Ενώ ο άνθρωπος είχε αμαρτήσει, αποστατήσει, είχε προσβάλλει το Θεό και Δημιουργό Του, ενώ δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας και ο άνθρωπος ήταν καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας του (Ρωμαίους Σ/6: 23), για την οποία ο Θεός τον είχε προειδοποιήσει: «εάν φάγεις εξάπαντος θέλεις αποθάνει» (Γένεση Β/2: 17) πριν από 2.000 χρόνια περίπου, άνοιξαν οι ουρανοί και ο Άγιος Πατέρας και Δημιουργός έδωσε τη λύση για το χαμένο άνθρωπο.
Ένα ασήμαντο γεγονός της γέννησης ενός βρέφους σε μία φάτνη αλόγων σε μια μικρή πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπως ακριβώς είχε προφητεύσει δια πνεύματος Αγίου 400 περίπου χρόνια προ Χριστού ο προφήτης Μιχαίας, (κεφ. Ε/5, εδ. 2), έμελλε να αναστατώσει και κυριολεκτικώς να αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τον κόσμο ολόκληρο.
Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 20.
1 ΚΑΙ κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη.
2 Αυτή η απογραφή ήταν η πρώτη που έγινε, όταν στη Συρία ηγεμόνευε ο Κυρήνιος.
3 Και όλοι έρχονταν για να απογράφονται κάθε ένας στη δική του πόλη.
4 Ανέβηκε δε από τη Γαλιλαία και ο Ιωσήφ, από την πόλη Ναζαρέτ, στην Ιουδαία, στην πόλη τού Δαβίδ, που αποκαλείται Βηθλεέμ, (επειδή, αυτός ήταν από την οικογένεια και την πατριά τού Δαβίδ),
5 για να απογραφεί μαζί με τη Μαριάμ, που ήταν αρραβωνιασμένη μ' αυτόν για γυναίκα, η οποία ήταν έγκυος.
6 Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει
7 και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον σπαργάνωσε, και τον έβαλε να πλαγιάσει μέσα στη φάτνη επειδή, δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα.
8 Και κοντά στην ίδια περιοχή υπήρχαν ποιμένες, που διανυχτέρευαν στα χωράφια, και φύλαγαν βάρδιες τής νύχτας στο κοπάδι τους.
9 Και τότε, ένας άγγελος του Κυρίου φάνηκε σ' αυτούς ξαφνικά, και δόξα τού Κυρίου έλαμψε ολόγυρά τους, και φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο.
10 Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό
11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος.
12 Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη.
13 Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν:
14 Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας.
15 Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε.
16 Και ήρθαν με βιασύνη, και βρήκαν, και τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος να κείτεται μέσα στη φάτνη.
17 Και καθώς το είδαν, διακήρυξαν τον λόγο, που ειπώθηκε σ' αυτούς για τούτο το παιδί.
18 Και όλοι εκείνοι που άκουσαν για όσα οι ποιμένες μίλησαν σ' αυτούς, θαύμασαν.
19 Η Μαριάμ, όμως, διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια, σκεφτόμενη γι' αυτά μέσα στην καρδιά της.
20 Και οι ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας και υμνώντας τον Θεό, για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως ειπώθηκαν σ' αυτούς.
Βιβλίο "Γένεσης", κεφ. Γ/3, εδ. 15.
«Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός, και ανάμεσον του σπέρματος σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».
Βιβλίο "Γένεσης", κεφ. ΜΘ/49, εδ. 10, 11.
«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθει ο ΣΗΛΩ και εις αυτόν θέλει είσθε η υπακοή των λαών».
Επιστολή "Α΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ/3, εδ. 16.
«Και αναντίρρητα, το μυστήριο της ευσέβειας είναι μεγάλο. ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα, δικαιώθηκε με Πνεύμα, φάνηκε σε αγγέλους, κηρύχθηκε στα έθνη, έγινε αποδεκτός με πίστη στον κόσμο, αναλήφθηκε με δόξα».
Επιστολή "προς Γαλάτας", κεφ. Δ/4, εδ. 4,5.
«όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία».
Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ. Γ/3, εδ. 16.
«Τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή ίνα μη απολεσθεί πας το πιστεύων εις αυτόν».
Επιστολή "Α΄ Κορινθίους", κεφ. Γ/3, εδ. 11.
«Επειδή, άλλο θεμέλιο δεν μπορεί να βάλει κανένας, παρά εκείνο που έχει τεθεί, το οποίο είναι ο Ιησούς Χριστός».
ΣΧΟΛΙΑ:
Γιατί ήρθε «το παιδίον» αυτό στον κόσμο μας; Γιατί ο Θεός Λόγος έγινε σαρξ; Γιατί ο Υιός του Θεού του ζώντος, άφησε την δόξα Του στον ουρανό και έλαβε δούλου μορφή, έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας; (Φιλιππησίους Β/2: 7). Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή "Λουκά" «ήρθε, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός» (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ήρθε για να αποκαλύψει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό κόσμο, για να «ελευθερώσει τους δεσμίους» και να λύσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας και από δούλο να τον κάνει ελεύθερο (Ιωάννης Η/8: 32). Τούτο το μοναδικό για τη σωτηρία του ανθρώπου Έργο το πραγματοποίησε με τη θυσία του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά ο Ιησούς Χριστός. «Οποίος πιστέψει εις Αυτόν έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 36). Ήρθε για να φέρει την Ειρήνη πάνω στον κόσμο και να δώσει χαρά και μάλιστα «χαράν μεγάλην» εις τον άνθρωπο, όπως ακριβώς ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένες. «Μη φοβείσθε διότι ιδού ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθε εις πάντα τον λαόν» (Λουκάς Β/2: 10).
Μετά την πτώση του ανθρώπου, όπου ο φόβος και ο τρόμος βασίλευσε μέσα στην καρδιά του, για πρώτη φορά ακούγεται πάνω στην πολύπαθη γη μας η λέξη «μη φοβάστε». Τι παρήγορη λέξη! Πόσες φορές ο Κύριος επαναλαμβάνει τούτη την παρήγορη λέξη στ’ αυτί του κάθε δικού του παιδιού. Μέσα στον κόσμο της σύγχυσης, της ταραχής, της αβεβαιότητας και του φόβου για το σήμερα και για το αύριο έρχεται το πνεύμα του Θεού να σου πει: "μη φοβάσαι ψυχή", "ιδού Εγώ θα είμαι μαζι σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου" (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). "Και αν η μάνα αφήσει το θηλάζον τέκνο αυτής, Εγώ δεν θα σε αφήσω, λέγει ο Κύριος" (Ησαΐας ΜΘ/49: 15).
Και εξαίφνης μετά του Αγγέλου εφάνει πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων το Θεό και λεγόντων: «Δόξα εν υψίστοις Θεόν και επι γής Ειρήνη εν ανθρώποις Ευδωκία» (Λουκάς Β/2: 14). Επρόκειτο για μια μεγάλη εξαγγελία για ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία έμεινε ανεκπλήρωτη. Γιατί άραγε; Τούτη η αγγελία μιας νέας ειρηνικής εποχής, μιας ειρηνικής συμβίωσης των ανθρώπων γιατί δεν εκπληρώθηκε; Μήπως ήταν λάθος η εξαγγελία των αγγέλων εκείνη τη μαγική νύκτα στα λιβάδια της Βηθλεέμ; Γιατί, ενώ ο Θεός μας υποσχέθηκε, ειρήνη και ευδοκία μέχρι σήμερα ο άνθρωπος δε γνώρισε Ειρήνη και Ευτυχία μέσα στη ζωή του; Η απάντηση είναι καταλυτική. Δε γνώρισε ο άνθρωπος Ειρήνη και Ευτυχία, γιατί δεν έδωσε πρώτα τη δόξα στο Θεό. Ο Άγγελος ήταν κατηγορηματικός: Πρώτα ο άνθρωπος θα δώσει τη δόξα στο Θεό και ύστερα θα έρθει η ειρήνη και η ευτυχία στους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει ειρήνη, αγνοώντας το Θεό, τον «Άρχοντα της Ειρήνης» τον Ιησού Χριστό. (Ησαΐας Θ/9: 6). Τα αποτελέσματα είναι τραγικά, συντριπτικά: Πόλεμος ταραχή, αγωνία, έσχατη δυστυχία, απόλυτη αδικία. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς το Θεό! Η να το πούμε αλλιώς: «Ειρήνη δεν υπάρχει στους ασεβείς» (Ησαΐας ΜΗ/48: 22).
Ας ρίξουμε μια ματιά προς τα πίσω και θα δούμε παντού ερείπια, κρεματόρια, πόνο, κακία, μοχθηρία, σφαγές ολόκληρων λαών και μάλιστα από λεγόμενους «πολιτισμένους» λαούς. Δεν έδωσε τη δόξα ο άνθρωπος στον ύψιστο Θεό. Δόξασε τον εαυτόν του, το εγώ του και αγνόησε το Δημιουργό του, μίσησε το συνάνθρωπό του. Μόνον ο Θεός μπορεί να φέρει την Ειρήνη, γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να αλλάξει την πέτρινη και σκληρή καρδιά του ανθρώπου. (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 31), (Ψαλμός ΝΑ/51: 10). Δεν μπορεί η παιδεία, δεν μπορούν οι φυλακές, δεν μπορούν τα αγαθά του υλικού Πολιτισμού να αλλάξουν το εσωτερικό του ανθρώπου. Αυτά πολλές φορές, αφού δεν έχει αλλάξει εσωτερικά ο άνθρωπος, τον κάνουν να είναι πιο εγωιστής, πιο σκληρόκαρδος, πιο απάνθρωπος.
Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός για τον οποίον γεννήθηκε «το παιδίον» εκείνο εκείνη την παγερή και μυστηριώδη νύκτα. Ήρθε, για να αναγεννήσει (Ιωάννης Γ/3: 3) τον ξεπεσμένο εξαιτίας της αμαρτίας, άνθρωπο. Ήρθε, για να του αλλάξει τη σκληρή και διεφθαρμένη καρδιά του και να τον συμφιλιώσει με το Θεό, να του χαρίσει σωτηρία, ειρήνη στην καρδιά και αληθινή ευτυχία.
Γιατί ήρθε μας το λέει Λόγος του Θεού:
11 Καθότι κι αυτός που αγιάζει κι αυτοί που αγιάζονται, όλοι από έναν Πατέρα προέρχονται. Γι' αυτό και δεν ντρέπεται να τους ονομάζει αδελφούς
12 λέγοντας: «Θα διακηρύξω στ' αδέλφια μου τ' όνομά σου. Μέσα σε σύναξη ανθρώπων θα σε εξυμνήσω».
13 Κι αλλού: «Εγώ θα εμπιστευθώ σ' αυτόν». Επίσης αλλού: «Ορίστε, εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός».
14 Αφού, λοιπόν, «τα παιδιά» ήταν άνθρωποι με σάρκα και αίμα, έτσι κι αυτός, για να βρεθεί πλάι - πλάι μ' αυτούς, πήρε σάρκα και αίμα σαν κι αυτούς, ώστε με το θάνατό του να καταργήσει τον κυρίαρχο του θανάτου, δηλαδή το διάβολο,
15 και να ελευθερώσει αυτούς που για όλη τη ζωή τους ήταν καταδικασμένοι να ζουν στη σκλαβιά εξαιτίας του φόβου του θανάτου.
16 Και δεν υπάρχει αμφιβολία, βέβαια, πως δεν ασχολείται εδώ με αγγέλους, αλλά με τους απογόνους του Αβραάμ.
17 Γι' αυτό και ήταν αναγκαίο να εξομοιωθεί σε όλα με τ' αδέλφια του, ώστε να γίνει σπλαχνικός και πιστός αρχιερέας προς το Θεό για την εξιλέωση των αμαρτιών του λαού.
18 Επειδή λοιπόν ο ίδιος έχει υποφέρει, περνώντας από δοκιμασίες, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που περνούν από δοκιμασίες. (Επιστολή προς Εβραίους. Β/2: 11-18).
Για να γίνει ο άνθρωπος παιδί του Θεού, έπρεπε πρώτα να γίνει η συμφιλίωση με το Θεό, η οποία είχε διαταραχθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Για να γίνει η συμφιλίωση, έπρεπε να γίνει εξιλασμός, να χυθεί αίμα, διότι «άνευ χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεση αμαρτιών» (Εβραίους Θ/9: 22). Για να γίνει εξιλασμός, έπρεπε πρώτα να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης (χωρίς αμαρτία), ο οποίος θα έπρεπε να είναι συγγενής με τον άνθρωπο, να έχει σάρκα και αίμα και με την ιδιότητα αυτή να πάρει πάνω την αμαρτία του κόσμου. Να γιατί άνοιξε ο ουρανός και έδωκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε, για να μη χαθεί αιωνίως ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Τέτοιο πρόσωπο δεν μπορούσε να δώσει η γη, διότι «πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία είχε μπει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και διά της αμαρτίας ο θάνατος», (Ρωμαίους Ε/5: 12), κανένας δεν μπορούσε να σώσει αδελφό.
Για αυτό μίκρυνε ο Θεός και έγινε ένα μικρό βρέφος. Γι’ αυτό φόρεσε την ανθρώπινη σάρκα εκείνη την παγερή νύκτα. Έλαβε σάρκα, για να τη θυσιάσει. Ήρθε για να πεθάνει, στη θέση τη δική μου και τη δική σου. Ήρθε, για να δώσει τη ζωή του «Λύτρον αντί πολλών». Γι’ αυτό φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι. Δεν είχε ο άνθρωπος τίποτα άλλο να προσφέρει στο Θεό της Αγάπης. Ο ερχομός Του ήταν η απάντηση του Θεού στην προσφορά της κακίας, του πάθους, της σκληροκαρδίας, της άρνησης του ανθρώπου για το Θεό, για τον πλάστη και δημιουργό του. Πάνω στο σταυρό Τον οδήγησαν οι αμαρτίες μας (Ρωμαίους Δ/4: 25). Πέθανε ως αντικαταστάτης μας στο θάνατο, πέθανε για να μην πεθάνουμε εμείς, έχυσε το πολύτιμό Του αίμα και μας εξαγόρασε από τον εχθρό και μας έπλυνε και μας καθάρισε από κάθε αμαρτία (Α' Ιωάννου Α/1: 7). Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. Η/8 εδ. 1-4) μας εξηγεί τι θα πει Χριστούγεννα. Θα πει «Εμμανουήλ», που σημαίνει «ο Θεός μεθ’ ημών».
Θέλεις, ψυχή, να γνωρίσεις πόσο ο Θεός σε αγαπάει; Κοίταξε στη φάτνη της Βηθλεέμ. Βάλε μέσα στην καρδιά σου την υπέρτατη προσφορά του ουρανού, προσφορά θαυμαστή, πιο πολύτιμη και από αυτή τη δημιουργία ακόμη. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό, αν πρώτα δεν εννοήσει το μεγάλο γεγονός της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού. Άλλωστε ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Ιησούς Χριστός περπάτησε πάνω στη γη μας κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την άρνηση και την αντιλογία έχοντας ένα σκοπό, να σώσει τον καταδικασμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Δε σκεπτόταν κόπους και κινδύνους προκειμένου να πλησιάσει μια αμαρτωλή Σαμαρείτισσα (Ιωάννης Δ/4: 1-30). Από αγάπη για τον άνθρωπο και από μίσος για την αμαρτία δέχτηκε να έρθει στην παγερή και αφιλόξενη γη μας, να γεννηθεί μέσα σε φτωχική φάτνη, έτσι που και το πιο φτωχό παιδί του κόσμου να μην μπορεί να πει ότι ο Κύριός του είχε καλύτερη κούνια απ’ αυτό.
"ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι". Δεν υπήρχε τόπος για να καταλύσουν. Το πανδοχείο, το μοναδικό ίσως της Βηθλεέμ, ήταν γεμάτο. Τα σπίτια των ανθρώπων ήταν όπως και οι καρδιές τους, ερμητικά κλειστά, αμπαρωμένα. Αλήθεια, πόσο μελαγχολικό είναι τούτο! «εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθηκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Πόσες φορές τούτο επαναλήφθηκε μέσα στη ζωή μας! Πόσοι άνθρωποι σήμερα στη Χριστιανική εποχή μας γιορτάζουν Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό! Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν μέσα στη ζωή τους. Πόσοι άνθρωποι και σήμερα επαναλαμβάνουν τα λόγια εκείνου του τραγικού πανδοχέα: «με συγχωρείτε πολύ, θέλω να σας φιλοξενήσω, αλλά δεν έχω τόπο». Πρόκειται για μία διαχρονική απάντηση. Πόσες φορές την επαναλάβαμε και εμείς! "Ναι, Κύριε, θέλω να σε φιλοξενήσω μέσα στη ζωή μου, αλλά δεν έχω τόπο μέσα στην καρδιά μου. Έχω τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, την ψυχαγωγία μου, τα ενδιαφέροντά μου και δε μένει τόπος, Κύριε, μέσα στη ζωή μου για Σένα. Είμαι πλήρης". Ο Χριστός ήρθε κοντά του, χτύπησε την πόρτα του, όμως δε βρέθηκε τόπος, γιατί η καρδιά του, όπως το πανδοχείο του, ήταν πλήρης.
Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, στην επιστήμη στην τεχνολογία, όμως ο φόβος δεν έλειψε, ο πόλεμος δεν εξαλείφθηκε, η θλίψη δε νικήθηκε. Ζούμε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Τα γεγονότα που έρχονται το ένα μετά το άλλο είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, συντριπτικά και καταστροφικά για την ανθρωπότητα. Στο κεφάλαιο ΚΑ/21 του Ευαγγελίου του "Λουκά" μας δίνεται μία εικόνα: "Πόλεμοι, φήμες πολέμων, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί ….". Όμως, ας μην απελπιζόμαστε. Το μήνυμα των αγγέλων προς τους βοσκούς είναι διαχρονικό και έρχεται να μας ενθαρρύνει και σήμερα: «Μη φοβείσθε διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος». Μη φοβάσαι, ψυχή, εφόσον υπάρχει Αυτός, ο αναστημένος & δοξασμένος Ιησούς Χριστός, υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο Ιησούς Χριστός της φάτνης, της ταπείνωσης, της δόξας. Υπάρχει ο αδελφός μας στον ουρανό. Εμένα και σένα δεν ντρέπεται να μας αποκαλεί «αδελφούς Του» (Εβραίους Β/2: 11) Υπάρχει ο μεσίτης μας (Α' Τιμοθέου Β/2: 5), ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας Σωτήρας. Αυτός είναι η χαρά, η ελπίδα, η ειρήνη, μέσα στον κόσμο της ταραχής.
Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι «η ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β' Κορινθίους Θ/9: 15). Είναι η φανέρωση της ζωής. Είναι ο «Θεός εν σαρκί», είναι ο «εν αρχή λόγος που έγινε σάρξ» (Ιωάννης Α/1: 14). Είναι ο πλούσιος που πτώχευσε, «για να πλουτίσουμε εμείς με την πτωχεία Εκείνου» (Β' Κορινθίους Η/8: 9). Είναι ο Υιός του Θεού, που έγινε «υιός ανθρώπου» (Ιωάννης Ε/5: 27).
Αλήθεια τι άλλο μπορούμε να πούμε μπροστά σε μια τέτοια πράξη υπέρτατης Αγάπης. (Ιωάννης Γ/3: 16). Ας επαναλάβουμε τα λόγια εκείνα των ποιμένων: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηβλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίο ο Κύριος εφανέρωσε εις ημάς». Με ευλάβεια, με ταπείνωση ας έλθουμε ενώπιον του γεννηθέντος παιδιού και ας κλείνουμε το γόνυ των καρδιών μας ενώπιόν Του και ας προσκυνήσουμε "Αυτό" (Ματθαίος Β/2: 11).
Ας είναι τούτη μια πράξη ελάχιστης αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης για την πρόνοια του Θεού, για τη Θεία συγκατάβασή Του. Από αγάπη και μόνον για σένα και για μένα κατέβηκε τόσο χαμηλά, μίκρυνε τόσο πολύ, Εκείνος, τον οποίο «οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε», μίκρυνε τόσο πολύ και χώρεσε μέσα σε μια φάτνη. Μπορεί ο άνθρωπος να τον απέρριψε, (Ιωάννης ΙΘ/19: 15), όμως Αυτός από αγάπη δεν έφυγε μακριά του. Δε μας εγκατέλειψε, συγκαταβαίνει και σήμερα. Πράος και ταπεινός στέκεται μπροστά στην πόρτα της κάθε ανθρώπινης καρδιάς, κρούει με υπομονή και περιμένει να του ανοίξεις το σπήλαιο της βρώμικης καρδιά σου, για να γεννηθεί μέσα σ’ αυτό, για να κάνει τα πάντα νέα μέσα στη ζωή σου.
Τούτο το «παιδίον» της φάτνης της Βηθλεέμ, αναστημένο και δοξασμένο στον ουρανό, Θεός Κύριος ισχυρός, θα ξανάρθει στην αφιλόξενη γη μας. Θα ξανάρθει τούτη τη φορά όχι ταπεινός και ενδεής, θα έρθει «με κέλευσμα, με σάλπιγγα Θεού, με φωνή Αρχαγγέλου», όπως ακριβώς αναφέρεται στην «Α΄ προς Θεσσαλονικείς» επιστολή» (κεφ. Δ/4: 13 – 18), για να παραλάβει τους «δικούς Του», εκείνους που Τον δέχθηκαν και στους οποίου έδωκε εξουσία να γίνουν «παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α : 12). Θα έρθει για να παραλάβει «τους προσμένοντας Αυτόν». (Εβραίους Θ/9: 28).
Πλημμυρισμένοι από το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων, ας ψάλλουμε μέσα από την καρδιά μας εκείνον τον πολύ ωραίο χριστιανικό ύμνο : “Η παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον το απροσίτω προσάγει, Άγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι, μάγοι μετά αστέρος οδοιπορούσι, δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός”. Μέσα στην καρδιά μας ας μείνει βαθιά ριζωμένο τούτο το : «δι’ ημάς γαρ», που σημαίνει για σένα, για μένα, για τον άσπρο, για το μαύρο, για τον κίτρινο, για κάθε άνθρωπο όπου γης, που ειλικρινά θα Τον εκζητήσει.
Ας ευχαριστήσουμε το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9 : 15), «για την «τόσο μεγάλη σωτηρία Του». (Εβραίους Β/2: 3). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου