Η ΠΑΡΆΒΟΛΗ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΩΝ

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 24 – 30. 

24 Άλλην παραβολήν παρέθηκεν εις αυτούς, λέγων Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού 

25 αλλ' ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν. 

26 Ότε δε εβλάστησεν ο χόρτος και έκαμε καρπόν, τότε εφάνησαν και τα ζιζάνια. 

27 Προσελθόντες δε οι δούλοι του οικοδεσπότου είπον προς αυτόν Κύριε, καλόν σπόρον δεν έσπειρας εν τω αγρώ σου; πόθεν λοιπόν έχει τα ζιζάνια; 

28 Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο οι δε δούλοι είπον προς αυτόν Θέλεις λοιπόν να υπάγωμεν και να συλλέξωμεν αυτά; 

29 Ο δε είπεν Ουχί, μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια εκριζώσητε μετ' αυτών τον σίτον 

30 αφήσατε να συναυξάνωσιν αμφότερα μέχρι του θερισμού, και εν τω καιρώ του θερισμού θέλω ειπεί προς τους θεριστάς Συλλέξατε πρώτον τα ζιζάνια και δέσατε αυτά εις δέσμας διά να κατακαύσητε αυτά, τον δε σίτον συνάξατε εις την αποθήκην μου.

         Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΙΓ/13, εδάφ. 36 – 43. 

36 Τότε, ο Ιησούς, αφού άφησε τα πλήθη, ήρθε στο σπίτι, και ήρθαν κοντά του οι μαθητές του, λέγοντας: Εξήγησέ μας την παραβολή των ζιζανίων τού χωραφιού. 

37 Και εκείνος αποκρινόμενος τους είπε: Αυτός που σπέρνει τον καλό σπόρο, είναι ο Υιός τού ανθρώπου 

38 και το χωράφι είναι ο κόσμος και ο καλός σπόρος είναι οι γιοι τής βασιλείας και τα ζιζάνια είναι οι γιοι τού πονηρού 

39 και ο εχθρός, που τα έσπειρε, είναι ο διάβολος και ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνα και οι θεριστές είναι οι άγγελοι. 

40 Όπως, λοιπόν, μαζεύονται τα ζιζάνια και κατακαίγονται στη φωτιά, έτσι θα είναι στη συντέλεια αυτού του αιώνα

41 ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία 

42 και θα τους ρίξουν στο καμίνι τής φωτιάς εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 

43 Τότε, οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, μέσα στη βασιλεία τού Πατέρα τους. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

     Ο Χριστός, όταν βρισκόταν στη γη, μιλούσε συχνά στους ανθρώπους που μαζεύονταν γύρω του, θέλοντας να τους αποκαλύψει ποιο είναι το θέλημα του Θεού και πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του για τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου. Ήταν μια αγάπη που έκανε το Θεό να αδειάσει τον ουρανό, να στείλει «τον Υιόν Του τον Μονογενή, ώστε να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάννης Γ/3: 16). 

    Ο Κύριος μιλούσε με πολλούς τρόπους. Άλλοτε συζητούσε με τους ανθρώπους για τα προβλήματα και τις απορίες τους και άλλες φορές μιλούσε με παραβολές. Οι παραβολές ήταν απλές ιστορίες, που αφηγείτο  ο Χριστός και θύμιζαν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Μέσα από αυτές ήθελε να τους διδάξει κάτι σπουδαίο για το Θεό, την Εκκλησία και πάνω απ’ όλα το θέλημα Του.

     Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει γιατί ο Κύριος μιλούσε και με παραβολές. Όταν ανέφερε στους μαθητές την «παραβολή του σπορέως» (Ματθαίος ΙΓ/13: 1-23 & Μάρκος Δ/4: 1-20), οι μαθητές ζήτησαν να μάθουν τι σημαίνει η παραβολή αυτή και τότε ο Κύριος τους απάντησε: «Σε σας δόθηκε να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας τού Θεού στους υπόλοιπους όμως με παραβολές, για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, και να μη καταλαβαίνουν ενώ ακούν» (Λουκάς Η/8: 10). 

   Τους εξήγησε δηλαδή ότι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού δεν μπορούν να τα καταλάβουν όλοι. Στην περίπτωσή τους, επειδή οι μαθητές ήταν πρόθυμοι να εμπιστευτούν και να υπακούσουν, ο Κύριος θα τους έδινε τη δυνατότητα να καταλάβουν τη διδασκαλία Του. Ο Ιησούς παρουσίαζε πολλές αλήθειες με παραβολές, ώστε εκείνοι που δεν είχαν πραγματική αγάπη προς Αυτόν, που Τον πλησίαζαν χωρίς ενδιαφέρον και Τον εξυμνούσαν με «φωνή χειλέων» (Ησαΐας κεφ. ΚΘ/29, εδ. 13) και οι οποίοι νόμιζαν τους εαυτούς τους ότι ήταν σοφοί, αυτοί να μην μπορούν να καταλάβουν.  

   Μία από τις παραβολές που ανέφερε ο Κύριος είναι και η παραβολή των ζιζανίων: Είπε συγκεκριμένα στους μαθητές Του ότι κάποτε ένας άνθρωπος έσπειρε με χαρά στο χωράφι του καλό σπόρο και περίμενε να βλαστήσουν οι καρποί. Το ίδιο βράδυ όμως συνέβη το εξής φοβερό: Ένας εχθρός του ανθρώπου πήγε στο χωράφι και έσπειρε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι και αμέσως, χωρίς να τον δουν, έφυγε! Περνάει έτσι λίγος καιρός και μόλις βλάστησαν τα σπαρτά, φάνηκαν μαζί και τα ζιζάνια. 

     Οι δούλοι του καλού οικοδεσπότη, μόλις βλέπουν τι έχει συμβεί, γεμάτοι απορία πηγαίνουν να τον βρουν και του λένε: «Κύριε, δεν έσπειρες καλό σπόρο στο χωράφι σου; Πώς λοιπόν έχει ζιζάνια;». Ο οικοδεσπότης αμέσως κατάλαβε πως κάποιος εχθρός το έκανε αυτό και το λέει στους δούλους, που με αγωνία περίμεναν την αντίδρασή του: "Ο δε είπε προς αυτούς Εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο". Τότε εκείνοι του προτείνουν: «Θέλεις να πάμε να τα μαζέψουμε;». Αυτός όμως ήρεμα τους απαντά: Όχι, μη βιάζεστε, γιατί μπορεί μαζεύοντας τα ζιζάνια να ξεριζώσετε μαζί μ' αυτά και το σιτάρι. Αφήστε να μεγαλώσουν και τα δύο μαζί μέχρι να έρθει η ώρα του θερισμού. Όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πω στους θεριστές: «Μαζέψτε πρώτα τα ζιζάνια και κάντε τα δεμάτια για να τα κάψετε. Το σιτάρι όμως να το μαζέψετε και να το βάλετε στην αποθήκη μου». 

    Η παραβολή των ζιζανίων απαντά σε ένα καίριο διαχρονικό ερώτημα. Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι κακοί άνθρωποι να ζουν και όχι μόνο να ζουν, αλλά και να ευημερούν προσωρινά μέσα στην Εκκλησία του Χριστού; Ο Λόγος είναι ότι μια βίαιη αποπομπή μέσα από την εκκλησία του Χριστού όλων εκείνων των ανθρώπων που ζουν και δε συμμορφώνονται με το θέλημα του Θεού, που δημιουργούν σκάνδαλα και διάφορα άλλα προβλήματα, σίγουρα θα σκανδαλίσει και θα αποκόψει κάποιους από τους δίκαιους. Ένας άλλος λόγος είναι ότι τα ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία με τη ζωή τους και τη συμπεριφορά τους, που είναι έξω από το θέλημα του Θεού, συνεργούν πολλές φορές στην ενδυνάμωση της πίστης των δικαίων, οι οποίοι παρατηρώντας τη ζωή τους και την ηθική τους κατάπτωση αποφεύγουν το παράδειγμά τους και ενισχύονται στην πίστη και τον Αγιασμό. 

    Ο Χριστός διηγήθηκε αυτήν την παραβολή στους μαθητές και σε όλο τον κόσμο που ήταν γύρω Του, γιατί ήθελε να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι με τι μοιάζει η Εκκλησία Του. Μοιάζει με ένα χωράφι στο οποίο φυτρώνουν καλοί καρποί αλλά και ζιζάνια. 

    Σιτάρι είναι ο άνθρωπος που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπό του και βγάζει καλό καρπό, είναι εκείνος που δέχεται και χαίρεται τα δώρα του Θεού και ακολουθεί το θέλημά Του, αγαπώντας τον ίδιο το Θεό αλλά και τους ανθρώπους. 

    Ζιζάνια είναι αυτοί που δεν αγαπούν, καλλιεργούν κακούς λογισμούς, θαμπώνουν την εικόνα του Θεού με τη ζωή τους, ζώντες χωρίς χαρά και αγάπη, μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Ο οικοδεσπότης και ιδιοκτήτης του είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος δε βιάζεται να ξεριζώσει αυτά, αλλά πολύ υπομονετικά περιμένει να έρθει ο κατάλληλος καιρός, για να τα ξεχωρίσει και να χαρεί την καλή σοδειά. Όταν ο Χριστός ξανάρθει, τότε θα ξεχωρίσουν αυτοί που είναι του Θεού από αυτούς που έχουν κακία μέσα τους και δεν έχουν ζήλο για τα πράγματα του Θεού. Θα ξεχωρίσουν οι ευσεβείς από  εκείνους που «έχουν μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε ήταν πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει είναι να περιμένει μέχρι την εποχή του θερισμού, οπότε και θα γίνει το ξεκαθάρισμα. 

      Γι’ αυτό το λόγο και δε θα πρέπει να κρίνουμε και πολύ περισσότερο να καταδικάζουμε τους άλλους. Η κρίση ανήκει στον Υιόν (Πράξεις ΙΖ/17: 31). Ας είμαστε προσεκτικοί, γιατί "ο άνθρωπος αποβλέπει στο φαινόμενο, ενώ ο Θεός αποβλέπει εις την καρδίαν" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). 

      Στην παραβολή των «δέκα παρθένων» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13) αναφέρονται δέκα νέες κοπέλες που είχαν την ίδια πίστη και τους ίδιους σκοπούς στη ζωή τους. Μέσα αλλά και έξω από την εκκλησία δεν μπορούσε κανείς να διαπιστώσει καμία διαφορά μεταξύ τους. Πήγαιναν στην ίδια εκκλησία, έψαλλαν τους ίδιους ύμνους, συμμετείχαν στις ίδιες εκδηλώσεις, όλες έδειχναν πιστές, ίδιες και απαράλλαχτες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να διαπιστώσει καμία διαφορά. Όμως όταν ήρθε ο νυμφίος, οι μισές από αυτές αποδείχτηκαν μωρές. Στην εποχή μας κανείς δε γνωρίζει πόσο πάνω είναι το ποσοστό. 

    Η βασιλεία των ουρανών. 

    Ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το Λόγο Του, «έχει υπάγει να ετοιμάσει τόπον και πάλι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που τον περιμένουν, για να είναι και αυτοί εκεί που είναι Αυτός» (Ιωάννης ΙΔ/14: 2-3). Ο πόθος κάθε ανθρώπου είναι να ζήσει αιώνια στην βασιλεία των ουρανών. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει μια διευκρίνηση: «Δε θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς» (Ματθαίος Ζ/7: 21). 

    Στη βασιλεία των ουρανών θα κατοικίσουν "οι αληθινοί προσκυνητές" (Ιωάννης Δ/4: 23), «οι υιοί της βασιλείας» (Ματθαίος ΙΓ/13: 38) στους οποίους έχει ανατεθεί από τον Κύριο η διάδοση του Ευαγγελίου. «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 19). Είναι ο χώρος και ο τόπος όπου βασιλεύει ο Χριστός, ενώ υπήκοοι είναι όλοι εκείνοι που αποδέχτηκαν τη σταυρική Του θυσία, το έργο του σταυρού, το έργο της αντικατάστασης στο θάνατο του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Χριστός, αφού έγινε άνθρωπος και ήρθε ανάμεσά μας, αφού μας μίλησε για τη Θεία προέλευσή μας, για την πτώση μας, για την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, υψώθηκε πάνω στο σταυρό ως λυτρωτής και αντικαταστάτης μας στο θάνατο και πέθανε Αυτός, Άγιος ων και αναμάρτητος, για να μην πεθάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε αιώνια ζωή κοντά Του (Μάρκος Ι/10: 30).

       Καλό σπόρο. 

    Στην παραβολή μας ο καλός σπόρος είναι οι υιοί της Βασιλείας. Ο άνθρωπος της παραβολή φύτεψε καλό σπόρο στο χωράφι του. Ο Θεός έκανε μια τέλεια δημιουργία "και είδεν ο Θεό πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν" (Γένεση Α/1: 31). Ο Θεός της Αγάπης και του Ελέους δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση προσφέροντάς του όλα τα δώρα της αγάπης Του. Δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και μέσα σ’ αυτόν έθεσε όλες τις δυνατότητες για μια πλούσια καρποφορία πίστης και υπακοής στο θέλημά Του. 

    Στην πορεία ο άνθρωπος αστόχησε, αμάρτησε, απομακρύνθηκε από το Θεό. Τα πράγματα άλλαξαν ο άνθρωπος βρέθηκε υπόδικος εξαιτίας της αμαρτίας, "ο μισθός της οποίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους Σ : 23). Όμως για να μην πεθάνει ο άνθρωπος, ήρθε και πέθανε ο Χριστός στη θέση του, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Πλέον "ο καλός σπόρος" είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δέχτηκαν Αυτόν, δέχτηκαν τη Θυσία, αναγνώρισαν την παντοδυναμία του αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». (Α΄ Ιωάννου Α/1: 7). 

     Ο καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που αναγεννήθηκαν «δια του Πνεύματος του Θεού» και ζουν «εν Χριστώ». Στην επιστολή "Α΄ Πέτρου" (κεφ. Α/1, εδ. 23) αναφέρεται: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». Όλοι οι άλλοι για τους οποίους θα μιλήσουμε παρακάτω χαρακτηρίζονται μέσα στο Λόγο του Θεού «οι εν τω κόσμω» (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). Καλός σπόρος μέσα στον αγρό του Κυρίου είναι όλοι εκείνοι που δέχονται το θέλημά Του και γίνονται συνεργάτες του Θεού στην ορθοτόμηση και διάδοση του ευαγγελίου. Αυτοί είναι ανακηρυγμένοι από το Θεό «ιερείς και βασιλείς εις τον αιώνα» (Αποκάλυψη Ε/5: 10). 

    Ο ίδιος ο Κύριος τους έχει προειδοποιήσει για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν σ’ αυτή τη ζωή. «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης ΙΣ/16: 33). Καλός σπόρος είναι όλοι εκείνοι που «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 24) προσκυνούν το Θεό και κατευθυνόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο εργάζονται για τη δόξα της βασιλείας του Θεού. Είναι η Εκκλησία του Θεού, εν Χριστώ Ιησού, είναι όλοι εκείνοι που προέρχονται από κάθε φυλή και κάθε έθνος (Αποκάλυψη Ε/5: 9), αποτελούν «τους καρπούς του πόνου της ψυχής Αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 11). 

      Ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια. 

     Τα ζιζάνια είναι οι υιοί του διαβόλου. Στην παλαιά εποχή, όταν ένα πρόσωπο ήθελε να εκδικηθεί μια οικογένεια, πήγαινε κρυφά το βράδυ στο χωράφι και έσπερνε ζιζάνια ανάμεσα στο σιτάρι που είχαν σπείρει. Η σπορά των ζιζανίων είναι έργο του εχθρού. Ξεκίνησε την προσπάθεια από τον κήπο της Εδέμ. Εκεί παραπλάνησε τους πρωτόπλαστους, διέστρεψε την καρδιά τους, έβαλε αμφιβολία μέσα τους για την αγάπη και την αγαθότητα του Θεού, τους έκανε να αμαρτήσουν, να αποστατήσουν από το Θεό και από τότε ξεκίνησε ο χωρισμός του κόσμου σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στους «υιούς της βασιλείας» και στους «υιούς του πονηρού». 

    Μ’ αυτόν τον τρόπο μπήκε το κακό και η αμαρτία μέσα στον κόσμο. Λυσσαλέος είναι ο αγώνα του εχθρού, για να καταστρέψει την τέλεια δημιουργία του Θεού και να καταργήσει το σχέδιό Του για τον άνθρωπο που ήταν να ολοκληρωθεί ο «κατ’ εικόνα» Θεού άνθρωπος και «καθ’ ομοίωσιν». Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και παρατηρώντας το κακό που έχει επικρατήσει, δε μένει παρά να πούμε : «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». Έτσι σιγά – σιγά σε όλον τον αγρό επικράτησαν τα ζιζάνια και ο κόσμος ολόκληρος απομακρύνθηκε από το Θεό, βαδίζοντας προς τον αιώνιο θάνατο.

     Με πρωτοβουλία του Θεού και μέσα από το Σωτήριο Έργο που έκανε, διά Ιησού Χριστού, ο αγρός σπάρθηκε και πάλι με καλό σπόρο. Η σπορά ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. και η συγκομιδή θα ολοκληρωθεί με την αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού. (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17). Όμως και πάλι ο εχθρός δεν έμεινε αδρανής. Από το 2ο αιώνα μ.Χ. άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα στην εκκλησία οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί. Κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. τα ζιζάνια, οι κατ’ όνομα χριστιανοί, είχαν ξεπεράσει κατά πολύ τους "αληθινούς προσκυνητές", που είχαν απομείνει ένα «μικρό ποίμνιο» (Λουκάς ΙΒ/12: 32). 

    Τα ζιζάνια μοιάζουν τόσο πολύ με το σιτάρι, ώστε είναι πολύ δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Αν θέλει να τα ξεχωρίσει κανείς, θα πρέπει να περιμένει την εποχή του θερισμού. Γι’ αυτό ο Κύριος μας προτρέπει να μην κρίνουμε. Είναι πολύ πιθανόν εμείς, αποβλέποντες πολλές φορές στο φαινόμενο, να νομίζουμε κάποιον ότι είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, τελικά όμως να «έλθει εις εαυτόν» και να εκζητήσει ειλικρινά τη Σωτηρία Του. 

   Πόσοι άνθρωποι μέσα στην ιστορία, ενώ έζησαν «ασώτως», όμως ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα μέσα στη ζωή τους και έλαβαν μια σταθερή απόφαση : «θα υπάγω εις τον Πατέρα μου» (Λουκάς ΙΕ/15: 18). Υπάρχει Πατέρας, υπάρχει Θεός Αγάπης και Ελέους, που περιμένει το κάθε "ζιζάνιο" για να το μετατρέψει σε καλό σπόρο. 

    Προσελθόντες οι δούλοι του οικοδεσπότη. 

   Ερμηνεύοντας ο ίδιος ο Κύριος την παραβολή, αναφέρει πως οι δούλοι αυτοί είναι οι άγγελοι του Θεού. Τους βλέπουμε να μένουν έκπληκτοι και να απορούν για την κατάσταση του αγρού. 

   Θα έπρεπε το κτήμα να είχε γεμίσει με σιτάρι, όμως αντίθετα είχε γεμίσει με ζιζάνια, τα οποία είχαν πνίξει το σιτάρι. Και το παράπονο του Θεού, δια στόματος του προφήτη Ησαΐα (κεφ. Ε/5. εδ. 2) είναι : «Ο ηγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ' έκαμεν αγριοστάφυλα». 

   Λυπούνται και απορούν οι άγγελοι του Θεού, λυπάται και απορεί και ο ίδιος ο Θεός. «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ' αυτόν;» (Ησαΐας Ε/5: 4).  Και ενώ ο Θεός είχε κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να απορρίψει τον αμαρτωλό άνθρωπο, δεν το κάνει, αλλά συνεχίζει να προσκαλεί και σήμερα. «Πες τους, λέει στον προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΛΓ/33, εδ 11): Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». Ο Θεός μιλάει «άπαξ και δις» αναφέρει ο Ιώβ, αλλά ο άνθρωπος δεν ακούει. 

        «εχθρός άνθρωπος έκαμε τούτο». 

     Ο εχθρός σπέρνει ζιζάνια ανάμεσα στο Άγιο και το καθαρό του Κυρίου με σκοπό να διαφθείρει, ν' απομακρύνει από την παρουσία του Θεού, ακόμα και τους εκλεκτούς (Μάρκος ΙΓ/13: 22). Ανάμεσα στον κόσμο που δημιούργησε ο Λόγος του Θεού, αλλά και ανάμεσα στην εκκλησία του Θεού, που είναι αγορασμένη με το Τίμιο Αίμα του Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο εχθρός δεν έπαψε στο Άγιο και το καθαρό του Θεού να σπέρνει ζιζάνια, με σκοπό να συκοφαντήσει το Θεό και να ακυρώσει τα σχέδιά Του. Σκοπός του είναι να παρασύρει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ώστε να τον εξοντώσει, γιατί τον μισεί ως υπέρτατο δημιούργημα του Θεού, γιατί είναι ανθρωποκτόνος. (Ιωάννης Η/8: 44). 

   Οι δούλοι ζήτησαν από τον Κύριό τους την άδεια να ξεριζώσουν τα ζιζάνια. Η απάντηση του Κυρίου ήταν αυστηρή και κατηγορηματική. «Αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μέχρι το θερισμό». Ήσαν τόσο κοντά και τόσο σφιχτά πλεγμένα, το ένα με το άλλο, που δε γινόταν να ξεριζωθούν τα αγριοχόρταρα χωρίς να ξεριζωθούν πρόωρα και τα στάχυα. Γι’ αυτό θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την ώρα του θερισμού, οπότε το σιτάρι θα συναχθεί στην αποθήκη τα δε ζιζάνια θα κατακαούν στη φωτιά. Μέχρι τότε ας μην παραπονούμαστε ότι ζούμε σ' ένα τοξικό περιβάλλον, περιτριγυσμένοι από κακούς ανθρώπους. Η ευθύνη που έχουμε να σταθούμε ακέραιοι, Άγιοι ανάμεσά τους δεν αλλάζει. Ο Κύριος απευθυνόμενος δια του Ιωάννη στην εκκλησία της Περγάμου αναφέρει: "εξεύρω τα έργα σου και που κατοικείς όπου είναι ο θρόνος του σατανά και κρατείς το Όνομά μου και δεν ηρνήθεις  την πίστη μου και εν ταις ημέρες εν ες υπήρχε Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός, όστις εφονεύθει παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς" (Αποκάλυψη Β/2: 13). Οι Χριστιανοί της Περγάμου ζούσαν εκεί που είχε το θρόνο του ο σατανάς και όμως μέσα σ' αυτό το τοξικό περιβάλλον ομολογούσαν το Όνομα του Θεού. Μέσα σ' αυτό το δαιμονικό περιβάλλον φονεύθηκε ο Αντύπας, ο μάρτυράς μου ο πιστός, λέει ο Κύριος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και δόξα για έναν άνθρωπο από το να βάλει ο Θεός δίπλα στο όνομά του τη φράση "μου". Ο Γιώργος μου, ο Αντύπας μου, η Μαρία μου........ ο δικός μου άνθρωπος. Η ευθύνη είναι δική μας σε όποιο περιβάλλον και αν βρισκόμαστε, όσο βρώμικο και αν μας φαίνεται. Αντί να  να κάνουμε συνεχώς παράπονα, ας καθαρίζουμε την καρδιά μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας ενισχύσει σε Άγια ζωή, σε μια ζωή που θα φανερώνει και θα δοξάζει Εκείνον. 

     Βλέπουμε στη ζωή το δίκαιο και τον άδικο να ζουν και να κινούνται μαζί. Βλέπουμε το Θεό «να βρέχει επί δικαίων και αδίκων» (Ματθαίος Ε/5: 45) και όλοι να λαμβάνουν τα δώρα του Θεού και μάλιστα πολλές φορές βλέπουμε τον άδικο να ευημερεί και είναι πολύ δύσκολο να τους ξεχωρίσει κανείς. 

     Ο Ασάφ (Λευίτης, γιος του Βαραχία) παρατηρώντας τους ασεβείς να ευημερούν και να έχουν επιτυχίες στη ζωή τους εκφράζει μία απορία την οποία διατυπώνει στον  ΟΓ / 73) ψαλμό : 

1 ΑΓΑΘΟΣ, πραγματικά, είναι ο Θεός στον Ισραήλ, στους καθαρούς στην καρδιά. 

2 Εμένα, όμως, τα πόδια μου σχεδόν κλονίστηκαν παρολίγο τα βήματά μου γλίστρησαν. 

3 Επειδή, ζήλεψα τους μωρούς, βλέποντας την ευτυχία των ασεβών. 

4 Για τον λόγο ότι, δεν υπάρχουν λύπες στον θάνατό τους, αλλά η δύναμή τους είναι στερεή. 

5 Δεν είναι με κόπους, όπως οι άλλοι άνθρωποι ούτε μαστιγώνονται μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους. 

6 Γι' αυτό, η υπερηφάνεια τους περικυκλώνει σαν περιδέραιο η αδικία τούς σκεπάζει σαν ιμάτιο. 

7 Τα μάτια τους εξέχουν από το πάχος ξεπέρασαν τις επιθυμίες τής καρδιάς τους. 

8 Εμπαίζουν, και με πονηριά μιλούν καταδυναστεία μιλούν υπερήφανα. 

9 Βάζουν το στόμα τους στον ουρανό, και η γλώσσα τους διατρέχει τη γη. 

10 Γι' αυτό, ο λαός του θα στραφεί εδώ και γι' αυτούς εκπιέζονται νερά ενός γεμάτου ποτηριού. 

11 Και λένε: Πώς τα γνωρίζει αυτά ο Θεός; Και: Υπάρχει γνώση στον Ύψιστο; 

12 Δέστε, αυτοί είναι ασεβείς, και ευτυχούν για πάντα αυξάνουν τα πλούτη τους. 

13 Επομένως, μάταια καθάρισα την καρδιά μου, και ένιψα τα χέρια μου με αθωότητα. 

14 Επειδή, ολόκληρη την ημέρα μαστιγώθηκα, και κάθε αυγή τιμωρήθηκα. 

15 Αν πω: Θα μιλάω έτσι δες, εξυβρίζω τη γενεά των γιων σου. 

16 Και στοχάστηκα να το καταλάβω, εντούτοις μού φάνηκε δύσκολο 

17 μέχρις ότου, καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους.

     Όλα αυτά θα ισχύουν μέχρι το θερισμό. "καθώς μπήκα μέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους". Τότε θα γίνει το ξεδιάλεγμα κατά το οποίο θα γίνει η απόρριψη των ζιζανίων και η περισυλλογή του σιταριού στην αποθήκη.  Μέχρι τότε ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ο άγιος ας γίνεται πιο πολύ άγιος και ο άδικος ας γίνεται πιο άδικος" (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Μπορεί σήμερα η  εκκλησία να αγκαλιάζεται με τους πολιτικούς και να ταυτίζεται σε πολλά σημεία με την πολιτική και να νομίζει ότι κάθεται σαν βασίλισσα "επί στερεού θρόνου¨" (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 7), όμως στην παρουσία Εκείνου, όταν θα έρθει ως θεριστής, όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος έρχεται και μαζί του φέρει τον μισθόν αυτού. "προσέχετε εις εαυτούς διά να μην χάσουμε εκείνα, τα οποία ηργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν" (Β΄ Ιωάννου Α/1: 8). Η εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, η εκκλησία της Αρπαγής (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18), είναι "ένας λαός από κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Η υπόσχεση του Κυρίου προς το λαό αυτό δια στόματος του προφήτη "Ιερεμία" (κεφ. Α/1, εδ. 19) είναι: "και θέλουσι σε πολεμήσει αλλά δεν θέλουσι υπερισχύσει εναντίον σου διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει Κύριος". Γι' αυτό: "μη φοβού μικρόν ποίμνιον διότι ο πατήρ σας ηυδόκησεν να σας δώσει την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32).

     Ας μην απελπιζόμαστε, μπορεί τα ζιζάνια να πολλαπλασιάζονται, αλλά δε θα μετατραπεί ολόκληρο το χωράφι σε αγριόχορτα, θα παραμείνουν και τα στάχυα, τα οποία θα πρέπει να υπομείνουν «έως τέλους» (Ιωάννης ΙΓ/13: 1), στερεωμένοι στη βάση του Λόγου του Θεού και να μη μετακινηθούν μέχρι την ώρα του θερισμού, δηλ. μέχρι το τέλος του κόσμου. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών. Ο έχων ώτα δια να ακούη ας ακούη». (Ματθαίος ΙΓ/13: 43).---

Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ.

     "Πλούσιος ... εζήτει...".  Αυτό είναι το πνευματικό πορτραίτο του Ζακχαίου. Ενώ κατείχε όλα τα υλικά αγαθά και σε μεγάλη επάρκεια, η καρδιά του δεν ήταν ικανοποιημένη.

         Ευαγγέλιο κατά "Λουκάν», κεφ. ΙΘ/19, εδάφ. 1 – 10.

1 Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ
2 και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης, και ούτος ήτο πλούσιος,
3 και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα.
4 και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση.
5 Και ως ήλθεν εις τον τόπον ο Ιησούς, αναβλέψας είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατάβα ταχέως διότι σήμερον πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου.
6 Και κατέβη ταχέως και υπεδέχθη αυτόν μετά χαράς.
7 Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση.
8 Σταθείς δε ο Ζακχαίος, είπε προς τον Κύριον Ιδού, τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς, και εάν εσυκοφάντησά τινά εις τι, αποδίδω τετραπλούν.
9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγεινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.
10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός.

(μετάφραση Ν. Βάμβα).

       ΣΧΟΛΙΑ :

     Βρισκόμαστε στο τελευταίο ταξίδι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Ο Κύριός μας «διήρχετο ευργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Στο πέρασμά Του φώτιζε, δρόσιζε, χόρταινε, θεράπευε, έσωζε. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο μαθητής της αγάπης, ο "Ιωάννης" στο πρώτο κεφάλαιο της πρώτης του επιστολής και στο εδάφ. 17 αναφέρει: «ήλθε γεμάτος χάρη και αλήθεια». Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Κορινθίους" (Η/8: 9) αναφέρει: «διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων επτώχευσε διά σας, διά να πλουτήσητε σεις με την πτωχείαν εκείνου». Ήρθε για να έχουμε ζωή και να την έχουμε άφθονη (Ιωάννης Ι/10: 10).

