"κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. ΙΕ (15), εδ. 8-10. Η ΧΑΜΕΝΗ ΔΡΑΧΜΗ

  Η ΧΑΜΕΝΗ ΔΡΑΧΜΗ.

 Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  ΙΕ/15,  εδ.  8-10.

8 Ή, ποια γυναίκα, έχοντας δέκα δραχμές, αν χάσει μία δραχμή, δεν ανάβει ένα λυχνάρι, και σκουπίζει το σπίτι, και την αναζητάει με επιμέλεια, μέχρις ότου τη βρει;
9 Και αφού τη βρει, συγκαλεί τις φίλες και τις γειτόνισσες, λέγοντας: Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα τη δραχμή που έχασα.
10 Σας λέω, κατά τον ίδιο τρόπο γίνεται χαρά μπροστά στους αγγέλους τού Θεού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.

             ΣΧΟΛΙΑ :

       Απλή και γνωστή η ιστορία τούτη. Μια χήρα είχε 10 δρχ. (ευκαιρία να θυμηθούμε και τις δραχμές). Ίσως τα χρήματα να είναι λίγα, όμως γι’ αυτήν ήταν πολύτιμα και τα είχε ανάγκη. Μια άλλη χήρα είχε μόνο δύο λεπτά, όμως ο Κύριος διέκρινε μεγάλη αξία σ’ αυτά τα ελάχιστα χρήματα.  Αυτή ήταν όλη η περιουσία της και με προθυμία την προσέφερε για το έργο του Θεού. Ο Κύριος που πάντα έχει τον τελευταίο λόγο είπε συγκλονιστικά λόγια για τούτη τη φτωχή χήρα.

43 Και προσκαλέσας τους μαθητάς αυτού, λέγει προς αυτούς Αληθώς σας λέγω ότι η χήρα αύτη η πτωχή έβαλε περισσότερον πάντων, όσοι έβαλον εις το γαζοφυλάκιον

44 διότι πάντες εκ του περισσεύοντος εις αυτούς έβαλον αύτη όμως εκ του υστερήματος αυτής έβαλε πάντα όσα είχεν, όλην την περιουσίαν αυτής (Μάρκος ΙΒ/12: 43, 44).

       Δε μετράει ο Θεός με το ίδιο μέτρο που μετράει ο άνθρωπος. Ήταν πολύτιμες τούτες οι 10 δρχ, όπως πολύτιμος είναι και ο άνθρωπος στα χέρια του Θεού. Όμως τη μια από αυτές τις δραχμές την έχασε. Κάπου κύλησε και έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα χάθηκε από τα χέρια της. Χάθηκε μέσα στη σκόνη, μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια τούτης της ζωής. Σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι παρουσιάστηκε ο εχθρός «ως άγγελος φωτός» (Β’ Κορινθίους ΙΑ/11: 14), για να της ψιθυρίσει. "Μη φας από τον καρπό που λέγεται Ιησούς Χριστούς. Εσύ είσαι νέος, έχεις όνειρα, θα σου γίνει εμπόδιο ο Χριστός, οι άλλοι δεν θα σε αναγνωρίζουν, θα έχεις προβλήματα". Στα αυτιά ενός νέου ψιθύριζε δεν ξέρουμε πόσες φορές και για πόσο διάστημα: "φύγε από το σπίτι του Πατέρα, φύγε μακριά, ζήσε μόνος, ελεύθερος". Και ο νέος έφυγε και ο Πατέρας έχασε τη μοναδική αξία, που ήταν το παιδί του (Λουκάς ΙΕ/15: 11-32). 

       Αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή, χαμένη, σκοτισμένη, παραμορφωμένη, μακριά από το Θεό, μέσα στα γουρούνια και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Αυτός είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό. Μπορεί καθημερινά να ακούμε στις τηλεοράσεις και να διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι σήμερα σκοτώθηκαν τόσοι στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στην Αίγυπτο, ότι εξερράγη βόμβα στο Ιράκ και σκοτώθηκαν τόσα άτομα. Ακούμε συχνά ότι έγιναν εχθροπραξίες στον ένα ή στον άλλο τόπο και σκοτώθηκαν εκατοντάδες, τραυματίστηκαν πολλοί, χιλιάδες πέθαναν στις Φιλιππίνες από τον τυφώνα και ότι συνεχίζουν να πεθαίνουν από την πείνα και το μολυσμένο νερό.

     Μπορεί στις ημέρες που ζούμε, στις οποίες υποτίθεται ότι κορυφώνεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, ο άνθρωπος, η ανθρώπινη προσωπικότητα να έχει τελείως υποβαθμιστεί, να έχει τελείως εξευτελιστεί στα τυφλά μάτια των ανθρώπων, όμως για το Θεό της αγάπης, (Α’ Ιωάννου Δ/4: 16), ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη, μοναδική, αξία. Είναι πλασμένος από τα χέρια Του. Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΡΙΘ/119, εδ. 73, αναφέρει: «Αι χείρες σου με έκαμαν και με έπλασαν συνέτισόν με και θέλω μάθει τα προστάγματά σου». Είναι πλασμένος «κατ’ εικόναν Θεού» ο άνθρωπος (Γένεση Α/1: 27). Στέκεται όρθιος, κοιτάζει μπροστά και ψηλά και μέσα στην ελεύθερη σκέψη και βούληση, που ο Θεός του έχει δώσει, δέχεται ή απορρίπτει Τον πλάστη και δημιουργό του.

    Στην παραβολή που διαβάσαμε ο Λόγος του Θεού αναφέρεται στη μία, τη μοναδική αξία που υπάρχει σε τούτη τη ζωή και λέγεται άνθρωπος, που λέγεται ανθρώπινη ψυχή. Ο Ιησούς Χριστός θεωρεί ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει τόσο μεγάλη αξία που υποβάλει στους ακροατές Του το ερώτημα: "τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;" (Ματθαίος ΙΣ/16: 26). Για το Θεό η ανθρώπινη ψυχή είναι μία απόλυτη μοναδική αξία που δε μπορεί τίποτα να την υποκαταστήσει. Ο "Εκκλησιαστής", παρατηρώντας την ανθρώπινη φευγαλέα ζωή, διακηρύττει: "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" (Εκκλησιαστής Α/1: 2). Όλος ο κόσμος με τα πλούτη του με τα θέλγητρά του, δεν μπορεί να αναπληρώσει την απώλεια μιας χαμένης ψυχής. Ούτε και μπορεί ο άνθρωπος να δώσει κάποιο αντάλλαγμα, ώστε να σώσει την ψυχή του. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της παραβολής της "χαμένης δραχμής". Πολλοί σε τούτο τον κόσμο απέκτησαν πολλά, όμως τα πράγματα τούτης της ζωής είναι εφήμερα και δεν έχουν καμία αξία. Μόνον η ανθρώπινη ψυχή είναι πολύτιμη, γιατί είναι άφθαρτη και θα ζει στην αιωνιότητα.
     Αν και χαμένη η ψυχή, δε χάνει την αξία της στην καρδιά του Θεού. Είναι μοναδική και ο Θεός την αναζητάει μέχρι να τη βρει και να τη σώσει. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει ότι "ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ενσαρκώθηκε, έγινε άνθρωπος, πέρασε μέσα από τα μονοπάτια της ζωής μας, στάθηκε δίπλα μας "ευεργετών και θεραπεύων". Ήρθε, για να ψάξει να βρει τη χαμένη εξαιτίας της αμαρτίας, ανθρώπινη αξία. Γι΄ αυτή την αξία θυσιάστηκε ο Χριστός. Για τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής ο Χριστός έδωσε τον εαυτόν Του στο σταυρό. "ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να υπηρετηθεί, αλλά δια να υπηρετήσει και να δώσει την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Με τη θυσία Του πλήρωσε το χρέος της ψυχής προς το Θεό, εξαιτίας της αμαρτίας" (Μάρκος Ι/10: 45).
    Ένα ερώτημα κάνει ο πολύπαθος "Ιώβ", μέσα στην έκπληξή του καθώς παρατηρεί το συνεχές ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο. «Κύριε, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να μεγαλύνεις αυτόν και βάλλεις τον νού σου επ’ αυτόν, και επισκέπτεσαι αυτόν κατά πάσαν πρωϊαν, και δοκιμάζεις αυτόν κατά πάσαν στιγμήν;» (Ιώβ Ζ/7: 17,18). Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ο ψαλμωδός αναφέρει: «Τι είναι ο άνθρωπος , ώστε να ενθυμήσαι αυτόν, ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτεσαι αυτόν;» (Ψαλμός Η/8: 4). Και στον ψαλμό ΡΜΔ,/144, εδάφ. 3 «Κύριε τι είναι ο άνθρωπος, και γνωρίζεις αυτόν ή ο υιός του ανθρώπου και συλλογίζεσαι αυτόν;».

      Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι η εξής: Ο άνθρωπος μπορεί για τους ανθρώπους να μην έχει καμία αξία, όμως ο Θεός της αγάπης και του ελέους διακρίνει μέσα σ’ αυτόν έναν θησαυρό, μια σπάνια, μια μοναδική αξία, κάτι τόσο πολύτιμο, που τον κάνει να ασχοληθεί αποκλειστικά ο ίδιος μαζί του. Ο χαμένος άνθρωπος για το Θεό είναι μια μεγάλη, μοναδική αξία. Γιατί;; Γιατί είναι δημιούργημα του Θεού ο άνθρωπος. Είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα Θεού» με σκοπό να φθάσει, μέσα από την υπακοή στο Θεό, στην τελειότητα και να γίνει και «καθ’ ομοίωσιν». (Γένεση Α/1: 26). Μπορεί στις ημέρες μας κάθε αξία συνεχώς να υποτιμάται, μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος "αποβλέπει στο φαινόμενο" (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7), να βλέπει μια ψυχή και να λέει: "Α! πόρνη αυτή, αμαρτωλός τούτος, εγκληματίας ο άλλος, ναρκομανής, χαρτοπαίκτης…" Δεν είναι όμως αυτός ο άνθρωπος, εκεί κατέληξε, επειδή απομακρύνθηκε από το Θεό και βρέθηκε μέσα στο βούρκο της αμαρτίας και της αποστασίας.

      Ο άνθρωπος μακριά από το Θεό είναι μια χαμένη αξία. Μια τέτοια ψυχή, μια τέτοια χαμένη αξία βλέπει από μακριά ο Κύριος, καθώς πλησιάζει στη χώρα των Γαδαρινών. Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικά τούτου του ανθρώπου, όπως μας τα περιγράφει ο Απ. Μάρκος στο κεφ. Ε/5: 1–19, του ευαγγελίου του.

2 Και καθώς βγήκε από το πλοίο, τον συνάντησε αμέσως ένας άνθρωπος από μέσα από τα μνήματα, που είχε ακάθαρτο πνεύμα,

3 αυτός είχε την κατοικία του μέσα στα μνήματα, και κανένας δεν μπορούσε να τον δέσει ούτε με αλυσίδες

4 επειδή, πολλές φορές είχε δεθεί με ποδόδεσμα και με αλυσίδες, αλλ' αυτός είχε σπάσει τις αλυσίδες, και είχε συντρίψει τα ποδόδεσμα και κανένας δεν μπορούσε να τον δαμάσει

5 και βρισκόταν πάντοτε, ημέρα και νύχτα, στα βουνά και στα μνήματα, κράζοντας και κατακόβοντας τον εαυτό του με πέτρες.

    Τούτη τη δυστυχισμένη ψυχή ο Κύριος δεν την απορρίπτει, δεν αλλάζει δρόμο, όπως έκαναν ο Ιερέας και ο Λευίτης στην γνωστή παραβολή του "Καλού Σαμαρείτη" (Λουκάς Ι/10: 31,32), αντίθετα σπεύδει να τη συναντήσει. Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι είχε πνεύμα ακάθαρτον, το όνομά του ήταν «Λεγεών», (μια Λεγεώνα δαιμονίων τον είχε καταλάβει) κατοικούσε μέσα στα μνημεία, έκοβε τις αλυσίδες, απειλούσε τους πάντες.

     Ήταν μια αξία μηδενική για τους ανθρώπους. Ο Κύριος τη συναντά, τη σηκώνει, την καθαρίζει και σε λίγο συμβαίνει ένα μεγάλο θαύμα. «Και θεωρούσι τον δαιμονισμένον όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον, και ενδεδυμένον και σωφρονούντα» (Μαρκος Ε/5: 1-15). Δίκαια φοβήθηκαν οι κάτοικοι, καθώς τον είδαν να κάθεται, να είναι ντυμένος και να είναι σώφρων κοντά στον Ιησού. Είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, μια χαμένη αξία να ξαναβρίσκει την πραγματική της αξία της και να αποκαθίσταται. Μπορεί να είναι μια χαμένη αξία ο άνθρωπος για τους ανθρώπους, αλλά όχι μια ξεχασμένη, για το Θεό.

    Ο Θεός τη θυμάται, έχει σκύψει πάνω της την αναζητά και για το σκοπό αυτό έρχεται και «ανάπτει λύχνον» (Λουκάς ΙΕ/15: 8). Είναι το αιώνιο, το άσβεστο φως του Ευαγγελίου, το οποίο έμεινε αναμμένο ανάμεσα στους αιώνες, παρά τη λυσσώδη αντίδραση Βασιλέων, στρατιών, «σοφών του αιώνος τούτου», Αυτοκρατόρων και Αυτοκρατοριών. Αυτοί σήμερα δεν υπάρχουν, όμως ο Λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο της σωτηρίας του Θεού, κάθε μέρα και κάθε ώρα κατακτά νέες καρδιές, μέχρι που να κηρυχθεί σε ολόκληρη την οικουμένη, για μαρτυρία σε όλα τα έθνη και τότε θα έρθει το τέλος. (Ματθαίος ΚΔ/24: 14).

