ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ κεφ. ΙΖ /17. Η μεγάλη κρίση της πόρνης

                                                    
 βιβλίο "ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ",  κεφ. ΙΖ/17. 

1 ΚΑΙ ήρθε ένας από τους επτά αγγέλους που είχαν τις επτά φιάλες, και μίλησε μαζί μου, λέγοντας σε  μένα:  Έλα,  θα  σου  δείξω  την  κρίση τής μεγάλης πόρνης, που κάθεται επάνω στα πολλά νερά 

2 μαζί με την οποία πόρνευσαν οι βασιλιάδες τής γης, και μέθυσαν αυτοί που κατοικούν στη γη από το κρασί τής πορνείας της.

        ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

    Πάνω από 6 αιώνες μετά από την πτώση της Αρχαίας Βαβυλώνας (539 π.Χ.) ο Απόστολος Ιωάννης, ενώ βρισκόταν στη νήσο Πάτμο, έγραψε το βιβλίο της «Αποκάλυψης». Σ’ αυτό το βιβλίο γίνεται λόγος για μια άλλη «Μεγάλη Βαβυλώνα» την οποία περιγράφει σαν την «μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Μαζί της αναφέρει ο Ιωάννης «επόρνευσαν οι βασιλείς της γης και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 2).

    Εφόσον αναφέρεται ότι οι βασιλείς είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της, είναι  σαφές ότι αυτή η «Βαβυλώνα η Μεγάλη» δεν μπορεί να είναι απλώς ένας άλλος «βασιλιάς». Αυτό που εκπροσωπεί η «σύγχρονη Βαβυλώνα» είναι το ίδιο πράγμα που  εκπροσωπούσε  «η αρχαία Βαβυλώνα». Άραγε ποιο είναι το κοινό τους σημείο; Κοινό τους σημείο είναι «η ψεύτικη θρησκεία», γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φέρουν και το ίδιο όνομα.

     Πολλές από τις ψευδείς δοξασίες και συνήθειες που βρίσκονται μέσα στη σύγχρονη θρησκευτική Βαβυλώνα προέρχονται απ’ ευθείας από την αρχαία θρησκευτική Βαβυλώνα. Η "πόρνη" η «Βαβυλώνα η μεγάλη» του καιρού μας αποτελεί εικόνα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της “ψευδούς θρησκείας”, που επί αιώνες συμβιβάστηκε με τα πολιτικά συστήματα  εμπνευσμένη από το «πνεύμα του κόσμου» (Α’ Κορινθίους Β/2: 12), αντί να υπηρετεί τον αληθινό Θεό. Η θρησκευτική της ταυτότητα συμπληρώνεται με τις φράσεις: «Διότι με την γοητεία σου πλανήθηκαν πάντα τα έθνη» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 23).

     Η αρχαία Βαβυλώνα υπήρξε πολέμιος του αληθινού Θεού και κατ’ επέκτασιν του «λαού του Θεού» και ήταν υπεύθυνη για τους «ποταμούς» αίματος που χύθηκαν κατά τις πολλές κατακτήσεις της.  Για τη σύγχρονη Βαβυλώνα ο Λόγος του Θεού αναφέρεται με τα ίδια ακριβώς λόγια: "εν αυτή ευθέθη αίμα προφητών και αγίων και πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24). Υπήρξε ο κύριος διώκτης του σύγχρονου λαού του Θεού και των μαρτύρων Του.

Επειδή υποστηρίζει τους πολέμους των εθνών και ενθαρρύνει με τον τρόπο αυτό τους ανθρώπους όλων παρατάξεων να φονεύσουν αλλήλους, θεωρείται υπεύθυνη για το αίμα «πάντων των εσφαγμένων επί της γης» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 24).

      Πως θα καταστραφεί η σύγχρονη Βαβυλώνα και πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να γίνει αυτό; Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: «Επειδή αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού….» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 5), η ολοκληρωτική καταστροφή της «πόρνης» θα έρθει πολύ γρήγορα. «Και ένας ισχυρός άγγελος σήκωσε μια πέτρα σαν μεγάλη μυλόπετρα, και την έριξε στη θάλασσα, λέγοντας: Έτσι με ορμή θα ριχτεί η μεγάλη πόλη Βαβυλώνα και δεν θα βρεθεί πλέον» (Αποκάλυψη ΙΗ/18: 21). Η αρχαία Βαβυλώνα έπεσε μέσα σε μία νύχτα (Δανιήλ Ε/5: 30) κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τη σύγχρονη Βαβυλώνα. Η καταστροφή της θα έρθει από τα ίδια τα πολιτικά στοιχεία που είχαν ανήθικες σχέσεις μαζί της. «Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 16).

      Υπάρχει μία ακόμα ομοιότητα ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη Βαβυλώνα που έχει σχέση με τον τρόπο καταστροφής της. Η αρχαία Βαβυλώνα καθόταν πάνω στα νερά του Ευφράτη ποταμού. Η σύγχρονη Βαβυλώνα κάθεται και αυτή «επί των υδάτων των πολλών» (εδ. ΙΖ/17: 1). Τι είναι αυτά τα ύδατα; Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί: « Τα ύδατα, τα οποία είδες, όπου η πόρνη κάθηται, είναι λαοί και όχλοι και έθνη και γλώσσαι» (ΙΖ/17:5). 

    Έχει προηγηθεί η τελευταία κρίση με την έκχυση των επτά φιαλών πάνω στη γη (Αποκάλυψη κεφ. ΙΣ/16) και ένας από τους επτά αγγέλους μίλησε με τον Ιωάννη, το μαθητή του Κυρίου και του είπε: "Έλα να σου δείξω σχετικά με την κρίση που θα γίνει πάνω στη μεγάλη πόρνη που κάθεται πάνω σε πολλά νερά". 

     Ο Λόγος του Θεού συμβολίζει όλους τους πιστούς, τους λυτρωμένους με το αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού με μία γυναίκα, την οποία αποκαλεί "νύμφη του Χριστού", (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 9). Πρόκειται για έναν λαό τον οποίο έχει αποκτήσει ο Θεός και ο οποίος είναι "από πάσαν φυλήν και παν έθνος" (Αποκάλυψη Ε/5: 9), μία μέρα θα έρθει ο ίδιος ο Κύριος, για να παραλάβει το λαό αυτό και να τον οδηγήσει στον ουρανό, στη δόξα (Α΄ Θεσσαλονικείς, Δ/4: 13-17). 

    Η «νύμφη» (Αποκάλυψη: ΚΑ/21: 9),  η γυναίκα του Αρνίου, ταυτίζεται με την Αγία πόλη τη "νέα Ιερουσαλήμ". Εδώ όμως γίνεται λόγος για μια άλλη γυναίκα, η οποία θέλησε να σφετεριστεί αυτόν τον τίτλο και να γίνει αυτή νύμφη του Χριστού. Τούτη τη γυναίκα ο άγγελος τη χαρακτηρίζει «πόρνη». Ξεκίνησε καλά, ήταν μέρος της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά σιγά – σιγά πουλήθηκε και αποστάτησε από το Χριστό με τίμημα τον πλούτο, την πολιτική, την κοσμική ισχύ. Έχει πλέον ξεφύγει του σκοπού της, έχει ντυθεί έναν ψεύτικο θρησκευτικό μανδύα και έχει δημιουργήσει ένα προσωπείο ευσέβειας. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή "Β΄ Τιμοθέου", κεφ. Γ, εδ. 5, αναφέρει: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε». 

    Η φιλοδοξία της εκκλησίας να αποκτήσει κοσμική εξουσία άρχισε να εκδηλώνεται κατά τον 4ο αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπαυσε τους διωγμούς κατά των Χριστιανών (διάταγμα Μεδιολάνων 313 μ.Χ.) και ανακήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της. Τότε το κοσμικό πνεύμα της αυτοκρατορικής Ρώμης πέρασε στην Εκκλησία. Η εκκλησία έπαυσε να αποτελεί θεσμό, που σκοπό είχε να φέρει στον κόσμο την μαρτυρία του Χριστού και έγινε μεγάλος και επίσημος οργανισμός, που διεκδικούσε για τον εαυτόν της το δικαίωμα και την εξουσία να συμμετέχει ενεργά στο οικονομικό γίγνεσθαι και γενικότερα στη διακυβέρνηση του κόσμου. 

    Τούτη η πόρνη κάθεται πάνω σε πολλά νερά και, όπως θα δούμε παρακάτω, ταυτίζεται με μία πόλη, τη Βαβυλώνα. «Η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 5). Η Βαβυλώνα αποτέλεσε ένα κέντρο απιστίας και οργανωμένης αντίθεσης απέναντι στον αληθινό Θεό. Τα "νερά" σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι οι λαοί της γης (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 15). Είναι φανερό ότι το θρησκευτικό κατασκεύασμα, που πρεσβεύει τούτη η γυναίκα, είναι εξαπλωμένο σε όλα τα έθνη της γης και μάλιστα έχει εγκατασταθεί με γερές βάσεις (κάθεται). Μάλιστα τούτη η γυναίκα (η πόρνη) φαίνεται να είναι ευχάριστη και να προσφέρει ηδονές και απολαύσεις στους ανθρώπους, γιατί αναφέρεται ότι "μέθυσαν αυτοί που κατοικούν την γην", δηλ. οι άνθρωποι. Αμέτρητοι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την πλανερή επιρροή της και έχουν βυθιστεί μέσα στην άγνοια, την ανομία, την αμαρτία και την αποστασία από τον αληθινό Θεό. 

    Τούτο το πλάνο διαπλεκόμενο θρησκευτικό σύστημα το έχουν αποδεχθεί και το έχουν ακολουθήσει οι αρχηγοί των κρατών της γης. Ιδιαίτερα στις έσχατες ημέρες τούτο το σύστημα, που θα στηρίζεται στον υλικό πλούτο και την κοσμική ισχύ, θα λάβει παγκόσμιες διαστάσεις και ήδη σε γενικές γραμμές έχει αρχίσει να σχηματίζεται. Οι πρόσφατες θερμές συναντήσεις του Πάπα με τον Πατριάρχη αλλά και με άλλους θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες εκεί αποβλέπουν, στη συνένωση όλων των θρησκειών και τη δημιουργία ενός νέου σχήματος, το οποίο θα είναι πολίτικο-θρησκευτικό και θα στηρίζεται σε μια βάση ενότητας, αγάπης, αλληλεγγύης, ενίσχυσης, ενδιαφέροντος κλπ. για τον συνάνθρωπο, το περιβάλλουν κλπ. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που είναι μια οικουμενική χριστιανική οργάνωση έχει σκοπό την προώθηση της "χριστιανικής ενότητας" και εργάζεται πυρετωδώς για το σκοπό αυτό. 

      Συνεπώς γίνεται λόγος για δύο γυναίκες. Η μία είναι ντυμένη στα λευκά και ανήκει στον Ιησού Χριστό, ενώ η άλλη είναι ντυμένη στα κόκκινα και ανήκει στο "θηρίο" (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 17). Η πρώτη είναι θύμα διωγμών, ενώ η άλλη κάθεται πάνω σε ένα θρόνο κοσμικής εξουσίας. Η μία σύμφωνα με το Λόγο του Θεού θα οδηγηθεί στη δόξα του Θεού (Β΄ Κορινθίους Δ/4: 15), ενώ η άλλη θα οδηγηθεί στην απώλεια (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 11). 

 3 Και με έφερε, σε πνευματική έκσταση, στην έρημο και είδα μια γυναίκα να κάθεται επάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, και το οποίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. 

  Στη συνέχεια ο Ιωάννης μεταφέρεται σε πνευματική έκσταση σε άλλο τόπο που είναι έρημος. Η γυναίκα, που εδώ δεν είναι άλλη από την αποστατημένη εκκλησία, την πόρνη, παρουσιάζεται να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο. Το "θηρίο" είναι ο ηγέτης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες μέσα από την ένωση Ευρωπαϊκών κρατών. Το "θηρίο"  είναι ο «άνθρωπος της ανομίας» ( Β΄ Θεσσαλονικείς, Β/2: 3), «ο υιός της απωλείας», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 3), «το βδέλυγμα της ερημώσεως», (Δανιήλ ΙΑ : 31), ο «αντικείμενος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2:4), «ο άνομος», (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 8), «ο ερχόμενος εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάννης Ε/5: 43), ο Αντίχριστός. Θα είναι η πιο σκοτεινή μορφή στην ανθρώπινη ιστορία, στον οποίο θα δοθεί εξουσία σε ολόκληρη την οικουμένη. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. ΙΓ/13, εδ 7) αναφέρεται : «και εδόθη εις αυτό εξουσία επί πάσαν φυλήν και γλώσσαν και έθνος». Ο Λόγος του Θεού στην "Β΄ Θεσσαλονικείς"  (Β/2: 9-12) αναφέρει : 

7 Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει 

8 και, τότε, ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος θα τον απολέσει με το πνεύμα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του 

9 ο οποίος θα έρθει με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους, 

10 και με κάθε απάτη τής αδικίας, ανάμεσα σ' αυτούς που χάνονται επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη τής αλήθειας για να σωθούν. 

11 Και γι' αυτό, ο Θεός θα στείλει επάνω τους ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμα 

12 για να κατακριθούν όλοι αυτοί που δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλά οι οποίοι βρήκαν ευχαρίστηση στην αδικία.

      Το ότι η γυναίκα καθόταν πάνω στο "θηρίο" δείχνει πόσο μεγάλη ισχύ θα έχει το θρησκευτικό αυτό σύστημα – κατασκεύασμα - της πόρνης, το οποίο ουσιαστικά θα κυβερνά στην αρχή, μαζί με το "θηρίο". Αργότερα το θηρίο μαζί με τους συμμάχους του (εδ. 16) θα μισήσει, θα υποτάξει, θα απογυμνώσει και θα την περάσει μέσα από ταλαιπωρία θανάτου. Μέχρι να γίνει αυτό, η "πόρνη" θα στηρίζει και θα στηρίζεται στο πολιτικό σύστημα του θηρίου, δηλ. του Αντίχριστου. Ο λόγος της θα έχει δύναμη και εξουσία, ενώ ο πλούτος της θα ανοίγει νέους δρόμους για επιβολή και εξουσία. 

     Το "θηρίο"  είναι κόκκινο. Εδώ υποδηλώνεται η αμαρτία (Ησαΐας κεφ. Α/1΄ εδάφ. 18). Το ίδιο το θηρίο θα αποτελεί και την προσωποποίηση της αμαρτίας. Επίσης υποδηλώνει και το αίμα που θα χύσει το αιμοχαρές "θηρίο", που με λύσσα θα θανατώνει τους Αγίους του Θεού. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : «εν ειρήνη θα φονεύσει πολλούς» (Δανιήλ Η/8: 25). Το θηρίο ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας. Όλοι όσοι θα ακολουθούν τον Αντίχριστο, ηγέτη της σύγχρονης Βαβυλώνας, θα είναι κηρυγμένοι άθεοι και θα έχουν μία αισχρή, απόλυτα εχθρική και βλάσφημη στάση απέναντι στο ζωντανό και αληθινό Θεό. Ο ίδιος ο Αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό ή σέβασμα (Β΄ Θεσσαλονικείς Β/2: 4) και θα ενεργεί θαύματα και άλλα σημεία, ώστε να αποδείξει ότι είναι πράγματι Θεός. 

     Το "θηρίο" λοιπόν, όμοιο του οποίου σε σκληρότητα δεν έχει υπάρξει μέσα στην πολυτάραχη ανθρώπινη ιστορία, είναι γεμάτο αυτοκρατορικούς τίτλους, προσβλητικούς για το Θεό και έχει επτά (7) κεφάλια και (10) δέκα κέρατα. Εδώ φαίνεται η μεγάλη εξουσία του Αντίχριστου καθώς και η κυριαρχία του πάνω στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που σύμφωνα με το βιβλίο του προφήτη "Δανιήλ" (κεφ. Ζ/7, εδ. 7) θα αναβιώσει στις έσχατες ημέρες. Τα "δέκα κέρατα" είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία για μία ώρα σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο (Αποκάλυψη ΙΖ/17: 7). 

4 Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και κόκκινο, και στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, η οποία είχε στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, που ήταν γεμάτο από βδελύγματα και ακαθαρσίες τής πορνείας της.

    Η γυναίκα που αντιπροσωπεύει την αποστατιμένη εκκλησία, το πορνικό θρησκευτικό σύστημα που έχει επικρατήσει πάνω στον κόσμο, ήταν ντυμένη με πορφύρα. Η πορφύρα στη Βίβλο αναφέρεται ως σύμβολο πλούτου (Λουκάς ΙΣ/16: 19) και είναι και σύμβολο βασιλικής εξουσίας. (Ματθαίος ΚΖ/27: 28). Εδώ φαίνεται ότι η αποστάτιμένη εκκλησία θα έχει και πλούτο και εξουσία σε μεγάλο βαθμό. Το κόκκινο που αναφέρεται παράλληλα με το πορφυρούν δείχνει ότι τούτη η λεγόμενη "εκκλησία", θα έχει ταυτιστεί με τις επιδιώξεις και τα σχέδια του "θηρίου" και θα συμμετέχει στο χύσιμο του αίματος πιστών στον αληθινό Θεό ανθρώπων. 

   Ο μεγάλος της πλούτος φαίνεται και από τις φράσεις: «στολισμένη με χρυσάφι και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια». Αυτά τα στοιχεία τα βλέπουμε και σε στολές θρησκευτικών λειτουργών. Το ποτήρι, όταν είναι καθαρό γεμάτο με κρασί, αποτελεί το σύμβολο της χαράς και της απόλαυσης, όμως εδώ είναι γεμάτο με βδελύγματα αμαρτίας, κάθε βαθμού και κατηγορίας. Το βδέλυγμα είναι χαρακτηριστικό της αποστασίας και της ψεύτικης θρησκευτικής ζωής, χωρίς την παρουσία του Θεού. Το ποτήρι είναι χρυσό. Εδώ φαίνεται για άλλη μία φορά ο πλούτος που υπάρχει και η χλιδή την οποία απολαμβάνει η  κοσμική εκκλησία. 

5. κι επάνω στο μέτωπό της ήταν γραμμένο ένα όνομα: Μυστήριο, η μεγάλη Βαβυλώνα, η μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων τής γης. 

   Αυτή είναι η "εκκλησία" που σε συνεργασία με τους "βασιλείς της γης" (πολιτική εξουσία), έχυσε το αίμα των χριστιανών μαρτύρων ανά τους αιώνες και εξακολουθεί να το κάνει και είναι μεθυσμένη με το αίμα τους. Στη Ρωμαϊκή εποχή ήταν σύνηθες φαινόμενο οι πόρνες να φέρουν στο μέτωπό τους το όνομά τους. Το όνομα της μεγάλης πόρνης είναι: "μυστήριο". Όνομα που οδηγεί στον αποκρυφισμό, σε ιεροτελεστίες, σ’ ένα μυστηριακό τελετουργικό σύστημα.  

    Στο βιβλίο της "Γένεσης"  (κεφ. Ι/10) βρίσκουμε για πρώτη φορά τη Βαβυλώνα να αναφέρεται με το αρχικό της όνομα που ήταν Βαβέλ. Η παλιά ιστορική πόλη της Βαβυλώνας, που ήταν η πρωτεύουσα των Χαλδαίων, χτίστηκε από το Νεβρώδ, η ιστορία του οποίου αναφέρεται στο δέκατο κεφάλαιο του βιβλίου της «Γένεσης». Πατέρας του Νεβρώδ ήταν ο Χιούς, γιος του Χαμ, ένα από τα τρία παιδιά του Νώε (Σημ, Χάμ, Ιάφεθ). Η πόλη καταλύθηκε από τους Μηδο πέρσες και αργότερα έπεσε στα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σήμερα δεν υπάρχουν παρά τα ερείπιά της και είναι γνωστή περισσότερο από τον πύργο της Βαβέλ, που ήτανε η πρώτη οργανωμένη πρόκληση εναντίον του Θεού. Τότε έγινε ο διασκορπισμός των λαών και η δημιουργία των διαφόρων γλωσσών (Γένεση ΙΑ/11: 9).

    Η διασπορά των ανθρώπων έφερε και τη διασπορά του πνεύματος της ανταρσίας, απιστίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό και απλώθηκε μέχρι την Αίγυπτο, την Αθήνα, τη Ρώμη και σε όλο τον κόσμο με παραλλαγές ονομάτων και διαφόρων θεών. Το πνεύμα αυτό, πάντα αντίθετο στο Πνεύμα και στα σχέδια του Θεού, αργότερα πήρε φιλοσοφική χροιά και έλαβε επιστημονική επικάλυψη. Η πόλη αυτή είχε γίνει κέντρο αποστασίας. Ήταν ένα σύστημα θρησκευτικό, εμπορικό, οικονομικό και πολιτικό. Το στοιχείο που κυριαρχούσε ήταν η σαρκολατρεία και η πνευματική μοιχεία. Αναφέρεται μάλιστα ότι αυτή είναι «η μήτηρ των πορνών και βδελυγμάτων της γης» (Ιάκωβος Δ/4: 4), που σημαίνει η πηγή κάθε μορφής αμαρτίας και αποστασίας από τον αληθινό Θεό. 

     Το θρησκευτικό σύστημα της Βαβυλώνας, που θα αναβιώσει στις ημέρες του αντίχριστου θα είναι κράμα όλων των θρησκευτικών συστημάτων του παρελθόντος, κάτι που βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στις ημέρες μας. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να ενωθούν όλες οι θρησκείες να δημιουργηθεί μια παγκόσμια θρησκεία, (υπέρ θρησκείας), που θα οδηγήσει τον άνθρωπο σε πλήρη αντίθεση με το Θεό και τον αιώνιο Λόγο Του. 

6. Και είδα τη γυναίκα που μεθούσε από το αίμα των αγίων, και από το αίμα των μαρτύρων τού Ιησού. Και βλέποντάς την, θαύμασα με μεγάλο θαυμασμό. 

7. Και ο άγγελος μου είπε: Γιατί θαύμασες; Εγώ θα σου πω το μυστήριο της γυναίκας, και του θηρίου που τη βαστάζει, το οποίο έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα.

     Όπως και πολλοί άλλοι, ο Ιωάννης μένει κατάπληκτος βλέποντας τη γυναίκα, τη μεγάλη Βαβυλώνα, τη μητέρα των βδελυγμάτων της γης, να μεθάει με το αίμα των Αγίων. Πρόκειται για το θρησκευτικό σύστημα λατρείας που θα λάβει παγκόσμια έκταση στα τέλη των καιρών και το οποίο όχι μόνον θα αγκαλιάσει τον Αντίχριστο, αλλά θα αποτελέσει το βάθρο το οποίο θα τον υψώσει. Αυτός στην αρχή θα τη χρησιμοποιήσει για τους σκοτεινούς σκοπούς του, ώστε με το πρόσχημα της φιλίας και της συνεργασίας θα προσπαθήσει να κερδίσει τη συμπάθεια των λαών. 

     Στη συνέχεια ο Αντίχριστος θα στραφεί εναντίον όλων εκείνων που ομολογούν πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, δηλ. της αληθινής Εκκλησίας και θα ξεσπάσει διωγμός εναντίον της. Επικεφαλής τούτου του διωγμού θα είναι η "γυναίκα". Πόσες φορές μέσα στην ιστορία δεν πρωτοστάτησαν άνθρωποι με θρησκευτικό μανδύα εναντίον της αληθινής εκκλησίας του Χριστού. Στο «κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο, κεφ. ΙΣ, εδ. 1-3, αναφέρεται : 

1 Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μη σκανδαλισθήτε. 

2 Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους μάλιστα έρχεται ώρα, καθ' ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν. 

3 Και ταύτα θέλουσι σας κάμει, διότι δεν εγνώρισαν τον Πατέρα ουδέ εμέ. 

     Τούτη η γυναίκα, η πόρνη, η αποστάτισσα εκκλησία, είναι ντυμένη πάντοτε με το θρησκευτικό μανδύα, που είναι αναγκαίος, διότι σύμφωνα με τον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Αυτή λοιπόν η δαιμονική γυναίκα μεθάει από μίσος εναντίον των Αγίων του Θεού και προσπαθεί να τους εξοντώσει και να χύσει αίμα των μαρτύρων του Ιησού Χριστού. 

8 Το θηρίο που είδες, ήταν και δεν είναι και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια και θα θαυμάσουν αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο τής ζωής από τη δημιουργία του κόσμου, βλέποντας το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, αν και είναι. 

     Το «θηρίο» το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" αφορά άλλοτε την αυτοκρατορία της Ρώμης, που πρόκειται να αναβιώσει στους έσχατους καιρούς και άλλοτε τον ίδιο τον Αντίχριστο σαν πρόσωπο, σαν ηγέτη αυτής της αυτοκρατορίας. Στις ημέρες του Ιωάννη υπήρχε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που στις μέρες μας δεν υπάρχει σαν παγκόσμια αυτοκρατορία. Τούτη λοιπόν η μεγάλη αυτοκρατορία θα ανεβεί από την άβυσσο δηλ. θα εμφανιστεί και πάλι και μάλιστα με εξαιρετικά διαβολική μορφή και μετά την εμφάνισή της θα οδηγηθεί σε απώλεια. Θα καταστραφεί οριστικά και αμετάκλητα. 

     Η αναγέννηση της πρώην μεγάλης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εμφάνιση του χαρισματικού της ηγέτη, θα κάνει να απορήσουν οι κάτοικοι της γης, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής. Με άλλα λόγια θα χαρεί ο αποστάτης κόσμος, εκείνος που απέρριψε το Χριστό και δεν Τον δέχτηκε ως προσωπικό Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο στη ζωή τους και οι οποίοι προορίζονται για την αιώνια απώλεια. (Β΄ Πέτρου Β/2: 1). 

9 Εδώ είναι ο νους που έχει σοφία. Τα επτά κεφάλια είναι επτά βουνά, όπου επάνω τους κάθεται η γυναίκα. 

      Ο άγγελος λέει πως εδώ χρειάζεται σοφό μυαλό. Τα επτά κεφάλια συμβολίζουν τους επτά λόφους που πάνω τους κάθεται η γυναίκα. Η γυναίκα αυτή (η πόρνη) είναι εγκατεστημένη στη Ρώμη, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε επτά λόφους. 

10 Και είναι επτά βασιλιάδες, οι πέντε έπεσαν, και ο ένας είναι, ο άλλος δεν ήρθε ακόμα, και όταν έρθει, πρέπει να μείνει για λίγο. 

11 Και το θηρίο που ήταν και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια. 

     Άραγε ποίοι είναι οι επτά βασιλιάδες από τους οποίους οι πέντε είχαν πέσει πριν από τα γραφόμενα του Ιωάννη; Πρόκειται για την Αίγυπτο (2055-1650), την Ασσυρία (μεταξύ 9ου & 7ου αιώνα και καταλύθηκε το έτος 612), τη Βαβυλώνα, (606-536), την Μηδοπερσία (536-333), την Ελλάδα. (331-31 π.Χ). 

     Η μία βασιλεία που υπήρχε στην εποχή του Ιωάννη ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όμως ο Ιωάννης προχωράει προς το μέλλον και βλέπει μια άλλη Αυτοκρατορία που θα έρθει επί σκηνής. Αυτή η βασιλεία που θα έρθει έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. "Θα παραμείνει για μικρό χρονικό διάστημα". «Και το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια». Εδώ πρόκειται για το πρόσωπο του Αντίχριστου το οποίο ονομάζεται "όγδοον"  και θα είναι ο ηγέτης της αναβιωμένης Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. 

12 Και τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία, για μία ώρα, σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο.

    Τα δέκα κέρατα συμβολίζουν δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν εξουσία, όμως έλαβαν εξουσία να διοικούν. Είναι φανερό ότι δεν είναι ηγέτες Ευρωπαϊκών κρατών, διότι σαφώς αναφέρεται ότι δεν έχουν βασιλεία, αλλά προφανώς είναι κάποιοι οικονομικά ισχυροί άνδρες, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και οι οποίοι στον ορισμένο καιρό θα λάβουν παγκόσμια εξουσία και θα διοικήσουν μαζί με το "θηρίο". Αυτοί θα υπηρετήσουν το "θηρίο" για σύντομο χρονικό διάστημα "για μία ώρα" και θα παραδώσουν την εξουσία τους στον επερχόμενο αντίχριστο. (Δανιήλ Ζ/7: 20-24). 

13 Αυτοί έχουν μία γνώμη, και θα παραδώσουν στο θηρίο τη δύναμη και τη δική τους εξουσία. 

    Οι δέκα αυτοί βασιλιάδες που αναφέραμε με μία ομόφωνη απόφασή τους θα  παραδώσουν την εξουσία και τη δύναμή  τους στο "θηρίο". Πρόκειται για τον Αντίχριστο, το «άνομο», τον «υιό της απωλείας». Πρόκειται για τον «σκληροπρόσωπο βασιλέα» που αναφέρει ο "Δανιήλ" (κεφ. Η/8, εδ. 23). Έτσι φτάνουμε στην κορύφωση της αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό, στην κορύφωση της ενέργειας όλων των δαιμονικών σκοτεινών και μυστηριακών δυνάμεων. Όπως ο Χριστός ήταν η προσωποποίηση του Θεού, έτσι και  ο αντίχριστος θα είναι η προσωποποίηση του αιώνιου εχθρού του ανθρωποκτόνου σατάν (Ιωάννης Η/8: 44).

      Ο  αντίχριστος θα υψώσει τον εαυτόν του πάνω από κάθε Θεό και πάνω από κάθε σέβασμα και θα ζητήσει να λατρευτεί σαν Θεός στο νέο Ναό που θα έχει ανεγερθεί στα Ιεροσόλυμα. Μάλιστα θα ενεργεί μεγάλα θαύματα, για να πλανήσει και να αποδείξει στους ανθρώπους ότι είναι πραγματικός Θεός. 

14 Αυτοί θα πολεμήσουν με το Αρνίο, και το Αρνίο θα τους νικήσει, επειδή είναι Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων και όσοι είναι μαζί του, είναι κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί. 

     Αυτή η "όγδοη" αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία του Αντίχριστου, θα κηρύξει πόλεμο στον Κύριο Ιησού, όταν Εκείνος επιστρέφει στη γη κατά το τέλος της "μεγάλης θλίψης" και το Αρνίον, που είναι ο  ίδιος ο Ιησούς Χριστός, θα τους νικήσει, επειδή είναι "Κύριος κυρίων και Βασιλιάς βασιλιάδων". Αυτοί που ακολουθούν το νικητή Κύριο Ιησού Χριστό ονομάζονται εκλεκτοί και πιστοί. 

15 Και μου λέει: Τα νερά που είδες, όπου κάθεται η πόρνη, είναι λαοί και πλήθη, και έθνη και γλώσσες. 

     Ο άγγελος συνεχίζει να εξηγεί ότι τα νερά που είδες (εδ. 1), συμβολίζουν τους λαούς και τους όχλους, τα έθνη και τις γλώσσες. Το ότι η "πόρνη" κάθεται πάνω σε "νερά" έχει την έννοια ότι εξουσιάζει πάνω σε πολύ μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. 

16 Και τα δέκα κέρατα που είδες επάνω στο θηρίο, αυτοί θα μισήσουν την πόρνη, και θα την κάνουν ερημωμένη, και γυμνή και θα φάνε τις σάρκες της, κι αυτή θα την κατακάψουν με φωτιά.

   Ο Αντίχριστος αρχικά αφήνεται να μπει κάτω από την εξουσία ή τουλάχιστον να επηρεαστεί από την πόρνη, την αποστάτισσα εκκλησία, για κάποιο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια όμως αντιστέκεται σ’ αυτή και την καταστρέφει. Το "θηρίο" (ο αντίχριστος), πάνω στο οποίο καθόταν στρέφεται εναντίον της και την καταστρέφει, την ερημώνει, την κατατρώει και στο τέλος την εξαφανίζει με πυρκαγιά. 

17 επειδή, ο Θεός έδωσε στις καρδιές τους να κάνουν τη γνώμη του, και να γίνουν τής ίδιας γνώμης, και να δώσουν τη βασιλεία τους στο θηρίο, μέχρις ότου εκτελεστούν οι λόγοι τού Θεού.

      Πίσω απ’ όλα αυτά που συνέβησαν καθώς και πίσω από ο,τιδήποτε συμβαίνει είναι το χέρι και η βουλή του Θεού. Ο Θεός επιτρέπει στα βασίλεια λόγω της εναντίωσής τους να ενωθούν κάτω από το "θηρίο" της Ρώμης και στη συνέχεια να στραφούν εναντίον της "πόρνης", δηλ. του πορνικού θρησκευτικού συστήματος. 

18 Και η γυναίκα που είδες, είναι η μεγάλη πόλη, που έχει βασιλεία επάνω στους βασιλιάδες τής γης. Η μεγάλη πόλη είναι η μυστηριώδης Βαβυλώνα το αντιχριστιανικό πνεύμα της οποίας κυριαρχεί πάνω σ’ όλους τους βασιλιάδες της γης, που συνεργάζεται με το παγκόσμιο οικονομικό αθεϊστικό, υλιστικό σύστημα. ---

Ο ΘΩΜΑΣ.

        

        Ο Απόστολος ΘΩΜΑΣ.    

        

        Το αναμφισβήτητο γεγονός της ανάστασης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού από τους νεκρούς αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "προς Ρωμαίους" (κεφ. Δ/4, εδ. 25) διακηρύττει: "Ο Χριστός απέθανε  δια τας αμαρτίας μας και Ανέστη δια την δικαίωσίν μας". 

       Από τις πρώτες ώρες της ανάστασης ο εχθρός της ψυχής προσπάθησε να πολεμήσει αυτή την αλήθεια και να κλονίσει στη συνείδηση των ανθρώπων τη βεβαιότητά της. Τα πυρά που εκτοξεύει είναι προς διάφορες κατευθύνσεις υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αλλά αυτό αποτελεί φαντασία των μαθητών. Οι ίδιοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να διαψεύσουν το γεγονός προτρέποντας τους Ρωμαίους φρουρούς να ψευδομαρτυρήσουν ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα του Ιησού από τον τάφο.
12 Και συναχθέντες μετά των πρεσβυτέρων και συμβουλευθέντες έδωκαν εις τους στρατιώτας αργύρια ικανά,
13 λέγοντες· Είπατε ότι οι μαθηταί αυτού ελθόντες διά νυκτός έκλεψαν αυτόν, ενώ ημείς εκοιμώμεθα.
14 Και εάν ακουσθή τούτο ενώπιον του ηγεμόνος, ημείς θέλομεν πείσει αυτόν και εσάς θέλομεν κάμει αμερίμνους.
15 Εκείνοι δε λαβόντες τα αργύρια, έπραξαν ως εδιδάχθησαν. Και διεφημίσθη ο λόγος ούτος παρά τοις Ιουδαίοις μέχρι της σήμερον. (Ματθαίος ΚΗ/28 : 12-15).
        Ο εχθρός διαχρονικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να σπείρει αμφιβολίες στις καρδιές των πιστών, γι' αυτό θα πρέπει να έχουμε μέσα μας τη βεβαιότητα της Ανάστασης του Κυρίου και μαζί με τον Απ. Παύλο να βροντοφωνάζουμε: "Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 20). "που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;" (Α΄ Κορινθίους ΙΕ/15: 55).

      Πολλές οι εμφανίσεις  του Κυρίου μετά την Ανάστασή Του. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή "Α΄ προς Κορινθίους" (κεφ. ΙΕ/15, εδ. 3-8) αναφέρει: 

3 Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς,
4 και ότι ετάφη, και ότι ανέστη την τρίτην ημέραν κατά τας γραφάς,
5 και ότι εφάνη εις τον Κηφάν, έπειτα εις τους δώδεκα·
6 μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν·
7 έπειτα εφάνη εις τον Ιάκωβον, έπειτα εις πάντας τους αποστόλους·
8 τελευταίον δε πάντων εφάνη και εις εμέ ως εις έκτρωμα.

      Κανένα γεγονός στην ιστορία δεν επιβεβαιώνεται από τόσους  πολλούς μάρτυρες όσο το γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου. Νομίζω όμως ότι τη μεγαλύτερη βεβαιότητα για την Ανάσταση του Χριστού την παίρνουμε από το Θωμά, το μαθητή του Κυρίου. Η δυσπιστία του καθώς και η μετέπειτα ομολογία του αποτελούν την πλέον πειστική απόδειξη ότι ο Κύριος αναστήθηκε.
     Ο Θωμάς ζήτησε «σημείον» για να πιστέψει και ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά του. Σε μία άλλη περίπτωση ο Κύριος  είχε αρνηθεί να δώσει "σημείον".
38 Τότε απεκρίθησάν τινές των γραμματέων και Φαρισαίων, λέγοντες Διδάσκαλε, θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου.

39 Εκείνος δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου (Ματθαίος ΙΒ/12: 38,39). Ερωτάται κανείς γιατί ο Κύριος έκανε διάκριση; Είναι φανερό ότι ο Κύριος διέκρινε την πρόθεση των καρδιών τους. Ο Θωμάς ρωτάει με ενδιαφέρον και ειλικρίνεια, γιατί ποθεί να στηρίξει την πίστη του σε ακλόνητα θεμέλια, ενώ οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ζητούν "σημείον", για να στηρίξουν την απιστία τους και την άρνησή τους. 

      Ας δούμε τα γεγονότα πως εξελίχτηκαν:

 Ευαγγέλιον  «κατά ΙΩΑΝΝΗΝ», κεφ. Κ / 20, εδάφ. 19-29.

19 Το βράδυ, λοιπόν, εκείνης τής ημέρας, την πρώτη ημέρα τής εβδομάδας, ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι μαθητές εξαιτίας τού φόβου των Ιουδαίων, ο Ιησούς ήρθε, και στάθηκε στο μέσον, και τους λέει: Ειρήνη σε σας. 

20 Και όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Χάρηκαν, λοιπόν, οι μαθητές που είδαν τον Κύριο. 

21 Και ξανά ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Ειρήνη σε σας όπως με απέστειλε ο Πατέρας, και εγώ αποστέλλω εσάς. 

22 Και μόλις το είπε αυτό, φύσηξε προς αυτούς, και τους λέει: Λάβετε Πνεύμα Άγιο. 

23 Αν τις αμαρτίες κάποιων συγχωρέσετε, είναι σ' αυτούς συγχωρεμένες αν κάποιων τις κρατάτε, είναι κρατημένες. 

24 Ο Θωμάς, όμως, ένας από τους 12, που λέγεται Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. 25 Του έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: Είδαμε τον Κύριο. Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω. 

26 Και έπειτα από οκτώ ημέρες, οι μαθητές του ήσαν πάλι μέσα στο σπίτι, και ο Θωμάς μαζί τους. Ενώ οι θύρες ήσαν κλεισμένες, έρχεται ο Ιησούς, και στάθηκε στο μέσον, και είπε: Ειρήνη σε σας. 27 Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός. 

28 Και ο Θωμάς αποκρίθηκε, και είπε σ' αυτόν: Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου. 

29 Ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Θωμά, επειδή με είδες, πίστεψες μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν.

         ΣΧΟΛΙΑ:

    Το παραπάνω περιστατικό που ο Ιωάννης, ο μαθητής της αγάπης, εξιστορεί στο ευαγγέλιό του άρχισε να γίνεται την εσπέρα της ίδιας ημέρας που συνέβη και το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο χάραγμα της ημέρας εκείνης οι μυροφόρες γυναίκες είχαν βρεθεί ξαφνικά και αναπάντεχα αντιμέτωπες με τον άδειο τάφο και την αγγελική διακήρυξη: «Τι ζητάτε; Τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς»; (Λουκάς ΚΔ/24: 5).

   Όλους τους είχε καταλάβει έκπληξη, θαυμασμός, αγαλλίαση, αλλά και αμφιβολία, καθώς μαθαίνουν τα ευχάριστα νέα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς. Ο Κύριος, θέλοντας να λύσει κάθε σκιά εύλογης αμφιβολίας μέσα από τις καρδιές τους, το απόγευμα της ημέρας εκείνης εμφανίζεται μπροστά στους μαθητές, που ήταν συγκεντρωμένοι στο ανώγειο εκείνο, όπου συνήθιζε να συναντιέται μαζί τους, ενώ οι θήρες ήταν κεκλεισμένες, «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιωάννης Κ/20: 19).

      Ο Κύριος, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό εκείνο τρόπο λέγοντας τους: «ειρήνη σε εσάς», τους δείχνει τα χέρια του με τα σημάδια των καρφιών και τη λογχισμένη πλευρά του θέλοντας να τους διαβεβαιώσει πως ήταν αυτός ο ίδιος αναστημένος από τους νεκρούς, σύμφωνα με το λόγο Του και σύμφωνα με τις γραφές, στις οποίες εκατοντάδες χρόνια πριν είχαν διακηρύξει οι προφήτες: «έπρεπε να πάθη ο Χριστός και να αναστηθεί εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα και να κηρυχθεί, εν τω ονόματι Αυτού, μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ». (Λουκάς ΚΔ/24: 46).

     Όμως μέσα από αυτή τη μεγάλη συνάντηση - μεγαλύτερη δε θα υπάρξει μέχρι ότου ο Κύριος να έρθει ξανά - ένας από τους δώδεκα μαθητές, ο λεγόμενος Θωμάς, απουσίαζε. Με την απουσία του o Θωμάς είχε διαπράξει το σοβαρότατο λάθος της απομάκρυνσης από την ομάδα των μαθητών. Η συνήθεια ήταν παλιά απ’ ό,τι φαίνεται, γι’ αυτό και ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να «μη αφήνουμε να συνερχόμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας» (Εβραίους Ι/10: 25). Ο Κύριος σύμφωνα με τον αψευδή λόγο Του πάντοτε τιμά τις συνάξεις των δικών Του. Μέσα από το Λόγο Του μας διαβεβαιώνει : «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος ΙΗ/18: 20). Με την απουσία μας δεν τιμούμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο τον Κύριο. 

      Ο Θωμάς απ’ ό,τι φαίνεται είχε ξεχωρίσει δυο χώρους που από τη φύση τους δεν ξεχωρίζουν ποτέ, το Χριστό με την Εκκλησία. Ήταν πρόθυμος να μείνει κοντά στο Χριστό μέχρι θανάτου, απρόθυμος  όμως να περιμένει μαζί με τους άλλους μαθητές του για λίγες ώρες. Μαζί με τον Κύριο ναι, μαζί με τους δικούς Του όχι. Αν ανήκεις στο Χριστό ανήκεις και στην Εκκλησία Του. Το να ανήκεις στο Χριστό, και να μην ανήκεις στην Εκκλησία Του είναι αντιβιβλικό, είναι οξύμωρο, είναι άκρως επικίνδυνο. Ένα κάρβουνο μόνο του μετά από λίγο θα σβήσει, όμως πολλά μαζί αναζωπυρώνουν τη φωτιά. 

      Ο Χριστός μετά την ένδοξη ανάστασή Του από τους νεκρούς, νικητής του Άδη και του θανάτου (Αποκάλυψη Α/1: 18), σπεύδει να συναντήσει τους δικούς Του. Κάποιος είπε ότι με τόση απιστία και φόβο που έδειξαν οι δικοί Του δε θα έπρεπε να τους επισκεφτεί ο Κύριος, θα έπρεπε να τους περιφρονήσει. Όμως ο Κύριος που γνωρίζει τις αδυναμίες μας, που θυμάται την πλάση μας ότι είμαστε από χώμα, όπως λέει και ο Δαβίδ (Ψαλμός ΡΓ/103, εδ. 14), συγκαταβαίνει, συγχωρεί, καλύπτει, κατανοεί, μακροθυμεί….. 

    Ο Θωμάς άκουσε από το στόμα των άλλων μαθητών το χαρούμενο άγγελμα : «είδομεν τον Κύριον». Στην αρχή νόμισε ότι αστειεύονται. Όμως οι μαθητές το έλεγαν με τέτοιο τρόπο που δεν άφηναν καμία αμφιβολία για τον Αναστημένο Κύριο. Μιλούσαν με σιγουριά και τα πρόσωπα τους είχαν γεμίσει από χαρά και αγαλλίαση. Αυτήν την ομολογία ο Θωμάς δίστασε να την πιστέψει και έδωσε μια σκληρή και κατηγορηματική απάντηση: «εάν δεν είδω τον τύπο των ήλων και εάν δεν βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού δεν θέλω πιστεύσει». Είναι τα μεγάλα λόγια, τα ηχηρά, που συνήθως ακούγονται περισσότερο από τους «απουσιάζοντες». 

    Ο Θωμάς ήταν ένας γενναίος και αρκετά θαρραλέος άνθρωπος. Όταν είχε αρρωστήσει ο Λάζαρος και ύστερα πέθανε, ο Κύριος και οι μαθητές του ήταν πολύ μακριά στη Βηθανία. Ο Κύριος αποφάσισε να γυρίσει πίσω για να τον αναστήσει. Όμως με την ανθρώπινη λογική αυτό ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο, επειδή το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής είχε εναντιωθεί στον Κύριο και ζητούσε ευκαιρία για να τον θανατώσει. Οι μαθητές φοβήθηκαν αλλά ο Θωμάς, μόνον αυτός, σηκώθηκε ανάμεσα στους μαθητές και τους είπε με θάρρος αλλά και αποφασιστικότητα : «Πάμε και εμείς να πεθάνουμε μαζί του» (Ιωάννης ΙΑ/11: 16) . 

     Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το πρόβλημα με το Θωμά, τον λεγόμενο «άπιστο», είναι ότι δεν πίστευε στα λόγια των άλλων, ζητούσε αποδείξεις, ήθελε να ψηλαφίσει, να επιβεβαιώσει με τη λογική του, με τις αισθήσεις του ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές οι οποίοι επέδειξαν υποδειγματική πίστη και δεν αμφισβήτησαν, ούτε απαίτησαν να αγγίξουν τις πληγές Του. 

     Η μέθοδος της ψηλάφησης ως μέσου εξακρίβωσης δεν καταδικάζεται στα ευαγγέλια. Ο ίδιος ο Κύριος κάλεσε όλους τους μαθητές να τον ψηλαφίσουν, για να εξακριβώσουν ότι είναι όντως ο Ίδιος Αναστημένος, για να πάψουν να αμφιβάλουν (Λουκάς ΚΔ/24: 38-39) και ο Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του αναφέρει: «Εκείνο, το οποίον ήτο απ' αρχής, το οποίον ηκούσαμεν, το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών, το οποίον εθεωρήσαμεν και αι χείρες ημών εψηλάφισαν, περί του Λόγου της ζωής». Άλλωστε ο Θωμάς δεν ήταν ο μόνος που «απίστησε». Απιστία είχαν επιδείξει και οι υπόλοιποι μαθητές, όταν απέρριψαν τα λεγόμενα των γυναικών, γιατί τους είχαν φανεί ανόητα. Ο Λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά : 

9 Και αφού υπέστρεψαν από του μνημείου, απήγγειλαν ταύτα πάντα προς τους ένδεκα και πάντας τους λοιπούς. 

10 Ήσαν δε η Μαγδαληνή Μαρία και Ιωάννα και Μαρία η μήτηρ του Ιακώβου και αι λοιπαί μετ' αυτών, αίτινες έλεγον ταύτα προς τους αποστόλους. 

11 Και οι λόγοι αυτών εφάνησαν ενώπιον αυτών ως φλυαρία, και δεν επίστευον εις αυτάς». (Λουκάς ΚΔ/24: 9-11). 

      Ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί δύο μαθητές Του που βαδίζουν απογοητευμένοι προς την πόλη Εμμαούς «ανόητους» για την απροθυμία τους να πιστέψουν στα λόγια των γυναικών: 

22 Αλλά και γυναίκές τινές εξ ημών εξέπληξαν ημάς, αίτινες υπήγον την αυγήν εις το μνημείον, 

23 και μη ευρούσαι το σώμα αυτού, ήλθον λέγουσαι ότι είδον και οπτασίαν αγγέλων, οίτινες λέγουσιν ότι αυτός ζη. 

24 Και τινές των υμετέρων υπήγον εις το μνημείον και εύρον ούτω, καθώς και αι γυναίκες είπον, αυτόν όμως δεν είδον. 

25 Και αυτός είπε προς αυτούς Ω ανόητοι και βραδείς την καρδίαν εις το να πιστεύητε εις πάντα όσα ελάλησαν οι προφήται (Λουκάς ΚΒ/22: 22-25). 

      Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αμάρτησε μέσα στον κήπο της Εδέμ και ξέπεσε η αμφιβολία και ο φόβος ρίζωσαν βαθιά μέσα στην καρδιά του. Ο άνθρωπος φοβάται και αμφιβάλει και το φαινόμενο αυτό έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις στις μέρες μας. Ο Κύριος δε θεωρεί λάθος του Θωμά το γεγονός ότι ήθελε να δει και να Τον ψηλαφίσει, για να πειστεί. 

      Τα λάθη του Θωμά είναι : 

1/ Η απροθυμία του να εκτιμήσει την αξία της μαρτυρίας των αδελφών τους. Οι μαθητές ομολόγησαν ότι «είδαμε τον Κύριο». Στο βιβλίο του "Δευτερονομίου" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 15) αναφέρεται: «Από την μαρτυρία δύο ή τριών ανθρώπων βεβαιώνεται κάθε λόγος». 

2/ Προσπάθησε να κατανοήσει πράγματα της πνευματικής ζωής με τη λογική και τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις. "Να δω, να αγγίξω …" κλπ. Τα πνευματικά πράγματα δεν κατακτώνται με γνώσεις, όσες και αν να έχουμε, αλλά αποκαλύπτονται από το Πνεύμα του Θεού στον άνθρωπο, όταν ειλικρινά ο άνθρωπος έχει μετανοήσει για το αμαρτωλό παρελθόν του, έχει εκζητήσει το Χριστό στη ζωή του και έχει πιστέψει ότι Αυτός είναι ο μόνος κεχρησμένος από το Θεό Μεσσίας, Σωτήρας, Κύριος (Ιωάννης Δ/4: 25).

    Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι κεκρυμμένοι «εν τω Χριστώ». (προς Κολοσσαείς Β/2: 3). Ο Θωμάς ήταν πιστός και γενναίος, όμως ο θάνατος του Κυρίου Ιησού πάνω στο σταυρό είχε κλονίσει την πίστη του, είχε βάλει αμφιβολία μέσα του και τον είχε οδηγήσει σε μεγάλη πνευματική πτώση. 

     Ο Κύριος άφησε να περάσουν οκτώ μέρες αγωνίας, ταπείνωσης, συντριβής του Θωμά. Ο Θωμάς μετά από αυτά προσκολλάται στην εκκλησία, δε λείπει πλέον από τις συνάξεις των πιστών ανθρώπων. Ο Κύριος εμφανίζεται και πάλι στους μαθητές που ήταν αμπαρωμένοι στο ίδιο ανώγειο και, αφού τους χαιρέτισε με το γνωστό τρόπο, στρέφεται με πολύ μεγάλη λεπτότητα και ευγένεια   προς το Θωμά. Θα μπορούσε να τον είχε επιπλήξει για την απιστία του ή να τον αγνοήσει τελείως, όμως ο Κύριος προσπέρασε όλους τους άλλους και πήγε στο Θωμά. 

      Ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο δίνει και δεύτερη και τρίτη και χιλιοστή ευκαιρία για τον κάθε άνθρωπο, στρέφεται προς το Θωμά και του λέει: «Θωμά φέρε τον δάχτυλο σου εδώ στον τύπο των ήλων και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός». Ποιο είναι το νόημα τούτων των λέξεων του Κυρίου προς τον Θωμά, ο οποίος δεν πίστευε ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί; Ο Ιησούς του μιλάει και του δείχνει ότι Αυτός ήταν που είχε σταυρωθεί. Αυτός ο ίδιος ήταν που ο Ρωμαίος στρατιώτης Τον είχε πληγώσει στην πλευρά του με τη λόγχη του. 

    Ο Κύριος απευθύνεται και σε μας σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση, πτώσης, αμφιβολίας. Δεν απομακρύνεται από κοντά μας και περιμένει από εμάς μια προσωπική προσέγγιση που θα στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και την αγάπη μας σ' Αυτόν. Να θυμόμαστε τον Ιησού, τη ζωή της θλίψης και της ταπείνωσης που έζησε, το θάνατό Του και την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς, που δίνει σε κάθε Χριστιανό τη βεβαιότητα της ανάστασης και της αιώνιας ζωή. Να θυμόμαστε ότι θα έρθει και πάλι για να παραλάβει όλους όσους τον περιμένουν (Εβραίους Θ/9: 28). Πιστεύοντας σε όλα αυτά ας διώξουμε μακριά αμφιβολίες που τυχόν υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας.

       Αυτός λοιπόν που είχε παρουσιαστεί στο Θωμά ήταν ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που πέθανε και αναστήθηκε και τώρα είναι ζωντανός! (Αποκάλυψη Α/1: 18). Μετά απ' όλα αυτά δεν θα πρέπει ο Θωμάς να έχει αμφιβολίες, αλλά να πιστεύει ειλικρινά σε όλα αυτά που συνέβησαν, σύμφωνα με το σχέδιο της σωτηρίας του Θεού. Ο Κύριος δεν τον είπε το Θωμά, "άπιστο". Γνώριζε τη γενναιότητα και την ειλικρίνεια του, αλλά του είπε: «Μη γίνου άπιστος» και ο Θωμάς, που μέσα στην καρδιά του υπήρχε ειλικρίνεια και αγάπη για τον Κύριο, δε θέλησε να βάλει το δάχτυλό του στον "τύπο των ήλων", έσκυψε το κεφάλι και με πίστη αναφώνησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου». Μια κραυγή χαράς και θριάμβου. Η ομολογία αυτή βγαλμένη από τα χείλη ενός ορθολογιστή ανθρώπου, όπως ο Θωμάς, αποτελεί τον πλέον ακλόνητο βράχο στη βεβαιότητά μας για την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. Τότε λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, μ' ένα ιδιαίτερο παράπονο: «επειδή με  είδες Θωμά, επίστευσας, μακάριοι όσοι δεν είδαν και πίστευσαν» (Ιωάννης Κ/20: 28-29).

    Οι άνθρωποι καθημερινά γύρο μας μακαρίζουν άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Μακαρίζουν τους πλούσιους, τους χαρισματικούς, τους διάσημους, τους δυνατούς, όμως ο Θεός μακαρίζει τους ταπεινούς, τους «πτωχούς στο πνεύμα» (Λουκάς Σ/6: 20), αυτούς των οποίων "σκεπάστηκε η αμαρτία" (Ψαλμός ΛΒ/32: 1) και των οποίων τα ονόματα έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ζωής (Λουκάς Ι/10: 20). Ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν στις ημέρες τις διακονίας Του, να δουν τα θαύματα Του, να ακούσουν τη διδασκαλία Του, να Τον αντικρίσουν νεκρό πάνω στο σταυρό, να Τον δουν αναστημένο.

     Είναι μακάριοι (τρισευτυχισμένοι) εκείνοι που δεν είδαν και πίστευσαν. Ο Θεός έχει επιφυλάξει μεγάλες χαρές, μεγάλες δόξες στον ουρανό, ανεκλάλητα μεγαλεία (Β΄ Κορινθίους ΙΒ/12: 4) για όλους εκείνους που δεν είδαν και πίστευσαν στο πρόσωπο Του και στο  Έργο που έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός. «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος Ιωάννου του βαπτιστού, πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος αυτού" (Ματθαίος ΙΑ/11: 11). Ο Ιωάννης είδε και πίστεψε. Ο μικρότερος από μας που δεν είδε και πίστεψε στον ουρανό θα είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κυρίου.

      Τι θαυμαστή ομολογία έκανε ο Θωμάς! Οι πληγές που ο εχθρός με τόσο μίσος και με τόσο πάθος επέβαλε στο σώμα του Ιησού μεταβλήθηκαν με τη Δύναμη και τη Σοφία του Θεού σε αποδείξεις της Ανάστασής Του από τους νεκρούς. Σήμερα η μαρτυρία των μαθητών του Κυρίου για τη ζωή και το Έργο Του, οι διδαχές Του για τον καθένα από μας είναι γραμμένες μέσα στην Καινή Διαθήκη. Πολλοί λένε «…. άνθρωποι τα έγραψαν κι αυτά….» και απιστούν στο Λόγο του Θεού, ο οποίος μας διαβεβαιώνει ότι τούτα τα λόγια γράφτηκαν «διά Πνεύματος Αγίου» (Πράξεις Α/1: 2), ότι τούτα τα λόγια είναι «λόγοι ζωής αιωνίου» (Ιωάννης Σ/6: 68). 

   Ο Λόγος του Θεού είναι η γραπτή μαρτυρία κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι και είδαν και ψηλάφισαν τον Κύριο και κατέγραψαν τις ιστορικές τους εμπειρίες. Κάθε αμφισβήτηση ή κάθε τι που θα μπει πάνω απ’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι απιστία, εγωισμός, σαρκικότητα, ανθρώπινη αλαζονεία… Ο Λόγος του Θεού στο ευαγγέλιο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Κ/20: 31) μας διαβεβαιώνει: «ταύτα δε εγράφησαν διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού». 

      Μέσα από το Λόγο του Θεού παρατηρούμε ότι ο Θωμάς κατάλαβε το λάθος του και μέσα από το ατόπημά του πήρε τα απαραίτητα πνευματικά μαθήματα. Θα πρέπει να επωφελούμαστε από τις πτώσεις μας και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Μετά από την περιπέτειά του αυτή ο Θωμάς προσκολλήθηκε στους μαθητές του Κυρίου και δεν απομακρύνθηκε πλέον απ’ αυτούς. Έμεινε μόνιμα ενταγμένος και ταυτισμένος με την εκκλησία, με τους πιστούς ανθρώπους. Σχετικά με το θέμα αυτό ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει τα εξής: "Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί αυτού και Θωμάς μετ' αυτών. Έρχεται ο Ιησούς, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον και είπεν Ειρήνη υμίν". (Ιωάννης Κ : 26). 

     Στο Ευαγγέλιο,  "κατά Ιωάννην", κεφ.  ΚΑ/21, εδ. 1-8, διαβάζουμε : 

1 Μετά ταύτα εφανέρωσεν εαυτόν πάλιν ο Ιησούς εις τους μαθητάς επί της θαλάσσης της Τιβεριάδος εφανέρωσε δε ούτως. 

2 Ήσαν ομού Σίμων Πέτρος και Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος και Ναθαναήλ ο από Κανά της Γαλιλαίας, και οι υιοί του Ζεβεδαίου και άλλοι δύο εκ των μαθητών αυτού. Πράξεις Α : 13 : «Και ότε εισήλθον, ανέβησαν εις το ανώγεον, όπου είχον το κατάλυμα, ο Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης και Ανδρέας, Φίλιππος και Θωμάς, Βαρθολομαίος και Ματθαίος, Ιάκωβος Αλφαίου και Σίμων ο Ζηλωτής και Ιούδας Ιακώβου». 

    Ο δύσπιστος Θωμάς πίστεψε και παραδόθηκε στα χέρια του Αναστημένου Ιησού Χριστού με εκείνη τη θαυμαστή ομολογία του : «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Τι σπουδαία είναι η αντωνυμία «μου»! Τι να τον κάνεις το Θεό, αν δεν είναι δικός σου; Δε σε ωφελεί σε τίποτα, εάν δεν έχεις γνωριστεί μαζί Του, αν δεν έχεις ταπεινωθεί ενώπιόν Του και δεν έχεις πιστέψει στο Έργο που Αυτός δια Ιησού Χριστού έκανε πάνω στο σταυρό για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου (Πράξεις Δ/4: 12). 

     Η ζωντανή μαρτυρία του Θωμά αφαιρεί από τον κάθε άνθρωπο κάθε δικαιολογία απιστίας. Ας προσέξουμε ιδιαίτερα το θέμα της απιστίας μας και της δυσπιστίας μας σ’ Αυτόν που μια μέρα θα μας κρίνει με δικαιοσύνη (Ρωμαίους Β/2: 16) μήπως χάσουμε τον έπαινο (Α΄ Κορινθίους Δ/4: 5), διότι μακάριοι για το Θεό είναι: «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Ο Κύριος θα στεφανώσει εκείνη την ημέρα αυτούς που δεν Τον είδαν, αλλά Τον εμπιστεύτηκαν…..  

    «Επειδή με είδες Θωμά, πίστεψες; Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάννης Κ/20: 29). Τι μεγάλο, τι σημαντικό μήνυμα για τον καθένα μας! Οι «μη ιδόντες» είναι όλοι εκείνοι που δεν είδαν τον Κύριο με τα σαρκικά τους μάτια, όμως διαβάζουν το Λόγο Του (Καινή & Παλαιά Διαθήκη) και μέσα απ' αυτόν βλέπουν τον Αναστημένο Κύριο Ιησού με τα μάτια της πίστης, Τον εμπιστεύονται, Τον ακολουθούν και μέσα από αυτήν την καθημερινή τους εμπειρία δίνουν τη δική τους ομολογία για το Χριστό: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
      Ας υψώσουμε τον Αναστημένο Χριστό μέσα στη ζωή μας, με τα έργα μας και με τα λόγια μας ώστε οι άνθρωποι να δουν τις πληγές στα χέρια του Ιησού, να δουν την πληρωμένη πλευρά Του, το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι Του και είναι βέβαιο ότι θα δούμε και εμείς ανθρώπους μέσα στην πνευματική μας πορεία ν' αναφωνούν: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου». ---

Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ. (αφήγημα για το Βαραβά)

       Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ.

Στο σκληρό αχυρόστρωμά του πέρασε την πιο άσχημη νύχτα της ζωής του. Πάντα το κελί της φυλακής του ήταν ξένο και άγνωστο στις ακτίνες του ηλίου. Μεγάλη πολυτέλεια ο ήλιος, για τις ρωμαϊκές φυλακές. Από πάνω μια τρύπα μονάχα ανοιχτή άφηνε για λίγες ώρες να μπαίνει λίγο μουντό φως. Και αυτή η υγρασία! Περόνιαζε τα κόκαλα. Την ένιωθες μέχρι τα βάθη της ψυχής σου. Μα αυτά τα είχε συνηθίσει, μήπως ήταν η πρώτη φυλακή από την οποία πέρασε; Ή ήταν καινούργιος στο επάγγελμα; Άλλος ήταν ο λόγος. Πιο σοβαρός. Η απόφαση είχε παρθεί. Το δικαστήριο άργησε να συνέλθει. Μα η απόφαση ήταν οριστική. Το γνώριζε τόσο καλά αυτό.

     Όλο και περίμενε, πως με κάτι λεφτούλια, από ληστείες του φυσικά, που είχε σκορπίσει, όλο περίμενε με την αγόρευση εκείνου του ακριβοπληρωμένου ρήτορα – δικηγόρου, πως θα βρισκόταν ένα παραθυράκι να γλιτώσει από το θάνατο τώρα και αργότερα να βγει. Μα όλες του οι ελπίδες είχαν διαλυθεί σαν φθινοπωριάτικη ομίχλη. Του είχαν κάνει γνωστό, πως την άλλη μέρα, μια και πλησίαζε το Πάσχα, πριν από αυτό θα τον σταύρωναν μαζί με κάποιους άλλους, που δεν τους γνώριζε. Να γιατί ήταν τόσο άσχημος ο ύπνος του. 

     Πόσες φορές δεν ξύπνησε αυτή τη νύχτα. Κάθε τόσο νόμιζε πως ένιωθε το βαρύ χέρι του Ρωμαίου δεσμοφύλακα να τον σπρώχνει να ξυπνήσει, να τον βγάλει στην αυλή, που θα τον έπαιρνε το κλειστό αμάξι για να τον πάει στον τόπο, που είχαν διαλεγμένο για τις σταυρώσεις. Άνοιγε μέσα στο σκοτάδι τα μάτια του. Δεν ήταν κανένας. Ταλαιπωρημένος, ξανάκλεινε τα μάτια του. Μα σε λίγο πάλι κάποιο χέρι τον έσπρωχνε. Πάλι η ίδια ιστορία. Πάλι το σκοτάδι. Το δράμα του. Ο εφιάλτης του. Η αγωνία του. Πόσο θα βαστούσε αυτό; Κάλλιο να τελειώνουμε μια ώρα πιο γρήγορα. Αυτή ήταν η επιθυμία του.

     Γλυκοχάραζε. Στο γεμάτο από βρώμα κελί του ένιωσε πάλι το ίδιο χέρι να τον σπρώχνει. Πάλι η ίδια ιστορία. Άνοιξε τα μάτια του. Μα όχι. Τώρα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ναι, ο δεσμοφύλακας ήταν από πάνω του και τον έσπρωχνε. Γύρισε και τον κοίταξε. Αυτός χαμογελούσε. Το κτήνος. Που έβρισκε το κουράγιο να γελά; «Κάνε γρήγορα και πάρε τα πράγματά σου να πηγαίνουμε». Και πάλι γελούσε. Και να σκεφτείς, πόσα δεν του είχε χαρίσει αυτού του δεσμοφύλακα! Και τώρα να παίζει με το θάνατό του…. «Πάρε τα πράγματά σου», του λέει. «Μα τι να κάνω; Εκεί που πάω, δεν μου χρειάζοντα. Στα χαρίζω για να πιεις ένα κρασί, σαν θα τα δώσεις στον παλιατζή». «Πάρε τα πράγματά σου. Θα σου χρειαστούν». Και του έσπρωξε το σάκο του. 

     Πέρασαν από ένα διάδρομο, μετά από έναν άλλο. Ο δεσμοφύλακας έσυρε βαριά την πόρτα, που έβγαζε στην αυλή, και του είπε, πάλι γελώντας, δίνοντάς του μια σπρωξιά: «Βαραββά, άντε στο καλό. Πήγαινε». «Μα που να πάνω; Γιατί με κοροϊδεύεις;». 

  Ήταν έτοιμος να σωριαστεί. Δεν βαστούσε άλλο. Τότε, με λίγα λόγια, του εξήγησε ο δεσμοφύλακας, πως αντί γι’ αυτόν, κάποιος άλλος θα πέθαινε. Κάποιος Ιησούς, που τον λέγανε Χριστό. Κάποιος, που έκανε θαύματα. Που έλεγαν ότι είχε αναστήσει και κάποιον τελευταία στη Βυθανία. Αυτόν διάλεξαν οι ιερείς να πεθάνει. Αυτόν θέλησε ο λαός να πεθάνει. «Εσύ, του λέει, τη γλύτωσες. Είσαι ελεύθερος. Άλλος θα πληρώσει για σένα». 

     Μια μικρή, φανταστική περιγραφή εκείνου του σημείου, που με τόση λακωνικότητα ο Λόγος του Θεού μας παρουσιάζει. Ο Βαραββάς, ένας ματοβαμμένος κακούργος, αφέθηκε ελεύθερος, για να πεθάνει ο αναμάρτητος Υιός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Όταν διαβάζουμε την Καινή Διαθήκη, δεν πρέπει να τη διαβάζουμε σαν ένα βιβλίο φιλολογικό, που σκοπό έχει να μας διασκεδάσει ή να μας χαρίσει μερικές γνώσεις. Θα πρέπει να βλέπουμε μέσα στις σελίδες της το μήνυμα και τα λόγια, που ο Θεός απευθύνει σε μας. 

     Για να καταλάβεις αυτή την ιστορία, πρέπει να δεις στη θέση του Βαραββά τον εαυτόν σου. Όλοι μας ήμασταν μέσα στην αμαρτία, καταδικασμένοι στην αιώνια απώλεια, κάτω από την τρομερή, αλλά δίκαιη μάχαιρα της κρίσης του Θεού. Θάνατος διπλός. Σωματικός από τη μια μεριά και αιώνιος από την άλλη. 

   Αλλά η αγάπη του Θεού θέλησε στη δική μας θέση να πεθάνει, όπως στη θέση του Βαραββά, ο Ιησούς Χριστός για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι σε μια καινούργια ζωή καθαρότητας και αγάπης, που μονάχα η καθημερινή επικοινωνία μας με τον Θεό μπορεί να μας χαρίσει.

Ο Θεός σε αγάπησε τόσο, ώστε να θυσιάσει στη δική σου θέση τον Υιό Του. 

• «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης Γ : 16). 

 Ο Θεός δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά τη σωτηρία του. 

• «Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει, επιστρέψτε, επιστρέψτε από τους πονηρούς σας δρόμους, γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ;». {Ιεζεκιήλ κεφ. ΛΓ (33), εδάφ. 11}. 

• «Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός». (Λουκάς κεφ. ΙΘ, εδ. 10). 

 Ο Θεός θέλει να σε ελευθερώσει από τον αιώνιο θάνατο, σαν τον Βαραββά.

Ο ΓΑΔΑΡΙΝΟΣ. "κατά Μάρκον", κεφ. Ε, εδάφ. 1-20.

Ο ΓΑΔΑΡΙΝΌΣ.    

 Ευαγγέλιον "κατά Μάρκον", κεφ.  Ε/5, εδάφ.  1 - 20. 

1 Και ήλθον εις το πέραν της θαλάσσης εις την χώραν των Γαδαρηνών. 

2 Και ως εξήλθεν εκ του πλοίου, ευθύς απήντησεν αυτόν εκ των μνημείων άνθρωπος έχων πνεύμα ακάθαρτον, 

3 όστις είχε την κατοικίαν εν τοις μνημείοις, και ουδείς ηδύνατο να δέση αυτόν ουδέ με αλύσεις, 

4 διότι πολλάκις είχε δεθή με ποδόδεσμα και με αλύσεις, και διεσπάσθησαν υπ' αυτού αι αλύσεις και τα ποδόδεσμα συνετρίφθησαν, και ουδείς ίσχυε να δαμάση αυτόν 

5 και διά παντός νύκτα και ημέραν ήτο εν τοις όρεσι και εν τοις μνημείοις, κράζων και κατακόπτων εαυτόν με λίθους. 

6 Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν, 

7 και κράξας μετά φωνής μεγάλης είπε Τι είναι μεταξύ εμού και σου, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; ορκίζω σε εις τον Θεόν, μη με βασανίσης. 

8 Διότι έλεγε προς αυτόν Έξελθε από του ανθρώπου το πνεύμα το ακάθαρτον. 

9 Και ηρώτησεν αυτόν Τι είναι το όνομά σου; Και απεκρίθη λέγων Λεγεών είναι το όνομά μου, διότι πολλοί είμεθα. 

10 Και παρεκάλει αυτόν πολλά να μη αποστείλη αυτούς έξω της χώρας. 

11 Ήτο δε εκεί προς τα όρη αγέλη μεγάλη χοίρων βοσκομένη. 

12 και παρεκάλεσαν αυτόν πάντες οι δαίμονες, λέγοντες Πέμψον ημάς εις τους χοίρους, διά να εισέλθωμεν εις αυτούς. 

13 Και ο Ιησούς ευθύς επέτρεψεν εις αυτούς. Και εξελθόντα τα πνεύματα τα ακάθαρτα εισήλθον εις τους χοίρους και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την θάλασσαν ήσαν δε έως δύο χιλιάδες και επνίγοντο εν τη θαλάσση. 

14 Οι δε βόσκοντες τους χοίρους έφυγον και ανήγγειλαν εις την πόλιν και εις τους αγρούς και εξήλθον διά να ίδωσι τι είναι το γεγονός. 

15 Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονιζόμενον, όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα, και εφοβήθησαν. 

16 Και διηγήθησαν προς αυτούς οι ιδόντες πως έγεινε το πράγμα εις τον δαιμονιζόμενον, και περί των χοίρων. 

17 Και ήρχισαν να παρακαλώσιν αυτόν να αναχωρήση από των ορίων αυτών. 

18 Και ότε εισήλθεν εις το πλοίον, παρεκάλει αυτόν ο δαιμονισθείς να ήναι μετ' αυτού. 

19 Πλην ο Ιησούς δεν αφήκεν αυτόν, αλλά λέγει προς αυτόν Ύπαγε εις τον οίκόν σου προς τους οικείους σου και ανάγγειλον προς αυτούς όσα ο Κύριος σοι έκαμε και σε ηλέησε. 

20 Και ανεχώρησε και ήρχισε να κηρύττη εν τη Δεκαπόλει όσα έκαμεν εις αυτόν ο Ιησούς, και πάντες εθαύμαζον. 

 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      To θαύμα αναφέρουν και οι Ευαγγελιστές: "Ματθαίος" (κεφ. Η/8: 28-34) καθώς και ο "Λουκάς", (κεφ. Η/8: 26-37). Μάλιστα ο Ματθαίος τους λέει "Γεργεσινούς", ο "Μάρκος" και ο "Λουκάς" τους λέει, "Γαδαρηνούς". Τα Γέργεσα ήταν ένα μικρό χωριό, ενώ και τα Γάδαρα, σε πολύ μικρή απόσταση, ήταν μεγάλη πόλη της εποχής εκείνης. Ο Ματθαίος μιλάει για δύο δαιμονιζόμενους, ενώ ο Μάρκος και ο Λουκάς αναφέρουν μόνον ένα, ίσως, γιατί ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο πιο αξιοπρόσεκτος και ο πιο βίαιος. 

    Η ιστορία αναφέρεται σε έναν τραγικό άνθρωπο, επικίνδυνο, ιδιαίτερα άγριο, φρενοβλαβή, με τεράστια μυϊκή δύναμη, που γύρναγε γυμνός ανάμεσα στους τάφους και μέσα στις ερημιές, κατασχίζοντας τις σάρκες του και ουρλιάζοντας από τον πόνο. Ο Λόγος του Θεού πάντα περιγραφικός και κατηγορηματικός, αναφέρει: «ιμάτιον δεν ενεδύετο, εν οικία δεν έμενεν, διέσπα τας αλύσεις». 

     Μια τραγική φιγούρα ζούσε στις μέρες του Χριστού στην πόλη Γάδαρα. Φέρνοντας στο μυαλό μου την εικόνα του ανθρώπου αυτού θα έλεγα ότι μοιάζει πολύ με τον πολιτισμένο άνθρωπο της εποχής μας. Ας παρατηρήσουμε καλύτερα τούτον τον άνθρωπο και ας βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις ημέρες που ζούμε.

    Ιμάτιον δεν ενεδύετο.  Ο άνθρωπος της ιστορίας μας ήταν γυμνός και δε ντρεπόταν. Αυτό μας λέει κάτι για τη νεολαία μας, για τις ημέρες μας; Ο άνθρωπος καθώς ζούσε μέσα στον παράδεισο ήταν γυμνός. Δεν αισθανόταν ντροπή, γιατί ζούσε μέσα στην αθωότητα και σε απ’ ευθείας επικοινωνία με τον Θεό. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος κατάλαβε τη γύμνια του την ημέρα εκείνη, που η Χάρις του Θεού αποσύρθηκε απ’ αυτόν εξαιτίας της αμαρτίας του στον κήπο της Εδέμ. Έκτοτε η πορεία του ανθρώπου εξελίχτηκε από γύμνια, σε ακόμα μεγαλύτερη γύμνια. Στις ημέρες μας δε η γύμνια είναι πρωτοφανής.  

     Ποτέ ανάμεσα στην ιστορία δεν υπήρξε τόση γύμνια και τόση γυμνολατρεία, όσο στις μέρες μας. Δεν υπάρχει διαφήμιση χωρίς γυμνό, δεν υπάρχει μόδα χωρίς προκλητικότητα, δεν υπάρχει περίπτερο που να μην την προβάλει, δεν υπάρχει στιγμή που να μη βρίσκεται μπροστά μας. Ποτέ ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο γυμνός, όσο είναι σήμερα. Πρώτα απ' όλα είναι γυμνός μέσα του, μέσα στην ψυχή του, στον εσωτερικό του κόσμο. Η εξωτερική γύμνια είναι εξωτερίκευση της εσωτερικής γύμνιας. 

     Στηρίχτηκε ο άνθρωπος στις δικές του δυνάμεις, μακριά από το Θεό, και με αυτές έφτιαξε πολιτισμό, δημιούργησε θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και άλλα συστήματα, τα οποία όμως δεν μπόρεσαν να τον «ντύσουν» και τον άφησαν γυμνό ανάμεσα στους αιώνες. Το ερώτημα είναι γιατί ο άνθρωπος, μετά από τόσα χρόνια πολιτισμού, αγώνων, εξανθρωπισμού, παιδείας, δημιουργίας, με τόσα μέσα που διαθέτει στις ημέρες μας είναι τόσο γυμνός, τόσο κενός. Ας αναρωτηθούμε τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά; Ο μεγάλος φυσικομαθηματικός Πασκάλ είχε πει: "η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα άπειρο και μόνον με ένα άλλο άπειρο, που είναι ο Θεός, μπορεί να γεμίσει". 

    Η σημερινή βασιλεία της γύμνιας είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας της αμαρτίας στη ζωή των ανθρώπων. Είναι το αποτέλεσμα της γύμνιας, που βασιλεύει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, που βρίσκεται μακριά από το Θεό. Απογυμνωμένος ο άνθρωπος, από κάθε ντροπή και σωφροσύνη. Ένας στίχος λέει : «ποιος θα πει, ποιος θα το βρει, πότε γυμνώθηκε η ντροπή και πότε χάθηκε η σιωπή».

   Όλα χάθηκαν μέσα στον κήπο της Εδέμ, όταν ο άνθρωπος επέλεξε να ζήσει χωρίς το Θεό, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και αγνοώντας τη συμβουλή του Θεού, ο οποίος κράζει: «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάννης ΙΕ/15: 5). Χωρίς Εμένα λέει ο Θεός δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όταν ο άνθρωπος μετά την αμαρτία του κατάλαβε τη γύμνια του, προσπάθησε να ντυθεί με φύλα συκιάς. Τα φύλα συκιάς συμβολίζουν ανάμεσα στους αιώνες την προσπάθεια του ανθρώπου να ντυθεί με τα δικά του έργα, δηλαδή μέσα από θρησκείες, συστήματα, νόμους και διατάξεις. Όμως δεν μπόρεσε να ντυθεί και παρέμεινε γυμνός. Ο Θεός, για να ντύσει τον άνθρωπο, έσφαξε δύο ζώα και με το δέρμα τους έντυσε τον Αδάμ και την Εύα. "Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερμάτινους χιτώνες και τους έντυσε" (Γένεση Γ/3: 20). 

   Μόνον ο Θεός μπορεί να ντύσει τον άνθρωπο, κάθε ανθρώπινη προσπάθεια μάλλον τον απογυμνώνει, παρά τον ντύνει. Ο άνθρωπος της ιστορίας μας, πέρα από τα άλλα, ένοιωθε μέσα του και έναν ακατανίκητο φόβο. Όλους τους φοβόταν και όλοι τον φοβόντουσαν. Η καρδιά του και η σκέψη του ήταν σαν ένα ηφαίστειο που έβγαζε πυρακτωμένη λάβα μίσους και φόβου, για τον κάθε άνθρωπο. Ζούμε στη βασιλεία της γύμνιας όπου κυρίαρχος είναι ο φόβος. Φοβάται ο άνθρωπος. Φοβάται το σήμερα, φοβάται το αύριο, φοβάται τον άλλο άνθρωπο. Παντού φόβος και τρόμος.

    Όταν οι πρωτόπλαστοι βρίσκονταν μέσα στον παράδεισο, δεν είχαν κανένα απολύτως φόβο. Όταν όμως παράκουσαν τις εντολές του Θεού και αμάρτησαν, μέσα στην καρδιά τους μπήκε και κατοίκησε ο φόβος. Ο Λόγος του Θεού μας αναφέρει : "Κάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Που είσαι; Ο δε είπε, Την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην". (Γένεση Γ/3: 9-10). Από εκείνη την ώρα ο φόβος έγινε κυρίαρχος μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Πέρασαν πολλές χιλιάδες χρόνια, συγκεκριμένα 4.000 χρόνια, για να έρθει ο Χριστός, για να δοθεί από το Θεό το "αντίδοτο" του φόβου. Πρόκειται για τη φωνή του αγγέλου του Θεού εκεί πάνω στα βοσκοτόπια της Βηθλεέμ , που έλεγε προς κάποιους ποιμένες που αγρυπνούσαν: 

9 Και ιδού, άγγελος Κυρίου εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Κυρίου έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. 

10 Και είπε προς αυτούς ο άγγελος Μη φοβείσθε διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, 

11 διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.

       Ψυχή, μη φοβάσαι. Κοίταξε προς τον Αναστημένο και δοξασμένο Χριστό, απόθεσε κάθε φόβο, κάθε δισταγμό, στα πόδια τα δικά Του και αυτός θα ενεργήσει. (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). Αγάπησε το Χριστό, αγάπησε και τον αδελφό σου και θυμήσου τα λόγια της επιστολής "Α΄ Ιωάννου"  (κεφ. Δ/4, εδάφ. 8): «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη». 

      «Εν οικία δεν διέμενεν». Δεν έμενε σε κάποιο σπίτι. Επέλεγε να ζει μέσα στα νεκροταφεία, μέσα σε τόπους όπου βασιλεύει ο θάνατος. Βρισκόταν μόνιμα εκεί που υπήρχε θάνατος. Πόσους ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους ο διάβολος τους οδηγεί καθημερινά σε τόπους θανάτου, μέσα στα ναρκωτικά, την πορνεία, τον εξευτελισμό, χωρίς να μπορούν να επεξαρτηθούν και να ξεφύγουν από τα δίχτυα του.

     Τι και αν υπάρχουν μεγάλα τα σπίτια στις ημέρες μας, πλούσια εξοπλισμένα, όμως η συμπεριφορά του ανθρώπου πολλές φορές είναι όπως του Γαδαρινού. Μακριά ο ένας από τον άλλον, ουσιαστικά χωρίς καμία συνοχή, χωρίς επικοινωνία, με αντιπαλότητα και με μίσος. Η πολυπλοκότητα της ζωής, οι καθημερινές μέριμνες, η έλλειψη οικογενειακής συνοχής, κρατούν τον άνθρωπο μακριά από το σπίτι, την οικογένεια και τον παρασύρουν σε "τόπους θανάτου". Και ενώ οι στέγες των σπιτιών ακουμπούν η μία την άλλη οι καρδιές των ανθρώπων είναι πολύ μακριά, όπως έγραψε και κάποιος συγγραφέας. 

       «Διέσπα τις αλύσεις». Σε τούτον το δυστυχισμένο άνθρωπο της ιστορίας μας κανένας περιορισμός δε μπορούσε να μπει. Παρατηρούμε τους νέους γύρω μας να μη δέχονται κανένα ηθικό ή νομικό περιορισμό στο όνομα δήθεν της ελευθερίας. Τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών τα βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Πολλές φορές τούτον τον άνθρωπο τον έπιασαν και τον έδεσαν με δυνατές αλυσίδες, που όμως από μια εσωτερική καταστροφική δύναμη μετά από λίγο τις έσπαγε και τις έκανε κομμάτια. Αλήθεια πόσο μοιάζει με τον άνθρωπο της εποχή μας τούτος τραγικός  άνθρωπος! Στις ημέρες μας πιο άγριος ο άνθρωπος από κάθε άλλη φορά. Χτίστηκαν φυλακές σύγχρονες, υψίστης ασφαλείας, θεσπίστηκαν αυστηροί νόμοι κλπ, όμως τίποτα δεν τον σταματά τον άνθρωπο που καταφεύγει στη βία, στην παρανομία, το φόνο κλπ. Γεμάτες είναι οι φυλακές. Στην πατρίδα μας, που θεωρείται ήσυχο μέρος, 160% πληρότητα έχουν οι φυλακές και το κακό συνεχίζεται. Ο άνθρωπος έγινε πιο άγριος και πιο σκληρός από κάθε διοικητική, νομοθετική ή σωφρονιστική αλυσίδα. Ο ηθικός νόμος, οι νόμοι της πολιτείας, οι συμβουλές ειδικών, ψυχολόγων, φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και άλλων δε μπόρεσα να κρατήσουν τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της ηθικής και της τιμιότητας. Δεν υπάρχει αλυσίδα, που να μπορεί να συγκρατήσει τη δύναμη του κακού. Ανώφελες οι αλυσίδες, δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τον άνθρωπο της ιστορίας μας. Κανένας πλέον περιορισμός και κανένας σεβασμός δε μπορεί να εφαρμοστεί στην Κοινωνία μας. Ανυπακοή, αντίσταση, αντίδραση, χωρίς όρους και όρια.

    "κατακόπτων εαυτόν με λίθους". Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχή μας. Βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας να καταστρέφουν τον εαυτόν τους με τη ζωή τους, με τις επιλογές τους. Να μη σκέπτονται το αύριο, αλλά να ζουν μόνο για το σήμερα και τίποτα παραπέρα.

    Ο Ευαγγελιστής "Μάρκος" μας αναφέρει ότι ο άνθρωπος αυτός χτυπούσε με πέτρες τον εαυτόν του. Μια σταθερή, αργή αυτοκτονία, ένας διαρκής πόνος, μια συνεχής αιμορραγία χαρακτήριζε τη ζωή του. Άμα ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα δούμε πως ο άνθρωπος μακριά από το Θεό δεν κάνει τίποτα άλλο από το «να λακτίζει προς κέντρα» (Πράξεις ΚΣ/26: 14). Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χτυπά τα χέρια του πάνω σε "καρφιά", να ματώνει και να αυτοκαταστρέφεται. 

    Αυτή ακριβώς ήταν η κατάσταση του ανθρώπου της ιστορίας, όπου μια μέρα πέρασε από κοντά του ο Χριστός. Αλήθεια, έχεις καταλάβει τις επισκέψεις του Χριστού μέσα στη ζωή σου; Τον έχεις δει με τα μάτια της πίστης να περνάει από κοντά σου; Τον έχεις ποτέ καλέσει ειλικρινά να έρθει στη ζωή σου; Του έχεις αναθέσει τα προβλήματά σου ή μήπως προσπαθείς με τις δικές σου δυνάμεις, χωρίς Εκείνον, να δώσεις λύσεις σ’ αυτά; Έχεις ακούσει την πρόσκλησή Του: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω». (Ματθαίος ΙΑ/11: 28). Ποιος σήμερα δεν είναι κουρασμένος, δεν είναι φορτωμένος μέσα στις δυσκολίες και τα αδιέξοδα της ζωής;  

     Όταν ο άνθρωπος συναντήσει το Χριστό και τον δεχτεί ως προσωπικό του Σωτήρα, Λυτρωτή και Κύριο, όλα αλλάζουν μέσα στη ζωή του. Διαβάζουμε: «Ιδών δε τον Ιησούν από μακρόθεν, έδραμε και προσεκύνησεν αυτόν». Στον ψαλμό ΞΣ/66, εδ. 3, αναφέρεται: «Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου, δια το μέγεθος της δυνάμεώς σου, υποκρίνονται υποταγήν εις σε οι εχθροί σου». Ο  στην επιστολή του ο Απ. "Ιάκωβος" (κεφ. Β/2, εδάφ. 19) αναφέρει: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι εις καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι». 

      Στη συνέχεια ακολουθούν τα εξής γεγονότα: Ο Ιησούς, αντιλαμβανόμενος ότι τούτος ο άνθρωπος ήταν υπό την επιρροή δαιμονίων που στη σύγχρονη εποχή μας έχουμε αλλάξει τους όρους, λέμε ότι είναι υπό την επίδραση "ψυχολογικών προβλημάτων" κλπ, πρόσταξε τα δαιμόνια να βγουν απ’ αυτόν. Τα δαιμονικά πνεύματα, μιλώντας μέσα από τον άνθρωπο, αναγνώρισαν ποιος ήταν ο Ιησούς και του αμφισβήτησαν το δικαίωμα να παρέμβει, ενώ άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να μην τα βασανίσει (εδ. 7). Ο Ιησούς ρώτησε τον άνθρωπο ποιο είναι το όνομά του και αυτός απάντησε πως είναι «Λεγεών», δείχνοντας έτσι ότι μέσα του υπήρχαν πολλά δαιμόνια. 

     Τα πονηρά πνεύματα ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν ο Χριστός καθώς και τη δύναμή Του και άρχισαν να φωνάζουν: "Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμάς, Υιέ του Θεού; Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;". Καθώς αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος θα τα εξορκίσει από τον άνθρωπο, ζητούν την άδεια για να μπουν σε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά. Οι δαίμονες θέλουν να κατοικούν μέσα στους ανθρώπους ή, αν αυτό είναι αδύνατον, σε σώματα ζώων ή άλλων πλασμάτων. Η άδεια δόθηκε και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό. Δύο χιλιάδες χοίροι γκρεμίστηκαν στη βουνοπλαγιά και έπεσαν να πνιγούν σε μία λίμνη, που υπήρχε εκεί. Η καταστροφική δύναμη του σατανά έφερε την καταστροφή των χοίρων. 

     Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο στόχος των δαιμόνων είναι να καταστρέφουν και φαίνεται καθαρά ότι μέσα σ’ έναν άνθρωπο μπορεί να υπάρχουν τόσοι πολλοί δαίμονες, που να μπορούν να καταστρέψουν μια αγέλη 2.000 χοίρων. 

    Με την ευκαιρία να αναφέρουμε τι είναι τα δαιμόνια, σύμφωνα με το αιώνιο Λόγο του Θεού.  Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε ότι τα δαιμόνια δεν ασκούν μια απλή επίδραση επί του ανθρώπου, αλλά έχουν εξουσία επ’ αυτού. Πρόκειται για υπερφυσικά όντα, που κατοικούσαν μέσα στον άνθρωπο αυτόν και έλεγχαν απόλυτα τη σκέψη του, τα λόγια του, τη διάθεσή του και την εν γένει συμπεριφορά του. Τα δαιμόνια τον έκαναν να είναι τόσο βίαιος, ώστε να σπάει τις αλυσίδες και να οδηγείται γυμνός στις ερημιές. 

    Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι πρόκειται για «κακά πνεύματα», «ακάθαρτα πνεύματα», «αμαρτήσαντες άγγελοι», και είναι οργανωμένα σε «αρχές», σε «εξουσίες», «κοσμοκράτορες του σκότους», «πνεύματα της πονηρίας», με τα οποία οι άνθρωποι αγωνίζονται συνεχώς. Συνεχώς και αδιαλείπτως γύρω μας γίνεται ένας μεγάλος αγώνας. Ο εχθρός, ο οποίος είναι ανθρωποκτόνος, αγωνίζεται να καταστρέψει τον άνθρωπο και από την άλλη πλευρά ο Θεός, που αγωνίζεται για να σώσει τον άνθρωπο. Στο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΙΒ/12, εδ. 43-45), αναφέρεται : 

43 «Όταν δε το ακάθαρτον πνεύμα εξέλθη από του ανθρώπου, διέρχεται δι' ανύδρων τόπων και ζητεί ανάπαυσιν και δεν ευρίσκει. 

44 Τότε λέγει Ας επιστρέψω εις τον οίκόν μου, όθεν εξήλθον και ελθόν ευρίσκει αυτόν κενόν, σεσαρωμένον και εστολισμένον. 

45 Τότε υπάγει και παραλαμβάνει μεθ' εαυτού επτά άλλα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικούσιν εκεί, και γίνονται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χειρότερα των πρώτων. 

      Επίσης στο κεφ. ΚΕ/25, εδ. 41, αναφέρεται: «Τότε θέλει ειπεί και προς τους εξ αριστερών Υπάγετε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». 

     Στην επιστολή "Β΄ Πέτρου" (κεφ. Β/2, εδ. 4). «Διότι εάν ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε διά να φυλάττωνται εις κρίσιν». 

    Στην επιστολή «προς Εφεσίους» (κεφ. Σ/6, εδ. 12) : 

11 Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου 

12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. 

13 Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. 

     Στο «κατά Ιωάννην» (κεφ. Η/8, εδ. 44): "Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ' αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ, όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους". 

    Να γιατί ο άνθρωπος έφτασε εδώ που έφτασε, γιατί τον εξουσιάζει ο διάβολος. 

    Στο  ευαγγέλιο «κατά Λουκάν» (κεφ. Δ/4, εδ. 5-6), αναφέρεται: «Και αναβιβάσας αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν, έδειξεν εις αυτόν πάντα τα βασίλεια της οικουμένης εν μιά στιγμή χρόνου και είπε προς αυτόν ο διάβολος, εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών, διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω δίδω αυτήν».

     Όλοι αυτοί που είχαν παρακολουθήσει την καταστροφή των χοίρων έτρεξαν στην πόλη και είπαν τα μαντάτα. Ένα πλήθος κόσμου, καθώς άκουσε τα νέα, έτρεξαν στο σημείο που συνέβησαν τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα και ξαφνικά βλέπουν τον πρώην δαιμονισμένο: «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα».

     Αυτό και αν είναι θαύμα. Βλέπουν εκείνον τον πρώην άγριο άνθρωπο, να κάθεται στα πόδια του Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά. Ξαφνικά όλα άλλαξαν, ήρθαν "τα πάνω κάτω". Πώς έγινε αυτό; Πήρε κάποια απόφαση στη ζωή του και είπε ότι εγώ από αύριο θα είμαι καλύτερος; Μήπως άλλαξε φιλοσοφία για τη ζωή ή στηρίχτηκε κάπου, σε κάποιο κόμμα, σε κάποιους ανθρώπους; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Άλλαξε η ζωή του από την ώρα που συνάντησε το Χριστό και Τον δέχτηκε προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο μέσα στη ζωή του. 

    Κανένας και ποτέ δεν συνάντησε το Χριστό και έμεινε ο ίδιος. Κανένας δε γονάτισε με πίστη μπροστά Του και δεν έλαβε Χάρη και Έλεος. Κανένας δεν Τον πλησίασε ειλικρινά και οι προσδοκίες του να διαψεύστηκαν. Ο Χριστός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του, από τα πάθη του, από τα αδιέξοδα της ζωής του. Σώζει "Νικόδημους" (μορφωνμένους), "Γαδαρινούς", πόρνες, τελώνες…… Σώζει τον άνθρωπο από τον εαυτόν του, τα πάθη του. Αλλάζει έτσι τη ζωή του ανθρώπου κατά τέτοιον τρόπο, που οι άλλοι γύρω μένουν εκστατικοί. Ο Χριστός δε μπορεί να σώσει "Φαρισαίους" ή άλλα θρησκευόμενα άτομα, γιατί αυτοί δεν αναγνωρίζουν ότι είναι αμαρτωλοί και δεν επικαλούνται τη δύναμή Του. 

     Ο κόσμος βλέποντας όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα φοβήθηκε πολύ. Μέσα στο φόβο, την απιστία και την άγνοια για το Πρόσωπο που είχαν μπροστά τους, άρχισαν να παρακαλούν τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους. Αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό σημείο της ιστορίας μας. Άλλωστε είχαν υποστεί μια μεγάλη απώλεια, είχαν χάσει 2.000 γουρούνια. 

    Ξέρετε πόσοι άνθρωποι θέλουν να μείνει μακριά από τη ζωή τους ο Χριστός, από φόβο μήπως χάσουν την κοινωνική τους θέση, μήπως τους βλάψει οικονομικά ή ακόμη και μήπως χάσουν κάποια προσωπικά αγαθά, πόσοι άνθρωποι διστάζουν να ομολογήσουν δημοσίως το Όνομα του Ιησού Χριστού «διά τον φόβον των Ιουδαίων», για το φόβο μήπως οι άλλοι δεν τους αναγνωρίσουν, τους περιφρονήσουν και τους κάνουν αποσυνάγωγους; 

     "Φύγε Κύριε από τη ζωή μου, από τα σχέδιά μου". Τι τραγωδία. Καθώς ο Ιησούς ετοιμαζόταν να μπει στο πλοιάριο και να φύγει, ο θεραπευμένος τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς του το αρνήθηκε. Τον έστειλε στο σπίτι του, στους δικούς του, στη γειτονιά του, στο περιβάλλον του, για να γίνει εκεί μια ζωντανή μαρτυρία της δύναμης και του Ελέους του Θεού.   

     Ο Χριστός το μόνο που θέλει από την κάθε θεραπευμένη ψυχή είναι να σταθεί κοντά σ’ εκείνους που ζούνε μέσα στη γύμνια, στην εγκατάλειψη, την αγριότητα, σ’ εκείνους που ζουν μακριά Του, για να δουν την αλλαγή και να φανεί η δύναμή Του. Ο άνθρωπος υπάκουσε και διακήρυττε το Ευαγγέλιο στη Δεκάπολη, μια περιοχή που περιλάμβανε δέκα πόλεις. 

    Πολύ αργότερα ο Ιησούς επισκέφτηκε την Δεκάπολη και κει τον υποδέχτηκε ένα καλοπροαίρετο πλήθος (Μάρκος Ζ/7: 31-37). Σίγουρα η μαρτυρία του θεραπευμένου θα είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην αποδοχή του Κυρίου από τους ανθρώπους της περιοχής. 

    Αυτός είναι ο Χριστός και αυτή είναι η δύναμη της πίστης, που μπορεί να αλλάξει τον άγριο άνθρωπο της εποχή μας, να τον βγάλει μέσα από τα καθημερινά αδιέξοδα και να τον κάνει «καθήμενον και ενδεδυμένον και σωφρονούντα». ---

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Ευαγγέλιον "κατά Λουκάν", κεφ. Β/2, εδάφ. 13 - 20.

13 Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου υμνούντων τον Θεόν και λεγόντων

14 Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. 

15 Και καθώς οι άγγελοι ανεχώρησαν απ' αυτών εις τον ουρανόν, οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους. Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Κύριος εφανέρωσεν εις ημάς. 

16 Και ήλθον μετά σπουδής και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη. 

17 Και ιδόντες, διεκήρυξαν τον λόγον τον λαληθέντα προς αυτούς περί του παιδίου τούτου

18 και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς. 

19 Η δε Μαριάμ εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους, διαλογιζομένη περί αυτών εν τη καρδία αυτής. 

20 Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς. 

       ΣΧΟΛΙΑ :

      Η πρώτη αναγγελία της γέννησης του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αποτελεί το μεγαλύτερο γεγονός όλων των αιώνων,  δεν έγινε στον Καίσαρα, δεν έγινε στους μεγαλόσχημους πνευματικούς ταγούς της εποχής, τους Γραμματείς, του Φαρισαίους.... Όταν ήρθε ο Χριστός στην πολύπαθη γη μας, όλοι αυτοί κοιμόντουσαν. Ο Θεός αποκάλυψε το θαυμαστό αυτό γεγονός σε κάποιους ασήμαντους ποιμένες που αγρυπνούσαν και φύλαγαν με βάρδιες τα πρόβατά τους τη νύχτα σε κάποια βοσκοτόπια της Ιουδαίας. Τα μηνύματά Του ο Θεός τα αποκαλύπτει σ' εκείνους που "αγρυπνούν", που φυλάνε τα λόγια Του, που Τον περιμένουν, που είναι ταπεινοί στο πνεύμα, φτωχοί, ασήμαντοι για τους πολλούς. Μονάχα εκείνος που θα αισθανθεί τη μικρότητα και αναξιότητά του είναι ικανός να δεχτεί στη ζωή του το μέγιστο θαύμα της ενσάρκωσης του Υιού του Θεού. 

       Καθώς βρίσκονταν εκεί οι βοσκοί,  παρουσιάστηκε ένας άγγελος Κυρίου και τους περιέβαλε ένα λαμπρό θεϊκό φως. Εκείνοι φοβήθηκαν, αλλά ο άγγελος τους καθησύχασε λέγοντάς τους ευχάριστα νέα τα οποία θα έφερναν χαρά μεγάλη  σ' όλο τον κόσμο. Τους είπε λοιπόν ο άγγελος ότι εκείνη την ημέρα εκεί κοντά στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί ένα παιδί. Το βρέφος εκείνο ήταν ο Σωτήρας του κόσμου, ο κεχρισμένος του Θεού, ο Μεσσίας, ο βασιλιάς του Ισραήλ, ο Θεός που φανερώθηκε με σάρκα (Α'  Τιμοθέου Γ/3: 16).

        Για να Τον αναγνωρίσουν οι βοσκοί, οι άγγελοι τους έδωσαν ένα διπλό σημάδι. Πρώτα απ' όλα το βρέφος θα ήταν τυλιγμένο μέσα στα σπάργανα. Το δεύτερο ήταν ότι θα το έβρισκαν να να είναι μέσα σε μια φάτνη. Πόσο ασύλληπτο είναι για τον ανθρώπινο νου το μεγαλείο της ταπείνωσης του Κυρίου μας. Ο δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος μπήκε στην ανθρώπινη ιστορία όχι σαν ένας ήρωας κατακτητής, αλλά σαν ένα αδύναμο βρέφος. 

     Ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί και παρουσιάστηκε ένα πλήθος από την ουράνια στρατιά των αγγέλων του ουρανού, οι οποίοι υμνούσαν και δόξαζαν το Θεό πάλλοντας: "Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία". Δόξα στον ύψιστο Θεό, ειρήνη στη γη, αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων προς τους ανθρώπους. Αμέσως μόλις οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό, οι βοσκοί  ξεκίνησαν, για να πάνε  στη Βηθλεέμ. Εκεί βρήκαν τη Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος, που ήταν ξαπλωμένο σε μία φάτνη ζώων. Η Μαριάμ καταλάβαινε βαθύτερα όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω της, τα κρατούσε μέσα της και τα σκεπτόταν συνεχώς. Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι ότι γεννήθηκε Σωτήρας για τη λύτρωση όλων των ανθρώπων από την αμαρτία.  

     Μετά απ' όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα οι βοσκοί γύρισαν πίσω στα κοπάδια τους γεμάτοι χαρά για όλα όσα είχαν ακούσει και είχαν δει, δοξάζοντας και υμνολογώντας το Θεό. Η μεγάλη υπόσχεση του Θεού, ήταν ότι θα στείλει κάποιον στη γη, για να συντρίψει το κεφάλι του φιδιού (του διαβόλου)  και του οποίου ο διάβολος θα κεντούσε την πτέρνα Του, είχε εκπληρωθεί (Γένεση Γ/3: 15). 

     Γενιές και γενιές περίμεναν με λαχτάρα και θαυμασμό να έρθει ο Μεσσίας του κόσμου. Ο Θεός μέσα στα πάνσοφα και αιώνια σχέδιά Του διάλεξε τη γενιά τους, για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του και έκανε την ιδιαίτερη τιμή σ’ αυτούς του πτωχούς και ταπεινούς ποιμένες να ακούσουν το αγγελικό μήνυμα της ενανθρώπισης του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τα ίδια τους τα μάτια να δουν το Μεσσία να γεννιέται μέσα σε μία φάτνη ζώων. Είχαν έρθει σε μία ξένη πόλη και μάλιστα χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο,   έψαξαν, σύμφωνα με τα σημάδια που τους είχε δώσει ο άγγελος και βρήκαν το νεογέννητο βασιλιά και καθώς Τον βρήκαν, γονάτισαν μπροστά Του και τον προσκύνησαν. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν μεγάλες στιγμές ιδιαίτερης χαράς και ευλογίας. 

      «Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν διά πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς». Άραγε έχει και αυτό το εδάφιο τη σημασία του; Έχει να μας πει κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε; Βεβαίως, άλλωστε ακόμα και ένα (ν) ή ένα (σ) έχει τη σημασία του μέσα στο Λόγο του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος μας προτρέπει να το προσέξουμε και να μην το προσθέτουμε ή το αφαιρούμε κατά το δοκούν. 

      Επέστρεψαν οι βοσκοί. Ίσως οι δύο αυτές φράσεις να είναι από τις πιο σπουδαίες μέσα στην όλη ιστορία των Χριστουγέννων, διότι βεβαίως η ημέρα των Χριστουγέννων είναι σπουδαία, λαμπρή και εορταστική. Η επόμενη μέρα όμως είναι ακόμα πιο σπουδαία, γιατί έρχεται μέσα από τις περιστάσεις και τα γεγονότα της ζωής να δείξει ποιος είναι ο άνθρωπος και τι αποκόμισε από τη γιορτή των Χριστουγέννων. Είναι ο ίδιος ή μπλέκοντας μέσα στο φαύλο κύκλο της ζωής είναι άλλος, τελείως διαφορετικός; Την επόμενη μέρα τη διέπει το πνεύμα των Χριστουγέννων, πνεύμα χαράς, αγαλλίασης, ευφροσύνης, δοξολογίας ή είναι μέρα που ο άνθρωπος θα μπλέξει μέσα στις βιοτικές μέριμνες και θα τα ξεχάσει όλα αυτά, προσαρμόζοντας τα αισθήματά του στο κέρδος, την εκμετάλλευση, την απαξίωση του συνανθρώπου και βεβαίως του Θεού; 

       Είναι αναγκαίο να εξετάσουμε πώς γύρισαν τούτοι οι ποιμένες στο τόπο τους, τι αισθήματα υπήρχαν μέσα στην καρδιά τους και κυρίως τι άνθρωποι ήταν την επόμενη μέρα; Άραγε, μετά απ’ όσα είδαν και άκουσαν την εξαιρετική εκείνη βραδιά έμεινε κάτι μέσα τους; Η Βηθλεέμ παρουσίασε στη ζωή τους κάποια διαφορά; Δεν ήταν σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων ή των τεχνών, ήταν απλοί, ταπεινοί ποιμένες. Όταν όμως γύρισαν τούτοι οι άνθρωποι, οι οικογένειές τους και όλοι οι άνθρωποι που τους περιέβαλαν, καθώς τους αντίκρισαν την επόμενη μέρα, βρήκαν κάποια  διαφορά μέσα στη ζωή τους, ώστε να αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που τους άλλαξε; 

      Μια φορά πήγαν στη Βηθλεέμ τούτοι οι άνθρωποι και έμειναν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Άραγε η επόμενη μέρα της επίσκεψης, καθώς είχαν απομακρυνθεί και είχαν επιστρέψει στον τόπο τους, θα διαρκούσε πολύ, θα γινόταν αντιληπτή μια ολόκληρη ζωή; Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι σπουδαιότερη όλων η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων. Μια φορά άκουσαν τους αγγέλους και μια φορά τους δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν το Χριστό. Οι επόμενες μέρες θα συνέχιζαν να είναι γεμάτες από τους εξαίσιους εκείνους ύμνους και από το θαυμαστό εκείνο θέαμα που αντίκρισαν; Χαιρόμαστε πραγματικά, γιατί ο Λόγος του Θεού μας δίνει την απάντηση σε τούτα τα καίρια ερωτήματα: «Επέστρεψαν οι βοσκοί δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό». 

      Είμαστε βέβαιοι ότι τούτοι οι δοξαστικοί ύμνοι δεν ήταν κάτι που απλά χαρακτήριζε το μονοπάτι της επιστροφής, αλλά τους συντρόφευαν σε όλη τους τη ζωή. Όμως ας αφήσουμε για λίγο τούτους τους ποιμένες και ας βάλει ο καθένας τον εαυτόν του στη θέση τους. Θα  επαναλάβω φορτικά ότι η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων μέσα στη ζωή μου, είναι πολύ πιο σπουδαία από την ημέρα των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα όλοι θα τα γιορτάσουμε κάτω από μια ενσυνείδητη θρησκευτική ανάγκη. Η καρδιά μας θα πλημμυρίσει από χαρά και δοξολογία προς το Θεό για την «ανεκδιήγητη δωρεά Του» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 15), για μια «τόσο μεγάλη σωτηρία» (προς Εβραίους Β/2: 3) που  έκανε δια Ιησού Χριστού. 

     Μέσα στις εκκλησίες θα ψάλλουμε : «Άγιος, Άγιος, Άγιος είναι ο Θεός» (Αποκάλυψη Β/2: 8), το ζητούμενο είναι πώς θα επιστρέψουμε από εκεί. Την επόμενη μέρα θα λέμε και θα σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα; Θα καταλάβουν άραγε οι άνθρωποι γύρω μου από τη ζωή μου ότι χθες είχα επισκεφθεί (πνευματικά) τη Βηθλεέμ και γιόρτασα τη γέννηση του Σωτήρα Ιησού Χριστού; 

       Αν η επίσκεψή μου, ο εορτασμός μου την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν εθιμοτυπικός, αν απλά η συμμετοχή μου ήταν εκεί λόγω μιας καθιερωμένης από την κοινωνία ετήσιας εορταστικής εκδήλωσης, τότε η επιστροφή μου, η επόμενη μέρα, θα με οδηγήσει στην καθημερινή μου ζωή την οποία θα συνεχίσω, όπως ακριβώς την είχα αφήσει. Θα συνεχίσω να είμαι ο ίδιος, ίσως και χειρότερος, γιατί οι ανάγκες και τα προβλήματα πληθαίνουν. 

     Τι τραγωδία να μην καταλάβει κανένας τίποτα για μένα και για την προηγούμενη μέρα που γιόρτασα! Το κύριο χαρακτηριστικό μας κίβδηλης θρησκευτικής εμπειρίας είναι ότι δεν υπάρχει «επόμενη μέρα». Στις ημέρες του Κυρίου μας υπήρχε μια μεγάλη θρησκευτική κατάρτιση, όμως ήταν κίβδηλη, ψεύτικη, υποκριτική και φαινόταν αυτή μέσα από ζωή των Φαρισαίων, των Γραμματέων κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν τακτικά στο Ναό και εκεί έκαναν μεγάλες και ωραίες προσευχές, νηστείες, όταν  όμως έφευγαν από το Ναό και έμπαιναν μέσα στον κόσμο, κανένας δεν μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι άνθρωποι αυτοί πριν λίγο συνομιλούσαν με το Θεό. 

    Η θρησκεία των Φαρισαίων δεν είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν. Τα ονόματα αλλάζουν, αλλά κάποιες καταστάσεις καθώς και οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι, διχασμένες προσωπικότητες. Από τη μια φαίνεται ο κουστουμαρισμένος άνθρωπος της «Κυριακής» ή καλύτερα των λίγων ωρών της Κυριακής και από την άλλη ο άνθρωπος της επόμενης ημέρας, που συνεχίζει να είναι ο ίδιος και χειρότερος στις υποχρεώσεις του και την καθημερινή του ζωή. 

    Μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων «χάσμα μέγα εστί». Δισεκατομμύρια ανθρώπων "πηγαίνουν" στη Βηθλεέμ και καθώς επιστρέφουν, δεν παίρνουν μαζί τους το θαυμασμό και τη χαρά τους για το Θείο αυτό γεγονός. Ξεχνούν ότι ακριβώς για να εξασφαλίσει μια επόμενη μέρα μέσα στη ζωή μας, γεννήθηκε ο Χριστός. Αγνοούν ότι η Βηθλεέμ έγινε για να δημιουργηθεί ένα "κεφάλαιο" χαράς και ελπίδας, που θα πλουτίσει τη ζωή του ανθρώπου και που τούτο το απόθεμα, χωρίς να το βλέπουν, το αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που μας περιβάλουν. 

    Αν "η επίσκεψή μου στη Βηθλεέμ", η γιορτή των Χριστουγέννων, ήταν κάτι πιο ενσυνείδητο και ουσιαστικό τότε είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα θα έχει κάτι διαφορετικό να επιδείξει μέσα στη ζωή μου. 

     Το μονοπάτι της επιστροφής θα δείξει τι ακριβώς μας οδήγησε στη Βηθλεέμ, δηλαδή κατά πόσο ήταν γνήσια η επίσκεψή μας εκεί. Θα φανεί αν γνωρίσαμε το Χριστό, γιατί αυτή είναι η χριστιανική ζωή, να μπορεί ο άνθρωπος με τα μάτια της πίστης να βλέπει το Χριστό ή μήπως απλά επισκεφθήκαμε ένα χωριό, που το έλεγαν Βηθλεέμ και κει συνέβησαν κάποια γεγονότα, που ήδη τα έχουμε ξεχάσει. Τι ωραία επίσκεψη που κάναμε, τι καλά φάγαμε, ξεκουραστήκαμε.… 

     Χριστιανός δεν είναι εκείνος που ανήκει στο ένα δόγμα ή το άλλο, που πηγαίνει στη μία εκκλησία ή την άλλη, αλλά εκείνος που έχει επισκεφτεί πνευματικά στη Βηθλεέμ, έχει γνωρίσει το Χριστό και έχει συνάψει μια ζωντανή σχέση αγάπης μαζί Του. 

   Τούτοι οι βοσκοί γονάτισαν μπροστά στο «θείον βρέφος» χωρίς να γνωρίζουν για δόγματα ή να μπορούν να δώσουν κάποιες πληροφορίες για τις διαφορές που έχει η μία εκκλησία με την άλλη. Όμως έμειναν στην ιστορία ως οι πρώτοι Χριστιανοί, γιατί είδαν και αναγνώρισαν τον Χριστό κι ήταν Αυτός που γέμισε την καρδιά τους με ύμνους δοξαστικούς και έκανε την επόμενη μέρα μέσα στη ζωή τους να είναι πιο όμορφη και από την ημέρα της επίσκεψής τους στη Βηθλεέμ. 

    Ας προσπαθήσουμε να ακούσουμε τις φωνές, τους καθώς επιστρέφουν και με χαρά υμνούν το Θεό και τον δοξάζουν. «Και υπέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν δια πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς». 

    Εύχομαι ειλικρινά σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους τους αναγνώστες του blog, η επόμενη μέρα των Χριστουγέννων να μην είναι το κλείσιμο μιας ευχάριστης παρένθεσης, που θα την ξανανοίξουν μετά από ένα χρόνο, αλλά να είναι η ζωή τους μια διαφορετική εμπειρία και τα Χριστούγεννα να είναι μια καινούργια αρχή. 

    Ο νέος χρόνος ας είναι για όλους μας η αρχή μιας καινούργιας ζωής. Νέος χρόνος σημαίνει "νέος δρόμος". Στον καινούργιο αυτό δρόμο, που ανοίγεται μπροστά μας ας βαδίζουμε με δύναμη, με χαρά, με αισιοδοξία, με ζωντανή ελπίδα, υμνούντες το Θεό με ύμνους ευγνωμοσύνης, δοξολογίας, χαράς και αγάπης προς όλους. ---