"κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ. Ι (10), εδ. 46 – 52. Ο ΒΑΡΤΙΜΑΙΟΣ.

Ο ΒΑΡΤΙΜΑΙΟΣ.

Ευαγγέλιον "κατά ΜΑΡΚΟΝ", κεφ.   Ι /10, εδ. 46 – 52.

46 Και έρχονται εις Ιεριχώ. Και ενώ εξήρχετο από της Ιεριχώ αυτός και οι μαθηταί αυτού και όχλος ικανός, ο υιός του Τιμαίου Βαρτίμαιος ο τυφλός εκάθητο παρά την οδόν ζητών.

47 Και ακούσας ότι είναι Ιησούς ο Ναζωραίος, ήρχισε να κράζη και να λέγη Υιέ του Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με.

48 Και επέπληττον αυτόν πολλοί διά να σιωπήση αλλ' εκείνος πολλώ μάλλον έκραζεν Υιέ του Δαβίδ, ελέησόν με.

49 Και σταθείς ο Ιησούς, είπε να κραχθή και κράζουσι τον τυφλόν, λέγοντες προς αυτόν Θάρσει, σηκώθητι σε κράζει.

50 Και εκείνος απορρίψας το ιμάτιον αυτού, εσηκώθη και ήλθε προς τον Ιησούν.

51 Και αποκριθείς λέγει προς αυτόν ο Ιησούς Τι θέλεις να σοι κάμω; Και ο τυφλός είπε προς αυτόν Ραββουνί, να αναβλέψω.

52 Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν Ύπαγε, η πίστις σου σε έσωσε. Και ευθύς ανέβλεψε και ηκολούθει τον Ιησούν εν τη οδώ.

       ΣΧΟΛΙΑ.
       Το κείμενο αναφέρεται σε μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή ενός κατοίκου της Ιεριχώ, που τον έλεγαν Βαρτίμαιο, πριν από 2000  χρόνια.   Ίσως   είναι   μικρή,    ίσως   φαίνεται   ασήμαντη,   όμως  δεν  είναι  ούτε  μικρή,  ούτε ασήμαντη,   αφού   τούτη   η  ιστορία  στον   τομέα  του  πνεύματος  είναι δική μου και δική σου.  Στις λεπτομέρειες   τούτης   της  ιστορίας  μπορεί  ο  καθένας  να   δει  τον  εαυτόν του, καθώς θα δώσουμε φως σε κάποιες λεπτομέρειες της ζωής αυτού του ανθρώπου:

      ΉΤΑΝ ΤΥΦΛΟΣ.

     Ήταν τυφλός από γεννήσεώς του, άκουγε, αισθανόταν, αλλά δεν έβλεπε. Τα σάρκινα μάτια του, αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού, δε λειτουργούσαν. Μπορεί εμείς να μην του μοιάζουμε και ευχαριστούμε το Θεό γι’ αυτό, όμως εξετάζοντας τον εαυτόν μας από την πνευματική πλευρά της ζωής, (ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα αλλά και πνεύμα), παρατηρούμε ότι δε διαφέρουμε απ’ αυτόν.

       Ο άνθρωπος «έβλεπε» πνευματικά, όταν ήταν στον Παράδεισο και γνώριζε το Θεό. Στο βιβλίο της "Γένεσης" μας αναφέρει ότι ο Θεός κατέβαινε εκείνα τα ωραία δειλινά και συνομιλούσε με τους ανθρώπους. Όμως ο άνθρωπος τυφλώθηκε. Πώς έγινε, τι συνέβη; Από αμαρτία από παρακοή του θελήματος του Θεού ο άνθρωπος τυφλώθηκε πνευματικά. Σκοτάδι πνευματικό απλώθηκε γύρω του. Αλήθεια πόσο έχει πυκνώσει τούτο το σκοτάδι στις ημέρες μας! Από τότε ψάχνει να βρει το χαμένο παράδεισο, το πρόσωπο του Θεού. Γι’ αυτό οι θρησκείες, γι’ αυτό οι θεωρίες, αλλά όλα τούτα δεν ήταν τίποτα άλλο από εκείνη τη χαρακτηριστική φράση που είπε κάποτε ο Πέτρος: «Κύριε, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες, ουδέν πιάσαμε» (Λουκάς Ε/5: 5). Ένας αγώνας έγινε η ζωή μέσα στο σκοτάδι, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σ΄ αυτήν την κατάσταση βρέθηκε ο άνθρωπος. Και ενώ ο Θεός θα είχε κάθε λόγο να εξαφανίσει το ανθρώπινο γένος μετά την αμαρτία και την αποστασία του, αντίθετα σ' όλα αυτά ο Θεός δεν απέρριψε τον άνθρωπο, αλλά "Τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμον, ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή για να μη χαθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή "(Ιωάννης ΙΓ/13: 16). Ο Χριστός ήρθε ανάμεσά μας, για να βρει τον τυφλό, "το απολωλός", να σκορπίσει τα σκοτάδια και να δώσει και πάλι στον άνθρωπο φως.

       ΗΤΑΝ ΖΗΤΙΑΝΟΣ. 

     Κανείς δε θέλει να είναι ζητιάνος. Πόσο σκληρό, πόσο περιφρονητικό είναι τούτο! Περιφρόνηση, ειρωνεία, γέλωτες, σκληρότητα ήταν στοιχεία που χαρακτήριζαν τη ζωή του, πέρα από τη μοναξιά, την έλλειψη κατανόησης και αγάπης. Σκληρή η ζωή του και ευτελής. Αλήθεια πόσο μοιάζει η ζωή τούτου του ανθρώπου με την πνευματική ζωή πολλών ανθρώπων που καθημερινά μας περιβάλουν! Πρόκειται για φτώχεια πνευματική παρά τα τις μεγάλες σπουδές, τα μεγάλα πτυχία , που πολλές φορές υπάρχουν. Δεν είναι άσκημα τούτα,  αλλά δεν επαρκούν. Δημιούργησε παιδεία ο άνθρωπος, αλλά δεν άλλαξε, έκτισε φυλακές, αλλά δε συνετίστηκε. Γιατί; Όταν ένα κουκούτσι από πορτοκάλι πέσει στη γη, μετά από λίγο θα φυτρώσει ένα πολύ ωραίο δενδράκι που λέγεται νεραντζιά. Αργότερα τούτο το δενδράκι θα φέρει ωραίους καρπούς, όμως οι καρποί του θα είναι πικροί. Όσο και να το λιπάνεις, όσο και να το ποτίσεις, όσο και καλά να το καλλιεργήσεις, ό,τι και να κάνεις, οι καρποί του θα συνεχίσουν να είναι πικροί. Για να φέρει τούτο το δενδράκι γλυκούς καρπούς, ένας τρόπος υπάρχει. Να το κεντρώσεις με κεντράδι πορτοκαλιάς. Μόνον τότε θα φέρει γλυκά πορτοκάλια. Από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος είναι μια άγρια νεραντζιά και οι καρποί του είναι πικροί, κακοί. Μόνον όταν κεντρωθεί στη ζωή του με το κεντράδι που λέγεται "Ιησούς Χριστός", μόνον τότε θα φέρει γλυκούς καρπούς, άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

      Τραγική η κατάσταση του Βαρτίμαιου. Το ίδιο τραγική είναι και η κατάσταση του ανθρώπου μακριά από το Θεό, ο οποίος αδυνατεί να καταλάβει ότι η απομάκρυνσή του από το Θεό τον έχει κάνει να είναι τυφλός, γυμνός, νεκρός και έχει ανάγκη από το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό.  Αδυνατεί να αναγνωρίσει την τύφλωσή του ο άνθρωπος. Νομίζει ότι "στέκεται", ότι είναι δυνατός και δεν μπορεί να δει ότι είναι "ως τοίχος κεκλιμένος και φραγμός ετοιμόρροπος" (Ψαλμός ΦΒ/62: 3). Δεν επικαλείται το Θεό γιατί δε γνωρίζει την τύφλωσή του. Ο σύγχρονος άνθρωπος στέκεται ανάμεσα στα υλικά αγαθά που τον περιβάλουν και επαναλαμβάνει τα λόγια εκείνης της τραγικής εκκλησίας που υπήρχε στην πόλη της Λαοδίκειας: "λέγεις ότι πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός"  και έρχεται ο Κύριος να δώσει την απάντηση: "δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός" (Αποκάλυψη Γ/3 17). ·

        Τυφλός  και  φτωχός  ο  Βαρτίμαιος,  «καθήμενος  παρά  την  οδόν  και  ζητών»,  άκουσε από τους  ανθρώπους που υπήρχαν γύρω του ότι περνά ο Ιησούς Χριστός. Ήταν  η ευλογημένη  στιγμή  της ζωής του. Ψυχή, άκουσες για το Χριστό στη ζωή σου; Γνωρίζεις ότι και σήμερα περνά ο Κύριος από μπροστά σου και κρούει την πόρτα της καρδιά σου; (Αποκάλυψη Γ/3: 20).  Θέλει να μπει μέσα στη ζωή σου, όχι για να σου τη στερήσει,  αλλά για να σου δώσει το φως.  "Λύχνος  εις  τους  πόδας  μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου" (Ψαλμός ΡΙΘ/119: 105) αναφέρει ο ψαλμωδός.

       Τούτος ο άνθρωπος, όταν άκουσε για το Χριστό, φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «Ιησού, υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με». Τούτη η κραυγή για όσους την επανέλαβαν ανάμεσα στους αιώνες έγινε ο μεγαλύτερος σταθμός μέσα στη ζωή τους. Όμως τι τραγικό που τόσοι άνθρωποι καθημερινά «ακούνε», αλλά δεν καλούν το Χριστό στη ζωή τους. Έρχεται ο εχθρός και του ψιθυρίζει: "Μην τον καλείς στη ζωή σου, θα σου κλέψει την ελευθερία, θα σε περιγελούν οι άλλοι, θα σου στερήσει χαρές. Θα χάσεις τη ζωή σου" και ο άνθρωπος τα πιστεύει. Γιατί τα πιστεύει; «Διότι αγάπησε τη δόξα των ανθρώπων μάλλον, παρά του Θεού», διότι «το φως ήρθε εις τον κόσμον, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι μάλλον παρά το φως, γιατί τα έργα τους ήταν πονηρά». (Ιωάννης Γ/3: 19).

       Ο τυφλός της ιστορίας μας, καθώς άκουσε για το Χριστό, ένιωσε το πέρασμά Του, άκουσε τη φωνή Του και άρπαξε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του. Μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο έβαλε τις φωνές: "Ιησού ελέησέ με, βοήθησέ με στην αδυναμία μου, λύσε τα σκοτάδια της ζωής μου". Τι καταπληκτικό αίτημα! Πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας και ζητάει το Έλεός Του. "Κύριε ελέησέ με". Ο κόσμος που ήταν γύρω του προσπαθούσε να τον σταματήσει. Προσπαθούσε να ακυρώσει τη συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Πάντα ο κόσμος είναι μια μεγάλη δύναμη που προσπαθεί να σε απομακρύνει από το Χριστό έτσι, ώστε να μην Τον συναντήσεις στη ζωή σου, να μην Τον γνωρίσεις προσωπικά. Μεγάλες οι πιέσεις που ασκεί ο κόσμος. "Σιώπα του έλεγαν, μη φωνάζεις". Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι υπάκουσαν στη φωνή του κόσμου και "δια τον φόβον των Ιουδαίων" "σιώπησαν" με τραγικά αποτελέσματα μέσα στη ζωή τους. Όμως ο άνθρωπος της Ιεριχώ δε σταματά, αγνοεί τις υποδείξεις των ανθρώπων και τι κάνει; «πολλώ μάλλον έκραζεν», συνέχιζε να φωνάζει και μάλιστα πιο δυνατά. Στις φωνές τούτου του ανθρώπου Εκείνος που «ερευνά νεφρούς και καρδίας» (Ιερεμίας ΙΑ/11: 20) αναγνωρίζει την ειλικρίνεια της καρδιάς του, βλέπει τη θέληση και την επιμονή, για να γνωρίσει Εκείνον. Μια τέτοια ειλικρινή φωνή, ένα τέτοιο κάλεσμα ο Κύριος δε θα το αγνοήσει. Ο Δαβίδ είναι κατηγορηματικός: "καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει" (Ψαλμός ΝΑ/51: 17). Ο πρ. "Ησαΐας" (ΜΒ/42: 3) διακηρύττει: "Κάλαμον συντεθλασμένον δεν θέλει συντρίψει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβύσει θέλει εκφέρει κρίσιν εν αληθεία".

      Μια "φωνή καρδιάς" και ένα αίτημα: «Ελέησέ με». Όχι πολλά λόγια, όχι ωραία λόγια, λίγα και συγκεκριμένα θέλει ο Κύριος, γι' αυτό και μας προτρέπει: "Όταν δε προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε ως οι εθνικοί· διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή" (Ματθαίος Σ/6: 7). Αυτό είχε ανάγκη ο Βαρτίμαιος, αυτό έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε κουρασμένος και ταλαιπωρημέ-νος άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). "Ιησού, ελέησόν μοι". Τούτο το «μοι», ας μην το αγνοήσουμε μέσα στη ζωή μας. Όλη η δύναμη του Χριστιανού κρύβεται σ’ αυτό το «μοι». Άλλο να πει κάποιος ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας και άλλο να πει : Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μου.

       Θα μπορούσε ο Βαρτίμαιος να έχει πολλούς δισταγμούς, πριν φωνάξει τον Κύριο. Τι θα πει ο κόσμος, μήπως πρέπει καλύτερα να ρωτήσω τον ιερέα να μου πει τι πιστεύει για τον Ιησού; Στην κατάσταση που βρίσκομαι με βοηθάνε οι άνθρωποι και μπορώ και ζω. Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να τον κάνουν διστακτικό, όμως αν έτσι  ενεργούσε, θα έμενε τυφλός για πάντα. Καθώς, ψυχή, ο Χριστός περνάει από μπροστά σου, απελευθερώσου από τους λογισμούς σου, από τις πονηρές σκέψεις που ο εχθρός βάζει μέσα στο μυαλό σου, γιατί θέλει να σε κρατήσει τυφλό. Τι τραγικό να σε κοιτάξει ο Κύριος εκείνη την ημέρα και να σου πει: "Πέρασα, χτύπησα, φώναξα καθώς ήσουν κλειδωμένος μέσα στα τείχη της περηφάνιας σου, του εγωισμού σου και δε Μου άνοιξες". Είναι εκείνη η ώρα που οι άνθρωποι θα ρωτούν με έκπληξη: "Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;" (Ματθαίος ΚΕ/25: 44).

       "Ιησού ελέησέ με".  Είναι μια φωνή καρδιάς, μια ειλικρινής πρόσκληση με τα εξής αποτέλεσμα:

     1/ Στάθηκε ο Ιησούς. Σταματάει ο Κύριος στις κραυγές εκείνων που τον φωνάζουν; Ναι, θα σταματήσει και στη δική σου κραυγή γιατί θέλει "όλοι να σωθούν και να έρθουν σε μετάνοια" (Β'  Πέτρου Γ/3: 9  &  Α' Τιμοθέου Β/2: 4). Κάθε ψυχή είναι πολύτιμη στα μάτια Του και δεν αποβλέπει ο Κύριος σε ονόματα, τίτλους, αξιώματα ή άλλο τι, αλλά αποβλέπει σε ανθρώπινες ταπεινωμένες καρδιές. Θέλει ν' ανοίξει τα μάτια του τυφλού ανθρώπου, καλεί τον καθένα και σήμερα να βγει από το σκοτάδι και "να έρθει στο θαυμαστό Αυτού φως" (Α' Πέτρου Β/2: 9).

      Στάθηκε ο Κύριος. "Κύριε που στέκεσαι; Στέκεσαι μπροστά στον τελευταίο πολίτη της Ιεριχώ; Δεν αισθάνεσαι άβολα, δεν ντρέπεσαι;" Όχι, γιατί εσένα και εμένα ο Ιησούς Χριστός «δεν επαισχύνεται να μας αποκαλεί αδελφούς του» (Εβραίους Β/2: 11).  

     2/ «φωνάξτε τον να έρθει» είπε ο Κύριος σ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν. Δεν έστειλε ανθρώπους, για να του προσφέρουν τη σωτηρία, αλλά για να τον καλέσουν κοντά Του. Είναι τούτη η μοναδική υποχρέωση του πιστού ανθρώπου να καλεί άλλους ανθρώπους να έλθουν στο Χριστό. Σε λίγο θα βρεθούν ο ένας απέναντι στον άλλον. Τι ευλογημένη στιγμή για τον κάθε άνθρωπο! Είναι η ώρα που το «άγριο» συναντάει το "Άγιο", συναντάει το «ήμερο μπόλι» και αρχίζει να φέρνει καρπούς γλυκούς. Είναι η ώρα της προσωπικής συνάντησης του καθενός με τον αρχηγό της ζωής, τον αναστημένο και δοξασμένο Ιησού Χριστό. Είναι η ώρα της προσωπικής επικοινωνίας με το Σωτήρα Χριστό. Είναι η ώρα της σωτηρίας του ανθρώπου.

     Γλυκά, ευγενικά ο Ιησούς Χριστός καθώς στέκεται μπροστά του, τον ρωτάει: «Τι θέλεις να σοι κάμω;». Ο ναυαγισμένος ένα πράγμα χρειάζεται, να σωθεί απ' τα κύματα. Ο τυφλός ένα πράγμα χρειάζεται, να δει. «Να αναβλέψω Κύριε». Μακάρια η ψυχή που ιεράρχησε σωστά τα πράγματα. Τι θέλεις να σου δώσω, ρώτησε ο Θεός το βασιλιά Σολομώντα:"Θέλω να μου δώσεις σοφία Κύριε", ήταν η απάντηση, ένα αίτημα που ευχαρίστησε ιδιαίτερα τον Κύριο. "Και έδωκεν ο Θεός εις τον Σολομώντα σοφίαν και φρόνησιν πολλήν σφόδρα και έκτασιν πνεύματος, ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης. Και υπερέβη η σοφία του Σολομώντος την σοφίαν πάντων των κατοίκων της ανατολής και πάσαν την σοφίαν της Αιγύπτου". Να μάθουμε να βάζουμε τα πρώτα πράγματα στην πρώτη θέση. Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει: "ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθεί" (Ματθαίος Σ/6: 33). 

       Ο Βαρτίμαιος «ήλθε στο Χριστό», «πίστεψε στο Χριστό» και «ευθύς ανέβλεψεν». Άμεση, τέλεια, ολοκληρωμένη η σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός. Τούτη τη δωρεάν σωτηρία τη γνώρισε ο "Βαρτίμαιος", η "αιμορροούσα" (Μάρκος Ε/5: 29), ο παραλυτικός που τον έκανε καλά ο Κύριος (β 12), ένα νεκρό κορίτσι (Ε/5:  42), τη γνώρισαν εκατομμύρια άνθρωποι ανάμεσα στους αιώνες. Γνώρισέ την και συ, ψυχή. Αυτός που περνάει δίπλα σου, που χτυπάει την πόρτα της καρδιά σου είναι "το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον" (Ιωάννης Α: 9)

        «ευθύς ανέβλεψεν». Τι ήταν εκείνο που τόσο γρήγορα, τόσο αποτελεσματικά κίνησε το χέρι του Θεού; Ήταν η πίστη. Είναι τόσο σημαντικός παράγοντας η πίστη για τη σωτηρία του ανθρώπου, που ενώ ο Χριστός τον έσωσε, ο Κύριος του λέγει : «η πίστη σου σε έσωσε». Χωρίς την πίστη δεν μπορεί να γίνει τίποτα απολύτως. Ο ευαγγελιστής  "Ματθαίος"  μας  αναφέρει  ότι  ο  Κύριος  στην πόλη που μεγάλωσε, τη  Ναζαρέτ,  δε  μπόρεσε  να κάνει  πολλά  θαύματα εξαιτίας της απιστίας των ανθρώπων (Ματθαίος ΙΓ/13: 58). Θα μπορούσε και θα ήθελε ο Κύριος να κάνει πολλά θαύματα, όμως η απιστία  περιορίζει  τη  δύναμη  του  Θεού.  Πώς  να ευλογήσει  ο Κύριος τους ανθρώπους που δε ζητάνε την ευλογία Του;  Πώς  να  θεραπεύσει ανθρώπους στους οποίους, αν κάποιος έλεγε ότι είναι  ασθενείς, θα έμεναν έκπληκτοι. Κάποτε τους είπε ο Κύριος "είστε δούλοι" και ξεσηκώθηκαν "εμείς είμαστε σπέρμα του Αβραάμ, είμαστε ελεύθεροι" και ο Κύριος τους είπε: "είστε δούλοι της αμαρτίας" (Ιωάννης Η/8: 33).

       Ένας ολόκληρος Γολγοθάς μένει αδρανής, εκεί που δεν υπάρχει πίστη.

      «και ηκουλούθει τον Ιησού». Αυτό έγινε σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης. Είναι υποχρέωση και προνόμιο κάθε πιστού ανθρώπου να ακολουθεί προσωπικά τον Κύριο, όχι κάποιο δόγμα ή κάποια εκκλησία ή κάποια θρησκεία, αλλά τον ίδιο τον Κύριο.

       Ιησούς -- Ιεριχώ -- Βαρτίμαιος -- σωτηρία, πριν από 2.000 χρόνια. 

      Τι κοινό μπορεί να υπάρχει με το σήμερα; Αλήθεια, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ό,τι γράφτηκε, ό,τι ειπώθηκε κατά "τω καιρώ εκείνω" έχουν απόλυτη εφαρμογή και στις ημέρες μας. Οι ίδιες ανάγκες, τα ίδια προβλήματα υπάρχουν και στις ημέρες μας. Ο  Κύριος και σήμερα περνά από μπροστά σου. Ξέρει σε ποιο πνευματικό σκοτάδι βρίσκεται ο σύγχρονος «πολιτισμένος» άνθρωπος. Ξέρει τα αδιέξοδα της ζωής, τον πόνο και την αγωνία σου. Γνωρίζει τα πάντα, θέλει να επέμβει μέσα στη ζωή σου, για να αποκαταστήσει τα πάντα και με πολλή υπομονή περιμένει να Τον "φωνάξεις". Μόνον Αυτός μπορεί να σκορπίσει τα σκοτάδια και να σου δώσει φως. Αν αποφασίσεις να πας σ’ Αυτόν, φώναξέ Του με όλη τη δύναμη της ψυχής σου: Αναστημένε και δοξασμένε Ιησού Χριστέ, ελεήσέ με. Για σένα θα είναι μια απόφαση ζωής, για Εκείνον θα είναι μια μεγάλη χαρά, καθώς "μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό για κάθε ψυχή που μετανοεί και σώζεται". (Λουκάς ΙΕ/15: 7).

       Είναι η ώρα που θα σου ψιθυρίσει ο Κύριος: Ήσουν ένας αμαρτωλός και έπρεπε να πεθάνεις, γιατί ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμαίους Σ/6: 23), αλλά Εγώ σε αγάπησα και ήρθα στη γη και πέθανα για σένα, πλήρωσα Εγώ για τις δικές σου αμαρτίες, για να ζήσεις εσύ αιώνια κοντά Μου. Είσαι δικός Μου, όχι γιατί το άξιζες, αλλά γιατί σε αγαπάω και θέλω να σε σώσω δωρεάν «κατά χάριν» (Εφεσίους Β/2: 8). Σ’ έχω εξαγοράσει όχι με «αργύριον και χρυσίον», αλλά με το ίδιο Μου το αίμα.. Έλα μαζί μου στον ουρανό. Θα ομολογήσω το όνομά σου ενώπιον του Πατέρα Θεού. "Σε λίγα στάθηκες ικανός σε πολλά θα σε καταστήσω" (Ματθαίος ΚΕ: 21)". ---

        Ο ΤΥΦΛΟΣ

Ω, Ιησού, Γιε του Δαβίδ
στάσου, ελέησέ με.
Μη δεν ακούς τη θλιβερή μου τη φωνή
που με στου δρόμου τη βολή σε κράζει ;
Μη δεν ακούς έναν τυφλό
μες στων τυφλών το πλήθος;
Εδώ σ’ αυτή την κόχη σε προσμένω,
Μέρες και μέρες , να περάσεις, να διαβείς,
Εσύ που τους ανήμπορους γιατρεύεις,
θα προσπεράσεις τον τυφλό
που τόσο περιμένει
μπροστά σ' αυτό το δρόμο να σταθείς ;

Κύριε, μες στη νύχτα μου σε κράζω,
στις νύχτες τις ατέλειωτες που ζω.
Ω! Να’ βλεπα το ρόδινο το φως κάποιας εσπέρας,
ν’ άγγιζα τα λουλούδια, τα πουλιά,
να μ’ έλουζε το φεγγαρίσιο φως τις νύχτες,
τ’ αστέρια που κεντούν τους ουρανούς,
να έβλεπα τα πρόσωπα των φίλων και δικών μου,
να αγκαλιάσω σαν μικρό παιδί
με ευφροσύνης δάκρυα
και φίλους και εχθρούς.

Ω! Ιησού, Γιε του Δαβίδ,  βόηθησέ με.

Ο Κύριος στο άκουσμα των λόγων σταματάει.
Πέστε του να’ ρθει, με φωνή γεμάτη από συμπόνια
λέει στο πλήθος που μαζί Του τρέχει βιαστικά.
Πέστε του να ‘ρθει, Ζει μες στο σκοτάδι
και η ψυχή του, σαν πουλάκι σκλαβωμένο,
θέλει να δει το φως, τον ήλιο που ν’ ψηλά,
το χέρι του ν’ απλώσει με αγάπη
σε κάθε πλάσμα του Πατέρα δω στη γη,
να’ρθει σαν κύμα στην καρδιά του η χαρά.

Καθώς ακούει ο τυφλός πως ο Χριστός τον κράζει,
σηκώνεται και βιαστικά την κάπα του πετά,
σαν να πετούσε το βαρύ
του πόνου το φορτίο, σαν να ‘νιωθε ανάλαφρος,
σαν αύρα πρωινή, τρέχει και τρέχει
στης φωνής τον ήχο, τρέχει, κι εκεί,
στα πόδια Του μπροστά, λέει: Ω! Κύριε,
να αναβλέψω θέλω, ξέρω πως όλα τα μπορείς,
αν θέλεις, νιώθω πως όλους η ψυχή Σου συμπονά.

Κι ο λόγος ο γλυκός ήρθε στ’ αυτά Του,
«θέλω να δεις» του είπε με στοργή
κι αμέσως πέσαν οι σκιές, τα θάμπη,
κι είδε τη φωτεινή Του τη μορφή,
Εκείνου που άκουγε μόνο τα λόγια
είδε τον κόσμο, είδε τα πουλιά,
δε χόρταιναν τα μάτια του να βλέπει,
είδε το χέρι που μ’ αγάπη τον κρατούσε,
είδε τον Κύριο, του Σύμπαντος το Βασιλιά. ---

βιβλίο ΑΡΙΘΜΩΝ, κεφ. Ι/10, εδ. 33 – 36 & κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1- 35. "Σε εμπιστεύομαι..."

        βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩΝ", κεφ.  Ι/10, εδ. 33 – 36 .

33 ΚΑΙ οδοιπόρησαν από το βουνό τού Κυρίου δρόμο τριών ημερών και η κιβωτός τής διαθήκης τού Κυρίου προπορευόταν μπροστά τους δρόμο τριών ημερών, για να ζητήσει τόπο ανάπαυσης γι' αυτούς.

34 Και η νεφέλη τού Κυρίου ήταν από πάνω τους την ημέρα, όταν σηκώνονταν ο λαός από το στρατόπεδο.

35 Και όταν η κιβωτός σηκωνόταν, ο Μωϋσής έλεγε: «Σήκω, Κύριε, και ας διασκορπιστούν οι εχθροί σου, και ας φύγουν από μπροστά σου εκείνοι που σε μισούν».

36 Και όταν αναπαυόταν, έλεγε: Γύρνα, Κύριε, στις χιλιάδες των μυριάδων τού Ισραήλ.

       βιβλίο "ΑΡΙΘΜΩΝ", κεφ. ΙΑ/11, εδ. 1- 35.

1 Και ο λαός γόγγυζε πονηρά στα αυτιά τού Κυρίου και ο Κύριος άκουσε, και εξάφθηκε η οργή του και ανάμεσά τους άναψε μια φωτιά τού Κυρίου, και κατέφαγε την άκρη τού στρατοπέδου.

2 Και ο λαός βόησε στον Μωυσή και ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Κύριο, και σταμάτησε η φωτιά.

3 Και αποκλήθηκε το όνομα εκείνου τού τόπου Ταβερά, επειδή άναψε ανάμεσά τους μια φωτιά τού Κυρίου.

4 Και το σύμμεικτο πλήθος, που ήταν ανάμεσά τους, επιθύμησε μια επιθυμία και έκλαιγαν πάλι και οι γιοι Ισραήλ, και είπαν: Ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε;

5 Θυμούμαστε τα ψάρια, που τρώγαμε στην Αίγυπτο δωρεάν, τα αγγούρια, και τα πεπόνια, και τα πράσα, και τα κρεμμύδια, και τα σκόρδα

6 τώρα, όμως, η ψυχή μας είναι κατάξερη δεν είναι στα μάτια μας τίποτε άλλο εκτός από τούτο το μάννα.

7 Και το μάννα ήταν σαν τον σπόρο τού κοριάνδρου, και το χρώμα του σαν το χρώμα τού βδέλλιου.

8 Ο λαός περιφερόταν μαζεύοντάς το, και το άλεθαν σε μύλο ή το κοπάνιζαν σε γουδί, και το έψηναν σε χύτρα, και έκαναν απ' αυτό ψωμιά στη στάχτη και η γεύση του ήταν σαν γεύση λαγάνας από λάδι.

9 Και όταν κατέβαινε η δροσιά στο στρατόπεδο τη νύχτα, έπεφτε και το μάννα επάνω σ' αυτή.

10 Και ο Μωυσής άκουσε τον λαό να κλαίει στις συγγένειές τους, τον κάθε έναν στη θύρα τής σκηνής του και η οργή τού Κυρίου άναψε υπερβολικά και τούτο φάνηκε κακό και στον Μωυσή.

11 Και ο Μωυσής είπε στον Κύριο: Γιατί ταλαιπώρησες τον δούλο σου; Και γιατί δεν βρήκα χάρη μπροστά σου, ώστε έβαλες επάνω μου το φορτίο ολόκληρου αυτού του λαού;

12 Μήπως εγώ συνέλαβα ολόκληρον αυτό τον λαό; Ή, εγώ τους γέννησα, για να μου λες: Πάρ' τον στον κόρφο σου, όπως η τροφός βαστάει το βρέφος που θηλάζει, στη γη που ορκίστηκες στους πατέρες τους;

13 Από πού να βρεθούν σε μένα κρέατα για να δώσω σε ολόκληρον αυτό τον λαό; Επειδή, κλαίνε σε μένα, λέγοντας: Δώσε μας κρέας να φάμε

14 δεν μπορώ εγώ μόνος μου να βαστάξω ολόκληρον αυτό τον λαό, επειδή αυτό είναι πολύ βαρύ για μένα

15 και αν έτσι κάνεις σε μένα, θανάτωσέ με αμέσως, παρακαλώ, αν βρήκα χάρη μπροστά σου, για να μη βλέπω τη δυστυχία μου.

16 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Συγκέντρωσέ μου 70 άνδρες από τους πρεσβύτερους του Ισραήλ, που γνωρίζεις ότι είναι πρεσβύτεροι του λαού, και άρχοντές τους και να τους φέρεις στη σκηνή του μαρτυρίου, όπου θα σταθούν μαζί σου.

17 Και θα κατέβω, και θα μιλήσω εκεί μαζί σου και θα πάρω από το πνεύμα που είναι επάνω σου, και θα το βάλω επάνω σ' αυτούς και θα βαστάζουν μαζί σου το φορτίο του λαού, για να μη το βαστάζεις εσύ μόνος.

18 Και πες στον λαό: Αγιάστε τον εαυτό σας για την αυριανή ημέρα, και θα φάτε κρέας επειδή, κλάψατε στα αυτιά τού Κυρίου, λέγοντας: Ποιος θα μας δώσει κρέας να φάμε; Επειδή, καλά ήμασταν στην Αίγυπτο. Γι' αυτό, ο Κύριος θα σας δώσει κρέας, και θα φάτε

19 δεν θα φάτε μία ημέρα, ούτε δύο ημέρες, ούτε πέντε ημέρες, ούτε δέκα ημέρες, ούτε 20 ημέρες

20 ολόκληρο τον μήνα θα φάτε, μέχρις ότου βγει από τα ρουθούνια σας, και θα το αηδιάσετε, επειδή απειθήσατε στον Κύριο, που είναι ανάμεσά σας, και κλάψατε μπροστά του, λέγοντας: Γιατί να αναχωρήσουμε από την Αίγυπτο;

21 Και ο Μωυσής είπε: 600.000 πεζοί είναι ο λαός, ανάμεσα στους οποίους βρίσκομαι εγώ κι εσύ είπες: Θα τους δώσω κρέας για να φάνε έναν ολόκληρο μήνα.

22 Θα σφαχτούν γι' αυτούς τα κοπάδια και οι αγέλες, ώστε να τους επαρκέσουν; Ή, θα μαζευτούν μαζί όλα τα ψάρια τής θάλασσας γι' αυτούς, ώστε να τους επαρκέσουν;

23 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Μήπως μίκρυνε το χέρι τού Κυρίου; Τώρα θα δεις αν ο λόγος μου εκτελείται ή όχι.

24 Και ο Μωυσής βγήκε, και είπε στον λαό τα λόγια τού Κυρίου και συγκέντρωσε τους 70 άνδρες από τους πρεσβύτερους του λαού, και τους έστησε ολόγυρα στη σκηνή.

25 Και ο Κύριος κατέβηκε μέσα σε νεφέλη, και μίλησε σ' αυτόν, και πήρε από το πνεύμα, που ήταν επάνω του, και έβαλε επάνω στους 70 άνδρες, τους πρεσβύτερους και αφού κάθισε επάνω τους το πνεύμα, προφήτευσαν, αλλά δεν εξακολούθησαν.

26 Έμειναν, όμως, δύο άνδρες στο στρατόπεδο, το όνομα του ενός ήταν Ελδάδ, και το όνομα του δεύτερου Μηδάδ και το πνεύμα κάθισε επάνω τους κι αυτοί ήσαν από τους καταγραμμένους, δεν βγήκαν όμως στη σκηνή και προφήτευαν μέσα στο στρατόπεδο.

27 Και έτρεξε ένας νέος, και το ανήγγειλε στον Μωυσή, λέγοντας: Ο Ελδάδ και ο Μηδάδ προφητεύουν στο στρατόπεδο.

28 Και ο Ιησούς, ο γιος τού Ναυή, ο υπηρέτης τού Μωυσή, ο εκλεκτός του, αποκρίθηκε και είπε: Κύριέ μου Μωυσή, εμπόδισέ τους.

29 Και ο Μωυσής τού είπε: Ζηλοτυπείς για μένα; Είθε ολόκληρος ο λαός τού Κυρίου να ήσαν προφήτες, και ο Κύριος να έβαζε επάνω τους το πνεύμα Του.

30 Και ο Μωυσής αναχώρησε στο στρατόπεδο, αυτός και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ.

31 Και βγήκε ένας άνεμος από τον Κύριο, και έφερε ορτύκια από τη θάλασσα, και τα έριξε κοντά στο στρατόπεδο, σε απόσταση μέχρι μιας ημέρας δρόμο από το ένα μέρος, και μέχρι μιας ημέρας δρόμο από το άλλο, ολόγυρα στο στρατόπεδο και ήσαν στοιβαγμένα μέχρι δύο πήχες επάνω στην επιφάνεια της γης.

32 Κι αφού ο λαός σηκώθηκε, ολόκληρη εκείνη την ημέρα, και ολόκληρη τη νύχτα, και ολόκληρη την επόμενη ημέρα, μάζεψαν τα ορτύκια εκείνος που μάζεψε το λιγότερο, μάζεψε δέκα χομόρ και τα ξάπλωναν ολόγυρα στο στρατόπεδο για τον εαυτό τους.

33 Κι ενώ το κρέας ήταν ακόμα στα δόντια τους, πριν μασηθεί, εξάφθηκε η οργή τού Κυρίου εναντίον του λαού και ο Κύριος πάταξε τον λαό με μια υπερβολικά μεγάλη πληγή.

34 Και αποκάλεσε το όνομα εκείνου του τόπου Κιβρώθ-αττααβά, επειδή, εκεί θάφτηκε ο λαός, ο επιθυμητής.

35 Και ο λαός αναχώρησε από την Κιβρώθ-αττααβά προς την Ασηρώθ, και έμεινε στην Ασηρώθ.

        ΣΧΟΛΙΑ:.

     Με τη Χάρη του Θεού μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο. Πάει ο παλιός ο χρόνος, όπως λέει και ένα τραγούδι. Πολλά τα βουνά από τα οποία ο καθένας πέρασε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου, λίγοι οι κάμποι μέσα στην πορεία της ζωής. Η αλλαγή κάθε χρόνου είναι ένα ορόσημο μέσα στη ζωή. Οι άνθρωποι τούτο το μεταίχμιο το θεωρούν ως έναν σημαντικό οικονομικό σταθμό, στον οποίο σταματούν για να κάνουν απολογισμό των προσπαθειών τους, να αναθεωρήσουν καταστάσεις, καταστρώνουν νέα σχέδια, προγραμματίζουν νέες δραστηριότητες, βάζουν στόχους πολιτικούς, οικονομικούς κλπ. Βάζουν στόχους οι άνθρωποι και αγωνίζονται, για να τους πετύχουν. Προγραμματίζουν πως θα αξιοποιήσουν το χρόνο τους καλύτερα, με κάθε τρόπο.

    Πόσο σωστά σκέφτονται οι άνθρωποι, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, για να πετύχουν στις δουλειές τους; Ο Κύριος προειδοποίησε τα δικά του παιδιά να προσέχουν ιδιαίτερα,  διότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμότεροι εις την εαυτών γενεά, παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκάς ΙΣ : 8). Τι τραγικό αλήθεια! Πόσο μεγάλη προσοχή χρειάζεται, πόση σοφία, για να σταθούμε, όπως πρέπει και να μην φανούμε «άσοφοι»! Τρέχουν οι άνθρωποι  από το πρωί έως το βράδυ, για να αποκτήσουν πράγματα που είναι προσωρινά, είναι εφήμερα, μάταια. 

      Μεταίχμιο θα πρέπει να είναι και για το Χριστιανό η μετάβαση από τον ένα χρόνο στον άλλο. Ορόσημο, που θα πρέπει να το δει κάτω από μία διαφορετική σκοπιά, από τους «υιούς του αιώνος τούτου». Θα πρέπει πάνω απ' όλα να είναι ώρες πνευματικής περισυλλογής, απολογισμού, αλλά και ώρες προϋπολογισμού στον τομέα τον πνευματικό και στον τομέα της σχέσης του με τον Θεό και δημιουργό του. Καλείται ο πιστός άνθρωπος να θέσει στόχους, όχι προσωρινούς σαν των ανθρώπων, αλλά στόχους που θα επεκτείνονται μέσα στην αιωνιότητα.

      Αρχίζοντας από τον απολογισμό μας για το χρόνο που έφυγε, μια κραυγή ευχαριστία οφείλουμε να στείλουμε στο Θεό: "Σ’ ευχαριστούμε Κύριε γιατί και τούτο το χρόνο που πέρασε ήσουν μαζί μας". Το ότι φτάσαμε στο τέλος ενός ακόμα χρόνου και μπήκαμε στις πρώτες μέρες ενός νέου χρόνου, αυτό δεν είναι αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών, είναι αποτέλεσμα της Αγάπης, της Μακροθυμίας και του Ελέους του Θεού.

     Στο διάστημα που πέρασε ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε. Ήταν ο γεωργός (ο Ιησούς Χριστός), ο οποίος παρακάλεσε τον αμπελουργό (τον Θεό) και είπε: «Αφες αυτήν (συκιά) και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν, και βάλω κοπριαν και εάν μεν κάμη καρπόν, καλώς, ειδεμή, θέλεις εκ κόψει αυτήν μετά ταύτα» (Λουκάς ΙΓ/13: 7). Ο Κύριος επέτρεψε να ζήσουμε, ήταν μαζί μας και καθώς φτάσαμε στο τέλος του χρόνου, οφείλουμε να ομολογήσουμε όλοι μας εκείνη τη χαρακτηριστική φράση που για λογαριασμό του λαού Ισραήλ στην πόλη Μισπά είπε ο Σαμουήλ: «Εβεν – Εζερ», που σημαίνει: "Μέχρι σήμερα βοήθησε ημάς ο Κύριος" (Α΄ Σαμουήλ Ζ/7: 12).

      Πόσο μεγάλες αληθινά ήταν οι ευλογίες του Θεού μέσα στη ζωή μας, στην οικογένειά μας, στη συγγένειά μας και τούτο το χρόνο που πέρασε! Κάθε μία από τις μέρες που πέρασε η πρόνοια του Θεού μας προσέφερε ό,τι είχαμε ανάγκη. Στάθηκε κοντά μας, Θεός ισχυρός, θαυμαστός σύμβουλος μέσα στη ζωή μας και πόσες φορές εμείς δε σταθήκαμε αγνώμονες, όπως ο λαός Ισραήλ για όλες τις ευεργεσίες Του.

     Ο καθένας μας ας μείνει σε τούτο το ορόσημο και ας συλλογιστεί πώς στάθηκε τις 365 που πέρασαν απέναντι στον Κύριο. Ας συλλογιστούμε τους δρόμους μας. Βαδίσαμε πάνω στην σωστή οδό. Βαδίσαμε πάνω στα αχνάρια Εκείνου ή μήπως περπατήσαμε στους δικούς μας δρόμους, μήπως, καθώς βαδίζαμε, πότε μπαίναμε στο σωστό δρόμο, πότε βγαίναμε σε άλλους δρόμους, για να επανέλθουμε μετά από λίγο. Μόνον οι ναρκαλιευτές  γνωρίζουν πόσο επικίνδυνη είναι μια τέτοια πορεία και οφείλει και ο κάθε Χριστιανός να γνωρίζει τούτη την επικινδυνότητα. Καθώς ο ανιχνευτής ναρκών βαδίζει μπροστά εξοπλισμένος με το κατάλληλο μηχάνημα ανίχνευσης, πίσω μπορεί να ακολουθούν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες στρατιώτες, όμως όπου πατήσει αυτός, εκεί ακριβώς θα πατήσουν και οι στρατιώτες γιατί λίγο πιο πέρα μπορεί να υπάρχει νάρκη. Έτσι θα πρέπει να ακολουθούμε και να βαδίζουμε, ακριβώς πάνω στα βήματα του Κυρίου. Έξω από αυτά καιροφυλακτούν "οι νάρκες" του εχθρού.

     Αυτό είναι το παρελθόν. Ο Απ. Παύλος δια πνεύματος Αγίου έρχεται να μας πει στην “Προς Φιλιππησίους” επιστολή τη δική του εμπειρία από το βεβαρημένο παρελθόν του: «Ένα πράττω, τα μεν οπίσω λησμονώ, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος τρέχω προς τον σκοπό της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού» (Φιλιππησίους Γ/3: 14). Αυτό είναι το μέλλον του πιστού ανθρώπου.

      Το παρελθόν έρχεται πολλές φορές να μας απασχολήσει και όπως τα βαρίδια να μας τραβήξει προς τα κάτω και να μας πνίξει. Ξεχνάμε ότι το παρελθόν μας το έχουμε εξομολογηθεί στον Κύριο και πλέον ανήκει στον Κύριο, ο οποίος το έχει οριστικά και αμετάκλητα τακτοποιήσει. Στο βιβλίο του Προφήτη "Μιχαία" (Παλαιά Διαθήκη), αναφέρεται: «Θα γυρίσει, και θα μας σπλαχνιστεί, θα καταστρέψει τις ανομίες μας και όλες τις αμαρτίες τους θα τις ρίξει στα βάθη τής θάλασσας» (Μιχαίας Ζ/7: 19). Και αφού το παρελθόν έχει τακτοποιηθεί, δε θα πρέπει να μας συγκρατεί, αλλά να επεκτεινόμεθα προς τα εμπρός. Ας έλθουμε τώρα να δούμε, πάντοτε με γνώμονα το λόγο του Θεού, πώς πρέπει να σταθούμε τον καινούργιο χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας.

     Στο πρώτο πράγμα που ο Λόγος του Θεού μας εφιστά την προσοχή και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατείτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι οι ημέρες είναι πονηρές» (Εφεσίους Ε/5: 15). Εάν τότε οι ημέρες ήταν πονηρές, φανταστείτε πόσο παμπόνηρες είναι στις ημέρες μας. Ο χρόνος είναι πολύτιμος, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο το οποίο θα πρέπει να χρησιμοποιούμε σωστά και να επενδύουμε το κεφάλαιο αυτό για την πνευματική μας πρόοδο. Δε νοείται στη ζωή του Χριστιανού η έκφραση: «Δεν είχα τι να κάνω, πήγα εδώ ή εκεί για να περάσει η ώρα μου». Για το Χριστιανό πάντα θα πρέπει κάτι να υπάρχει. Εξαγοράζω τον καιρό σημαίνει ότι χρησιμοποιώ σωστά το χρόνο μου για τις ανάγκες της ζωής μου. Και ποια είναι η υπέρτατη ανάγκη του ανθρώπου; Να τακτοποιηθεί με το Θεό, να αυξηθεί πνευματικά, να εγκολπωθεί όλα εκείνα τα οποία ο Κύριος έχει ετοιμάσει για τους δικούς του ('Α΄ Κορινθίους  Β/2: 9) και να ζήσει αιώνια κοντά στο Θεό (κατά Ιωάννην Γ/3: 36,     Ε/5: 24,      Σ/6: 47,  Σ/6: 54).

     Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη. Τα «σημεία των καιρών» βοούν. Μη φανούμε άσοφοι. Μην ακούσουμε από τον Κύριο εκείνη την ημέρα: «Υποκριτές, το πρόσωπο της γης και του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε, τον δε καιρόν τούτον πως δεν διακρίνετε» (Λουκάς ΙΒ/12: 56). Ο μεγαλύτερος στόχος του εχθρού της ψυχής είναι να μας παραπλανήσει, ώστε να χάνουμε το χρόνο μας μέσα στα "ξυλοκέρατα" του κόσμου, έτσι ώστε να μην οικοδομούμεθα πνευματικά.

     Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος : «Ο καιρός είναι εγγύς. Όστις αδικεί, ας αδικήσει έτι και όστις είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί έτι και ο δίκαιος ας γίνει έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει έτι άγιος» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 10-11). Είναι ώρα κατά την οποία «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιαστές αρπάζουν αυτήν» (Ματθαίος ΙΑ/11: 12). Είναι εσχάτη ώρα. Είναι η τελευταία ευκαιρία, για να «εγερθώμεν εκ του ύπνου» (Ρωμαίους ΙΓ/13: 11). Είναι πολύ κοντά η ώρα που θα βρεθούμε στην παρουσία του Θεού, αφού η αρπαγή της εκκλησίας πλησιάζει. (Α' Θεσσαλονικείς Δ/4: 13 – 18). Ενώπιον Αυτού θα πρέπει να βρεθούμε άσπιλοι και άμωμοι, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης δια του Ιησού Χριστού. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα, για να μην «αισχυνθώμεν απ’ Αυτού, εν τη παρουσία αυτου».(Α' Ιωάννου  Β/2: 28). Θα είναι μεγάλη τραγωδία. Άλλωστε αυτό ακριβώς ήθελε να τονίσει και ο Κύριος με την παραβολή των "δέκα παρθένων". Δεν ήσαν από τον κόσμο οι μωρές παρθένες. Ήσαν μέσα στην Εκκλησία, πίστευαν ότι ο Νυμφίος θα ερχόταν, τον  περίμεναν και τελικά έμειναν απέξω.

     Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος μας για το νέο έτος. Ο Απ. Παύλος, απευθυνόμενος στο «γνήσιο τέκνο» τον Τιμόθεο  (Α΄ Τιμοθέου Α/1: 2), συνοψίζει τις νουθεσίες τους, ως εξής : «Σπούδασον να παραστήσεις σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 15) Ένας εργάτης μέσα στον αγρό του Θεού που δε θα ντραπεί εκείνη την ημέρα στην παρουσία Του για το έργο του, γιατί στηρίχθηκε πάνω στις αλήθειες του Ευαγγελίου. Γιατί έλαβε "πέντε μνας" και όταν επέστρεψε ο οικοδεσπότης και ζήτησε λογαριασμό, κρατούσε στα χέρια "δέκα μνας" (Λουκάς ΙΘ/19: 18).

    Έτσι καλούμαστε να ζήσουμε την καινούργια χρονική περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας. Καλούμαστε να εργασθούμε συνετά μέσα στον αγρό του Κυρίου, χωρίς να ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι μέσα στο χρόνο που άρχισε θα πρέπει να σταθούμε, ως "ξένοι και πάροικοι" (Λευιτικό ΚΕ/25: 23), γιατί η κατοικία μας δεν είναι εδώ. Η κατοικία μας είναι στον ουρανό, φυλαγμένη από τον ίδιο τον Κύριο (Ιωάννης ΙΔ/14: 2), ο οποίος θα έλθει να μας παραλάβει και να μας οδηγήσει εκεί που κι Αυτός (Ιωάννης ΙΓ/13: 36).  Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «πραγματεύθητε εωσού έλθω». (Λουκάς ΙΘ/19: 13).

     Μέσα σε τούτο το «πραγματευθείτε» περικλείεται, πάνω απ’ όλα, η σωστή χρήση του χρόνου. Πώς χρησιμοποιούμε το χρόνο μας; Εξαντλούμε το χρόνο για τη δόξα Εκείνου, για να γνωρίσουν ψυχές, για να αυξηθούμε στην πίστη, στην ευσέβεια, στον "αγιασμό", χωρίς τον οποίο κανένας δεν θα δει το Πρόσωπο του Θεού (Εβραίους ΙΒ/12: 14), επειδή εμείς δε γνωρίζουμε και επειδή ο λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει ότι: "άνευ Εμού" (χωρίς τον Κύριο) δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα (Ιωάννης ΙΕ/15: 5), θεωρώ ότι μία θα πρέπει να είναι η προσευχή μας: «Κύριε, Δίδαξέ μας να ζούμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλώμεν τις καρδιές μας στην σοφία» (Ψαλμός 90: 12). Αυτή είναι η σοφία του Θεού, μια σοφία, την οποία ο Θεός απέκρυψε από τους σοφούς του αιώνος τούτου και τους ισχυρούς και την οποία αποκαλύπτει και σήμερα στους φοβουμένους Αυτόν (Ματθαίος ΙΑ/11: 25 & Λουκάς Ι/10: 21).  Να γιατί μέσα στο νέο χρόνο θα πρέπει να περπατάμε "αποβλέποντες εις τον Ιησού, που είναι ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας". (Εβραίους ΙΒ/12: 2), το Α και το Ω δηλαδή στη σχέση μας με το Θεό.

      βιβλίο "Δευτερονομίου", κεφ.  ΙΑ/11, εδ. 10-12.

10 Επειδή, η γη, στην οποία μπαίνεις μέσα για να την κληρονομήσεις, δεν είναι όπως η γη τής Αιγύπτου απ' όπου βγήκατε, όπου έσπερνες τον σπόρο σου, και την πότιζες με το πόδι σου, σαν κήπο λαχάνων

11 αλλά, η γη στην οποία διαβαίνετε για να την κληρονομήσετε, είναι γη βουνών και κοιλάδων, πίνει νερό από τη βροχή τού ουρανού

12 γη που ο Κύριος ο Θεός σου την επιβλέπει πάντοτε τα μάτια τού Κυρίου τού Θεού σου είναι επάνω της, από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου.

      Ένας νέος χρόνος αρχίζει ανάμεσα σε πολλά προβλήματα και αξεπέραστες δυσκολίες που θα προκύψουν στην πορεία της ζωής. Ας θέσουμε μπροστά στη ζωή μας, μπροστά από την καθημερινή μας πορεία, την «κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου». (Αριθμοί Ι/10: 33). Η Κιβωτός, δηλαδή ο Κύριος, είναι ανάγκη να προπορεύεται και μεις να ακολουθούμε. Πίσω από τα βουνά των προβλημάτων που θα συναντήσουμε μέσα στον καινούργιο χρόνο, πίσω από όλες τις δυσκολίες, ένα είναι βέβαιο ότι μαζί μας θα είναι ο Κύριος. Θα είναι μαζί μας από την αρχή τού χρόνου μέχρι το τέλος τού χρόνου. Ας εμπιστευθούμε λοιπόν τον Κύριο, επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί (Ρωμαίους Ι/10: 13), επειδή καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου δε θα καταισχυνθεί εις τον αιώνα (Ιωήλ Β/2: 27). ---

      Σε εμπιστεύομαι.

Σε εμπιστεύομαι, σε Σένα ελπίζω
και γονατίζω στο θρόνο Σου μπροστά
Σου παραδίδομαι και Σ΄ αναγνωρίζω
Σαν Κύριό μου και Βασιλιά.

"κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ. Ε. εδ. 1 - 11. ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ -

                                                 ΥΠΑΚΟΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

     Ευαγγέλιον "κατά ΛΟΥΚΑΝ", κεφ.  Ε/5 εδ. 1 - 11.

1 Ενώ δε ο όχλος συνέθλιβεν αυτόν διά να ακούη τον λόγον του Θεού, αυτός ίστατο πλησίον της λίμνης Γεννησαρέτ,

2 και είδε δύο πλοία ιστάμενα παρά την λίμνην, οι δε αλιείς αποβάντες απ' αυτών εξέπλυναν τα δίκτυα.

3 Εμβάς δε εις εν των πλοίων, το οποίον ήτο του Σίμωνος, παρεκάλεσεν αυτόν να απομακρύνη αυτό ολίγον από της γης, και καθήσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους.

4 Καθώς δε έπαυσε λαλών, είπε προς τον Σίμωνα. Επανάγαγε το πλοίον εις τα βαθέα και ρίψατε τα δίκτυα υμών διά να ψαρεύσητε.

5 Και αποκριθείς ο Σίμων, είπε προς αυτόν Διδάσκαλε, δι' όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν, αλλ' όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον.

6 Και αφού έκαμον τούτο, συνέκλεισαν πλήθος πολύ ιχθύων και διεσχίζετο το δίκτυον αυτών.

7 Και έκαμον νεύμα εις τους συντρόφους τους εν τω άλλω πλοίω, διά να έλθωσι να βοηθήσωσιν αυτούς και ήλθον και εγέμισαν αμφότερα τα πλοία, ώστε εβυθίζοντο.

8 Ιδών δε ο Σίμων Πέτρος, προσέπεσε προς τα γόνατα του Ιησού, λέγων: Έξελθε απ' εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε.

9 Επειδή έκπληξις κατέλαβεν αυτόν και πάντας τους μετ' αυτού διά την άγραν των ιχθύων, την οποίαν συνέλαβον,

10 ομοίως δε και τον Ιάκωβον και Ιωάννην, τους υιούς του Ζεβεδαίου, οίτινες ήσαν σύντροφοι του Σίμωνος. Και είπε προς τον Σίμωνα ο Ιησούς Μη φοβού από του νυν ανθρώπους θέλεις αγρεύει.

11 Και αφού έφεραν τα πλοία επί την γην, αφήσαντες άπαντα ηκολούθησαν αυτόν.

       ΣΧΟΛΙΑ.

     Διερχόμαστε τις τελευταίες μέρες του παλιού χρόνου. Σε λίγες ώρες ένας καινούργιος χρόνος ανοίγεται μπροστά μας. Ένα περιοδικό έγραφε: "καινούργιος χρόνος σημαίνει καινούργιος δρόμος", ένας επικίνδυνος δρόμος που δεν ξέρουμε τι θα φέρει μέσα στη ζωή μας. Οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι «υιοί του αιώνος τούτου» (Λουκάς ΙΣ/16: 8), οι οποίοι πολλές φορές είναι φρονιμότεροι και φέρονται εξυπνότερα από τους "υιούς του Θεού", στο τέλος του χρόνου κάνουν απολογισμό των πεπραγμένων και θέτουν στόχους για το νέο χρόνο. Εάν αυτό το κάνουν οι έμποροι, πόσο μάλλον θα πρέπει να το κάνει ο σωστός, ο συνειδητός Χριστιανός.

      Αναμφισβήτητα η έναρξη ενός νέου χρόνου θα πρέπει να αποτελεί για όλους μας ένα σημαντικό ορόσημο, ένα σταθμό μέσα στη ζωή μας, ένα σημείο απολογισμού των πεπραγμένων και της ζωής μας, αλλά και ένα σημείο προγραμματισμού για το μέλλον. Το βασικό ερώτημα που ορθώνεται τούτες τις ημέρες είναι κατά πόσο η ζωή μας υπήρξε σύμφωνη με το θέλημα του Θεού κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε; Πώς σταθήκαμε ηθικά και πνευματικά και τι αποτελέσματα είχαμε;

      Αν με ειλικρίνεια εξετάσουμε την πνευματική μας ζωή κατά τον παρελθόντα χρόνο, σίγουρα θα διαπιστώσουμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα, μπορούσαμε να είχαμε ανεβεί «λίγο ψηλότερα», όπως γράφει και ο ποιητής. Όμως το παρελθόν πέρασε, τώρα μια καινούργια χρονική περίοδο απλώνεται μπροστά μας και είναι άγνωστο στον καθένα μας τούτη η περίοδος τι θα μας φέρει. Θα είναι καλύτερη, θα είναι χειρότερη, θα αυξηθούμε πνευματικά ή θα ελαττωθούμε; Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει στα πνευματικά πράγματα. Αν δεν αυξανόμαστε, τότε ελαττωνόμαστε. Είμαι βέβαιος ότι όλοι επιζητούμε την πνευματική μας αύξηση, μια στενότερη και πιο αποδοτική σχέση με τον Κύριο, που θα γεμίσει την καρδιά μας με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος: "αγάπη, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια" (Γαλάτας Ε/5: 25).

      Τούτη η άνοδος, τούτη η επιτυχία κάνει τον άνθρωπο του Θεού καθημερινά «έτι άγιο» (Αποκάλυψη ΚΒ/22: 11). Ο καθημερινός μας Αγιασμός, "χωρίς τον οποίο κανένας δε θα δει το Θεό" (Εβραίους ΙΒ/12: 14) περνάει μέσα από μια λέξη κλειδί, η οποία φέρει το όνομα : «ΥΠΑΚΟΗ»,  υπακοή στο θέλημα του Θεού. Έχουμε πει και άλλες φορές ότι η μεγαλύτερη προσευχή, η πλέον ευπρόσδεκτη από τον Κύριο είναι τούτη: "Κύριε γενηθήτω το θέλημά σου μέσα στη ζωή μου" (Λουκάς ΙΑ/11: 2).
   Ο Μωυσής βρισκόταν στο παλάτι του Φαραώ. Μόλις θα έφτανε στην κατάλληλη ηλικία, θα αναλάμβανε Φαραώ, άρχοντας ολόκληρου του τότε γνωστού κόσμου. Είδε την ανθρώπινη εφήμερη δόξα να απλώνεται μπροστά του, είδε τους αμύθητους θησαυρούς της Αιγύπτου, είδε όμως και ποιο ήταν το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του και επέλεξε να υποταχθεί στο θέλημα του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει χαρακτηριστικά : «Δια πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη προσκαιρον απόλααυσιν αμαρτίας, κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς, διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν» (Εβραίους  ΙΑ/11: 24, 25).
     Φεύγεις, Μωυσή, από το παλάτι, τον πλούτο, τη δόξα, τη χλιδή, την ασφάλεια και πας στην έρημο; Επιλέγεις ένα αβέβαιο μέλλον, με ένα λαό αγράμματο, ανυπάκουο, σκληροτράχηλο; "Ναι φεύγω. Γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού στη ζωή μου και υποτάσσομαι σ’ αυτό". Αλήθεια είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας, για να κάνουμε το θέλημα του Θεού; Να θυμόμαστε ότι αυτός που έχει υποταχθεί στο θέλημα του Θεού ίσως χρειαστεί να περάσει μέσα από "έρημο", μέσα από "καμίνι", μέσα από δύσκολες καταστάσεις που όμως μαζί με το Θεό θα είναι καλύτερες από το καλύτερο παλάτι της αμαρτίας και της άρνησης του θελήματος του Θεού. 

     Συμπέρασμα: Προϋπόθεση κάθε πνευματικής επιτυχίας είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Στην περικοπή που διαβάσαμε αρχικά βλέπουμε δύο πλοία να είναι δεμένα στη λίμνη της Γεννησαρέτ και τους απογοητευμένους ψαράδες να βγαίνουν στην ξηρά, για να πλύνουν τα άδεια δίκτυα του. Το τι ακριβώς είχε συμβεί το ομολογεί με θάρρος και παρρησία ο Πέτρος στον Κύριο: "Κύριε, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν πιάσαμε".

    Καθώς ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε, ήρθε η ώρα να ανασύρουμε τα δίκτυα της προσωπικής μας ζωής και να δούμε τι υπάρχει μέσα σ' αυτά, βρίσκουμε καρπό ή όχι; Έχουμε θετικά αποτελέσματα; Εάν ναι, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, εάν όχι, μην απογοητευόμαστε. Να θυμόμαστε ότι "Ζει Κύριος", ένας Θεός που δεν είναι προσωπολήπτης (Πράξεις Ι/10: 34), "ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας" (Α' Τιμόθεον Β/2: 4). Είναι ένας Θεός του οποίου η δύναμή Του "δεν αλλοιώνεται εις τον αιώνα" (Ψαλμός ΟΖ/77: 10). Ας είμαστε ειλικρινείς μ' έναν τέτοιο Κύριο. Ας αναλογιστούμε μήπως η ζωή μας ήταν μοιρασμένη μεταξύ του Θεού και του Μαμωνά; Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει ότι δε μπορούμε να υπηρετούμε δύο Κυρίους (Ματθαίος Σ/6: 24). Τι συγκλονιστική τούτη ομολογία των ψαράδων της Γεννησαρέτ: «δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν πιάσαμε».

     Εάν ο Χριστός δεν είχε έλθει στον κόσμο μας και δεν είχε πεθάνει πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες μας (Α΄ Πέτρου Β/2: 24), τούτη θα ήταν κοινή ομολογία όλων των ανθρώπων: Νύχτα, κόπος, πόνος, αγώνας σκληρός, επικίνδυνος και το αποτέλεσμα: "ΟΥΔΕΝ". Άλλωστε τούτο φαίνεται και μέσα από τα χρόνια που ζήσαμε χωρίς το φως του Κυρίου. Μέσα στο σκοτάδι της αμαρτίας ποιο ήταν το αποτέλεσμα των κόπων μας; "ΟΥΔΕΝ". Ποιο είναι το αποτέλεσμα της ζωής των ανθρώπων μακριά από το Θεό; Ναυάγια τα οποία παρατηρούμε καθημερινά. Αλήθεια πόσο αγωνίστηκε ο άνθρωπος ανάμεσα στους αιώνες; Μέσα από κόπους και θυσίες δημιούργησε πολιτισμό, έναν πολιτισμό χωρίς το Θεό. Το αποτέλεσμα 6.000 χρόνων πορείας (από Αδάμ μέχρι σήμερα) πάνω στη γη: "ΟΥΔΕΝ". Τούτο το "ουδέν" μπορείς να το πεις και αλλιώς, πόλεμο, φόβο, αβεβαιότητα, απογοήτευση, βάσανα, δυστυχία, ατέρμονη ταλαιπωρία, ομαδοποίηση, παγκοσμιοποίηση, αριθμοποίηση, εκμηδένιση της υπέρτατης αξίας, που είναι η ανθρώπινη ζωή.

      Εάν όλα αυτά τα βλέπεις μέσα στη ζωή σου, μη διστάσεις. Πέσε στα γόνατα και πες με κραυγή ειλικρίνειας: "Ναι, κύριε, "ΟΥΔΕΝ" και στη δική μου ζωή". Ένα είναι σίγουρο, πως ο Κύριος θα σε ακούσει, ψυχή, γιατί είναι Θεός που ακούει προσευχές, είναι το καταφύγιό μας (Ψαλμός ΞΒ/62: 8) και θα έρθει γλυκά - γλυκά στο αυτί να σου ψιθυρίσει: «Επανάγαγε το πλοίον εις τα βαθέα και ρίψε το δίκτυ σου για να ψαρέψεις». Το πλοίο των ψαράδων της Γεννησαρέτ είχε επιστρέψει άπρακτο, όμως βλέπουμε εδώ τον κύριο να καλεί τον Πέτρο σε μία "νέα έξοδο", σε μια νέα προσπάθεια.

      Ο Θεός μέσα σε τούτο το χρόνο που ανοίγεται μπροστά μας μας καλεί σε μια "νέα έξοδο", σε μια νέα προσπάθεια, που θα είναι τελείως διαφορετική από όλες τις άλλες προσπάθειες, σε μία προσπάθεια, που θα υποτάσσεται στο θέλημα Του, γιατί αποτελεί εντολή του Κυρίου, γιατί γίνεται για τον Κύριο. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους και θα επέμβει ο Κύριος στη ζωή μας με θαυμαστά αποτελέσματα! Τούτη η εντολή του Κυρίου έρχεται να σβήσει κάθε προηγούμενη απογοήτευση μέσα στη ζωή μας και καθώς μπαίνουμε στον καινούργιο χρόνο, τούτη η εντολή μας αφορά όλους. Ο Κύριος τούτο το νέο χρόνο, που σε λίγες μέρες αρχίζει, με καλεί και σε καλεί προσωπικά σε μια "νέα έξοδο", σε μια καινούργια προσπάθεια, που θα είναι ευλογημένη από Εκείνον, που θα είναι μια προσπάθεια με Εκείνον και που θα αποβλέπει στη δόξα Εκείνου.

      Είθε ο καθένας μας να την ακούσει τούτη τη φωνή και να υπακούσει στη Θεία  εντολή: «Επανάγαγε το πλοίον εις τα βαθέα». Αφιέρωσε τον εαυτόν σου στο Θεό. Ζήσε για το Θεό και για τη δόξα Του. Γίνε μια "αναμμένη λαμπάδα" μέσα σε έναν κόσμο που σε περιβάλει και μέρα με τη μέρα χάνεται και σκοτεινιάζει όλο και πιο πολύ. Τα πλούσια νερά της Χάριτος και του Ελέους του Θεού δε στέρευσαν, είναι βαθιά και γόνιμα. Ψυχή φέρε το πλοίο της ζωής σου κοντά στο Χριστό. Υπάρχει ακόμα ελπίδα και γι' αυτό καθάρισε τα δίχτυα της ζωής σου από τις βρομιές του παρελθόντος και με μετάνοια και προσευχή έλα κοντά Του. Εμπιστεύσου τον Κύριο. Επανάλαβε και συ μέσα από την καρδιά σου εκείνα τα λόγια που ο Πέτρος είπε στον Κύριο: «Αλλ’ όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον».

       Οι προσπάθειές μας στο παρελθόν ίσως να στηρίζονταν στις ικανότητές μας, στις γνώσεις μας, στις δικές μας ανθρώπινες δυνάμεις. Ίσως να είχαμε λησμονήσει την αυστηρή προειδοποίηση του Κυρίου: «Άνευ εμού δεν δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Ίσως γι’ αυτό αποτύχαμε, γι’ αυτό δεν είχαμε τα αποτελέσματα που περιμέναμε. Κουραστήκαμε και νικηθήκαμε πολλές φορές στον αγώνα κατά της αμαρτίας και υποκύψαμε. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει : «θέλω να κάνω το καλό, αλλά κάνω το κακό» (Ρωμαίους Ζ/7: 21). Όμως, υπάρχει ελπίδα. Ο Πέτρος παρά την παταγώδη αποτυχία του στηρίχτηκε στον παντοδύναμο Λόγο του Κυρίου: «Επί τω Λόγω Σου Κύριε». Είναι ο αιώνιος εκείνος Λόγος, ο οποίος «εποίησε τον ουρανό και τη γη ... τη θάλασσα και πάντα τα εν αυτοίς», (Πράξεις ΙΔ/14: 15). Το αποτέλεσμα της υπακοής του ήταν θαυμαστό! Αφού έριξε το δίχτυ στη θάλασσα, μάζεψε μεγάλο αριθμό ιχθύων και "εσχίζετο το δίκτυο αυτών". Καμία προσπάθεια δε θα μείνει άκαρπη, όταν στηρίζεται στο Λόγο του Θεού. Αυτός που προστάζει έχει τη δύναμη να καθορίσει και το αποτέλεσμα, αρκεί εμείς να δεχτούμε να κάνουμε εκείνο που μας αναλογεί, που στην περίπτωση αυτή ήταν να οδηγήσουν το πλοίο στα βαθιά, ενώ στη δική μας περίπτωση είναι να ΥΠΑΚΟΥΣΟΥΜΕ στον Κύριο.

     Αλήθεια, πόσα πνευματικά συμπεράσματα μπορούμε να πάρουμε από τούτο το περιστατικό στη λίμνη της Γεννησαρέτ! Ο Κύριος μακροθυμεί, παρατείνει το Έλεός Του και την αγάπη Του. Εάν μέχρι σήμερα αποτύχαμε, μας καλεί σε μια νέα προσπάθεια και μας δίνει ευκαιρίες να αναπληρώσουμε τις αποτυχίες μας και να οδηγηθούμε σε μεγάλες νίκες και ασύλληπτες επιτυχίες. Το νέο έτος που σε λίγο αρχίζει ας είναι για όλους μας μια νέα ευκαιρία πού ο Κύριος προσφέρει στον καθένα μας. Ας συλλογιστούμε πού θα πρέπει να στραφούμε, σε ποιο τομέα να αγωνιστούμε. Είναι γεγονός ότι αγωνιζόμαστε σε πολλούς τομείς και προσπαθούμε να κερδίσουμε πολλά στη ζωή μας, όμως το ερώτημα του Χριστού είναι και σήμερα επίκαιρο : «Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, εάν κερδίσει όλο τον κόσμο και ζημιωθεί την ψυχή αυτού» (Μάρκος Η/8: 36). Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος είναι η συμφιλίωσή του με το Θεό και η σωτηρία της ψυχής του. Κι’ όμως ο άνθρωπος αγωνίζεται για όλα τα άλλα εκτός από αυτό. Και για το πιο μικρό ταξίδι που θα κάνει κανείς κάνει μια ολόκληρη προετοιμασία. Για το μεγάλο ταξίδι που θα κάνει ο άνθρωπος φεύγοντας από αυτή τη ζωή δεν κάνει τίποτα και τελικά φεύγει απροετοίμαστος. Ο Λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «ετοιμάσου να συναντήσεις το Θεό σου» (Αμώς Δ/4: 12). Αλίμονο στην ψυχή που φεύγει απροετοίμαστη. Στον ουρανό θα συναντήσει μια "κλειστή πόρτα" και μια τραγική κραυγή: "δεν σας γνωρίζω", όπως ακριβώς συνέβη με τις "μωρές παρθένες". (Ματθαίος ΚΕ/25: 12). Οι κοπέλες αυτές δεν ήταν άπιστες, ήταν μέλη της εκκλησίας, έψαλαν τους ίδιους ύμνους, πίστευαν τα ίδια πράγματα με τις άλλες και όλες μαζί περίμεναν τον ερχομό του νυμφίου, τον οποίο είχαν βγει για να τον προϋπαντήσουν, όμως ο ουρανός δεν τις αναγνώρισε! Ανείπωτη τραγωδία!

     Ένας νέος χρόνος αρχίζει σε λίγο, ένας δύσκολος δρόμος με 365 επικίνδυνες στροφές, ένας άγνωστος δρόμος ανοίγεται μέσα στη ζωή μας. Είναι αναγκαίο στην πορεία μας αυτή να κάνουμε μια βασική επιλογή. Στο βιβλίο των "Αριθμών", (κεφ. Ι/10, εδ. 33), αναφέρεται: «Και οδοιπόρισαν από του όρους του Κυρίου οδόν τριών ημερών και η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου προεπορεύετο έμπροσθεν αυτών….». Ήταν εντολή του Θεού, καθώς βάδιζαν μέσα στους άγνωστους και επικίνδυνους δρόμους της ερήμου, "η κιβωτός του Κυρίου" να προπορεύεται του λαού. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός ήθελε να δείξει στον άνθρωπο την αδυναμία του να βαδίσει μόνος του το δρόμο της ζωής του και να τον πείσει να Τον εμπιστευτεί ως τον μόνον που θα μπορούσε να τον οδηγήσει με ασφάλεια μέσα στα δύσκολα μονοπάτια της ερήμου. Αλήθεια πόσο αγνοήσαμε το Θεό μέσα στη ζωή μας; Πόσο ξεχάσαμε να του δώσουμε την πρώτη θέση; Νομίσαμε ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας και Τον αγνοήσαμε. Τα αποτελέσματα τραγικά : Κόπος, πόνος, μόχθος, σκοτάδι... το αποτέλεσμα : «ΟΥΔΕΝ».

     Με τη χάρη του Θεού ένας καινούργιος χρόνος αρχίζει σε λίγες ώρες μέσα στη ζωή μας. Ο σκοπός του Θεού για εκείνον που δεν Τον έχει γνωρίσει προσωπικά στη ζωή του είναι να του δώσει μία ακόμα ευκαιρία για να Τον γνωρίσει, να γνωρίσει το Λόγο Του, να ακούσει για τη "δωρεάν", την "κατά χάριν" σωτηρία που προσφέρει ο Θεός και σήμερα δια Ιησού Χριστού, σε κάθε αμαρτωλό που θα μετανοήσει και θα Τον εκζητήσει ειλικρινά μέσα στη ζωή του (Εφεσίους Β/2: 8).
     Και μέσα σε τούτο το χρόνο που σε λίγο αρχίζει ο Θεός θα συνεχίζει να ψάχνει προσωπικά στον καθένα. Η φωνή Του θα αντηχεί παντού: «Αδάμ, που είσαι.....» (Γέννηση Γ/3: 9). "Γιώργη, Κώστα, Βασίλη, Μαρία,... που είσαι"; Είσαι μέσα στα ξυλοκέρατα της αμαρτίας; Γιατί φεύγεις μακριά Μου, έλα κοντά Μου, για να σε κάνω παιδί Μου. Είμαστε δημιουργήματα και όχι παιδιά του Θεού. Για το πώς γίνεται κανείς παιδί του Θεού αναφέρεται στο ευαγγέλιο "κατά Ιωάννην" (κεφ. Α/1, εδ. 12), έλα κοντά Μου ψυχή, για να σε σώσω αιώνια. Η πρόσκληση του Ιησού Χριστού ισχύει και σήμερα : «Ελάτε σε Μένα, όλοι οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Και ποιος αλήθεια στις ημέρες μας δεν είναι "φορτωμένος" και "κουρασμένος"!

     Οι άνθρωποι εύχονται ο ένας στον άλλο και λένε: «Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος». Ευλογημένος και ευτυχισμένος θα είναι ο καινούργιος χρόνος, αν ο Θεός προπορεύεται και οδηγεί τη ζωή μας. «Εγώ θα σε συνετίσω και θα σου διδάξω την οδόν την οποίαν πρέπει να περιπατείς» (Ψαλμός ΛΒ/32: 8). Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι άγνωστος, οι κίνδυνοι πολλοί, οι ληστές περισσότεροι. Στην παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», (Λουκάς Ι/10: 30-37), ο Κύριος αναφέρει : «Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ», δηλαδή ο άνθρωπος αυτός άφηνε την πόλη, που ήταν η παρουσία του Θεού, άφηνε το Θεό και πήγαινε κάπου αλλού, μακριά από το Θεό και το αποτέλεσμα: «εις ληστάς περιέπεσεν, οποίοι τον γύμνωσαν, τον καταπλήγωσαν, και τον άφησαν ημιθανή». Οι άνθρωποι δικαστές θα πουν: "Οι ληστές φταίνε διότι ο άνθρωπος πήγαινε στο δρόμο και του επιτέθηκαν και τον χτύπησαν αναίτια". Ο Θεός θα πει: "Πού πήγαινες, ψυχή, μόνη, γιατί απομακρυνόσουν από Εμένα, δεν το ήξερες ότι μακριά Μου θα έπεφτες σε ληστές. Όπου δεν υπάρχει ο Θεός, υπάρχουν οι "ληστές" και οι "λήσταρχοι" που περνάνε τον άνθρωπο μέσα από τραγωδίες, τον εξουθενώνουν και τον αφήνουν "ημιθανή".

       Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, του φόβου, της κρίσης και της ανέχειας, μία είναι η αποτελεσματική λύση. Κάλεσε το Χριστό μέσα στη ζωή σου, μέσα στην οικογένειά σου, δώσε Του την πρώτη θέση και μόνον τότε θα πάψουν οι τραγωδίες και τα ατέλειωτα δράματα στη ζωή. Μόνον Αυτός μπορεί να νικήσει τους "ληστές", γιατί Αυτός είναι "ο νικητής του Αδη και του θανάτου" (Αποκάλυψη Α/1: 28). Οι άνθρωποι εύχονται «χρόνια πολλά», ο αιώνιος και αψευδής Θεός υπόσχεται «ζωή αιώνια». «Αυτός που ακούει το Λόγο μου και πιστεύει σ’ Αυτόν που με έστειλε, έχει ζωή αιώνια» (Ιωάννης Ε/5: 24).

       Ένας καινούργιος χρόνος, ένας καινούργιος δρόμος ανοίγεται μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα της ζωής. Φανταστείτε εκείνον τον καπετάνιο που βρίσκεται καταμεσής του ωκεανού και ξεσπάει θύελλα. Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει, τα κύματα υψώνονται μανιασμένα, είναι μόνος του μέσα στο σκοτάδι και δε γνωρίζει πού πρέπει να πάει. Καθώς όμως τον παρατηρούμε, τον βλέπουμε να στέκεται ατάραχος, τίποτα δε φαίνεται να τον τρομάζει. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί και είναι τόσο ψύχραιμος μέσα στο χάος και τον πανικό που γίνεται γύρω του; Το μυστικό είναι ότι μέσα στο καράβι υπάρχει ένα πολύ μικρό εργαλείο, ίσως το πιο μικρό εργαλείο του καραβιού που λέγεται πυξίδα. Αυτή είναι η λύση, γιατί αυτή θα του δείξει πώς πρέπει να προχωρήσει. Η πυξίδα στη ζωή του  χριστιανού ανθρώπου είναι ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Ο προφήτης Ησαΐας Τον αποκαλεί «θαυμαστό σύμβουλο» (Ησαΐας Θ/9: 6). Στην αρχή του καινούργιου χρόνου όλοι έχουμε ανάγκη να προσέξουμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: "Προσέχετε λοιπόν να περιπατείτε ακριβώς, όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενο τον καιρό, διότι οι ημέρες είναι πονηρές" (Εφεσίους Ε/5: 16). 

     Κλείνοντας θα ήθελα να μείνει μέσα στην καρδιά μας ότι τα βαθιά νερά της Χάριτος και της μακροθυμίας του Θεού μας περιμένουν. Ο Θεός καλεί και σήμερα τον άνθρωπο. Στο βιβλίο του Ιώβ αναφέρεται: «ο Θεός μιλάει άπαξ και δις, αλλά ο άνθρωπος δεν προσέχει» (Ιώβ ΛΓ/33: 14). Αρκεί να ρίξουμε τα δίκτυα μας με εμπιστοσύνη στον αιώνιο και αψευδή Λόγο του Θεού και όταν στο τέλος του χρόνου ανασύρουμε τα δίχτυα μας, είναι βέβαιο ότι θα δούμε θαυμαστά αποτελέσματα. Όμως ας προσέξουμε και εδώ να μην καυχηθούμε για κάτι, γιατί το Έργο είναι του Κυρίου. Ας παραδειγματιστούμε από την ταπείνωση του Απ. Πέτρου: (Λουκάς Ε/5: 8). "Ιδών δε ο Σίμων Πέτρος προσέπεσε προς τα γόνατα του Ιησού λέγων, Εξελθε απ’ εμού γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός Κύριε». Αναλογιζόμενος τα κρύφια της ζωής του ο Πέτρος ομολογεί την αναξιότητά του με τούτα τα λόγια. Όμως φεύγει ποτέ ο Κύριος από τη ζωή ενός ανθρώπου που ταπεινώνεται μπροστά Του και ομολογεί την αναξιότητά του; Ο βασιλιάς Δαβίδ μας διαβεβαιώνει: "καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει" (Ψαλμός ΝΑ/51, εδ. 57).

      Ένας νέος, καθώς γυρίζει από τα γουρούνια (άσωτος υιός) ταπεινώνεται μπροστά στον πατέρα του: "Πατέρα αμάρτησα. Δεν είμαι άξιος να λέγομαι υιός σου. Κάνε με έναν από τους υπηρέτες σου". Ο Πατέρας της Αγάπης και του Ελέους, ούτε καν που άκουσε αυτά τα λόγια του γιου. Οι εντολές του ήταν άμεσες, αυστηρές και κατηγορηματικές: "Φέρτε τη στολή την πρώτη, φορέσατε δακτυλίδιον (βασιλιάς), σφάξατε το μόσχο το σιτευτό". Πλούσιες οι ευλογίες του Θεού για εκείνον που ειλικρινά θα τον εκζήτησει μέσα στη ζωή του, δε σταματούν πουθενά, συνεχίζονται και αυξάνονται. 

      Στην ταπείνωση του Πέτρου έρχεται ο Κύριος να τον ευλογήσει πιο πολύ λέγοντάς του: «Μη φοβού από του νύν ανθρώπους θέλεις αγρεύει» (Λουκάς Ε/5: 10). Τούτες τις ευλογίες του Θεού θα τις δούμε πλούσιες μέσα στη ζωή μας, αν στο νέο χρόνο που σε λίγες μέρες αρχίζει υπακούσουμε και υποταχθούμε στο Άγιο θέλημά Του. "«επί τω Λόγω Σου Κύριε».    Είθε....

Η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΙΤΙΣΣΑ.

Ευαγγέλιο "κατά ΙΩΑΝΝΗΝ", κεφ.  Δ/4, εδ. 1- 30.

1 Καθώς λοιπόν έμαθεν ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι ο Ιησούς πλειοτέρους μαθητάς κάμνει και βαπτίζει παρά ο Ιωάννης-

2 αν και ο Ιησούς αυτός δεν εβάπτιζεν, αλλ' οι μαθηταί αυτού-

3 αφήκε την Ιουδαίαν και απήλθε πάλιν εις την Γαλιλαίαν.

4 Έπρεπε δε να περάση διά της Σαμαρείας.

5 Έρχεται λοιπόν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην Σιχάρ, πλησίον του αγρού, τον οποίον έδωκεν ο Ιακώβ εις τον Ιωσήφ τον υιόν αυτού.

6 Ήτο δε εκεί πηγή του Ιακώβ. Ο Ιησούς λοιπόν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκάθητο ούτως εις την πηγήν. Ώρα ήτο περίπου έκτη.

7 Έρχεται γυνή τις εκ της Σαμαρείας, διά να αντλήση ύδωρ. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Δος μοι να πίω.

8 Διότι οι μαθηταί αυτού είχον υπάγει εις την πόλιν, διά να αγοράσωσι τροφάς.

9 Λέγει λοιπόν προς αυτόν η γυνή η Σαμαρείτις Πως συ, Ιουδαίος ων, ζητείς να πίης παρ' εμού, ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; Διότι δεν συγκοινωνούσιν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας.

10 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτή Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ' αυτού, και ήθελε σοι δώσει ύδωρ ζων.

11 Λέγει προς αυτόν η γυνή Κύριε, ούτε άντλημα έχεις, και το φρέαρ είναι βαθύ πόθεν λοιπόν έχεις το ύδωρ το ζων;

12 μήπως συ είσαι μεγαλήτερος του πατρός ημών Ιακώβ, όστις έδωκεν εις ημάς το φρέαρ, και αυτός έπιεν εξ αυτού και οι υιοί αυτού και τα θρέμματα αυτού;

13 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτήν Πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου θέλει διψήσει πάλιν

14 όστις όμως πίη εκ του ύδατος, το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ, το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.

15 Λέγει προς αυτόν η γυνή Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ, διά να μη διψώ μηδέ να έρχωμαι εδώ να αντλώ.

16 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Ύπαγε, κάλεσον τον άνδρα σου και ελθέ εδώ.

17 Απεκρίθη η γυνή και είπε Δεν έχω άνδρα. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Καλώς είπας ότι δεν έχω άνδρα

18 διότι πέντε άνδρας έλαβες, και εκείνος, τον οποίον έχεις τώρα, δεν είναι ανήρ σου τούτο αληθές είπας.

19 Λέγει προς αυτόν η γυνή Κύριε, βλέπω ότι συ είσαι προφήτης.

20 Οι πατέρες ημών εις τούτο το όρος προσεκύνησαν, και σεις λέγετε ότι εν τοις Ιεροσολύμοις είναι ο τόπος όπου πρέπει να προσκυνώμεν.

21 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Γύναι, πίστευσόν μοι ότι έρχεται ώρα, ότε ούτε εις το όρος τούτο ούτε εις τα Ιεροσόλυμα θέλετε προσκυνήσει τον Πατέρα.

22 Σεις προσκυνείτε εκείνο το οποίον δεν εξεύρετε, ημείς προσκυνούμεν εκείνο το οποίον εξεύρομεν, διότι η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων.

23 Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν.

24 Ο Θεός είναι Πνεύμα, και οι προσκυνούντες αυτόν εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.

25 Λέγει προς αυτόν η γυνή Εξεύρω ότι έρχεται ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός όταν έλθη εκείνος, θέλει αναγγείλει εις ημάς πάντα.

26 Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς Εγώ είμαι, ο λαλών σοι.

27 Και επάνω εις τούτο ήλθον οι μαθηταί αυτού και εθαύμασαν ότι ελάλει μετά γυναικός ουδείς όμως είπε, Τι ζητείς; ή Τι λαλείς μετ' αυτής;

28 Αφήκε λοιπόν η γυνή την υδρίαν αυτής και υπήγεν εις την πόλιν και λέγει προς τους ανθρώπους

29 Έλθετε να ίδητε άνθρωπον, όστις μοι είπε πάντα όσα έπραξα μήπως ούτος είναι ο Χριστός;

30 Εξήλθον λοιπόν εκ της πόλεως και ήρχοντο προς αυτόν.

             ΣΧΟΛΙΑ.:

         Α / Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.  "Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτήν Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ' αυτού, και ήθελε σοι δώσει ύδωρ ζων".

    Ο Κύριος, μόλις είχε τελειώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από τα πνευματικά πράγματα με τον Νικόδημο, ένα άτομο εξαιρετικά μορφωμένο, με υψηλή κοινωνική θέση, τον οποίο αποκάλεσε «διδάσκαλο του Ισραήλ» (Ιωάννης Γ/3: 10). Από εκεί επέστρεφε στη Γαλιλαία, μέσω της Σαμάρειας.

     Ενώ λοιπόν ήταν περαστικός από τη Σαμάρεια, γύρω στις έξι το απόγευμα κάθισε να ξεκουραστεί στο πηγάδι του Ιακώβ. Αυτό το πηγάδι σώζεται μέχρι σήμερα. Ιστορικά αναφέρουμε ότι είχε βάθος 33 μ. και πλάτος 3 μ. Την ίδια στιγμή και στο ίδιο σημείο πλησιάζει και μια γυναίκα Σαμαρείτισσα για να πάρει νερό.

    Την ώρα της συνάντησης με τον Κύριο ο Κύριος, κάνει το πρώτο βήμα. Πόσες φορές μέσα στη ζωή μας ο Κύριος έχει κάνει το πρώτο βήμα. Πρώτος ήρθε και μας βρήκε, πρώτος έκανε ένα τέλειο και ολοκληρωμένο Έργο σωτηρίας πάνω στο σταυρό. Τούτη η γυναίκα, σε αντίθεση με τον Νικόδημο δεν φαίνεται να είναι μορφωμένη. Ήταν ένα άτομο αμφιβόλου ηθικής,  χαμηλής πνευματικής  στάθμης, με μια μπερδεμένη ζωή. 

     Όμως ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ο Ίδιος για όλους μορφωμένους, αμόρφωτους, άρχοντες, δούλους, Ιουδαίους ή Σαμαρείτες. Ένα μόνον κοιτάζει ο Κύριος, αν υπάρχει πνεύμα εκζήτησης, αν υπάρχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, ειλικρινής εκζήτηση, ανάγκες για να τις ικανοποιήσει. Γι’ αυτό άλλωστε είχε έρθει στον αφιλόξενο κόσμο μας, για να ψάξει να βρει και να σώσει "το απολωλός" (Λουκάς ΙΘ/19: 10). Γι’ αυτό έλαβε "δούλου μορφήν" και έγινε "υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού" (Φιλιπησίους Β/2: 8).

      Αρχικά έκπληξη καταλαμβάνει τη γυναίκα αυτή και του λέει: "Πώς εσύ, ενώ είσαι Ιουδαίος, ζητάς να πιεις νερό από μένα, που είμαι γυναίκα Σαμαρείτισσα; Αφού δεν έχουν επικοινωνία οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες"   *1 (βλέπε υστερόγραφο).

     Ο Κύριος, καθώς έρχεται πρόσωπο προς πρόσωπο με τούτη τη γυναίκα, φαίνεται να διακρίνει μέσα στα βάθη της ψυχής της μία ειλικρινή εκζήτηση και είναι εκείνο που Tον κάνει να έρθει πιο κοντά και να της αποκαλύψει την αλήθεια. Πόσες φορές μέσα στη ζωή μας αφήνουμε ευκαιρίες να πάνε χαμένες και αδιαφορούμε να μιλήσουμε στους ανθρώπους για την αλήθεια, για τη σωτηρία την οποία ο Θεός προσφέρει σε κάθε άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν δωρεάν, "κατά χάριν" (Εφεσίους Β/2: 8).

       Ο άνθρωπος δε χρειάζεται να κάνει τίποτα για τη σωτηρία του, γιατί δια Ιησού Χριστού τα έχει κάνει όλα ο Θεός. Το μόνο έργο που χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος είναι να πιστέψει στο Θεό και στο Έργο το οποίο Εκείνος έκανε δια Ιησού Χριστού. για τη σωτηρία μας (Ιωάννης Σ/6: 29).

       Τι μεγαλειώδης σκηνή, τι μεγαλείο, τι Θεία συγκατάβαση! Ο Κύριος του ουρανού, «ο οποίος κατ’ αρχήν τη γη θεμελίωσε και έργα των χειρών του είναι οι ουρανοί» (Εβραίους Α/1: 10), «Εκείνος, δι’ του τα πάντα εγένοντο και χωρίς Αυτόν ουδέν έγινε» (Εβραίους Α/1: 2), ο Υιός του Θεού του ζώντος, να συζητάει με μια αμαρτωλή γυναίκα κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, στην πόλη Σιχάρ!

     Ο Κύριος ο οποίος γνωρίζει τι είναι εντός του ανθρώπου, που "ερευνά νεφρούς και καρδιάς" (Αποκάλυψη Β/2: 23), που γνωρίζει τους διαλογισμούς και τα κρυφά των ανθρώπων (Λουκάς Ε/5: 22), γνωρίζει πολύ καλά την ψυχική και πνευματική κατάσταση της γυναίκας με την οποία συζητάει. Ξέρει ότι η γυναίκα αυτή είναι μια ανήθικη και όμως δεν την περιφρονεί, δε σηκώνει "το λίθο του αναθέματος" για να την λιθοβολήσει, δεν την απορρίπτει. Αλήθεια πόσες φορές κάνουμε ακριβώς το αντίθετο στη ζωή μας! Ο Κύριος στέκεται δίπλα της και με πολύ ευγένεια της μιλάει. Μέσα στην καρδιά της τη βλέπει να είναι μπερδεμένη πνευματικά. Η γυναίκα αυτή έχει κάποια αμυδρή γνώση ότι θα έρθει ο Μεσσίας, ο λεγόμενος Χριστός και την ιδέα αυτή θέλει να τη φωτίσει και να την κάνει προσωπική πίστη.

     Τούτη η γυναίκα ξέρει σχετικά με την λατρεία των Ιουδαίων ότι είχε γίνει πλέον τυπική και ως εκ τούτου δεν ήταν πνευματική, καθώς και ότι η λατρεία των Σαμαρειτών ήταν λατρεία πλάνης και όχι αλήθειας. Αυτή την ακαθόριστη γνώση ο Κύριος θέλει να την φωτίσει, θέλει να γνωρίσει στη γυναίκα αυτή ότι έχει πλέον αρχίσει μια νέα περίοδος λατρείας του Θεού, που αυτή θα είναι αποκλειστικά «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάννης Δ/4: 23).

    Ο Κύριος, για να πετύχει το σκοπό Του, συγκαταβαίνει και αυτοσυστήνεται. Αποκαλύπτει τη Θεία Του Προσωπικότητα. "Εγώ είμαι ο Μεσσίας Χριστός", της λέει. Η Σαμαρείτισσα στην αρχή της συζήτησης αρνείται να δώσει ακόμα και λίγο νερό στον Κύριο και αμφιβάλει για τη μοναδική προσωπικότητα που έχει μπροστά της και τον ρωτάει: «μήπως εσύ είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ;». Στη συνέχει όμως, αφού γνώρισε τον Κύριο, φεύγει χαρούμενη και κηρύττει στους συμπατριώτες της ότι είναι «Κύριος» και «Προφήτης», αφού τώρα πλέον βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Ξεχνά το σκοπό για τον οποίο είχε έλθει, εγκαταλείπει τη στάμνα της και γίνεται πλέον κήρυκας του Χριστού. Τρέχει στους συμπατριώτες της και τους καλεί να έρθουν και να δουν τον Κύριο, το Χριστό, το Μεσσία, για Τον οποίον είχαν μιλήσει οι προφήτες και είχαν γράψει οι Άγιες Γραφές. Τους προτρέπει να έρθουν να γνωρίσουν Εκείνον που δίνει το «νερό της ζωής», από το οποίο όποιος πιει δε θα διψάσει εις τον αιώνα. Η στάμνα μένει άδεια, όμως η καρδιά της γυναίκας φεύγει γεμάτη. Πριν νόμιζε ότι γνώριζε, απεδείχθη όμως πως δε γνώριζε και γι’ αυτό ο Κύριος ευθέως της λέει: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού».

     Αλήθεια ποια είναι αυτή η δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο; Πρόκειται για την πιο βαθιά, την πιο υψηλή, την πιο μυστηριώδη αλήθεια του Θεού. Πράγματι «η δωρεά του Θεού» είναι μυστήριο, τόσο ανώτερο και υψηλότερο από τις σκέψεις μας, όσο ο ουρανός είναι ανώτερος από τα κεφάλια μας, «διότι οι βουλές μου, δεν είναι βουλές σας, ούτε οι οδοί σας, οδοί μου λέγει Κύριος» (Ησαΐας ΝΕ/55: 18).

       Η δωρεά του Θεού είναι ένα και μοναδικό Πρόσωπο, ο Ιησούς Χριστός (Ιωάννης Γ/3: 16).

     Ο "κατ’ εικόναν" και "καθ’ ομοίωσιν" Θεού πλασθείς άνθρωπος, ο άρχων της Εδέμ, με τον οποίον ο ίδιος ο Θεός κατέβαινε και συνομιλούσε μαζί του, παράκουσε το θέλημα του Θεού και αμάρτησε. Πλέον καμία συνομιλία, καμία επαφή με τον πλάστη και δημιουργό. Ζητάει ο άνθρωπος το Θεό και δεν τον βρίσκει. Τείχη απροσπέλαστα έχουν ορθωθεί μπροστά του. Η ζωή έχει χάσει κάθε περιεχόμενο. Καθημερινά αγώνας, μόχθος, κόπος, .... και το αποτέλεσμα αιώνιος θάνατος.

     Ο Θεός, ενώ έχει προσβληθεί από το πλάσμα Του τον άνθρωπο και έχει κάθε λόγο να το εγκαταλείψει και να το εξαφανίσει πάνω από τη δημιουργία Του, όμως από αγάπη δεν το εγκαταλείπει, αλλά προσφέρει για τη σωτηρία του τον Υιόν της αγάπης Του, τον Ιησού Χριστό! Ο Ιησούς Χριστός, «ίσα τω Θεώ υπάρχον» (Φιλιπησσίους Β/2: 6), το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δέχεται να ταπεινωθεί. «εαυτόν εκκένωσε, λαβών δούλου μορφή» (Φιλιπησσίους Β/2: 7). Ο προϋπάρχων Θεός παίρνει τη θέση του δούλου, γίνεται όμοιος με μας, "παρ’ εκτός αμαρτίας"! Με το Σωτήριο Έργο Του, τη θυσία του πάνω στο σταυρό και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς γίνεται πλέον "ο αρχηγός και τελειωτής της πίστεώς μας" (Εβραίους ΙΒ/12: 2).

     Για την κάθε ψυχή που ποθεί να γνωρίσει το Πρόσωπο του Πατέρα Θεού, την ειρήνη τη δική Του, να απαγκιστρωθεί από τη φθορά και το θάνατο και να ζήσει αιώνια, γίνεται "η οδός", (Ιωάννης ΙΔ/14: 6), γίνεται πηγή ξεδιψασμού, γίνεται το "ζωντανό νερό", που αν η ψυχή το πιει, δε θα διψάσει εις τον αιώνα. Αυτή είναι η δωρεά του Θεού. Τώρα: «ο πιστεύων εις Εμέ και αν αποθάνει θέλει ζήσει» (Ιωάννης ΙΑ/11: 25). Δια της δωρεάς του Θεού έχουμε αιώνια ζωή, όχι θάνατο, όχι φθορά, αλλά ζωή αιώνια (Ιωάννης Γ/3: 15).

      Αυτή είναι η "ανεκδιήγητη δωρεά του Θεού". (Β΄ Κορινθίους Θ/9 : 15). Ο Θεός έγινε άνθρωπος, πέθανε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες μας, αναστήθηκε, κάθισε στα δεξιά του Πατέρα και τώρα προσφέρει ζωή σε κάθε άνθρωπο, που ειλικρινά μετανοεί και πιστεύει στο Λυτρωτή Χριστό. Τη μεγάλη τούτη αλήθεια πόσο προσπάθησε να την κρύψει ή και να την τροποποιήσει ο εχθρός της ψυχής, ο διάβολος! Αποτέλεσμα αυτής της λυσσαλέας προσπάθειας είναι η μεγάλη άγνοια που επικρατεί γύρω μας για τη "δωρεά του Θεού". Πόσοι άνθρωποι γύρω μας σαν την Σαμαρείτισσα, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και έχουν έναν εγωισμό, που δεν τους αφήνει να δούνε την πραγματικότητα, δεν τους επιτρέπει να δούνε την τέλεια πνευματική τους άγνοια. Αυτή η άγνοια οδηγεί τους ανθρώπους στο να αρκούνται σε μια τυπολατρία και δεν αφήνει κανένα  ενδιαφέρον για ειλικρινή έρευνα. Όμως ας γνωρίζουμε καλά ότι μπορεί κάποιος να ξεγελάει τους άλλους, τον εαυτόν του, αλλά όπως τονίζει ο Απ. Παύλος «ο Θεός δεν εμπαίζεται» (Γαλάτας Σ/6: 7), καθώς επίσης ότι «ο Κύριος γνωρίζει τους δικούς Του» (Β΄ Τιμοθέου  Β/2: 19).

      Ψυχή, ζήτησε ειλικρινά να μάθεις τι είναι "η δωρεά του Θεού". Ο Ιησούς Χριστός είναι έτοιμος όπως και στη Σαμαρείτισσα να μας μάθει, να μας αποκαλύψει τον Εαυτόν Του και το Έργο Του, διότι «είναι ο Αυτός χθες, σήμερα και στους αιώνες» (Εβραίους ΙΓ/13: 8).

      Όπου ο εχθρός δεν κατάφερε να επιβάλει την άγνοια για τη δωρεά του Θεού, επέβαλε τη σύγχυση και την παραπληροφόρηση. Έτσι βλέπουμε ανθρώπους, που ενώ επιθυμούν ειλικρινά να γνωρίσουν το Χριστό, τη «δωρεά του Θεού», σκέπτονται και ενεργούν για την απόκτησή της, σαν να επρόκειτο να την αγοράσουν, σαν να επρόκειτο περί αμοιβής, περί μισθού και όχι περί δώρου. Ο Ιησούς Χριστός ήταν απολύτως σαφής: «αν γνώριζες τη δωρεά του Θεού», είπε στη Σαμαρείτισσα. Όμως η καρδιά του ανθρώπου αρνείται να διακρίνει αυτή τη σαφήνεια. Κάποιος που ονομαζόταν Σίμων, μας αναφέρει ο ευαγγελιστής "Λουκάς", προσέφερε χρήματα στον Απ. Πέτρο, για να αποκτήσει τη "δωρεά του Θεού". Ο Πέτρος  του λέγει: «τα χρήματά σου ας είναι μετά σου σε απώλεια, διότι νόμισες ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται με χρήματα» (Πράξεις Η/8: 20). Ω ! πόσοι άνθρωποι μέχρι σήμερα νόμισαν και νομίζουν ότι πληρώνοντας ή προσφέροντας με οποιονδήποτε τρόπο θα μπορούσαν να αγοράσουν τη δωρεά του Θεού!

      Όμως η "δωρεά του Θεού" δεν αποκτάται ούτε με χρήματα, ούτε με κόπους, ούτε με κακουχίες, ούτε με καλοσύνες, αλλά αποκτάται δωρεάν – κατά χάριν – δια της πίστεως. Η δωρεά του Θεού είναι δωρεά, απ’ αρχής μέχρι τέλους. Όπως ο ήλιος, το οξυγόνο μας παρέχονται δωρεάν, έτσι και η συγχώρεση, η αιώνια ζωή, η σωτηρία μας παρέχονται δωρεάν «ουχί εξ’ έργων, δια να μην καυχηθεί τις» (Εφεσίους Β/2:  8).

       "Εάν γνώριζες τη δωρεά του Θεού"! Πολλοί αιώνες πέρασαν κατά τους οποίους η δωρεά του Θεού, ήταν υπόσχεση, ήταν επαγγελία. Αλλά «όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλε ο Θεός τον υιόν αυτού τον μονογενή, οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στο Νόμο (Μωσαϊκό)». (Γαλάτας Δ/4: 4).

     Ο Ιησούς Χριστός είναι η "δωρεά του Θεού". Δεν είναι αδύνατο το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό να συλλάβει, σε όλο του το μεγαλείο και το μέγεθος τη δωρεά του Θεού. Μπορούμε όμως μέσα απ’ αυτή να διακρίνουμε τη μεγάλη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. «τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωκε τον Υιόν Του τον μονογενή, για να μην απολεσθεί καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν» (Ιωάννης Γ/3: 16).

      Η αγάπη του Θεού είναι η αρχή του μυστηρίου της δωρεάς του Θεού στο μεγαλύτερο εχθρό του, τον άνθρωπο. Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της δωρεάς του Θεού; Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄  Κορινθίους" (κεφ. Η/8, εδ. 9)  αναφέρει: «ο Ιησούς Χριστός πλούσιος ων, πτώχευσε για να πλουτίσουμε εμείς με την πτωχείαν αυτού».

       --Λέγει προς τη Σαμαρείτισσα ο Ιησούς: «εάν γνώριζες τη δωρεά του Θεού και ποιος είναι ο λέγων σοι, δος μου να πιω, συ ήθελες ζητήσει παρ’ αυτού και ήθελε σοι δώσει ύδωρ, το οποίο δίδει ζωή».

        --Λέγει προς Αυτόν : «Κύριε δοσ’ μου απ’ αυτό το ύδωρ».

       Όποιος αρκείται  να πίνει απλώς από το νερό των υλικών πραγμάτων "θέλει διψάσει πάλιν" και ποτέ πραγματικά δεν θα ξεδιψάσει, ούτε  θα ικανοποιηθεί (Ιωάννης Δ/4: 13-14). Όπως αναφέρεται  και στο βιβλίο του "Εκκλησιαστή" (κεφ. Α΄, εδ. 7) "Πάντες οι ποταμοί υπάγουσιν εις την θάλασσαν και η θάλασσα ποτέ δε γεμίζει". Μία απέραντη θάλασσα είναι η ανθρώπινη καρδιά, που όλα τα ποτάμια των υλικών αγαθών και απολαύσεων αδυνατούν να την γεμίσουν. Πόσο φτωχοί πέθαναν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι πάνω στη γη!

       Αν υπήρχε ένας άνθρωπος τον οποίον τα υλικά αγαθά θα έπρεπε να τον ικανοποιήσουν, αυτός ήταν ο βασιλιάς Σολομών. Αναπολώντας τη ζωή του, αναφέρει: "|Έχτισα σπίτια,φύτεψα αμπέλια, κήπους, έκανα λίμνες, μάζεψα δούλους, κοπάδια, αποταμίευσα χρυσάφι, ασήμι και άλλους θησαυρούς" (Εκκλησιαστής, κεφ. Β/2, εδ. 7,8). Είχε αποκτήσει τα πάντα, γνώσεις, δόξα, απολαύσεις και ό,τι άλλο επιθύμησε (εδ. 10) και όμως, κάνοντας τον απολογισμό της ζωής του διαπιστώνει ότι τίποτα απ' όλα αυτά δε μπόρεσαν να τον ξεδιψάσουν, να χορτάσουν την καρδιά του. Όλα τα βρήκε κενά και μάταια. Η ζωή του έμεινε άδεια και ανικανοποίητη. Το συμπέρασμα που έβγαλε στη ζωή του ήταν: "Ματαιότης ματαιοτήτων,  τα πάντα ματαιότης" (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 8). Ένα μόνον δε βρήκε ο περίλαμπρος βασιλιάς Σολομώντας ματαιότητα σε τούτη τη ζωή: "Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως, φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν" (Εκκλησιαστής ΙΒ/12: 13). Τίποτα, εκτός από το Χριστό, δε μπορεί να ικανοποιήσει το άπειρο της ανθρώπινης καρδιάς.  

     «Κύριε δοσ’ μου απ’ αυτό το ύδωρ». Με μια τέτοια προσευχή, με ένα τέτοιο αίτημα ας πλησιάζουμε τον Σωτήρα Χριστό. Με βαθύ πνεύμα συναίσθησης και εκτίμησης ας προσέλθουμε σ’ Αυτόν, άλλοι για να ζητήσουμε να γνωρίσουμε την επουράνιο δωρεά και άλλοι (όσοι γνώρισαν Αυτόν), για να τον δοξολογήσουμε για την "ανεκδιήγητη Αυτού δωρεά"  (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15).

       * Υστερόγραφο.      Ιστορικά στοιχεία.

    1/ «Δεν συγκοινωνούσαν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες».
   Οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν επικοινωνούσαν, διότι το κράτος του Ισραήλ, εξαιτίας της μεγάλης αμαρτίας του  Βασιλιά Σολομώντα (Α΄ Βασιλέων, κεφ. ΙΑ/11) είχε χωριστεί σε δύο βασίλεια. Νότια υπήρχε το βασίλειο του "Ιούδα", το οποίο αποτελούσαν οι φυλές Ιούδα και Βενιαμίν  και ορισμένους από τη φυλή Λευί και βόρεια το βασίλειο του "Ισραήλ" το οποίο αποτελείτο από τις υπόλοιπες δέκα φυλές.  Το έτος 724 π.Χ. οι Ασσύριοι κατέλαβαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και μετοίκισαν τους κατοίκους στην Ασσυρία, ενώ έφεραν άλλους λαούς ειδωλολατρικούς και τους εγκατέστησαν στην περιοχή και ιδιαίτερα γύρω από τους χώρους της Σαμάρειας.

     Η ανάμειξη των λαών έφερε την ανάμειξη της θρησκείας. Μεταξύ 320 και 400 π.Χ. ο Σαμαρείτης ιερέας Μανασσής φέρνει μια μεταρρύθμιση στη θρησκεία. Δέχεται μόνο την πεντάτευχο (τα πρώτα 5 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που είχε γράψει ο Μωυσής), και δημιουργεί με την άδεια του Μ. Αλεξάνδρου συνθήκες για την ίδρυση ναού στο όρος Γαριζίν. Ο ναός κτίστηκε και το έτος 109 π.Χ. καταστράφηκε από τον Ιωάννη τον Υρκανό.

      Τα κεντρικά σημεία διδασκαλίας των Σαμαρειτών ήταν :

--Δέχονταν μόνον την "Πεντάτευχο".  Δηλ. τα πρώτα πέντε βιβλία της Π. Δ. (Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, Δευτερονόμιο) και εκείνα μόνο σύμφωνα με τη δική τους αναθεώρηση, που είναι γνωστή ως η "Σαμαρειτική Πεντάτευχος".

--Τοποθετούσαν σε πολύ υψηλή θέση το Μωυσή.

--Απέρριπταν όλα τα υπόλοιπα βιβλία των Παλαιάς Διαθήκης και ως εκ τούτου δε δέχονταν το έργο των προσώπων που αναφέρονται σ’ αυτά.

--Δεν δέχονταν το ναό στα Ιεροσόλυμα.

--Αρνούνταν την ύπαρξη αγγέλων καθώς και την αθανασία της ψυχής.

--Δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών.

--Δέχονταν και ανέμεναν το Μεσσία.

--Πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα έρθει πρώτα, για να οδηγήσει σε μετάνοια και μετά να εγκαταστήσει τη βασιλεία του.

--Για τα έθνη πίστευαν ότι και αυτά θα πρέπει να μετανοήσουν και να δεχθούν το Μεσσία και τελικά να προσκυνήσουν το Θεό στο όρος Γαριζίν.

     Οι παραπάνω φυλετικές αλλά και θρησκευτικές διαφορές είχαν δημιουργήσει μεγάλο μίσος και μεγάλο χωρισμό μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ τους. Κάποτε οι Φαρισαίοι θέλοντας να κατηγορήσουν το Χριστό Τον χαρακτήρισαν ως Σαμαρείτη. "Απεκρίθησαν λοιπόν οι Ιουδαίοι και είπον προς Αυτόν Δεν λέγομεν ημείς καλώς ότι Σαμαρείτης είσαι συ και δαιμόνιον έχεις;" (Ιωάννης Η/8: 48).

    2.  "εν πνεύματι και αληθεία" :

23 Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν.

     Ποιοι είναι οι "αληθινοί προσκυνητές", οι οποίοι θα προσκυνούν το Θεό «εν πνεύματι και αληθεία»; Τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς με τούτα τα λόγια; Μία αρχική παρατήρηση που θα κάναμε ήταν ότι η πρόθεση «εν» δεν επαναλαμβάνεται με τη λέξη «αλήθεια», για αυτό θα πρέπει να σκεπτόμαστε το νόημα τούτων λέξεων όχι ξεχωριστά, αλλά και τις δύο μαζί.

   Ο Κύριος εδώ υποδεικνύοντας τον ενδεδειγμένο τρόπο προσευχής και λατρείας του Θεού δίνει σημασία όχι στον τόπο, αλλά στον τρόπο της προσευχής και της λατρείας του Θεού. Γυναίκα λέει προς τη Σαμαρείτισα, ήρθε ο καιρός κατά τον οποίο οι άνθρωποι θα λατρεύουν το Θεό με τη δύναμη τους Πνεύματος του Αγίου, το οποίο αποκαλύπτει στους ανθρώπους την αλήθεια. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λατρείας του Θεού στην Καινή Διαθήκη, "εν πνεύματι και αληθεία".
      «εν πνεύματι» σημαίνει πνευματικά και πνευματικά σημαίνει όχι σαρκικά. Για να λατρεύει κάποιος το Θεό πνευματικά, θα πρέπει να έχει "γεννηθεί άνωθεν" (Ιωάννης Γ/3: 3) δηλ. να έχει "αναγεννηθεί"  από το Πνεύμα του Θεού. Μόνον τότε η λατρεία του θα είναι πνευματική, όταν είναι ειλικρινής και πηγάζει μέσα από την καρδιά του ανθρώπου. Μόνον τότε είναι γνήσια, είναι  αυθεντική και είναι ευπρόσδεκτη από το Θεό. 

    «εν πνεύματι» σημαίνει εσωτερικά, όχι εξωτερικά, όχι τυπολατρικά. Ο Κύριος έκανε μεγάλη κριτική στην τυπολατρία. Η σκληρή στάση Του, όταν καθάρισε το Ναό, ήταν χαρακτηριστική. Εκείνα τα φοβερά και τρομερά «ουέ» απευθύνονταν σε ανθρώπους υποκριτές, των «τύπων», που ήθελαν να δίδουν την εντύπωση μιας εξωτερικής συμμόρφωσης με το θέλημα του Θεού, χωρίς αυτό να αγγίζει το πνεύμα τους, χωρίς να συμμετέχει ο εσωτερικός τους άνθρωπος. Δεν τους ενδιέφερε η «εν κρυπτώ» σχέση με το Θεό, αλλά αρκούνταν μία σχέση φανερή, τυπική, σε τίποτα ουσιαστική, αφού δεν ήταν σύμφωνη με το θέλημα του Θεού.

     «εν πνεύματι» σημαίνει όχι υλικά (χρήματα, δωρεές κλπ), όχι γεωγραφικά (στα Ιεροσόλυμα ή στο όρος Γαριζίν, ή σε άλλο τόπο). Εφ΄ όσον η αληθινή λατρεία επιτυγχάνεται δια του Αγίου Πνεύματος, Το Πνεύμα εξηγεί ο Κύριος, "όπου θέλει πνέει και τη φωνή αυτού ακούεις, αλλά δε γνωρίζεις από που έρχεται και πού πηγαίνει" (Ιωάννης Γ/3: 8).  Αν σταθούμε στον «τόπο», θα σταθούμε στην ύλη, μόνον αν σταθούμε στο «πνευματικά», θα σταθούμε έξω από την ύλη. Η παρουσία του Θεού στην Καινή Διαθήκη είναι έξω από γεωγραφικά ή άλλα ανθρώπινα όρια. Ο Κύριος δηλώνει ότι «έρχεται ώρα» με την οποία καταργείται ο περιορισμός του «τόπου», που ίσχυε στην Παλαιά Διαθήκη (Ναός του Σολομώντα).

     «εν πνεύματι» σημαίνει ζωντανά, δια του Αγίου Πνεύματος, με την έννοια όχι της ζωηράδας, αλλά της ζωής, απ’ όπου προέρχεται η λέξη.

    «και αληθεία» σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι το Πνεύμα της αληθείας. Η αλήθεια συνδέεται με τη γνησιότητα. Ο ίδιος ο Κύριος είναι, «πλήρης χάριτος και αληθείας». Αλήθεια σημαίνει ειλικρινής καρδιά, σημαίνει πάνω απ' όλα καθαρή καρδιά.

      Μετά από τον Ερχομό του Ιησού Χριστού, το θάνατό Του και την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, που σήμανε την ολοκλήρωση του Έργου της Σωτηρίας Του για τον άνθρωπο, πλέον ο Θεός δεν έχει πια συγκεκριμένο τόπο λατρείας. Τώρα όσοι πιστεύουν στο Χριστό, μπορούν να λατρεύουν το Θεό οποιαδήποτε ώρα και σε οποιονδήποτε τόπο και αν βρίσκονται. Πραγματική λατρεία σημαίνει πως ο πιστός άνθρωπος εισέρχεται στην παρουσία του Θεού με πίστη και εκεί Τον λατρεύει και Τον δοξάζει. Το σώμα μπορεί να βρίσκεται σε κάποιο υπόγειο, στη φυλακή, στο χωράφι, στο γραφείο ή κάπου αλλού, αλλά το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να είναι κοντά στο Θεό, δια της πίστεως.

    Ο Ιησούς είπε στη Σαμαρείτισσα: Από δω και στο εξής η λατρεία του Θεού θα γίνεται «εν πνεύματι και αληθεία». Οι Ιουδαίοι είχαν περιορίσει τη λατρεία σε εξωτερικούς τύπους και τελετές. Πίστευαν πως μένοντας ευλαβικά προσκολλημένοι στο γράμμα του Νόμου και συμμετέχοντας σε κάποιες εξωτερικές τελετές λάτρευαν το Θεό και ότι η λατρεία τους αυτή γινόταν αποδεκτή από το Θεό. Όμως η λατρεία τους δεν ήταν πνευματική, ήταν «εξωτερική» και ως εκ τούτου δεν είχε "εσωτερικό περιεχόμενο". Μπορεί να προσκυνούσαν με το σώμα τους, αλλά η καρδιά τους δεν ήταν καθαρή μπροστά στο Θεό. Πολλές φορές καταπίεζαν τους φτωχούς (Ησαΐας ΝΗ/58: 6) και ήταν ανέντιμοι στην εργασία τους και την καθημερινή τους ζωή.

    Οι Σαμαρείτες από την άλλη πλευρά είχαν ένα δικό τους τύπο λατρείας, ο οποίος ήταν λανθασμένος. Είχαν δημιουργήσει τη δική τους θρησκεία και ακολουθούσαν κανόνες δικής τους επινόησης έξω από το Λόγο του Θεού. Όταν ο Κύριος είπε ότι η λατρεία πρέπει να γίνεται «εν πνεύματι και αληθεία», επιτιμούσε τόσο τους Ιουδαίους, όσο και τους Σαμαρείτες, αλλά και όλους εκείνους διαχρονικά, που η λατρεία τους δε θα είναι πνευματική, αλλά θα είναι υλική ή άλλο τι.

   Η μεγάλη πληροφορία – αποκάλυψη, που ο Λόγος του Θεού μας δίνει μέσα από αυτή τη συνομιλία του Κυρίου με τη Σαμαρείτισα γυναίκα, είναι πως πλέον, δια Ιησού Χριστού, οι άνθρωποι μπορούν να πλησιάζουν το Θεό και να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος που αποκαλύπτει την αλήθεια. Και κάτι ακόμα που είναι πολύ σημαντικό. Ο Πατέρας Θεός αναζητεί ανθρώπους που θα Τον λατρεύουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Αυτοί και μόνον αυτοί είναι «οι αληθινοί προσκυνητές». Σε αυτούς ευαρεστείται ο Κύριος, τοιούτους εκζητεί το άγρυπνο μάτι Του καθημερινά, αυτοί είναι οι δικοί Του.

    «Ο Θεός είναι πνεύμα». Αυτός είναι ο ορισμός της ύπαρξης του Θεού. Δεν είναι ο Θεός όπως ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν υπόκειται σε περιορισμούς, όπως ο άνθρωπος και δεν τον περιορίζει ο χώρος ή ο χρόνος. Ο Θεός είναι ένα αόρατο Πρόσωπο, που είναι πανταχού παρών, Παντογνώστης και Παντοδύναμος. Είναι τέλειος από κάθε άποψη. Γι’ αυτό ακριβώς, εκείνοι που Τον λατρεύουν θα πρέπει να Τον λατρεύουν πνευματικά που είναι ο μοναδικός τρόπος αληθινής λατρείας. Δεν πρέπει να υπάρχει στη λατρεία μας υποκρισία. Δεν πρέπει να υπάρχει προσποίηση ευσέβειας. Μην απατούμε τον εαυτόν μας νομίζοντας ότι ο Θεός ικανοποιείται με τη συμμετοχή μας στην εκκλησία ή σε κάποιες τελετές. Σε όλα αυτά συμμετείχαν οι πέντε "μωρές" παρθένες και όμως έμειναν έξω από τη βασιλεία του Θεού (Ματθαίος ΚΕ/25: 1-13). Η σχέση τους με το Θεό είχε "εξωτερικό" περιεχόμενο (να δείξουμε, να μας δουν, να μας ακούσουν... κλπ). Ο Κύριος πάντοτε αποβλέπει στην καρδία του ανθρώπου σε αντίθεση με τους ανθρώπους που αποβλέπουν στο φαινόμενο (Α΄ Σαμουήλ  ΙΣ/16: 7) και γι’ αυτό θα πρέπει να ερχόμαστε ενώπιόν Του, με τον τρόπο που Εκείνος έχει ορίσει και πάνω απ’ όλα με καρδιά "ταπεινωμένη και συντετριμμένη" (Ψαλμός ΝΑ/51: 57). Μια τέτοια καρδιά μας διαβεβαιώνει ο Λόγος του Θεού ότι δε θα την καταφρονήσει ο Κύριος.  ---