ΗΣΑΪΑΣ ΛΖ/37: 14-21 Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΖΕΚΙΑΣ.

  Βιβλίο προφήτου "Ησαΐα", κεφ. ΛΖ/37, εδ. 14-21.        (Παλαιά Διαθήκη).

14 Και λαβών ο Εζεκίας την επιστολήν εκ της χειρός των πρέσβεων ανέγνωσεν αυτήν και ανέβη ο Εζεκίας εις τον οίκον του Κυρίου και εξετύλιξεν αυτήν ενώπιον του Κυρίου. 

15 Και προσηυχήθη εις τον Κύριον ο Εζεκίας λέγων, 

16 Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής συ έκαμες τον ουρανόν και την γην. 

17 Κλίνον, Κύριε, το ους σου και άκουσον άνοιξον, Κύριε, τους οφθαλμούς σου και ιδέ και άκουσον πάντας τους λόγους του Σενναχειρείμ, όστις απέστειλε τούτον διά να ονειδίση τον ζώντα Θεόν. 

18 Αληθώς, Κύριε, οι βασιλείς της Ασσυρίας ηρήμωσαν πάντα τα έθνη και τους τόπους αυτών, 

19 και έρριψαν εις το πυρ τους θεούς αυτών διότι δεν ήσαν θεοί, αλλ' έργον χειρών ανθρώπων, ξύλα και λίθοι διά τούτο κατέστρεψαν αυτούς. 

20 Τώρα λοιπόν, Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς εκ της χειρός αυτού διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι ο Κύριος, ο μόνος. 

21 Τότε απέστειλεν Ησαΐας ο υιός του Αμώς προς Εζεκίαν, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ. Ήκουσα όσα προσηυχήθης εις εμέ κατά του Σενναχειρείμ, βασιλέως της Ασσυρίας.

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Ο Εζεκίας βασίλεψε στο νότιο βασίλειο του Ισραήλ (βασίλειο του Ιούδα) από το έτος 716 έως το 687 π.Χ. Από την πρώτη στιγμή της βασιλείας του σε ηλικία 25 ετών προώθησε την αληθινή λατρεία του Θεού σε ολόκληρη την επικράτεια του Ισραήλ. Τέτοια ήταν η αφοσίωσή του στο Θεό στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του που, παρά τα όποια λάθη έκανε, θα μπορούσε να πει κάποιος ασφαλώς ότι μετά το Δαβίδ υπήρξε ο καλύτερος βασιλιάς. 

     Ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: 

3 Και έκαμε το ευθές ενώπιον του Κυρίου, κατά πάντα όσα έκαμε Δαβίδ ο πατήρ αυτού. 

4 Αυτός αφήρεσε τους υψηλούς τόπους και κατέθραυσε τα αγάλματα και κατέκοψε τα άλση και κατεσύντριψε τον χάλκινον όφιν, τον οποίον έκαμεν ο Μωϋσής διότι έως των ημερών εκείνων οι υιοί του Ισραήλ εθυμίαζον εις αυτόν και εκάλεσεν αυτόν Νεουσθάν. 

5 Επί Κύριον τον Θεόν του Ισραήλ ήλπισε και δεν εστάθη μετ' αυτόν όμοιος αυτού μεταξύ πάντων των βασιλέων του Ιούδα, αλλ' ουδέ των προ αυτού 

6 διότι προσεκολλήθη εις τον Κύριον δεν απεμακρύνθη από όπισθεν αυτού, αλλ' εφύλαξε τας εντολάς αυτού, τας οποίας ο Κύριος προσέταξεν εις τον Μωϋσήν. 

7 Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18 : 3-7). 

     Όταν ο Εζεκίας ανέβηκε στο θρόνο, στο βασίλειο του Ιούδα βρισκόταν σε αποστασία από τον αληθινό Θεό. Ο πατέρας του Άχαζ είχε προωθήσει τη λατρεία ψεύτικων θεών. Ο Θεός, για να τους συνετίσει και να τους προβληματίσει, είχε επιτρέψει να συμβούν δύσκολες καταστάσεις, ώστε να απειλείται η χώρα από τους εχθρούς της και ιδιαίτερα από την υπερδύναμη της εποχής, την Ασσυρία.

      Όταν λοιπόν ανέλαβε τη βασιλεία στο νότιο βασίλειο, η πρώτη ενέργεια ήταν να ανοίξει το Ναό και να τον επισκευάσει. Στη συνέχεια συγκάλεσε τους Λευίτες και τους είπε: «Τώρα, λοιπόν, έχω στην καρδιά μου να κάνω διαθήκη προς τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, για να αποστρέψει την οργή τού θυμού του από μας». (Β΄ Χρονικών ΚΘ/29: 10). Ήθελε να κάνει μια καινούργια διαθήκη με τον Κύριο, χαρακτηριστικό της οποία θα ήταν η πιστότητα, η υπακοή στο θέλημά Του. 

      Στην προσπάθειά του να ξαναφέρει το Θεό μέσα στο στρατόπεδο του Ισραήλ, οργάνωσε τους Λευίτες ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων τους και επανάφερε κατά τη λατρεία τα μουσικά όργανα και την υμνολογία. Ήταν ο μήνας Νισάν, κατά τον οποίο έπρεπε να γιορταστεί το Πάσχα, όμως ούτε ο Ναός, ούτε οι Ιερείς, ούτε οι Λευίτες είχαν καθαριστεί. Ο μήνας Νισάν είναι ο πρώτος μήνας του Ιουδαϊκού ημερολογίου και περιλαμβάνει ένα μέρος του Μαρτίου και ένα μέρος του Απριλίου με το σημερινό ημερολόγιο. 

      Την 16η ημέρα του Νισάν ο Ναός είχε καθαριστεί και τα σκεύη του είχαν αποκατασταθεί στη θέση τους. Τότε χρειάστηκε να γίνει ειδική εξιλέωση για ολόκληρο τον Ισραήλ. Πρώτα έφεραν θυσίες οι άρχοντες με διάφορες προσφορές και συνέχισε ο λαός με χιλιάδες ολοκαυτώματα. Εφόσον η ακάθαρτη κατάσταση του λαού δεν επέτρεψε την τήρηση του Πάσχα στον καθορισμό καιρό, ο Εζεκίας επωφελήθηκε από το νόμο που έδινε τη δυνατότητα σε όσους ήταν ακάθαρτοι να γιορτάσουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα. Δεν κάλεσε μόνον τους κατοίκους του βασιλείου του Ιούδα, αλλά ολόκληρο τον Ισραήλ στέλνοντας αγγελιοφόρους από την μία άκρη ως την άλλη. Οι αγγελιοφόροι αντιμετώπισαν χλευασμό από πολλούς, αλλά μεμονωμένα άτομα, όπως ο Ασήρ, ο Μανασσής και ο Ζαβουλών ταπείνωσαν τον εαυτό τους και πήγαν στη γιορτή, ενώ παραβρέθηκαν και ορισμένοι από τον από τη φυλή του Εφραϊμ και του Ισάχαρ. 

       Μετά το Πάσχα ακολούθησε επί εφτά ημέρες η γιορτή των Αζύμων άρτων και υπήρξε τέτοια χαρά από μέρους των παρευρισκομένων, ώστε ολόκληρη η σύναξη αποφάσισε να παρατείνει τη γιορτή άλλες επτά ημέρες. Η ειλικρινής μετάνοια του λαού ήταν φανερή και γι’ αυτό υπήρξε ευλογία από το Θεό και η χαρά τους ήταν πολύ μεγάλη. Η αληθινή λατρεία είχε πλέον αποκατασταθεί και όσοι συμμετείχαν βγήκαν και κατέστρεψαν ό,τι ειδωλολατρικό υπήρχε από τις ιερές στήλες έως τους ιερούς υψηλούς τόπους και τα θυσιαστήρια των ψεύτικων θεών. 

      Πρώτος ο Εζεκίας έδωσε το παράδειγμα συντρίβοντας το χάλκινο φίδι που είχε φτιάξει ο Μωυσής (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 4) μετά από εντολή του Θεού, επειδή το είχαν κάνει είδωλο υψώνοντας καπνό θυσίας σ’ αυτό. Μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης γιορτής ο Εζεκίας διασφάλισε τη συνέχιση της αληθινής λατρείας οργανώνοντας διάφορες τελετές λατρείας του Θεού και συνέστησε υπακοή στο Νόμο σχετικά με τα δέκατα και τη συνεισφορά των πρώτων καρπών για τους Λευίτες και τους ιερείς και ο λαός συμμορφώθηκε ολόκαρδα με αυτές τις συστάσεις. Σ’ εκείνους τους κρίσιμους καιρούς, ενώ η Ασσυρία σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, ο Εζεκίας στηριζόμενος στο Θεό στασίασε εναντίον του βασιλιά της Ασσυρίας και πάταξε τις πόλεις των Φιλισταίων που είχαν συμμαχήσει με την Ασσυρία. 

       Το τέταρτο έτος της βασιλείας του Εζεκία (742 π.Χ.) ο Σαλμανασάρ, ο βασιλιάς της Ασσυρίας ξεκίνησε την πολιορκία της Σαμάρειας. (βόρειο βασίλειο). Το έκτος έτος η Σαμάρεια καταλήφθηκε και οι κάτοικοί της εκτοπίστηκαν και οι Ασσύριοι εγκατέστησαν στη χώρα άλλους κατοίκους τους οποίους  μετοίκησαν από τον τόπο τους (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18: 9-12). Με τον τρόπο αυτό το βασίλειο του Ιούδα (νότιο βασίλειο) βρέθηκε περικυκλωμένο από σκληρούς και αδίστακτους εχθρούς. 

      Μετά απ’ αυτά ο Σενναχειρείμ, ο γιος του Σαργών Β,΄ θέλησε να τιμωρήσει το βασίλειο του Ιούδα, λόγω της αποσκίρτησης του Εζεκία από τη συμμαχία με την Ασσυρία την οποία είχε συνάψει ο πατέρας του, βασιλιάς Άχαζ. (Β΄ Βασιλέων ΙΗ/18:  7). Έτσι το 14ο έτος της βασιλείας του Εζεκία (732 π.Χ.) ο Σενναχειρείμ «ανέβηκε εναντίον όλων των οχυρωμένων πόλεων του Ιούδα και τις κατέλαβε». Ο Εζεκίας βλέποντας το μεγάλο κίνδυνο να καταληφθεί και η Ιερουσαλήμ, αντί να στηριχτεί στο Θεό, έκανε το μεγάλο λάθος και προσφέρθηκε να πληρώσει στο Σενναχειρείμ, για να εξαγοράσει τη σωτηρία της Ιερουσαλήμ. Ο Σενναχειρείμ απαίτησε το υπέρογκο ποσό των 300 ταλάντων ασημιού και 30 ταλάντων χρυσού. Για να καταβάλει αυτό το ποσό ο Εζεκίας, υποχρεώθηκε να δώσει όλο το ασήμι που υπήρχε στο ναό και στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο, καθώς και τα πολύτιμα μέταλλα με τα οποία ο ίδιος είχε επικαλύψει τις πόρτες του ναού και τους παραστάτες. Αυτό ικανοποίησε το βασιλιά της Ασσυρίας, αλλά μόνον προσωρινά. 

       Πράγματι δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σενναχειρείμ αποφάσισε να επιτεθεί και πάλι στην Ιερουσαλήμ. Και ενώ ο πανικός και η απελπισία μέσα στην πολιορκημένη πόλη είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα, ο διοικητής του εχθρικού στρατού έστειλε ένα γράμμα στον Εζεκία με το οποίο, αφού έβρισε με το χυδαιότερο τρόπο και τον Εζεκία και το Θεό του, απαίτησε την άμεση παράδοση της πόλης. Εκπρόσωπος των απεσταλμένων ήταν ο Ραβσάκης (δεν πρόκειται για όνομα αλλά για στρατιωτικό τίτλο), ο οποίος μιλούσε την Εβραϊκή γλώσσα και με δυνατή φωνή χλεύαζε τον Εζεκία και ενέπαιζε τον αληθινό Θεό, λέγοντας ότι ο Θεός δεν μπορούσε να σώσει την Ιερουσαλήμ, όπως δεν μπόρεσαν και οι θεοί των άλλων εθνών να γλυτώσουν τις χώρες που είχε καταλάβει μέχρι εκείνη την ώρα. 

     Ο Εζεκίας στενοχωρήθηκε πολύ και έστειλε κάποιους από τους επικεφαλείς του λαού στο προφήτη Ησαΐα, για να του γνωστοποιήσουν τα γεγονότα. Η απάντηση του Ησαΐα την οποία είχε λάβει από το Θεό ήταν: 

6 Ούτω θέλετε ειπεί προς τον κύριόν σας. Ούτω λέγει Κύριος. Μη φοβού από των λόγων, τους οποίους ήκουσας, διά των οποίων οι δούλοι του βασιλέως της Ασσυρίας με ωνείδισαν 

7 ιδού, εγώ θέλω βάλει εις αυτόν τοιούτον πνεύμα, ώστε ακούσας θόρυβον θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού και θέλω κάμει αυτόν να πέσει διά μαχαίρας εν τη γη αυτού. (Ησαΐας ΛΖ/37: 6-7). 

     Και συνεχίζει ο Κύριος : 

33 Ούτω λέγει Κύριος περί του βασιλέως της Ασσυρίας δεν θέλει εισέλθει εις την πόλιν ταύτην, ουδέ θέλει τοξεύσει εκεί βέλος, ουδέ θέλει προβάλει κατ' αυτής ασπίδας, ουδέ θέλει υψώσει εναντίον αυτής πρόχωμα 

34 διά της οδού δι' ης ήλθε, δι' αυτής θέλει επιστρέψει και εις την πόλιν ταύτην δεν θέλει εισέλθει, λέγει ο Κύριος 

35 διότι θέλω υπερασπισθεί την πόλιν ταύτην, ώστε να σώσω αυτήν, ένεκεν εμού και ένεκεν του δούλου μου Δαβίδ. (Ησαΐας ΛΖ/37 : 33-35). 

        Στο Μουσείο του Λονδίνου φυλάγεται ένας αριθμός με ασσυριακές πλάκες πάνω στις οποίες με τη σφηνοειδή γραφή τους έχει διασωθεί το ιστορικό εκείνης της εκστρατείας από την πλευρά της Ασσυρίας. Ο ίδιος ο Σεναχειρείμ με κομπασμό και αλαζονική γλώσσα αναφέρει ότι σαράντα έξι πόλεις και τα φρούριά τους έπεσαν στα χέρια του καθώς και τα πλούσια λάφυρα που έλαβε απ’ αυτές και συμπληρώνει: «Όσο για τον Εζεκία τον έκλεισα μέσα στην Ιερουσαλήμ σαν πουλί μέσα στο κλουβί του». Τούτα τα λόγια είναι αληθινά, γιατί πραγματικά μέσα σε ένα κλουβί τον είχε κλείσει τον Εζεκία ο στρατός της Ασσυρίας και τα σιδερένια κάγκελα αυτού του κλουβιού καμία δύναμη δε φαινόταν ικανή να τα σπάσει. Όμως «είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον;» (Λουκάς Α/1: 37). Ήρθε ο ώρα που τα κάγκελα έσπασαν και με έναν τρόπο εντελώς ανέλπιστο ο Εζεκίας ελευθερώθηκε από τα χέρια του τρομερού εχθρού. 

       Όταν ο Εζεκίας έλαβε την υβριστική αυτή επιστολή ενήργησε, ως εξής: «Ανέβηκε στον οίκο του Κυρίου και ξετύλιξε το γράμμα μπροστά στον Κύριο». Ο Εζεκίας βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση φόβου, τρόμου, απειλών. Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν στη ζωή; Ναι, ίσως να είναι και οι περισσότερες στιγμές της ζωής μας. Πώς θα αντιδράσεις, ψυχή, όταν όλα γύρω κλείσουν και πλέον ανθρωπίνως δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Τι νόημα είχε να ζητήσει ο Εζεκίας βοήθεια από τους ανθρώπους; Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου». (Ιερεμίας ΙΖ/17: 5). 

      Τη δύσκολη τούτη ώρα πήρε ο Εζεκίας το υβριστικό γράμμα – τελεσίγραφο – του εχθρού και αποσύρθηκε σε μια γωνιά του Ναού μόνος με τον Κύριο. Έφερε το γράμμα ενώπιόν Του και Του είπε μέσα στους φόβους και την αγωνία του: "Διάβασέ το Εσύ Κύριε". Παρά τις σωστές ενέργειες που είχε κάνει είχε διαπράξει και κάποια λάθη στο παρελθόν, δεν είχε στηριχτεί στο Θεό και δεν είχε κρατήσει σωστή στάση. Νόμιζε ότι με τα υλικά μέσα, με χρυσάφια και ασήμια θα μπορούσε να δελεάσει τον εχθρό. Είχε αγνοήσει το πνεύμα των λόγων, που πολύ αργότερα θα διατύπωνε ο Απ. Παύλος: «διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». (Εφεσίους Σ/6: 12). 

      Τούτη τη φορά ακολουθεί το σωστό πνευματικό τρόπο. Έρχεται μπροστά στο Θεό, μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων, το Θεό του Ισραήλ, ζητώντας παρηγοριά στον πόνο του, αλλά και οδηγία για τη λύση του προβλήματός του. Έτσι λοιπόν έφερε το γράμμα μπροστά στο Θεό ο Εζεκίας έχοντας τη βεβαιότητα δια πίστεως ότι ο Θεός ήταν εκεί. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι «Θεός ακούων προσευχήν». (Ψαλμός ΞΕ/65 : 2). Εκείνο το γράμμα, που τόση θλίψη είχε φέρει μέσα στη ζωή του το ξετύλιξε ο Εζεκίας μπροστά στο Θεό. «Διάβασέ το, Εσύ Κύριε, διάβασε, Εσύ την υπόθεσή μου».
     Τούτα τα λόγια δεν είναι ένας μονόλογος, είναι μια συνομιλία. Δεν ήταν μόνος εκεί ο Εζεκίας  συνομιλούσε με το Θεό. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της προσευχής. Εκείνη τη δύσκολη ώρα ο Εζεκίας δεν άπλωσε τα χέρια του στο κενό. Μπορεί να μην έβλεπε το Θεό με τα σαρκικά του μάτια, όμως η ψυχή Τον ακούμπαγε, Τον αισθανόταν κοντά του πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Βαθιά μέσα στην καρδιά του είχε την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός ήταν εκεί. Έχοντας λοιπόν αυτή την πεποίθηση έβαλε στα χέρια του Θεού το υβριστικό αυτό γράμμα, αποθέτοντας σ’ Εκείνον το πρόβλημά του και τη λύση του. 

    Κάποιοι «σοφοί του αιώνος τούτου» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 27) υποστηρίζουν ότι το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η προσευχή είναι η ψυχολογική επίδραση που ασκεί πάνω στο χαρακτήρα, εκείνου που προσεύχεται και με τη δύναμη της αυθυποβολής μπορεί να δει αποτελέσματα. Όχι, λέει ο Εζεκίας, δεν είναι αυτή η προσευχή. Η πραγματική προσευχή είναι εκείνη που σε φέρνει μπροστά στην παρουσία του Θεού. Προσευχή είναι το άπλωμα το χεριών, για να ακουμπήσουν το Θεό. Προσευχή είναι το ξεδίπλωμα του πόνου, του προβλήματος, του πειρασμού, της αμηχανίας μπροστά στο Θεό με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί και ακούει και μπορεί και θέλει να βοηθήσει, γιατί πάνω απ’ όλα «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι» (Ψαλμός ΜΣ/46 : 1). 

      Ένα φωτεινό παράδειγμα είναι τούτη η προσευχή του Εζεκία. Άλλωστε «ταύτα πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών» (Α΄ Κορινθίους Ι/10: 11). Όπως προσευχήθηκε ο Εζεκίας, έτσι να προσευχόμαστε και εμείς. Να έχουμε πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι εκεί. Το μάτι Του μας βλέπει, το αυτί Του μας ακούει. Να απλώνουμε τα χέρια με σιγουριά ότι θα ακουμπήσουμε τα χέρια του Θεού. Να φέρνουμε τη δυσκολία μας, το όποιο μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημά μας σε επαφή και το Θεό. Είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να κάνει «υπερεκπερισσού υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν, κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν». (Εφεσίους Γ/3: 20). 

      Άπλωσε ο Εζεκίας εκείνο το υβριστικό γράμμα μπροστά στο Θεό και ήταν έτοιμος ν’ απλώσει μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή του. Δεν ήταν πάντα έτοιμος να το κάνει στο παρελθόν. Είχε ξεκινήσει τη βασιλεία του με πίστη στο Θεό, με ευσέβεια, λαμβάνοντας οδηγία από το Θεό για κάθε τι μέσα στη ζωή του. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΗ/18, εδ. 7), αναφέρεται: «Και ήτο ο Κύριος μετ' αυτού κατευοδούτο όπου εξήρχετο και απεστάτησε κατά του βασιλέως της Ασσυρίας και δεν εδούλευσεν εις αυτόν». Όμως πέρασαν δέκα τρία χρόνια και ξαφνικά δείλιασε ο Εζεκίας και άλλαξε τακτική. Απογύμνωσε το Ναό του Κυρίου από τους θησαυρούς και τους έστειλε δώρο υποταγής στο βασιλιά της Ασσυρίας. Λίγο αργότερα ύστερα από τρία χρόνια έστειλε και πάλι μαλάματα και ασήμι, για να ικανοποιήσει τον εχθρό και να αποτρέψει τον κίνδυνο επίθεσης κατά της Ιερουσαλήμ. Όλα αυτά δεν είχαν αποτέλεσμα, γιατί λίγο χρόνο μετά ο εχθρός επέστρεψε και έκλεισε στην κυριολεξία τον Εζεκία μέσα σ’ ένα σιδερένιο κλουβί. Ο Εζεκίας, ενώ είχε εναποθέσει την εμπιστοσύνη του στο Θεό, ταυτόχρονα διαπραγματευόταν και με τον εχθρό και προσπαθούσε να τον εξευμενίσει με ανθρώπινες και σαρκικές μεθόδους, που ασφαλώς δεν τις ενέκρινε ο Θεός. Με το ένα χέρι ακούμπαγε στο Θεό και με το άλλο δωροδοκούσε τον εχθρό. Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός σε μια τέτοια συμπεριφορά. «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύει δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύετε Θεόν και μαμωνά» (Λουκάς ΙΣ/16: 13). 

       Τώρα, καθώς τα έχει γευθεί όλα, έχει δει τα λάθη και τις αποτυχίες του έρχεται μπροστά στο Θεό με δύναμη, με απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι βέβαιο ότι έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και έχει εξομολογηθεί στο Θεό για κάθε πράξη αφροσύνης που κατά το παρελθόν διέπραξε μέσα στη ζωή του. Δεν μπορείς να ξεδιπλώσεις τις δυσκολίες σου και τα προβλήματά σου μπροστά στο Θεό, αν δεν είσαι διατεθειμένος να ξεδιπλώσεις μπροστά Του και ολόκληρη τη ζωή σου. Ας είμαστε τίμιοι στη σχέση μας με το Θεό, ας είμαστε ειλικρινείς στην προσευχή μας. Να πλησιάζουμε το Θεό μόνο, ας είμαστε έτοιμοι να ξεδιπλώσουμε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας. Παραδίδει το γράμμα στο Θεό ο Εζεκίας και Του λέει: «Διάβασέ το, Κύριε, και στείλε Εσύ την απάντηση». Μπορεί να έκανα λάθη  στο παρελθόν αλλά από δω και στο εξής κανένα μυστικό μαζί Σου, όλα φανερά ενώπιόν Σου, όλα για τη δόξα Σου. Είναι η φωνή του μετανοημένου, του πιστού, του αγαθού δούλου του Θεού. 

      Τον είδε ο Θεός τον Εζεκία καθώς ήρθε ενώπιόν Του; Άκουσε την προσευχή του; Εκείνα τα λόγια του φόβου και της απελπισίας έφτασαν στον ουρανό; Το διάβασε ο Θεός εκείνο το γράμμα; ΝΑΙ. Ο Κύριος των δυνάμεων τα είδε και τα άκουσε όλα. Στο βιβλίο "Β΄ Βασιλέων" (κεφ. ΙΘ/19, εδ. 35) διαβάζουμε: «Και την νύκτα εκείνην εξήλθεν ο άγγελος του Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωΐ, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά». Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Κύριος έστειλε έναν άγγελό του, ο οποίος εξολόθρευσε 185.000 άντρες από την αφρόκρεμα των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ.

      Τρομερή ήταν η επέμβαση του Κυρίου, γεγονός που αναφέρεται και από τον ιστορικό Ηρόδοτο. Ήταν η απάντηση του Θεού στο φίλο Του που είχε έρθει να εμπιστευτεί το πρόβλημά του. Ήταν η απάντηση του Θεού σε μια πονεμένη ψυχή που είχε μετανιώσει για τα λάθη της και ειλικρινά τον είχε εκζητήσει. Να πώς σπάνε τα "σιδερένια κλουβιά" των προβλημάτων της ζωής, να πώς χαμηλώνουν τα βουνά των δυσκολιών. 

    Ψυχή, μη φοβάσαι. Φέρε με θάρρος, με δύναμη, με εμπιστοσύνη, το γράμμα της ζωής σου μπροστά στο Θεό. Άνοιξε την καρδιά σου ενώπιόν Του. Ψιθύρισέ Του το παράπονό σου, τις ανησυχίες σου, τους φόβους και τα προβλήματά σου, αναγνώρισε τα λάθη σου και φέρε μπροστά Του κάθε λεπτομέρεια της ζωή σου και μην έχεις καμία αμφιβολία ότι ο Πατέρας Θεός, ο Κύριος των δυνάμεων, θα σε ακούσει και είναι βέβαιο ότι και στο δικό σου "κλουβί" τα κάγκελα θα σπάσουν, θα συντριβούν, η λύπη θα μεταμορφωθεί σε χαρά και όλα θα αλλάξουν. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει» (Ψαλμός ΛΖ/37: 5). 

     Η συνέχεια: 

36 Και εσηκώθη Σενναχειρείμ, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, και έφυγε και επέστρεψε και κατώκησεν εν Νινευή. 

37 Και ενώ προσεκύνει εν τω οίκω Νισρώκ του θεού αυτού, Αδραμμέλεχ και Σαρασάρ οι υιοί αυτού επάταξαν αυτόν εν μαχαίρα. αυτοί δε έφυγον εις γην Αραράτ εβασίλευσε δε αντ' αυτού Εσαραδδών ο υιός αυτού. (Β΄ Βασιλέων ΙΘ/19 : 36 – 37). --- 

        Υστερ/φο 1. 

       Θαυματουργική παράταση της ζωής του Εζεκία. 

      Τη χρονική εκείνη, περίοδο που ο Σενναχειρείμ απειλούσε την Ιερουσαλήμ, παρουσιάστηκε στον Εζεκία ένα μεγάλο κακόηθες σπυρί. Ο προφήτης Ησαΐας του συνέστησε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του γιατί θα πέθαινε (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 1). Ο Εζεκίας ήταν μόλις 39 ετών και δεν είχε αποκτήσει ακόμα γιο, οπότε υπήρχε κίνδυνος να διακοπεί η βασιλική, δια του Δαβίδ, διαδοχή. Ο Εζεκίας ήρθε μπροστά στο Θεό και προσευχήθηκε ένθερμα μετά δακρύων. 

2 Τότε έστρεψε το πρόσωπον αυτού προς τον τοίχον και προσηυχήθη εις τον Κύριον, λέγων, 

3 Δέομαι, Κύριε, ενθυμήθητι τώρα, πως περιεπάτησα ενώπιόν σου εν αληθεία και εν καρδία τελεία και έπραξα το αρεστόν ενώπιόν σου. Και έκλαυσεν ο Εζεκίας κλαυθμόν μέγαν. 

     Ο Κύριος άκουσε την προσευχή του και έστειλε ξανά τον προφήτη Ησαΐα, για να πει στον Εζεκία ότι επρόκειτο να ζήσει άλλα δέκα πέντε χρόνια (Β΄ Βασιλέων Κ/20: 2-3). Τον τρίτο χρόνο μετά το συμβάν αυτό ο Εζεκίας απέκτησε γιο τον οποίο ονόμασε Μανασσή και ο οποίος τον διαδέχτηκε αργότερα στο θρόνο. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο λόγο του Θεού ο Εζεκίας κατά το χρονικό διάστημα της παράτασης της ζωής του δε στάθηκε όπως ο Θεός ήθελε. Η καρδιά του έγινε υπεροπτική και επήλθε αγανάκτηση εναντίον του και εναντίον του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. «Πλην δεν ανταπέδωκεν ο Εζεκίας κατά την εις αυτόν ευεργεσίαν διότι επήρθη η καρδία αυτού όθεν επήλθεν οργή επ' αυτόν και επί τον Ιούδαν και την Ιερουσαλήμ» (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 25). 

       Μία ακόμα ασύνετη ενέργειά του ήταν να δείξει ολόκληρο το θησαυροφυλάκιο του οίκου του και όλα όσο ήταν στην εξουσία του στους αγγελιοφόρος του Βασιλιά της Βαβυλώνος. Αυτούς τους είχε στείλει ο βασιλιάς μετά την ανάρρωση του Εζεκία από την αρρώστια του. Ο Εζεκίας προέβη σε όλη αυτή την επίδειξη του πλούτου του με σκοπό να εντυπωσιάσει το βασιλιά της Βαβυλώνας και να τον χρησιμοποιήσει μελλοντικά ως σύμμαχο εναντίον της Ασσυρίας. Όταν ο προφήτης Ησαΐας πληροφορήθηκε όλα αυτά με τους Βαβυλώνιους αγγελιοφόρους, ανέφερε την εξής θεόπνευστη προφητεία: 

3 Και ο Ησαΐας ο προφήτης ήρθε στον βασιλιά Εζεκία, και του είπε: Τι λένε οι άνθρωποι αυτοί, και από πού ήρθαν σε σένα; Και ο Εζεκίας είπε: Έρχονται σε μένα από μια μακρινή γη, από τη Βαβυλώνα. 

4 Και εκείνος είπε: Τι είδαν στο παλάτι σου; Και ο Εζεκίας απάντησε: Είδαν το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι μου δεν υπάρχει τίποτε στους θησαυρούς μου, που δεν τους το έδειξα. 

5 Τότε, ο Ησαΐας είπε στον Εζεκία: Άκουσε τον λόγο τού Κυρίου των δυνάμεων: 

6 Δες, έρχονται ημέρες, κατά τις οποίες το κάθε τι που είναι μέσα στο παλάτι σου, και ό,τι εναποταμίευσαν οι πατέρες σου μέχρι αυτή την ημέρα, θα μετακομιστεί στη Βαβυλώνα, δεν θα μείνει τίποτε, λέει ο Κύριος 

7 θα πάρουν και από τους γιους σου, που θα βγουν από σένα, τους οποίους θα γεννήσεις και θα γίνουν ευνούχοι στο παλάτι τού βασιλιά τής Βαβυλώνας. 

8 Τότε, ο Εζεκίας είπε στον Ησαΐα: Καλός ο λόγος τού Κυρίου, που μίλησες. Είπε ακόμα: Επειδή, θα υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στις ημέρες μου (Ησαΐας ΛΘ/39 : 3-8). – 

        Υστερ/φο 2. 

       Οικοδομικά έργα και επιτεύγματα μηχανικής. 

    Ο Εζεκίας έδειξε σοφία και στρατηγική ικανότητα. Εν όψει της αναμενόμενης επίθεσης του Σενναχερείμ έφραξε όλες τις πηγές και τα αποθέματα νερού έξω από την πόλη της Ιερουσαλήμ, ώστε σε περίπτωση πολιορκίας οι επιτιθέμενοι να αντιμετωπίσουν έλλειψη νερού. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 1-3).
     Ενίσχυσε την οχύρωση της πόλης και έφτιαξε πολλά όπλα καθώς και ασπίδες. Τα λόγια του προς τους στρατιωτικούς αρχηγούς και το λαό ήταν:
7 Δυναμώνετε και γίνεστε ανδρείοι, μη φοβηθείτε, ούτε να τρομάξετε, από το πρόσωπο του βασιλιά τής Ασσυρίας, και από το πρόσωπο όλου τού πλήθους αυτών που είναι μαζί του επειδή, περισσότεροι είναι μαζί μας παρά μαζί του 
8 μαζί του είναι σάρκινοι βραχίονες μαζί μας, όμως, είναι ο Κύριος ο Θεός μας, για να μας βοηθάει, και να μάχεται τις μάχες μας. Και ο λαός ενθαρρύνθηκε με τα λόγια τού Εζεκία, του βασιλιά τού Ιούδα. (Β΄ Χρονικών ΛΒ/32: 7-8).
      Ένα από τα επιτεύγματά του ήταν η κατασκευή ενός υδραγωγείου και δικτύου ύδρευσης 530 μ. που κατέληγε στη δεξαμενή του Σιλωάμ. ---


*** Σχετική δημοσίευση για το Βασιλιά του Ισραήλ Εζεκία έχει γίνει στο blog  στις 24-11-12 & στις 26-12-19.-

Η απογραφή του Δαβίδ.

       Βιβλίο   "Α' Χρονικών",  κεφ.  ΚΑ/21.     (ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ)

1 Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ. 

2 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ιωάβ και προς τους άρχοντας του λαού, Υπάγετε, απαριθμήσατε τον Ισραήλ, από Βηρ-σαβεέ έως Δαν, και φέρετε προς εμέ, διά να μάθω, τον αριθμόν αυτών. 

3 Ο δε Ιωάβ απεκρίθη, Ο Κύριος να προσθέση επί τον λαόν αυτού εκατονταπλάσιον αφ' ό,τι είναι αλλά, κύριέ μου βασιλεύ, δεν είναι πάντες δούλοι του κυρίου μου; διά τι ο κύριός μου επιθυμεί τούτο; διά τι να γείνη τούτο αμάρτημα εις τον Ισραήλ; 

4 Ο λόγος όμως του βασιλέως υπερίσχυσεν επί τον Ιωάβ. Και ανεχώρησεν ο Ιωάβ, και περιελθών άπαντα τον Ισραήλ επέστρεψεν εις Ιερουσαλήμ. 

5 Και έδωκεν ο Ιωάβ το κεφάλαιον της απαριθμήσεως του λαού εις τον Δαβίδ. Και πας ο Ισραήλ ήσαν χίλιαι χιλιάδες και εκατόν χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν ο δε Ιούδας, τετρακόσιαι εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών συρόντων μάχαιραν. 

6 τους Λευΐτας δε και Βενιαμίτας δεν ηρίθμησε μεταξύ αυτών διότι ο λόγος του βασιλέως ήτο βδελυκτός εις τον Ιωάβ. 

7 Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο όθεν επάταξε τον Ισραήλ. 

8 Τότε είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Ημάρτησα σφόδρα, πράξας το πράγμα τούτο αλλά τώρα, δέομαι, αφαίρεσον την ανομίαν του δούλου σου διότι εμωράνθην σφόδρα. 

9 Και ελάλησε Κύριος προς τον Γαδ τον βλέποντα του Δαβίδ, λέγων, 

10 Ύπαγε και λάλησον προς τον Δαβίδ, λέγων, ούτω λέγει Κύριος Τρία πράγματα εγώ προβάλλω εις σέ έκλεξον εις σεαυτόν εν εκ τούτων, και θέλω σοι κάμει αυτό. 

11 Ήλθε λοιπόν ο Γαδ προς τον Δαβίδ και είπε προς αυτόν, Ούτω λέγει Κύριος Έκλεξον εις σεαυτόν, 

12 ή τρία έτη πείνης, ή τρεις μήνας να φθείρησαι έμπροσθεν των πολεμίων σου και να σε προφθάνη η μάχαιρα των εχθρών σου, ή τρεις ημέρας την ρομφαίαν του Κυρίου και το θανατικόν εν τη γη, και τον άγγελον του Κυρίου εξολοθρεύοντα εις πάντα τα όρια του Ισραήλ. Τώρα λοιπόν ιδέ ποίον λόγον θέλω αναφέρει προς τον αποστείλαντά με. 

13 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Γαδ, Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω. 

14 Έδωκε λοιπόν ο Κύριος θανατικόν επί τον Ισραήλ και έπεσον εκ του Ισραήλ εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών. 

15 Και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ, διά να εξολοθρεύση αυτήν και ενώ εξωλόθρευεν, είδεν ο Κύριος και μετεμελήθη περί του κακού, και είπε προς τον άγγελον τον εξολοθρεύοντα, Αρκεί ήδη σύρε την χείρα σου. Ίστατο δε ο άγγελος του Κυρίου πλησίον του αλωνίου του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

16 Και υψώσας ο Δαβίδ τους οφθαλμούς αυτού, είδε τον άγγελον του Κυρίου ιστάμενον αναμέσον της γης και του ουρανού, έχοντα εν τη χειρί αυτού την ρομφαίαν αυτού γεγυμνωμένην, εκτεταμένην επί Ιερουσαλήμ και έπεσεν ο Δαβίδ και οι πρεσβύτεροι, ενδεδυμένοι σάκκους, κατά πρόσωπον αυτών. 

17 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Θεόν, Δεν είμαι εγώ ο προστάξας να απαριθμήσωσι τον λαόν; εγώ βεβαίως είμαι ο αμαρτήσας και πράξας την κακίαν ταύτα δε τα πρόβατα τι έπραξαν; επ' εμέ λοιπόν, Κύριε Θεέ μου, και επί τον οίκον του πατρός μου έστω η χειρ σου, και μη επί τον λαόν σου προς απώλειαν. 

18 Τότε ο άγγελος του Κυρίου προσέταξε τον Γαδ να είπη προς τον Δαβίδ, να αναβή ο Δαβίδ και να στήση θυσιαστήριον εις τον Κύριον εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου. 

19 Και ανέβη ο Δαβίδ, κατά τον λόγον του Γαδ, τον οποίον ελάλησεν εν ονόματι Κυρίου. 

20 Και στραφείς ο Ορνάν είδε τον άγγελον και εκρύφθησαν οι τέσσαρες υιοί αυτού μετ' αυτού. Ο δε Ορνάν ηλώνιζε σίτον. 

21 Και καθώς ήλθεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, αναβλέψας ο Ορνάν και ιδών τον Δαβίδ, εξήλθεν εκ του αλωνίου και προσεκύνησε τον Δαβίδ κατά πρόσωπον έως εδάφους. 

22 Και είπεν ο Δαβίδ προς τον Ορνάν, Δος μοι τον τόπον του αλωνίου, διά να οικοδομήσω εν αυτώ θυσιαστήριον εις τον Κύριον δος μοι αυτόν εις την αξίαν τιμήν διά να σταθή η πληγή από του λαού. 

23 Και είπεν ο Ορνάν προς τον Δαβίδ, Λάβε αυτό εις σεαυτόν, και ας κάμη ο κύριός μου ο βασιλεύς το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού Ιδού, δίδω τους βόας διά ολοκαύτωμα και τα αλωνικά εργαλεία διά ξύλα και τον σίτον διά προσφοράν εξ αλφίτων τα πάντα δίδω. 

24 Ο δε βασιλεύς Δαβίδ είπε προς τον Ορνάν, Ουχί αλλ' εξάπαντος θέλω αγοράσει αυτό εις την αξίαν τιμήν διότι δεν θέλω λάβει το σον διά τον Κύριον, ουδέ θέλω προσφέρει ολοκαύτωμα δωρεάν. 

25 Και έδωκεν ο Δαβίδ εις τον Ορνάν, διά τον τόπον, εξακοσίους σίκλους χρυσίου κατά βάρος. 

26 Και ωκοδόμησεν εκεί ο Δαβίδ θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και προσέφερεν ολοκαυτώματα και ειρηνικάς προσφοράς και επεκαλέσθη τον Κύριον και επήκουσεν αυτού, αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως. 

27 Και προσέταξε Κύριος τον άγγελον, και έστρεψε την ρομφαίαν αυτού εις την θήκην αυτής. 

28 Κατ' εκείνον τον καιρόν, ότε ο Δαβίδ είδεν ότι ο Κύριος επήκουσεν αυτού εν τω αλωνίω του Ορνάν του Ιεβουσαίου, εθυσίασεν εκεί. 

29 Διότι η σκηνή του Κυρίου, την οποίαν έκαμεν ο Μωϋσής εν τη ερήμω, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως ήσαν κατά τον καιρόν εκείνον εν τω υψηλώ τόπω εν Γαβαών. 

30 Και δεν ηδύνατο ο Δαβίδ να υπάγη ενώπιον αυτής διά να ερωτήση τον Θεόν, επειδή εφοβείτο εξ αιτίας της ρομφαίας του αγγέλου του Κυρίου. 

       ΣΧΟΛΙΑ : 

      Κάποτε ο βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ αποφάσισε να καταμετρήσει το λαό του, θέλοντας έτσι να γνωρίσει πόσους είχε στην εξουσία του. Λογικά σκεπτόμενος κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι πολύ φυσικό και πολύ αναγκαίο, ένας ηγέτης να θέλει να αριθμήσει το λαό του, να θέλει να γνωρίζει πόσους πολίτες έχει, πόσοι είναι μάχιμοι, πόσοι άμαχοι κλπ, ώστε να μπορεί να προγραμματίσει κινήσεις του για το μέλλον. Τούτη η απογραφή ήταν πάντοτε αναγκαία και διενεργείται από όλα τα κράτη και τίποτα δεν μπορεί να προγραμματιστεί χωρίς αυτήν. 

     Κάνοντας ανθρωπίνως αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου εκείνο που είπε ο Προφήτης του Θεού "Σαμουήλ". «ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά» (Α΄ Σαμουήλ ΙΣ/16: 7). Δε βλέπει ο Θεός όπως βλέπει ο άνθρωπος. Θυμηθείτε ότι ο Κύριος, καθώς καθόταν απέναντι από το θησαυροφυλάκιο, έβλεπε πολλούς πλούσιους να βάζουν πολλά νομίσματα για τις ανάγκες του ναού. Ενώ οι άνθρωποι γύρω θαύμαζαν για τις προσφορές τους, για τη γενναιοδωρία τους, όμως το ενδιαφέρον του Κυρίου επικεντρώθηκε στα δύο λεπτά που προσέφερε μια φτωχή χήρα και που αποτελούσαν όλη της την περιουσία. «Αυτή έδωσε τα περισσότερα» είπε ο Κύριος (Μάρκος ΙΒ/12: 41-43). Ο Θεός βλέπει τα κίνητρα της καρδιά μας για ο,τιδήποτε πράττουμε και αποβλέπει πάντοτε στον «ιλαρόν δότην» (Β΄ Κορινθίους Θ/9: 7). 

     Η αρίθμηση του λαού έγινε και το αποτέλεσμα ήταν 1.100.000 άνδρες ικανοί για πόλεμο από τον Ισραήλ και 470.000 άνδρες από τον Ιούδα, ικανοί όλοι τούτοι να φέρουν μάχαιραν. Ο συνολικός αριθμός του λαού ήταν περίπου 5,5 εκατομμύρια. Ας δούμε τη συνέχεια. «Και εφάνη κακόν εις τους οφθαλμούς του Θεού το πράγμα τούτο». Το γεγονός ότι ο Δαβίδ πήρε την πρωτοβουλία να μετρήσει το λαό Ισραήλ δυσαρέστησε πάρα πολύ το Θεό, ο οποίος αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά το Δαβίδ για την ενέργειά του αυτή. Γιατί άραγε ο Θεός θύμωσε και μάλιστα τόσο πολύ με την απογραφή του Δαβίδ; Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός είχε διατάξει δύο τέτοιες απογραφές στην αρχή και στο τέλος των σαράντα χρόνων της περιπλάνησης του λαού μέσα στην έρημο (βιβλίο Αριθμών, κεφ. Α/1, εδ. 2 & κεφ. ΚΣ/26, εδ. 2). 

      Γιατί ο Θεός αντιδρά με αυτόν τον τόσο σκληρό τρόπο, τι βλέπει ο Κύριος και δεν μπορούμε να το δούμε εμείς; Ο Δαυίδ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης. Είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, είναι ο Βασιλιάς του λαού του Θεού. Ως βασιλιάς ήταν εκλεγμένος από τον ίδιο το Θεό. Ήταν ένα βοσκόπουλο που ο ίδιος ο Θεός το πήρε μέσα από τη μάντρα των προβάτων που φύλαγε (Β΄ Σαμουήλ Ζ/7: 8) σε πολύ μικρή ηλικία και τον έκανε Βασιλιά στο λαό Του. Τα ίδια αιώνια σχέδια έχει ο Θεός και για το κάθε δικό Του παιδί. Στο βιβλίο της "Αποκάλυψης" (κεφ. Ε/5, εδ. 10)  αναφέρεται: «και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς». 

     Καθώς ο Δαβίδ βαδίζει στη ζωή του, στηρίζεται αποκλειστικά στο Θεό και δε χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει εκείνα τα «μου»: «Ο Θεός μου, ο Θεός της σωτηρίας μου, το φρούριό μου, ο πύργος μου, ο σωτήρας μου … και πολλά άλλα». Ο συγγραφέας του βιβλίου των "Πράξεων των Αποστόλων" (κεφ. ΙΓ/13, εδ. 22) αναφέρει: «ανέστησεν (ο Θεός) εις αυτούς (τον Ισραήλ) βασιλέα τον Δαβίδ, περί του οποίου και είπε μαρτυρήσας. Εύρον Δαβίδ τον του Ιεσσαί, άνδρα κατά την καρδίαν μου, όστις θέλει κάμει πάντα τα θελήματά μου». Μία φορά και για έναν άνθρωπο το είπε ο Θεός αυτό. «Βρήκα έναν άνδρα που είναι σύμφωνος με την καρδιά Μου». Η καρδιά του Δαβίδ ήταν σύμφωνη και απόλυτα συντονισμένη με την καρδιά του Θεού. 

     Για οποιαδήποτε απόφαση έπαιρνε ο Δαβίδ ρωτούσε πρώτα τον Κύριο. Όταν ανέλαβε βασιλιάς, ήρθαν οι Φιλισταίοι εναντίον του. Ήταν λογικό να προετοιμάσει το στρατό του και να τους επιτεθεί, όμως πριν κάνει ο,τιδήποτε ήρθε μπροστά στον Κύριο. «Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Θεό, λέγοντας: Να ανέβω εναντίον των Φιλισταίων; Και Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος του απάντησε: Ανέβα επειδή, θα τους παραδώσω στο χέρι σου». (Α΄ Χρονικών ΙΔ/14: 10). 

   Ο Δαβίδ ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη φυσιογνωμία, βαθιά ανθρωπιστής, αυθόρμητος, μεγαλόψυχος, έκανε κάποια πράγματα στη ζωή του πολύ καλά αλλά και πράγματα πολύ κακά που δυσαρέστησαν το Θεό και για τα οποία με ειλικρίνεια μετανόησε και ζήτησε με συντριβή συγνώμη από το Θεό για τις πράξεις του. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο Θεό έτοιμος να υποταχθεί και να εκτελέσει το θέλημά Του. Ο Δαυίδ γνώριζε καλά δύο πράγματα στη ζωή του. 

1/ Να αποκαθιστά τη σχέση του με τον Θεό, όταν έπεφτε σε αμαρτία και να ζητάει τη συγχώρεση και το έλεος του Θεού (ψαλμός ΝΑ/51). 

2/ Πριν από κάθε πράξη ή ενέργειά του, να έρχεται με προσευχή ενώπιον του Κυρίου και να ζητά την οδηγία του Θεού για κάθε τι που θα έκανε. 

    Έγινε βασιλιάς σε ηλικία 30 ετών. Βασίλεψε συνολικά 40 χρόνια και πέθανε σε ηλικία 70 ετών. Όλη του η προσπάθεια ήταν να διαφυλάξει τα σύνορά του και το λαό του από τις συνεχείς επιθέσεις των εχθρών του. Μέσα από σκληρές μάχες υποτάχτηκαν οι Φιλισταίοι, οι Μωαβήτες, οι Εδωμήτες, οι Σύριοι, οι Αμμωνήτες, οι Αμαληκήτες. «Εσωζεν ο Θεός τον Δαυίδ πανταχού, όπου επορεύετο» (Α΄ Σαμουήλ Η/8: 6). 

    Στην ιστορία που διαβάσαμε βλέπουμε το Δαβίδ να παίρνει μια απόφαση να αριθμήσει το λαό χωρίς να έχει ρωτήσει τον Κύριο. Ο Λόγος του Θεού μας λέει κάτι πολύ σημαντικό. «Ο σατανάς, ο οποίος είχε εξεγερθεί κατά του λαού παρακίνησε το Δαυίδ να απαριθμήσει τον Ισραήλ» (Α΄ Χρονικών ΚΑ/21, εδ. 1). Είναι γεγονός ότι ήταν κουρασμένος ο Δαυίδ από όλα τα καθημερινά προβλήματα στα οποία δεν έλειπαν ακόμα και εξεγέρσεις, σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και κάτω από αυτή την πίεση ο εχθρός βρήκε ένα κενό και μπήκε στη σκέψη του βασιλιά με σκοπό να τον παγιδέψει. Ο σατανάς θεώρησε ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό κάνοντάς τον να στραφεί προς τον εαυτόν του, να στηριχτεί στις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις και να γεμίσει με εγωισμό και αυτοπεποίθηση. Ο Θεός οποίος είναι παντογνώστης, ο οποίος «ερευνά νεφρούς & καρδίας» (Αποκάλυψη Β/2: 23) είδε την πράξη αυτή του Δαβίδ σαν μια μεγάλη αμαρτία που χάριν της δικαιοσύνης θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Ενώ μέχρι εκείνη την ώρα ο Δαβίδ στηριζόταν ανεπιφύλακτα στο Θεό, με την ενέργειά του αυτή αρχίζει να υποχωρεί και να στηρίζεται στον εαυτόν του, στο στρατό του, στο μεγαλείο του και στο βασίλείο του. 

     Ο λόγος που ώθησε το Δαβίδ να κάνει αυτή την καταμέτρηση ήταν ο εγωισμός και η υπερηφάνειά του, η οποία τον παρακίνησε να ερευνήσει, μέσω της καταμέτρησης του λαού αν μπορεί να στηριχτεί στη δύναμη του στρατού του, αγνοώντας με τον τρόπο αυτό το Θεό. «Πλέον είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί, έχουμε αυξηθεί, μπορούμε να σταθούμε και να νικήσουμε». Όλα αυτά είναι πλανεμένες σκέψεις του εχθρού που καθημερινά έρχεται να βάλει στο μυαλό όλων μας. Ο πιο πιστός του στρατηγός του, ο Ιωάβ αντιλαμβάνεται το σφάλμα που πάει να κάνει ο βασιλιάς και προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, αλλά δε μπόρεσε να μεταπείσει το Δαβίδ και «Ο λόγος του βασιλιά, υπερίσχησεν επί τον Ιωάβ». Η ερώτηση του Ιωάβ προς το Δαβίδ είναι: «Γιατί ο Κύριός μου επιθυμεί το πράγμα τούτο». Αυτό το κάνω, για να μάθω τον αριθμό του λαού μου (εδ. 2). Αν τους βρω λίγους να προσπαθήσω να τους αυξήσω, αν τους βρω πολλούς, θα μπορώ να στηριχτώ σ’ αυτούς. Που είναι ο χώρος για το Θεό, γιατί χάθηκε ο Θεός μέσα από τις σκέψεις και τα σχέδια του Δαβίδ; Γιατί χάνεται ο Θεός μέσα και από τις δικές μας σκέψεις και τα σχέδιά μας στην καθημερινή μας ζωή; Ο Ιωνάθαν, ο γιος του Σαούλ και ο πιο στενός και αγαπητός φίλος του Δαβίδ είχε πει κάποτε σ’ ένα νέο που φύλαγε τα όπλα του. «Έλα, και ας περάσουμε προς τη φρουρά αυτών των απερίτμητων ίσως ο Κύριος ενεργήσει για χάρη μας επειδή, δεν υπάρχει στον Κύριο εμπόδιο, να σώσει με πολλούς ή με λίγους» (Α΄ Σαμουήλ ΙΔ/14: 6). 

     Ας θυμηθούμε και το βασιλιά του Ισραήλ, τον Ασά. 

10 Και ο Ασά βγήκε εναντίον του, και παρατάχθηκαν σε μάχη στη φάραγγα Σεφαθά, κοντά στη Μαρησά. 

11 Και ο Ασά βόησε στον Κύριο τον Θεό του, και είπε: Κύριε, δεν είναι σε σένα τίποτε να βοηθάς εκείνους που έχουν πολλή ή καμιά δύναμη βοήθησέ μας, Κύριε Θεέ μας επειδή, έχουμε εμπιστευθεί σε σένα, και ερχόμαστε στο όνομά σου ενάντια σ' αυτό το πλήθος Κύριε, εσύ είσαι ο Θεός μας ας μη υπερισχύσει άνθρωπος εναντίον σου. 

12 Και ο Κύριος πάταξε τους Αιθίοπες μπροστά στον Ασά, και μπροστά στον Ιούδα και οι Αιθίοπες έφυγαν (Β΄ Χρονικών ΙΔ/14, εδ. 10-12). Αυτό είναι πίστη, αυτό είναι απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό και τις αστείρευτες δυνάμεις Του. 

     Ο Δαβίδ υπέπεσε στην μεγάλη αμαρτίας της υπερηφάνειας που τον οδήγησε σε παρακοή και τον έκανε να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Έτσι άφησε την πρώτη του αγάπη για το Θεό, όπως ακριβώς είχε κάνει και η εκκλησία της Εφέσου, στην οποίαν ο Κύριος δε βρίσκει καμία κατηγορία γι’ αυτή, όμως της παραγγέλλει: «Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας». (Αποκάλυψη Β/2: 4). 

    Η απάντηση του Θεού σε όλα αυτά δεν άργησε να έρθει και ήταν πραγματικός κεραυνός. Ο προφήτης Γάδ ανακοινώνει στο Δαβίδ την απόφασή του Θεού να τον τιμωρήσει για ό,τι έκανε. Και εδώ βλέπουμε την πρόνοια του Θεού που του προτείνει τρεις ποινές και τη δυνατότητα να επιλέξει μεταξύ αυτών. Τρία χρόνια πείνα, ή τρεις μήνες να φθείρεσαι μπροστά στους εχθρούς σου, ή τρεις μέρες να πέσει πάνω στο λαό η ρομφαία του Κυρίου και θανατικό στη γη, από έναν άγγελο του Κυρίου που θα εξολοθρεύσει σ’ όλη την επικράτεια του Ισραήλ. 

      Ο Δαβίδ κατάλαβε αμέσως το σφάλμα του και το μέγεθος της αμαρτίας την οποία είχε πράξει και παρακάλεσε το Θεό να αφαιρέσει την ενοχή της αμαρτίας του (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 10), όμως η απόφαση του Θεού ήταν αμετάκλητη. Η μετάνοια και η αναγνώριση της αμαρτίας είναι θετικό βήμα από τον πιστό άνθρωπο, όμως οι συνέπειες παραμένουν. Μετανόησε ο Δαυίδ, όταν πήγε με τη γυναίκα του Ουρία, τη Βηρ Σαβεέ (Β΄ Σαμουήλ ΙΒ/12: 13). Ο Θεός τον συγχώρησε, όμως η γυναίκα είχε μείνει έγκυος. Ο Θεός τον είχε συγχωρήσει, αλλά η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Είναι οι συνέπειες της αμαρτίας τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε. 

   Μια ιστορία λέει πως ένα παιδί δεν είχε συμμορφωθεί με τα πράγματα του Θεού και ερωτοτροπούσε με την αμαρτία.. Κάποτε ο πατέρας του είπε: «Παιδί μου πάρε αυτή τη μεγάλη σανίδα και για κάθε αμαρτία που κάνεις να βάζεις και ένα καρφί πάνω σ’ αυτή». Μέσα σε λίγο καιρό η σανίδα είχε γεμίσει από καρφιά. «Πατέρα», λέει το παιδί, «η σανίδα γέμισε». «Τώρα παιδί μου, για κάθε καλή πράξη που κάνεις να βγάζει και από ένα καρφί». Πέρασε πάρα πολύς καιρός και κάποια στιγμή ο νέος έβγαλε και το τελευταίο καρφί από τη σανίδα. «Πατέρα λέει τα έβγαλα όλα τα καρφιά, όμως με αυτές τις τρύπες που έμειναν τι θα γίνει;» Αυτές παιδί μου, είπε ο Πατέρας, «μένουν». Αυτές δε φεύγουν. Είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας και οι συνέπειες  που έχουν  τις οποίες δεν μπορεί ο άνθρωπος να   ελέγξει. 

     Ο άνθρωπος μπορεί μέσα στην ελευθερία του να ανέβει πάνω σε μια σκεπή. Μπορεί επίσης να αποφασίσει αν θα πηδήξει από τη σκεπή ή δε θα πηδήξει., όμως από τη στιγμή που θα αποφασίσει να πηδήξει δεν είναι πλέον ελεύθερος να ελέγξει την κατάσταση. Πλέον μετά από μια τέτοια απόφαση άλλοι νόμοι θα λειτουργήσουν ανεξάρτητοι από τη θέληση του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος μετανοήσει μετά από μια τέτοια πράξη, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στη σκεπή, θα ακολουθήσει υποχρεωτικά το νόμο της βαρύτητας, τον οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και θα πέσει στη γη. Εκεί ή θα σκοτωθεί ή θα τραυματιστεί. Είναι οι συνέπειες της επιλογής του, που θα πληρωθούν. 

     Ο Θεός με μια πράξη εύνοιας του δικού του παιδιού του δίνει την ευκαιρία να επιλέξει τον τρόπο της τιμωρίας του. Από τις τρεις επιλογές που δόθηκαν στο Δαβίδ οι δύο πρώτες εξαρτιόταν σε ένα βαθμό από το έλεος των ανθρώπων: Ο πόλεμος θα ήταν τόσο σοβαρός, όσο ο εχθρός θα ήθελε, ο λιμός θα ανάγκαζε τον Ισραήλ να αναζητήσει τροφή από άλλα γειτονικά έθνη που πάντα ήταν εχθρικά απέναντί του. Αντί να βασιστεί στο έλεος κάθε ανθρώπου ο Δαβίδ επέλεξε να επικαλεστεί το Έλεος του Θεού. Το θανατικό ήταν η πλέον άμεση μορφή τιμωρίας από το Θεό και θα μπορούσαν οι Ισραηλίτες να κοιτάξουν μόνο στον Θεό για ανακούφιση. Η απόφαση του Δαβίδ ήταν: «ας πέσω λοιπόν στα χέρια του Κυρίου, διότι οι οικτιρμοί αυτού είναι πολλοί σφόδρα, σε χέρια ανθρώπου ας μην πέσω». 

     Εβδομήντα χιλιάδες έπεσαν από το λαό του Θεού. Πράγματι οι οικτιρμοί του Κυρίου δεν άργησαν να φανούν. Η εντολή του Θεού προς τον εξολοθρευτή άγγελο ήταν άμεση. «Αρκεί ήδη, σύρε την χείρα στου». Και πράγματι το θανατικό σταμάτησε και η κρίση πέρασε. Ο Δαβίδ μετανοιωμένος παρατηρεί έκπληκτος τη συμφορά. Εκεί που σταμάτησε ο άγγελος ήταν το αλώνι του Ορνάν, του Ιεβουσαίου, στο όρος Μοριά, μέσα στην Ιερουσαλήμ. Τούτο το κτήμα ζήτησε να το αγοράσει ο Δαβίδ και έστησε εκεί θυσιαστήριο στον Κύριο και προσέφερε θυσίες ευχαριστίας για την κατάπαυση της θείας κρίσεως. Αργότερα επί βασιλείας Σολωμόντος κτίσθηκε εκεί ο μεγαλοπρεπής ναός του Θεού. 

     Πού ακριβώς συνίσταται η παράβαση, η παρακοή, η αμαρτία του Δαβίδ: Μήπως επειδή δε ρώτησε τον Κύριο για να κάνει την απογραφή; Όχι. Από εκεί ξεκινάει η αμαρτία. Η αμαρτία του Δαυίδ ήταν ότι, ενώ σε όλη τη ζωή είχε ανεπιφύλακτα στηριχθεί πάνω στο Θεό και ο Θεός του είχε δώσει θαυμαστές νίκες και μεγάλες υποσχέσεις, αρχίζει σιγά - σιγά να υποχωρεί η πρώτη του αγάπη για το Θεό και αρχίζει να στηρίζεται στο γενναίο στρατό του, στις λόγχες του και στο μεγαλείο του βασιλείου του, το οποίο με τη δύναμη του Θεού είχε δημιουργήσει. Έτσι αρχίζει μια περίοδος πνευματικής κάμψης, όπου ο Δαβίδ αρχίζει να αποβλέπει στον εαυτόν του και να στηρίζεται και στις δικές του δυνάμεις. Ευρισκόμενος σ’ αυτήν την κατάσταση θέλει να μάθει πόσος ακριβώς είναι ο στρατός, για να κάνει σχέδια για το μέλλον, αντί να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη στο Θεό και να αφήσει σ’ αυτόν κάθε σχέδιο. 

      Η ιδέα της απογραφής ήταν από το σατανά, μας λέει ο Λόγος του Θεού. Ήταν μια ευκαιρία να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη του στο Θεό και να γεμίσει την καρδιά του με αυτοπεποίθηση, να τον κάνει να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στον αριθμό των στρατιωτών, των ίππων και όχι στη δύναμη του Θεού. Πρόβαλε το «εγώ», πρόβαλε ο άνθρωπος και παραμερίστηκε ο Θεός με την παραπάνω πράξη του Βασιλιά. Γι’ αυτό ο Θεός θεώρησε την ενέργειά του αυτή σαν αμαρτία που έπρεπε να τιμωρηθεί. Ήταν μια αμαρτία που θα μπορούσε να είχε τεράστιες συνέπειες για το λαό, αν ο Δαβίδ δε μετανοούσε ειλικρινά και αν οι οικτιρμοί του Θεού δεν ήσαν τόσοι μεγάλοι. 

      Και ο Δαβίδ μίλησε στον Κύριο, όταν είδε τον άγγελο, εκείνον που θανάτωνε τον λαό, και είπε: "Να, εγώ αμάρτησα, και εγώ ανόμησα αυτά, όμως, τα πρόβατα, τι έκαναν; Εναντίον μου, λοιπόν, ας είναι το χέρι σου, και εναντίον της οικογένειας του πατέρα μου" (Β΄ Σαμουήλ ΚΔ/24: 17). 

     Ο Δαβίδ μετανόησε ειλικρινά γι’ αυτό που έπραξε, εξομολογήθηκε την αμαρτία του στο Θεό και προσευχήθηκε θερμά για τη συγχώρεσή του. (εδ.8). Παραδέχτηκε πως είχε κάνει μεγάλη αμαρτία και παρακαλούσε το Θεό να τιμωρηθεί και να πληρώσει γι’ αυτό. Δέχτηκε την τιμωρία της αμαρτίας του και παρακάλεσε το Θεό με τα λόγια: «χτύπα εμένα και την οικογένειά μου Κύριε» (εδ. 17). Υποτάσσομαι στην τιμωρία σου, μόνο άφησε εμένα να υποφέρω, γιατί εγώ είμαι ο αμαρτωλός, εγώ είμαι ο ένοχος. Άφησε τον εαυτόν του στο Έλεος του Θεού γιατί ήξερε, γιατί είχε μεγάλη εμπειρία, γιατί είχε πολλές φορές γνωρίσει μέσα στη ζωή του το έλεος του Θεού. 

    Για άλλη μία φορά φαίνεται η ακεραιότητά του και το μεγαλείο της ψυχής του Δαβίδ. Ο Θεός όμως επέλεξε να τιμωρήσει ολόκληρο το έθνος για την αμαρτία του βασιλιά. Ίσως αυτό να συνέβη λόγω των πολλαπλών παραβάσεων του λαού εναντίον του Θεού. 

     Το πόσο συντριπτική ήταν η μετάνοια του Δαβίδ φαίνεται στον ΛΒ/32 ψαλμό, τον οποίον έγραψε ο Δαβίδ για αυτό το σκοπό, για να εκφράσει τη μετάνοιά του, για ό,τι έπραξε. 

   ΨΑΛΜΟΣ ΛΒ/32. 

1Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. 

2 Μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Κύριος δεν λογαριάζει ανομίαν και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος. 

3 Ότε απεσιώπησα, επαλαιώθησαν τα οστά μου εκ του ολολυγμού μου όλην την ημέραν. 

4 Επειδή ημέραν και νύκτα εβαρύνθη η χειρ σου επ' εμέ η υγρότης μου μετεβλήθη εις θερινήν ξηρασίαν. 

5 Την αμαρτίαν μου εφανέρωσα προς σε, και την ανομίαν μου δεν έκρυψα είπα, Εις τον Κύριον θέλω εξομολογηθή τας παραβάσεις μου και συ συνεχώρησας την ανομίαν της αμαρτίας μου. 

6 Διά τούτο πας όσιος θέλει προσεύχεσθαι προς σε εν καιρώ προσήκοντι βεβαίως εν κατακλυσμώ πολλών υδάτων ταύτα δεν θέλουσιν εγγίζει εις αυτόν. 

7 Συ είσαι η σκέπη μου θέλεις με φυλάττει από θλίψεως αγαλλίασιν λυτρώσεως θέλεις με περικυκλόνει. 

 8 Εγώ θέλω σε συνετίσει και θέλω σε διδάξει την οδόν, εις την οποίαν πρέπει να περιπατής θέλω σε συμβουλεύει επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου. 

9 Μη γίνεσθε ως ίππος, ως ημίονος, εις τα οποία δεν υπάρχει σύνεσις των οποίων το στόμα πρέπει να κρατήται εν κημώ και χαλινώ, άλλως δεν ήθελον πλησιάζει εις σε. 

10 Πολλαί αι μάστιγες του ασεβούς τον δε ελπίζοντα επί Κύριον έλεος θέλει περικυκλώσει. 

11 Ευφραίνεσθε εις τον Κύριον και αγάλλεσθε, δίκαιοι και αλαλάξατε, πάντες οι ευθείς την καρδίαν. ---  

"... καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ,"

         Ευαγγέλιον  «κατά Μάρκον», κεφ.  ΙΕ/15, εδ.  32. 

«Ο Χριστός ο βασιλεύς του Ισραήλ ας καταβή τώρα από του σταυρού, διά να ίδωμεν και πιστεύσωμεν. Και οι συνεσταυρωμένοι μετ' αυτού ωνείδιζον αυτόν». 

          "... καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ,".

   Τούτο αποτελεί ένα διαχρονικό αίτημα. Αυτό ήταν το αίτημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καθώς και του Ιουδαϊκού θρησκευτικού κατεστημένου, προς τον Κύριο Ιησού Χριστό. "Μην είσαι απόλυτος, μη στέκεσαι απέναντί μας, μην μας κατακρίνεις, συμβιβάσου μαζί μας…..  Όμως ένας Χριστός που έχει "κατέβει" από το σταυρό δεν είναι Θεός, αλλά είναι θεωρεία και δε μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα τον άνθρωπο, παρά μόνον να του καλύψει το θρησκευτικό του συναίσθημα με διάφορες άγονες τυπικές τελετές.

      Ποτέ ο εχθρός της ψυχής δε θα ζητήσει από τον πιστό άνθρωπο να απαρνηθεί το σωτήρα Χριστό, αλλά θα του ζητήσει να «κατέβει από το σταυρό», να ζήσει δηλαδή μια ζωή συμβιβασμένη, μια ζωή που δε θα είναι προσηλωμένη αποκλειστικά πάνω στο σταυρό του Χριστού, αλλά θα έχει "και σταυρό και Χριστό και κοσμικό πνεύμα". Θα έχει μια ζωή όπως ακριβώς ζούσε η εκκλησία της "Λαοδίκειας" (Αποκάλυψη Γ/3: 14-22). Ο Κύριος υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός και επικριτικός απέναντί της με τα λόγια: «επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου». Πολλοί λένε: "Α! είστε φανατικοί, είστε μονόπλευροι, είστε σκληροί, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, κατέβα από το σταυρό και έλα να συζητήσουμε και είναι βέβαιο ότι θα τα βρούμε". Κάποιος πιστός άνθρωπος έλεγε: Όταν πάω να πω κάτι κακό, όταν σκεφτώ κάτι αρνητικό ή πάω να αντιδράσω βίαια σε κάτι, λέω στον εαυτό μου: «Α! κατέβηκες από το σταυρό!». Τότε τον πιάνω από το γιακά και τον ξανά ανεβάζω επάνω στο σταυρό. 

      Ψαλμός ΡΘ/ 109, εδ.  25. 

«Και εγώ έγεινα όνειδος εις αυτούς ότε με είδον, εκίνησαν τας κεφαλάς αυτών». 

       βιβλίο πρ. "Δανιήλ", κεφ.  Θ/9, εδ.  25-26. 

25 Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας. 

26 Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι' εαυτόν και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί. 

       ΣΧΟΛΙΑ :    

   Είναι ημέρα Παρασκευή και ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων έχει κατακλύσει ένα λόφο που ονομάζεται Γολγοθάς, που βρίσκεται «έξω της πύλης», δηλαδή πολύ κοντά στην πόλη της Ιερουσαλήμ. Εκείνες τις ημέρες ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είχε επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ, γιατί ήταν ημέρες της μεγάλης γιορτής του Πάσχα των Ιουδαίων, σε ανάμνηση της απελευθέρωσής τους από τους Αιγυπτίους. 

      Το βλέμμα όλων έχει στραφεί προς τους τρεις σταυρούς τους οποίους έχουν στήσει πάνω στο λόφο του Γολγοθά και ιδιαίτερα σε εκείνον που βρισκόταν στη μέση και που δεν ήταν άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό, που βρίσκεται εσταυρωμένος ανάμεσα σε δύο κακούργους. Όλοι αυτοί που παρακολουθούν βρίσκονται εκεί, όχι για να εκφράσουν τον πόνο τους, τη θλίψη τους, τη συμπάθειά τους, αλλά βρίσκονται εκεί, για να βγάλουν από μέσα τους ό,τι πιο κακό, ό,τι πιο μοχθηρό, ό,τι πιο εκδικητικό μπορεί να φωλιάσει μέσα στην αμαρτωλή και "σφόδρα διεφθαρμένη" ανθρώπινη καρδιά (Ιερεμίας ΙΖ/17: 9). Βρίσκονται εκεί, για να περιγελάσουν με το χειρότερο τρόπο, έναν άνθρωπο που είναι σε απόλυτη οδύνη και σε λίγο θα πεθάνει πάνω στο σταυρό. Αλήθεια πόσο σκληρό έχει κάνει η αμαρτία τον άνθρωπο! 

     Μέσα στον κατακλυσμό αυτών των αρνητικών συναισθημάτων, καθώς Τον αντικρίζουν, ξεστομίζουν λόγια ειρωνείας και ακραίας περιφρόνησης. Στέκονται με περισσή αλαζονεία και προσπαθούν να πετάξουν τόση λάσπη εμπαιγμού, όση δε χωράνε τα χέρια τους. Τα μάτια τους είναι καρφωμένα πάνω στον εσταυρωμένο του μεσαίου σταυρού και το πρόσωπο και η καρδιά τους είναι πλημμυρισμένη από χαρά και ευχαρίστηση, γιατί επιτέλους ο άνθρωπος αυτός που είναι στον μεσαίο σταυρό πήρε τη θέση που του άξιζε. 

    Καθώς τους παρατηρούμε, μην πάει το μυαλό μας ότι αυτοί είναι οι χειρότεροι και πιο διεστραμμένοι άνθρωποι που υπήρχαν και ότι βρέθηκαν εκεί, για να ξεσπάσουν τα πάθη τους και τις αδυναμίες τους. Αντίθετα τούτοι οι άνθρωποι είναι επιφανείς και πάνω απ’ όλα είναι θρησκευόμενοι. Είναι Ιουδαίοι που αγαπούν τη θρησκεία τους, αγαπούν τις θρησκευτικές τελετές τους, που γνωρίζουν το Μωσαϊκό Νόμο και που ανελλιπώς επισκέπτονται το Ναό στην Ιερουσαλήμ, για να εκτελέσουν με ιδιαίτερη ευλάβεια τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. 

      Πολλοί από τους Παρευρισκομένους χλεύαζαν τον εσταυρωμένο Χριστό και έλεγαν: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση, αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ/27: 42). «Ο χαλών τον ναόν και διά τριών ημερών οικοδομών, σώσον σεαυτόν αν ήσαι Υιός του Θεού, κατάβα από του σταυρού». (Ματθαίος ΚΖ/27: 40). «και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών, έθεσαν επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον εις την δεξιάν αυτού, και γονυπετήσαντες έμπροσθεν αυτού, ενέπαιζον αυτόν, λέγοντες: Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτον εις την κεφαλήν αυτού" (Ματθαίος ΚΖ/27: 29-30). 

     Ανάμεσα σε όλους τους παρευρισκόμενους βρίσκονται και κάποιοι που υπερβάλουν και είναι ιδιαίτερα επικριτικοί εναντίον Του εσταυρωμένου Χριστού. Αυτοί ξεχωρίζουν από τους άλλους, γιατί έχουν πλατύνει τα φυλακτήριά τους, όσο δεν έπαιρνε άλλο. Είχαν μεγαλώσει τα κράσπεδα των ιματίων τους, για να φαίνονται μεγαλοπρεπείς στους ανθρώπους. Ο Κύριος Ιησούς είχε αποκαλύψει την υποκρισία τους με τα λόγια : «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπονται υπό των ανθρώπων. Και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών» (Ματθαίος ΚΓ/23: 5). Είχαν γράψει τις Μωσαϊκές διατάξεις του Νόμου και τις είχαν βάλει ως προμετωπίδα ανάμεσα στα μάτια τους. Πρόκειται για τη θρησκευτική αφρόκρεμα της εποχής, τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, τους Σαδουκαίους, τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους του λαού. Για όλους αυτούς ο Κύριος Ιησούς είχε επιστήσει ιδιαίτερα την προσοχή των ανθρώπων που τους άκουγαν. 

38 Και έλεγε προς αυτούς εν τη διδαχή αυτού. Προσέχετε από των γραμματέων, οίτινες θέλουσι να περιπατώσιν εστολισμένοι και αγαπώσι τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς 

39 και πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους πρώτους τόπους εν τοις δείπνοις. 

40 Οίτινες κατατρώγουσι τας οικίας των χηρών, και τούτο επί προφάσει ότι κάμνουσι μακράς προσευχάς, ούτοι θέλουσι λάβει μεγαλητέραν καταδίκην (Μάρκος ΙΒ/12: 38-40). 

      Ήταν θρησκευόμενοι, ενεργούσαν πάντοτε στο Όνομα του Θεού, αγαπούσαν πολύ τη θρησκεία τους και ήταν περήφανοι για την πίστη τους και για τα καλά τους έργα. Μιλούσαν για το Θεό με πολύ ωραία και σοφά λόγια, όμως η καθημερινή πρακτική τους ζωή ήταν τελείως διαφορετική, γι’ αυτό και ο Κύριος είχε πει: Τα λόγια τους να τα ακούτε από των πράξεων αυτών να απέχετε. "Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε, κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι" (Λουκάς ΙΑ/11: 48). Ζούσαν μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, άλλα έλεγαν, άλλα πιστευαν και άλλα έκαναν. Γι’ αυτούς η σχέση τους με το Θεό εξαντλείτο στο να επισκέπτονται το Ναό, να παραβρίσκονται στις διάφορες θρησκευτικές τελετές και εν γένει να εκτελούν τυπικά κάποια θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως αυτοί τα είχαν ερμηνεύσει μέσα από το Μωσαϊκό Νόμο. Τηρώντας όλα αυτά πίστευαν ότι ευαρεστούσαν το Θεό και ότι ήδη "με το ένα πόδι" είχαν μπει στον Παράδεισο και σε λίγο θα έμπαιναν και με το άλλο. Δεν πίστευαν ότι ήταν αμαρτωλοί και θεωρούσαν ότι δεν είχαν κανένα λόγο να ταπεινωθούν μπροστά στο Θεό και να ζητήσουν συγχώρηση. Ουσιαστικά πίστευαν ότι ο Θεός έχει ανάγκη αυτούς και όχι αυτοί το Θεό. Όλα πήγαιναν καλά. Το θρησκευτικό σύστημα, που λειτουργούσε πάντοτε στο Όνομα του Θεού, στεκόταν γερά, τα κέρδη από την εκμετάλλευση της άγνοια του λαού τεράστια, μέχρι που εμφανίστηκε αυτός ο Υιός του τέκτονα Ιωσήφ και της Μαρίας, ο οποίος στάθηκε με παρρησία μπροστά τους και τους είπε: 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι ομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 27). 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας» (Ματθαίος ΚΓ/23: 25). 

 --«Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και τον άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν, ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθαίος ΚΓ/23: 23)

       Τι είναι αυτά που λέει αυτός ο πλάνος, έλεγαν. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα! Ποιος είναι αυτός που ορθώνει το ανάστημά του μπροστά μας και λέει αυτά τα λόγια; «Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωϋσήν ελάλησεν ο Θεός τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι» (Ιωάννης Θ/9: 29). Επίσης ο άνθρωπος αυτός λέει ότι δεν επαρκεί η ηθική ζωή μας, για να μπούμε στον ουρανό, αλλά θα πρέπει απαραίτητα να «αναγεννηθούμε άνωθεν» (Ιωάννης Γ/3: 3). Εμείς, οι αρχηγοί της θρησκείας να ζητήσουμε από αυτόν το κατάδικο να έρθει στην καρδιά μας, για να σωθούμε; Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να σωθούμε «κατά χάριν», έχουμε ικανότητες και θα το πετύχουμε με τα έργα μας. Η θέση που κατέχουμε ως κλήρος στις ιερατικές τάξεις είναι η εγγύηση της σωτηρίας μας. Ο άνθρωπος αυτός είναι «σκάνδαλο» (Α΄ Κορινθίους Α/1: 23) και «λίθος προσκόματος» (Α΄ Πέτρου Β/2: 8) και μόνον αν τον εξευτελίσουμε με έναν σταυρικό θάνατο, θα γλυτώσουμε απ’ αυτόν. Τώρα που βλέπουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται έχουν μεγάλη χαρά και γι’ αυτό προσπαθούν να βγάλουν όλο το μίσος της καρδιάς τους γι’ Αυτόν. 

      Ο Χριστός έμεινε έξι ώρες στο Σταυρό, από τις 9 το πρωί ως τις 3 τ’ απόγευμα. Στο πρώτο τρίωρο έως τις δώδεκα, προσευχήθηκε για τους όχλους, άνοιξε τον Παράδεισο στον ληστή, μίλησε με στοργή στη μητέρα Του. Έπειτα από τις δώδεκα έως τις τρεις έγινε ένα φρικτό σκοτάδι γύρω στο Σταυρό και μια τρομερή σιωπή. Τίποτα δεν ακουγόταν εκτός από το αργό στάξιμο του Άγιου, του εξιλαστήριού αίματός Του. Σταγόνα - σταγόνα το αίμα της λύτρωσης χυνόταν πάνω στο σταυρό. Και σε κάθε στάλα γραμμένο ήτανε τ’ όνομα ενός αμαρτωλού, το δικό μου και το δικό σου όνομα. Αυτή ήταν η υπέρτατη ώρα της σωτηρίας μας. 

     Ο προφήτης "Ησαΐας"  (κεφ. ΝΓ/ 53) διαχρονικά κράζει: 

4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. 

5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν 

6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. 

       Η προσφορά του αναμάρτητου Υιού του Θεού ήταν τόσο τέλεια και τόσο Άγια, που προς το τέλος του σκοτεινού τρίωρου ακούστηκε θριαμβευτική η κραυγή του Χριστού: «Τετέλεσται», που σημαίνει - τελείωσε μια για πάντα. Τι τελείωσε η ζωή του Κυρίου πάνω στο Σταυρό; Όχι βέβαια. Τελείωσε το Έργο της σωτηρίας μας. Τα λύτρα πληρώθηκαν. Ο Άγιος έγινε αμαρτία για τους αμαρτωλούς. Η δικαιοσύνη του Θεού ικανοποιήθηκε. Το Έργο είναι τέλειο και ολοκληρωμένο και πλέον ένα μόνον πράγμα απομένει στον αμαρτωλό άνθρωπο, με μετάνοια και πίστη να δεχτεί το εξιλαστήριο Έργο που έκανε για όλους μας πάνω στο Σταυρό με τη θυσία του ο Ιησούς Χριστός. 

        Στο ευαγγέλιο «κατά Ματθαίον» (κεφ. ΚΖ/27: 46) παρατηρούμε το αποκορύφωμα των παθών του Κυρίου Ιησού. Όταν ο Ιησούς φορτώθηκε την αμαρτία όλου του κόσμου επάνω στο σταυρό, ο Άγιος Θεός δεν μπορούσε να αντικρίσει αυτό το τρομερό θέαμα. Ο Θεός Πατέρας που ήταν ανέκαθεν “ένα” με τον γιο Του, τον εγκαταλείπει πάνω στο σταυρό, και αποστρέψει το βλέμμα Του από τον Υιόν Του, γιατί δε μπορούσε και δε μπορεί  ο Θεός να αντικρύζει την αμαρτία. Αυτό το γεγονός έγινε μία φορά στην αιωνιότητα και δε θα συμβεί ποτέ ξανά. Είναι φανερό πως ο πόνος που ένιωσε ο Πατέρας, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον μονάκριβό Του Υιό, ήταν το πιο σκληρό από όλα τα βασανιστήρια της σταυρική θυσίας του Χριστού. Η φωνή του μονάκριβου γιου Του: «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», που σημαίνει: "Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες", έκανε την καρδιά του Πατέρα Θεού να ραγίσει. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν το μεγαλείο της αγάπης του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο και ας την τιμούμε με τη ζωή και τις πράξεις μας. 

       Ο Θεός παραμένει σιωπηλός μέχρι να συντελεστεί το Έργο της σταυρικής θυσίας που θα ήταν το τίμημα για την αμαρτία των ανθρώπων ελευθερώνοντάς τους από τα δεσμά της δουλείας. Η σταύρωση του Χριστού τελειώνει με το δυνατό "τετέλεσται" και ο Θεός Πατέρας ελευθερώνει τον πόνο του με ένα μεγάλο σεισμό, με σκοτάδι και άλλα φαινόμενα που έκαναν όλους του παρευρισκόμενους να αναγνωρίσουν την Θεότητα του Χριστού. Αυτοί που λίγο πριν φώναζαν «αν είσαι πραγματικά γιος του Θεού» τώρα με φόβο και τρόμο παραδέχονται «αυτός ο άνθρωπος πραγματικά ήταν ο γιος του Θεού» (Ματθαίος ΚΖ/27: 54).

      Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς με το «Τετέλεσται» δηλώνει πάνω στο σταυρό ότι κάτι σημαντικό έχει τελειώσει, έχει έρθει στο τέρμα της πορείας Του. Όλοι αυτοί που ωρύονταν από κάτω θα υπέθεσαν ότι με τούτη την κραυγή ο Κύριος δήλωνε το τέλος της επίγειας ζωής του, αφού αμέσως μετά «κλίνας την κεφαλήν, παρέδωκε το πνεύμα», όμως είναι δυνατόν ο Κύριος να θέλει να δηλώσει το τέλος της ζωής Του, κάτι που σε λίγο θα ήταν φανερό; Ποτέ ο Κύριος δεν είχε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στη διατήρηση της ζωή του. Ένα ήταν το ενδιαφέρον Του κατά την επίγεια διακονία του, να τελειώσει το Έργο που ο Πατέρας Θεός του είχε αναθέσει να κάνει. Και αυτό που ο Πατέρας του είχε δώσει να κάνει ήταν "ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ" του αμαρτωλού ανθρώπου. Εκεί ήταν όλο το ενδιαφέρον του Κυρίου, αν και γνώριζε σε όλο της το βάθος την οδύνη στην οποία θα Τον οδηγούσε. Με το θριαμβευτικό «Τετέλεσται» πάνω στο σταυρό ο Κύριος δήλωνε ότι είχε τελειώσει το Έργο της λύτρωσης, της σωτηρίας του ανθρώπου από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Είχε τελειώσει ένα Έργο εξιλέωσης πάνω στο σταυρό το οποίο κατά τρόπο απόλυτο ικανοποίησε τη Θεϊκή Δικαιοσύνη. Τούτο το Έργο είναι τέλειο, ολοκληρωμένο και πάνω απ’ όλα είναι διαχρονικά στη διάθεση κάθε ανθρώπου, που θέλει να γνωρίσει το Θεό και να συμφιλιωθεί «κατά χάριν» μαζί Του. Εκεί που εκτελέσθηκε ο Χριστός, στο λόφο του Γολγοθά, εκεί συντελέστηκε το θαύμα της ανθρώπινης σωτηρίας. 

      Ο Χριστός πεθαίνει πάνω στο σταυρό και με τη θυσία του γίνεται αιώνιος νικητής, θριαμβευτής των αιώνων. Η κραυγή «τετέλεσται» δεν είναι φράση απόγνωσης, ούτε πικρίας, ούτε φόβου, αλλά είναι κραυγή νίκης και θριάμβου. Είναι μια κραυγή ολοκλήρωσης, επισφράγισης και θριαμβευτικού  του έργου του Χριστού πάνω στο σταυρό. Μόλις την προηγούμενη ημέρα μετά το "Μυστικό Δείπνο" απευθυνόμενος προς τον ουράνιο Πατέρα Του στην Αρχιερατική Του προσευχή έλεγε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα, το οποίον μοι έδωκας διά να κάμω» (Ιωάννης ΙΖ/17: 4). Η κραυγή του «τετέλεσται» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ιαχή θριάμβου, ένας πανηγυρικός απολογισμός του σωτήριου τούτου Έργου. 

     Ο Χριστός με το θάνατό Του πάνω στο σταυρό ικανοποίησε πλήρως τις απαιτήσεις της Θείας Δικαιοσύνης και διέγραψε το φοβερό χρέος του ανθρώπου, εξαιτίας της αμαρτίας. Ο Απ. Παύλος στην επιστολή «προς Κολοσσαείς» (κεφ. Β/2, εδ. 14) αναφέρει: «εξαλείψας το καθ' ημών χειρόγραφον, συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού». Ο Άγιος, ο Αναμάρτητος πήρε πάνω του όλο το βάρος της καταδίκης εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας και πέθανε Αυτός στη θέση τη δική μας, χαρίζοντάς μας αιώνια ζωή. 

     Ο Απ. "Ιωάννης" στην πρώτη του επιστολή του (κεφ. Β/2, εδ. 25) αναφέρει: «Κι αυτή είναι η υπόσχεση, που αυτός υποσχέθηκε σε μας, αιώνια ζωή». Ο δίκαιος Θεός δεν μπορούσε να πει: «αθώος ο άνθρωπος», διότι θα κατέλυε τη δικαιοσύνη, όπως ακριβώς ο ανθρώπινος δικαστής δεν μπορεί να αθωώσει έναν ένοχο, αλλά είναι υποχρεωμένος να του επιβάλει την ποινή που ορίζει ο νόμος. Η λύση στο πρόβλημα της αμαρτίας του ανθρώπου βρισκόταν στην αντικατάσταση. Αντικατάσταση σημαίνει ότι ο Χριστός, που μπήκε κάτω από το Νόμο, πήρε τη θέση του ανθρώπου και υπέστη Αυτός τις ποινικές ευθύνες που έπρεπε να υποστεί ο άνθρωπος εξαιτίας της αμαρτίας του. Οι ποινικές ευθύνες ήταν θάνατος, διότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμαίους Σ/6: 23). 

     Το Έργο της αντικατάστασης του αμαρτωλού ανθρώπου είναι ένα Έργο που Θεός συνέλαβε μέσα στην πανσοφία Του και μάλιστα «προ καταβολής κόσμου» (Α΄ Πέτρου Α/1: 20), από αγάπη για τη σωτηρία του ανθρώπου στην περίπτωση που αυτός θα έπεφτε, θα αμάρτανε, θα αποστατούσε από το Θεό. Έτσι, όταν αμαρτήσαμε, για να μην πεθάνουμε, ο Χριστός πήρε τη θέση μας, σήκωσε την αμαρτία μας, αν και ο ίδιος ήταν αναμάρτητος, «όστις αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α' Πέτρου Β/2: 22). Ανέλαβε την ευθύνη μας και υπέστη πάνω στο σταυρό την τιμωρία του Νόμου, που ήταν θάνατος. Τη θέση αυτή δεν μπορούσε να την λάβει κάποιος άνθρωπος, γιατί «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους Γ/3: 23). "Αδελφός δεν μπορούσε να εξαγοράσει αδελφό" (Ψαλμός ΜΘ/49: 7) και γι’ αυτό άνοιξε ο ουρανός και έδωσε ό,τι πιο πολυτιμότερο υπήρχε, τον Υιόν της αγάπης του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Αυτός που έγινε αντικαταστάτης μας πάνω στο σταυρό πλήρωσε για τις δικές μας αμαρτίες και έγινε ο σωτήρας μας. 

      Ο Κύριος Ιησούς Χριστός από αγάπη για τον άνθρωπο δέχτηκε να σηκώσει την οδύνη της αμαρτίας μας, που αναπόφευκτα θα τον οδηγούσε στην ντροπή και το θάνατο. Τούτο το Σωτήριο Έργο με τις φοβερές και αναπόφευκτες συνέπειες οικειοθελώς δέχτηκε να το εκτελέσει ο Ιησούς Χριστός. Η απάντηση του Υιού στο κάλεσμα του Πατέρα ήταν: «τότε είπον. Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου» (Εβραίους Ι/10: 7). Αυτή η αγάπη οδήγησε το Λυτρωτή Χριστό να δώσει τη ζωή του ως "λύτρο" για την εξαγορά πολλών. Την αγάπη του Χριστού μπορεί να τη συλλάβει κάποιος, αν σκεφτεί ότι αυτοί για τους οποίους έβαλε τη ζωή του δεν ήταν αθώοι αλλά ήταν εχθροί του Θεού κατά τη διάνοια με τα έργα τα πονηρά (Κολοσσαείς Α/1: 21). Έβαλε τη ζωή του σε θάνατο για τους ασεβείς. Το ανθρώπινο πεπερασμένο μυαλό δε μπορεί να συλλάβει πλήρως το βάθος αυτής της μοναδικής στην ιστορία θυσίας. 

     Το Έργο της εξιλέωσης του ανθρώπου εξαιτίας της αμαρτίας, που ο Χριστός πέτυχε πάνω στο σταυρό, ήταν και θα παραμείνει στην αιωνιότητα πλήρες και γι’ αυτό δε χρειάζεται επανάληψη. Έγινε μία θυσία μία φορά για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Ο συγγραφέας της επιστολής «προς Εβραίους», κεφ. Θ/9, εδ. 11-12, αναφέρει: 

11 Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, 

12 ουδέ δι' αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. 

     Το Έργο που ο Χριστός εκτέλεσε πάνω στο σταυρό είναι μοναδικό και προσφέρει αιώνια λύτρωση στον αμαρτωλό άνθρωπο που θα πιστέψει σ' Αυτό. Τούτο το Έργο φέρει τη σφραγίδα της αναγνώρισης και της εκτίμησης από το Θεό και γι’ αυτό άλλωστε δε χρειάζεται καμία επανάληψή του. Ο Θεός ευαρεστήθηκε για πάντα από το μοναδικό Έργο του Χριστού και απόδειξη αυτής της ευαρέσκειας είναι η Ανάσταση του Κυρίου την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς, σύμφωνα με τις Γραφές. 

        Αυτό λοιπόν το Έργο που ευαρέστησε το Θεό θα πρέπει να ευαρεστεί και μας. Ας προσέξουμε να μην το απαξιώνουμε μέσα στη ζωή μας, αλλά να του δίνουμε την πρώτη θέση και ανελλιπώς να ευχαριστούμε το Θεό για το Έργο που έκανε δια Ιησού Χριστού, για τη σωτηρία και αιώνια λύτρωση του αμαρτωλού ανθρώπου. Ας προσέξουμε μέσα στην πνευματική μας ζωή κάθε φωνή και κάθε πλάνη που δείχνει ότι το «τετέλεσται» δε φτάνει, ότι το τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο που ο Χριστός έκανε πάνω στο σταυρό δεν επαρκεί για τη σωτηρία μας και ως εκ τούτου είναι ανάγκη κι εμείς να συμβάλουμε με δικές μας προσπάθειες, για να το αποτελειώσουμε και να έχει αποτέλεσμα μέσα στη ζωή μας. Αυτό πραγματικά αποτελεί πρόκληση προς το Θεό. Σ’ αυτές τις ανθρώπινες πλανεμένες αντιλήψεις, που είχαν καταλάβει τους  Χριστιανούς της Γαλατείας, ο Απ. Παύλος αντιστάθηκε με σθένος, όπως αυτό φαίνεται μέσα από την σχετική επιστολή του. Τους αποκάλεσε ανόητους (Γαλάτας Γ/3: 1) που είχαν τέτοιες αντιλήψεις και τους τόνισε ότι «αν η δικαίωσις γίνηται διά του νόμου, άρα ο Χριστός εις μάτην απέθανε» (Γαλάτας Β/2: 21). Κάθε δική μας προσπάθεια για τη σωτηρία μας ακυρώνει το Έργο του Σταυρού του Χριστού και μας απομακρύνει από τη σωτηρία. Ας προσέξουμε να μην προσπαθούμε με δικά μας έργα να τελειώσουμε το ήδη τελειωμένο και ολοκληρωμένο Έργο του Χριστού. ---

Ο κόκκος του σίτου.

      Ευαγγέλιον "κατά Ιωάννην",  κεφ. ΙΒ/12,  εδάφ. 24. 

    «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει».  

         ΣΧΌΛΙΑ :

       Βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα του Κυρίου Ιησού Χριστού πάνω στη γη μας. Μεγάλα γεγονότα έχουν συμβεί τις προηγούμενες μέρες με κύριο την ανάσταση του Λαζάρου από τους νεκρούς (Ιωάννης ΙA/11: 43). Λίγο μετά η Μαρία είχε λάβει μία λύτρα καθαρού και πολυτίμου νάρδου και το έχυσε πάνω στο κεφάλι του Κυρίου. Ο Ιούδας διαμαρτύρεται για την πράξη αυτή και υποκριτικά απορεί γιατί τούτο το μύρο δεν πουλήθηκε για τριακόσια δηνάρια με σκοπό να δοθούν τα χρήματα για τις ανάγκες των φτωχών. Ο Κύριος επεμβαίνει: «καλόν έργον έπραξε» (Μάρκος ΙΔ/14 : 6). 

     Καθώς τα νέα για την ανάσταση του Λαζάρου από τους νεκρούς εξαπλώνονται γρήγορα, ένα μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους πήγαν στη Βηθανία για να δουν τον Κύριο, αλλά και τον αναστημένο Λάζαρο. Ο Κύριος αναχωρεί από τη Βηθανία καθήμενος πάνω σε ένα γαϊδουράκι σύμφωνα με τον Προφήτη Ζαχαρία, κεφ. Θ/9, εδ. 9, για να πάει στην Ιερουσαλήμ να γιορτάσει μαζί με τους μαθητές του τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Στο δρόμο του πλήθη λαού κρατώντας τα βάια των φοινίκων έκραζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». (Ιωάννης ΙΒ/12: 13). Αυτή ήταν μια κραυγή που έβγαινε από τα χείλη και όχι από την καρδιά των ανθρώπων. 

      Καθώς ο Κύριος φτάνει στην Ιερουσαλήμ, ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα έχει επικρατήσει. Το λαό έχει καταλάβει ένας πρόσκαιρος ενθουσιασμός. Οι αρχιερείς, οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι και ιδιαιτέρως οι Σαδουκαίοι, που δεν πίστευαν στην ανάσταση των νεκρών, κατέχονται από ένα πνεύμα καχυποψίας και μίσους κατά του Κυρίου. Ο αναστημένος Λάζαρος τους έχει γίνει πιο μισητός και από τον Κύριο, γιατί αυτός είναι η πλήρη απόδειξη της δύναμης του Κυρίου. Οι αργυραμοιβοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδοσκοπήσουν και για το σκοπό αυτό έχουν μετατρέψει χωρίς κανέναν δισταγμό «τον οίκον του Θεού εις οίκον εμπορίου". Μπορεί ο κόσμος να χαίρεται όμως ο Κύριος, καθώς παρατηρεί όλα αυτά, είναι πολύ λυπημένος, γιατί είναι ο μόνος που γνωρίζει πόσο μεγάλη θα είναι η καταστροφή και η ερήμωση που θα έρθει σε λίγα χρόνια για την Ιερουσαλήμ και το λαό της εξαιτίας της απιστίας και της σκληροκαρδίας τους.

       Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν έρθει στην Ιερουσαλήμ, για να προσκυνήσουν στη γιορτή, ήταν και κάποιοι Έλληνες. Αυτοί ήταν εθνικοί προσήλυτοι στον Ιουδαϊσμό. Το γεγονός ότι ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή δείχνει ότι δεν ακολουθούσαν πλέον τη θρησκεία των προγόνων τους, αλλά είχαν αποδεχτεί τον αληθινό Θεό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια εικόνα των εθνικών που άκουσαν το ευαγγέλιο και πίστεψαν σ’ αυτό την ώρα που οι Ιουδαίοι απέρριπταν τον Κύριο Ιησού. Πλησίασαν λοιπόν το Φίλιππο, ίσως γιατί είχε ελληνικό όνομα, και του είπαν: «θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Ο Φίλιππος πήρε μαζί του και τον Αντρέα και μετέφεραν το αίτημα στον Κύριο. 

      Στον Κύριο έκανε μεγάλη εντύπωση η επιθυμία των Ελλήνων να Τον δουν και η απάντησή του προς τους μαθητές που είχαν μεσολαβήσει ήταν: «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου». Δηλαδή ήρθε η ώρα να επεκταθεί η βασιλεία του Θεού πέρα από τους Ιουδαίους και στους εθνικούς.

      Στη συνέχεια ο Κύριος τους εξηγεί: «εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνει, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει». Τούτη η σπουδαία διακήρυξη αποτελεί μια μεγάλη μαρτυρία για την ύπαρξη ζωής μετά θάνατον. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο από το χώμα που πήρε από τη γη και «ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν». (Γένεσις Β: 7). Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να ζει. Ο θάνατος μπήκε στη ζωή του ανθρώπου παρείσακτος εξαιτίας της αμαρτίας. Αν η ζωή δε συνεχιζόταν μετά το θάνατο του θνητού μας σώματος, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά. Ο άνθρωπος θα ζούσε ένα χρονικό διάστημα, θα πέθαινε και όλα θα τελείωναν. Όμως ο Κύριος Ιησούς Χριστός επίμονα διακήρυξε κατά τη διακονία του πάνω στη γη, για αιώνια ζωή και για αιώνια βασιλεία. Η διακήρυξή Του ήταν: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή». (Ματθαίος Σ/6: 33 -- Λουκάς ΙΒ/12 : 31). 

      Ας παρατηρήσουμε μία ακόμα διακήρυξή Του, που φανερώνει τη ζωή μετά το σωματικό θάνατο, όπως μας την αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω. Και θέλουσιν ελθεί από ανατολών και δυσμών και από βορρά και νότου και θέλουσι καθίσει εν τη βασιλεία του Θεού» (Λουκάς ΙΓ/13: 28-29). Ο Κύριος πολλές φορές έλεγε: «Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ, δεν είναι ο Θεός, Θεός νεκρών, αλλά ζώντων». (Ματθαίος ΚΒ/22: 32). Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών. Όταν λέει ότι είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ δεν εννοεί ότι είναι Θεός νεκρών και προσώπων που κάποτε υπήρξαν και τώρα δεν υπάρχουν, αλλά ζωντανών ακόμα και μετά τον επίγειο θάνατό τους. Έτσι στην ιστορία του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου (Λουκάς ΙΣ/16: 19-31) βλέπουμε τον Αβραάμ να ακούει τα λόγια του πλουσίου και να του απαντάει ουσιαστικά ότι στην επίγεια ζωή του ο άνθρωπος πρέπει να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα. 

       Παντού και πάντοτε ο Κύριος Ιησούς μιλάει για την ουράνια βασιλεία στην οποία θα μπουν μέσα όλοι εκείνοι που πίστεψαν σ’ Αυτόν και που πήραν στα σοβαρά το λόγο του Θεού και που φρόντισαν, όσο ήταν στην επίγεια ζωή τους, να πιστεύουν σ’ Αυτόν και να ακολουθούν τη διδαχή Του. 

       Ο Κύριος παρομοιάζει τον εαυτόν Του με το σπόρο του σιταριού. Αν δεν πέθαινε, θα έμενε μόνος στον ουρανό και θα απολάμβανε τη δόξα Του μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα του. Αν όμως πεθάνει, θα προσφέρει "οδό σωτηρίας" για πολλούς. Δεν είχε έρθει στον κόσμο μας ο Κύριος για να υπηρετηθεί από τους ανθρώπους, αλλά για να υπηρετήσει τους ανθρώπους και να δώσει τη ζωή Του «λύτρον αντί πολλών». (Μάρκος Ι/10: 45). Οι άνθρωποι γύρω μας στη μεγάλη τους πλειοψηφία αγωνίζονται καθημερινά αποκλειστικά, για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, την ένδυση, τη διασκέδαση και θεωρούν ότι αυτά είναι τα πιο σημαντικότερα πράγματα σε τούτη τη ζωή, ενώ παραμελούν την ψυχή τους που είναι αιώνια και ως εκ τούτου πολύ πιο σημαντική από το σώμα τους. Παραμελώντας την ψυχή τους και γενικά τη σχέση τους με το Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός προσφέρει σε κάθε πιστό άνθρωπο «δωρεάν, κατά χάριν» (Εφεσίους Β : 8). 

     «εάν ο κόκκος τον σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει». Ο κόκκος του σίτου είναι η εικόνα της ανθρώπινης ψυχής. Όπως ο κόκκος σίτου πέφτει στη γη για να πεθάνει, όπως φυτρώνει, μεγαλώνει και δίνει τον καρπό του, το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την ανθρώπινη ψυχή. Καθώς τον παρατηρούμε έναν κόκκο, βλέπουμε κάτι μικρό και φαινομενικά ασήμαντο. Όμως μέσα σ’ αυτό το μικρό σποράκι και σε κάθε σποράκι γύρω μας, ο Δημιουργός του σύμπαντος έχει βάλει ζωή. 

      Καθώς πέφτει μέσα στη γη εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι όλα να χάθηκαν. Θα ακολουθήσει η σήψη, η αποσύνθεση και όλα θα πάρουν το δρόμο τους μέσα στην παγκόσμια κυκλοφορία. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι. Καθώς ο μικρός κόκκος βρίσκεται μέσα στη γη λιωμένος και κατεστραμμένος μία δύναμη αρχίζει να ενεργοποιείται μέσα του. Σε λίγο μια μυτούλα θα σκάσει πάνω στο χώρα και λίγο αργότερα ένα νέο δένδρο θα βγει και θα φέρει πολύ καρπό. Ο άνθρωπος στο εργαστήριο μπορεί πολύ εύκολα να φτιάξει έναν κόκκο σίτου που αποτελείται από υδατάνθρακες (άμυλο), πρωτεΐνες, νερό, κυτταρίνη, σάκχαρα, λιπίδια κλπ, όμως δεν μπορεί να βάλει ζωή μέσα του και να το κάνει να βλαστήσει. Η ζωή ανήκει στο Θεό και είναι αυτό ένα προνόμιο που ο Θεός έχει κρατήσει αποκλειστικά για τον εαυτόν Του. 

      Βλέπουμε τον άνθρωπο, την κορωνίδα της κτίσεως του Θεού, να μπαίνει μέσα στον τάφο και πολλές φορές από άγνοια του λόγου του Θεού λέμε: «πάει, χάθηκαν όλα», ο τάφος είναι το τέλος. Ο λόγος του Θεού μιλάει για ανάσταση νεκρών και μας διαβεβαιώνει ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. 

35 Αλλά θέλει τις ειπεί: Πως ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; 

36 Άφρον, εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνη 

37 και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν ή τινός των λοιπών. 

38 Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα. 

39 Πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ, αλλά άλλη μεν σαρξ των ανθρώπων, άλλη δε σαρξ των κτηνών, άλλη δε των ιχθύων και άλλη των πτηνών. 

40 Είναι και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια πλην άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων. 

41 Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης, και άλλη δόξα των αστέρων διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν. 

42 Ούτω και η ανάστασις των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία 

43 σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει 

44 σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. 

    Ο κόκκος του σίτου που πέφτει στη γη σαπίζει, αλλά δε χάνεται, μας δίνει τη δύναμη να κοιτάξουμε πέρα από τα βλεπόμενα, να ατενίσουμε σε μια άλλη ζωή τελείως διαφορετική από αυτή που ζούμε, μια ζωή την οποία έχει υποσχεθεί ο Θεός σε κάθε δικό Του παιδί και στην οποία νέα ζωή . (Αποκάλυψη ΚΑ/21: 4). Ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει: «θα εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». Διακήρυξε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής» (Ιωάννης Σ/6: 48). Όμως τι μεγάλη και τραγική αντίφαση: Ο άρτος της ζωής από τον οποίο θα πρέπει να φάει κάθε άνθρωπος για να ζήσει αιώνια, ήρθε ανάμεσα στο λαό Του, ήρθε στους δικούς Του και οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν. Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει: 

11 Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. 

12 Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού 

13 οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν. (Ιωάννης Α : 11 – 13). 

    Ο «άρτος της ζωής» ο καταβάς εκ του ουρανού είναι ο Ιησούς Χριστός. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο στη λογική του φυσικού ανθρώπου, ο θάνατος του Χριστού, ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, είναι πηγή ζωής, μιας άλλης ζωής, της ζωής που έζησε ο Χριστός και που τη μεταδίδει σε κάθε πιστό άνθρωπο δια του Αγίου Πνεύματος. 

14 Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον 

15 και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών. (Β΄ Κορινθίους Ε/5: 14,15). 

      Όλες οι υποσχέσεις του Θεού κληρονομούνται «διά πίστεως» και μόνο μέσα από την πίστη μας δίνεται η δύναμη να μπορούμε να πεθάνουμε για τις αμαρτωλές μας επιθυμίες, για το δικό μας θέλημα και να ταυτιστούμε με το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να πεθάνει και με το θάνατό Του να μας εξαγοράσει από τον αιώνιο θάνατο. Εκείνο που μένει σε μας είναι να ακολουθούμε το Χριστό, χωρίς να ζούμε για τον εαυτόν μας, αλλά να ζούμε για εκείνον που πέθανε και αναστήθηκε για μας. Μέσα απ’ αυτό το θάνατο ο Κύριος μας υπόσχεται αιώνια ζωή και καρπό πολύ στην πνευματική μας ζωή για τη δόξα Του. Αν ταυτιστούμε με το Χριστό, «αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί Του ως προς την ομοιότητα του θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα της ανάστασης». (Ρωμαίους Σ/6: 5). 

     Ο Χριστός δε μας καλεί να προσφέρουμε τη ζωή μας σε μια θυσία που θα οδηγήσει στο φυσικό θάνατο, μας καλεί να κάνουμε κάτι μεγαλύτερο και δυσκολότερο. Η ζωή μας να είναι μια "ζωντανή θυσία" (Ρωμαίους ΙΒ/12: 1), που θα φανερώνει Αυτόν και τη δύναμή Του. Θέλει, ενώ ζούμε τη φυσική μας ζωή, να αποχωριστούμε κάθε τι γήινο, εφήμερο, προσωρινό και να ζήσουμε τη δική Του ζωή δια της πίστεως. Ο Χριστός θέλει να ζούμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά να μην ταυτιζόμαστε με αυτόν τον κόσμο. Θέλει να ζούμε και να προχωρούμε όπως το υποβρύχιο μέσα στη θάλασσα που, ενώ βρίσκεται μέσα στο νερό, ούτε σταγόνα νερού δε μπαίνει μέσα σ’ αυτό. 

      Η αποστροφή μας ως προς το φρόνημα του κόσμου, το οποίο παρέρχεται και η ταύτισή μας με το θέλημα του Θεού μας εξασφαλίζει αιώνια ζωή. «ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα». (Α΄ Ιωάννου Β/2: 17). Η ταύτισή μας με το θάνατο του Χριστού θα μας καταστήσει πάνω από νικητές. Ο λόγος του Θεού αναφέρει: «εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς». (Ρωμαίους Η/8: 37). Μόνον έτσι θα νικήσουμε τον εχθρό και τις μεθοδίες του. (Α΄ Ιωάννου Β/2: 13) γιατί «μεγαλύτερος είναι αυτός που είναι μέσα σε σας, παρά αυτός που είναι μέσα στον κόσμο». (Α΄ Ιωάννου Δ/4: 4). Θα νικήσουμε, διότι πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό. «και ποιος είναι εκείνος που νικάει τον κόσμο, παρά αυτός που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού». (Α΄ Ιωάννου Ε/5: 5). Σ' εκείνον που δια της πίστεως θα βγει νικητής ο Χριστός θα δώσει «να φάει από του μάννα του κεκρυμμένου, και θέλω δώσει εις αυτόν ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα νέον γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων». (Αποκάλυψις Β/2: 17). 

--«Ο νικών, ούτος θέλει ενδυθή ιμάτια λευκά, και δεν θέλω εξαλείψει το όνομα αυτού εκ του βιβλίου της ζωής, και θέλω ομολογήσει το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού». (Αποκάλυψις Γ/3: 5). 

--«Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω, και θέλω γράψει επ' αυτόν το όνομα του Θεού μου και το όνομα της πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον». (Αποκάλυψις Γ/3: 12). 

--«οστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ' εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψις Γ/3: 21). 

--«Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός». (Αποκάλυψις ΚΑ/21 : 7). 

       Νικητής στον ουρανό θα είναι εκείνος που θα απαρνηθεί τον εαυτόν του, που θα πεθάνει ως προς το εγώ του, θα σηκώσει το σταυρό του και θα ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό. «εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει, εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς» (Β΄ Τιμοθέου Β/2: 12). Κάθε στιγμή θα πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Απ. Παύλου προς τους χριστιανούς των Φιλίππων, κεφ. Γ, εδ. 20, 21: «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν». Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει: «Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός» (Αποκάλυψις ΚΑ/21: 7). Αυτός ο λόγος αποτελεί, επίσης, μια υπόσχεση και εγγύηση της αναστάσεως όλων των αληθινών χριστιανών. (Ρωμαίους Η/8:11 -- Α΄ Κορινθίους -- Σ/6:14 -- Φιλιππησίους Γ/3:21 -- Α΄ Ιωάννου Γ/3:2). 

     Ο ίδιος ο Χριστός  έγινε για μας ένας κόκκος σίτου. Η αγάπη Του για τη σωτηρία των ανθρώπων Τον έριξε στη γη κατά τη Μεγάλη Παρασκευή.  Τούτος ο κόκκος του σίτου την Κυριακή του Πάσχα διέρρηξε το έδαφος  και ξανά βγήκε στην επιφάνεια με την ένδοξη Ανάστασή Του από τους νεκρούς. Λίγες μέρες αργότερα  αναλήφθηκε στον ουρανό και από εκεί γεμάτος με πλούσιο καρπό, μυριάδες κόκκους έκλεινε προς τη γη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και διασκόρπισε τα σπέρματα από τα οποία γεννήθηκε η εκκλησία Του.
      Τώρα πλέον όλα εξαρτώνται από εμάς, από τη δική μας θέληση. Θα δώσουμε λόγο για τη ζωή και το έργο μας, για τις επιλογές που κάναμε μέσα στην ελευθερία που ο ίδιος ο Θεός μας χάρισε. Το ζώο δεν είναι ελεύθερο και γι’ αυτό δε θα δώσει λόγο για τη ζωή του. Απ’ όλα αυτά εύλογα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ευθύνη του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη! Όλα τα λόγια του Ιησού Χριστού, καθώς και εκείνα των προφητών και των αποστόλων έχουν θέσει σ’ εμάς την ευθύνη της σωτηρίας μας και της πνευματικής μας προόδου! Δική μας ευθύνη είναι να ζήσουμε μέσα από μία μετάνοια τέλεια και ειλικρινή και σε μια πλήρη υπακοή και εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του! (Λουκάς ΚΔ/24: 47). Ο Θεός είναι Εκείνος που δίδει τη «μετάνοιαν εις ζωήν» (Πράξεις ΙΑ/11: 18) και τη δύναμη για υπακοή με την προϋπόθεση ότι εμείς Tου έχουμε δώσει την καρδιά μας (τη θέλησή μας). Είναι σαν να μας λέγει ο Κύριος: Εμπιστευθείτε με, για να μπορέσω να σας ευλογήσω! Λύστε μου τα χέρια, για να μπορέσω να σας βοηθήσω! Η δε ευθύνη που έχουμε δεν περιορίζεται μόνον στους εαυτούς μας, αλλά επίσης στη σωτηρία και άλλων δια της προσωπικής μας μαρτυρίας και συμπεριφοράς. 

      Ο Απ. Πέτρος στην πρώτη επιστολή του, κεφ. Α, εδάφ. 23, αναφέρει: «ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα. γνωστό ότι αναγεννηθήκαμε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου του λόγου του ζωντανού Θεού». Γι’ αυτό η πατρίδα μας, καταγωγή και προορισμός μας δεν είναι η γη αλλά ο ουρανός. Μέσα στο σπέρμα, όπως γνωρίζουμε από τη γενετική, υπάρχουν όλα όσα θα αναπτυχθούν στο φυτό ή τον άνθρωπο, μέσα στις γονιδιακές καταβολές. Μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο υπάρχει όλος ο άνθρωπος ανεπτυγμένος με όλα του τα στοιχεία και τις κληρονομικές του προικοδοτήσεις από το χρώμα και το σχήμα των ματιών μέχρι την ελιά της γιαγιάς στο μάγουλο. Η ζωή, που με την αναγέννηση διοχέτευσε μέσα μας ο Κύριος δια του Αγίου Πνεύματος και που εμείς τη δεχτήκαμε, την αγκαλιάσαμε και ταυτίσαμε τον εαυτό μας μ’ αυτή, από την ώρα εκείνη άρχισε η ανάπτυξη, που ολοκληρώνεται με την καρποφορία. Οι δικές μας προσπάθειες, όσο καλοπροαίρετες και αν είναι, στερούνται ζωής, είναι από τα γήινα και ανθρώπινα στοιχεία, που δεν αποδίδουν τίποτα το πραγματικό και ουσιαστικό, που να έχει τα χαρακτηριστικά του Ιησού Χριστού.---