«Τα υψωμένα χέρια».

     

 Βιβλίο «Εξόδου», κεφ. ΙΖ/17, εδ. 8 – 16.   (Παλαιά Διαθήκη)

8 Τότε ήλθεν ο Αμαλήκ και επολέμησε με τον Ισραήλ εν Ραφιδείν. 

9 Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Ιησούν, Έκλεξον εις ημάς άνδρας και εξελθών πολέμησον με τον Αμαλήκ αύριον εγώ θέλω σταθή επί της κορυφής του βουνού, κρατών εν τη χειρί μου την ράβδον του Θεού. 

10 Και έκαμεν ο Ιησούς καθώς είπε προς αυτόν ο Μωϋσής και επολέμησε με τον Αμαλήκ ο δε Μύωσής, ο Ααρών και ο Ωρ ανέβησαν επί την κορυφήν του βουνού. 

11 Και οπότε ο Μύωσής ύψονε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ. 

12 Αι χείρες δε του Μωϋσέως ήσαν βεβαρημέναι όθεν λαβόντες λίθον, έθεσαν υποκάτω αυτού και εκάθισεν επ' αυτού ο δε Ααρών και ο Ωρ, εις εκ του ενός μέρους και εις εκ του άλλου, υπεστήριζον τας χείρας αυτού και αι χείρες αυτού έμενον εστηριγμέναι μέχρι δύσεως ηλίου. 

13 Και κατέστρεψεν ο Ιησούς τον Αμαλήκ και τον λαόν αυτού, εν στόματι μαχαίρας. 

14 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Γράψον τούτο εν βιβλίω προς μνημόσυνον, και παράδος εις τα ώτα του Ιησού ότι θέλω εξαλείψει εξάπαντος την μνήμην του Αμαλήκ εκ της υπό τον ουρανόν. 
15 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Μύωσής θυσιαστήριον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιεοβά - Νισσί 

16 και είπεν, Επειδή χειρ υψώθη κατά του θρόνου του Κυρίου, θέλει είσθαι πόλεμος του Κυρίου προς τον Αμαλήκ από γενεάς εις γενεάν. 

         ΣΧΟΛΙΑ:

     Ο Θεός με τρόπο θαυματουργικό, μοναδικό μέσα στην ιστορία, έχει βγάλει το λαό Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου, τη γη της σκλαβιάς και της τυραννίας και ο λαός βαδίζει μέσα στην έρημο με σκοπό να φτάσει στη γη της επαγγελίας, στη γη τη "ρέουσα γάλα και μέλι", τη γη των υποσχέσεων του Θεού (Έξοδος Γ/3: 8). 

       Ο κάθε πιστός στο Θεό άνθρωπος, δια Ιησού Χριστού, έχει βγει από το «πνεύμα» του κόσμου και βαδίζοντας στην έρημο τούτης της ζωής, κατευθύνεται προς τη γη των υποσχέσεων του Θεού, την Άνω Ιερουσαλήμ, τον Παράδεισο, διότι σύμφωνα με τον συγγραφέα της επιστολής «πρός Εβραίους» (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 14) «δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Ο Δαβίδ λέγει: «Πάροικος είμαι εγώ εν τη γη» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 19). 

        Λίγο λοιπόν μετά από την  απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τους Αιγυπτίους, η οποία έγινε το έτος 1513 π.Χ., βαδίζοντας ο λαός μέσα στην έρημο και ενώ ευρίσκονταν στην περιοχή Ραφιδείν, που  πλησίον του όρους Σινά, τους επιτέθηκαν απρόκλητα οι Αμαληκίτες με σκοπό να διακόψουν την πορεία τους προς τη γη της επαγγελίας. Ο θαρραλέος πολεμιστής Ιησούς του Ναυή μετά από εντολή του Μωυσή οδήγησε το λαό Ισραήλ σε νικηφόρα μάχη. 

      Καθημερινά απαιτείται να δίνουμε μάχες. Εχθρός μας διαχρονικά είναι το «πνεύμα του Αμαλήκ». Οι Αμαληκίτες ήταν απόγονοι του Ησαύ και είναι ο τύπος της σάρκας, της αμαρτίας, της διαφθοράς, της Αδαμικής φύσης του ανθρώπου, είναι ο εχθρικός κόσμος της αμαρτίας γύρω μας, ανάμεσά μας και μέσα μας πολλές φορές. Στόχος του «πνεύματος» του Αμαλήκ, που ασφυκτικά μας περιβάλλει, είναι πάντα ο ίδιος. Η αιώνια απώλεια της ψυχής μας. Έτσι κάθε στιγμή μπροστά μας απλώνεται μία μάχη η οποία ομολογουμένως είναι σκληρή και άνιση, σε σύγκριση με τις δυνάμεις που διαθέτουμε. 

     Τα προβλήματα που ορθώνονται μπροστά μας καθημερινά είναι πολλά και μεγάλα. Η σχέση μας με το Θεό, η υγεία μας, η οικονομική μας κατάσταση, τα παιδιά μας, η δουλειά μας και μύρια άλλα. Πώς θα σταθούμε σ’ αυτές τις καθημερινές «μάχες» και πώς θα νικήσουμε; Νικιέται ο καρκίνος, το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει το παιδί μου; Παντού αδυναμία. Και πολλές φορές νομίζοντας ότι είμαστε μόνοι λυγάμε, απελπιζόμαστε και αγανακτούμε. 

      Ας παρατηρήσουμε πώς στάθηκε και πώς νίκησε ο λαός Ισραήλ στη μάχη κατά των Αμαληκιτών και ας βγάλουμε τα αναγκαία διδάγματα από το περιστατικό αυτό. Πριν από τη μάχη ο Μωυσής, συνοδευόμενος από τον αδελφό του τον Ααρών και έναν ακόμα τον Χούρ, ο οποίος κατά τον ιστορικό Ιώσηπο ήταν άνδρας της αδελφής τους της Μαριάμ, έφυγαν από το πεδίο της μάχης και οδηγήθηκαν σε ένα γειτονικό λόφο απ’ όπου μπορούσαν να βλέπουν το πεδίο της μάχης. 

      Ας φανταστούμε το γεγονός, ας σκεφτούμε τι ακολούθησε και ας είμαστε πολύ προσεκτικοί στα λόγια μας, στις κρίσεις και τις επικρίσεις, που πολλές φορές χρησιμοποιούμε κατά των αδελφών μας. Καθώς λίγο πριν ξεσπάσει η μάχη η ηγεσία απομακρύνεται απ’ αυτήν, σίγουρα κάποιοι, που πάντα προτρέχουν και βγάζουν γρήγορα συμπεράσματα, θα έλεγαν: «Καλά που πάνε, δε βλέπουν τους Αμαληκίτες; Τι να κάνουν και οι στρατιώτες όταν τους βλέπουν να υποχωρούν; Η θέση τους είναι κοντά στους στρατιώτες για να τους ενθαρρύνουν, γιατί φεύγουν; Μήπως προσπαθούν να σώσουν τους εαυτούς τους;» Σε όλα αυτά τα ερωτήματα σκέπτομαι τον Μωυσή να απαντάει: «Μην προτρέχετε, για να κερδηθεί τούτη η μάχη θα πρέπει πριν απ’ αυτήν να κερδηθεί μια άλλη μάχη. Αν δε δοθεί αυτή η μάχη, η μάχη με τους Αμαληκίτες είναι χαμένη». 

    Έτσι λοιπόν παρατηρούμε τον Μωυσής να θέτει σε εφαρμογή ένα σχέδιο που αποδείχτηκε καθοριστικό για την τελική έκβαση της μάχης. Πάνω στο λόφο που ανέβηκε κρατούσε τη ράβδο του και είχε σηκωμένα τα χέρια του προς τον ουρανό και προσευχόταν. «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». Όση ώρα ο Μωυσής βρισκόταν σ’ αυτή τη στάση και είχε υψωμένα τα χέρια του, ο Θεός δυνάμωνε τα χέρια των Ισραηλιτών και νικούσαν τους Αμαληκίτες. Όταν όμως ο Μωυσής κουραζόταν και κατέβαζε τα χέρια του, τότε νικούσαν οι Αμαληκίτες. Έτσι λοιπόν ο Ααρών και ο Χούρ πήραν από μία πέτρα, την έβαλαν κάτω και κάθισε πάνω της ο Μωυσής και οι δύο τους στήριζαν τα χέρια του, ο ένας από τη μία πλευρά και ο άλλος από την άλλη, ώστε τα χέρια του Μωυσή έμειναν υψωμένα μέχρι που έδυσε ο ήλιος. Έτσι το κραταιό χέρι του Θεού έδωσε στους Ισραηλίτες τη δυνατότητα να κερδίσουν στη μάχη. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού ο οποίος αναφέρει: «η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού» (Β’ Χρονικών Κ/20: 15). 

      Ο Ααρών και ο Χουρ στήριζαν τα χέρια του Μωυσή καθ’ όλο το διάστημα της μάχης. Αυτό είναι ένα μάθημα για όλους μας. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα πρέπει και εμείς να στηρίζουμε με πρακτικό τρόπο και να βοηθάμε τους αδελφούς γύρω μας στις καθημερινές τους ανάγκες. Παρακινούντες αυτούς εις «έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσίους Β/2: 10). 

     Πάνω σ’ αυτό τον μικρό λόφο βρίσκεται ένα "στρατηγείο προσευχής". Όταν αυτό λειτουργεί, καλά θα πηγαίνουν και οι μάχες μέσα στη ζωή μας. Όταν αυτό δεν λειτουργεί ή υπολειτουργεί, μην περιμένουμε επιτυχίες. Βλέποντας τούτη τη στάση με τα υψωμένα χέρια, τα ανθρώπινα υποστηρίγματα, την πάλη από το πρωί έως το δειλινό, διερωτώμαι: Μήπως γι’ αυτό το λόγο καθημερινά νικούν οι Αμαληκίτες στη ζωή μου; Μήπως γι’ αυτό δεν υπάρχουν νίκες; Μήπως όλες οι μάχες μικρές ή μεγάλες και κάθε τι που μας αφορά θα πρέπει να περνάει μέσα από την προσευχή;

      Άραγε έχουμε καταλάβει στη ζωή μας τι δυνάμεις μπορεί να βάλει μέσα μας ο Θεός, μετά από επίμονη προσευχή και δοξολογία στο Όνομά Του; Η απάντηση είναι ότι δεν το έχουμε εννοήσει σε όλη την έκτασή του, γι’ αυτό και δεν ζητάμε, γι’ αυτό και η πνευματική μας ζωή και γενικά η σχέση μας με το Θεό είναι φτωχή, περιορισμένη και πολλές φορές φθίνουσα. 

      Δυστυχώς για μας δεν έχουμε καταλάβει το υπέρ όπλο που διαθέτουμε και το οποίο είναι η ύψωση «καθαρών χειρών» (Α’ Τιμοθέου Β/2: 8) στην παρουσία του Κυρίου. Δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι μέσα μας ο Κύριος επιθυμεί να διοχετεύσει τις αστείρευτες δικές Του δυνάμεις και να μας οδηγήσει σε νίκες και σε θριάμβους. Βλέπει ο Κύριος την ώρα της μάχης τα υψωμένα χέρια του Μωυσή και αναλαμβάνει ο ίδιος τη μάχη. Δίνει Εκείνος τη μάχη, γιατί οι μάχες είναι του Κυρίου και τα αποτελέσματα είναι θαυμαστά. Άραγε έχουμε καταλάβει την ώρα της προσευχής, την ώρα της ύψωσης των χεριών προς τον Κύριο, ποιες και πόσες δυνάμεις στρατεύονται γύρω μας; Γι’ αυτό ας σταθούμε όπως ο Κύριος μας θέλει με τα χέρια υψωμένα στην προσευχή και την καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και δοξολογία. 

      Εδώ, παρενθετικά, θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ βασικό. Ο Μωυσής στεκόταν με τα χέρια υψωμένα, από το πρωί έως το βράδυ. Κάποια στιγμή κουράστηκε και ήταν αναγκαίο κάποιοι άλλοι να του κρατάνε τα χέρια. Είναι αναγκαίο στην προσπάθειά μας για την υπόθεση του Κυρίου να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα έχουμε ανάγκη τη συνδρομή και των άλλων για να μπορέσουμε να σταθούμε όπως ο Θεός μας θέλει. Ένα κάρβουνο μόνο του στο τζάκι μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά κάρβουνα μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. Άλλωστε, γι’ αυτό ο Θεός μας έβαλε μέσα στην Εκκλησία Του, για να εργαζόμαστε και να συνεργαζόμαστε και με άλλους ανθρώπους για τον κοινό σκοπό. τη μάχη και ενώ περιμένουμε να έρθει η νίκη έρχεται συντριπτική ήτα μέσα στη ζωή μας; 

      Τι να συμβαίνει άραγε; Έχουν κατέβει τα χέρια μας, έχουμε ατονήσει στην προσευχή και ο Κύριος θυμάται την πρώτη αγάπη μας σ’ Αυτόν και καθώς βλέπει τα πεσμένα, τα κουρασμένα χέρια μας, που τα κατέβασε η ολιγοπιστία, η αμαρτία, η αδιαφορία. Δε συνεργεί μέσα στη ζωή μας και έτσι βλέπουμε η νίκη να στρέφεται υπέρ του «Αμαλήκ». Θα μπορούσε ο καθένας να ρωτήσει τον εαυτόν του: Γιατί ο Αμαλήκ νικάει μέσα στη ζωή μου; Γιατί ο πιστός άνθρωπος χάνει τις μάχες τη μία κοντά στην άλλη; Πλούσια λόγια, πολλά «φύλα», δραστηριότητες, ποικίλες ανθρώπινες προσπάθειες, χωρίς κανένα καρπό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει γιατί τα χέρια μας είναι κατεβασμένα, κουρασμένα, ατονισμένα. Έτσι έρχεται η αποθάρρυνση και η ήττα μέσα στη ζωή μας. 

      Ας θυμηθούμε ένα περιστατικό που συνέβη στη ζωή του Κυρίου μας. 

38 Ο Ιησούς λοιπόν, πάλιν στενάζων εν εαυτώ, έρχεται εις το μνημείον
 ήτο δε σπήλαιον, και έκειτο λίθος επ' αυτού. 

39 Λέγει ο Ιησούς Σηκώσατε τον λίθον. Λέγει προς αυτόν η αδελφή του αποθανόντος η Μάρθα Κύριε, όζει ήδη διότι είναι τεσσάρων ημερών. 

40 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δεν σοι είπον ότι εάν πιστεύσης, θέλεις ιδεί την δόξαν του Θεού; (Ιωάννης ΙΑ/11: 38-40). 

      Αποθαρρυμένη η Μάρθα, πολύ στεναχωρημένη από το θάνατο του αδελφού της του Λάζαρου, αποβλέποντας στο φαινόμενο και όχι στη δύναμη του Θεού, πλησιάζει τον Κύριο και του λέει: Είναι πολύ αργά πλέον… «όζει…, τέσσερις μέρες νεκρός…». Η απάντηση του Κυρίου είναι διαχρονική και απευθύνεται στον κάθε άνθρωπο της αμφιβολίας, του φόβου, της αμφισβήτησης της δύναμης του Θεού: «Δεν σου είπα Μάρθα ότι αν πιστέψεις θα δεις τη δόξα του Θεού;». 

     Τα υψωμένα χέρια λειτουργούν όπως το αλεξικέραυνο. Μέσα από αυτό περνάει όλη η ηλεκτρική ενέργεια που δημιουργείται από τη σύγκρουση δύο σύννεφων και γειώνεται στη γη. Τα υψωμένα χέρια στέλνουν το Θεό στη μάχη. Κάνουν την υπόθεσή μας υπόθεση του Κυρίου, με αποτέλεσμα να πολεμάει Εκείνος για μας. 

      Ας προσέξουμε εδώ δύο σημαντικές λεπτομέρειες. 

1/ Τα υψωμένα χέρια θα πρέπει να συνδέονται με μια καρδιά γεμάτη πίστη, από μια ζωή που θα είναι ευάρεστη στον Κύριο. Αυτά δεν ξεχωρίζουν. Πηγαίνουν πάντοτε μαζί. Είναι πακέτο, δεν μπορείς να βγάλεις κάτι από μέσα. Έτσι νικιέται ο Αμαλήκ. Έτσι θριαμβεύει ο λαός του Θεού και μέσα από αυτόν εξαπλώνεται και γίνεται γνωστή στους ανθρώπους η δόξα και η δύναμη του Θεού. 

2/ Τα χέρια του εχθρού, που θέλει να μας κάνει να αμαρτήσουμε για να μας απομακρύνει από το Θεό, δεν θα ατονήσουν ποτέ. Γι’ αυτό δεν θα παύσει ούτε στιγμή να κάνει σχέδια για την απομάκρυνσή μας από το Θεό, χρησιμοποιώντας την προσφιλή μέθοδο των ψεύτικων υποσχέσεων. Ο στόχος του είναι ένας και μοναδικός. Μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε να κάνει τα χέρια μας, τα χέρια της προσευχής, της υπηρεσίας, να ατονήσουν. Αν αυτό συμβεί όλα τα άλλα είναι πολύ εύκολα γι’ αυτόν. 

       Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι καθώς ζούμε μέσα σ’ έναν ασεβή και αποστατημένο κόσμο, δημιουργείται μέσα μας μια τρομερή πίεση ώστε πολλές φορές να μας καταλαμβάνει φόβος και έντονη ανησυχία. Όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να λειτουργήσει στην πνευματική μας ζωής όπως η άγκυρα ενός πλοίου, η οποία δεν το αφήνει να κινηθεί προς τα εμπρός. Σε κάθε περίπτωση, και σε όποια κατάσταση και αν βρεθούμε, ας μην ξεχνάμε ότι πάντοτε ο Θεός είναι πρόθυμος να δώσει ένα χέρι βοήθειας. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τις υποσχέσεις του Θεού, δια του προφήτη Ησαΐα, κεφ. ΜΑ/41, εδ. 10-13: 

10 μη φοβού διότι εγώ είμαι μετά σού μη τρόμαζε διότι εγώ είμαι ο Θεός σου σε ενίσχυσα μάλιστα σε εβοήθησα μάλιστα σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου. 

11 Ιδού, πάντες οι ωργισμένοι κατά σου θέλουσι καταισχυνθή και εντραπή θέλουσιν είσθαι ως μηδέν και οι αντίδικοί σου θέλουσιν αφανισθή. 

12 Θέλεις ζητήσει αυτούς και δεν θέλεις ευρεί αυτούς, τους εναντιουμένους εις σέ οι πολεμούντες κατά σου θέλουσι γείνει μηδέν και ως εξουθένημα. 

13 Διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι ο κρατών την δεξιάν σου, λέγων προς σε, Μη φοβού εγώ θέλω σε βοηθήσει. 

      «Το χέρι τού Κυρίου δεν μίκρυνε, ώστε να μη μπορεί να σώσει ούτε βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει» (Ησαΐας ΝΘ/59: 1). Αντίθετα ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ' αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

      Τελικά τι πρέπει να κάνουμε για να παραμένουμε πνευματικά ισχυροί; Ο Θεός που βοήθησε τους Ισραηλίτες να κατατροπώσουν τους Αμαληκίτες θα δώσει και σε μας τη δύναμη να σταθούμε και να νικήσουμε. Για την επιτυχή έκβαση του καθημερινού μας αγώνα απαιτείται και εμείς να κάνουμε το δικό μας μέρος που είναι: 

1/ Να μένουμε στην πίστη με προσευχή. 

2/ Να μελετάμε τον αιώνιο και αψευδή λόγο του Θεού. 

3/ Να έχουμε κοινωνία με άλλους πιστούς ανθρώπους, ώστε να στηριζόμαστε αλλά και να στηρίζουμε και τους άλλους που περνούν και αυτοί μέσα από ταλαιπωρίες και έχουν τις ίδιες ανάγκες. 

     Η προσευχή, η κοινωνία και η προσωπική μελέτη αποτελούν τη μόνη σανίδα σωτηρίας. Στις δύσκολες και πονηρές μέρες που ζούμε ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «ενδυναμώνεστε, και ας μη είναι χαλαρωμένα τα χέρια σας» (Β’ Χρονικών ΙΕ/15: 7). Και ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. ΙΒ/12, εδ. 12 μας προτρέπει: «Γι' αυτό, ανορθώστε τα εξασθενημένα χέρια και τα παραλυμένα γόνατα». 

     Συμπέρασμα: Όταν αντιμετωπίζουμε μάχες, προβλήματα, δυσκολίες, ας μην ατονούν τα χέρια μας. Να πλησιάζουμε το Θεό με προσευχή και να αφήνουμε το κραταιό Του χέρι να μας ενισχύσει και να μας οδηγήσει σε νίκες, σε πνευματικές επιτυχίες, που τόσο έχουμε ανάγκη και εμείς, αλλά και οι γύρω μας. Όλα αυτά «μέχρι της ελεύσεως Αυτού». Τότε θα σταματήσουν οι μάχες. Μέχρι τότε, για να έχουμε επιτυχίες και να μην νικούν οι Φιλισταίοι μέσα στη ζωή μας, είναι ανάγκη να σταθούμε με θάρρος, στην προσευχή, στην υπηρεσία, στη μελέτη του λόγου του Θεού. 

      Καθώς μια καινούργια χρονική περίοδος αρχίζει σε λίγες μέρες στη ζωή μας και καθώς ένας νέος χρόνος ανοίγεται μπροστά μας, ας χαραχτεί βαθιά μέσα στην καρδιά μας και ας γίνουν μάθημα για όλους μας τούτα τα λόγια: «Και οπότε ο Μωυσής ύψωνε την χείρα αυτού, ενίκα ο Ισραήλ οπότε δε κατεβίβαζε την χείρα αυτού, ενίκα ο Αμαλήκ». ---