Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ. "η εκκλησία που είχε μια ψευδο προφήτισσα".
βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2, εδ. 18-29.
18 Και προς τον άγγελον της εν Θυατείροις εκκλησίας γράψον. Ταύτα λέγει ο Υιός του Θεού, ο έχων τους οφθαλμούς αυτού ως φλόγα πυρός, και οι πόδες αυτού είναι όμοιοι με χαλκολίβανον
19 Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων.
20 Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι αφίνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, ήτις λέγει εαυτήν προφήτιν, να διδάσκη και να πλανά τους δούλους μου εις το να πορνεύωσι και να τρώγωσιν ειδωλόθυτα.
21 Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήση εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν.
22 Ιδού, εγώ βάλλω αυτήν εις κλίνην και τους μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν δεν μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτών,
23 και τα τέκνα αυτής θέλω αποκτείνει με θάνατον, και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας, και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας.
24 Λέγω δε προς εσάς και προς τους λοιπούς τους εν Θυατείροις, όσοι δεν έχουσι την διδαχήν ταύτην και οίτινες δεν εγνώρισαν τα βάθη του Σατανά, ως λέγουσι. Δεν θέλω βάλει εφ' υμάς άλλο βάρος
25 πλην εκείνο, το οποίον έχετε, κρατήσατε εωσού έλθω.
26 Και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίαν επί των εθνών,
27 και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως τα σκεύη του κεραμέως, καθώς και εγώ έλαβον παρά του Πατρός μου,
28 και θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν.
29 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας.
ΣΧΟΛΙΑ :
Η εκκλησία στα Θυάτειρα, η εκκλησία του συμβιβασμού με τον κόσμο. Η πόλη αρχικά ονομαζόταν Πελοπία αλλά μετονομάστηκε σε Θυάτειρα από τον Σέλευκο Α΄, τον Νικάτορα το 290 π.Χ, επειδή κατά τη διάρκεια νικηφόρας μάχης του στην περιοχή εναντίον του Λυσίμαχου γεννήθηκε η κόρη του. Προς τιμήν της κόρης του, που γεννήθηκε ταυτόχρονα με τη νικηφόρα μάχη, ονομάστηκε η πόλη Θυάτειρα, λέξη που σήμαινε θυγατέρα.. Πληθώρα Μακεδόνων στρατιωτικών αποίκων εγκαταστάθηκαν, για να φυλάσσουν τα Θυάτειρα. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια χάρη στη βαθιά μπλε βαφή που παρήγαγε από τη φυτική ουσία «λουλάκι». Στην επιστολή αυτή ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίζεται να έχει μάτια σαν τη φλόγα της φωτιάς και τα πόδια του μοιάζουν με χρυσάφι. Τα μάτια του φανερώνουν το διεισδυτικό Του βλέμμα και τα πόδια την απειλή της κρίσης.
Οι επιστολές στην Εκκλησία της Περγάμου και προς την Εκκλησία των Θυατείρων παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες, έχουν όμως και σαφείς αντιθέσεις.
…Στην Πέργαμο ο σατανάς προσπάθησε να μπει μέσα στην Εκκλησία και σε ένα μικρό τμήμα της το κατόρθωσε.
...Η Εκκλησία των Θυατείρων προσπάθησε να αντισταθεί και να πολεμήσει το Σατανά, μη χρησιμοποιώντας όμως τα σωστά μέσα.
Οι επιστολές στην Εκκλησία της Περγάμου και προς την Εκκλησία των Θυατείρων παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες, έχουν όμως και σαφείς αντιθέσεις.
…Στην Πέργαμο ο σατανάς προσπάθησε να μπει μέσα στην Εκκλησία και σε ένα μικρό τμήμα της το κατόρθωσε.
...Η Εκκλησία των Θυατείρων προσπάθησε να αντισταθεί και να πολεμήσει το Σατανά, μη χρησιμοποιώντας όμως τα σωστά μέσα.
…Στην Πέργαμο ο κόσμος προσπάθησε να επηρεάσει την Εκκλησία,
…Στα γειτονικά Θυάτειρα η Εκκλησία προσπάθησε να ασκήσει επίδραση πάνω στον κόσμο, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει τα σωστά όπλα, όπως αυτά αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού (επιστολή «προς Εφεσίους» (Σ/6: 11).
Δεν έχουμε αξιόπιστες πληροφορίες για το πότε κηρύχτηκε το Ευαγγέλιο στα Θυάτειρα. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 14) που είχε γραφεί πενήντα χρόνια πριν, έχουμε την εξής πληροφορία. «Και γυνή τις Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας εκ πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τον Θεόν, ήκουε, της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν διά να προσέχη εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου». Η Λυδία κατέχει το μεγάλο προνόμιο να είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Ευρώπη που αναφέρεται ότι πίστεψε στο Χριστό. Όταν η παρούσα επιστολή διαβάζεται από τον άμβωνα, η Εκκλησία των Θυατείρων είναι μια μεγάλη αριθμητικά εκκλησία, καθώς πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε προσχωρήσει στην εκκλησία. Ο Κύριος παρά τα μεγάλα παράπονα που έχει από την Εκκλησία ξεκινάει με ένα έπαινο: «Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων». (εδ. 19). Επαινεί λοιπόν την Εκκλησία για τα έργα της που ήταν καρπός πίστης, αγάπης, υπομονής και μάλιστα τονίζει ότι τα τελευταία έργα είναι περισσότερα από τα πρώτα. Τα έργα της Εκκλησίας αυξάνονταν αντί να μειώνονται. Τα έργα είναι αναγκαία στη ζωή του Χριστιανού, όχι για να λάβει τη σωτηρία, αυτό μόνον με την πίστη στο Χριστό μπορεί να το πετύχει ο άνθρωπος (Πράξεις Δ/4: 12 & Εφεσίους Β/2: 8), αλλά γιατί μέσα από τα έργα θα φανεί η γνησιότητα της χριστιανικής ζωής.
…Στα γειτονικά Θυάτειρα η Εκκλησία προσπάθησε να ασκήσει επίδραση πάνω στον κόσμο, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει τα σωστά όπλα, όπως αυτά αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού (επιστολή «προς Εφεσίους» (Σ/6: 11).
Δεν έχουμε αξιόπιστες πληροφορίες για το πότε κηρύχτηκε το Ευαγγέλιο στα Θυάτειρα. Στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων» (κεφ. ΙΣ/16, εδ. 14) που είχε γραφεί πενήντα χρόνια πριν, έχουμε την εξής πληροφορία. «Και γυνή τις Λυδία το όνομα, πωλήτρια πορφύρας εκ πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τον Θεόν, ήκουε, της οποίας ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν διά να προσέχη εις τα λαλούμενα υπό του Παύλου». Η Λυδία κατέχει το μεγάλο προνόμιο να είναι ο πρώτος άνθρωπος στην Ευρώπη που αναφέρεται ότι πίστεψε στο Χριστό. Όταν η παρούσα επιστολή διαβάζεται από τον άμβωνα, η Εκκλησία των Θυατείρων είναι μια μεγάλη αριθμητικά εκκλησία, καθώς πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε προσχωρήσει στην εκκλησία. Ο Κύριος παρά τα μεγάλα παράπονα που έχει από την Εκκλησία ξεκινάει με ένα έπαινο: «Εξεύρω τα έργα σου και την αγάπην και την διακονίαν και την πίστιν και την υπομονήν σου και τα έργα σου και τα έσχατα, ότι είναι πλειότερα των πρώτων». (εδ. 19). Επαινεί λοιπόν την Εκκλησία για τα έργα της που ήταν καρπός πίστης, αγάπης, υπομονής και μάλιστα τονίζει ότι τα τελευταία έργα είναι περισσότερα από τα πρώτα. Τα έργα της Εκκλησίας αυξάνονταν αντί να μειώνονται. Τα έργα είναι αναγκαία στη ζωή του Χριστιανού, όχι για να λάβει τη σωτηρία, αυτό μόνον με την πίστη στο Χριστό μπορεί να το πετύχει ο άνθρωπος (Πράξεις Δ/4: 12 & Εφεσίους Β/2: 8), αλλά γιατί μέσα από τα έργα θα φανεί η γνησιότητα της χριστιανικής ζωής.
Από δω και πέρα αρχίζουν τα παράπονα του Κυρίου έχοντας ως σημείο αναφοράς κάποια γυναίκα, δήθεν προφήτισσα, που ονομαζόταν Ιεζάβελ και με την επίδρασή της είχε καθιερώσει την ανηθικότητα και την ειδωλολατρία. Δίδασκε και πλανούσε τους πιστούς του Χριστού ότι το να πορνεύουν και να τρώνε ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέατα που προηγουμένως τα είχαν προσφέρει θυσία στο είδωλα, δεν ήταν κακό αυτό και δεν είχε επίδραση στη σχέση τους με το Θεό. Πολλοί ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι υπό το όνομα Ιεζάβελ αναφέρεται σε μία νοσηρή πνευματική κατάσταση, παρά σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πιθανότερο θεωρείται το πρώτο. Ενδέχεται να μην ήταν το όνομά της αυτό, αλλά ο Κύριος να την αποκάλεσε με αυτό το όνομα, για να δώσει μία εικόνα του χαρακτήρα και της δράσης της.
Με την ευκαιρία ας μεταφερθούμε οχτακόσια περίπου χρόνια πριν και ας θυμηθούμε μια άλλη γυναίκα που άκουγε στο όνομα Ιεζάβελ και ήταν γυναίκα του Βασιλιά του Ισραήλ, του Αχαάβ. Η γυναίκα αυτή πολλά κακά έκανε στο λαό του Θεού, καθώς εισήγαγε τη λατρεία του σατανικού Βάαλ και μάλιστα παράλληλα με τον αληθινό Θεό, προκειμένου να εξαπατήσει το λαό. Αποτέλεσμα του συγκερασμού αυτού ήταν να έχει εξαφανιστεί η λατρεία του αληθινού Θεού από το λαό Ισραήλ στις ημέρες του Προφήτη Ηλία.
Κάτι ανάλογο προσπάθησε να πετύχει και η Ιεζάβελ των Θυατείρων, ένα συγκερασμό της Εκκλησίας και του κοσμικού πνεύματος, με ολέθριες συνέπειες. Ο Κύριος επαινεί όλα εκείνα τα μέλη της Εκκλησίας που «δεν εγνώρισαν τα βάθη του σατανά». Στην Πέργαμο είχαμε «το θρόνο του σατανά», στην Εκκλησία των Θυατείρων έχουμε «τα βάθη του σατανά». Σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για την αίρεση των «Γνωστικών», που με τις διάφορες αποχρώσεις τους έφεραν μεγάλη ταραχή και σύγχυση στην εκκλησία των πρώτων χρόνων.
Αυτοί υποστήριζαν ότι ήταν οι αριστοκράτες του πνεύματος της εκκλησίας του Χριστού. Πίστευαν ότι είχαν την πλήρη γνώση και την πλήρη αποκάλυψη από το Θεό, σε αντίθεση με τους άλλους απλούς χριστιανούς που αρκούνται σε ό,τι τους είχε αποκαλύψει ο Θεός μέσω του Ευαγγελίου Του. Τους άρεσε να ξεχωρίζουν από τους άλλους απλούς ανθρώπους και να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι «του βάθους», που είχαν ιδιαίτερες αποκαλύψεις από το Θεό. Η διδαχή τους ήταν ότι ως ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι μπορούσαν να αμαρτάνουν και μάλιστα χωρίς όρους και όρια και η στάση τους αυτή να μην έχει επιπτώσεις στη σχέση τους με το Θεό.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους του ανώτερου πνεύματος η αμαρτία είχε χάσει τον αμαρτωλό χαρακτήρα της και καμία επίδραση δεν μπορούσε να έχει στην πνευματική ζωή τους και στην ψυχή τους. Αντίθετα με αυτούς ο πολύς κόσμος θα έπρεπε να αποφεύγει την αμαρτία, γιατί αυτή θα τον κυρίευε και θα τον απομάκρυνε από το Θεό. Αυτή η ακραία αίρεση παρέσυρε πολλούς χριστιανούς τα πρώτα εκείνα χρόνια και μέσω της προφήτισσας Ιεζάβελ εισχώρησε και στην Εκκλησία των Θυατείρων.
Βασική προσπάθεια μια μερίδας χριστιανών ήταν να ασκήσουν κάποια επίδραση πάνω στον κόσμο. Έβλεπαν ότι όσο η εκκλησία είναι αποκομμένη από τον κόσμο δε θα μπορούσε να ασκήσει καμία επίδραση πάνω στον κόσμο. Συνεπώς έπρεπε ο φράχτης που χώριζε τα δύο αυτά σώματα να καταλυθεί. Ο φράχτης ήταν η αμαρτία. Ο κόσμος βρισκόταν από τη μία μεριά του φράχτη. Η αμαρτία για τον κόσμο όχι μόνον δεν ήταν κάτι κακό, αλλά ήταν και κάτι πολύ ελκυστικό. Αντίθετα για την εκκλησία ήταν κάτι απαίσιο και απαγορευτικό. Για την καταδίκη της αμαρτίας μας είχε έρθει ο Χριστός και πέθανε πάνω στο σταυρό. Η εκκλησία ήταν εντελώς αντίθετη από την αμαρτία και προσπαθούσε να σταθεί μακριά απ’ αυτήν.
Έρχονται τώρα οι αριστοκράτες του πνεύματος της Εκκλησίας και ακολουθούν το εξής σκεπτικό. Γιατί να λαμβάνουμε τόσο σοβαρά την αμαρτία που, ενώ δεν έχει καμία επίδραση πάνω μας, γίνεται η αιτία να αποστερείται ο κόσμος την Εκκλησία. Εμείς αυτό το φράχτη, αφού τον γκρεμίσουμε, θα μπούμε μέσα στον κόσμο, θα επιδράσουμε πάνω του και θα τους φέρουμε μέσα στην εκκλησία. Η κίνηση αυτή είχε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να ενισχυθεί αριθμητικά και να παρουσιάζει μεγάλο αριθμό μελών, αφού όλη η αριστοκρατία και όλος ο καλός ο κόσμος των Θυατείρων έγιναν μέλη της Εκκλησίας.
Το αποτέλεσμα αυτού του συγκερασμού κόσμου και Εκκλησίας ο Κύριος το ονομάζει «πορνεία». Η Εκκλησία είναι το σύνολο των λυτρωμένων του Χριστού, είναι η νύμφη Του, που Του ανήκει αποκλειστικά και την οποία θα έρθει μια μέρα, για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα του ουρανού. Στα Θυάτειρα έγινε ένα πείραμα, ώστε η Εκκλησία να ανήκει κατά το ήμισυ στον κόσμο, για να μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κερδίσει τον κόσμο. Την κατάσταση στην οποία περιέπεσε η νύμφη του Χριστού ο Κύριος την ονομάζει «πνευματική πορνεία». Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς, το αποτέλεσμα υπήρξε ακραία αρνητικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία.
Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι Αγία. Θα πρέπει να μάχεται το κοσμικό πνεύμα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά πνευματικά όπλα. Από τη στιγμή που η εκκλησία θα αποφασίσει να κατεβάσει τον πήχη των πεποιθήσεών της και των απαιτήσεών της θα μπει σ’ ένα δρόμο ολισθηρό. Σε καμία περίπτωση με τέτοιους τρόπους και τέτοιες μεθόδους δεν μπορεί η Εκκλησία να ανεβάσει τον κόσμο στο επίπεδό της, αντίθετα θα κατεβάσει το επίπεδό της στο επίπεδο του κόσμου, κάτι που πλέον θα την χαρακτηρίζει πλέον ως «κατ’ όνομα» Εκκλησία. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να κρατήσουμε το φράχτη ψηλά. Τη μάχη του Χριστού ο Χριστιανός δεν μπορεί να τη δώσει δανειζόμενος όπλα από την οπλοθήκη του κόσμου. Μόνον αν πολεμήσουμε με τα όπλα του λόγου του Θεού, θα μπορούμε να έχουμε επίδραση πάνω στον κόσμο και νίκες πνευματικές για τη δόξα του Θεού.
Στην επιστολή αναφέρονται δύο υποσχέσεις του Κυρίου προς την Εκκλησία του: «Εις τον νικώντα, λέγει Κύριος, δώσει εις αυτόν εξουσία πάνω στα έθνη και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς με ράβδο σιδηρά, θα συντριβούν ως τα σκεύη του κεραμέα όπως Εγώ έλαβα από τον Πατέρα Μου. Και θα δώσω σ’ αυτόν τον αστέρα τον πρωινό».
Μέχρι τώρα οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί αφορούσαν το νικητή και κανέναν άλλο. Ο νικητής θα φάει από το δένδρο της ζωής, αυτός θα λάβει το στέφανο της ζωής και σ’ αυτόν θα δοθεί ψήφος λευκή κλπ. Όλα αυτά είναι σύμβολα μιας ευτυχισμένης ζωής στον ουρανό. Εδώ βλέπουμε ότι οι υποσχέσεις του Κυρίου ευρύνονται πάνω σε ένα σύνολο ανθρώπων στα οποία ο νικητής θα ασκήσει την επίδρασή του. Σ’ εκείνον που νικά σύμφωνα με την υπόσχεση ο Θεός θα δώσει εξουσία πάνω στα έθνη και θα τους ποιμάνει με ράβδο σιδηρά. Τούτη η υπόσχεση μας είναι γνωστή από τον 2ο ψαλμό. Εκεί ο Πατέρας Θεός απευθύνεται στον Υιό και του λέει: «ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω κληρονομιά σου τα έθνη, και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης, με σιδερένια ράβδο θα τους ποιμάνεις σαν σκεύος τού κεραμέα θα τους συντρίψεις». Πρώτα λοιπόν η υπόσχεση αυτή δόθηκε στο Χριστό. Σ’ Αυτόν ο Πατέρας υποσχέθηκε τα έθνη κληρονομιά Του και ιδιοκτησία Του τα πέρατα της γης. Όμως ο Κύριος που έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη θέλει να μοιραστεί τους θησαυρούς Του μαζί με τους δικούς Του. Εδώ κάτω στην αφιλόξενη τούτη γη μοιράστηκε μαζί μας τις θλίψεις μας, τους πόνους μας και τα δάκρυά μας, στον ουρανό όμως θα μοιραστεί τη δόξα Του και τη χαρά Του με κάθε πιστό που βγει νικητής από τον πνευματικό αγώνα τούτης της ζωής. Γι’ αυτό άλλωστε ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του» (Ρωμαίους Η/8: 17).
Στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο Κύριος υπόσχεται ότι «σε όποιον νικά» θα δώσει το μεγάλο προνόμιο να καθίσει μαζί Του στο θρόνο Του. Είναι μια από τις τελευταίες υποσχέσεις , που έδωσε ο Χριστός στην Εκκλησία Του μέσω του Ιωάννη στο ξερονήσι της Πάτμου. «Όχι Ιωάννη», του είπε, «να σου δώσω ένα θρόνο στα δεξιά Μου, όπως κάποτε η μητέρα σου με παρακάλεσε, (Ματθαίος Κ/20: 20-24), όχι σ’ ένα θρόνο στα δεξιά Μου, αλλά στον ίδιο το θρόνο το δικό Μου θα σε βάλω να καθίσεις». Η υπόσχεση μιλάει για την πλήρη συνταύτιση στον ουρανό του Χριστού με τον πιστό άνθρωπο. Όλες οι υποσχέσεις του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι κρυμμένες μέσα στο Χριστό. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρισκόμαστε δια της πίστεως σε μια στενή, ζωντανή σχέση με το Χριστό, αφού αυτό ακριβώς σημαίνει να είσαι χριστιανός.
Ποιο ακριβώς θα είναι το περιεχόμενο της εξουσίας που ο Θεός θα δώσει στο Χριστό και σε κάθε έναν που είναι του Χριστού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Για ένα πράγμα μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού, ότι ο πιστός άνθρωπος θα γνωρίσει στον ουρανό όσα «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
«και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα Μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίας επί των εθνών και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριβεί ως τα σκεύη του κεραμέως». Ο ίδιος ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία Του είχε υποσχεθεί εξουσία σε κάθε δικό Του παιδί. (Ματθαίος ΙΘ/19: 28, Ματθαίος ΚΕ/25: 20 η παραβολή των ταλάντων, Λουκάς ΙΘ/19: 19 η παραβολή των μνων).
16 Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας.
17 Και είπε προς αυτόν Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.
18 Και ήλθεν ο δεύτερος, λέγων Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας.
19 Είπε δε και προς τούτον Και συ γενού εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων. (Λουκάς ΙΘ/19: 16-19).
Τι ακριβώς περιλαμβάνει η υπόσχεση αυτή της εξουσίας και τι περιεχόμενο θα έχει δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12 & Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα. Ένα είναι βέβαιο για τον πιστό άνθρωπο, όταν θα βρεθεί κοντά στο Θεό, το ότι θα του αποκαλυφθούν πράγματα τα οποία : «τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
«θα ποιμάνης αυτούς νε ράβδω σιδηρά». Ο Θεός είναι Άγιος, οικτίρμων, πολυεύσπλαχνος κλπ, αλλά είναι και Θεός δίκαιος. Χάριν της δικαιοσύνης Του δεν θα συγχωρήσει τον αμαρτωλό που θα έχει φύγει από τη ζωή αμετανόητος. Σ’ αυτή τη ζωή ο Χριστός έχει εξουσία να συγχωρεί εξομολογούμενες αμαρτίες σε μια ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Σχετικά ο λόγος του Θεού αναφέρει: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν». (Μάρκος Β/2: 10). Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον «επί της γης» δηλ. όσο ζει ο άνθρωπος, στον ουρανό δε μπορεί να συγχωρεθεί κανένας, εκεί θα υπάρξει «ράβδος σιδηρά» χάριν της αντικειμενικότητας, χάριν της δικαιοσύνης του Θεού.
«Θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν». Ο πρωινός αστέρας είναι ένα ακόμα σύμβολο της βασιλικής εξουσίας που θα λάβουν οι νικητές, συμβολίζει τον άρχοντα το Βασιλιά, αυτόν που έχει εξουσία. Μια προφητεία για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού ανέφερε: «θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθεί σκήπτρον εκ του Ισραήλ» (βιβλίο Αριθμών ΚΔ/24: 17). Ο Κύριος υπόσχεται στο νικητή το αστέρι το πρωινό, που λέγεται και αυγερινός, είναι και το πιο όμορφο και το πιο μεγάλο.
Κλείνοντας τη μελέτη της επιστολής θα συνοψίζαμε ως εξής: Ο αιώνιος εχθρός της ψυχής, ο ανθρωποκτόνος σατανάς (Ιωάννης Η/8: 44), ύπουλα και πονηρά έκανε μια πρόταση στην εκκλησία των Θυατείρων, να προσπαθήσει να κατακτήσει τον κόσμο χαμηλώνοντας τα πνευματικά της μέτρα και κάνοντας εύκολο το Χριστιανισμό. Της πρότεινε να ανατρέψει το θρόνο του σατανά παίρνοντας όπλα από την οπλοθήκη του σατανά. Ένα σημαντικό μέρος της εκκλησίας παρασύρθηκε και δέχτηκε να μπει ο κόσμος στην εκκλησία, για να τον κατακτήσει. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εκκλησία την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε «πόρνη». Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι ότι για να «σταθεί» και να «νικήσει» η εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να βαδίσει σύμφωνα με το λόγο Του μακριά από κάθε συμβιβασμό με τη νοοτροπία και το πνεύμα του κόσμου τούτου. ---
Με την ευκαιρία ας μεταφερθούμε οχτακόσια περίπου χρόνια πριν και ας θυμηθούμε μια άλλη γυναίκα που άκουγε στο όνομα Ιεζάβελ και ήταν γυναίκα του Βασιλιά του Ισραήλ, του Αχαάβ. Η γυναίκα αυτή πολλά κακά έκανε στο λαό του Θεού, καθώς εισήγαγε τη λατρεία του σατανικού Βάαλ και μάλιστα παράλληλα με τον αληθινό Θεό, προκειμένου να εξαπατήσει το λαό. Αποτέλεσμα του συγκερασμού αυτού ήταν να έχει εξαφανιστεί η λατρεία του αληθινού Θεού από το λαό Ισραήλ στις ημέρες του Προφήτη Ηλία.
Κάτι ανάλογο προσπάθησε να πετύχει και η Ιεζάβελ των Θυατείρων, ένα συγκερασμό της Εκκλησίας και του κοσμικού πνεύματος, με ολέθριες συνέπειες. Ο Κύριος επαινεί όλα εκείνα τα μέλη της Εκκλησίας που «δεν εγνώρισαν τα βάθη του σατανά». Στην Πέργαμο είχαμε «το θρόνο του σατανά», στην Εκκλησία των Θυατείρων έχουμε «τα βάθη του σατανά». Σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για την αίρεση των «Γνωστικών», που με τις διάφορες αποχρώσεις τους έφεραν μεγάλη ταραχή και σύγχυση στην εκκλησία των πρώτων χρόνων.
Αυτοί υποστήριζαν ότι ήταν οι αριστοκράτες του πνεύματος της εκκλησίας του Χριστού. Πίστευαν ότι είχαν την πλήρη γνώση και την πλήρη αποκάλυψη από το Θεό, σε αντίθεση με τους άλλους απλούς χριστιανούς που αρκούνται σε ό,τι τους είχε αποκαλύψει ο Θεός μέσω του Ευαγγελίου Του. Τους άρεσε να ξεχωρίζουν από τους άλλους απλούς ανθρώπους και να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι «του βάθους», που είχαν ιδιαίτερες αποκαλύψεις από το Θεό. Η διδαχή τους ήταν ότι ως ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι μπορούσαν να αμαρτάνουν και μάλιστα χωρίς όρους και όρια και η στάση τους αυτή να μην έχει επιπτώσεις στη σχέση τους με το Θεό.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους του ανώτερου πνεύματος η αμαρτία είχε χάσει τον αμαρτωλό χαρακτήρα της και καμία επίδραση δεν μπορούσε να έχει στην πνευματική ζωή τους και στην ψυχή τους. Αντίθετα με αυτούς ο πολύς κόσμος θα έπρεπε να αποφεύγει την αμαρτία, γιατί αυτή θα τον κυρίευε και θα τον απομάκρυνε από το Θεό. Αυτή η ακραία αίρεση παρέσυρε πολλούς χριστιανούς τα πρώτα εκείνα χρόνια και μέσω της προφήτισσας Ιεζάβελ εισχώρησε και στην Εκκλησία των Θυατείρων.
Βασική προσπάθεια μια μερίδας χριστιανών ήταν να ασκήσουν κάποια επίδραση πάνω στον κόσμο. Έβλεπαν ότι όσο η εκκλησία είναι αποκομμένη από τον κόσμο δε θα μπορούσε να ασκήσει καμία επίδραση πάνω στον κόσμο. Συνεπώς έπρεπε ο φράχτης που χώριζε τα δύο αυτά σώματα να καταλυθεί. Ο φράχτης ήταν η αμαρτία. Ο κόσμος βρισκόταν από τη μία μεριά του φράχτη. Η αμαρτία για τον κόσμο όχι μόνον δεν ήταν κάτι κακό, αλλά ήταν και κάτι πολύ ελκυστικό. Αντίθετα για την εκκλησία ήταν κάτι απαίσιο και απαγορευτικό. Για την καταδίκη της αμαρτίας μας είχε έρθει ο Χριστός και πέθανε πάνω στο σταυρό. Η εκκλησία ήταν εντελώς αντίθετη από την αμαρτία και προσπαθούσε να σταθεί μακριά απ’ αυτήν.
Έρχονται τώρα οι αριστοκράτες του πνεύματος της Εκκλησίας και ακολουθούν το εξής σκεπτικό. Γιατί να λαμβάνουμε τόσο σοβαρά την αμαρτία που, ενώ δεν έχει καμία επίδραση πάνω μας, γίνεται η αιτία να αποστερείται ο κόσμος την Εκκλησία. Εμείς αυτό το φράχτη, αφού τον γκρεμίσουμε, θα μπούμε μέσα στον κόσμο, θα επιδράσουμε πάνω του και θα τους φέρουμε μέσα στην εκκλησία. Η κίνηση αυτή είχε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να ενισχυθεί αριθμητικά και να παρουσιάζει μεγάλο αριθμό μελών, αφού όλη η αριστοκρατία και όλος ο καλός ο κόσμος των Θυατείρων έγιναν μέλη της Εκκλησίας.
Το αποτέλεσμα αυτού του συγκερασμού κόσμου και Εκκλησίας ο Κύριος το ονομάζει «πορνεία». Η Εκκλησία είναι το σύνολο των λυτρωμένων του Χριστού, είναι η νύμφη Του, που Του ανήκει αποκλειστικά και την οποία θα έρθει μια μέρα, για να την παραλάβει και να την οδηγήσει στη δόξα του ουρανού. Στα Θυάτειρα έγινε ένα πείραμα, ώστε η Εκκλησία να ανήκει κατά το ήμισυ στον κόσμο, για να μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κερδίσει τον κόσμο. Την κατάσταση στην οποία περιέπεσε η νύμφη του Χριστού ο Κύριος την ονομάζει «πνευματική πορνεία». Το πείραμα απέτυχε παταγωδώς, το αποτέλεσμα υπήρξε ακραία αρνητικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία.
Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι Αγία. Θα πρέπει να μάχεται το κοσμικό πνεύμα χρησιμοποιώντας αποκλειστικά πνευματικά όπλα. Από τη στιγμή που η εκκλησία θα αποφασίσει να κατεβάσει τον πήχη των πεποιθήσεών της και των απαιτήσεών της θα μπει σ’ ένα δρόμο ολισθηρό. Σε καμία περίπτωση με τέτοιους τρόπους και τέτοιες μεθόδους δεν μπορεί η Εκκλησία να ανεβάσει τον κόσμο στο επίπεδό της, αντίθετα θα κατεβάσει το επίπεδό της στο επίπεδο του κόσμου, κάτι που πλέον θα την χαρακτηρίζει πλέον ως «κατ’ όνομα» Εκκλησία. Αντίθετα με όλα αυτά θα πρέπει να κρατήσουμε το φράχτη ψηλά. Τη μάχη του Χριστού ο Χριστιανός δεν μπορεί να τη δώσει δανειζόμενος όπλα από την οπλοθήκη του κόσμου. Μόνον αν πολεμήσουμε με τα όπλα του λόγου του Θεού, θα μπορούμε να έχουμε επίδραση πάνω στον κόσμο και νίκες πνευματικές για τη δόξα του Θεού.
Στην επιστολή αναφέρονται δύο υποσχέσεις του Κυρίου προς την Εκκλησία του: «Εις τον νικώντα, λέγει Κύριος, δώσει εις αυτόν εξουσία πάνω στα έθνη και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς με ράβδο σιδηρά, θα συντριβούν ως τα σκεύη του κεραμέα όπως Εγώ έλαβα από τον Πατέρα Μου. Και θα δώσω σ’ αυτόν τον αστέρα τον πρωινό».
Μέχρι τώρα οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί αφορούσαν το νικητή και κανέναν άλλο. Ο νικητής θα φάει από το δένδρο της ζωής, αυτός θα λάβει το στέφανο της ζωής και σ’ αυτόν θα δοθεί ψήφος λευκή κλπ. Όλα αυτά είναι σύμβολα μιας ευτυχισμένης ζωής στον ουρανό. Εδώ βλέπουμε ότι οι υποσχέσεις του Κυρίου ευρύνονται πάνω σε ένα σύνολο ανθρώπων στα οποία ο νικητής θα ασκήσει την επίδρασή του. Σ’ εκείνον που νικά σύμφωνα με την υπόσχεση ο Θεός θα δώσει εξουσία πάνω στα έθνη και θα τους ποιμάνει με ράβδο σιδηρά. Τούτη η υπόσχεση μας είναι γνωστή από τον 2ο ψαλμό. Εκεί ο Πατέρας Θεός απευθύνεται στον Υιό και του λέει: «ζήτησε από μένα, και θα σου δώσω κληρονομιά σου τα έθνη, και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της γης, με σιδερένια ράβδο θα τους ποιμάνεις σαν σκεύος τού κεραμέα θα τους συντρίψεις». Πρώτα λοιπόν η υπόσχεση αυτή δόθηκε στο Χριστό. Σ’ Αυτόν ο Πατέρας υποσχέθηκε τα έθνη κληρονομιά Του και ιδιοκτησία Του τα πέρατα της γης. Όμως ο Κύριος που έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη θέλει να μοιραστεί τους θησαυρούς Του μαζί με τους δικούς Του. Εδώ κάτω στην αφιλόξενη τούτη γη μοιράστηκε μαζί μας τις θλίψεις μας, τους πόνους μας και τα δάκρυά μας, στον ουρανό όμως θα μοιραστεί τη δόξα Του και τη χαρά Του με κάθε πιστό που βγει νικητής από τον πνευματικό αγώνα τούτης της ζωής. Γι’ αυτό άλλωστε ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του» (Ρωμαίους Η/8: 17).
Στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο Κύριος υπόσχεται ότι «σε όποιον νικά» θα δώσει το μεγάλο προνόμιο να καθίσει μαζί Του στο θρόνο Του. Είναι μια από τις τελευταίες υποσχέσεις , που έδωσε ο Χριστός στην Εκκλησία Του μέσω του Ιωάννη στο ξερονήσι της Πάτμου. «Όχι Ιωάννη», του είπε, «να σου δώσω ένα θρόνο στα δεξιά Μου, όπως κάποτε η μητέρα σου με παρακάλεσε, (Ματθαίος Κ/20: 20-24), όχι σ’ ένα θρόνο στα δεξιά Μου, αλλά στον ίδιο το θρόνο το δικό Μου θα σε βάλω να καθίσεις». Η υπόσχεση μιλάει για την πλήρη συνταύτιση στον ουρανό του Χριστού με τον πιστό άνθρωπο. Όλες οι υποσχέσεις του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι κρυμμένες μέσα στο Χριστό. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρισκόμαστε δια της πίστεως σε μια στενή, ζωντανή σχέση με το Χριστό, αφού αυτό ακριβώς σημαίνει να είσαι χριστιανός.
Ποιο ακριβώς θα είναι το περιεχόμενο της εξουσίας που ο Θεός θα δώσει στο Χριστό και σε κάθε έναν που είναι του Χριστού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Για ένα πράγμα μας διαβεβαιώνει ο λόγος του Θεού, ότι ο πιστός άνθρωπος θα γνωρίσει στον ουρανό όσα «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν» (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
«και όστις νικά και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα Μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίας επί των εθνών και θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριβεί ως τα σκεύη του κεραμέως». Ο ίδιος ο Κύριος κατά την επίγεια διακονία Του είχε υποσχεθεί εξουσία σε κάθε δικό Του παιδί. (Ματθαίος ΙΘ/19: 28, Ματθαίος ΚΕ/25: 20 η παραβολή των ταλάντων, Λουκάς ΙΘ/19: 19 η παραβολή των μνων).
16 Και ήλθεν ο πρώτος, λέγων Κύριε, η μνα σου εκέρδησε δέκα μνας.
17 Και είπε προς αυτόν Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.
18 Και ήλθεν ο δεύτερος, λέγων Κύριε, η μνα σου έκαμε πέντε μνας.
19 Είπε δε και προς τούτον Και συ γενού εξουσιαστής επάνω πέντε πόλεων. (Λουκάς ΙΘ/19: 16-19).
Τι ακριβώς περιλαμβάνει η υπόσχεση αυτή της εξουσίας και τι περιεχόμενο θα έχει δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς «εν κατόπτρω» (Α΄ Κορινθίους ΙΓ/13: 12 & Β΄ Κορινθίους Γ/3: 18) βλέπουμε τα πράγματα. Ένα είναι βέβαιο για τον πιστό άνθρωπο, όταν θα βρεθεί κοντά στο Θεό, το ότι θα του αποκαλυφθούν πράγματα τα οποία : «τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν». (Α΄ Κορινθίους Β/2: 9).
«θα ποιμάνης αυτούς νε ράβδω σιδηρά». Ο Θεός είναι Άγιος, οικτίρμων, πολυεύσπλαχνος κλπ, αλλά είναι και Θεός δίκαιος. Χάριν της δικαιοσύνης Του δεν θα συγχωρήσει τον αμαρτωλό που θα έχει φύγει από τη ζωή αμετανόητος. Σ’ αυτή τη ζωή ο Χριστός έχει εξουσία να συγχωρεί εξομολογούμενες αμαρτίες σε μια ψυχή που ειλικρινά θα μετανοήσει. Σχετικά ο λόγος του Θεού αναφέρει: «αλλά διά να γνωρίσητε ότι έξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης να συγχωρή αμαρτίας λέγει προς τον παραλυτικόν». (Μάρκος Β/2: 10). Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον «επί της γης» δηλ. όσο ζει ο άνθρωπος, στον ουρανό δε μπορεί να συγχωρεθεί κανένας, εκεί θα υπάρξει «ράβδος σιδηρά» χάριν της αντικειμενικότητας, χάριν της δικαιοσύνης του Θεού.
«Θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωϊνόν». Ο πρωινός αστέρας είναι ένα ακόμα σύμβολο της βασιλικής εξουσίας που θα λάβουν οι νικητές, συμβολίζει τον άρχοντα το Βασιλιά, αυτόν που έχει εξουσία. Μια προφητεία για τον ερχομό του Μεσσία Χριστού ανέφερε: «θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθεί σκήπτρον εκ του Ισραήλ» (βιβλίο Αριθμών ΚΔ/24: 17). Ο Κύριος υπόσχεται στο νικητή το αστέρι το πρωινό, που λέγεται και αυγερινός, είναι και το πιο όμορφο και το πιο μεγάλο.
Κλείνοντας τη μελέτη της επιστολής θα συνοψίζαμε ως εξής: Ο αιώνιος εχθρός της ψυχής, ο ανθρωποκτόνος σατανάς (Ιωάννης Η/8: 44), ύπουλα και πονηρά έκανε μια πρόταση στην εκκλησία των Θυατείρων, να προσπαθήσει να κατακτήσει τον κόσμο χαμηλώνοντας τα πνευματικά της μέτρα και κάνοντας εύκολο το Χριστιανισμό. Της πρότεινε να ανατρέψει το θρόνο του σατανά παίρνοντας όπλα από την οπλοθήκη του σατανά. Ένα σημαντικό μέρος της εκκλησίας παρασύρθηκε και δέχτηκε να μπει ο κόσμος στην εκκλησία, για να τον κατακτήσει. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Αντί να κερδίσει η Εκκλησία τον κόσμο, κέρδισε ο κόσμος την εκκλησία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εκκλησία την οποία ο Κύριος χαρακτήρισε «πόρνη». Το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά είναι ότι για να «σταθεί» και να «νικήσει» η εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να βαδίσει σύμφωνα με το λόγο Του μακριά από κάθε συμβιβασμό με τη νοοτροπία και το πνεύμα του κόσμου τούτου. ---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου