ΨΑΛΜΟΣ ΞΓ / 63.

«Ψαλμός του Δαβίδ, όταν βρισκόταν στην έρημο του Ιούδα». 

1 Θεέ, συ είσαι ο Θεός μου από πρωΐας σε ζητώ σε διψά η ψυχή μου, σε ποθεί η σαρξ μου, εν γη ερήμω, ξηρά και ανύδρω 

2 διά να βλέπω την δύναμίν σου και την δόξαν σου, καθώς σε είδον εν τω αγιαστηρίω. 

3 Διότι το έλεός σου είναι καλήτερον παρά την ζωήν τα χείλη μου θέλουσι σε επαινεί. 

4 Ούτω θέλω σε ευλογεί εν τη ζωή μου εν τω ονόματί σου θέλω υψόνει τας χείρας μου. 

5 Ως από πάχους και μυελού θέλει χορτασθή η ψυχή μου και διά χειλέων αγαλλιάσεως θέλει υμνεί το στόμα μου, 

6 Όταν σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός. 

7 Επειδή εστάθης βοήθειά μου διά τούτο υπό την σκιάν των πτερύγων σου θέλω χαίρει. 

8 Προσεκολλήθη η ψυχή μου κατόπιν σου η δεξιά σου με υποστηρίζει. 

9 Οι δε ζητούντες την ψυχήν μου, διά να εξολοθρεύσωσιν αυτήν, θέλουσιν εμβή εις τα κατώτατα μέρη της γής 

10 θέλουσι πέσει διά ρομφαίας θέλουσιν είσθαι μερίς αλωπέκων. 

11 Ο δε βασιλεύς θέλει ευφρανθή επί τον Θεόν θέλει δοξασθή πας ο ομνύων εις αυτόν διότι θέλει φραχθή το στόμα των λαλούντων ψεύδος. 

        ΣΧΟΛΙΑ : 

       Όταν ο Δαβίδ έγραψε αυτό τον Ψαλμό, βρισκόταν στην έρημο. Συγκεκριμένα διέσχιζε την έρημο του Ιούδα βαδίζοντας προς τον τόπο της εξορίας του, ανατολικά του Ιορδάνη. Έτσι και μείς μέσα από μια έρημο περνάμε, μέσα σε μια έρημο ζούμε! Στην πορεία του αυτή ο Δαβίδ στέκεται πολύ καλά πνευματικά δεν πτοείται και δεν δειλιάζει, γιατί στηρίζεται στον Κύριο. 

       1. Θεέ, εσύ είσαι ο Θεός μου σε ζητάω από το πρωί, σε διψάει η ψυχή μου, σε ποθεί η σάρκα μου, μέσα σε γη έρημη, ξερή, και άνυνδρη. 

   Είναι καταπληκτικό να ακούς το Δαβίδ να θεωρεί δικό του, το Θεό. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «Θεέ, Θεός μου είσαι συ». Τούτα τα λόγια δείχνουν μία οικειότητα, δείχνουν μία στενή προσωπική σχέση. Δείχνουν τη μεγάλη αγάπη του ψαλμωδού για το Θεό. Από το πρωί που ξυπνούσε ο Δαβίδ αναζητούσε τον Κύριο. Η ψυχή του διψούσε για το Θεό, η σάρκα του τον αναζητούσε, που σημαίνει ότι όλο του το «είναι» ένα και μόνον πόθο είχε, την κοινωνία με το Θεό. Να γιατί, ενώ περνούσε μέσα από έρημο, ήταν χαρούμενος και δυνατός, γιατί ζούσε σε στενή επικοινωνία με τον Θεό. το Θεό της σωτηρίας του, που είναι Θεός και της δική μου και της δικής σου σωτηρίας. 

      2. για να βλέπω τη δύναμή σου και τη δόξα σου, καθώς σε είδα στο αγιαστήριο. 

     Ο Δαβίδ θυμάται τις φορές που είχε λατρέψει τον Κύριο στο ναό τον Άγιο Αυτού, στην Ιερουσαλήμ, θυμάται τις επεμβάσεις του Θεού μέσα στη ζωή του, θυμάται τη θαυμαστή δύναμη του Θεού, θυμάται εκείνες τις απερίγραπτες στιγμές που στεκόταν μπροστά στο Θεό και έβλεπε τη δόξα Του και αισθανόταν τη δύναμή Του και τα χείλη ξεχειλίζουν από χαρά και ευγνωμοσύνη. 

       3. Επειδή, το έλεός σου είναι καλύτερο από τη ζωή τα χείλη μου θα σε επαινούν. 

   Ο Δαβίδ ενώ βρίσκεται μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ερήμου της Ιουδαίας δε βλέπει τις συνθήκες γύρω του, δεν πτοείται από τις δυσκολίες, αλλά τα μάτια είναι προσκολλημένα στο Θεό και από τα χείλη δε βγαίνουν κραυγές απελπισίας, δε βαρυγκωμά, όπως κάνουμε εμείς πολλές φορές, αλλά βγαίνουν λόγια χαράς, ευχαριστίας, ύμνος προς τον αληθινό Θεό. «Επειδή είναι πιο καλή και από τη ζωή η ευσπλαχνία σου, το έλεός σου, τα χείλη μου θα σε υμνούν. Σε όλη τη ζωή μου θα σε ευλογώ και στο όνομά Σου, θα προσεύχομαι». 

      4. Έτσι θα σε ευλογώ στη ζωή μου και στο όνομά σου θα υψώνω τα χέρια μου. 

      Ο Δαβίδ αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστεί, να δοξολογεί, να ευλογεί τον Κύριο αδιαλείπτως. Τα χέρια του ήταν συνεχώς υψωμένα προς Εκείνον σε προσευχή και δοξολογία. 

      5. Σαν από πάχος και μεδούλι θα χορτάσει η ψυχή μου, και με χείλη αγαλλίασης θα υμνεί το στόμα μου, 

      6. όταν στο κρεβάτι μου σε θυμάμαι, σε σένα μελετώ στις φυλακές τής νύχτας. 

      7. Επειδή, στάθηκες βοήθειά μου, γι' αυτό, κάτω από τη σκιά των πτερύγων σου θα χαίρω. 

      8. Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα το δεξί σου χέρι με υποστηρίζει. 

       Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από την κοινωνία με το Θεό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γεμίσει, να χορτάσει η καρδιά του ανθρώπου. Και αφού χορτάσει, λόγια χαράς αγαλλίασης θα βγαίνουν από τα χείλη του ανθρώπου για τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσα στη ζωή του, για τα θαυμαστά σχέδια που έχει για τον καθένα, για τη ζωή και την ασφάλεια, που Εκείνος προσφέρει σε κάθε δικό Του παιδί. Ακόμα και τις ώρες της νύκτας που ξύπναγε ο Δαβίδ, σκεφτόταν και υμνούσε τον Κύριο. 

       Ο Κύριος είναι "βοήθεια ετοιμοτάτη" (ψαλμός ΜΣ/46 : 1). Ήταν αυτός που με το κραταιό του χέρι, μας διαφύλαξε από ορατούς και αόρατους κινδύνους και είναι Αυτός που θα μας διαφυλάξει και θα μας δώσει τη δύναμη να συνεχίσουμε την πορεία μας μέσα στην έρημο τούτης της ζωής μέχρι το τέλος. 

      9. Και εκείνοι που ζητούν την ψυχή μου, για να την εξολοθρεύσουν, θα μπουν στα κατώτατα μέρη τής γης 

       10. θα πέσουν με ρομφαία θα είναι μερίδα σε αλεπούδες. 

      Παντού και πάντοτε ο εχθρός καιροφυλακτεί με έναν και μόνο στόχο, να εξολοθρεύσει το παιδί του Θεού, αφού αποκόψει την κοινωνία του με το Θεό. Όμως όλοι αυτοί την ίδια κατάληξη θα έχουν, προορισμός τους είναι η καταστροφή. Όλοι αυτοί που είναι εναντίον μου, επειδή αγαπάω το Θεό, λέει ο Δαβίδ, θα πέσουν, θα πεθάνουν, θα εξαφανιστούν με βίαιο και σκληρό θάνατο, θα ατιμαστούν και τα σώματά τους δε θα ταφούν, αλλά θα γίνουν βορά των αλεπούδων και των θηρίων της γης. 

       11. Και ο βασιλιάς θα ευφρανθεί στον Θεό θα δοξαστεί κάθε ένας που ορκίζεται σ' αυτόν επειδή, το στόμα εκείνων που μιλούν ψέματα, θα κλειστεί. 

      Και ενώ οι εχθροί θα πέφτουν και θα ατιμάζονται, εγώ, λέει ο ψαλμωδός, θα χαίρομαι στο Θεό μου. Όποιος έχει την εμπιστοσύνη του στο Θεό, όποιος στηρίζεται στην αλήθεια Του, θα δοξαστεί, θα μεγαλυνθεί από τον Κύριο, θα συμμετάσχει στη μεγάλη χαρά του ουρανού και θα δει όλα εκείνα που ο Θεός έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που τον αγαπούν και που είναι πάνω από όσα εμείς ζητούμε ή νοούμε. (Εφεσίους Γ/3 : 20). Αντίθετα εκείνοι που στηρίζονται στο ψέμα και προσβάλουν το Όνομα το Άγιο Αυτού, εκείνοι που δεν εμπιστεύονται στον Κύριο, εκείνοι που η καρδιά τους δεν είναι ευθεία ενώπιον του Κυρίου, αυτών το στόμα θα κλειστεί εκείνη την ημέρα. (Ματθαίος ΚΒ/22 : 12). Η καταδίκη της θείας δικαιοσύνης θα πέσει βαριά πάνω τους. Τίποτα δεν μπορεί να τους σώσει, παρά μια ειλικρινής μετάνοια, μία ειλικρινής εκζήτηση του προσώπου του Θεού.---