ΙΕΡΙΧΩ.

 βιβλίο "Ιησούς του Ναυή",  κεφ. Σ/6,  εδ. 1 – 5.

1 Η δε Ιεριχώ ήτο συγκεκλεισμένη και ωχυρωμένη εξ αιτίας των υιών Ισραήλ ουδείς εξήρχετο και ουδείς εισήρχετο. 

2 Και είπε Κύριος προς τον Ιησούν, Ιδού, παρέδωκα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύϊ. 

3 Και θέλετε περιέλθει την πόλιν, πάντες οι άνδρες του πολέμου, κύκλω της πόλεως άπαξ ούτω θέλεις κάμνει εξ ημέρας. 

4 Και επτά ιερείς θέλουσι βαστάζει έμπροσθεν της κιβωτού επτά σάλπιγγας κερατίνας και την εβδόμην ημέραν θέλετε περιέλθει την πόλιν επτάκις και οι ιερείς θέλουσι σαλπίζει με τας σάλπιγγας. 

5 Και όταν σαλπίσωσι με την κερατίνην επεκτείνοντες, καθώς ακούσητε τον ήχον της σάλπιγγος, πας ο λαός θέλει αλαλάξει μέγαν αλαλαγμόν, και θέλει καταπέσει το τείχος της πόλεως υφ' εαυτό, και ο λαός θέλει αναβή, έκαστος κατ' ενώπιον αυτού. 

 βιβλίο Ιησούς του Ναυή, κεφ. Α/1, εδ. 9. 

"Δεν σε προστάζω εγώ; Γίνε ισχυρός και ανδρείος μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις επειδή, μαζί σου είναι ο Κύριος ο Θεός σου, όπου κι αν πας"\. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο λαός Ισραήλ, συνεχίζοντας την πορεία του για την κατάκτηση της υποσχόμενης από το Θεό γης Χαναάν, έχει ήδη περάσει τον Ιορδάνη ποταμό και βρίσκεται στη Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα στην περιοχή Γάλγαλα. Τα γεγονότα συμβαίνουν 1.400 χρόνια προ Χριστού, 3.400 χρόνια από σήμερα. Μπροστά τους και σε απόσταση 9 χιλ. βρίσκεται η πόλις Ιεριχώ. Ο λαός θα έπρεπε να καταλάβει την Ιεριχώ, για να εξασφαλίσει τα νότα του και να μπορέσει να συνεχίσει με ασφάλεια την πορεία του προς τη γη της επαγγελίας. 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι υπήρξαν τρεις Ιεριχώ. 

     Η πρώτη ήταν την εποχή του Ιησού του Ναυή και βρισκόταν 34 χιλ. Β.Α. της Ιερουσαλήμ. Ήταν μια πόλη βασιλική μέσα στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Η δεύτερη Ιεριχώ είναι στην εποχή του Χριστού. Εδώ ο Κύριος θεράπευσε τον τυφλό Βαρτίμαιο (Μάρκος Ι/10: 46-52) και συνάντησε τον τελώνη, τον Ζακχαίο (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτή η πόλη καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 230 μ.Χ. και είχε κτιστεί σε απόσταση 1.500 μ από την παλιά. Σήμερα υπάρχει η σύγχρονη Ιεριχώ, η οποία έχει 40.000 κατοίκους και λέγεται στα Αραβικά Ελ. Ριχά. 

    Ο λαός λοιπόν βρίσκεται μπροστά στα τείχη της Ιεριχώ με σκοπό να καταλάβει την πόλη. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, το εμπόδιο είναι ανυπέρβλητο, είναι ανθρωπίνως ακατόρθωτο και αυτό το είχαν ομολογήσει πριν από σαράντα χρόνια, οι δέκα από τους δώδεκα κατασκόπους που είχε στείλει ο Μωυσής, για να κατασκοπεύσουν τη γη με σκοπό να την κατακτήσουν. (βιβλίο Αριθμών ΙΓ/13: 28-31). Τότε δεν προχώρησαν, φοβήθηκαν από τους υιούς Ανάκ. Στην ουσία δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού, έδειξαν απιστία. Το αποτέλεσμα ήταν, ενώ βρισκόταν έξω από την πόλη, χρειάστηκε να περιφερθούν στην έρημο εξαιτίας της απιστίας τους, για σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Αριθμοί ΙΔ/14: 23). Πόσο συντριπτικά είναι τα αποτελέσματα της απιστίας μέσα στη ζωή μας! Αναγκάζουν το Θεό να  αλλάξει τα σχέδιά Του για μας. 

      Μετά από ανασκαφές που έγιναν από το 1929 έως 1936 διαπιστώθηκε ότι τα περίφημα τείχη της Ιεριχώ ήταν διπλά. Το εσωτερικό τείχος είχε πλάτος 4 μ. και το εξωτερικό 2 μ. Το μέσα από το έξω απείχε 5 μ. Το ύψος των τειχών ήταν 10 μ. Ήταν χτισμένα με τούβλα 30 – 60 εκατοστών δεμένα με λάσπη και ασβέστη. Δεν καταρρίπτονται αυτά τα τείχη με τις ανθρώπινες δυνάμεις και στρατηγικές.

    Στην καθημερινή χριστιανική μας πορεία ποτέ δε θα λείψουν τα μεγάλα, τα ανυπέρβλητα εμπόδια. Τα βάζει στο δρόμο μας ο εχθρός, για να μας φοβίσει και να ακυρώσει τους στόχους μας και βεβαίως τα επιτρέπει ο Θεός, για να γνωρίσει πόσο Τον εμπιστευόμαστε. Το θέμα είναι πώς πολεμάμε σαν Εκκλησία, σαν άτομα; Πώς κατακτάμε και «καταστρέφουμε» τα μεγάλα εμπόδια που ο εχθρός της ψυχής τοποθετεί στην πορεία μας, για να εμποδίσει την υλοποίηση των σχεδίων του Θεού μέσα στη ζωή μας; Πόσες φορές ο πιστός άνθρωπος μπροστά στο «εμπόδιο» πανικοβάλλεται, στρέφεται προς τα πίσω και απιστεί στο Θεό και τη δύναμή Του; Άραγε τι μπορεί να κάνει ο Θεός μέσα στη ζωή μου με μια τέτοια συμπεριφορά; Ο Κύριος δεν μπόρεσε να κάνει πολλά θαύματα στην πατρίδα Του τη Ναζαρέτ εξαιτίας της απιστίας των συγχωριανών Του (Λουκάς ΙΓ/13: 18). Η ψυχή, που έχει γνωρίσει τη δύναμη του Θεού και έχει θέσει την ελπίδα της σ’ Αυτόν και η οποία βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, δεν κάμπτεται από τα εμπόδια, όσο μεγάλα, όσο απειλητικά και αν υψώνονται, γιατί δεν αποβλέπει στο "φαινόμενο", αλλά αποβλέπει στη δύναμη του Θεού. 

      Ένα και μοναδικό είναι το όπλο που θα εκπορθήσει τα ανυπέρβλητα «εμπόδια» του εχθρού και ο Λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: «δια πίστεως έπεσον τα τείχη της Ιεριχώ, αφού εκυκλώθησαν επί επτά ημέρας» (Εβραίους ΙΑ/11: 30). Δεν έπεσαν τα τείχη με τη σοφία των ανθρώπων ή με τη δύναμή τους ή με κάποιο άλλο μέσο, έπεσαν με την πίστη στο Θεό. 

    Πίστη σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και ταυτόχρονα παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτόν μας. Μπορεί τα τείχη (τα προβλήματα) να υψώνονται μέχρι τον ουρανό, όμως αυτό για την πίστη δε λέει τίποτα. Η πίστη μια μόνον έκφραση γνωρίζει : «επί τω λόγω σου Κύριε» (Λουκάς Ε/5: 5). Η πίστη αποβλέπει αποκλειστικά στη δύναμη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «δια να είναι η πίστη σας, ουχί δια της σοφίας των ανθρώπων, αλλά δια της δυνάμεως του Θεού» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 3-5). 

    Να λοιπόν πως θα πρέπει να δίδονται οι μάχες στην καθημερινή μας ζωή. Να πώς πρέπει να σταθούμε μπροστά στα ανθρωπίνως ακατόρθωτα και αξεπέραστα και ανίκητα προβλήματα. Εάν ο Ισραήλ έλεγε: "Πολύ καλά η δύναμη να είναι του Θεού, αλλά ας συγκεντρωθούμε για να βρούμε τα μέσα να καταρρίψουμε τα τείχη της Ιεριχώ, να δούμε ποια η γνώμη των στρατηγών για την διάταξη του στρατεύματος και για τον τρόπο επίθεσης κατά του εχθρού", τότε τι θα συνέβαινε τις επόμενες ημέρες; Ούτε μια πέτρα δε θα μετακινείτο από εκείνα τα απόρθητα τείχη. 

     Όμως ο Ιησούς του Ναυή δε συμβουλεύεται κανέναν από τους ανθρώπους. Έχει λάβει οδηγίες από τον Κύριο και σε αυτές αποκλειστικά στηρίζεται. Μέσα στις οδηγίες του ο Κύριος έχει συμπεριλάβει τα πάντα. Πορεία μία φορά την ημέρα γύρω από την πόλη και την έβδομη μέρα επτά φορές. 

    Όλα αυτά ο κοινός ανθρώπινος νους αδυνατεί να τα καταλάβει. Είναι δυνατόν ποτέ τα τείχη να πέσουν με πορείες, με σάλπιγγες και με ανθρώπινες κραυγές; Στο βιβλίο του προφήτη "Ησαΐα" (κεφ. ΝΕ/55, εδ. 8) αναφέρεται : «Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος». Οι δρόμοι, οι σκέψεις μου, τα σχέδιά μου δεν είναι όπως τα δικά σας, λέει ο Κύριος. Ο Θεός είναι έξω από τα ανθρώπινα δεδομένα και γι’ αυτό οι λύσεις που προτείνει πολλές φορές είναι έξω από την ανθρώπινη λογική. Την πίστη θέλει να διαπιστώσει ο Θεός στον άνθρωπο και από τη στιγμή που θα τη βρει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, τότε όλα είναι δυνατά. 

      Όταν βαδίζεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, ποτέ δε θα λείψουν από τη ζωή σου τα αρνητικά σχόλια των ανθρώπων. Φανταστείτε τι ειρωνεία θα είχε εισπράξει από τους ανθρώπους ο Νώε, καθώς έφτιαχνε επί 120 χρόνια την κιβωτό. "Φτιάχνεις καράβι στο βουνό Νώε; Τρελάθηκες, πως κατάντησες…. κλπ". Μα είναι εντολή του Θεού, θα έλεγε ο Νώε και θα αύξανε τα ειρωνικά χαμόγελα των ανθρώπων. Οι κάτοικοι της Ιεριχώ, καθώς θα έβλεπαν τους στρατιώτες να βαδίζουν γύρω από την πόλη θα τους χλεύαζαν και ίσως  θα έλεγαν: "Πού πάτε; Έτσι πέφτουν τα τείχη, με βόλτες; Δειλοί, που φοβάστε να πολεμήσετε". Όμως παρατηρούμε ότι ο λαός δεν αποβλέπει πουθενά, σε κανένα κάλεσμα, σε καμία πρόκληση του εχθρού και συνεχίζει να προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού.

        Ο Ιησούς του Ναυή δεν πληροφορεί το λαό ούτε πόσες φορές θα περπατήσουν γύρω από την πόλη, ούτε τι θα συμβεί στο τέλος της 7ης μέρας, ούτε τι θα συμβεί μετά, αφού φωνάξουν. Τις οδηγίες τις έπαιρναν σε καθημερινή βάση. Μετά την πορεία επέστρεφαν στα Γάλγαλα, όπου ήταν τόπος λατρείας του Θεού. Αυτή η πορεία συνεχίστηκε για έξι ημέρες και την έβδομη μέρα για επτά φορές. Τι παράξενα πράγματα, θα έλεγε κανείς είναι τούτα. Έτσι ακριβώς παράλογο φάνηκε και στο Σύρο στρατηγό Νεεμάν το να πάει να βουτήξει επτά φορές στον Ιορδάνη ποταμό, για να γίνει καλά από τη λέπρα που τον βασάνιζε. Η απορία του ήταν: Τόσα ποτάμια υπήρχαν στην πατρίδα του, έπρεπε να πάει εκεί για να λουστεί; «ο Αβανά και ο Φαρφάρ, ποταμοί της Δαμασκού, δεν είναι καλύτεροι υπέρ πάντα τα ύδατα του Ισραήλ; δεν ηδυνάμην να λουσθώ εν αυτοίς και να καθαρισθώ; Και στραφείς, ανεχώρησε μετά θυμού». (Β΄ Βασιλέων Ε/5: 11). Γιατί τα ζητάει όλα αυτά ο Θεός; Τα ζητάει, γιατί τα μεγάλα κάστρα όπως είναι η αμαρτία δεν μπορούν να πέσουν γύρω μας χωρίς τη συμμετοχή τη δική μας και χωρίς την τέλεια υπακοή μας. 

      Η πίστη ήταν η δύναμη εκείνη που τους έκανε να δείξουν υπακοή και να περιέλθουν 13 φορές την πόλη χωρίς κανένα θετικό σημάδι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο συγγραφέας της επιστολής προς Εβραίους αναφέρει: «πίστη σημαίνει σιγουριά για αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι’ αυτά που δε βλέπουμε». Κανένας τείχος αμαρτίας δε θα πέσει, αν δεν το πλησιάσουμε και δεν το περικυκλώσουμε με ακράδαντη πίστη. 

       Όταν ο Θεός ζήτησε να περιέρχονται σιωπηλοί γύρω από την πόλη, δεν το έκανε για να μην τους πάρουν είδηση οι κάτοικοι της Ιεριχώ, το έκανε για να δοκιμάσει την πίστη τους σε κάτι απλό, αλλά τόσο δύσκολο! Πολλές φορές η πίστη μας αποτυγχάνει σ’ αυτά τα απλά πράγματα. Δεκατρείς φορές τα ίδια πράγματα, η ίδια πορεία, αλλά ο λαός συνεχίζει υπομονετικά. Μερικές φορές ο Θεός μας καλεί με πίστη να περιμένουμε και να περπατάμε στον ίδιο πολύ περπατημένο και βαρετό δρόμο, δίχως να μας δίνει σημάδια για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. 

     Όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ, δεν του υποσχέθηκε προκαταβολικά ότι θα του τον έδινε πίσω. Όμως ο Αβραάμ προχώρησε δια πίστεως μέχρι το σημείο της θυσίας, έχοντας ένα σκοπό, την πλήρη υπακοή στο θέλημα του Θεού (Γένεση ΚΒ/22: 1-13) μέχρι που ήρθε η ώρα της επέμβασης του Θεού. Δια πίστεως προχώρησε ο Δαυίδ εναντίον του σιδηρόφρακτου Γολιάθ (Α΄ Σαμουήλ ΙΖ/17: 45). Δια πίστεως ο Δανιήλ δέχτηκε να τον ρίξουν στα λιοντάρια παρά να προσκυνήσει τα είδωλα (Δανιήλ Σ/6: 16). 

      Δεκατρείς ολόκληρους κύκλους έκαναν γύρω από την Ιεριχώ, που καμία διαφορά δεν υπήρχε μεταξύ τους. Κάθε μέρα γινόταν η ίδια μονότονη διαδρομή. Η πίστη μετατρέπει κάθε κύκλο σε βεβαιότητα ότι η πόλη θα έπεφτε, ακόμα και αν κανένα σημάδι δεν το μαρτυράει γύρω μας, ακόμα και αν όλα φαίνονται αδύνατα και αρνητικά. Θα πρέπει η πίστη μας να είναι τέτοια, που ακόμα και η φαινομενική αποτυχία να μας ισχυροποιεί πιο πολύ και να μας κάνει πιο δυνατούς. Πρώτη μέρα, δεύτερη μέρα, ….. έκτη, έβδομη μέρα, έχει ήδη αρχίσει ο έβδομος γύρος και κανένα αποτέλεσμα δεν φαίνεται να υπάρχει. Αλήθεια πόσες φορές εγκαταλείψαμε τον αγώνα, την «πορεία» γύρω από κάποιο «απόρθητο φρούριο», επειδή δε βλέπαμε σημεία επέμβασης του Θεού, απογοητευτήκαμε, κουραστήκαμε, δεν αντέξαμε, δεν δείξαμε υπακοή μέχρι τέλους και αγνοήσαμε την προτροπή του Κυρίου: «ο υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή» (Μάρκος ΙΓ/13: 13). Τελικά υποχωρήσαμε, γιατί απιστήσαμε, γιατί θεωρήσαμε άσκοπο τον αγώνα μας. 

      Η πίστη η αληθινή, η ανυπόκριτη θα φανεί μέσα στη φουρτούνα της ζωής. Άλλωστε γι’ αυτό ο Θεός θα επιτρέψει τη φουρτούνα, για να φανούν οι δόκιμοι. Όταν ο αέρας δυναμώνει, φουρτούνα αυξάνεται, η βάρκα κλυδωνίζεται, όταν όλα γύρω είναι μαύρα και ανθρωπίνως τίποτα δεν είναι δυνατό, τότε τι θα κάνουμε; 

1/ Θα τρέξουμε, όπως έκαναν οι μαθητές απελπισμένοι, νικημένοι, φοβισμένοι να του πούμε: «Κύριε χανόμαστε» και μάλιστα να Του ρίξουμε και ευθύνες «δεν σε μέλλει» (Μάρκος Δ/4: 38). Εάν έτσι ενεργήσουμε, μια θα είναι η απάντηση του Κυρίου. «γιατί είστε δειλοί, ολιγόπιστοι;» (Ματθαίος Η/8: 26). Αλήθεια πόσο προσβλητικό είναι τούτο για την ψυχή!

2/ Όμως υπάρχει ένας άλλος τρόπος, για να αντιδράσουμε, ο δρόμος της απόλυτης εμπιστοσύνης. Θα επαναπαυτούμε στην παρουσία Του, έχοντας την απόλυτη βεβαιότητα ότι, επειδή Αυτός είναι μέσα στη βάρκα της ζωής μας θα είμαστε πάντοτε ασφαλείς. 

      Κάποτε οι μαθητές υπέβαλαν στον Κύριο ένα ερώτημα: «και τις δύναται να σωθεί». Ο δε είπε: «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ» (Λουκάς ΙΗ/18: 24-27). Όσοι έχουμε περάσει τα "αναγεννητικά" νερά του Ιορδάνη, γνωρίσαμε και λατρεύουμε το Θεό στα "Γάλγαλα", καλούμαστε να μη μείνουμε εκεί, αλλά να σηκωθούμε, να περπατήσουμε και να κυριεύσουμε την κληρονομιά που μας ανήκει, που μας έχει δοθεί από ο Θεό, γκρεμίζοντας τα κάστρα της αμαρτίας, όσο μεγάλα, όσο απόρθητα και αν φαίνονται. Εάν εμείς βάλουμε το «θέλω», ο Θεός θα έρθει για να προσθέσει το «μπορώ» μέσα στη ζωή μας. 

