ΨΑΛΜΟΣ του ΔΑΒΙΔ, κεφ. ΜΒ/42, εδάφ. 5.
«Διά τι είσαι περίλυπος, ψυχή μου; και διά τι ταράττεσαι εντός μου; έλπισον επί τον Θεόν επειδή έτι θέλω υμνεί αυτόν το πρόσωπον αυτού είναι σωτηρία».
ΣΧΟΛΙΑ:
Φίλες και φίλοι, σε λίγες μέρες ένας νέος χρόνος αρχίζει. Μία καινούργια χρονιά αβεβαιότητας και απρόβλεπτων δυσκολιών ξεκινάει, καθώς βρισκόμαστε σε μια δύσκολη χρονική περίοδο, λόγω της πανδημίας που επικρατεί γύρω μας και από την οποία κινδυνεύουμε όλοι. Ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα, ένας αόρατος εχθρός εισέβαλε στη ζωή μας και μας απειλεί καθημερινά. Κάτω από αυτές τις δυσοίωνες συνθήκες βιώνουμε μέρες ιδιαίτερα δύσκολες και αντιμετωπίζουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, ζώντας σ’ ένα αβέβαιο μέλλον. Πολλά πράγματα που μέχρι σήμερα τα θεωρούσαμε δεδομένα, όπως ανθρώπινες σχέσεις, λειτουργία θεσμών κλπ, πάνω στα οποία είχαμε μάθει να στηριζόμαστε και να λειτουργούμε, έχασαν την ισχύ και το νόημά τους και έτσι η καθημερινότητα της ζωής μας έχει αλλάξει ριζικά. Ο ανθρώπινος παράγοντας όλο και πιο πολύ, υποτιμάται, αριθμοποιείται, απειλείται, εξουθενώνεται, αποπροσωποποιείται.
Καθώς όλα αλλάζουν γύρω μας, καθώς παρατηρούμε έναν ανθρώπινο πολιτισμό να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, το καίριο ερώτημα είναι πως μπορεί ο άνθρωπος να σταθεί και να νικήσει κάτω απ’ αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις; Από πού να αντλήσει δύναμη; Μπορεί ο χρόνος να αλλάζει, μπορεί οι άνθρωποι ν' αλλάζουν, μπορεί τα πάντα γύρω μας ν’ αλλάζουν, όμως υπάρχει ένας σταθερός παράγοντας που δεν αλλάζει ποτέ και που παραμένει αναλλοίωτος πάντοτε. Σ’ Αυτόν «δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής» (επιστολή Ιακώβου Α/1: 17). Είναι ο δημιουργός μας, ο Πατέρας μας, ο Θεός της σωτηρίας μας (Ψαλμός ΠΗ/88: 1). Είναι ο μόνος σταθερός και αμετακίνητος παράγοντας στο σύμπαν. Στους αιώνιους βραχίονές Του μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε, ν’ αναπαυθούμε και να βαδίσουμε με σιγουριά στον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν αντιλαμβάνονται το πραγματικό νόημα της ζωής και μένουν εντελώς αδιάφοροι, χωρίς να προβληματίζονται γιατί υπάρχουν και που πηγαίνουν, αποδεχόμενοι μοιρολατρικά την κατάστασή τους. Ζώντας μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα, μπλεγμένοι στους έντονους ρυθμούς της εποχής μας, δε βρίσκουν χρόνο ούτε για να σκεφτούν. Είναι τραγικό να ζει κανείς χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα, όπως λέμε: «να ζει, για να ζει». Ζει μόνο για να κουράζεται, να υποφέρει, να τρώει, να κοιμάται και πάλι από την αρχή. Άραγε αυτό λέγεται ζωή; Γι’ αυτό το λόγο πολλοί άνθρωποι γύρω μας είναι δυστυχισμένοι, βαθιά απογοητευμένοι μέσα στην ψυχή τους, παρόλα τα αγαθά που ίσως έχουν. Σ' αυτή τη ζωή ο πιο πλούσιος πάνω στη γη μπορεί να είναι και ο πιο δυστυχισμένος.