    Έρχεται το φως του Ευαγγελίου και σαρώνει τα διάφορα εμπόδια, που φράζουν το δρόμο, για να φθάσει στη χαμένη αξία και τα οποία είναι: "πεποιθήσεις, αντιλήψεις, παραδόσεις, ανθρώπινες κενές θεωρίες, προσωπικά δράματα κ.α." που αποτελούν τη σκόνη που σκεπάζει την ψυχή και φράζει το δρόμο στο φως, για να μη φτάσει κοντά της. Όμως ο Κύριος ψάχνει και, αφού ψάξει επιμελώς, βρίσκει «το χαμένο πρόβατο», βρίσκει τη χαμένη ψυχή, βρίσκει τη χαμένη αξία, βρίσκει τον άνθρωπο που έφυγε από κοντά Του εξαιτίας της αμαρτίας. Χωρίς να χάσει χρόνο, σκύβει μέσα στη "λάσπη", πιάνει αυτήν τη χαμένη αξία, τη σηκώνει, την καθαρίζει, από κάθε τι που την έχει παραμορφώσει και την αποκαθιστά στην πραγματική της αξία. Την ντύνει με την στολή την «πρώτη», της φορά δακτυλίδιον, σφάζει το μόσχο το σιτευτό, και δίνει το πρόσταγμα για να αρχίσει μια μεγάλη χαρά στον ουρανό. «Ούτω σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού δια έναν αμαρτωλό μετανοούντα». (Λουκάς ΙΕ/15: 10).

     Μονάχα στα χέρια του Θεού ο άνθρωπος έχει αξία και εκεί μόνον βρίσκει τον προορισμό του. Ένας νέος που ήταν Ναζηραίος (προορισμένος από το Θεό) (Κριταί ΙΓ/13: 7) και που το όνομά του ήταν Σαμψών, ο Θεός τον είχε δημιουργήσει μια πραγματικά μεγάλη αξία. Για τον καθένα ο Θεός έχει το ίδιο μεγάλα σχέδια, όμως ο νέος τούτος δεν το κατάλαβε. Μέσα στη ζωή του δεν έπιασε τα μηνύματα του Θεού, δεν ανταποκρίθηκε στις προσκλήσεις Του. Αγνόησε το Θεό και το θέλημά Του. Έζησε σύμφωνα με τις εντολές της απατηλής και διεφθαρμένης καρδιά του (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Έσπειρε "ανέμους" στη ζωή του και όταν ήρθε ο καιρός του θερισμού, θέρισε "θύελλες".

    Μια εικόνα να φανταστεί κανείς φτάνει. Το γίγαντα Σαμψών, ο οποίος με μία σιαγόνα όνου φόνευσε 1.000 άνδρες (Κριταί ΙΕ/15: 15) και χωρίς να κρατάει κάτι στα χέρια του νίκησε ένα λιοντάρι  και μια αρκούδα (Κριταί ΙΔ/14: 5,6), αυτόν το γίγαντα, να τον οδηγεί γύρω από έναν μύλο των Φιλισταίων, τυφλό και αλυσοδεμένο, παντελώς αδύναμο, ένα παιδάριο. (Κριταί ΙΣ/16: 26). Πόσο πολύ μπορεί να αποδυναμώσει τον άνθρωπο η αμαρτία και η άρνησή του να συμμορφωθεί με το θέλημα του Θεού! Πόσο χαμηλά μπορεί η αμαρτία να φέρει τον άνθρωπο!

     Μεγάλα πράγματα του είχε υποσχεθεί ο εχθρός της ψυχής, αλλά ήταν όλα ψέματα. Το όπλο του εχθρού είναι το ψέμα, άλλωστε ο Λόγος του Θεού χαρακτηρίζει το διάβολο ως τον "πατέρα του ψεύδους" (Ιωάννης Η/8: 44). Κάθε ενέργεια έχει ένα και μόνο σκοπό, να παραπλανήσει και να αποπλανήσει τον άνθρωπο. Το αποτέλεσμα για το γίγαντα Σαμψών: Γυμνός, τυφλός, αλυσοδεμένος, έρμαιο στα χέρια ενός μικρού παιδιού, έρμαιο στη χλεύη των εχθρών του Θεού. Αλήθεια πόσο πολύ μπορεί να υποτιμηθεί μια αξία μακριά από το Θεό! Μπορεί να χάσει και το 100% της αξίας; Ναι μπορεί να τα χάσει όλα.

     Σ’ αυτή την παραβολή υπάρχει κάτι το ξεχωριστό, υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Να χαθεί κανείς γιατί αποφάσισε να φύγει «εις χώραν μακράν», το καταλαβαίνουμε. Να μην λάβει σωτηρία εκείνος που επέλεξε να ζήσει μέσα στην αμαρτία και αυτό είναι αντιληπτό, όμως να χαθεί κανείς μέσα στο σπίτι του, μέσα στην εκκλησία, αυτό δεν μπορεί να γίνει κατανοητό. Αυτό αποτελεί την έσχατη ανθρώπινη τραγωδία.

    Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που κάνει ιδιαίτερα δραματική τούτη την παραβολή του Ιησού Χριστού, ότι αυτή η δραχμή, αυτή η μεγάλη αξία, χάθηκε μέσα στο σπίτι μας. Γίνεται αυτό; Να χαθεί κανείς μέσα στο σπίτι του; Ναι, γίνεται και τούτο είναι  το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Δε χάθηκε στα βουνά και στα λαγκάδια, όπου χάθηκε το πρόβατο, (Λουκάς ΙΕ/15: 6), αλλά μέσα στο πιστό, το χριστιανικό σπίτι. Τι τραγωδία!!! Μια ψυχή να έχει γεννηθεί μέσα στην Εκκλησία, να έχει ακούσει για την Αγάπη του Θεού, για την αιώνια πρόσκληση του Ιησού Χριστού, «ελάτε σε Μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι, και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28), να έχει δει τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του και μέσα στην οικογένειά του και να χαθεί; Εδώ μιλάμε για ένα δράμα, που κανένας δεν μπορεί να το περιγράψει.

    Τούτη η παραβολή, ακριβώς επειδή αφορά το σπίτι μας κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο, αφορά όλους μας. Μας στερεί από τη μεγάλη χαρά να βρεθούμε οικογένειες ολοκληρωμένες στο μεγάλο εκείνο τραπέζι της χαράς του ουρανού (Λουκάς ΚΒ/22: 30). Πόσα τέτοια δράματα δεν υπάρχουν μέσα σε χριστιανικές οικογένειες! Τα σύννεφα πυκνώνουν, τα σημεία των καιρών βοούν, η θύελλα πλησιάζει και τα παιδιά μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, μπροστά στην "πρόσκληση" του Θεού μένουν αδιάφορα, μένουν έξω από την κιβωτό της σωτηρίας, που λέγεται Ιησούς Χριστός.

     Ω πόσο κοντά είναι στην αιώνια απώλεια! Ο Κύριος να κάνει Έλεος, να τους αποκαλύψει από πού έπεσαν, που βρίσκονται, σε τι ολισθηρό δρόμο βαδίζουν και ας αναλογιζόμαστε τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε απέναντί τους και το πώς πρέπει να σταθούμε κοντά τους, με ειλικρινή προσευχή, ως «φώτα αναμμένα», για να δουν τη ζωή μας και να πάρουν τη μεγάλη απόφαση μέσα στη ζωή τους, απόφαση αιώνια, απόφαση ζωής ή θανάτου.

     Ας σταθούμε δίπλα τους, για να τους θυμίζουμε εκείνο το οποίο και ο Απ. Παύλος θυμίζει στον Τιμόθεο. «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, εκ των οποίων πρώτος είμαι εγώ» (Α’ Τιμοθέου Α/1: 15). Τους δέχεται όπως είναι βρώμικοι, ρακένδυτοι, υποβαθμισμένοι και υποτιμημένοι, για να τους αποκαταστήσει, για να τους κάνει, όπως θέλει Αυτός, «σύμμορφους με την εικόνα του Υιού Αυτού» (Ρωμαίους Η/8: 29).

    Ο Κύριος να κάνει Έλεος σε μας και τις οικογένειές μας, να βρει, να σηκώσει και να αποκαταστήσει κάθε "χαμένη αξία" μέσα στο σπιτικό μας και να της δώσει την αρχική της αξία. Θα είναι μεγάλη η χαρά για μας και θα είναι ακόμη μεγαλύτερη η χαρά ενώπιον των Αγγέλων για έναν αμαρτωλό που μετανοεί και δέχεται τον Ιησού Χριστό σωτήρα του. "Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα" (Λουκάς ΙΕ/15: 10). Είθε ---