ΓΕΝΕΣΙΣ, κεφ. Γ. ...δια της υπακοής...

  βιβλίο  "ΓΕΝΕΣΗΣ",  κεφ. Γ / 3.                    (Παλαιά Διαθήκη)

  1 ΤΟ φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα τού χωραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός•και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου; 
2 Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε
3 από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ' αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε. 
4 Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, 
5 αλλ' ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ' αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. 
6 Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. 
7 Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα. 
8 Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. 
9 Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; 
10 Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός και κρύφτηκα. 
11 Και ο Θεός τού είπε: Ποιος σου φανέρωσε ότι είσαι γυμνός; Μήπως έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε πρόσταξα να μη φας; 
12 Και ο Αδάμ είπε: Η γυναίκα που μου έδωσες για να είναι μαζί μου, αυτή μου έδωσε από το δέντρο και έφαγα. 
13 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στη γυναίκα: Τι είναι τούτο που έκανες; Και η γυναίκα είπε: Το φίδι με εξαπάτησε, και έφαγα. 
14 Και ο Κύριος ο Θεός είπε στο φίδι: Επειδή έκανες τούτο, επικατάρατο να είσαι ανάμεσα σε όλα τα κτήνη, και όλα τα ζώα τού χωραφιού επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
15 και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του. 
16 Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθήνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου με λύπες θα γεννάς παιδιά και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει. 
17 Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ' αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου 
18 αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού 
19 με τον ιδρώτα του προσώπου σου, θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες, επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις. 
20 Και ο Αδάμ αποκάλεσε το όνομα της γυναίκας του Εύα επειδή, αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων. 
21 Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες, και τους έντυσε. 
22 Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δέστε, ο Αδάμ έγινε σαν ένας από μας, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό και τώρα μήπως απλώσει το χέρι του και πάρει από το δέντρο τής ζωής και φάει, και ζήσει αιώνια 
23 γι' αυτό, ο Κύριος ο Θεός τον έβγαλε έξω από τον παράδεισο της Εδέμ, για να εργάζεται τη γη, από την οποία πάρθηκε. 
24 Και έδιωξε τον Αδάμ και στα ανατολικά τού παραδείσου της Εδέμ έβαλε τα Χερουβείμ, και τη ρομφαία τη φλόγινη, την περιστρεφόμενη, για να φυλάττουν τον δρόμο τού δέντρου τής ζωής.

         ΣΧΟΛΙΑ :

       Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, για να ζει αιώνια. Γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος δε θέλει ποτέ να πεθάνει, γι’ αυτό  δε μπορεί να συμβιβαστεί με το θάνατο, γιατί είναι φτιαγμένος από το Θεό για να ζει. Η ζωή ήταν εξασφαλισμένη στον άνθρωπο υπό έναν όρον, ότι θα ήταν ταυτισμένη με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος που είχε πλαστεί «κατ’ εικόναν» μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού θα γινόταν «καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού του. Αυτό ήταν το σχέδιο του Θεού για το δημιούργημά του, τον άνθρωπο.

      Η περιοχή της Εδέμ ήταν στην περιοχή του σημερινού Ιράκ πλησίον της αρχαίας Ούρ των Χαλδαίων. Όσο ο άνθρωπος βρισκόταν μέσα στον Παράδεισο, ζούσε σε  στενή και συνεχή επικοινωνία  με το Θεό. Ο Θεός κατέβαινε τα ωραία εκείνα δειλινά και συνομιλούσε μαζί του. Ο άνθρωπος ζούσε μία ζωή ευτυχίας, απόλυτης ευδαιμονίας. Ο Θεός κατηγορηματικά είχε πει στους πρωτόπλαστους ότι μέσα στον παράδεισο ήταν ελεύθεροι να φάνε από τους καρπούς όλων των δένδρων εκτός από ένα δένδρο. Δε θα έπρεπε να φάνε από το «ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού». Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια δοκιμασία υπακοής. Όσο υπάκουαν και δεν έκαναν εκείνο που ο Θεός τους είχε απαγορεύσει, ο Θεός ήταν Κύριος μέσα στη ζωή τους. Όμως μετά την παράβαση του Λόγου του Θεού ανακήρυξαν κύριους της ζωής τους τους εαυτούς τους. Ανέλαβαν να ζήσουν μόνοι, δια της γνώσεως, χωρίς το Θεό και την υπακοή στο θέλημά Του. Από τότε και μέχρι να έρθει ο Χριστός ένα πράγμα θα έχει αξία στη ζωή, η γνώση. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της ανθρώπινης παρακοής, η αλαζονική θέση της ζωής μας στην υπηρεσία του εαυτού μας. Όμως για να δούμε τα πράγματα από την αρχή:

       Το φίδι στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" ΙΒ/12: 9 αναφέρεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον σατανά. Το φίδι λοιπόν εμφανίστηκε στην Εύα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι τούτη η εικόνα μαζί με την υπόλοιπη διήγηση της πτώσης είναι αλληγορική. Διερωτήθηκαν μάλιστα πώς μπορούσε να μιλάει το φίδι; Η ιστορία είναι πραγματική και σε αυτήν αναφέρονται και ο Απ. Παύλος (Β΄ Κορινθίους ΙΑ/11: 3), όσο και ο Απ. Ιωάννης (Αποκάλυψη ΙΒ/12: 9  &  Κ/20: 2)

     Τα βήματα που οδήγησαν στην πτώση του ανθρώπου και που καθημερινά επαναλαμβάνονται γύρω μας, έχουν ως εξής: Πρώτα απ’ όλα ο σατανάς ενσπείρει κάθε στιγμή την αμφιβολία, σχετικά με τη γνησιότητα του Λόγου του Θεού. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος: «Αλήθεια σας είπε ο Θεός να μη φάτε από κανένα δένδρο του Παραδείσου;». Παραποίησε τα λόγια του Θεού ότι δήθεν τους είπε να μη φάνε από κανένα δένδρο. Πάντα ο εχθρός ξεκινάει από την αμφισβήτηση του Λόγου του Θεού. Στη συνέχεια η Εύα απάντησε ότι απ' όλα τα δένδρα μπορούν να φάμε, εκτός από το δένδρο που βρίσκεται στη μέση του κήπου. Απ' αυτό ο Θεός είπε να μη φάνε τον καρπό του, ούτε καν να το αγγίξουν. Ο Θεός δεν είχε πει ότι δεν έπρεπε να αγγίξουν το δένδρο (Γένεσις Β/2: 17).

      Μέχρι στιγμής ο σατανάς ήδη είχε πετύχει την πρώτη του νίκη που ήταν να πιάσει συζήτηση με τον άνθρωπο, να γίνει ένας αποδεκτός συζητητής απ’ αυτόν. Πάνω στη συζήτηση αμφισβητεί και πάλι το Λόγο του Θεού και λέει στους πρωτόπλαστους: "δεν είναι δυνατόν ο Θεός να τιμωρεί όσους παραβιάζουν τις εντολές τους. Και αφού ο Θεός είναι Θεός αγάπης, δεν είναι δυνατόν θα πεθάνετε". Ο σατανάς παραποίησε τα λόγια του Θεού και εμφάνισε το Θεό ότι ήθελε να στερήσει από τον Αδάμ και την Εύα κάτι το οποίο ήταν για το καλό τους.

     Ο άνθρωπος, καθώς είδε τον απαγορευμένο καρπό, παραβλέπει το θέλημα του Θεού και αντί να προστρέξει την αμαρτία, αντί να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού, που είναι πάντοτε το καλό, το ευάρεστο και το τέλειο για τον άνθρωπο, παρασύρθηκε από τον τριπλό πειρασμό (Α' Ιωάννου Β'/2 : 16) που ήταν:

Η επιθυμία της σαρκός (οι καρποί ήταν γευστικοί),

Η επιθυμία των οφθαλμών (ήταν ωραίοι, ελκυστικοί οι καρποί),

Η αλαζονεία του βίου (έντονη επιθυμία να αποκτήσουν δική τους γνώση, πέρα από το Θεό).  

      Έτσι η Εύα προχώρησε σε μία πράξη, ενεργώντας ανεξάρτητα από τον Αδάμ που ήταν η κεφαλή της και τον οποίο θα έπρεπε να συμβουλευτεί. «πήρε λοιπόν από τους καρπούς του δένδρου και έφαγε».

      Η Εύα εξαπατήθηκε από το διάβολο. Στην επιστολή Α΄ Τιμοθέου Β/2: 14, αναφέρεται: «Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση». Ο Αδάμ δεν απατήθηκε, αλλά έπραξε εκούσια και συνειδητά εναντίον του Θεού. Βλέποντας την Εύα να έχει φάει από τον καρπό, χωρίς να έχει συμβεί κάτι από αυτά που είχε πει ο Θεός, σκέφτηκε ότι αυτά που έλεγε ο Θεός δεν ήταν αληθινά και έφαγε και αυτός από τον απαγορευμένο καρπό, παρακινούμενος από τα ίδια αλαζονικά συναισθήματα.

      Εδώ βρίσκεται η βάση όλων των δεινών που ακολούθησαν: Αμαρτία, φόβος, ενοχή, θλίψη, θάνατος. Η αμαρτία, από έναν άνθρωπο, μπήκε σε όλο το ανθρώπινο γένος και δια της αμαρτίας μπήκε ο θάνατος (Ρωμαίους Ε/5: 12). Κάποιος είπε ότι: «τα ρήγματα της γης και τα δισεκατομμύρια των τάφων, πάνω σ’ αυτή, αποδεικνύουν ότι ο Θεός λέει την αλήθεια και ότι ο ψεύτης είναι ο διάβολος».

     Ο άνθρωπος, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, απέτυχε να σταθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Από τότε μέχρι σήμερα ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον χαμένο παράδεισο, έξω από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας αποκόπηκε από το Θεό που είναι η πηγή της ζωής. Αυτά είναι τα οδυνηρά αποτελέσματα της αμαρτίας.  Η αποκοπή  από το Θεό έχει σαν αποτέλεσμα τον πνευματικό και στη συνέχεια το σωματικό θάνατο.

     Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμαίους Σ/6: 23). Δε θα πεθάνετε, τους είπε ο εχθρός, αλλά θα γίνετε σαν Θεοί. Το ίδιο ψέμα επαναλαμβάνεται χιλιάδες χρόνια τώρα από τους αθεϊστές. Είσαι δυνατός, λέει ο εχθρός στον άνθρωπο, στηρίξου στις δυνάμεις σου, αγνόησε το Θεό. Το αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι: Ντροπή, φόβος, ενοχή, θάνατος.

      Τα καλύμματα από τα φύλλα της συκιάς δείχνουν την προσπάθεια του ανθρώπου να σωθεί με τα έργα του. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί. Ο Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει: "Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, δια να μη καυχηθή τις" (Εφεσίους Β/2: 8-9). Όλες τούτες οι αποτυχημένες προσπάθειες σωτηρίας συμβολίζουν την αναίμακτη (χωρίς αίμα) θυσία του Κάιν, από την οποία ο Θεός απέστρεψε το βλέμμα Του (Γένεση Δ/4: 5).

    Τι να πει κανείς και για τις ανθρώπινες δικαιολογίες; Ο Αδάμ είπε: "η γυναίκα που μου έδωσες…." Η Εύα είπε: "το φίδι με εξαπάτησε…." Αυτή η τακτική των φτηνών δικαιολογιών είναι η χειρότερη στάση που μπορεί να κρατήσει ο άνθρωπος μπροστά στον έλεγχο του Θεού. Η μόνη δικαιολογία (ομολογία), που δε θα αφήσει αδιάφορο, αλλά θα συγκινήσει το Θεό είναι εκείνη η απλή, λυτή, ξεκάθαρη ομολογία του Δαβίδ, όταν αυτός ελέγχτηκε από τον Προφήτη του Θεού για τις άνομες πράξεις του. Αυτός δεν απέδωσε τις ευθύνες σε άλλους, αλλά με θάρρος ομολόγησε: «Αμάρτησα εις τον Κύριον» (Β' Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Όλες εκείνες οι τραγικές, ανθρώπινες δικαιολογίες περισσότερο τονίζουν την ενοχή του ανθρώπου, παρά τον απαλλάσσουν. 

      Πολλοί κατά καιρούς αναρωτήθηκαν γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ικανό, να μπορεί να αμαρτήσει. Αλήθεια πώς αλλιώς θα μπορούσε να φτιάξει ο Θεός τον άνθρωπο, αφού ούτε ζώο τον ήθελε, ούτε μηχανή. Η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, ελευθερία στη σκέψη, στην εκλογή, στη συνείδηση. Πρόκειται για ένα μοναδικό προνόμιο που μας χάρισε ο Θεός, έστω κι αν αυτήν την ελευθερία επρόκειτο ο άνθρωπος να την χρησιμοποιήσει, για να απορρίψει το δημιουργό του.

     Ο Θεός είδε την πτώση του ανθρώπου, όμως δεν τον εγκατέλειψε, δεν τον εξαφάνισε, δεν τον διέγραψε. Μέσα στην αγάπη και το έλεός Του αναζητάει τα πλάσματά Του. Φωνάζει ο Θεός στον κάθε χαμένο και σήμερα: «που είσαι». Διαχρονικό το ερώτημα. Ψυχή, που είσαι; Τούτο το ερώτημα έρχεται να αποδείξει ότι ο άνθρωπος ήταν χαμένος και ότι ο Θεός πήρε την πρωτοβουλία και έψαξε να τον βρει. Ο άνθρωπος ήταν χαμένος και επειδή αδελφός δεν μπορούσε να σώσει αδελφό, έδωσε τη λύση ο Θεός. Έδωσε τον Υιόν Του τον μονογενή (Ιωάννης Γ/3: 16).  Ο Θεός ανέλαβε την πρωτοβουλία της σωτηρίας του ανθρώπου, δείχνοντας ακριβώς εκείνο το οποίο ο σατανάς θέλησε να αμφισβητήσει στην Εύα, την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο.

     Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αλλά αγαπάει τον αμαρτωλό. «Και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Τούτο είναι το πρώτο Ευαγγέλιο, το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα στην ξεπεσμένη ανθρωπότητα.

      Από την πρώτη στιγμή της αμαρτίας του ανθρώπου ο Θεός, από αγάπη για το δημιούργημά Του τον άνθρωπο, έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγάλο, μακρόχρονο έργο απολύτρωσης από έναν Σωτήρα τον οποίο ο Θεός έστειλε από τον ουρανό. Δια της υποταγής στον σωτήρα Αυτόν ο άνθρωπος μπορεί και πάλι να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να γνωρίσει την αιώνια ζωή κοντά στο Θεό. Τούτο το σχέδιο επαναφοράς και λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου ο Θεός το είχε συλλάβει μέσα στην πανσοφία του "προ καταβολής κόσμου" για το ενδεχόμενο της πτώσης του ανθρώπου (Α'  Πέτρου  Α/1: 20).

     Αμέσως μετά την πτώση του ανθρώπου έχουμε την πρώτη προφητεία του Θεού προς τον άνθρωπο για το «σπέρμα της γυναικός». Αυτή είναι η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, η πρώτη διαβεβαίωση του Θεού, για τον ερχομό ενός Σωτήρα, που θα λύτρωνε τον άνθρωπο από την αμαρτία και θα τον επανέφερε πάλι στο σημείο εκείνο από το οποίο ξεκίνησε ο άνθρωπος, χαρίζοντάς του αιώνια ζωή κοντά στο Θεό, από τον οποίο με τη θέλησή του ο άνθρωπος απομακρύνθηκε.

     Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού ήταν : «Και έχθραν θέλω στήσει ανάμεσον σου και της γυναικός και ανάμεσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής. Αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γένεση Γ/3: 15). Το σχέδιο του Θεού και η ελπίδα της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου φαίνεται καθαρά από την καταδικαστική απόφαση του Θεού κατά του φιδιού.

     Για πρώτη φορά ο Θεός αναφέρεται στον Υιόν Του τον Ιησού Χριστό, για το Έργο το οποίο θα ερχόταν να εκτελέσει, τα πάθη Του, που είναι το κέντημα εις την πτέρνα εκ μέρους του φιδιού, αλλά και την ένδοξη νίκη του επί του φιδιού, που όπως είπαμε δεν είναι άλλος από τον αιώνιο εχθρό της ψυχής, το διάβολο και του οποίου ο Μεσσίας θα συντρίψει την κεφαλή.

    Γιατί έπρεπε να έρθει ο Μεσσίας; Γιατί έπρεπε να υπάρξει λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας. Για να  λυτρωθεί ο αμαρτωλός άνθρωπος έπρεπε να γίνει εξιλέωση από την αμαρτία. Για να είναι δίκαιη η εξιλέωση, θα πρέπει να ήταν ανάλογη με την ενοχή του ανθρώπου. Για να είναι ανάλογη με την ενοχή, θα πρέπει η εξιλέωση αυτή να περνά υποχρεωτικά μέσα από το θάνατο, γιατί "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Εβραίους Θ/9: 22).

    Μόνον έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί και πάλι η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, η αληθινή ζωή, την οποία ο άνθρωπος είχε στερηθεί εξαιτίας της αμαρτίας. Μόνον δια του θανάτου είναι δυνατόν να θανατωθεί ο θάνατος. «και καθώς ο Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει αιώνιον ζωήν (Ιωάννης Γ/3: 14). «όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού». (Γαλάτας Δ/4: 4-7).

     Όλα έγιναν από αγάπη. Η αγάπη του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο λογισμό. Ο Λόγος του Θεού μας δίνει το μέτρο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. «Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή. Δεδομένου ότι, ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού. Όποιος πιστεύει σ' αυτόν, δεν κρίνεται όποιος, όμως, δεν πιστεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενή Υιού τού Θεού. Κι αυτή είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά». (Ιωάννης Γ/3: 16-19).

    Αυτό έκανε ο Χριστός. Ενσαρκώθηκε για να καταργήσει δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον (Εβραίους Β/2: 14). Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο σταυρό θανάτωσε την έχθρα, που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον αμαρτωλό άνθρωπο και τον δίκαιο Θεό. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει:
11. Γι' αυτό εσείς, οι κάποτε εθνικοί ως προς τη φυσική σας καταγωγή, που σας αποκαλούν απερίτμητους αυτοί που αποκαλούνται περιτμημένοι, επειδή υποβλήθηκαν σε σαρκική περιτομή από ανθρώπινο χέρι, να θυμάστε, 
12.ότι τον καιρό εκείνο ήσασταν χωρίς Χριστό, αποκομμένοι από τη ζωή του λαού Ισραήλ και αμέτοχοι στις διαθήκες που υποσχέθηκε ο Θεός, χωρίς να έχετε ελπίδα και χωρίς Θεό μέσα στον κόσμο. 
13 Τώρα όμως, χάρη στον Ιησού Χριστό, εσείς, που κάποτε βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, βρεθήκατε κοντά του χάρη στο αίμα του Χριστού.
14 Γιατί, αυτός πραγματικά είναι η δική μας ειρήνη. Αυτός είναι που ενοποίησε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού.
15 Δηλαδή την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους, καταργώντας με το σωματικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους μεταβάλει σε έναν καινούργιο άνθρωπο, με τη δική του προσωπική παρέμβαση, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους.
16 Και σαν ένα σώμα πια να τους συμφιλιώσει πάλι με το Θεό μέσω του σταυρού, έχοντας θανατώσει την έχθρα πάνω σ' αυτόν. 
17 Ήρθε λοιπόν και κήρυξε το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης τόσο σε σας, που βρισκόσασταν μακριά από το Θεό, όσο και σ' εκείνους που βρίσκονταν κοντά του. 
18 Γιατί, μέσω αυτού έχουμε το δικαίωμα να προσέλθουμε στον Πατέρα και οι δυο μ' ένα Πνεύμα. 
19 Άρα λοιπόν, δεν είστε πια ξένοι και στερημένοι δικαιωμάτων, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και ανήκετε στην οικογένεια του Θεού, 
20 αφού εδραιωθήκατε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. 
21 Και καθώς όλη η οικοδομή συναρμολογείται πάνω σ' αυτόν, αυξάνει σε ναό άγιο για τον Κύριο. 
22 Πάνω σ' αυτόν οικοδομείστε κι εσείς όλοι μαζί σε κατοικητήριο του Θεού με την ενέργεια του Πνεύματος. (Εφεσίους Β : 11 - 22).

     Ο Απ. Παύλος στην "Β΄ προς Κορινθίους" επιστολή, (κεφ. Η, εδ. 9) αναφέρει: «επειδή, ξέρετε τη χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ότι, ενώ ήταν πλούσιος, έγινε για σας φτωχός, για να γίνετε εσείς πλούσιοι με τη φτώχεια εκείνου». Επίσης αναφέρεται: «κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους» (Φιλιππησίους (Β/2: 7). Μπήκε κάτω από το νόμο, για να σώσει όλους αυτούς που ήταν κάτω από το νόμο.

     Μίκρυνε ο Θεός, για να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο, για να μπορέσει να πλησιάσει και τον πιο μικρό και τον πλέον ασήμαντο στα μάτια των ανθρώπων, για να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο και να του χαρίσει αιώνια ζωή (Ιωάννης Ε/5: 24).

     Μετά την παρακοή ο Θεός έβγαλε τους πρωτόπλαστους μέσα από τον Παράδεισο. Αυτό έγινε, για να μην φάει ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του από το ξύλο της ζωής και ζήσει αιώνια στην κατάσταση της αμαρτίας, στην οποία βρέθηκε. Έξω από την Εδέμ ο άνθρωπος θα πέθαινε σωματικά, όμως δια της υπακοής στον Σωτήρα Χριστό, (Πράξεις Δ/4: 12), θα εσώζετο από τον αιώνιο θάνατο. ---