"Λάζαρε δεύρο έξω".
Ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην», κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1 – 40.
1 Ήτο δε τις ασθενής Λάζαρος από Βηθανίας, εκ της κώμης της Μαρίας και Μάρθας της αδελφής αυτής.
2 Η δε Μαρία ήτο η αλείψασα τον Κύριον με μύρον και σπογγίσασα τους πόδας αυτού με τας τρίχας αυτής, της οποίας ο αδελφός Λάζαρος ησθένει.
3 Απέστειλαν λοιπόν αι αδελφαί προς αυτόν, λέγουσαι Κύριε, ιδού, εκείνος τον οποίον αγαπάς, ασθενεί.
4 Και ακούσας ο Ιησούς είπεν Αύτη η ασθένεια δεν είναι προς θάνατον, αλλ' υπέρ της δόξης του Θεού, δια να δοξασθή ο Υιός του Θεού δι' αυτής.
5 Ηγάπα δε ο Ιησούς την Μάρθαν και την αδελφήν αυτής και τον Λάζαρον.
6 Καθώς λοιπόν ήκουσεν ότι ασθενεί, τότε μεν έμεινε δύο ημέρας εν τω τόπω όπου ήτο
7 έπειτα μετά τούτο λέγει προς τους μαθητάς Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν.
8 Λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί Ραββί, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί;
9 Απεκρίθη ο Ιησούς Δεν είναι δώδεκα αι ώραι της ημέρας; εάν τις περιπατή εν τη ημέρα, δεν προσκόπτει, διότι βλέπει το φως του κόσμου τούτου
10 εάν τις όμως περιπατή εν τη νυκτί, προσκόπτει, διότι το φως δεν είναι εν αυτώ.
11 Ταύτα είπε, και μετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη, αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν.
12 Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή.
13 Αλλ' ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού εκείνοι όμως ενόμισαν ότι λέγει περί της κοιμήσεως του ύπνου.
14 Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία Ο Λάζαρος απέθανε.
15 Και χαίρω διά σας, διά να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν.
16 Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ' αυτού.
17 Ελθών λοιπόν ο Ιησούς εύρεν αυτόν τέσσαρας ημέρας έχοντα ήδη εν τω μνημείω.
18 Ήτο δε η Βηθανία πλησίον των Ιεροσολύμων, απέχουσα ως δεκαπέντε στάδια.
19 Και πολλοί εκ των Ιουδαίων είχον ελθεί προς την Μάρθαν και Μαρίαν, διά να παρηγορήσωσιν αυτάς περί του αδελφού αυτών.
20 Η Μάρθα λοιπόν, καθώς ήκουσεν ότι ο Ιησούς έρχεται, υπήντησεν αυτόν η δε Μαρία εκάθητο εν τω οίκω.
21 Είπε λοιπόν η Μάρθα προς τον Ιησούν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.
22 Πλην και τώρα εξεύρω ότι όσα ζητήσης παρά του Θεού, θέλει σοι δώσει ο Θεός.
23 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή.
24 Λέγει προς αυτόν η Μάρθα Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.
25 Είπε προς αυτήν ο Ιησούς Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει
26 και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;
27 Λέγει προς αυτόν Ναι, Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον.
28 Και αφού είπε ταύτα, υπήγε και εφώναξε Μαρίαν την αδελφήν αυτής κρυφίως και είπεν Ο Διδάσκαλος ήλθε και σε κράζει.
29 Εκείνη, καθώς ήκουσε, σηκόνεται ταχέως και έρχεται προς αυτόν.
30 Δεν είχε δε ελθεί ο Ιησούς έτι εις την κώμην, αλλ' ήτο εν τω τόπω, όπου υπήντησεν αυτόν η Μάρθα.
31 Οι Ιουδαίοι λοιπόν, οι όντες μετ' αυτής εν τη οικία και παρηγορούντες αυτήν, ιδόντες την Μαρίαν ότι εσηκώθη ταχέως και εξήλθεν, ηκολούθησαν αυτήν, λέγοντες ότι υπάγει εις το μνημείον, διά να κλαύση εκεί.
32 Η Μαρία λοιπόν καθώς ήλθεν όπου ήτο ο Ιησούς, ιδούσα αυτόν έπεσεν εις τους πόδας αυτού, λέγουσα προς αυτόν Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.
33 Ο δε Ιησούς, καθώς είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους ελθόντας μετ' αυτής Ιουδαίους κλαίοντας, εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού και εταράχθη,
34 και είπε Που εβάλετε αυτόν; Λέγουσι προς αυτόν Κύριε, ελθέ και ίδε.
35 Εδάκρυσεν ο Ιησούς.
36 Έλεγον λοιπόν οι Ιουδαίοι Ιδέ πόσον ηγάπα αυτόν.
37 Τινές δε εξ αυτών είπον Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμη ώστε και ούτος να μη αποθάνη;
38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού.
39 Λέγει ο Ιησούς. Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών.
40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού;
41 Εσήκωσαν λοιπόν τον λίθον, όπου έκειτο ο αποθανών. Ο δε Ιησούς, υψώσας τους οφθαλμούς άνω, είπε Πάτερ, ευχαριστώ σοι ότι μου ήκουσας.
42 Και εγώ εγνώριζον ότι πάντοτε μου ακούεις αλλά διά τον όχλον τον περιεστώτα είπον τούτο, διά να πιστεύσωσιν ότι συ με απέστειλας.
43 Και ταύτα ειπών, μετά φωνής μεγάλης εκραύγασε “ Λάζαρε, δεύρο έξω”.
44 Και εξήλθεν ο τεθνηκώς, δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας με τα σάβανα, και το πρόσωπον αυτού ήτο περιδεδεμένον με σουδάριον. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς Λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγη.
45 Πολλοί λοιπόν εκ των Ιουδαίων, οίτινες είχον ελθεί εις την Μαρίαν και είδον όσα έκαμεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν.
46 Τινές δε εξ αυτών απήλθον προς τους Φαρισαίους και είπον προς αυτούς όσα έκαμεν ο Ιησούς.
ΣΧΟΛΙΑ :
Στο ενδέκατο κεφάλαιο του ευαγγελίου «κατά Ιωάννην» εξιστορείται με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου, που αποτελεί το τελευταίο, αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα θαύματα της διακονίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, αφού ο Κύριος δεν θεράπευσε απλά, αλλά ανέστησε έναν νεκρό.
Ο Λάζαρος ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, τη Βηθανία, που βρισκόταν περίπου τρία χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ και ήταν φίλος του Χριστού. Οι αδελφές του Μάρθα & Μαρία είχαν φιλοξενήσει πολλές φορές τον Κύριο (Λουκάς Ι/10: 38-40 & Ιωάννης ΙΒ/12: 1-3). Ο Ιωάννης μάλιστα εξηγεί ότι η Μαρία από τη Βηθανία ήταν εκείνη που αργότερα άλειψε τον Κύριο με μύρο και σκούπισε τα πόδια του με τα μαλλιά της (Ιωάννης ΙΑ/11: 2).
Καθώς η εχθρότητα και η αντιπάθεια των Ιουδαίων για το Πρόσωπο του Κυρίου συνεχώς αυξάνεται, ο Κύριος προτιμά να αποσυρθεί με τους μαθητές Του «πέραν του Ιορδάνου» πιθανόν στη Βηθανία της Περαίας (Ιωάννης Α/1: 28), όπου σύμφωνα με την πληροφορία του Ευαγγελιστή ο Ιωάννης, ο Βαπτιστής, ήταν αρχικά εκεί και βάπτιζε.
Όταν αρρώστησε ο Λάζαρος, οι αδελφές του έστειλαν αμέσως μήνυμα στον Κύριο ότι ο αγαπημένος του φίλος ήταν άρρωστος. «Κύριε, ιδε ον φιλείς ασθενεί». Με πολύ λεπτό και ευγενικό, διακριτικό τρόπο, αλλά και πολλή σοφία οι δύο αδελφές ενημερώνουν τον Κύριο. Δεν Του ζητάνε να έρθει να επισκεφθεί τον αδελφό τους, γιατί γνωρίζουν πόσο παρακινδυνευμένο είναι αυτό για την ασφάλεια Του και για την ασφάλεια των μαθητών Του, αν επιστρέψουν στην Ιουδαία, αφού λίγες μέρες πριν είχαν γλυτώσει από λιθοβολισμό των Ιουδαίων (Ιωάννης Ι/10: 31). Ενημερώνουν απλά τον Κύριο, του υπενθυμίζουν «ον φιλείς» (εκείνον που αγαπάς) και αφήνουν στην κρίση του Κυρίου τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργήσει. Ας προσέξουμε να μην υπαγορεύουμε στον Κύριο για το τι θα πράξει και πώς για το οποιοδήποτε πρόβλημα που μας απασχολεί. Ας ησυχάζουμε στη βεβαιότητα ότι ο Κύριος γνωρίζει το πρόβλημά μας και σύμφωνα με το Λόγο Του θα κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν» (Εφεσίους Γ/3: 20).
Ο Κύριος με προφητική ενόραση είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει το θάνατο, αλλά υπέρ της δόξας του Θεού». Είναι δυνατόν να βγει από την αρρώστια, τον πόνο και τη θλίψη δόξα για το Θεό ή κάτι καλό για τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι “ναι”. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει «ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 28). Ο Κύριος μετά από την πληροφορία που έλαβε για την ασθένεια του Λαζάρου δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά άφησε να περάσουν δύο ολόκληρες μέρες. Ας έχουμε υπόψη ότι οι «καθυστερήσεις» του Κυρίου δε σημαίνουν άρνηση, δε σημαίνουν απόρριψη. Να θυμόμαστε ότι είναι άλλο το "ρολόι" του Κυρίου και άλλο το δικό μας. Αν δεν απαντά αμέσως στις προσευχές μας, σημαίνει ότι θέλει να μας μάθει την υπομονή, την πίστη, την υπακοή. Ο Κύριος θα απαντήσει ακριβώς την ώρα που πρέπει με τον τρόπο που Εκείνος ξέρει.
Έπειτα από δύο μέρες, που φαινόταν σαν χαμένος χρόνος, ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Ας υπάγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν». Η κάπως ξαφνική αυτή απόφαση του Κυρίου θορύβησε τους μαθητές οι οποίοι ρωτούν τον Κύριο: «Διδάσκαλε, τώρα εζήτουν να σε λιθοβολήσωσιν οι Ιουδαίοι, και πάλιν υπάγεις εκεί;». Αυτά λέει η ανθρώπινη λογική, όμως στα πράγματα του Θεού την πρώτη θέση θα πρέπει να κατέχει η πίστη, η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο.
Η απάντηση του Κυρίου ήταν: Υπάρχουν δώδεκα ώρες με φως μέσα στην ημέρα, για να εργάζονται οι άνθρωποι. Όσο ο άνθρωπος εργάζεται το διάστημα της ημέρας, δε διατρέχει κίνδυνο να σκοντάψει, γιατί βλέπει πού πηγαίνει και τι κάνει. Το φως της ημέρας τον προφυλάσσει από το να σκοντάψει και να σκοτωθεί. Το πνευματικό νόημα τούτων των λόγων είναι το εξής: Ο Κύριος βάδιζε σε πλήρη υπακοή με το θέλημα του Θεού και ως εκ τούτου δεν έχει κίνδυνο να τον σκοτώσουν πριν από την ώρα Του. Ο Κύριος θα ήταν ασφαλής μέχρι να ολοκληρωθεί το Έργο που του είχε αναθέσει ο Πατέρας. Αυτό ισχύει και για τον κάθε πιστό άνθρωπο. Εάν βαδίζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το λόγο έχει ο Θεός μέσα στη ζωή του και καμία δύναμη του εχθρού δεν μπορεί να τον βλάψει. Ο Κύριος έχει πει: «δύο στρουθία δεν πωλούνται δι' εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας» (Ματθαίος Ι/10: 29). Ο Θεός είναι παντοδύναμος και ελέγχει τα πάντα.
Η άλλη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι που περπατούν μέσα στη νύχτα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ζει μακριά από το Θεό και περπατάει σύμφωνα με τις δικές του επιλογές, με το δικό του θέλημα. Ο άνθρωπος αυτός ζει μέσα στο σκοτάδι και μοιραία θα σκοντάψει, επειδή δεν έχει την οδηγία του Αγίου Πνεύματος για το πώς να βαδίσει. Ο Κύριος έχει πει: "«χωρίς Εμένα δεν δύνασθε να κάνετε ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5) και παρατηρούμε αυτό να εκπληρώνεται καθημερινά μέσα στη ζωή μας:
«Mετά τούτο λέγει προς αυτούς Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη». Ο Κύριος μιλάει για ύπνο. Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην Καινή Διαθήκη ο ύπνος ποτέ δεν αφορά την ψυχή, αλλά μόνον το σώμα. Η ψυχή του πιστού ανθρώπου την ώρα του θανάτου δεν πέφτει σε ύπνο, αλλά πηγαίνει να συναντήσει το Χριστό. Εκεί (κοντά στο Χριστό), διευκρινίζει ο Απ. Παύλος, είναι πολύ καλύτερα. «από τη μια έχω την επιθυμία να αναχωρήσω και να είμαι μαζί με τον Χριστό, γιατί πραγματικά αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα» (Φιλιππησίους Α/1: 23).
Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Λάζαρος έχει πεθάνει. Επειδή όμως σε λίγο θα τον αναστήσει, αναφέρει ότι “κοιμάται”. Εμείς ζωντανό λέμε έναν άνθρωπο που κινείται, μιλάει, σκέπτεται κλπ. Ο Λόγος του Θεού «ζωντανό» εννοεί εκείνον που έχει συνδεθεί δια της πίστεως με το Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής. Ο αρνητής είναι ήδη «νεκρός» για το Θεό, ας μιλάει, ας περπατάει, ας έχει πτυχία και πολλές άλλες πλούσιες δραστηριότητες. Γι’ αυτό άλλωστε χαρακτηριστικά ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει» (Ιωάννης Ε/5: 25). Τούτα τα λόγια σημαίνουν ότι άνθρωποι που είναι μακριά από το Θεό είναι νεκροί πνευματικά, ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του τους δίνει την ευκαιρία ν' ακούσουν την πρόσκληση του Ιησού Χριστού να πιστέψουν σ’ Αυτόν και όσοι απ', αυτούς θα υπακούσουν θα ζήσουν αιώνια κοντά Του.
«αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν». Στο σημείο αυτό ο Κύριος εκφράζει προς τους μαθητές του την πρόθεσή Του να πάει να τον αναστήσει. Οι μαθητές για άλλη μία φορά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσε ο Κύριος και γι’ αυτό ο Κύριος επανέρχεται και τους λέει: «Ο Λάζαρος απέθανε».«Και χαίρω δια σας, δια να πιστεύσητε, διότι δεν ήμην εκεί αλλ' ας υπάγωμεν προς αυτόν». Όταν ο Κύριος λέει «δια να πιστεύσητε», δεν εννοεί ότι ήταν άπιστοι, αλλά μέσα από αυτό το μεγάλο γεγονός της ανάστασης θα ενισχυόταν περισσότερο η πίστη τους. Άλλωστε γι’ αυτό τους πήρε και κοντά Του. Ο Θωμάς φοβήθηκε ότι, αν ο Ιησούς πήγαινε στη συγκεκριμένη περιοχή, οι Ιουδαίοι θα τον σκότωναν κι αν πήγαιναν και οι μαθητές μαζί Του, θα σκότωναν κι αυτούς. Με πολλή απαισιοδοξία προτρέπει και τους άλλους μαθητές να πάνε μαζί Του. "Είπε δε ο Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος προς τους συμμαθητάς. Ας υπάγωμεν και ημείς, δια να αποθάνωμεν μετ' αυτού" (εδ. 16).
Όταν ήρθε λοιπόν ο Ιησούς, βρήκε το Λάζαρο να είναι τέσσερις μέρες στο μνήμα. Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ήταν νεκρός. Ο θάνατος του Λαζάρου θα πρέπει να επήλθε λίγο χρόνο μετά την αποχώρηση των αγγελιοφόρων, για να βρουν το Χριστό. Υπολογίζουμε ότι μία μέρα θα χρειάστηκε για να πάνε οι αγγελιοφόροι, δύο μέρες που καθυστέρησε ο Κύριος και μία μέρα που έκανε ο Κύριος, για να πάει στη Βηθανία. Όλα αυτά εξηγούν τις τέσσερις μέρες που ο Λάζαρος έμεινε στον τάφο. Επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν κοντά στη Βηθανία, πολλοί Ιουδαίοι είχαν πάει, για να παρηγορήσουν τις αδελφές του για το τραγικό γεγονός που τους συνέβη.
Όταν η Μάρθα έμαθε ότι έρχεται ο Ιησούς Χριστός, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Η συνάντηση έγινε έξω από το χωριό. Δε γνωρίζουμε για ποιο λόγο η Μαρία δεν ακολούθησε, αλλά έμεινε στο σπίτι και περίμενε τον Κύριο. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο η στάση της Μαρίας. Μπροστά στο μεγαλείο του Θεού μην ενεργείς, όπως εσύ νομίζεις, αλλά άφησε τον Κύριο να ενεργήσει και τότε το αποτέλεσμα θα είναι θαυμαστό.
Η Μάρθα, καθώς αντίκρισε τον Ιησού, του είπε: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει». Ας προσέξουμε τα λόγια της Μάρθας τα οποία αναμφισβήτητα λέγονται με πίστη, η οποία όμως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ατελής. Πίστευε ότι ο Κύριος θα ενεργούσε μόνον, αν ήταν σωματικά παρών. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να θεραπεύσει κάποιον από απόσταση, πόσο μάλλον να αναστήσει ένα νεκρό από απόσταση. Όμως υπάρχει κάτι, εκτός από την απιστία μας, που να μπορεί να δεσμεύσει τη δύναμη του Κυρίου; Η Μάρθα πίστευε ότι ο Κύριος μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, όμως δεν τολμούσε να πιστέψει ότι θα μπορούσε και να αναστηθεί ο αδελφός της από τους νεκρούς, όμως "είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον" (Λουκάς Α/1: 37). Ο Κύριος, για να αυξήσει την πίστη της, της ανακοινώνει ότι ο αδελφός της θα αναστηθεί. Ας μάθουμε να μην περιορίζουμε τη δύναμη του Θεού. Ο Θεός μπορεί να επέμβει και να κάνει θαυμάσια στη ζωή εκείνου του ανθρώπου που έχει θέσει την εμπιστοσύνη του σ' Αυτόν και αυτό θα συμβεί σε κάθε περίσταση, ανεξάρτητα από χρόνο, τον τόπο κλπ. Οι εξωτερικές περιστάσεις δε μπορούν να περιορίσουν τη δύναμη του Θεού.
Αξίζει να παρατηρήσουμε με ποιον τρόπο ο Κύριος πλησιάζει αυτή τη γυναίκα που πενθεί και πώς τη βοηθάει βήμα – βήμα να αυξήσει τη πίστη της στη δύναμη του Θεού. Η Μάρθα κατανοούσε το γεγονός ότι ο αδελφός της θα ανασταίνονταν από τους νεκρούς κατά την «έσχατη ημέρα», όταν θα γινόταν οι ανάσταση όλων των νεκρών. Ο Κύριος βλέπει πόσο περιορισμένα παρατηρεί τα πράγματα και με πολλή υπομονή της εξηγεί: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή». Πόσο θαυμαστή και πόσο αληθινή είναι τούτη η ομολογία! Το ύψος της φτάνει μέχρι τον ουρανό, τα βάθη της μέχρι τα βάθη του Άδη και η έκτασή της αγκαλιάζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αναστήσει το νεκρό εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή (Πράξεις Δ/4: 12). Μακριά από τον Κύριο Ιησού Χριστό δεν μπορεί να υπάρξει ανάσταση, ούτε αληθινή ζωή. Ας προσέξουμε στη ζωή μας τις «καθυστερήσεις του Κυρίου». Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αδιαφορία του Κυρίου. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει: «Δεν καθυστερεί ο Κύριος την εκπλήρωση της υπόσχεσής του, όπως μερικοί το εκλαμβάνουν για καθυστέρηση, μα δείχνει μακροθυμία σ' εμάς, επειδή δε θέλει να χαθούν μερικοί, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια». (Α΄ Πέτρου Γ/3: 9).
«ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει». Ο Κύριος εδώ αναφέρεται στην ημέρα κατά την οποία «οι αποθανώντες εν Χριστώ» θα αναστηθούν και ο Κύριος που θα έχει έρθει στις νεφέλες θα τους παραλάβει μαζί με τους «ζώντας τους περιλυπόμενους», για να τους οδηγήσει στον ουρανό και την αιώνια δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς Δ/4: 13-18). Το πρόβλημα για τον άνθρωπο δεν είναι αν όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν, γιατί οπωσδήποτε θα πραγματοποιηθούν. Η διαβεβαίωση του Κυρίου είναι: «αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα» (Ματθαίος Ε/5: 18). Το πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι: «πιστεύεις τούτο;». Αν ψυχή, το πιστεύεις, ησύχασε στα πόδια του Κυρίου (Λουκάς Ι/10: 39). Αν δεν το πιστεύεις, μέσα στην ελευθερία που ο Θεός σου έχει δώσει, θα πρέπει να γνωρίζεις αυτό που ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τους Εβραίους Χριστιανούς: «Γιατί βέβαια, αν συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε θεληματικά μετά που γνωρίσαμε τόσο καλά την αλήθεια, τότε δεν απομένει πια καμιά θυσία για αμαρτίες. Απεναντίας, εκείνο που μας περιμένει είναι μια φοβερή υποδοχή κρίσεως και δυνατής φωτιάς, που πρόκειται να καταφάει αυτούς που εναντιώνονται» (Εβραίους Ι/10: 26). Λέγει η Μάρθα: "Κύριε, εγώ επίστευσα ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ερχόμενος εις τον κόσμον». Μετά απ’ αυτό θα τρέξει να ειδοποιήσει την αδελφή της την Μαρία.
Μάρθα και Μαρία είναι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες. Η Μάρθα είναι ο τύπος της δουλειάς, της υπηρεσίας, της προσφοράς, της πλούσιας δραστηριότητας. Η Μαρία είναι ο τύπος της υπακοής, της αγάπης, του πλούσιου συναισθήματος. Ο Κύριος επαίνεσε τη Μαρία χωρίς να απορρίψει την προσφορά της Μάρθας (Λουκάς Ι/10: 42). Τούτα τα πράγματα χρειάζεται να βρίσκονται σε μία ιεράρχηση στη ζωή μας. Τα πρώτα πράγματα, που είναι η υπακοή, η αγάπη …. πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη θέση της πνευματικής μας ζωής.
Η Μαρία έρχεται στον Ιησού συνοδευόμενη από πλήθος Ιουδαίων, που την ακολουθούσαν πιστεύοντας ότι πάει να κλάψει στο μνήμα και καθώς Τον αντικρίζει, πέφτει στα πόδια Του και με ένα δραματικό τρόπο του λέει: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει» (εδ. 32). Ο Κύριος, βλέποντας όλη αυτή τη δραματική εικόνα, αναστέναξε μέσα από την ψυχή του και ταράχτηκε. Σε λίγο ο «Αρχηγός της ζωής», ο «Κύριος του θανάτου» βρίσκεται μπροστά στον τάφο του Λαζάρου.
"Εδάκρυσεν ο Ιησούς" (εδ. 35). Ποιος να ζωγραφίσει τούτο τον πίνακα; Ποιος να συλλάβει αυτήν την εικόνα; Είναι συγκλονιστική τούτη η στιγμή του Κυρίου που δακρύζει συγκινημένος από τον ανθρώπινο πόνο, τον ξεπεσμό, το θάνατο εξαιτίας της αμαρτίας. Συμπάσχει ο Κύριος στον πόνο μας. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 15) αναφέρει: «δεν έχουμε έναν αρχιερέα που να μην μπορεί να μας συμπονέσει για τις αδυναμίες μας, αλλά έχουμε έναν αρχιερέα που έχει περάσει απ' όλες τις δοκιμασίες, παρόμοια μ' εμάς, χωρίς όμως ν' αμαρτήσει». Ένας βαρύς στεναγμός από το πλήθος απλώνεται γύρω και κάποιοι ψίθυροι από τους «συνήθεις αντιφρονούντας». Άλλοι έλεγαν: «πόσο πολύ τον αγαπούσε» και άλλοι «Δεν ηδύνατο ούτος, όστις ήνοιξε τους οφθαλμούς του τυφλού, να κάμει ώστε και ούτος να μη αποθάνη;». Το όλο σκηνικό έρχεται να καλύψει η φωνή του Κυρίου «άρατε τον λίθον». Προσπαθεί η Μάρθα να διορθώσει τον Κύριο: «Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών». Ο Κύριος της θυμίζει την ανάγκη της πίστεως, για να δει τη δόξα του Θεού. Ακολουθεί μια σύντομη προσευχή του Κυρίου προς τον Πατέρα, όχι για να ζητήσει, αλλά για να ευχαριστήσει τον Πατέρα για το θαύμα που θα ακολουθούσε. Ο Κύριος με δυνατή φωνή λέγει: «Λάζαρε δεύρο έξω». Σε πολύ λίγο χρόνο ο Λάζαρος βρισκόταν έξω από τον τάφο δεμένος στα πόδια, στα χέρια και στο πρόσωπο από το σουδάριο. Ο Κύριος θα δώσει εντολή να τον ελευθερώσουν από όλα αυτά και να τον αφήσουν να περπατήσει. Αυτός είναι ο άνθρωπος μέσα στον «τάφο» των δυσκολιών και της καθημερινότητας, του άγχους, δεμένος με τα "σουδάρια" των προκαταλήψεων, της άρνησης, της σύγχυσης, της άγνοιας.
Μόνον η δύναμη του Θεού μπορεί να αναστήσει το νεκρό άνθρωπο. Όμως είναι δικό μας καθήκον «να μετακινήσουμε τις πέτρες», «να λύσουμε τα σάβανα της προκατάληψης και της δεισιδαιμονίας». Εμείς πάντοτε θα πρέπει να κάνουμε εκείνο που μπορούμε, που είναι μέσα στις δυνατότητές μας. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια του Κυρίου. Οι δικές μας δυνατότητες είναι: «σηκώσατε τον λίθον», «λύσατε αυτόν και αφήσατε να υπάγει». Το μέρος του Κυρίου είναι: «Λάζαρε δεύρο έξω». Ο Θεός ζητάει πάντοτε τη συνεργασία μας. Ο Απ. Παύλος στην Α΄ Κορινθίους (κεφ. Γ/3, εδ.9) αναφέρει: «του Θεού είμεθα συνεργοί». Στη συνεργασία αυτή το «δυνατόν» είναι το μέρος το δικό μας, το «αδύνατον» είναι το μέρος του Κυρίου. Κάποτε ο ιεραπόστολος Moody ταξίδευε μ’ ένα πλοίο. Στην πορεία έπιασε μια φωτιά στο πλοίο και όλοι έτρεξαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη σβήσουν. Πάνω στην κίνηση είδε ένα νέο που καθόταν φαινομενικά αδιάφορος. “Τι κάνεις εσύ”, τον ρώτησε. “Προσεύχομαι για να σβήσει η φωτιά” ήταν η απάντηση. Έλα εδώ του είπε ο Moody “πάρε έναν κουβά, ρίχνε νερό και να προσεύχεσαι ταυτόχρονα”.
Είναι και κάτι άλλο ακόμα που θα πρέπει να επισημάνουμε. Όπου επεμβαίνει ο Χριστός, επέρχεται πάντοτε διαχωρισμός. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε διακηρύξει: «ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθαίος Ι/10: 35). Το ίδιο ισχύει και σ' αυτήν την περίπτωση. Κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, όταν είδαν το Λάζαρο αναστημένο, πίστεψαν στο Χριστό και ότι Αυτός είναι ο απεσταλμένος από το Θεό Σωτήρας, ο Λυτρωτής του κόσμου. Ποτέ δε θα λείψουν αυτοί, που παρ’ ότι είδαν το θαύμα, που παρ’ ότι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη δύναμη του Θεού, ήταν απρόθυμοι να δεχτούν τον Κύριο Ιησού και έφυγαν και πήγαν στους Φαρισαίους, για να αναφέρουν τα γεγονότα που είχαν συμβεί στη Βηθανία. Βεβαίως δεν το έκαναν, για να πείσουν τους Φαρισαίους να δεχθούν το Χριστό, αλλά το έκαναν, για να τους ξεσηκώσουν περισσότερο ενάντια στον Κύριο, ώστε να βρουν τρόπο, για να τον θανατώσουν. Η ανθρώπινη καρδιά, δουλωμένη από τον εχθρό της ψυχής, αρνείται να δεχθεί τον ελευθερωτή της, που είναι ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Η/8: 32). ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου