ΤΟ ΧΑΛΚΙΝΟ ΦΙΔΙ

Το χάλκινο φίδι.        

 

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ»,  κεφ. Γ/3 ,  εδ. 14, 15. 

14 Και  καθώς  ο  Μωυσής  ύψωσε  τον όφιν εν  τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, 

15 διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον. 

  Βιβλίο «ΑΡΙΘΜΩΝ»,  κεφ. ΚΑ/21,  εδ. 4 – 9.      

4 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ και ωλιγοψύχησεν ο λαός εν τη οδώ. 

5 Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν. 

6 Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ απέθανε. 

7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον, Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού δεήθητι του Κυρίου να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού. 

8 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Κάμε εις σεαυτόν όφιν φλογερόν και βάλε αυτόν επί ξύλου και πας όστις δαγκασθή και εμβλέψη εις αυτόν, θέλει ζήσει. 

9 Και έκαμεν ο Μωϋσής όφιν χαλκούν και έβαλεν αυτόν επί ξύλου και εάν όφις εδάγκανε τινά, εμβλέπων ούτος εις τον όφιν τον χαλκούν, έζη. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Θεός με θαυμαστό τρόπο έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο και με επίσης θαυμαστό τρόπο έχει οδηγήσει αυτόν δια του δούλου του Μωυσή, μέσα στην έρημο με τελικό προορισμό να τον οδηγήσει στην υποσχεμένη "γη της Επαγγελίας" σε μια γη τόσο πλούσια, όπου «έρεε γάλα και μέλι» (Έξοδος Γ/3: 8). Καθώς ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο, ο Θεός προπορεύεται αυτών, τους επιβλέπει, μεριμνά, φροντίζει γι’ αυτούς ημέρα και νύχτα. «ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς ώστε να οδοιπορώσιν ημέραν και νύκτα» (Έξοδος ΙΓ/13: 21). 

      Θαυμαστές οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή και στην πορεία του λαού Ισραήλ. Τους πέρασε μέσα από την Ερυθρά θάλασσα "ως δια ξηράς" (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Αφού εξήλθε και ο τελευταίος Ισραηλίτης, προσπάθησαν να περάσουν και οι Αιγύπτιοι, όμως καταποντίστηκαν (Εβραίους ΙΑ/11: 29). Παρ’ όλα αυτά ο λαός σε κάθε δυσκολία, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει, σε κάθε του βήμα, ξεχνάει τις επεμβάσεις του Θεού, ολιγοψυχεί, δειλιάζει, χάνει την εμπιστοσύνη του σ΄ Αυτόν. 

4 Και το σύμμικτον πλήθος το μεταξύ αυτών, επεθύμησαν επιθυμίαν και έκλαιον πάλιν και οι υιοί Ισραήλ, και είπαν, Τις θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; 

5 ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. (βιβλ. Αριθμών ΙΑ/11: 4,5). [Παλαιά Διαθήκη].

     Ο λαός, τον οποίο ο Κύριος «δια κραταιάς χειρός» (Έξοδος ΙΓ/13: 14) εξήγαγε μέσα από την Αίγυπτο, μέσα από το βούρδουλα του Φαραώ, ξεχνάει τις θαυμαστές επεμβάσεις, ξεχνάει τις ευεργεσίες του Θεού και θυμάται τα «πράσα» και τα «σκόρδα» που έτρωγε στην Αίγυπτο, όταν ήταν υπόδουλος (Αριθμοί ΙΑ/11: 5) και ζητάει να επανέλθει στην Αίγυπτο, στη δουλεία, στο Φαραώ. 

     Μπροστά σε κάθε δυσκολία πάντα έχουν να πουν έναν "κακό λόγο" για το Μωυσή. "Γιατί μας έβγαλες; γιατί μας έφερες εδώ; δεν υπήρχαν μνημεία στην Αίγυπτο για να ταφούμε; έπρεπε να έρθουμε να πεθάνουμε στην έρημο;" (Αριθμοί ΚΑ/21: 5-7). Πεινάμε έκραζαν! Επεμβαίνει ο Θεός με θαυμαστό τρόπο και τους προσφέρει το «μάνα» (Έξοδος ΙΣ/16: 15). Μετά από λίγο. «Όλο μάνα θα τρώμε». Όχι άλλο «μάνα» ….. θέλουμε και κρέας…… Κύριε, λέει ο Μωυσής μπροστά στο Θεό, θέλουν κρέας. Η απάντηση του Θεού: «Θα τρώγουν κρέας επί ένα μήνα λέει ο Κύριος, μέχρι να βγει από τα ρουθούνια τους, θα γίνει σ’ αυτούς αηδία» (Αριθμοί. ΙΑ/11: 20). 

      Παρ’ όλα αυτά ο λαός επιμένει στην άρνησή του. Διψάμε! (Αριθμοί Κ/20: 2-5). Και εδώ η επέμβαση του Θεού είναι άμεση. «Μωυσή μαζί με τον αδελφό σου τον Ααρών, παρουσία όλου του λαού, μιλήσατε προς την πέτρα και θα δώσει πολλά νερά» (Αριθμοί Κ/20: 8) για να πιει ο λαός. «Είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Γένεση ΙΗ/18: 14). 

      Εδώ ο Μωυσής, λυγισμένος από τη συνεχή ανταρσία του λαού προς το Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος, αντί να μιλήσει στην πέτρα, όπως του είχε πει ο Θεός, χτύπησε την πέτρα δύο φορές με τη ράβδο του (Αριθμοί Κ/20: 11). Η ανυπακοή αυτή στο Θεό είχε σαν αποτέλεσμα ο Μωυσής να μην μπει στη «γη της επαγγελίας» (Αριθμοί Κ/20: 12). Ίσως πει κάποιος: «ήταν σοβαρό αμάρτημα αυτό;». Ναι. Γιατί η πέτρα, που έδωσε νερό (ζωή), συμβολίζει το Χριστό, που χτυπήθηκε μία φορά πάνω στο σταυρό. Δεν μπορεί να χτυπηθεί και πάλι ο Χριστός (Εβραίους Ι/10: 10 & Α΄ Πέτρου Γ/3: 18). Η θυσία Του έγινε «μία φορά» (Εβραίους Ι/10: 10) για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Εκτός αυτού ο Μωυσής έδωσε την εντύπωση στο λαό ότι αυτός έδωσε το νερό, χτυπώντας εντυπωσιακά την πέτρα και δεν έδωσε τη δόξα στο Θεό μπροστά σε όλο το λαό για το θαυμαστό αυτό γεγονός, ως όφειλε. 

       Το αποκορύφωμα της ανυπακοής του λαού είναι όταν φτάνει στην πόλη Καδής και πλέον από μακριά βλέπει τη γη της επαγγελίας, τη γη των υποσχέσεων του Θεού. Στο σημείο αυτό ο Μωυσής στέλνει δώδεκα κατασκόπους, για να παρατηρήσουν τη γη (Αριθμοί κεφ. ΙΓ/13). Όταν επιστρέφουν, οι δέκα από αυτούς είναι τελείως απογοητευμένοι. Η απάντησή τους είναι απόλυτη και κατηγορηματική: "Αδύνατον να μπούμε στη γη εκείνη που κατοικούν υιοί Ανάκ" (υπερμεγέθεις άνδρες, γίγαντες). Οι υπόλοιποι δύο (ο Χάλεβ, ο υιός του Ιεφονή & ο Ιησούς του Ναυή), προέκριναν το θέλημα του Θεού και προέτρεψαν το λαό να επιτεθούν και να καταλάβουνε την πόλη, γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ο λαός παρασύρθηκε από τους πολλούς και πάνω στον πανικό του στρέφεται εναντίον του Μωυσή, έτοιμος να τον λιθοβολήσει (Αριθμοί ΙΔ/14: 10). 

     Τα αποτελέσματα αυτής της ανυπακοής υπήρξαν τραγικά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο περιπλανήθηκε ο λαός, μέχρις ότου πέθαναν όλοι εκείνης της γενιάς, εκτός του Χάλεβ και του Ιησού του Ναυή (Εβραίους Γ/3: 11). 

      Κατά την πορεία του λαού μέσα στην έρημο πολλοί εχθροί στράφηκαν εναντίον του. Πρώτοι μετά το πέρασμα από την Ερυθρά θάλασσα ήταν οι Αμαλικήτες (Εξοδος ΙΖ/17: 14), για να ακολουθήσουν οι Εδωμίτες, Μωαβίτες, Αμμωνίτες, Αμοραίοι, Μαδιανίτες, Πολλές φορές ενωμένοι μεταξύ τους προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία του λαού και να τον καταστρέψουν. 

     Όπως διαβάσαμε παραπάνω, καθώς ο λαός Ισραήλ πλησιάζει στα σύνορα της γης Εδώμ, νέες γκρίνιες αρχίζουν, καινούργιες αντιρρήσεις ξεσπούν κατά του Μωυσή και κατά του σχεδίου του Θεού που θα τους έφερνε στη χώρα που τους είχε υποσχεθεί. Έτσι κορυφώνεται η ανθρώπινη ανταρσία, αχαριστία και απιστία στο Πρόσωπο και τη δύναμη του Θεού. 

    Τούτη τη φορά όμως μέσα στο στρατόπεδο συνέβη κάτι απροσδόκητο, τρομερό και κεραυνοβόλο. Γέμισε το στρατόπεδο από φλογερά φίδια που βγήκαν μέσα από την έρημο. Τα φίδια ήταν πολλά, φλογερά, θανατικά. Όποιος δαγκάνονταν από τα φίδια αυτά πέθαινε. Θεραπεία δεν υπήρχε, παρά μόνον θάνατος. Τρομερή ήταν η οργή του Κυρίου κατά του απειθούς και σκληροτράχηλου τούτου λαού. Δεν υπήρχε λύση, δεν υπήρχε ελπίδα, μόνο θάνατος. Τούτα τα φίδια στη ζωή μου και στη ζωή σου μπορεί να είναι: ακολασία, πορνεία, φιλαργυρία, υπερηφάνεια, πλεονεξία......, φίδια που μας επιτίθενται, μας δαγκώνουν καθημερινά, για να μας οδηγήσουν μακριά από το Θεό και συνεπώς στον αιώνιο θάνατο. Θέλεις ειλικρινά ν' απαλλαγείς από "το φίδι" του πάθους που σ' έχει κυριεύσει, που μέρα με τη μέρα σε καταστρέφει και δεν μπορείς να το νικήσεις; Έτσι χάνονται ζωές, καταστρέφονται οικογένειες. 

      Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση κατάλαβε ο λαός το λάθος του και μετανόησε για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Ήρθαν λοιπόν μπροστά στο Μωυσή λέγοντας: «Αμαρτήσαμε, μιλήσαμε κατά του Κυρίου και κατά σου, ζήτησε από τον Κύριο να πάρει τα φίδια από μας». Και δεήθηκε ο Μωυσής υπέρ του λαού. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του, όμως δεν απομάκρυνε τα φίδια. Έδωσε εντολή στο Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, όμοιο με κείνα τα φίδια που είχαν επισκεφθεί το στρατόπεδο, να το δέσει πάνω σε ένα κοντάρι και να το υψώσει στο κέντρο του στρατοπέδου. Οποίος δαγκανόταν από εκείνα τα φλογερά φίδια, αν έστρεφε το βλέμμα του και έβλεπε το υψωμένο χάλκινο φίδι, θα γινόταν αμέσως καλά. 

     Ανέλπιστη και πρωτότυπη ήταν τούτη η λύση που έδωσε ο Θεός. Ειλικρινά κανένας δε θα τη σκεπτόταν. Αν ο Θεός ζητούσε από το Μωυσή να βρει μια λύση στο πρόβλημα, ο Μωυσής θα έψαχνε να βρει τίποτα βότανα, διάφορα γιατροσόφια, για να καθαρίσει τις πληγές ή θα έκανε κάτι παρόμοιο. Όμως τη λύση την έδωσε ο Θεός. Ήταν μια λύση που είχε συμβολική σημασία. Ήταν μια λύση πέρα από «εκείνα τα οποία εμείς ζητούμε ή νοούμε» (Εφεσίους Γ/3: 20). 

     Πόσο κατατοπιστικός ήταν ο Κύριος σε εκείνον τον νυκτερινό επισκέπτη που τον έλεγαν Νικόδημο και ο οποίος ήταν «διδάσκαλος του Ισραήλ» (Ιωάννης Γ/3: 10). Θυμάσαι, του είπε, Νικόδημε, απ’ όλα αυτά που έχεις διαβάσει και έχεις ακούσει, "πώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω;". Έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του Ανθρώπου για ένα και μόνο λόγο. Για να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (κατά Ιωάννην ΙΓ/13: 16). Εκείνο το χάλκινο φίδι ήταν ένας συμβολισμός. Προεικόνιζε ένα άλλο πολύ μεγαλύτερο γεγονός που θα ακολουθούσε, την ύψωση του Υιού του Θεού πάνω στο σταυρό. 

     Ο Μωυσής μέσα στην έρημο ύψωσε ένα χάλκινο φίδι, όμως πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ο Θεός υψώνει τον ίδιο το Γιο Του το μονογενή. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός γίνεται αμαρτία, βαστάζει την αρρώστια της ψυχής μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας (Ησαΐας, κεφ. ΝΓ/53) και πεθαίνει στη θέση του καθενός από μας. Ο Θεός έκανε τα πάντα «όστις τον ίδιο εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτό υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» (Ρωμαίους Η/8: 32). 

      Ο Θεός έκανε τα πάντα για τη δική μας σωτηρία. Άραγε ποιο είναι το μέρος το δικό μας; Μπροστά σε τούτο το θαυμαστό γεγονός τι πρέπει εμείς να κάνουμε; Το μέρος το δικό μας είναι: Ένα βλέμμα πίστεως σε Εκείνον που πέθανε πάνω στο σταυρό για να μην πεθάνω εγώ και συ. Μια αναγνώριση της αμαρτωλής ζωής μας και ο Θεός κάνει μέσα μας το θαύμα της συγχώρεσης και της αναγέννησης (Ιωάννης Γ/3: 3). Ένα βλέμμα πίστεως αρκεί, «για να μην απωλεστεί, πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Όλο το νόημα κρύβεται μέσα σε μια λέξη «πας». Μέσα σ’ αυτό το «πας» είμαι και εγώ, είσαι και εσύ, είναι όλοι οι άνθρωποι κάθε φυλής και κάθε γλώσσας (Αποκάλυψη Ε/5: 9). Γιατί ο Θεός θέλει «πάντες να σωθούν και να έρθουν και να γνωρίσουν την αλήθεια» (Α΄ Τιμοθέου Β/2: 4).

       Ίσως να μην υπάρχει καλύτερη περιγραφή του Σωτήριου Έργου του Ιησού Χριστού από τούτο το υψωμένο φίδι μέσα στην έρημο. Αν σε ρωτήσουν αδερφέ μου, τι σημαίνει για σένα το Πάσχα, ίσως να μην υπάρχουν καλύτερα λόγια από τούτα που είπε ο Κύριος σε τούτο τον επισκέπτη. «Καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου …….». 

       Τα φλογερά εκείνα φίδια που έζωσαν το στρατόπεδο συμβολίζουν την αμαρτία, που από παντού έρχεται να κυκλώσει τον άνθρωπο, με πολλά πρόσωπα, με πολλές μορφές και μ' ένα σκοπό, ν' απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό για να τον καταστρέψει αιώνια. «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Όποιος δαγκώνονταν από τα φίδια πέθαινε. Για να μην πεθάνει, έπρεπε να γυρίσει και να κοιτάξει το υψωμένο χάλκινο φίδι. Ο Θεός δεν απομάκρυνε τα φίδια, δεν απομάκρυνε την αμαρτία, αλλά προσέφερε τον Ιησού Χριστό που υψώθηκε πάνω στο σταυρό (όπως το φίδι στην έρημο) για τη σωτηρία όλων εκείνων των ανθρώπων, που με ένα βλέμμα πίστεως θα ατενίσουν σ’ Αυτόν και θα σωθούν αιωνίως, όπως ακριβώς ατένισε προς Αυτόν ο ένας εκ των δύο ληστών και έλαβε τη σωτηρία του. "Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω" (Λουκάς ΚΓ/23: 43). Ίσως πει κάποιος "Κύριε συγνώμη, είναι ληστής, είναι κακούργος......." Είναι πρώην ληστής και πρώην κακούργος, τώρα είναι δικός Μου απαντά ο Κύριος πάνω από το σταυρό, θα ζήσει αιώνια κοντά Μου, γιατί μετανόησε για την αμαρτωλή ζωή του και επικαλέστηκε τ' Όνομά μου (Ρωμαίους Ι/10: 13).

        Αυτή είναι η «χάρις του Θεού» (Εφεσίους Β/2: 8), αυτή είναι η «ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), αυτό είναι το μοναδικό Πρόσωπο που έδωσε ο ουρανός για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων (Πράξεις Δ/4: 12). Τη λύση για τη θεραπεία από το δάγκωμα των φιδιών την έδωσε ο Θεός. Τη λύση για την αιώνα λύτρωση από την αμαρτία την έδωσε ο Ουρανός. Την έδωσε η Αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν είναι ανθρώπινη επινόηση. Είναι ένα ολόκληρο σχέδιο που μέσα στην Πανσοφία Του, από αγάπη το συνέλαβε ο Θεός, για να σωθεί και να μην πεθάνει αιώνια ο πληγωμένος από την αμαρτία άνθρωπος. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό και τον περιμένει με μετάνοια να έρθει κοντά Του.

      Βέβαια δεν έπαψε ποτέ ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες να σοφίζεται δικά του σχέδια για τη σωτηρία του. Δεν έπαψε ποτέ ν' ανακαλύπτει όλο και καινούργια «ιαματικά βότανα» για την αρρώστια της ψυχής του. Στην ουσία δε σταμάτησε να προσπαθεί «να κρύψει τη γύμνια του με φύλα συκιάς» (Γένεση Γ/3: 7). Όλα όμως αυτά τα ανθρώπινα "σχέδια" έχουν ένα κοινό γνώρισμα. Είναι τελείως ανεπαρκή και δε δίνουν λύση. Δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της αμαρτίας, δε μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο.

       Για να υπάρξει σωτηρία, είναι ανάγκη να παραιτηθεί ο άνθρωπος από τις δικές του προσπάθειες και τα θρησκευτικά του «βότανα», να μετανοήσει ειλικρινά για το αμαρτωλό παρελθόν του (Πράξεις Γ/3: 19) και να ταπεινωθεί ενώπιον του Θεού. Είναι ανάγκη να αποβάλει κάθε δική του προσπάθεια ο άνθρωπος και να στρέψει το βλέμμα του σ' εκείνη τη λύση που ο Θεός του προσφέρει. Να στρέψει το βλέμμα του με πίστη, με ταπείνωση, στον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, που με την θριαμβευτική Του νίκη, με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, έκρινε την αμαρτία και τον θάνατο. 

      Ο δαγκωμένος από το φίδι μπορούσε να θεραπευτεί μ' ένα άλλο φίδι. Αυτό ακριβώς έγινε και με τη σωτηρία του ανθρώπου. Γι' αυτό το Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, «Έγινε όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Περπάτησε στους δρόμους μας. «Διήλθε ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Ήρθε, για να υψωθεί και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τη δική μου, για τη δική σου σωτηρία. Ένα “ευχαριστώ” οφείλουμε όλοι μας για ό,τι έκανε για μας, αλλά και για ό,τι έχει σκοπό να κάνει μέσα στη ζωή μας, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. 

     Κάτι που θα πρέπει ιδιαίτερα να αναφέρουμε είναι ότι ο Θεός δεν διέταξε το Μωυσή να υψώσει στον πάσσαλο ένα πραγματικό φίδι, αλλά ένα ψεύτικο χάλκινο φίδι. Ο Χριστός παρομοιάζεται με φίδι, διότι υψώθηκε πάνω στο σταυρό σαν κακοποιός, σαν ο μεγαλύτερος κακούργος όλων των αιώνων. Όπως όμως το φίδι που ύψωσε ο Μωυσής δεν ήταν πραγματικό αλλά χάλκινο, έτσι και ο Χριστός δεν ήταν πραγματικός κακούργος, αλλά αντίθετα ήταν ο πιο άγιος, ο πιο ειλικρινής, ο πιο αθώος άνθρωπος που περπάτησε ποτέ πάνω στη γη. Ο Απ. Πέτρος αναφέρει γι' Αυτόν: "όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού" (Α' Πέτρου Β/2: 22).

       Σε ολόκληρο το στρατόπεδο του Ισραήλ ένα μόνο χάλκινο φίδι υψώθηκε και σ’ αυτό θα έπρεπε να στρέψουν το βλέμμα τους όσοι δαγκώνονταν. Σε όλο το στρατόπεδο του ανθρώπινου γένους (άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι), ένας μόνο Χριστός υπάρχει που μπορεί να σώσει (Πράξεις Δ/4: 12). Μπορεί οι άνθρωποι να διαιρέθηκαν κατά καιρούς και άλλοι υποστήριξαν τη μία ή την άλλη  απόχρωση, όμως ο Χριστός εξακολουθεί να είναι Ένας. Μία είναι η καρδιά που πόνεσε και πονάει για τον άνθρωπο. Ένας υψώθηκε πάνω στο σταυρό και φορτώθηκε την αμαρτία του κόσμου, «αναμάρτητος ον» (Α' Πέτρου Β/2: 22).    

     Οι χριστιανοί της Κορίνθου είχαν χωριστεί και έλεγαν μεταξύ τους: "Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, (Πέτρου), εγώ δε του Χριστού" και ο Απ. Παύλος τους απαντά: "Διεμερίσθει ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθει διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;" (Α' Κορινθίους, κεφ. Α/1, εδ. 12, 13). Όλοι θα πρέπει να είμαστε του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο μοναδικός Σωτήρας του κόσμου. Την ημέρα της "Πεντηκοστής" ο Απ. Πέτρος διακηρύττει: "Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν" (Πράξεις Δ/4: 12).

    Αλήθεια πόσο απλό είναι το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων! Τόσο απλό, που δυσκολεύεται να το εννοήσει το ανθρώπινο μυαλό. Και έρχεται ο άνθρωπος και σε τούτο το τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο του Θεού (αυτό σημαίνει το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό), να προσθέσει, να βελτιώσει, να τροποποιήσει, να κάνει κάποια δικά του πράγματα, που στα μάτια του, στο νου του, του φαίνονται αρεστά και ελκυστικά. Όμως τι μπορεί να προσθέσει ο άνθρωπος σ’ εκείνο που ο Θεός προσφέρει; Φανταστείτε έναν άνθρωπο να βρεθεί μπροστά στο πορτρέτο της «Τζοκόντα» (έργο του Λεονάρδο ντα Βίντσι) και καθώς θ' ατενίζει εκείνο το χαμόγελο που συμβολίζει την αιωνιότητα της ψυχής του ανθρώπου, κάποια στιγμή να πει: «Α! εγώ μικρός ζωγράφιζα, για να βελτιώσω λίγο με ένα πινελάκι και μια μπογιά, εκείνο το χαμόγελο». Γίνεται αυτό; Ασφαλώς όχι. Εάν λοιπόν δε γίνεται για ανθρώπινα πράγματα, πόσο μάλλον για τα πράγματα του Θεού; 

       Στην περίπτωση των Ισραηλιτών ένα χάλκινο φίδι υψώθηκε πάνω σε ένα κοντάρι. Αυτό ήταν όλο. Φανταστείτε το Μωυσή, καθώς το κοιτάζει, να προσπαθεί να καλλωπίσει το φίδι. Λίγα χρυσά, λίγα μεταξωτά στολίδια, λίγες δάφνες, λίγες πούλιες ….. και όλα αυτά, για να γίνει πιο αποτελεσματικό …. και μετά από λίγο καθώς το φίδι είναι πνιγμένο μέσα στα ανθρώπινα "στολίδια" να μην φαίνονται παρά μόνο τα χρυσά και τα αργυρά. Όμως τούτο το φίδι που το σκέπασαν τα στολίδια δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον άνθρωπο που χάνεται, που πεθαίνει εξαιτίας της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

      Αλήθεια πόσες φορές έγινε αυτό μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας; Πόσες φορές τα «στολίδια, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραστάσεις, οι ανθρώπινες παραδόσεις, οι διάφορες συνήθειες, τα φαγητά και τα ποτά, οι διασκεδάσεις  και άλλα σκέπασαν Τον υψωμένο Ιησού Χριστό;" Πόσες φορές μέσα σε όλα αυτά δεν μπόρεσαν να Τον αντικρίσουν ψυχές και χάθηκαν αιωνίως; 

      Ακόμα και σήμερα κουρασμένες και φορτωμένες καρδιές (Ματθαίος ΙΑ/11: 28) εκζητούν τον Ιησού Χριστό και δυσκολεύονται να Τον βρουν, γιατί Τον έχουν κρύψει οι ανθρώπινες παραδόσεις και τα ανθρώπινα θρησκευτικά συστήματα. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα ένα τέτοιο κίνδυνο. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας την απλότητα του σχεδίου της σωτηρίας μας. Ας μη χάσουμε ποτέ από τα μάτια μας τον υψωμένο Ιησού Χριστό. Δε σώζουν τα στολίδια, τα πρόσθετα των ανθρώπινων παραδόσεων και τα ανθρώπινα έργα. Μόνον ο Χριστός σώζει (Πράξεις Δ/4: 12). 

      Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των Ισραηλιτών: Ένα κοντάρι που στεκόταν όρθιο και πάνω του ήταν δεμένο ένα χάλκινο φίδι. Οποίος δαγκώνονταν από το φίδι έπρεπε να στρέψει το βλέμμα του και να αντικρίσει το υψωμένο φίδι, για να σωθεί. Αν κοίταζε το κοντάρι μόνον, δε σωζόταν, αν κοίταζε τη βάση του κονταριού, πάλι δεν σωζόταν. Ήταν αναγκαίο το κοντάρι, για να στηρίξει το φίδι. Είναι αναγκαία η Εκκλησία, η μετάνοια, οι θρησκευτικές τελετές και έχει το καθένα τη θέση του μέσα στη θρησκευτική ζωή. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το κοντάρι, αλλά δεν μπορεί το κοντάρι να σώσει. Τη σωτηρία την προσφέρει μόνον ο ίδιος ο Χριστός (Πράξεις Δ/4: 12).

      Η συμμετοχή του ανθρώπου στη σωτηρία του είναι στο να στρέψει το βλέμμα του σ’ Αυτόν. Μόνον αυτό χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος. Να κοιτάξει ο ίδιος ο άνθρωπος στον υψωμένο πάνω στο σταυρό Ιησού Χριστό. Δεν μπορεί να κοιτάξει κάποιος άλλος για σένα ή για μένα. Πρέπει να κοιτάξω και να κοιτάξεις ο ίδιος. 

     Υπάρχει μια ωραία εικόνα αγνώστου ζωγράφου, που απεικονίζει το υψωμένο φίδι στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών και όλους εκείνους τους πονεμένους, τους καταδικασμένους να στρέφουν το βλέμμα τους, για να αντικρίσουν το χάλκινο φίδι. Μεταξύ αυτών και μία μητέρα σηκώνει το μικρό παιδί της ψηλά και του δείχνει το φίδι, για να το δει το ίδιο το παιδί και να γίνει καλά. Δεν μπορούσε να κοιτάξει η μάννα για το παιδί, ήταν ανώφελο, έπρεπε το ίδιο το παιδί να κοιτάξει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η μάννα ήταν να σηκώσει το παιδάκι της ψηλά και να του δείξει το φίδι. Το ζήτημα της σωτηρίας πρέπει ο καθένας να το αντιμετωπίσει προσωπικά για τον εαυτόν του.

      Τελειώνοντας ένα ερώτημα μένει: Ψυχή, έχεις στρέψει το βλέμμα σου σε Εκείνον που υψώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό για σένα; Αν «ναι» «κράτει εκείνο το οποίο έχεις» (Αποκάλυψη Γ/3: 11). Αν όχι, κάνε το τώρα και πάρε μια για πάντα από τα χέρια Εκείνου τη Σωτηρία σου και την αιώνια ζωή κοντά Του. «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτός, καιρός σωτηρίας» (Β΄ Κορινθίους Σ/6: 2). 

      Για την ιστορία αναφέρουμε ότι αργότερα οι Ισραηλίτες έκαναν είδωλο το χάλκινο φίδι και το ονόμασαν «Νεουσθάν», το προσκυνούσαν και του προσέφεραν θυμιάματα. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την εντολή του Θεού (Έξοδος Κ/20: 5-6), «μη προσκυνήσεις αυτά (είδωλα), μηδέ λατρεύσεις αυτά» (Ησαΐας Μ/40: 20 & ΜΔ/44: 9-20), έως ότου 700 χρόνια αργότερα ο μεταρρυθμιστής Βασιλιάς Εζεκίας, που βασίλευσε στον "Ιούδα" από το 715 έως το 686 π.Χ. το «κατασύντριψε» (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 3,4). ---