Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Β/2, εδ. 14.
«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
ΣΧΟΛΙΑ :
Τι θαυμαστή αγγελική υμνωδία ήταν αυτή που ακούστηκε στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ, τη μεγάλη εκείνη νύχτα της γέννησης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πλήθος αγγέλων έψαλαν και διακήρυτταν την αρχή μιας άλλης, μιας καινούργιας εποχής, την οποία θα έφερνε πάνω στην πολύπαθη τούτη γη, το νεογέννητο Θείον βρέφος. Μια εποχή που ο Θεός θα αποκαλυπτόταν στους ανθρώπους, οι άνθρωποι θα γνώριζαν τον δημιουργό τους και θα έδιναν σ’ Αυτόν, τον ύψιστο Θεό, τη δόξα, την τιμή και την προσκύνηση που του αρμόζει.
Διακήρυξαν οι άγγελοι τη νύκτα εκείνη ότι αρχίζει, επί τέλους, μια νέα εποχή πάνω στη γη, όπου θα βασιλεύσει η ειρήνη πάνω στη γη και θα γεμίσουν οι καρδιές των ανθρώπων από ευδοκία, ευτυχία και αγαλλίαση.
Από τότε, μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 20 ολόκληροι αιώνες και μέχρι σήμερα, οι ουράνιες εκείνες επαγγελίες, δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί πάνω στη γη. Αντίθετα μάλιστα, από τότε μέχρι σήμερα, μάχες επί μαχών, αίμα, θλίψη, αρρώστιες, από το ένα άκρο έως το άλλο άκρο του πλανήτη. Άραγε γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά. Ήταν λάθος των αγγέλων; Αν όχι, γιατί αυτή η νέα εποχή που εξαγγέλθηκε δεν ήρθε μέχρι σήμερα; Και όχι μόνον αυτό, αλλά και το βρέφος, το εσπαργανωμένον εν τη φάτνη, όταν ανδρώθηκε και άρχισε τη θεία διακονία Του, σαφώς και προς κάθε κατεύθυνση διακήρυττε, πως δεν είχε έλθει να βάλει ειρήνη στη γη, αλλά μάχαιρα. Ήρθε να διχάσει το παιδί από πατέρα, τη γυναίκα από τον άνδρα κλπ (Ματθαίος Ι/10: 34,35).
Ο ίδιος ο Κύριος, μάχιμος, σκληρός, αμετακίνητος στις θέσεις Του, εναντιώθηκε στο θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του και κάθε εποχής κατεστημένο, με κείνα τα τρομερά «ουαί», εγκαινιάζοντας έτσι έναν αμείλικτο πόλεμο, ενάντια στην θρησκευτική υποκρισία των δήθεν ευσεβών, που "διύλιζαν τον κώνωπα", αλλά με πολύ ευκολία κατάπιναν την κάμηλο (Ματθαίος ΚΓ/23: 24). Που προσπαθούσαν να βγάλουν το ξυλάριο από το μάτι του αδελφού τους, μένοντας αδιάφοροι για το δοκάρι που υπήρχε στο δικό τους μάτι (Λουκάς Σ/6: 42).
Αυτός, ο ειρηνοποιός, τον οποίον οι άγγελοι υμνούσαν δεν έφθανε μέχρις εδώ, μιλούσε και για το μέλλον της ανθρωπότητας, για τις ημέρες που θα ακολουθούσαν και τις περιέγραφε με τον πιο σκοτεινό τρόπο. Μίλησε για πολέμους και για φήμες πολέμων.... (Ματθαίος ΚΔ/24: 6), για το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, που θα συνοδεύεται από παγκόσμιες αναστατώσεις, πολέμους, πείνες, τρομερές αρρώστιες, σεισμούς, καταποντισμούς (Ματθαίος ΚΔ/24: 7 & Λουκάς ΚΑ/21: 11). Όλα αυτά έγιναν και γίνονται μπροστά στα μάτια όλων μας. Θλίψη, ανασφάλεια, κόπος, μόχθος, 20 αιώνες μετά την έναρξη της νέας εποχής, μετά την έλευση του Σηλώ, (Γένεση ΜΘ/49: 10), του ειρηνοποιού, μετά από το ουράνιο άγγελμα των αγγέλων : «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Λοιπόν; Που είναι η νέα εποχή; Άραγε τι συνέβη και η μεγάλη αυτή υπόσχεση του Θεού, δεν πραγματοποιήθηκε; Που είναι η Ειρήνη, που είναι η Ευδοκία στις καρδιές των ανθρώπων; Βεβαίως ο άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή που έχασε την ειρήνη και την ευτυχία μέσα στην καρδιά του, δεν σταμάτησε να τις αναζητά με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, χωρίς όμως μέχρι σήμερα να την βρει. Αμέσως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914 - 1918), οι ηγέτες των λαών αποφάσισαν να ιδρύσουν έναν παγκόσμιο οργανισμό, που θα είχε σαν στόχο να προωθήσει την ειρήνη πάνω στη γη. Πρόκειται για τη γνωστή «Κοινωνία των Εθνών». Όλους τους λαούς κατέλαβε μια αισιοδοξία και ένα σύνθημα επικράτησε : «ποτέ πια πόλεμος». Επιτέλους, επί γης ειρήνη. Οι άνθρωποι είχαν προσπαθήσει να φέρουν την ειρήνη και ενώ είχαν πιστέψει ότι τα κατάφεραν, είκοσι ένα χρόνια μετά ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος (1939 – 1945). Περισσότερο αίμα, μεγαλύτερες και φοβερότερες καταστροφές, πόνος, θλίψη, αγωνία, θάνατος, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση.
