Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ.

 

βιβλίο "Α΄ ΣΑΜΟΥΗΛ",  κεφ. ΙΖ / 17.     (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ).

"Ο Θεός ζητάει να βρει ανθρώπους που να Τον εμπιστεύονται με απλότητα".

         "Όταν υπάρχει ο φόβος του Θεού, τότε δεν κυριαρχεί κανένας άλλος φόβος".

    "Γολιάθ - η σιδηρόφρακτη αδυναμία". Η ιστορία αποτελεί ένα μνημείο που   διαχρονικά δείχνει την  παντοδυναμία της πίστης  στον  ζωντανό,  τον  αληθινό  Θεό  καθώς και  την τέλεια αδυναμία της ανθρώπινης ματαιότητας. 

      «Συνήθροισαν  δε  οι   Φιλισταίοι  τα  στρατεύματα  αυτών  διά πόλεμον».                      Αναμφισβήτητα  η   χριστιανική   ζωή   είναι  πόλεμος.  Ποτέ  δε  θα  παύσουν  οι  κατά  καιρούς    "Φιλισταίοι"    με   την  οποιαδήποτε   μορφή   τους   να   εμποδίζουν   και    να  παρενοχλούν  το λαό  του  Θεού.  Πάρα  πολλές φορές μπροστά στο κοινό σκοπό τους, που είναι  να  πλανήσουν,  ν'  αποδιοργανώσουν  και τελικά  να  καταβάλουν  πνευματικά   τον  πιστό   άνθρωπο,  με  σκοπό  να  τον  καταστήσουν  ανενεργό  και  να τον απομακρύνουν από το Θεό, συνασπίζονται μαζί με τους άλλους εχθρούς, τους  Αμαλικήτες, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ιεβουσαίους κλπ (Ιησούς τ. Ναυή ΚΔ/24: 11). 

      Πριν προχωρήσουμε στη μελέτη του θέματος, θα ήθελα να αναφερθούμε σε ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν λίγο καιρό πριν απ' αυτό το περιστατικό και που αφορούν το Δαβίδ. Ο Δαβίδ βρίσκεται σε κάποιες λοφοπλαγιές της Βηθλεέμ και βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του. Εκεί έρχεται κάποιος μηνυτής και του λέει ότι ο πατέρας του θέλει να τον δει κατεπειγόντως, είναι πολύ μεγάλη ανάγκη (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 12). Πάντα υπάκουος ο Δαβίδ, αφήνει τα πρόβατα σε κάποιο φύλακα (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 20). Δεν τα εγκατέλειψε, γιατί ήταν πολύ καλός και συνεπής στο δουλειά του και τρέχει να συναντήσει τον πατέρα του. Καθώς τον συναντάει, τον βλέπει να συζητά με έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, που δεν ήταν άλλος από το Σαμουήλ, τον Κριτή και προφήτης του Θεού. Τον άνθρωπο αυτό τον είχε στείλει εκεί ο Θεός, για να χρήσει ένα από τα παιδιά του Ιεσσαί ως τον επόμενο βασιλιά του Ισραήλ. Ο προφήτης είχε ήδη δει τους επτά μεγαλύτερους αδελφούς του Δαβίδ, αλλά ο Θεός του είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν ήθελε κανέναν απ’ αυτούς για βασιλιά. Όταν εμφανίστηκε ο Δαβίδ, το Πνεύμα του Θεού είπε στο Σαμουήλ: «Αυτόν να χρήσεις βασιλιά». Μπροστά λοιπόν στον πατέρα του και σε όλα τα αδέλφια του ο Σαμουήλ γέμισε ένα κέρας με λάδι και έχυσε λίγο πάνω στο κεφάλι του Δαβίδ. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: «Τότε έλαβεν ο Σαμουήλ το κέρας του ελαίου και έχρισεν αυτόν εν μέσω των αδελφών αυτού και επήλθε πνεύμα Κυρίου επί τον Δαβίδ από της ημέρας εκείνης και εφεξής» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 13). 

      Μετά απ’ αυτά τα γεγονότα τι έκανε ο Δαβίδ; Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίον ενήργησε. Δεν πήγε να εκθρονίσει τον ήδη χρισμένο βασιλιά του Ισραήλ, τον Σαούλ, δεν απέκτησε εγωισμό, ούτε άρχισε να κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια ή να φέρεται αλαζονικά και να τρέφει υπέρμετρες φιλοδοξίες. Αν και χρισμένος βασιλιάς στο λαό του Θεού, ο Δαβίδ επέστρεψε στα πρόβατά του και συνέχισε ταπεινά να τα ποιμαίνει, περιμένοντας να λάβει οδηγία από το Θεό για το τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνει. 

      Καθώς φύλαγε τα πρόβατα, το ποίμνιό του απειλήθηκε δύο φορές, τη μία από ένα λιοντάρι και την άλλη από μία αρκούδα. Ο Δαβίδ όρμισε πάνω σ' αυτά τα θηρία, για να σώσει τα πρόβατα του πατέρα του. Και στις δύο περιπτώσεις κατάφερε και εξουδετέρωσε εκείνα τα άγρια θηρία! (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 24-36). Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «ο ποιμένας ο καλός την ψυχή του βάζει για χάρη των προβάτων» (Ιωάννης Ι/10: 11). Ο Δαβίδ δεν είχε πίστη στον εαυτόν του, αλλά στη δύναμη του Θεού. Καθώς εξιστορεί τα γεγονότα, δε λέει: "εγώ" που νίκησα το λιοντάρι και την αρκούδα θα νικήσω και τώρα. Αφού τα κατάφερα τότε άρα θα καταφέρω και τώρα". Τίποτα απ' όλα αυτά. Στο νου του Δαβίδ, που σκέπτεται με μια γνήσια και ειλικρινή πίστη, που είναι "άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού" (Πράξεις ΙΓ/13: 22), ο Θεός προπορεύεται στη ζωή του και ο ίδιος ακολουθεί εμπιστευόμενος τον Κύριο. Τα λόγια του είναι συγκλονιστικά: "Και είπεν ο Δαβίδ, Ο Κύριος ο ελευθερώσας με εκ χειρός του λέοντος και εκ χειρός της άρκτου, ούτος θέλει με ελευθερώσει εκ χειρός του Φιλισταίου τούτου" (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 37). Απέδωσε όλη τη δόξα και τη δύναμη στο Θεό, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτόν του. 

     Η φήμη του Δαβίδ όλο και πιο πολύ μεγάλωνε ανάμεσα στο λαό με αποτέλεσμα να φτάσει μέχρι τα  αυτιά του βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ, αν και ήταν μεγάλος και έμπειρος πολεμιστής, είχε χάσει την εύνοια του Θεού, γιατί δεν έδειξε υπακοή σ’ Αυτόν (Α' Σαμουήλ ΙΕ/15: 26). Εξαιτίας του ότι ο Θεός είχε αποσύρει το Πνεύμα Του, ο βασιλιάς κυριευόταν συχνά από ένα "κακό πνεύμα" και είχε ξεσπάσματα θυμού, ζήλιας, καχυποψίας εκδηλώνοντας μια βίαιη συμπεριφορά. Όταν καταλάμβανε το βασιλιά το "κακό πνεύμα", μόνον η μουσική μπορούσε να τον ησυχάσει και γι’ αυτό κάποιοι άνδρες του βασιλιά  κάλεσαν το Δαβίδ στο παλάτι, όπου έγινε μουσικός και οπλοφόρος του Σαούλ (Α΄ Σαμουήλ ΙΕ/15: 26-29 & ΙΣ/16: 14-23). Από νέος ο Δαβίδ είχε σεβασμό και μεγάλη πίστη στο Θεό και κάθε φορά συμμορφωνόταν με τις εντολές Του. Στο βιβλίο του «Εκκλησιαστή» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 1) αναφέρεται: «Και να θυμάσαι τον Πλάστη σου στις ημέρες τής νιότης σου πριν έρθουν οι κακές ημέρες, και φτάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: Δεν έχω ευχαρίστηση σ' αυτά». Κατά το διάστημα που ο Δαβίδ υπηρετούσε κοντά στο βασιλιά επέστρεφε πολλές φορές στο σπίτι του, για να ποιμάνει τα πρόβατα και αυτό κάποιες φορές διαρκούσε για μεγάλα διαστήματα. 

    Οι Φιλισταίοι λοιπόν συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους για πόλεμο ανάμεσα στις πόλεις Σοκχώ και Αζηκά. Ο Σαούλ και οι άνδρες του συγκεντρώθηκαν και στρατοπέδευσαν απέναντι στην κοιλάδα Ηλά, όπου παρατάχτηκαν σε μάχη ενάντια στους Φιλισταίους. Οι τρεις μεγαλύτεροι αδελφοί του Δαβίδ, ο Ελιάβ, ο πρωτότοκος, ο δεύτερος, ο Αβίναδάδ και ο τρίτος, ο Σαμμά, έχουν καταταχθεί στο στρατό του Σαούλ και είναι και αυτοί έτοιμοι, για να πολεμήσουν. 

      Μια μέρα λοιπόν ο Ιεσσαί, ο πατέρας, λέει στο μικρότερο γιο του, το Δαβίδ: «Πάρε λίγα ψωμιά και πήγαινέ τα στους αδελφούς σου και δες αν είναι όλοι τους καλά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 17). Όταν ο Δαβίδ φτάνει στο στρατόπεδο βλέπει τους στρατιώτες του Ισραήλ να βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, σε πλήρη σύγχυση και πανικό, ντροπιασμένοι και εντελώς εξουθενωμένοι. Τι ήταν αυτό άραγε που τους είχε τρομοκρατήσει τόσο πολύ; Είχαν τρομοκρατηθεί από την παρουσία ενός Φιλισταίου άνδρα στο απέναντι στρατόπεδο των εχθρών τους. Ο Δαβίδ, καθώς παρατηρεί, βλέπει στο μέσον της κοιλάδας, που ήταν ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, να στέκεται ένας υπερμεγέθης άνδρας, βαριά οπλισμένος που προσπαθούσε με προκλητικά λόγια του να γελοιοποιήσει το στρατό των Ισραηλιτών και το Βασιλιά τους, προκειμένου να κάμψει το φρόνημά τους. Αυτό το έκανε κάθε πρωί και κάθε βράδυ εδώ και σαράντα ημέρες, φωνάζοντας: «Διαλέξτε έναν από τους άνδρες σας για να με πολεμήσει. Αν νικήσει και με σκοτώσει, θα γίνουμε εμείς δούλοι σας, αλλά αν νικήσω εγώ και τον σκοτώσω θα γίνετε εσείς δούλοι μας. Σας προκαλώ να διαλέξετε κάποιον να με πολεμήσει» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 4-10). 

      Όταν ο Δαβίδ άκουσε αυτά τα προκλητικά, ακραία προσβλητικά και απαξιωτικά λόγια και είδε και το φόβο και τον τρόμο, που είχε κυριαρχήσει στη ζωή του Βασιλιά και των στρατιωτών, ανάμεσα στους οποίους ήταν και τ' αδέρφια του, προβληματίστηκε και στενοχωρήθηκε πολύ. Στα μάτια του Δαβίδ αυτός ο ειδωλολάτρης δε γελοιοποιούσε απλά το στρατό του Ισραήλ, αλλά έκανε κάτι πολύ χειρότερο, προσπαθούσε να προσβάλει τον  Θεό του Ισραήλ. Μπροστά σ’ αυτήν την απελπιστικά τραγική κατάσταση τι θα μπορούσε να κάνει ένα μικρό παιδί τελείως άοπλο, που δε γνώριζε τίποτα από πόλεμο; Το μόνο που είχε μάθει στη ζωή του ήταν να φυλάει τα πρόβατα και να παίζει μουσική με μία άρπα, εμπνεόμενος από την ομορφιά της δημιουργίας του Θεού. Ο Σαούλ και οι στρατιώτες του ήταν εμπειροπόλεμοι και βαριά οπλισμένοι, όμως δεν μπορούσαν να πολεμήσουν, γιατί το θεωρούσαν ανώφελο, επειδή ήταν σίγουροι ότι θα έχαναν τη μάχη. Αδύναμοι ν' αντιμετωπίσουν την κατάσταση είχαν περιέλθει σε απόλυτο τρόμο και πανικό. 

       Ας είμαστε προσεκτικοί. Υπάρχουν μάχες στη ζωή που τις βλέπουμε με τα σαρκικά μας μάτια και θεωρούμε ότι είναι εκ των προτέρων χαμένες, ό,τι και αν κάνουμε, όπως και αν ενεργήσουμε. Πώς να νικήσω την ασθένεια, πώς να ανταπεξέλθω σ' ένα υπέρογκο χρέος, πώς να αντιμετωπίσω ένα μεγάλο οικογενειακό πρόβλημα, πώς να σταθώ, όταν μου λείπει ο δικός μου άνθρωπος από τη ζωή, πώς να νικήσω κάτω από το βάρος όλων αυτών των ανυπέρβλητων προβλημάτων; Κάθεται ο άνθρωπος μπροστά στα τείχη της οχυρωμένης πόλεως της Ιεριχώ, τα παρατηρεί και αισθάνεται σαν μια μύγα μπροστά τους, ακούει και τους άλλους που λένε ότι είναι φτιαγμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είναι απόρθητα και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες πανικοβάλλεται, απελπίζεται. Έτσι, «αποβλέποντας στο φαινόμενο», χάνει κάθε του δύναμη και υποχωρεί. Όμως «τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Έχετε ποτέ σκεφθεί ότι αυτά τα μεγάλα, απόρθητα τείχη μπορεί να πέσουν και να ισοπεδωθούν με τη χρήση κάποιων "σαλπίγγων", που με πίστη και με υπακοή στον Κύριο κάποιοι σαλπιγκτές θα τα πολιορκήσουν; (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 2). 

       Στο ανάγνωσμά μας ένας απερίτμητος, ένας Φιλισταίος, μια μεγάλη δύναμη μακριά και έξω από το θέλημα του Θεού, μάχεται με όλα εκείνα τα σύγχρονα μέσα που του παρέχει το σύστημα εναντίον του λαού του Θεού. Ο Γολιάθ διέθετε μια κορμοστασιά 2,90 μέτρων ντυμένη μέσα σε μια σιδερένια πανοπλία που ζύγιζε 90 κιλά και ένα αιχμηρό δόρυ βάρους 9 κιλών. Στα ανθρώπινα μάτια είναι άτρωτος, είναι ανίκητος, είναι απρόσβλητος. Με την ανθρώπινη λογική ένας τρόπος σωτηρίας υπάρχει, η εγκατάλειψη του αγώνα, η φυγή, η άμεση άτακτη υποχώρηση. Ο άνθρωπος αυτός,  στηριζόμενος στον εξοπλισμό του και τη σωματική του δύναμη, μάχεται και εξουθενώνει το λαό του Θεού. Με πολύ εγωισμό τον βλέπουμε να καυχιέται: «εγώ εξουθένωσα τον Ισραήλ» (εδάφ. 10). 

      Αλήθεια τούτα τα λόγια θα πρέπει να τύχουν ιδιαίτερης μελέτης. Πώς ήταν δυνατόν ένας απερίτμητος Φιλισταίος, ένας εχθρός του Θεού, να εξουθενώνει το λαό του Θεού; Πώς είναι δυνατόν να ξεχνά ο λαός του Θεού ότι «δεν είναι δύσκολο στο Θεό να σώζει, είτε με πολλούς είτε με ελάχιστους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6). Αρκετά χρόνια αργότερα ο βασιλιάς του "Ιούδα" (νότιο βασίλειο), ο Ασά (932 - 870), εμπνεόμενος από το ίδιο Πνεύμα θα βοήσει στον Κύριο: "Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο Όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου".

      Πώς είναι δυνατόν να τρομάζει ο λαός του Θεού όταν ένας άνθρωπος ήταν εναντίον τους, από τη στιγμή που ο Θεός ήταν μαζί τους;  Απλούστατα. Τούτη ακριβώς την πίστη, ότι ο Θεός ήταν μαζί τους, την είχαν χάσει. Δεν είχαν εκλάβει ως αληθή και για πάντα ισχύοντα τα λόγια του Θεού. Όταν αυτό συμβαίνει στη ζωή του πιστού ανθρώπου, τότε χάνει ο άνθρωπος κάθε δύναμη και κάθε σιγουριά στη ζωή του. Τότε τρομάζει, ταράζεται, πανικοβάλλεται μπροστά στον κάθε "Γολιάθ" που εμφανίζεται στη ζωή του και γίνεται φυγάς.  

     Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρέθηκε και ο λαός Ισραήλ. Ήταν εξουθενωμένος, αποδυναμωμένος, φοβισμένος, ντροπιασμένος, νικημένος, αλλά αυτό δεν προερχόταν από τη δύναμη αυτού του Φιλισταίου, αλλά από τη δύναμη της απιστίας του και της αποστασίας του από τον αληθινό Θεό. Πρόκειται για εκείνον τον ισχυρό Θεό, που «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 9) τον είχε βγάλει μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το στρατόπεδο του Φαραώ, μέσα από τη σκλαβιά και τη δουλεία. Ναι, είχαν αποστατήσει από το Θεό, η πίστη τους είχε αποδυναμωθεί, με αποτέλεσμα να έχει επικρατήσει από τη μια άκρη του στρατοπέδου ως την άλλη, μεγάλος φόβος, ταραχή, υποχώρηση, σιωπή, εξουθένωση. 

      Στην κατάσταση στην οποία βρίσκονταν ο λαός προσπαθούσε να βρει σωτηρία με "ρομφαία και δόρυ", με φυσικούς, με ανθρώπινους τρόπους και επειδή δεν επαρκούσαν αυτά τα μέσα, είχαν τρομοκρατηθεί. Κανένας δεν επικαλείται τον Κύριο, τα μάτια όλων έχουν επικεντρωθεί πάνω στο γίγαντα. Τόσο ο Δαβίδ όσο και ο λαός άκουγαν και έβλεπαν τα ίδια πράγματα, παρ' όλα αυτά η στάση που λαμβάνουν είναι εντελώς διαφορετική.

     Ο Δαβίδ αρνείται να ενεργήσει με τον τρόπο που ενεργούν οι άλλοι γύρω του. Ενώ όλοι εστιάζουν στο γίγαντα, ο Δαβίδ, καθώς μπαίνει στο σκηνικό, αγνοεί τον Γολιάθ και εστιάζει την προσοχή του στον Κύριο. Πιστεύει στη δύναμη του Θεού, κάτι το οποίο φαίνεται ότι όλοι οι υπόλοιποι να μην το λαμβάνουν υπόψη τους. Αν παρατηρήσουμε στο κεφ. ΙΖ/17, ο Δαβίδ αναφέρεται εννέα φορές στον Κύριο, δύο στον Γολιάθ, μία φορά στο Σαούλ. Είναι φανερό ότι όλη η προσοχή του επικεντρώνεται στον Κύριο. Βασικά δεν τον ενδιαφέρει ποιος είναι ο Γολιάθ, ο Θεός μόνον τον ενδιαφέρει και μέσα απ' αυτήν την περιπέτεια βλέπει μια μεγάλη ευκαιρία, για να δοξαστεί το Όνομα του Θεού. Αν στη ζωή μας εστιάζουμε στο Θεό, θα πέσει ο γίγαντας και θα δοξαστεί ο Θεός, ενώ αν εστιάσουμε στο γίγαντα θα πέσουμε εμείς και θα στεναχωρήσουμε τον Κύριο με την ολιγοπιστία μας. 

       Ο Δαβίδ δεν εκπλήσσεται από το Γολιάθ και τις απειλές του, αλλά από τους Ισραηλίτες, γιατί ενώ τους απειλεί και τους υποτιμά, αυτοί φοβούνται και τηρούν μία παθητική στάση. Την ώρα που ο λαός έλεγε: "ποιοι είμαστε εμείς μπροστά στο Γολιάθ", ο Δαβίδ αναρωτιόταν: "ποιος είναι ο Γολιάθ μπροστά στο Θεό;" Δε μετράει τι βλέπουμε, αλλά αν αξιολογούμε εκείνα που βλέπουμε, σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Αν εμπιστευόμαστε τον Θεό και φέρνουμε τα προβλήματά μας ενώπιον Του με προσευχή, τα δικά μας προβλήματα γίνονται και του Θεού προβλήματα. Για το Δαβίδ αυτή η κατάσταση της ηττοπάθειας που επικρατούσε ανάμεσα στο λαό ήταν πέρα για πέρα απαράδεκτη. Πώς είναι δυνατόν ο στρατός του ζωντανού, του αληθινού Θεού να καταλαμβάνεται από πανικό και να τρέπεται «εις φυγήν» στη θέα ενός και μόνου άνδρα και μάλιστα ειδωλολάτρη; Το ερώτημα είναι διαχρονικό: "Πώς είναι δυνατόν να νικάνε οι «Φιλισταίοι» μέσα στη ζωή μας;"  Με τα προκλητικά του λόγια ο άνδρας αυτός πάνω απ’ όλα προσέβαλε τον αληθινό Θεό. 

     Ο Δαβίδ, καθώς πήρε την απόφαση να στραφεί εκείνος εναντίον του Φιλισταίου, άρχισε να μιλάει με μεγάλη σιγουριά για την ήττα του Γολιάθ. Έτσι λοιπόν είπε στο βασιλιά: «Ας μην καταρρέει η καρδιά κανενός ανθρώπου μέσα του». Ψυχή, μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις όπως το χαρακτηρίσαμε παραπάνω, μην καταρρέεις, μην απελπίζεσαι. "Ζει Κύριος" (Ψαλμός ΙΗ/18: 46). Ο Σαούλ και οι άνδρες του είχαν καταρρεύσει και είχαν λιποψυχήσει αντικρύζοντας το Γολιάθ, γιατί έκαναν το λάθος να συγκρίνουν τον εαυτόν τους με εκείνον τον τεράστιο άνδρα, σκεπτόμενοι ότι τον έφταναν μέχρι τη μέση. Ο Δαβίδ όμως δε σκεφτόταν έτσι. Έβλεπε το πρόβλημα τελείως διαφορετικά και γι’ αυτό προσφέρθηκε να πολεμήσει ο ίδιος τον Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 32). Αποφασίζει λοιπόν να δώσει τη μάχη για το λαό του, έχοντας σαν όπλα του το Όνομα του Θεού και μια σφεντόνα. Αλήθεια χρειάζεται και η σφεντόνα; Ασφαλώς ναι, γιατί ο Κύριος θέλει να κάνουμε εμείς εκείνο που μπορούμε και που είναι μέσα στις δυνάμεις μας, δείχνοντας έτσι την πίστη μας και Αυτός θα ευλογήσει την προσπάθειά μας και θα αναλάβει όλα τ' άλλα. Ας αποτυπώσουμε στο νου μας το σκηνικό που επικρατεί. Ο Ισραήλ είναι κρυμμένος από φόβο, οι Φιλισταίοι ενθουσιασμένοι κάνουν θόρυβο, ο Γολιάθ χωμένος μέσα στη σιδερένια πανοπλία του απειλεί και τέλος ο Δαβίδ, άοπλος στέκεται με θάρρος έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. 

    Διαβάζοντας το κεφάλαιο (ΙΖ/17) βλέπουμε ότι από τη στιγμή που ο Δαβίδ έλαβε την απόφαση να σταθεί κοντά στο Θεό και να δώσει τη μάχη για το λαό του, ξεσπούν κάποιες άλλες μεγάλες μάχες γύρω του που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον εμποδίσουν να αγωνιστεί και να δώσει τη μάχη εναντίον του Φιλισταίου. Είναι γεγονός ότι η πίστη μας θα δοκιμαστεί όχι μόνον απ' αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά και απ' αυτούς που "λένε" ότι πιστεύουν και οι οποίοι μπορεί να προέρχονται από το στενό μας περιβάλλον ή ακόμα και μέσα από την οικογένειά μας. Η πίστη μας θα δοκιμαστεί, γιατί απλά δε συμφωνεί με την ανθρώπινη λογική. Δεν περιπατούμε "εξ' όψεως αλλά διά πίστεως" (Β' Κορινθίους Ε/5: 7) και γι' αυτό και η αντιμετώπιση των "γιγάντων" που μας απειλούν στη ζωή μας, πάντοτε θα φαίνεται αδύνατη και παράδοξη σ' αυτούς που δεν έχουν πίστη. 

     Μάχη 1η. Η ευλογημένη αυτή απόφαση του Δαβίδ γίνεται αιτία να τον φθονήσει ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Ελιάβ. Ο Λόγος του Θεού στο εδάφ. 28 αναφέρει: «και ήκουσεν ο Ελιάβ ο αδελφός αυτού ο μεγαλύτερος, ενώ ελάλει προς του άνδρας και εξήφθη ο θυμός του Ελιάβ εναντίον του Δαβίδ και είπε: «διατί κατέβεις εντάυθα και εις ποιον αφήκες τα ολίγα εκείνα πρόβατα εν τη ερήμω; Εγώ εξεύρω την υπερηφανίαν σου και την πονηρία της καρδιά σου, βεβαίως δια να ίδεις την μάχην κατέβηκες». Ο ονειδισμός από τον αδελφό σου, από τον οικείο σου, από τον συγγενή σου είναι η πρώτη μάχη που πρέπει να δώσεις, αν έλαβες τη μεγάλη απόφαση μέσα στη ζωή σου ν' αγωνιστείς για τον Κύριο. 

    Ο Ελιάβ προσπαθεί να εξοργίσει, να μειώσει και να εξευτελίσει το Δαβίδ ενώπιον όλων, λέγοντάς του ότι εγκατέλειψε τα λίγα πρόβατα από ανευθυνότητα και ότι είναι αλαζόνας και πονηρός στην καρδιά. Αμφισβητεί τα ελατήριά του και τον κατηγορεί ότι άφησε τα πάντα «χάριν του θεάματος». Πώς αντιδρά σε όλα αυτά ο άνθρωπος, που είναι «κατά την καρδίαν του Θεού»; (Πράξεις ΙΓ/13: 22). Καταρχήν δεν προσπάθησε να ανασκευάσει τις φοβερές και ψευδείς κατηγορίες του αδελφού του. Δεν ξεκίνησε μια αντεπίθεση, δεν άρχισε αυτός τώρα να κατηγορεί τον αδελφό του για ζήλια, για κακία. Ο Δαβίδ, για να αντιμετωπίσει όλα αυτά, στηριζόταν στην «ασπίδα της πίστεως επί της οποίας σβήνουν όλα τα πύρινα βέλη του πονηρού» (Εφεσίους Σ/6: 16). 

     Τον παρατηρούμε να λέει με πραότητα στον αδελφό του. «Τι κακό έκανα τώρα; Δεν είναι αιτία;». Έκρινε ότι υπήρχε σοβαρός λόγος να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που προσβάλλεται το Όνομα του Κυρίου και εξουθενώνεται ο λαός Του. Πόσο εύκολα χάνει ο άνθρωπος τον προσανατολισμό του, όταν χάσει την πίστη του, όταν η πνευματική ζωή του δεν είναι «εν Χριστώ» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 30), όταν δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού! 

     Απ’ όλα τα παραπάνω ένα μεγάλο συμπέρασμα βγαίνει, αν αποφάσισες στη ζωή σου «να υπερασπιστείς το όνομα του Κυρίου», πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσεις τη μομφή, την αποστροφή, την απαξίωση ακόμα και των πιο αγαπημένων σου προσώπων. Σε μια τέτοια κατάσταση πρόσεξε, μην οργίζεσαι, μην ανταποδίδεις «τα ίσα», θεώρησε απλά ότι σου δίνεται μια ευκαιρία να μιλήσεις για Εκείνον, να δώσεις το κάλεσμα, που Αυτός σου εμπιστεύτηκε και τίποτα άλλο. Όλα τ' άλλα θα τα αναλάβει ο Κύριος. Ο Λόγος του Θεού μας προειδοποιεί: «έρχεται ώρα, καθ' ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα ουδέ εμέ» (Ιωάννης ΙΣ/16: 3). 

     Ας φανταστούμε ποιες θα ήταν οι συνέπειες, εάν ο Δαβίδ είχε πέσει στην παγίδα του εχθρού, αν είχε εξοργιστεί και ακόμη να είχε συμπλακεί με τον Ελιάβ. Σίγουρα ποτέ στη ζωή το δε θα είχε γράψει τούτη τη λαμπρή σελίδα. Ίσως και να μην έφτανε ποτέ να δώσει τη μάχη κατά του Φιλισταίου τούτου. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «ο μη οργιζόμενος είναι καλύτερος του δυνατού και ο κυβερνών το πνεύμα αυτού, ισχυρότερος του κατακυριεύοντος πόλιν» (Παροιμίες ΙΣ/16: 32). 

      Μάχη 2η. Μετά τη νίκη του Δαβίδ κατά του αδελφού του άλλη δοκιμασία τον περίμενε. Ο ίδιος ο βασιλιάς προσπαθεί να τον αποθαρρύνει, να τον εμποδίσει από του να θέσει σε εφαρμογή τη μεγάλη απόφαση που είχε πάρει. Συγκεκριμένα του λέει ο βασιλιάς: «…δεν δύνασαι να υπάγεις εναντίον του Φιλισταίου τούτου για να πολεμήσεις μετ’ αυτού, διότι συ είσαι παιδί, αυτός δε είναι άνδρας, πολεμιστής, εκ νεότητος αυτού». Πώς αντιδρά άνθρωπος του Θεού, σ' αυτή την επίθεση του εχθρού; Προσπαθεί να δικαιολογηθεί και να αποδείξει ότι είναι ικανός ν' αναλάβει τούτη την αποστολή; Με πολλή ταπεινότητα ο Δαβίδ αναφέρει τα επεισόδια με την  αρκούδα και το λιοντάρι και το κάνει αυτό, μόνον και μόνον, για να δείξει τη δύναμη του Θεού. "ο Κύριος που με ελευθέρωσε εκ της χειρός του λέοντος και της αρκούδας θα με ελευθερώσει και από τα χέρια του Φιλισταίου τούτου" (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 36). 

    Ο Δαβίδ αντλεί μνήμες από το παρελθόν της ζωής του, θυμάται τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού και αυτό του δίνει δύναμη και σιγουριά. Θα πρέπει και εμείς να θυμόμαστε πάντοτε τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας και να μην είμαστε αγνώμονες και επιλήσμονες. Στον "Ψαλμό" (ΡΓ/103: 2) αναφέρει: "Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού". Η πίστη που μπορεί ν' αντιμετωπίσει τον Γολιάθ χτίζεται μέσα μας σιγά - σιγά με "λιοντάρια", "αρκούδες" και με μύριες άλλες εμπειρίες που καθημερινά αποκτούμε. Να μην ξεχνάμε να ευχαριστούμε το Θεό για τις σωτήριες επεμβάσεις Του, για ό,τι έχει κάνει κατά το παρελθόν στη ζωή μας, για τη σωτηρία που μας έχει προσφέρει διά Ιησού Χριστού. 

       Βλέπουμε ότι ο Δαβίδ στον Ελιάβ αναφέρει το σκοπό για τον οποίο θα πολεμούσε. Στο Σαούλ δείχνει την πίστη του στην δύναμη που θα τον ενίσχυε και προσδιορίζει την προέλευση αυτής, η οποία θα είναι από τον Κύριο. Δεν στηριζόταν ο Δαβίδ στις δικές του δυνάμεις, στην πείρα του, στις ικανότητές του,  αλλά στη δύναμη του ζωντανού και αληθινού Θεού, ο οποίος γνωρίζει να ελευθερώνει τους δικούς Του (Β΄ Πέτρου Β/2: 9). 

    Ας προσέξουμε και ένα ακόμα σημείο. Ο Βασιλιάς, αφού βλέπει την αποφασιστικότητα του νέου τούτου, προσφέρει σ’ αυτόν την πανοπλία του, για να μπορέσει να σταθεί και να νικήσει. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη και ολέθρια εισήγηση. Ας σκεφτούμε το Δαβίδ να πολεμάει για τον Κύριο με την πανοπλία του Σαούλ. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές στην αντιμετώπιση κάποιων σοβαρών προβλημάτων μας. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με έτοιμα σχέδια, έτοιμες ιδέες, αντί να στηριζόμαστε και να ακολουθούμε ένα και μόνον δρόμο, που είναι η απόλυτη αφιέρωση και εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού. Πανοπλίες από νικημένους Σαούλ, δε θα οδηγήσουν σε νίκη, σε θρίαμβο, αλλά σε παταγώδη ήττα. Έβγαλε λοιπόν ο Δαβίδ την πανοπλία του Σαούλ και φόρεσε τα ρούχα του ποιμένα, εκείνα που φορούσε καθημερινά (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 38-40). Τ' ανθρώπινα όπλα στη σχέση μας με το Θεό είναι εμπόδια, είναι βάρη, για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ξεντυθούμε από κάθε τι κοσμικό. Ο Λόγος του Θεού μας καλεί: «Κι εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας, αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθισε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού» (Εβραίους ΙΒ/12: 1,2). 

     Ο εξοπλισμός του Δαβίδ ήταν ένα ραβδί και ένα σακίδιο στον ώμο του μέσα στο οποίο υπήρχε πάντοτε μια σφεντόνα. Η σφεντόνα αποτελείτο από δύο δερμάτινα λουριά που ενώνονται στην άκρη τους με μια μικρή θήκη. Έβαζε μία πέτρα μέσα στη θήκη, τη στριφογύριζε με μεγάλη ταχύτητα πάνω από το κεφάλι του, στη συνέχεια άφηνε το ένα λουρί και η πέτρα εκτοξευόταν μακριά. Ο άνθρωπος που ομολογεί ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ζητά την οδηγία του Πνεύματος του Θεού και να απορρίπτει κάθε άλλη ανθρώπινη λύση, η οποία θα του μειώσει την τέλεια και αποκλειστική εξάρτησή του από Εκείνον. 

      Μάχη 3η : Ο Δαβίδ κέρδισε στις δύο πρώτες μάχες. Όμως τον περιμένει και μια τρίτη μάχη, που είναι και αυτή σπουδαία. Διαβάζουμε ότι, αφού έφυγε από τη σκηνή του βασιλιά, πήρε το ραβδί στο χέρι του, διάλεξε πέντε κατάλληλες πέτρες από το χείμαρρο, τις έβαλε στον ποιμενικό του σάκο και κρατώντας στο χέρι του τη σφενδόνη πλησίασε προς το Φιλισταίο. Γιατί επέλεξε να πάρει πέντε πέτρες και όχι μία; Γνώριζε ότι ο Θεός θα του έδινε τη νίκη, αλλά δεν ήξερε πώς θα ενεργούσε και γι' αυτό σε κάθε περίπτωση αρχικής αποτυχίας του είχε σκοπό να επιμείνει, χρησιμοποιώντας και τις άλλες πέτρες. Σε καμία περίπτωση δεν θα τα παρατούσε και δε θα εγκατέλειπε τη μάχη. Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (ΙΒ/12: 4) με παράπονο αναφέρει: "Δεν αντισταθήκατε μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία".

      Εδώ δίνεται η τρίτη μάχη, η οποία αρχίζει με τη γελοιοποίηση από τον ίδιο τον εχθρό. Ο Γολιάθ, βλέποντας το Δαβίδ, τον καταφρόνησε και προσπάθησε να τον εκφοβίσει.  Αρχικά χλεύασε τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο Δαβίδ: «κύων είμαι εγώ ώστε έρχεσαι προς εμέ με ράβδους;». Και συνεχίζει με απειλές: «ελθέ προς εμέ και θέλω παραδώσει τις σάρκες σου εις τα πετεινά του ουρανού και εις τα θηρία του αγρού». 

    Όλο αυτό το σκηνικό του εκφοβισμού δεν πτόησε καθόλου το Δαβίδ. Τι είναι αυτό που υποκίνησε τον νεαρό Δαβίδ να απαντήσει στην πρόκληση εκείνου του πάνοπλου γίγαντα; Ήταν το μεγάλο θάρρος που είχε; Ήταν η ακλόνητη πίστη του στο Θεό; Ασφαλώς και όλα αυτά έπαιξαν ρόλο στην τόσο παράτολμη πράξη του, όμως αυτό που υποκίνησε ιδιαίτερα το Δαβίδ να σταθεί απέναντι σ' εκείνον τον πανύψηλο γίγαντα ήταν ο σεβασμός και η αγάπη που είχε απέναντι στον αληθινό Θεό του Ισραήλ, γι' αυτό άλλωστε ρωτάει με αγανάκτηση: "Ποιός είναι αυτός ο απερίτμητος Φιλισταίος για να εμπαίζει τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού;" (Α' Σαμουήλ ΙΖ/17: 26). Έτσι λοιπόν καθώς παρατηρεί το Γολιάθ, απτόητος και αγέρωχος απαντά δίνοντας την πιο συγκλονιστική μαρτυρία πίστεως όλων των εποχών: «συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία και δόρυ και ασπίδα, εγώ έρχομαι εναντίον σου εν των ονόματι του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία εσύ εξουθένωσες». Ο Δαβίδ πάει εναντίον του Φιλισταίου "στο Όνομα του Θεού". Η νίκη δε θα είναι για να δοξαστεί ο Δαβίδ, αλλά "διά να γνωρίσει πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ και θέλει γνωρίσει παν το πλήθος τούτο ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαίαν και δόρυ διότι του Κυρίου είναι η μάχη, και αυτός θέλει σας παραδώσει εις την χείρα ημών" (εδ. 46, 47). Τούτος «ο Κύριος των δυνάμεων», είναι ο Θεός μας, είναι «ο υπερασπιστής μας» (Γένεση ΙΕ/15: 1), είναι «ο Θεός της σωτηρίας μας» (Ψαλμός ΙΗ/18: 46), είναι "ο Θεός ο ζων" (Ι.τ. Ναυή Γ/3: 10). Κανένας Γολιάθ ας μη μας κρύψει ποτέ το Πρόσωπό Του και τη δύναμή Του. Ο Δαβίδ πολέμησε για να δοξαστεί τ'  Όνομα του Θεού, για να καταλάβουν όλοι ότι υπάρχει Θεός εις τον Ισραήλ και ότι η μάχη ανήκει σ' Αυτόν (Β' Χρονικών Κ/20: 15). Είθε να βλέπουμε τους "γίγαντες" στη ζωή μας σαν μια ευκαιρία για να δοξαστεί ο Θεός.

     Κάποτε ο λαός αυτός είχε ζητήσει από το Θεό να τους ορίσει ένα βασιλιά. Δεν τους αρκούσε να βασιλεύει πάνω σ’ αυτούς ο Κύριος και έτσι έκαναν βασιλιά το Σαούλ, όμως τούτη τη δύσκολη ώρα πού είναι η δύναμη του βασιλιά να μπει μπροστά και να δώσει τη λύση; Πού είναι οι θρησκευτικοί τους ηγέτες, για να δεηθούν προς τον Κύριο και να σώσουν το λαό; Όλοι βουβάθηκαν, λες και «δεν υπάρχει Θεός εις τον Ισραήλ» (Β΄ Βασιλέων Α/1: 6). Μία μόνον λέξη θα μπορούσε να δώσει την απάντηση σχετικά με το γιατί ο λαός του Θεού έφτασε τόσο χαμηλά και είναι τόσο πολύ φοβισμένος; Η αιτία είναι μία και έχει όνομα, λέγεται: "Απιστία". Είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ζωντανό, τον αληθινό τον αιώνιο Θεό, που είναι ο μόνος δυνάμενος να νικήσει ακόμα και χωρίς μάχη, γιατί είναι "ο Κύριος των δυνάμεων" (Ησαΐας ΜΔ/44: 6). Ο λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: «Εις δε τον δυνάμενον υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20).

    Η μεγάλη και συνεχόμενη αυτή προσβολή και εξουθένωση του λαού του Θεού έρχεται να αφυπνίσει τη συνείδηση και τη φιλοτιμία ενός μικρού παιδιού. Τούτη τη δύσκολη ώρα ο Δαβίδ δεν ακολούθησε το ρεύμα, δεν υποχώρησε, δεν πανικοβλήθηκε. Βαδίζει με θάρρος εναντίον του εχθρού, ενδεδυμένος "το θώρακα της δικαιοσύνης" (Εφεσίους Σ/6: 14). Στα χέρια του κρατάει "την ασπίδα της πίστεως" και "την ρομφαία του πνεύματος του Αγίου", γι’ αυτό ήταν άτρωτος. Τούτη την ώρα ο Δαβίδ δεν αποβλέπει στο πρόβλημα, που είναι ο Γολιάθ, αλλά αποβλέπει με θαυμαστή εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού. Να ποια είναι τα όπλα του πιστού ανθρώπου. Να πώς δίνονται με επιτυχία οι μάχες του Κυρίου. Η εμπιστοσύνη του Δαβίδ δεν ήταν στη σφεντόνα, αλλά στο Δυνατό, τον Αληθινό Θεό. Δεν ήταν στην πέτρα, αλλά στην «αιώνια πέτρα», στην πέτρα εκείνη που μένει ασάλευτη εις τον αιώνα και που μια μέρα θ' αποκοπεί "άνευ χειρός" και θα συντρίψει όλα τα βασίλεια του κόσμου (Δανιήλ, κεφ. Β/2, εδ. 34 & 44). Η πέτρα αυτή είναι ο Αναστημένος και Δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Είναι ο ερχόμενος Κύριος Ιησούς Χριστός.

   Ο Δαβίδ σκέφτηκε ότι είναι εύκολο στο Θεό «να βοηθήσει εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη» (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14: 11). Στα μάτια του Θεού η ανθρώπινη δύναμη και ο οπλισμός, όσο και τελευταίας τεχνολογίας κι αν είναι, δεν έχουν καμία σημασία. Ο Δαβίδ δεν έκανε το λάθος που έκανε ο βασιλιάς και ο λαός να συγκρίνει τον εαυτόν του με τον Γολιάθ, αλλά συνέκρινε το Γολιάθ με το Θεό. Ο Γολιάθ μπορεί να είχε ύψος 2,90μ. όμως πόσο μεγάλος ήταν μπροστά στον αληθινό Θεό, τον κυρίαρχο του σύμπαντος; Το ερώτημα είναι: Έχουμε αυτή την εμπιστοσύνη στο Θεό; Πολλές φορές νιώθουμε πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι σε σύγκριση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα προβλήματά όμως μας είναι πολύ μικρά, όταν τα συγκρίνουμε με την απεριόριστη δύναμη του Θεού. Η δύναμη του Δαβίδ ήταν η ακλόνητη πίστη του στη δύναμη του ζωντανού, του αληθινού, του αιώνιου Θεού. 

      Ας παρατηρήσουμε την εικόνα, όπως περιγράφεται μέσα από το λόγο του Θεού: Ο Δαβίδ έτρεξε προς τον αντίπαλό του πιάνοντας μια πέτρα από το σακίδιό του, όπλισε τη σφεντόνα του, τη στριφογύρισε πάνω από το κεφάλι του και την εκσφενδόνισε. Η πέτρα έσχισε τον αέρα και μπήχτηκε στο μέτωπο του Γολιάθ. Ο κολοσσός, ο γίγαντας, ο άτρωτος στα μάτια των ανθρώπων, σε μια στιγμή σωριάστηκε καταγής. Ο Δαβίδ πλησίασε με θάρρος, πήρε το σπαθί του Γολιάθ και με αυτό του έκοψε το κεφάλι (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 48-51). Αμέσως μετά ο Σαούλ και οι στρατιώτες του πήραν θάρρος και επιτέθηκαν εναντίον των Φιλισταίων και τους κατατρόπωσαν. Συνέβη ακριβώς εκείνο που είχε πει ο Δαβίδ: «Αυτός (ο Θεός) θα σας παραδώσει στο χέρι μας» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 47), Έτσι μιλάει η πίστη στο Θεό! Βλέπει προκαταβολικά την έκβαση της μάχης! Πόσο χαρακτηριστικά μας το παρουσιάζει ο λόγος του Θεού: «Με την πίστη στο Θεό υπερίσχυσε ο Δαβίδ κατά του Φιλισταίου, δια της σφενδόνης και του λίθου» (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 50). 

      Ψυχή, μην πτοηθείς αγωνιζόμενος για τον Κύριο. Να θυμάσαι πάντοτε: «αν ο Θεός είναι μεθ’ ημών, τις θέλει είσθε καθ’ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 31). Στην εποχή μας ένας "σιδηρόφρακτος γίγαντας" που στηρίζεται και καυχιέται στην επιστήμη, την τεχνολογία, στα επιτεύγματά του, που φαντάζουν λαμπρά, μεγαλόπρεπα, ασύλληπτα, μας απειλεί όλους μας.  Το μυστικό της νίκης του Δαβίδ είναι ο θρίαμβος της πίστης, ο θρίαμβος της αληθινής εμπιστοσύνης στο Θεό. Μόνον έτσι μπορούν να νικηθούν "οι Γολιάθ" που καθημερινά μας απειλούν και να  μετακινηθούν τα μεγάλα βουνά των προβλημάτων μέσα στη ζωή μας (Ματθαίος ΚΑ/21: 21).

       ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

       Έχουμε ανάγκη να μελετούμε την ιστορία αυτού του ανθρώπου γιατί στην αυλή μας υπάρχουν πολλοί "γίγαντες" και έχει πολλά και πλούσια μηνύματα να μας δώσει το ανάγνωσμά μας. Εν συντομία θα λέγαμε ότι μέσα από τα εδάφια της μελέτης μας φαίνεται η "δύναμη του κακού", αλλά και η "παντοδυναμία του αγαθού", εκείνου που γίνεται για τη δόξα του Θεού και το οποίο είναι σύμφωνο με τον Άγιο θέλημά Του. 

     Τα γεγονότα στα οποία αναφερθήκαμε αποτελούν ένα ζωντανό παράδειγμα πώς ο Θεός δίνει δύναμη, χάρη, απελευθέρωση μέσα από τις πιο σκληρές και αντίξοες συνθήκες, σε όλους εκείνους που Τον εμπιστεύονται. Η μάχη που δόθηκε  δεν ήταν μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, αλλά ήταν μεταξύ Θεού και Γολιάθ. Τα γεγονότα που εξιστορούνται  δεν εξυμνούν το ανθρώπινο πνεύμα και κουράγιο, αλλά τη ζωή της πίστης στον αληθινό Θεό. Θα επαναλάβουμε ότι το μόνο που ζητάει από εμάς ο Θεός είναι η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας δηλαδή στο Πρόσωπό Του. Μας έχει  προειδοποιήσει: «Εάν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς» (Ματθαίος ΙΖ/17: 20).

     Όλα αυτά τα θαυμάσια που συνέβησαν «τω καιρώ εκείνω» γράφτηκαν για τη «νουθεσία ημών» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11). Το ερώτημα είναι: Σήμερα υπάρχουν «Γολιάθ» που να στέκονται μπροστά μας ορθοί, σκληροί, αδυσώπητοι που να μας απειλούν με πολλούς και ποικίλους τρόπους; Η απάντηση είναι ασφαλώς και υπάρχουν και ουρλιάζουν και βρυχώνται πιο δυνατά από ποτέ. Χρέη, καταστροφές, πανδημίες, διαιρέσεις, κίνδυνοι, απάτες, "φόβος επερχομένων δεινών" και άλλα. Ο καθένας μας στη ζωή έχει ν' αντιμετωπίσει τους δικούς του "γίγαντες". Τις δικές του δυσκολίες, τα δικά του προβλήματα, που φαίνονται τόσο μεγάλα και δυσεπίλυτα, ώστε να μας τρομοκρατούν. Είναι μάλιστα τόσα πολλά, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι "η ζωή είναι γεμάτη από γίγαντες". Τα γεγονότα όμως που εξιστορήσαμε μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο "οι γίγαντες" πέφτουν κάτω και συντρίβονται. Η προτροπή του Λόγου του Θεού είναι: "Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων" (Ζαχαρίας Δ/4: 6).

      Ένας μεγάλος γίγαντας στην εποχή μας, που έχει καλύψει ολόκληρο τον πλανήτη, είναι ο φόβος. Θα λέγαμε ότι ζούμε στη εποχή της βασιλείας του. Φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για την επόμενη στιγμή στη ζωή μας. Ο ίδιος ο Κύριος ανέφερε σχετικά με τις έσχατες μέρες: "οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων" (Λουκάς ΚΑ/21: 26). Παντού βλέπουμε άγχος, ανασφάλεια, κατάθλιψη, πικρία, ασθένεια, πόνο κάθε μορφής, αναπηρία, κακοποίηση, αδικία, εκμετάλλευση. Πέρα απ' όλα αυτά ορθοί στέκονται μέσα στην κοινωνία μας οι «γίγαντες» του εθισμού, των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, της πορνογραφίας, της κατάθλιψης, το "ΕΓΩ" του ανθρώπου, καθώς η άνετη σύγχρονη ζωή κάνει τον άνθρωπο αδιάφορο για τον συνάνθρωπό του και πολλά άλλα. Συνήθως μπαίνουν ανυποψίαστα, σιγά και αργά μέσα στη ζωή μας και καθώς γιγαντώνονται, μας απειλούν να μας καταστρέψουν. Μπροστά τους αισθανόμαστε συχνά έρμαια, ανίσχυροι, ολοκληρωτικά αδύναμοι.

     Μπροστά σ’ έναν τέτοιο τεράστιο «Γολιάθ» είναι δυνατόν να σταθεί και να νικήσει ο άνθρωπος του Θεού; Η απάντηση είναι "ναι" και βέβαια. Καμία κατάσταση δε μπορεί να μας καταβάλει, να μας νικήσει, όταν στηριζόμαστε και βαδίζουμε στο «Όνομα του Κυρίου των δυνάμεων». Το πιστεύουμε αυτό; Το μυστικό της επιτυχίας του Δαβίδ ήταν ότι απέβλεπε αποκλειστικά στο Θεό και τη δύναμή Του, ενώ ο υπόλοιπος λαός απομακρυσμένος από το Θεό είχε τρομοκρατηθεί, γιατί απέβλεπε στη δύναμη του Γολιάθ. Αν αποβλέπουμε στον Κύριο, θα δούμε τον κάθε "Γολιάθ", όσο τεράστιος και αν είναι, να συντρίβεται μπροστά στα πόδια μας και εμείς να είμαστε νικητές. Ο εχθρός νομίζει ότι θα κερδίσει τη μάχη και περιγελά το παιδί του Θεού. «Δε μπορείς να κάνεις τίποτα, είσαι αδύναμος, δεν έχεις καμία ελπίδα και πολλά άλλα». Ας μάθουμε να παίρνουμε τα μάτια μας από το «Γολιάθ», από το μεγάλο και δυσθεώρητο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και να τα προσηλώνουμε με εμπιστοσύνη στον Κύριο. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει «Γολιάθ», που να μη μπορούμε να τον νικήσουμε. Ο πρ. "Ζαχαρίας" (Δ/4: 6) διακηρύττει τον τρόπο της νικηφόρας μάχης: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων».  Ας οπλίσουμε την ψυχή μας με δύναμη και να ορμίσουμε εναντίον του "Γολιάθ" που καθημερινά μας βασανίζει. "Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;" (Ρωμαίους Η/8: 31). Η προθυμία του Δαβίδ ν' αναμετρηθεί με τον γίγαντα αποτελεί πράξη πρωτάκουστης γενναιότητας, μα ήταν και μία πράξη ανεπιφύλακτης εμπιστοσύνης στο Θεό.  

      Όσο ο Δαβίδ απέβλεπε στον Κύριο ήταν δυνατός και ανίκητος. Κάποιες φορές που "έχασε" το Πρόσωπο του Κυρίου στη ζωή του, ευρισκόμενος σε καταστάσεις πνευματικής χαλαρότητας, ηττήθηκε οικτρά. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που νίκησε το λιοντάρι και την αρκούδα, που συνέτριψε τον σιδηρόφρακτο γίγαντα Γολιάθ, κάποια χρόνια μετά από τα γεγονότα αυτά, λύγισε, ηττήθηκε, από μία ξένη γυναίκα που δεν είχε ούτε ασπίδα, ούτε δόρυ.... (Β' Σαμουήλ ΙΑ/11: 1-27).  ---

                                                               -------------

βιβλίο "Α΄  ΣΑΜΟΥΗΛ",  κεφ.  ΙΖ/17.    (Παλαιά Διαθήκη).

1 ΚΑΙ οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους για πόλεμο, και ήσαν συγκεντρωμένοι στη Σοκχώ, που ανήκει στον Ιούδα, και εκεί στρατοπέδευσαν, ανάμεσα στη Σοκχώ και την Αζηκά, στην Εφές-δαμμείμ.
2 Και ο Σαούλ και οι άνδρες του συγκεντρώθηκαν, και στρατοπέδευσαν στην κοιλάδα Ηλά, και παρατάχθηκαν σε μάχη ενάντια στους Φιλισταίους.
3 Και οι μεν Φιλισταίοι στέκονταν επάνω στο βουνό από την εδώ πλευρά, και ο Ισραήλ στεκόταν επάνω στο βουνό από την εκεί πλευρά· ενώ η κοιλάδα ήταν ανάμεσά τους.
4 Και ένας άνδρας προμαχητής βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων, ονομαζόμενος Γολιάθ, από τη Γαθ, ύψους έξι πηχών και μιας σπιθαμής.
5 Και είχε χάλκινη περικεφαλαία επάνω στο κεφάλι του, και ήταν ντυμένος με αλυσιδωτό θώρακα· και το βάρος τού θώρακα ήταν 5.000 σίκλοι χαλκού·
6 και επάνω στα σκέλη του είχε κνημίδες χάλκινες, κι ανάμεσα στους ώμους του ένα χάλκινο δόρυ.
7 Και το κοντάρι τού δόρατός του ήταν σαν το αντί τού υφαντή· και η λόγχη τού δόρατός του ζύγιζε 600 σίκλους σιδήρου· και ένας, κρατώντας την επιμήκη ασπίδα, προπορευόταν μπροστά του.
8 Και όταν στάθηκε, βόησε προς τις παρατάξεις τού Ισραήλ, και τους είπε: Γιατί βγαίνετε να παραταχθείτε σε μάχη; Δεν είμαι εγώ ο Φιλισταίος, κι εσείς δούλοι τού Σαούλ; Διαλέξτε για τον εαυτό σας έναν άνδρα, και ας κατέβει σε μένα·
9 και αν μεν μπορέσει να πολεμήσει μαζί μου, και με θανατώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας· αλλά, αν εγώ υπερισχύσω εναντίον του, και τον θανατώσω, τότε εσείς θα είστε δούλοι μας, και θα δουλεύετε σε μας.
10 Και ο Φιλισταίος είπε: Εγώ εξουθένωσα τις παρατάξεις τού Ισραήλ αυτή την ημέρα· δώστε μου έναν άνδρα, για να μονομαχήσουμε.
11 Όταν άκουσε ο Σαούλ και ολόκληρος ο Ισραήλ εκείνα τα λόγια τού Φιλισταίου, ταράχτηκαν και φοβήθηκαν υπερβολικά.
12 Και ήταν ο Δαβίδ, ο γιος εκείνου τού Εφραθαίου, από τη Βηθλεέμ-Ιούδα, του ονομαζόμενου Ιεσσαί· και είχε οκτώ γιους· και ο άνθρωπος αυτός στις ημέρες τού Σαούλ είχε την τάξη τού γέροντα ανάμεσα στους ανθρώπους.
13 Και πήγαν οι τρεις γιοι τού Ιεσσαί, οι μεγαλύτεροι, στη μάχη ακολουθώντας τον Σαούλ· και τα ονόματα των τριών γιων του, που πήγαν στη μάχη, ήσαν: Ο Ελιάβ, ο πρωτότοκος, και ο δεύτερός του, ο Αβιναδάβ, και ο τρίτος ο Σαμμά.
14 Και ο Δαβίδ ήταν ο νεότερος· και οι τρεις οι μεγαλύτεροι ακολουθούσαν τον Σαούλ.
15 Και ο Δαβίδ αναχωρούσε και επέστρεφε από τον Σαούλ, για να βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του στη Βηθλεέμ.
16 Και ο Φιλισταίος πλησίαζε πρωί και βράδυ, και στυλωνόταν για 40 ημέρες.
17 Και ο Ιεσσαί είπε στον Δαβίδ τον γιο του: Πάρε, τώρα, για τα αδέλφια σου ένα εφά από τούτο το φρυγανισμένο σιτάρι, και τούτα τα δέκα ψωμιά, και τρέξε στο στρατόπεδο στα αδέλφια σου·
18 και φέρε στον χιλίαρχο τούτα τα δέκα νωπά τυριά, και δες αν οι αδελφοί σου υγιαίνουν, και πάρε απ' αυτούς ένα σημάδι.
19 Και ο Σαούλ, κι αυτοί, και όλοι οι άνδρες τού Ισραήλ, ήσαν στην κοιλάδα Ηλά, σε μάχη με τους Φιλισταίους.
20 Και ο Δαβίδ σηκώθηκε το πρωί ενωρίς· και αφήνοντας τα πρόβατα σε έναν φύλακα, πήρε, και πήγε, όπως τον πρόσταξε ο Ιεσσαί· και ήρθε στο περιχαράκωμα, ενώ ο στρατός έβγαινε σε παράταξη· και αλάλαξαν για μάχη·
21 επειδή, ο Ισραήλ και οι Φιλισταίοι παρατάχθηκαν, στρατός απέναντι σε στρατό.
22 Και ο Δαβίδ, αφήνοντας από πάνω του τα σκεύη στο χέρι τού σκευοφύλακα, έτρεξε προς τον στρατό, και ήρθε, και ρώτησε, τα αδέλφια του πώς έχουν.
23 Και ενώ μιλούσε μαζί τους, να, από τα στρατεύματα των Φιλισταίων ανέβαινε ο Φιλισταίος προμαχητής, αυτός από τη Γαθ, το όνομά του ήταν Γολιάθ, και μίλησε τα ίδια εκείνα λόγια· και ο Δαβίδ τα άκουσε.
24 Και όλοι οι άνδρες του Ισραήλ, καθώς είδαν τον άνδρα, έφυγαν από μπροστά του, και φοβήθηκαν υπερβολικά.
25 Και οι άνδρες τού Ισραήλ έλεγαν: Είδατε αυτόν τον άνδρα, που ανεβαίνει; Σίγουρα ανέβηκε για να εξουθενώσει τον Ισραήλ· και όποιος τον θανατώσει, αυτόν θα τον πλουτίσει ο βασιλιάς με μεγάλα πλούτη, και θα του δώσει τη θυγατέρα του, και την οικογένειά του θα την κάνει ελεύθερη ανάμεσα στον Ισραήλ.
26 Και ο Δαβίδ είπε στους άνδρες που στέκονταν κοντά του, λέγοντας: Τι θα γίνει στον άνδρα, που θα πατάξει αυτόν τον Φιλισταίο, και θα αφαιρέσει από τον Ισραήλ το όνειδος; Επειδή, ποιος είναι αυτός ο απερίτμητος Φιλισταίος, ώστε να εξουθενώνει τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού;
27 Και ο λαός τού αποκρίθηκε σύμφωνα μ' αυτό τον λόγο: Έτσι θα γίνει στον άνδρα, που θα τον πατάξει.
28 Και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Ελιάβ, άκουσε, καθώς μιλούσε στους άνδρες· και ο θυμός τού Ελιάβ άναψε εναντίον του Δαβίδ, και είπε: Γιατί κατέβηκες εδώ; Και σε ποιον άφησες εκείνα τα λίγα πρόβατα στην έρημο; Εγώ ξέρω την υπερηφάνειά σου, και την πονηρία τής καρδιάς σου· σίγουρα, για να δεις τη μάχη κατέβηκες.
29 Και ο Δαβίδ είπε: Τι έκανα τώρα; Δεν είναι αιτία;
30 Και στράφηκε απ' αυτόν σε έναν άλλον, και μίλησε με τον ίδιο τρόπο· και ο λαός πάλι τού απάντησε σύμφωνα με τον πρώτο λόγο.
31 Και όταν ακούστηκαν τα λόγια που μίλησε ο Δαβίδ, ανήγγειλαν το πράγμα στον Σαούλ· και τον παρέλαβε.
32 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ας μη ταπεινώνεται η καρδιά κανενός ανθρώπου εξαιτίας του· ο δούλος σου θα πάει και θα πολεμήσει με τούτον τον Φιλισταίο.
33 Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Δεν μπορείς να πας ενάντια σ' αυτόν τον Φιλισταίο για να πολεμήσεις μαζί του· επειδή, εσύ είσαι παιδί, κι αυτός είναι άνδρας πολεμιστής από τη νιότη του.
34 Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του, και ήρθε ένα λιοντάρι και μια αρκούδα, και άρπαξε ένα πρόβατο από το κοπάδι·
35 και βγήκα πίσω απ' αυτό, και το πάταξα, και το ελευθέρωσα από το στόμα του· και καθώς σηκώθηκε εναντίον μου, το άρπαξα από τη σιαγόνα, και το χτύπησα, και το θανάτωσα·
36 ο δούλος σου χτύπησε και το λιοντάρι και την αρκούδα· και ο Φιλισταίος αυτός, ο απερίτμητος, θα είναι σαν ένα απ'αυτά, επειδή εξουθένωσε τα στρατεύματα του ζωντανού Θεού.
37 Και ο Δαβίδ είπε: Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου.
Και ο Σαούλ είπε στον Δαβίδ: Πήγαινε, και ο Κύριος ας είναι μαζί σου.
38 Και ο Σαούλ όπλισε τον Δαβίδ με την πανοπλία του, και έβαλε στο κεφάλι του μια χάλκινη περικεφαλαία· και τον έντυσε με θώρακα.
39 Και ο Δαβίδ ζώστηκε τη ρομφαία του επάνω από την πανοπλία του, και θέλησε να περπατήσει· επειδή, δεν είχε δοκιμάσει. Και ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ: Δεν μπορώ μ' αυτά να περπατήσω· επειδή, ποτέ δεν έχω δοκιμάσει. Και τα ξεντύθηκε ο Δαβίδ από πάνω του.
40 Και πήρε στο χέρι του τη ράβδο του, και διάλεξε για τον εαυτό του πέντε ομαλές πέτρες από τον χείμαρρο, και βάζοντάς τες στο ποιμενικό του σακί και στο θυλάκιο, και τη σφενδόνη του στο χέρι του, πλησίαζε στον Φιλισταίο.
41 Ο δε Φιλισταίος ερχόταν προχωρώντας, και πλησίαζε στον Δαβίδ· και ο ασπιδοφόρος άνδρας μπροστά απ' αυτόν.
42 Και όταν ο Φιλισταίος κοίταξε ολόγυρά του, και είδε τον Δαβίδ, τον καταφρόνησε· επειδή, ήταν παιδί, και ξανθός, και ωραίος στην όψη.
43 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Σκύλος είμαι εγώ, ώστε έρχεσαι σε μένα με ράβδους; Και ο Φιλισταίος καταράστηκε τον Δαβίδ στους θεούς του.
44 Και ο Φιλισταίος είπε στον Δαβίδ: Έλα σε μένα και θα παραδώσω τις σάρκες σου στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τού χωραφιού.
45 Και ο Δαβίδ είπε στον Φιλισταίο: Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων τού Ισραήλ, που εσύ εξουθένωσες·
46 αυτή την ημέρα ο Κύριος θα σε παραδώσει στο χέρι μου· και θα σε πατάξω, και θα αφαιρέσω από σένα το κεφάλι σου· και θα παραδώσω τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων αυτή την ημέρα στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τής γης· για να γνωρίσει όλη η γη ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ·
47 και ολόκληρο αυτό το πλήθος θα γνωρίσει ότι ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ· επειδή, του Κυρίου είναι η μάχη, κι αυτός θα σας παραδώσει στο χέρι μας.
48 Και όταν ο Φιλισταίος σηκώθηκε, και ερχόταν και πλησίαζε σε συνάντηση του Δαβίδ, έσπευσε ο Δαβίδ, και έτρεξε στη μάχη εναντίον του Φιλισταίου.
49 Και ο Δαβίδ απλώνοντας το χέρι του στο σακί, πήρε από εκεί μια πέτρα, και την εκσφενδόνισε, και χτύπησε τον Φιλισταίο στο μέτωπό του, ώστε η πέτρα μπήχτηκε στο μέτωπό του· και έπεσε κατά πρόσωπο στη γη.
50 Και ο Δαβίδ υπερίσχυσε ενάντια στον Φιλισταίο με τη σφενδόνη και με την πέτρα, και χτύπησε τον Φιλισταίο, και τον θανάτωσε. Αλλά, δεν υπήρχε ρομφαία στο χέρι τού Δαβίδ·
51 γι' αυτό, έτρεξε ο Δαβίδ, και αφού στάθηκε επάνω στον Φιλισταίο, πήρε τη ρομφαία του, και την έσυρε από τη θήκη της, και αφού τον θανάτωσε, έκοψε μ' αυτή το κεφάλι του.
Βλέποντας οι Φιλισταίοι, ότι πέθανε ο ισχυρός τους, έφυγαν·
52 Τότε, σηκώθηκαν οι άνδρες τού Ισραήλ και του Ιούδα, και αλάλαξαν, και καταδίωξαν τους Φιλισταίους, μέχρι την είσοδο της κοιλάδας, και μέχρι τις πύλες τής Ακκαρών. Και έπεσαν οι τραυματισμένοι από τους Φιλισταίους στον δρόμο τής Σααραείμ, μέχρι τη Γαθ, και μέχρι την Ακκαρών.
53 Και οι γιοι Ισραήλ επέστρεψαν από την καταδίωξη των Φιλισταίων, και διάρπαξαν τα στρατόπεδά τους.
54 Και ο Δαβίδ πήρε το κεφάλι τού Φιλισταίου, και το έφερε στα Ιεροσόλυμα· την πανοπλία του, όμως, την έβαλε στη σκηνή του.
55 Και όταν ο Σαούλ είδε τον Δαβίδ να βγαίνει εναντίον του Φιλισταίου, είπε στον Αβενήρ, τον αρχηγό του στρατεύματος: Αβενήρ, τίνος γιος είναι αυτός ο νέος; Και ο Αβενήρ είπε: Ζει η ψυχή σου, βασιλιά, δεν ξέρω.
56 Και ο βασιλιάς είπε: Ρώτησε εσύ, τίνος γιος είναι αυτός ο νεανίσκος.
57 Και καθώς ο Δαβίδ επέστρεψε, αφού πάταξε τον Φιλισταίο, τον πήρε ο Αβενήρ, και τον έφερε μπροστά στον Σαούλ· και το κεφάλι τού Φιλισταίου ήταν στο χέρι του.
58 Και ο Σαούλ τού είπε: Τίνος γιος είσαι εσύ, νέε; Και ο Δαβίδ αποκρίθηκε: Ο γιος τού δούλου σου Ιεσσαί τού Βηθλεεμίτη.
(μετάφραση καθηγητή Νεόφυτου Βάμβα).