Το νόημα των Χριστουγέννων.

       Ο ΞΕΝΟΣ.

Είδα έναν ξένο χθες

του έδωσα να φάει

και του ‘δωσα να πιει και του ‘βαλα

ν’ ακούσει μουσική.

και στο Άγιο Όνομα

της Τριάδας,

εκείνος ευλόγησε εμένα,

ευλόγησε το σπίτι μου,

τα ζωντανά μου ευλόγησε

κι όλα μου τα’ αγαπημένα πρόσωπα.

Και ο κορυδαλλός μου είπε

Στο τραγούδι του :

Είναι πολλές, πολλές, πολλές είναι οι φορές

που ο Χριστός φοράει το ένδυμα του ξένου.

                (Αρχαίο Κέλτικο ποίημα)

         Σε λίγες μέρες ολόκληρη η ανθρωπότητα θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα και θα υποδεχθεί το νέο χρόνο. Χριστούγεννα κρίσης και χρονιά αβεβαιότητας.   

     Η ζοφερή κατάσταση, που  όλοι βιώνουμε, αποτελεί μια ευκαιρία να αναζητή-σουμε ξανά, το ξεχασμένο μήνυμα των Χριστουγέννων καθώς και το μοναδικό Πρόσωπο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας και να γεμίσει με ελπίδα τις καρδιές μας.

     Ας κοιτάξουμε γύρω μας αναζητώντας τον «πλησίον», ας αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ας δούμε τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και ας σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, με πίστη,  με αισιοδοξία, με ασάλευτη ελπίδα.  

                                                                           -----------

         Ποιο είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων;

         «Επιστολή προς Γαλάτας», κεφ. Δ/4, εδ. 4,5.

    «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν». 

      Ο Θεός μέσω των προφητών είχε εξαγγείλει στους ανθρώπους τη γέννηση του Ιησού Χριστού πολύ πριν ενσαρκωθεί:

1/ Ησαΐας, κεφ. Ζ/7, εδ. 14. (700 π.Χ.) 

«Διά τούτο ο Κύριος αυτός θέλει σας δώσει σημείον ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλεσθεί το όνομα αυτού Εμμανουήλ». 

2/ Ησαΐας, κεφ. Θ/9, εδ. 6. 

«Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης». 

3/ Μιχαίας, κεφ. Ε/5, εδ. 2. (750 π.Χ.) 

«Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ διά να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ του οποίου αι έξοδοι είναι απ' αρχής, από ημερών αιώνος». 

         ΣΧΟΛΙΑ: 

       Ο ποιητής λέει: «Τι είναι η πατρίδα μας, μην είν’ οι κάμποι, τα άσπαρτα ψηλά βουνά, μην είν’ ο ήλιος της που χρυσολάμπει, μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά…..». Παραφράζοντας τον ποιητή θα έλεγα: Τι είναι τα Χριστούγεννα; Μήπως είναι μια ωραία ημέρα χαράς και ευφροσύνης με ποικίλα εδέσματα, με ωραία φωτισμένα λαμπάκια, μήπως οι λαμπρές χριστιανικές εκδηλώσεις, μουσικές και μπάντες, οι πλούσια στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, η ευκαιρία οικογενειακής συναναστροφής ή η παρέα με καλούς φίλους και άλλα αγαπημένα πρόσωπα; 

     Χριστούγεννα είναι: «Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς» (Λουκάς Β/2: 15). 

      Το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων είναι η υπέρτατη προσφορά της αγάπης του Θεού. Ο Θεός έδωσε, προσέφερε δωρεάν χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Τι μας προσέφερε που είναι τόσο πολύτιμο για μας; Δε μας προσέφερε κάτι μικρό, κάτι απλό, κάτι που πιθανόν δε χρειαζόταν, αλλά τον Υιό Του το μονογενή μας προσέφερε, όπως λέμε πολλές φορές: «ό,τι είχε και δεν είχε». Προσέφερε τον Εαυτόν Του τον ίδιο, την αιωνία τρυφή Του (Παροιμίαι Η/8: 30). Όταν ο Θεός προσφέρει, προσφέρεται. Αλήθεια εμείς τι προσφέρουμε και πώς το δίνουμε; Ο Θεός δεν ευαρεστείται με όλους όσους δίνουν, αλλά σ’ αυτούς που προσφέρουν «κατά την προαίρεσιν της καρδίας τους, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β’ Κορινθίους Θ/9: 7). 

       Καθώς, ψυχή, τούτες τις ώρες τρέχεις δεξιά και αριστερά, για να προλάβεις τα χριστουγεννιάτικα ψώνια και να ετοιμάσεις το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, σκέψου για λίγο: «εγώ τι έδωσα;» και το βασικότερο «πώς το έδωσα». Ένα φωτεινό παράδειγμα ευάρεστης προσφοράς, που συγκίνησε τον Κύριο ήταν η προσφορά μιας χήρας στο Ναό. Μας εξιστορεί ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Και καθήσας ο Ιησούς απέναντι του γαζοφυλακίου, εθεώρει πως ο όχλος έβαλλε χαλκόν εις το γαζοφυλάκιον. Και πολλοί πλούσιοι έβαλλον πολλά και ελθούσα μία χήρα πτωχή έβαλε δύο λεπτά, τουτέστιν, ένα κοδράντην και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς. Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής» (Μάρκος ΙΒ/12: 41-44). Αυτό θα πει «ιλαρός δότης» ο Κύριος, το μάτι του οποίου βλέπει τα πάντα, άφησε τις μεγάλες και πλούσιες προσφορές που γίνονταν στον Ναό και επαίνεσε αυτήν τη χήρα. Άλλα τα μέτρα των ανθρώπων και άλλα τα μέτρα του Θεού. 

     Το νόημα του «δίνω» (προσφέρω) είναι μια από τις πιο βαθιές έννοιες των Χριστουγέννων. «δίνω» χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα, χωρίς να αποβλέπω σε κάποιο όφελος. Δίνω, γιατί πονάω για το κακό που υπάρχει γύρω μου. Δίνω, γιατί αγαπάω, επειδή Εκείνος πρώτος μ’ αγάπησε. (Α’ Ιωάννου Δ/4: 19). Ο Θεός έδωσε ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε στον ουρανό, τον Υιό Του, το μονογενή, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, τον Άγιο, το Δίκαιο, τον αναμάρτητο. Ο προφήτης Ησαΐας ομολογεί: «δεν ευρέθει δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53: 9). Ήρθε στον κόσμο μας μέσα σε ένα εχθρικό στρατόπεδο, γεννήθηκε ταπεινά μέσα σε μία φάτνη, έτσι ώστε να μην μπορεί κανένα παιδί, κανένας άνθρωπος να πει ότι βρέθηκε ποτέ σε χειρότερη κατάσταση απ’ Αυτόν. 

      Τι Θεία ταπείνωση! Ο Υιός του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, έγινε τέλειος άνθρωπος. Αλήθεια γιατί όλα αυτά; Την απάντηση μας τι δίνει ο αψευδής και αιώνιος λόγος του Θεού: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Αυτό το εδάφιο είναι ένας πλήρης ορισμός και μία πολύ σύντομη περίληψη των Χριστουγέννων. Γεννήθηκε το «παιδίον της Βηθλεέμ» μέσα σ’ ένα στάβλο ταπεινά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς μάταιες κοσμικές διακρίσεις και με τον τρόπο αυτό έρχεται να διδάξει «εν έργω» τις δύο πιο μεγάλες αρετές τούτης της ζωής, που τόσο πολύ λείπουν στις ημέρες μας: «ταπείνωση και αγάπη». 

     Χωρίς την ταπείνωση δε μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό. Το μόνο που μπορεί να αναγνωρίσει είναι τον εαυτόν του και έτσι «ανακυκλώνεται» το κακό  με αποτέλεσμα ο άδικος  να γίνεται «έτι άδικος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Ας παραδειγματιστούμε από την ταπείνωση του Κυρίου και ας ταπεινωθούμε και εμείς μαζί Του και θα έρθει η ώρα που ο Κύριος θα μας υψώσει. Ο Ιάκωβος μας προτρέπει: «Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο και θα σας υψώσει» (επιστολή Ιακώβου Δ/4: 10). Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας: «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη». Ο Δαβίδ συγκλονισμένος, μέσα στη μετάνοιά του κράζει: «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει» (Ψαλμός ΝΑ/51: 17). 

        Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο μέσα από το λόγο του Θεού που να αποτελεί πρότυπο ταπείνωσης και συντριβής και ο νους μου πάει σε μία μορφή για την οποία ο λόγος του Θεού αναφέρει: «και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων. Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Τις σκέψεις μου έρχεται να τις επιβεβαιώσει ο Κύριος με τα λόγια που ακολουθούν: «Σας λέγω, κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος (ο Φαρισαίος) διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθεί, ο δε ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί» (Λουκάς ΙΗ/18: 13,14). 

      Χωρίς αγάπη, «ουδέν οφελούμαι» (Α’ Κορινθίους ΙΓ/13: 3). Και εδώ πρότυπό μας θα πρέπει να είναι ο Κύριος. Χρειάζεται αγάπη προς όλους, χωρίς όρους και όρια, αγάπη και ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπο ανεξαρτήτου φυλής, έθνους, κοινωνικής καταξίωσης ή οικονομικής επιφάνειας. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο από άπειρη αγάπη για τον άνθρωπο. Ας φανούμε έστω και στο ελάχιστο αντάξιοι της αγάπης Του. Ο Θεός είναι αγάπη και για να μπορέσει να μας τη μεταδώσει δε χρειάζεται τίποτα άλλο από το να μετανοήσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να αφήσουμε τον Κύριο Ιησού να γεννηθεί μέσα σ’ αυτή. 

      Η ενσάρκωση του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών. Eδώ και 21 αιώνες είναι και παραμένει το πιο ελπιδοφόρο, χαρούμενο, σωτήριο, γεγονός πάνω στον πολύπαθο κόσμο μας. Με τη γέννησή Του ο Θεός αποκάλυψε τον εαυτόν Του στον άνθρωπο. Δια Ιησού Χριστού ο Θεός αποκάλυψε το βάθος της σοφίας, της δύναμης, της ευσπλαχνίας Του, το μέγεθος της αγάπης Του για το χαμένο εξαιτίας της αμαρτίας άνθρωπο. Για τη δική μας λύτρωση και σωτηρία κατέβηκε ο Χριστός στη γη, αφού πρώτα «εκένωσε εαυτόν, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππησίους Β/2: 7,8).
     Ήρθε, για να γίνει ο αντικαταστάτης του ανθρώπου μπροστά στη Θεία Δικαιοσύνη και να πεθάνει πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Πέθανε αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς. Ικανοποίησε με το θάνατό Του την απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Έδωσε το πολύτιμό Του αίμα «λύτρον αντί πολλών» (Μάρκος Ι/10: 45).
    Ήρθε, για να μας ευεργετήσει με τα πάρα πολλά θαύματά Του, να μας φανερώσει το λόγο του Θεού και να μας αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και το Άγιο θέλημά Του έτσι ώστε να μη ζούμε μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι. 

     Ήρθε, να μας διαβεβαιώσει ότι εφόσον εμείς το επιθυμούμε, μέσα από την αληθινή πίστη μας και την υπακοή μας, που θα φανεί από την τήρηση των εντολών Του, θα γίνουμε «κατά χάριν» υιοθετημένα παιδιά Του (Γαλάτες Δ/4: 5) και σαν παιδιά Του θα μπορούμε να ζητάμε το Έλεός Του και τη βοήθειά Του κάθε στιγμή μέσα στη ζωή μας και Αυτός να μας ακούει και να ανταποκρίνεται σε ό,τι έχουμε ανάγκη, όπως ανταποκρίνεται ο φυσικός πατέρα στη φωνή του παιδιού του. 

    Ήρθε, για να μας αποκαλύψει την αιώνια ζωή κοντά Του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιωάννης Ε/5: 24). 

     Ήρθε, για να ανοίξει τους οφθαλμούς των τυφλών, να εκβάλει τους δεσμίους εκ των δεσμών, τους καθημένους εν σκότει εκ του οίκου της φυλακής (Ησαΐας ΜΒ/42: 7).

     Ήρθε, ανάμεσά μας και έγινε «υιός του ανθρώπου» έτσι, ώστε να μπορεί να γίνει ο άνθρωπος «υιός του Θεού». 
     Ήρθε, για να φανερώσει την παρουσία του Θεού στον κόσμο μας, στη γη μας. «Εμμανουήλ» ο Θεός μεθ’ υμών. 

     Ήρθε, για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Λουκάς ΙΘ/19: 10). 

    Δεν ήρθε, για να κρίνει τον κόσμο για την αμαρτωλή και αποστατημένη ζωή του, αλλά για να σώσει και να λυτρώσει τον κόσμο από την αμαρτία. (Ιωάννης ΙΒ/12: 47). 

     Στη συναγωγή της Ναζαρέτ ο ίδιος ο Κύριος διαβάζοντας μέσα από το βιβλίο του προφήτη Ησαΐα αναφέρει: «Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ' εμέ διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους» (Λουκάς Δ/4: 18). 

      Πολλά τα εμπόδια που ο εχθρός θέτει έτσι, ώστε ο άνθρωπος να μη γνωρίσει τον Χριστό και κατ’ επέκτασιν το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Ο ποιητής λέει για σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας: «χάνονται, σβήνονται μακριά μας, χωρίς να μπούνε στην καρδιά μας». Τι όφελος θα μπορούσαμε να έχουμε από όλα αυτά, αν το μήνυμα της χαράς και της ελπίδας των Χριστουγέννων δεν αγγίξει την καρδιά μας; Το «παιδίον της Βηθλεέμ» κράζει και σήμερα: «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ, και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου» (Παροιμίαι ΚΓ/23: 26). 

      Ας επανέλθουμε και ας δούμε τι μας εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Γέννησε λοιπόν το γιό της τον πρωτότοκο και τον σπαργάνωσε και τον ξάπλωσε στη φάτνη, γιατί δεν υπήρχε τόπος γι’ αυτούς στο πανδοχείο» (Λουκάς Β: 7). Αλήθεια τι τραγικό πρόσωπο εκείνος ο πανδοχέας. Δεν ήταν κακός άνθρωπος, δεν ήταν αντίθετος προς το Θεό, δεν ήταν άπονος, σκληρός ή ό,τι άλλο, όμως το μόνο ενδιαφέρον που είχε στη ζωή του και που αυτό γέμιζε την καρδιά του ήταν το κέρδος. Έτσι λοιπόν πνιγμένος μέσα στις «βιοτικές μέριμνες» (Λουκάς ΚΑ/21: 34) δεν αισθάνθηκε τη μεγάλη χαρά των Χριστουγέννων ούτε βίωσε εκείνο το οποίο αποκαλύφτηκε στους ταπεινούς ποιμένες της Βηθλεέμ, οι οποίοι "υπέστρεψαν δοξάζοντες και υμνούντες το Θεό κατά πάντα όσα ήκουσαν και είδον καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς" (κατά Λουκάν Β/2: 20). Ας επιδιώκουμε το κέρδος το πνευματικό «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους ΙΒ/12: 2) και είναι βέβαιο ότι ο Θεός, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, θα προσθέσει μέσα στη ζωή μας και ό,τι έχουμε ανάγκη από υλικό κέρδος.

      Κατά τη γέννησή Του οι άνθρωποι δεν Τον αναγνώρισαν. Το πολιτικό αλλά και το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του περίμενε ένα Μεσσία ο οποίος θα τους οδηγούσε σε απελευθέρωση από τους Ρωμαίους κατακτητές και ο οποίος θα ηγείτο αυτών, για να κατακτήσουν τον κόσμο. Δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν για να τους χαρίσει πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα πνευματική απελευθέρωση. Νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι πνευματικά λέγοντας με στόμφο στον Κύριο: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ» και «Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ πορνείας ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν» (Ιωάννης Η/8: 41). Η απάντηση του Κυρίου ήταν αποστομωτικής: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε». 

      Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας αναφέρει: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάννης Α: 11-13). Οι πατριώτες Του, οι Ιουδαίοι, παρασυρμένοι από το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής, δεν Τον δέχτηκαν. Οι πνευματικοί ταγοί της εποχής οι Αρχιερείς, οι Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδουκαίοι και άλλοι θεώρησαν να απειλούνται απ’ Αυτόν. Είχαν εκμεταλλευόμενοι τη θρησκεία τους, μέσα από τις ανθρώπινες παραδόσεις τους αποκτήσει προνόμια και οφίτσια. Παίρνοντας δόξα ο ένας από τον άλλον θεωρούσαν τους εαυτούς τους χειραγωγούς και διδασκάλους του λαού και είχαν την αίσθηση ότι ήταν «οδηγοί τυφλών». Ο Κύριος αποκάλυπτε τη δική τους πνευματική τυφλότητα με τα λόγια Του: "Ουαί εις εσάς οδηγοί τυφλοί....... Μωροί και τυφλοί" (Ματθαίος ΚΓ/23: 16, 17). «Μήπως δύναται τυφλός να οδηγεί τυφλόν; δεν θέλουσι πέσει αμφότεροι εις βόθρον;» (Λουκάς Σ/6: 39). Η παρουσία του Κυρίου ανάμεσά τους αποκάλυπτε τα πονηρά τους έργα και γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος δεν ήταν αποδεκτός σ’ αυτούς.

      Παρά το γεγονός ότι ως θρησκευτικοί ηγέτες γνώριζαν τις Άγιες Γραφές και τις προφητείες που υπήρχαν σ’ Αυτές για τον ερχομό του Μεσσία, αντί να ερευνήσουν μαζί με τους μάγους και άλλους γνώστες της εποχής, τυφλώθηκαν από υπερηφάνεια, αδιαφορία και εγωισμό. Άλλωστε ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι με τη θρησκεία τους, που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει και προσπαθούσαν να τη διατηρήσουν «ως κόρην οφθαλμού», για μη χάσουν τα προνόμια που αυτή τους προσέφερε. Ο Κύριος είπε κάποτε: "Πώς δύνασθε να πιστεύσητε σεις που λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;" (Ιωάννης Ε/5: 44). Η γνώση όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να γίνει αρνητικό στοιχείο και ισχυρό εμπόδιο για τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας με πλούσια θρησκευτική γνώση μένουν στεγνοί από αγάπη και χαρά. Φουσκωμένοι μέσα στην αυτοπεποίθησή τους και την αυτοδικαίωσή τους οι άνθρωποι αυτοί χάνουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πραγματικά το Χριστό. 

    Χριστούγεννα είναι η υπενθύμιση ότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήλθε στον κόσμο μας και γεννήθηκε ταπεινά μέσα σε μία φάτνη ζώων. Καθώς έζησε ανάμεσά μας, πέρασε μέσα από τους δρόμους μας «διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων» (Πράξεις Ι/10: 38). Κάποτε μέσα στην καρδιά του Ιωάννη του Προδρόμου μπήκε κάποια αμφιβολία για το πρόσωπο του Χριστού. Ο Κύριος είπε στους απεσταλμένους: «Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται» (Λουκάς Ζ/7: 22). «Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας ΝΓ/53). Πέθανε πάνω στο σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες «όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών» (Ρωμαίους Γ/3: 25). 

     Ο Απόστολος Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής ορθώνεται μπροστά στο έκπληκτο από την κατάβαση του Αγίου Πνεύματος πλήθος για να διακηρύξει προς όλους: «Και δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Κλείνοντας επιτρέψτε μου να κάνω την προσωπική μου ομολογία με έναν πολύ ωραίο στίχο:

                        «Για με γεννήθηκε στη φάτνη, 
                         για μένα κράτησε σταυρό, 
                         για με τ’ ακάνθινο στεφάνι, 
                         για με τον τόσο αμαρτωλό».

     Αγαπητοί μου μέσα στον κόσμο του αλληλοσπαραγμού, του φόβου και του τρόμου που ζούμε, τα Χριστούγεννα ένα μήνυμα έρχονται να μας θυμίσουν: «Μη φοβείσθε … διότι σήμερον εγεννήθει εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος». 

    Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι σε όλους τους φίλους του blog: «ΚΑΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ». ---


 ΠΟΊΗΜΑ.

Ήρθες αργά, πολύ αργά…
Δεν έχει τόπο η καρδιά να σου χαρίσει.
Ήρθαν εδώ απ’ το πρωί
ξένοι πολλοί, περαστικοί κι έχει γεμίσει.
,

 Μα στάσου…έχω μια σπηλιά

σε μιαν απόμερη γωνιά
εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς,
μα άλλο πια μη μ’ ενοχλείς,
θα φτάσει η μέρα.
,

 Πώς με κοιτάς; πώς να στο πω

δεν έχω μέρος πιο καλό,
πιο βολεμένο…
Άγνωστε, σήμερα στη γη
γιορτάζουνε το θείο παιδί
και δεν προφταίνω.
,

 Να! θα σ’ ανάψω εδώ φωτιά

με λίγα φρύγανα ξερά…
μα Συ, δακρύζεις;
Οι ξένοι μου με καρτερούν
-δεν τους ακούς που τραγουδούν;
μη μ’ εμποδίζεις.
,

 Ξένε, παράξενα κοιτάς…

Πες μου, ποιος είσαι, τι ζητάς;
Δε σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ μικρή, φτωχή
σαν τότε πούχες γεννηθεί, λες, σου θυμίζω; 
,

 Μίλησε κι άλλο, αγνή φωνή·

να φτερουγίζει μου η ψυχή
νιώθω βαθειά μου·
έλα πιο μέσα, στην καρδιά
μη φεύγεις, μη … Μορφή γλυκειά,
μείνε κοντά μου.
, (Μ. Λαμπρινού)

ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Φλόγες πετούν μέσα στη νύχτα,

φλόγες ανάβουν στην καρδιά,

απ’ άκρη σ’ άκρη τα ουράνια

λάμπουν, τριζοβολούνε τα κλαδιά

Γύρω απ’ την αναμμένη θράκα,

κάτι  προσμένουν οι βοσκοί

κάτι κι’ αυτοί δεν ξέρουν τι ‘ναι

κι όλο αφουγκράζονται σκυφτοί

Την ίδια ώρα κάποιοι μάγοι,

σχίζουν ραχούλες και βουνά,

με ένα αστρί για οδηγό τους,

τρέχουν, ντυμένοι γιορτινά

Έτσι και μένα η ψυχή μου,

σε πρόσμενε κάποιον καιρό

και στην καρδιά, πού ‘χε πεθάνει

ήρθες αθάνατο νερό

Κι’ όλη φλογίστηκε η νύχτα

και σώπασε ο κουρνιαχτός,

στη σκοτεινή, πικρή, ζωή μου

άστραψε στ’ αστεριού το φως

Όμως δεν έχω, Κύριέ μου,

ούτε λιβάνι, ούτε χρυσό,

μόνον τα δάκρυα τόσων πόνων

ποτάμι τώρα τα σκορπώ

Τ’ Αστρί Σου φώτισε κι’ εμένα,

έγιν’ η στήλη του πυρός,

γιατί στη φάτνη της ψυχής μου,

ήρθε, γεννήθηκε ο Χριστός