       Πόση δύναμη δίνει μέσα στη ζωή μας: «παρέδωσα εις την χείρα σου την Ιεριχώ και τον βασιλέα αυτής και τους δυνατούς εν ισχύει». Μπροστά στην αληθινή πίστη κανένα οχυρό, κανένα φρούριο, κανένα εμπόδιο δε μπορεί να σταθεί. 

         Ιησούς του Ναυί, κεφ. Σ/6, εδ. 20,21. 

20 Και ο λαός αλάλαξε, όταν σάλπισαν με τις σάλπιγγες και καθώς ο λαός άκουσε τη φωνή των σαλπίγγων, τότε ο λαός αλάλαξε έναν μεγάλο αλαλαγμό, και το τείχος κατέπεσε από τη βάση του, και ο λαός ανέβηκε στην πόλη, κάθε ένας κατευθείαν μπροστά του, και κυρίευσαν την πόλη. 

21 Και εξολόθρευσαν με μάχαιρα όλους όσους ήσαν μέσα στην πόλη, άνδρες και γυναίκες, νέους και γέροντες, και βόδια, και πρόβατα, και γαϊδούρια.

        Ιησούς του Ναυή, κεφ. Ι/10, εδ. 40. 

       Μ' αυτό τον τρόπο ο Ιησούς πάταξε ολόκληρη την ορεινή γη, και τη μεσημβρινή, και την πεδινή, και την Ασδώθ, και όλους τούς βασιλιάδες τους δεν άφησε υπόλοιπο, αλλά εξολόθρευσε κάθε τι που είχε πνοή, καθώς ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ, είχε προστάξει. 

        Δευτερονόμιο, κεφ. Ζ/7, εδ. 1-2. 

1 Οταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη, στην οποία πηγαίνεις για να την κληρονομήσεις, και εκδιώξει από μπροστά σου πολλά έθνη, τους Χετταίους, και τους Γεργεσαίους, και τους Αμορραίους, και τους Χαναναίους, και τους Φερεζαίους, και τους Ευαίους, και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη μεγαλύτερα και δυνατότερα από σένα 

2 και όταν ο Κύριος ο Θεός σου τούς παραδώσει μπροστά σου, θα τους πατάξεις θα τους εξολοθρεύσεις κατά κράτος δεν θα κάνεις συνθήκη μαζί τους ούτε θα δείξεις σ' αυτούς έλεος.

      Διαβάζοντας τα παραπάνω εδάφια βλέπουμε να εγείρονται μεγάλα ερωτήματα. Πώς μπορεί να κατανοηθεί μια τέτοια συμπεριφορά του δίκαιου Θεού της Αγάπης και του Ελέους; (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 4), ενός Θεού που «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4). Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34). Δεν αγαπάει τον ένα λαό και μισεί τον άλλο, αφού όλοι οι λαοί είναι δημιουργήματά Του. Αυτό μας λέει ο Λόγος του Θεού, αυτή είναι η εικόνα που έχουμε για το Θεό. Από την άλλη διαβάσαμε οδηγίες του Θεού στην οποίες απουσιάζει παντελώς το Έλεος και οι οποίες διακρίνονται για την ιδιαίτερη σκληρότητά τους. Όλα αυτά κρύβουν μίσος εναντίον ανθρώπων, κρύβουν εθνικισμό εναντίον άλλων φυλών; Σαν Χριστιανοί σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να έχουμε τέτοια αισθήματα εναντίον άλλων φυλών ή ανθρώπων. Υπάρχει η αντίληψη μέσα στις τάξεις των Εκκλησιών ιδιαίτερα της Αμερικής ότι ο φυσικός Ισραήλ είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού και ότι η Εκκλησία του Θεού εν Χριστώ Ιησού, είναι μια παρένθεση μέσα στην παγκόσμια ιστορία για τη σωτηρία και άλλων ψυχών. Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Θεός δεν έχει κανένα εκλεκτό φυσικό λαό, διότι, αν έχει έναν λαό εκλεκτό, τότε οι άλλοι απορρίπτονται, είναι υποδεέστεροι. Αυτός ο λαός θα πρέπει να είναι κυρίαρχος πάνω στους άλλους. Ο Θεός δεν εθνικοποιείται, δεν ανήκει σε κάποιο από τους υπάρχοντες λαούς της γης.

       Ο πνευματικός λαός του Θεού είναι η Εκκλησία Του, το «μυστήριο των αιώνων» (Εφεσίους Γ/3: 9). Έχει τη νύμφη Του για την οποία άφησε τη δόξα Του, για την οποία ήρθε στη γη, για να την υπηρετήσει, για την οποία πέθανε και αναστήθηκε και για την οποία θα έρθει και πάλι για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στην ουράνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Ο λαός αυτός του Θεού αποτελείται από όλους τους Αγίους όλων των εποχών, οι οποίοι ψάλλουν τη νέα ωδή και λένε: «Άξιος είσαι να λάβεις το βιβλίο και να ανοίξεις τις σφραγίδες αυτού, διότι εσφάγης και αγόρασες ημάς εις τον Θεόν, δια του αίματός σου, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και Έθνους και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών Βασιλείς και Ιερείς και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης» (Αποκάλυψη Ε/5: 9-10). 

      Πώς λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί η τόσο σκληρή στάση του Θεού της Αγάπης απέναντι στους κατοίκους της Ιεριχώ; Ο ίδιος ο Θεός διακηρύττει: «Δεν θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει και να σωθεί» (Ιεζεκιήλ ΙΗ/18: 32). Γιατί λοιπόν ο Θεός έδωσε τόσο σκληρές οδηγίες εναντίον ενός λαού, τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει; Μήπως ο λαός Ισραήλ ήταν καλύτερος από αυτούς. Ο Θεός στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ.6) τους διευκρινίζει το εξής : «Γνώρισον λοιπόν ότι ο Κύριος ο Θεός σου δεν σοι δίδει την γην ταύτην την αγαθήν διανα κληρονομήσεις αυτής δια την δικαιοσύνη σου, διότι είσαι λαός σκληροτράχηλος». 

      Ο Θεός είχε υποσχεθεί να δώσει τη γη Χαναάν στους απογόνους του Αβραάμ, όμως τόσο ο Αβραάμ όσο και οι απόγονοί του θα έπρεπε να περιμένουν τετρακόσια χρόνια, για να λάβουν τη γη. Γιατί άραγε; Ο λόγος του Θεού μας το αποκαλύπτει: "Διότι ακόμα δε συμπληρώθηκε η ανομία των Αμορραίων" (Γένεση ΙΕ/15: 13-16) που κατοικούσαν τη γη. Ναι, είναι αλήθεια, ο Θεός τους περίμενε επί 400 ολόκληρα χρόνια και τους έδινε ευκαιρίες, για να μετανιώσουν και να αλλάξουν ζωή, όμως αυτοί όλο και πιο πολύ βυθίζονταν στη διαφθορά. Δεν τους αφαίρεσε τη γη τους αυθαίρετα. Σαν ένα σάπιο δένδρο που δεν παράγει τίποτα άλλο από σάπιους καρπούς, αυτοί όλο και περισσότερο γίνονταν πιο αχρείοι. Ας μην ξεχνάμε ότι "ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιωάννου Δ/4: 8), όμως είναι και Θεός "δικαιοσύνης" (Ησαΐας ΜΕ/45: 24).).  Μετά απ' αυτά ήταν δίκαιο να εκδιωχθούν από τη γη τους. Ο Θεός τους περίμενα για αιώνες, πριν διατάξει την εκδίωξή τους (Λευιτικό ΙΗ/18: 21-28). Ο λόγος του Θεού αναφέρει: "Ο Θεός δεν θέλει δικολογεί διαπαντός, ουδέ θέλει φυλάττει την οργήν αυτού εις τον αιώνα" (Ψαλμός ΡΓ/103: 9). 

    Η εντολή του Θεού για την απόλυτη καταστροφή, που παραπάνω διαβάσαμε, έχει να κάνει με την αμαρτία τους από τη μια πλευρά και με τη δικαιοσύνη του Θεού από την άλλη. 

     Οι κυριότεροι θεοί των Χαναναίων ήταν ο Βάαλ (θεός της καταιγίδας και της βροχής) και η γυναίκα του η Ανάθ (θεά της γονιμότητας). Ήταν λαοί που ζούσαν μέσα σε πνευματικό σκοτάδι, σκοτάδι το οποίο περιείχε: Ειδωλολατρία (Δευτερονόμιο Ι/10: 18), Βδελύγματα, θυσίες παιδιών στον Μολόχ (Δευτερονόμιο ΙΒ/12: 29-31), μαντεία, μαγεία, νεκρομαντεία, διαστροφές, ομοφυλοφιλία. Ο Θεός τους αποβάλλει από τη γη εκείνη όχι, γιατί τους μισεί, αλλά γιατί βλέπει την ολοκληρωτική ηθική τους διάβρωση, βλέπει το ξεχείλισμα της αμαρτίας, βλέπει ότι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αυτή και συνεχίζουν να ζουν μέσα στην αμαρτία. Ο Θεός τους περίμενε για 400 ολόκληρα χρόνια που ζούσαν στην περιοχή να μετανοήσουν, αλλά αντί να μετανοήσουν όλο και πιο πολύ σκλήρυναν την καρδιά τους απέναντι στο Θεό. Ο αφανισμός τους θα αποτελούσε λύτρωση και για τη γη, η οποία γη μας αναφέρει ο Απ. Παύλος «συστενάζει και συναγωνιά», εξ’ αιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου (Ρωμαίους Η/8: 20 – 23). 

      Ένας άλλος λόγος που ο Θεός διέταξε την πλήρη καταστροφή είναι η προσπάθεια του Θεού να προστατεύσει τον Ισραήλ από τον πολιτισμό των Χαναναίων. Όμως πώς εξηγείται ο ρόλος του Ισραήλ; Είπαμε ότι ο Θεός όλους τους λαούς τους έχει το ίδιο. Θέλει όλοι να σωθούν και να έρθουν «εις επίγνωσιν». Ο Θεός εδώ χρησιμοποιεί τον Ισραήλ σαν όργανο της κρίσης του εναντίον των εθνών αυτών. Άλλωστε ο Θεός είναι κατηγορηματικός προς τον λαό Ισραήλ και στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. Θ/9, εδ. 3-5) αναφέρει: 

3 Γνώρισε, λοιπόν, σήμερα, ότι ο Κύριος ο Θεός σου είναι εκείνος που προπορεύεται μπροστά σου είναι φωτιά που κατατρώει, αυτός θα τους εξολοθρεύσει, κι αυτός θα τους καταστρέψει από μπροστά σου και θα τους διώξεις, και γρήγορα θα τους εξολοθρεύσεις, όπως ο Κύριος σου είπε. 

4 Αφού ο Κύριος ο Θεός σου τους διώξει από μπροστά σου, μη πεις στην καρδιά σου, λέγοντας: Εξαιτίας της δικαιοσύνης μου ο Κύριος με έφερε να κληρονομήσω αυτή τη γη αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος τα διώχνει από μπροστά σου. 

5 Όχι εξαιτίας της δικαιοσύνης σου, ούτε εξαιτίας της ευθύτητας της καρδιάς σου, μπαίνεις μέσα να κληρονομήσεις τη γη τους αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος ο Θεός σου τα διώχνει από μπροστά σου, για να στερεώσει τον λόγο, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ. 

       Ο Θεός που τους χαρίζει τη μια νίκη μετά την άλλη, είναι ο ίδιος που προειδοποιεί τον Ισραήλ να προσέξει, γιατί στην περίπτωση που θα ακολουθήσουν τον ίδιο τρόπο ζωής με τους Χαναναίους, τότε θα έχουν και αυτοί την ίδια τύχη με τους Χαναναίους. Στο "Δευτερονόμιο" (κεφ. Η/8, εδ. 19-20) ο Κύριος αναφέρει: "Αν, όμως, λησμονήσεις τον Κύριο τον Θεό σου, και πας πίσω από άλλους θεούς, και τους λατρεύσεις, και τους προσκυνήσεις, διαμαρτύρομαι σήμερα σε σας, ότι οπωσδήποτε θα αφανιστείτε όπως τα έθνη που ο Κύριος εξολοθρεύει από μπροστά σας, έτσι θα αφανιστείτε επειδή, δεν υπακούσατε στη φωνή τού Κυρίου τού Θεού σας". 

      Όταν θα έρθει η ώρα για να τιμωρήσει ο Θεός τους Ισραηλίτες, πάντα για την απιστία τους και την αμαρτία τους, θα χρησιμοποιήσει άλλους λαούς: Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Πέρσες. Η προνομιακή θέση που είχε ο λαός Ισραήλ δεν ήταν θέση ισχύος απέναντι στους άλλους λαούς, αλλά θέση ευθύνης για να εξαγγείλουν τις αρετές του Θεού. Τους εξέλεξε ο Θεός, για να ξεκινήσει μια νέα αρχή, όμως ο λαός αυτός μέχρι σήμερα δε στάθηκε όπως ο Θεός τον προόριζε και ιδού τα αποτελέσματα. 

      Ίσως πει κάποιος: Ναι οι Χαναναίοι βρέθηκαν μέσα στην ειδωλολατρία. Όμως τους έδωσε ο Θεός κάποιες ευκαιρίες, για να γνωρίσουν το θέλημά του και να μετανοήσουν; Η απάντηση είναι κατηγορηματική. Τους έδωσε τους κατοίκους της Νινευή, οι οποίοι μετανόησαν από την αμαρτία και την αποστασία τους από το Θεό και ο Θεός δεν επέτρεψε να καταστραφούν. «και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς και δεν έκαμεν αυτό». (Ιωνάς Γ/3: 10). 

       Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν τους αφάνισε χωρίς να τους προειδοποιήσει. Τους έδωσε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, για να μετανοήσουν, να γνωρίσουν και να προσκυνήσουν τον αληθινό Θεό, χωρίς όμως να υπάρξει αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή και εδώ "έκλεισε η πόρτα της κιβωτού" και ακολούθησε η απόλυτη καταστροφή (Ματθαίος ΚΔ/24: 39).

        Το ίδιο θα συμβεί και στο τέλος της ιστορίας. Μέχρι τότε η πόρτα της χάριτος του Θεού θα είναι ανοικτή. Η προειδοποίηση του Κυρίου ισχύει ακόμα: «Σήμερον εάν ακούσετε της φωνής του Κυρίου, μη σκληρύνετε την καρδιά σας» (Εβραίους Γ/3: 7-8). Οι κάτοικοι της Χαναάν γνώρισαν τον Αβραάμ, ο οποίος έζησε ανάμεσά τους, αγόρασε απ’ αυτούς κτήματα, τον είδαν να πλουτίζει, γνώρισαν ότι ο Θεός του ήταν ο αληθινός Θεός, είδαν τη ζωή του, όμως καμία μετάνοια. Επίσης γνώρισαν και τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, όμως το έργο τους δεν έφερε καρπό. Πέρα απ’ αυτά ο Θεός τους έχει κάνει και πολλές άλλες αποκαλύψεις. Αντί να μετανιώσουν σκλήρυναν, έκλεισαν τις πόρτες της Ιεριχώ και οχυρώθηκαν μέσα σ’ αυτήν. Δεν είχαν καμία πρόθεση και καμία διάθεση να αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού τους χαρακτηρίζει "απειθείς". Αμπαρωμένη η Ιεριχώ, έτοιμη για πόλεμο απορρίπτει κάθε ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία. 

       Είναι η εικόνα του ανθρώπου που έχει ακούσει για το Θεό, ωστόσο "κλείνει" την πόρτα της καρδιάς του. Οχυρώνεται μέσα στη τείχη, που η αμαρτία και η παρακοή έχει υψώσει στη ζωή του. Δεν θέλει καμία επαφή με το Ευαγγέλιο και βεβαίως και με το λαό του Θεού. Ναι, είχαν την ευκαιρία από το Θεό να σωθούν, αλλά δε θέλησαν. Η Ραάβ, η πόρνη η οποία σώθηκε, ήταν η χειρότερη απ’ όλους τους κατοίκους της Ιεριχώ. Πέραν του επαγγέλματός της ήταν εθνική, ήταν Αμορραία, όμως σώθηκε. Το ερώτημα είναι: Γιατί ο Θεός την έσωσε; Την έσωσε, διότι αυτή, σε αντίθεση με τους άλλους συντοπίτες της, όταν άκουσε για τον αληθινό Θεό, πίστεψε σ’ Αυτόν και τον ομολόγησε. «Δια πίστεως η Ραάβ η πόρνη δεν συναπολέσθει με τους απειθήσαντας, δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνη» (Εβραίους ΙΑ/11: 31). 

      Η περίπτωση της Ραάβ αποτελεί την πλήρη απόδειξη ότι ο Θεός είναι έτοιμος να σώσει τον άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος θα μετανοήσει, θα ανοίξει την καρδιά του και θα πιστέψει στο Θεό. Στο πρόσωπο της Ραάβ φαίνεται καθαρά η Αγάπη, το Έλεος του Θεού για τον άνθρωπο που θα μετανιώσει στη ζωή του και θα ζητήσει ειλικρινά το Θεό. Το Έλεος του Θεού είναι και για τον τελευταίο πολίτη. Ο Κύριος αναφέρει στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. ΚΑ/21, εδ. 31) προς τους Γραμματείς & τους Φαρισαίους: «οι τελώνες και οι πόρνες πηγαίνουν πριν από σας στη βασιλεία τού Θεού». Η Ραάβ είναι η πρώτη εθνική πιστή στον Θεό. 

      Πού οφείλεται η μεγάλη νίκη του λαού Ισραήλ; Πώς έπεσαν εκείνα τα απόρθητα τείχη της Ιεριχώ; "Έπεσαν δια πίστεως". Ο λαός νίκησε, χωρίς να χαθεί ούτε μία ψυχή, γιατί υπάκουσε μέχρι τέλους στις οδηγίες του Κυρίου. 

        Ας προσέξουμε το στοιχείο της πίστεως στη ζωή μας, πίστη και εμπιστοσύνη στο ζωντανό τον αληθινό τον αιώνιο Θεό, πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις Του, πίστη στο ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο σε Εκείνον που δημιούργησε τα πάντα. Θεωρώ πως ολόκληρη η δύναμη της πίστεως περικλείεται μέσα στις λίγες φράσεις : «… δια πίστεως έπεσαν τα τείχη της Ιεριχώ…». Με τον ίδιο τρόπο θα πέσει και κάθε απόρθητο τείχος μέσα στη ζωή μας. Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπιστεί κάθε πρόβλημά μας, όσο μεγάλο, όσο σοβαρό, όσο άλυτο και αν φαίνεται με τις ανθρώπινες δυνάμεις, με την ανθρώπινη λογική. Ας μην ξεχνάμε ποτέ: "η μάχη είναι του Κυρίου". 

         Αν Τον εμπιστευτείς ψυχή, Αυτός είναι έτοιμος να αγωνιστεί και για σένα. ---