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Απ. «Πέτρου» προς τον Κύριο, καθώς μετά από μια δύσκολη νύχτα ψαρέματος δεν έπιασαν κανένα ψάρι: «αποκριθείς ο Σίμων, είπε προς αυτόν Διδάσκαλε, δι' όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν αλλ' όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον» (Λουκάς Ε/5: 5). Αυτή θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός. Κόπος, πόνος….. αποτέλεσμα: «ουδέν», αιώνιος θάνατος μας περίμενε όλους.
Ο άνθρωπος πλασμένος από το Θεό, έρχεται στον κόσμο μ’ έναν ανώτερο σκοπό: Ο Θεός του δίνει την ευκαιρία να Τον γνωρίσει και να Τον εμπιστευτεί, ώστε να πραγματοποιήσει μέσα στη ζωή του ένα ολοκληρωμένο σχέδιο σωτηρίας. Ο αείμνηστος Σπύρος Πορτινός έλεγε ότι ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή για να ψηφίσει που θέλει να περάσει την άλλη ζωή, κοντά στο Θεό ή μακριά απ’ Αυτόν; Ας μάθουμε ν’ ακούμε τη φωνή του Θεού που μας καλεί σε μετάνοια και επιστροφή. Ας αναλογιστούμε πόσο σύντομη είναι η ζωή μας και ας ζήσουμε κάνοντας το θέλημά Του.
Οι διάφορες ανθρώπινες θρησκείες προσπαθούν να προσεγγίσουν το Θεό μέσα από τελετές και μυστήρια, τελετουργίες και ιερουργίες, αναμειγνύοντας παλαιά και σύγχρονα πράγματα και κυρίως πράγματα που έχουν άμεση επίδραση στις αισθήσεις (όραση, αφή, ακοή κλπ). Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να προσδώσουν έναν μυστηριώδη χαρακτήρα στην λατρεία του Θεού. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε με το Θεό μέσα από την απλότητα της Χριστιανικής λατρείας, που είναι η αλήθεια του Λόγου του Θεού, η προσευχή και η κοινωνία μεταξύ μας. Θα πρέπει να αγαπάμε τον Ιησού Χριστό και να πιστεύουμε ότι είναι μαζί μας κάθε φορά που δύο ή τρεις θα είμαστε μαζεμένοι στο Όνομά Του. Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει γι’ αυτό: «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20).
Ο Θεός ένα πράγμα ζητάει από τον άνθρωπο, την υπακοή στο θέλημά Του. Μέσα στο λόγο Του τονίζει ότι η υπακοή είναι καλύτερη από κάθε θυσία ή προσφορά (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22). Αυτή η απλότητα της λατρείας του Θεού δυσκολεύει πολλούς ανθρώπους να την εννοήσουν. Είμαστε σαν τα πρόβατα τα οποία σε αντίθεση με άλλα ζώα, δυσκολεύονται να προσανατολιστούν με αποτέλεσμα να χάνονται και να μη μπορούν να βρουν το σωστό δρόμο της επιστροφής τους. Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: "Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας" (Α’ Πέτρου Β/2: 25) και ο πρ. «Ησαΐας» (ΝΓ/53: 6) συμπληρώνει: «Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών».
Κάποιες φορές ξεχνάμε όλα αυτά και επιδεικνύουμε επιμονή και πείσμα στη σχέση μας με το Θεό, ενώ κάποιες άλλες είμαστε σαν τα παγώνια – υπερήφανοι και ξιπασμένοι. Δείχνουμε μια απίστευτη ευφυΐα στο να αναλύουμε και να εκλογικεύουμε τα πάντα, ενώ αντίθετα δυσκολευόμαστε στο να υπακούσουμε στον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Η υπακοή μας στις εντολές του Θεού μας φαίνεται πολύ δύσκολη υπόθεση.
Στο βιβλίο του «Λευιτικού» (Ι/10: 12, 13) αναφέρεται: «Και τώρα, Ισραήλ, τι ζητεί Κύριος ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, να φυλάττης τας εντολάς του Κυρίου και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον διά το καλόν σου».
Στον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας, ας βάλουμε ως στόχο να είμαστε προσεκτικοί και υπάκουοι στις εντολές του Θεού. Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 3). Οι εντολές του Θεού δε δόθηκαν, για να μας κάνουν δυστυχισμένους, αλλά δόθηκαν για το καλό μας.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο Θεός μέσα στην πανσοφία και παντογνωσία Του γνωρίζει τα πάντα για το μέλλον, επειδή Αυτός το έχει προσδιορίσει ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειές τους. Μπορεί να δει τι βρίσκεται μπροστά στην ζωή μας καθώς και στις ζωές όσων είναι γύρω μας. Γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στην οικονομία, στην πολιτική και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η υπακοή μας στην φωνή Του είναι η πιο έξυπνη επιλογή που μπορείς να κάνει κάποιος για τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι άνθρωποι που υπακούουν στο Θεό και εκτελούν το θέλημά Του μέσα στη ζωή τους δεν πρέπει να απελπίζονται απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ας εμπιστευτούμε το Θεό και ας υπακούσουμε με απλότητα στο θέλημά Του. Όταν ξεπερνάμε τα εμπόδια και Τον εμπιστευόμαστε ειλικρινά, διαπιστώνουμε ότι οι εντολές Του, το θέλημά Του μέσα στη ζωή μας είχε σκοπό να μας γλιτώσει από επώδυνες καταστάσεις και πολλές φορές από ανεπανόρθωτες βλάβες. Μόνον αν μάθουμε να υπακούμε στη φωνή Του, θα μπορούμε να ζούμε γεμάτοι, χαρούμενοι και ευλογημένοι.
Να θυμόμαστε πάντοτε τα λόγια του προφήτη του Θεού “Σαμουήλ” που απηύθυνε σ’ εκείνο τον τραγικό βασιλιά του Ισραήλ, το “Σαούλ”: «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλυτέρα παρά την θυσίαν η υπακοή, παρά το πάχος των κριών» (Α’ Σαμουήλ ΙΕ/15: 22).
Τίποτα, μα τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή, ούτε οι θυσίες, ούτε οι προσφορές, ούτε ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να εφεύρει ο ανθρώπινος νους. Όταν ο Θεός μιλάει, μία και μόνη επιλογή έχει ο άνθρωπος να υπακούει στο θέλημά Του. Αφού γίνει αυτό, όλα τ’ άλλα είναι στο χέρι και στη δύναμη του Θεού, ο οποίος όχι μόνον θα ενεργήσει, αλλά θα κάνει «υπερ εκπερισσού υπέρ πάντα όσα εμείς ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν» (Εφεσίους Γ/3: 20).
Όταν ο Θεός κάλεσε το Μωυσή να ελευθερώσει το λαό Ισραήλ και να τους οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο, ο Μωυσής "πελάγωσε", τα έχασε, τρόμαξε, απελπίστηκε. Ας δούμε μερικές από τις δικαιολογίες με τις οποίες προσπάθησε να αποφύγει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του:
--«Και απεκρίθη ο Μωυσής προς τον Θεόν, Τις είμαι εγώ, διά να υπάγω προς τον Φαραώ και να εξαγάγω τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου;» (Έξοδος Γ/3: 11).
--«Και είπεν ο Μωυσής προς τον Κύριον, Δέομαι, Κύριε εγώ δεν είμαι εύλαλος ούτε από χθες ούτε από προχθές ούτε αφ' ης ώρας ελάλησας προς τον δούλον σου, αλλ' είμαι βραδύστομος και βραδύγλωσσος» (Έξοδος Δ/4: 11). [ήταν τραυλός και δε μπορούσε να μιλήσει καλά]. Το μυαλό του Μωυσή γέμισε από ερωτηματικά και δε μπορούσε ούτε καν να φανταστεί πώς θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τόσο μεγάλο άθλο.
Πάνω στους φόβους και την απελπισία του άρχισε να βομβαρδίζει τον Θεό με ερωτήσεις, ανησυχίες, αντιρρήσεις. Ο Θεός δεν του έδωσε περισσότερες εξηγήσεις και δεν του αποκάλυψε τα σχέδιά Του. Δεν του είπε: «Μην ανησυχείς Μωυσή. Θα σου πω ακριβώς τι θα κάνω. Πρώτα, θα μετατρέψω το νερό του Νείλου σε αίμα. Έπειτα θα στείλω μια πληγή από βατράχια, θα ακολουθήσει μια πληγή από σκνίπες, μετά μια πληγή από μύγες. Έπειτα θα θανατώσω τα ζώα, θα στείλω εξανθήματα, χαλάζι και ακρίδες, θα ακολουθήσει σκοτάδι και ο θάνατος των πρωτοτόκων. Μόλις βγείτε έξω από την Αίγυπτο, θα χωρίσω την Ερυθρά θάλασσα και θα σας οδηγήσω μέσα από την έρημο με ένα σύννεφο την ημέρα και μια στήλη φωτιάς τη νύχτα» (Έξοδος, κεφ. Θ/9 & Ι/10).
Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια λεπτομερής αποκάλυψη των σχεδίων του Θεού θα έφερνε μεγάλη ανακούφιση και θα καθησύχαζε το Μωυσή, όμως ο Θεός θέλει να Τον εμπιστευόμαστε και αντί να δώσει όλες τις παραπάνω εξηγήσεις, έκανε προς το Μωυσή μία μνημειώδη, διαχρονική και απλή ερώτηση: «Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Τι είναι τούτο, το εν τη χειρί σου; Ο δε είπε, Ράβδος» (Έξοδος Δ/4: 2).
Φαντάζομαι ότι εκεί που είχε δειλιάσει ο Μωυσής, καθώς θα άκουσε αυτά τα λόγια, θα απελπίστηκε και θα κατέρρευσε ολοκληρωτικά. «Τι μου λέει ο Θεός;…. Τι παράλογα πράγματα είναι αυτά;», θα σκέφτηκε. «Θέλει να με στείλει εμένα τον αδύναμο, που δε μπορώ ούτε να μιλήσω, μέσα στην πιο δυνατή Αυτοκρατορία του κόσμου, που διαθέτει τον πιο σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό, με μοναδικό μου όπλο, ένα ραβδί για να ελευθερώσω το λαό Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων».
Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι η πιο μεγαλειώδης φράση μέσα στο λόγο του Θεού είναι: «τι είναι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Πόσο θαυμαστά είναι τα σχέδια του Θεού και πόσο ανεξιχνίαστοι από το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό είναι οι δρόμοι Του! (Ησαΐας ΝΕ/55: 8). Το μόνο όπλο που είχε ο Μωυσής ήταν ένα ραβδί! Καθ’ όλη τη διάρκεια της "Εξόδου" του λαού από την Αίγυπτο μέσα από μεγάλα θαύματα και τεράστια μεγαλεία που άλλαξαν τον κόσμο, ο Μωυσής δεν είχε τίποτε άλλο στο χέρι του, παρά μόνον ένα ραβδί. Με το ραβδί αυτό νίκησε τη μεγαλύτερη Αυτοκρατορία της εποχής του. Εκείνο το ραβδί που κράταγε ο Μωυσής άλλαξε την ιστορία του κόσμου. Μ’ αυτό το ραβδί βάδιζε ο λαός μέσα στην έρημο και οδηγείτο από νίκη σε νίκη, μέχρι να φτάσει στη γη των υποσχέσεων (Έξοδος Γ/3: 8).
Ψυχή, μη στεναχωριέσαι για ό,τι δεν έχεις. Μην πεις ποτέ «εγώ δεν έχω μόρφωση, δεν έχω πολλά χρήματα, δεν έχω χρόνο, δεν είναι τόσο καλή η υγεία μου… κλπ». Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει εκείνο το μικρό, το λίγο που έχεις, αρκεί να το δώσεις με πίστη σ’ Αυτόν. Κάποτε οι μαθητές έφεραν μπροστά στον Κύριο: «πέντε ψωμιά και δύο ψάρια» (Ματθαίος ΙΔ/14: 17). Ο Κύριος τα ευλόγησε και με αυτά «έφαγαν όλοι, και χόρτασαν και σήκωσαν το περίσσευμα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Κι αυτοί που έτρωγαν ήταν μέχρι 5.000 άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά» (Ματθαίος ΙΔ/14: 20,21).
Ο Θεός, καθώς αποβλέπει στην καρδία του Ανθρώπου, κάλεσε το Μωυσή όπως ήταν, για να τον χρησιμοποιήσει για τα ένδοξα και αιώνια σχέδιά Του. Τη ράβδο, με την οποία σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο φύλαγε τα πρόβατα του πεθερού του Ιοθόρ (Έξοδος Γ/3: 1) τώρα θα την χρησιμοποιούσε, για να ελευθερώσει το λαό Του και για να παιδεύσει την Αίγυπτο.
Ας μελετήσουμε για λίγο τα γεγονότα: Καθώς ο Μωυσής οδηγούσε το λαό έξω από την Αίγυπτο, συνάντησαν μπροστά τους την Ερυθρά θάλασσα. Πώς να ξεπεράσουν τούτο το ανυπέρβλητο εμπόδιο, όταν μάλιστα αυτό έπρεπε να γίνει, πολύ σύντομα, γιατί οι Αιγύπτιοι είχαν μετανιώσει που τους άφησαν να φύγουν και πήγαιναν να τους προλάβουν για να τους γυρίσουν πίσω (Έξοδος ΙΔ/14: 9). Τέτοια και μεγαλύτερα μπορεί να είναι τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε μέσα στη νέα χρονιά που έρχεται. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Μωυσής προσευχόταν στο Θεό να βρει μία λύση και ο Θεός του απάντησε:
15 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Τι βοάς προς εμέ; ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ να κινήσωσι
16 συ δε ύψωσον την ράβδον σου και έκτεινον την χείρα σου επί την θάλασσαν και σχίσον αυτήν, και ας διέλθωσιν οι υιοί Ισραήλ διά ξηράς εν μέσω της θαλάσσης
21 Ο δε Μωυσής εξέτεινε την χείρα αυτού επί την θάλασσαν και έκαμεν ο Κύριος την θάλασσαν να συρθή όλην εκείνην την νύκτα υπό σφοδρού ανατολικού ανέμου και κατέστησε την θάλασσαν ξηράν, και τα ύδατα διεχωρίσθησαν.
22 Και εισήλθον οι υιοί του Ισραήλ εις το μέσον της θαλάσσης κατά το ξηρόν, και τα ύδατα ήσαν εις αυτούς τοίχος εκ δεξιών και εξ αριστερών αυτών (Έξοδος ΙΔ/14: 15-22).
Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 29) έρχεται να εξηγήσει τα γεγονότα: «Διά πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως διά ξηράς, την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν».
Ο Θεός χρησιμοποιεί τα πιο αδύναμα όργανα, για να εκπληρώσει τα ενδοξότερα σχέδιά Του. Αυτά μπορεί να είναι μια ράβδος για να ανοίξει η Ερυθρά θάλασσα, κάποιες κεράτινες σάλπιγγες, για να γκρεμιστούν τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ (Ιησούς τ. Ναυή Σ/6: 5). Ένα όνειρο μ’ ένα κρίθινο ψωμί, για να απελευθερώσει το λαό Του από τους Μαδιανίτες και τους Αμαληκίτες (βιβλίο Κριτών Ζ/7: 12 - 25). Μια σφεντόνα έβαλε ο Θεός στα χέρια ενός μικρού παιδιού, για να νικήσει τον απόρθητο, σιδηρόφρακτο Γολιάθ (Α’ Σαμουήλ ΙΖ/17: 50).
Βαδίζει ο λαός ανεκπαίδευτος και άοπλος μέσα στην έρημο οδηγούμενος, από νίκη σε νίκη. Ακούνε οι Βασιλιάδες με εμπειροπόλεμους στρατιώτες, με σύγχρονα πολεμικά όπλα, για τη δυναμική πορεία αυτού του λαού και τρομάζουν. Ακούει ο Βαλάκ, βασιλιάς του Μωάβ, για τις μεγάλες νίκες του λαού κατά των Αμορραίων και καταλαμβάνεται από πανικό (Αριθμοί ΚΒ/22: 2,3). Πως γίνεται ο λαός αυτός να είναι ανίκητος; Που οφείλονται οι τόσο μεγάλες επιτυχίες του; Την απάντηση θα τη δώσει ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (Η/8: 31) «Εάν ο Θεός είναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών;»
Μην πεις ποτέ: «Είμαι μικρός, έχω λίγα, δεν είμαι δυνατός…. κλπ». Σήκωσε τα μάτια σου στο μεγάλο Θεό, απόθεσε με πίστη ό,τι έχεις στα χέρια Του και είναι βέβαιο ότι κανένας εχθρός ή κίνδυνος δε θα μπορέσει να σταθεί εναντίον σου. Πόσο χαρακτηριστικά εκφράζει τούτο ο ψαλμωδός: «Επειδή, εσύ, τον Κύριο, την ελπίδα μου, τον Ύψιστο, έκανες καταφύγιό σου, κακό δεν θα συμβαίνει σε σένα, και μάστιγα δεν θα πλησιάζει στη σκηνή σου» (ψαλμός 91: 10).
Επανερχόμαστε στο θέμα της πανδημίας. Ζούμε πράγματι μια τραγική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, τις δουλειές τους, τα χρήματά τους, την ασφάλειά τους. Ο φόβος, ο τρόμος και η αβεβαιότητα έχουν εξαπλωθεί απ’ άκρου εις άκρον της γης. Ποια είναι η «ράβδος» η δική μας σήμερα που θα την υψώσουμε μπροστά στις ανυπέρβλητες δυσκολίες και θα νικήσουμε; Ο Θεός έχει βάλει στο χέρι μας τον παντοδύναμο, αιώνιο λόγο Του. Ο ψαλμωδός χαρακτηρίζει το λόγο του Θεού ως ένα λυχνάρι που φωτίζει τους δρόμους της ζωής του. «Λύχνος στα πόδια μου είναι ο λόγος σου, και φως στα μονοπάτια μου» (ψαλμός ΡΙΘ/119: 105). Είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). Είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμαίους Α/1: 16). Είναι «η μάχαιρα του Πνεύματος» (Εφεσίους Σ/6: 17). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 12) αναφέρει: «ο λόγος του Θεού είναι ζων και ενεργός και κοπτερότερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας».
Ψυχή στάσου στη σκοπιά σου (Αβακούμ Β/2: 1), με πίστη στο λόγο του Θεού, με υπομονή, με δύναμη, με σοφία, έτοιμος να ακούσεις την οδηγία Του, να διακρίνεις τη φωνή Του, ν’ ακούσεις τα βήματά Του, καθώς έρχεται να ελευθερώσει το λαό Του, για να παραλάβει την Εκκλησία Του, «τους προσμένοντας αυτόν διά σωτηρίαν» (Εβραίους Θ/9: 28). Εάν ο Θεός μπόρεσε να ανοίξει δρόμο μέσα στη θάλασσα, για ένα ολόκληρο έθνος χρησιμοποιώντας μόνο ένα ραβδί, σίγουρα μπορεί να ανοίξει ένα δρόμο και για σένα!
Όταν όλα ψυχή χάνονται γύρω σου, μην απελπίζεσαι, εμπιστεύου το Θεό κι Εκείνος θ’ ανοίξει δρόμο για σένα. Χρειάζεται να έχουμε πίστη στις υποσχέσεις Του. Μπορεί ο λαός να είχε λάβει πλούσιες υποσχέσεις, όμως τώρα καθώς βρίσκεται μέσα στην έρημο ζει κάτω από μεγάλες δυσκολίες, με στερήσεις, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κληρονομιά, χωρίς καμία ακόμα εκπληρωμένη υπόσχεση του Θεού. Ο Θεός, αφού τους μίλησε για τη «Γη της Επαγγελίας» (Έξοδος Γ/3: 17) αμέσως μετά τους οδήγησε στην έρημο. Αντί να βρουν ησυχία τριγυρνούσαν μέσα σε άγονους τόπους, δίνοντας σκληρές μάχες με τους εχθρούς τους. Πόσο δύσκολη ήταν γι’ αυτούς η κατάσταση που αντιμετώπιζαν!
Την αιτία του κακού την αναφέρει ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Δ/4: 2). «Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος, τον οποίον ήκουσαν, επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν». Ο «λόγος που άκουσαν», δηλ. οι πλούσιες και θαυμαστές επαγγελίες του Θεού, αντί να μείνουν συνδεδεμένες με την πίστη ώστε να φέρουν ελπίδα, υπομονή και προσμονή μέσα στην καρδιά τους, καθώς παρατηρούν «το φαινόμενο» τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν στην πορεία τους προς τη γη της Επαγγελίας, απιστούν στη δύναμη και στις υποσχέσεις του Θεού. Έτσι λοιπόν, αφού σκέφτηκαν και ξανά σκέφτηκαν τα πράγματα, κατέληξαν στο τραγικό συμπέρασμα: «μίκρυνε το χέρι του Κυρίου, βάρυνε το αυτί Του». Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί η απάντηση του λόγου του Θεού είναι καταπέλτης: «Ιδού, η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση, ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση, αλλ' αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το πρόσωπον αυτού από σας, διά να μη ακούει» (Ησαΐας ΝΘ/59: 1,2).
Δεν υπάκουσαν, απέρριψαν τις υποσχέσεις του Θεού, δεν πίστεψαν ότι θα έμπαιναν στη Γη που ο Θεός είχε προορίσει γι’ αυτούς. Την πιο κρίσιμη ώρα, λίγο πριν από τη τέλος των δεινών τους απίστησαν, απελπίστηκαν, θυμήθηκαν τα πράσα και τα σκόρδα της Αιγύπτου (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζήτησαν να επιστρέψουν πίσω (Αριθμοί ΙΔ/14: 3). Αποτέλεσμα της απιστίας και των άστοχων επιλογών τους ήταν να γυρίζουν σαράντα χρόνια μέσα στην έρημο. Ο Θεός τους υπενθυμίζει: «Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί» (Δευτερονόμιο Η/8: 2). Πόσο μεγάλο είναι το Έλεος και η Αγάπη του Θεού! Με παράπονο ο Κύριος καθώς παρατηρεί την απιστία τους αναφέρει: «Σαράντα χρόνια δυσαρεστήθηκα με εκείνη τη γενεά και είπα: Αυτός είναι λαός πλανεμένος στην καρδιά, κι αυτοί δεν γνώρισαν τους δρόμους μου» (Ψαλμός 95: 10). Ο λόγος του Θεού έρχεται να μας διαβεβαιώσει: «όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας, στους οποίους έφτασαν τα τέλη των αιώνων» (Α’ Κορινθίους Ι/10: 11).
Φίλες & φίλοι, μέσα στο νέο χρόνο που έρχεται, όταν γνωρίσουμε δύσκολες καταστάσεις, που φαίνονται να είναι αντίθετες με τις υποσχέσεις που μας έχει δώσει ο Θεός μέσα από το λόγο Του, ας μην απελπιστούμε, ας μην απιστήσουμε, αλλά να πιστέψουμε ακόμα πιο πολύ στις υποσχέσεις Του, ενθυμούμενοι «ότι ο Θεός είναι αληθής» (Ιωάννης Γ/3: 33), ότι η υπόσχεσή Του είναι: «θα είναι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος» (Ματθαίος ΚΗ/28: 20). Ας μην επιτρέψουμε στο φόβο, στην αμφιβολία, στην απιστία να καταβάλει τις καρδιές μας, διότι οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Μέσα στο λόγο του μας διαβεβαιώνει: «μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μία κεραία δεν θα παρέλθει από τον νόμο, έως ότου όλα εκπληρωθούν» (Ματθαίος Ε/5: 18).
Αγαπητοί: «Ζει Κύριος». «Μείνατε εν Χριστώ και παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους» (Α’ Θεσ/νικείς Δ/4: 18). Καθώς θα φεύγει ο παλιός ο χρόνος μία φωνή ευχαριστίας και δοξολογίας ας διακατέχει τις καρδιές όλων μας, ενθυμούμενοι τα λόγια του ψαλμωδού: «Δεν έκαμεν εις ημάς κατά τας αμαρτίας ημών, ουδέ ανταπέδωκεν εις ημάς κατά τας ανομίας ημών» (Ψαλμός ΡΓ/103: 10).
Μ’ αυτές τις σκέψεις και με την καρδιά πλημμυρισμένη από αγάπη θα ήθελα να ευχηθώ σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog, σε όλους όσους πιστεύουν στη δύναμη και τις ζωντανές υποσχέσεις του Θεού, να έχουν μια: «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΠΙΣΤΗ, ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΛΠΙΔΑ, ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΧΑΡΑ & ΕΥΤΥΧΙΑ». ---
