του, την οποία λεπτομερώς ο Απ. Παύλος μας περιγράφει στην επιστολή του «προς Εφεσίους». 

    Μέσα στη φυλακή που βρίσκεται ο Απ. Παύλος συνεχώς στρατιώτες βλέπει μπροστά του να φορούν κράνος, σιδερένιο θώρακα, να φέρουν ξίφος και άλλα εξαρτήματα. Καθώς παρατηρεί όλα αυτά, τα μεταφέρει στον πνευματικό χώρο και κάνει αναφορά στην πανοπλία την οποία ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε δικό Του παιδί. Η πανοπλία του Θεού έχει όπλα αμυντικά, αλλά και όπλα επιθετικά, γιατί ο Θεός δε θέλει τα δικά Του παιδιά να είναι διαρκώς σε άμυνα, αλλά θέλει σε ορισμένες περιπτώσεις να περνούν και στην επίθεση. Το μεγαλύτερο επιθετικό όπλο είναι «η ρομφαία του Λόγου του Θεού». Μ’ αυτήν θα επιτεθεί ο Χριστιανός και τίποτα δε θα μπορέσει να σταθεί μπροστά του. Για να είναι όμως αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι "τροχισμένη" η ρομφαία. Θα πρέπει να μελετούμε το λόγο του Θεού, για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τη ρομφαία και να νικήσουμε. 

     Μια πανοπλία, για να μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει ο στρατιώτης, θα πρέπει να έχει εξοικειωθεί μαζί της, διαφορετικά θα του είναι βάρος και εμπόδιο στη μάχη. Πήγαν να φορέσουν την πανοπλία του βασιλιά Σαούλ στο Δαβίδ. Ο Δαβίδ αισθάνθηκε τόσο άβολα που αμέσως την έβγαλε από πάνω του. 

38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία και τον έντυσε με θώρακα. 

39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του και θέλησε να περπατήσει επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 38,39). 

      Ας δούμε όμως έναν άλλο διάλογο του Δαβίδ: 

8 Και ο Δαβίδ είπε στον Αχιμέλεχ, δεν έχεις εδώ κανένα πρόχειρο δόρυ ή ρομφαία; Επειδή, ούτε τη ρομφαία μου ούτε τα όπλα μου πήρα στο χέρι μου, επειδή η υπόθεση του βασιλιά ήταν κατεπείγουσα. 

9 Και ο ιερέας είπε: Η ρομφαία τού Γολιάθ τού Φιλισταίου, που χτύπησες στην κοιλάδα Ηλά, δες, είναι περιτυλιγμένη σε ύφασμα πίσω από το εφόδ αν θέλεις να την πάρεις, πάρ' την επειδή, εδώ δεν υπάρχει άλλη εκτός από εκείνη. Και ο Δαβίδ είπε: Δεν υπάρχει καμιά, σαν κι αυτή δώσε μου αυτή (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ/21: 8,9). Δεν υπήρχε καλύτερη απ’ αυτή, γιατί την είχε δοκιμάσει στο παρελθόν, είχε εξοικειωθεί μαζί της και γνώριζε πολύ καλά πώς να τη χρησιμοποιήσει. 

      Είναι ανάγκη όχι μόνο να λάβουμε την πανοπλία του Θεού, όχι μόνον να τη φορέσουμε, αλλά και να εξοικειωθούμε μαζί της, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά στον καθημερινό μας αγώνα εναντίον του εχθρού. Στον πνευματικό μας αγώνα η πανοπλία που θα μας οδηγήσει από νίκη σε νίκη είναι ο ίδιος ο Χριστός και γι’ αυτό απαιτείται καθημερινή συνταύτιση μαζί Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) αναφέρει: «ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό», ενώ στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 27) αναφέρει: «όσοι βαπτιστήκατε τον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό». Η πανοπλία μας λοιπόν είναι ο Χριστός και αυτά είναι τα διάφορα τμήματα αυτής: Η ζώνη της αλήθειας, ο θώρακας της δικαιοσύνης, η περικεφαλαία της σωτηρίας και τα άλλα είναι οι διάφορες πλευρές της σχέσης μας με το Χριστό. Η πανοπλία του Θεού είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και όσο θα κατεβαίνει η ψυχή στο πεδίο της μάχης με το Χριστό, ο Χριστός θα μάχεται γι’ αυτήν και θα εξασφαλίζει καθημερινά τη νίκη, γιατί «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Β΄ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ένα άλλο μήνυμα που έχει να μας δώσει ο λόγος του Θεού για την πανοπλία είναι ότι όχι μόνον νικητές μπορούμε να βγούμε με αυτήν στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και “περισσότερο από νικητές”. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 37) αναφέρει: «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς». Ο εχθρός για να μας χωρίσει, να μας αποκόψει από την πηγή της δύναμής μας που είναι ο Χριστός, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, όμως ο Απ. Παύλος απευθύνει ένα ερώτημα: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. 

38 Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. (Ρωμαίους Η/8 : 35-39). 

     Μπορεί ο εχθρός να μας επιτίθεται κάθε στιγμή, όμως εμείς «υπερνικώμεν». Με τη δύναμη του Αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού θα είμαστε περισσότερο από νικητές. Ας προσέξουμε να μην απογοητευόμαστε από τραύματα των μαχών, αλλά να τα χρησιμοποιούμε, για να ανεβαίνουμε σε υψηλότερα επίπεδα στη σχέση μας με το Θεό. 

     Το κυριότερο συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι χάρη στην πανοπλία του Θεού, όχι μόνον θα είμαστε νικητές, όχι μόνον θα είμαστε κάτι παραπάνω από νικητές, αλλά θα είμαστε και οι τελικοί θριαμβευτές. Θα είμαστε εκείνοι για τους οποίους μια μέρα ο ουρανός θα ανοίξει τις πύλες του και θα στρώσει ένα μεγάλο τραπέζι νίκης και χαράς. Ο λόγος του Θεού και εδώ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. «και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου, λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). 

     Στην παρούσα μελέτη μας θα εξετάσουμε προσεκτικά ένα – ένα τα εξαρτήματα της ουράνιας αυτής πανοπλίας που αποτελεί την μοναδική μας ελπίδα και εγγύηση για τη νίκη μας απέναντι στις μεθοδίες του εχθρού. Ας είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Τα τείχη (Ιεριχώ) θα τα ισοπεδώσει ο Θεός, όμως εμείς θα πρέπει να «σαλπίσουμε» και να ενεργήσουμε σύμφωνα με τις δικές Του οδηγίες (Ιησούς του Ναυή Σ/6: 20). 

      Ο Θεός προσφέρει την πανοπλία Του, εμείς όμως πρέπει να την «ενδυθώμεν» (εδ. 11). ---

1. Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

1. Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 “Σταθείτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν" (εδ. 14α).

     "Σταθείτε, λοιπόν, ακλόνητοι στον αγώνα κατά των δυνάμεων του σκότους, αφού ζωστείτε την αλήθεια σαν τη ζώνη που σφίγγουν στη μέση τους οι πολεμιστές, για να είναι ευκίνητοι, δυνατοί και αποτελεσματικοί. Σταθείτε με την αλήθεια σαν σφιγμένη ζώνη γύρω από τη μέση σας". 

      Είναι γεγονός ότι ο Θεός στο σκληρό καθημερινό μας πνευματικό αγώνα με τον «κόσμο», το «διάβολο» και το διεφθαρμένο μας «εγώ» δεν μας άφησε άοπλους, αλλά φρόντισε και μας εφοδίασε με μία πλήρη και απόλυτα αποτελεσματική πανοπλία. Εδώ δε μπορούν να προσφέρουν τίποτα «οι ανθρώπινες πανοπλίες», οι διάφοροι τρόποι και τα ανθρώπινα μέσα για το λόγο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «σάρκα και αίμα», αλλά με αρχές και εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες που θέλουν να επιβάλουν το σκοτάδι πάνω στον κόσμο. Στον αγώνα αυτόν την πανοπλία της νίκης και του πνευματικού θριάμβου θα την πάρουμε από τα χέρια του Θεού και αφού τη φορέσουμε, θα δώσουμε τη μάχη και θα νικήσουμε. 

      «Σταθήτε». Σε πολλά σημεία ο λόγος του Θεού χρησιμοποιεί παρόμοιες εκφράσεις. Στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 1) αναφέρεται: «ούτω στέκεσθε εν Κυρίω». Στην επιστολή «προς  Κορινθίους  Α'» (κεφ. Ι/10, εδ. 12) «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση».

   «περιεζωσμένοι» (Δεμένοι γύρω από τη μέση). Όλα σ’ αυτή την περικοπή έχουν συμβολική, πνευματική σημασία. 

      «την οσφύν σας» δηλ. τη μέση σας. Οσφύ εδώ εννοεί την ψυχή του ανθρώπου. Οι Ισραηλίτες, όταν γιόρτασαν το Πάσχα στην Αίγυπτο, πριν φύγουν, επειδή έπρεπε να είναι έτοιμοι και να βρίσκονται σε εγρήγορση για την έξοδο, ο Θεός τους έδωσε την εξής εντολή: Θα φάτε το αρνί ως εξής: «ζωσμένοι τις οσφύες σας, έχοντας τα υποδήματά σας στα πόδια σας και τη ράβδο σας στο χέρι σας και θα το φάτε με βιασύνη είναι Πάσχα τού Κυρίου» (Έξοδος ΙΒ/12: 11). Οι μέσες σας θα είναι ζωσμένες, θα φοράτε τα υποδήματά σας, τα μπαστούνια σας θα είναι στα χέρια σας και θα τρώτε με σπουδή, με βιασύνη, ώστε να είστε έτοιμοι για την έξοδό σας από την Αίγυπτο. Κάθε στιγμή ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι έτοιμος για την έξοδό του απ’ αυτή τη ζωή. 

      «Εν αληθεία». Να μην αγαπάμε το ψέμα, αλλά να επιδιώκουμε συνεχώς την αλήθεια. Το ψέμα είναι το όπλο του εχθρού, η αλήθεια είναι το όπλο του Χριστιανού. 

     Τονίσαμε ιδιαίτερα στην εισήγηση ότι η καθημερινή ζωή του Χριστιανού είναι ένας πόλεμος. Ο εχθρός αγωνίζεται κάθε στιγμή, για να μας προσβάλει ηθικά, ψυχικά, πνευματικά. Αγωνίζεται για να φέρει μέσα στη ζωή μας αμαρτία, που αποτελεί το μόνον τρόπο που μπορεί να μας αποκόψει από το Θεό. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί κυρίως τα εξής όπλα: 

1/ Επιστρατεύει κακούς λογισμούς, μίση, εμπάθειες, κακίες, πονηρίες, ηδονές κ.ά. 

2/ Με όλα αυτά τα αρνητικά πράγματα γεμίζει την ψυχή του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος δε σταθεί προσεκτικός. 

3/ Ένα μεγάλο όπλο, θα λέγαμε «υπερόπλο» του εχθρού, είναι τα μάτια. «η επιθυμία των οφθαλμών», χωρίς να υποτιμούμε και την επιθυμία της σαρκός και την αλαζονεία του βίου (Α΄ Ιωάννου Β/2: 16). 

4/ Ο εχθρός μας πολεμάει και μέσω των συνανθρώπων μας που είναι όργανά του, τους οποίους προσπαθεί να ξεσηκώσει εναντίον μας. 

5/ Προσπαθεί επίσης να μας καταβάλει μέσω των ασθενειών και των καθημερινών θλίψεων. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου για εκείνη τη συγκύπτουσα γυναίκα: «Κι αυτή, που είναι θυγατέρα τού Αβραάμ, την οποία, ο σατανάς την έδεσε δέκα οκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ' αυτό το δέσιμο κατά την ημέρα τού Σαββάτου» (Λουκάς ΙΓ/13: 16). Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί ότι την είχε δέσει ο σατανάς για δέκα οκτώ χρόνια. 

     Στον σκληρό αυτό καθημερινό αγώνα ο Θεός δε μας αφήνει μόνους, αλλά μας προσφέρει τα δικά Του όπλα, για να πολεμήσουμε, για σταθούμε και να νικήσουμε. Τα όπλα που προσφέρει ο Θεός είναι: Η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη, η σωτηρία, ο Λόγος του Θεού και η προσευχή.

     Παρατηρούμε ότι το πρώτο πράγμα στο οποίο ο Απόστολος δίνει ιδιαίτερη σημασία είναι η οσφύ, δηλ. η μέση. Η μέση είναι η έδρα της δύναμης του ανθρώπου, αν έχουμε γερή μέση έχουμε και δύναμη. Όλες οι κινήσεις του ανθρώπου ξεκινούν από τη μέση, η οποία, αν είναι η γερή, κρατάει ολόκληρο τον κορμό του σώματος σταθερό και προσφέρει στον άνθρωπο ισορροπία και δύναμη. Σταθείτε με την αλήθεια σαν ζώνη σφιγμένη γύρω από τη μέση σας. Η αλήθεια μας κρατάει σφιγμένους και προστατευμένους στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν έχουμε στενή επαφή με την αλήθεια, δεν μπορούμε να έχουμε και στενή επαφή με την πηγή της αλήθειας, που είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Πρέπει να είμαστε δεμένοι με την αλήθεια, για να έχουμε σταθερότητα και έτσι να μπορέσουμε να σταθούμε και αφού σταθούμε, να νικήσουμε. 

    Στους Βιβλικούς χρόνους οι στρατιώτες φορούσαν μια φαρδιά δερμάτινη ζώνη η οποία είχε πλάτος 5 ως 15 εκατοστά Όταν ένας στρατιώτης ετοιμαζόταν για μάχη, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζώσει την οσφύ του. Ο Απ. Παύλος ξεκινάει από τη ζώνη του στρατιώτη, για να δείξει παραστατικά σε ποιο βαθμό πρέπει να επηρεάζει τη ζωή μας η Γραφική αλήθεια και πως πρέπει να είναι σφιχτά τυλιγμένη γύρω από τη μέση μας έτσι, ώστε να μπορούμε να ενεργούμε κάθε στιγμή σωστά, δυνατά, αποτελεσματικά. Όταν στηριζόμαστε πάνω στην αλήθεια της Βίβλου, είναι βέβαιο ότι τη δύσκολη ώρα του πειρασμού, την ώρα της μάχης, θα λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις και θα ενεργούμε με σύνεση, με σοφία Θεού που θα μας εξασφαλίζει τη νίκη. 

       Ο Απόστολος παρατηρεί τη στρατιωτική ζώνη που φοράει ο στρατιώτης, που μπορεί να είναι και ο φρουρός του και ξεκινάει από εκεί για να περιγράφει τα εξαρτήματα της πανοπλίας του Χριστιανού. Άραγε γιατί πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το εξάρτημα αυτό τράβηξε τόσο έντονα τη ματιά του Αποστόλου; Ασφαλώς, γιατί η ζώνη είναι το εξάρτημα εκείνο της πανοπλίας που κρατάει όλα τα άλλα εξαρτήματα στη θέση τους. Χωρίς τη ζώνη, ούτε ο θώρακας, ούτε το ξίφος, ούτε τα άλλα εξαρτήματα θα μπορούσαν να σταθούν στη θέση τους. Αν ο στρατιώτης κατέβει στη μάχη και αμελήσει να σφίξει τη ζώνη του, τα υπόλοιπα εξαρτήματα, καθώς θα κουνιούνται δεξιά & αριστερά, δεν θα βρίσκονται κάθε στιγμή στη θέση τους και έτσι  όχι μόνον δεν θα τον βοηθήσουν αλλά θα του γίνουν εμπόδιο και θα τον οδηγήσουν στην ήττα. 

     Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Σταθείτε όρθιοι, αφού περιζωστείτε πρώτα με την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση σας». Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να προσέξει ο μαχητής στον πνευματικό του αγώνα είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, που αποτελεί βασικό στοιχείο που συντονίζει όλους τους άλλους παράγοντες της νίκης. Στον πνευματικό αγώνα η αλήθεια είναι η βάση. Αν αυτή λείψει, όλα πλέον γίνονται άχρηστα και περιττά. Θα εξετάσουμε την αλήθεια, όσον αφορά το Θεό, όπως αυτή αναφέρεται μέσα στον αιώνιο και αψευδή λόγο Του και την αλήθεια όπως, εκδηλώνεται στην καθημερινή μας ζωή. 

     Κάποτε ο Κύριος βρέθηκε μέσα στο Ναό στην Ιερουσαλήμ περιστοιχισμένος από ανθρώπους που υπηρετούσαν, ο καθένας από τη δική του θέση, στην λατρεία του Θεού. Οι άνθρωποι αυτοί δε ζούσαν τη ζωή του Πνεύματος, δεν είχαν πνευματική σχέση με το Θεό και η παρουσία τους στο Ναό εξαντλείτο αποκλειστικά και μόνον στην τυπική τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Ουσιαστικά είχαν μια καθαρά επαγγελματική σχέση με τη θρησκεία, μέσω της οποίας εξασφάλιζαν τον καθημερινό βιοπορισμό τους. Καθώς ακούν τον Κύριο να τους μιλάει, Τον παρατηρούν με μεγάλη καχυποψία και διαισθάνονται ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για τη δουλεία τους. Έτσι λοιπόν δε χάνουν ευκαιρία να Του επιτίθενται και να τον κατηγορούν ότι δεν είναι απεσταλμένος από το Θεό και ότι ενεργεί με τη δύναμη των δαιμόνων (Ιωάννης Η/8: 48). Το βασικό τους επιχείρημά ήταν: «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωϋσήν ελάλησεν ο Θεός, τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). 

     Ο Κύριος, καθώς τους άκουγε, τους είπε: «θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιωάννης Η/8: 32). Τι είπε; έλεγαν με έκπληξη, «να μας ελευθερώσει;» Από ποιόν και από τι να μας ελευθερώσει; Εμείς είμαστε ελεύθεροι και ποτέ δε γίναμε δούλοι κανενός. Εδώ ο Κύριος τους μιλάει πνευματικά, αλλά τα λόγια Του δεν παύουν να ισχύουν και κυριολεκτικά. Είχαν ξεχάσει ότι είχαν γεννηθεί μέσα στη σκλαβιά της Αιγύπτου. Είχαν ξεχάσει πως είχαν ζήσει κάτω από το ζυγό των Φιλισταίων, το διπλό ξερίζωμά τους πρώτα από τους Ασσυρίους (722 π.Χ.), στη συνέχεια από τους Βαβυλώνιους (586 π.Χ.), για να ακολουθήσουν οι Μηδοπέρσες (538 π.Χ.) και στη συνέχεια με την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας τους, την υποδούλωσή τους στους Έλληνες, (331 π.Χ.) για να ακολουθήσει ένας ακόμα πιο σκληρός δυνάστης που ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχαν ζήσει ελεύθεροι. Υπάρχει μια ατέλειωτη αλυσίδα από «κυρίους» και «δυνάστες» στους οποίους επί αιώνες υπήρξαν δούλοι. Αυτοί ήταν οι συνομιλητές του Κυρίου, που ύψωναν το ανάστημά τους, για να Του πουν «εμείς είμαστε ελεύθεροι». Στην κυριολεξία είχαν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα και ζούσαν μέσα σ’ έναν κόσμο εικονικό και ψεύτικο. Η μεγαλύτερή τους ανάγκη ήταν να κατανοήσουν την αλήθεια, να δουν την πραγματικότητα και έτσι να απαλλαγούν από το ψέμα. 

      Τα λόγια τους μας προκαλούν μεγάλη έκπληξη και πολλές φορές είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε «το λίθο του αναθέματος» και να τους καταδικάσουμε. Μήπως όμως και εμείς, μήπως και ο άνθρωπος της εποχής μας ζει την ίδια εικονική πραγματικότητα, ζει μέσα στο ψέμα που έρχεται να καλύψει όλους τους τομείς της ζωής; Νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι ελεύθερος, αλλά παντού είναι “αλυσοδεμένος”. Γι’ αυτό όπως και τότε, έτσι και τώρα ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γνωρίσει την αλήθεια, για να ελευθερωθεί. Η αλήθεια στην ουσία είναι η αποκάλυψη και η επίγνωση του Θεού από τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Κύριος ομολογεί: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Είναι γεγονός ότι σε σχέση με τα σπουδαιότερα ζητήματα της ζωής του ο άνθρωπος δε γνωρίζει την αλήθεια. Ζει μέσα σ’ ένα φαύλο κύκλο ψεμάτων, συμβατικών αληθειών, που πολλές φορές είναι πιο επικίνδυνες και από το ίδιο το ψέμα, γιατί ναρκώνουν τον άνθρωπο και δεν τον αφήνουν να αντιληφθεί την κατάστασή του και να αντιδράσει εναντίον του ψέματος. 

    Μήπως και σήμερα ο άνθρωπος γνωρίζει την αλήθεια για τον ίδιο του τον εαυτό; Μπορεί να γνωρίζει τη χημική σύνθεση του σώματός του ότι αυτή είναι 70% νερό και το υπόλοιπο 30% άζωτο, ασβέστιο, κάλιο, νάτριο κλπ. όμως αυτός είναι ο άνθρωπος; ΄Όχι βέβαια, αυτό είναι το κέλυφος του ανθρώπου. Για την ηθική σύσταση της πραγματικής ζωής του, την αλήθεια τη γνωρίζει; Ασφαλώς όχι, γιατί γύρω από το θέμα αυτό υπάρχει μεγάλη σύγχυση και ψευδαίσθηση. Η μεγάλη διακήρυξη του Θεού για τον άνθρωπος είναι: 

10 καθώς είναι γεγραμμένον ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, 

11 δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. 

12 Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις (Ρωμαίους Γ/3: 10-12). 

     Επίσης, 

23 επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, 

24 δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, 

25 τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού (Ρωμαίους Γ/3: 23-25). 

      Αυτές είναι οι μεγάλες αλήθειες τις οποίες ο εχθρός προσπαθεί να συσκοτίσει και να συγκαλύψει. Άραγε πόσοι άνθρωποι έχουν συναίσθηση αυτών των μεγάλων αληθειών στη ζωή τους; Πόσοι άνθρωποι κάθισαν να εξετάσουν τούτες τις αλήθειες; Δυστυχώς ο άνθρωπος επηρεασμένος από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα δεν μπαίνει στον κόπο να τα εξετάσει όλα αυτά. Αρκείται με το να καλλωπίζει τον εαυτόν του βάζοντας ένα όνομα στη ζωή του: «χριστιανός». Τούτο τ' όνομα το γράφει στο δημοτολόγιο, στο ληξιαρχείο, το γράφει στην ταυτότητα και επαίρεται γι’ αυτό. 

      Ο πολύς κόσμος δε γνωρίζει την αλήθεια για το Θεό. Και εδώ ο εχθρός έχει φέρει σύγχυση μέσα από τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και την παραπληροφόρηση. Θεωρεί ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι μια ανώτερη δύναμη που μπορεί να τον τιμωρήσει ανά πάσα στιγμή και γι’ αυτό προσπαθεί να Τον εξευμενίσει με κάποιες επισκέψεις στις εκκλησίες και με την τήρηση κάποιων νεκρών θρησκευτικών τύπων. Κάπου εδώ εξαντλείται και η σχέση του με το Θεό, χωρίς ποτέ να μάθει την αλήθεια. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να συναισθανθούν την αγάπη του Θεού; "Ο Θεός είναι αγάπη" (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 8 & 16). Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν τα λόγια του Απ. Παύλου προς τον Τιμόθεο: «ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Πόσοι άραγε μπορούν να συλλάβουν εκείνο το επικό: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Παντού η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη, καλυμμένη κάτω από πολλά ψέματα. Έτσι νομίζει ο άνθρωπος ότι ο Θεός είναι σκληρός, είναι τιμωρός, έτοιμος να τον κατακεραυνώσει για τις παραβάσεις του. 

      Για τη ζωή μετά το φυσικό θάνατο τι γνωρίζει ο άνθρωπος; Ποια είναι αλήθεια; Υπάρχει ζωή πέρα από τον τάφο ή μερικές φτυαριές από χώμα έρχονται για να εξαφανίσουν για πάντα; Αυτό το θαύμα της ομορφιάς, της αρμονίας και της δύναμης που ονομάζεται ζωή; Αν υπάρχει ζωή πέρα από τον τάφο, ποιοι αλήθεια είναι οι νόμοι που την διέπουν και πώς μπορεί ο άνθρωπος να εξασφαλίσει τους καλύτερους όρους διαβίωσης σ’ εκείνη τη ζωή; Και στο θέμα αυτό, που είναι ιδιαίτερα σοβαρό, υπάρχουν μύριες αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες μορφές ψεύδους που έρχονται να θολώσουν το μυαλό του ανθρώπου. 

     Τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να φεύγει ο άνθρωπος για την άλλη ζωή που είναι αιώνια, εντελώς απροετοίμαστος. Να γιατί ο άνθρωπος πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη «τη ζώνη της αλήθειας». Έχει ανάγκη να γνωρίσει την αλήθεια, όπως αυτή περιέχεται μέσα στη Βίβλο, που είναι το βιβλίο των αποκαλύψεων του Θεού στον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αντισταθεί στη μάχη με το κακό ο άνθρωπος, αν δεν γνωρίζει την αλήθεια. Γύρω μας κάθε στιγμή εκτυλίσσεται ένας σκληρός πόλεμος μεταξύ δύο αντιπάλων. Ποια είναι τα ονόματα των αντιπάλων; Το Όνομα του ενός είναι «Αλήθεια» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6) και το όνομα του άλλου είναι «πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44). Αυτός που ονομάζεται «Αλήθεια» είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός, ενώ ο αντίπαλος λέγεται διάβολος. Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εχθρό, ας προσέξουμε τα λόγια του Κυρίου που τον χαρακτηρίζουν: «Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους». Ένας σκληρός και αδιάκοπος αγώνας γίνεται κάθε στιγμή μεταξύ του Θεού και του διαβόλου. Στον αγώνα αυτό ο Χριστός αγωνίζεται για να σώσει τον άνθρωπο και να του χαρίσει αιώνια ζωή κοντά Του και ο διάβολος αγωνίζεται, για να τον απομακρύνει από το Θεό, με σκοπό να τον καταστρέψει και να τον απωλέσει αιώνια. 

     Σε μια τέτοια μάχη, σ’ έναν τόσο σκληρό, αδυσώπητο και αδιάκοπο αγώνα είναι δυνατόν ο Χριστιανός να βγει νικητής, όταν το ψέμα με οποιαδήποτε μορφή και με οποιοδήποτε μέγεθος έχει εισχωρήσει μέσα στη ζωή του; Ασφαλώς “ναι”, εκτός αν χαλαρώσει τη ζώνη της αλήθειας. Αν αυτό συμβεί τότε η πανοπλία θα χάσει τη συνοχή της και το αποτέλεσμα αυτό θα είναι τραγικό. Είπαμε ότι η ζώνη είναι το εξάρτημα εκείνο της πανοπλίας που κρατάει όλα τα άλλα εξαρτήματα στη θέση τους. Αν η ζώνη χαλαρώσει την ώρα της μάχης, τα υπόλοιπα όπλα όχι μόνον δε θα βρίσκονται στη θέση τους, ώστε να μπορούν κατάλληλα να χρησιμοποιηθούν, αλλά θα μετατραπούν και σε εμπόδιο την ώρα της μάχης. 

     Κλείνοντας θα λέγαμε ότι κάθε πιστός πρέπει να ζει μέσα στην αλήθεια του Θεού. Μένοντας μέσα στην αλήθεια, μένουμε μέσα στο Χριστό που έχει πλούσιες και αληθινές υποσχέσεις για κάθε δικό Του παιδί. Αυτά που προσφέρει ο κόσμος και ο εχθρός, που βρίσκεται πίσω του, είναι μάταια και πρόσκαιρα. Εκείνο που θα μείνει ακλόνητο είναι οι υποσχέσεις του Ιησού Χριστού, είναι η αιώνια ζωή που προσφέρει, δωρεάν κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8) σε κάθε άνθρωπο που θα εμπιστευτεί τη ζωή του σ΄ Αυτόν. Είναι σημαντικό ότι αν η ψυχή πολεμάει για το Χριστό, το ψέμα δε μπορεί να έχει θέση μέσα στη ζωή της. Ούτε το "μικρό", ούτε το "μεγάλο", ούτε το "μαύρο", ούτε το "άσπρο", ούτε το «κατά συνθήκην ψεύδος», ούτε το "συμφεροντολογικό", ούτε το "θρησκευτικό", ούτε κανένα και με οποιαδήποτε μορφή. 

    Ας προσέξουμε ιδιαίτερα μέσα στην πνευματική μας ζωή «τη ζώνη» μας. Πριν προχωρήσουμε για να αναλάβουμε τα όπλα της πανοπλίας του Θεού, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, αν έχουμε σφιχτοδεμένη τη μέση μας με τη «ζώνη της αλήθειας». 

   Αν αισθανθούμε ότι τη ζώνη μας είναι σφιχτά δεμένη, τότε ας προχωρήσουμε άφοβα και είναι βέβαιο ότι στη μάχη με τον εχθρό θα είμαστε πάνω από νικητές. ---

2. Ο ΘΩΡΑΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

2. Ο ΘΩΡΑΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

«και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης» (εδ. 14β).

      Μετά από τη ζώνη, η ματιά του Αποστόλου πέφτει πάνω στο θώρακα που φορούσε ο Ρωμαίος στρατιώτης που στεκόταν δίπλα του και τον φρουρούσε. Ο θώρακας θα λέγαμε ότι είναι ένα πουκάμισο φτιαγμένο από χάλυβα που καλύπτει ολόκληρο το στήθος και την κοιλιά του στρατιώτη, προστατεύοντας έτσι τα πλέον ζωτικά σημεία του σώματός του. Ένα τραύμα του στρατιώτη στο χέρι ή στο πόδι δε θα ήταν καίριο και θα μπορούσε με τον καιρό να θεραπευτεί, όμως ένα τραύμα στην καρδιά ή σε άλλα ζωτικά όργανα θα σήμαινε θάνατος. Γι’ αυτό και ο Απ. Παύλος μετά από τη "ζώνη της αλήθειας" αναφέρεται στο θώρακα. Είναι το εξάρτημα που προστατεύει την έδρα της ζωής, που είναι η καρδιά και προφυλάσσει το στρατιώτη από καίρια και μοιραία χτυπήματα στον αγώνα του εναντίον του εχθρού. «ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης». Έχοντας ο άνθρωπος οπλιστεί με τη δικαιοσύνη του Θεού προστατεύει την καρδιά του από τις απάτες του κόσμου καθώς και από τα βέλη του πονηρού τα «πεπυρωμένα». Ο εσωτερικός μας άνθρωπος χρειάζεται ιδιαίτερη προστασία, καθώς τείνει προς το κακό. Ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε: «μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή» (Ματθαίος Ε/5: 6). 

    Άραγε τι ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε «δικαιοσύνη του Θεού»; Μέσα στο λόγο του Θεού συναντάμε δύο είδη δικαιοσύνης. Η πρώτη είναι η «δικαιοσύνη του Νόμου». Στην περίπτωση αυτή η δικαίωση του ανθρώπου προέρχεται μέσα από την τέλεια και ολοκληρωτική τήρηση του Μωσαϊκού Νόμου. Αν ο άνθρωπος κατόρθωνε σε όλους τους τομείς της ζωής του να υπακούσει κατά πάντα σε όσα προστάζει ο Μωσαϊκός Νόμος, χωρίς καμία εξαίρεση, τότε θα είχε πετύχει τη δικαίωση που προσφέρει ο Νόμος και θα μπορούσε να καυχηθεί και ν' απαιτήσει από το Θεό τη σωτηρία του. Όμως ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι το πέτυχε αυτό στη ζωή του; Στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος" (κεφ. Β/2, εδ. 10) αναφέρει: «όποιος φυλάξει ολόκληρο τον νόμο, φταίξει όμως σ' ένα, έγινε ένοχος σε όλα». Ας αναλογιστεί ο άνθρωπος όχι τον τελευταίο χρόνο, όχι τον τελευταίο μήνα, αλλά την ημέρα και ώρα που πέρασε, κατά πόσο μπόρεσε να εφαρμόσει το Νόμο του Θεού μέσα στη ζωή του. 

     Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Ζ/7, εδ. 23) είναι ιδιαίτερα διευκρινιστικός: 

19 επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω. 

20 Και αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. 

21 Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. 

22 Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο 

23 όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου. 

24 Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου; 

25 Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας. 

    Είναι πλέον φανερό ότι η δικαίωση του ανθρώπου "δια των έργων του Νόμου" είναι ανέφικτη και πρακτικά αδύνατη. Ο Προφήτης "Ησαΐας" (κεφ. ΞΔ/64, εδ. 6) αναφέρει: «πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον». Ένα βρωμερό κουρέλι είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη και τούτο το βλέπουμε καθημερινά μέσα στη ζωή μας. Στην πράξη η δικαιοσύνη που προέρχεται από το Νόμο είναι ανέφικτη και απρόσιτη για τον άνθρωπο, διότι απαιτεί την πλήρη και σε όλους τους τομείς τήρηση του Νόμου, χωρίς παρεκτροπή είτε με έργο, είτε με λόγο, είτε με τη διάνοιά μας. Ο Απόστολος τονίζει στους Χριστιανούς της Γαλατείας: «αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε». Η προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του ακυρώνει το Έργο του Χριστού και συνεχίζει: «ο νόμος έγινε παιδαγωγός μας στον Χριστό, για να ανακηρυχθούμε δίκαιοι διαμέσου τής πίστης» (Γαλάτας Γ/3: 24). Ο παιδαγωγός των αρχαίων χρόνων που συνόδευε το παιδί στο σχολείο δεν ήταν ο ίδιος δάσκαλος, απλώς οδηγούσε το παιδί στο δάσκαλο. Έτσι και ο Μωσαϊκός νόμος είχε σκοπό να προετοιμάσει και να οδηγήσει τους θεοσεβούμενους Ιουδαίους στον επερχόμενο Μεσσία του κόσμου, αλλά και να αποκαλύψει την αμαρτία. 

       Απέναντι σε μια τέτοια, δια των έργων του Νόμου δικαίωση του ανθρώπινου, ο αιώνιος λόγος του Θεού μας παρουσιάζει ένα άλλο σχέδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ένα σχέδιο που το συνέλαβε και το υλοποίησε ο Θεός. Το σχέδιο αυτό είναι τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο και είναι το μόνο που μπορεί να επιφέρει τη δικαίωση και τη συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό και τελικά τη σωτηρία του. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το Θεϊκό σχέδιο για την εξιλέωση των αμαρτιών του ανθρώπου χρειάζονται όχι ανθρώπινα έργα ή άλλες ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά χρειάζεται ένα άλλο Έργο. Το Έργο αυτό, που θα φέρει και θα οδηγήσει στην άφεση των αμαρτιών, στην εξιλέωση του ανθρώπου, στη δικαίωσή του απέναντι στον Άγιο Θεό, δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος. Το Έργο αυτό το συνέλαβε ο Πατέρας Θεός μέσα στην Πανσοφία Του, προ καταβολής κόσμου (Α' Πέτρου Α/1: 20) και το υλοποίησε ο Ιησούς Χριστός. Τούτο το Έργο της Σωτηρίας προσφέρεται από το Θεό σε κάθε άνθρωπο δωρεάν, κατά χάριν (Εφεσίους Β/2: 8). 

     Όταν ο Απ. Παύλος μας παραγγέλλει να ντυθούμε το θώρακα της δικαιοσύνης, δεν εννοεί το θώρακα που προέρχεται από την τήρηση του Νόμου. Ο ίδιος ο Απόστολος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 6) αναφέρει ότι όταν ήταν μακριά από το Χριστό, ως προς τη δικαιοσύνη που απαιτεί ο Νόμος, υπήρξε στα μάτια του κόσμου και στα μάτια τα δικά του άμεμπτος, ακέραιος. Όταν όμως γνώρισε το Χριστό κατάλαβε ότι η δική του δικαιοσύνη ήταν σκύβαλα (Φιληππησίους Γ/3: 8), δεν είχε καμία απολύτως αξία και γι’ αυτό έσπευσε να ενωθεί με το Χριστό, γιατί δεν είχε, όπως ομολογεί, τη δυνατότητα να αποκτήσει μόνος του τη δικαίωση με την τήρηση του Νόμου, αλλά μόνο αυτή που παρέχεται μέσω της πίστης μας στο Χριστό (εδ. 9). 

       Το Έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου που ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων είναι το Έργο του Σταυρού του Χριστού. Πρόκειται για το θάνατο του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Το Έργο αυτό ήταν αναγκαίο, διότι έπρεπε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Θεού, εξαιτίας της ανθρώπινης παράβασης. Δεν μπορούσε ο Θεός να πει: «αθώος ο άνθρωπος που αμάρτησε», γιατί έτσι ο δίκαιος Θεός θα καταστρατηγούσε τη δικαιοσύνη και θα γινόταν άδικος. Ο μόνος τρόπος ήταν να πεθάνει ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του, διότι ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όμως ο Θεός από αγάπη δεν άφησε τον αμαρτωλό άνθρωπο να πεθάνει και να χαθεί αιωνίως μέσα στην αμαρτία του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Έδωσε ο Θεός τον Υιόν Του το μονογενή και πέθανε πάνω στο σταυρό ως αντικαταστάτης μιας ολόκληρης αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πέθανε ο Χριστός πάνω στο σταυρό και πλήρωσε για τις δικές μου και τις δικές σου αμαρτίες, για να μην πεθάνω εγώ και εσύ, αλλά δια της θυσίας Αυτού να έχουμε αιώνια ζωή (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). 

    Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 13) αναφέρει: «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών, διότι είναι γεγραμμένον επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Θ/9, εδ.12) αναφέρει: «ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν». Επίσης στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Γ/3, εδ. 25) αναφέρει: «τον οποίο (Χριστό) όρισε ο Θεός να γίνει, δια της πίστεως, το μέσο εξιλέωσης με το ίδιο Του το αίμα, και να φανεί έτσι η δικαιοσύνη Του και για τα αμαρτήματα του παρελθόντος, τα οποία παραβλέφθηκαν». 

       Τώρα ο Χριστός αναστημένος και δοξασμένος, καθισμένος στα δεξιά του Πατέρα καλεί τον κάθε άνθρωπο να πάει κοντά Του και να Τον γνωρίσει προσωπικά. "Έλα, Θωμά, να με γνωρίσεις, Γιώργη, Μαρία….."  Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, μας αναφέρει: «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν (Ιωάννης Α/1: 12, 13). 

Ο άνθρωπος που θα αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του, που θα ταπεινωθεί μπροστά στο Θεό και θα επικαλεστεί το σωτήριο Έργο του Χριστού μέσα στη ζωή του, γίνεται παιδί του Θεού. Μα ίσως πει κάποιος όλοι δεν είμαστε «παιδιά του Θεού», ο Θεός δε μας δημιούργησε όλους; Όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού, "παιδιά του Θεού" είναι μόνον εκείνοι που αναγνώρισαν τον απεσταλμένο Μεσσία του κόσμου και πίστεψαν σ’ Αυτόν καθώς και στο τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο Σωτηρίας, που Αυτός έκανε πάνω στο σταυρό (Ιωάννης Α/1: 12). Σε κάθε δικό Του παιδί ο Θεός έρχεται να διαγράψει το αμαρτωλό παρελθόν του, καθώς για τις όποιες αμαρτίες του έχει πληρώσει ο Χριστός. Στο βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΖ/17, εδ. 30) αναφέρεται: 

30 Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, 

31 διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών. 

     Συνεπώς ο λυτρωμένος του Χριστού δε χρωστάει τίποτα. Είναι άγιος του Θεού, γι’ αυτόν έχει πληρώσει ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα. Αν κάποιος ξένος πληρώσει για ένα φυλακισμένο, από τη στιγμή της καταβολής των χρημάτων ο φυλακισμένος είναι ελεύθερος, δε διώκεται για τις πράξεις του παρελθόντος της ζωής του. Πλήρωσε γι’ αυτόν κάποιος άλλος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος που θέλει να εξιλεωθεί μπροστά στο Θεό πρέπει να στηριχθεί στο Έργο που έκανε γι’ αυτόν ο Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Συνεπώς η συνείδηση του αμαρτωλού δεν πρέπει να ζητήσει την ανάπαυση μέσα από διάφορα εξιλεωτικά έργα, αλλά στη δράση του Θεού όπως αυτή εκδηλώνεται στο Πρόσωπο και το Έργο του Χριστού. 

    Με άλλα λόγια πρέπει ο αμαρτωλός να εγκαταλείψει το «Εγώ» του και να πιστέψει στο εξιλαστήριο Έργο του Χριστού. Να γιατί συνεχώς στην Καινή Διαθήκη και κυρίως στις επιστολές των Αποστόλων υπάρχει διαρκώς η επανάληψη των φράσεων: «άφεσις αμαρτιών εν τω αίματι του Χριστού», «απολύτρωσις εν τω Χριστώ», «σωτηρία εν Αυτώ», «δι’ Αυτού». Αυτές οι φράσεις μας βεβαιώνουν ότι οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν και δεν απαιτούνται περαιτέρω δικές μας ενέργειες. Το βρώμικο παρελθόν μας το καθάρισε ο Χριστός, ο οποίος έχει εξουσία από τον Πατέρα Θεό να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης (Λουκάς Ε/5: 24). 

      Αυτός είναι ο τρόπος δικαίωσης του ανθρώπου, αυτός είναι ο θώρακας της δικαιοσύνης του Θεού, ο οποίος είναι ο μόνος προσιτός στον άνθρωπο. Είναι η δικαιοσύνη του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Καθώς ο Απ. Παύλος νουθετεί τον νεαρό Τιμόθεο στην πίστη, του επισημαίνει: «Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ Τιμοθέου Γ/3: 16). 

       Το μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού, που κατέληξε στο σταυρό του Γολγοθά, σκοπό είχε την κατεργασία αυτού του θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού. Ήταν ανάγκη σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο ο άνθρωπος να ζήσει μας ζωή πλήρους υποταγής, απόλυτης υπακοής στο θέλημα του Θεού, μια ζωή εντελώς απαλλαγμένη από την αμαρτία. Αυτό όμως που ήταν αδύνατον για τον άνθρωπο το έκανε ο Ιησούς Χριστός με τη ζωή Του. Η ζωή Του ήταν μια ζωή τέλειας υπακοής και τέλειας εξάρτησης από τον Πατέρα Θεό. Ως αντιπρόσωπος του ανθρώπου πρόσφερε στο Θεό μια ζωή πλήρους υποταγής στο θέλημά Του. Τούτη τη ζωή, την άγια, την άσπιλη, την αμόλυντη την πήρε ο Κύριος και την κάρφωσε πάνω στο σταυρό, χύνοντας σταγόνα – σταγόνα το πολύτιμό Του αίμα. Ο Απ. Ιωάννης μας αναφέρει: «εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 10). Επίσης ο Απ. Μάρκος μας αναφέρει: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45). 

     Έτσι σφυρηλατήθηκε ο θώρακας της δικαιοσύνης του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Και αυτή ήταν η δικαιοσύνη που προέρχονταν από το Νόμο του Θεού, τον οποίον ο Κύριος Ιησούς Χριστός τήρησε μέχρι και την τελευταία του κεραία. Τούτη λοιπόν τη δικαιοσύνη την προσφέρει ο Χριστός στον άνθρωπο, ώστε με αυτήν ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει το Νόμο του Θεού. Αυτό ακριβώς εννοεί ο Απ. Παύλος, όταν αναφέρει: «και να βρεθώ σ' αυτόν, μη έχοντας δική μου δικαιοσύνη, αυτή από τον νόμο, αλλά εκείνη διαμέσου τής πίστης τού Χριστού, τη δικαιοσύνη, αυτή από τον Θεό διαμέσου τής πίστης». (Φιλιππησίους Γ/3: 9). Λέει ο Απόστολος: "αυτή είναι η επιθυμία μου". «Να βρεθώ μπροστά στο Θεό ενωμένος με το Χριστό μην έχοντας δική μου δικαιοσύνη που είναι ένα ράκος, αλλά να βρεθώ με τη δικαιοσύνη του Ιησού Χριστού». 

       Αυτό ακριβώς συμβαίνει την ώρα της αναγέννησης του ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 3). Ο άνθρωπος πετάει μακριά από πάνω του το θώρακα της δικής του δικαιοσύνης, που πάντα είναι διάτρητος από την αμαρτία και φοράει το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού. Ο προφήτης Ησαΐας έχοντας εμπειρία όλων αυτών αναφωνεί: «με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης» (Ησαΐας ΞΑ/61: 10). Με την αναγέννηση μια καινούρια ζωή, με καινούργια καρδιά υπάρχει και χτυπά μέσα στο Χριστιανό και ο θώρακας της δικαιοσύνης του Χριστού αυτήν την καρδιά έρχεται να προστατεύσει μέσα μας. Πλέον ο κάθε πιστός άνθρωπος είναι ντυμένος με τη δικαιοσύνη του Θεού, «διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21). 

     Ο θώρακας του χριστιανού που τον προστατεύει από τα πεπυρωμένα βέλη του εχθρού είναι η δικαιοσύνη του Χριστού, είναι το αποτέλεσμα του Έργου της θυσίας Του, το οποίο άρχισε με τη βάπτισή Του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη, όταν ο Κύριος ζήτησε να βαπτιστεί από τον Πρόδρομο, λέγοντας «διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθαίος Γ/3: 15), συνεχίστηκε στο σταυρό του Γολγοθά, όπου εκεί φορτώθηκε την αμαρτία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Έτσι έγινε «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29).

       Ως χριστιανοί έχουμε απόλυτη ανάγκη το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού, γιατί ο αγώνας μας είναι σκληρός και άνισος και αν στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουμε. Αν ο άνθρωπος δεν έχει την εμπειρία της αναγέννησης, ώστε να λάβει το θώρακα της δικαιοσύνης του Χριστού και κατέβει στη μάχη στηριζόμενος στο διάτρητο θώρακα της δικής του δικαιοσύνης, η ήττα που θα υποστεί θα είναι δεινή και ολοκληρωτική. Αν κατέβει «ντυμένος» με τη δικαιοσύνη του Χριστού, τότε θα είναι νικητής, γιατί Εκείνος είναι ο δυνάμενος, γιατί Εκείνος νίκησε και με τη δύναμη Εκείνου θα είμαστε και εμείς νικητές. 

     Το μήνυμα του Χριστού που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο είναι: «Μη φοβού εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και έγινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 17,18).---