ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ = ΣΩΤΗΡΑΣ

Ευαγγέλιο "κατά Λουκάν",  κεφ. Β/2,  εδ. 6 - 11.

6 Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση 

7 και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι δεν ήτο τόπος δι' αυτούς εν τω καταλύματι. 

8 Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

Ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην", κεφ.  Α/1,  εδ.  14.

Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας.

  Επιστολή "προς ΓΑΛΑΤΑΣ", κεφ. Δ /4, εδ. 4 – 7.

 4 όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο 

5 για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία. 

6 Και επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. 

7 Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού.

     ΣΧΟΛΙΑ :

     Σε προηγούμενη μελέτη μας είπαμε ότι την αρμονική σχέση συμβίωσης της οποία είχε ο άνθρωπος με τον Θεό, μέσα στον κήπο της Εδέμ, ήρθε ξαφνικά να διακόψει η αμαρτία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αποστάτησε από το Θεό, αμάρτησε και «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος» (Ρωμαίους Ε/5: 12). Ο Λόγος του Θεού τονίζει ότι : «Πάντες ήμαρτον και υστερούντο της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23 & Ε/5: 12). Ο άνθρωπος πλέον έχασε κάθε επαφή με τον αληθινό Θεό. Πέτρες και ξύλα ήταν οι θεοί του. Τα τέλη της επίγειας ζωής του θα τον οδηγούσαν κατευθείαν στον αιώνιο θάνατο. Κόπος – μόχθος – πόνος – αιώνιος θάνατος, θα ήταν η ζωή του ανθρώπου, αν δεν είχε έρθει ο Χριστός.

     Στην κατάσταση αυτή του ανθρώπου, κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις του ανθρώπου, με το Θεό και να επιφέρει την συμφιλίωση μαζί του. Για να γίνει η συμφιλίωση έπρεπε πρώτα να γίνει εξιλασμός της αμαρτίας. Σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια εξιλέωση σημαίνει εξευμενισμός κάποιου, που είναι εχθρικά διατεθειμένος απέναντί μου, λόγω ορισμένης ενέργειας ή συμπεριφοράς μου. Επίσης σημαίνει συγχώρεση για ορισμένη ενέργεια ή συμπεριφορά. Για να γίνει λοιπόν ο εξιλασμός, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης ολόκληρης της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Αυτό κανένας από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί σε όλους είχε εισχωρήσει η αμαρτία. 

     Για να γίνει κάποιος αντικαταστάτης, έπρεπε να είναι πρόσωπο που να συγγενεύει με την ανθρωπότητα, να είναι από το αίμα και τη σάρκα της, ώστε με αυτή την ιδιότητα, του συγγενούς – αδελφού -- να πάρει επάνω του την αμαρτία και να πληρώσει, παρακινούμενος από αγάπη και αυτοθυσία. Αυτό το πρόσωπο, επειδή δεν μπορούσε να το δώσει η γη, το έδωσε ο ουρανός.

     Σύμφωνα με ένα προαιώνιο σχέδιο του πατέρα Θεού, τη θέση εκείνου που θα έφερνε την συμφιλίωση – αποκατάσταση - συγχώρεση, του αμαρτωλού ανθρώπου και του Άγιου Θεού, την ανέλαβε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος, άφησε τη δόξα, τον ουρανό και ήρθε στην αφιλόξενη και εχθρική γη μας. Έγινε "όμοιος με ημάς, παρ’ εκτός αμαρτίας" (Φιλιππησίους Β/2: 7). Γεννήθηκε άνευ σπέρματος ανδρός, μετά από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος και έτσι μπήκε κάτω από τον Νόμο και έγινε αδελφός μας, για να σώσει όλους τους ανθρώπους που ήταν κάτω από το Νόμο.

   Η άσπορος σύλληψη του Ιησού ήταν αναγκαία, διότι εντός του σπέρματος του ανδρός, εμπερικλείεται το «εγώ» ενός κτίσματος ανθρωπίνου, που προέρχεται όμως από τον Αδάμ (Εβραίους Ζ/7: 4-10). Προκειμένου να ενσαρκωθεί ένα «εγώ», έξω από την ανθρωπότητα, έπρεπε να αποκλεισθεί το σπέρμα ανδρός. Γι’ αυτό ο Χριστός γεννήθηκε εκ Παρθένου, δηλαδή άνευ σπέρματος ανδρός. Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού έγινε, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, για να δώσει στον κόσμο μας ένα συγγενή της ανθρωπότητας, ένα αδελφό της αναμάρτητο, τον «Υιόν του ανθρώπου» (Εβραίους Β/2: 14-18). Γι' αυτό αν σε ρωτήσουν τι σημαίνει Χριστούγεννα; Η απάντηση είναι «εδόθη εις ημάς Σωτήρ». Χριστούγεννα σημαίνει Σωτήρας.

     Πριν έρθει στη γη μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήταν μέσα στην δόξα Του στους ουρανούς. Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι : «εν αρχή ήτο ο Λόγος και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ και Θεός ήταν ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ Αυτού έγιναν και χωρίς Αυτού δεν έγινεν ουδέν. Εν Αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων» (Ιωάννης Α/1: 1-4). Επίσης «εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεση Α/1: 1). «Με τον Λόγον του Κυρίου έγιναν οι ουρανοί και δια της πνοής του στόματος Αυτού πάσα η στρατιά αυτών» (Ψαλμός ΛΓ/33: 6).

      Ο συγγραφέας της επιστολής "προς Εβραίους" (κεφ. Α/1: 1-3) αναφέρει : «Ο Θεός, αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρες ημών, δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ημέρες ελάλησε, προς ημάς, δια του Χριστού, τον οποίον έθεσε κληρονόμων πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας, όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς».

     Πλείστες λεπτομέρειες, μέσα από τον αψευδή και αιώνιο Λόγο του Θεού, μας πληροφορούν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος (υλικού & πνευματικού), το απαύγασμα της δόξας του Πατέρα Θεού, ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού, Εκείνος που κρατάει τα πάντα και συντηρεί τα πάντα με το Λόγο της δύναμής του, είναι ο Θεός ο Λόγος.

    Αυτός ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός πριν έρθει στον κόσμο. Θαυμάζει κανείς τη μεγαλοσύνη, τη δόξα, τη μοναδικότητα του προσώπου του Υιού του Θεού. Αναφέραμε ποιος ήταν ο Χριστός, για να δώσουμε το μέτρο και την εικόνα του τι άφησε ο Χριστός, για να έρθει και να συναντήσει τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να συγκαταβεί, χρειάστηκε να κατέβη χαμηλά, για τη δική μας σωτηρία. Αλήθεια πόσο χαμηλά κατέβηκε, τι έγινε για μας ο Χριστός.

      Πάλι μέσα από το Λόγο του Θεού και την επιστολή «προς Φιλιππησίους» (κεφ. Β/2, εδ. 6-8) διαβάζουμε: «όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

      Πρόκειται ασφαλώς για το μεγαλύτερο μυστήριο, όλων των αιώνων, όλων των εποχών. Πρόκειται για την μεγαλύτερη συγκατάβαση που πραγματοποίησε ο ουρανός, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Πρόκειται για την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού. Πως θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αναπτύξει, να αναλύσει τούτο το υπέρτατο, το ασύλληπτο γεγονός. Ας αρκεστούμε σε εκείνα που ο Λόγος του Θεού μας λέει, καθώς σε τούτη τη ζωή «εν κατόπτρω» (Α' Κορινθίους  ΙΓ/13: 12), βλέπουμε τα πράγματα.

      Εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του, που θα τον δούμε, πρόσωπο προς πρόσωπο, θα γνωρίσουμε τα πάντα και πάνω απ’ όλα, πόσο πολύ στοίχησε και στον Πατέρα και στον Υιό και σε ολόκληρο τον ουρανό, η Θεία τούτη συγκατάβαση.

     Στο μεγάλο ερώτημα, γιατί ο Χριστός άφησε τη δόξα Του και ήρθε στη γη, ο Λόγος τους Θεού μας πληροφορεί : «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης Γ/3: 16). «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος δι' Αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν δεν κρίνεται, όστις όμως δεν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού» (Ιωάννης Γ/3: 18). Το δεύτερο ερώτημα που δημιουργείται είναι, γιατί ο Θεός, τόσο πολύ αγάπησε εμένα και εσένα, που με τη στάση μας και τη ζωή μας υπήρξαμε εχθροί Του;;

     Εν τέλει, "τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμείσαι αυτόν", ρωτάει ο ψαλμωδός (ΡΜΔ/144: 3 & προς Εβραίους Β/2: 6.). Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι έχουμε δημιουργηθεί από τον Θεό «κατ’ εικόνα» Εκείνου με απώτερο σκοπό, μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, να γίνουμε και «καθ’ ομοίωσιν» Αυτού. Γι’ αυτό ο Θεός δεν θέλησε να μας αφήσει να χαθούμε, έστω και αν το κόστος της λύτρωσή μας, υπήρξε υπερβολικά μεγάλο.

     Έτσι ο Ιησούς Χριστός, με τη θέλησή Του, «υπακούοντας κατά πάντα εις το θέλημα του Πατέρα», (Εβραίους Ι/10: 9), σήκωσε όλο το βάρος της ενοχής μας και πέθανε Αυτός, για να μην πεθάνουμε εμείς. Πλήρωσε Αυτός το μισθό της δικής μας αμαρτίας, που είναι θάνατος (Ρωμαίους ΣΤ/16: 23).

     Βεβαίως τα πάθη και οι εμπαιγμοί, δεν ήταν το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου μας. Το αποκορύφωμα ήταν όταν την ώρα εκείνη της εγκατάλειψης του Υιού πάνω στον σταυρό και η αποστροφή του βλέμματος του Πατέρα Θεού, απ’ Αυτόν. Εγκαταλείφθηκε από τον Πατέρα Θεό και θεωρήθηκε, ως ο μόνος αμαρτωλός. «Επειδή, εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού» (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 21).

     Αυτή είναι η συγκατάβαση του ουρανού. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, για τον άνθρωπο. Ολόκληρη η πορεία της ζωής του Ιησού Χριστού είναι μια συγκατάβαση, με κατώτερο σημείο το σταυρό και το θάνατο. Άλλη μια εικόνα Θείας συγκατάβασης μας δίνει ο ευαγγελιστής "Ιωάννης" στο (κεφ. ΙΓ/13) του Ευαγγελίου του. "Λίγο πριν από την εορτή του Πάσχα, γνωρίζοντας ο Ιησούς Χριστός ότι είχε πλέον έρθει η ώρα να φύγει από τούτον τον κόσμο και να ξαναγυρίσει στον Πατέρα, σηκώνεται από το δείπνο, βγάζει τα ρούχα του, ζώνεται το προσόψιο, βάζει νερό τη λεκάνη και αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών". Έπλυνε ακόμα και τα πόδια του Ιούδα, που σε λίγο θα Τον πρόδιδε. 

       Κάποιος είπε ότι τα περισσότερα λόγια ο Ιησούς τα είπε, χωρίς να μιλήσει, σε δύο περιπτώσεις. Την μία μπροστά στον Πιλάτο, όπου ο Ιησούς σιωπούσε στις ερωτήσεις του (Ματθαίος ΚΣ/26: 63 & Μάρκος ΙΔ/14: 61) και τη δεύτερη όταν ζώστηκε το προσόψιο για να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Αφήνοντας σε όλους εμάς ένα αιώνιο παράδειγμα αγάπης,  ταπείνωσης, συγκατάβασης.

     Λίγο μετά όλα έχουν τελειώσει. Το "τετέλεσται" πάνω στο σταυρό, έρχεται να το επιβεβαιώσει. Ο αντικαταστάτης μου στο σταυρό και στο θάνατο, πλήρωσε και για τη δική μου, τη δική σου, αμαρτία. Η απόλυτη δικαιοσύνη του Πατέρα, για την τιμωρία της αμαρτίας και του αμαρτωλού κόσμου, έχει ικανοποιηθεί. Τακτοποιημένος με τη θυσία του Ιησού Χριστού, "κριμένος" πίσω από το αίμα του "αθώου" Εκείνου, ο Πατέρας δεν με λογαριάζει και δε σε λογαριάζει πλέον ως αμαρτωλό, μας δέχεται και μας αποκαλεί παιδιά Του και κληρονόμους Του (Ρωμαίους Η/8: 17), μας προσφέρει το δώρα Του, που είναι "ζωή αιώνια" (Α' Ιωάννου Β/2: 25).

    Έτσι γίνεται η δικαίωση του αμαρτωλού, "δια του αίματος του Ιησού Χριστού" (Α'  Ιωάννου  Α/1: 7), όχι με ανθρώπινα ή άλλα έργα, για να μην καυχηθεί κάποιος στην παρουσία Του (Εφεσίους Β/2: 8). Η σωτηρία λοιπόν που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός, εδώ και 2000 χρόνια είναι έτοιμη. Πρόκειται για μια σωτηρία που εισέρχεται μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, για να καθαρίσει ακόμα και τα πλέον κρύφια αμαρτήματά μας. Μια σωτηρία που είναι έτοιμη να καλύψει κάθε στιγμή, οποιοδήποτε ατύχημα της πνευματικής μας ζωής και να μας πλύνει «μάλλον και μάλλον» (Ψαλμός ΝΑ/51: 2). «Το αίμα του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία» (Α' Ιωάννου  Α/1: 7). Αυτή είναι μεγαλύτερη, η πιο διαχρονική αλήθεια, που ειπώθηκε ποτέ.

   Τι Θεία συγκατάβαση, τι μεγάλη αγάπη, τι τέλεια σωτηρία. Ο Πατέρας Θεός, έχοντας πραγματοποιήσει, δια του Υιού Του, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο έργο σωτηρίας, για κάθε άνθρωπο, καθώς δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά «θέλει πάντες να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια» (Α' Τιμόθεου Β/2: 4), έρχεται σήμερα, που «είναι καιρός ευπρόσδεκτος, που είναι καιρός σωτηρίας» (Β' Κορινθίους  Σ/6: 2) και σου προσφέρει μία πρόσκληση. Σε καλεί, ακολουθώντας τα χνάρια του Υιού Του, που είναι η μόνη οδός που οδηγεί κατευθείαν στον Πατέρα (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), να πας κοντά Του. Να ζήσεις αιώνια μαζί του, σε μια κοινωνία λυτρωμένων, σε μια επουράνια πόλη, της οποίας "τεχνίτης και δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός" (Εβραίους ΙΑ/11: 10).

     Μην το αναβάλεις είναι ευθεία απαξίωση και προσβολή σε Εκείνον που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία μας. Μια προσβολή που δίκαια θα λάβει το μισθό της εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του. Ο Λόγος του Θεού και πάλι μας συμβουλεύει: «Γι' αυτό, εμείς πρέπει να προσέχουμε περισσότερο σε όσα ακούσαμε, για να μη ξεπέσουμε ποτέ. Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; (Εβραίους Β/2: 1-3). ---