4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.

4. Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ. 

«επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα» (εδ. 16). 

    Τέταρτο και πολύ σπουδαίο στοιχείο της πανοπλίας του στρατιώτη είναι η ασπίδα. Η Ρωμαϊκή ασπίδα ήταν ορθογώνια παραλληλόγραμμη, περίπου 75 εκατ. πλάτος και με 1,30 μέτρα μήκος. Ήταν φτιαγμένη από ξύλο ή πλεκτή λυγαριά. Συνήθως ήταν καλυμμένη με μέταλλο κυρίως από χαλκό. Την κρατούσαν με το αριστερό χέρι και με το δεξί κρατούσαν το ξίφος. 

     Ο Απ. Παύλος μας μιλάει για “βέλη πεπυρωμένα”. Τι ακριβώς είναι αυτά; Ήταν βέλη, τυλιγμένα στην άκρη με πανιά και στουπιά, τα οποία βουτούσαν σε κάτι σαν πίσσα ή άλλο εύφλεκτο υγρό, άναβαν φωτιά και το έριχναν εναντίον του αντιπάλου. Ποτέ κανείς δεν ήξερε πότε και από πού θα ερχόταν εναντίον του μια τέτοια ιπτάμενη φλόγα. Μάλιστα υπήρχαν και ειδικά τόξα, πολύ μεγάλα και βαριά, με βέλη μεγάλα στα οποία έβαζαν μεγάλη ποσότητα εύφλεκτου υλικού, ώστε, όταν πέσει αυτό πάνω σε άνθρωπο ή σε πολιορκητική μηχανή που συνήθως ήταν φτιαγμένη από ξερά ξύλα, να σκορπίσει το υγρό και να πάρει φωτιά. 

       Αν ένα στρατιώτης τον πετύχαινε ένα τέτοιο βέλος και είχε μόνον το θώρακα και δεν κρατούσε την ασπίδα του, το βέλος θα τρυπούσε το θώρακα και η φωτιά απ’ αυτό θα τον έκαιγε. Κατά τον ίδιο τρόπο επιτίθεται και ο διάβολος και δεν μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει, αν δεν έχει την πίστη, η οποία ενεργεί ως ασπίδα και αποκρούει τις επιθέσεις του εχθρού. Όταν βλέπουμε τα πυρωμένα βέλη του εχθρού να έρχονται καταπάνω μας, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι να κρατάμε σταθερά την ασπίδα μας, που είναι η πίστη μας. Η πίστη στο Θεό και στην αγάπη Του μας προστατεύει σαν ασπίδα και μας βγάζει νικητές στον καθημερινό μας αγώνα. 

      Ο εχθρός προσπαθεί να σπείρει έριδες, διχογνωμίες, διχοστασίες, προσπαθεί να αμφισβητήσει το λόγο του Θεού και τις υποσχέσεις του Θεού προς τον άνθρωπο και γενικά με κάθε τρόπο να βάλει αμφιβολία μέσα μας για να μας απομακρύνει από το Θεό με έναν και μοναδικό σκοπό, να μας καταστρέψει. Τι θα κάνουμε, πώς θα σταθούμε και πώς θα νικήσουμε; Ένας τρόπος υπάρχει: Η πίστη μας. Είναι η πίστη στον Πατέρα Θεό και σε Εκείνον τον οποίον έστειλε εδώ στη γη τον Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). Αν πιστεύουμε στις επαγγελίες του Θεού και εμπιστευόμαστε στη χάρη Του, τότε δεν μπορεί να μας καταστρέψει κανένας πειρασμός, κανένα διανόημα, καμία δύναμη από το εξωτερικό περιβάλλον. 

      Ο διάβολος προσπαθεί να επιτύχει το στόχο του επιτιθέμενος κυρίως εσωτερικά στον άνθρωπο. Φέρνει διάφορες σκέψεις στο νου του, παρουσιάζει εικόνες στο μυαλό του ανθρώπου ελκυστικές και προσπαθεί να τον κάνει να αμαρτήσει διανοητικά. Πάγια τακτική του είναι να προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το αν πράγματι ο Θεός είναι πιστός και κατά πόσο εκείνα τα οποία αναφέρει το Πνεύμα του Θεού μέσα στο λόγο Του είναι αληθινά και ορθά. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει: «Ε! άνθρωποι τα έγραψαν……» και πολλά άλλα. Η ασπίδα της πίστης αναιρεί τις προσπάθειες του σατανά να σπείρει αμφιβολίες σχετικά με το ότι ο Θεός είναι πιστός και αληθινός. Η πίστη μας είναι ασπίδα, πολύτιμη, γερή και στερεή. Τούτη την ασπίδα χρειάζεται να την κρατάμε καλά, γερά και δυνατά, γιατί είναι η μόνη ικανή να αποτρέψει αυτές τις προσπάθειες. Δεν υπάρχει νίκη σε καμία φάση της χριστιανικής ζωής που να μη στηρίζεται στην πίστη. Ο  στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται: «και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η πίστη ήταν η ασπίδα που προστάτευσε το Δαβίδ και του έδωσε τη νίκη εναντίον του γίγαντα Γολιάθ. (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 32-50). Η πίστη που φέρνει τη νίκη δε στηρίζεται στη σοφία των ανθρώπων, αλλά στη δύναμη του Θεού (Α’ Κορινθίους Β/2: 5). 

      Ζούμε στις έσχατες ημέρες των εσχάτων ημερών. Η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού στις νεφέλες, για να «αρπάξει» την Εκκλησία Του, πλησιάζει. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο Κύριος Ιησούς έρχεται με εντολή από το Θεό: «με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού», για να συνάξει το λαό Του, τους δικούς Του, «τους προσμένοντας Αυτόν». Ένα λαό που εξαγόρασε από τον εχθρό με το ίδιο Του το αίμα (Εβραίους Θ/9: 12). Λαός που είναι από «κάθε φυλή και κάθε γλώσσα» (Αποκάλυψη Ε/5: 9) και αποτελεί για το Θεό «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φώς» (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). 

      Μετά από την «αρπαγή» της εκκλησίας του Χριστού το τι θα ακολουθήσει πάνω σε τούτη την πολύπαθη γη είναι γνωστό μέσα από τον αιώνιο λόγο του Θεού. Μιας αρνησίθεης ανθρωπότητας για επτά χρόνια θα ηγηθεί «ο άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3). Πρόκειται για ένα βασιλιάς που θα κάνει «κατά την θέλησιν αυτού, και θέλει υψωθή και μεγαλυνθή υπεράνω παντός Θεού, και θέλει μεγαλορρημονήσει κατά του Θεού των θεών, και θέλει ευημερεί, εωσού συντελεσθή η οργή, διότι το ωρισμένον θέλει γείνει» (Δανιήλ ΙΑ/11: 36). Καθώς γύρω μας καθημερινά συμβαίνουν τραγικά πράγματα τα οποία ο λόγος του Θεού ονομάζει «αρχαί ωδίνων» (Μάρκος ΙΓ/13: 8), ας μη καμφθούμε, αλλά ας σηκώσουμε ψηλά τα κεφάλια μας, επειδή πλησιάζει η απολύτρωσή μας (Λουκάς ΚΑ/21: 28). Να θυμόμαστε κάθε στιγμή τα λόγια του Απ. Πέτρου: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8) και καθώς καθημερινά βρισκόμαστε «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» (Φιλιππησίους Β/2: 15), έχουμε ανάγκη από δυνατά «όπλα», για να σταθούμε και να νικήσουμε. Τα όπλα του Χριστιανού σ’ αυτή τη ζωή είναι τρία : «πίστις, ελπίς, αγάπη» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 13). Πίστη στο Θεό, ελπίδα ότι θα εκπληρώσει το λόγο Του, αγάπη στο Θεό και τον συνάνθρωπο. Τα τρία αυτά όπλα θωρακίζουν την άμυνα της ψυχής μας και κάνουν τον άνθρωπο δυνατό, αποφασιστικό, τον οδηγούν στη νίκη και τον πνευματικό θρίαμβο. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» μας επισημαίνει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον να ευαρεστήσει τις εις τον Θεό» (Εβραίους ΙΑ/11: 6). Αυτός που προσέρχεται στο Θεό πρέπει να πιστεύει ότι ο Θεός είναι μισθαποδότης. Επίσης μας προτρέπει: «εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». "Β΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 5). Χρειάζεται ένας καθημερινός αγώνας και ένας καθημερινός έλεγχος, για να μπορέσουμε να μείνουμε στην αληθινή πίστη του Θεού. 

     «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβραίους ΙΑ/11: 1). Πίστη είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουμε σε κάποιον ότι αυτά που λέει είναι αληθινά και ότι αυτά που μας υπόσχεται θα τα πραγματοποιήσει. Πίστη στο Θεό είναι η ελπίδα πως στη ζωή μας μπορούν να συμβούν εξαιρετικά πράγματα που να μην ερμηνεύονται πάντα με τις αισθήσεις μας και την σοφία του κόσμου τούτου. «Πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί όστις και θέλει εκτελέσει» (Α΄ Θεσσαλονικείς Ε/5: 2424). Πιστεύω στον Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι ότι αυτά που λέει μέσα στο Λόγο Του είναι αληθινά και αυτά που υπόσχεται μπορεί και θέλει να τα κάνει. Είναι δηλαδή αξιόπιστος συνομιλητής. Πιστεύω στο Θεό σημαίνει ότι Τον εμπιστεύομαι, αλλά πως να εμπιστευτώ κάποιον όταν δεν τον γνωρίζω; Όπως γίνεται και με τους ανθρώπους γύρω μας η σχέση και η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά -σιγά. Έτσι και με το Θεό, όσο περισσότερο τον γνωρίζουμε το Θεό μέσα από το λόγο του και τον βλέπουμε να ενεργεί στη ζωή μας, τόσο περισσότερο Τον εμπιστευόμαστε. Το πρώτο πράγμα που παίρνουμε από το Θεό με την πίστη είναι η σωτηρία μας. Λέμε στο Χριστό: “είμαι αμαρτωλός, συχώρεσε με, πλύνε με και καθάρισε με το πολύτιμο αίμα σου” και επειδή πιστεύουμε, νιώθουμε αμέσως καθαροί και Άγιοι, όπως ο Χριστός. Τούτη τη βεβαιότητα έρχεται να τη σφραγίσει μέσα μας το Πνεύμα του Θεού (Γαλάτας Δ/4: 6). 

      Για να λάβει ο άνθρωπος κάτι από το Θεό, χρειάζεται πίστη. Χωρίς πίστη δεν μπορεί να λάβει τίποτα. Θα λέγαμε ότι η πίστη είναι το μέσον, είναι ο αγωγός που μεταφέρει τη δύναμη του Θεού στον άνθρωπο.  Στην επιστολή του "Ιακώβου" (κεφ. Α/1, εδ. 6-8) αναφέρεται: «Ας ζητεί όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζει παντελώς διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού». Η πίστη είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας στη σχέση μας με το Θεό. Ας φέρουμε στη μνήμη μας την εικόνα εκείνης της ταλαιπωρημένης γυναίκας που επί δώδεκα έτη αιμορραγούσε. Καθώς την κοίταξε ο Κύριος της είπε: «Θάρρει, θύγατερ η πίστις σου σε έσωσε. Και εσώθη η γυνή από της ώρας εκείνης» (Ματθαίος Θ/9: 22). Όταν κάποιοι τυφλοί πλησίασαν τον Κύριο, για να τους δώσει το φως τους, ο Κύριος τους είπε: «πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;». Η απάντηση ήταν «ναι Κύριε, Τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς» (Ματθαίος Θ/9: 29). 

      «επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμέν». Η πίστη μας είναι η ασπίδα που θα μας προστατέψει την ώρα της επίθεσης του εχθρού, την ώρα του προβλήματος, την ώρα της δοκιμασίας, όταν θα έρχονται οι σκέψεις μέσα στο μυαλό μας και θα μας λένε: “σε εγκατέλειψε ο Θεός”. Τότε μόνο η δύναμη της πίστης μπορεί να μας προστατέψει. Πάνω στην ασπίδα της πίστεως θα σβήσουν τα πυρωμένα βέλη του εχθρού και θα βγούμε νικητές. Η πίστη είναι το μεγάλο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Β/2, εδ. 8) αναφέρει: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι δια της πίστεως και τούτο δεν είναι από εσας, Θεού το δώρο». Ο Θεός ευαρεστείται με τη ζωή μας, αν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με μοναδικό κίνητρο την πίστη μας και όχι για επίδειξη ή άλλους λόγους. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειάζεται να είμαστε σε σύνδεση με το Θεό δια του λόγου Του και διά του Πνεύματος του Αγίου. Έτσι θα γνωρίζουμε κάθε μέρα και πιο πολύ το Θεό και κάθε μέρα θα τον εμπιστευόμαστε περισσότερο. Γι’ αυτό πάντοτε στην προσευχή μας θα πρέπει να ζητάμε από το Θεό: «Κύριε αύξησε μου την πίστη». 

     Αναμφισβήτητα η κινητήριος δύναμη πάντων είναι η αληθινή πίστη μας στο Θεό. Με αυτή παίρνουμε τη συγχώρηση, λαμβάνουμε τη σωτηρία μας, τα χαρίσματα του Πνεύματος του Θεού, τη λύση στα προβλήματά μας. Σ’ αυτήν στηρίχτηκαν «οι ήρωες της πίστεως», όπως μας τους παρουσιάζει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους»  (κεφ. ΙΑ/11). 

4 Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάϊν, διά της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, και δι' αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί. 

5 Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, διά να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν 

6 χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν. 

7 Δια πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι' ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της διά πίστεως δικαιοσύνης. 

8 Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. 

9 Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας 

10 διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. 

11 Δια πίστεως και αυτή η Σάρρα έλαβε δύναμιν εις το να συλλάβη σπέρμα και παρά καιρόν ηλικίας εγέννησεν, επειδή εστοχάσθη πιστόν τον υποσχεθέντα. 

12 Δια τούτο και εξ ενός, μάλιστα νενεκρωμένου, εγεννήθησαν καθώς τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος, και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να αριθμηθή. 

13 Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. 

      Είναι βέβαιο ότι η αληθινή, η ακλόνητη πίστη θα μας καταστήσει τελικούς νικητές, όμως σε καμία περίπτωση δε θα περάσουμε σε τούτη τη ζωή «αβρόχοις ποσί». Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και μέσα στην πρόνοιά Του και σύμφωνα με την παιδεία Του θα επιτρέψει προβλήματα μέσα στη ζωή μας και μέσα απ’ αυτά θα φανούν οι δόκιμοι. Ο Απ. Παύλος, άνθρωπος πίστεως και πλήρους αφιέρωσης στο Θεό, ας δούμε πως περιγράφει τη ζωή του: «Πέντε φορές μαστιγώθηκα από τους Ιουδαίους με τριάντα εννιά μαστιγώματα κάθε φορά. Τρεις φορές δάρθηκα με βέργες. Μια φορά λιθοβολήθηκα. Τρεις φορές ναυάγησα. Ένα μερόνυχτο έμεινα ναυαγός στο πέλαγος. Οδοιπόρησα πολλές φορές. Αντιμετώπισα κινδύνους σε ποτάμια, κινδύνους από ληστές, κινδύνους από τους ομοεθνείς μου, κινδύνους από τους εθνικούς, κινδύνους σε πόλεις, κινδύνους σε ερημιές, κινδύνους στη θάλασσα, κινδύνους από ψευδαδέλφους. Εργάσθηκα κοπιάζοντας και μοχθώντας συνέχεια, ξαγρυπνώντας πολλές φορές, αντιμετωπίζοντας πείνα και δίψα, μένοντας πολλές φορές νηστικός, αντιμετωπίζοντας κρύο και γυμνότητα» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 24-27). Δε μπορεί να βρεθεί σε άνθρωπο μεγαλύτερος κατάλογος πόνου, δακρύων και αίματος. 

   Και συνεχίζει ο Απόστολος: «για να μη υπερηφανεύομαι, εξαιτίας τής υπερβολής των αποκαλύψεων, μου δόθηκε ένα αγκάθι (σκόλωπας) στο σώμα μου» (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12 : 7-8). Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγεία του. Τρεις φορές παρακάλεσε ο Παύλος το Θεό, για να τον θεραπεύσει, χωρίς αποτέλεσμα. Και ο μακρύς κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Απογοητεύσεις από αδελφούς, διαμάχες μεταξύ τους και πολλά άλλα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Καλά η ασπίδα της πίστεως που θα προφύλασσε τον Απ. Παύλο από τα πυρακτωμένα βέλη του πονηρού πού είναι; Γιατί δεν τον προστάτευσε; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος μετά από τόσες περιπέτειες να μιλάει για την «ασπίδα της πίστεως» θα διερωτηθεί κάποιος; 

      Γιατί ο Θεός επέτρεψε όλη αυτή την ασύλληπτη ταλαιπωρία για τον Ιώβ, για τον οποίον ο Ίδιος είχε πεί: «δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού;» (Ιώβ Α/1: 8). Γιατί ο Θεός επέτρεψε ο Δαβίδ, για τον οποίον ο Θεός είχε πει: «άνδρας κατά την καρδίαν μου» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), να τρέχει επί δεκατρία χρόνια στα βουνά κυνηγημένος από το βασιλιά Σαούλ και μάλιστα ενώ είχε ήδη χριστεί βασιλιάς; Γιατί ο Δανιήλ, ένας πολύ πιστός άνθρωπος, να βρεθεί μέσα στο λάκκο των λεόντων; (Δανιήλ Σ/6: 16). Γιατί ο Ιωσήφ, ένας τόσο πιστός και αφιερωμένος στο Θεό άνθρωπος, να πουληθεί σαν δούλος και να βρεθεί άδικα στην φυλακή της Αιγύπτου. Πολλοί άγιοι άνθρωποι αν και κράτησαν ψηλά και δυνατά την ασπίδα της πίστεως, όμως δε γλίτωσαν από τα πυρωμένα βέλη του εχθρού. Ας ψάξουμε τις απαντήσεις μέσα στην αγάπη και την πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας. 

    Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι «η ασπίδα της πίστεως» δεν προστατεύει αναγκαστικά τον άνθρωπο από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα έχει σκοπό να προστατεύσει την εσωτερική πνευματική μας σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Έχει σκοπό να διαφυλάξει ακέραιη και απρόσβλητη την ψυχή του πιστού ανθρώπου. Ο Απ. Παύλος διερωτάται: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς (Ρωμαίους Η/8: 35-37). 

      Όλα αυτά είναι ενδεχόμενο να συμβούν στη ζωή μας μέσα στην πρόνοια του Θεού, μέσα στην αγάπη Του, μέσα στο αδιάλειπτο ενδιαφέρον του για την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου, μέσα στην παιδεία Του. Ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα τραβήξει τους δικούς Του από τον κόσμο του πόνου και των δακρύων. Το χριστιανό ο Θεός δεν τον έβαλε μέσα σ’ ένα θερμοκήπιο. Αντίθετα ένα δενδράκι που μεγαλώνει στην πλαγιά του βουνού είναι ο χριστιανός. Εκεί και ο άνεμος θα το χτυπήσει και η βροχή και ο αέρας και το χιόνι θα του σπάσει κάποια κλαριά. Όμως το δενδράκι, για να μην ξεριζωθεί κάτω απ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θα ρίξει τις ρίζες του όλο και πιο βαθιά μέσα στο βουνό. Πόσοι άνθρωποι μέσα στις εξωτερικές δυσκολίες, μέσα στον πόνο, τη θλίψη δεν ήρθαν πιο κοντά και δεν έριξαν βαθιά τις ρίζες τους μέσα στο Θεό και τις υποσχέσεις Του!

      Κλείνοντας θα επαναλάβουμε ότι η ασπίδα της πίστης είναι αναπόσπαστο τμήμα της πανοπλίας του Θεού, η οποία είναι αναγκαία για την πάλη μας με το κακό. Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε μόνοι μας τον εαυτόν μας. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας προστατεύσει και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε πάντοτε σε στενή και ζωντανή επαφή με το Χριστό. Αυτός είναι η ασπίδα μας και η λαβή της ασπίδας, πάνω στην οποία θα πρέπει να έχει «κολλήσει» το χέρι μας, είναι η πίστη μας. Δεν σώζει τον άνθρωπο η πίστη του, τον σώζει ο Χριστός, όμως η πίστη είναι εκείνη που μας φέρνει κοντά στο Χριστό, μας ταυτίζει μαζί Του και μας κρατά κάτω από την προστασία Του. ---