Μετά το τέλος και αυτού του πολέμου, του πιο καταστροφικού πολέμου στην ανθρώπινη ιστορία μέχρι σήμερα, οι ηγέτες των χωρών ξεκινούν μια καινούργια προσπάθεια, για να καθιερώσουν την ειρήνη. Με τη συμμετοχή πολλών κρατών δημιουργούν το Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.). Σκοπός του νέου οργανισμού είναι η πρόληψη, αλλά και η καταστολή (διακοπή) κάθε νέας εστίας πολέμου. Τώρα πλέον τις διαφορές μεταξύ των κρατών θα επιλύονται από την διεθνή κοινότητα και έτσι δεν θα γίνονται πλέον πόλεμοι. Όλο και περισσότερα έθνη σπεύδουν να γίνουν μέλος του νεοσύστατου οργανισμού. Χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα, από όλο τον κόσμο. «Επιτέλους ειρήνη και ασφάλεια» (Α' Θεσσαλονικείς Ε/5: 3). Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν περίπου 70 χρόνια, όμως ειρήνη πουθενά. Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν αμείλικτοι, το ίδιο καταστροφικοί. Κορέα, Βιετνάμ, Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Μέση Ανατολή και πολλοί άλλοι. Και αυτό το σχήμα απέτυχε και αυτή η προσπάθεια των ανθρώπων, για να φέρουν την ειρήνη πάνω στη γη, δεν καρποφόρησε.
Ενώ οι άνθρωποι αδιάκοπα μιλούσαν και μιλούν για ειρήνη, ο πόλεμος δεν έλειψε πάνω στη γη, ούτε ώρα. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι συνεχίζουν να μιλούν για ειρήνη και προσπαθούν να την πετύχουν, μέσα από τη δημιουργία μιας νέας υπερδύναμης, της Ενωμένης Ευρώπης. Προσπαθούν να οικοδομήσουν την υπερδύναμη αυτή πάνω σε νέες βάσεις, σχεδιάζοντας έτσι την «Νέα Εποχή». Όμως και αυτή η προσπάθεια θα αποτύχει οικτρά, καθώς της νέας υπερδύναμης θα ηγηθεί το μεγαλύτερο θηρίο που πέρασε πάνω στη γη. Ο μεγαλύτερος εχθρός της ειρήνης και της ανθρώπινη ευτυχίας. Ο Αντίχριστος. Πίσω από τον ιππέα του έκτου (στ) κεφαλαίου της Αποκάλυψης του Ιωάννη, που «εξέρχεται νικών, δια να νικήσει», ακολουθούν πείνα, πόλεμοι, αρρώστιες, σεισμοί, φαινόμενα διάλυσης της κοινωνίας καθώς και ολόκληρου του πλανητικού μας συστήματος.
Όμως τις συνέβη με την ουράνια εκείνη εξαγγελία, την Άγια νύχτα της γέννησης του Θείου βρέφους στη Βηθλεέμ; Γιατί αυτή η ουράνια διακήρυξη δεν εκπληρώθηκε ποτέ; Γιατί μόλις ο άνθρωπος πλησιάζει την ειρήνη, ξαφνικά τη χάνει; Γιατί, ενώ αγωνίζεται γι’ αυτή, ζει καθημερινά μέσα στον πόλεμο;
Αν μελετήσουμε καλύτερα τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι ο Θεός δεν αθέτησε την υπόσχεσή του. Το μεγάλο, το μοιραίο λάθος, έγινε από τον άνθρωπο, ο οποίος δεν ακολούθησε τη σειρά, που ο ίδιος ο Θεός έθεσε με την θαυμαστή αυτή εξαγγελία Του. Η σειρά πού ο Θεός έβαλε και που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει από τους ανθρώπους είναι :
Πρώτα, η δόξα στο Θεό --- δεύτερα, επί γης ειρήνη --- τρίτον, εν ανθρώποις ευδοκία.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθει η ειρήνη στη γη, είναι ο άνθρωπος να αναγνωρίσει το Θεό και να δώσει την πρέπουσα δόξα σ’ Αυτόν, που δημιούργησε τα πάντα. Από εκεί αρχίζουν όλα. Εκεί βρίσκεται η αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ευτυχίας και ευδοκίας. Όμως ο άνθρωπος αγνόησε τον Θεό. Προσπάθησε να επιβάλει την ειρήνη, χωρίς τον Θεό. Το αποτέλεσμα. «Ιδού ταραχή και ωδίνες ως της εγκυμονού-σας» (Α' Θεσσαλονικείς Ε/5: 3). Το αποτέλεσμα. «δι’ όλης της νυκτός καπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε : 5). Τα αποτελέσματα τραγικά, συντριπτικά, ολέθρια.
Δε μπορεί να υπάρξει ειρήνη, χωρίς τον «άρχοντα της ειρήνης», (Ησαϊας Θ/9: 9), τον Κύριο Ιησού Χριστό, χωρίς το βρέφος το εσπαργανωμένον εις την φάτνην (Λουκάς Β/2: 12). Το παιδίον της φάτνης της Βηθλεέμ, είχε έρθει στην πολύπαθη γη μας, με έναν ευλογημένο σκοπό. Να φέρει την ειρήνη, πρώτα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και μέσα από την ειρήνευση των καρδιών των ανθρώπων, να φέρει την ειρήνη πάνω στη γη.
Όσοι τον γνώρισαν, όσοι πίστεψαν στο Λόγο Του, όσοι Τον αναγνώρισαν, ως Μεσσία, ως Λυτρωτή και Σωτήρα και τον δόξασαν με τη ζωή τους, γνώρισαν την ειρήνη την δική Του, που δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη του κόσμου. (Ιωάννης ΙΔ/14: 27). Η ειρήνη η δική Του, είναι πλήρης, είναι ολοκληρωμένη και οδηγεί την κάθε μια ψυχή σε ευδοκία, σε ευτυχία, σε χαρά ανεκλάλητη και αιώνια.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι οι άγγελοι, εκείνη την Άγια νύχτα, δεν έκαναν λάθος. Εξήγγειλαν ψάλλοντας την έναρξη μιας νέας εποχής, που η ειρήνη θα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της και θα πραγματοποιούταν μεταξύ των ανθρώπων εκείνων, που θα δέχονταν τον Σωτήρα, που ο Θεός είχε στείλει από τον ουρανό, τον Μεσσία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, το παιδίον την φάτνης της Βηθλεέμ. Το παιδίον τούτο, "το εσπαργανωμένο εν τη φάτνη", είναι Κύριος, Κυρίων και Βασιλιάς Βασιλιάδων (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 14 & ΙΘ : 16) και είναι Αυτός που θα βασιλεύσει επί της γης και θα φέρει την πολυπόθητη παγκόσμια ειρήνη.
Κλείνοντας θα λέγαμε ότι καμία, μα καμία ανθρώπινη προσπάθεια ή επινόηση, δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη πάνω στη γη και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή ευδοκίας – ευτυχίας – ευδαιμονίας για τους ανθρώπους. Η νέα εποχή της ειρήνης και της ευδοκίας, άρχισε με τη γέννηση του Σωτήρα στη φάτνη της Βηθλεέμ.
Πρώτος καρπός οι ποιμένες, οι Μάγοι και στη συνέχεια μια ατέλειωτη αλυσίδα ανθρώπων, που τον αναγνώρισαν και έζησαν σύμφωνα με το θέλημά Του. Που του παραχώρησαν για φάτνη την καρδιά τους, αφού πρώτα άφησαν Αυτόν να την καθαρίσει από τη βρώμα της αμαρτίας. Ας μην αμελήσουμε μια τέτοια ειρήνη.
Ας μην αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη Σωτηρία (Εβραίους Β/2: 3). Απόλυτη αιώνια, «ας υπάγωμεν έως Βηθλεέμ» και ας προσκυνήσουμε Αυτόν (Λουκάς Β/2: 15), στέλνοντας κραυγή ευχαριστίας και δοξολογίας, για Εκείνον, που οι ουρανοί των ουρανών δεν τον χωράνε (Α' Βασιλέων Η/8: 27), που όμως έγινε τόσο μικρός, ώστε να μπορεί να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει και ο πιο μικρός και ο πιο φτωχός.
Έτσι η ειρήνη η δική Του, θα κατοικεί μέσα στις καρδιές μας. Έτσι κοντά στον «άρχοντα της Ειρήνης» θα γίνουμε και μείς ειρηνοποιοί και θα μαρτυρούμε το θαυμαστό Όνομά Του. Τότε, όχι μόνον θα ψάλουμε, αλλά και θα ζούμε, τη μεγάλη εκείνη εξαγγελία των αγγέλων του Θεού, που για πρώτη φορά ακούστηκε στα λιβάδια της Βηβλεέμ, εκείνη την μοναδική ημέρα της Θείας συγκατάβασης, της γέννησης του Κυρίου μας : «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου