«….ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο».
Βιβλίο «Β’ Σαμουήλ», κεφ. Ε/5, εδ. 17 – 25. (Παλαιά Διαθήκη).
17 Ότε δε ήκουσαν οι Φιλισταίοι ότι έχρισαν τον Δαβίδ βασιλέα επί τον Ισραήλ, ανέβησαν πάντες οι Φιλισταίοι να ζητήσωσι τον Δαβίδ και ο Δαβίδ ήκουσε περί τούτου και κατέβη εις το φρούριον.
18 Και ήλθον οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ.
19 Και ερώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον, λέγων, Να αναβώ προς τους Φιλισταίους; θέλεις παραδώσει αυτούς εις την χειρά μου; Και είπεν ο Κύριος προς τον Δαβίδ, Ανάβα διότι βεβαίως θέλω παραδώσει τους Φιλισταίους εις την χείρα σου.
20 Και ήλθεν ο Δαβίδ εις Βάαλ-φερασείμ, και εκεί επάταξεν αυτούς ο Δαβίδ και είπεν, Ο Κύριος διέκοψε τους εχθρούς μου έμπροσθέν μου, καθώς διακόπτονται τα ύδατα. Διά τούτο εκαλέσθη το όνομα του τόπου εκείνου Βάαλ-φερασείμ.
21 Και εκεί κατέλιπον τα είδωλα αύτών, και εσήκωσαν αυτά ο Δαβίδ και οι άνδρες αυτού.
22 Και ανέβησαν πάλιν οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ.
23 Και ότε ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον, είπε, Μη αναβής στρέψον οπίσω αυτών και επίπεσον επ' αυτούς απέναντι των συκαμίνων.
24 και όταν ακούσης θόρυβον διαβάσεως επί των κορυφών των συκαμίνων, τότε θέλεις σπεύσει διότι τότε ο Κύριος θέλει εξέλθει έμπροσθέν σου, διά να πατάξη το στρατόπεδον των Φιλισταίων.
25 Και έκαμεν ο Δαβίδ, καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Κύριος και επάταξε τους Φιλισταίους από Γαβαά έως της εισόδου Γεζέρ.
ΣΧΟΛΙΑ:
Τα τραγικά νέα για το θάνατο του πρώτου βασιλιά του Ισραήλ, του Σαούλ (1040 - 1010) λύπησαν πάρα πολύ το Δαβίδ. Δεν είχε χαρά που ο κυριότερος εχθρός του ήταν πλέον νεκρός, αλλά ήταν πολύ στεναχωρημένος γιατί είχε απολεσθεί ο «κεχρησμένος του Κυρίου» (Α’ Σαμουήλ ΚΔ/24: 6). Ταυτόχρονα θρηνεί και για την απώλεια του καλύτερού του φίλου, του μεγαλύτερου γιου του Σαούλ, του Ιωνάθαν, που έπεσε κι αυτός στην ίδια μάχη (Β’ Σαμουήλ Α/1: 17-27).
Μετά από τα γεγονότα αυτά ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο: «να πάω σε μια από τις πόλεις του Ιούδα;» Ο Κύριος του απάντησε: «πήγαινε». Ο Δαβίδ ξαναρωτάει τον Κύριο: «Πού να πάω;» η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Στη Χεβρών» (Β’ Σαμουήλ Β/2: 1). Έτσι πήγε εκεί ο Δαβίδ με τις δύο γυναίκες του, την Αχινοάμ και την Αβιγαία (πρώην γυναίκα του Νάβαλ) και με όλους τους άνδρες του και τις οικογένειές τους και εγκαταστάθηκαν γύρω από την Χεβρώνα. «Τότε ήρθαν οι άνδρες του Ιούδα και έχρισαν εκεί το Δαβίδ βασιλιά της φυλής Ιούδα». Αυτά τα γεγονότα συνέβησαν όταν ο Δαβίδ ήταν σε ηλικία 30 ετών. Βασιλιάς των άλλων ένδεκα φυλών έγινε ο γιός του Σαούλ, ο Ισ-βοσθέ, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε. Το γεγονός αυτό άνοιξε το δρόμο, για να ενωθούν και οι υπόλοιπες φυλές μαζί με βασιλιά το Δαβίδ (Β’ Σαμουήλ Ε/5: 1-3, Α’ Χρονικών ΙΑ/11: 1-3 & ΙΒ/12: 23-40) τον οποίο και έστεψαν βασιλιά του ενωμένου βασιλείου του Ισραήλ: «ἔχρισαν τὸν Δαβὶδ
βασιλέα ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ» (Β’ Σαμουήλ Ε/5: 3).
Μετά απ’ όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα και ενώ τα πράγματα φαινόταν να πηγαίνουν καλά και να επικρατεί πλέον ειρήνη και ασφάλεια στο λαό του Θεού, τα γεγονότα που ακολουθούν εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά. Στην επιστολή «Α’ Πέτρου» (Ε/5: 8) αναφέρεται: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη». Ποτέ ο εχθρός δεν ησυχάζει. Ο Ιώβ μιλώντας για την ανθρώπινη ζωή αναφέρει χαρακτηριστικά: «Άνθρωπος γεγενημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος και πλήρης ταραχής» (Ιώβ, ΙΔ/14: 1). Έτσι λοιπόν όταν άκουσαν οι Φιλισταίοι ότι ο λαός Ισραήλ ενώθηκε υπό τη βασιλεία του Δαβίδ, πήγαν να πολεμήσουν το νέο βασιλιά με σκοπό να τον ανατρέψουν. Πάντοτε στη ζωή του πιστού ανθρώπου η μία μάχη θα διαδέχεται την άλλη. Ο εχθρός ποτέ δεν επαναπαύεται. Τόπος ανάπαυσης δεν υπάρχει και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο χρειάζεται να είμαστε σε πνευματική επαγρύπνηση (Ματθαίος ΚΣ/26: 41). Ο Απ. Παύλος προτρέπει τους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε» (Α’ Κορινθίους ΙΣ/16: 13).
Συγκέντρωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους οι Φιλισταίοι και ήρθαν στην κοιλάδα Ραφαείμ, βόρεια της Ιερουσαλήμ. Λογικά το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και ο νέος βασιλιάς του Ισραήλ, για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τους εχθρούς του. Θα έπρεπε και αυτός να συγκεντρώσει το στρατό του και να σταθεί απέναντι των εχθρών του, για να τους πολεμήσει. Στη δύσκολη αυτή στιγμή ο Δαβίδ, πριν πάρει οποιαδήποτε απόφαση σκέφτηκε να κάνει κάτι άλλο. Ήρθε μπροστά στον Κύριο και τον ρώτησε: «Να αναβώ προς τους Φιλισταίους; θέλεις παραδώσει αυτούς εις την χειρά μου;». Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν (Α’ Σαμουήλ ΚΓ/23:2-4). Η απάντηση του Κυρίου ήταν: «Ανάβα διότι βεβαίως θέλω παραδώσει τους Φιλισταίους εις την χείρα σου».
Ο Δαβίδ, που είναι «άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού» (Πράξεις ΙΓ/13: 22), βρίσκεται σε ετοιμότητα. Γνωρίζει ότι ο Θεός είναι μαζί του, όμως, καθώς βλέπει τον κίνδυνο, πριν λάβει οποιαδήποτε απόφαση, ρωτάει τον Κύριο. Θα πρέπει πριν από κάθε ενέργειά μας να ρωτάμε τον Κύριο και να Τον εμπιστευόμαστε «εν όλη καρδία» (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 69), διότι μόνον ο Θεός γνωρίζει ποιο είναι για μας το καλύτερο. Ποιο είναι «το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο» (Ρωμαίους ΙΒ/12: 2).
Όταν επιτρέπουμε να μας οδηγεί ο Θεός σε κάθε μας ενέργεια, τότε η ζωή μας θα είναι επιτυχημένη (Ψαλμός Α/1: 1-3 & Παροιμίαι Β/2: 6-9). «Ο συνετός εις τα πράγματα θέλει ευρεί καλόν και ο ελπίζων επί τον Κύριον είναι μακάριος» (Παροιμίαι ΙΣ/16: 20). Θα πρέπει κάθε φορά για τη σωστή αντιμετώπιση των διαφόρων προβλημάτων που προκύπτουν να ζητάμε την οδηγία του Θεού και να μην στηριζόμαστε στις δικές μας περιορισμένες δυνάμεις. Στο βιβλίο των «Παροιμιών» (κεφ. ΙΔ/14, εδ. 12) αναφέρεται: «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον». Στο ίδιο βιβλίο (κεφ. Γ/3, εδ. 5) το Πνεύμα του Θεού μας προτρέπει: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου». Επίσης στον «Ψαλμό» (ΛΒ/32: 8) αναφέρεται: «Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου». Ρωτάμε τον Κύριο; Ακολουθούμε «το Μωυσή και τους προφήτες;» (Λουκάς ΙΣ/16: 29), στηριζόμαστε στον αιώνιο και αψευδή Λόγο Του; (Ψαλμός ΚΕ/25: 4 & Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17).
Η προτροπή του Λόγου του Θεού στον πιστό άνθρωπο είναι: «Μη μεριμνάτε για τίποτε αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης και η ειρήνη τού Θεού, που υπερέχει κάθε νου, θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας διαμέσου τού Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους Δ/4: 6,7). Σε κάθε περίπτωση τα αιτήματά μας, τ’ ανυπέρβλητα προβλήματά μας, να τ’ απευθύνουμε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύεται από ευχαριστία. Έτσι η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό (Φιλιππησίους Δ/4: 7) θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις μας διά του Ιησού. Ο Δαβίδ βεβαιωμένος από τον Κύριο για τη νίκη του, στηριγμένος στο Λόγο Του, επιτέθηκε εναντίον των Φιλισταίων και τους νίκησε. Τα αγάλματα (είδωλα) που εγκατέλειψαν εκεί οι Φιλισταίοι, ο Δαβίδ τ’ άρπαξε (εδ. 21) και τα έκαψε (Α’ Χρονικών ΙΔ/14: 12), για να μη γίνουν πρόσκομμα ή αντικείμενο λατρείας από τις επόμενες γενιές.
Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Ο εχθρός υποχωρεί αλλά δεν εγκαταλείπει τον αγώνα, επανέρχεται με μεγαλύτερη δύναμη και με ιδιαίτερη σκληρότητα. «Και ανέβησαν πάλιν οι Φιλισταίοι και διεχύθησαν εις την κοιλάδα Ραφαείμ» (εδ. 22). Ο εχθρός αφού ανασυντάχτηκε επανέρχεται, δεν παραιτείται, δεν ησυχάζει μέχρι να πετύχει το στόχο του. Σκοπός του είναι να κάνει τον πιστό άνθρωπο ν’ αποκάνει, ν’ απογοητευτεί, να ολιγοπιστήσει και ν’ αποστατήσει από το ζωντανό και αληθινό Θεό. Νέες μάχες θα πρέπει να δοθούν τούτη τη φορά κάτω από άλλες συνθήκες εντελώς διαφορετικές.
Εκείνο που δε θα πρέπει ν’ αλλάξει ποτέ στη ζωή μας και το οποίο αποτελούσε πάγια πρακτική για τον Δαβίδ είναι το εξής: «Και ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον». Ο Δαβίδ πηγαίνει και πάλι και ρωτάει τον Κύριο! Δεν πηγαίνει τυπικά να ρωτήσει, δεν πηγαίνει με το πνεύμα: «καλό είναι να ρωτήσουμε και τον Κύριο να δούμε τη γνώμη έχει....». Όχι. Ρωτάει τον Κύριο με σκοπό να κάνει ακριβώς ό,τι θα του πει. Άραγε τι νόημα έχει να ρωτήσει και πάλι τον Κύριο, αφού στο παρελθόν ο Κύριος του έχει πει πώς θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, γιατί τώρα θα πρέπει να ρωτάει και πάλι; Θα πρέπει να ρωτάμε τον Κύριο γιατί αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένα καινούργιο πρόβλημα, αυτή η ημέρα είναι μια άλλη ημέρα. Πολλές φορές οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Ο Δαβίδ έρχεται μπροστά στον Κύριο και ζητάει την οδηγία Του για το πώς ν’ αντιμετωπίσει το καινούργιο πρόβλημα που δημιουργήθηκε. «Και ηρώτησεν ο Δαβίδ τον Κύριον». Το πρόβλημα φαίνεται να είναι το ίδιο, όμως ο Κύριος, που γνωρίζει τα πάντα, που «ερευνά νεφρούς και καρδίαν» (Ιερεμίας ΙΑ/11: 20) αυτή τη φορά προτείνει μια άλλη λύση, πολύ διαφορετική από την προηγούμενη. «Μη αναβής στρέψον οπίσω αυτών και επίπεσον επ' αυτούς απέναντι των συκαμίνων». Τούτη τη φορά ο Κύριος είπε στο Δαβίδ να επιτεθεί στα νώτα του εχθρού από τη μεριά των θάμνων με σκοπό να τους αιφνιδιάσει. Όταν θ’ άκουγε θόρυβο βημάτων στις κορυφές των θάμνων, θα ήξερε ότι ο Κύριος πολεμούσε τους Φιλισταίους. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστρέψει ο Δαβίδ τους εχθρούς του από τη Γιβαών μέχρι τη Γεζέρ. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί Αυτού» (Ρωμαίους ΙΑ/11: 33).
Πόσο έχουμε ανάγκη να μας μιλάει ο Κύριος. Όταν ρωτάμε τον Κύριο και ακολουθούμε πιστά τις εντολές Του, τότε τις μάχες για μας τις δίνει ο Κύριος, ο Υπερασπιστής των πιστών Του και ο μόνος σοφός Θεός. «Κράξον πρὸς ἐμὲ καὶ θέλω σοὶ ἀποκριθῆ καὶ σοὶ δείξει μεγάλα καὶ ἀπόκρυφα, τὰ ὁποῖα δὲν γνωρίζεις» (Ιερεμίας 33/ΛΓ: 3). Ποτέ δε θα πρέπει να λέμε: «Γνωρίζω καλά τι πρέπει να κάνω….., έχω τόσα χρόνια στην πίστη…., έχω πολύ μεγάλη εμπειρία….». Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει. Εμείς δε γνωρίζουμε και γι’ αυτό θα πρέπει να ζητάμε την οδηγία του Θεού και να στεκόμαστε με πίστη κάτω από το θέλημά Του. Ακόμα και ο Προφήτης Σαμουήλ, αυτός ο τόσο πνευματικός άνθρωπος, όταν πήγε στο σπίτι του Ιεσσαί και είδε τον μεγαλύτερο γιό, τον Ελιάβ, είπε: «Σίγουρα, μπροστά στον Κύριο αυτός είναι ο χρισμένος του» (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 6). Αυτή ήταν μία λανθασμένη εκτίμηση του προφήτη δεν ήταν οδηγία από τον Κύριο. Την ώρα εκείνη επενέβη ο Θεός: «Και ο Κύριος είπε στον Σαμουήλ: Μη επιβλέψεις στο πρόσωπό του ή στο ύψος τού αναστήματός του, επειδή τον αποδοκίμασα δεδομένου ότι ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Αν ο Κύριος εκείνη την ώρα δε σταματούσε τον προφήτη Του, θα είχε χρήσει βασιλιά τον Ελιάβ και όχι τον Δαβίδ, που ήταν ο εκλεκτός του Κυρίου (Α’ Σαμουήλ ΙΣ/16: 13) με ό,τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει αυτό για το μέλλον του λαού.
«Και έκαμεν ο Δαβίδ, καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Κύριος» (εδ. 25). Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας στην πνευματική μας ζωή, το κλειδί είναι να υπάρχει μία αληθινή σχέση μας με τον Κύριο. Σε μία μάχη που δόθηκε μεταξύ του λαού Ισραήλ και των Φιλισταίων, σκοτώθηκαν 4.000 άνδρες Ισραηλίτες. Αντί ο λαός να μετανοήσει «εν σάκω και σπονδώ» (Ιωήλ Α/1: 13), αντί να έρθουν στην παρουσία του Κυρίου και να ρωτήσουν γιατί υπήρξε μια τόσο μεγάλη ήττα, σκέφτηκαν να μεταφέρουν στο πεδίο της μάχης την κιβωτό της Διαθήκης. «Τότε, οι Φιλισταίοι πολέμησαν και ο Ισραήλ χτυπήθηκε, και κάθε ένας έφυγε στη σκηνή του και έγινε μια υπερβολικά μεγάλη σφαγή και από τον Ισραήλ έπεσαν 30.000 πεζοί. Και η κιβωτός τού Θεού πιάστηκε και οι δύο γιοι τού Ηλεί, ο Οφνεί και ο Φινεές, θανατώθηκαν» (Α’ Σαμουήλ Δ/4: 10-11). Στην κυριολεξία τα έχασαν όλα καθώς δεν ρώτησαν τον Κύριο και δεν ενήργησαν σύμφωνα με το θέλημά Του. Αλήθεια, πόσο «απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη είναι η ανθρώπινη καρδιά» (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9).
Ο Δαβίδ για δεύτερη φορά νικάει του Φιλισταίους. Ο λόγος που νίκησε δεν είναι ότι ήταν δυνατός ή επειδή ήταν θαρραλέος, αλλά γιατί βγήκε στη μάχη και ενήργησε σύμφωνα με την οδηγία του Θεού και έτσι ο Κύριος του χάρισε τη νίκη. Η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι δε θεώρησε δεδομένο πως η οδηγία του Θεού σε μια μάχη (εδ. 19) θα ήταν η ίδια και για την επόμενη μάχη (εδ. 23). Πρέπει κάθε φορά σε κάθε «μάχη» της ζωής μας να ρωτάμε τον Κύριο, να εκζητούμε το θέλημά Του και την οδηγία του για τη κάθε περίσταση που προκύπτει στη ζωή μας. Η στρατηγική του Θεού στην πρώτη μάχη ήταν η κατά μέτωπο επίθεση, στη δεύτερη μάχη ήταν η σύσταση ενέδρας.
Κάποιες μάχες φαίνονται με την ανθρώπινη λογική χαμένες εκ των προτέρων. Πώς να σταθεί για παράδειγμα ένα μικρό, άοπλο παιδί (Δαβίδ) μπροστά στον πολύπειρο πάνοπλο Γολιάθ; (Α’ Σαμουήλ, κεφ. ΙΖ/17: 45). Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι: «ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ» (Λουκάς Ι/10: 37). Πρέπει να εμπιστευόμαστε τον Κύριο, ακόμα και όταν οι βουλές Του δεν είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες μας ή με τις αντιλήψεις μας. Έχουμε το παράδειγμα όταν ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του, τον Ισαάκ, ο Αβραάμ δεν ενήργησε συναισθηματικά, αλλά αποκλειστικά εμπιστευόμενος τον Κύριο και σύμφωνα με την οδηγία του Θεού (Εβραίους ΙΑ/11: 17). Το ίδιο συνέβη και όταν του ζητήθηκε από το Θεό ν’ απομακρύνει από τη σκηνή του την Άγαρ μαζί με τον υιό τους τον Ισμαήλ (Γένεση ΚΑ/21: 12).
Ο λαός Ισραήλ όσες μάχες έχασε, τις έχασε, γιατί πορευόταν χωρίς την οδηγία του Θεού. Η ήττα δεν είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για την Εκκλησία Του. Παρ’ όλα αυτά πολλές φορές αγνοούμε τον Κύριο, δεν αναζητούμε το θέλημά Του στη ζωή μας, δε ρωτάμε τον Κύριο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνουμε τις μάχες και να νικάνε στη ζωή μας οι Φιλισταίοι, οι εχθροί του Θεού.
Ας εξετάσουμε την περίπτωση των κατοίκων της Γαβαών, των οποίων οι εκπρόσωποι παρουσιάστηκαν στους άρχοντες του Ισραήλ με υποκρισία, παρουσιάζοντας φθαρμένα ενδύματα και σανδάλια έχοντας παλιά σακιά και ξερό ψωμί. Ο λαός Ισραήλ εξαπατήθηκε, καθώς οι πρέσβεις των Γαβαωνιτών προσποιήθηκαν ότι έρχονταν από μακρινή γη, που ήταν έξω από τα σχέδια κατακτήσεων του Ισραήλ. Οι Ισραηλίτες τους πίστεψαν και έκαναν μαζί τους συνθήκη ειρήνης, βάσει της οποίας δε θα τους καταδίωκαν (Ιησούς τ. Ναυή Θ/9: 3-15). Ο Λόγος του Θεού αναφέρει: «Και δέχθηκαν τους άνδρες εξαιτίας των εφοδίων τους, και δεν ρώτησαν τον Κύριο» (Ιησούς τ. Ναυή Θ/9: 14). Δεν ζήτησαν την οδηγία του Κυρίου και εξαπατήθηκαν.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις στην καθημερινή μας ζωή που άλλη εντύπωση μας δίνεται για κάποια πράγματα και άλλη είναι η πραγματικότητα. Στο βιβλίο των "Παροιμιών" (ΙΔ/14: 12) αναφέρεται: "Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον". Γι' αυτό δε θα πρέπει να βασιζόμαστε στη δική μας αντίληψη, στο δικό μας τρόπο σκέψης, ούτε ν' αφήνουμε τα συναισθήματά μας να καθορίζουν τις επιλογές μας. Θα πρέπει σε όλες τις επιλογές μας να λαμβάνουμε υπόψη μας το θέλημα του Κυρίου. Θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όπως τα βλέπει ο Κύριος. Αυτό θα το πετύχουμε προσευχόμενοι ζητούντες την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και ακολουθούντες πιστά όλα όσα αναφέρονται μέσα στον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού (Ψαλμός ΚΕ/25: 4 & Β’ Τιμοθέου Γ/3: 16,17). Μόνον με τον τρόπο αυτό θ’ αποφύγουμε τις παγίδες του εχθρού της ψυχής και θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του.
Είναι απολύτως απαραίτητο στην πορεία της ζωής μας μέσα στην «έρημο» τούτης της ζωής, να ρωτάμε τον Κύριο, να προσευχόμαστε να μας φανερώσει το θέλημά Του, το οποίο θα πρέπει να ακολουθούμε με πιστότητα και ταπεινότητα. Ας μη λείψει ποτέ από τα χείλη μας η μικρότερη προσευχή, που είναι ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη: «Γεννηθήτω το θέλημά Σου» (Ματθαίος Σ/6: 10).
Οι επιτυχίες μέσα στη ζωή μας θα προέλθουν «Ουχί διά δυνάμεως ουδέ διά ισχύος αλλά διά του Πνεύματός μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων» (Ζαχαρίας Δ/4: 6). Ο δρόμος είναι τραχύς και δύσκολος, κάθε ημέρα είναι κι ένας καινούργιος δρόμος τον οποίο δεν περάσαμε χθες και προχθές (Ιησούς τ. Ναυή Γ/3: 4). Για να βαδίζει κανείς με ασφάλεια, για να μη χάσει το δρόμο προς τη γη των υποσχέσεων του Θεού, πυξίδα στην πνευματική του ζωή και πορεία θα πρέπει να είναι το θέλημα του Κυρίου. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε το Θεό με όλη του την καρδιά και να μην ενεργούμε σύμφωνα με τα συναισθήματά μας. Ειρήνη και ασφάλεια υπάρχει μόνον μέσα στον Κύριο. Γι' αυτό ας μάθουμε να ρωτάμε για; όλα τα θέματα; της ζωής μας τον Κύριο ---
