Ευαγγέλιον «κατά Ματθαίον», κεφ. Κ/20, εδ. 28.
«ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών».
ΣΧΟΛΙΑ:
Είναι η τελευταία φορά που ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα πριν από το πάθος Του. Για όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα που πρόκειται ν’ ακολουθήσουν ενημερώνει τους μαθητές Του με τα λόγια: «ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, και ο Υιός τού ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, και θα τον παραδώσουν στα έθνη και θα τον εμπαίξουν, και θα τον μαστιγώσουν, και θα τον φτύσουν επάνω του, και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θ’ αναστηθεί» (Μάρκος Ι/10: 33). Ο Κύριος προσδιόρισε ακριβώς τη φύση της αποστολής Του και το ρόλο Του μέσα στο μυστήριο της «Θείας Οικονομίας». Τα λόγια Του ήταν κατηγορηματικά. «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45).
Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόναν» και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού (Γένεση Α/1: 26) δίνοντάς του έτσι συνείδηση καθώς και ηθική αίσθηση, ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ του σωστού και του εσφαλμένου. Καθώς ο Θεός βρίσκονταν μέσα στο κήπο της Εδέμ σε στενή κοινωνία με τους πρωτοπλάστους, θέλοντας να δοκιμάσει την υπακοή τους καθώς και την εκτίμησή τους προς Αυτόν, τους έδωσε μία παραγγελία: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλει τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του καλού, δε θέλεις φάγει απ’ αυτού, διότι καθ’ ην ημέρα φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση Β/2: 16,17).
Η απαγόρευση δόθηκε από το Θεό στον Αδάμ, αφού η Εύα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Την εντολή αυτή ο Αδάμ τη μετέφερε αργότερα στην Εύα και θα έπρεπε μαζί να Τον εμπιστευθούν και να την τηρήσουν. Την απαγόρευση τη ζήτησε ο Θεός, σύμφωνα με την παιδεία Του, για να δοκιμάσει την υπακοή τους, ώστε να μάθουν να Τον εμπιστεύονται και μέσα από την υπακοή να γνωρίσουν το αληθινό νόημα της ελευθερίας. Ο Θεός ήθελε οι πρωτόπλαστοι να ζουν ευτυχισμένοι και αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο μέσα από μία αγαθή και ειλικρινή σχέση υπακοής στο Δημιουργό τους. Με την υπακοή τους οι πρωτόπλαστοι θα διακήρυτταν πάνω απ’ όλα ότι η σχέση τους με το Θεό δεν ήταν από φόβο, αλλά από σεβασμό και αγάπη προς Αυτόν. Η απόφαση του Θεού να πλάσει τον άνθρωπο με ηθική ελευθερία δεν άφηνε περιθώρια να επιβληθεί το δικό Του θέλημα. Ο άνθρωπος μέσα στην ελευθερία, που ο Θεός του είχε δώσει, είχε και έχει κάθε δικαίωμα να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού στη ζωή του ή να το απορρίψει, να υπακούσει σ' Αυτόν ή να απειθήσει.
Ο Σατανάς μ’ ένα πανούργο τρόπο συκοφάντησε το Δημιουργό Θεό στους πρωτοπλάστους, λέγοντάς τους ουσιαστικά ότι είναι ψεύτης, σκληρός και αμείλικτος και ότι θέλει να στερήσει από τα δημιουργήματά Του τη γνώση και την ελευθερία (Γένεση Γ/3: 1-5). Αντί οι πρωτόπλαστοι ν’ απαντήσουν στα συκοφαντικά λόγια του εχθρού με τη φράση: «ύπαγε οπίσω μου σατανά» (Ματθαίος ΙΣ/16: 23), πίστεψαν τα λόγια του αμφισβητώντας με τον τρόπο αυτό τις αγαθές και ειλικρινείς προθέσεις του Θεού και πάνω απ’ όλα την Αγάπη Του γι’ αυτούς. Τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η παράβαση της εντολής Του.
Οι συνέπειες αυτής της ανυπακοής των πρωτοπλάστων υπήρξαν καθοριστικές και ιδιαιτέρως επώδυνες για το ανθρώπινο γένος. Ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει: «καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Η παρακοή του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού (Γένεση Β/2: 17) αποτέλεσε την αιτία της υποδούλωσης του ανθρώπινου γένους στο διάβολο. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από την πηγή της ζωής εξαιτίας της αμαρτίας, σήμανε τη διακοπή της κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό, με άμεσο επακόλουθο την εισαγωγή της φθοράς και του θανάτου στην κτίση και στην ιστορία. Εξαιτίας της ανυπακοής στο θέλημά Του γίναμε για το δίκαιο Θεό «τέκνα οργής» (Ρωμαίους Η/8: 20), γίναμε μία «γενεά σκολιά και διεστραμμένη» (Δευτερονόμιο ΛΒ/32: 5).
Στη δύσκολη κατάσταση που βρέθηκε ο άνθρωπος ο δίκαιος Θεός δε μπορούσε απλά να συγχωρήσει ή να διαγράψει την ανθρώπινη αμαρτία. Ο δικός Του Λόγος είναι: «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Για να παραβλέψει ο Θεός την αμαρτωλότητα του ανθρώπινου γένους, θα έπρεπε να αγνοήσει τους κανόνες που ο Ίδιος είχε θεσπίσει και ν’ αναιρέσει – ακυρώσει - τη δική Του δίκαιη κρίση. Αυτό όμως ήταν αδύνατον να συμβεί, γιατί «η δικαιοσύνη και η κρίσις είναι η βάσις του θρόνου του Θεού» (Ψαλμός ΠΘ/89: 14). Οποιαδήποτε εκτροπή από τη δικαιοσύνη Του θα είχε σαν αποτέλεσμα να ενθαρρύνει την ανομία καθώς και ν’ αμφισβητήσει την κυριαρχία του Θεού πάνω στη δημιουργία Του.
Μετά από την πτώση των πρωτοπλάστων ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο στην τύχη του, αλλά με κάθε τρόπο ενήργησε για την προστασία και την αποκατάστασή του. Η πρώτη Του υπόσχεση για τη σωτηρία του ανθρώπου δίνεται μέσα στον κήπο της Εδέμ, καθώς ο Θεός απευθύνεται προς το φίδι, το σατανά, με τα λόγια: «Εγώ θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη πτέρνα» (Γένεση Γ/3: 15). Με τα λόγια αυτά ο Θεός προείπε ότι ένα «σπέρμα» που θα ερχόταν στο μέλλον από μία γυναίκα θα απολύτρωνε την ανθρωπότητα από την αμαρτία (Α’ Ιωάννη Γ/3: 8). Επίσης μέσα στο Λόγο Του ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα κατέστρεφε το διάβολο, τον υποκινητή της ανθρώπινης αποστασίας (Ρωμαίους ΙΣ/16: 20 & Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9).
Στην «Παλαιά Οικονομία» ο Θεός έδωσε στο λαό Ισραήλ έναν κώδικα νόμων και σχεδίασε ένα Ναό στον οποίο θα έπρεπε να Τον λατρεύουν. Ο Λόγος του Θεού όλες αυτές τις διατάξεις τις χαρακτηρίζει «σκιά των μελλόντων» (Κολοσαείς Β/2: 17), σκιά πολύ μεγαλύτερων πραγμάτων που επρόκειτο να εκπληρωθούν στο μέλλον. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε το γεγονός ότι σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, όπως αυτές αναφέρονται στο βιβλίο του «Λευιτικού» (ΙΖ/17: 11), οι Ισραηλίτες προσέφεραν θυσίες ζώων, για να λάβουν συγχώρηση αμαρτιών. Όλα τα αναφερόμενα τελετουργικά δεν ήταν τίποτα άλλο από συμβολικές ιεροπραξίες για τον εξωτερικό και προσωρινό καθαρισμό της ανθρώπινης αμαρτίας. Οι θυσίες ζώων, που προσέφεραν οι πιστοί από τον Άβελ και μετά ήταν αδύνατον να συγχωρήσουν στην πράξη τις ανθρώπινες αμαρτίες, καθότι δεν ήταν και ισοδύναμες αυτού το οποίο κάλυπταν, αφού οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα κτήνη (Ψαλμός Η/8: 4-8). Παρακινούμενος από το γεγονός αυτό ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 4), αναφέρει: «είναι αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες». Όλες αυτές οι θυσίες ήταν προεικόνιση μιας πολύ μεγαλύτερης θυσίας, η οποία θα γινόταν μετά από αιώνες και η οποία θα παρείχε στην ανθρωπότητα την πολυπόθητη απολύτρωση από την αμαρτία.
Επειδή ένας άνθρωπος (ο Αδάμ) έγινε η αιτία της απομάκρυνσης του ανθρώπινου γένους από το Θεό και της καταδίκης του σε θάνατο, ένας άλλος άνθρωπος σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού (ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός) θα γινόταν η αιτία της συμφιλίωσής μας με τον Πατέρα Θεό και της απαλλαγής μας από τον αιώνιο θάνατο. «Επειδή όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 22).
Σε ολόκληρη τη δημιουργία δεν υπήρχε παρά μόνον Ένας, που θα είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Νόμου του Θεού και ταυτόχρονα ν’ αποτελεί την τέλεια έκφραση του Θείου Χαρακτήρα, αποστομώνοντας μια για πάντα τον εχθρό της ψυχής και καταργώντας τα βδελυρά και ανθρωποκτόνα σχέδιά του. Επειδή ο Θεϊκός Νόμος είναι τόσο Άγιος όσο και ο Ίδιος ο Θεός, μόνον Ένας, ισότιμος με το Θεό, θα μπορούσε να κάνει εξιλασμό για την κάθε παράβασή του Νόμου Του. Το Εξιλαστήριο θύμα, που θα έφερνε την απολύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία, που θα σήκωνε πάνω Του την αμαρτία από τον πρώτο άνθρωπο μέχρι τον τελευταίο που θα ζήσει σ’ αυτή τη γη, σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού (Α’ Πέτρου Α/1: 20) θα προσφέρονταν από τον Ίδιο το Θεό.
Έτσι λοιπόν «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία» (Γαλάτας Δ/4: 4). Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα γινόταν μία «ζωντανή θυσία». Ως «αμνός του Θεού» τέλειος, άμωμος, θα προσέφερε τη ζωή Του «ως λύτρο», για να πληρώσει το μισθό της αμαρτίας του «πρώτου Αδάμ», για ν’ απολυτρώσει έτσι οριστικά τους ανθρώπους από την αμαρτία, η οποία τους οδηγούσε στην κόλαση και τον αιώνιο θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός, "ο Υιός του Θεού του ζώντος", ως ο Αμνός σφαγμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου (Α’ Πέτρου Α/1: 20) θα κένωνε τον Εαυτόν Του απ’ όλη τη δόξα που είχε στον ουρανό (Φιλιππησίους Β/2: 7,8) και θα ταυτιζόταν σε όλα με τον άνθρωπο εκτός από την αμαρτία. Θα έπαιρνε στους ώμους Του την ενοχή ολόκληρου του ανθρώπινου γένους, φτάνοντας στην απόλυτη δυστυχία και γινόμενος ο Ίδιος κατάρα. "Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών διότι είναι γεγραμμένον· Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου" (Γαλάτας Γ/3: 13). Ο «Ιωάννης» ο βαπτιστής αποκαλεί τον Κύριο Ιησού Χριστό «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29).
Ο Κύριος Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι για να Τον υπηρετήσουν οι άνθρωποι, αλλά για να τους υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του "ως λύτρο" για τη σωτηρία τους. Όλοι έχουν ανάγκη τη Σωτηρία Του «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). Πέθανε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ώστε να μπορούν όλοι όσοι πιστέψουν σ’ Αυτόν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή κοντά Του. Ο «Υιός του Θεού», που έγινε «Υιός ανθρώπου» (Ιωάννης Ε/5: 27), αποτελεί το τέλειο παράδειγμα αγάπης, προσφοράς και ταπεινής υπηρεσίας. Ο θάνατός Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ικανοποίησε όλες τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και ήταν επαρκής, για να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες όλου του κόσμου.
Τ’ αποτελέσματα της προσφοράς του Κυρίου Ιησού Χριστού, για να τα βιώσει ο άνθρωπος στη ζωή του, θα πρέπει να Τον δεχτεί ως προσωπικό Κύριο, Λυτρωτή και Σωτήρα του. Λυτρώνω σημαίνει παρέχω συγχώρεση, ελευθερία, απολύτρωση βάσει μιας καθορισμένης τιμής ή αξίας. Στην Αγία Γραφή ο όρος χρησιμοποιείται, για να περιγράψει την πρόνοια που έλαβε ο Θεός διά Ιησού Χριστού από αγάπη, για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και του αιωνίου θανάτου και να του δώσει τη δωρεά της «αιώνιας ζωής» (Α’ Ιωάννου Ε/5: 11) κοντά Του, εφ’ όσον τη δεχτεί με μετάνοια και πίστη. Μέσα στους αιώνες ο Θεός όχι μόνον δε μας εγκατέλειψε, αλλά μας διαβεβαιώνει ότι «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις ΙΖ/17: 27). Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Β/2: 14,15) αναφέρει: «Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά έγιναν κοινωνοί σάρκας και αίματος, κι αυτός παρόμοια έγινε μέτοχος από τα ίδια, για να καταργήσει, διαμέσου τού θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο και να ελευθερώσει εκείνους, όσους εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου ήταν σε ολόκληρη τη ζωή υποκείμενοι στη δουλεία».
Στην ίδια επιστολή αναφέρεται η αποστολή του Μεγάλου Αρχιερέα, Κυρίου Ιησού Χριστού (Εβραίους Γ/3: 1): «…πρόσφερε το αίμα Του για να καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρά έργα ώστε να λατρεύομε τον ζωντανό, τον αληθινό Θεό;» Ενώ οι ιερείς της Λευιτικής Ιεροσύνης (Εβραίους Θ/9: 6-14), προσέφεραν θυσίες ζώων, για να εξαλείψουν τις αμαρτίες του λαού, ο Κύριος Ιησούς πρόσφερε τον Εαυτόν Του ζωντανή θυσία πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά.
Στην πρώτη του επιστολή ο Απ. «Πέτρος» (κεφ. Β/2, εδ. 24) αναφέρει: «ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες, με την πληγή τού οποίου γιατρευτήκατε». Όσο και αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε και να συλλάβουμε με την κοινή λογική μας το Έργο του Σταυρού του Χριστού, το βάθος και το πλάτος του Ελέους του Θεού προς τον άνθρωπο, τη δωρεάν «κατά χάριν» σωτηρία Του (Εφεσίους Β/2: 8), το μέγεθος της Αγάπης Του, αυτό είναι ασύλληπτο και αδύνατο να το εννοήσουμε σε όλο του το μεγαλείο.
Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 5-8), διαχρονικά προτρέπει του Χριστιανούς ως εξής:
5 Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό
6 ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό
7 αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους
8 και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.
9 Γι' αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο
10 ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων
11 και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα τού Πατέρα Θεού.
Καθώς ο Κύριος κένωσε τον Εαυτό του από την πνευματική του δόξα και έλαβε μορφή δούλου, έγινε «όμοιος με τους ανθρώπους». Έπρεπε να ονομασθεί Ιησούς, «διότι θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθαίος Α/1: 21). Στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού βλέπουμε το μεγαλύτερο παράδειγμα εκούσας ταπείνωσης υπακούοντας «κατά πάντα» στο θέλημα του Πατέρα Θεού, που δεν ήταν άλλο από το να φέρει εις πέρας με την αναμάρτητη ζωή Του, με τη διδασκαλία Του και τελικά με τη σταυρική του Θυσία και την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, το Έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. «Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα διά να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιππησίους Β/2: 9-11).
Είναι φανερό πλέον ότι, για να σωθεί κάποιος άνθρωπος, θα πρέπει να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό, στο Ευαγγέλιο της Σωτήριας Χάρης Του και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του. Αυτό προϋποθέτει να έχουμε το ίδιο φρόνημα με Αυτόν, την ίδια ταπεινοφροσύνη με Εκείνον. Ο Θεός βδελύττεται την υπερηφάνεια. Βδελύττεται τον άνθρωπο που υψηλοφρονεί και προσπαθεί να δικαιώσει τον εαυτόν του απέναντί Του με κάποια «θρησκευτικά του έργα». Παράδειγμα υψηλοφροσύνης και ταπεινοφροσύνης έχουμε στην παραβολή του «Φαρισαίου & του Τελώνη» (Λουκάς ΙΗ/18: 9-14). Εκεί διακρίνουμε ένα Φαρισαίο γεμάτο από «εγώ», ένα Τελώνη με πλήρη συνείδηση της αναξιότητας του εαυτού του και ένα Κύριο, στον οποίο ανήκει η κρίση, να διαβεβαιώνει: «Σας λέω: Αυτός (ο τελώνης) κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος (ο Φαρισαίος), επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί» (εδ. 14). Ο Απ. «Ιάκωβος» (κεφ. Δ/4, εδ. 6), αναφέρει: «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη».
Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός λίγο προτού να πάθει δίδαξε στους μαθητές Του ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης, που θα μνημονεύεται πάντοτε. Σηκώθηκε από το τραπέζι που έτρωγε με τους μαθητές του, έσκυψε έπλυνε τα πόδια τους και τα σκούπισε με μία πετσέτα (Ιωάννης ΙΓ/13: 2-14). Καθώς τελείωσε, τους είπε: «Αν, λοιπόν, εγώ, ο Κύριος και ο δάσκαλος, σας έπλυνα τα πόδια κι εσείς χρωστάτε να πλένετε ο ένας τα πόδια τού άλλου» (Ιωάννης ΙΓ/13: 14). Με τα λόγια αυτά ο Κύριος ήθελε να δείξει ότι όσοι Τον ακολουθούν θα πρέπει να είναι πρόθυμοι, χωρίς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις να υπηρετούν ο ένας τον άλλον και όχι να σκέπτονται μόνον τον εαυτόν τους.
«Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Α/1, εδ. 7) αναφέρει: «διά του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού». Η σωτηρία -λύτρωση- του ανθρώπου από την αμαρτία, που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός καλύπτει όλους τους ανθρώπους, όμως δεν ωφελεί παρά μόνον εκείνους που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, εκείνους που θα Τον εμπιστευτούν και θ’ αναγνωρίσουν την πολυτιμότητα του αθώου αίματός Του, που δόθηκε «ως λύτρο για τη σωτηρία πολλών ανθρώπων». Ο Κύριος οδηγείται εκούσια προς το πάθος Του (Ιωάννης Ι/10: 17,18) γι’ αυτό και η σωτηρία Του είναι και θα είναι πάντοτε εκούσια και οικειοθελής. «Όστις θελει οπισω μου ελθείν….» (Μάρκος Η/8: 34). Πολλοί Τον απέρριψαν, δεν Τον δέχτηκαν….. «Όσοι δε εδέχθησαν Αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α/1: 12, 13). Με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, ο Κύριος έγινε η απαρχή της ανάστασης «εις ζωήν αιώνιον» για όλους όσοι δέχονται την προσφορά της λυτρωτικής Του θυσίας.
«Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί» (Α’ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). ---
Με τις σκέψεις αυτές θα ήθελα, μέσα από τα βάθη της καρδιά μου, να ευχηθώ σε κάθε φίλη, σε κάθε φίλο του blog : giorgoskomninos.blogspot.com, σε κάθε άνθρωπο που ειλικρινά «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23) εκζητεί το Θεό στη ζωή του, σε κάθε έναν που έχει γνωρίσει την Αγάπη Του και τη δωρεάν Σωτηρία Του, να έχει ένα «ΚΑΛΟ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ, ΠΑΣΧΑ».
«Για με γεννήθηκε στη φάτνη,
για μένα κράτησε σταυρό
για με τ’ ακάνθινο στεφάνι
για με τον τόσο αμαρτωλό …».