       Διέσχιζε λοιπόν ο Ιησούς την Ιεριχώ, πόλη εμπορική και σταθμός διαμετακομίσεως μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το όνομα Ιεριχώ σημαίνει στα Εβραϊκά «Ευωδία». Πέρα από κέντρο εμπορικό είχε και πολλούς φοίνικες, αρωματικά φυτά και άφθονο βάλσαμο, που ήταν ένα φυτό με πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες (Ιερεμίας Η/8: 22). Στην εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού οι Ρωμαίοι είχαν ορίσει την Ιεριχώ ως έδρα οικονομικής περιφέρειας και είχαν εγκαταστήσει ειδική φορολογική υπηρεσία. Ο Κύριος προχωρούσε ακολουθούμενος από πλήθη λαού. Ο αιώνιος και αψευδής Λόγος του Θεού μας πληροφορεί:

      «Και εισελθών διήρχετο την Ιεριχώ και ιδού, άνθρωπος ονομαζόμενος Ζακχαίος, όστις ήτο αρχιτελώνης και ούτος ήτο πλούσιος».

        Η λέξη «Ζακχαίος» στα εβραϊκά σημαίνει «αγνός» και τούτη η φράση μόνον ειρωνικά θα μπορούσε να ειπωθεί γι' αυτόν τον άνθρωπο. Ο λόγος του Θεού τον χαρακτηρίζει ως "αρχιτελώνη" και αυτό, γιατί, όπως φαίνεται, δεν είχε αρμοδιότητα μόνον στην Ιεριχώ, αλλά ήταν επικεφαλής των Τελωνών σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Αυτό με τη σειρά του έρχεται να δείξει έναν άνθρωπο ευφυέστατο, μορφωμένο, καταρτισμένο γύρω από τα λογιστικά και οικονομικά θέματα. 

      Οι Ιουδαίοι μισούσαν πάρα πολύ τους Τελώνες, καθώς τους θεωρούσαν βλάσφημους και χωρίς καμία εθνική ή θρησκευτική συνείδηση, αφού συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους κατακτητές, προκειμένου να αποκομίζουν υπέρογκα κέρδη. Θεωρούσαν ότι με τη συνεργασία τους αυτή έδειχναν ν' αναγνωρίζουν ως κυρίαρχους της Παλαιστίνης του Ρωμαίους κατακτητές και όχι το Θεό, όπως δίδασκε ο Μωσαϊκός Νόμος. Η απόδοση φόρου για τους Ιουδαίους ήταν μία πράξη, που εκτός των άλλων ξεκαθάριζε και το ζήτημα της κυριαρχίας της άγιας γης. Πέρα από τους Ρωμαίους οι Τελώνες για να αποκομίσουν οφέλη συνεργάζονταν και με  Εθνικούς, κυρίως ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους.

      Η είσπραξη των φόρων γινόταν εξαναγκαστικά και πολλές φορές και με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Άλλοι λόγοι που δεν τους συμπαθούσαν ήταν ότι  εργάζονταν ακόμα και την ημέρα του Σαββάτου και την ημέρα της μεγάλης εορτής του "Εξιλασμού", η οποία ήταν ημέρα νηστείας και κατά την οποία απαγορευόταν κάθε εργασία (Λευιτικό ΚΓ/23: 27). Ήταν πολύ σκληροί άνθρωποι και για να εξασφαλίσουν τα ποσοστά τους, γινόταν άδικοι και εισέπρατταν πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που έπρεπε να εισπράξουν. Γενικά οι Ιουδαίοι απέφευγαν τη συναναστροφή μαζί τους και τους έβαζαν στην ίδια κατηγορία με τις πόρνες (Ματθαίος ΙΗ/18: 17). Οι νομοδιδάσκαλοι τους είχαν ως παραδείγματα προς αποφυγήν, καθώς θεωρούνταν άτομα χωρίς καμία κοινωνική και θρησκευτική υπόληψη.

        Ήταν αδιανόητο να κάθεται ή να τρώει κάποιος μαζί τους στο ίδιο τραπέζι  ή ακόμα και να τους επισκέπτεται στο σπίτι τους. Το να απατήσει κανείς έναν Τελώνη δεν θεωρείτο αμάρτημα μεταξύ των Ιουδαίων. Το Ταλμούδ  (Ιουδαϊκός θρησκευτικός νόμος) τους κατέτασσε στην ίδια κατηγορία με τους φονιάδες και τους ληστές. Τα χρήματά τους, επειδή ήταν αποκτημένα με βία και απάτη, τα θεωρούσαν απαράδεκτα ακόμα και για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Οι Φαρισαίοι, καθώς έβλεπαν τον Κύριο να μιλάει και να τρώει με Τελώνες, αντιδρούσαν: "Και εγόγγυζον οι γραμματείς αυτών και οι Φαρισαίοι προς τους μαθητάς αυτού, λέγοντες· Διά τι μετά τελωνών και αμαρτωλών τρώγετε και πίνετε;" (Λουκάς Ε/5: 30), ενώ θέλοντας να υποτιμήσουν και να κατηγορήσουν τον Κύριο Τον αποκαλούσαν "φίλο των τελωνών και αμαρτωλών" (Ματθαίος ΙΑ/11: 19  &  Λουκάς Ζ/7: 34). 

       Ένας τέτοιος άνθρωπος και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό ήταν και ο Ζακχαίος. Ο άνθρωπος αυτός άκουσε ότι θα περνούσε από την Ιεριχώ ο Χριστός. Τούτο το γεγονός δεν τον άφησε αδιάφορο, αλλά το θεώρησε ως μία μεγάλη ευκαιρία, για να Τον συναντήσει και να Τον γνωρίσει προσωπικά. Πόσο περιγραφικός είναι ο Λόγος του Θεού!

      «και εζήτει να ίδη τον Ιησούν τις είναι, και δεν ηδύνατο διά τον όχλον, διότι ήτο μικρός το ανάστημα και δραμών εμπρός ανέβη επί συκομορέαν διά να ίδη αυτόν, επειδή δι' εκείνης της οδού έμελλε να περάση».

       Άκουσε για το Χριστό, αυτό είναι το πρώτο βήμα σωτηρίας και ζήτησε να γνωρίσει Αυτόν, αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στην ιστορία δεν τόλμησαν και δεν τολμούν και σήμερα να κάνουν τούτο το δεύτερο βήμα μέσα στη ζωή τους! Δεν τους επιτρέπει η κοινωνική τους θέση, η οικογένειά τους, οι ασχολίες τους, το περιβάλλον τους. Πόσοι άνθρωποι δεν το τολμούν «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Ζ/7: 13), για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι (Ιωάννης ΙΒ/12: 42).

     Ο Ζακχαίος ζήτησε να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό. Δεν το κάνει από μια απλή περιέργεια, αλλά από μία βαθύτερη, πιεστική ανάγκη της ψυχής του. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Ματθαίος Ζ/7: 8). Σ' αυτόν που μέσα από την καρδιά του θα ζητήσει τον Ιησού Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα και Λυτρωτή, δεχόμενος να καταβάλει στη ζωή του οποιοδήποτε κόστος γι’ Αυτόν, είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός θα του "ανοίξει" τα πνευματικά του μάτια και θα γνωρίσει τον μοναδικό, τον αληθινό, τον αιώνιο Θεό, ένα Θεό για τον οποίο ο προφήτης "Ησαΐας" (750 π.Χ) δίνει τον εξής χαρακτηρισμό. «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Αγιος Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησαΐας ΝΖ/57: 15). Ναι, είναι διπλοκάτοικος ο Θεός, κατοικεί "εν υψηλοίς και εν Αγίω τόπω", αλλά κατοικεί και μέσα στου ταπεινού και του συντετριμμένου την καρδιά.

      Ο Κύριος πέρασε από το μέρος που ζούσε ο Ζακχαίος. Ο ίδιος Κύριος περνάει καθημερινά μπροστά από την πόρτα της καρδιάς κάθε ανθρώπου. Χτυπάει ευγενικά και περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Δεν παραβιάζει την πόρτα, δεν παραβιάζει τη συνείδηση κανενός, την ελευθερία που Εκείνος του έδωσε, αλλά περιμένει από την ψυχή να Του ανοίξει. Όπως δείχνουν και πολλές εικόνες, η πόρτα εξωτερικά δεν έχει "πόμολο" κι έτσι, αν εσύ δεν ανοίξεις, ο Κύριος δεν μπορεί να μπει στην καρδιά σου. Ο Ζακχαίος τα προσπερνάει όλα και με επιμονή ζητάει να δει το Χριστό.

     Από τη στιγμή που έλαβε αυτήν την ευλογημένη απόφαση ένα αδιαπέραστο "τοίχος" από προβλήματα και δυσκολίες υψώθηκε μπροστά του. Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Κύριος των δυνάμεων είναι έτοιμος να παραμερίσει κάθε εμπόδιο και μέσα από πολλούς τρόπους και δρόμους να οδηγήσει μια ψυχή κοντά Του. Ο Ζακχαίος δεν έχασε την ευκαιρία. Τρέχει, προσπερνάει τον όχλο, αδιαφορεί για τη γνώμη και για τις κρίσεις της ανθρώπινης μάζας και με παιδική αφέλεια σκαρφαλώνει πάνω σε μια συκομουριά, που ήταν δίπλα στο δρόμο από τον οποίο σε λίγο θα περνούσε ο Χριστός. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει την πληροφορία ότι ήταν κοντός στο ανάστημα.

      Θα το επαναλάβω φορτικά ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που υπάρχει, για να γνωρίσει μια ψυχή το Θεό, είναι το "πλήθος", είναι ο κόσμος, που μέσα από τις ανθρώπινες θεωρίες του, μέσα στα ανθρώπινα σαθρά θρησκευτικά συστήματα, την άγνοιά του, τα μικροσυμφέροντά του, βρίσκεται εγκλωβισμένος και προσπαθεί να απωθήσει και να αποτρέψει την προσωπική του γνωριμία με Εκείνον, που είναι ο μοναδικό Σωτήρας για τον αμαρτωλό άνθρωπο (Πράξεις Δ/4: 12).

      Ας θυμηθούμε την ιστορία εκείνων των τεσσάρων ανθρώπων που πάνω σε ένα κρεβάτι μετέφεραν έναν παραλυτικό, για να τον θεραπεύσει ο Κύριος. «και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξαιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες καταβιβάζουσι τον κράββατον, εφ' ου κατέκειτο ο παραλυτικός» (Μάρκος Β/2: 1-12). Δε μπορούσαν να πλησιάσουν το Χριστό  εξαιτίας του μεγάλου πλήθους. Το πλήθος θα είναι πάντα μια δύναμη που θα απωθεί τον άνθρωπο, για να συναντήσει το Χριστό. Όλοι μπροστά στο πλήθος είμαστε μικροί, κοντοί και αδύναμοι και μόνον η δύναμη του Κυρίου μπορεί να ανατρέψει τα εμπόδια και να μας φέρει κοντά Του.

      Ας θυμηθούμε και το περιστατικό με τον τυφλό Βαρτίμαιο, όταν άκουσε ότι περνάει ο Χριστός. «Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζη και να λέγη, Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με. Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση, αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν» (Μάρκος Ι/10: 46). Και εδώ το πλήθος γίνεται ένα εμπόδιο και άρχισε να τον επιπλήττει. "Μη φωνάζεις, σιώπα, μην καλείς το Χριστό στη ζωή σου .......". Αυτός όμως αγνόησε το πλήθος και φώναζε πολύ περισσότερο  και καλούσε το Χριστό να τον ελεήσει.

      Ποτέ δε θα πάψει ο κόσμος μέσα από τα θρησκευτικά του συστήματα να μιλάει για το Χριστό. Ο λόγος τους θα διακρίνεται από μια «μορφήν ευσεβείας, που όμως θα αρνήται τη δύναμη αυτής» (Β΄ Τιμοθέου Γ/3: 5). Ο ψαλμωδός αναφέρει: "....διά το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου" (Ψαλμός ΞΣ/66: 3). Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δε βοηθάει, εάν η ψυχή δε γνωρίσει προσωπικά το Χριστό και δεν πιστέψει μέσα από την καρδιά της στο Σωτήριο και Λυτρωτικό Έργο, που από αγάπη ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού στο Γολγοθά, για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου (Ιωάννης Γ/3: 16). 

      Για να δει λοιπόν ο Ζακχαίος τον Κύριο ανέβηκε πάνω σε μια συκομουριά. Ας φανταστούμε για λίγο τη σκηνή. Ένας πλούσιος, ένας επιφανής, ένας μορφωμένος, δε ντρέπεται να ανέβει πάνω σε μία συκομουριά, για να δει τον Κύριο. Οι άνθρωποι από κάτω γελάνε μ' αυτόν, τον κοροϊδεύουν, αυτός όμως τους αγνοεί, γιατί έχει στόχο και πόθο στη ζωή του και προσπαθεί να κρατηθεί πάνω στο δένδρο, όσο γίνεται καλύτερα. Ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος στους Χριστιανούς της Κορίνθου αναφέρει: "εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον" (Α' Κορινθίους Δ/4: 9). 

       Μακάρια η ψυχή εκείνη που σηκώθηκε πάνω από το πλήθος, πάνω από τον κόσμο, πάνω απ' όλα τα εμπόδια και έβαλε στόχο της ζωής της να συναντήσει το μόνο Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος την ψυχή που θα ζητήσει ειλικρινά να Τον γνωρίσει  δε θα την αγνοήσει, δε θα την εγκαταλείψει (Ιησούς τ. Ναυή Α/1: 5). Είναι έτοιμος να αφήσει το "σύμμικτον πλήθος" (Αριθμοί ΙΑ/11: 4) και να σταθεί μπροστά της. Ο Ζακχαίος ήταν πολύ πλούσιος. Διέθετε δισεκατομμύρια θα λέγαμε στην εποχή μας, ζούσε μια άνετη ζωή, είχε τα πάντα από υλικά αγαθά. Αλήθεια πόσοι πάμπλουτοι αισθάνονται πολύ φτωχοί, χωρίς το Θεό μέσα τους, αλλά και πόσοι φτωχοί αισθάνονται πάμπλουτοι, γιατί μια ευλογημένη ημέρα γνώρισαν στη ζωή τους Εκείνον που είναι η "Ζωή" και η "Αλήθεια", η μόνη "Οδός" που οδηγεί κατευθείαν προς τον Πατέρα Θεό (Ιωάννης ΙΔ/14: 6). Ο Κύριος ήταν απόλυτα διευκρινιστικός, όταν θέλησε ο εχθρός να τον πειράξει: «Είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού» (Ματθαίος Δ/4: 4). Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ έλεγε: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει". Τίποτα γήινο, τίποτα ανθρώπινο δε μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου. Όσες "αποθήκες" και αν φτιάξει ο άνθρωπος σ' αυτή τη ζωή, πάντα μικρές, πάντα ανεπαρκείς θα του φαίνονται (Λουκάς ΙΒ/12: 18), πάντα ανικανοποίητο θα τον αφήνουν.

     Ήταν πλούσιος αλλά μέσα του αισθανόταν φτωχός, έβλεπε να υπάρχει ένα μεγάλο "κενό" και ήταν αυτό ήταν που ώθησε το Ζακχαίο να γνωρίσει προσωπικά το Χριστό. Μέσα του ξύπνησε κάτι "κοιμισμένο" για πολλά χρόνια. Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου υπάρχει πάντα η αναζήτηση του Θεού, όμως έρχεται ο εχθρός με τις διάφορες ανθρώπινες θεωρίες και φιλοσοφίες, τ' ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα και προσπαθεί να τον πλανήσει και να τον παραπλανήσει με απώτερο σκοπό να μη γνωρίσει Αυτόν.

      Και ενώ ο Θεός από αγάπη θέλει να σώσει τον άνθρωπο, «δεν θέλει να απολεσθή ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα βαδίζοντας πάνω στην «οδόν του Κάϊν», (επιστολή Ιούδα Α/1: 11) παρουσιάζουν το Θεό απόμακρο, εχθρικό, αδιάφορο, εκδικητικό, σκεπασμένο μέσα σε σύννεφα τυπικισμού, εθίμων και άλλων ανθρώπινων συνηθειών. Λίγοι είναι εκείνοι που κατορθώνουν να βγούνε μέσα από τα πυκνά αυτά σύννεφα, να γνωρίσουν το Λόγο του Θεού και να ελευθερωθούν απ' όλα αυτά  που τους δένουν και τους κρατούν μακριά Του (Ιωάννης Η/8: 32).

     Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με την επίσκεψη του Κυρίου μας στη Ιεριχώ: 

   «Και ως ήλθεν ο Ιησούς επί τον τόπον, αναβλέψας, είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, κατέβα ταχέως, διότι σήμερα πρέπει να μείνω εν τω οίκω σου και κατέβη ταχέως και υπεδέχθει Αυτόν μετά χαράς». 

   Τίποτα δεν είναι κρυφό στα μάτια του Κυρίου. Το άγρυπνο μάτι Του βλέπει τα πάντα. Καθώς βλέπει την ειλικρινή εκζήτηση της καρδιάς αυτού του ανθρώπου, σταματάει κάτω από το δένδρο και σπεύδει πρώτος να του μιλήσει. Εκείνος νόμιζε ότι αυτός ήθελε να δει τον Ιησού (εδ. 2) να όμως που ο Ιησούς ήθελε να δει τον Ζακχαίο! Δεν ήταν δυνατόν να σωθεί ο Ζακχαίος με μία ψυχρή καταδίκη από τον Κύριο ή με διάφορα επικριτικά λόγια: "Αυτός είσαι, αυτά έκανες, κλέφτη, εκβιαστή, που αγνόησες το Νόμο στη ζωή σου, που δε γύρισες ποτέ να κοιτάξεις τον πλησίον σου, που σκεπτόσουν μόνον τον εαυτόν σου και άλλα", συνήθειες που πολλές φορές συναντάμε στους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας του Ζακχαίου ήταν να του προσφέρει ο Κύριος αγάπη, να δείξει ενδιαφέρον γι' αυτόν και να τον καλέσει κοντά Του. Άλλωστε γι' αυτό ο Κύριος είχε έρθει εκείνη την ημέρα στην Ιεριχώ, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, για να ψάξει και να βρει κάθε καρδιά που Τον ζητάει ειλικρινά, να την πλησιάσει με στοργή και αγάπη, με έλεος, να της μιλήσει, να μπει στο σπίτι της, να μοιραστεί τα προβλήματά της και στο τέλος να τη σώσει αιώνια (Ιωάννης Γ/3: 15). Γι’ αυτό άφησε τη δόξα που είχε στον ουρανό, «εκκένωσε εαυτόν και έλαβε δούλου μορφή» (Φιλιππησίους Β/2: 7), ήρθε ανάμεσά μας πράος και ταπεινός (Ματθαίος ΙΑ/11: 29). Ήρθε, για να πλησιάσει τον κάθε άνθρωπο, να του μιλήσει, να του αποκαλύψει ότι είναι αμαρτωλός και ότι, αν μείνει σ’ αυτήν την κατάσταση, θα πεθάνει αιωνίως, γιατί «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Ήρθε, για να πεθάνει πάνω στο σταυρό και να πληρώσει για τις δικές μας αμαρτίες, να αποκαλύψει στον άνθρωπο ότι Αυτός είναι «η ζωή και ανάσταση», ότι αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Η ματιά του Ιησού προς τον Ζακχαίο, η προσφώνησή του με το όνομά του,  καθώς και η πρόσκλησή του να Τον φιλοξενήσει έδωσαν στο Ζακχαίο πολύ μεγάλη χαρά. Η βιασύνη του Κυρίου, «κατέβα γρήγορα», έδειξε την επιθυμία και την αποφασιστικότητά του να μείνει μαζί με την ψυχή εκείνη, που όλοι οι άλλοι περιφρονούσαν, κατηγορούσαν και απεχθάνονταν. Ο Ιησούς Χριστός και σήμερα, καθώς βλέπει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος, χωρίς Θεό, χωρίς Χριστό, χωρίς καμία ελπίδα, παίρνει πρώτος την πρωτοβουλία και καλεί μέσα από τον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του τον κάθε άνθρωπος, με τα λόγια :

  -- "Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει" (Ματθαίος ΙΑ/11: 28).

   -- "Σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας" (Εβραίους Δ/4: 7).

     Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν είναι μια φιλοσοφική θεωρία, είναι ένα Πρόσωπο όλο αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Μισεί θανάσιμα την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και περιμένει απ’ αυτόν «να έλθει εις εαυτόν» (Λουκάς ΙΕ/15: 17), να μετανοήσει και είναι έτοιμος να του χαρίσει το φως, την αλήθεια, την αιώνια αποκατάστασή του, τη Θεία λύτρωση. Αυτό το Θείο μεγαλείο πραγματικά δεν το χωράει το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου. Γι’ αυτό, όταν οι άνθρωποι άκουσαν τον Κύριο να εκφράζει την επιθυμία να μπει στο σπίτι του  Ζακχαίου, του τόσο αμαρτωλού αρχιτελώνη, άρχισαν να απορούν και να εξίστανται. Αδιανόητο..., πώς είναι δυνατόν..., Αυτός που λέει ότι είναι Άγιος, Δίκαιος, Αναμάρτητος, Υιός του Θεού του ζώντος, να καταδέχεται να μιλήσει και πολύ περισσότερο να μπει στο σπίτι ενός τόσο άδικου και αμαρτωλού ανθρώπου, πώς είναι δυνατόν..... διαλογίζονταν; «Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον εισήλθε να καταλύση».

      Πόση άγνοια έχει ο κόσμος για τη Θεϊκή αγάπη! Ο ίδιος ο Θεός αναφέρει: «δεν είναι οι βουλές μου καθώς οι βουλές σας, ούτε οι οδοί μου καθώς αι οδοί σας, αλλά όσο απέχει ο ουρανός από τη γη , τόσο ανώτερες είναι οι βουλές μου από τις βουλές σας» (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Επίσης δεν έχουν ανάγκη ιατρού οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι. Και ενώ γύρω τους μια ψυχή είχε λάβει την αιώνια σωτηρία από τον Κύριο, αυτοί γόγγυζαν, δυσανασχετούσαν, έτριζαν τα δόντια τους και υπόσχονταν εκδίκηση.  

     «Σταθείς δε ο Ζακχαίος είπε προς τον Κύριο: «ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου δίδω εις τους πτωχούς και εάν εσυκοφάντισα τινά εις τι αποδίδω τετραπλούν». Εκπληκτική η ανταπόκριση του Ζακχαίου. Η  αγάπη του Χριστού που άγγιξε τα βάθη της καρδιά του, του επέτρεψε να δει πόσο άδικος και αμαρτωλός ήταν. Καθώς συνάντησε το Χριστό, γνώρισε Αυτόν, σώθηκε και τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα στην πράξη. Τούτη η λέξη «σταθείς» είναι μια πολύ μεγάλη φωτογραφία. Αχ να μπορούσε να την αποδώσει κάποιος ζωγράφος, αλλά πιστεύω ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να αποδοθεί μια τόσο μεγαλειώδης στιγμή. Είναι η ώρα που μιλάει η ψυχή ξεχειλισμένη από αγάπη και ευγνωμοσύνη για το Σωτήρα της.

     Ας τη μελετήσουμε καλύτερα. Σηκώθηκε όρθιος ο Ζακχαίος, για να δώσει επισημότητα, και λέει στον Κύριο :

    Τα μισά από τα υπάρχοντά μου δίδω στους πτωχούς και από το άλλο μισό που μου μένει, όσους αδίκησα θα τους αποζημιώσω με τετραπλάσιο ποσό.

    Τούτες οι φράσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ο ύμνος της μετάνοιας". Το χρήμα ήταν τόσο πολύ στη ζωή του Ζακχαίου, ώστε να μπορεί άνετα να χαρίσει το μισό απ' αυτό και το υπόλοιπο να επαρκεί για μια τετραπλή ανταπόδοση προς όλους εκείνους που είχαν αδικηθεί. Πριν ανοίξει το χέρι για να προσφέρει ο Ζακχαίος, είχε ανοίξει η καρδιά του. Ο Χριστός είχε κάνει ένα ακόμα θαύμα. Η χειρονομία προσφοράς που κάνει γίνεται αυθόρμητα από μια λυτρωμένη ψυχή, χωρίς να το ζητήσει ο Κύριος. Ο Κύριος είχε πει: «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον ζητούντα καλούς μαργαρίτας, όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν» (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

     Όταν ο Ζακχαίος με τους πολλούς θησαυρούς και τα αμύθητα πλούτη κατάλαβε ότι είχε αποκτήσει το θησαυρό της Θείας Αγάπης, της Θείας Συγχώρεσης, της Θείας Σωτηρίας. Όταν κατάλαβε ότι υπάρχει ένας άλλος θησαυρός πέρα από τον υλικό πλούτο, που είναι η επίγνωση του Προσώπου και του Έργου του Κυρίου Ιησού Χριστού, που μπορούν να του χαρίσουν μια ολόκληρη αιωνιότητα, τότε τα χάρισε όλα. Τα θεώρησε όλα "σκύβαλα" (Φιλιππησίους Γ/3: 8). Πήρε το βλέμμα του απ’ αυτά και το προσκόλλησε πάνω στον "ακριβό μαργαρίτη", τον Ιησού Χριστό (Ματθαίος ΙΓ/13: 46).

      9 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς ότι, Σήμερον έγινε σωτηρία εις τον οίκον τούτον, καθότι και αυτός υιός του Αβραάμ είναι.

       10 Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός.

    Τούτη τη σωτηρία την απόλαυσε ο Ζακχαίος, γιατί μέσα στη ζωή του έκανε μια συνειδητή επιλογή, "ζήτησε ειλικρινά και επιδίωξε να γνωρίσει το Χριστό". Ω! τι ευλογημένη απόφαση! Αλήθεια πόσο λίγο στις ημέρες μας οι άνθρωποι ζητούν να γνωρίσουν το Σωτήρα Χριστό, να ανταποκριθούν στις συνεχείς προσκλήσεις Του, που καθημερινά στέλνει σε κάθε ψυχή μέσω του αιώνιου Λόγου Του: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Οι άνθρωποι συνήθως Τον απορρίπτουν και παραμένουν παγερά αδιάφοροι. Κάποιοι άλλοι επαναλαμβάνουν τα λόγια των Αθηναίων προς τον Απ. Παύλο, όταν αυτός τους μίλησε στον Άρειο Πάγο για την ανάσταση των νεκρών. "Μόλις άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι μεν χλεύαζαν, άλλοι δε είπαν: Για το θέμα αυτό, θα σε ακούσουμε ξανά" (Πράξεις ΙΖ/17: 32). Αυτή η αναβολή, αυτό το "ξανά" δεν ήρθε ποτέ στη ζωή τους. 

      Ανάμεσα σ' αυτούς που ακούν καθημερινά για το Χριστό υπάρχει και ένα "μικρό ποίμνιο" που Τον πιστεύει και υπακούει σ' Αυτόν. Ο Κύριος απευθύνεται σ' αυτούς με τα λόγια: "Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον  διότι ο Πατήρ σας ηυδόκησε να σας δώση την βασιλείαν" (Λουκάς ΙΒ/12: 32). Απευθύνεται σ' αυτούς διαβεβαιώνοντάς τους: «Όσοι όμως εγνώρισαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάννης Α/1: 12).  Γι' αυτούς άνοιξε τους ουρανούς, ώστε "να βλέπουν τη δόξα του Θεού και τον Ιησούν ιστάμενο εκ δεξιών του Πατρός", όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (Πράξεις Ζ/7: 55).

 

          Επίλογος.

     Το αποτέλεσμα της μεγάλης συνάντησης του Ζακχαίου με τον Ιησού Χριστό υπήρξε θριαμβευτικό. Η λέξη «Σωτηρία» τα λέει όλα. Ο Ζακχαίος θα παραμείνει μέσα στην ιστορία, ένας πελώριος φάρος, που θα διαλαλεί την απλότητα της σωτηρίας τους ανθρώπου, διά Ιησού Χριστού. Η μεγάλη μόρφωσή του δεν στάθηκε ικανή ν' αλλάξει το χαρακτήρα του. Η υψηλή κοινωνική του θέση δεν τον βοήθησε. Το χρήμα που υπήρχε τόσο άφθονο μέσα στη ζωή του, δε μπόρεσε να καλύψει το "κενό" που υπήρχε μέσα στην καρδιά του. Διερωτάται κανείς, ποια φιλοσοφία, τι είδους μόρφωση, ποια καλλιέργεια, ποια θρησκεία ή έστω ποιες φυλακές ή ποια αναμορφωτήρια, θα μπορούσαν ν' αλλάξουν τόσο ριζικά, την καρδιά αυτού του σκληροτράχηλου ανθρώπου; Ας προσέξουμε γιατί κάθε μέσο, έξω από το Χριστό είναι αυταπάτη, είναι μια ανώφελη, αναποτελεσματική και επικίνδυνη προσπάθεια. 

     Η σωτηρία την οποία έλαβε ο Ζακχαίος αποδεικνύει, για άλλη μία φορά, πόσο βαθιά αλλαγή μπορεί να φέρει ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου, αν ο άνθρωπος Τον δεχτεί στη ζωή του. Πώς άλλαξαν όλα μέσα στη ζωή του Ζακχαίου, χωρίς αυτός να κάνει τίποτα απολύτως; Όλα ήταν ετοιμασμένα από τον Κύριο. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Εφεσίους" (κεφ. Β/2, εδ. 8), αναφέρει: «Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης κι αυτό δεν είναι από σας είναι δώρο τού Θεού, όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος».

      Μετά απ’ όλα αυτά ας εξετάσουμε τον εαυτόν μας. Έχει γίνει άραγε Σωτηρία και στη δική μας ζωή; Έχουμε ειλικρινά εκζητήσει στη ζωή μας Εκείνον, που είναι ο μόνος Σωτήρας, Λυτρωτής και Κύριος (Πράξεις Δ/4: 12) ή μήπως έχουμε προσκολλήσει τις καρδιές μας σε άλλα εφήμερα πράγματα "του κόσμου τούτου" που σκοπό έχουν να μας πλανήσουν και να μας παραπλανήσουν, ώστε να μην συναντήσουμε και να μη γνωρίσουμε ποτέ στη  ζωή μας τον Κύριο; ---