1. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ. "Η εκκλησία που είχε ξεχάσει την πρώτη της αγάπη".

βιβλίο "Αποκάλυψης", κεφ. Β/2, εδ. 1 – 7.

1 Προς τον άγγελον της εκκλησίας της Εφέσου γράψον. Ταύτα λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών 

2 Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς 

3 και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. 

4 Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας 

5 Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα ει δε μη, έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης 

 6 Έχεις όμως τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ. 

7 Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγη εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού.

         ΣΧΟΛΙΑ:

        ΕΦΕΣΟΣ σημαίνει έφεση (αγάπη) για τον Ιησού Χριστό. Οι πιστοί της περιόδου αυτής, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη ονομασία ή τίτλους, απλά ονομάζονταν «μαθητές», ή «άγιοι», ή «παιδιά του Θεού». Η εκκλησία στην Έφεσο υπήρξε η μητέρα όλων των εκκλησιών της Μικράς Ασίας. Εκεί πριν από σαράντα χρόνια ο Απ. Παύλος, μαζί με τον Τιμόθεο, είχαν κάνει σπουδαίο έργο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Αργότερα ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Έφεσο ο Ιωάννης, ο μαθητής του Κυρίου. Εν τω μεταξύ η εκκλησία της Εφέσου είχε μεγαλώσει πολύ αριθμητικά και είχε γίνει το κέντρο του Χριστιανικού πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη θέση αυτή ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στη ζωή  των ανθρώπων και ήταν μια από τις πιο γνωστές και φημισμένες εκκλησίες στην ευρύτερη περιοχή. 

      Στην εκκλησία αυτή ο Κύριος αυτοσυστήνεται ως αυτός που κρατάει τα επτά αστέρια στο δεξί του χέρι και περπατάει ανάμεσα στους επτά χρυσούς λυχνοστάτες. «Γνωρίζω» λέει ο Κύριος. Ας μην αυταπατώμεθα ο Κύριος γνωρίζει τα έργα μας, γνωρίζει τη ζωή μας, γνωρίζει τα πάντα. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Δ/4, εδ. 13) αναφέρει: «δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον». Ο Δαβίδ στον ψαλμό ΜΔ/44, εδ. 21, αναφέρει: «Αυτός εξεύρει τα κρύφια της καρδίας». Είναι «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23). 

      Για τη συγκεκριμένη εκκλησία της Εφέσου τι ακριβώς γνωρίζει ο Κύριος; 

    1/ «γνωρίζω τα έργα σου». Ο Κύριος αποκαλύπτει ότι η εκκλησία αυτή «εργαζόταν». Ποιο είναι το έργο που πρέπει να κάνει μια εκκλησία; Ασφαλώς πρέπει να σπείρει το «σπόρο» του Κυρίου που είναι ο λόγος του Θεού, ώστε και άλλες ψυχές που ζουν μέσα στο σκοτάδι να γνωρίσουν την αλήθεια του Χριστού, να απελευθερωθούν και να σωθούν αιωνίως (Ιωάννης Η/8: 32). Η εκκλησία είναι το «πανδοχείο του Θεού». Ο καλός Σαμαρείτης οδήγησε τον πληγωμένο στο πανδοχείο, για να "επιμεληθούν αυτού" (Λουκάς Ι/10: 33). Μόνον εκεί μπορούν να θεραπευτούν τα χρόνια τραύματα, τα μελανιάσματα, τα "σεσηπότα έλκη" (Ησαΐας Α/1: 6), που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Η ψυχή που μόλις γύρισε από τα γουρούνια (άσωτος υιός) έχει ανάγκη από την εκκλησία. Εκεί θα εμπεδώσει τη διδασκαλία του Χριστού, εκεί θα γνωρίσει για την «δωρεάν κατά χάριν σωτηρία» (Εφεσίους Β/2: 8), που μόνον ο Ιησούς Χριστός προσφέρει δια της πίστεως. 

      2/ «γνωρίζω τον κόπο σου». Πολλοί χριστιανοί θέλουν να εργαστούν για τον Κύριο, χωρίς όμως να κοπιάσουν. Θα ήθελαν να προσφέρουν, χωρίς να θυσιάσουν, όμως οι χριστιανοί της Εφέσου δεν ήταν τέτοιοι. Γνώριζαν καλά ότι χωρίς θυσίες δεν μπορείς να υπηρετήσεις το Ευαγγέλιο του Χριστού. Τα έργα τους διακρίνονταν για θυσίες, κόπο, τον οποίο τους αναγνωρίζει ο Κύριος. 

      3/ «Γνωρίζω την υπομονή σου». O συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους» (κεφ. Ι/10, εδ. 36-39) αναφέρει: 

36 Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν. 

37 Διότι έτι ολίγον καιρόν, και θέλει ελθεί ο ερχόμενος και δεν θέλει βραδύνει. 

38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν. 

39 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ' εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής. 

     Η εκκλησία της Εφέσου όχι μόνον εργαζόταν για τον Κύριο, όχι μόνον κοπίαζε στο Έργο του  Θεού, αλλά είχε και υπομονή και έτσι δεν έχανε εύκολα, το θάρρος της, δεν απογοητευόταν γρήγορα. «Ξέρω την υπομονή σου», λέει ο Κύριος. Αλήθεια πόσο σπουδαίος είναι τούτος ο έπαινος και πόσο έρχεται να ελέγξει τον καθένα μας; Στο Ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. ΚΑ/21, εδ.19) αναφέρεται: «δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας». Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Ρωμαίους» (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 4) αναφέρει: «διότι όσα προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών». Πολλοί που προσπάθησαν να εργαστούν για τον Κύριο παρά τους κόπους και τις θυσίες που επέδειξαν, δεν είχαν την υπομονή που έπρεπε και γρήγορα αποθαρρύνθηκαν. Οι πιστοί άνθρωποι της Εκκλησίας της Εφέσου δεν ήταν έτσι. Εργάζονται έχοντας υπομονή μέσα στην καρδιά τους, κάτι το οποίο διαβλέπει ο Κύριος και τους επαινεί γι’ αυτό. 

     4/ «Εξεύρω ότι δεν δύνασαι να υποφέρεις τους κακούς και δοκίμασες τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι και εύρες αυτούς ψευδείς». H Εκκλησία της Εφέσου ήξερε να κάνει διάκριση. Τα μέλη της ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, τη σάρκα από το πνεύμα, το φως από το σκοτάδι. Πάντοτε αυτό ήταν αναγκαίο αλλά και στις ημέρες μας ακόμα πιο πολύ καθώς ο εχθρός έχει εξαπολύσει την τελευταία μεγάλη επίθεσή του κατά της Εκκλησίας. Έτσι ο Κύριος έρχεται να αποκαταστήσει τα πάντα. Όταν μια εκκλησία δεν υποκύπτει σε διωγμούς και άλλες διώξεις, ο εχθρός χρησιμοποιεί διάφορες πονηριές, για να την απομακρύνει από το Θεό. Η πλέον προσφιλής του μέθοδος είναι να πολεμήσει την εκκλησία «εκ των έσω». Για να πετύχει το σκοπό του σπέρνει έριδες, φουσκώνει εγωισμούς, και στέλνει και «κακούς ποιμένες». Πρόκειται για αυτούς που «λένε ότι είναι απόστολοι και δεν είναι». 

      Η Εκκλησία της Εφέσου ήταν πολύ προσεχτική και δεν άφησε τον εαυτόν της να πιαστεί σε τέτοιου είδους παγίδες. Ήταν μια Εκκλησία που δεν έκανε «εκπτώσεις». Δεν μπορούσε να μπει μέσα σ’ αυτήν ο οποιοσδήποτε, για να ασχολείται με πολλά και να κριτικάρει τα πάντα. (Ε! ας βάλουμε κι αυτόν μέσα, άλλωστε πέντε άνθρωποι είμαστε….. σκέψεις και νοοτροπίες που πολλές φορές επικράτησαν και οδήγησαν σε αδιέξοδα). Στην εκκλησία της Εφέσου ο πήχης ήταν ψηλά, δε μετρούσαν οι αριθμοί αλλά η ποιότητα και ο πνευματικός πόθος των πιστών. Ο άμβωνας της εκκλησίας κι αυτός ήταν σοβαρός. Δε γνώριζε τη γλώσσα της κολακείας, δεν είχε καμία διάθεση να «χαϊδέψει αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενον, να φανεί αρεστός, να αποσπάσει χειροκροτήματα. Γνώριζε μία και μόνον γλώσσα, τη γλώσσα της αλήθειας, ορθοτομούσε το λόγο της αληθείας και δε συμβιβαζόταν, δεν μπορούσε να υποφέρει τους κακούς, τους αντιρρησίες, ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με όλους αυτούς που έλεγαν και δεν ενεργούσαν σύμφωνα με όσα έλεγαν. Ο Κύριος την Εκκλησία της Εφέσου την επαινεί και γι’ αυτό. Δεν περνούσαν από αυστηρό πνευματικό έλεγχο μόνο τα μέλη της εκκλησίας, αλλά ήταν και πολύ προσεκτική η εκκλησία σε ποιους θα αναθέσει τον άμβωνα. Χρειάζεται αυστηρός έλεγχος, αν θέλει η εκκλησία να διατηρήσει την «υγιαίνουσα διδασκαλία» (Τίτος Β/2: 1).  

     «μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία και εγώ μισώ». Τι ακριβώς πρέσβευαν οι Νικολαϊτες δεν μπορεί να το πει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα. Γενικά ήταν μια αίρεση η οποία αποδεχόταν την ακολασία σαν θεμιτό τρόπο ζωής. Η πλειονότητα των μελετητών συμφωνεί ότι την ταυτότητα  αυτής της αίρεσης θα πρέπει να την πάρουμε από την τρίτη επιστολή που απευθύνεται στην εκκλησία της Περγάμου. Εκεί αναφέρεται ότι οι Νικολαϊτες συνδέονται στενά με τη διδασκαλία του Βαλαάμ. Άλλωστε το όνομα «Νικόλαος» είναι η μετάφραση της Εβραϊκής λέξης Βαλαάμ. 

     Ποια ήταν η διδασκαλία του Βαλαάμ; «Εδίδασκε το (βασιλιά) Βαλάκ να βάλει σκάνδαλον ενώπιον των υιών του Ισραήλ, ώστε να φάγωσιν ειδωλόθυτα και να πορνεύσωσιν». (βιβλίο Αριθμών). 

   {Ανάλυση αυτής της ιστορίας με τίτλο: "ΒΑΛΑΑΜ" έχει δημοσιευθεί στο blog:                              giorgoskomninos.blogspot.com  στις 15-11-18}.

 

    Τούτοι οι ψευδείς διδάσκαλοι ήταν προφανώς άνθρωποι που υποστήριζαν ότι είχαν γνωρίσει το Χριστό και είχαν λάβει απ’ Αυτόν εξουσία να κηρύττουν το λόγο Του. Στην ουσία προσπαθούσαν να συμβιβάσουν πολλές από τις ανήθικες συνήθειες της λατρείας της θεάς Αρτέμιδος με τη χριστιανική πίστη. Οι αληθινοί ποιμένες των εκκλησιών του Χριστού στο σύνολό τους είχαν πάρει θέση εναντίον αυτής της αιρετικής διδαχής. 

    Πολλοί κατά καιρούς έφεραν διάφορες ελευθεριάζουσες αντιλήψεις μέσα στους κόλπους της εκκλησίας στο όνομα της εξέλιξης, της ελευθερίας, της σύγκλισης κλπ. Στην εκκλησία της Εφέσου δεν περνούσε τίποτα από όλα αυτά, γιατί ήταν αυστηρή, ήταν σοβαρή και αγρυπνούσε ο άμβωνας. Έτσι τα έργα των Νικολαϊτων δε βρήκαν στην εκκλησία αυτή καμία ανταπόκριση. Κάποιοι θα πουν: «μα είστε σκληροί, είστε φανατικοί, είστε μονοκόμματοι, δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω μας, έχουν αλλάξει οι εποχές κλπ». Δεν επιτρέπεται κανένας συμβιβασμός, καμία συνθήκη με ο,τιδήποτε είναι έξω από το λόγο του Θεού, γιατί αυτό είναι ανθρώπινο, είναι επικίνδυνο και μας βάζει σε αχαρτογράφητα νερά. 

    Ο Κύριος παρατηρώντας τη ζωή της Εκκλησίας αισθάνεται την ανάγκη να επαναλάβει τα λόγια Του. 

     5/ Υπέφερες. Ο Κύριος αναγνωρίζει στην Εκκλησία της Εφέσου όλα εκείνα τα οποία υπέφερε, για να διαφυλάξει την ορθότητα του λόγου του και να σταθεί σύμφωνα με το θέλημά Του. 

     6/ Αναγνωρίζει την υπομονή την οποία επέδειξε σε όλες στις δύσκολες και αντίξοες περιστάσεις          7/ "δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες". Για χάρη του ονόματος του Χριστού είχε υπομείνει δοκιμασίες, δεινά, χωρίς να αποκάμει, χωρίς να υποστείλει τη σημαία, χωρίς να υποχωρήσει. 

    Επτά μεγάλους και θερμούς επαίνους στέλνει ο Κύριος στην Εκκλησία της Εφέσου. Εμείς, αν χρειαζόταν να την αξιολογήσουμε, θα λέγαμε ότι ήταν η καλύτερη εκκλησία που υπήρχε και δε θα μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη. Θα την χαρακτηρίζαμε "πνευματικό γίγαντα", κολοσσό συνέπειας, συνέχειας, πιστότητας, κλπ. 

     Ο λόγος του Θεού μας λέει κάτι που πάντοτε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας στις κρίσεις μας, αλλά και στις επικρίσεις μας: «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Υπήρχαν σε μια εκκλησία δέκα αγνές, πιστές παρθένες. Τις βλέπουμε να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της εκκλησίας, να περιμένουν με αγωνία το νυμφίο και δικαιολογημένα τις θαυμάζουμε γιατί φαίνεται να είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Όμως ο Κύριος έρχεται να διευκρινίσει ότι πέντε από αυτές ήταν «μωρές» (Ματθαίος ΚΕ/25: 2).

     «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

    Καθώς παρατηρεί ο Κύριος όλες τις λεπτομέρειες της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας της Εφέσου, διατυπώνει επτά επαίνους και στη συνέχεια εκφράζει και ένα μικρό παράπονο προς τους πιστούς της εκκλησίας αυτής: «την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». 

     Το ρήμα "αφήκας" καθώς διατυπώνεται σε αόριστο χρόνο φανερώνει ότι η "πρώτη αγάπη" είχε  στην πορεία της Εκκλησίας κάπου εγκαταλειφθεί. Με τη φράση "πρώτη αγάπη" δεν εννοείται μόνον χρονικά, αλλά και σαν πρώτο και κύριο μέλημα κάθε πιστού. Με τον τρόπο αυτό είχαν παραβεί την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Θεού, όπως αυτή διατυπώνεται στο Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (κεφ. ΚΒ/22: 36-38): 

36 Διδάσκαλε, ποία εντολή είναι μεγάλη εν τω νόμω; 

37 Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.

38 Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή 

       Μέσα  σε  όλα  εκείνα  τα λαμπρά  επιτεύγματα  των έργων, του κόπου, της υπομονής κλπ έλειπε η γνήσια,  η  αληθινή  αγάπη  για  το  Χριστό.  Φανταστείτε  από ένα ωραίο πολύτιμο όστρακο να λείπει το μαργαριτάρι. Ωραίο  το  όστρακο,  το βλέπουμε  και το  θαυμάζουμε, όμως το μαργαριτάρι είναι εκείνο που του δίνει την αξία. Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει το χρώμα στη ζωή της εκκλησίας, η αγάπη  προς το  Χριστό  και   η αγάπη  του ενός  προς τον άλλον.  Αν υπάρχει η αγάπη και λείπει κάτι άλλο από  την Εκκλησία, αυτό  θα  προστεθεί, αν όμως λείπει η αγάπη, τότε  όλος  ο  πλούτος  της  εκκλησίας  γίνεται πτωχεία. Μικρό αλλά κύριο και καθοριστικό το παράπονο του Χριστού, ικανό όμως να φέρει “τα πάνω κάτω”. 

       Τι  μπορεί  να  επισκίασε  την  "πρώτη αγάπη";  Αιτία  όλων των δεινών είναι  η υπερηφάνεια και ο πνευματικός εγωϊσμός.  Η αληθινή αγάπη δεν παίρνει αλλά δίνει ή καλύτερα δίνεται ολοκληρωτικά. Ο εγωισμός έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο εγωιστής άνθρωπος παίρνει, δε δίνει και όλο το ενδιαφέρον του στρέφεται γύρω από το «εγώ», του τον εαυτόν του και βάζει σε δεύτερη θέση το Θεό. Άλλες φορές την πρώτη θέση στην πνευματική μας ζωή παίρνει και η  διακονία, ο χαρισματικός  άμβωνας,  η πλούσια  δραστηριότητα.  Όλα  αυτά είναι αναγκαία,  αλλά  θα  πρέπει να βρίσκονται  σε  μία  δευτερεύουσα  θέση  μέσα  στην Εκκλησία. Τα ελατήρια της καρδιάς θα πρέπει να είναι  σταθερά  και  αμετακίνητα  προς  την "πρώτη αγάπη",  προς  το  Πρόσωπο και το Έργο του Ιησού Χριστού. Θα  πρέπει  κάθε  τι  που  θα  κάνουμε  να  είναι  από  αγάπη για Εκείνον και όχι απλώς γιατί επιβάλλεται από τη διακονία μας. 

      Για φανταστείτε να έλεγε  ο Κύριος μόνον έναν έπαινο στην εκκλησία. «Σε επαινώ γιατί μέσα στα πενήντα χρόνια της ιστορίας σου Με αγαπάς όπως Με αγαπούσες στην αρχή». Τότε δε θα χρειαζόταν να πει για τα άλλα, ούτε για τον κόπο, ούτε για τα έργα, ούτε για τους Νικολαϊτες, ούτε.. ούτε.. Όλα θα τα  είχε σκεπάσει η αγάπη, η οποία βεβαίως δεν είχε παύσει στη ζωή της Εκκλησίας, όμως είχε συρρικνωθεί, είχε περιοριστεί. 

       

    Η αγάπη είναι η πρώτη εκδήλωση του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Στην Επιστολή "προς Γαλάτας" (κεφ. Ε/5, εδ. 22-26), αναφέρεται:

22 Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, 

23 πραότης, εγκράτεια κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος. 

24 Όσοι δε είναι του Χριστού εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας. 

25 Εάν ζώμεν κατά το Πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το Πνεύμα. 

26 Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες. 

       Θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχτούμε τον έλεγχο της αγάπης του Χριστού. Ο καθένας ας εξετάσει με αυστηρότητα τον εαυτόν του: «Εγώ την αγάπη μου την πρώτη για το Χριστό την έχω;». Στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. ΙΓ/13, εδ 1) αναφέρεται: Ο Κύριος «αγαπήσας τους ιδικούς του τους εν τω κόσμω, μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς». Η αγάπη του Χριστού για τους δικούς Του είναι και θα είναι για πάντα αμείωτη, γι’ αυτό και το παράπονό Του είναι πολύ μεγάλο, όταν βλέπει μέσα στην καρδιά μας η αγάπη μας για Εκείνον να υποχωρεί. «την πρώτη αγάπη για μένα την άφησες». 

    Ο Θεός παρατείνοντας το Έλεός Του και τη Χάρη Του παραγγέλλει προς την Εκκλησία: «Μετανόησον». Καλεί την Εκκλησία σε μετάνοια, σε επανόρθωση. Δεν μπορεί να «σηκωθεί» ο άνθρωπος, να επανασυνδεθεί με το Θεό, αν δεν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια για το αμαρτωλό παρελθόν του. Ας μην ξεχνάμε τη μετάνοια στη σχέση μας με το Θεό και ας προσέξουμε να μην τη χρησιμοποιούμε μόνο για αμαρτήματα που ανθρωπίνως τα θεωρούμε πολύ σοβαρά. «Μετανόησε» λέει το Πνεύμα του Θεού. Όταν δε λάμπεις για Μένα, λέει ο Κύριος, είναι καλύτερα να μη λάμπεις καθόλου. Γιατί τότε είσαι ελλιπής και δίνεις κακή μαρτυρία. Γι’ αυτό «έρχομαι προς σε ταχέως και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής». Ο μόνος ασφαλής δρόμος είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος «στα πρώτα έργα», εκεί όπου ξεκίνησε, στην άγια, την αγνή, την πρώτη ζωή των Αποστολικών χρόνων, να θυμηθεί την πρώτη αγάπη του για το Χριστό. 

      «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού». Όσο και αν ελέγξει, όσο και αυστηρός να είναι ο Κύριος, ποτέ δε θα ξεχάσει στο τέλος να δώσει μια καινούργια υπόσχεση να βάλει μέσα το μήνυμα μιας καινούργιας ελπίδας. «Σ’ αυτόν που θα νικήσει θα δώσω να φάγει από το ξύλο της ζωής που είναι στο μέσον του παραδείσου». Μα αυτά έγιναν κάποτε στο παρελθόν και αποτελούν την πιο θλιβερή σελίδα της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος ήταν μέσα στον παράδεισο του Θεού βασιλιάς, απόλυτος κυρίαρχος και εκεί αστόχησε, παράκουσε, δεν εμπιστεύθηκε το Θεό. Μετά από αυτή τη συμπεριφορά του ανθρώπου φαίνεται όλα να τελείωσαν. Άραγε τι ωφελεί να τα θυμόμαστε όλα αυτά και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια; Ο λόγος του Θεού μας επιβεβαιώνει όλα αυτά: «Και εξεδίωξε τον Αδάμ και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής». (Γένεση Γ/3: 24). Είναι σωστό να κοιτάζουμε πίσω και να μιλάμε για το παρελθόν και τις παλιές δόξες; Κι όμως τούτα τα λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο (Αποκάλυψη Β/2: 7) δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο παράδεισος του Θεού δε χάθηκε και ότι ο Θεός αγωνίζεται (Β΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 14) για να επαναφέρει τον άνθρωπο στην αρχική του μορφή, για να τον ξαναβάλει μέσα στον παράδεισο και να τον αποκαταστήσει στην αρχική του δόξα. Στην προσπάθειά Του αυτή ο Κύριος «έστειλε τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή, για να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). Εκείνο που ζητάει ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι τίποτα άλλο από μια στενή, αδιάλειπτη, αδιάκοπη επαφή – αγάπη - με το πρόσωπο του Χριστού. 

       «Εις τον νικώντα θέλω δώσει εις αυτόν να φάγει εκ του ξύλου της ζωής». Όλες οι υποσχέσεις του Θεού είναι φυλαγμένες για εκείνον που θα σταθεί και θα νικήσει. Αυτή είναι μια σπουδαία διευκρίνιση. Ο ουρανός και κατ’ επέκτασιν η αιώνια ζωή δεν είναι για όλους τους ανθρώπους, είναι μόνον για τους νικητές. Άραγε ποιοι είναι οι νικητές και για ποια ακριβώς νίκη πρόκειται. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 4). Ξεκάθαρα μας λέει ο λόγος του Θεού ότι η νίκη μας εξαρτάται από την πίστη μας. Η νίκη μας και η απόκτηση της αιώνιας ζωής εξαρτάται αποκλειστικά από την πίστη μας στο Πρόσωπο και στο Έργο του Ιησούς Χριστού. 

     Πως ακριβώς θα πρέπει να είναι αυτή η πίστη θεωρητική, διανοητική, να στηρίζεται στην αποδοχή κάποιων δογμάτων ή κάποιων θρησκευτικών τελετών κλπ. Ο Απόστολος Ιάκωβος στην σχετική επιστολή του μας λέει κατηγορηματικά όχι, γιατί τέτοια πίστη έχουν και τα δαιμόνια. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» (Ιάκωβος Β/2: 19). Η πίστη που ευαρεστεί το Θεό είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι το ακούμπημα της ψυχής με όλη της την αμαρτία πάνω στο Σταυρό του Χριστού. Η πρόσκληση του Κυρίου είναι διαχρονική: «ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ελάτε σε Μένα εσείς που είστε κουρασμένοι από τον καθημερινό άνισο αγώνα με το κακό, εσείς που είστε φορτωμένοι από την ενοχή και συναίσθηση της αμαρτίας σας και Εγώ σας υπόσχομαι ότι θα σας αναπαύσω, θα σας ξεκουράσω. 

      Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πολύ απλός, τόσο απλός που δυσκολεύεται ο άνθρωπος τον βρει και να τον πιστέψει. Γνωρίζουμε ότι όταν ένας δεν ξέρει μπάνιο και ξαπλώσει πάνω στη θάλασσα, η θάλασσα θα τον κρατήσει ψιλά, όμως αυτό δεν το πιστεύει με αποτέλεσμα να προσπαθεί να σωθεί μόνος του και να πνιγεί. Ο άνθρωπος τα έχασε όλα μέσα στον κήπο της Εδέμ, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του Θεού και προτίμησε να πιστέψει στους «ψιθύρους» του εχθρού της ψυχής του. Μέσα στην ελεύθερη βούλησή του ο άνθρωπος δε θέλησε να πιστέψει στο λόγο και τις υποσχέσεις του Θεού και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή. Συνεπώς, για να ξανά κερδίσει ο άνθρωπος τη ζωή είναι ανάγκη να κάνει τώρα εκείνο που δεν έκανε τότε να εμπιστευτεί το λόγο του Θεού, να ανοίξει την καρδιά του με δυο λόγια προσευχής, να ακουμπήσει ολόκληρος πάνω στον εσταυρωμένο Χριστό και να του πει: «σ’ ευχαριστώ», γιατί για τις δικές μου αμαρτίες σταυρώθηκες. Τα μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που Εσύ έκανες Κύριε, όμως η καρδιά μου το δέχεται και το πιστεύει, σε παρακαλώ συγχώρησέ με και δώσε μου και μένα τη νέα ζωή. Βάλε με και μένα μέσα στον Παράδεισο του Θεού. Είναι η ώρα που ο Κύριος θα δώσει στην ψυχή να φάει από το δένδρο της ζωής που είναι στο κέντρο του Παραδείσου και θα της χαρίσει αιώνια ζωή. ---