Ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον», κεφ. Α/1, εδ. 18 – 25.
18 Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου.
19 Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως.
20 Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου.
21 Θέλει δε γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.
22 Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου, λέγοντος·
23 Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Μεθ' ημών ο Θεός.
24 Εξεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου έκαμεν ως προσέταξεν αυτόν ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού,
25 και δεν εγνώριζεν αυτήν, εωσού εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.
Βιβλίο προφήτη «Μιχαία», κεφ. Ε/5, εδ. 2.
«Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ».
ΣΧΟΛΙΑ:
Σε λίγες ημέρες ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος θα εορτάσει για μία ακόμα φορά τη γέννηση του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Η τραγωδία τούτων των ημερών είναι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους δε γνωρίζουν τη σημασία αυτής της τόσο σημαντικής γιορτής. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά με το γεγονός αυτό: «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει Υιόν και θέλουσι καλέσει τ’ όνομα αυτού ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, το οποίο μεθερμηνευόμενον είναι, μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθαίος Α/1: 23). Ο άγγελος του Κυρίου φανέρωσε στη Μαρία τον τρόπον με τον οποίον επρόκειτο να συλλάβει τον Ιησού, λέγοντας προς αυτήν: «Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επι σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομαστεί, Υιός Θεού» (Λουκάς Α/1: 35). Η Μαρία πίστεψε στα λόγια του αγγέλου και είπε: «Ιδού, η δούλη του Κυρίου γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκάς Α/1: 38).
Όλα όσα αναφέρονται σχετικά με την παρθενική γέννηση του Κυρίου Ιησού είναι ένα «μυστήριο» το οποίο είναι δύσκολο να το συλλάβει το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό. Για το λόγο αυτό τούτο το γεγονός θα πρέπει να το δεχόμαστε με πίστη και μόνον τότε θα μπορεί ν’ αποκαλυφθεί μέσα μας το μεγαλείο της ενσάρκωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Υιός του Θεού, του ζώντος, «ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 6,7). Σύμφωνα με τον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε διά του Αγίου Πνεύματος μέσω της παρθένου Μαρίας. Ο Απ. Παύλος αναφέρει προς τον Τιμόθεο: «το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α’ Τιμοθέου Γ/3: 16). Τούτο το θαυμαστό γεγονός ήταν το αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Εξαιτίας της ανυπακοής των πρωτοπλάστων προς τον Θεό ολόκληρο το ανθρώπινο γένος βυθίστηκε στην αμαρτία. Έκτοτε κάθε παιδί που γεννιέται με το αίμα του Αδάμ γεννιέται με την αμαρτία και ως εκ τούτου είναι κάτω από καταδίκη και έχει ανάγκη από ένα Σωτήρα. Ο Σωτήρας αυτός θα έπρεπε να είναι άνθρωπος χωρίς όμως να είναι μέτοχος της αδαμιαίας πεσμένης και ρέπουσας προς την αμαρτία φύσης του Αδάμ. Ο αιωνίως υπάρχων Υιός και Λόγος του Θεού, γίνεται υιός της παρθένου. Δεν έχει φυσικό πατέρα όπως οι λοιποί θνητοί, αλλά συνελήφθη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου» και ενανθρώπισε «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν», όπως ανήγγειλε ο άγγελος στη Μαρία τη μητέρα Του (Λουκάς Α/1: 35). Ο μαθητής του Κυρίου, «Ιωάννης» (Α/1: 14) το διατυπώνει ως εξής: «ὁ Λόγος έγινε σαρξ και κατῴκησε μεταξύ ημών, και εἴδομεν τὴν δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά τού Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας». Ο Υιός ήρθε ανάμεσά μας χωρίς καμία αμαρτία, χωρίς την ανθρώπινη πεσμένη φύση. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α’ Πέτρου Α/1: 22). Η αναμάρτητη ζωή Του αποτελούσε πρόκληση για τους ανθρώπους της εποχής Του. Κάποτε ρώτησε τους ομοεθνείς Του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάννης Η/8: 46). Από την αρχή μέχρι το τέλος η Αγία Γραφή κάνει λόγο για το «πολύτιμο αίμα» του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μοναδικό μέσον για τη σωτηρία μας. Στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» (κεφ. ΙΒ/12: 10,11) αναφέρεται ότι πιστοί νίκησαν το Σατανά, τον κατήγορό μας, ενώπιον του Θεού «…διά το αίμα του Αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου».
Το κίνητρο από την μεριά του Θεού όλων αυτών που συνέβησαν εκείνο το βράδυ στα λιβάδια της Βηθλεέμ, καθώς και εκείνων που θ’ ακολουθούσαν μας το αποκαλύπτει ο αιώνιος Λόγος του Θεού: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Από αγάπη για τον άνθρωπο ο Θεός έδωσε Σωτήρα. Η σωτήρια χάρη Του άνοιξε τους ουρανούς και έστειλε Λυτρωτή για να μη χαθεί καθένας που θα Τον εμπιστευτεί. Ο πρ. Ησαΐας, 750 χρόνια πριν από τον ερχομό του Χριστού, διά Πνεύματος Αγίου, μας αποκαλύπτει τα χαρακτηριστικά αυτού του Σωτήρα: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξει αυτήν και να στερεώσει αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο» (Ησαΐας Θ/9: 6,7).
Έτσι γεννήθηκε ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής όλων των ανθρώπων, σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απ. Πέτρος διακηρύσσει για τον Ιησού Χριστό: «δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12) Καθώς ο Απ. Παύλος νουθετεί στην πίστη τον Τιμόθεο αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και άξιος κάθε αποδοχής, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τούς αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ αλλά, γι' αυτό ελεήθηκα, ώστε ο Ιησούς Χριστός να δείξει πρώτα σε μένα την όλη μακροθυμία του, για παράδειγμα αυτών που πρόκειται να πιστεύουν σ' αυτόν για αιώνια ζωή» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 15,16).
Σε δύο υπερφυσικά πράγματα καλείται να πιστέψει ο άνθρωπος, στην παρθενική άσπιλη (άσπορη) σύλληψη του Ιησού, διά του Αγίου Πνεύματος καθώς και στην Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Εάν δεν είχε γεννηθεί από το Πνεύμα το Άγιο και την παρθένο, θα έπρεπε να θεωρήσουμε τον Ιησού ως έναν κοινό θνητό άνθρωπο και έτσι ως τέτοιον δε θα ήταν δυνατόν να δεχτούμε τη Θεότητά Του, να εννοήσουμε τη διδασκαλία Του, να πιστέψουμε στον αντικαταστατικό και απολυτρωτικό Του θάνατο, στη σωματική Του Ανάσταση από τους νεκρούς καθώς και στη δεύτερη προσωπική έλευσή Του. Όλα θα λέγαμε εξαρτώνται από τη γέννηση του Ιησού διά Πνεύματος Αγίου και από την «κεχαριτωμένη» παρθένο Μαρία, την οποία επέλεξε ο Πατέρας Θεός για να γεννήσει τον Υιόν Του. Ο Ησαΐας είχε προφητεύσει: «Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ – Ο Θεός είναι ανάμεσά μας» (Ησαΐας Ζ/7:14).
Η παρθενική γέννηση του Χριστού παρουσιάζεται από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου. Η πρώτη αποκάλυψη έγινε στον Κήπο της Εδέμ. Αμέσως μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων ο Θεός είπε στο Σατανά: «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σπέρμα της γυναίκας (η γυναίκα βιολογικά δεν έχει σπέρμα, αλλά εννοείται εδώ ο απόγονος ο υιός της γυναίκας που θα γεννιόταν χωρίς τη διαμεσολάβηση ανδρός), θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού. Εδώ για πρώτη φορά γίνεται λόγος για τον Χριστό, Τον έναν μελλοντικό απόγονο της Εύας που δε θα είχε ανθρώπινο πατέρα και που ερχόμενος στον κόσμο θα συνέτριβε το κεφάλι του φιδιού (το Σατανά).
Το υποσχεθέν σπέρμα, είναι Εκείνος ο Ένας και μοναδικός Σωτήρας που υποσχέθηκε ο Θεός για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους και για Τον οποίον ο Μωυσής στο βιβλίο του «Δευτερονομίου» (ΙΗ/18: 15) δια Πνεύματος Αγίου ανέφερε: «Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ αυτού θέλετε ακούει». Το Θείο αυτό σπέρμα εισήλθε θαυματουργικά διά Πνεύματος Αγίου μέσα στη μήτρα της Μαρίας. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός δεν κληρονόμησε την αμαρτωλή μας φύση. Η μόνη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που ήταν παρθένα και έμεινε έγκυος με υπερφυσικό τρόπο ήταν η Μαρία, η μητέρα του Χριστού. Αυτό είναι το θαύμα της ενανθρώπησης του Σωτήρα Χριστού!
Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει: «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία" (Γαλάτας Δ/4: 4,5). Ο μονογενής Υιός του Θεού δέχτηκε ν’ αφήσει τη δόξα που είχε στους ουρανούς και να έρθει ανάμεσά μας να ζήσει σαν ένας κοινός άνθρωπος, να δοκιμαστεί, να πειραστεί κατά πάντα, να περάσει από θλίψεις, απόρριψη και να γευτεί επονείδιστο σταυρικό θάνατο. Μόνον με το θάνατό Του θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη Θεία Δικαιοσύνη και να ελευθερώσει τους ανθρώπους από τις θανατηφόρες συνέπειες της αμαρτίας (Ρωμαίους Σ/6: 23). Πόσο χαρακτηριστικά το αναφέρει ο Λόγος του Θεού! «εκκένωσε τον εαυτόν Του, έλαβε μορφή δούλου γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους Β/2: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (Ι/10: 7) συμπληρώνει: «τότε είπον Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου». Ο Κύριος ήρθε ανάμεσά μας με τη θέλησή Του. Ο Ίδιος διακηρύττει για τη ζωή Του: «Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά» (Ιωάννης Ι/10: 18). Τον σκοπό της έλευσής Του ανάμεσά μας, μας τον αποκαλύπτει απ’ αρχής ο Ιωάννης ο Βαπτιστής με τα λόγια: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάννης Α/1: 29).
Τι εξαίσια υπήρξε εκείνη η χορωδία των αγγέλων που έψαλλαν πάνω στα λιβάδια της Βηθλεέμ: «σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς Β/2: 11). Ατενίζοντας το μεγάλο τούτο γεγονός της γέννησης του Κυρίου, αμέτρητος αριθμός ανθρώπων ανάμεσα στους αιώνες είπαν: «Πιστεύω Κύριε» (Μάρκος Θ/9: 24) και από τη στιγμή της ειλικρινούς αυτής ομολογία τους έχουν σωθεί αιώνια (Α’ Ιωάννου Β/2: 25). Έγιναν αιώνιοι πολίτες στην πόλη του ουρανού «της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός» (Εβραίους ΙΑ/11: 10). Ένα άλλο αμέτρητο και αυτό πλήθος ανθρώπων μπροστά σε τούτο το μυστήριο της ενσάρκωσης του Ιησού Χριστού είπαν: «..δε μπορώ να το εξηγήσω και γι’ αυτό αμφιβάλω…» κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν: «..εάν δεν ίδω… εάν δεν βάλω το δάκτυλό μου…. εάν… εάν… δεν θέλω πιστέψει» (Ιωάννης Κ/20: 25).
Αυτοί είναι οι αιώνια χαμένοι, προορισμένοι να ζήσουν αιώνια μακριά Του. Στα πράγματα του Θεού η ανθρώπινη λογική θα πρέπει να παραχωρεί τη θέση της στη Θεία αποκάλυψη. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (ΙΑ/11: 6) μας αποκαλύπτει: «Χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να Τον ευαρεστήσει επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν».
Το κρίσιμο ερώτημα διαχρονικά είναι: «πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης ΙΑ/11: 26). Πιστεύεις, ψυχή, ότι ο Θεός σε αγαπάει; Ότι θέλει να σε σώσει αιώνια; Ότι για τη σωτηρία των ανθρώπων έστειλε τον μονογενή Υιόν Του, για να πληρώσει το χρέος της αμαρτίας μας, για να μας εξαγοράσει από τη δουλεία και να μας χαρίσει αιώνια ζωή;
Ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, στην επιστολή «Α’ Ιωάννου» (Δ/4: 9-14), αναφέρει:
9 Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη τού Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού.
10 Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ' ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας.
11 Αγαπητοί, επειδή με τέτοιον τρόπο μάς αγάπησε ο Θεός, οφείλουμε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
12 Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό. Αν, όμως, αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ο Θεός μένει μέσα μας και η αγάπη του είναι μέσα μας ολοκληρωμένη.
13 Από τούτο γνωρίζουμε ότι μένουμε σε ενότητα μ' αυτόν κι αυτός σε ενότητα με μας, επειδή από το Πνεύμα του έδωσε σε μας.
14 Κι εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου.
Ο διάβολος, που ως «πατέρας του ψεύδους» (Ιωάννης Η/8: 44) μισεί την αλήθεια, έχει τυφλώσει τους ανθρώπους με την αμαρτία και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κάνει ν’ αμφιβάλλουν για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και για τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να «ιδεί», θα πρέπει να πιστέψει. Η σειρά στα πράγματα του Θεού είναι: Ακούς για τα πράγματα του Θεού (Ματθαίος ΙΓ/13: 14), πιστεύεις, αφού πιστέψεις εννοείς τις αιώνιες αλήθειες και πλέον βλέπεις τη δύναμη του Θεού. Αυτούς που δεν πιστεύουν ο Θεός δεν τους απορρίπτει σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αγωνιά και εργάζεται επειδή «…δεν θέλει να απολεσθεί ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένη εξωσμένος απ' αυτού» (Β’ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14). Διαχρονικά διά στόματος του προφήτη «Ιεζεκιήλ» (ΛΓ/33: 11) τους παραγγέλλει: «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;» Το διαχρονικό ερώτημα του Θεού σε κάθε ψυχή που Τον αρνείται: «…γιατί να πεθάνεις;» Ό,τι και αν κάνει ο Θεός, αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει, ο Θεός δε μπορεί να τον σώσει, γιατί δε θέλει να παραβιάσει την ελεύθερη βούληση που του έχει χαρίσει. Ο Κύριος διακήρυξε: «Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, και εγώ εργάζομαι» (Ιωάννης Ε/5: 17) και είναι αυτός ο κόπος, ο μόχθος, η αγωνία που κάνει το Θεό να διερωτάται: «Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα και δεν το έκανα;» (Ησαΐας, Ε/5: 4).
«Πιστεύεις τούτο;». «Όσοι Τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν» (Ιωάννης Α/1: 12,13). Για όσους δεν Τον δέχτηκαν, για όσους Τον απέρριψαν μέσα στην απιστία τους, για όσους αμέλησαν «μία τόσο μεγάλη σωτηρία» (Εβραίους Β/2: 3), που ο προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, δωρεάν, «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8) δε θα είναι δυνατόν να υπάρξει στην παρουσία Του, εκείνη την ημέρα, οποιαδήποτε δικαιολογία (Ματθαίος ΚΒ/22: 12).
Η γέννηση του Χριστού αποτελεί το μεγάλο δώρο του Ουρανού στην πολύπαθη γη μας. Ο Κύριος καθώς συνομιλεί με τη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι του Ιακώβ της λέγει: «Αν ήξερες τη δωρεά τού Θεού» (Ιωάννης Δ/4: 10). Ο Λόγος του Θεού μας καλεί σε μία νέα «πνευματική γέννηση» (Ιωάννης Γ/3: 3) και σε μια ζωή που θα είναι ενωμένη με Εκείνον. Ο ίδιος ο Ιησούς διακήρυξε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ιωάννης ΙΔ/14: 6).
Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκάλυψη ΙΑ/11: 17). Είναι Εκείνος «που έγινε νεκρός και τώρα είναι ζωντανός εις τους αιώνας των αιώνων και έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου» (Αποκάλυψη Α/1: 18). Καθώς ζούμε στην «περίοδο της χάριτος» είναι Εκείνος που συγχωρεί, που σώζει, που λυτρώνει όλους όσους θα τον επικαλεστούν «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23). Καθώς βρίσκεται κρεμασμένος ανάμεσα σε δύο ληστές, ακούει τα λόγια τους ενός εξ αυτών: «ημείς μεν δικαίως διότι άξια των όσα επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος όμως ουδέν άτοπον έπραξε Και έλεγε προς τον Ιησούν· Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκάς ΚΓ/23: 41). Η απάντηση δεν άργησε να έρθει: «Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω» (εδ. 43). Μα Κύριε, είναι ληστής, είναι κακούργος, έπραξε αίσχη, είναι ο χειρότερος που υπάρχει…. Για το Χριστό είναι μία ψυχή που μετανόησε ειλικρινά για την αμαρτωλή ζωή της, που πίστεψε σ’ Αυτόν, που επικαλέστηκε τ’ Όνομά Του και γι’ αυτό σώθηκε αιώνια. Ο προφήτης «Ιωήλ» (Β/2: 32) μας διαβεβαιώνει: «Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή».
Το παιδίον της Βηθλεέμ είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάννης Η/8: 12). «γεννήθηκε για μας», «πέθανε για μας», «νίκησε το θάνατο, για μας», «έρχεται για μας». Ψυχή, «πιστεύεις τούτο;». Αναστημένος και δοξασμένος ο Χριστός κάθεται στα δεξιά του Πατέρα Θεού «μεσιτεύων υπέρ ημών» (Ρωμαίους Η/8: 34) και πάλιν ερχόμενος μετά δυνάμεως και δόξης πολλής για να κρίνει. Από τη θέση αυτή καλεί τον άνθρωπο και σήμερα να πάει κοντά Του, για να τον ξεκουράσει. Η αιώνια πρόσκληση της αγάπης Του είναι: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28-30).
Ποια θα πρέπει να η απάντησή μας σ’ Εκείνον που «δε λυπήθηκε τον ίδιο τον Υιόν Του, αλλά παρέδωκεν Αυτόν και που είναι έτοιμος να μας σώσει, κατά χάριν, για πάντα μαζί με το Χριστό;» (Ρωμαίους Γ/3: 32). Ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας στο Θεό «για την ανεκδιήγητη δωρεά του;» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 15). Η απάντησή μας στην πρόσκληση της αγάπης του Θεού θα πρέπει να είναι «ν’ αγαπήσουμε και εμείς τον Κύριο εξ’ όλης της καρδιάς μας και εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της διανοίας μας και εξ’ όλης της δυνάμεώς μας και ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας, όπως τον εαυτόν μας» (Μάρκος ΙΒ/12: 30,31). Με μια τέτοια πίστη, με μια τέτοια αγάπη, «ας προσμένουμε τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας τού μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού» (επιστολή Τίτο Β/2: 13). Ας προσκολλήσουμε την καρδιά μας σ’ Εκείνον ενθυμούμενοι πάντοτε ότι «δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία. Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης» (Εβραίους Δ/4: 15,16).
Καθώς πλησιάζουμε σ’ Εκείνον ο Θεός μας υπόσχεται ότι «θα εκπληρώσει κάθε ανάγκη μας, σύμφωνα με τον πλούτο του, με δόξα, διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 19) και μας υπενθυμίζει την υπόσχεσή Του σε καθέναν που θα πιστέψει σ’ Αυτόν. «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ' αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός» (Α’ Ιωάννη Γ/3: 2,3).
Τούτα τα Χριστούγεννα αγαπητοί μου, που είναι Χριστούγεννα κρίσης, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, φόβου των επερχομένων δεινών (Λουκάς ΚΑ/21: 26) ας μείνουμε «εν τη πίστη» και «ας υπάγωμεν έως Βηθλέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). Καθώς πνευματικά θα βρεθούμε δίπλα Του, ας Του ψιθυρίσουμε ειλικρινά: «Πιστεύω, Κύριε βοήθει με εις την απιστίαν μου» (Μάρκος Θ/9: 24). Στάσου απέναντι στο Θεό με την ειλικρίνεια και τη σοβαρότητα που αρμόζει και πες Του: «Κύριε, Εσύ που γεννήθηκες μέσα σε μία φάτνη, θέλω να γεννηθείς μέσα μου και να με καθαρίσεις, να με αναγεννήσεις πνευματικά και να με κάνεις δικό Σου παιδί». Τότε, και μόνον τότε είναι βέβαιο, ψυχή, ότι θα συνεχίσεις να βαδίζεις στο κακοτράχαλο και πονεμένο μονοπάτι της ζωής, «χαίρων», όπως βάδιζε γεμάτος από χαρά, μετά την αποκάλυψη που είχε για το Χριστό, εκείνος ο Αιθίοπας των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. Η/8, εδ. 39).
Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι σε όλες τις φίλες και τους φίλους του blog: giorgoskomninos.blogspot.com να έχουν: ΚΑΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, με υγεία, χαρά και οικογενειακή ευτυχία. ---
*Στο blog έχουν δημοσιευθεί κατά το παρελθόν τα παρακάτω Χριστουγεννιάτικα μηνύματα:
ΤΙΤΛΟΣ ΗΜΕΡΟΜ. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ
A’ Ιωάννου, κεφ. Δ, εδ. 9-11. Χριστουγεννιάτικο μήνυμα. 24-11-21
Γαλάτας Δ/4: 4,5 Το νόημα των Χριστουγέννων. 08-12-19
Λουκάς Β: 1-20. «..και επί γης ειρήνη..» 13-12-18
Λουκάς, Β : 1-20. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. 22-12-17
Γένεση, κεφ. Γ. (χριστουγεννιάτικο). 31-12-16
Γιατί ήρθε ο Χριστός; 25-12-15
Χριστουγεννιάτικα μηνύματα. 19-12-15
Λουκάς Β : 1 - 20. Χριστουγεννιάτικο. 14-12-15
Λουκάς Β : 1 - 7 Χριστουγεννιάτικο. 07-12-15
Λουκάς Β: 13-20. Η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων. 01-01-15
Γιατί ήρθε ο Χριστός; 25-12-14
Προφητείες γέννησης Ιησού Χριστού. 23-12-14
Το νόημα των Χριστουγέννων. 13-12-14
Α’ Κορινθίους ΙΑ: 26. «Έως ου έλθω». 25-12-13
Λουκάς Β : 14. Δόξα εν υψίστοις Θεόν…. 14-12-13
Λουκάς Β: 1-20 Χριστουγεννιάτικο μήνυμα. 14-12-13
Χριστουγεννιάτικοι στοχασμοί. 20-12-12
Χριστουγεννιάτικα ποιήματα. 16-12-12
Χριστούγεννα = Σωτήρας 16-12-12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου