5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

5. Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» (προς Εφεσίους Σ/6: 17α).

        Πέμπτο εξάρτημα της πανοπλίας του Θεού είναι η περικεφαλαία. Πρόκειται για πολύ σπουδαίο εξάρτημα που προορίζεται να προστατεύσει το κεφάλι του στρατιώτη από τα εχθρικά πυρά. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η περικεφαλαία της σωτηρίας προστατεύει του νου του Χριστιανού από τα εχθρικά πυρά που είναι οι διάφορες πλανεμένες θεωρίες, η γενική σύγχυση που έχει επικρατήσει γύρω μας εξαιτίας της άγνοια του λόγου του Θεού από τις εσωτερικές και εξωτερικές μάχες που καλείται να δώσει ο πιστός άνθρωπος. Το Πνεύμα το Άγιο, καθώς μπαίνει μέσα στη ζωή του Χριστιανού δια της πίστεως και της αναγεννήσεως, έρχεται να μεταμορφώσει το νου του πιστού ανθρώπου (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2) έτσι, ώστε να μη σκέπτεται πια, όπως σκεπτόταν, πριν αναγεννηθεί. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 17). Όταν ο νους αλλάζει, ολόκληρος ο άνθρωπος αλλάζει. Όταν κάποιος γίνεται νέο κτίσμα εν Χριστώ, είναι ανάγκη σύμφωνα με το λόγο του Θεού να αποβλέπει «εις τα άνω» (Κολοσσαείς Γ/3: 1), να δίνει προτεραιότητα στα πράγματα που αφορούν τη σχέση του με το Χριστό (Β’ Κορινθίους Ε/5: 17,18). Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, τότε προστατεύει το νου του από λανθασμένες επιλογές. Ο χριστιανός φορώντας την πανοπλία του Θεού γίνεται ικανός να αγωνιστεί «τον καλό αγώναν της πίστεως» (Β’ Τιμοθέου Δ/4: 6-8) έχοντας ως εφόδια κάθε στιγμή το λόγο του Θεού και την προσευχή (Εφεσίους Σ/6: 18). 

       Παρά το γεγονός ότι μέσω της πίστεως στο Θεό και τον αιώνιο λόγο Του έχουμε ανακαινίσει το νου μας, δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι, επειδή το διεφθαρμένο σύστημα που λειτουργεί γύρω μας μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει σχετικά: «ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω, επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω» (Ρωμαίους Ζ/7: 18-19). Ο διάβολος μέχρι και τον Κύριο Ιησού πείραξε με σκοπό να τον κάνει να παρεκκλίνει από το σκοπό Του προσφέροντάς Του «όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους» (Ματθαίος Δ/4: 8). Όμως ο Ιησούς με τη δύναμη του Θεού αντιστάθηκε στα σχέδια του εχθρού αποβλέποντας σε έναν οραματισμό τον οποίον μας αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) «όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού». 

     Είναι ανάγκη να στηριχθούμε στις υποσχέσεις του Θεού και να διατηρήσουμε άσβεστη την ελπίδα που έχει βάλει ο Θεός μέσα μας για το αιώνιο μέλλον μας. Ας προσέξουμε να μη γεμίζουμε το μυαλό μας, τη διάνοιά μας με όλα αυτά τα εφήμερα και απατηλά που προσφέρει το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων που μας περιβάλλει. Αντίθετα ας φροντίζουμε να γεμίζουμε το μυαλό μας με το λόγο του Θεού, με τις θαυμαστές υποσχέσεις Του και με τα μεγάλα και θαυμαστά σχέδια που έχει ο Θεός για το κάθε δικό Του παιδί. (Αποκάλυψη Α/1: 6 & Ε/5: 10). Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να μένουμε «εις την ελπίδα χαίροντες, εις την θλίψιν υπομένοντες, εις την προσευχήν προσκαρτερούντες» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 12). Αυτή είναι η ασφαλής πνευματική στάση στην οποία θα πρέπει να βρίσκεται ο πιστός άνθρωπος. 

     Είναι αναγκαίο να υπάρξει συνταύτιση του νου του πιστού ανθρώπου με το νου του Χριστού. Το Πνεύμα το Άγιο είναι εκείνο που ανανεώνει και μεταμορφώνει το νου του ανθρώπου. Στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 2) αναφέρει ο Απ. Παύλος: «και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Όταν ο χριστιανός οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο, έχει προστατευμένο το νου του και τη σκέψη του από λανθασμένα, εφήμερα, σαρκικά πράγματα. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΚΕ/25, εδ. 28) αναφέρεται: «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατεδαφισμένη και ατείχιστος». Τι θα κάνει ο εχθρός σε μια πόλη που είναι κατεδαφισμένη και ατείχιστη; Θα μπει μέσα και θα «αλωνίσει». Θα φέρει μέσα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου πάθη, επιθυμίες κακές, εγωισμούς, υπερηφάνεια, θυμό, ματαιότητα καθώς και το υπερόπλο του εχθρού, για να καταλάβει το νου του ανθρώπου, που είναι το «εγώ». Πίσω από «εγώ» κρύβονται σαρκικά πάθη, επιθυμίες, διανοήματα και πολλά άλλα με τα οποία ο εχθρός χρησιμοποιεί κατάλληλα για να απομακρύνει, όσο γίνεται πιο πολύ, τον άνθρωπο από το Θεό με σκοπό βεβαίως να τον καταστρέψει. Εκείνος που δεν κυριαρχεί στο πνεύμα του, που δεν έχει την κυριαρχία του εαυτού του είναι σαν πόλη κατεδαφισμένη χωρίς τείχη. Είναι ένας εύκολος στόχος για τον εχθρό. Θα έρθει, θα τον καταλάβει και αφού του αφαιρέσει ό,τι καλό υπάρχει, θα τον οδηγήσει στην αιώνια απώλεια. Μόνον, όταν ο άνθρωπος οδηγείται από το Πνεύμα το Άγιο εξουσιάζει το πνεύμα του, μπορεί να ελέγχει τις «ορέξεις» του, να βάζει χαλινό στις επιθυμίες του, τις σκέψεις του και να κρατάει πάντα σε τάξη τον εαυτόν του. Επίσης στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 32) αναφέρεται: «Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη». Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του σε μια δύσκολη ώρα και να εξουσιάσει πάνω στο πνεύμα του είναι μεγαλύτερος ήρωας από έναν που κατακτάει μια ολόκληρη πόλη. Λέγεται ότι ο Τσάρος της Ρωσίας Μέγας Πέτρος κάποτε θύμωσε και χτύπησε έναν κηπουρό τόσο πολύ, που μετά από λίγο ο κηπουρός πέθανε. «Αλίμονο», είπε ο Πέτρος με θλίψη, «κατέκτησα τόσα έθνη και δεν μπόρεσα να κατακτήσω τον εαυτόν μου». 

       Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 8,9) αναφέρει: «εμείς, όμως, καθώς είμαστε της ημέρας, ας εγκρατευόμαστε, αφού ντυθούμε τον θώρακα της πίστης και της αγάπης και για περικεφαλαία την ελπίδα τής σωτηρίας. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν μας προσδιόρισε για οργή, αλλά για απόλαυση σωτηρίας, διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού». Η περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας δεν είναι μια αβέβαιη, συγκεχυμένη ελπίδα που μπορεί κάποια στιγμή και να μας απογοητεύσει. Όχι, είναι βεβαιότητα, είναι ζωντανή ελπίδα που θα μας προστατεύσει από κάθε παγίδα του εχθρού. 

     Το κεφάλι του πολεμιστή είναι από τα μέρη που θα πρέπει να προστατευθεί όχι μόνον διότι αποτελεί κύριο ζωτικό σημείο του σώματος, αλλά και διότι αποτελεί το βασικό στόχο του εχθρού, επειδή καθώς είπαμε, ο εχθρός προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να αμαρτήσει διανοητικά, ώστε να τον αποκόψει ψυχικά από το Θεό. Εκείνος που θα ακουμπήσει με εμπιστοσύνη πάνω στον αιώνιο λόγο του Θεού είναι ως ισχυρό και απόρθητο φρούριο από τον εχθρό. Σε κάθε περίπτωση η ζωντανή ελπίδα που μας οδηγεί στη βεβαιότητα της σωτηρίας μας θα πρέπει να είναι ως περικεφαλαία μας. Αυτή θα μας διαφυλάξει από τα σχέδια του ανθρωποκτόνου εχθρού, θα μας στηρίξει, θα μας παρηγορήσει, θα μας ελευθερώσει από τις παγίδες. 

      Όταν ο λόγος του Θεού μας λέγει: «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας» εννοεί ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση και να πιστέψουμε μέσα από την καρδιά μας ότι έχουμε σωθεί. Ο πιστός άνθρωπος δεν είναι «ως και οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα…». Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο δεν θα πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Θα πρέπει να έχει άλλες σκέψεις, άλλες επιδιώξεις, άλλο τρόπο ζωής, άλλη συμπεριφορά. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τη διάνοιά μας από τις κακές σκέψεις και επιθυμίες του εχθρού. Όταν είμαστε ντυμένοι με την περικεφαλαία, δεν μπορεί ο διάβολος να προσβάλει τη διάνοιά μας. Το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου είναι το κεφάλι και περισσότερο από κάθε άλλο σημείο εκεί σημαδεύει ο εχθρός. Επειδή η κεφαλή μας είναι ο Χριστός, η προσπάθεια του εχθρού επικεντρώνεται στο να μας κλέψει το Χριστό μέσα από το κεφάλι μας, δηλαδή να αποσπάσει το νου και τη σκέψη μας από τα πράγματα του Θεού και να προσηλώσει τη σκέψη μας στα γήινα, τα εφήμερα και γενικά σε ό,τι είναι αντίθετο προς το Θεό. Αν αυτό το καταφέρει, τότε γινόμαστε εύκολα θύματα στα χέρια του. Είναι ανάγκη λοιπόν να προστατεύσουμε τον τρόπο σκέψης μας και αυτό θα το επιτύχουμε, όταν έχουμε στραμμένο το νου μας στα πράγματα του Θεού και κυρίως να έχουμε σταθερή μέσα στο μυαλό μας την ελπίδα της σωτηρίας μας, την ελπίδα της αιώνιας ζωής, που υπόσχεται ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Μόνον τότε το μυαλό μας θα είναι προστατευμένο και πάνω στην περικεφαλαία της σωτηρίας μας θα χτυπήσει και θα εξοστρακιστεί κάθε αρνητική σκέψη, κάθε ψεύτικη διδαχή, κάθε πλάνη, κάθε πειρασμός του εχθρού. 

      Ο Απ. Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: (Α΄ Θεσσαλονικείς» (Ε/5: 8) «αλλ' ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». Και εδώ η ελπίδα της σωτηρίας μας, εν Χριστώ Ιησού, παρομοιάζετε με περικεφαλαία, επειδή ακριβώς έχει σκοπό να προστατεύσει τη διάνοιά μας. 

     Ο λόγος του Θεού μας καλεί να έχουμε ως περικεφαλαία στην πνευματική μας ζωή δια της πίστεως την ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι μια σωτηρία που προσφέρεται από το Θεό, δια Ιησού Χριστού, δωρεάν, κατά χάριν. «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις» (Εφεσίους Β/2: 8,9) και η οποία έρχεται να καλύψει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πιστού ανθρώπου. 

     Ο Απ. Παύλος μας αναφέρει: «επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα» (Ρωμαίους Η/8: 24). Εδώ γίνεται αναφορά στο παρελθόν, όπου ο Θεός μας έσωσε, όταν πιστέψαμε στο Χριστό και αναφέρεται κυρίως στην ενοχή της αμαρτίας μας την οποία ο Θεός μας συγχώρησε. «και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Εβραίους Ι/10: 17). 

   Στους Κορινθίους χριστιανούς αναφέρεται σε ενικό αριθμό και τους λέει: «για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας». (Α΄ Κορινθίους Α/1: 18). Εδώ ο Απόστολος αναφέρεται στο παρόν και θέλει να μας τονίσει τη δύναμη της αμαρτίας, η οποία πολύ εύκολα μας κάνει να αστοχούμε. Στον αγώνα αυτόν ο Κύριος μας προσφέρει τη δύναμη, ώστε να σταθούμε και να νικήσουμε. Στους Εβραίους Χριστιανούς γράφει ο Απ. Παύλος: «ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ΙΒ/12: 1). 

     Στην επιστολή «προς Ρωμαιους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 11) αναφέρεται: «είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ' ότε επιστεύσαμεν». Εδώ γίνεται αναφορά στη σωτηρία μας, την οποία θα λάβουμε στο μέλλον. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη χάρη του Χριστού σωθήκαμε, με τη δύναμή Του κάθε μέρα σωζόμαστε και με τη χάρη Του ζούμε τη ζωντανή ελπίδα ότι μια μέρα θα σωθούμε και θα ζήσουμε μαζί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. «και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας». 

    Ο στρατιώτης μάχεται, κακουχείται, δεινοπαθεί, συνθλίβεται την ώρα της μάχης, αγωνίζεται σκληρά, γιατί έχει μέσα του ελπίδα. Αποβλέπει στη νίκη και σ’ ένα ευτυχές μέλλον που εκτείνεται μετά τη νίκη. Το ίδιο ισχύει και για το Χριστιανό. Στηριζόμενος στις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, ζει έχοντας ζωντανή, ασάλευτη ελπίδα μέσα του ότι μία μέρα θα δει το Θεό «πρόσωπο προς πρόσωπο». Γράφει ο Απ. Παύλος στους χριστιανούς της Κορίνθου: «Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην». (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12). 

     Την ελπίδα μέσα στην καρδιά του πιστού ανθρώπου την έβαλε ο Χριστός. Εκείνο το θλιβερό, τελευταίο βράδυ του Κυρίου γύρω από το πασχαλινό τραπέζι ο Κύριος έδωσε μία υπόσχεση στους μαθητές Του και διαχρονικά σε όλους όσους είναι δικοί Του. Τους είπε λοιπόν: «Στο σπίτι του πατέρα μου υπάρχουν πολλοί χώροι διαμονής, διαφορετικά θα σας το έλεγα. Πηγαίνω, λοιπόν, να σας ετοιμάσω τόπο και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, θα έρθω πάλι και θα σας πάρω κοντά μου, για να είστε και εσείς όπου είμαι εγώ» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2). Τι ωραία, τι τρυφερά, τι παρήγορα λόγια, τι όμορφη ελπίδα έβαλε μέσα στην καρδιά τους ο Κύριος! 

    Μ’ αυτήν την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας κατέβηκε στις μάχες η εκκλησία του Χριστού και μ’ αυτήν θα αγωνίζεται μέχρι εκείνη την ώρα που στον ουρανό θα ηχήσει η σάλπιγγα του Θεού, που θα ακουστεί η φωνή του αρχαγγέλου, που θα σημάνει ότι ήρθε η μεγάλη ώρα, ότι ήρθε η ώρα της αρπαγής της Εκκλησίας του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Τότε, μας λέει ο λόγος του Θεού, «όσοι έχουν πεθάνει και είχαν πιστέψει στο Χριστό, θα αναστηθούν πρώτα. Έπειτα οι ζωντανοί που είναι του Χριστού θα αρπαγούν πάνω από την πολύπαθη τούτη γη, για να συναντήσουν τον Κύριο στις νεφέλες» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 16-17). Από το ξερονήσι της Πάτμου αποκαλύπτει ο Ιωάννης: «Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν Ιδού, η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ' αυτών Θεός αυτών και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 3,4). 

      Ας προσέξουμε να μην ξεχνάμε τις υποσχέσεις του Θεού που είναι πάντοτε ζωντανές, αληθινές και οι οποίες θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ας μην ξεχνάμε την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας για να μη χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, για να βαδίζουμε με δύναμη, με αυτοπεποίθηση, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Πάντοτε την επίθεση του εχθρού να την αντιμετωπίζουμε με την ζωντανή ελπίδα στην καρδιά. 

     Πάντοτε στις μάχες τις πνευματικές να κατεβαίνουμε έχοντας την περικεφαλαία της ελπίδας της σωτηρίας μας. ---