Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ (εισαγωγή)

 
Επιστολή  «προς Εφεσίους»,  κεφ. Σ/6,  εδ.  10 – 20.

10 Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

14 Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης 

15 και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης 

16 επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα 

17 και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού, 

18 προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, 

19 και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, 

20 υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω. 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

     Πλούσια τα μηνύματα της επιστολής του Απ. Παύλου προς τους Εφέσιους Χριστιανούς με κορυφαίο απ’ όλα ότι οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί που πιστεύουν στο Χριστό πλέον είναι «ένα». Είναι όλοι μέλη της μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που αποτελεί τη νύμφη του Χριστού. Μια μέρα όλοι αυτοί οι πιστοί θα βασιλεύσουν μαζί Του στον ουρανό. 

  Παρατηρώντας κανείς τα ερείπια της Εφέσου ακόμα και σήμερα μιλάνε για τη μεγαλοπρέπειά της. Ήταν ένα από τα μεγάλα κέντρα του αρχαίου κόσμου, ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρο που αποτελούσε σημείο επαφής δύο κόσμων, του κόσμου της βαρβαρότητας της Ανατολής και του κόσμου της Ελληνικής Δύσης. Μέσα στα πολλά μηνύματα που έχει να δώσει η επιστολή «προς Εφεσίους» είναι ότι η αληθινή χριστιανική ζωή δεν είναι ένας αμέριμνος και εύκολος περίπατος, αντίθετα είναι ένας συνεχής πόλεμος. O δρόμος της ζωής του πιστού ανθρώπου σ’ αυτόν κόσμο περνά μέσα από εχθρικό έδαφος και συνεπώς είναι αναπόφευκτο να δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τους εχθρούς του. Η ζωή του πιστού ανθρώπου είναι μία μάχη, είναι ένας επαναλαμβανόμενος αγώνας, που κάθε φορά παρουσιάζεται όλο και με μεγαλύτερη ένταση. 

     Ο πόλεμος αυτός έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και αυτό μας το επισημαίνει ο Λόγος του Θεού. Δεν είναι ενάντια σε «σάρκα και αίμα», δηλ. σε ανθρώπινες δυνάμεις, άθεους φιλόσοφους, πανούργους ιερείς, αιρετικούς, αρνητές του Χριστού ή άπιστους άρχοντες, αλλά είναι ενάντια σε δαιμονικές δυνάμεις, ενάντια σε τάγματα ξεπεσμένων αγγέλων, ενάντια στα πονηρά πνεύματα που έχουν τρομερή δύναμη. 

      Ο πόλεμος είναι ενάντια σε: 

     «αρχές & εξουσίες». Όπως στις επουράνιες δυνάμεις υπάρχουν οι άγγελοι, οι αρχές, οι εξουσίες, οι θρόνοι, οι κυριότητες κλπ έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τις δαιμονικές δυνάμεις. Υπάρχει και στο δαιμονικό χώρο ολόκληρη ιεραρχία. Έχουμε στρατιώτες, επιτελείς, αρχηγούς κλπ. οργανωμένες δαιμονικές δυνάμεις. 

     «προς τους κοσμοκράτορες». Η φράση δεν έχει την έννοια ότι είναι κύριοι του κόσμου αυτού αλλά ότι κυριαρχούν πάνω στους πονηρούς ανθρώπους, που είναι μακριά από το Θεό. 

    «του σκότους». Εννοεί το πνευματικό σκοτάδι της πονηρίας που επικρατεί σ’ αυτή τη ζωή και που κάνει τον άνθρωπο να μην έχει συναίσθηση του αληθινού Θεού. Φθάνει τον άνθρωπο στο σημείο να χαρακτηρίζει καλό το κακό και αντιθέτως. 

    «του αιώνος τούτου». Το κακό μόνον σ’ αυτήν την περίοδο έχει θέση, εξαιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Όταν έρθει ο Χριστός όλα θα αποκατασταθούν. 

     «προς τα πνεύματα της πονηρίας». Πνευματικά πονηρά στοιχεία. Η φράση αυτή αντιτίθεται προς τη φράση «σάρκα και αίμα». 

    Για να βγούμε νικητές από το σκληρό τούτον αγώνα, για να μπορέσουμε να εξουδετερώσουμε τα πυρακτωμένα βέλη του εχθρού, για να μπορέσουμε να νικήσουμε, έχουμε ανάγκη από πολύ ισχυρά πνευματικά όπλα. Στην επιστολή «προς Εφεσίους» ο Απ. Παύλος μας κατονομάζει ποια είναι αυτά τα όπλα. Είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη, η σωτηρία, ο Λόγος του Θεού και το υπέρ όπλο που ονομάζεται προσευχή. 

      Στην καθημερινή μας ζωή διαπιστώνουμε ότι στις πνευματικές μάχες που καλούμαστε να δώσουμε έχουμε νίκες, αλλά έχουμε και θλιβερές ήττες. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει ότι ο Χριστός πάνω στο σταυρό «απογύμνωσε από τη δύναμή τους τις αρχές και τις εξουσίες, και το έδειξε αυτό φανερά, νικώντας τους θριαμβευτικά πάνω στο σταυρό» (Κολοσσαείς Β/2: 15). Ο νικητής του Άδη και του θανάτου είναι ο Ιησούς Χριστός και αν και εμείς είμαστε «εν Χριστώ» θα είμαστε με τη δύναμη τη δική Του πάντοτε νικητές. Το ερώτημα είναι γιατί τόσες ήττες μέσα στη ζωή μας, γιατί νικάνε οι "Φιλισταίοι" στη ζωή μας, γιατί ο λαός του Θεού γνωρίζει τόσες ήττες; 

    Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Εφέσου και μέσω αυτών διαχρονικά σε ολόκληρη την Εκκλησία του Θεού, κάνει μια συγκλονιστική έκκληση: «Γι’ αυτό πάρτε στα χέρια σας την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθείτε μέσα στην πονηρή εποχή που ζείτε» (Εφεσίους Σ/6: 13). Κάθε εποχή για το χριστιανό ήταν πονηρή, όμως οι ημέρες που ζούμε είναι ιδιαίτερα πονηρές, είναι "καιροί κακοί" (Β' Τιμοθέου Γ/3: 1) και γι’ αυτό απαιτείται πολύ μεγαλύτερη αφοσίωση και εξάρτηση από το Θεό. Και ο Απ. Παύλος συνεχίζει «κι αφού φέρετε αισίως εις πέρας όλο τον αγώνα σας, να παραμείνετε όρθιοι». 

     Ποιοι είναι οι εχθροί τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει ο Χριστιανός; Σύμφωνα με τον αιώνιο Λόγο του Θεού, είναι ο «κόσμος», ο «διάβολος» και το διεφθαρμένο «εγώ» του ανθρώπου. 

     1/ Πρώτος εχθρός «ο κόσμος». Τι είναι ο «κόσμος», τι είναι το «κοσμικό φρόνημα», τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «κόσμος»; Είναι το σύστημα αυτό της ζωής που κυλά γύρω μας και το οποίο είναι κορεσμένο και ακραία διαβρωμένο από το κακό, την αμαρτία, την άρνηση του αληθινού Θεού. Είναι γεγονός ότι έχει νόμους «ο κόσμος» τους οποίους δεν μπορείς ακίνδυνα και χωρίς συνέπειες να τους αγνοήσεις στη ζωή. Οι Χριστιανοί καλούνται να ζήσουν μέσα σ’ ένα κόσμο του οποίου βασιλιάς (άρχοντας) είναι ο διάβολος (Ιωάννης ΙΒ/12: 31). Ας θυμηθούμε την πρόταση την οποία έκανε ο διάβολος στον Κύριό μας, όταν θέλησε να τον πειράξει: «Και ο διάβολος, ανεβάζοντάς τον σε ένα ψηλό βουνό, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή χρόνου και είπε σ' αυτόν: Σε σένα θα δώσω ολόκληρη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους επειδή, σε μένα είναι παραδομένη, και τη δίνω σε όποιον θέλω εσύ, λοιπόν, αν προσκυνήσεις μπροστά μου, όλα θα είναι δικά σου» (Λουκάς Δ/4: 6,7). Ζούμε καθημερινά μέσα σ’ ένα περιβάλλον ανήθικο, αμαρτωλό, άδικο, διαβρωμένο από το κακό και την αμαρτία. Ο κόσμος αυτός δεν ανέχεται κάποια αντίθετη συμπεριφορά, δεν μπορεί να ανεχθεί καμία αντίρρηση στο θέλημά του. Με τις θρησκείες που έφτιαξε, τα έθιμά του, με τις παραδόσεις του, τα συμφέροντά του, ωθεί τον άνθρωπο όλο και πιο πολύ προς την αμαρτία και την άρνηση του αληθινού Θεού. 

       Εκείνο το τελευταίο δραματικό βράδυ που ο Κύριος συνέφαγε με τους μαθητές του, λίγο πριν τον συλλάβουν οι στρατιώτες και τον οδηγήσουν στο σταυρό. Καθώς ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από το πασχαλινό αποχαιρετιστήριο τραπέζι απευθύνθηκε προς τους μαθητές δίνοντας τις τελευταίες νουθεσίες Του και τους είπε: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να έχετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Στην επιστολή "Α' Ιωάννου" (κεφ. Ε/5, εδ. 19) αναφέρεται: «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του πονηρού και στο κεφ. Β/2 εδ. 15 αναφέρεται: 

15 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ 

16 διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 

17 Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα. 

      Στην ίδια επιστολή (κεφ. Ε/5, εδ. 4) αναφέρεται «παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον». Και στο (κεφ. Δ/4, εδ. 4) «Σεις εκ του Θεού είσθε, τεκνία, και ενικήσατε αυτούς, διότι μεγαλήτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν παρά όστις είναι εν τω κόσμω». 

      Ο Απ. Ιάκωβος στην επιστολή του (κεφ. Δ/4, εδ. 4) αναφέρει: «δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται».

      Αυτός είναι ο κόσμος. Με τα θέλγητρά του, με τα σιδερένια πλοκάμια του προσπαθεί να αγκαλιάσει σφιχτά το χριστιανό, για να πνίξει μέσα στην καρδιά την πνευματική του ζωή, να τον αποξενώσει από τον αληθινό Θεό. Αυτός ο εχθρός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα. Το «κοσμικό πνεύμα» είναι μεγαλύτερος εχθρός ακόμη και από το διάβολο, γιατί μας παρασύρει γλυκά, σιγά και μαλακά μακριά από το Θεό, ενώ αν βλέπαμε τον ίδιο τον διάβολο, θα μας έπιανε τρόμος, θα αναγκαζόμασταν να καταφύγουμε στο Θεό και θα εξασφαλίζαμε τότε τον Παράδεισο. 

     Κάποιος έλεγε ότι το κοσμικό φρόνημα μπαίνει μέσα στη ζωή μας, όπως ο σκαντζόχοιρος μπήκε μέσα στη φωλιά του λαγού. Σύμφωνα με τη Μυθολογία στην αρχή ο σκαντζόχοιρος παρακάλεσε το λαγό να βάλει λίγο το κεφάλι του μέσα στη φωλιά του, για να μη βρέχεται. Έπειτα έβαλε το ένα πόδι, ακολούθησε το άλλο και τελικά μπήκε ολόκληρος μέσα στη φωλιά και με τα αγκάθια του έβγαλε τελείως έξω το λαγό. Έτσι και το κοσμικό φρόνημα μας ξεγελάει μέσα από μικρές παραχωρήσεις και σιγά – σιγά μας κυριεύει. 

       2/ Δεύτερος εχθρός είναι ο διάβολος. Ο «κοσμοκράτωρ του σκότους του αιώνος τούτου» (εδ. 12). Ένα αόρατο αλλά ζωντανό πρόσωπο, που σκοπό έχει να κάνει το Χριστιανό να αμαρτήσει, με σκοπό να τον απομακρύνει από το Θεό. Η Έφεσος ήταν γεμάτη από μεγαλοπρεπή μαρμάρινα κτίρια, ένα όμως κτίριο ξεχώριζε μέσα απ’ όλα και αυτό ήταν ο ναός της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα. Εκεί ήταν το κέντρο της ειδωλολατρικής λατρείας και της σατανικής δράσης. Εκεί ο διάβολος είχε στήσει την έδρα του. Μπορεί η φαντασία του Μεσαίωνα να κόσμησε το διάβολο με ουρά και με κέρατα, όμως η προσφιλής του μέθοδος είναι να μετασχηματίζεται «ως άγγελος φωτός» (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 14) και να προσπαθεί «να αποπλανήσει ακόμα και τους εκλεκτούς» (Ρωμαίους Η/8: 8). Είναι πραγματικός και ζωντανός ο διάβολος και έχει ένα στόχο να παροπλίσει, να βγάλει εκτός μάχης τον κάθε στρατιώτη του Χριστού. Όσο πιο αποτελεσματικός είναι ένας πιστός για τον Κύριο, τόσο περισσότερο θ’ αντιμετωπίσει τις άγριες επιθέσεις του εχθρού. Με τη δική μας δύναμη είναι αδύνατον να τον αντιμετωπίσουμε. Ο στρατιώτης του Χριστού θα πρέπει να έχει συνείδηση της αδυναμίας του και να στηρίζεται αποκλειστικά σε Εκείνον, που είναι «ο Κύριος των δυνάμεων». Για τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο σατανάς ο λόγος του Θεού αναφέρει: 

       Κάποτε ο Κύριος είπε στον Πέτρο: 

31 Σίμων, Σίμων, ιδού, ο Σατανάς σας εζήτησε διά να σας κοσκινίση ως τον σίτον 

32 πλην εγώ εδεήθην περί σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου (Λουκάς ΚΒ/22: 31,32). 

    Ο σατανάς είχε ζητήσει να δοκιμάσει τους μαθητές σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Ο Χριστός μίλησε στον Πέτρο σαν εκπρόσωπο όλων. Ο Κύριος όμως είχε προσευχηθεί για τον Πέτρο να μην τον εγκαταλείψει η πίστη του. «Εγώ» του λέει ο Κύριος, «προσευχήθηκα για σένα». Όταν ο ίδιος θα ξανά έβρισκε την πίστη του, θα έπρεπε να στηρίξει τους αδελφούς του. 

    Ο Κύριος, καθώς εξηγούσε στους μαθητές την "παραβολή του σπορέως", ανέφερε: «Από τον καθένα που ακούει το κήρυγμα της βασιλείας και δεν καταλαβαίνει, έρχεται ο πονηρός και αρπάζει εκείνο που έχει σπαρθεί στην καρδιά του» (Ματθαίος ΙΓ/13: 19). 

  Ο Απ. Ιάκωβος παραγγέλλει προς τους πιστούς: «υποταχτείτε, λοιπόν, στο Θεό, αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακώβου Δ/4: 7). 

     Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη» (Α΄ Πέτρου Ε/5: 8). 

     Πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 19) και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ο χριστιανός θα πρέπει να αγωνίζεται ασυμβίβαστα εναντίον του κακού. Ο διάβολος είναι ένας ζωντανός, πραγματικός εχθρός, που συνεχώς εκζητεί μέσα και τρόπους για να μπορέσει να ωθήσει τον πιστό άνθρωπο στην αμαρτία και έτσι να τον απομακρύνει από το Θεό. Είναι «ο πατήρ του ψεύδους»  και «είναι απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» (Ιωάννης Η/8: 44). 

       3/ Τρίτος εχθρός είναι το «εγώ». Στους δύο πρώτους μεγάλους εχθρούς έρχεται να προστεθεί και ένας τρίτος, πολύ ύπουλος και πολύ επικίνδυνος. Πρόκειται για την παλιά εκείνη φύση η οποία διαρκώς παρακινεί το Χριστιανό στην αμαρτία. Κάποιος, συλογιζόμενος τα παραπάνω θα μπορούσε να πει ότι θα πάει να μείνει σε ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό, για να είναι μακριά από τον κόσμο και τις προκλήσεις του, μακριά από το "Ναό της Αρτέμιδος", μακριά από την επίδραση των παραπάνω δύο εχθρών. Όμως καθώς θα κλείσει την πόρτα μακριά απ’ όλα αυτά, θα διαπιστώσει ότι δεν είναι μόνος του. Όπου κι αν πας, λέει ο ποιητής, «η πόλη θα σ’ ακολουθεί....». Ένας άλλος εχθρός έχει μπει μέσα στο σπιτάκι, έχει καταλάβει την καρδιά του και ο εχθρός αυτός λέγεται «Εγώ», λέγεται «σάρκα». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 24) αναφέρει. «όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας». Τούτος ο εχθρός αναφέρεται μέσα στο Λόγο του Θεού και ως «παλαιός άνθρωπος» (Ρωμαίους Σ/6: 6). Πρόκειται για την παλιά ανθρώπινη φύση που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και η οποία μας ωθεί πάντοτε προς την αμαρτία. Το «εγώ» είναι ο εσωτερικός μας αντίπαλος, για τον οποίον μας έχει προειδοποιήσει ο λόγος του Θεού. Κάποιος φιλόσοφος είχε πει: «αν θέλουμε να αναπτύξουμε πιο πολύ την αγάπη μέσα μας θα πρέπει να ξεκλειδώσουμε τις φυλακές του «εγώ» μας. Αυτό όμως εμπεριέχει πόνο και απαιτεί συνεχή προσπάθεια». Οι μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην πνευματική μας ζωή, στη σχέση μας δηλαδή με το Θεό, προέρχονται κυρίως από το «εγώ» μας. 

      Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε της αμαρτίας και της αποστασίας έρχεται ο αιώνιος λόγος του Θεού να μας ενισχύσει και να μας εμψυχώσει με μηνύματα νίκης. Ο Γολγοθάς είναι ένας μόνιμος πομπός που εκπέμπει μηνύματα νίκης και αισιοδοξίας. Το μεγαλύτερο μήνυμα που εστάλη ποτέ σε κάθε πονεμένη θλιμμένη και καταβεβλημένη ψυχή είναι το «τετέλεσται» που είπε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το μήνυμα έλεγε ότι το Έργο της λύτρωσης ολοκληρώθηκε. Πάνω στο σταυρό ο Κύριος νίκησε τον εχθρό, νίκησε την αμαρτία, νίκησε τις δυνάμεις του σκότους και πλέον ο εχθρός είναι νικημένος. Η νίκη ανήκει στο Χριστό και τη μοιράζεται με όλους όσους είναι δικοί Του. 

      Αυτοί είναι οι μεγάλοι εχθροί που αντιμετωπίζει ο πιστός άνθρωπος. Είναι πράγματι τρομεροί και ύπουλοι τούτοι οι εχθροί, αλλά ο Κύριος μπορεί να δίνει συνεχώς στο χριστιανό τη νίκη, φτάνει να κάνει συνεχώς χρήση των μέσων, που ο Θεός θέτει στη διάθεσή του. Για να μπορέσουν να «σταθούν» και να «νικήσουν» τα αδύναμα «τα αγενή του κόσμου τα εξουθενημένα τα οποία εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα;» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 28), ο Θεός έδωσε την πανοπλία Του, την οποία λεπτομερώς ο Απ. Παύλος μας περιγράφει στην επιστολή του «προς Εφεσίους». 

    Μέσα στη φυλακή που βρίσκεται ο Απ. Παύλος συνεχώς στρατιώτες βλέπει μπροστά του να φορούν κράνος, σιδερένιο θώρακα, να φέρουν ξίφος και άλλα εξαρτήματα. Καθώς παρατηρεί όλα αυτά, τα μεταφέρει στον πνευματικό χώρο και κάνει αναφορά στην πανοπλία την οποία ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε δικό Του παιδί. Η πανοπλία του Θεού έχει όπλα αμυντικά, αλλά και όπλα επιθετικά, γιατί ο Θεός δε θέλει τα δικά Του παιδιά να είναι διαρκώς σε άμυνα, αλλά θέλει σε ορισμένες περιπτώσεις να περνούν και στην επίθεση. Το μεγαλύτερο επιθετικό όπλο είναι «η ρομφαία του Λόγου του Θεού». Μ’ αυτήν θα επιτεθεί ο Χριστιανός και τίποτα δε θα μπορέσει να σταθεί μπροστά του. Για να είναι όμως αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι "τροχισμένη" η ρομφαία. Θα πρέπει να μελετούμε το λόγο του Θεού, για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τη ρομφαία και να νικήσουμε. 

     Μια πανοπλία, για να μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει ο στρατιώτης, θα πρέπει να έχει εξοικειωθεί μαζί της, διαφορετικά θα του είναι βάρος και εμπόδιο στη μάχη. Πήγαν να φορέσουν την πανοπλία του βασιλιά Σαούλ στο Δαβίδ. Ο Δαβίδ αισθάνθηκε τόσο άβολα που αμέσως την έβγαλε από πάνω του. 

38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία και τον έντυσε με θώρακα. 

39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του και θέλησε να περπατήσει επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 38,39). 

      Ας δούμε όμως έναν άλλο διάλογο του Δαβίδ: 

8 Και ο Δαβίδ είπε στον Αχιμέλεχ, δεν έχεις εδώ κανένα πρόχειρο δόρυ ή ρομφαία; Επειδή, ούτε τη ρομφαία μου ούτε τα όπλα μου πήρα στο χέρι μου, επειδή η υπόθεση του βασιλιά ήταν κατεπείγουσα. 

9 Και ο ιερέας είπε: Η ρομφαία τού Γολιάθ τού Φιλισταίου, που χτύπησες στην κοιλάδα Ηλά, δες, είναι περιτυλιγμένη σε ύφασμα πίσω από το εφόδ αν θέλεις να την πάρεις, πάρ' την επειδή, εδώ δεν υπάρχει άλλη εκτός από εκείνη. Και ο Δαβίδ είπε: Δεν υπάρχει καμιά, σαν κι αυτή δώσε μου αυτή (Α΄ Σαμουήλ ΚΑ/21: 8,9). Δεν υπήρχε καλύτερη απ’ αυτή, γιατί την είχε δοκιμάσει στο παρελθόν, είχε εξοικειωθεί μαζί της και γνώριζε πολύ καλά πώς να τη χρησιμοποιήσει. 

      Είναι ανάγκη όχι μόνο να λάβουμε την πανοπλία του Θεού, όχι μόνον να τη φορέσουμε, αλλά και να εξοικειωθούμε μαζί της, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε αποτελεσματικά στον καθημερινό μας αγώνα εναντίον του εχθρού. Στον πνευματικό μας αγώνα η πανοπλία που θα μας οδηγήσει από νίκη σε νίκη είναι ο ίδιος ο Χριστός και γι’ αυτό απαιτείται καθημερινή συνταύτιση μαζί Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) αναφέρει: «ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό», ενώ στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Γ/3, εδ. 27) αναφέρει: «όσοι βαπτιστήκατε τον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό». Η πανοπλία μας λοιπόν είναι ο Χριστός και αυτά είναι τα διάφορα τμήματα αυτής: Η ζώνη της αλήθειας, ο θώρακας της δικαιοσύνης, η περικεφαλαία της σωτηρίας και τα άλλα είναι οι διάφορες πλευρές της σχέσης μας με το Χριστό. Η πανοπλία του Θεού είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και όσο θα κατεβαίνει η ψυχή στο πεδίο της μάχης με το Χριστό, ο Χριστός θα μάχεται γι’ αυτήν και θα εξασφαλίζει καθημερινά τη νίκη, γιατί «οι μάχες είναι του Κυρίου» (Β΄ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ένα άλλο μήνυμα που έχει να μας δώσει ο λόγος του Θεού για την πανοπλία είναι ότι όχι μόνον νικητές μπορούμε να βγούμε με αυτήν στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και “περισσότερο από νικητές”. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8, εδ. 37) αναφέρει: «Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς». Ο εχθρός για να μας χωρίσει, να μας αποκόψει από την πηγή της δύναμής μας που είναι ο Χριστός, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, όμως ο Απ. Παύλος απευθύνει ένα ερώτημα: 

35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 

36 Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. 

37 Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. 

38 Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα 

39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. (Ρωμαίους Η/8 : 35-39). 

     Μπορεί ο εχθρός να μας επιτίθεται κάθε στιγμή, όμως εμείς «υπερνικώμεν». Με τη δύναμη του Αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού θα είμαστε περισσότερο από νικητές. Ας προσέξουμε να μην απογοητευόμαστε από τραύματα των μαχών, αλλά να τα χρησιμοποιούμε, για να ανεβαίνουμε σε υψηλότερα επίπεδα στη σχέση μας με το Θεό. 

     Το κυριότερο συμπέρασμα απ' όλα αυτά είναι ότι χάρη στην πανοπλία του Θεού, όχι μόνον θα είμαστε νικητές, όχι μόνον θα είμαστε κάτι παραπάνω από νικητές, αλλά θα είμαστε και οι τελικοί θριαμβευτές. Θα είμαστε εκείνοι για τους οποίους μια μέρα ο ουρανός θα ανοίξει τις πύλες του και θα στρώσει ένα μεγάλο τραπέζι νίκης και χαράς. Ο λόγος του Θεού και εδώ είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. «και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου, λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). 

     Στην παρούσα μελέτη μας θα εξετάσουμε προσεκτικά ένα – ένα τα εξαρτήματα της ουράνιας αυτής πανοπλίας που αποτελεί την μοναδική μας ελπίδα και εγγύηση για τη νίκη μας απέναντι στις μεθοδίες του εχθρού. Ας είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Τα τείχη (Ιεριχώ) θα τα ισοπεδώσει ο Θεός, όμως εμείς θα πρέπει να «σαλπίσουμε» και να ενεργήσουμε σύμφωνα με τις δικές Του οδηγίες (Ιησούς του Ναυή Σ/6: 20). 

      Ο Θεός προσφέρει την πανοπλία Του, εμείς όμως πρέπει να την «ενδυθώμεν» (εδ. 11). ---