Η ΠΑΡΑΒΟΛΉ ΤΟΥ ΆΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΝΌΜΟΥ.
Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. ΙΣ/16, εδ. 1 – 14.
ΣΧΟΛΙΑ:
Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. ΙΣ/16, εδ. 1 – 14.
1 Έλεγε δε και προς τους μαθητάς αυτού Ήτο άνθρωπός τις πλούσιος, όστις είχεν οικονόμον, και ούτος κατηγορήθη προς αυτόν ως διασκορπίζων τα υπάρχοντα αυτού.
2 Και κράξας αυτόν, είπε προς αυτόν Τι είναι τούτο το οποίον ακούω περί σου; δος τον λογαριασμόν της οικονομίας σου διότι δεν θέλεις δυνηθή πλέον να ήσαι οικονόμος.
3 Είπε δε καθ' εαυτόν ο οικονόμος Τι να κάμω, επειδή ο κύριός μου αφαιρεί απ' εμού την οικονομίαν; να σκάπτω δεν δύναμαι, να ζητώ εντρέπομαι
4 ενόησα τι πρέπει να κάμω, διά να με δεχθώσιν εις τους οίκους αυτών, όταν αποβληθώ της οικονομίας.
5 Και προσκαλέσας ένα έκαστον των χρεωφειλετών του κυρίου αυτού, είπε προς τον πρώτον Πόσον χρεωστείς εις τον κύριόν μου;
6 Ο δε είπεν Εκατόν μέτρα ελαίου. Και είπε προς αυτόν Λάβε το έγγραφόν σου και καθήσας ταχέως γράψον πεντήκοντα.
7 Έπειτα είπε προς άλλον Συ δε πόσον χρεωστείς; Ο δε είπεν Εκατόν μόδια σίτου. Και λέγει προς αυτόν Λάβε το έγγραφόν σου και γράψον ογδοήκοντα.
8 Και επήνεσεν ο κύριος τον άδικον οικονόμον, ότι φρονίμως έπραξε διότι οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών γενεάν παρά τους υιούς του φωτός.
9 Και εγώ σας λέγω Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, διά να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψητε.
10 Ο εν τω ελαχίστω πιστός και εν τω πολλώ πιστός είναι, και ο εν τω ελαχίστω άδικος και εν τω πολλώ άδικος είναι.
11 Εάν λοιπόν εις τον άδικον μαμωνά δεν εφάνητε πιστοί, τον αληθινόν πλούτον τις θέλει σας εμπιστευθή;
12 Και εάν εις το ξένον δεν εφάνητε πιστοί, τις θέλει σας δώσει το ιδικόν σας;
13 Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά.
14 Ήκουον δε ταύτα πάντα και οι Φαρισαίοι, φιλάργυροι όντες, και περιεγέλων αυτόν.
ΣΧΟΛΙΑ:
Η παραβολή του "άδικου οικονόμου" είναι μια παραβολή που από πολλούς ανθρώπους έχει παρεξηγηθεί. Από την παραβολή αυτή πολλοί θέλησαν να αντλήσουν διδάγματα και να βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα, κατηγορώντας τον Κύριο ότι επιδοκιμάζει την αδικία και ότι τάχα μας προτρέπει να ενεργούμε άδικα. Σαφέστατα ο σκοπός του Κυρίου δεν ήταν αυτός. Ερευνώντας καλύτερα την παραβολή θα διαπιστώσουμε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ευσταθεί, αντίθετα μέσα σ’ αυτήν περικλείονται μεγάλες αλήθειες αναγκαίες για την πνευματική μας ζωή και πορεία.
«Υπήρχε κάποιος άνθρωπος πλούσιος, ο οποίος είχε έναν οικονόμο». Ο πλούσιος της ιστορίας μας συμβολίζει το Θεό και οικονόμοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Οικονόμος – διαχειριστής- είναι εκείνος που του έχουν εμπιστευτεί τη διαχείριση της περιούσιας ενός άλλου. Ο κάθε πιστός στο Θεό άνθρωπος είναι ένας διαχειριστής των πραγμάτων που ο Θεός του έχει εμπιστευτεί. Η σχέση μας με το Θεό συχνά μέσα από το Λόγο Του χαρακτηρίζεται και ως σχέση οικονόμου προς τον Κύριό του. Κάθε τι που έχουμε δεν είναι δικό μας, αλλά είμαστε προσωρινά εμπιστευμένοι με τη διαχείρισή του και μια μέρα θα δώσουμε λόγο γι’ αυτή τη διαχείριση.
Πολλές φορές εκείνα που μας ανάθεσε ο Κύριος να διαχειριστούμε νομίζουμε ότι είναι δικά μας, όπως λόγου χάριν, η υγεία μας, τα σπίτια μας, η περιουσία μας, ο μισθός μας και τονίζουμε το «εγώ» μας, αντί να ευχαριστούμε τον Κύριο που μας τα εμπιστεύτηκε. Σκεπτόμαστε πολλές φορές όπως ο Βασιλιάς της Βαβυλώνας ο Ναβουχοδονόσωρ όταν ήταν στο απόγειο της δόξας του. Ας προσέξουμε τα λόγια του. Ο άνθρωπος αυτός αντί να ευχαριστήσει το Θεό για όλα όσα του χάρισε, υμνεί το “εγώ” του και λέει: «ελάλησεν ο βασιλεύς και είπε, Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα διά καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεώς μου και εις τιμήν της δόξης μου;» Η απάντηση του Θεού ήταν ακαριαία: «Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως και έγινε φωνή εξ ουρανού λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ η βασιλεία παρήλθεν από σού και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλει, δίδει αυτήν». Μια μέρα θα κληθούμε να απαντήσουμε και να λογοδοτήσουμε για το εάν και πόσο αυτή η διαχείρισή μας ήταν συνετή ή ασύνετη. Ο άνθρωπος που κρατάει όλα τα χαρίσματα που έχει από το Θεό για τον εαυτόν του και δεν τα μοιράζεται με άλλους, δεν είναι καλός οικονόμος.
«και ούτος διεβλήθη αυτώ ως διασκορπίζων τα υπάρχοντα αυτού». Ο διαχειριστής της ιστορίας μας κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε την περιουσία του αφεντικού του. Ποιοι είναι αυτοί που τον κατηγόρησαν; Ποιοι ήταν αυτοί που κατηγόρησαν στο Θεό τους Σοδομίτες και τους Γομμορίτες ότι προβαίνουν σε ασελγείς και άλλες ανήκουστες πράξεις; Ο Κύριος μας αποκαλύπτει: «Είπε δε Κύριος, Η κραυγή των Σοδόμων και των Γομόρρων επλήθυνε, και η αμαρτία αυτών βαρεία σφόδρα» (Γένεση ΙΗ/18: 20). Τα βλέπει όλα ο Κύριος, τα ξέρει όλα, η φωνή της αμαρτίας «βοά» και τα αποκαλύπτει όλα.
«τι ακούω για σένα». Ο άρχοντας είχε κάθε λόγο να πει: «Απολύεσαι κλέφτη, απατεώνα, καταχραστή της εμπιστοσύνης μου….» και να προσθέσει και πολλά άλλα «κοσμητικά» επίθετα. Αντί όλων αυτών, που για μας είναι η συνήθης πρακτική πολλές φορές, τον καλεί και του λέει: «τι ακούω για σένα;» Πόσο αγάπη και πόση Θεία φιλανθρωπία κρύβουν τούτα τα λόγια. Καθώς ο Ιούδας πλησιάζει και φιλάει τον Κύριο, με πολύ αγάπη ο Ιησούς του λέει: «Φίλε γιατί ήρθες» (Ματθαίος ΚΣ/26: 50). Η ίδια καρδιά, ο ίδιος Θεός που αγαπάει τον αμαρτωλό, αλλά μισεί την αμαρτία. Γνωρίζει τα πάντα ο άρχοντας και δεν τον ενδιαφέρει αν έχασε κάτι από την περιουσία του, άλλωστε «του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής» (ψαλμός ΚΔ/24: 1), τον ενδιαφέρει ο «άδικος οικονόμος» να έρθει σε επίγνωση της κατάστασής του και να μεταμεληθεί για ότι έπραξε. «τι ακούω για σένα;» Αλήθεια, τι ακούει για μένα ο Θεός;
«Απόδωσε το λογαριασμό της διαχείρισής σου». Καθώς η κακή διαχείριση γίνεται γνωστή στον Κύριο της περιουσίας καλεί το δούλο του να δώσει απολογισμό της διαχείρισής του. Μια μέρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι, αργά ή γρήγορα στον ιδιοκτήτη, στο Δημιουργό των πάντων, θα δώσουμε λόγο για τη διαχείριση αυτών που μας έχει εμπιστευτεί. Η πορεία του πιστού ανθρώπου προς την πνευματική ζημιά ξεκινάει με την έναρξη της κακής διαχείρισης όλων εκείνων των οποίων ο Θεός του έχει εμπιστευτεί. Ο άνθρωπος που είναι πιστός θα πρέπει να ζητάει σοφία από το Θεό, ώστε να κάνει καλή διαχείριση όλων εκείνων που του έχει εμπιστευτεί. Αυτό ακριβώς μας τονίζει ο Λόγος του Θεού μέσα από την παραβολή των «μνών». (Λουκάς ΙΘ : 12-28). Όταν η γυναίκα του Πεντεφρή στην Αίγυπτο προκαλούσε τον Ιωσήφ να κοιμηθεί μαζί της, ο Ιωσήφ της απάντησε: "Ο άρχοντάς μου έχει τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη σε μένα ώστε δεν παρακολουθεί τίποτα και έχει αναθέσει τα πάντα στα χέρια μου και κανείς δεν είναι ανώτερός μου, εκτός από εσένα που είσαι γυναίκα του, πως λοιπόν εγώ θα πράξω την πονηρή αυτή πράξη και θα αμαρτήσω εναντίον του Θεού; «πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;". (Γένεση ΛΘ/39: 9). Το Θεό υπολόγιζε, σ’ Αυτόν θα έδινε λόγο μια μέρα, για το πώς συμπεριφέρθηκε στη γυναίκα του κυρίου του. Όταν ο Δαβίδ κατάλαβε το μεγάλο αμάρτημα που είχε πράξει της «μοιχείας και της ηθικής αυτουργίας σε φόνο» (Β΄ Σαμουήλ ΙΑ), ήρθε μπροστά στο Θεό λέγοντας: «…εις σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου έπραξα….» (Ψαλμός ΝΑ/51: 4). Ήξερε ότι σ’ Αυτόν θα έδινε λόγο μια μέρα για την ανήθικη σχέση και την απάνθρωπη συμπεριφορά του απέναντι στον καλύτερο στρατιώτη του, τον Ουρία.
«Να σκάβω δε μπορώ, να ζητάω ντρέπομαι». Όταν τούτος ο οικονόμος κατάλαβε ότι θα έχανε τη δουλειά του, εξαιτίας της κακής του διαχείρισης, το μυαλό του πήρε «πολλές στροφές» όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη. Σκέφτηκε γρήγορα πώς να αποκαταστήσει το μέλλον του. Φαίνεται να ήταν μεγάλος στην ηλικία και δεν μπορούσε να δουλεύει χειρωνακτικά, ήταν δε και πολύ υπερήφανος και δεν ανεχόταν να ζητιανεύει. Όμως έπρεπε να εξασφαλίσει το μέλλον του και μέσα στις σκέψεις του επινόησε ένα σχέδιο για να κερδίσει φίλους, οι οποίοι θα του έδειχναν καλοσύνη, όταν αργότερα θα βρισκόταν σε ανάγκη. Πήγε λοιπόν σ' έναν από τους πελάτες του αφεντικού και τον ρώτησε πόσα χρωστάει. Όταν ο πελάτης έλεγε 100 βαρέλια λάδι, εκείνος τον έβαζε να πληρώσει για πενήντα και έκλεινε το λογαριασμό του. Σ’ ένα άλλο πελάτη που χρωστούσε εκατό σακιά σιτάρι, ο διαχειριστής τον έβαλε να πληρώσει ογδόντα και σφράγισε το τιμολόγιο «εξοφλήθη».
«Και ο κύριος επαίνεσε τον άδικο διαχειριστή, ότι έπραξε φρόνημα» (εδ. 8α).
Ο κύριος του οικονόμου επαίνεσε τον άδικο διαχειριστή ότι έπραξε φρόνημα. Εδώ πραγματικά βρίσκεται το λεπτό σημείο. Ο Κύριος Ιησούς δέχτηκε αυτή την απάτη;; Δέχτηκε αυτή την παράνομη συναλλαγή, η οποία αποτελεί στην ουσία κατασπατάληση της περιουσίας και χείριστη διαχείριση των πραγμάτων που του είχαν εμπιστευτεί; Ασφαλώς όχι. Ο Κύριος δεν εγκρίνει τις παράνομες μεθόδους του "κακού οικονόμου", ούτε προάγει τις ανέντιμες επαγγελματικές δοσοληψίες. Σε καμία περίπτωση δεν επαινεί τον άνθρωπο αυτό για την ανεντιμότητά του, επισημαίνει όμως την προνοητικότητά του. Ο Κύριος Ιησούς προτείνει ως παράδειγμα προς μίμηση όχι την ατιμία του ανθρώπου εκείνου, αλλά την προνοητικότητά του. Δεν τον επαινεί για το αθέμιτο μέσο που χρησιμοποίησε, αλλά τον επαινεί, γιατί δεν έμεινε αδρανής και φρόντισε για το μέλλον του ενεργώντας έγκαιρα και με αποφασιστικό τρόπο. Ο άδικος οικονόμος χρησιμοποίησε τα προσωρινά, τα ξένα, ό,τι είχε στη διάθεσή του, για να έχει μελλοντική αποκατάσταση. Χρησιμοποίησε τα παρόντα μέσα που διέθετε για να εξασφαλίσει τα μέλλοντα και με τον τρόπο αυτό ενήργησε ως «παμπόνηρος υιός του αιώνος τούτου» (Λουκάς ΙΣ/16: 8). Ο Κύριος τον επαίνεσε επαναλαμβάνω όχι για την αδικία του, αλλά γιατί δεν έμεινε αδρανής και ενήργησε με ανθρώπινη πρακτική για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Ουσιαστικά του είπε: «έπραξες άδικα, όμως σε παραδέχομαι για την προνοητικότητά σου!» Ο τρόπος της ενατένισης του μέλλοντος και όχι του παρόντος που φεύγει, καθώς και η χρησιμοποίηση των παρόντων μέσων για τα μέλλοντα, ήταν εκείνα που απέσπασαν τον έπαινο του Κυρίου. Εάν ενεργούμε, για να εξασφαλίσουμε τα πράγματα τούτης της ολιγόχρονης προσωρινής ζωής, πόσο περισσότερο θα πρέπει να ενεργούμε, ώστε να εξασφαλίσουμε τα πράγματα της άλλης ζωής που είναι αιώνια; (Α΄ Ιωάννου Β/2: 25). Με άλλα λόγια ο Κύριος θέλει να πει σε κάθε πιστό άνθρωπο: «Μακάρι και συ να είχες την ίδια σπιρτάδα, την ίδια οξυδέρκεια, την ίδια εξυπνάδα στα πνευματικά, που έχουν εκείνοι που κυνηγούν τα υλικά προσωρινά πράγματα τούτης της ζωής».
Όπως ο διαχειριστής έλαβε μέτρα, για να σιγουρέψει ότι θα είχε φίλους, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, έτσι ακριβώς και ο χριστιανός θα πρέπει να χρησιμοποιεί σωστά αυτά που του έχει εμπιστευτεί ο Κύριος, για να δοξαστεί τ' Όνομά Του και να απολαύσει μια «πλούσια είσοδος» στη Βασιλεία του Θεού (Β΄ Πέτρου Α/1: 11).
«Επειδή οι γιοί αυτού του αιώνα είναι φρονιμότεροι ……». Ο Κύριος είπε: «Οι σκοτεινοί άνθρωποι αυτού τους κόσμου στις σχέσεις τους με τους όμοιούς τους είναι εξυπνότεροι από τα τέκνα του φωτός». Με θλίψη και με πολύ παράπονο ο Κύριος αναφέρει αυτά τα λόγια. Συγκρίνει τους δικούς Του, όλους εκείνους που Τον γνώρισαν, που Τον δέχτηκαν ως απεσταλμένο του Θεού και ως τον κεχρησμένο Σωτήρα, για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12), εκείνους που «εν Ιησού Χριστού» αποτελούν «το φως του κόσμου» (Ματθαίος Ε/5: 14), με εκείνους που βρίσκονται μακριά Του και αποτελούν τους «υιούς του σκότους». Κάνοντας αυτή τη σύγκριση ο Κύριος βρίσκει τους δεύτερους να έχουν περισσότερη οξυδέρκεια, για τα πράγματα του κόσμου τούτου, απ’ ότι έχουν οι δικοί Του, οι λυτρωμένοι Του, για τα αιώνια πράγματα του ουρανού.
Παρατηρούμε πολλές φορές τους ανθρώπους της αδικίας να είναι πιο ανήσυχοι, πιο μυαλωμένοι, πιο εφευρετικοί και να φροντίζουν για το προσωρινό μέλλον τους, σε αντίθεση με τα πιστά παιδιά του Θεού που αμελούν και δεν ενεργούν με την ίδια εξυπνάδα, για να εξασφαλίσουν ένα λαμπρό, πλούσιο αιώνιο μέλλον. Πέρα απ’ αυτά πολλές φορές παρατηρούμε μεταξύ των παιδιών του Θεού να συμβαίνει το θλιβερό φαινόμενο «επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο» (Ματθαίος ΚΕ/25: 5). Επίσης παρατηρούμε ανθρώπους που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί να μη μπορούν να σηκώσουν τα μάτια τους πάνω από τα γήινα, τα προσωρινά, τα εφήμερα. Είναι απορροφημένοι από όλα αυτά και δεν μπορούν να ατενίσουν προς το αιώνιο μέλλον τους. Έτσι παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο οι εκκλησίες να είναι γεμάτες και ο ουρανός να είναι άδειος.
Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε σχετικά για το Λώτ.
15 Και ότε έγεινεν αυγή, εβίαζον οι άγγελοι τον Λωτ, λέγοντες Σηκώθητι, λάβε την γυναίκα σου και τας δύο σου θυγατέρας, τας ευρισκομένας εδώ, διά να μη συναπολεσθής και συ εν τη ανομία της πόλεως.
16 Επειδή δε εβράδυνεν, οι άνδρες πιάσαντες την χείρα αυτού και την χείρα της γυναικός αυτού και τας χείρας των δύο θυγατέρων αυτού, διότι εσπλαγχνίσθη αυτόν ο Κύριος, εξήγαγον αυτόν και έθεσαν αυτόν έξω της πόλεως. (Γένεση ΙΘ/19: 15-16). Κολλημένος με το «παρών» ο Λωτ δεν έβλεπε το «μέλλον», ένα λάθος που διαχρονικά όλοι διαπράττουμε, κολλημένοι με τα γήινα, τα εφήμερα, τα προσωρινά, δεν αποβλέπουμε στη δόξα που μέλει να αποκαλυφθεί σε κάθε πιστό στον ουρανό.
Εάν λοιπόν εις τον άδικον μαμωνά δεν εφάνητε πιστοί, τον αληθινόν πλούτον τις θέλει σας εμπιστευθή; Μαμωνάς ήταν Θεός της Συρίας και προσωποποίηση του πλούτου και του χρήματος. Λέγεται και Μαμωνάς της αδικίας, γιατί συνήθως η απόκτησή του προϋποθέτει αδικία – συμμαχία και λατρεία στο διάβολο. Ο Κύριος λέει ότι όσοι είναι πιστοί σε σχέση με τη διαχείριση και τη χρήση του πλούτου ή των υλικών τους πραγμάτων θα είναι πιστοί και σε σχέση με τη διαχείριση σημαντικότερων ζητημάτων. Ο Ιησούς τονίζει: «αν στα ελάχιστα τα γήινα και προσωρινά δεν έχετε αποδειχτεί πιστοί ποιος θα σας εμπιστευτεί ό,τι είναι αληθινό, ό,τι είναι Θεϊκό, ό,τι έχει σχέση με την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό;» Καθώς ο Κύριος παρατηρεί τη ζωή μας, βλέπει να «πέφτουμε έξω» στη διαχείριση όλων εκείνων που μας έχει εμπιστευτεί και το ερώτημα παραμένει πάντα επίκαιρο, αν τα πράγματα τούτου του κόσμου δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, ώστε να φέρουμε πνευματικό καρπό και πρόοδο, πώς θα μας εμπιστευτεί ο Θεός τα δικά Του αιώνια, τα «ανεκλάλητα» πράγματα; (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4).
«ο πιστός στο ελάχιστο και στο πολύ είναι πιστός…..». Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Κάθε ένας, ανάλογα με το χάρισμα που πήρε, υπηρετείτε ο ένας τον άλλον σύμφωνα μ' αυτό, ως καλοί οικονόμοι της πολυειδούς χάρης τού Θεού» (Α΄ Πέτρου Δ/4: 10). Ο καθένας έχει το δικό του χάρισμα από το Θεό και θα πρέπει να είμαστε καλοί διαχειριστές της ποικίλης χάριτός Του. Η χάρη του Θεού εδώ αναφέρεται στην εύνοια και στην καλοσύνη που προσφέρει στον άνθρωπο ο Θεός, ενώ ο άνθρωπος δεν την αξίζει. Επίσης μας προτρέπει: «Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα τής απολύτρωσης» (Εφεσίους Δ/4: 30). «Λυπούμε» το Πνεύμα του Θεού, όταν συγκρινόμενοι με «τα τέκνα του σκότους» φαίνεται αυτά να είναι φρονιμότερα.
Αν ο Λόγος του Θεού λέει πως εκείνος που είναι άπιστος στο ελάχιστο, είναι άπιστος και στο πολύ, πόσο θα πρέπει να προσέξουμε να μη φανούμε ελλιπείς ούτε στα μικρά πράγματα. "Δε γίνεται ο άνθρωπος να υπηρετεί δύο κυρίους" (Ματθαίος Σ/6: 24). Ο ένας αποκλείει τον άλλο. Ή αδικία θα υπάρχει ή δικαιοσύνη. Ή στα εφήμερα πράγματα του κόσμου τούτου θα προσκολληθούμε ή θα αποβλέπουμε στα άνω. Ο Λόγος του Θεού πάντως μας συμβουλεύει: «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολοσσαείς Γ/3: 2).
Κλείνοντας αυτή τη μελέτη θα λέγαμε ότι ο Κύριος, με όλα όσα ειπώθηκαν μας προτρέπει κάθε στιγμή να είμαστε πνευματικά οξυδερκείς, «έξυπνοι» στις επιλογές μας. Να είμαστε συγκεντρωμένοι στους στόχους τους οποίους έχουμε βάλει και οι οποίοι θα πρέπει να είναι πνευματικοί και να έχουν ως σκοπό τη δόξα του Θεού.
Μ’ αυτή την παραβολή ο Κύριος θέλει να μας τονίσει ότι όπως οι υιοί του αιώνος τούτου βρίσκουν τρόπους και χρησιμοποιούν τα χρήματα της αδικίας για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, έτσι θα πρέπει και οι φρόνιμοι, «οι υιοί της βασιλείας», τα «τέκνα του φωτός» να βρίσκουν τρόπους, ώστε μέσα απ’ αυτούς να εξασφαλίσουν ένα πλούσιο μέλλον τους στον ουρανό και για το σκοπό αυτό ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ενεργούμε «εγκαίρως, ακαίρως» (Β΄ Τιμοθέου Δ/4: 2).
Το δίδαγμα είναι ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σε βάθος χρόνου και να ενεργούμε με πρακτική σοφία, «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους Ε/5: 16). Αυτό ακριβώς μας συμβουλεύει ο αψευδής και αιώνιος Λόγος του Θεού. Οι υπηρέτες του Θεού, «οι γιοι του φωτός», πρέπει να χρησιμοποιούν κάθε τι γήινο με σοφία για τη δόξα του Θεού, για την επέκταση της Βασιλείας του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων και για το δικό τους ένδοξο αιώνιο μέλλον, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεώς μας» (Εβραίους ΙΒ/12: 2). ---
