Ευαγγέλιον «κατά ΛΟΥΚΑΝ», κεφ. Ζ/7, εδάφ. 36 - 50.
36 Παρεκάλει δε αυτόν εις εκ των Φαρισαίων να φάγη μετ' αυτού και εισελθών εις την οικίαν του Φαρισαίου, εκάθησεν εις την τράπεζαν.
37 Και ιδού, γυνή τις εν τη πόλει, ήτις ήτο αμαρτωλή, μαθούσα ότι κάθηται εις την τράπεζαν εν τη οικία του Φαρισαίου, έφερεν αλάβαστρον μύρου
38 και σταθείσα πλησίον των ποδών αυτού οπίσω κλαίουσα, ήρχισε να βρέχη τους πόδας αυτού με τα δάκρυα και εσπόγγιζε με τας τρίχας της κεφαλής αυτής και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε με το μύρον.
39 Ιδών δε ο Φαρισαίος ο καλέσας αυτόν, είπε καθ' εαυτόν λέγων Ούτος, εάν ήτο προφήτης, ήθελε γνωρίζει τις και οποία είναι η γυνή, ήτις εγγίζει αυτόν, ότι είναι αμαρτωλή.
40 Και αποκριθείς ο Ιησούς, είπε προς αυτόν Σίμων, έχω να σοι είπω τι. Ο δε λέγει Διδάσκαλε, ειπέ.
41 Είχε τις δανειστάς δύο χρεωφειλέτας ο εις εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα
42 Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, ειπέ, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον;
43 Αποκριθείς δε ο Σίμων, είπε Νομίζω ότι εκείνος, εις τον οποίον εχάρισε το περισσότερον. Ο δε είπε προς αυτόν Ορθώς έκρινας.
44 Και στραφείς προς την γυναίκα, είπε προς τον Σίμωνα Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ διά τους πόδας μου δεν έδωκας αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε.
45 Φίλημα δεν μοι έδωκας αύτη δε, αφ' ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου.
46 Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου.
47 Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά.
48 Και είπε προς αυτήν Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου.
49 Και ήρχισαν οι συγκαθήμενοι εις την τράπεζαν να λέγωσι καθ' εαυτούς Τις είναι ούτος, όστις και αμαρτίας συγχωρεί;
50 Είπε δε προς την γυναίκα Η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνην.
ΣΧΟΛΙΑ :
Η ιστορία είναι γνωστή. Ένας Φαρισαίος παρακαλούσε τον Κύριο να πάει στο σπίτι του και να φάνε μαζί. Μία πρόσκληση του Κυρίου σε γεύμα από ένα Φαρισαίο και η οποία γίνεται αποδεκτή είναι κάτι το παράδοξο. Ένα μεγάλο ερώτημα δημιουργείται με τούτη την αποδοχή της πρόσκλησης. Γιατί την αποδέχθηκε ο Κύριος; Τι καλό θα μπορούσε να βγει από τη συναναστροφή με έναν Φαρισαίο; Δε γνώριζε ο Κύριος ποιοι ήταν οι Φαρισαίοι και τι μίσος έκρυβαν μέσα στην καρδιά τους γι' Αυτόν; Η απάντηση είναι: Ασφαλώς και ήξερε ο Κύριος.
Μάλιστα αν κάποιος ήξερε καλά τους Φαρισαίους, αυτός ήταν ο Κύριος. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς τους οποίους τους είχε αποδώσει ήταν: «τάφοι κεκονιαμένοι» (ασβεστωμένα μνήματα) (Λουκάς ΙΑ/11: 44). «Τυφλούς, οδηγούς τυφλών ανθρώπων» (Ματθαίος ΙΕ/15: 15). Τους είχε χαρακτηρίσει υποκριτές που αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες (Ματθαίος ΚΓ/23: 6). Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου;
Η απάντηση είναι η εξής: Ο Κύριος καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν. Η πρόσκλησή Του: «ελάτε σε Μένα» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε Έθνους (Α΄ Πέτρου Β/2: 9). Είναι η αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού προς όλους τους ανθρώπους. Και επειδή «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23), η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε πει: «Τον ερχόμενα σε μένα δεν θα τον βγάλω έξω» (Ιωάννης Σ/6: 37).
Δεν υπάρχει περίπτωση ο άνθρωπος να ανοίξει την πόρτα στο Χριστό, να καλέσει το Χριστό στη ζωή του και ο Χριστός να μην ανταποκριθεί. Κατεβαίνει και σήμερα χαμηλά ο Κύριος και επισκέπτεται την καρδιά του κάθε αμαρτωλού ανθρώπου και με ευγένεια και επιμονή «κρούει τη θύρα» (Αποκάλυψη Γ/3: 20). Θέλει να μπει μέσα ο Κύριος, για να φέρει τα "πάνω κάτω". Μπαίνοντας μέσα στην καρδιά του ανθρώπου ο Κύριος μπορεί ένα τελώνη αμαρτωλό να τον αλλάξει, να τον αλλάξει τόσο πολύ, που, ενώ σε όλη του τη ζωή έκλεβε, εκβίαζε, άρπαζε, τώρα να παρακαλεί τον Κύριο. «Ιδού, το ήμιση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδω εις τους πτωχούς και εάν συκοφάντησα κάποιον για κάτι, αποδίδω τετραπλούν» (Λουκάς ΙΘ/19: 2-10). Αυτά τα λόγια έχουν χαρακτηριστεί "ο ύμνος της μετάνοιας". Αυτή τη συγκλονιστική αλλαγή μέσα στην καρδιά του ανθρώπου δεν μπορεί να τη φέρει κανένα Πανεπιστήμιο, δεν μπορεί να τη φέρει καμία παιδεία, κανένα κοινωνικό περιβάλλον. Μόνον ο Χριστός μπορεί να την πετύχει, γιατί μόνον ο Χριστός μπορεί πραγματικά να αλλάξει τον άνθρωπο.
Τι ήθελε λοιπόν ο Κύριος στο σπίτι ενός Φαρισαίου;
1/ Ήθελε να δείξει ότι ποτέ και από κανέναν δεν αρνείται την πρόσκληση.
2/ Ήθελε να δείξει ότι, όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, ο Θεός τον δέχεται, εφ’ όσον αυτός ειλικρινά μετανοήσει.
Ο Χριστός ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση βρίσκεται στο σπίτι του Φαρισαίου και κάθεται στο τραπέζι, για να φάει. Στο τραπέζι δεν ήταν οι δυο τους, αλλά ήταν και πολλοί άλλοι καλεσμένοι (εδάφ. 49).
Και ενώ όλοι ασχολούνταν με το φαγητό και παρακολουθούσαν τον Κύριο, τι θα πει, πώς θα το πει, τους τρόπους του κλπ για να έχουν λόγο να Τον συκοφαντήσουν, ξαφνικά συνέβη κάτι απρόσμενο, κάτι που κανένας δεν το περίμενε. Καθώς ο Κύριος βρισκόταν καθισμένος πάνω σε ένα ντιβάνι (ανάκλιντρο) με το πρόσωπο στραμμένο προς το τραπέζι και λυγισμένα τα γόνατα, τον πλησίασε από πίσω μία γυναίκα, που έμενε σ' εκείνη την πόλη (Γαλιλαία), η οποία είχε πάρει κακό δρόμο και ήταν σε όλους γνωστή για την ανηθικότητά της. Αυτή η γυναίκα έκλαιγε, φιλούσε τα πόδια του Ιησού, τα έλουζε με ένα ακριβό άρωμα που είχε φέρει μαζί της και με τα μαλλιά της σκούπιζε τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια της και έβρεχαν τα πόδια του Κυρίου. Ήταν τέτοια η συντριβή και η ταπείνωσή της, ο πόθος της για λατρεία και ευχαριστία στον Κύριο, που το Πνεύμα του Θεού το διαφύλαξε ως πρότυπο στον αιώνα. Ήταν τέτοια η αγάπη της για τον Κύριο, επειδή της είχε συγχωρέσει τις πολλές και αισχρές αμαρτίες της, που, αν και ανήθικη και περιφρονημένη, δε δίστασε να μπει μέσα σε ένα κύκλο, υποτίθεται «ευγενών», για να συναντήσει τον Κύριο. Αψήφισε τα πάντα και θριάμβευσε. Πόσοι άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες αψήφησαν τα πάντα για τη σχέση τους με το Θεό και θριάμβευσαν; Όλοι αυτοί σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα λάμπουν αιώνια στον ουρανό «ως φωστήρες» (Φιλιππησίους Β/2: 15).
Δάκρυα χαράς, ευγνωμοσύνης έπεφταν στα πόδια του Ιησού και τα έπλεναν. Ήταν αμαρτωλή, ήταν ταπεινωμένη από τους ανθρώπους και όλοι ήθελαν να την εκμεταλλευτούν. Κανένας δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, ώσπου ήρθε ο Χριστός και την έβγαλε μέσα από έναν «λάκκο ταλαιπωρίας». «Με έβγαλες από τη λάσπη και το βορβορώδη πηλό», αναφέρει ο Δαβίδ, στον ψαλμό Μ/40.
Μόνον ο Χριστός μπορεί να δώσει θάρρος και ελπίδα στην κάθε ξεπεσμένη εξαιτίας της αμαρτίας ύπαρξη, όσο βαθιά και αν έχει πέσει. Διότι ο άνθρωπος σώζεται «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 5-9). Δε σώζουν τον άνθρωπο τα έργα του, αλλά η «χάρις» του Θεού. Τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στη ζωή του Χριστιανού και θα πρέπει να είναι καλά, ώστε να μαρτυρούν την αληθινή πίστη τους στο Χριστό. Θα πρέπει να είναι έργα άξια της μετανοίας και της πίστης τους. Η πράξη που έκανε αυτή η γυναίκα είναι η απόδειξη της μεγάλης πίστης της.
Όλες τούτες τις πράξεις της γυναίκας αυτής ο Κύριος, που γνωρίζει τα βάθη των καρδιών του ανθρώπου, τις δέχεται χωρίς καμία διαμαρτυρία. Όμως ο Φαρισαίος, καθώς παρακολουθεί όλα τούτα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τη βαθιά ηθική σημασία τούτων των πράξεων της αμαρτωλής γυναίκας και οδηγείται στο συμπέρασμα ότι: «Αφού ο Ιησούς άφησε να τον πλησιάσει μια τέτοια γυναίκα, δεν γνωρίζει το ποιόν της και αφού δεν γνωρίζει το ποιόν της γυναίκας αυτής, συνεπώς δεν μπορεί να είναι προφήτης». Όλα αυτά είναι σκέψεις ρηχές, ανθρώπινες, σαρκικές, έξω από την αλήθεια, στηριζόμενες στο "φαινόμενο" και μόνον. (Α' Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δεν μπορεί ο Φαρισαίος να καταλάβει πως ακόμη κι αν δώσεις τα πάντα χωρίς αγάπη, δεν έχεις δώσει τίποτα (Α΄ Κορινθίους, κεφ. ΙΓ/13).
Πόσο εγωιστικά στέκεται τούτος ο άνθρωπος απέναντι σ’ αυτή τη γυναίκα! Η αγάπη της είναι μεγάλη και τα δάκρυα της ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη. Ο ουρανός βρίσκεται σε μεγάλη χαρά, γιατί ένας άνθρωπος έχει μετανοήσει (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Ο Ιησούς αισθανόταν ικανοποιημένος, γιατί στα πόδια του στέκεται έναν ακόμα «χαμένο πρόβατο», που είχε τραβήξει μέσα από τις χαράδρες της αμαρτίας. Ο Φαρισαίος όμως δεν μπορούσε να αντιληφθεί τίποτα από όλα αυτά. Όχι μόνον δεν μπορούσε να καταλάβει, αλλά σκανδαλίστηκε απ' όλα αυτά που έβλεπε. Συνεχώς έλεγε μέσα του: Αδύνατον! Αυτός δεν είναι προφήτης γιατί, αν ήταν προφήτης, θα ήξερε ποια έχει μπροστά του και με ποια γυναίκα μιλάει αυτή τι στιγμή. Αν ήταν μια θρησκευόμενη γυναίκα αυτή που τον ακουμπάει, όπως είμαι εγώ (Φαρισαίος), αυτό θα ήταν κατανοητό. Πώς μια κοινή γυναίκα, μια τιποτένια έχει τέτοια αντιμετώπιση από τον Κύριο; Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πρεσβύτερος γιος: "Είναι αδύνατον ο Πατέρας μου να σφάξει το μόσχο τον σιτευτό και να γλεντάει για ένα παιδί του, που διασκόρπισε την περιουσία του, που έζησε τόσο άσωτα, τόσο μακριά Του" (Λουκάς ΙΕ/15: 27). Αυτό είναι αδιανόητο. "Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη.....".
Είναι καθημερινή πρακτική το να υποβιβάζουμε κάποιους μέχρι χώματος και από την άλλη να υπερυψώνουμε τον εαυτού μας (Λουκάς ΙΗ/18: 14). Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο Φαρισαίος πως ό,τι και αν κάνει, δε θα βρει σωτηρία, αν δεν ταπεινωθεί και δεν έλθει στη θέση αυτής της γυναίκας. Πάντοτε δια μέσου των αιώνων η σάρκα δεν μπορεί να καταλάβει τα του πνεύματος. Η «αυτοδικαίωση» δεν μπορεί να καταλάβει τη «χάρη», την οποία προσφέρει ο Θεός (Εφεσίους Β/2: 8). Πόσο έντονα συναντάμε και εδώ τη θρησκευτική μικροπρέπεια, το κουτσομπολιό! Η αντίληψη που πολλές φορές υπάρχει είναι: Όχι και τόσο χαμηλά ο Χριστιανισμός! Να μην κατέβει ο Χριστιανισμός χαμηλότερα από τους υψηλούς θώκους, τις χρυσοποίκιλτες έδρες, από τους λαμπρούς άμβωνες. Αντίθετα σε όλη αυτή την ανθρώπινη νοοτροπία ο Χριστός κατεβαίνει και σήμερα πολύ χαμηλά, όπως κατεβαίνει ο δύτης, για να ανασύρει από τα βάθη της θάλασσας τα πολύτιμα μαργαριτάρια.
Ο Κύριος, καθώς διαβάζει τις κενές και ανόητες σκέψεις του οικοδεσπότη, καθώς παρατηρεί την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει, του απαντάει με μια παραβολή. Και μόνον από την παραβολή αυτή θα μπορούσε να αντιληφθεί ο Φαρισαίος ότι μπροστά του στεκόταν ο Κύριος. Του είπε λοιπόν, για να τον βοηθήσει να καταλάβει και να τον βγάλει από το αδιέξοδο των πονηρών σκέψεών του μια παραβολή:
Κάποιος δανειστής είχε δύο χρεοφειλέτες. Ο ένας χρωστούσε 500 δηνάρια, ο άλλος χρωστούσε 50. Έχουμε ένα δανειστή και δύο διαφορετικούς οφειλέτες. Αυτός που χρωστά τα 50 μπορεί να είναι εκείνος ο νέος στον οποίον ο Κύριος είπε: «Ένα σου λείπει» (Λουκάς ΙΗ/18: 22). Ο άλλος που χρωστάει τα 500 μπορεί να είναι ο ληστής πάνω στο σταυρό. Διαφορετική η οφειλή πάνω όμως σε μια κοινή βάση: και οι δύο δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Μέσα σ’ αυτό το «δεν μπορούσαν να πληρώσουν» βρίσκονται όλοι άνθρωποι. Και ο θρησκευόμενος Φαρισαίος και η αμαρτωλή αυτή γυναίκα. Είτε 10 € σε λείπουν είτε 100 €, για να βγάλεις εισιτήριο να πας κάπου είναι το ίδιο. Και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο.
Και αφού δεν είχαν να πληρώσουν, ο δανειστής τους τα χάρισε. Αυτή είναι η χάρις του Θεού. Αυτό είναι το μήνυμα που φέρνει ο Θεός στον αμαρτωλό άνθρωπο.
Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μια φράση: «τους τα χάρισε».
Χάρισε την οφειλή στον θρησκευόμενο Ιουδαίο, αλλά χάρισε και στον εθνικό, που ήταν «μακράν των διαθηκών του Κυρίου» (Εφεσίους Β/2: 13).
«Τις λοιπόν εξ’ αυτών θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερο»; Αποκριθείς δε ο Σίμωνας είπε: «Νομίζω ότι εκείνος στον οποίο χάρισε τα περισσότερα». «Ορθά έκρινες» του είπε ο Κύριος.
Ο Κύριος, καθώς μιλούσε και κοίταζε το Σίμωνα, ρίχνει το βλέμμα του πάνω στη γυναίκα που τον είχε πλησιάσει. «βλέπεις αυτή τη γυναίκα»; Θέλει να του δώσει να καταλάβει ότι όλες τούτες οι ενέργειές της είναι από πίστη, από ευγνωμοσύνη και από αγάπη για τη συγχώρεση των αμαρτιών της.
-- Ήρθα στο σπίτι σου Σίμωνα και νερό για τα πόδια μου δε μου έδωσες. Αυτή με τα δάκρυα έβρεξε τα πόδια μου και με τις τρίχες της κεφαλής της τα σπόγγισε.
-- Φίλημα δε μου έδωσες. Το φίλημα της αγάπης, της αδελφικής σχέσης, της ειλικρινούς εγκαρδιότητας.
-- Με λάδι το κεφάλι μου δεν άλειψες. Είναι το λάδι της ειλικρινούς εκκλησιαστικής ζωής, της ολόψυχης πνευματικής ζωής, της μαρτυρίας. Είναι πάνω απ’ όλα σε τούτη τη γυναίκα η αγάπη της, για το Σωτήρα της.
Η αγάπη υπηρετεί τον Κύριο και υπηρετεί και τους δικούς Του. Η αληθινή αγάπη σπαταλάει. Για τούτη τη σπατάλη έχουμε τη γνώμη του Κυρίου: «καλόν έργον έπραξεν εις εμέ» (Μάρκος ΙΔ/14: 6).
Αυτά θα πρέπει να είναι τα στοιχεία της πνευματικής μας ζωής. Τέτοια στοιχεία δεν βλέπουμε στη "ρηχή" πνευματικότητα του Φαρισαίου. Ο Κύριος λέει "ναι" στην ειλικρινή πνευματική ζωή τούτης της γυναίκας.
Τούτη η γυναίκα κλαίει, γιατί αγάπησε πολύ. Είναι τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης προς το Σωτήρα. Γι’ αυτό λοιπόν σε βεβαιώνω ότι οι πολλές αμαρτίες της συγχωρήθηκαν, όπως δείχνει η πολλή μεγάλη ευγνωμοσύνη της. Σε όποιον συγχωρούνται λίγες αμαρτίες αυτός δείχνει λίγη ευγνωμοσύνη. Αυτές οι φράσεις του Κυρίου δείχνουν για άλλη μια φορά ότι όσο μεγαλύτερη συναίσθηση έχει ο άνθρωπος για την αμαρτία του, τόσο περισσότερο αγαπά το Σωτήρα του. Εκείνο που έλειπε από το Φαρισαίο, για να αγαπήσει περισσότερο τον Ιησού δεν ήταν η αμαρτία, αλλά η επίγνωση της αμαρτίας του, η συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Πολλοί άνθρωποι και σήμερα δεν ταπεινώνονται και δε ζητάνε τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, γιατί δεν έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Έξω από τη "χάρη" του Θεού ο άνθρωπος είναι "νεκρός στις παραβάσεις και τα παραπτώματα" (Εφεσίους Β/2: 1). Έτσι λοιπόν πολλοί λένε: "Είμαι εγώ αμαρτωλός; Τι έκανα, σκότωσα κανέναν;" Βάζουν τον πήχη ψηλά και αγνοούν μέσα στη ζωή τους εκείνο το «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού». (Ρωμαίους Γ/3: 23). Δε ζητάνε τη σωτηρία, γιατί νομίζουν ότι δεν την χρειάζονται.
Και είπε προς αυτήν: «Συγχωρημένες είναι οι αμαρτίες σου». Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τούτο. Η αμαρτία κρατάει τον άνθρωπο μακριά από το Θεό και τον καταδικάζει σε αιώνια απώλεια. Γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε Σωτήρα, έδωσε ο Θεός τον Υιόν του και πλήρωσε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες. Γι’ αυτό «ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επί της γης». (Ματθαίος Θ/9: 6). Μόνον σ’ αυτή τη ζωή έχει εξουσία ο Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Άμα ο άνθρωπος φύγει από αυτή τη ζωή ασυγχώρητος, δεν μπορεί στον ουρανό να τον συγχωρήσει κανένας. Ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει κανέναν στον ουρανό, γιατί αν το κάνει δε θα είναι δίκαιος. Μπορεί οι άνθρωποι να λένε μετά το θάνατο κάποιου «κατάταξον…» κλπ αλλά όλα αυτά είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα. Ο καθένας κατατάσσεται μόνος του ανάλογα με τη στάση που θα πάρει σε τούτη τη ζωή απέναντι στο Πρόσωπο του εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. "Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών" (Ιωάννης Γ/3: 19).
Και άρχισαν οι συγκαθήμενοι να λένε μεταξύ τους: «τις ουτος εστιν ος και αμαρτιας αφιησιν;». Ποιος είναι αυτός που και αμαρτίες συγχωρεί; Ο Κύριος δεν μπαίνει σε περαιτέρω συζητήσεις μαζί τους, αλλά έρχεται να δείξει ποιο είναι το μέσον της συγχώρεσης των αμαρτιών τούτης της γυναίκας. Και στραφείς προς την γυναίκα είπε:
«Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».
Η πίστη είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο ο αμαρτωλός παίρνει τη «χάρη», που του προσφέρει ο Χριστός. Η πίστη στο Χριστό είναι το μοναδικό μέσο για τη σωτηρία του ανθρώπου. «και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία, ούτε άλλο όνομα είναι δεδομένο υπό τον ουρανό για να σωθούμε» (Πράξεις Δ/4: 12).
Το συμπόσιο του Φαρισαίου διαλύθηκε, όμως μέσα από αυτό μια σκηνή αθάνατη πρόβαλε, η άπειρη συγκατάβαση του Ιησού ακόμα και για την πιο ξεπεσμένη ψυχή. Πρόβαλε η άπειρη δύναμή Του να σώσει καθώς και η άπειρη ικανοποίηση που χορηγεί στη σωσμένη ψυχή. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Αγκάλιασέ Τον ψυχή, σπάσε το αλάβαστρο της ζωής σου στα πόδια Του και δε θα μετανοήσεις εις τον αιώνα γι’ αυτή σου την πράξη. (Β΄ Ιωάννου Α/1: 2), (Ιωάννης Η/8: 51). Ψιθύρισέ Του εκείνον τον όμορφο στίχο: «Συ ει ο πλάστης, εγώ πηλός....». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου