ΙΗΣΟΥΣ του ΝΑΥΙ, κεφ. Α, εδ. 1 – 9.

ΙΗΣΟΥΣ του ΝΑΥΙ, κεφ. Α, εδ. 1 – 9.

1 Και μετά την τελευτήν του Μωϋσέως του δούλου του Κυρίου, είπε Κύριος προς Ιησούν τον υιόν του Ναυή, τον υπηρέτην του Μωϋσέως, λέγων, 

2 Μωϋσής ο θεράπων μου ετελεύτησε τώρα λοιπόν σηκωθείς διάβηθι τον Ιορδάνην τούτον, συ και πας ο λαός ούτος, προς την γην την οποίαν εγώ δίδω εις αυτούς, εις τους υιούς Ισραήλ. 

3 Πάντα τον τόπον, επί του οποίου πατήση το ίχνος των ποδών σας, εις εσάς έδωκα αυτόν, καθώς είπα προς τον Μωϋσήν 

4 από της ερήμου και του Λιβάνου τούτου και έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού του Ευφράτου, πάσα η γη των Χετταίων, και έως της θαλάσσης της μεγάλης προς δυσμάς του ηλίου, θέλει είσθαι το όριόν σας. 

5 Δεν θέλει δυνηθή άνθρωπος να σταθή εναντίον σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου καθώς ήμην μετά του Μωϋσέως, θέλω είσθαι μετά σού δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει. 

6 Ίσχυε και ανδρίζου διότι συ θέλεις κληροδοτήσει εις τον λαόν τούτον την γην, την οποίαν ώμοσα προς τους πατέρας αυτών να δώσω εις αυτούς. 

7 Μόνον ίσχυε και ανδρίζου σφόδρα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα τον νόμον, τον οποίον προσέταξεν εις σε Μωϋσής ο θεράπων μου μη εκκλίνης απ' αυτού δεξιά ή αριστερά, διά να φέρησαι μετά συνέσεως πανταχού όπου αν υπάγης. 

8 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ' εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, διά να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως. 

9 Δεν σε προστάζω εγώ; ίσχυε και ανδρίζου μη φοβηθής μηδέ δειλιάσης διότι είναι μετά σου Κύριος ο Θεός σου όπου αν υπάγης. 

10 Και προσέταξεν ο Ιησούς τους άρχοντας του λαού, λέγων, 

11 Περάσατε δια μέσου του στρατοπέδου και προστάξατε τον λαόν, λέγοντες, Ετοιμάσατε εις εαυτούς εφόδια διότι μετά τρεις ημέρας θέλετε διαβή τον Ιορδάνην τούτον, διά να εισέλθητε να κληρονομήσητε την γην, την οποίαν Κύριος ο Θεός σας δίδει εις εσάς διά να κληρονομήσητε αυτήν. 
12 Και προς τους Ρουβηνίτας και προς τους Γαδίτας και προς το ήμισυ της φυλής του Μανασσή είπεν ο Ιησούς, λέγων, 

13 Ενθυμήθητε τον λόγον τον οποίον προσέταξεν εις εσάς Μωυσής ο δούλος του Κυρίου, λέγων, Κύριος ο Θεός σας σας ανέπαυσε και σας έδωκε την γην ταύτην 

14 αι γυναίκές σας, τα τέκνα σας και τα κτήνη σας θέλουσι μείνει εν τη γη, την οποίαν ο Μωϋσής έδωκεν εις εσάς εντεύθεν του Ιορδάνου σεις δε θέλετε διαβή έμπροσθεν των αδελφών σας ώπλισμένοι, πάντες οι δυνατοί εν ισχύϊ, και θέλετε βοηθήσει αυτούς 

15 εωσού αναπαύση ο Κύριος τους αδελφούς σας καθώς και εσάς, και να κληρονομήσωσι και αυτοί την γην, την οποίαν Κύριος ο Θεός σας δίδει εις αυτούς τότε θέλετε επιστρέψει εις την γην της κληρονομίας σας, και θέλετε κληρονομήσει αυτήν, την οποίαν Μωϋσής ο δούλος του Κυρίου έδωκεν εις εσάς εντεύθεν του Ιορδάνου, προς ανατολάς ηλίου. 

16 Και απεκρίθησαν προς τον Ιησούν, λέγοντες, Πάντα όσα προστάζεις εις ημάς θέλομεν κάμεi και πανταχού όπου αποστείλης ημάς, θέλομεν υπάγει 

17 καθώς υπηκούομεν κατά πάντα εις τον Μωϋσήν, ούτω θέλομεν υπακούει και εις σέ μόνον Κύριος ο Θεός σου να ήναι μετά σου, καθώς ήτο μετά του Μωϋσέως 

18 πας άνθρωπος, όστις εναντιωθή εις τας προσταγάς σου και δεν υπακούση εις τους λόγους σου κατά πάντα όσα προστάξης αυτόν, ας θανατόνηται μόνον ίσχυε και ανδρίζου. 

 
         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Ιησούς του Ναυή καταγόταν από τη φυλή του Εφραϊμ (ένα από το δύο παιδιά του Ιωσήφ). Είναι ο ηγέτης που οδήγησε το λαό στη γη της επαγγελίας και αποτελεί την εικόνα και το πρότυπο του μεγάλου εκείνου ηγέτη, του αναστημένου και δοξασμένου Ιησού Χριστού, ο οποίος και σήμερα οδηγεί το λαό του Θεού, την Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, στη γη της αιώνιας δόξας, που ο Θεός έχει υποσχεθεί στο κάθε δικό Του παιδί. Είναι ο τύπος του "αρχηγού και τελειωτή της πίστεώς μας" (Εβραίους Β : 10).

       Η μελέτη του βιβλίου του Ιησού του Ναυή έχει να μας διδάξει ότι οι νίκες είναι του Κυρίου, ο οποίος μάχεται και θα μάχεται πάντοτε στο πλευρό του λαού Του. Εκείνος που μας βγάζει μέσα από την Αίγυπτο της αμαρτίας και προσφέρεται, αν τον ακολουθήσουμε πιστά, να μας οδηγήσει βήμα – βήμα στην κατάκτηση και κατάληψη μιας αιώνιας πόλης, που ο ίδιος ο Θεός έχει κατασκευάσει για μας (Εβραίους ΙΑ : 10). Αυτός θα μας οδηγήσει στην αιώνια ζωή, την οποία ο Θεός μας έχει υποσχεθεί. "«Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον». (Ιωάννης ΙΔ : 2).

      Το εδάφιο κλειδί σε όλο το βιβλίο του Ιησού του Ναυή θεωρώ ότι είναι τούτο : «μη φοβηθείς, μηδέ δειλιάσεις, διότι είναι μετά σου Κύριος ο Θεός σου, όπου αν υπάγεις» (Α: 9). 

      Εδώ χρειάζεται πίστη. Εδώ χρειάζεται «Αμήν». Ο Κύριος είναι μετά σου. Από κει και πέρα, όποιο κι αν είναι το σχέδιο του Θεού θα πρέπει να το ακολουθήσουμε. Ο Θεός ήταν μετά του Ιωσήφ στη δύσκολη και απρόβλεπτη ζωή του. (Γένεσις ΛΘ/39 : 2). Πέρασε μέσα από ένα λάκκο ταλαιπωρίας στη συνέχεια έφθασε να γίνει αξιωματούχος λίγο πιο κάτω από τον Πεντεφρή, έπειτα βρέθηκε άδικα στη φυλακή, για να καταλήξει άρχοντας «εφ’ όλης της γης της Αιγύπτού», ο μόνος δυνάμενος να δώσει άρτον, δηλαδή ζωή. 

       Ο Ιησούς του Ναυή υπήρξε υπηρέτης και στενός συνεργάτης του Μωυσή κατά τα σαράντα χρόνια περιπλάνησης του λαού στην έρημο. Ήταν επικεφαλής του λαού Ισραήλ στις μάχες εναντίων των Αμαλικητών (Εξοδος ΙΖ : 9). Ήταν μαζί με το Μωυσή στο όρος Σινά (Έξοδος ΚΔ : 13), και ήταν ένας από τους 12 κατασκόπους (Αριθμοί ΙΓ : 8-13). Σύμφωνα με τον ιστορικό Ιώσηπο στα 85 του χρόνια διαδέχθηκε το Μωυσή. Η αρχηγία του πάνω στο λαό Ισραήλ κράτησε 25 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 110 χρόνων. Υπήρξε μεγάλος πολεμιστής και μεγάλος αγωνιστής της προσευχής και εδώ οφείλονται οι μεγάλες επιτυχίες του. Κάθε φορά ερχόταν ενώπιον του Κυρίου για να λάβει οδηγίες για το πώς πρέπει να ενεργήσει. Τι να κάνω Κύριε, να επιτεθώ; Τι να κάνω;  

       Ανέλαβε την αρχηγία του στρατεύματος σ’ ένα κρίσιμο στάδιο της πορείας του λαού. Η διάβαση της ερήμου είχε φθάσει στο τέλος και επρόκειτο ο λαός να περάσει τον Ιορδάνη για να κατακτήσει τη γη της επαγγελίας, εκδιώκοντας τις επτά φυλές που την κατοικούσαν εκεί: Χαναναίους, Χετταίους, Ευαίους, Φερεζέους, Γεργεσαίους, Αμορραίους και τους Ιεβουσαίους (Ιησούς του Ναυή Γ : 10), επτά φυλές μεγαλύτερες και δυνατότερες από το λαό Ισραήλ. (Δευτερονόμιο Ζ : 1). 

      Μεγάλο το έργο που αναλάμβανε να φέρει εις πέρας. Ας προσέξουμε όμως δεν θα αποβλέπουμε κάθε φορά στο πόσο μεγάλο είναι το έργο, αλλά στο πόσο μεγάλος είναι Εκείνος που μας καλεί να εκτελέσουμε το έργο. Η υπόσχεση του Θεού είναι : «δεν θα σε αφήσω …… δεν θα σε εγκαταλείψω», ήταν μια υπόσχεση προς τον Ιησού του Ναυή, είναι όμως και μία διαχρονική υπόσχεση του Θεού, σε κάθε δικό Του παιδί. «Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μη ελεήσει το τέκνον της κοιλίας αυτής; αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως δεν θέλω σε λησμονήσει» {Ησαΐας ΜΘ (49), εδ. 15}.     

     Στην ίδια φάση που βρισκόταν ο λαός Ισραήλ, όταν ο Ιησούς του Ναυή ανέλαβε την αρχηγία, βρίσκεται και ο κάθε πιστός άνθρωπος σήμερα. Η Χαναάν είναι τα επουράνια, είναι η πόλη της οποίας «τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός». (Εβραίους ΙΑ : 10). Σ’ αυτήν την πόλη θα μπούμε με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού κάτω από την οδηγία του αρχηγού μας του Ιησού Χριστού, ο οποίος για μας πέθανε και ανέστη και βρίσκεται ήδη στον ουρανό, «καθεζόμενος εκ δεξιών του πατρός», απ’ όπου θα έρθει να μας παραλάβει. 

     Πώς πρέπει να σταθούμε ως πιστοί μέχρι να έρθει ο Χριστός; Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει «να αγωνιστούμε τον αγώνα της πίστεως, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια, ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να αντισταθούμε, έως αίματος στην αμαρτία» (Εβραίους Θ : 22), για να μπούμε θριαμβευτές στη γη που ο Θεός μας έχει υποσχεθεί ως κληρονομιά μας. 

      Ο Ιορδάνης ήταν ένα φραγμός που χώριζε το λαό από τη γη της επαγγελίας. Για να μπει στη γη ο λαός, έπρεπε να περάσει από τον Ιορδάνη. Η χάρη του Θεού μας έδωσε τον ουρανό, αλλά για να μπούμε εκεί, θα πρέπει να περάσουμε μέσα από το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Σε κάθε βήμα που κάνουμε ο εχθρός είναι εκεί. Προσπαθεί με τα όργανά του να μας απογοητεύσει, να μας εκτρέψει, για να ακυρώσει όλα εκείνα τα οποία ο Θεός μας έχει υποσχεθεί. Όμως πόσο παρήγορη είναι η υπόσχεση του Θεού. «δεν θέλει δυνηθεί άνθρωπος να σταθεί εναντίον σου, πάσας τα ημέρας της ζωής σου» (Α΄ 5). 

     Ο Ιησούς του Ναυή παραλαμβάνει την ηγεσία του Λαού Ισραήλ μετά το θάνατο του Μωϋσή, όμως ουσιαστικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων είναι ο Θεός. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά το βιβλίο του Ιησού του Ναυή. Ακούμε το Θεό να του λέει : «ο δούλος μου ο Μωυσής πέθανε». Είναι σημαντικό. Από μόνο του γεννά φόβο, αβεβαιότητα, κλονισμό. Ο Μωυσής ήταν εκείνος που είχε καλέσει ο Θεός και του είχε δώσει τη μεγάλη υπόσχεση για την είσοδο του λαού στη γη της επαγγελίας. Ήταν εκείνος που τους είχε βγάλει από την Αίγυπτο, τους είχε οδηγήσει μέσα από την έρημο. Τώρα ο Μωυσής πέθανε και πέθανε στην πιο κρίσιμη ώρα, λίγο πριν ο λαός μπει στην γη των υποσχέσεων του Θεού. Όμως ο Θεός συνεχίζει : «… ετοιμάσου τώρα εσύ και όλος ο Λαός να διαβείτε τον Ιορδάνη που είναι μπροστά σας και να μπείτε στη χώρου που δίνω σ’ εσάς τους Ισραηλίτες». 

      Μπορεί ο Μωυσής να πέθανε, όμως η πορεία προς τη γη της επαγγελίας δε σταματά. Η υπόσχεση του Θεού προς το λαό Του δεν ακυρώνεται. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να αναστείλει τα σχέδια του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος πέθανε το 67 μ.Χ, όμως το 2016 μ.Χ. «ο λόγος του Σταυρού» (Α΄ Κορινθίους Α : 18) συνεχίζει να κηρύττεται. Πολλοί άλλοι έχουν πάρει τη σκυτάλη, μέσα στο στίβο του Θεού και τρέχουν το δικό τους μίλι. Ο Θεός παραμένει πιστός ως προς τις υποσχέσεις Του, δε θα αλλάξει σχέδια. Να γιατί δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε σε ανθρώπους. Το έργο του Θεού δεν εξαρτάται από κανέναν άνθρωπο. Έφυγε ο ένας ηγέτης, ο Θεός καλεί άλλον για να συνεχίσει το έργο. Καλεί εσένα. Αν αρνηθείς, πάλι δε θα ακυρωθεί το έργο, γιατί ο Θεός είναι ικανός από τις πέτρες να εγείρει τέκνα στον Αβραάμ (Ματθαίος Γ : 9). 

      Στο φόβο και στην αβεβαιότητα του λαού μετά το θάνατο του Μωυσή ο Θεός απαντά : «όπως υποσχέθηκα στο Μωυσή, σας δίνω κάθε τόπο όπου θα πατούν τα πόδια σας» (εδ.3). Ο Θεός επαναλαμβάνει στο λαό τις υποσχέσεις που είχε δώσει στο Μωυσή. Ο Θεός μένει πιστός στις υποσχέσεις του. Μπορεί πολλές φορές να νομίζουμε ότι ο Θεός ξέχασε ή ότι άργησε κλπ να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του. Όμως ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μας και εκπληρώνει το θέλημά του στο χρόνο που εκείνος έχει επιλέξει. 

    "Εγώ θα είμαι μαζί σου, όπως ήμουν και με το Μωυσή, δεν θα σε αφήσω και δεν θα σε εγκαταλείψω" (εδ.5). Όπως ήμουν παρών με το Μωυσή, έτσι θα είμαι και με σένα. Βλέπουμε τη σιγουριά του Θεού σε όλο της το μεγαλείο. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η μεγάλη διαβεβαίωση του Θεού στον πιστό άνθρωπο. «Θα είμαι μαζί σου πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος». (Ματθαίος ΚΗ : 20). Και επειδή ο Θεός είναι πιστός στις βουλές του και τις υποσχέσεις του, ο Ιησούς του Ναυή και ο κάθε πιστός άνθρωπος δε θα πρέπει να φοβάται, αλλά να είναι θαρραλέος και δυνατός. 

        «Δεν θέλει απομακρυνθεί τούτο το βιβλίο του νόμου από του στόματός σου, αλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχεις να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ, διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως» (εδ.8). 

      Εδώ ο Θεός ζητάει από τον Ιησού του Ναυί να μελετά το Λόγο Του ημέρα και νύκτα. (η αναφορά γίνεται για τα 5 πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο). Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο άνθρωπος αυτός ήξερε το νόμο του Θεού περισσότερο από κάθε άλλον Ισραηλίτη, γιατί είχε ανάγκη να συνεχίζει να τον μελετά με τόσο πάθος, με τόση συνέπεια; Η απάντηση δίνεται στο ίδιο εδάφιο. «Για να προσέχεις να κάνεις κατά πάντα, όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ». Μόνο μέσα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, μπορεί να γνωρίζει κανείς το θέλημα του Θεού και να υπάρχει σωστός προσανατολισμός και δύναμη για υπακοή σ’ Αυτόν. Χρειάζεται συνεχή επαφή με το Λόγο του Θεού, για να μπορούμε να σταθούμε, όπως ο Θεός μας θέλει. 

      Τι είναι ο Λόγος του Θεού; Είναι οι υποθήκες του Θεού προς τον άνθρωπο, για να μπορέσει να σταθεί και να νικήσει σε τούτη τη ζωή. Πάνω απ’ όλα είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ : 68). Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους», κεφ. Α, εδ. 16, αναφέρει: «δεν αισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού επειδή είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα». Επίσης συμβουλεύει τον Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». (Β΄ Τιμοθέου Γ : 16-17). 

Ο Λόγος του Θεού είναι τροφή. «είναι γεγραμμένον, με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού». (Ματθαίος Δ : 4). Και στην επιστολή Α΄ Πέτρου, κεφ. Β, εδ. 2 συμπληρώνει: «επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού». 

Ο Λόγος του Θεού είναι αλήθεια. Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΖ, εδ. 14-17, ο ίδιος ο Κύριος προσευχόμενος αναφέρει: 

14 Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου, και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. 

15 Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού. 

16 Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. 

17 Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. 

      Ο Λόγος του Θεού αναγεννά τον άνθρωπο: «επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα». (Α΄ Πέτρου Α : 23) και στο εδ. 25 αναφέρεται: «ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς». 

Ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός. «Τα λόγια του Κυρίου είναι λόγια καθαρά αργύριον δεδοκιμασμένον εν πηλίνω χωνευτηρίω, κεκαθαρισμένον επταπλασίως». (Ψαλμός ΙΒ : 6), «Ο λόγος σου είναι κεκαθαρισμένος σφόδρα διά τούτο ο δούλός σου αγαπά αυτόν». (Ψαλμός ΡΙΘ : 140). 

Ο Λόγος του Θεού είναι φώς. «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». (Ψαλμός ΡΙΘ : 105), «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών». (Β΄ Πέτρου Α : 19). 

Ο Λόγος του Θεού είναι η χαρά μας, η τρυφή μας. «εάν ο νόμος σου δεν ήτο η τρυφή μου, τότε ήθελον χαθή εν τη θλίψει μου». (Ψαλμός ΡΙΘ : 92). 

      Όλα τα βιβλία μπορούν να μορφώσουν τον άνθρωπο, η Βίβλος όμως, που είναι ο Λόγος του Θεού, μπορεί να τον μεταμορφώσει σε μια νέα ζωή. 

       Μέσα από τη μελέτη ο Θεός θα μας στηρίξει με το Πνεύμα Του το Άγιο. Θα μας δώσει θάρρος, θα μας ελέγξει, θα μας θυμίσει τι πρέπει να κάνουμε, θα μας κάνει σταθερούς και καρποφόρους και πάνω απ’ όλα θα μας φυλάξει από την ώρα του πειρασμού, από την αμαρτία. Έτσι θα ευοδώνεται η οδός μας, ο καθημερινός μας αγώνας. Στον ψαλμό ΡΙΘ (119), εδ. 9 – 11 αναφέρεται: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού, φυλάττων τους λόγους σου. Εξ όλης της καρδίας μου σε εξεζήτησα, μη με αφήσης να αποπλανηθώ από των προσταγμάτων σου. Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου, δια να μη αμαρτάνω εις σε». 

      Η υπακοή στο Θεό περνάει μέσα από τη συνεχή, συστηματική μελέτη του Λόγου Του. Καθώς ο πιστός άνθρωπος μελετά το Λόγο του Θεού, το Πνεύμα το Άγιο τον ελέγχει, τον διδάσκει, τον ενθαρρύνει, του θυμίζει ότι έχει ανάγκη για να σταθεί στην πίστη και τον αγιασμό και πάνω απ’ όλα τον οδηγεί στο σωστό δρόμο. Κάνει τον άνθρωπο να καταλαβαίνει τη φωνή του Θεού. Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΡΙΘ (119), εδ. 105 αναφέρει: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». Στον ίδιο ψαλμό και στα εδ. 9-11 αναφέρει: "Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου". 

      Στον Α΄ ψαλμό αναφέρεται: Εκείνος που μελετά το Λόγο του Θεού ημέρα και νύχτα θα είναι όπως το δένδρο που έχει φυτευτεί κοντά σε ρυάκια υδάτων. «Και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή». 

    Ο Ιησούς του Ναυή είχε αναλάβει πολύ μεγάλες ευθύνες και κανένας δεν ήταν πιο απασχολημένος απ’ αυτόν. Όμως η σχέση του με το Λόγο του Θεού θα έπρεπε να είναι αναλλοίωτη και αναντικατάστατη. Έχουμε συνηθίσει να μελετάμε αποσπασματικά, όταν προλάβουμε, όσο προλάβουμε και τα αποτελέσματα είναι φανερά. Δεν έχουμε επιτυχίες, δεν φερόμαστε με σύνεση, δεν έχουμε αντιστάσεις κατά της αμαρτίας, δεν συγχωρούμε τους άλλους, δεν είμαστε ταπεινοί και δεν έχουμε υπομονή. 

    Πρόσφατα κάποιοι πατριώτες μας πρώτευσαν στους ολυμπιακούς αγώνες της Βραζιλίας και πήραν το χρυσό μετάλλιο. Αλήθεια μήπως νομίζετε ότι οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν στο γυμναστήριο όταν άδειαζαν, όταν δεν είχαν δουλειά να κάνουν; Μήπως πήγαιναν μια φορά την εβδομάδα, για να προπονηθούν; Ασφαλώς όχι. Πήγαιναν κάθε μέρα και για ατέλειωτες ώρες με συνέπεια και αγωνίζονταν σκληρά. Γι’ αυτό πρώτευσαν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το Λόγο του Θεού. Λίγη μελέτη, όταν μπορούμε και αν μπορούμε δεν μας ωφελεί σε τίποτα. Ο Θεός που θέλει να είμαστε νικητές κατά της αμαρτίας και του κακού μας προτρέπει: «αλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα». 

      Ο Λόγος του Θεού είναι το μόνο επιθετικό όπλο του Χριστιανού. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους», κεφ. Σ, εδ. 17, αναφέρει: «λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού». Αλίμονο αν βγούμε στον πόλεμο τούτης της ζωής χωρίς η μάχαιρα που μας έχει δώσει ο Θεός να είναι τροχισμένη μέσα από την καθημερινή μελέτη. 

    Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή, για να αυξηθεί πνευματικά η εκκλησία. Η αύξησή της εξαρτάται από την καθημερινή πνευματική αύξηση των μελών της (Εφεσίους Δ : 16). Η πνευματική αύξηση περνάει μέσα από τη μελέτη του Λόγου του Θεού. Αν θέλουμε να δούμε τη δύναμη του Θεού μέσα στη ζωή μας, κάθε ευλογία, κάθε χαρά, ας μην επιτρέπουμε να απομακρύνεται το βιβλίο τούτο μέσα από τη ζωή μας, αλλά να το μελετάμε ημέρα και νύχτα υπακούοντας στην οδηγία του Θεού. ---

ΙΕΡΙΧΩ.

 βιβλίο "Ιησούς του Ναυή",  κεφ. Σ/6,  εδ. 1 – 5.

1 Η δε Ιεριχώ ήτο συγκεκλεισμένη και ωχυρωμένη εξ αιτίας των υιών Ισραήλ ουδείς εξήρχετο και ουδείς εισήρχετο. 

2 Και είπε Κύριος προς τον Ιησούν, Ιδού, παρέδωκα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύϊ. 

3 Και θέλετε περιέλθει την πόλιν, πάντες οι άνδρες του πολέμου, κύκλω της πόλεως άπαξ ούτω θέλεις κάμνει εξ ημέρας. 

4 Και επτά ιερείς θέλουσι βαστάζει έμπροσθεν της κιβωτού επτά σάλπιγγας κερατίνας και την εβδόμην ημέραν θέλετε περιέλθει την πόλιν επτάκις και οι ιερείς θέλουσι σαλπίζει με τας σάλπιγγας. 

5 Και όταν σαλπίσωσι με την κερατίνην επεκτείνοντες, καθώς ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, πας ο λαός θέλει αλαλάξει μέγαν αλαλαγμόν, και θέλει καταπέσει το τείχος της πόλεως υφ' εαυτό, και ο λαός θέλει αναβή, έκαστος κατ' ενώπιον αυτού. 

 βιβλίο Ιησούς του Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 9. 

"Δεν σε προστάζω εγώ; Γίνε ισχυρός και ανδρείος μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις επειδή, μαζί σου είναι ο Κύριος ο Θεός σου, όπου κι αν πας"\. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο λαός Ισραήλ, συνεχίζοντας την πορεία του για την κατάκτηση της υποσχόμενης από το Θεό γης Χαναάν, έχει ήδη περάσει τον Ιορδάνη ποταμό και βρίσκεται στη Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα στην περιοχή Γάλγαλα. Τα γεγονότα συμβαίνουν 1.400 χρόνια προ Χριστού, 3.400 χρόνια από σήμερα. Μπροστά τους και σε απόσταση 9 χιλ. βρίσκεται η πόλις Ιεριχώ. Ο λαός θα έπρεπε να καταλάβει την Ιεριχώ, για να εξασφαλίσει τα νότα του και να μπορέσει να συνεχίσει με ασφάλεια την πορεία του προς τη γη της επαγγελίας. 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι υπήρξαν τρεις Ιεριχώ. 

     Η πρώτη ήταν την εποχή του Ιησού του Ναυή και βρισκόταν 34 χιλ. Β.Α. της Ιερουσαλήμ. Ήταν μια πόλη βασιλική μέσα στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Η δεύτερη Ιεριχώ είναι στην εποχή του Χριστού. Εδώ ο Κύριος θεράπευσε τον τυφλό Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 46-52) και συνάντησε τον τελώνη, τον Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτή η πόλη καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 230 μ.Χ. και είχε κτιστεί σε απόσταση 1.500 μ από την παλιά. Σήμερα υπάρχει η σύγχρονη Ιεριχώ, η οποία έχει 40.000 κατοίκους και λέγεται στα Αραβικά Ελ. Ριχά. 

    Ο λαός λοιπόν βρίσκεται μπροστά στα τείχη της Ιεριχώ με σκοπό να καταλάβει την πόλη. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, το εμπόδιο είναι ανυπέρβλητο, είναι ανθρωπίνως ακατόρθωτο και αυτό το είχαν ομολογήσει πριν από σαράντα χρόνια, οι δέκα από τους δώδεκα κατασκόπους που είχε στείλει ο Μωυσής, για να κατασκοπεύσουν τη γη με σκοπό να την κατακτήσουν. (βιβλίο Αριθμών ΙΓ/13: 28-31). Τότε δεν προχώρησαν, φοβήθηκαν από τους υιούς Ανάκ. Στην ουσία δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού, έδειξαν απιστία. Το αποτέλεσμα ήταν, ενώ βρισκόταν έξω από την πόλη, χρειάστηκε να περιφερθούν στην έρημο εξαιτίας της απιστίας τους, για σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Αριθμοί ΙΔ/14: 23). Πόσο συντριπτικά είναι τα αποτελέσματα της απιστίας μέσα στη ζωή μας! Αναγκάζουν το Θεό να  αλλάξει τα σχέδιά Του για μας. 

      Μετά από ανασκαφές που έγιναν από το 1929 έως 1936 διαπιστώθηκε ότι τα περίφημα τείχη της Ιεριχώ ήταν διπλά. Το εσωτερικό τείχος είχε πλάτος 4 μ. και το εξωτερικό 2 μ. Το μέσα από το έξω απείχε 5 μ. Το ύψος των τειχών ήταν 10 μ. Ήταν χτισμένα με τούβλα 30 – 60 εκατοστών δεμένα με λάσπη και ασβέστη. Δεν καταρρίπτονται αυτά τα τείχη με τις ανθρώπινες δυνάμεις και στρατηγικές.

    Στην καθημερινή χριστιανική μας πορεία ποτέ δε θα λείψουν τα μεγάλα, τα ανυπέρβλητα εμπόδια. Τα βάζει στο δρόμο μας ο εχθρός, για να μας φοβίσει και να ακυρώσει τους στόχους μας και βεβαίως τα επιτρέπει ο Θεός, για να γνωρίσει πόσο Τον εμπιστευόμαστε. Το θέμα είναι πώς πολεμάμε σαν Εκκλησία, σαν άτομα; Πώς κατακτάμε και «καταστρέφουμε» τα μεγάλα εμπόδια που ο εχθρός της ψυχής τοποθετεί στην πορεία μας, για να εμποδίσει την υλοποίηση των σχεδίων του Θεού μέσα στη ζωή μας; Πόσες φορές ο πιστός άνθρωπος μπροστά στο «εμπόδιο» πανικοβάλλεται, στρέφεται προς τα πίσω και απιστεί στο Θεό και τη δύναμή Του; Άραγε τι μπορεί να κάνει ο Θεός μέσα στη ζωή μου με μια τέτοια συμπεριφορά; Ο Κύριος δεν μπόρεσε να κάνει πολλά θαύματα στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ εξαιτίας της απιστίας των συγχωριανών Του (Λουκάς ΙΓ/13: 18). Η ψυχή, που έχει γνωρίσει τη δύναμη του Θεού και έχει θέσει την ελπίδα της σ’ Αυτόν και η οποία βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, δεν κάμπτεται από τα εμπόδια, όσο μεγάλα, όσο απειλητικά και αν υψώνονται, γιατί δεν αποβλέπει στο "φαινόμενο", αλλά αποβλέπει στη δύναμη του Θεού. 

      Ένα και μοναδικό είναι το όπλο που θα εκπορθήσει τα ανυπέρβλητα «εμπόδια» του εχθρού και ο Λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: «δια πίστεως έπεσον τα τείχη της Ιεριχώ, αφού εκυκλώθησαν επί επτά ημέρας» (Εβραίους ΙΑ/11: 30). Δεν έπεσαν τα τείχη με τη σοφία των ανθρώπων ή με τη δύναμή τους ή με κάποιο άλλο μέσο, έπεσαν με την πίστη στο Θεό. 

    Πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και ταυτόχρονα παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτόν μας. Μπορεί τα τείχη (τα προβλήματα) να υψώνονται μέχρι τον ουρανό, όμως αυτό για την πίστη δε λέει τίποτα. Η πίστη μια μόνον έκφραση γνωρίζει : «επί τω λόγω σου Κύριε» (Λουκάς Ε/5: 5). Η πίστη αποβλέπει αποκλειστικά στη δύναμη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «δια να είναι η πίστη σας, ουχί δια της σοφίας των ανθρώπων, αλλά δια της δυνάμεως του Θεού» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 3-5). 

    Να λοιπόν πως θα πρέπει να δίδονται οι μάχες στην καθημερινή μας ζωή. Να πώς πρέπει να σταθούμε μπροστά στα ανθρωπίνως ακατόρθωτα και αξεπέραστα και ανίκητα προβλήματα. Εάν ο Ισραήλ έλεγε: "Πολύ καλά η δύναμη να είναι του Θεού, αλλά ας συγκεντρωθούμε για να βρούμε τα μέσα να καταρρίψουμε τα τείχη της Ιεριχώ, να δούμε ποια η γνώμη των στρατηγών για την διάταξη του στρατεύματος και για τον τρόπο επίθεσης κατά του εχθρού", τότε τι θα συνέβαινε τις επόμενες ημέρες; Ούτε μια πέτρα δε θα μετακινείτο από εκείνα τα απόρθητα τείχη. 

     Όμως ο Ιησούς του Ναυή δε συμβουλεύεται κανέναν από τους ανθρώπους. Έχει λάβει οδηγίες από τον Κύριο και σε αυτές αποκλειστικά στηρίζεται. Μέσα στις οδηγίες του ο Κύριος έχει συμπεριλάβει τα πάντα. Πορεία μία φορά την ημέρα γύρω από την πόλη και την έβδομη μέρα επτά φορές. 

    Όλα αυτά ο κοινός ανθρώπινος νους αδυνατεί να τα καταλάβει. Είναι δυνατόν ποτέ τα τείχη να πέσουν με πορείες, με σάλπιγγες και με ανθρώπινες κραυγές; Στο βιβλίο του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΝΕ/55, εδ. 8) αναφέρεται : «Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος». Οι δρόμοι, οι σκέψεις μου, τα σχέδιά μου δεν είναι όπως τα δικά σας, λέει ο Κύριος. Ο Θεός είναι έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα και γι’ αυτό οι λύσεις που προτείνει πολλές φορές είναι έξω από την ανθρώπινη λογική. Την πίστη θέλει να διαπιστώσει ο Θεός στον άνθρωπο και από τη στιγμή που θα τη βρει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τότε όλα είναι δυνατά. 

      Όταν βαδίζεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, ποτέ δε θα λείψουν από τη ζωή σου τα αρνητικά σχόλια των ανθρώπων. Φανταστείτε τι ειρωνεία θα είχε εισπράξει από τους ανθρώπους ο Νώε, καθώς έφτιαχνε επί 120 χρόνια την κιβωτό. "Φτιάχνεις καράβι στο βουνό Νώε; Τρελάθηκες, πως κατάντησες…. κλπ". Μα είναι εντολή του Θεού, θα έλεγε ο Νώε και θα αύξανε τα ειρωνικά χαμόγελα των ανθρώπων. Οι κάτοικοι της Ιεριχώ, καθώς θα έβλεπαν τους στρατιώτες να βαδίζουν γύρω από την πόλη θα τους χλεύαζαν και ίσως  θα έλεγαν: "Πού πάτε; Έτσι πέφτουν τα τείχη, με βόλτες; Δειλοί, που φοβάστε να πολεμήσετε". Όμως παρατηρούμε ότι ο λαός δεν αποβλέπει πουθενά, σε κανένα κάλεσμα, σε καμία πρόκληση του εχθρού και συνεχίζει να προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού.

        Ο Ιησούς του Ναυή δεν πληροφορεί το λαό ούτε πόσες φορές θα περπατήσουν γύρω από την πόλη, ούτε τι θα συμβεί στο τέλος της 7ης μέρας, ούτε τι θα συμβεί μετά, αφού φωνάξουν. Τις οδηγίες τις έπαιρναν σε καθημερινή βάση. Μετά την πορεία επέστρεφαν στα Γάλγαλα, όπου ήταν τόπος λατρείας του Θεού. Αυτή η πορεία συνεχίστηκε για έξι ημέρες και την έβδομη μέρα για επτά φορές. Τι παράξενα πράγματα, θα έλεγε κανείς είναι τούτα. Έτσι ακριβώς παράλογο φάνηκε και στο Σύρο στρατηγό Νεεμάν το να πάει να βουτήξει επτά φορές στον Ιορδάνη ποταμό, για να γίνει καλά από τη λέπρα που τον βασάνιζε. Η απορία του ήταν: Τόσα ποτάμια υπήρχαν στην πατρίδα του, έπρεπε να πάει εκεί για να λουστεί; «ο Αβανά και ο Φαρφάρ, ποταμοί της Δαμασκού, δεν είναι καλύτεροι υπέρ πάντα τα ύδατα του Ισραήλ; δεν ηδυνάμην να λουσθώ εν αυτοίς και να καθαρισθώ; Και στραφείς, ανεχώρησε μετά θυμού». (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Γιατί τα ζητάει όλα αυτά ο Θεός; Τα ζητάει, γιατί τα μεγάλα κάστρα όπως είναι η αμαρτία δεν μπορούν να πέσουν γύρω μας χωρίς τη συμμετοχή τη δική μας και χωρίς την τέλεια υπακοή μας. 

      Η πίστη ήταν η δύναμη εκείνη που τους έκανε να δείξουν υπακοή και να περιέλθουν 13 φορές την πόλη χωρίς κανένα θετικό σημάδι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους αναφέρει: «πίστη σημαίνει σιγουριά για αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι’ αυτά που δε βλέπουμε». Κανένας τείχος αμαρτίας δε θα πέσει, αν δεν το πλησιάσουμε και δεν το περικυκλώσουμε με ακράδαντη πίστη. 

       Όταν ο Θεός ζήτησε να περιέρχονται σιωπηλοί γύρω από την πόλη, δεν το έκανε για να μην τους πάρουν είδηση οι κάτοικοι της Ιεριχώ, το έκανε για να δοκιμάσει την πίστη τους σε κάτι απλό, αλλά τόσο δύσκολο! Πολλές φορές η πίστη μας αποτυγχάνει σ’ αυτά τα απλά πράγματα. Δεκατρείς φορές τα ίδια πράγματα, η ίδια πορεία, αλλά ο λαός συνεχίζει υπομονετικά. Μερικές φορές ο Θεός μας καλεί με πίστη να περιμένουμε και να περπατάμε στον ίδιο πολύ περπατημένο και βαρετό δρόμο, δίχως να μας δίνει σημάδια για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. 

     Όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, δεν του υποσχέθηκε προκαταβολικά ότι θα του τον έδινε πίσω. Όμως ο Αβραάμ προχώρησε δια πίστεως μέχρι το σημείο της θυσίας, έχοντας ένα σκοπό, την πλήρη υπακοή στο θέλημα του Θεού (Γένεση ΚΒ/22: 1-13) μέχρι που ήρθε η ώρα της επέμβασης του Θεού. Δια πίστεως προχώρησε ο Δαυίδ εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45). Δια πίστεως ο Δανιήλ δέχτηκε να τον ρίξουν στα λιοντάρια παρά να προσκυνήσει τα είδωλα (Δανιήλ Σ/6: 16). 

      Δεκατρείς ολόκληρους κύκλους έκαναν γύρω από την Ιεριχώ, που καμία διαφορά δεν υπήρχε μεταξύ τους. Κάθε μέρα γινόταν η ίδια μονότονη διαδρομή. Η πίστη μετατρέπει κάθε κύκλο σε βεβαιότητα ότι η πόλη θα έπεφτε, ακόμα και αν κανένα σημάδι δεν το μαρτυράει γύρω μας, ακόμα και αν όλα φαίνονται αδύνατα και αρνητικά. Θα πρέπει η πίστη μας να είναι τέτοια, που ακόμα και η φαινομενική αποτυχία να μας ισχυροποιεί πιο πολύ και να μας κάνει πιο δυνατούς. Πρώτη μέρα, δεύτερη μέρα, ….. έκτη, έβδομη μέρα, έχει ήδη αρχίσει ο έβδομος γύρος και κανένα αποτέλεσμα δεν φαίνεται να υπάρχει. Αλήθεια πόσες φορές εγκαταλείψαμε τον αγώνα, την «πορεία» γύρω από κάποιο «απόρθητο φρούριο», επειδή δε βλέπαμε σημεία επέμβασης του Θεού, απογοητευτήκαμε, κουραστήκαμε, δεν αντέξαμε, δεν δείξαμε υπακοή μέχρι τέλους και αγνοήσαμε την προτροπή του Κυρίου: «ο υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή» (Μάρκος ΙΓ/13: 13). Τελικά υποχωρήσαμε, γιατί απιστήσαμε, γιατί θεωρήσαμε άσκοπο τον αγώνα μας. 

      Η πίστη η αληθινή, η ανυπόκριτη θα φανεί μέσα στη φουρτούνα της ζωής. Άλλωστε γι’ αυτό ο Θεός θα επιτρέψει τη φουρτούνα, για να φανούν οι δόκιμοι. Όταν ο αέρας δυναμώνει, φουρτούνα αυξάνεται, η βάρκα κλυδωνίζεται, όταν όλα γύρω είναι μαύρα και ανθρωπίνως τίποτα δεν είναι δυνατό, τότε τι θα κάνουμε; 

1/ Θα τρέξουμε, όπως έκαναν οι μαθητές απελπισμένοι, νικημένοι, φοβισμένοι να του πούμε: «Κύριε χανόμαστε» και μάλιστα να Του ρίξουμε και ευθύνες «δεν σε μέλλει» (Μάρκος Δ/4: 38). Εάν έτσι ενεργήσουμε, μια θα είναι η απάντηση του Κυρίου. «γιατί είστε δειλοί, ολιγόπιστοι;» (Ματθαίος Η/8: 26). Αλήθεια πόσο προσβλητικό είναι τούτο για την ψυχή!

2/ Όμως υπάρχει ένας άλλος τρόπος, για να αντιδράσουμε, ο δρόμος της απόλυτης εμπιστοσύνης. Θα επαναπαυτούμε στην παρουσία Του, έχοντας την απόλυτη βεβαιότητα ότι, επειδή Αυτός είναι μέσα στη βάρκα της ζωής μας θα είμαστε πάντοτε ασφαλείς. 

      Κάποτε οι μαθητές υπέβαλαν στον Κύριο ένα ερώτημα: «και τις δύναται να σωθεί». Ο δε είπε: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 24-27). Όσοι έχουμε περάσει τα "αναγεννητικά" νερά του Ιορδάνη, γνωρίσαμε και λατρεύουμε το Θεό στα "Γάλγαλα", καλούμαστε να μη μείνουμε εκεί, αλλά να σηκωθούμε, να περπατήσουμε και να κυριεύσουμε την κληρονομιά που μας ανήκει, που μας έχει δοθεί από ο Θεό, γκρεμίζοντας τα κάστρα της αμαρτίας, όσο μεγάλα, όσο απόρθητα και αν φαίνονται. Εάν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Θεός θα έρθει για να προσθέσει το «μπορώ» μέσα στη ζωή μας. 

       Πόση δύναμη δίνει μέσα στη ζωή μας: «παρέδωσα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύει». Μπροστά στην αληθινή πίστη κανένα οχυρό, κανένα φρούριο, κανένα εμπόδιο δε μπορεί να σταθεί. 

         Ιησούς του Ναυί, κεφ. Σ/6, εδ. 20,21. 

20 Και ο λαός αλάλαξε, όταν σάλπισαν με τις σάλπιγγες και καθώς ο λαός άκουσε τη φωνή των σαλπίγγων, τότε ο λαός αλάλαξε έναν μεγάλο αλαλαγμό, και το τείχος κατέπεσε από τη βάση του, και ο λαός ανέβηκε στην πόλη, κάθε ένας κατευθείαν μπροστά του, και κυρίευσαν την πόλη. 

21 Και εξολόθρευσαν με μάχαιρα όλους όσους ήσαν μέσα στην πόλη, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέροντες, και βόδια, και πρόβατα, και γαϊδούρια.

        Ιησούς του Ναυή, κεφ. Ι/10, εδ. 40. 

       Μ' αυτό τον τρόπο ο Ιησούς πάταξε ολόκληρη την ορεινή γη, και τη μεσημβρινή, και την πεδινή, και την Ασδώθ, και όλους τούς βασιλιάδες τους δεν άφησε υπόλοιπο, αλλά εξολόθρευσε κάθε τι που είχε πνοή, καθώς ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ, είχε προστάξει. 

        Δευτερονόμιο, κεφ. Ζ/7, εδ. 1-2. 

1 Οταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη, στην οποία πηγαίνεις για να την κληρονομήσεις, και εκδιώξει από μπροστά σου πολλά έθνη, τους Χετταίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από σένα 

2 και όταν ο Κύριος ο Θεός σου τούς παραδώσει μπροστά σου, θα τους πατάξεις θα τους εξολοθρεύσεις κατά κράτος δεν θα κάνεις συνθήκη μαζί τους ούτε θα δείξεις σ' αυτούς έλεος.

      Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια βλέπουμε να εγείρονται μεγάλα ερωτήματα. Πώς μπορεί να κατανοηθεί μια τέτοια συμπεριφορά του δίκαιου Θεού της Αγάπης και του Ελέους; (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 4), ενός Θεού που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34). Δεν αγαπάει τον ένα λαό και μισεί τον άλλο, αφού όλοι οι λαοί είναι δημιουργήματά Του. Αυτό μας λέει ο Λόγος του Θεού, αυτή είναι η εικόνα που έχουμε για το Θεό. Από την άλλη διαβάσαμε οδηγίες του Θεού στην οποίες απουσιάζει παντελώς το Έλεος και οι οποίες διακρίνονται για την ιδιαίτερη σκληρότητά τους. Όλα αυτά κρύβουν μίσος εναντίον ανθρώπων, κρύβουν εθνικισμό εναντίον άλλων φυλών; Σαν Χριστιανοί σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να έχουμε τέτοια αισθήματα εναντίον άλλων φυλών ή ανθρώπων. Υπάρχει η αντίληψη μέσα στις τάξεις των Εκκλησιών ιδιαίτερα της Αμερικής ότι ο φυσικός Ισραήλ είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού και ότι η Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, είναι μια παρένθεση μέσα στην παγκόσμια ιστορία για τη σωτηρία και άλλων ψυχών. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Θεός δεν έχει κανένα εκλεκτό φυσικό λαό, διότι, αν έχει έναν λαό εκλεκτό, τότε οι άλλοι απορρίπτονται, είναι υποδεέστεροι. Αυτός ο λαός θα πρέπει να είναι κυρίαρχος πάνω στους άλλους. Ο Θεός δεν εθνικοποιείται, δεν ανήκει σε κάποιο από τους υπάρχοντες λαούς της γης.

       Ο πνευματικός λαός του Θεού είναι η Εκκλησία Του, το «μυστήριο των αιώνων» (Εφεσίους Γ/3: 9). Έχει τη νύμφη Του για την οποία άφησε τη δόξα Του, για την οποία ήρθε στη γη, για να την υπηρετήσει, για την οποία πέθανε και αναστήθηκε και για την οποία θα έρθει και πάλι για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην ουράνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο λαός αυτός του Θεού αποτελείται από όλους τους Αγίους όλων των εποχών, οι οποίοι ψάλλουν τη νέα ωδή και λένε: «Άξιος είσαι να λάβεις το βιβλίο και να ανοίξεις τις σφραγίδες αυτού, διότι εσφάγης και αγόρασες ημάς εις τον Θεόν, δια του αίματός σου, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και Έθνους και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών Βασιλείς και Ιερείς και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης» (Αποκάλυψη Ε/5: 9-10). 

      Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η τόσο σκληρή στάση του Θεού της Αγάπης απέναντι στους κατοίκους της Ιεριχώ; Ο ίδιος ο Θεός διακηρύττει: «Δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει και να σωθεί» (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 32). Γιατί λοιπόν ο Θεός έδωσε τόσο σκληρές οδηγίες εναντίον ενός λαού, τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει; Μήπως ο λαός Ισραήλ ήταν καλύτερος από αυτούς. Ο Θεός στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ.6) τους διευκρινίζει το εξής : «Γνώρισον λοιπόν ότι ο Κύριος ο Θεός σου δεν σοι δίδει την γην ταύτην την αγαθήν διανα κληρονομήσεις αυτής δια την δικαιοσύνη σου, διότι είσαι λαός σκληροτράχηλος». 

      Ο Θεός είχε υποσχεθεί να δώσει τη γη Χαναάν στους απογόνους του Αβραάμ, όμως τόσο ο Αβραάμ όσο και οι απόγονοί του θα έπρεπε να περιμένουν τετρακόσια χρόνια, για να λάβουν τη γη. Γιατί άραγε; Ο λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: "Διότι ακόμα δε συμπληρώθηκε η ανομία των Αμορραίων" (Γένεση ΙΕ/15: 13-16) που κατοικούσαν τη γη. Ναι, είναι αλήθεια, ο Θεός τους περίμενε επί 400 ολόκληρα χρόνια και τους έδινε ευκαιρίες, για να μετανιώσουν και να αλλάξουν ζωή, όμως αυτοί όλο και πιο πολύ βυθίζονταν στη διαφθορά. Δεν τους αφαίρεσε τη γη τους αυθαίρετα. Σαν ένα σάπιο δένδρο που δεν παράγει τίποτα άλλο από σάπιους καρπούς, αυτοί όλο και περισσότερο γίνονταν πιο αχρείοι. Ας μην ξεχνάμε ότι "ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιωάννου Δ/4: 8), όμως είναι και Θεός "δικαιοσύνης" (Ησαΐας ΜΕ/45: 24).).  Μετά απ' αυτά ήταν δίκαιο να εκδιωχθούν από τη γη τους. Ο Θεός τους περίμενα για αιώνες, πριν διατάξει την εκδίωξή τους (Λευιτικό ΙΗ/18: 21-28). Ο λόγος του Θεού αναφέρει: "Ο Θεός δεν θέλει δικολογεί διαπαντός, ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα" (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). 

    Η εντολή του Θεού για την απόλυτη καταστροφή, που παραπάνω διαβάσαμε, έχει να κάνει με την αμαρτία τους από τη μια πλευρά και με τη δικαιοσύνη του Θεού από την άλλη. 

     Οι κυριότεροι θεοί των Χαναναίων ήταν ο Βάαλ (θεός της καταιγίδας και της βροχής) και η γυναίκα του η Ανάθ (θεά της γονιμότητας). Ήταν λαοί που ζούσαν μέσα σε πνευματικό σκοτάδι, σκοτάδι το οποίο περιείχε: Ειδωλολατρία (Δευτερονόμιο Ι/10: 18), Βδελύγματα, θυσίες παιδιών στον Μολόχ (Δευτερονόμιο ΙΒ/12: 29-31), μαντεία, μαγεία, νεκρομαντεία, διαστροφές, ομοφυλοφιλία. Ο Θεός τους αποβάλλει από τη γη εκείνη όχι, γιατί τους μισεί, αλλά γιατί βλέπει την ολοκληρωτική ηθική τους διάβρωση, βλέπει το ξεχείλισμα της αμαρτίας, βλέπει ότι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αυτή και συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία. Ο Θεός τους περίμενε για 400 ολόκληρα χρόνια που ζούσαν στην περιοχή να μετανοήσουν, αλλά αντί να μετανοήσουν όλο και πιο πολύ σκλήρυναν την καρδιά τους απέναντι στο Θεό. Ο αφανισμός τους θα αποτελούσε λύτρωση και για τη γη, η οποία γη μας αναφέρει ο Απ. Παύλος «συστενάζει και συναγωνιά», εξ’ αιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου (Ρωμαίους Η/8: 20 – 23). 

      Ένας άλλος λόγος που ο Θεός διέταξε την πλήρη καταστροφή είναι η προσπάθεια του Θεού να προστατεύσει τον Ισραήλ από τον πολιτισμό των Χαναναίων. Όμως πώς εξηγείται ο ρόλος του Ισραήλ; Είπαμε ότι ο Θεός όλους τους λαούς τους έχει το ίδιο. Θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν «εις επίγνωσιν». Ο Θεός εδώ χρησιμοποιεί τον Ισραήλ σαν όργανο της κρίσης του εναντίον των εθνών αυτών. Άλλωστε ο Θεός είναι κατηγορηματικός προς τον λαό Ισραήλ και στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ. 3-5) αναφέρει: 

3 Γνώρισε, λοιπόν, σήμερα, ότι ο Κύριος ο Θεός σου είναι εκείνος που προπορεύεται μπροστά σου είναι φωτιά που κατατρώει, αυτός θα τους εξολοθρεύσει, κι αυτός θα τους καταστρέψει από μπροστά σου και θα τους διώξεις, και γρήγορα θα τους εξολοθρεύσεις, όπως ο Κύριος σου είπε. 

4 Αφού ο Κύριος ο Θεός σου τους διώξει από μπροστά σου, μη πεις στην καρδιά σου, λέγοντας: Εξαιτίας της δικαιοσύνης μου ο Κύριος με έφερε να κληρονομήσω αυτή τη γη αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος τα διώχνει από μπροστά σου. 

5 Όχι εξαιτίας της δικαιοσύνης σου, ούτε εξαιτίας της ευθύτητας της καρδιάς σου, μπαίνεις μέσα να κληρονομήσεις τη γη τους αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος ο Θεός σου τα διώχνει από μπροστά σου, για να στερεώσει τον λόγο, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ. 

       Ο Θεός που τους χαρίζει τη μια νίκη μετά την άλλη, είναι ο ίδιος που προειδοποιεί τον Ισραήλ να προσέξει, γιατί στην περίπτωση που θα ακολουθήσουν τον ίδιο τρόπο ζωής με τους Χαναναίους, τότε θα έχουν και αυτοί την ίδια τύχη με τους Χαναναίους. Στο "Δευτερονόμιο" (κεφ. Η/8, εδ. 19-20) ο Κύριος αναφέρει: "Αν, όμως, λησμονήσεις τον Κύριο τον Θεό σου, και πας πίσω από άλλους θεούς, και τους λατρεύσεις, και τους προσκυνήσεις, διαμαρτύρομαι σήμερα σε σας, ότι οπωσδήποτε θα αφανιστείτε όπως τα έθνη που ο Κύριος εξολοθρεύει από μπροστά σας, έτσι θα αφανιστείτε επειδή, δεν υπακούσατε στη φωνή τού Κυρίου τού Θεού σας". 

      Όταν θα έρθει η ώρα για να τιμωρήσει ο Θεός τους Ισραηλίτες, πάντα για την απιστία τους και την αμαρτία τους, θα χρησιμοποιήσει άλλους λαούς: Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Πέρσες. Η προνομιακή θέση που είχε ο λαός Ισραήλ δεν ήταν θέση ισχύος απέναντι στους άλλους λαούς, αλλά θέση ευθύνης για να εξαγγείλουν τις αρετές του Θεού. Τους εξέλεξε ο Θεός, για να ξεκινήσει μια νέα αρχή, όμως ο λαός αυτός μέχρι σήμερα δε στάθηκε όπως ο Θεός τον προόριζε και ιδού τα αποτελέσματα. 

      Ίσως πει κάποιος: Ναι οι Χαναναίοι βρέθηκαν μέσα στην ειδωλολατρία. Όμως τους έδωσε ο Θεός κάποιες ευκαιρίες, για να γνωρίσουν το θέλημά του και να μετανοήσουν; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Τους έδωσε τους κατοίκους της Νινευή, οι οποίοι μετανόησαν από την αμαρτία και την αποστασία τους από το Θεό και ο Θεός δεν επέτρεψε να καταστραφούν. «και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό». (Ιωνάς Γ/3: 10). 

       Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν τους αφάνισε χωρίς να τους προειδοποιήσει. Τους έδωσε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, για να μετανοήσουν, να γνωρίσουν και να προσκυνήσουν τον αληθινό Θεό, χωρίς όμως να υπάρξει αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή και εδώ "έκλεισε η πόρτα της κιβωτού" και ακολούθησε η απόλυτη καταστροφή (Ματθαίος ΚΔ/24: 39).

        Το ίδιο θα συμβεί και στο τέλος της ιστορίας. Μέχρι τότε η πόρτα της χάριτος του Θεού θα είναι ανοικτή. Η προειδοποίηση του Κυρίου ισχύει ακόμα: «Σήμερον εάν ακούσετε της φωνής του Κυρίου, μη σκληρύνετε την καρδιά σας» (Εβραίους Γ/3: 7-8). Οι κάτοικοι της Χαναάν γνώρισαν τον Αβραάμ, ο οποίος έζησε ανάμεσά τους, αγόρασε απ’ αυτούς κτήματα, τον είδαν να πλουτίζει, γνώρισαν ότι ο Θεός του ήταν ο αληθινός Θεός, είδαν τη ζωή του, όμως καμία μετάνοια. Επίσης γνώρισαν και τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, όμως το έργο τους δεν έφερε καρπό. Πέρα απ’ αυτά ο Θεός τους έχει κάνει και πολλές άλλες αποκαλύψεις. Αντί να μετανιώσουν σκλήρυναν, έκλεισαν τις πόρτες της Ιεριχώ και οχυρώθηκαν μέσα σ’ αυτήν. Δεν είχαν καμία πρόθεση και καμία διάθεση να αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού τους χαρακτηρίζει "απειθείς". Αμπαρωμένη η Ιεριχώ, έτοιμη για πόλεμο απορρίπτει κάθε ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία. 

       Είναι η εικόνα του ανθρώπου που έχει ακούσει για το Θεό, ωστόσο "κλείνει" την πόρτα της καρδιάς του. Οχυρώνεται μέσα στη τείχη, που η αμαρτία και η παρακοή έχει υψώσει στη ζωή του. Δεν θέλει καμία επαφή με το Ευαγγέλιο και βεβαίως και με το λαό του Θεού. Ναι, είχαν την ευκαιρία από το Θεό να σωθούν, αλλά δε θέλησαν. Η Ραάβ, η πόρνη η οποία σώθηκε, ήταν η χειρότερη απ’ όλους τους κατοίκους της Ιεριχώ. Πέραν του επαγγέλματός της ήταν εθνική, ήταν Αμορραία, όμως σώθηκε. Το ερώτημα είναι: Γιατί ο Θεός την έσωσε; Την έσωσε, διότι αυτή, σε αντίθεση με τους άλλους συντοπίτες της, όταν άκουσε για τον αληθινό Θεό, πίστεψε σ’ Αυτόν και τον ομολόγησε. «Δια πίστεως η Ραάβ η πόρνη δεν συναπολέσθει με τους απειθήσαντας, δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνη» (Εβραίους ΙΑ/11: 31). 

      Η περίπτωση της Ραάβ αποτελεί την πλήρη απόδειξη ότι ο Θεός είναι έτοιμος να σώσει τον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος θα μετανοήσει, θα ανοίξει την καρδιά του και θα πιστέψει στο Θεό. Στο πρόσωπο της Ραάβ φαίνεται καθαρά η Αγάπη, το Έλεος του Θεού για τον άνθρωπο που θα μετανιώσει στη ζωή του και θα ζητήσει ειλικρινά το Θεό. Το Έλεος του Θεού είναι και για τον τελευταίο πολίτη. Ο Κύριος αναφέρει στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 31) προς τους Γραμματείς & τους Φαρισαίους: «οι τελώνες και οι πόρνες πηγαίνουν πριν από σας στη βασιλεία τού Θεού». Η Ραάβ είναι η πρώτη εθνική πιστή στον Θεό. 

      Πού οφείλεται η μεγάλη νίκη του λαού Ισραήλ; Πώς έπεσαν εκείνα τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ; "Έπεσαν δια πίστεως". Ο λαός νίκησε, χωρίς να χαθεί ούτε μία ψυχή, γιατί υπάκουσε μέχρι τέλους στις οδηγίες του Κυρίου. 

        Ας προσέξουμε το στοιχείο της πίστεως στη ζωή μας, πίστη και εμπιστοσύνη στο ζωντανό τον αληθινό τον αιώνιο Θεό, πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις Του, πίστη στο ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο σε Εκείνον που δημιούργησε τα πάντα. Θεωρώ πως ολόκληρη η δύναμη της πίστεως περικλείεται μέσα στις λίγες φράσεις : «… δια πίστεως έπεσαν τα τείχη της Ιεριχώ…». Με τον ίδιο τρόπο θα πέσει και κάθε απόρθητο τείχος μέσα στη ζωή μας. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί κάθε πρόβλημά μας, όσο μεγάλο, όσο σοβαρό, όσο άλυτο και αν φαίνεται με τις ανθρώπινες δυνάμεις, με την ανθρώπινη λογική. Ας μην ξεχνάμε ποτέ: "η μάχη είναι του Κυρίου". 

         Αν Τον εμπιστευτείς ψυχή, Αυτός είναι έτοιμος να αγωνιστεί και για σένα. ---

Η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ.

Η άκαρπη εξωτερική λατρεία.

Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΑ/21, εδ. 18 – 21.

18 Ότε δε το πρωΐ επέστρεφεν εις την πόλιν, επείνασε 

19 και ιδών μίαν συκήν επί της οδού, ήλθε προς αυτήν και ουδέν ηύρεν επ' αυτήν ειμή φύλλα μόνον, και λέγει προς αυτήν Να μη γείνη πλέον από σου καρπός εις τον αιώνα. Και παρευθύς εξηράνθη η συκή. 

20 Και ιδόντες οι μαθηταί, εθαύμασαν λέγοντες: Πως παρευθύς εξηράνθη συκή; 

21 Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτούς Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

    Βγαίνοντας από τη Βηθανία, ένα χωριουδάκι τρία χιλιόμετρα από την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος πείνασε και καθώς βάδιζε, είδε από μακριά μια συκιά με πολύ πλούσιο φύλλωμα. Πλησίασε στο δένδρο και προσπάθησε να βρει κάτι, για να φάει. Όμως παρά την προσπάθεια δε βρήκε τίποτα απολύτως από καρπό. Μάλιστα ο ευαγγελιστής μας διευκρινίζει ότι "δεν ήταν καιρός των σύκων". Το φουντωτό φύλλωμα της συκιάς ήταν πραγματικά μια πρόκληση για τον κάθε περαστικό να πλησιάσει και να φάει τον καρπό της. Ο Κύριος βλέποντας τα φύλλα δέχτηκε την πρόκληση, όμως το δένδρο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες Tου. 

     Ο Κύριος «πείνασε». Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Πείνασε Αυτός που δημιούργησε τα πάντα με το Λόγο Του και ο οποίος συντηρεί και λειτουργεί με τη δύναμή Του τα πάντα γύρω μας; Αυτός που με πέντε άρτους και δύο ψαράκια έκανε να χορτάσουν χιλιάδες άνθρωποι (Λουκάς Θ/9: 16). Όμως ας εξετάσουμε να δούμε ποιο μπορεί να είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της ιστορίας και ποια είναι "η άκαρπη συκιά" και γιατί ο Κύριος την καταράστηκε; 

    Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι τούτη η ιστορία αφορά κυρίως το λαό Ισραήλ, ένα λαό τον οποίο ο ίδιος ο Θεός εξέλεξε και μέσω των αιώνων τον είχε προορίσει: 

1/ Για να γεννηθεί μέσα από το λαό αυτό ο Μεσσίας Χριστός, γιατί δεν μπορούσε να γεννηθεί μέσα από τα ειδωλολατρικά έθνη. 

2/ Για να αποτελέσει ο λαός αυτός ένα πρότυπο, ένα παράδειγμα πίστεως, υπακοής και προβολής του αληθινού Θεού σε όλα τα έθνη, τα οποία ήταν βυθισμένα μέσα στην άγνοια και την ειδωλολατρία, παραδομένα άνευ όρων στον εχθρό της ψυχής. Και ενώ τόσο πολλές ήταν οι προσδοκίες του Κυρίου από τούτο το λαό, όταν ο Κύριος τον επισκέφτηκε, τον βρήκε άκαρπο. Τι τραγικό! 

    Ο Κύριος ενήργησε με αυτόν τον τρόπο θέλοντας να δείξε στους αχάριστους και απειθείς Ιουδαίους ότι όπως ακριβώς καταράστηκε τη συκιά και αυτή ξεράθηκε αμέσως, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς μπορεί να ενεργήσει και γι' αυτούς, παρότι είναι ο εκλεκτός Του λαός και να υποστούν και αυτοί ό,τι ακριβώς έπαθε η συκιά. 

      Δούλεψε πολύ ο Κύριος πάνω σε τούτο το λαό και ήταν μοναδικές στην ιστορία οι θαυμαστές επεμβάσεις Του για τη διαφύλαξη και σωτηρία του. Από την αρχή της ιστορίας του λαού αυτού έκανε αισθητή την παρουσία Του και τη δύναμή Του και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άφησε τη δόξα Του, άφησε τον ουρανό, έγινε άνθρωπος και ήρθε στο λαό Του, για να δει "το δένδρο" το οποίο Εκείνος είχε φυτέψει, τη συκιά, δηλαδή το Εβραϊκό έθνος. Ήρθε, για να δει αν είχε φέρει καρπούς μετά από τόση φροντίδα που επέδειξε στέλνοντας τους προφήτες Του, τους νόμους Του και επεμβαίνοντας ο ίδιος για να τον προστατέψει και να τον βγάλει μέσα από τα αδιέξοδα, όπως μέσα από τη δουλεία της Αιγύπτου, την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα, το μάνα στην έρημο, τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ και πάρα πολλές άλλες σωτήριες επεμβάσεις.

     Ήρθε στους δικούς Του ο Κύριος, επισκέφτηκε "τη συκιά" που είχε φυτέψει και με μεγάλο πόθο ζήτησε να βρει καρπούς πίστης, αγάπης, καλοσύνης, σεβασμού, λατρείας, όμως δε βρήκε τίποτα απ' όλα αυτά. Η συκιά που είχε φυτέψει δεν είχε επάνω ούτε ένα σύκο, ούτε έναν καρπό, ούτε ένα  έργο πίστεως δε βρήκε ανάμεσα στο λαό Του. Το μόνο που βρήκε και μάλιστα σε πολύ μεγάλη αφθονία ήταν φύλλα, δηλαδή τύπους, τυπολατρικές τελετές, θυσίες χωρίς έλεος (Ωσηέ Σ/6: 6), χωρίς αγάπη, χωρίς κανένα πνευματικό περιεχόμενο. Βρήκε ο Κύριος πλούσιες συναγωγές, Ραβίνους, νομοδιδασκάλους, «Γραμματείς, Φαρισαίους» των οποίων η καρδιά ήταν γεμάτη με τυπολατρία, μίσος, εγωισμό, υπερηφάνεια που ό,τι έκαναν το έκαναν για το «θεαθήναι», για να τους βλέπουν και να τους τιμούν οι άνθρωποι (Ματθαίος Σ/6: 5).

     Αντί να φροντίζουν να είναι υποδείγματα εμπιστοσύνης στο Θεό και να μην παραβαίνουν τις εντολές Του, φρόντιζαν να παριστάνουν τους δίκαιους και να απαιτούν δόξα από τους ανθρώπους και όχι τη δόξα του Θεού. Το παράπονο του Κυρίου ήταν: «αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων» (Μάρκος Ζ/7: 8). Είχαν αγνοήσει το Πνεύμα των λόγων του Θεού και είχαν δημιουργήσει μια τυπολατρική θρησκεία, στο επίκεντρο της οποίας βρισκόταν ο νομικισμός και η προσήλωση σε "εντάλματα και παραδόσεις ανθρώπων" (Ματθαίος ΙΕ/15: 9). Δε βρήκε ο Κύριος καμία πνευματικότητα, καμία ειλικρινή πρόθεση επικοινωνίας μαζί Του. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καρπός, γι’ αυτό δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Μεγάλη σημασία έδιναν στην τήρηση κάποιων νεκρών τύπων, όπως να πλένουν τα χέρια τους μέχρι τον αγκώνα πριν φάνε, να τηρούν το Σάββατο βάζοντάς το πάνω από κάθε ανθρώπινη ανάγκη και άλλες σχετικές νομικές διατάξεις. Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει και θα λέγαμε τους είχε "απειλήσει" με τα λόγια: «Αλίμονο σ' εσάς δάσκαλοι του Νόμου και Φαρισαίοι, υποκριτές! Που προσφέρετε το ένα δέκατο από το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και παρατήσατε τα σπουδαιότερα του Νόμου: Τη δικαιοσύνη και την ευσπλαχνία και την πίστη. Αλλά αυτά είναι που έπρεπε να κάνετε κι εκείνα να μην τα αφήνετε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23). 

     Ο Κύριος ψάχνει ανάμεσα στο λαό Του να βρει "καρπό" αλλά δε βρίσκει, βρίσκει μόνον "φύλλα", δηλαδή πλούσιες ανθρώπινες εκδηλώσεις στο Όνομα Εκείνου, χωρίς Εκείνον. Ψάχνει να βρει ανάμεσα στο λαό Του έναν άνθρωπο ελέους και δε βρίσκει και αναγκάζεται προκειμένου να τους διδάξει τι θα πει έλεος, να χρησιμοποιήσει το παράδειγμα ενός αλλογενούς Σαμαρείτη. (Λουκάς Ι/10: 30-37). Δε βρίσκει καρπό ο Κύριος, μόνο βρίσκει μίσος, αποστροφή, κακία, φανατισμό, ανθρώπινη μικρότητα. «Ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν δεχτήκαν Αυτόν» (Ιωάννης Α/1: 11). Αποκορύφωμα της ανθρώπινης ανυπακοής και ανταρσίας ήταν να συλλάβουν και να θανατώσουν τον Υιό του Θεού, τον Κεχρησμένο Σωτήρα του κόσμου, το Μεσσία Ιησού Χριστό. Ήταν η υπέρτατη προσφορά του Θεού, για να τους φέρει «εις εαυτόν» και να αντιληφθούν πόσο μακριά ευρίσκονταν από το Θεό και το θέλημά Του, για να καταλάβουν ότι είναι δούλοι της αμαρτίας (Ιωάννης Ζ/7: 34). Όμως αντί καρπού μια βοή όλο και πιο πολύ ακουγόταν: «δεν θέλομεν να βασιλεύσει ούτος εφ’ ημών» (Λουκάς ΙΘ/19: 14). "Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα" (Ιωάννης ΙΘ/19: 15).

      Θλιμμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος, από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της απιστίας, της σκληροκαρδίας, της αμετανοησίας και της παντελούς έλλειψης πνευματικού καρπού αναγκάζεται ο Κύριος να ξηράνει την "άκαρπη συκιά" του Ιουδαϊσμού των ημερών Του. Αυτό το έκανε, γιατί μετά από τόσα χρόνια συστηματικής και αδιάκοπης φροντίδας, μετά από τόση επιμέλεια, στοργή και αγάπη που έδειξε, τελικά δεν υπήρξε καρπός πνευματικός, δεν υπήρξε πρόοδος, δεν υπήρξε ανάλογη ανταπόκριση εκ μέρους του λαού Ισραήλ προς το Θεό. Καθώς παρατηρεί αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα ο Κύριος, δια του Προφήτη "Ησαΐα" εκφράζει το παράπονο: «Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνά μου και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα;». 

     Τι να κάνει ο Κύριος μ’ έναν τόσο ανυπάκουο λαό που αρνείται να υποταχθεί στο δημιουργό Του με αποτέλεσμα να μη φέρνει καρπό; Θα κάνει ό,τι θα έκανε και ένας γεωργός που μέσα στο κτήμα του έχει ένα δένδρο που για χρόνια δε φέρει καρπό παρά την πλούσια φροντίδα του, θα το κόψει, θα το ξεριζώσει. Ο Κύριος στο Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 6,7) αναφέρει: «Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν Είχε τις συκήν πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού, και ήλθε ζητών καρπόν εν αυτή και δεν εύρε. Και είπε προς τον αμπελουργόν Ιδού, τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη και δεν ευρίσκω έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Ένα τέτοιο άκαρπο δένδρο δεν πρέπει να μένει στη θέση του, διότι «καταργεί και την γην». Το σωστό είναι να κοπεί και να χρησιμοποιηθεί για καυσόξυλα, ενώ στη θέση να φυτευτεί ένα άλλο. 

     Αυτό ακριβώς έκανε και ο Κύριος. Αφού το δένδρο του Ιουδαϊκού λαού αρνήθηκε να φέρει καρπούς, το ξήρανε «και παρευθύς εξηράνθη η συκή». Στο Ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (ΚΓ/23: 37), ο Κύριος αναφέρει προς τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε. Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος». 

     Πάρα πολλές ήταν οι θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στον λαό Ισραήλ, για να τους βοηθήσει, να τους συνετίσει, αλλά αυτοί «δεν εννόησαν». Έστειλε προφήτες ο Κύριος, αλλά αυτοί τους λιθοβόλησαν, τους πλήγωσαν, τους ατίμασαν και έστειλαν πίσω κενούς, όσους δε θανάτωσαν. "Και πάλιν απέστειλεν ο Κύριος, και πάλιν…" Στο τέλος ο Κύριος σκέφτηκε: 

6 Έτι λοιπόν έχων ένα υιόν, αγαπητόν αυτού, απέστειλε και αυτόν προς αυτούς έσχατον, λέγων ότι θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. 

7 Εκείνοι δε οι γεωργοί είπον προς αλλήλους ότι ούτος είναι ο κληρονόμος έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και θέλει είσθαι ημών η κληρονομία. 

8 Και πιάσαντες αυτόν εφόνευσαν και έρριψαν έξω του αμπελώνος. 

9 Τι λοιπόν θέλει κάμει ο κύριος του αμπελώνος; Θέλει ελθεί και απολέσει τους γεωργούς και θέλει δώσει τον αμπελώνα εις άλλους. 

      «Ιδού αφήνεται ο οίκος σας έρημος». Στη θέση του ο Κύριος φύτεψε ένα άλλο δένδρο, πιο καλό, πιο όμορφο, πιο δυνατό, πιο ποιοτικό που θα μπορέσει να αποδώσει καρπούς, όταν θα έρθει η ώρα. Πρόκειται για την Εκκλησία του Θεού, δια Ιησού Χριστού, την οποίαν αποτελούν οι πιστεύοντες εις τον Χριστόν, Εβραίοι και Εθνικοί. Πρόκειται για έναν  νέο λαό, για το οποίον στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 9) αναφέρεται: «και ψάλλουσι νέαν ωδήν, λέγοντες Άξιος είσαι να λάβης το βιβλίον και να ανοίξης τας σφραγίδας αυτού, διότι εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους». Το καινούργιο δένδρο, ο νέος λαός, "ο πνευματικός Ισραήλ", η εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, απαρτίζουν οι διά της πίστεως ενωμένοι με το Χριστό "Ιουδαίοι και Εθνικοί" και δεν αποτελείται πλέον από έναν λαό ή ένα έθνος, αλλά "από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Στο ευαγγέλιο του "Ματθαίου" (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 43) ο Κύριος αναφέρει: «Διά τούτο λέγω προς υμάς ότι θέλει αφαιρεθή αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής». Πως χαρακτηρίζει ο Λόγος του Θεού τούτο τον νέο έθνος; «Εσείς, όμως, είστε γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Α' Πέτρου Β/2: 9). Αυτός είναι ο λαός του Θεού, εν Χριστώ Ιησού και αυτό είναι το έργο το οποίο καλείται να επιτελέσει και να φέρει καρπό. 

      Ας παρατηρήσουμε και τη συνέχεια: 

20 Και το πρωΐ διαβαίνοντες είδον την συκήν εξηραμμένην εκ ριζών. 

21 Και ενθυμηθείς ο Πέτρος, λέγει προς αυτόν Ραββί, ίδε, η συκή, την οποίαν κατηράσθης, εξηράνθη. 

22 Και αποκριθείς ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς. Έχετε πίστιν Θεού. (Μάρκος ΙΑ/11: 20–22).
   Ο Κύριος ξεραίνοντας τη συκιά δείχνει ακριβώς πού οδηγεί μία άκαρπη εξωτερική λατρεία. Ο Κύριος ξεχωρίζει την αληθινή πίστη από την ψεύτικη, την υποκριτική και τους λέει: «Έχετε πίστιν Θεού». Όχι να έχετε γνώση, όχι Νόμο ή θυσίες, αλλά "πίστη Θεού". Αυτό σημαίνει να εμπιστευτεί ο άνθρωπος το Θεό για να σωθεί, να αποδεχτεί μέσα στην καρδιά του το Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είναι «χορτασμός ευφροσύνης» (Ψαλμός ΙΣ/16: 11) καθώς επίσης και το Έργο που έκανε ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Έργο λύτρωσης, εξιλασμού, αντικατάστασης, στο θάνατο. Πέθανε ο Χριστός, για να μην πεθάνουμε εμείς εξαιτίας της αμαρτίας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πίστη Θεού είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού, η ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τον Άγιο, αιώνιο και αψευδή Λόγο Του. Είναι η τέλεια εμπιστοσύνη στον Πατέρα Θεό και Εκείνον τον οποίο απέστειλε, τον Ιησού Χριστό τον δίκαιο, ο οποίος είναι ο κεχρησμένος Σωτήρας του ουρανού και ο οποίος δια της υπακοής Του κατέστη «ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). 

     Ο Λόγος του Θεού κάνει μια διευκρίνιση «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» (Μάρκος ΙΑ/11: 13). Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, παράλογος ήταν ο Κύριος; Ασφαλώς όχι. Κάποιος αναλυτής της Βίβλου, ονόματι William Mac Donald στη μελέτη του: «Ερμηνευτικά σχόλια στην Αγία Γραφή», αναφέρει: Στην περιοχή της Μέσης Ανατολής οι συκιές έκαναν ένα πρώιμο, φαγώσιμο καρπό, πριν εμφανιστούν τα φύλλα. Τα φύλλα ήταν ένας προάγγελος της εποχής του κανονικού καρπού, που εδώ αναφέρεται «ο καιρός των σύκων». Αν όμως δεν υπήρχαν οι πρώιμοι καρποί, δε θα υπήρχαν και οι κανονικοί αργότερα. Από πολύ νωρίς ο λαός Ισραήλ έδειξε την απιστία του και την ανυπακοή του στο Θεό. Τι θα μπορούσε πλέον να περιμένει ο Κύριος από το λαό αυτό; Ο Κύριος γνώριζε ότι, αφού δεν υπήρξε ο πρώιμος καρπός της υπακοής μέσα στα 2.000 χρόνια της πορείας του λαού (από Αβραάμ έως την ημέρα του Κυρίου), δεν είναι δυνατόν να υπάρξει στη συνέχεια κανονικός καρπός μέσα στον άπιστο αυτό λαό. Γι’ αυτό το λόγο και καταράστηκε τη συκιά. Αυτή η επιτίμηση προεικόνιζε την κρίση που θα έπεφτε πάνω στον Ισραήλ το 70 μ.Χ. Ήταν η μόνη φορά που ο Κύριος καταράστηκε αντί να ευλογήσει. 

    Βεβαίως αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνον τον λαό Ισραήλ, αφορά και κάθε πιστό άνθρωπο. Ο Κύριος ζητάει από  καθέναν μας να φέρει καρπό πνευματικό και έχει μεγάλες απαιτήσεις, γιατί μεγάλη υπήρξε και η καλλιέργεια από τη δική Του πλευρά. Ο Θεός έκανε δια Ιησού Χριστού ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας για τον κάθε άνθρωπο, το οποίο προσφέρεται «δωρεάν», «κατά χάριν» δια της πίστεως. Δεν είναι από μας αυτό το έργο αλλά είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο και αυτό, για να μην καυχηθεί κάποιος εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). 

     Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα παιδί του Θεού είναι η πνευματική καρποφορία. Ο ίδιος ο Κύριος στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 8) αναφέρει: «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου». Μιας και μιλάμε για καρπό, θα πρέπει να εξετάσουμε σύμφωνα με το Λόγο του Θεού για τι είδους καρπό έχουμε ανάγκη στην πνευματική μας ζωή. Στην επιστολή «προς Γαλάτας» (κεφ. Ε/5, εδ. 22) αναφέρεται: «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Την πρώτη θέση ο Λόγος του Θεού τη δίνει στην «αγάπη», διότι «αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 3). 

      Ο Κύριος μας επισκέπτεται καθημερινά και προσπαθεί να βρει καρπό μέσα στην πνευματική μας ζωή. Παρατείνει το Έλεός Του και την Αγάπη Του, όμως όταν συνεχώς διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει καρπός, θα πει μια μέρα: «έκκοψον αυτήν διά τι καταργεί και την γην». Τότε μια άλλη πόρτα θα ανοίξει στον ουρανό και μια φωνή θα ακουστεί: «Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω» (Ματθαίος ΚΕ/25: 12). «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθαίος ΚΕ/25: 13). Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει ότι "θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα" (Β΄ Πέτρου Γ/3: 10). Επίσης «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι, διότι καθ' ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος ΚΔ/24: 44). 

      Ευαγγέλιον  «κατά Ματθαίον», κεφ. ΚΔ/24, εδ. 32 – 34.

32 Από δε της συκής μάθετε την παραβολήν. Όταν ο κλάδος αυτής γείνη ήδη απαλός και εκβλαστάνη τα φύλλα, γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος 

33 ούτω και σεις, όταν ίδητε πάντα ταύτα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι επί τας θύρας. 

34 Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. 

     Ο Κύριος κι εδώ αναφέρεται και πάλι στη συκιά, που όπως είδαμε, συμβολίζει το έθνος του Ισραήλ. Μιλάει για την επιστροφή των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ και την επανίδρυση του κράτους τους. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά και καθοριστικά «σημεία των καιρών». Όταν πρασινίσουν τα κλαδιά της συκιάς και βγάλει φύλλα καταλαβαίνετε ότι πλησιάζει το καλοκαίρι, λέει ο Κύριος. Για 19 αιώνες ο λαός Ισραήλ ήταν ξερός διεσπαρμένος ανάμεσα στα έθνη της γης, χωρίς κυβέρνηση, χωρίς γη, χωρίς το Ναό και το ιερατείο, χωρίς κανένα ίχνος εθνικής ζωής. Εξαιτίας της επίμονης επανάστασης εναντίον του Θεού ο Κύριος είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «εις πάντα άνεμον» (Ιεζεκιήλ Ε/5: 10,12 και ΙΖ/17: 21). Στο βιβλίο του πρ. "Ζαχαρία" (Β/2: 6) ο Θεός είπε ότι θα τους διασκόρπιζε «προς τους τέσσαρας ανέμους του ουρανού»... Ο Θεός πραγματικά επέτρεψε να διασκορπιστούν σε όλο τον κόσμο. Στο βιβλίο του προφήτη "Ιεζεκιήλ" (κεφ. ΚΒ/22, εδ. 4) αναφέρεται: «σε έκανα όνειδος στα έθνη, και παιχνίδι σε όλους τούς τόπους». 

       Το έτος 1948 ο λαός Ισραήλ έγινε και πάλι κράτος. Για άλλη μια φορά εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού, ο οποίος δια του προφήτου "Ιερεμία" (κεφ. Λ/30, εδ. 3) είχε πει: «διότι, ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω επιστρέψει την αιχμαλωσίαν του λαού μου Ισραήλ και Ιούδα, λέγει Κύριος και θέλω επιστρέψει αυτούς εις την γην, την οποίαν έδωκα εις τους πατέρας αυτών, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν». 

        Ο Θεός επίσης δήλωσε ότι στο μέλλον θα συγκέντρωνε τον Ισραήλ από την Ανατολή, τη Δύση, το Βορρά και το Νότο, «από των άκρων της γης» (Ησαΐας ΜΓ/43: 5-7). Στο πλαίσιο αυτής της υπόσχεσης ο Θεός ονόμασε τον Ισραήλ «Εκλεκτόν Του» (εδ.10,20). Στο βιβλίο του πρ. "Ιεζεκιήλ" αναφέρεται: «Και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δέστε, εγώ θα πάρω τούς γιους Ισραήλ από το μέσον των εθνών όπου πήγαν, και θα τους συγκεντρώσω από παντού, και θα τους φέρω στη γη τους» (Ιεζεκιήλ ΛΖ/37: 21). 

       Με τα παραπάνω λόγια του ο Κύριος μας λέει ότι θα δούμε τη συκιά που καταράστηκε, δηλαδή το λαό Ισραήλ, τη συκιά την οποία ο Κύριος την ξέρανε, αλλά δεν την ξερίζωσε, να βγάζει και πάλι φύλλα (όχι καρπούς), δηλαδή να επιστρέφουν στην πατρίδα τους και να ιδρύουν και πάλι το κράτος τους και να ξεκινάνε και πάλι τη ζωή τους σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο. Από πνευματική άποψη το έθνος αυτό είναι ακόμη άκαρπο και ψυχρό και αδιάφορο για το Θεό. Από εθνική άποψη όμως μπορούμε να πούμε πως τα κλαδιά του είναι πράσινα και μαλακά. Όταν θα δουν όλα αυτά οι άνθρωποι, να ξέρουν ότι ο ερχομός του Κυρίου είναι πολύ κοντά, τόσο κοντά όσο κοντά είναι η άνοιξη με το καλοκαίρι. Και αν η έλευση του Κυρίου, για να βασιλεύσει, είναι τόσο κοντά, φανταστείτε πόσο πιο κοντά είναι η Αρπαγή της εκκλησίας του Χριστού (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). 

      Και συμπληρώνει ο Κύριος, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Δηλαδή εκείνη η γενιά των ανθρώπων που θα δούνε τους Ιουδαίους να επιστρέφουν στα εδάφη τους και να γίνονται και πάλι κράτος θα ζήσει και τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Οι ίδιοι άνθρωποι που είδαν την παλινόρθωση του Ισραήλ ως έθνους οι ίδιοι θα δουν και τον Κύριο Ιησού να έρχεται πάνω στα σύννεφα του ουρανού με όλη τη δόξα του για να βασιλεύσει (Λουκάς ΚΑ/21: 27). 

       Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε στις 14-5-1948 μετά από απόφαση του Ο.Η.Ε. Από το έτος 70 μ.Χ. που ο στρατηγός των Ρωμαίων Τίτο, γιος του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι έχασαν το κράτος τους και διασκορπίστηκαν σε όλα τα έθνη της γης. Με τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκε ο Λόγος του Θεού που στο βιβλίο «Λευιτικόν» αναφέρει: 

32 και εγώ θα ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη σας και θα θαυμάσουν σ' αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ' αυτή. 

33 Και θα σας διασπείρω ανάμεσα στα έθνη και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες (Λευιτικό ΚΣ/26: 32,33). 

      Επίσης στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» αναφέρεται: 

65 Αλλά, και ανάμεσα στα έθνη αυτά, δεν θα βρεις ανάπαυση ούτε θα έχει στάση το πέλμα τού ποδιού σου αλλ' ο Κύριος θα σου δώσει εκεί καρδιά που τρέμει, και μάτια που μαραίνονται και ψυχή που λιώνει. 

66 Και η ζωή σου θα είναι μπροστά σου σε αμφιβολία και θα φοβάσαι νύχτα και ημέρα, και δεν θα έχεις ασφάλεια της ζωής σου (Δευτερονόμιο ΚΗ/28: 65- 66). 

     Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (κεφ. ΛΖ/37, εδ. 1 – 14) αναφέρεται: 

1 Το χέρι τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. 

2 Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας και να, ήσαν κατάξερα. 

3 Και είπε σε μένα: Γιε ανθρώπου, μπορούν αυτά τα κόκαλα να αναζήσουν; Και είπα: Κύριε Θεέ, εσύ ξέρεις. 

4 Και μου είπε: Προφήτευσε προς αυτά τα κόκαλα, και πες τους: Τα κόκαλα τα ξερά, ακούστε τον λόγο τού Κυρίου 

5 έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε 

6 και θα βάλω επάνω σας νεύρα, και θα βάλω επάνω σας σάρκα, και θα σας περισκεπάσω με δέρμα, και θα βάλω σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. 

7 Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. 

8 Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. 
9 Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. 
10 Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα και το πνεύμα μπήκε μέσα σ' αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό. 
11 Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε εμείς αφανιστήκαμε. 
12 Γι' αυτό, προφήτευσε, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ. 

13 Και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος, όταν, λαέ μου, ανοίξω τούς τάφους σας, και σας ανεβάσω από τους τάφους σας. 

14 Και θα σας δώσω το πνεύμα μου, και θα αναζήσετε, και θα σας τοποθετήσω στη γη σας και θα γνωρίσετε, ότι εγώ ο Κύριος μίλησα και εκτέλεσα, λέει ο Κύριος. 

     Πρόκειται για μία καταπληκτική όραση η οποία γράφτηκε έξι περίπου αιώνες προ Χριστού και  η οποία εκπληρώνεται στις μέρες μας. Οι τάφοι των εθνών, στους οποίους ο Ισραήλ είχε ενταφιαστεί, ανοίγουν και ο λαός αυτός ανασυγκροτείται στις ημέρες μας. Τα ξερά κόκαλα συνέρχονται και νεύρα και σάρκες τα σκεπάζουν. Προς το παρόν λείπει το Πνεύμα, όμως καθώς πέρασε και η δεύτερη χιλιετία από τον ερχομό του Κυρίου, αυτή η αναζωπύρωση είναι πολύ κοντά. Ο Προφήτης "Ωσηέ" (κεφ. Σ/6, εδ. 2,3) αναφέρει: «Θέλει αναζωοποήσει ημάς μετά δύο ημέρας εν τη τρίτη ημέρα θέλει μας αναστήσει, και θέλομεν ζη ενώπιον αυτού». 

      Επανερχόμαστε στη συκιά και παρατηρούμε όπως και με κάθε δένδρο ότι δε βγάζει αμέσως φύλα μεγάλα, αλλά πολύ μικρά στην αρχή που σιγά – σιγά μεγαλώνουν, σκληραίνουν και σταδιακά λαμβάνουν το κανονικό τους σχήμα. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Ισραήλ έγινε κράτος το 1948, όμως αυτή ήταν η αρχή. Σιγά – σιγά με πολέμους και με πολύ αγώνα κέρδισαν ένα μέρος από τα παλαιά τους εδάφη, με αποκορύφωμα τον πόλεμο των έξι  ημερών το έτος 1967 όπου κατέλαβαν το πιο σημαντικό τμήμα γι’ αυτούς την Ιερουσαλήμ. Σιγά – σιγά κτίζουν τις πόλεις τους σε όλο το Ισραήλ στις οποίες επιστρέφουν από όλο τον κόσμο χιλιάδες Ισραηλίτες και εποικίζουν τις διάφορες περιοχές. 

      Ας εξετάσουμε όμως και αυτά τα λόγια του Κυρίου: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η διάρκεια ζωής μας γενιάς σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι εβδομήντα χρόνια. Ο Μωυσής  στον "Ψαλμό" (90, εδ. 10), αναφέρει: «αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη». Ο Κύριος έχει πει ότι πριν παρέλθει η γενεά εκείνη, θα έρθει κατά τη δευτέρα παρουσία Του. 

    Τόσο στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΔ/24) όσο και στο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21) αναφέρεται ο εξής περιστατικό. Οι μαθητές θαύμαζαν και συζητούσαν μεταξύ τους για το κάλλος και την τελειότητα των κτισμάτων του Ναού του Σολομώντα καθώς και για τα πλούσια αφιερώματα που υπήρχαν εις αυτόν. Τότε ο Κύριος τους είπε: «Ταύτα, τα οποία θεωρείτε, θέλουσιν ελθεί ημέραι, εις τας οποίας δεν θέλει αφεθή λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή». Τότε οι μαθητές ρώτησαν τον Κύριο: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ' ιδίαν, λέγοντες Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γείνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθαίος ΚΔ/24: 3). 

     Το ερώτημα προς τον Κύριο είναι διπλό: Πότε θα καταστραφεί ο Ναός και πότε θα γίνει η Δεύτερη έλευσή Του; Η απάντηση του Κυρίου είναι μία και για τα δύο ερωτήματα: «δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα». Η γενιά εκείνη που είδε τον Κύριο στην πρώτη έλευσή Του δε θα παρέλθει και ο Ναός θα καταστραφεί κι έτσι ακριβώς έγινε. Θεωρούμε ότι η γενιά που είδε τον Ισραήλ να γίνεται και πάλι κράτος δε θα παρέλθει και θα δει τον Κύριο να έρχεται, για να βασιλεύσει επί της γης. 

     Μέσα σε όλα αυτά που αναφέραμε θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που ο ίδιος ο Κύριος μας τονίζει στο σημείο που μιλάει για τη συκιά. «Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει» (Ματθαίος ΚΔ/24: 35, Μάρκος ΙΓ/13: 31, Λουκάς ΚΑ/21: 33). Προσέξτε τονίζει ο Κύριος μην τολμήσει να διαστρέψει κάποιος τα λόγια μου και μη νομίσει ότι όλα αυτά που σας είπα δε θα γίνουν. Όλα θα εκπληρωθούν κατά γράμμα. Ο ουρανός και η γη μπορεί να παρέλθουν, αλλά τα λόγια μου δε θα παρέλθουν και θα εκπληρωθούν στο ακέραιο. 

   Ο Κύριος μας ζητά επίμονα να βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση, σε ετοιμότητα πνευματική τονίζοντας ότι ο ερχομός Του θα αιφνιδιάσει την πλειονότητα των ανθρώπων, όπως ακριβώς τους αιφνιδίασε τους ανθρώπους ο κατακλυσμός τον καιρό του Νώε… 

27 έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ' ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. 

28 Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν 

29 καθ' ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ' ουρανού και απώλεσεν άπαντας. 

30 Ωσαύτως θέλει είσθαι καθ' ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή (Λουκάς ΙΖ/17:27). 

    Η ίδρυση και ανάπτυξη του κράτους του Ισραήλ ύστερα από 19 αιώνες εξορίας αποτελεί το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών. Με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος μια μέρα θα αρπάξει (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 17) και θα συγκεντρώσει όλους τους δικούς Του στον ουρανό (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ αποτελεί συγκλονιστικό σημείο με τεράστια σημασία, αφού ο Χριστός και οι προφήτες το συνδέουν τόσο άμεσα με το τέλος του κόσμου, όσο και με την έλευση της αιώνιας Βασιλείας Του. Η ύπαρξή του είναι προϋπόθεση για την εμφάνιση του Αντίχριστου και της παγκόσμιας κυριαρχίας του στη Γη, λίγο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. 

     Ας μη γελιόμαστε. Είναι σαφές ότι αυτό το φαινόμενο ευρίσκεται στις μέρες μας σε διαδικασία εξέλιξης. Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση θα εμφανιστεί ο «άνομος», «ο υιός της απωλείας» (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο άνθρωπος της αμαρτίας» (Β:3), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), «το θηρίο» (Αποκάλυψις ΙΑ/11: 7), ο Αντίχριστος. Είναι αυτός που θα αποτελεί σωματοποίηση του σατανά και που θα ξεγελάσει τους Εβραίους (θα είναι Ευρωπαίος, πιθανόν Εβραϊκής καταγωγής από τη φυλή του Δαν) και θα συνάψει επταετή συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας μαζί του, γιατί θα νομίσουν ότι αυτός είναι ο μεσσίας που τόσα χρόνια περίμεναν. Αυτήν την συμφωνία μετά την πάροδο των 3,5 ετών θα την παραβιάσει ο Αντίχριστος και θα στραφεί με μεγάλο μίσος εναντίον τους.
      Ότι είμαστε η τελευταία γενιά, η γενιά εκείνη που θα δει το Χριστό να επιστρέφει στη γη φαίνεται και από το βιβλίο του προφήτη "Ιωήλ" (κεφ. Γ/3, εδ. 1,2) στο οποίο αναφέρεται:
1 Διότι, ιδού, εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρώ εκείνω, όταν επιστρέψω τους αιχμαλώτους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ,
2 θέλω συνάξει έτι πάντα τα έθνη και θέλω καταβιβάσει αυτά εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ, και θέλω κριθή μετ' αυτών εκεί υπέρ του λαού μου και της κληρονομίας μου Ισραήλ, τον οποίον διέσπειραν μεταξύ των εθνών και διεμοιράσθησαν την γην μου

    Μετά από τη σύναξη του λαού Ισραήλ και της δημιουργία του κράτους του ο Θεός θα καταβιβάσει πάντα τα έθνη στην κοιλάδα Ιωσαφάτ, όπου θα γίνει η μάχη του Αρμαγεδώνα και η δευτέρα παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού (Αποκάλυψη ΙΣ/16: 16-21). 

      Ο Θεός μας έχει αποκαλύψει ό,τι πρέπει να γνωρίζουμε γι’ Αυτόν και για τη σωτηρία μας και μας αποκαλεί «υιούς φωτός». Στην επιστολή "Α΄ Θεσσαλονικείς" (κεφ. Ε/5, εδ. 5-6) αναφέρεται: 

5 πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας. Δεν είμεθα νυκτός ουδέ σκότους. 

6 Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ' ας αγρυπνώμεν και ας εγκρατευώμεθα. 
     Στο βιβλίο του  προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 10) αναφέρεται: "Πολλοί θέλουσι καθαρισθή και λευκανθή και δοκιμασθή και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει". 

         Ας είμαστε προσεκτικοί, ο Κύριος είναι πλησίον. "μακάριοι οι δούλοι εκείνοι ους ελθών ο Κύριος ευρήσει γρηγορούντας" (Λουκάς ΙΒ/12: 37). ---